του Φώτη Καγγελάρη
(με αφορμή την ομώνυμη εκδήλωση που οργανώνει
η Εταιρεία Μελέτης Πολιτισμικής Ετερότητας (Ε.Μ.Π.Ε.)
και ο Δήμος της Αθήνας (Ο.Π.Α.Ν.Δ.Α.)
6-31 Οκτωβρίου 2014)
Πίνακας: Ναταλία Σταμοπούλου: αντικρύζοντας το πραγματικό.
«Ελάτε σιγά να σας τα πω
Μια μοίρα με κατάστρεψε
Μη με πετροβολάτε
Δεν έφταιξα – πονώ»
«Το τραγούδι του τρελού»
Κ. Παλαμάς
«Έχουμε ανάγκη από το ψεύδος και την τέχνη για να μπορέσουμε να ζήσουμε
F. Nietzsche
Η «Τέχνη και η Τρέλα» διαφορετικές αλλά ενδεχομένως παράλληλες και συνυπάρχουσες καταστάσεις αναβλύζουν από τον χώρο του ασυνειδήτου ως αναφομοίωτες από την σημαίνουσα τάξη διεργασίες, ως μαρτυρίες από τον χώρο του χεγκελιανού «πράγματος», του λακανικού πραγματικού, του χαϊντεγκεριανού άρρητου. Καθυποτάσσουν και υποχρεώνουν το σημαίνον σε εκφράσεις και μορφώματα σημασίας τα οποία έρχονται σε ρήξη με τους τρέχοντες κώδικες σημασίας και αισθητικής, σε ρήξη και με την εξωτερική κοινή πραγματικότητα, σε ρήξη, αλίμονο, όσον αφορά την Τρέλα και με την εσωτερική. Ο Malraux έλεγε ήδη ότι κοινός τόπος του τρελού και του καλλιτέχνη είναι η ρήξη. Μόνο που στον τρελό η ρήξη είναι φυλακή.
Πίνακας:Έργο ατόμου με ψυχιατρική εμπειρία.
Η «Τέχνη και η Τρέλα» ανεξαρτήτως της ενδεχόμενης συγκατοίκησής τους αποδίδουν την Ετερότητα ως τόπο καταγωγής της ανθρώπινης ύπαρξης, τη διαφορετικότητα ως το σημείο εκκίνησης για τη δομή της κοινής «φυσιολογικότητας».
Αυτό, όμως, το γεγονός της Ετερότητας θέτει και το πρόβλημα της προσέγγισης: πώς από τη θέση του ο «φυσιολογικός» μπορεί να μιλήσει για τον κόσμο του τρελού; Πώς ο τρελός από τη δική του θέση μπορεί να κάνει χρήση της γλώσσας του «φυσιολογικού» (λόγος, σιωπή, σώμα) για ν’ αποδώσει το βίωμά του;
Από την άποψη του Freud τη σχετική με την απώθηση και την εξιδανίκευση έως την άποψη του Lacan και την κατονομασία της Τέχνης ως κατάλοιπο του σημαίνοντος, εκείνο το οποίο διαφαίνεται και στις δύο περιπτώσεις είναι το «εντεύθεν» της σημασίας.
Αλλά, αν πρόκειται για μια τέτοια διαφυγή εκ του σημαίνοντος τότε εκείνο περί του οποίου ομιλώ είναι εκείνο το οποίο διαφεύγει του λόγου.
Πάντοτε κάτι θα διαφεύγει από την ανάλυση του Jaspers για τον Strindberg, από την ανάλυση του Binswanger για τον Strindberg, από την ανάλυση της Chasseguet-Smirgel για τον Strindberg, από την ανάλυση του Benedetti για τον Strindberg, από την ανάλυση του Lidz για τον Strindberg.
