Είναι άλλο πράγμα οι ανθρώπινες σχέσεις μεταξύ των λαών και άλλο οι διακρατικές.Στις διακρατικές υπάρχει μεγάλος βαθμός αφαίρεσης. Ρυθμίζονται και εξελίσσονται αναλόγως των συμφερόντων της χώρας. Και όχι αναλόγως του αν υποχωρούν οι φοβίες των κυβερνώντων.
Διαβάζω για τις ανησυχίες, τις αισιοδοξίες και τις φοβίες της Αθήνας σε σχέση με την συμπεριφορά της Τουρκίας λες και έχουμε να κάνουμε με ένα καρυδότσουφλο χαμένο στη θάλασσα.
Και ενώ μας είπαν πως τίποτε δεν άλλαξε από τις διεκδικήσεις της Άγκυρας, ο διάλογος με τον Τσαβούσογλου ήταν… πολιτισμένος.
Η Τουρκία χορεύει την Αθήνα στο ταψί, όπως και όταν θέλει.
Υποθέστε πως είστε η Μέρκελ, ο Μακρόν ή οποιοσδήποτε ευρωπαίος ηγέτης που θα κληθεί να αποφασίσει για την πορεία των ευρωπαϊκών σχέσεων με την Τουρκία. Και παραμονές της απόφασης βλέπετε μια φωτογραφία σαν την παρακάτω. Τι θα σκεφθείτε;
Θα σκεφθόμουν:
Σαν πολύ κοντά δεν είναι τα δυο τους; :\
Θα κουνούσα το κεφάλι και θα γελούσα…
Ο Μακρόν, μη πιστεύοντας στα μάτια του, μπορεί και να το θεωρούσε ένα καλό θέατρο κρίνοντας εξ ιδίων, γιατί υπάρχει μια γαλλική παροιμία που λέει “Όποιος θέλει να πιάσει ένα πουλί, δεν το τρομάζει.
Η Μέρκελ, πάντως θα σκεφτόταν μπουνταλάδικα: Καλό εργαλείο, καλά το πάει για χρήσιμος ηλίθιος, έχει δίκιο η γερμανική παροιμία ότι “ο ευρωπαϊκός Νότος είναι ένας παράδεισος κατοικημένος από διαόλους”.
Για τους Έλληνες είναι η απόλυτη ντροπή. Δεν φτάνει που κάνουμε πλυντήριο στην Τουρκία ώστε να την παραλαμβάνουν αστραφτερή και γυαλισμένη στις συναντήσεις κορυφής, το κάνουμε και με (τούρκικο) μεράκι: “είπαν της γριάς να …και αυτή…”