του Φώτη Καγγελάρη
(με αφορμή την ομώνυμη εκδήλωση που οργανώνει
η Εταιρεία Μελέτης Πολιτισμικής Ετερότητας (Ε.Μ.Π.Ε.)
και ο Δήμος της Αθήνας (Ο.Π.Α.Ν.Δ.Α.)
6-31 Οκτωβρίου 2014)
Πίνακας: Ναταλία Σταμοπούλου: αντικρύζοντας το πραγματικό.
«Ελάτε σιγά να σας τα πω
Μια μοίρα με κατάστρεψε
Μη με πετροβολάτε
Δεν έφταιξα – πονώ»
«Το τραγούδι του τρελού»
Κ. Παλαμάς
«Έχουμε ανάγκη από το ψεύδος και την τέχνη για να μπορέσουμε να ζήσουμε
F. Nietzsche
Η «Τέχνη και η Τρέλα» διαφορετικές αλλά ενδεχομένως παράλληλες και συνυπάρχουσες καταστάσεις αναβλύζουν από τον χώρο του ασυνειδήτου ως αναφομοίωτες από την σημαίνουσα τάξη διεργασίες, ως μαρτυρίες από τον χώρο του χεγκελιανού «πράγματος», του λακανικού πραγματικού, του χαϊντεγκεριανού άρρητου. Καθυποτάσσουν και υποχρεώνουν το σημαίνον σε εκφράσεις και μορφώματα σημασίας τα οποία έρχονται σε ρήξη με τους τρέχοντες κώδικες σημασίας και αισθητικής, σε ρήξη και με την εξωτερική κοινή πραγματικότητα, σε ρήξη, αλίμονο, όσον αφορά την Τρέλα και με την εσωτερική. Ο Malraux έλεγε ήδη ότι κοινός τόπος του τρελού και του καλλιτέχνη είναι η ρήξη. Μόνο που στον τρελό η ρήξη είναι φυλακή.
Πίνακας:Έργο ατόμου με ψυχιατρική εμπειρία.
Η «Τέχνη και η Τρέλα» ανεξαρτήτως της ενδεχόμενης συγκατοίκησής τους αποδίδουν την Ετερότητα ως τόπο καταγωγής της ανθρώπινης ύπαρξης, τη διαφορετικότητα ως το σημείο εκκίνησης για τη δομή της κοινής «φυσιολογικότητας».
Αυτό, όμως, το γεγονός της Ετερότητας θέτει και το πρόβλημα της προσέγγισης: πώς από τη θέση του ο «φυσιολογικός» μπορεί να μιλήσει για τον κόσμο του τρελού; Πώς ο τρελός από τη δική του θέση μπορεί να κάνει χρήση της γλώσσας του «φυσιολογικού» (λόγος, σιωπή, σώμα) για ν’ αποδώσει το βίωμά του;
Από την άποψη του Freud τη σχετική με την απώθηση και την εξιδανίκευση έως την άποψη του Lacan και την κατονομασία της Τέχνης ως κατάλοιπο του σημαίνοντος, εκείνο το οποίο διαφαίνεται και στις δύο περιπτώσεις είναι το «εντεύθεν» της σημασίας.
Αλλά, αν πρόκειται για μια τέτοια διαφυγή εκ του σημαίνοντος τότε εκείνο περί του οποίου ομιλώ είναι εκείνο το οποίο διαφεύγει του λόγου.
Πάντοτε κάτι θα διαφεύγει από την ανάλυση του Jaspers για τον Strindberg, από την ανάλυση του Binswanger για τον Strindberg, από την ανάλυση της Chasseguet-Smirgel για τον Strindberg, από την ανάλυση του Benedetti για τον Strindberg, από την ανάλυση του Lidz για τον Strindberg.
Μήπως η Τέχνη, αφ’ ενός ως έκφραση ενάντια στην κοινοτοπία και τη σύμβαση και αφ’ ετέρου έχοντας συγκατοικήσει κατά περιόδους με την Τρέλα είναι σε θέση να μας πει κάτι και για την Τρέλα και για τον ίδιο της τον εαυτό; Πού τέμνονται; Υπάρχουν ομόκεντροι κύκλοι; Πού αίρεται το «και»; Και ακόμα: τα δύο αυτά φαινόμενα μπορούν να μας μιλήσουν για τη σύμβαση και τη ρήξη στο σήμερα;
Φτάνοντας στον Hölderlin, την Claudel και τον Χαλεπά, στον Strindberg, τον Artaud και την Kane, στον Schumann, τον Van Gogh και τον Ακριθάκη, η «Τέχνη και η Τρέλα» συνόδεψαν σταθερά την πορεία της εξέλιξης του δυτικού πνεύματος. Ο Gadamer διατείνεται ότι κάθε παρουσίαση έργου Τέχνης είναι μεν διαφορετική αλλά συγχρόνως αναδεικνύει την ίδια οικουμενική δομή που συνιστά τον πυρήνα του έργου Τέχνης – παράλληλα με την επίσημη κυρίαρχη ιδεολογία για την «Τέχνη και την Τρέλα» και εξ αυτών για την ζωή. Η εξαιρετική πριν λίγα χρόνια έκθεση στο Παρίσι «Η ζωγραφική ως έγκλημα» αναδεικνύει ακριβώς αυτό που ο Foucault καταγγέλει στην ιστορία της Τέχνης, ότι δηλαδή απέκρυψε τη φύση του ανθρώπου, την Τρέλα ως όριο της ελευθερίας της ανθρώπινης ύπαρξης, όπως έλεγε ο Lacan.
Καμιά άλλη δραστηριότητα του πνεύματος, μόνο η Τέχνη, (ούτε η θρησκεία – η Τέχνη των σπηλαίων είναι παλαιότερη της μαγείας, ούτε η φιλοσοφία) δεν υποσχέθηκε με τέτοιο απόλυτο τρόπο την επιτυχή διαχείριση του σημαίνοντος έναντι της καταγωγής του από το «πράγμα» για το οποίο δημιουργούμε ισοδύναμα υποκατάστατα έλεγε ο Bataille, για να αποδοθεί το μη επιδεχόμενο έκφρασης σε έκφραση, η απώλεια σε «κάτι».
Καμιά άλλη δραστηριότητα, μόνο η Τέχνη, δεν οριοθέτησε το διάτρητο από το επέκεινα παρελθόν, από το άρρητο, το αόρατο, στη συνεργασία της με την Τρέλα.
Καμιά άλλη δραστηριότητα του πνεύματος δεν αναστόμωσε την υπαρξιακή αιμορραγία του όντος-δίχως-νόημα αποδίδοντας το ως νόημα του εαυτού του.
Και καμιά άλλη δραστηριότητα δεν υποστύλωσε όλες τις άλλες δραστηριότητες του πνεύματος για να καταστεί η ζωή του ανθρώπου υποφερτή.
Αρκεί ένα χαϊκού του Basho, μόλις τρεις γραμμές για ν’ αναστομωθεί η αιμορραγία της υπαρκτικής αορτής της αγωνίας, να κατευναστεί ο φόβος, να αποκλειστεί το κενό, να απαλυνθεί το σκοτάδι: να κυλίσει στις τρεις γραμμές που σχηματίζουν το ρυάκι του σημαίνοντος η ρευστότητα του «πράγματος».
Αρκεί ένα από τα τέσσερα τελευταία τραγούδια του Strauss, ένας στίχος του Σοφοκλή, ένα ηλιοτρόπιο του Van Gogh, το σχέδιο ενός παιδιού, το σφύριγμα ενός μεθυσμένου, μια φράση του Artaud, μια μάσκα των Παπούα, μια φιγούρα από το θέατρο σκιών της Ινδονησίας, ένας χορός από το Μπουρούντι, μια γοτθική υδρορροή, ένας στίχος του Λειβαδίτη για να αναχαιτιστούν οι καταστροφικές εναντίον του σημαίνοντος δυνάμεις μα και των οποίων ταυτόχρονα οι εκβολές υπερβαίνουν το φράγμα του σημαίνοντος: θέλω να σηκωθώ το πρωί απ’ το κρεβάτι, θέλω να ονειρευτώ, θέλω να πράξω, θέλω…
Αρκεί μια ζωγραφιά της Aloise.
Όπως παρατηρεί η M. Gaghebin τόσο στο μουσείο της Art Brut στη Λωζάνη όσο και στη συλλογή Prinzhorn της Χαϊδελβέργης, το φύλο είναι «απλά και ξεκάθαρα αγνοημένο». Μπορούμε να αναλογιστούμε, μήπως η Art Brut – δεν υπάρχει Τέχνη των τρελών όπως δεν υπάρχει Τέχνη των στομαχικών, έλεγε ο Dubuffet, για να συμπληρώσει: «η καλύτερη στιγμή της Τέχνης είναι όταν ξεχνά τ’ όνομά της» – τείνει μέσω της διάλυσης της μορφής να διαλύσει το νόημα; Μορφή είναι το εγκιβωτισμένο από την επιθυμία σώμα που προκύπτει από την αναγνώριση της διαφοράς των φύλων, η υπέρβαση της Indifferenz του Schelling, το μη-εγώ του Fichte, που δίνοντας πρόσβαση στην απόλαυση πληρώνει το τίμημα με θάνατο αφού θάνατος είναι ο θάνατος της μορφής.
Μήπως η Τρελή Τέχνη είναι ένας ου-τόπος για τον θάνατο; Η ουτοπία είναι άραγε ο χώρος της «Τέχνης και της Τρέλας»;
Εάν δεν υπάρχει νόημα τότε, ούτε ο θάνατος θα έχει νόημα και κατά συνέπεια αν ο θάνατος είναι νόημα τότε παύει να υπάρχει.
Έτσι, η Art Brut προσφέρει έναν ου-τόπο για τον θάνατο αρνούμενη το νόημα μέσω της διάλυσης της μορφής, για να αποδώσει ένα μη-νόημα ως δυνατότητα μιας άλλης ζωής, εντεύθεν της μεταφοράς, αλλά εντός ωστόσο της κηδεμονίας του σημαίνοντος, έστω αποδιοργανωμένου, αφού και η Art Brut αν θέλει να είναι Τέχνη εντάσσεται στη μορφή.
Σε αντίθεση με την επιστήμη που κινείται διαφορετικά. Η επιστήμη μιλάει για να βγει το υποκείμενο του σημαίνοντος από το σκοτάδι, να οριοθετηθεί μέσω του λόγου. Τι άλλο είναι η επιστήμη παρά ένα φράγμα έναντι του ακατανόητου και ακατανόμαστου, ένα δράμα του πνεύματος έναντι του άρρητου; Ο Bateson έλεγε ότι η επιστήμη είναι προσπάθεια να καλυφθεί το σκοτάδι με εξηγήσεις, αλλά και προσπάθεια ανακάλυψης του σκοταδιού που μένει ακάλυπτο από τις εξηγήσεις. Θα λέγαμε, εδώ, ότι και η Τέχνη κάνει κάτι ανάλογο: να οριοθετήσει το «πράγμα» αλλά επίσης να το δει έτσι όπως το «πράγμα» υπαγορεύει στην Τέχνη να είναι, ασύλληπτο το ίδιο από αυτό που παράγει.
Πίνακας: Έργο ατόμου με ψυχιατρική εμπειρία.
Έτσι, ο τρελός καλλιτέχνης γίνεται ο ίδιος για τον εαυτό του φερέφωνο του πραγματικού σε μία διαδικασία αντίστοιχη με εκείνη του παραληρήματος ενώ ταυτόχρονα, με το διάτρητο φράχτη του ανέραστου σημαίνοντος, ανακόπτει την πλημμύρα του «πράγματος» καθοδόν προς την αναπαράσταση.
Μα, επίσης ο τρελός καλλιτέχνης γίνεται ο ίδιος μια τέτοια λειτουργία όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά για όλη την ανθρωπότητα. Πεθαίνουν, έλεγε ο Green, γιατί πέρασαν τα όρια της γνώσης του ασυνειδήτου. Πληρώνουν το τίμημα του θανάτου για να θρέψουν τη δημιουργία. Ο τρελός καλλιτέχνης είναι ο ίδιος γλώσσα, σαν τον Artaud. Σιωπή, θα σήμαινε θάνατος όχι μόνο του ιδίου αλλά και νέκρωση του κοινωνικού σώματος.
Ο καλλιτέχνης αναλαμβάνει για όλους εμάς να κλείσει το κενό, να σφραγίσει την άβυσσο, να μετασχηματίσει σε γλώσσα την κατάθλιψη της ύπαρξης: κάποτε ως μάρτυρας του δικού του ψυχικού ή σωματικού θανάτου (σαν τους Βιεννέζους Actionnists) όταν ο ίδιος ο καλλιτέχνης γίνεται μια performance για να μην δούμε περαιτέρω – η πρόκληση είναι να καταστήσει κάτι ορατό που κανονικά έπρεπε να διαφυλάξει το μυστικό του, έλεγε ο Baudrillard – ή για να δούμε μόνο το έργο του. Κανείς ποτέ δεν έκανε Τέχνη, φώναζε ο Artaud, παρά για να βγει από την κόλαση. Ή όπως έλεγε ο Κ. Κουν, κάνουμε Τέχνη για να σώσουμε την ψυχή μας. Για να βρεθούμε στην κατάσταση του λέγειν ως συγκρότησης του είναι, γράφει ο Gadamer.
Το ίδιο και ο τρελός: μορφοποιεί ως σημαίνον πάθους το άλεκτον και εξ’ αυτού καθίσταται η προστατευτική του βλέμματος ασπίδα έναντι του «τίποτα».
Εάν η Τρέλα απειλεί να μας δείξει το εύθραυστο δοχείο που εμπεριέχει το κενό του «πράγματος» – γιατί πρέπει ν’ αρρωστήσουμε για να μάθουμε την αλήθεια του εαυτού μας; διερωτάται ο Freud και ο Cassirer και αργότερα ο Lacan και ο Cioran – το κενό της ανθρώπινης ύπαρξης… Εάν η Τρέλα απειλεί ν’ αποκαλύψει την αλλοτρίωση από την προσποίηση του νοήματος, να θρυμματίσει κάθε νόημα περί ζωής, ασθένειας, ύπαρξης, θρησκείας, φτώχιας, δικαίου – γι’ αυτό και δεν δικαιούμαστε να θεραπεύουμε τον τρελό καλλιτέχνη φώναζε ο Breton και ο Dubuffet – τότε η Τέχνη, χωρίς μεγάλα λόγια περί νοήματος, καθιστά το βίο απλά αποδεκτό χωρίς να ψεύδεται: αποκαλύπτει – προστατεύοντας, μιλά για – σωπαίνοντας περί.
Η Τέχνη μέσω της Τρέλας και η Τρέλα μέσω της Τέχνης μας αποκαλύπτουν, κατ’ απόλυτο τρόπο, το χαϊντεγκεριανό «τίκτω», το ξέφωτο της α-λήθειας του όντος που είναι πλήρες, λέει ο Lacan, στο βαθμό που παραμένει κενό: το βάζο, κατασκευή αναπαράστασης του κενού στο κέντρο του «πράγματος». Η μετουσίωση του «πράγματος» συνίσταται στην απόδοση της απώλειας ως ποίησης.
Η Τέχνη μας δείχνει ένα διάδρομο και μας λέει: το ξέρω δεν είναι τίποτα σπουδαίο αυτό που θα δεις και θ’ ακούσεις αλλά κοιτάζοντας το και ακούγοντάς το, θα προχωράς: «αν θέλεις να δεις κάτι δες αυτό». Κάνω Τέχνη σημαίνει βάζω πάντα κάτι μπροστά στο βλέμμα ή την ακοή.
Προφανώς, δεν μιλάμε για θεραπεία μέσω της Τέχνης ή τον θεραπευτικό ρόλο της Τέχνης που σίγουρα υπάρχει, όπως εξ’ άλλου υπάρχουν κι άλλες καταστάσεις που θεραπεύουν τη ζωή, όπως κάθε τι στη ζωή θεραπεύει τη ζωή. Μιλάμε για την Τέχνη ως θεραπεία από το μη-νόημα, από το μεγάλο χάος, το κενό. Για την Τέχνη ως την κατάσταση εκείνη χωρίς την οποία δεν θα υπήρχε η δυνατότητα της ίδιας της ζωής, την Τέχνη που θρηνεί το ανοίκειο της σχέσης του ανθρώπου με το απόλυτο, την Τέχνη που θρηνεί τη σχέση του σώματος με το χρόνο, την Τέχνη που συνεχίζει πέραν του χρόνου. Μιλάμε για την Τέχνη ως ουσιώδες συστατικό του τέταρτου δακτυλίου του βορόμμειου κόμβου μέσω του οποίου διϋφαίνεται το συμβάν της ζωής ως ψυχωτικής διαδικασίας σε θεραπεία. Γι’ αυτό, η Τέχνη παρότι αρθρώνει το άφατο μας προφυλάσσει ταυτόχρονα από αυτό.
Ο καλλιτέχνης και ο τρελός, ο τρελός καλλιτέχνης που «εψήλωσεν ο νους του» είναι οι σαμάνοι της ομάδας. Αυτοί που ξορκίζουν την περιδίνηση από το α-νόητο της ύπαρξης. Με γιατροσόφια όχι μεταφυσικά, αλλά από την ίδια τη φύση του ανθρώπου.
Νavi: προφήτης και τρελός.
Εάν η αγορά έχει μπορέσει να καθυποτάξει την Τέχνη – ο Breton ήδη χαρακτήριζε τα ψυχιατρεία κάστρα έναντι του καπιταλισμού που διαστρεβλώνει κάθε καλλιτεχνική έκφραση – η Τρέλα παραμένει ο άναρχος γενέθλιος τόπος πάσας Ετερότητας, κάθε α-νομης επιθυμίας. Δημιουργία ίσον φόνος, φαντασιακός ή συμβολικός του πατέρα έγραφε ο Anzieu, ο θάνατος του οποίου επιτρέπει στον γιο να υπάρξει και να αποκτήσει όνομα.
Και εάν η κοινωνία επιχειρεί να καθυποτάξει την Τρέλα ανάγοντάς την σε κοινωνική συντεταγμένη, με τον πιο απλό και αποδοτικό τρόπο: μιλώντας γι’ αυτήν ή εντάσσοντας την στο DSM – όπως τη φωτογραφία θα έλεγε ο Barthes, της οποίας η φύση είναι η Τρέλα και της οποίας την επικινδυνότητα κατευνάζει η κοινωνία με το να την κάνει Τέχνη – η Τρέλα ως η φύση του ανθρώπου θα παραμένει μια ανυπότακτη ενσαρκωμένη ανάδυση από το ίδιο αυτό κοινωνικό σώμα που μεριμνά για την καταστολή της, απειλή στο συνεχές του νοήματος, στον εφησυχασμό του ύπνου, με εκείνα τα γιορτινά στον ουρανό της Ετερότητας πυροτεχνήματα που ως follis θα απειλούν με τυχαίες πυρκαγιές τον ύπνο των δεσμοφυλάκων.