Μήπως η Τέχνη, αφ’ ενός ως έκφραση ενάντια στην κοινοτοπία και τη σύμβαση και αφ’ ετέρου έχοντας συγκατοικήσει κατά περιόδους με την Τρέλα είναι σε θέση να μας πει κάτι και για την Τρέλα και για τον ίδιο της τον εαυτό; Πού τέμνονται; Υπάρχουν ομόκεντροι κύκλοι; Πού αίρεται το «και»; Και ακόμα: τα δύο αυτά φαινόμενα μπορούν να μας μιλήσουν για τη σύμβαση και τη ρήξη στο σήμερα;
Φτάνοντας στον Hölderlin, την Claudel και τον Χαλεπά, στον Strindberg, τον Artaud και την Kane, στον Schumann, τον Van Gogh και τον Ακριθάκη, η «Τέχνη και η Τρέλα» συνόδεψαν σταθερά την πορεία της εξέλιξης του δυτικού πνεύματος. Ο Gadamer διατείνεται ότι κάθε παρουσίαση έργου Τέχνης είναι μεν διαφορετική αλλά συγχρόνως αναδεικνύει την ίδια οικουμενική δομή που συνιστά τον πυρήνα του έργου Τέχνης – παράλληλα με την επίσημη κυρίαρχη ιδεολογία για την «Τέχνη και την Τρέλα» και εξ αυτών για την ζωή. Η εξαιρετική πριν λίγα χρόνια έκθεση στο Παρίσι «Η ζωγραφική ως έγκλημα» αναδεικνύει ακριβώς αυτό που ο Foucault καταγγέλει στην ιστορία της Τέχνης, ότι δηλαδή απέκρυψε τη φύση του ανθρώπου, την Τρέλα ως όριο της ελευθερίας της ανθρώπινης ύπαρξης, όπως έλεγε ο Lacan.
Καμιά άλλη δραστηριότητα του πνεύματος, μόνο η Τέχνη, (ούτε η θρησκεία – η Τέχνη των σπηλαίων είναι παλαιότερη της μαγείας, ούτε η φιλοσοφία) δεν υποσχέθηκε με τέτοιο απόλυτο τρόπο την επιτυχή διαχείριση του σημαίνοντος έναντι της καταγωγής του από το «πράγμα» για το οποίο δημιουργούμε ισοδύναμα υποκατάστατα έλεγε ο Bataille, για να αποδοθεί το μη επιδεχόμενο έκφρασης σε έκφραση, η απώλεια σε «κάτι».
Καμιά άλλη δραστηριότητα, μόνο η Τέχνη, δεν οριοθέτησε το διάτρητο από το επέκεινα παρελθόν, από το άρρητο, το αόρατο, στη συνεργασία της με την Τρέλα.
Καμιά άλλη δραστηριότητα του πνεύματος δεν αναστόμωσε την υπαρξιακή αιμορραγία του όντος-δίχως-νόημα αποδίδοντας το ως νόημα του εαυτού του.
Και καμιά άλλη δραστηριότητα δεν υποστύλωσε όλες τις άλλες δραστηριότητες του πνεύματος για να καταστεί η ζωή του ανθρώπου υποφερτή.
Αρκεί ένα χαϊκού του Basho, μόλις τρεις γραμμές για ν’ αναστομωθεί η αιμορραγία της υπαρκτικής αορτής της αγωνίας, να κατευναστεί ο φόβος, να αποκλειστεί το κενό, να απαλυνθεί το σκοτάδι: να κυλίσει στις τρεις γραμμές που σχηματίζουν το ρυάκι του σημαίνοντος η ρευστότητα του «πράγματος».
Αρκεί ένα από τα τέσσερα τελευταία τραγούδια του Strauss, ένας στίχος του Σοφοκλή, ένα ηλιοτρόπιο του Van Gogh, το σχέδιο ενός παιδιού, το σφύριγμα ενός μεθυσμένου, μια φράση του Artaud, μια μάσκα των Παπούα, μια φιγούρα από το θέατρο σκιών της Ινδονησίας, ένας χορός από το Μπουρούντι, μια γοτθική υδρορροή, ένας στίχος του Λειβαδίτη για να αναχαιτιστούν οι καταστροφικές εναντίον του σημαίνοντος δυνάμεις μα και των οποίων ταυτόχρονα οι εκβολές υπερβαίνουν το φράγμα του σημαίνοντος: θέλω να σηκωθώ το πρωί απ’ το κρεβάτι, θέλω να ονειρευτώ, θέλω να πράξω, θέλω…
Αρκεί μια ζωγραφιά της Aloise.
