του Παντελή ΣαββίδηΗ χώρα, και αυτό που αποκαλείται ελληνισμός ό,τι και να σημαίνει για τον καθένα, βρίσκονται σε ένα σημείο τομής στην ιστορική τους πορεία.
Δεν επεδίωξαν να βρεθούν αλλά τους οδήγησαν οι εξελίξεις. Η γενικότερη αντίληψη στην Ελλάδα είναι στατική αλλά ο κόσμος κινείται πέρα απο την ελληνική βούληση. Με έναν δυναμισμό που η Ελλάδα δεν δείχνει ότι μπορεί να ακολουθήσει.
Για να επιβιώσει, όμως, πρέπει να προσαρμοστεί. Και υπάρχουν ορισμένοι κρίσιμοι τομείς στους οποίους πρέπει να αναθεωρήσει τις αντιλήψεις της για να διαμορφώσει μια δυναμική αλλαγών, σε επίπεδο κοινής γνώμης, που θα επιβάλλει και τις αλλαγές στο πολιτικό σύστημα. Διοτι το πολιτικό σύστημα, που βολεύεται με την υπάρχουσα κατάσταση, δεν θέλει να αλλάξει. Η αλλαγή θα του επιβληθεί απο την κοινωνία. Αν η κοινωνια θελήσει να αλλάξει.
Που, λοιπόν, χρειάζονται προσαρμογές;
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Έχουμε ταυτίσει την δημοκρατία με τις εκλογές. Αλλά οι εκλογές είναι ένα μικρό στοιχείο της δημοκρατίας. Σήμερα η Ελλάδα έχει ένα απόλυτα πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα. Ο πρωθυπουργός (ο εκάστοτε πρωθυπουργός, δεν αναφέρομαι στον Μητσοτάκη) κάνει ό,τι θέλει και μπορεί να ελέγξει τους δύο άλλους θεσμούς που διαμορφώνουν τις δυτικές “δημοκρατίες”, τη βουλή και την δικαστική εξουσία.
Η Βουλή είναι ένα άβουλο πράγμα. Οι βουλευτές δεν έχουν γνώμη (δεν τους επιτρέπεται να έχουν γνώμη) και ψηφίζουν ό,τι υποδειχθεί απο μια μικρή ομάδα περί τον πρωθυπουργό. Όποιος τολμήσει να διαφωνήσει μπαίνει στην μαύρη κομματική λίστα. Η ίδια αντίληψη έχει επιβληθεί και στους οπαδούς των κομμάτων. Οποιαδήποτε αμφισβήτηση της αυθεντίας του πρωθυπουργού, ακόμη και αν στερείται νοητικών δυνατοτήτων, θεωρείται αποστασία.
Ως παράδειγμα δημοκρατικής λειτουργίας θεωρούνται οι ΗΠΑ. Σε άρθρο του στο slpress ο Θεόδωρος Στάθης, στέλεχος του παλαιού ΠΑΣΟΚ αναφέρει προσωπικές εμπειρίες απο τις ΗΠΑ όπου σπούδασε. Δύο φορές που επεδίωξε να εργαστεί στις ΗΠΑ δεν του επετράπη διότι ήταν γραμματέας μιας επιτροπής για την αυτοδιάθεση της Κύπρου. Και αν είσαι γραμματέας ενός συλλόγου για την αυτοδιάθεση της Κύπρου (μιλάμε για παλιά) τότε υπονομεύεις τα συμφέροντα των ΗΠΑ και είσαι επικίνδυνος!!!
Οι μαύροι στις ΗΠΑ μπορούν να σας πουν και πολλά άλλα παραδείγματα για το πως λειτουργεί το παγκόσμιο δημοκρατικό πρότυπο. Οι περίφημες Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Για να επανέλθουμε στα δικά μας μια αθηναϊκή ολιγαρχία αποφασίζει για τα πάντα και η εκάστοτε κυβέρνηση υλοποιεί.
Η μιντιακή ελληνική ολιγαρχία δεν αφήνει κανένα περιθώριο ανάδειξης καμιάς πολιτικής προσωπικότητας ή δύναμης που θα αποκλίνει απο τους ολιγαρχικούς κανόνες της.
Και τα κόμματα που κυβερνούν εκπροσωπούν ένα μικρό μέρος της κοινωνίας. Συνήθως κάτω του 40% αυτών που ψήφισαν. Σε επίπεδο ολόκληρης της κοινωνίας, ακόμη μικρότερο.
