Σε αντίθεση με το παρελθόν, δε φαίνεται να υπάρχει σκιά πάνω από την επίσκεψη του Γερμανού καγκελαρίου Όλαφ Σολτς στην Αθήνα. Σχολιάζει ο Ρόναλντ Μαϊνάρντους.
Η τελευταία επίσκεψη Γερμανού καγκελαρίου – τότε ήταν η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ – πραγματοποιήθηκε ακριβώς πριν από ένα χρόνο. Σήμερα, ο Όλαφ Σολτς είναι ο πιο ισχυρός πολιτικός στη Γερμανία. Αυτό αποτελεί μόνο μία από τις πολλές αλλαγές που σημειώθηκαν τους τελευταίους δώδεκα μήνες. Το δρομολόγιο της επίσκεψης έχει επίσης αλλάξει: Παλαιά ήταν σχεδόν ρουτίνα να συνδυάζεται η παραμονή στην Ελλάδα με μια επακόλουθη επίσκεψη στην Τουρκία. Το γεγονός ότι είναι διαφορετικό αυτή τη φορά έχει μια συμβολική, αλλά και ουσιαστική πολιτική διάσταση. Στο παρελθόν διαμεσολαβήσεις μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας αποτελούσαν συχνά μέρος των αποστολών των Γερμανών ηγετών στην περιοχή. Σήμερα, δεν υπάρχει καμία γερμανική διαμεσολάβηση στον ορίζοντα, κάτι που οφείλεται κυρίως στην Τουρκία. Οι Τούρκοι δεν έχουν καταφέρει να οικοδομήσουν μια σχέση εμπιστοσύνης με την κυβέρνηση Σολτς. Η Άγκυρα κατηγορεί το Βερολίνο για μεροληψία στα ελληνοτουρκικά. Σε σχετικές δηλώσεις του υπουργού των Εξωτερικών μια νοσταλγία για την κυρία Μέρκελ είναι εμφανής.
Δεν υπάρχει συνάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού με ξένο ηγέτη, στην οποία η Τουρκία να μην παίζει σημαντικό ρόλο. Αυτή τη φορά οι δύο πλευρές επιθυμούν να υποβαθμίσουν το ζήτημα της Τουρκίας. Εδώ παρατηρούμε έναν παραλληλισμό στην επικοινωνία του Έλληνα πρωθυπουργού και του Γερμανού καγκελάριου. Ο εκπρόσωπος του Σολτς συνόψισε την επικοινωνιακή τακτική αυτή ως εξής. “Πάντα καθιστούμε σαφές ότι δεν θεωρούμε σωστές απειλές και μη φιλικές δηλώσεις απέναντι σε γείτονες, αλλά ταυτόχρονα – και αυτό συνιστά το κεντρικό μήνυμα της ήπιας αντιμετώπισης των προκλήσεων – “δεν πρέπει να συζητούμε πολύ για κάθε φράση που λέγεται”.
Σαφής η θέση του Βερολίνου υπέρ της ελληνικής κυριαρχίας στο αν. Αιγαίο
Ο Ρόναλντ Μαϊνάρντους
Φυσικά, το Βερολίνο διαπιστώνει τη ρητορική κλιμάκωση της Άγκυρας κατά της Ελλάδας – και δεν είναι καθόλου ικανοποιημένο. Η κυβέρνηση Σολτς έχει επανειλημμένα εκφράσει τη δυσαρέσκειά της σε διάφορες περιπτώσεις, και – σε κάθε περίπτωση – συχνότερα από ό,τι στο παρελθόν. Η στάση του Βερολίνου υπέρ της ελληνικής κυριαρχίας στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, την οποία η Άγκυρα αμφισβητεί ανοιχτά, είναι σαφής. Η αποδοκιμασία του τουρκο-λιβυκού μνημονίου, με το οποίο η Άγκυρα επιτίθεται στα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα σε μεγάλα τμήματα του ανατολικού Αιγαίου, είναι επίσης σαφής.
Η στρατηγική του Βερολίνου στα επίμαχα ελληνοτουρκικά θέματα μπορεί να χαρακτηριστεί ως δυναμική και προσαρμόσιμη. Ο Γερμανός πρέσβης στην Αθήνα περιέγραψε αυτή την προσαρμοστικότητα ως εξής: “Οσο πιο απειλητική είναι η ρητορική εξ Ανατολών και όσο πιο ανοιχτά η τουρκική ηγεσία αμφισβητεί το διεθνές δίκαιο και την ελληνική κυριαρχία, τόσο πιο σαφής είναι η δημόσια απόρριψη των θέσεων αυτών εκ μέρους του Βερολίνου.”