Ο τρελός καλλιτέχνης ως έσχατος όρος ύπαρξης, ως η τελευταία ασύλληπτη δυνατότητα του ανθρώπου να είναι, παρεμβάλλει ανάμεσα σε αυτόν και το τέλος έναν πόθο.
Η Τρέλα ως ανάδυση του πραγματικού και η Τέχνη ως κατάλοιπο του σημαίνοντος, μορφώματα μεταφοράς και έσχατες αλήθειες, αποδίδουν την ακραία αλλά «ανθρώπινη, πολύ ανθρώπινη» συνθήκη ως Ετερότητα, ως εγγυητική επιστολή της ίδιας της ύπαρξης ως συμβάντος και εξ αυτού ως υπόσχεση ρήξης με τη σύμβαση.
Από τον άνθρωπο στον αυθεντικό άνθρωπο ο δρόμος περνάει από τον τρελό άνθρωπο έλεγε ο Foucault και ο Dali με τον δικό του τρόπο: «ανάμεσα σε μένα και έναν τρελό η μόνη διαφορά είναι ότι εγώ δεν είμαι τρελός».
Η «Τέχνη και η Τρέλα» διάπυρες από τα έγκατα του πραγματικού α-λήθειες αναδύουν το ανθρώπινο δράμα και το παράλογο του όποιου νοήματος ενώ ταυτόχρονα αναδεικνύουν την ύπαρξη σε έμπυρο πόθο ρήξης με το υποταγμένο και αποκαμωμένο σημαίνον.
Αναδεικνύουν το άρρητο, το ανήκουστο, το αόρατο, το τυχαίο, το παράξενο, το ανοίκειο, το ξένο, το έτερο ως προϋπόθεση μιας εν τω βάθει αναμονής με έναν εαυτό που εδώ και τώρα θα μπορεί να συναντά την επιθυμία του.
Από την κραυγή του Bonifatio σε εκείνη του Munk και του Rodin η «Τέχνη και η Τρέλα» έρχονται με τις κραυγές εκατομμυρίων διαδηλωτών να ταράξουν την ανοχή μας: τόσο δίπλα μας, τόσο κοντά μας, τόσο μέσα μας σαν το όριο της ανθρώπινης συνθήκης, σαν το μέτρο του ανθρώπου.
Ο τρελός καλλιτέχνης, το υποκείμενο της Τρέλας, ο μοναχικός μόνος αυτός που διαφεύγει της τηλεοπτικής εντολής γίνεται το σύμβολο της τελευταίας αντίστασης ανάγοντας τη γραφή και το παραλήρημα ισοδύναμα. Το «radio kalifata» στο Μπουένος Άιρες στέλνει καθημερινά το μήνυμα της ανυπότακτης έκφρασης.
Αν ο τόπος του σημαίνοντος είναι κατακυριευμένος και καθυποταγμένος από το πραγματικό της Αγοράς, ας δοξάζουμε τους δικούς μας Αγίους. Κάθε μέρα κι από έναν από το μεγάλο μαρτυρολόγιο της «Τέχνης και της Τρέλας».
Το ναίδριον του Άη Γεράσιμου και το ιερό του λοξία Απόλλωνα ας μας προστατεύουν ως Τέχνη και όχι ως καθυπόταξη του «πράγματος» σ’ ένα Μεγάλο Άλλο, εγγυητή του χεγκελιανού κυρίου, προσωρινού κυρίαρχου της επίσημης ιστορίας.
Ας αποδώσουμε με τον Dubuffet τιμή στις πρωτόγονες αξίες εντός ενός «dereglement de tous les sens» όπως έλεγε ο Rimbaud.
Ας προσευχόμαστε στον Artaud, στην Claudel, τον Χαλεπά, τον Βιζυηνό, την Aloise και στον μεγάλο κατάλογο των τρελών καλλιτεχνών- μαρτύρων της δεκαετίας ‘30-’40.
Στους Αγίους της Ετερότητας που καλούν σε αντίσταση ψυχής για τη μεταμόρφωση των υπηκόων του έτοιμου νοήματος σε σαλούς.
«Ο τρελός δεν είναι άλλος παρά ο λογικός που έπαψε να κρύβεται». Που έπαψε να φοβάται.
Η Litteraterra, ο περιφραγμένος εντός του ψυχιατρείου τόπος είναι και τόπος του νεύματος. Για να σταματήσει η τέχνη του «Μάπετ σόου» που παίζεται εκτός.
Οι τρελοί δεν ψηφίζουν, ξεσηκώνονται.
Στις τέσσερις η ώρα το απόγευμα, την 1η Οκτωβρίου1884, ο Ιωσήφ Γκινάκας είναι ο πρώτος Έλληνας που εισήχθη στο άρτι αποπερατωθέν «Δρομοκαΐτειο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αθηνών» επειδή «έπαθεν τας φρένας».
Εμείς, το 2014, ας «πάθομεν τας φρένας» και ας βγούμε έξω.
Προτείνω μια διαδήλωση: από το Αιγινήτειο στο Μέγαρο Μουσικής.
Και ας κηρυχθούν η «Τέχνη και η Τρέλα» παράνομες.
Επιμένω σε αυτό το σημείο με τις ραφές ερωτώντα,όχι απλώς για να δείξω πώς τέτοια θαύματα δέν γίνονται που δέν με ενδιαφέρει κάτι τέτοιο,αλλά επειδή νομίζω πώς αυτό το σημείο έχει πολύ ζουμί.
Δέν ξέρω πώς λειτουργούν τα δικαστήρια στην συρία,για αυτό άς υποθέσουμε πώς κάτι τέτοιο συμβαίνει στην δύση,στην ελλάδα άς πούμε.
Έναν επιχειρηματία τον σκοτώνουν τρείς ληστές,τον βάζουν στο πορτμπαγκάζ,τον ράβει η παναγία βγαίνει έξω και τους κάνει μύνηση κατηγορώντας τους σάν δολοφόνους του.
Μπορείς να φανταστείς λίγο το δικαστήριο που θα γινόταν και τι διαστάσεις θα έπαιρνε το θέμα;
Η σύγκρουση που αποφεύγεται στην κοινωνία μεταξύ λογικής και πίστης,νόμων και τελετουργικών,επιστήμης και θρησκείας,θα γινόταν στο δικαστήριο. Φαντάσου τι θα έλεγαν οι θεολόγοι και οι ιερείς που θα καλούσε μάρτυρες ο επιχειρηματίας και τι θα απαντούσαν οι συνήγοροι υπεράσπισης. Βασικά μαζί με τους κατηγορουμένους θα καθόταν και η παναγία στο σκαμνί.
Την ετυμηγορία του δικαστηρίου βέβαια την μαντεύουμε ποιά θα ήταν,άν όμως οι νομικοί και οι θεολόγοι ήταν ικανοί ομιλητές,θα έφτειαχναν ένα σωρό παραδοξότητες και αντιφάσεις προσπαθώντας να βάλουν τρικλοποδιές ο ένας στον άλλο,παρασύροντας όμως έτσι το έκπληκτο κοινό σε μιά απομυθοποίηση των πάντων,απο το σύνταγμα μέχρι τον θεό. Οι διάλογοι και οι ομιλίες θα ήταν αριστουργηματικές και μπροστά τους ακομη και ο άμλετ θα ήταν παπαριά που είπε και η μαρία.
Άν το μεταφυσικό υπάρχει και άν προκαλεί φαινόμενα στην πραγματικότητά μας οπως πιστευουν οι περισσότεροι,τότε κάποτε δέν θα πρέπει να κάτσει στο σκαμνί όταν αυτά,τα φαινόμενα,είναι αρνητικά; Αλλοιώς άν είναι αδύνατον να αναλάβει τις ευθύνες του τότε θα πρέπει να κυρηχθεί ανύπαρκτο.
Γιατί ένας δικαστής για παράδειγμα που δηλώνει ένθεος και μάλιστα βάζει τους μάρτυρες να ορκίζονται στην γραφή όπως παλιότερα και έχει πίσω του την εικόνα του χριστού,αναιρεί την δική του νομική αρχή όταν αδυνατεί να δικάσει πράξεις,οπως ένα θαύμα σάν και αυτό της παναγίας,που η πίστη του θεωρεί αληθινό. Μπορεί βέβαια να πεί ότι αυτα είναι φαινόμενα έξω απο την πραγματικότητα του ανθρώπου άρα και πέρα απο την δική του δικαιοδοσία μόνο όμως όταν δέν ομολογεί την πίστη του. Όταν δηλώνει πιστός όμως,αναγκαστικά αυτή του η δήλωση θα πρέπει να πάρει μιά νομική υπόσταση άς το πούμε,όπως και ένα θαύμα η ένα εξωπραγματικό φαινόμενο επιδρά αληθινά στον κόσμο μας.
Το σημείο με τις ραφές δείχνει καθαρά αυτό το πρόβλημα.
Μου θυμίζει μιά ταινία παλιά που είχα δεί,όταν ένας ψαράς που έχασε την βάρκα του απο μιά φοβερή θαλασσοταραχή έκανε μύνηση στον θεό για να πάρει αποζημίωση. Και επειδή τον θεό κανένας κλητήρας δέν θα μπορούσε να τον βρεί για να τον ειδοποιήσει να έρθει στο δικαστήριο,κλήθηκε ο παπάς της ενορίας του,σάν ο αντιπρόσωπος του θεού.
Βέβαια ο διάλογος που περιμέναμε δέν έγινε τελικά,αλλά μόνο και μόνο η ιδέα μιάς τέτοιας ενέργειας απο τον ψαρά,σε άφηνε να τον υποθέσεις (τον διάλογο).
Άν ο δικαστής ήταν άθεος,έχει καλώς θα αποφάσιζε ότι ο ψαράς δέν δικαιούται αποζημίωση αφου ήταν απλώς ένα μετεωρολογικό φαινόμενο.
Άν όμως ο δικαστής ήταν ένθεος,τότε δεχόμενος μιά ανώτερη συνείδηση η οποία προκάλεσε αυτή την κακοκαιρία θα έπρεπε να την καλέσει σε απολογία και άν δέν ερχόταν να την καταδικάσει ερήμην. Πώς όμως ο κατώτερος δικαστ΄΄ης θα καταδίκαζε τον ανώτερο θεό και δημιουργό του; Εκεί είναι η αντίφαση στην συνύπαρξη αυτών των δύο εξουσιών,θρησκευτικής και πολιτικής.
Τί λες άνθρωπέ μου;
Έχεις ξεφύγει εντελώς και δεν έχει σχέση με τις πεποιθήσεις σου φίλε, αλλά με την εμφανή άγνοιά σου επάνω σε βασικά ζητήματα κοινωνικής διάρθρωσης και θεσμών, καθώς και λειτουργίας αυτών των θεσμών που επικαλείσαι ως επιχείρημα για την πλοκή της όποιας ιστορίας-παραβολής θέλεις να προβάλεις ως παράδειγμα..
Πρόσεξε τώρα τι θα πεις ή θα αντιμιλήσεις, δεν κρίνω τη θέλησή σου, να ασχοληθείς με τα φιλοσοφικά ή θεολογικά ζητήματα, προσπαθώ να καταδείξω το έωλο του θεμελίου των παραδειγμάτων που χρησιμοποιείς!
Και δεν μιλάμε τώρα, για απλή παρανόηση, μα για ηθελημένη ή μέσω άγνοιας ανατροπή του πραγματικού..
Να τα ψάχνεις λίγο περισσότερο τα παραδείγματα σε παρακαλώ!!
Πές μας σέ ποιόν αναφέρεσαι, ρε σύ
Στέφανε
καί δέν θά μέ στείλεις τώρα στίς καφετζούδες πού δέν πήγα ποτέ!…
Έλα τώρα Εξ που πετάχτηκες σα κουβεντιάστρα-κουτσομπόλα με το τσεμπέρι ακόμα στο κεφάλι να μάθεις τι λένε οι άλλες οι κατίνες στα μπαλκόνια τους. Λίγη σοβαρότητα….
Καπετάνιε, ξεχνάς ότι η Μαούνα βρίσκεται υπό καθεστώς ανταρσίας. Τώρα τον λόγο τον έχουν οι μαγειροι με τις…..σουπιές.
Λοιπόν ασποπελέκι, ξεχνάς ότι υπήρχε η μαρτυρία του οδηγού που ήταν περαστικός και σταμάτησε να δώσει βοήθεια. Αυτός λοιπόν είδε αίμα να τρέχει απ’ το πορτμπακγάζ και κάλεσε την αστυνομία η οποία επιβεβαίωσε ότι υπήρχε αίμα (πράγματι λοιπόν υπάρχει πολύ “ζουμί” όπως λες, στην υπόθεση)και κάτι περίεργο – ένας άνθρωπος στο πορτμπαγκαζ που όπως και να το κάνεις δεν είναι φυσιολογική θέση για να βάλεις έναν απλό “επιβάτη”. ΔΎΟ ύποπτα στοιχεία που δεν παραβλέπονται αλλ αντιθέτως τεκμηριώνονται. Κι’ έναν μάρτυρα που δεν έχει καμιά σχέση με τους άλλους τρεις, ούτε με το θύμα. Είναι λοιπόν ένα ουδέτερο πρόσωπο.
Πράγματι όπως λες μια ταινία βασισμένη πάνω σ’ ένα τέτοιο σενάριο θα ήταν εκπληκτική . Οι διάλογοι αριστουργηματικοί. (Φαντάζομαι τον Παπαγιαννόπουλο στο ρόλο του δικαστή….)
(Σιωπή Στέφανε, τώρα μιλάει η τρέλα της τέχνης)
Ναι, πολύ σωστά λες πως αν ο Θεός είναι έτσι όπως τον πιστεύει η θρησκεία τότε πράγματι πρέπει κάποτε να καθίσει κι’ εκείνος στο σκαμνί. Γι’ αυτό άλλωστε υπάρχει στον χριστιανισμό η έννοια της “θεοδικίας” δηλαδή υπάρχουν κάποια ανοιχτά ακανθώδη θέματα που δειλά-δειλά υπογραμμίζουν υπό μορφή παραπονιάρικης/ηττοπαθούς διερώτησης και την πιθανή ευθύνη του Θεού για το προφανώς ασύμμετρο των δοκιμασιών στις οποίες υποβάλλεται η ανθρωπότητα. Και όχι μόνο γι’ αυτό αλλά και για την ίδια την προέλευση του κακού δεδομένης της παρουσίας ενός παντοδύναμου υποτίθεται Θεού. Τέτοια ζητήματα – αν και μοιάζουν εντελώς πρωταρχικά – εκθέτει π.χ.ο Χρ. Γιανναράς στο “Το Αίνιγμα του Κακού”.
Υπάρχει λοιπόν ένα χρονίζον ζήτημα στις μονοθεϊστικές θρησκείες σχετικά με τον επιμερισμό των ευθυνών ανάμεσα σε Θεό κι’ ανθρώπους καθώς η εξίσωση “δεν βγαίνει” .Κι’ έκτοτε το μπαλάκι των ευθυνών πηγαινοέρχεται σε ένα παιχνίδι επιτραπέζιας αντισφαίρισης ανάμεσα στην απόλυτη ευθύνη του ανθρώπου και την έστω μερική ευθύνη του Θεού αφού αν του αποδοθεί έστω μερική ευθύνη (π.χ. γιατί αφήνει ανεξέλεγκτο τον “διάβολο” με υπερεξουσίες), τότε παύει να είναι τέλειος και άμεμπτος γιατί είναι σαν να έχει κάποιον να κάνει τις βρώμικες δουλειές αντί να τις κάνει ο ίδιος. Ένας ηθικά ατελής Θεός όμως δεν είναι πια ο Θεός που οι μονοθεϊστικές θρησκείες ήθελαν να πιστεύουν.
Στο ανθρώπινο δικαστήριο λοιπόν ο Θεός θα δικαζόταν όπως έγινε και με τη περίπτωση του Χριστού. Τώρα ο δικαστής που θα είχε την εικόνα του Θεού και της Παναγίας πίσω απ’ την έδρα του, θα καλείτο να τηρήσει το “ανεξάρτητο της δικαιοσύνης”. Οπότε θα έπρεπε να δικάσει τον Θεό και την Παναγία ακόμα όπως θα έπρεπε και τους πολιτικά προϊσταμένους του. Οι θεολόγοι και οι ιερείς τότε πολύ λίγα θα μπορούσαν να πουν (τέτοια που να ευσταθούν νομικά) αφού είναι δεδομένο ότι η εξίσωση δεν βγαίνει. Τώρα απλώς υπεκφεύγουν απειλώντας τους πιστούς ότι η θεοδικία είναι αμαρτία και δεν μπαίνουν καν στη διαδικασία . Στο υποθετικό δικαστήριο όμως θα αναγκάζονταν να εκθέσουν τα επιχειρήματά τους που εύκολα θα καταρρίπτονταν από άποψη δικαιοσοσύνης.
Στο συγκεκριμένο περιστατικό όμως, δεν φαίνεται να προκύπτει κάποια ευθύνη της Παναγίας σε σχέση με τον φόνο. Θα μπορούσε να κατηγορηθεί ίσως μόνο για δευτερεύοντα ζητήματα π.χ. παραλειψη αναφοράς του περιστατικού στην αστυνομία από την ίδια ως όφειλε ή παράλειψη καταβολής της εισφοράς στον ιατρικό σύλλογο κλπ
Και καλά πες ότι σε κάποιο άλλο περιστατικό όπου θα προέκυπταν θείες ευθύνες επειδή π.χ. ο Θεός δεν έσπευσε να βοηθήσει εμπερίστατο ενώ μπορούσε, βρίσκεται κάποιος αδέκαστος ανεξάρτητος δικαστής που δεν χαρίζεται στους ανωτέρους του. Δικάζει λοιπόν τον Θεό για αμέλεια ή ό, τι άλλο κι’ ας υπάρχει η αγιογραφία πάνω απ’ το κεφάλι του. Δεν είναι αυτό το δύσκολο. Η πραγματική δυσκολία είναι, πώς θα επιβληθεί πρακτικά η ποινή.
Δηλαδή δεν υπάρχει τρόπος να επιβληθεί στον θεό η ποινή ακόμα κι’ αν αποδειχθεί βάσει νομικών επιχειρημάτων (που ισχύουν και για τους ανθρώπους ) ότι φταίει. Κάποιος όμως που δεν υπακούει ούτε καν στους κανόνες που ο ίδιος θέτει/εμπνέει είναι τύραννος κι’ όχι θεός.
ώς έναν αισχρό παλιάνθρωπο
σ’ έχω γνωρίσει εδώ μέσα,
Βλαξ
καί δέν έχεις αλλάξει!
δεν αποδίδουν μόνο τα δικαστήρια δικαιοσύνη.Υπάρχουν πολλοί τρόποι.
Ειλικρινά ζητώ συγγνώμη ασπικ για το σχόλιο παραπάνω!
Δεν μπορούσα να φανταστώ με τίποτε, πως θα γινόταν να το φτάσει το θέμα , σε τέτοια “ύψη” ο ερωτών!
Σωπαίνω!