Όπως παρατηρεί η M. Gaghebin τόσο στο μουσείο της Art Brut στη Λωζάνη όσο και στη συλλογή Prinzhorn της Χαϊδελβέργης, το φύλο είναι «απλά και ξεκάθαρα αγνοημένο». Μπορούμε να αναλογιστούμε, μήπως η Art Brut – δεν υπάρχει Τέχνη των τρελών όπως δεν υπάρχει Τέχνη των στομαχικών, έλεγε ο Dubuffet, για να συμπληρώσει: «η καλύτερη στιγμή της Τέχνης είναι όταν ξεχνά τ’ όνομά της» – τείνει μέσω της διάλυσης της μορφής να διαλύσει το νόημα; Μορφή είναι το εγκιβωτισμένο από την επιθυμία σώμα που προκύπτει από την αναγνώριση της διαφοράς των φύλων, η υπέρβαση της Indifferenz του Schelling, το μη-εγώ του Fichte, που δίνοντας πρόσβαση στην απόλαυση πληρώνει το τίμημα με θάνατο αφού θάνατος είναι ο θάνατος της μορφής.
Μήπως η Τρελή Τέχνη είναι ένας ου-τόπος για τον θάνατο; Η ουτοπία είναι άραγε ο χώρος της «Τέχνης και της Τρέλας»;
Εάν δεν υπάρχει νόημα τότε, ούτε ο θάνατος θα έχει νόημα και κατά συνέπεια αν ο θάνατος είναι νόημα τότε παύει να υπάρχει.
Έτσι, η Art Brut προσφέρει έναν ου-τόπο για τον θάνατο αρνούμενη το νόημα μέσω της διάλυσης της μορφής, για να αποδώσει ένα μη-νόημα ως δυνατότητα μιας άλλης ζωής, εντεύθεν της μεταφοράς, αλλά εντός ωστόσο της κηδεμονίας του σημαίνοντος, έστω αποδιοργανωμένου, αφού και η Art Brut αν θέλει να είναι Τέχνη εντάσσεται στη μορφή.
Σε αντίθεση με την επιστήμη που κινείται διαφορετικά. Η επιστήμη μιλάει για να βγει το υποκείμενο του σημαίνοντος από το σκοτάδι, να οριοθετηθεί μέσω του λόγου. Τι άλλο είναι η επιστήμη παρά ένα φράγμα έναντι του ακατανόητου και ακατανόμαστου, ένα δράμα του πνεύματος έναντι του άρρητου; Ο Bateson έλεγε ότι η επιστήμη είναι προσπάθεια να καλυφθεί το σκοτάδι με εξηγήσεις, αλλά και προσπάθεια ανακάλυψης του σκοταδιού που μένει ακάλυπτο από τις εξηγήσεις. Θα λέγαμε, εδώ, ότι και η Τέχνη κάνει κάτι ανάλογο: να οριοθετήσει το «πράγμα» αλλά επίσης να το δει έτσι όπως το «πράγμα» υπαγορεύει στην Τέχνη να είναι, ασύλληπτο το ίδιο από αυτό που παράγει.
Πίνακας: Έργο ατόμου με ψυχιατρική εμπειρία.
Έτσι, ο τρελός καλλιτέχνης γίνεται ο ίδιος για τον εαυτό του φερέφωνο του πραγματικού σε μία διαδικασία αντίστοιχη με εκείνη του παραληρήματος ενώ ταυτόχρονα, με το διάτρητο φράχτη του ανέραστου σημαίνοντος, ανακόπτει την πλημμύρα του «πράγματος» καθοδόν προς την αναπαράσταση.
Μα, επίσης ο τρελός καλλιτέχνης γίνεται ο ίδιος μια τέτοια λειτουργία όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά για όλη την ανθρωπότητα. Πεθαίνουν, έλεγε ο Green, γιατί πέρασαν τα όρια της γνώσης του ασυνειδήτου. Πληρώνουν το τίμημα του θανάτου για να θρέψουν τη δημιουργία. Ο τρελός καλλιτέχνης είναι ο ίδιος γλώσσα, σαν τον Artaud. Σιωπή, θα σήμαινε θάνατος όχι μόνο του ιδίου αλλά και νέκρωση του κοινωνικού σώματος.
