ΣΗΜΕΙΩΣΗ “ΑΝΙΧΝΥΣΕΩΝ”: Το CounterPunch απο το οποίο οι “Ανιχνεύσεις” μετέφρασαν το άρθρο που ακολουθεί είναι ένα αμερικανικό ιστολόγιο με αριστερή, θα μπορούσε να πει κανείς, οπτική.
Το θέμα που επιλέξαμε να μεταφράσουμε, εισάγει έναν προβληματισμό για την ιδέα του κοσμοπολιτισμού και του “πολίτη του κόσμου” ως πιθανότητας να ξεφύγουμε απο τους πολέμους και την επαπειλούμενη γενική καταστροφή.
Η ιδέα του κοσμοπολιτισμού και του πολίτη του κόσμοιυ είναι αντιπαθής στην Ελλάδα διότι έχει ταυτιστεί με την κατάργηση των εθνικών συνόρων και των εθνικών χαρακτηριστικών. Στον έλληνα, η ιδιοπροσωπεία που διαμορφώνεται απο τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και το Βυζάντιο είναι κυρίαρχο στοιχείο της ύπαρξής του.
Το άρθρο επικαλείται τον Διογένη τον Κυνικό ως πρώτο πολίτη του κόσμου και κάνει αναφορές στον Δάντη και τον Κάντ. Είναι γραμμένο απο καθηγητή πανεπιστημίου ο οποίος μελετά σε θεωρητικό επίπεδο την ιδέα ενός παγκόσμιου κράτους.
Απο κάθε άποψη παρουσιάζει ενδιαφέρον, στον δημόσιο διάλογο μιας χώρας που αποφεύγει το θέμα όπως ο διάβολος το λιβάνι.
Τίτλος πρωτοτύπου: Αρχαία Όνειρα: «Είμαι πολίτης του κόσμου»
Όσοι από εμάς, είτε πολιτικοί ακτιβιστές είτε θεωρητικοί, προσπαθούμε να πλοηγηθούμε μέσα από ένα ευρύ φάσμα νοημάτων που συνδέονται με τον «κοσμοπολιτισμό», καθώς και από ένα τεράστιο τοπίο λογοτεχνίας που προσπαθεί, κάπως απελπισμένα, να σκεφτεί πώς μπορούμε να ανυψωθούμε από το το βούρκο της σύγκρουσης εθνών- κρατών, ίσως ξέχασαν ότι η ισχυρή επιβεβαίωση «Είμαι πολίτης του κόσμου» προήλθε από την αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη. Αυτή η θρηνώδης κραυγή έχει αντηχήσει στα αιματηρά μονοπάτια της ιστορίας. Στο βιβλίο της, η κοσμοπολίτικη παράδοση: ένα ευγενές αλλά ελαττωματικό ιδανικό (2019), η Martha Nussbaum (επισημαίνεται το κομψό του στυλ και η άρθρωση του παραδείγματος Δυνατοτήτων) παρατηρεί:
«Ερωτηθείς από πού ήρθε, ο Διογένης ο Κυνικός απάντησε με μια λέξη : κοσμοπολίτης, δηλαδή «πολίτης του κόσμου» (Διογ. Λαέρτ. VI.63). Αυτή η στιγμή, όσο φανταστική κι αν είναι, θα μπορούσαμε να πούμε ότι εγκαινιάζει μια μακρά παράδοση κοσμοπολίτικης σκέψης στη δυτική παράδοση» (σελ. 1).
Μια εκπληκτική επαναστατική εισβολή στην αρχαιότητα που μετατοπίζει την προσοχή μας πέρα από το τοπικό και παροχικό –
ένας Έλληνας άνδρας αρνείται την πρόσκληση να ορίσει τον εαυτό του με βάση την καταγωγή, την πόλη, την κοινωνική τάξη, ακόμη και την ελεύθερη γέννηση, ακόμη και το φύλο. Επιμένει να αυτοπροσδιορίζεται με όρους ενός χαρακτηριστικού που μοιράζεται με όλα τα άλλα ανθρώπινα όντα, αρσενικά και θηλυκά, Έλληνα και μη, σκλάβους και ελεύθερους.