Έλα, σου πετώ τα κλειδιά από την νταλίκα μου, να τον ισοπεδώσεις ασπικ…
Καλημέρα!
Έλεος ρε ερωτώντα,έκανες ακόμη και τον στέφανο σαμαρά να βγεί απο τα ρούχα του.
Δέν χρειάζεται να έχουμε πτυχίο νομικής για να καταλάβουμε με την κοινή λογική μας ότι το δικαστήριο δέν μπορεί να αναγνωρίσει ούτε φόνο ούτε καν απόπειρα φόνου σε μιά τέτοια περίπτωση. Για τον απλούστατο λόγο ότι ούτε δολοφονημένος υπάρχει ούτε σημάδια απόπειρας δολοφονίας. Οι μάρτυρες ακόμη και μπροστά στα μάτια τους να είχαν δεί τον φόνο και στην συνέχεια την παναγία να τον ράβει και να τον α νασταίνει,το δικαστήριο δέν θα μπορούσε να δεχθεί την μαρτυρία τους,γιατί μιά τέτοια μαρτυρία δέν ανήκει στον νομικό πολιτισμό μας άς το πούμε και θεωρείται φαντασιόπληκτη. Εσύ φαντάζεσαι ότι θα μπορούσε να υπάρχει κανένα δικαστήριο στην ελλάδα που να δεχθεί ότι οι τρείς διέπραξαν φόνο αλλά επειδή επενέβη η παναγία και τον ανέστησε δέν υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία;
Και εκεί είναι και η αντίφαση ενός ένθεου δικαστή,ότι θα αναγκαστεί να “προδόσει” την πίστη του και να αποφανθεί ότι η παναγία υπάρχει μόνο στην φαντασία μας.
Οποτε άν κατάλαβες καλά δέν πρόκειται απλώς περι θεοδικίας όπως λές,αλλά ακόμη περισσότερο το δικαστήριο αποφαίνεται ότι δέν υπάρχει παναγία,διότι σε αντίθετη περίπτωση που υπήρχε τότε θα δεχόταν την περιγραφή των μαρτύρων.
Και άν δέν υπάρχει παναγία δέν υπάρχει και θεός βέβαια,δηλαδή το δικαστήριο με αφορμή μιά τέτοια υποτιθέμενη δίκη,θα κατέληγε ότι ο θεός είναι στην φαντασία μας.
Κατάλαβες που είναι το πρόβλημα;
Μιας υποτιθέμενης δίκης πάντα,γιατί σε μιά τέτοια περίπτωση το συμβάν ούτε καν στον ανακριτή δέν θα έφθανε και θα σταμάταγε στην αστυνομία που ούτε καν αυτή θα έδινε συνέχεια.
Τώρα γιατί τους έκλεισαν φυλακή ή στο ψυχιατρείο τους τρείς στην συρία,δέν έχω ιδέα πώς λειτουργούν τα πράγματα σε αυτή την χώρα.
Και λέω για την χώρα για να μή πώ πώς κάνει μπάμ πώς το συγκεκριμένο θαύμα είναι παραμυθι. Εκτός όλων των άλλων,χρησιμοποιείται στην περιγραφή του μιά πολυ τυπική γλώσσα που χρησιμοποιείται σχεδόν αποκλειστικά σε τέτοιου είδους περιγραφές θαυμάτων.
ΥΓ Δέν θέλω να ισοπεδώσω κανέναν σαμαρά και ήρεμα και εσύ με την νταλίκα,μήν στην πάρει η παναγία και στην κάνει βίδες,βλάσφημε νταλικέρη να πούμε και άντε να ζητήσεις αποζημίωση μετά απο την ασφάλεια που θα πρέπει να δεχθεί το θαύμα.
Και σου μεταφέρω τον διάλογο απο ένα τέτοιο φανταστικό δικαστήριο.
Άραβας: Κύριε πρόεδρε αυτοί οι τρείς κατηγορούμενοι με σκότωσαν.
Πρόεδρος: Και πώς είστε ζωντανός μπροστά μας τώρα;
Άραβας: Ήρθε η παναγία και μου έραψε τις πληγές και με ανέστησε,ορίστε και τα ράματα,έχω και δυό μάρτυρες.
Για πές μου τώρα εσύ ερωτώντα,τι θα απαντήσει ο πρόεδρος και ποιά θα είναι η αντίδραση του ακροατηρίου στην τελευταία φράση του άραβα; Και ποιά θα είναι η απόφαση του δικαστηρίου;
Μα τους έκλεισαν στο ψυχιατρείο γιατί όπως λέει η διήγηση “τρελάθηκαν” επί τόπου απ’ αυτό που τους συνέβη. Επίσης η διήγηση αναφέρει ότι η ΙΑΤΡΟΔΙΚΑΣΤΙΚΗ εξέταση επιβεβαίωσε την ύπαρξη των ραμμάτων και προφανώς την έκταση και το βάθος τους. Το να αποδεχθεί η διακαιοσύνη τα ευρήματα της ιατροδικαστικής έκθεσης είναι υποχρέωσή της οπότε αυτό που λες για το ότι το δικαστήριο απλώς εμμέσως θα κατέληγε ν’ αποφανθεί ότι και ο θεός είναι στη φαντασία των πιστών είναι η μια εκδοχή. Η άλλη εκδοχή θα ήταν να συνεχιζόταν η δίκη έχοντας λάβει υπόψη της η δικαιοσύνη την ιατροδικαστική έκθεση. Όχι βέβαια για φόνο αφού ο άνθρωπος ήταν ζωντανός αλλά για επικίνδυνες σωματικές βλάβες και απόπειρα. Και για πρώτη φορά στα δικαστικά χρονικά θα βλέπαμε τους δολοφόνους να επιμένουν “όχι μα αλήθεια των σκοτώσαμε !” αντί ν’ αποδέχονται την ελαφρύτερη κατηγορία για απόπειρα ή επικίνδυνες σωματικές βλάβες.
Βέβαια, το ότι “τρελάθηκαν” οπότε δεν ήταν σε θέση για ποιός ξέρει πόσο διάστημα να δικαστούν ήταν το πρώτο βολικό συμβάν, και το δεύτερο οπωσδήποτε ήταν αυτό που λες ότι πέθαναν ακαριαία μετά την επίσκεψη του ταουϊλ και το αντίδωρο. Και ποιός μας λέει ότι ο ταουϊλ δεν ήταν απεσταλμένος πράκτορας των αμερικανών με προκάλυμμα πιστού να θεσει ένα βολικό για όλους τέλος στην όλη ιστορία ώστε να μην υπάρξει αναζωπύρωση του Ορθόδοξου Χριστιανισμού στη Συρία και γειτονικές περιοχές ;
Θα είχε πολύ ενδιαφέρον να γινόταν πραγματική εξέταση του όλου θέματος. Αλλά όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν οι ταχυδακτυλουργικές “συγκυρίες” που τα καλύπτουν όλα με ένα πέπλο ομίχλης. Εδώ στην εποχή των επιστημονικών μέσων και των μέσων ενημέρωσης και δεν μπορεί να γίνει πιστοποίηση μιας αυθεντικής ανάστασης φαντάσου τι γινόταν την εποχή του Χριστού. Λες και η ανάσταση έχει κάτι να φοβηθεί.
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια Εξαρχείου. Κάποιο επιχείρημα διαθέτεις για το περί θεοδικίας ζήτημα ή θα βολευτείς στο αμάρτημα της κατάκρισης του πλησίον ;
Στέφανε υποθέτω γνωρίζεις ότι για την θνητότητα του φυσικού κόσμου έχει παραδοσιακά ενοχοποιηθεί ο άνθρωπος. Αν αντιλαμβάνεσαι τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό.
Λοιπόν πρόσφατα διάβασα σε σάϊτ ψυχολογίας ότι ορισμένοι άνθρωποι δεν μπορούν να γνωρίσουν τον εαυτό τους παρά μόνο αν μέσα από μια ανεξέλεγκτη αυτοκαταστροφικότητα , καταλήξουν στην καταστροφή. Αυτό μου έδωσε και την απάντηση στην από μακρόν απορία μου σχετικά με το γιατί κατά τις μονοθεϊστικές θρησκείες και ιδίως τον Χριστιανισμό προβάλλεται η βαθιά πεποίθηση ότι πρέπει ΟΠΩΣΔΉΠΟΤΕ πρώτα ο κόσμος να καταστραφεί , να παρουσιαστεί ο Αντίχριστος -δηλαδή ένα ψευδές πρόσωπο- και ΜΕΤΑ να γίνει η δευτέρα παρουσία και να επέλθει η σωτηρία δηλαδή η ολοκλήρωση.
Αν δούμε την εξέλιξη των θρησκειών και των φιλοσοφιών σαν αυτή να συμβαίνει μέσα σ’ έναν συλλογικό νου της οποίας ο νους του κάθε ανθρώπου είναι μια μικρογραφία του όλου όπως συμβαίνει με τα “fractals”, τότε μπορούμε να καταλάβουμε γιατί ο συλλογικός νους έχει απόλυτη ανάγκη από την αυτοκαταστροφική πορεία ως μέσο αυτοσυνειδησίας. Αυτό βεβαια συμβαίνει γιατί ο κάθε άνθρωπος προτιμάει πρώτα να “ζήσει” και μετά να σκεφτεί τι ήταν αυτό που έζησε παρά να σκεφτεί πρώτα πώς θέλει να ζήσει και τι είναι η ζωή ώστε ΜΕΤΑ να ζήσει. Η διαμόρφωση και συντήρηση ενός συμπαγούς “εαυτού” είναι μια ενεργειακά πολύ δαπανηρή διαδικασία και η αδράνεια είναι μια ισχυρή δύναμη. Νομοτελειακά λοιπόν , ελλείψει συνειδητής απόφασης για σκέψη πριν τη πράξη, η πιο εύκολη (φαινομενικα) διαδρομή είναι εκείνη με τη λιγότερη σκέψη. Έρχεται λοιπόν η τελική καταστροφή που μας πείεθι θέλοντας και μη πως η σκέψη δεν είναι κάποιο περιττό εργαλείο αλλά όρος της ζωής της ίδιας.
Επειδή είναι μεγάλη συζήτηση αυτή θα επανέρχομαι κάθε τόσο με συμπληρωματικές σκέψεις γιατί δεν γίνεται μονοκοπανιά.
Εν τω μεταξύ ερωτώντα,βρήκα και βίντεο του ταουιλ του ψυχίατρου της νάσα και μαθητή του παίσιου που μας έβαλες (με υπότιτλους το βίντεο γιατι δέν του τα παίρνεις τι λέει),και αφού περιγράφει με δικά του λόγια και αυτός το θαύμα ανάμεσα σε πιστούς και παπάδες που ξεφωνίζουν απο ευχαρίστηση,(λέει πώς και ιατροδικαστές στην συρία επιβεβαίωσαν το θαύμα της παναγίας)τον ρωτάνε που βρίσκονται οι τρείς δολοφόνοι και άν τους συνάντησε ποτέ.
Και απαντάει πώς ο παίσιος που έχει μαζί του επικοινωνία στον άλλο κόσμο,του έδωσε οδηγίες να τους επισκεφθεί αμέσως μετά το συμβάν. Και τους επισκέφθηκε στο ψυχιατρείο της φυλακής,του δήλωσαν πώς είναι μετανοιωμένοι και μετά τους έδωσε απο ένα αντίδωρο στον καθένα. Και μόλις το έβαλαν στο στόμα τους,χαμογέλασαν για ένα δευτερόλεπτο και έμειναν ξεροί. Πέθαναν και οι τρείς ακαριαία.
Χαχαχαχααα,ο δολοφονημένος ζωντάνεψε και οι δολοφόνοι πέθαναν.
Τον ζωντανό τον δολοφόνησαν οι τρείς και τον ζωντάνεψε η παναγία,οι δολοφόνοι σκοτωσαν έναν που ειναι ζωντανός και τους σκότωσε ο παίσιος δια του ταουιλ με αντίδωρα.
Μήπως να πάρουμε κανά τηλέφωνο στη νασα να τους ειδοποιήσουμε να προσέχουν τα αντίδωρα του ταουιλ;
Πάντως πολύ βολικό να πέθαναν αμέσως οι δολοφόνοι,έ ερωτώντα;
Να δείς που άμα ρώταγαν τον ταουιλ άν συνάντησε και τους μάρτυρες,και αυτούς θα απαντουσε πώς τους επισκέφθηκε και τους σκότωσε με αγιασμό.
Τόσα θανατικά απο τους χριστιανούς για να αποκτήσει διάδοχο ο σείχης,που μπορούσε έτσι και αλλοιώς με άλλη γυναίκα. Τουλάχιστον με τους τζιχαντιστές νοιώθουμε πιο ασφαλείς,ξέρουμε πώς σκοτώνουν με λογικό τρόπο,παίρνουν απλώς το κεφάλι. Ούτε ράβουν,ούτε μοιράζουν αντίδωρα.
ΥΓ Πάντως και το πτυχίο του ψυχιάτρου ο ταουιλ απο το μοναστηρι το πήρε,αλλοιώς δέν θα το παιρνε. Η παναγία του το δωσε με θαύμα για αυτό είναι τόσο πιστός.
Εξαρχείου κι Ερωτώντα διάβασα παραπάνω που λέγατε ότι “στην αρρώστια είναι τα φράγκα”, πολύ αρνητικούς σας βρίσκω, κάπου άκουσα ότι “η αρρώστια είναι το ταξίδι των φτωχών”. Κι όχι, δεν είμαι ο αξιόλογος συνομιλητής odinmac με τον οποίο συμφωνώ σε πολλά (γι’ αυτό είναι αξιόλογος), τα έχω κόψει τα ξενύχτια, στις δέκα πίνω το τσαγάκι μου και στις έντεκα είμαι ήδη στον τρίτο. Εσύ πάντως Ερωτώντα είσαι σίγουρα ο Βλαξ (πρώτα φεύγει ο άνθρωπος και μετά το χούι).
Μαρία, η έκφραση “άλμα πίστης” δεν είναι δική μου, είναι του Ζακ-Αλέν Μιλέρ, που την αποδίδει στον Λακάν αναφορικά με τις δύο προτάσεις για τις οποίες μιλήσαμε. Το δε αξίωμα είναι μία επαληθεύσιμη αρχή σε αναμονή αναίρεσης των όρων της. Επίσης στο Wikipedia διαβάζουμε ότι η νευροεπιστήμη δεν απέδειξε την ύπαρξη του ασυνειδήτου, αλλά ότι την αποδέχεται. Κακομεταχειριζόμενος τη Λακανική ορολογία θα έλεγα ότι το ασυνείδητο συγκροτεί πραγματικό, δεν είναι πραγματικό. Γιατί έχει σημασία αυτή η διάκριση; Γιατί είναι το σημείο όπου η ψυχανάλυση “ξαπλώνει στο ντιβάνι”, κοιτιέται στον καθρέφτη αλληθωρίζοντας αλλά κι αποδεικνύοντας την ειλικρίνειά της. Η ψυχαναλυτική γλώσσα αποφεύγει την αγόρευση, τη νομοθέτηση και τον προσηλυτισμό στο βαθμό που αναλύει και σχετικοποιεί τον εαυτό της. Ο Λακάν έλεγε ότι η ψυχανάλυση είναι σύμπτωμα που συνδέεται με την εποχή μας. H αναίρεση του ντετερμινισμού, η αβεβαιότητα της κβαντομηχανικής είναι σε ιστορική κλίμακα η κατάσταση όπου το άτομο αγγίζει την απώθηση του κι ο λόγος του συμπυκνώνεται σ’ ένα ηχηρό “δεν ξέρω”, που είναι η μόνη στιγμή που πραγματικά ξέρει τι λέει. Με τον όρο απώθηση δεν εννοούμε μια λησμονημένη μνήμη αλλά την απομάκρυνση της απόλαυσης από το σώμα και την αδυναμία επανασύνδεσης. Όταν ο Σρέντιγκερ δεν ξέρει αν η γάτα του είναι ζωντανή ή νεκρή αυτό που λέει είναι ότι έχει χάσει την απόλαυση της ανάλυσης αιτιακών δεδομένων, ότι η σχέση του με το cogito και η θέση που του απέδωσε στη ζωή τον πρόδωσαν και το περιγράφει με το γνωστό παράδοξο οδηγώντας την λογική σε τέλμα, δηλώνοντας ότι η λογική οδηγεί σε τέλμα. Η συμβολή της ψυχανάλυσης έγκειται στη διατύπωση αυτού του “δεν ξέρω”. Οι απαντήσεις που επιχειρεί να δώσει προς αναπλήρωση του κενού είναι ανίσχυρες κι αναπόφευκτα κρυφοθεολογικές.
Γειά σου βρε Άφαντε, τι εννοείς “είσαι στο τρίτο” ; Ουρανό ή όροφο ;
Και όχι δεν είμαι ο “Βλαξ” αν και συμφωνώ σε πολλά μαζί του ……
Ύπνο….βρε…. άνθρωπε! ΥΠΝΟ! ΒΑΘΥ ΥΠΝΟ!!
Το πιάνεις τώρα ή θέλεις κι άλλη ανάλυση;
Βρίσκεται στον τρίτο ύπνο που λέει ο λαός…. από ποιο λαό είσαι εσύ;
Μην είσαι στο Στρουμφοχωριό και είσαι κοντινός συγγενής του Κοιμήση;
Χούμορ κάνω αρχηγέ…χούμορ!!!
Έλα βρε Στέφανε που τσιμπάς σα καρχαρίας , αμέσως άρπαξες την ευκαιρία να “επιβεβαιώσεις” τα υπονοούμενα του Άφαντου για την βλακεία μου. Εννοείται πως κατάλαβα ότι μιλούσε για τον ύπνο αλλά ήθελα να ενισχύσω τη “διάγνωσή” του για μένα. Τώρα μάλιστα που ο καπετάνιος με κυνηγάει με το βλαχομπάστουνό του, ευκαιρία είναι να σχηματισετε χορωδία. Εξάλλου ο Άφαντος είναι άφαντος καιρό τώρα , πότε πρόλαβες βρε τσακάλι να καταλάβεις τάχα μου ότι είναι ο καλύτερος θεολόγος και αναλυτής συμπεριφορών και μάλιστα με διαφορά μιλίων ; Όχι ότι τον αμφισβητώ εγώ αλλά κράτα τις μηχανές μέχρι να καταλάβεις όντως τι παίζει. Τα πυροτεχνήματα δεν είναι της παρούσης.
Λοιπόν τη συζήτηση περί θεολογίας δεν τη φέραμε πλάγια αλλά ευθέως γιατί χωρίς να το επιλέγουμε εμείς, η θεολογία διαπνέει ΟΛΟΚΛΗΡΟ το φάσμα των ανθρώπινων δραστηριοτήτων συμπεριλαμβανομένων και των νοητικών αλλά και των πολιτικών ΚΑΙ των οικονομικών.Το θέμα δεν είναι αν η θεολογία θα μπει στη κάθε συζήτηση αλλά ΠΟΙΑ θεολογία .