Όσο για τον λαό και τη δημοκρατική συμμετοχή του στα κοινά, μοιάζει με ανέκδοτο.
Αυτό που βιώνουμε στην ελλάδα, (αλλά και στις άλλες “δημοκρατικές” χώρες της δύσης) δεν είναι δημοκρατία. Είναι ένα είδος ολιγαρχίας που παραχωρεί ορισμένες ελευθερίες έκφρασης για να έχει ο κόσμος την ψευδαισηση ότι ζει σε καθεστώς ελευθερίας.
ΚΡΑΤΟΣ: Το κράτος είναι μια υπόσταση που δημιουργείται για να παρέχει προστασία απο εσωτερικές (διαφύλαξη της ζωής και της περιουσίας των πολιτων) και εξωτερικές απειλές (απειλή κυριαρχίας της χώρας). Και να διευκολύνει τον βίο των πολιτών που το συγκροτούν.
Διασφαλίζει το ελληνικό κράτος τη ζωή, τα αγαθά και την ασφάλεια απο εξωτερικές απειλές των πολιτών του;
Η δική μου απάντηση είναι όχι. Και αντιμετωπίζει τον πολίτη ως εχθρό του. Υπάρχει για να του δυσκολεύει τη ζωή. Η περίπτωση του βοσκού των Ιμίων στον οποίο καταβάλλετο ένα ποσό για να μπορεί να πηγαίνει με την βάρκα του στα Ίμια, να ταϊζει τις κατσίκες του για να έχει να επικαλείται το ελληνικό κράτος ότι τα Ίμια κατοικούνται απο Έλληνες, άρα, είναι ελληνικά, είναι χαρακτηριστική. Το κράτος ζητά απο τους συγγενείς του (ο ίδιος πέθανε πριν μερικές ημέρες), να του επιστρέψουν τα χρήματα!!!. Το τι γίνεται απο σπατάλες στην πρωθυπουργική ή άλλη αυλή της εξουσίας δεν λέγεται.
ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ. Η χώρα είναι απολύτως εξαρτημένη απο τις ΗΠΑ, κυρίως, και την Ε.Ε. (Γερμανία). Δεν έχει κανένα περιθώριο να ασκήσει δική της πολιτική. Άκουσα κάποια στιγμή πρώην πρωθυπουργό να λέει για τις ΗΠΑ ότι “τους είπα πως εγώ είμαι δικός σας, αφήστε με κάποια περιθώρια ανεξαρτησίας για να μπορέσω να κάνω κάτι για τη χώρα μου”. Η απάντηση ηταν όχι.
Είναι αμφίβολο αν η Ελλάδα υπάρχει ως κρατική οντότητα. Περισσότερο είναι ένας εξαρτημένος χώρος στον οποίο οι δυνάμεις (ΗΠΑ, Γερμανία) τοποθετούν τοποτηρητές τους οποίους, τύποις εκλέγει ο λαός και στους οποίους υπαγορεύουν τις επιθυμίες τους τις οποίες πρέπει να εκτελέσουν.
Είναι χαρακτηριστικό του πως αντιδρούν οι ΗΠΑ, στους οποίους παραχωρήθηκαν τα πάντα, στα μικρά ανοίγματα που κάνει ο Μητσοτάκης προ την Κίνα. Τα σχετικά αρνητικά δημοσιεύματα στα αμερικανικά ΜΜΕ, (απο εκεί εκφράζεται η επιθυμία της Ουάσιγκτον, απαξιούν ακόμη και να εκφράσουν την βούλησή τους μέσω επίσημων καναλιών) είναι απολύτως επικριτικά για την Ελλάδα και τον Έλληνα πρωθυπουργό. Παρά το γεγονός ότι ο Μητσοτάκης για να κρατήσει τη θέση του είναι ενας χαρακτηριστικός yes men.
Απο χώρες όπως η Ελλάδα οι ΗΠΑ απαιτούν απόλυτη προσήλωση στην βούλησή τους ό,τι και να συμβεί. Ακόμη και να διακινδυνεύει μέρος ελληνικης επικράτειας. Η ιστορία είναι γεμάτη απο περιπτώσεις πολιτικών που δέχθηκαν να εξυπηρετήσουν ξένες δυνάμεις σε βάρος των συμφερόντων της χώρας.