Ο καλλιτέχνης αναλαμβάνει για όλους εμάς να κλείσει το κενό, να σφραγίσει την άβυσσο, να μετασχηματίσει σε γλώσσα την κατάθλιψη της ύπαρξης: κάποτε ως μάρτυρας του δικού του ψυχικού ή σωματικού θανάτου (σαν τους Βιεννέζους Actionnists) όταν ο ίδιος ο καλλιτέχνης γίνεται μια performance για να μην δούμε περαιτέρω – η πρόκληση είναι να καταστήσει κάτι ορατό που κανονικά έπρεπε να διαφυλάξει το μυστικό του, έλεγε ο Baudrillard – ή για να δούμε μόνο το έργο του. Κανείς ποτέ δεν έκανε Τέχνη, φώναζε ο Artaud, παρά για να βγει από την κόλαση. Ή όπως έλεγε ο Κ. Κουν, κάνουμε Τέχνη για να σώσουμε την ψυχή μας. Για να βρεθούμε στην κατάσταση του λέγειν ως συγκρότησης του είναι, γράφει ο Gadamer.
Το ίδιο και ο τρελός: μορφοποιεί ως σημαίνον πάθους το άλεκτον και εξ’ αυτού καθίσταται η προστατευτική του βλέμματος ασπίδα έναντι του «τίποτα».
Εάν η Τρέλα απειλεί να μας δείξει το εύθραυστο δοχείο που εμπεριέχει το κενό του «πράγματος» – γιατί πρέπει ν’ αρρωστήσουμε για να μάθουμε την αλήθεια του εαυτού μας; διερωτάται ο Freud και ο Cassirer και αργότερα ο Lacan και ο Cioran – το κενό της ανθρώπινης ύπαρξης… Εάν η Τρέλα απειλεί ν’ αποκαλύψει την αλλοτρίωση από την προσποίηση του νοήματος, να θρυμματίσει κάθε νόημα περί ζωής, ασθένειας, ύπαρξης, θρησκείας, φτώχιας, δικαίου – γι’ αυτό και δεν δικαιούμαστε να θεραπεύουμε τον τρελό καλλιτέχνη φώναζε ο Breton και ο Dubuffet – τότε η Τέχνη, χωρίς μεγάλα λόγια περί νοήματος, καθιστά το βίο απλά αποδεκτό χωρίς να ψεύδεται: αποκαλύπτει – προστατεύοντας, μιλά για – σωπαίνοντας περί.
Η Τέχνη μέσω της Τρέλας και η Τρέλα μέσω της Τέχνης μας αποκαλύπτουν, κατ’ απόλυτο τρόπο, το χαϊντεγκεριανό «τίκτω», το ξέφωτο της α-λήθειας του όντος που είναι πλήρες, λέει ο Lacan, στο βαθμό που παραμένει κενό: το βάζο, κατασκευή αναπαράστασης του κενού στο κέντρο του «πράγματος». Η μετουσίωση του «πράγματος» συνίσταται στην απόδοση της απώλειας ως ποίησης.
Η Τέχνη μας δείχνει ένα διάδρομο και μας λέει: το ξέρω δεν είναι τίποτα σπουδαίο αυτό που θα δεις και θ’ ακούσεις αλλά κοιτάζοντας το και ακούγοντάς το, θα προχωράς: «αν θέλεις να δεις κάτι δες αυτό». Κάνω Τέχνη σημαίνει βάζω πάντα κάτι μπροστά στο βλέμμα ή την ακοή.
Προφανώς, δεν μιλάμε για θεραπεία μέσω της Τέχνης ή τον θεραπευτικό ρόλο της Τέχνης που σίγουρα υπάρχει, όπως εξ’ άλλου υπάρχουν κι άλλες καταστάσεις που θεραπεύουν τη ζωή, όπως κάθε τι στη ζωή θεραπεύει τη ζωή. Μιλάμε για την Τέχνη ως θεραπεία από το μη-νόημα, από το μεγάλο χάος, το κενό. Για την Τέχνη ως την κατάσταση εκείνη χωρίς την οποία δεν θα υπήρχε η δυνατότητα της ίδιας της ζωής, την Τέχνη που θρηνεί το ανοίκειο της σχέσης του ανθρώπου με το απόλυτο, την Τέχνη που θρηνεί τη σχέση του σώματος με το χρόνο, την Τέχνη που συνεχίζει πέραν του χρόνου. Μιλάμε για την Τέχνη ως ουσιώδες συστατικό του τέταρτου δακτυλίου του βορόμμειου κόμβου μέσω του οποίου διϋφαίνεται το συμβάν της ζωής ως ψυχωτικής διαδικασίας σε θεραπεία. Γι’ αυτό, η Τέχνη παρότι αρθρώνει το άφατο μας προφυλάσσει ταυτόχρονα από αυτό.