Τέτοιες παραινέσεις της Γερμανίας προς τον Ερντογάν γίνονται δεκτές με ικανοποίηση στην Ελλάδα. Σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια, δεν φαίνεται να υπάρχει καμία σκιά πάνω από την επικείμενη επίσκεψη του Όλαφ Σολτς στην Αθήνα. Αντιθέτως, σύμφωνα με σχόλιο ελληνικής εφημερίδας, ένας νέος άνεμος φυσάει στις ελληνογερμανικές σχέσεις. Ο ίδιος ο Έλληνας πρωθυπουργός δήλωσε ότι οι δύσκολες σχέσεις με τη Γερμανία ανήκουν πια στο παρελθόν. Ακούγοντας αυτά θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι βρισκόμαστε σε ένα σημείο καμπής και στις διμερείς σχέσεις, μιας ρήξης με το παρελθόν, όπως ο Σολτς την είχε ανακοινώσει για την αμυντική πολιτική της χώρας μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία.
Δεν αναμένεται διαφοροποίηση Σολτς από την Αναλένα Μπέρμποκ
Αλλά ας παραμείνουμε ρεαλιστές. Η επιδιωκόμενη αρμονία δεν μπορεί να κρύψει ότι υπάρχουν – για να το θέσουμε διπλωματικά – σοβαρές εκκρεμότητες στις διμερείς σχέσεις. Τις έθεσε στο τραπέζι μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας στα τέλη Ιουλίου κατά την επίσκεψη της Γερμανίδας υπουργού Εξωτερικών Αναλένας Μπέρμποκ: Πρόκειται για το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και επίσης για την προμήθεια σύγχρονων γερμανικών υποβρυχίων στην Τουρκία, την οποία η Αθήνα θέλει να εμποδίσει.
Θα ήταν έκπληξη αν ο Όλαφ Σολτς αντιμετώπιζε τα θέματα αυτά διαφορετικά από ό,τι είχε κάνει η κυρία Μπέρμποκ πριν από τρεις μήνες απορρίπτοντας τα ελληνικά αιτήματα. Θα ήταν επίσης έκπληξη αν ο Έλληνας οικοδεσπότης χάλαγε την εικόνα της αρμονίας μεταξύ Βερολίνου και Αθήνας επιμένοντας δημοσίως στις γνωστές ελληνικές θέσεις. Και οι δύο πλευρές ενδιαφέρονται για μια επιτυχημένη επίσκεψη. Για τον Μητσοτάκη, η επιτυχής εξωτερική πολιτική αποτελεί εδώ και καιρό σημαντικό επιχείρημα στην εξελισσόμενη προεκλογική εκστρατεία. Ο Σολτς επιδιώκει την αρμονία με τον Μητσοτάκη για να αποσπάσει την προσοχή από την κριτική ότι το Βερολίνο είναι απομονωμένο στην Ευρώπη. Στο τέλος, όλοι θέλουν – και μπορούν – να μείνουν ικανοποιημένοι. Για τις ταλαιπωρημένες ελληνογερμανικές σχέσεις, αυτό είναι ένα σημαντικό βήμα – ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση.
*Ο Δρ Ρόναλντ Μαινάρντους είναι πολιτικός αναλυτής και σχολιαστής και Κύριος Ερευνητής του ΕΛΙΑΜΕΠ. Στα μεσα της δεκαετίας του 1990 διετέλεσε διευθυντής της Ελληνικής σύνταξης της Deutsche Welle.
DEUTSCHE WELLE
“Πρόκειται για το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και επίσης για την προμήθεια σύγχρονων γερμανικών υποβρυχίων στην Τουρκία, την οποία η Αθήνα θέλει να εμποδίσει.”
Αυτή είναι η “ταμπακιέρα”, η οποία δεν θα συμπεριληφθεί στα υπόλοιπα ωραία λόγια, που θα λεχθούν, όπως πάντα. Και εκτός των γερμανικών υποβρυχίων στην Τουρκία, που συνιστούν την εγκληματική ανυπαρξία τής ευρωπαϊκής “αλληλεγγύης”, εκτός των γερμανικών αποζημιώσεων για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (αυτός που συνέταξε το άρθρο δεν ξέρει περί τίνος ακριβώς πρόκειται και γράφει γενικόλογες αρλούμπες), είναι και το υπόλοιπο τού αναγκαστικού κατοχικού δανείου (~ 50 δισ. €, μαζί με τούς τόκους), το οποίο αρνούνται να αποπληρώσουν οι Γερμανοί, ενώ ανεξήγητο παραμένει γιατί η Ελλάδα δεν προσφεύγει δικαστικά τουλάχιστον γι αυτό, το οποίο είναι μη διαπραγματεύσιμο και πλήρως τεκμηριωμένο με “βούλες και υπογραφές”. Η Γερμανία τακτοποίησε αυτού τού είδους το δάνειο με την Πολωνία και την Γιουγκοσλαβία ήδη από τις δεκαετίες των 50 και 60, αλλά εμπαίζει την Ελλάδα.