Απο αυτήν την εξάρτηση πρέπει η χώρα να αποστεί. Διαφορετικά κινδυνεύει.
Το επιχείρημα ότι αν δεν κάνουμε ό,τι υπαγορεύουν οι ΗΠΑ θα αντιμετωπίσουμε προβλήματα στις σχεσεις με την Τουρκία ή με άλλες χώρες είναι έωλο. Τίποτε απο άποψη προστασίας δεν προσφέρουν οι ΗΠΑ στη χώρα παρά το γεγονός ότι πραχωρήθηκαν στην Ουάσιγκτον μια σειρά στρατιωτικών διευκολύνσεων. Ό,τι κακό είναι να μας κάνουν, μας το κάνουν. Στο σκοπιανό μας επέβαλαν μια κακή λύση. Με την Αλβανία δεν κάνουν ούτε μια σύσταση στην ηγεσία της για την ελληνική μειονότητα. (Μη με ρωτάτε γιατί δεν το κάνει η Αθήνα, η Αθήνα δεν υπάρχει. Ασχολείται με γιορτές και πανηγύρια). Οι αμερικανικές θέσεις στην ουσία ταυτίζονται με τις τουρκικές. Μην μένετε σε λεπτομέρειες των δηλώσεων. Αν τις μελετήσετε θα διαπιστώσετε ότι τίποτε επι της ουσίας δεν περιέχουν.
Δεν είμαι αρνητικός στις στρατιωτική συνεργασία με τις ΗΠΑ αλλά με ανταλλάγματα. Διαφορετικά, δεν έχει σημασία κανενός είδους συνεργασία.
Οι ΗΠΑ ευθύνονται και για την επιβολή της δικτατορίας στην Ελλάδα και βοήθησαν απροκάλυπτα την Τουρκία να επέμβει και να καταλάβει μέρος της Κύπρου. Και σήμερα ακροβατούν μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας. Ούτε σήμερα υποστηρίουν στην ουσία την Ελλάδα και την Κύπρο στα προβλήματα με την Τουρκία. Τις υποστηρίζουν μόνο στα λόγια ενώ στην ουσία ενθαρρύνουν την τουρκική πολιτική, όπως στο Βαρώσι. Και αν την κρίσιμη στιγμή κληθούν να πάρουν θέση μεταξύ Τουρκίας (με το ενδεχόμενο να επιστρέψει στη Δύση) και Ελλάδας, θεωρώ πως θα προτιμήσουν την Τουρκία.
Πρέπει να γίνει σαφές και στην Ουάσιγκτον και στο Βερολίνο ότι θα υλοποιήσουμε τις διεθνείς μας υποχρεώσεις, οικονομικές, αμυντικές και πολιτικές αλλά θα αποκτήσουμε την ανεξαρτησία μας. Με τίμημα, αλλά αν δεν την αποκτήσουμε το τίμημα θα είναι βαρύτερο.
Όλα αυτά που ανέφερα δεν μπορούν να τα κάνουν ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο Μητσοτάκης. Απαιτουν ισχυρές και αποφασισμένες πολιτικές προσωπικότητες. Υπάρχουν; Δεν διαφαίνονται αλλά για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε πρέπει, ως λαός, να διαμορφώσουμε τις προϋποθέσεις να αναδειχθούν.
Διαφορετικά, το τέλος είναι ορατό.
Η κίνηση της ιστορίας διαδραματίζεται σε δύο άξονες: ο ένας βρίσκεται στο (οριζόντιο) επίπεδο της απλώς έμβιας ζωής και της θεσμισμένης κοινωνίας. Ο άλλος (ο κάθετος), βρίσκεται στο επίπεδο της όντως ζωής, της δημιουργίας και της θεσμίζουσας κοινωνίας = στο επίπεδο της πολιτικής Κοινωνίας = του Εμείς.
Η Ελλάδα, για να επιβιώσει, πρέπει να προσαρμοστεί στη δυτική κοινωνία που είναι θεσμισμένη στη βάση της ελευθερίας των πρώην βαρβάρων : τον φιλελευθερισμό-ατομικισμό. Αυτό σημαίνει συνειδητή εγκατάλειψη του επιπέδου της ελληνικής ελευθερίας. [Οι Έλληνες θα παραπαίουν όσο δεν αναγνωρίζουν τη ριζική διαφορά μεταξύ των δύο.]