Ο καλλιτέχνης και ο τρελός, ο τρελός καλλιτέχνης που «εψήλωσεν ο νους του» είναι οι σαμάνοι της ομάδας. Αυτοί που ξορκίζουν την περιδίνηση από το α-νόητο της ύπαρξης. Με γιατροσόφια όχι μεταφυσικά, αλλά από την ίδια τη φύση του ανθρώπου.
Νavi: προφήτης και τρελός.
Εάν η αγορά έχει μπορέσει να καθυποτάξει την Τέχνη – ο Breton ήδη χαρακτήριζε τα ψυχιατρεία κάστρα έναντι του καπιταλισμού που διαστρεβλώνει κάθε καλλιτεχνική έκφραση – η Τρέλα παραμένει ο άναρχος γενέθλιος τόπος πάσας Ετερότητας, κάθε α-νομης επιθυμίας. Δημιουργία ίσον φόνος, φαντασιακός ή συμβολικός του πατέρα έγραφε ο Anzieu, ο θάνατος του οποίου επιτρέπει στον γιο να υπάρξει και να αποκτήσει όνομα.
Και εάν η κοινωνία επιχειρεί να καθυποτάξει την Τρέλα ανάγοντάς την σε κοινωνική συντεταγμένη, με τον πιο απλό και αποδοτικό τρόπο: μιλώντας γι’ αυτήν ή εντάσσοντας την στο DSM – όπως τη φωτογραφία θα έλεγε ο Barthes, της οποίας η φύση είναι η Τρέλα και της οποίας την επικινδυνότητα κατευνάζει η κοινωνία με το να την κάνει Τέχνη – η Τρέλα ως η φύση του ανθρώπου θα παραμένει μια ανυπότακτη ενσαρκωμένη ανάδυση από το ίδιο αυτό κοινωνικό σώμα που μεριμνά για την καταστολή της, απειλή στο συνεχές του νοήματος, στον εφησυχασμό του ύπνου, με εκείνα τα γιορτινά στον ουρανό της Ετερότητας πυροτεχνήματα που ως follis θα απειλούν με τυχαίες πυρκαγιές τον ύπνο των δεσμοφυλάκων.
Ο τρελός καλλιτέχνης ως έσχατος όρος ύπαρξης, ως η τελευταία ασύλληπτη δυνατότητα του ανθρώπου να είναι, παρεμβάλλει ανάμεσα σε αυτόν και το τέλος έναν πόθο.
Η Τρέλα ως ανάδυση του πραγματικού και η Τέχνη ως κατάλοιπο του σημαίνοντος, μορφώματα μεταφοράς και έσχατες αλήθειες, αποδίδουν την ακραία αλλά «ανθρώπινη, πολύ ανθρώπινη» συνθήκη ως Ετερότητα, ως εγγυητική επιστολή της ίδιας της ύπαρξης ως συμβάντος και εξ αυτού ως υπόσχεση ρήξης με τη σύμβαση.
Από τον άνθρωπο στον αυθεντικό άνθρωπο ο δρόμος περνάει από τον τρελό άνθρωπο έλεγε ο Foucault και ο Dali με τον δικό του τρόπο: «ανάμεσα σε μένα και έναν τρελό η μόνη διαφορά είναι ότι εγώ δεν είμαι τρελός».
Η «Τέχνη και η Τρέλα» διάπυρες από τα έγκατα του πραγματικού α-λήθειες αναδύουν το ανθρώπινο δράμα και το παράλογο του όποιου νοήματος ενώ ταυτόχρονα αναδεικνύουν την ύπαρξη σε έμπυρο πόθο ρήξης με το υποταγμένο και αποκαμωμένο σημαίνον.