Για να συντομεύσουμε τη διαδικασία, ξεκινάμε από οντινμακ έναν άνθρωπο σοβαρό αφού αμφισβητείς εμένα. Ο οντινμακ έδωσε ένα λινκ για το πρόγραμμα Sibelius .Γκουγκλάρισε Sibelius και θα δεις ότι είναι όνομα μουσουργού Φινλανδού , δες ότι έγραφε ανάμεσα σ’ άλλα -σοβαρός άνθρωπος , όχι σαν εμένα, με παιδεία και καλλιέργεια και τέχνη και υψηλές γνωριμίες, – τελετουργική μασονική μουσική. Γκουγκλάρισε τώρα τα περί μασονίας και δες ποιοί συμμετέχουν , τα σύμβολά τους , τη θρησκευτικότητά τους , τις τελετουργίες τους και πες μου στο θεό που πιστεύεις ΤΙ δουλειά έχουν τόσοι άνθρωποι ανάμεσά τους και ηγέτες κρατών και πρωτοκλασάτα στελέχη μεγαλοεπιχειρήσεων και οικονομικών κολοσσών και υπηρέτες της δικαιοσύνης ακόμα να παίζουν με συμβολάκια και προσευχές κι’ επικλήσεις κλπ κλπ. Τους λείπει το μυαλό ;η οικονομική ευμάρεια και ισχύς ; τα πτυχία ; ο υψηλός δείκτης νοημοσύνης ; η προβολή και η αναγνώρισηκαι η επιτυχία ; οι γυναίκες; , η καλοπέραση ; ΤΙ επιτέλους τους λείπει και τρίβονται στη γκλίτσα της θρησκευτικότητας ούλη την ώρα ;
Απ΄την άλλη , τι δουλειά έχει μια εταιρεία κολοσσός να χρησιμοποιεί ως λογότυπό της το δαγκωμένο μήλο παραπέμποντας ευθέως ή εμμέσως σε αρχαίους θρησκευτικούς μύθους ; Καλά αυτοί δεν είπαμε ότι είναι άνθρωποι της προόδου και του διαφωτισμού που μας έχουν αφήσει “μίλια μακριά” με τον ορθολογισμό τους, την υψηλή επιστήμη , το ανοιχτό μυαλό ; Πάλι στη γκλίτσα της θρησκευτικότητας τρίβονται παρά την ιλιγγιώδη τεχνολογία που όχι μόνο διαθέτουν αλλά και κατασκευάζουν ; Κι’ εγώ σου λέω ότι το κάνουν για ξεκάρφωμα έτσι για να γελοιοποιήσουν τη θρησκευτικότητα άλλων. Τόσος “διαφωτισμός” πια, και ορθολογισμός και ασχολούνται ακόμα τόσο εντατικά με την θρησκευτικότητα έστω απ’ την ανάποδη ; Δεν έχουν άλλη δουλειά να κάνουν ;
Λοιπόν να μη μου ξαναμιλήσεις μέχρι ν’ αρχίσεις να παράγεις προβληματισμούς και σκέψεις πάνω σ’ αυτό το θέμα που σου έθεσα. Θέλω “διαφωταδιασμένες ” απαντήσεις από σένα.
Ερωτώντα, θα απαντήσω πως:
“Δεν γνωρίζω”
για να είμαι και ΙΝ, με τη θέση του Άφαντου, από την Αφάντου της Ρόδου!
Σχεδόν, μου σηκώνουν την τρίχα, τέτοιες συζητήσεις, ειδικά όταν δεν προσεγγίζουν ανιχνεύσιμες καταστάσεις σε πραγματικό χρόνο και συμπεριφορές, όμως από την άλλη, κάποιες φορές, το πράττετε με τόσο καθαρό τρόπο και λόγο, που σχεδόν φωτίζομαι εσωτερικά..
Πάντως τώρα, πλάγια πλάγια τείνετε να βάλετε πάλι τη θεολογία στη μέση και χάνετε αδίκως το χρόνο σας… δεν υπάρχει τίποτε εκεί μέσα.
Χωρίς περιστροφές λέω πως, ο καλύτερος θεολόγος και αναλυτής των ανθρωπίνων συμπεριφορών, είναι κατώτερός σου , σε όλα τα επίπεδα Άφαντε και με διαφορά μιλίων!
Σε αυτό το σημείο και μέσα από τις υποτιθέμενες ιστορίες(για αγρίους λέω), ίσως θα έπρεπε να κάνετε ένα λογικό άλμα και να αρχίσετε να ασχολείστε με το θέμα “δικαιο”-δικαιοσύνη, απονομή της και φορείς απονομής, ανά τους αιώνες της ανθρώπινης ιστορίας..
Εκεί μπαίνει και η “Νομή” των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων και θα γίνει πολύ επίκαιρη συζήτηση!
Έχουν ήδη ειπωθεί αρκετά, για το θέμα εμμέσως και μπορούν να γίνουν εφαλτήρια για περαιτέρω προβληματισμό…
Ωραία , θ’ ασχοληθούμε λοιπόν με τη μασονία (μια απόκρυφη θρησκεία) που έχει διαβρώσει όλα τα επίπεδα της δικαιοσύνης.
Για να πάρουμε μια γεύση “πεφωτισμένου δεσποτισμού” και να δούμε ότι οι “διαφωτιστές” δεν ήταν καθόλου μακριά από την θεολογία…. ή τη μασονία. Απλώς ήταν αλλου τύπου θεολογία.
http://www.perceptum.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=6:voltaire&catid=1:nov08&Itemid=14
Αιτείται και δοθήσεται υμίν,
ζητείται, και ευρήσεται,
κρούετε, και ανοιγήσεται υμίν.
Πάς γαρ ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και τω κρούοντι ανοιγήσεται
– Λουκ. ια΄ 9-10
ακολουθούν χύμα καί τσουβαλάτα, καμπόσα
όχι ψάχνοντας νά βρώ γωνία στό δεκάρικο, μόν’ μήπως καί φωτιστεί κάτι
από τίς αιτίες πού μάς αφήνουνε λειψούς -τί έχουμε τά έρμα καί ψοφάμε, έ;
«H μάσκα παραποιεί το πρόσωπο για να αποκαλύψει την αινιγματική ουσία του.»,
λές στό 156 σου
Odihnmac
κι εγώ λέω ότι η μάσκα είναι κάτι πολύ χειρότερο από τό εξάνθημα/σημάδι, πού
παρουσιάζει ό οργανισμός αντανακλαστικώ τώ τρόπω
[δράση-αντίδραση, αυτοματισμός τής φύσης, ώς υπερκειμένου αυτής τού Νόμου πού τήν διέπει!]
«δηλώνοντας» έτσι
[τίποτα δέν δηλώνει ό οργανισμός… ό οργανισμός υπάρχει μέ έναν τρόπο
κι αυτή του η ύπαρξη δύναται νά φανερώνει τόν Δημιουργό του καί
τό Θέλημα τού Δημιουργού του ενώπιον τού κειμένου υπο-[1] καί μόνον
-ού παντός όντος πλείν ές… νόημα!… έν ανθρώποις καί μόνον αυτή η δυνατότητα
καί είναι μόνον τού αυθυπερβατικού ατόμου[2], τού προσώπου δηλαδή,
τού ανθρώπου τού δυναμένου νά αγαπά, εφόσον αγαπά, πράγματι!]
τήν παρουσία νοσογόνου παράγοντα ή άλλης δυσλειτουργίας!…
Λέω λοιπόν ότι η μάσκα
είναι προϊόν ελεύθερης επιλογής τού κειμένου υπο-(τής συνείδησης)
κι αφορά μόνο άτομο πού επιλέγει τή Φυγή μπροστά στό πραγματικό πού τού φαίνεται δυσάρεστο, έως καί ανυπέρβλητο
(παρά τό: τά αδύνατα τοίς αθρώποις δυνατά παρά τώ Θεώ εστί)
καθώς όμως η Φυγή είναι τό τρίτο παιδί τού Φόβου[3] καί τό μόνο οπωσδήποτε θανατηφόρο ώς τέτοιο, έτσι λέω, μέ πρώτο τήν Κλοπή
(σημείωσα πρόοδο… ώς τώρα έβαζα πρώτο τό Ψεύδος)
καί δεύτερο τό Ψεύδος
(πρώτα νά πάρω/αρπάξω ό,τι νομίζω… κι ενώπιον τής έν γένει αντιδράσεως,
νά χρησιμοποιήσω τήν λογική, γιά νά δικαιολογήσω τήν πράξη μου…
εδώ τό έδαφος όπου αναφύεται η πάντα νοσηρή ιδεολογία),
η επιλογή χρήσης μάσκας φανερώνει τάσεις αυτοχειριασμού.
Στό έξοχο βίντεο πού συνοδεύει τήν ωραία μουσική(προκλασσική, κατά τούς αρμοδιότερους νά τήν κατηγοριοποιούν) τού Βιβάλτι καί πού ακολουθεί, υπάρχει ένας σαφής υπαινιγμός γιά τήν ανυπαρξία τού όντος πού επέλεξε τή Φυγή διά τής μάσκας
κι ατή του τή θανασίτικη δραπέτευση τήν καμουφλάρει μέ τήν εστετίστικη κουλτούρα νά φύγουμε(κυριολεκτικά!) τής νεοτερικότητας,
όπως π.χ. τό Καρναβάλι τής Βενετίας,
αυτού τού φερετζέ τής φθίσης τής ψυχής πού είναι ό Ρομαντισμός,
έτσι λέω, πού χρησιμοποιεί ό νεκρόφιλος αστισμός τής καλοοργανωμένης μισανθρωπίας γιά νά κρύβει τήν αποκρουστική καί πλαστή οντότητά του,
στό 2:42, νά: http://www.youtube.com/watch?v=nGdFHJXciAQ
[1]
ουδέν τό κείμενον υπό τήν κίνηση τής ύλης τών ορυκτών, τών φυτών, τών κτηνών,
ώς η συνείδησις η εκδηλουμένη έν ανθρώπω, γι’ αυτό
Μάλαξ ό λέγων υποτιμητικά: «αυτό είναι υποκειμενικό», καθώς
δέν θά ‘χαμε υποκείμενο/άνθρωπο/συνείδηση αλλιώς
πάρεξ κάνα ρομποτάκι, σκυλιά τού Παβλόφ καί σταχανοβίτικη κατάσταση
κι αυτό πάει νά πεί ότι
ποτέ δέν τίθεται αληθώς θέμα «υποκειμενισμού», παρά μόνον
ζήτημα στρεβλής ή αληθεύουσας συνειδήσεως
κι άντε τώρα
η νεοτερικότητα τής περίκλειστης εγωπαθούς ατομικότητος τού αστισμού
νά μήν διακηρύξει κιόλας από Δικαστικής Καθέδρας
τής γαλλικιάς ξεδιάντροπης Δικαιοσύνης κ.λπ πού είναι φράγκικια, ότι
«η δημοκρατία δέν χρειάζεται τήν επιστήμη»,
σάν αποφάσιζε η μισόθεη τζιχαντίστρια
ν’ αποκεφαλίσει τόν πατέρα τής σύγχρονης Χημείας,
τόν Λαβουαζιέ!
[2]
Ενώ οι ιδιότητες γουρούνι, γαϊδούρι, βόδι είναι αυτοματισμοί της φύσης, η ιδιότητα άνθρωπος δέν είναι΄ άπαξ γρρρούν always γρρρούν… γιά τον άνθρωπο όμως;
Κείνο το κούτσικο που ήμασταν κάποτε όλοι μας, έρχεται στον κόσμο δυνάμει μόνον άνθρωπος΄ η πόρτα της ανθρωπιάς είναι εμπρός του ανοιχτή, πλήν μένει να διαβεί το κατώφλι της΄ πρός τούτο, απαιτείται μιά μακρά περίοδος διαπαιδαγωγήσεως, εκπαιδεύσεως, κοινωνικοποιήσεως.
Έτσι όμως ορίζεται ο άνθρωπος ως όν σε μετάβαση΄ προσγειώνεται στο αεροδρόμιο των θηλαστικών και έχει ακόμη να πάρει ταξί γιά να φτάσει στο σπίτι του΄ τότε μόνο είναι πραγματικά φτασμένο!
Στη μακρά περίοδο διαπαιδαγωγήσεως, εκπαιδεύσεως, κοινωνικοποιήσεως είναι δυνατόν να ορθωθούν ανυπέρβλητα εμπόδια οικογενειακού, κοινωνικού και άλλου χαρακτήρα, έτσι που η ανθρώπινη ιδιότητα να μήν λάβει σάρκα και οστά ποτέ. Η αρχικά χορηγημένη δυνατότητα εξανθρωπισμού να ακυρωθεί΄ τότε όμως, αυτό που μένει, τί μέρος του λόγου είναι;
Γιά άνθρωπος είπαμε όχι΄ γιά ζώο επίσης δέν έχει τεκμήριο αθωότητας΄ μα τότε τί;
Τέρας βέβαια!
Πράγμα που με την απλή παρατήρηση επιβεβαιώνει τούτο΄
το τερατώδες μέσα στον κόσμο είναι έργο του “ανθρώπου” που απέτυχε να εξανθρωπιστεί΄
αυτός είναι που “γεννά” Νταχάου και Άουσβιτς, Γκούλαγκ, Γκουαντάναμο.
Θέλω να πώ: όλοι χρησιμοποιούν τον όρο άνθρωπος, κανείς όμως
δεν παίρνει την ευθύνη να ορίσει τι εννοεί μ΄ αυτόν.
Ποιά η εικόνα του ανθρώπου στον Μαρξισμό, στον Λενινισμό, στον Σταλινισμό, στόν Μαοϊσμό, στον Φασισμό, στόν Διαφωτισμό, στη Νεοτερικότητα;
Έχουν βέβαια μα την αποκρύπτουν συστηματικά οι φορείς τους, γνωρίζοντας πως είναι αποκρουστική.
Τιμώ μόνο τον συνεπή μηδενιστή και τον χριστιανό΄
αυτοί παίρνουν την ευθύνη να ορίσουν τον άνθρωπο΄
ως αυτόνομη συσκευή μεταβολισμού της ύλης και των φαινομένων της ο πρώτος,
ως όν κατ΄ εικόνα και ομοίωσιν(όν σε μετάβαση…) ο δεύτερος΄
πράγμα που επιτρέπει στη σκέψη και τον διάλογο να ενεργοποιηθούν.
Οι άλλοι
-ως ωραιοπαθή νήπια-
εξαντλούν την αδεξιότητά τους πλατσουρίζοντας στα λασπόνερα της ευτυχίας και της δυστυχίας.
Ο Βλαξ και ο κύριος Μιμίδης πώς ορίζουν τον άνθρωπο,
προτού αναλάβουν να πραγματευτούν την “τύχη” του;
[3]
από τόν ωραίο Απρίλη τού 2009
-όταν τά σχόλια εδώ μέσα δέν ήταν ούτε 18.000 ενώ τώρα είναι 360.000!-
καί μέσα σέ τρείς μήνες, είχαμε διατυπώσει τό 70% τών όσων αξίζει νά ειπωθούν καί
μέσα στούς επόμενους έξη, τό υπόλοιπο 29%!…
έκτοτε κυνηγάμε τήν ουρά μας όντας ανεπίδεκτοι μαθήσεως, καθώς
έχουμε συνηθίσει τήν στρεβλή χαρακτηροδομή μας καί νομίζουμε πώς μάς ομορφαίνουν καί
«μάς πάανε» οί μουτσούνες καί τά καμώματά της…
κατά έναν ουσιαστικό τρόπο, τά έχουμε επιλέξει τά χάλια μας, έ;
Η Φυγή, είναι το τρίτο και τελευταίο παιδί του Φόβου και το μόνο βεβαιωμένα θανατηφόρο΄ τα άλλα δύο είναι το Ψεύδος και η Κλοπή(μ’ αυτή τή σειρά, τότε!… Κλοπή καί Ψεύδος, από σήμερα)!
Η Φυγή είναι το μόνο θανατηφόρο παιδί του Φόβου, γιατί μόνο αυτή στερείται ελπίδος
σωτηρίας΄ το Ψεύδος και η Κλοπή βλέπετε, έχουν ανάγκη τον Άλλο΄ σ΄ αυτόν θα πουλήσουν την πραμάτεια τους την ψευδή, αυτουνού το πορτοφόλι θα κοιτάξουν πως ν΄ αρπάξουν΄ δέν υπάρχουν χωρίς τον Άλλο, όλο αυτόν γυροφέρνουν΄ έτσι όμως υπάρχει ελπίδα ο Άλλος να τα πάρει κάποια στιγμή χαμπάρι τα κωλόπαιδα και να τους κόψει καμιάν ανάποδη, πράγμα που μπορεί να αποδώσει -μία στις χίλιες, Θεού θέλοντος- τον σωφρονισμό τους.
Η Φυγή όμως δέν είναι πιά εδώ, έτσι που να μήν υπάρχει κάποιος δίπλα της γιά να της δώσει τη σωτήρια(;) σφαλιάρα΄
η Φυγή,
αδιαφορώντας έως θανάτου γιά τον Άλλο η πεθαμένη,
του γυρνάει την πλάτη
-αφού ούτε να τον κλέψει θέλει, ούτε να του ψευσθεί-
γιατί είναι αυτοκτονική
κι όποιος την παίρνει στο κατόπι, κολλάει τη θανατίλα της!
Καί κάτι ακόμη γιά τόν Φόβο
τό λαστιχένιο μου πληκτρολόγιο,
παρ’ όλο πού είναι πολύ γερό ποτήρι
καί δέν καταλαβαίνει ουτε από καφέ, ούτε από μπύρα
γέρασε, φαίνεται
κι αντί αλτσχάϊμερ,
μού κολλάει ένα -η-, όποιο άλλο γράμμα από τά κοντινά του πατήσω,
καί στά εγγλέζικα μού κοτσάρει κι ένα -h-, “φυσικά”
Odinmac!…
όλοι εχουν επιλέξει τα χάλια τους.Στο τελος ξυρίζουν τον γαμπρό
Ερωτών,
1) Ελπίζω να διάβασες το 169, πριν το χιουμοριστικό απαντητικό σχόλιό μου, όπως και το δήλωσα ευθέως και φυσικά είχα καταλάβει, πως κι εσύ είχες καταλάβει τον άφαντο-το έκανα, εντελώς για υπερβολή, πάνω στην υπερβολή σου.
2) Η έννοια “δίκαιο”, είναι ίσως η πιο αμφίβολη και επικίνδυνη λέξη που εφηύρε ο ανθρώπινος νους, ίσως επικινδυνότερη και από την όποια θεολογία, η χρήση της δε, από τις όποιες κοινωνίες επί γης, το μόνο που σίγουρα και διαχρονικά κάνει, από τον απλοικότερο έως τον πολυπλοκότερο πολιτισμό, είναι να ρυθμίζει σε έναν κάποιο βαθμό τα όρια της προσωπικής εκδίκησης και αντεκδίκησης και φυσικά πάντα μέσα στα όρια της όποιας σχετικότητας και κοινωνικών συσχετισμών.