Και αποκαλώντας τον εαυτό του όχι απλώς κάτοικο του κόσμου αλλά πολίτη του κόσμου, ο Διογένης προτείνει, επίσης, τη δυνατότητα μιας πολιτικής ή μιας προσέγγισης στην πολιτική, που
εστιάζει στην ανθρωπιά που μοιραζόμαστε και όχι στα σημάδια της τοπικής καταγωγής , το καθεστώς, την τάξη και το φύλο που μας χωρίζουν.
Είναι το πρώτο βήμα στο δρόμο που οδηγεί στην ιδέα του Καντ για το «βασίλειο των σκοπών, Kingdom of ends», μια εικονική πολιτική ηθικής φιλοδοξίας που ενώνει όλα τα λογικά όντα (αν και ο Διογένης, πιο περιεκτικός, δεν περιορίζει την κοινότητα στο «ορθολογικό») , και στο όραμα του Καντ για μια κοσμοπολίτικη πολιτική που θα ενώνει όλη την ανθρωπότητα υπό τους νόμους που δίνονται όχι από τη σύμβαση και την τάξη αλλά από την ελεύθερη ηθική επιλογή» (σ.2). Ο Καντ, ο κοσμοπολίτης οραματιστής, δεν ταξίδεψε ποτέ περισσότερο από τριάντα μίλια από το σπίτι του, ωστόσο ονειρευόταν έναν κόσμο εντελώς ειρηνικό.
Ένα εκτενές απόσπασμα: αλλά οσφραίνεται τα στοιχειώδη χαρακτηριστικά του κοσμοπολιτικού οράματος μιας ανθρωπότητας. συνεπάγεται ότι αυτό το ηθικό όραμα θα μπορούσε να δημιουργήσει μια κοσμοπολίτικη πολιτική και έναν παγκόσμιο οργανισμό πέρα από τα ανταγωνιστικά και αντιμαχόμενα έθνη-κράτη. Ο Τζέιμς Ίνγκραμ (Radical cosmopolitics: the ethics and politics of democratic universalism (2013) το θέτει ως εξής: «Η κοσμοπολιτική είναι μια προσπάθεια να συνειδητοποιήσουμε τη σημασία της οικουμενικότητας – να κατανοήσουμε τον ανθρώπινο κόσμο ως ένα με τον εαυτό μας, σε κάποιον βαθμό τουλάχιστον να συνδέεται και κατά συνέπεια, σε κάποιο βαθμό υπεύθυνο για όλα αυτά. Η κοσμοπολιτική, όπως θα χρησιμοποιήσω τον όρο, είναι η προσπάθεια να δράσουμε πολιτικά στον κόσμο με βάση αυτήν την κατανόηση» (σελ. 24). Το λήμμα της Εγκυκλοπαίδειας της Φιλοσοφίας του Στάνφορντ για την «Παγκόσμια Κυβέρνηση» (2012) ορίζει την παγκόσμια διακυβέρνηση ως «την ιδέα όλης της ανθρωπότητας ενωμένης κάτω από μια κοινή πολιτική αρχή. Αναμφισβήτητα, δεν υπήρξε μέχρι στιγμής στην ανθρώπινη ιστορία, ωστόσο οι προτάσεις για μια ενοποιημένη παγκόσμια πολιτική εξουσία έχουν υπάρξει από την αρχαιότητα — στις φιλοδοξίες των βασιλιάδων, των παπών και των αυτοκρατόρων και στα όνειρα των ποιητών και των φιλοσόφων» (σελ. 1).
Πράγματι, τα όνειρα και οι φαντασιώσεις αναδύονται σε διαφορετικούς ιστορικούς χρόνους και διαφορετικούς πολιτισμούς. Τα θρησκευτικά όνειρα για παγκόσμια ειρήνη, για παράδειγμα, έχουν φανταστεί μια παγκόσμια κυβέρνηση ως αντανάκλαση της ενότητας του ίδιου του κόσμου, υπό τον Θεό. Αλλά η μορφή που μπορεί να πάρει η παγκόσμια κυβέρνηση ποικίλλει ευρέως: οι μεσαιωνικοί στοχαστές «προώθησαν την παγκόσμια κυβέρνηση υπό έναν μόνο μονάρχη ή αυτοκράτορα που θα κατείχε την ανώτατη εξουσία σε όλους τους κατώτερους ηγεμόνες…» (σελ. 1).