Αναδεικνύουν το άρρητο, το ανήκουστο, το αόρατο, το τυχαίο, το παράξενο, το ανοίκειο, το ξένο, το έτερο ως προϋπόθεση μιας εν τω βάθει αναμονής με έναν εαυτό που εδώ και τώρα θα μπορεί να συναντά την επιθυμία του.
Από την κραυγή του Bonifatio σε εκείνη του Munk και του Rodin η «Τέχνη και η Τρέλα» έρχονται με τις κραυγές εκατομμυρίων διαδηλωτών να ταράξουν την ανοχή μας: τόσο δίπλα μας, τόσο κοντά μας, τόσο μέσα μας σαν το όριο της ανθρώπινης συνθήκης, σαν το μέτρο του ανθρώπου.
Ο τρελός καλλιτέχνης, το υποκείμενο της Τρέλας, ο μοναχικός μόνος αυτός που διαφεύγει της τηλεοπτικής εντολής γίνεται το σύμβολο της τελευταίας αντίστασης ανάγοντας τη γραφή και το παραλήρημα ισοδύναμα. Το «radio kalifata» στο Μπουένος Άιρες στέλνει καθημερινά το μήνυμα της ανυπότακτης έκφρασης.
Αν ο τόπος του σημαίνοντος είναι κατακυριευμένος και καθυποταγμένος από το πραγματικό της Αγοράς, ας δοξάζουμε τους δικούς μας Αγίους. Κάθε μέρα κι από έναν από το μεγάλο μαρτυρολόγιο της «Τέχνης και της Τρέλας».
Το ναίδριον του Άη Γεράσιμου και το ιερό του λοξία Απόλλωνα ας μας προστατεύουν ως Τέχνη και όχι ως καθυπόταξη του «πράγματος» σ’ ένα Μεγάλο Άλλο, εγγυητή του χεγκελιανού κυρίου, προσωρινού κυρίαρχου της επίσημης ιστορίας.
Ας αποδώσουμε με τον Dubuffet τιμή στις πρωτόγονες αξίες εντός ενός «dereglement de tous les sens» όπως έλεγε ο Rimbaud.
Ας προσευχόμαστε στον Artaud, στην Claudel, τον Χαλεπά, τον Βιζυηνό, την Aloise και στον μεγάλο κατάλογο των τρελών καλλιτεχνών- μαρτύρων της δεκαετίας ‘30-’40.
Στους Αγίους της Ετερότητας που καλούν σε αντίσταση ψυχής για τη μεταμόρφωση των υπηκόων του έτοιμου νοήματος σε σαλούς.
«Ο τρελός δεν είναι άλλος παρά ο λογικός που έπαψε να κρύβεται». Που έπαψε να φοβάται.
Η Litteraterra, ο περιφραγμένος εντός του ψυχιατρείου τόπος είναι και τόπος του νεύματος. Για να σταματήσει η τέχνη του «Μάπετ σόου» που παίζεται εκτός.
Οι τρελοί δεν ψηφίζουν, ξεσηκώνονται.
Στις τέσσερις η ώρα το απόγευμα, την 1η Οκτωβρίου1884, ο Ιωσήφ Γκινάκας είναι ο πρώτος Έλληνας που εισήχθη στο άρτι αποπερατωθέν «Δρομοκαΐτειο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αθηνών» επειδή «έπαθεν τας φρένας».
Εμείς, το 2014, ας «πάθομεν τας φρένας» και ας βγούμε έξω.
Προτείνω μια διαδήλωση: από το Αιγινήτειο στο Μέγαρο Μουσικής.
Και ας κηρυχθούν η «Τέχνη και η Τρέλα» παράνομες.
Άσπικ ο Άμλετ μου αρέσει πολύ, ιδιαίτερα μπορώ να πω, τονίζω την “υπερβολή” του μόνο και μόνο για τη φαντασμαγορία της συζήτησης.
Θέλω να σου πω ότι βρήκα πολλά πλατωνικά και φροϋδικά στοιχεία στα σχόλια σου, αλλά διάλεξα να μην τα αναδείξω γιατί δεν ήθελα να σε αναστατώσω.