Ανεξαρτησία αποκλείεται να εξασφαλίσει αφού θα βρίσκεται πάντα έξω από το Παιχνίδι της Ισχύος στερούμενη την ζωώδη-επιθετική κατάσταση των μεγάλων δυνάμεων.
Μπορεί ωστόσο να διεκδικήσει μια ουδετερότητα τύπου Ελβετίας με το πολιτισμικό δεδομένο ότι προτιμά το ευ ζην από το ζην. (Ας γίνουμε ένα campus διαφύλαξης του τρόπου της Ανθρωπιάς. )
Η δυτική δημοκρατία, τόσο ως έννοια όσο και ως θεσμός, ανταποκρίνεται αποκλειστικά στην ατομικιστική αντίληψη για το κράτος: το απόλυτο Κακό απέναντι στο απόλυτα Καλό, το Άτομο.
Η προσαρμογή λοιπόν του ελληνικού κράτους είναι αυτό που κάνει: nec facere το λένε οι ειδικοί και σημαίνει την απουσία παρεμβάσεων.
Μόνο στην Ελλάδα δίνουμε μεγάλη σημασία στις εκλογές επειδή δίνουμε σημασία στην έννοια του πολίτη. Στη Δύση, το πολιτικό δικαίωμα έχει (μετά χαράς) αντικατασταθεί από τα «κοινωνικά» δικαιώματα. Με την έννοια αυτή, αντιλαμβάνονται τα «θετικά» δικαιώματα που συμπληρώνουν τα θεμελιώδη «αρνητικά». Τα οποία συνοψίζονται στην «αρνητική ελευθερία» = στην ασφάλεια του Ιδιωτικού από τις παρεμβάσεις του Δημοσίου!
Η δυτική μορφή του «έθνους κράτους» λειτουργούσε σαν αναγκαίο κακό όσο ίσχυε η Ιδέα-Παράσταση-Σημασία του «γενικού συμφέροντος» (που προσέδιδε εικόνα «ουδετερότητας» σε μια κρατική μεταφυσική υπόσταση).
Σήμερα, η απουσία του γενικού συμφέροντος πισωγυρίζει τη δυτική κοινωνία στο θεμέλιο της «φιλελεύθερης δημοκρατίας» : στην εντελώς απολιτική προϋπόθεση της Αποθέωσης των Ιδιωτικών Απολαύσεων, συνεπώς στην Ασφάλεια των Απολαύσεων από τις κρατικές παρεμβάσεις.
Το φαινόμενο του αντι-εμβολιαστικού κινήματος δεν έχει σχέση με ανορθολογικότητα αλλά με την «ορθολογικότητα» του ατομικισμού-φιλελευθερισμού: τον δικαιωματισμό ως φόβο του κράτους-Κοινωνίας-Πολιτικής.
Το φαινόμενο της αχρηστίας της Βουλής δεν είναι ελληνικό. Η αρχική ισχύς της απέρρεε από τη σημασία των Ιδιωτών-Αστών-Παραγωγών για τον περιορισμό της εκτελεστικής. Σήμερα που η αστική τάξη είναι άνευ σημασίας όπως η ίδια η Παραγωγή (λόγω της Παρασιτικής Οικονομίας), το τρίπτυχο των διακεκριμένων εξουσιών έχασε την αξία του. Επιπλέον, η μεταμόρφωση των πρώην πολιτών σε Πλήθος έχει οδηγήσει σε προνεωτερικούς (παπικούς) τρόπους χειραγώγησης.
Δυστυχώς (?) η Ελλάδα δεν μπορεί να προσαρμοστεί στον δυτικό τρόπο δημοκρατίας και κράτους αφού στερείται την οντολογική πίστη της αυτόματης ρύθμισης της κοινωνίας-ιστορίας-οικονομίας.
Κανείς στην Ελλάδα δεν πιστεύει ότι ο «κόσμος» προχωράει από μόνος του
( laissez faire laissez aller, le monde va de lui meme).
Στην Ελλάδα πιστεύουμε στον Κόσμο-Αλήθεια, στον Κόσμο-Λόγο που φέρνει στον κοσμάκη την Ελευθερία του.
laissez faire, laissez passer… (pas “aller”)
Εξαιρετικό άρθρο προβληματισμού.
