Ιωάννη Ν. Φιλιππάκη
H χθεσινή ανακοίνωση-διαμαρτυρία της ιδιοκτησίας-διοικήσεως του ΔΟΛ, μέσα από το τελευταίο (;) φύλλο της κυριακάτικης εφημερίδας του ομίλου, είναι ένα κείμενο που προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα. Είναι εξόχως λυπηρά τόσο η διακοπή εκδόσεως ιστορικών τίτλων όσο και το φάσμα της ανεργίας στην οποία περιέρχονται εκατοντάδες εργαζόμενοι της επιχείρησης. Βέβαια, αν θέλουμε να μην εθελοτυφλούμε, το ίδιο λυπηρό είναι (τουλάχιστον για τη συντριπτική πλειονότητα της βαθιά δοκιμαζόμενης ελληνικής κοινωνίας) το κλείσιμο μιας μεσαίας βιομηχανίας σε μια περιφερειακή πόλη ή η αναστολή λειτουργίας μιας εμπορικής αλυσίδας, φαινόμενα που συμβαίνουν, δυστυχώς, συχνότατα τα τελευταία χρόνια της κρίσεως και των Μνημονίων.Ομως, τα μέσα του ΔΟΛ ουδέποτε ανέδειξαν τα Μνημόνια και ό,τι έσερναν μαζί τους ως τα αληθινά αίτια της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει συνολικά η χώρα (έως την ώρα που τους… χτύπησε την πόρτα) και μάλλον δεν υπηρέτησαν πιστά την «ακηδεμόνευτη δημοσιογραφία»!
Μέσα στις γραμμές της χθεσινής ανακοίνωσης διακρίνει κανείς καταγγελίες για τις τράπεζες, οι οποίες, όμως, ήταν οι ίδιες που «μπούκωσαν» αλόγιστα τον ΔΟΛ με δάνεια 200.000.000 ευρώ, παρότι η οικονομική οντότητά του δεν δικαιολογούσε ούτε το 1/4 αυτών. Τράπεζες που παράλληλα φρόντισαν να «χρηματοδοτούν», μέχρι χθες, τα έντυπά του με εκατομμύρια διαφημίσεων. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ΔΟΛ στο εννεάμηνο του 2016 έλαβε από τις τράπεζες 1.800.000 (!) ευρώ ως διαφήμιση, ενώ ο όμιλος στον οποίο ανήκει και η «δημοκρατία», με πολύ κοντινές σε εβδομαδιαία βάση πωλήσεις, έλαβε μόλις 440.000 ευρώ. Τράπεζες που κατηγορούνται ότι «απέρριψαν ακόμη και το θετικό γι’ αυτές αίτημα μιας ενδιάμεσης χρηματοδότησης» και ότι «αδιαφόρησαν για την τύχη των 500 και πλέον εργαζομένων», όταν κάτι αντίστοιχο δεν συνέβη παλαιότερα σε άλλες μιντιακές επιχειρήσεις, όπως η «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», το ALTER και προσφάτως το MEGA. Γιατί για εκείνες τις περιπτώσεις η διοίκηση του ΔΟΛ δεν έδειξε καμία ευαισθησία;
Η ιδιοκτησία του ΔΟΛ κατηγορεί τους «διοικούντες τις τέσσερις τράπεζες ότι με τις σαράφικες επιλογές τους στραγγαλίζουν τις καταξιωμένες στη συνείδηση του ελληνικού λαού φωνές της ευρύτερης δημοκρατικής παράταξης και επιχειρούν να σβήσουν από τον εκδοτικό χάρτη τις σοβαρότερες εκφράσεις ορθολογισμού και εθνικού συμφέροντος». Λησμονεί, όμως, ότι η ίδια δημιούργησε ένα ασφυκτικό για τον ανταγωνισμό περιβάλλον, ενώ, όταν της δόθηκε αφορμή, προσπάθησε «να σβήσει από τον εκδοτικό χάρτη αντίπαλες εκφράσεις ορθολογισμού και εθνικού συμφέροντος». Παράλληλα, καταγγέλλει «κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση που υποκριτικά εκδηλώνουν το ενδιαφέρον τους για τη διάσωση των εφημερίδων αλλά επί της ουσίας αδιαφορούν». Προφανώς ξεχνά ότι με την κυβέρνηση αποπειράθηκε επανειλημμένως ακόμα και να χαϊδέψει μαζί της γάτες Ιμαλαΐων! Η δε ηγεσία της αντιπολίτευσης έσπευσε να δώσει στον κ. Ψυχάρη τα διαπιστευτήρια της εκλογής της αμέσως (και πριν από καθετί άλλο) και παράλληλα ενίσχυσε τις τάξεις των βουλευτών της με συγγενείς του.
Διαπιστώνει η διοίκηση του «ιστορικού» μαγαζιού ότι «θα καταρρεύσουν βασικές εστίες των γραμμάτων, της τέχνης και του πολιτισμού». Ξεχνά, όμως, ότι οι θύρες των εστιών αυτών ήταν ερμητικά κλειστές για όσους δεν ήταν αρεστοί και «συνεργάσιμοι». Μέσα στις εκατοντάδες λέξεις της ανακοίνωσης δεν βρέθηκε χώρος αυτοκριτικής για τις ευθύνες της ίδιας της ιδιοκτησίας.
Τελευταίο αλλά ίσως και πιο σημαντικό! Η καταγγελία ότι «θα υποβαθμιστούν αξίες του αστικού μεταπολεμικού συστήματος». Αυτό, όμως, μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να εκληφθεί. Οι πραγματικές αξίες του Ελληνισμού και της αστικής τάξης είχαν εδώ και χρόνια πάψει να υπηρετούνται από τον ΔΟΛ!