Έχει πολύ βάθος και πλάτος αυτή η κουβέντα και γι αυτό την πρότεινα, ώστε να ασχοληθούμε το δυνατόν διεξοδικότερα!
Εάν με μια μασονία καλύπτεσαι ή με το δίκιο του εργάτη, ο Αγριοβουνιώτης, οκ! Σταματώ και σωπαίνω!
3) Η όποια μορφή θεολογίας και ακόμη χειρότερα η επίκληση ή χρήση της, από ανθρώπους, ακόμη και πρωτοπόρους της τεχνολογικής εξέλιξης, είναι καθαρά τέχνασμα διαχείρισης εξουσίας και δύναμης.
Με δυο προτάσεις:
Είτε το πράττουν επιτήδειοι,
είτε το πράττουν παράφρονες, δηλαδή καμμένοι λόγω εκπαίδευσης παιδιόθεν.
4)Σου δήλωσα πριν μερικές ώρες, πως μου αρέσουν αυτά που λες και το είπα ειλικρινά!
Μη με τσιγκλάς τώρα, να σου ζητήσω να μας παρουσιάσεις , τις θεολογικές διαδρομές και τις κοινωνικές προβολές του εξαρχείου π.χ…;
Θα μπορούσες εάν ρωτούσα;
Ή ήδη, με το που τέλειωσες την ανάγνωση, φόρεσες την ολόσωμη καπότα;
Ξεκόλλα ε;
ΥΓ: Εκτός κι να “θύμωσες”, που σου την είπα για τα ιστολόγια που επιλέγεις ως “πηγές” και το φίλτρο των διαφημιστικών περιεχομένων..
Εάν είναι έτσι, να το συζητήσουμε..
ΥΓ2: Δεν ξεχνώ, πριν 3 χρόνια ίσως, τότε που ο Άφαντος ήταν λαλίστατος και όχι επιλεκτικός όπως τελευταία, είχε κατηγορηθεί από τη Μαρία, για χρήση επιχειρημάτων και θεσφάτων, τα οποία μόνος του τα όρισε και τα ορίζει και όσο περνούν τα χρόνια και γερνά, θα αρχίσει να μιλά όπως ο εξαρχείου(νομίζω ότι αυτό είπε) και θα τοποθετείται ως πάπας ένα πράγμα.
Αχχχ! Εξαρχείου, δεν πρόλαβα να μιλήσω για τις ολόσωμες καπότες και εσύ το έριξες στα λαστιχένια πληκτρολόγια…
Τί βιτσιόζικο παιδί είσαι εσύ…
Λέγε τέτοια, λέγε και θα σού ρθω με κανένα μαστίγιο να σε λυτρώσω!
Αφέντρα, έ;
Βάλ ‘το καλά στό μυαλό σου:
μικρός ή μεγάλος, ό νταβατζής
είναι “γυναικείας” χαρακτηροδομής,
προπέτη!
Εσύ μη βασανίζεσαι και ο νέος νόμος, είναι εδώ και θα σε διορθώσει σε κάποιο κοντινό μέλλον…
Ξέρεις αυτόν που ο Νικολόπουλος, ο πατριώτης, τον αποδόμησε και τον αποδομεί όπου σταθεί κι όπου βρεθεί..
Θα φας καλάαα…
Και ξες, σε έχουν στη μπούκα ΚΑΙ τα εβραικά συμβούλια…
Σε βλέπω να ζητάς άσυλο στην νταλίκα μου ή έστω στα ντουλάπια τα μεγάλα που έχω στη ρυμούλκα, για να σε φυγαδεύσω..
πονάει πάντα η πρώτη φορά κύριε,τις απειλές αλλού
Τί δέν καταλλαβαίνετε;
Τί-δέν-καταλλαβαίνετε;!…
Αφού,
τό λέει καθαρά:
«σ’ εμάς μένουν οί εκδηλώσεις τού Θεϊκού 0,0000001 σου,
τό οποίο δέν είναι εσύ,
όσο προκρίνεις τό στρεβλό 99,9999999 σου!»,
νά: https://www.anixneuseis.gr/?p=98030&cpage=4#comment-358293
κι αρκεί μιά κλωτσιά τού Σαρλώ,
στήν αρχαία Ford πού είναι ό
Βλαξ,
γιά νά ξαναπάρει μπροστά,
έτσι καί τά φτύσει τελείως, δηλαδή
πάντα πρός δικό μας όφελος κι όχι δικό του,
λέμε!
Σσσσσσ!
Μη φωνάζεις…
Ο Άφαντος είναι ώρα να βάλει το τσαγάκι του και δεν θέλει να ακούει μουχαμπέτια..
χαχα ! καλο !!
Δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει το “κατα-λ-λ-αβαίνω”
σιγά, μή γκάτσω νά στό εξηγήσω!
Στέφανε εννοείται δεν θύμωσα για κάτι. Δεν προλαβαίνω ν’ απαντήσω τώρα, αλλά το “ξεκόλλα” είχα κατά νου να σου το πως εγώ. Πάψε να έχεις αυτή την αφελή ιδέα ότι υπάρχει “ορθολογισμός” απολύτως αποστειρωμένος από κάποιας μορφής θεολογία. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα . Το εννοώ ως το κοσμοθεωρητικό εκείνο πλαίσιο μέσα στον οποίον εξελίσσεται η λογική, ο ορθολογισμός.
Α, όχι,η Μασονία (π.χ) μπορεί να είναι μέσο εξουσιασμού αλλά το όλο τελετουργικό είναι για ιδίαν χρήση . ΔΕΝ είναι απλώς μια βιτρίνα. Για να εξουσιάσεις κάποιους δεν χρειάζεται σώνει και καλά να κάνεις τελετές κι’ επικλήσεις, μπορείς να το πετύχεις με άλλα μέσα. Α,όοχι, μη το προσπερνάς έτσι…..
Φυσικά το θέμα μας δεν είναι η μασονία επί τούτου, αλλά θέλω να μου εξηγήσεις τι δουλειά έχουν οι “διαφωτιστές” με τέτοιους “αναχρονιστικούς πρωτογονισμούς θρησκευτικού περιεχομένου”.
Ο Εξαρχείου δεν στέκεται στη κουβέντα. Και να του έλεγα πως ορίζω τον άνθρωπο, θα έβρισκε απλώς κάτι για να το γελοιοποιήσει . Γιατί είναι προκατειλημμένος.
Δυστυχώς ή ευτυχώς Άσπικ και Βλαξ αλλά η δικαστική υπόθεση που συζητάτε δεν μπορεί να έχει όλες αυτές τις “ωραίες” θεολογικές και νομικές προεκτάσεις που αναπτύξατε. Δεν θα μπορούσε για ένα και απλούστατο λόγο γιατί από την νομική πλευρά δεν έχει καμιά σημασία αν το ανάστησε και τον έραψε κάποιο πρόσωπο από το άλλο κόσμο, αν αναστήθηκε μόνος του ή αν τον ανάστησε με το ντεκολτέ της και με το γλωσσόφιλο ζωής μια περαστική φοιτήτρια της ιατρικής σχολής που έτυχε να έχει μέσα στην τσάντα της χειρουργικές κλωστές και βελόνες και τον έραψε αφού αναστήθηκε.
Η ομολογία του φόνου στην προκειμένη περίπτωση δεν έχει νομικές συνέπειες γιατί ο δολοφονημένος νεκρός ντε φάκτο αποδεδειγμένα είναι ζωντανός (αυτό μάλιστα γίνεται πολύ συχνά όπως και το αντίστροφο δηλαδή “ζωντανός αλλά ντε φάκτο νεκρός” και όπως είναι γνωστό δεν υπάρχουν νομικές εξαιρέσεις για τους ζόμπι).
Επομένως δεν έχει και σημασία αν παρέμενε νεκρός για κάποιο χρονικό διάστημα και αναστήθηκε από το επιστημονικό ή κυριολεκτικό θαύμα ή μόνος του ή αν δεν είχε πεθάνει καθόλου και απλώς φαινόταν νεκρός. Τουλάχιστον έτσι θα λειτουργούσαν τα περισσότερα σύγχρονα δικαστήρια και επομένως ακόμη αν είχε αποδειχτεί ότι αυτός πέθανε και αναστήθηκε, η κατηγορία θα ήταν “απόπειρα φόνου” και όχι “δολοφονία”.
Πάντως οι δικές σας κατηγορίες στον Θεό όπως βλέπω είναι “απόπειρα της ανάστασης”, “αμέλεια στην καθολική ανατροπή του φυσικού και του ηθικού κακού εδώ και τώρα” και “αδιαφορία για την ανθρωπότητα”. Και θέλετε όπως βλέπω να Τον καταδικάσετε στην ανυπαρξία. Αλλά τέλος πάντων, αυτό είναι άλλο θέμα.
Νά κάνει Θέε μου μιά βροχή μιά καταιγίδα
Νά λέω φταίει ἡ βροχή πού δέν σέ εἶδα
Ἅμα βλέπεις ὅμως ἔ;
Μπράβο Νικόλα, τόν ἀγαπᾶς τό φίλο σου. Σάν νά φέρνεις ἕνα ποτῆρι νερό σέ κάποιον πού διψάει, ποιόν; Ἕνα ποτῆρι νερό ξεδιψάει πολλούς.
Πῶς νά παρέμβεις στήν ἀγάπη πού ἔχει τά νήματα κατάλληλα πλεγμένα ὥστε νά γνωρίζει ὁ ἕνας τόν ἄλλον καλά, δηλαδή σέ βάθος. Πῶς, μέ προσευχή, μέ πίστη; Νομίζουν ὅτι ἡ πίστη, ἡ ἐλπίδα ὅτι εἶναι θρησκεία ἀλλά εἶναι κι αὐτά μαθηματικά, εἶναι ἐμβάθυνση καί ἐκλέπτυνση καί θαυματουργία. Μπορεῖ νά μήν μποροῦν νά γίνουν πάντα ἄμεσα τά θαύματα, γίνονται ὅμως ἔμμεσα, γίνονται καί στόν νοῦ καί στήν καρδιά, ερωτών.
Βρε Νικόλα, για απόπειρα δεν έλεγα ; Άντε πάλι πίσω στο κρεβάτι σου να συνεχίσεις τον ύπνο.
Ελένη Π. ναι γνωρίζω πολύ καλα΄ότι γίνονται “θαύματα” και στη καρδιά και στο νου ή άλλα έμμεσα και άμεσα, με ή χωρίς πίστη σε συγκεκριμένο Θεό, αλλά εδώ συζητάμε τα “σκανδαλώδη” εκείνα θαύματα που σύμφωνα με τις μεγαλοστομίες της Χριστιανικής πίστης έπρεπε να είναι δεδομένα αλλά που τελικά η ίδια η πίστη δεν μπορεί να τα υποστηρίξει. Δηλαδή όταν μιλάμε για ανάσταση εκ νεκρών από Θεό παντοδύναμο κλπ κλπ οι αποκαταστάσεις ακρωτηριασμών έπρεπε να είναι ψωμοτύρι αλλά δεν είναι. Αυτό μας υποψιάζει σοβαρά ότι κάτι δεν πάει καλά με την όλη ιστορία. Αυτά που περιμένει κανείς πρέπει να είναι ανάλογο των ισχυρισμών. Οι ταχυδακτυλουργίες ανάμεσα σε κυριολεκτικούς ισχυρισμούς και αλληγορικά αποτελέσματα δεν τιμούν καθόλου την υπόθεση “πίστη”. Ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει εμπαιγμός της απλής νοημοσύνης.Αν μη τι άλλο δείχνει ελλειπέστατη επεξεργασία των δεδομένων εκ μέρους των πιστών.
ελλιπέστατη ,βέβαια.
‘ Υπάρχει πάρα πολλή ἀρνητική ἐνέργεια στήν ‘ Ελλάδα αὐτή τήν ἐποχή. Καί πῶς μπορεῖ νά εἶναι ἀλλιῶς; Τόσοι ἄνθρωποι χωρίς δουλειά, χωρίς ἐλπίδα, πολλοί χωρίς φαγητό καί πάρα πολλοί χωρίς ὄνειρα. Οἱ περισσότεροι συναισθανόμαστε, περνᾶμε ἀνάλογες ἀγωνίες ἤ καί πολύ περισσότερες καί τό μόνο πού μποροῦμε νά κάνουμε εἶναι νά συνεργασθοῦμε γιά νά ὀργανώσουμε τά πάντα καλύτερα. Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ὅλοι δικαίωμα στήν ἐργασία, στήν δημιουργία, στήν πιό ἁπλῆ καθημερινότητα ὅπως καί στά πιό ὑψηλά ἰδεώδη, στήν πραγματικότητα δέν ἀπέχουν αὐτά.
Στέφανε, ἔβαλες κάποια ἄρθρα ἐνδιαφέροντα γιά τήν παιδεία καί τήν ἐργασία. ‘ Η ὑγεία ἐξαρτᾶται ἀπό αὐτά. ‘ Η ἐργασία ἐξαρτᾶται ἀπό τήν παιδεία. Ἄν μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ κοινωνία γύρω μας, ἡ παιδεία καί ἡ ἐργασία εἶναι πρωταρχικοί στόχοι. Παιδεία σημαίνει καί ἐπαγγελματικός προσανατολισμός πού δέν εἶναι μία ἐνημέρωση, δέν εἶναι μόνο οἱ ἀνάγκες τῆς κοινωνίας καί τῆς ἀγορᾶς, εἶναι ἄσκηση ἰκανοτήτων, ἐνδιαφέρον, ὄνειρα. Οἱ συνθῆκες καί τά ἐπαγγέλματα ἀλλάζουν ταχύτατα, σέ ρυθμό πού ἕνας κανονικός ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά παρακολουθήσει. Πῶς περιμένεις θαύματα σέ αὐτόν τόν ἁπλό θεωρητικά τομέα ερωτών, πῶς θά βρεῖ δουλειά κάποιος; Ἄν δέν ὀργανώσουμε θέσεις ἐργασίας γιά ὅλους πῶς περιμένουμε νά ὀργανωθεῖ κάτι, μόνο του, μέ θεία ἐπιφοίτηση; Ἄν ὅσοι μποροῦν καί ἔχουν δυνατότητα νά δημιουργήσουν χῶρο γιά κάποιον ἄλλον, θέση ἐργασίας δηλαδή, τότε κάποιοι θά βροῦν δουλειά. Καί μιλάω γιά χῶρο γιατί γιά νά δημιουργήσεις ἕναν τρόπο ἐργασίας πού νά χωράει κι ἄλλος, χρειάζεται τρόπος συνεργασίας, μοίρασμα, ἀνάγκη τοῦ ἄλλου. Τόν ἴδιο χῶρο πού χρειάζεται καί ἡ πίστη γιά νά κάνει θαύματα. Χῶρο χρειάζεται νά δώσεις καί στόν Θεό γιά νά βοηθήσει ὅπως καταλαβαίνεις νομίζω ερωτών. Κι ὁ ἄνθρωπος βοηθός, μπορεῖ νά βρεῖ ἐπιστημονικά τρόπο γιά τεχνητά μέλη, καλύτερες θεραπεῖες καί καλύτερη πρόληψη, γιατί ἔργα πίστης εἶναι αὐτά, πίστης στόν ἄνθρωπο, γιατί ἡ πίστη ξεκινάει ἀπό τόν ἄνθρωπο.
Ότι δουλέψαμε δουλέψαμε,κάποτε θα πρέπει και να πληρωθούμε ελένη.
Υπάρχει και ο άλλος τρόπος,γενική αποχή απο την εργασία.
Να μήν πάει κανείς στην δουλειά για δέκα μέρες.
Να παρακαλούν τα αφεντικά μετά και όχι οι εργάτες,η αξία δηλαδή απο το κεφάλαιο να μεταφερθεί στην εργασία.
Θα μου πείς βέβαια,και τι θα τρώει ο κόσμος για δέκα μέρες.
Τίποτα. Κανείς δέν έπαθε κάτι επειδή δέν έφαγε για δέκα μέρες.
Όταν δέν υπάρχει ικανοποίηση των αναγκών,τότε η άλλη λύση είναι η αποχή απο αυτές. Ο ασκητισμός που λέει και ο χρίστος.
Που χάθηκε ο χριστος όμως,λετε να πήγε ασκητής τελικά;
άρμεγε και κούρευε,χέζε και δεμάτιαζε.
περι πρόσβασης στον πλούτο ουδεν,περι ελεύθερου χρόνου και όχι εργασια-εργασια-εργασια,αυτα τα λεγανε οι ναζι,παλι ουδεν.
αμπέλια να κλαδεύαμε.
Έλεγες Βλάξ για “απόπειρα” αλλά μάλλον δεν κατάλαβες τις έμμεσες και ευχάριστες για σένα και για τον Άσπικ νομικές συνέπειες αυτού που είπες και αυτές προσπάθησα μεταξύ άλλων με υπονοούμενα να σας δείξω. Οι συνέπειες είναι ότι σας αποσύρεται η κατηγορία “πατροκτόνοι” και επιβάλλεται καινούρια “απόπειρα πατροκτονίας” . Οπότε αφήνεστε ελεύθεροι, με αναστολή βέβαια, αλλά ελεύθεροι ρε.
Τό ότι τα πόδια και τα χέρια δεν φυτρώνουν σου έγινε εμπόδιο? Κάτσε καλύτερα να ονειρεύεσαι τις ωραίες γοργόνες που δεν έχεις εμπόδια να πιστέψεις, όπως και στην ανάσταση ενός σεΐχη και στις αποθήκες δεδομένων.
Από την στιγμή που ξέρουμε ότι τα πόδια και τα χέρια δεν φυτρώνουν, μια τέτοια θαυματουργική παρέμβαση του θεού θα ήταν η άμεση αναγκαστική απόδειξη της ύπαρξης Του σε Όλους. Ακόμη και να πεις ότι κάποιος αναστήθηκε κάπου και κάποτε, δεν είναι υποχρεωτικό να το δεχτεί κανείς γιατί όλοι θα συνεχίζουν να έχουν την ελευθερία να το πιστέψουν ή να μην το πιστέψουν και θα πούν “εντάξει μπορεί να μην έχει πεθάνει καν και απλώς ήταν λάθος η διαπίστωση του θανάτου του”. Αν έβλεπες όμως τον γείτονά σου επί χρόνια χωρίς πόδια και την επόμενη μέρα να τρέχει μπροστά σου και να σου λέει ότι ο Θεός του έκανε αυτό το θαύμα, θα είχες ανέβει σαν αράχνη από τους τοίχους στο πέμπτο όροφο του Άσπικ για να μοιράσεις την χαρά σου ότι ο θεός υπάρχει ή αντιθέτως θα είχες κατουρήσει επάνω σου και θα έπεσες στα τέσσερα από το μεγάλο χέσιμο της ανατροπής των πεποιθήσεών σου. Σε κάθε περίπτωση όμως από την στιγμή εκείνη και μετά η ύπαρξη του Θεού θα ήταν δεδομένη για σένα και καταναγκαστική και δεν είμαι σίγουρος ότι θα το ήθελες έτσι και αλλιώς (αν και μπορείς τώρα να έχεις αυτή την ψευδαίσθηση ότι θα το ήθελες). Πάντως εγώ δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι σε βάθος θα το ήθελα.