Για να βρούμε το τι πρέπει να κάνουμε, πρώτα πρέπει να βρούμε τι φταίει. Δύο είναι οι βασικές δομικές στρεβλώσεις και κατάρες της σύγχρονης Ελλάδος.
Η πρώτη αφορά το σύστημα των κοτζαμπάσηδων από το 1821 μέχρι σήμερα. Οι προύχοντες, οι φατρίες και οι πατρίκιοι που θεωρούν χρέος τους την κατάκτηση της εξουσίας και τη διαχείριση του κράτους. Τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα συμπράττουν με τις πολιτικές φατρίες (βλέπε Καραμανλής, Παπανδρέου, Μητσοτάκης, Γεννηματά, κοκ.) και κατακτούν την εξουσία. Έτσι έχουμε το γνωστό αποτέλεσμα της ανελεύθερης ή γιαλαντζί δημοκρατίας (και οι τρεις εξουσίες σε ένα πρόσωπο).
Η δεύτερη κατάρα αφορά το «εγώ» του Έλληνα ή την ηδονή της εξουσίας. Οι περισσότεροι θεωρούμε εαυτούς καλύτερους των άλλων και ότι εμείς αξίζουμε για τις θέσεις εξουσίας σε οποιοδήποτε επίπεδο λειτουργίας της Ελληνικής διοίκησης – κοινωνίας. Οπότε για να απολαμβάνει κάποιος την ηδονή της εξουσίας χρησιμοποιεί όλα τα μέσα και φυσικά την εξάρτηση από τα ξένα συμφέροντα όταν πρόκειται για θέσεις υψηλής ευθύνης.
Οπότε για να αλλάξουμε τη μοίρα μας πρέπει να αλλάξουμε το πολιτικό σύστημα των Κοτζαμπάσηδων και να αναδείξουμε το εμείς. Και τα δύο είναι πολύ δύσκολο να αλλάξουν.
Καποδίστριας και Βενιζέλος δεν θα ξαναβγούν. Η Ελλάδα χρειάζεται πλέον ένα μη αρχηγικό κόμμα (με ορισμό διαχειριστή εκ περιτροπής ή κληρώσεως) δημιουργούμενο από μη συστημικά κοινωνικά και πολιτικά ρεύματα και οπωσδήποτε ανθρώπους του εμείς. Και οι δύο προϋποθέσεις συναντώνται στην Ελλάδα, αλλά το σύστημα των Κοτζαμπάσηδων βρίσκει πάντα τρόπο να τις συντρίβει.
Ο τολμών νικά !
Εξαιρετικό άρθρο! Θα εστιάσω στο ότι πράγματι το ελληνικό κράτος φέρεται στον πολίτη σαν να είναι εχθρός του και ακόμα χειρότερα, τον εκδικείται. Το θέμα είναι ότι αυτό δεν φαίνεται να αλλάζει… μάλλον χειροτερεύει… (τις προάλλες περίμενα 45′ σε ένα άδειο ΚΕΠ με τρεις υπαλλήλους για μια υπογραφή, υπόθεση δευτερολέπτων…)
Κύριε Σαββίδη, προ 6 ημερών άλλα γράφατε κι εγώ συμφώνησα. Τώρα;
Μπορείτε να μου θυμήσετε τι διαφορετικό έγραφα;
Μα είναι σαφές, κ. Σαββίδη. Αφού συμφωνήσαμε στο ότι “Αυτή η κατάσταση δεν διορθώνεται όσες ψευδαισθήσεις και αν διαμορφώσουμε”, τι σάς κάνει τώρα να πιστεύετε ότι μπορούμε ν’ αλλάξουμε την μοίρα μας και ρωτάτε τι να κάνουμε; Αυτό εννοώ και νομίζω ότι δεν κάνω λάθος.
Εύχομαι Καλό Δεκαπενταύγουστο σε όλους!
Η πρόταση είναι μία:
Αλλαγή Πολιτεύματος από κοινοβουλευτική ολιγαρχία σε δημοκρατία.
Όμως πόσο πρόθυμοι είναι οι Έλληνες πολίτες για μιά τέτοια αλλαγή;
(Αλήθεια, υπάρχει «κοινά παραδεκτός» ορισμός της έννοιας «δημοκρατικό πολίτευμα»;)
Συγχαρητήρια για τις επισημάνσεις και ευχαριστώ για τη φιλοξενία.