του Παντελή Σαββίδη
Κατά τις επισκέψεις υψηλού επιπέδου, όπως αυτή του Γερμανού Προέδρου, Βάλτερ Σταϊνμάγιερ στην Ελλάδα, τα θέματα που συζητώνται και οι δηλώσεις που γίνονται έχουν προσυμφωνηθεί.
Έτσι, ο γερμανός πρόεδρος ήταν απολύτως ενήμερος ότι η ελληνίδα ομόλογός του Κατερίνα Σακελλαροπούλου θα έθετε το θέμα των γερμανικών πολεμικών αποζημώσεων και του αναγκαστικού δανείου.
Τα αναφέρω αυτά διότι σε αυτές τις περιπτώσεις ο παρασκηνιακός διάλογος είναι, συνήθως, ο εξής:
Εμείς θα θέσουμε θέμα αποζημιώσεων διότι δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά. Θα πούμε τα δικά μας και εσείς πείτε τα δικά σας. Και, έτσι, όλα καλά.
Επι της ουσίας το ότι έθιξε το θέμα η κ. Σακελλαροπούλου δεν έχει καμιά σημασία. Τύποις έχει. Η γερμανική πλευρά γνωρίζει ότι η Ελλάδα δεν έχει παραιτηθεί απο το αίτημα, το οποίο, υφίσταται και διεθνώς.
Ο κ. Μητσοτάκης, άλλωστε, ήταν πιο σαφής: “ελπίζουμε, κάποια στιγμή στο μέλλον να λυθεί”. είπε. Καταλαβαίνετε με πόσο άγχος έκανε αυτήν την δήλωση.
Εκείνο, όμως, που είναι ακατανόητο είναι το ακόλουθο, κατά δημοσίευμα της DW:
“Ο Γερμανός πρόεδρος επέλεξε να κρατήσει χαμηλότερους τόνους στο σύντομο τετ α τετ με τον Έλληνα πρωθυπουργό, δεν αναφέρθηκε ξανά στο θέμα αλλά επέλεξε να επαινέσει την ελληνική οικονομική «επιστροφή».
Για ποια οικονομική επιστροφή μιλάμε;
Το ελληνικό χρέος πριν τα μνημόνια ήταν, αν δεν κάνω λάθος, κάπου μεταξύ 250 και 300 δισ. Σήμερα, μετά απο τόση περιπέτεια που οδήγησε στα όρια διάλυσης του κράτους, το χρέος ανέρχεται σε πάνω απο 400 δισ. Η εύλογη απορία είναι γιατί, τότε, ήμασταν σε κρίση και τώρα, με μεγαλύτερο χρέος, σε οικονομική “επιστροφή”;
Επι πλέον, έχει υποθηκευτεί στους δανειστές ολόκληρος ο πλούτος της χώρας. Τίτοπε δεν της ανήκει. Και είναι αυτό οικονομική επιστροφή; Για τους γερμανούς, ίσως. Για τους Έλληνες γιατί;
Βεβαίως, ο γερμανός πρόεδρος χαίρεται γι αυτήν την επιστροφή διότι η Ελλάδα ανήκει στη χώρα του, όχι, μόνο, πολιτικά αλλά και πρακτικά, οικονομικά. Μεγάλο μέρος του πλούτου της είναι, πλέον υποθηκευμένο στη Γερμανία.
Άρα, για να μην δουλευόμαστε έχουμε μια δεύτερη κατοχή. Κατοχή που δεν έχει επιβληθεί με στρατιωτικά όπλα αλλά με πολιτικά και οικονομικά.
Ακόμη και στις στρατιωτικές κατοχές ο στόχος δεν είναι η εξόντωση ενός λαού αλλά η εκμετάλλευση του ίδιου, της χώρας του και του πλούτου του. Τα μέσα για την επιτυχία άλλαξαν. Δεν είναι στρατιωτικά αλλά πολιτικά, οικονομικά, διπλωματικά.
Μόνο η βάρβαρη Τουρκία θέλει να πολεμά. Θα μπορούσε με μια ευέλικτη πολιτική, διπλωματική και οικονομική, να πετύχει τους στόχους της. Ή, μεγάλο μέρος τους. Αλλά ηδονίζεται με την άσκηση βίας. Είναι αυτά τα αρχαϊκά ανθρώπινα ένστικτα τα οποία δεν έχει αποβάλει.
Για να επανέλθουμε στην επίσκεψη Σταϊνμάγερ:
Απο την πρώτη κατοχή, την ένοπλη, ο γερμανός πρόεδρος δεν αναγνωρίζει ούτε καν το αναγκαστικό δάνειο. Στην δεύτερη, δεν θέλει, καν, να το συνυπολογίσει στο χρέος της Ελλάδας.
Όλα καλά, πάντως, προχωράμε. Προς τα που, όμως;
“Η γερμανική πλευρά γνωρίζει ότι η Ελλάδα δεν έχει παραιτηθεί απο το αίτημα, το οποίο, υφίσταται και διεθνώς”
Όπως γνωρίζει επίσης ότι, εκτός από λόγια τού αέρα, δεν πρόκειται να προβεί σε ουσιώδεις ενέργειες για την είσπραξη τού υπολοίπου τού κατοχικού δανείου, το οποίο είναι σαφές, βεβαιωμένο και μη διαπραγματεύσιμο. Η απορία κάθε εχέφρονος Έλληνα πολίτη (πρέπει να) είναι ΓΙΑΤΙ; Γιατί η Ελλάδα δεν προσφεύγει δικαστικώς; Τι την δεσμεύει; Τι μυστικές συμφωνίες υπάρχουν και γιατί δεν θέτουν το ερώτημα αυτό στην Βουλή οι βουλευτές; Άκρα τού τάφου σιωπή.-
Ο κ. Μητσοτάκης, άλλωστε, ήταν πιο σαφής: “ελπίζουμε, κάποια στιγμή στο μέλλον να λυθεί”
Κι αυτός γνωρίζει ότι κάτι δεσμεύει την Ελλάδα και δεν πρόκειται ποτέ να προσφύγει δικαστικά. Μόνον ο αδιάφορος, ως συνήθως, ελληνικός λαός δεν ζητά να μάθει την αλήθεια. ΓΙΑΤΙ;