Σύμφωνα με τον Derek Heater (Παγκόσμια ιθαγένεια και κυβέρνηση: κοσμοπολίτικες ιδέες στην ιστορία της δυτικής πολιτικής σκέψης [1996]), ο διάσημος Ιταλός ποιητής και φιλόσοφος Dante (1265-1321) διατύπωσε τη χριστιανική ιδέα της ανθρώπινης ενότητας που θα εκδηλωνόταν σε έναν κόσμο που κυβερνάται από έναν παγκόσμιο μονάρχη (καθρεφτίζοντας τον Θεό στη γη). Στο συμπόσιο (Convivio) ο Δάντης σκέφτηκε ότι αν όλα τα ανθρώπινα όντα κυβερνώνται από μοναρχίες, οι πόλεμοι θα μπορούσαν να τερματιστούν.
Αν η ανθρωπότητα διοικούνταν από έναν παγκόσμιο άρχοντα, που κατείχε τα πάντα, δεν θα επιθυμούσε άλλα εδάφη. Τότε οι άνθρωποι θα μπορούσαν να είναι ικανοποιημένοι εντός των συνόρων τους.
Σε ένα εκτενές βιβλίο, Monarchia (1309-13), ο Δάντης άντλησε από τον Αριστοτέλη την ιδέα ότι
η ανθρώπινη ενότητα προέκυψε από έναν «κοινό σκοπό, σκοπό ή λειτουργία, για να αναπτύξει και να συνειδητοποιήσει πλήρως και συνεχώς τις ξεχωριστές δυνατότητες της ανθρωπότητας» (αναφέρεται, Stanford Encyclopedia of Philosophy , σελ. 1-2).
Αν η ανθρωπότητα ήταν διχασμένη, δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί ειρήνη. Αλλά αυτό το μεσαιωνικό μυαλό που έβλεπε μακρυά ήταν εγκλωβισμένο στην ιδέα ότι η παγκόσμια ειρήνη εξαρτιόταν από τον κυβερνήτη όλης της ανθρωπότητας – μια ιδέα που ήταν απεχθής στον Καντ και σχεδόν σε κάθε στοχαστή σήμερα που γράφει για τον κοσμοπολιτισμό και την παγκόσμια διακυβέρνηση.
Σε ένα ζωηρό άρθρο γεμάτο ελπίδα, «Τι απέγινε η ιδέα της παγκόσμιας διακυβέρνησης», ο Thomas Weiss (2000) θέτει τις βάσεις για τη σύγχρονη εξερεύνηση της δυνατότητας επίτευξης μιας κοσμοπολίτικης παγκόσμιας τάξης. «Ομολογεί ότι πιστεύει ακράδαντα ότι τα ανθρώπινα όντα μπορούν να οργανωθούν για να λύσουν παγκόσμια προβλήματα» (σελ. 266). Αυτοί τους οποίους αποκαλεί «βεστφαλούς αισιόδοξους» πιστεύουν ότι «η συνδυασμένη εξάπλωση του εμπορίου και της οικονομικής προόδου μαζί με τη συναινετική ενίσχυση των υφιστάμενων διεθνών οργανισμών τελικά θα οδηγήσει σε ένα παγκόσμιο κράτος» (ibid.). Ο Βάις θεωρεί τον Ντέιβιντ Χελντ το «καλύτερο παράδειγμα Βεστφαλού αισιόδοξου» (ibid.).
Ένας μεταβεστφαλός, όπως ο Peter Singer, από την άλλη πλευρά, πιστεύει ότι η παγκοσμιοποίηση δημιουργεί ένα πλούσιο έδαφος για τη δημιουργία «παγκόσμιας ενότητας στην οποία τα κυρίαρχα κράτη δεν θα αντιπροσωπεύουν πλέον τα εξωτερικά όρια της πολιτικής κοινότητας και των ηθικών υποχρεώσεων – και η εκδοχή του, όπως το Wilkie και το Nehru, ονομάζεται «ένας κόσμος»» (ibid.).
Κοιτάζοντας την κρυστάλλινη σφαίρα του, ο Weiss πιστεύει ότι ο Singer «βλέπει την αυξανόμενη επιρροή των διεθνικών κοινωνικών δυνάμεων ως δημιουργία δυνατότητας ενός διαφορετικού είδους μεταβεστφαλικής παγκόσμιας ενότητας» (ibid.).