Η τάχα “βαθιά υπαρξιακή” διεκδίκηση της αμεσότητας σχέσης με τον Θεό και της φανερής παρουσίας του στην ζωή μας, περισσότερες φορές είναι απλώς ένα μεγάλο εσωτερικό ψέμα το οποίο δεν το αντιλαμβανόμαστε. Θυμήσου τον Στάλκερ του Ταρκόφσκι “η Ζώνη υλοποιεί μόνο τις πιό βαθιές πραγματικές μας επιθυμίες”. Οπότε μην περιμένεις από την “Ζώνη” να μας κάνει κάτι που ζητάμε αλλά σε βάθος δεν το θέλουμε.
ΥΓ Γεια σου Ελένη, Καλά το λές, μάλλον και πράγματι από την αγάπη θέλω να στραγγαλίσω τους φίλους μου τον Άσπικ και τον Βλαξ (αφού ξεδιψάσουν, βέβαια).
Ελένη ? ποιος είναι αυτός ο καινούριος που σε κυνηγάει συνέχεια? Θέλεις να ζητήσουμε τον Εξαρχείου να του προκαλέσει κάποιο ψυχολογικό τραύμα ή λες να τον αφήσουμε να τρώει χορτάρι ελεύθερα?
συνέχισε εσύ να κάνεις πλάκα.μόνο κοίτα οτα θα τύχει και συναντηθώ με τον γείτονα να έρθεις για αποκλειστικό ρεπορτ’αζ να δο’υεμ ποιος θα χεστεί;άλλωστε χεζετε οποιος εχεις 50κιλά σκατό στην κοιλιά του.
άφησε την ελένη να μας πει πως θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας αυτοί που δεν έχουν εργαστεί ΠΟΤΕ΄στη ζωή τους,χαχαχαχα αφησε την για να γελάμε και λιγάκι εδω μέσα.
Ὄρεξη γιά δουλειά χρειάζεται, τίποτα ἄλλο.
Χαίρομαι που τα διάβασες τα άρθρα Ελένη!
Δεν είναι απλώς ενδεικτικά, είναι αυτό που συμβαίνει γύρω μας και συνεχώς μας ρίχνουν στάχτη στα μάτια, οι επιτήδειοι.
Και σε αυτούς του επιτήδειους, υπάρχουν πολλοί , από αυτούς που θεωρείς ως .. θεικούς αντιπροσώπους να πω;, εσύ σκέψου ό,τι θέλεις και χαρακτήρισέ τους!
Ο οποιοσδήποτε άνθρωπος θα πρέπει να βρίσκεται στην αιχμή των εξελίξεων, εάν δεν το κατορθώνει, είναι καταδικασμένος να χαθεί και δυστυχώς αυτοί που δεν προσαρμόζονται, δεν θέλουν σχεδόν συνειδητά να προσαρμοστούν ή ασυνείδητα, είναι κολλημένοι και δεμένοι σε κάποιο παρελθόν και δεν εννοώ μόνο την Αρχαιολαγνεία.
Εδώ μπαίνει η όποια φιλοσοφία και εγκεφαλική εμβάθυνση, που ασχολούνται οι συνομιλητές παραπάνω!
Εδώ μπαίνει ο τρόπος σκέψης και η νοο-τροπία της όποιας δραστηριότητας!
Εδώ μπαίνει η νομή δράσεων και πράξεων, ακόμη και της διαχείρισης του δικαίου..
Αυτή είναι η φιλοσοφία της ΟΙΚΟ-ΝΟΜΙΑΣ της κοινωνίας, δηλαδή των κοινών μας!
Η όρεξη για δουλειά, ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ, ειδικά σε κοινωνίες όπως η δική μας, που έχουν φύγει από το φάσμα του τρίτου κόσμου ή της δεκαετίας του 50 και 60 και θα μπορούσε ο καθένας να πάρει ένα καλάθι και να πουλά κουλούρια, όλη την ημέρα και το βράδυ λουλούδια στις ταβέρνες.
Όχι ότι αυτό δεν είναι εργατικότητα, αλλά δεν φτάνει ως μοντέλο για συνολική ανάπτυξη.
Στην ίδια μοίρα, στις μέρες μας, βρίσκονται τα χιλιάδες καφέ και σαντουιτσάδικα και κυλικεία..
Σε παραπέμπω στα άρθρα του κ. Ιωάννου, που μας παρέθεσε ο Σαββίδης προ λίγων μηνών, εκεί είναι όλο το ζουμί του μέλλοντός μας και θα πρέπει να αρχίσουμε να το χτίζουμε σήμερα!
Και δώσε βάση!:
Υπάρχουν άπειρες βιοτεχνίες ή μικρές βιομηχανίες, που δραστηριοποιούνται σε τομείς αιχμής!
Αυτό που χρειαζόμαστε , είναι να αλλάξει η ροή των ρευστών διαθεσίμων και να κατευθυνθούν προς αυτούς τους τομείς και τις υπάρχουσες επιχειρήσεις!
Είναι ψέμα , πως δεν διαθέτουμε παραγωγική βάση!
Είναι πολύ κακό, που το χρησιμοποιούμε και ως επιχείρημα, για να συνεχίσουμε να τροφοδοτούμε τις παρασιτικές δραστηριότητες , όπως οι συντάξεις των πενηντάχρονων του δημοσίου(εδώ τα παίρνεις εσύ στο κρανίο) και να μην αφήνουμε να αλλάξει τίποτε.
Ζητώ να με συγχωρέσουν οι συνομιλητές για την διαφυγή από την τέχνη και την τρέλλα και τα παρελκόμενα της!
Ρε νικόλα διαφωνείς μαζί μου επαναλαμβάνοντας αυτά που ήδη είπα;
Το είπα πώς η υπόθεση αυτή δέν θα έφθανε καν στο δικαστήριο,για αυτό μίλησα για υποτιθέμενη φανταστική δίκη.
Διότι νομικά δέν γίνεται αποδεκτό το θαύμα της παναγίας,άρα η παναγία είναι ανύπαρκτη νομικά (διότι άν ήταν υπαρκτή θα γινόταν αποδεκτό και το θαύμα της,αλλοιώς τι παναγία θα ήταν; ) και αυτό δέν αποτελεί απλώς μιά εκδοχή ερωτώντα.
Ιατροδικαστική έκθεση που να επικυρώνει ένα θαύμα δέν υπάρχει.
Και όχι για ένα τέτοιο ακραίο και εντυπωσιακό θαύμα,αλλά ακόμη και για το πιο μικρό και ταπεινό.
Άν όμως μια ομάδα γιατρών περνούσε όλως τυχαίως αυτή την ώρα και ισχυριζόταν ότι μπήκε στο πορτ μπαγκάζ και με μιά νέα τ εχνική χειρουργησε και συναρμολόγησε το θύμα και το επανέφερε στην ζωή,τότε η μαρτυρία και η βεβαίωση των γιατρών θα είχε άλλη αντιμετώπιση. Προφανώς το δικαστήριο θα δεχόταν την μαρτυρία των γιατρών και οι τρείς θα κατηγορούνταν για δολοφονία ή απόπειρα δολοφονίας.
Η μαρτυρία λοιπόν ενός αξιοσέβαστου γιατρού περί των ιατρικών του γνώσεων (ορθού επιστημονικού λόγου) γίνεται δεκτή απο το δικαστήριο η μαρτυρία όμως ενός επίσης αξιοσέβαστου παπά περι των θρηκευτικών του γνώσεων δέν γίνεται πάντα δεκτή απο το δικαστήριο.
Διότι κυρίαρχος και δημόσιος λόγος σήμερα είναι ο ορθός και όχι ο θρησκευτικός όπως αιώνες πρίν.
Ο κυρίαρχος δημόσιος λόγος παίζει τον ρόλο του εγγυητή μιάς κοινωνίας (πολλές φορές ο κάθε δημόσιος λόγος που ισχύει κάθε εποχή παίρνει και τον ρόλο του ιδρυτη μιάς κοινωνίας κατασκευάζοντας διάφορους ιστορικούς μύθους και σύμβολα),δηλαδή το ότι πούμε και ότι κάνουμε θα έχει ένα συγκεκριμένο νόημα και αντίκτυπο για την κοινωνία και όχι άλλα θα λέμε εμείς άλλα θα καταλαβαίνουν οι άλλοι και άλλες συνέπειες θα εισπράτουν κάποιοι τρίτοι.
Στον ρόλο του εγγυητή απέτυχε ακριβώς ο θρησκευτικός με όλα τα θαύματα και τα λοιπά που καθένας μπορούσε να πεί και να ισχυριστεί ότι ήθελε και για αυτό πήρε την θέση του ο ορθός,λιγο πιο αξιόπιστος απο τον θρησκευτικό αλλα όχι τόσο όσο υποσχόταν.
Αντιθέτως ο θρησκευτικός μεταπήδησε απο την δημόσια σφαίρα στην ιδιωτική,είναι μέρος του ιδιωτικού λόγου δηλαδή. Ο ιδιωτικός λόγος είναι ο εγγυητής λόγος του προσώπου.
Το πρόβλημα στην εποχή μας με τα διαδίκτυα,μμε και όλα τα συναφή είναι πώς ο δημόσιος και ο ιδιωτικός λόγος δέν έχουν σαφή όρια μεταξύ τους (ο ιδιωτικός δέν είναι απόρρητος και ο δημόσιος είναι διεισδυτικός),αλλά ο ένας εισχωρεί στον άλλο,το ιδιωτικό γίνεται δημόσιο και το δημόσιο ιδιωτικό δηλαδή,οι δυό λόγοι χάνουν την αξιοπιστία τους και παρέχουν λιγότερες κοινωνικές και προσωπικες εγγυήσεις.
Με συνέπεια να ατονούν οι ιδιότητες,πρόσωπο,πολίτης κλπ,και να έχουμε περισσότερο μιά ομοιογενή ανθρωπομάζα με θολά κοινωνικά και προσωπικά χαρακτηριστικά (για αυτό όλο και περισσότεροι καταφεύγουν σε πλαστικές,για να μειώσουν τα προσωπικά τους χαρακτηριστικά και να μοιάσουν σε μαζικά πρότυπα. Και εκτός απο πλαστικές υλικές επεμβάσεις,υπάρχουν και οι αντίστοιχες πνευματικές βέβαια) πρός ώφελος της εξουσίας βέβαια η οποία προκαλεί και αυτή την αλλοίωση των λόγων (το σωστότερο είναι γλώσσα και όχι λόγος επαναλαμβάνω).
Δηλαδή για παράδειγμα,ίσως το συγκεκριμένο θαύμα να είναι χοντρό και ακραίο,αλλα ένα άλλο λίγο πιο ήπιο,άν δέν υπήρχε δημόσια διάδοσή του αλλά παρέμενε στην ιδιωτική σφαίρα θα ήταν πέρα για πέρα αληθινό.
Άν εγώ για παράδειγμα πάω στην θεσσαλονίκη βρώ τον νικόλα και του ψιθυρίσω στο αυτί,ψου ψου ψου και τότε κατέβηκε ένα διαστημόπλοιο,ψου ψου ψου,και βγήκε η παναγία με δυό εξωγήινους,ψουψουψου και είπαν και έκαναν ψουψουψου….,αυτό όταν μείνει μεταξύ μας θα είναι πέρα για πέρα αληθινό. Ψέμμα θα γίνει όταν διαδοθεί. Το γιατί είναι άλλη συζήτηση,αυτό που έχει σημασία είναι πώς αυτός ο ιδιωτικός λόγος που πρέπει να είναι απόρρητος και κρυφός απο τον δημοσιο,είναι αυτός που συγκροτεί την βάση της κοινωνίας,τα σκοτεινά της έγκατα,τις ανεξέλεγκτες δυνάμεις που την κινούν,τον αλλόκοτο κόσμο των ιδεών ή το υποσυνείδητο ασυνείδητο κλπ όπως ονομάζετε εσείς,και που θα πρέπει να μείνει εκεί πάντα κρυφό και απόρρητο για να είναι η κοινωνία και τα πρόσωπα που την αποτελούν,υγιή υλικά και πνευματικά,να έχουν σαφείς ιδιότητες και χαρακτηριστικά,να αποτελούν ανθρώπινες κοινωνίες δηλαδή και όχι κοπάδια απο βόιδια.
ΥΓ Θα πείτε βέβαια ότι στην αγία γραφή αναφέρονται θαύματα,όμως στην εποχή που γράφτηκε κυρίαρχος δημόσιος λόγος ήταν ο θρησκευτικός άρα σωστά αναφέρονται εκεί.
Και αντιθέτως αυτό που λέμε σήμερα ορθό λόγο,τότε ανήκε στον ιδιωτικό.
Αλλά και τότε υπήρχε διείσδυση του δημόσιου στον ιδιωτικό,αφού είναι μιά συνηθισμένη και αγαπητή μέθοδος στην εξουσία και σε διάφορες ιστορικές περιόδους για να απανθρωπίζει τους υπηκόους της.
Η εποχή του περικλή είναι απο τις πιο αθώες και καθαρές όσον αφορά τον δημοσιο και ιδιωτικό λόγο,και επ ευκαιρία πάρτε και το έθνος σήμερα που κάνει δώρο ένα βιβλίο για αυτόν.
Και που όπως λέει στον πρόλογό του ο συγγραφέας,το 2005 σε συνάντηση των υπουργών εξωτερικών της ευρωπαικής ένωσης στο δουβλίνο,αποφασίστηκε να αφαιρεθεί απο το ευρωπαικό σύνταγμα η φράση απο τον επιτάφιο του περικλή “το πολίτευμά μας ονομάζεται δημοκρατία γιατί σε αυτό αποφασίζουν οι πολλοί”,με την αιτιολογία ότι η πολεμοχαρής αθηναική δημοκρατία τότε πολύ απέχει απο την ειρηνική δυτική σήμερα και δέν είναι άξια καμμιά αναφορά σε αυτήν.
Αντιθέτως,λέω εγώ τώρα,ο πλάτωνας παραμένει πάντα άξιος αναφοράς για την εποχή μας.
Ο αριστοκράτης πλάτωνας που χαρακτήριζε τον λαό αισχρό. Και ο οποίος στα έργα του συμπλέκει σε μεγάλο βαθμό δημόσιο και ιδιωτικό λόγο,πράγμα που δέν έκαναν περικλής και πρωταγόρας.
Δηλαδή ο “καημός του ενός” (ο δικός σου δηλαδή Άσπικ) στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι χάνεται ο ιδιωτικός λόγος και μοιάζει όλο και περισσότερα με το κυρίαρχο? (Βασικά μην ανυσιχείς γιατί όσο ζείς εσύ αυτό δεν θα συμβεί).
Στο σημείο όμως που το συσχετίζεις με την δίκη αρχικά δεν κατάλαβα τι ακριβώς θα ήθελες. Δεν νομίζω ότι θα ήθελες να έχει μεγαλύτερη βαρύτητα στο δικαστήριο το δικό μας ιδιωτικό ψουψου και η δική μας μαρτυρία για τους εξωγήινους. Απ’ ότι φαίνεται απλώς κάνεις μια διαπίστωση της απόστασης που υπάρχει μεταξύ των ιδιωτικών “πιστεύω” και του ορθού λόγου του σύγχρονου νόμου και λές ότι αυτή η απόσταση πρέπει να διατηρηθεί.
Γενικώς δηλαδή θέλεις να μην πλησιάζουν μεταξύ τους το ιδιωτικό και το δημόσιο και να διατηρούν την απόσταση ώστε το ιδιωτικό να διατηρεί την μοναδικότητά του.
Να μην μοιάζει δηλαδή το φιλικό “ψού ψού” μας με το “γάβ γάβ” του κυρίαρχου δημόσιο λόγου. Μάλιστα.
Ἄλλο ἡ ἀνάγκη γιά δουλειά καί ἄλλο ἡ ὄρεξη γιά δουλειά Στέφανε. Το ’ 50 ’ 60 ὑπῆρχε καί ἀνάγκη καί ὄρεξη γιά δουλειά, τώρα ὑπάρχει ἀνάγκη ἀλλά δέν ὑπάρχει ὄρεξη, ἐκτός ἀπό τίς περιπτώσεις τῶν χιλιάδων καφέ πού λές. Καί ἡ ὄρεξη ξεκινάει ἀπό τήν ἐκτίμηση ὅτι ἡ δουλειά σοῦ δίνει νά φᾶς καί νά εἶσαι ἀνεξάρτητος σχετικά. ‘ Η ἐκτίμηση δηλαδή πού πρέπει νά παρέχει ἡ κοινωνία στόν ἄνθρωπο πού εἶναι παραγωγικός καί ὄχι παρασιτικός. ‘ Η ὄρεξη γιά δουλειά δείχνει καί μία ὑγιή σχετικά κοινωνία. Τό μοντέλο ὅμως τῆς κοινωνίας μας ἑδράζεται στούς φόρους, ἄν ἔλθει κάποιος στή χώρα καί ἀνοίξει ραδιόφωνο θά ἀκούει ὅλη μέρα γιά τά φορολογικά νομοσχέδια καί τίς ρυθμίσεις. Εἶναι ἀνάγκη ἡ φορολογία, ἀλλά μεγαλύτερη ἀνάγκη εἶναι ἡ παραγωγικότητα ὄχι σάν ποσότητα ἀλλά σάν ποιότητα ἀνθρώπων καί ἀγαθῶν. Γιατί ἡ ἐσωτερική ἀνάγκη τοῦ κάθε ἀνθρώπου εἶναι νά αἰσθανθεῖ ἱκανός καί δημιουργικός. Μέ αὐτό ἀναμετρᾶται καί ἡ πολιτεία αὐτό πρέπει νά λαμβάνει ὑπ’ ὄψιν. Βιοτεχνίες μικρές εἴχαμε πολλές, δέν γνωρίζω πόσες ὑπάρχουν τώρα. Νέοι σίγουρα δραστηριοποιοῦνται σέ καινοτόμους τομεῖς. Εἶναι ὅμως ἀρωγός τό κράτος, εἶναι ἡ κοινωνία, συμμερίζεται ὁ καθένας ἀπό μᾶς ὅτι ἄν βοηθήσω αὐτόν πού παράγει βοηθάω καί τόν ἑαυτό μου;
Μέ ὅλα τά συνεπακόλουθα αὐτῆς τῆς σκέψης ὅπως ἡ πιθανή ἐκμετάλλευση κλπ, ἀλλά ἐκεῖ χρειάζεται τό κράτος.