Άλλοι πιστεύουν ότι καλύτερα να φτάσουμε εκεί γρήγορα γιατί αν μια πυρηνική αποκάλυψη δεν μας πάρει πρώτους, οι ανισότητες της παγκοσμιοποίησης, η κλιματική αλλαγή και οι ασθένειες θα δημιουργήσουν αλύτρωτο χάος και θα καταδικάσουν όλους τους πολιτισμούς. Στην πραγματικότητα, οι σκληροπυρηνικοί παγκόσμιοι ρεαλιστές μιλούν τώρα ψυχρά
για μια παγκόσμια αταξία όπου ένα κυρίαρχο έθνος προσπαθεί ενεργά να οδηγήσει σε ένα μεγάλο ρήγμα μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας-Ρωσίας.
Η τρέχουσα παγκόσμια κρίση έχει εγκαταλείψει τη διπλωματία για ψέματα, μίσος και βία. Οι σκεπτικιστές μπορούν εύκολα να επικρίνουν τους κοσμοπολίτες ως γελοίους ονειροπόλους, καθώς μια ακόμη ψευδής αφήγηση τροφοδοτείται μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Ο κόσμος βράζει από πάρα πολλές εχθρότητες και πάρα πολλούς πρόσφυγες και εκτοπισμένους.
Η βιβλιογραφία για τα θέματα συμπεριφοράς και τα ζητήματα των διεθνών σχέσεων και τη δυνατότητα επίτευξης μιας κοσμοπολίτικης τάξης είναι τεράστια. Εργάζομαι μέσω του διαλόγου του Χάμπερμας με τον Καντ σχετικά με την επίτευξη μιας «αιώνιας ειρήνης». Η βασική μου ιδέα, κατανοητή στο πρότυπο κοινωνικής εξελικτικής μάθησης του Habermas – είναι η ιδέα, που προτείνεται από τον Kant, ότι
η ανθρωπότητα δεν μπορεί να εκπληρώσει τις ορθολογικές δυνατότητές της εκτός εάν οι πολιτικές ενέργειες στραφούν από τον πόλεμο (σε όλες τις πτυχές) προς την οικοδόμηση μιας κοσμοπολίτικης νέας παγκόσμιας τάξης. Η «εποχή της ωριμότητας» για την ανθρωπότητα μπορεί να φτάσει μόνο όταν δημιουργήσουμε τις ηθικές και πολιτικές προϋποθέσεις για την επίτευξή της.
Έτσι, η καινοτόμος φαντασία της ανθρωπότητας (τόσο η συλλογική της κατανόηση όσο και η συλλογική ηθική) θα παραμείνει στάσιμη μέχρι να προχωρήσουμε πλήρως προς την κοσμοπολίτικη διακυβέρνηση. Στις οξυδερκείς παρατηρήσεις του σχετικά με τις σκέψεις του Καντ για το σκοπό της κοσμοπολίτικης τάξης, ο Kevin Geiman (1996) σχολιάζει: «Επειδή η λογική ικανότητα είναι κάτι που μπορεί να αναπτυχθεί μόνο στα είδη ως ολότητα, οποιαδήποτε πάγια προϋπόθεση στρατιωτικής δραστηριότητας μεταξύ των κρατών θα αποτελούσε εμπόδιο στην τελική πλήρη ανάπτυξη αυτής της ορθολογικής ικανότητας με την απασχόληση ανθρώπινων παραγόντων σε καταστροφικές και όχι εποικοδομητικές επιχειρήσεις» (σελ. 517).
Αυτή τη στιγμή όμως η γεωπολιτική μας τάξη είναι άναρχη και δόλια. Αλλά δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε το αρχαίο όνειρο. Σίγουρα μπορούμε να μάθουμε τον δρόμο μας πέρα από τις ατέλειωτες και παράλογες γελοιότητες για την εξουσία του έθνους-κράτους προς τις δημιουργικά φανταστικές νέες συνεργατικές μορφές μετα-εθνικού αστερισμού.
Η δαιμονοποίηση ηγετών διαφορετικών χωρών ή η έκκληση για τη δολοφονία τους αντικατοπτρίζει την άθλια ηθική υποβάθμιση των σημερινών γεωπολιτικών μας αλληλεπιδράσεων.
Το κάλεσμα του Καντ για «αιώνια ειρήνη» πρέπει να διεκδικηθεί εκ νέου, να διακηρυχθεί και να ανανεωθεί για τη φρικτή εποχή μας. Όπως επιμένει ο Thomas McCarthy στο Race, Empire, and the idea of human development (2009),
η αναδιάρθρωση του έθνους-κράτους σε παγκόσμιο επίπεδο «θα απαιτήσει θεσμική φαντασία, πειραματισμό και πολλαπλασιασμό για να ανακαλύψει ποιες μορφές δικαίου, δημοκρατίας και πολιτικής λειτουργούν καλύτερα σε ένα διεθνικό πλαίσιο για να εξημερώσουν τον καπιταλιστικό εκσυγχρονισμό για δεύτερη φορά» (σελ. 228).
Αν αυτό αποδειχτεί ανέφικτο, είναι μοιραίο να συνεχίσουμε τη «φυσική κατάσταση» που θρηνούσε ο Καντ στο Perpetual Peace.
*Ο Δρ. Michael Welton είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Athabasca. Είναι ο συγγραφέας του βιβλίου Σχεδιάζοντας την Κοινωνία της Δικαιοσύνης Μάθησης: μια Κριτική Διερεύνηση.
Να που και οι οικουμενιστές ανακάλυψαν και προσέτρεξαν στον εκ της Σινώπης του Πόντου εκκεντρικό και κυνικό φιλόσοφο ΔΙΟΓΕΝΗ ,για να θεμελιώσουν τον οικουμενισμό τους και την ομογενοποίηση διαφορετικών λαών με διαφορετικές παραδόσεις, ιστορίες και θρησκείες , γεγονός που ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ-όσοι πιστεύουμε-ότι θα συμβεί ΜΟΝΟ στην Δευτέρα Παρουσία της κρίσης όλων των ανθρώπων ,γιατί ως τότε η παγκόσμια κυβέρνηση και ο οικουμενισμός θα είναι η μεγαλύτερη ΟΥΤΟΠΙΑ και θα επιδιώκει την διάλυση εθνών ,οικογενειών και πολιτισμών ,που θεμελιώθηκαν από οξυμμένα μυαλά , επίμονους ανθρώπους και φωτισμένους-με Θεία φώτιση- (όπως ο Μέγας Αλέξανδρος) ηγέτες λαών επί 30 τόσους αιώνες της Ιστορικής ανθρωπότητος
Ο κοσμοπολίτης Διογένης ήταν πολίτης του γνωστού ως τότε κόσμου της Μεσογείου και των περί αυτήν και όχι και του υπολοίπου ,που είναι το σημερινό αντικείμενο του οικουμενισμού ,την εξάπλωση του οποίου αντιμάχονται σθεναρά οι πολιτισμοί των Κινέζων ,των Ινδών, -γιατί όχι και των Ρώσων-,με άδηλη την επικράτηση του, χωρίς βιβλικές καταστροφές.
ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ ΑΣ ΤΟΝ ΑΠΟΘΕΣΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ ΜΑΣ ΘΕΟ.
{Γι αυτό έχουν εμάς τους σχολιαστές οι Ανιχνεύσεις, για να προλαβαίνουμε το κακό….}
Ο κοσμοπολιτισμός δεν είναι ελληνικός και είναι Κίνδυνος-Θάνατος για τη Δημοκρατία και την Ανθρωπιά!!!!!!
Η Κοσμόπολη είναι μια φαντασίωση που προέρχεται από τη ρωμαϊκή παράδοση και μοιάζει πολύ με την Ουράνια Πολιτεία των Ρωμαιοκαθολικών (που εισήγαγε ο Αυγουστίνος).
Πιο συγκεκριμένα, προέρχεται από τον ρωμαϊκό στωικισμό, ο οποίος υπήρξε πολιτική Θρησκεία που νομιμοποιούσε τον ρωμαϊκό ολοκληρωτισμό.
Ακριβώς επειδή σήμερα η αμερικανική αυτοκρατορία θέλει να νομιμοποιήσει τον ολοκληρωτισμό της, επανήλθε το ρωμαϊκό Ιδεολόγημα του στωικού κοσμοπολιτισμού.