Αὐτή ἡ νοοτροπία εἶναι πρωταρχική, δείχνει καί τήν ἱκανότητα μιᾶς κοινωνίας νά συνεργάζεται. Μετά, ὑστεροῦμε σέ ποιότητα ὄχι στά ξενοδοχεῖα τά 7στερα, εἰδικά τώρα πού δέν ὑπάρχει ἀρκετό χρῆμα, ἀλλά εἶναι ἕνας τομέας πού πρέπει νά γίνουμε καλύτεροι νομίζω, ἡ κατάρτιση τεχνιτῶν εἶναι σημαντική. Τά ρευστά εἶναι πολύ εὔκολο νά μήν ἀποδόσουν ἄν οἱ νοοτροπίες δέν ἀπελευθερωθοῦν. Οἱ νοοτροπίες. Δεμένοι μέ τό παρελθόν εἴμαστε ὅλοι μας, ἀλλοίμονο ἄν δέν ἦταν ἔτσι. Κολλημένοι μέ νοοτροπίες κακές αὐτό εἶναι πού χρειάζεται διόρθωση. Ἄν κάνεις τήν ἐπανάστασή σου στούς γονεῖς σου ἄς ποῦμε καί καταφέρεις νά ὡριμάσεις, αὐτό δέν σημαίνει ὅτι παίρνεις μία γόμα καί τούς διαγράφεις ἀπό τή ζωή σου γιά νά τό καταφέρεις ἤ νά τό ἀποδείξεις. Εἶναι μία ἐσωτερική διεργασία παρά μία ὁριακή γραμμή ἐξωτερική. Τό ἴδιο καί τήν κοινωνία γύρω μας, συνυπάρχουμε καλύτερα ὅσο περισσότερο ὡριμάζουμε.
Aspic καιρός νά γίνετε ἀφεντικά στίς ἐπιχειρήσεις ἐσεῖς οἱ ἀριστεροί γιά νά βοηθήσετε τόν κόσμο μέ τήν εὐαισθησία σας καί νά μήν διαμαρτύρονται οἱ ἐργάτες.
μην γίνεσε ειρωνική στο τελος,εκτός αν ζεις κανενα παραμύθι οτι σημερα σε σχεση με το ’50 υπαρχουν ιδιωτικοι υπαλληλοι καθε βαθμιδας που δεν βριζουν το αφεντικο τους,στο σπιτι τους….χαχαχαχα πολυ γελιο..και αυτο δεν θα σταματησει ποτέ αν η κοινωνια δεν γινει σοσιαλιστικη.-
όχι ελένη και ζητώ συγγνώμη γιατί εμείς σαχλαμαρίζουμε από το πρωί όταν καποιοι συνάδελφοι μας εσβηναν σε δρομο και καμμια 50αρια εχουν υποστει σοκ που θα τους συνοδευει μια ζωη.
να δουμε ποσο θα κανει να βγει πορισμα.Θα τα ριξουν ολα στον οδηγο μαλλον.
για να δουμε ομως καποιες ενστασεις.
η πρωτη που απαντα και στα περι εργασιας είναι η νοοτροπια τους ελενη,γιατι το αμφισβητειτε,γιατι.Θελουν με ενα αλβανο να γινουν εκκατομυριουχοι,ηδη οι πρωτες μαρτυριες μιλουν για δυο παληκαρακια που απλως κουνουσαν μια σημαια.Εχετε γνωση της ελληνικης νοοτροπιας εργοδοσιας;σαιταν μπέη αφέντημ,αν ψοφήσει ο γαιδαρος εχουμε τους ραγιαδες.
δεν κανω σπεκουλα,ουτε θα με πεισει κανενας οτι πονα περισσοτερο απο εμενα επειδη δουλεψα οδηγος και ειδα τι κυκλοφορει στους δρόμους.Είναι αυτα που λεει ο στεφανος,οτι αν σταματουσαν και απαγορευαν στα συνορα την εισοδο αυτης της καρμανιολας στο ελληνικο εδαφος,θα διωχναμε τους επενδυτες.Τετοιοι ειναι οι επενδυτες κυρία μου.Εσεις βεβαια θα κοιταξετε το αποτέλεσμα να μπορει ο ρουμανος πρωτευουσιανος να απολαυσει τη σουλτανινα του στη οχθες του δουναβεως.Ο στεφανος θα εκθείαζε την ταχυτητα παραγωγης και αναπτυξης του καπιταλισμου σε σχεση με τον νωθρο σοσιαλισμο.
Πεστε μου εσεις τωρα,ποιος θα πληρωσει για αυτες τις ζωες;ποιος αν οχι οι μετεχοντες στο κερδος του φορτιου του;Και τελος η τραγικοτητα τους,δειχνοντας τα πλανα απο το συμβαν που ειναι καθαρη τρομοκρατια,μαλλον τρομος ασφαλειας για να μην παρεξηγηθω,μετα να δειχνουν τα ρεπορταζ για την τρομοκρατια που απειλει..ποιον δεν μας ειπαν..
τελοςπαντων τραγικοτατο γεγονος….τραγικοτατο…τι πρεπει να κανουμε δλδ?
εγω ξερω οτι δεν κλεινεις αυτοκινητοδρομο ή αν κλεισεις κατευθυνεις σε παραδρομο..που να βρεθουν οι παραδρομοι,φαγανε-φαγανε…τις προαλεςα παλι σκοτωθηκαν απο νταλικα..ε τι στα κομματια ειναι αυτη η χωρα επιτελους;επιτελους
συνάνθρωποι..
θα πρεπει να κάνουμε δικα μας συνεργεια ελεγχου;οι πολίτες;θελετε να γινει αυτο;για να δουμε τι συλλογοι υπαρχουν..δεν παει αλλο δλδ,ειναι κριμα ο καλυτερος αυτοκινητοδρομος που εχουμε να φερει αυτο το στιγμα,με συνεπευθυνους τους δυο επιχειρηματιες,,,ετσι;
Κ. Αγριοβουνιώτη, ποιό εἶναι τό βαπτιστικό σας ὄνομα; Καλύτερα νά γράφετε μέ αὐτό, θά ἀποκάλυπτε λίγο τόν χαρακτήρα σας γιατί ἐμφανίζεστε δυσανάγνωστος. Καθόλου δέν σαχλαμαρίζουμε καί σωστό εἶναι νά λυπόμαστε γιά κάθε συνάνθρωπο πού πάσχει ὁπουδήποτε. ‘Οποιαδήποτε στιγμή, ὁποιαδήποτε ὀλιγωρία μπορεῖ νά δημιουργήσει θύματα στόν πλανήτη πού ζοῦμε, παράλληλα ὅμως πολλές πράξεις μας ἤ σκέψεις μας ἴσως σώζουν καί πάρα πολλούς κάθε στιγμή.
Γνωρίζοντας λοιπόν ὅτι ὅ,τι φροντίζουμε καλύτερα εἶναι καλύτερα γιά ὅλους, εἶναι σωστό νά διαμορφώσουμε ἕναν κοινωνικό βίο συνεργασίας, μέ σύγχρονη παιδεία, μέ ἀνθρωπιά, μέ ὄνειρα.
υπάρχει κάποιος οδηγός μηχανοκίνητου τροχοφόρου μεταφορών πολλών κυβικών σε αυτό το σάιτ να μας εξηγήσει γιατί δεν λειτούργησαν τα φρένα στην Εγνατία. Δηλαδή, ένα μηχανολογικό μάθημα υδραυλικών τροχοφόρου. Κάποτε ο Τσαρούχης έλεγε στην Ελλάδα ότι δηλώσεις είσαι. Αλλά που καταντήσαμε με την ανεργία που μας μαστίζει να έχουμε και δηλωσίες μαϊμού οδηγούς!!
Εάν είσαι άνεργος, έλα να σου μάθω τη δουλειά και να βρεις εργασία , σε λίγο διάστημα..
Άσε τη γκρίνια και τα φλώρικα..
τα μόνα φρένα που δεν λειτουργούν σε αυτή την χώρα είναι των εργολάβων κούλα
μαζί με σένα δηλαδή γινήκαμε πολλές!!
Τώρα για μένα ήταν αυτό το βαθυστόχαστο κούλη;
Έβαλες και τον Τσαρούχη στην κουβέντα, για να προσδώσεις , τί άραγε στο λόγο σου;
Τόση μανία σας έχει πιάσει με αυτά που γράφω και ψάχνετε και το παραμικρό, ώστε να το παίξετε ξύπνιοι;
Δεν θα σου χαλάσω το χατίρι όμως και θα πω αυτά που σκέφτομαι για το ατύχημα:
Ο τράκτορας, είναι μάρκας Σκάνια και δεν είναι 35 ετών, όπως ακούστηκε, αλλά ακόμη και καμμένο, καταλαβαίνω πως είναι , το πολύ 96 με 98 μοντέλο, εάν έβλεπα τη μούρη και τα φανάρια, θα γνώριζα ακριβώς.
Το ότι πήρε φωτιά το φορτηγό, είναι καθαρά από το άναμα των φερμουίτ στα ταμπούρα του επικαθήμενου, αυτό σημαίνει πως λειτουργούσαν τα φρένα και δυστυχώς , από κακή χρήση του οδηγού, τα ζέστανε πολύ παραπάνω-παραπίσω εννοώ και ειδικά, σε εκείνο το σημείο, μετά τα τελευταία τούνελ της κατεβασιάς και γνωρίζοντας πως τελειώνει ο κατήφορος και αρχίζει το ισιάδι μετά τον κόμβο της Βέροιας, που παρεπιπτόντως, βρίσκεται στη μεγαλύτερη κατηφόρα, από τα διόδια του Πολυμύλου και μετά(22χλμ κατήφορος, με ένα ισιάδι ενδιάμεσα και μικρή ανηφορίτσα, πολύ βοηθητικό σε δύσκολη στιγμή), το λοιπόν, εκεί στο τελείωμα, το αμολάμε για να κρυώσουν αφενός και να αρχίσουμε να τσουλάμε μετά τη βαρεμάρα της προηγούμενης ελεγχόμενης κατεβασιάς, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη , πως μπορεί να συμβαίνει οτιδήποτε παρακάτω ή μπορεί να συμβεί οιαδήποτε στιγμή, ασχέτως των όποιων έργων!
Το αμολάμε τόσο πολύ , που ξεπερνάμε τον κόφτη των 90χλμ/ώρα και φτάνουμε μέχρι και τα 120 και βάλε κάποιες φορές και κάποιοι!
Λάθος μεγάλο και να που συνέβη το κακό!
Όταν είσαι ελαφρύς, μέχρι 13 με 15 τόνους περίπου ωφέλιμο, είναι εύκολη η κατεβασιά, διότι το αυτοκίνητο κρατιέται με το RETARDER(Επιβραδυντής σημαίνει), που φρενάρει το αυτοκίνητο, με σύστημα πίεσης λαδιού, πίσω από το κιβώτιο ταχυτήτων(σαζμάν) και πριν το κεντρικό, δηλαδή, φρενάρει χωρίς να πατάς φρένο, μέσω ενός τζόιστικ, το συγκεκριμένο σκάνια, λειτουργεί το ριτάρντερ και με ελαφρύ πάτημα του φρένου ή χάιδεμα!
Το ριτάρντερ όμως, εάν είσαι βαρύς και είναι μεγάλος ο κατήφορος, ανεβάζει τη θερμοκρασία της μηχανής και πρέπει να το αποσυμπλέκεις κατά διαστήματα για να πέφτει η θερμοκρασία και φυσικά τότε πρέπει να το κρατάς με το φρένο, που ζεσταίνει πολύ τα ταμπούρα-μέχρις σημείου φωτιάς, εάν δεν προσέξεις και δεν χαμηλώσεις ταχύτητα στο κιβώτιο..
Τα πιο καινούρια μοντέλα, έχουν δισκόφρενα , μπρος πίσω και δεν ζεσταίνονται τόσο πολύ, αλλά και πάλι μπορεί να συμβεί το όποιο κακό!
Πού είναι το ζουμί οδηγικά;
Οι παλιοί νταλικέρηδες, που δεν είχαν όλες αυτές τις ανέσεις οδήγησης, έλεγαν:
Με ό,τι ταχύτητα ανεβαίνεις, με αυτήν κατεβαίνεις!
Είναι σοφό αυτό και ισχύει απόλυτα!
Τον Πολύμυλο, αυτό το συγκεκριμένο αυτοκίνητο, με το κομπλέ φορτίο που είχε φορτωμένο(24 τόννοι) και 19 που λένε, είναι το ίδιο, τον ανεβαίνει , με μέση ταχύτητα, τα 40χλμ/ώρα!
Το κατέβασμα όμως , έχει τη δυνατότητα , να το κάνει , με 70χλμ/ώρα και όχι μόνο αυτό, αλλά τα περισσότερα εάν όχι όλα τα φορτηγά!
Εάν σε πιάσει η βίδα, μπορείς να τον κατέβεις και με 90..
Στο προκείμενο τώρα:
Τα ζέστανε πολύ τα φρένα του παραπάνω, σε σημείο τα φερμουίτ, με την περισσότερη πίεση που άσκησε όταν κατάλαβε πως είναι ΕΝΤΕΛΩΣ κλειστός ο δρόμος και όχι ΜΙΑ λωρίδα όπως εσφαλμένα νόμισε, να αρχίσουν να λιώνουν σαν νερό..στην κυριολεξία!
Δεν θέλω με τίποτε να επικαλεστώ , άλλοθι στον οδηγό!
Έκανε μαλακία καραμπινάτη και συνέβη αυτό το τραγικό που συνέβη και είναι ένα συνηθισμένο γεγονός στους δρόμους όλης της Ευρώπης!
Είχα ξεχάσει πως συνέβη στο ίδιο περίπου σημείο, καραμπόλα προ ενός έτους, λόγω ομίχλης και είναι επίσης ένα σύνηθες φαινόμενο σε όλη την Ευρώπη!
Ήρθε η ώρα να μάθουμε να πονάμε κι εμείς ..ΔΥΣΤΥΧΩΣ!
Και δεν θα είναι το τελευταίο, ίσως δούμε πολύ χειρότερα, διότι έχουμε πολλή κακή οδηγική συμπεριφορά, είτε οι επαγγελματίες οδηγοί, είτε οι γιωταχίδες, οι δεύτεροι, σχετικά δικαιολογούνται όμως, διότι είναι ερασιτέχνες, οι πρώτοι, ΌΧΙ!
Στο εξωτερικό, οι σημάνσεις, είναι σε τέτοιο σημείο, εξελιγμένες, που είναι να απορείς το πώς μπορεί να συμβαίνει κάποιο ατύχημα..Κι όμως συμβαίνουν καθημερινά και είναι τρομερά και πολύνεκρα, ασχέτως εάν δεν οδηγούν τόσο επιθετικά όπως εμείς!
Όταν το πρωτοάκουσα και σοκαρίστηκα, ήμουν σίγουρος πως συνέβη λόγω μηνυμάτων στο κινητό ή στο φέιςμπουκ, αυτή είναι η χειρότερη αιτία δυστυχημάτων και είναι έγκλημα όσοι παρασυρόμαστε και το κάνουμε, είτε φορτηγατζήδες είτε άλλοι οδηγοί!
Δεν ήταν αυτό όμως και δεν τίθεται και θέμα κούρασης, διότι είχε βγει από καράβι το πρωί και είχε κοιμηθεί σίγουρα!
Δύο τραγικές πρακτικές , που θα πρέπει να εξαλειφθούν αμέσως, από τους δρόμους μας:
1)Το κλείσιμο της ΛΕΑ(λωρίδας έκτακτης ανάγκης), τόσο για την όποια τυχόν κίνηση οχημάτων βοήθειας, όσο και για να υπάρχει χώρος να μπει, ο παλαβιάρης νταλικέρης που έκανε τη μαλακία, όπως ο Ρουμάνος συνάδελφος.
Νομίζω πως ήταν μπλοκαρισμένη η ΛΕΑ , στη συγκεκριμένη περίπτωση και ελπίζω να κάνω λάθος.. μάλλον δεν κάνω όμως και γνωρίζω καλά το πώς συμπεριφερόμαστε όταν νοιώθουμε πως μας κλείνουν το δρόμο..
Το καλοκαίρι, Κυριακή μεσημέρι, κλείστηκα στον Ισθμό της Κορίνθου, λόγω απαγορευτικού μέχρι τις 11 το βράδυ!
Ξεκίνησα λοιπόν για Αθήνα, υπήρχε φοβερή επιστροφή…. πήγαινα δεξιά για να μην μπαίνουν από τη ΛΕΑ και πάλι δεν σταματούσαν, με περνούσαν συνεχώς, χωρίς φόβο..και είχαν μέσα τα παιδιά τους, τα σκυλιά τους , τα πάντα τους..
Μα δεν σταματούσε ούτε ένας, δεν κατάφερνα να τους φυλάξω, ούτε κινούμενος, πάνω στην άσπρη γραμμή…περνούσαν ασταμάτητα…μιλάμε για ΖΩΑ, εκτός ελέγχου..
Στις επιστροφές της Χαλκιδικής το καλοκαίρι, συμβαίνει το ίδιο και νοιώθω πως είμαστε πολύ τυχεροί με τα λίγα που παθαίνουμε!
2)Όταν χαλάει το όποιο αυτοκίνητο και δεν υπάρχει παρκίδα για σωστό σταμάτημα, θα πρέπει να φοράμε το ανακλαστικό, να τοποθετούμε το τρίγωνο, εκατό τουλάχιστον μέτρα πίσω και να βγαίνουμε, έξω από το δρόμο, μέχρι να έρθει η οδική βοήθεια..
Αυτό που κάθονται μέσα στα αυτοκίνητά τους ή τριγυρίζει γύρω γύρω όλη η οικογένεια και σταματά και το αυτοκίνητο του φίλου, είναι μεγάλη αφέλεια και βλακεία και να με θυμηθείτε όταν θα συμβεί το μοιραίο και θα έχουμε να κλαίμε!
Στο εξωτερικό το πράττουν άπαντες!
ΥΓ: Στη Θεσσαλονίκη, έχουμε την περιφερειακή οδό, είναι ο χειρότερος δρόμος σε όλη τη χώρα!
Άκουσα τον Ρακκά, να μιλά σχετικά, λόγω του ότι βρέθηκε εγκλωβισμένος εκεί στη Βέροια και ήταν κωλόφαρδος-μπροστύτερα και έχει δίκιο η παραπομπή του!
Μια προτροπή για βελτίωση της περιφερειακής μας και ελπίζω να το διαβάσει:
Αναδιαμόρφωση δύο λωρίδων, με δημιουργία ΛΕΑ στα δεξιά και όχι τρεις στενές λωρίδες που είναι σήμερα και είναι δολοφονικές!
Υποχρεωτική κίνηση των φορτηγών στη δεξιά λωρίδα και μόνο σ’αυτή, απαγόρευση προσπέρασης και με ανώτερη ταχύτητα τα 60 χλμ, για όλο το μήκος της οδού, όπως συμβαίνει στον εξίσου κακό περιφερειακό της Βενετίας και τον καλύτερο αλλά ελεγχόμενο, περιφερειακό του Μιλάνου.
Για να τηρηθούν οι σημασμένοι νέοι κανονισμοί, χρήση καμερών και αβέρτα πρόστιμα, στους προαναφερθέντες περιφερειακούς της Ιταλίας, δεν τολμάμε να κάνουμε ούτε μια εξυπνάδα!