Είναι γνωστό ότι για να είσαι καθηγητής δυτικού Πανεπιστημίου οφείλεις να υπηρετείς το Ιδεολόγημα του «νέου Ανθρωπισμού-Οικουμενισμού», που νομιμοποιεί τον νέο Ολοκληρωτισμό. Έτσι, ο καθηγητής Michael Welton που ισχυρίζεται τη σύνδεση του κοσμοπολιτισμού με την αρχαία Ελλάδα, ανακατεύει παλιά Ιδεολογήματα με τον αγγλοσαξονικό νεορεαλισμό : Τα παλιά είναι α) η κοινωνία της Δικαιοσύνης, δηλαδή η ρωμαϊκή νομιμοποίηση στη βάση του Φυσικού Δικαίου και β) η ταύτιση της αρχαίας ελληνικής δημοκρατικής με τη ρωμαϊκή. Το νέο (λόγω του αντιδημοκρατικού αμερικανικού ρεαλισμού) χρησιμοποιεί ξανά δάνεια από την αντιδημοκρατική ρωμαϊκή παράδοση: τον δουλοπρεπή κοσμοπολιτισμό του ρωμαϊκού στωικισμού, μια θρησκειοποιημένη ψευτοφιλοσοφία που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την ελληνική Φιλοσοφία της Ελευθερίας!!!
Ο Επίκουρος την πολεμούσε με όλη τη δύναμη της μεγάλης ψυχής του λέγοντας ότι ο στωικισμός είναι ο Εχθρός της Ελλάδας!!!!!!
Ο στωικισμός αποτελεί συνέχεια του κυνισμού, τον οποίο εφηύρε (εκ του πονηρού) ένας νεόπτωχος, ο Κράτης. Αυτός άνοιξε φροντιστήριο με την «φιλόσοφο» γυναίκα του για να βγάλουν λεφτά. Ήταν μια εποχή σαν τη δική μας όπου μπορούσες να αντιστρέψεις όλες τις Παραστάσεις-Σημασίες.
Ο συνεχιστής της σκυλο-φιλοσοφίας, ο Διογένης, αντέστρεψε τα λόγια του Σωκράτη: Ο Σωκράτης μιλούσε για τον Πολίτη του ΚΟΣΜΟΥ με την έννοια του ψυχικού τρόπου της Καλοκαγαθίας στο επίπεδο του Κόσμου=επίπεδο του Όντως Είναι = επίπεδο των Μορφών/Ομορφιάς. Ο Διογένης τον έκανε να μιλάει για τον υπάνθρωπο σχετικισμό του ό,τι να’ναι όπου όπου να’ναι.
Το κακό τρίτωσε με τον Ζήνωνα εκ Φοινίκης (οι Αθηναίοι τον αποκαλούσαν υποτιμητικά «φοινικίδιο») που έστησε ψευτοφιλοσοφικό μαγαζάκι στη Στοά για να βγάζει λεφτά αναμειγνύοντας αντεστραμμένες όλες τις ελληνικές φιλοσοφίες.
Οι Ρωμαίοι στωικοί, πρώτος και χειρότερος ο Κικέρων, αποδόμησαν τα ελληνικά Νοήματα για να παρουσιάσουν τη σκυλίσια ζωή σαν την ελληνική Ανθρωπιά.
Λόγω του Κικέρωνα και του Αυγουστίνου (=θεμελίων της δυτικής σκέψης), ο στωικισμός-κοσμοπολιτισμός διατηρήθηκε στην Ευρώπη. Εξ ού και η σκέψη Δάντη που δεν έχει καμιά σχέση με τη σκέψη του Αριστοτέλη.
Τον κοσμοπολιτισμό τον ανέσυρε ο Καντ, επί Διαφωτισμού, για να προσαρμόσει τον αγγλο-γαλλικό ρεαλισμό στον γερμανικό ιδεαλισμό. Η «Αιώνεια Ειρήνη» είναι μια μεγαλοπρεπής ιδεαλιστική μπούρδα, σύμφωνη με τη δυτική άγνοια του κοινωνείν της Κοινωνίας.
Εξωφρενικές μπούρδες είναι ομοίως οι προσπάθειες του μεταμοντέρνου Χάμπερμας, ο οποίος αντιγράφει τον συμπατριώτη του για να νομιμοποιήσει τον σημερινό Διαφωτισμό με “ιδέες” από τον σχετικισμό-ιδεαλισμό, όπως το «επικοινωνιακό-υποκειμενικό πράττειν».
Προσοχή!!!! Μην τσιμπάτε!!!!
“Στους δύσκολους καιρούς, αδελφοί” (συμβούλευε ο Ελύτης) να μνημονεύετε Παπαδιαμάντη, να μνημονεύετε τον Καβάφη και όλους τους σημαντικούς σύγχρονους και αρχαίους Ποιητές-Φιλοσόφους!!!!!