Εκεί φυσικά μπαίνουν τα αναφαίρετε προσωπικά δικαιώματα , που επικαλούνται όλοι οι δήθεν δημοκρατικοί του τόπου, σχετικά με τις κάμερες και τα σχετικά γελοία επιχειρήματα…
Θα πρέπει να αποφασίσουμε, το τί θέλουμε ως κοινωνία κάποια στιγμή!
Διαφορετικά θα κλαίμε αλύπητα και θα γκρινιάζουμε για ευθύνες ΜΕΤΑ το κακό!
Κλασσικές αναχρονιστικές και ανώριμες πουτανιές δηλαδή!
ΥΓ2: Ελπίζω να καταλαβαίνεις πως τα φορτηγά, ξεφρενάρουν και φρενάρουν, μέσω της πίεσης του αέρα και όχι μέσω υδραυλικού συστήματος…
Και όταν χάσουν τον αέρα, ΑΥΤΟΜΑΤΩΣ φρενάρουν, ασχέτως τί θέλει ο οδηγός!
Ταγκαλάκι ε ταγκαλάκι, που βρήκες θέμα να μου την πεις κιόλας..
Δεν ασχολείσαι με τον Πούτιν που τα πας καλύτερα “ίσως”;
Άσχετος είσαι και σε αυτά τα θέματα, αλλά έτσι να έχουμε να λέμε…
«Έκαστος στό είδος του»,
πού λέει ό λόγος, δηλαδή, καθώς
εάν είναί τις τής Μαούνας μας, τότε
«καί πολύ παραπέρ’ ακόμη, ανθρωπίνως», καθώς
η Μαούνα μας
δέν είναι Zoo εργασιακών εξειδικεύσεων καί ιδεολογικών δραπετεύσεων, αλλά
συνάθροισις Εκκλησιαστών ανθρώπων… κι άς μή τό ξέρουν όλοι, ακόμη!…
Εύγε, νέε μας!
ε τον παλαβιάρη,τελικά ξέρει τι λέει.αφού το διάβαζα και νόμιζα οτι έβλεπα αυτο
https://www.youtube.com/watch?v=VyxLhBWl6NI
βασικά πρέπει να εχεις και μυαλό κυριε σαμαρα και το εχουμε πει και παλιότερα,απο αυτες τις μπούρδες που λεμε.Ο καταναλωτισμος και η αναγκη καποιων βιομηχανιων να πουλαει αυτοκινητα κατεστησε τον πασα ενα και μια ικανη/ο για οδηγηση.Δεν είναι κυριε σαμαρα,δλδ υπαρχουν ανθρωποι που δεν ξερουν ποδηλατο,πως γινετε ολοι να μπορουν να οδηγησουν,δεν εννοω τον ρουμανο … παντως εγω λογω κακου αυτοκινητου,οταν βγαινω σε αυτοκινητοδρομο ακολουθω μια νταλικα στα 60-80 μετρα,ειδικα σε βροχερες μερες και εχω το κεφαλι μου ησυχο,ας παει και με 40..συμβουλη για οσους μεταφερουν τα παιδια τους…
Δικαστή τής Μαούνας μας
Μαρία Δ.μας(Μαρία τής Δικαιοσύνης μας, θά πεί, έ;),
προσφεύγω σέ σένα,
πού νά προσφύγω ό έρμος,
έτσι πού μού βάζουνε τεχνηέντως κωλύματα εκεί στή Σχολή Ευελπίδων,
οπού θέλω νά γίνω Εύελπις
καί όλο δέ μού κόβει, μού λένε
πού κόβομαι στίς εξετάσεις,
άσε δηλαδή πού έχουν καί ρατσιστικό πρόβλημα μέ τήν ηλικία μου,
οί φασίστες, ενώ εγώ
δέν τούς γύρεψα εξετάσεις,
ούτε νά μέ κοιτάξουν στά δόντια, σάν νά ‘μαι γάδαρος
νά γίνω κι εγώ Εύελπις, τούς γύρεψα
κι όλο προφάσεις βρίσκουν, γι’ αυτό
σού καταγγέλλω καταπάτηση τού άρθρου 4 τού συντάγματος
περί «ισότητος τών πολιτών»
-ξεδιάααντροπη η φράγκικια πού οί μάλακες τή λένε γαλλικιά,
ξέρω ‘γώ τί σάς λέω!…-
καί νά ξέρεις ότι
ποτέ δέν είδαν άλλον σάν κι εμένα νά τούς ζητά μιά θέση στή Σχολή Ευελπίδων,
είναι λοιπόν ρατσισμός ή δέν είναι, η άρνησή τους;
Βγάλε μιά δίκαιη απόφαση υπέρ μου, μέ γνώμονα σωστά κριτήρια, π.χ.
Anti-semitism! Anti-semitism!, φυσικάα, χρυσή μου
ειδάλλως θά πάω στόν Κουβέλη!…
Λές μήπως νά πάω απ’ ευθείας στό Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο ελλάδος;
πάντως για να λέμε και του στραβού το δίκιο,ειναι αξιοσημειωτο οτι εμεις και οι εβραιοι ειμαστε απο τους ελαχιστους δυτικοτροπους λαους που δεν εχουμε αλλαξει ονομα.Μονο οι εγκληματιες αλλαζουν,της ευρωπης
Τα περισσότερα δυστυχήματα , μεταξύ φορτηγών, γίνονται από φορτηγά ΊΔΙΑΣ εταιρείας!
Δεν υπάρχει χειρότερη επιλογή, από το να ακολουθείς ένα προπορευόμενο φορτηγό-όχημα φίλου που γνωρίζει καλύτερα από εσένα τη διαδρομή και προσπαθείς να μην τον χάσεις και χαθείς!
Αυτό το λέμε, “πηγαίναμε πιασμένοι, χέρι-ποδάρι” και είναι δολοφονικό!
Μόνο εάν διατηρείται απόσταση, πάνω από χιλιόμετρο και σε κάθε παράκαμψη κόβει ο μπροστινός, ώστε να τον δεις και σε περιμένει ακόμη καλύτερα, ώστε να τον δεις σίγουρα, δυστυχώς, ακόμη και μεταξύ μας, αυτοί που “γνωρίζουν”, το παίζουν δάσκαλοι-κωλοπαίδια και προσπαθούν επί τούτου να τους χάσεις για να πουλάνε τρέλλα και ειρωνεία μετά..
Είναι λάθος Ποσειδώνα, να ακολουθείς φορτηγό ή κάποιο φίλο σου, σε απόσταση βολής , συνεχόμενα!
Γνωρίζω πως είναι παλιά λογική και τη χρησιμοποιούσαν όταν είχε ομίχλη ή δυνατή βροχόπτωση, όμως έχει βάση , μόνο στους παλιούς δρόμους , διπλής κυκλοφορίας και μπορεί να αποδειχθεί ακόμη κι εκεί , θανατηφόρα!
Από κάποιο φορτηγό, μπορεί να πέσει οτιδήποτε από την καρότσα και όχι μόνο!
Είτε κάποιο χαλίκι ή πέτρα, εάν είναι χωματουργικό, είτε κάποιο κουτί ή μεγαλύτερο κιβώτιο, είτε ακόμη και η ρεζέρβα ή η μεγάλη εξάτμιση…είτε να σκάσει κάποιο λάστιχο και να φύγει ολόκληρο κομμάτι της αναγόμωσης(βλέπετε δεξιά ολόκληρες λωρίδες λάστιχου, φαντάζομαι), είτε ολόκληρο το κλαταρισμένο λάστιχο, είτε να σταματήσει ακαριαίως, λόγω βλάβης και απότομο χάσιμο του αέρα, για να μην αναφέρω, κάποιο παθολογικό πρόβλημα, καρδιά, εγκεφαλικό κτλ..
Τα έχω πάθει όλα , τα παραπάνω και ίσως ξεχνώ και πολλά άλλα, εκτός από τα παθολογικά..ακόμη τουλάχιστον!
Τώρα το καλοκαίρι, 50 χλμ, νότια του Μιλάνου, μου κλατάρει λάστιχο του επικαθήμενου και φεύγει, όχι μια λωρίδα, αλλά ολόκληρο από τη ρίζα(πρώτη φορά μου συνέβη κάτι τέτοιο), από πίσω ερχόταν , ένα άλλο ιταλικό φορτηγό και εάν βλέπατε τη μούρη του πώς έγινε, θα παθαίνατε πλάκα..
Εάν ακολουθούσε τυχαία έστω, γιωταχί ή μοτοσυκλέτα, θα γίνονταν “μύλος” σε μία στιγμή!
Λοιπόν, στους δρόμους διπλής κυκλοφορίας και με μικρή ορατότητα από απέναντι για προσπέραση, καθόμαστε από πίσω και σε απόσταση….500 και βάλε μέτρα και όχι στα 60 με 100, άσε τους άλλους να σε προσπερνούν , αφού το αποφάσισες ότι δεν θα τολμήσεις προσπέραση!
Στους αυτοκινητοδρόμους, κινούμαστε πάνω από 90χλμ/ώρα, διότι τα φορτηγά κινούνται εκεί, λόγω του κόφτη, που έχουν υποχρεωτικά ΌΛΑ(σπάνια κάποιοι το βγάζουν πια) και όταν φτάνουμε κάποιο προπορευόμενο φορτηγό , ανοιγόμαστε αρκετά μακρύτερα των 100 μέτρων, στην αριστερή λωρίδα για να προσπεράσουμε και εάν θέλουμε, ξαναερχόμαστε δεξιά!
Οι αυτοκινητόδρομοι με δύο λωρίδες κυκλοφορίας, είναι πλέον παρωχημένοι και ειδικά, όταν κυκλοφορούν πολλά φορτηγά και γιωταχι, είναι άκρως επικίνδυνοι!!
Η τάση στο εξωτερικό είναι να διαπλατύνονται σε τρεις λωρίδες, ώστε, στη δεξιά να κάθονται τα φορτηγά και στις δύο αριστερότερες, όλα τα υπόλοιπα, αν και πάλι εμείς οι επαγγελματίες οδηγοί, κινούμαστε και στη μεσαία, διότι ο δικός μας κόφτης, μπορεί να δουλεύει στα 91 ή στα 92 ή στα 93 χλμ/ώρα, πάντως, υπάρχει ανετότερη ροή στις τρεις λωρίδες και οι μη έμπειροι ερασιτέχνες, δεν φοβούνται τόσο πολύ!
Οι διαχειριστές των Ευρωπαικών οδών, σε ιδιαιτέρως επικίνδυνα σημεία, έχουν απαγόρευση προσπέρασης μεταξύ φορτηγών για πολλά χιλιόμετρα κι έτσι λύνονται αρκετά προβλήματα, αρκεί φυσικά να ελέγχεται μέσω καμερών η ροή!
Ό,τι κι αν κάνουμε όμως, τα δυστυχήματα, δεν θα μπορέσουμε να τα αποφύγουμε, διότι όπως λένε…όσα φέρνει η στιγμή , δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος!
Η επιθετικότητα και η εγωπαθητική οδήγηση πάντως, επιτείνει τα δικά μας προβλήματα και εάν δεν γίνονται, τόσο τακτικά σοβαρά ατυχήματα , έχει να κάνει με τη χαμηλή ποσότητα οχημάτων στους Ελληνικούς δρόμους, εάν κινούνταν τόσα αυτοκίνητα όσα στην Ευρώπη, θα είχαμε τρελλά ποσοστά καταστροφής.
Φυσικά μέσα στις πόλεις, εντάξει, είναι φρίκεν η κατάσταση, ποιος κινείται σε αυτό το ρημαδιασμένο τον Κηφισό είτε κατεβαίνοντας είτε ανεβαίνοντας και δεν κινδυνεύει κάθε φορά που περνά, να μην εμπλακεί σε ατύχημα, ειδικά στους κόμβους…εκεί μας βγαίνει ΌΛΗ Η ΤΡΕΛΛΑ ΜΑΣ!
Από την άλλη υπάρχει σοβαρό πρόβλημα εκπαίδευσης των νέων οδηγών και θα πρέπει να λυθεί τάχιστα και αποτελεσματικά!
Αυτό το πληρωμένο δίπλωμα, που δυστυχώς το παίρνουν και οδηγοί μεγάλων οχημάτων, είναι πληγή…και μάλιστα άκρως…. Ελληνονύμως “σοσιαλιστική”!
ΥΓ: Σας προτρέπω να παρακολουθείτε, τους δύο μοναδικούς που “φωνάζουν” με εποικοδομητικό τρόπο, επί πολλά χρόνια:
Τον Άρη Σταθάκη, που βρέθηκε και σε κυβερνητική θέση επί ΝΔ, προ λίγων ετών και εάν παρακολουθούσατε τις συνεδριάσεις της σχετικής επιτροπής στη Βουλή , που ήταν πρόεδρός της, θα σας έπεφταν τα μαλλιά…και τελικά τον έφαγαν τα παρτάλια του καρεκλοκενταυρισμού!
Και τον Ιαβέρη, τον οδηγό αγώνων, που όταν μιλά, νοιώθεις πως βιώνει όλη την κοινωνική μας φρίκη, επάνω στο πρόβλημα αυτό, που είναι προέκταση άλλων βασικών εγκεφαλικών δυσλειτουργιών μας, δυστυχώς!
ΥΓ2)Το είχα ξεχάσει εχθές:
Το ρουμανικό φορτηγό, κινήθηκε στην αρχή, πίσω από τα υπόλοιπα φορτηγά, που σταμάτησαν στην αριστερή λωρίδα(ήταν ένα άσπρο βόλβο) και ίσως είχαν σταματήσει μόλις εκείνη τη στιγμή κι αυτοί… η τάση είναι να ακολουθούμε τα προπορευόμενα φορτηγά, διότι βλέπουν υποτίθεται το πού έμεινε ανοιχτό πέρασμα και συνήθως είναι έτσι..
Όταν κατάλαβε πως το προπορεύομενο φορτηγό είναι σταματημένο εντελώς, δεν καρφώθηκε πάνω του από ανακλαστικό φόβο και έκοψε δεξιά, χτυπώντας μόνο την καρότσα του(είναι σπασμένη του άσπρου η κουρτίνα-μουσαμάς) και μετά ξεκίνησε να παρασέρνει τους υπολοίπους, οπότε και το στοιχείο “κλειστή ΛΕΑ”, στην προκείμενη περίπτωση, είναι αδιάφορο, ακόμη και ανοιχτή να ήταν, είχε επιλέξει γραμμή ο Ρουμάνος.
Επίσης το ότι δεν έστριβε και τα σχετικά που δηλώνει ο σημαιάκιας, είναι χαζομάρες προς στιγμήν!
Μέσα σε όλα τα στραβά του, είναι πολύ ΠΙΘΑΝΟ, να ασχολούνταν με το κινητό του, μέχρι τη στιγμή που κατάλαβε πως είναι όλοι σταματημένοι και ταυτοχρόνως είδε και τα ντουμάνια από τα ζεσταμένα φρένα του…
Το ζήτημα:
Καλλιτεχνική οδήγηση και τρέλλα, λαμβάνει τέλος!
Πάντως για τον όρο υδραυλικά το βικίπαιδεία λέει:
υδραυλική ονομάζεται η εφαρμοσμένη Υδρομηχανική και αποτελεί τεχνική επιστήμη με κύριο αντικείμενο την εκμετάλλευση του ύδατος.
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CE%B4%CF%81%CE%B1%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE
και μιας και μιλάμε για υδραυλικά φρένα:
http://en.wikipedia.org/wiki/Brake_fluid
και αναφορικά με την ρίζα και την σημασία της λέξης υδραυλικός
https://www.google.gr/#q=hydraulic%20word%20origin
Δηλαδή, έχουμε τους ξένους γλωσσολόγους του 17 αιώνα που είναι πολλοί καλύτεροι από τους Έλληνες (industry= βιομηχανία ακόμη δεν έχω εξήγηση για αυτή την μετάφραση) που χρησιμοποιούν την λέξη νερό (ύδωρ) και την λέξη αυλός (σωλήνας) για να εξηγήσουν την υδραυλική. Δηλαδή όταν πηγαίνει κάποιος να κατουρήσει έχουμε μια υδραυλική λειτουργία, και ο ανθρώπινος οργανισμός αποτελείται από υδραυλικά, στην ουσία της λέξεως, και ειδικότερα για τους άντρες μιας ορισμένης ηλικίας που μπορούν να έχουν σηκωμένο σύστημα χωρίς βοήθεια χημικών ουσιών, η υδραυλική λειτουργία είναι οφθαλμοφανής εν αντιθέσει βέβαια με το γυναικείο λειτουργικό υδραυλικό σύστημα που είναι εσωτερικό και μη ορατόν.
Αυτά που λες τα έχω ακούσει για πολλά χρόνια από τον Σταθάκη και το Ιαβέρη στην τηλεόραση, δεν είναι κάτι καινούργιο και ούτε δηλώνουν επαγγελματική ταυτότητα, παρά μόνο πολιτιστική ταυτότητα νεοέλληνα δημοσιολόγου, είναι ένα είδος ξερόλα που μπορεί να μιλήσει για οιοδήποτε θέμα και για οιοδήποτε επιστημονική ανακάλυψη. Ένα είδος υπερανθρώπου κατά Νίτσε ή ένα είδος “αγίου” κατά την ορθόδοξη διδασκαλία, έχοντας την υπεροψία και τον ναρκισσισμό ειδικότερα στο παράδειγμα του νίτσε να νομίζει τους άλλους συνομιλητές αμόρφωτους και υποδεεστέρα όντα. Έχοντας διαβάσει κάποια βιβλία, συμπεριφέρεται ως παντογνώστης μιλώντας για γεοπολιτική, οικονομία, κοινωνιολογία, φιλοσοφία κτλ και βρίσκει και άλλους με το ιδίων γνώρισμα να συνομιλεί. Όπως έλεγε και ο παππούς μου ο θυμόσοφος, είδε ο γύφτος την γενιά του και αναγάλλιασε η καρδία του.
και όπως λέει το άρθρο
«έπαθεν τας φρένας».
Εμείς, το 2014, ας «πάθομεν τας φρένας» και ας βγούμε έξω
από την γενιά μας!!
και ας μην το θέλει η καρδιά μας
υπάρχουν πολλές παροιμίες ”εκεί που κρέμαγαν οι καπεταναίοι τ αρματα,κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια τωρα”λεει μία,και φυσικα εννοεί τα κλειδιά της μερσεντες της αποκτημένης με κοπο καιδρώτα
Μια άποψη για τον ανθρωπισμό σε 4 μικρά βίντεο:
http://www.openculture.com/2014/10/stephen-fry-explains-humanism-in-4-animated-videos.html
είναι στα αγγλικά αλλά βλέπουμε τις απόψεις του ντοκινς και των υποστηρικτών του όπως ο κωμικός στήβεν φράι.
Ρεε… Κλιμάκιο;
Πού ‘στε, ρε;