Μπορείς να τα αναδείξεις ελεύθερα,δέν με αναστατώνει τίποτα,εκτός απο μιά αναστάτωση στο στομάχι που νοιώθω απο το πολύ κούνημα της μαούνας.
Η αναστάτωση στο στομάχι σε έκανε να την φαντάζεσαι να στέκεται παγιδευμένη μπροστά στον αόρατο τοίχο και εσύ να την “βάφεις” με την “μπογιά” σου?
Είναι πού φορτώσαμε τούτο τόν φεύγοντα μήνα καί
χαμήλωσε τό Κέντρο Βάρους τής Μαούνας μας,
πράγμα πού αυξάνει τό Σταμπίλιτι, νά πούμε -καλό, αυτό!
μ’ αποτέλεσμα βέβαια νά μεγαλώσει έτσι τό Μετακεντρικό Ύψος
-αυτό πού σού λέω!
οπότε έχουμε ταχύτερο κι απότομο Διατοιχισμό(Μπότζι, ρε),
βασικό γνώρισμα αυτό Πτολεμικού Πλοίου ώς η Μαούνα μας
κι έχε υπόψιν σου ότι
στά Διπύθμενα κουνάει λιγότερο απ’ ότι στήν Κόντρα Γέφυρα
κι όλο κρατιέμαι από τά ρέλια γιά νά μήν βρεθώ
-εκτοξευθείς, δέ-
στή Θάλασσα, καθώς
εδώ πάνω η γωνιακή ταχύτητα είναι πολύ μεγάλη καί σκέψου τήν ορμή πού μού επιβάλλει, ορμή έχουσα φορά πρός τή μεριά τής Θάλασσας πρός τήν οποία γέρνει κάθε φορά η Μαούνα μας,
μιά δεξιά, μιά αριστερά, μιά δεξιά, μιά αριστερά στό γρήγορο καί στό απότομο τής μεταβολής… αφού, νά σκεφτείς, εκτός από τά ρέλια πού πιάνομαι γιά νά μήν πέσω, είμαι δεμένος καί μέ ζώνη ασφαλείας γιά ν’ αποφύγω τήν εκτόξευση,
πηγή χαράς γιά πολλούς, θά μού πείς,
ώς ό κ. Πλοίαρχος πού λουφάρει χαρακτηριστικά από κάτω,
στή Γέφυρα τής Μαούνας μας,
τόν «ναό» αυτό κάθε καράβκου, όπου παρίσταται καί ό Άγιος Νικόλαος,
όταν δέν είναι στήν Πλώρη μας, εννοείται
κι όχι μόνο διά τής αγίας εικόνος του
(παρίσταται!… στή Γέφυρα, όταν δέν είναι στήν Πλώρη, λέμε, μπά!),
γι’ αυτό κάτσε εκεί πού βρίσκεσαι καί μή ζητάς μεγαλύτερους μπελάδες
κι άν κρίνω από τό 121.1.1 τού
Νικόλα,
ανησυχώ… γιά σένα, δηλαδή!
Allegro ma non troppo λοιπόν ή,
πρόσσω ολοταχώς,
φουλ αχέντ πριν μας αγκαλιάσει η νυξ,
τώρα που έχουμε σταμπιλαριστεί,
Καπετάνιο!
λέω!
Εμπλούτιζε λοιπόν τή μουσική μας εμπειρία
μέ κάθε ευκαιρία
Odinmac
κι ό τρόπος σου είναι εξαιρετικός,
όπως λένε δέ τά Άνω Εξάρχεια: Εμείς δέν θά πεθάνουμε ποτέ…!
Ευχαριστώ για την λεπτομερή πληροφόρηση της κατάστασής μας καπετάνιο,αλλά διαπιστώνω πώς δέν επιβάλλεσαι στο πλήρωμα και σε έχουν μιά της πλώρης μιά της πρύμνης εκεί πάνω.
Πρόσεχε,διότι όπως έλεγε ο παππούς μου που ήταν φούρναρης και ήξερε απο αυτά,ο καπετάνιος πρέπει να επιτίθεται στο πλήρωμα και να αμύνεται στον καιρό. Γιατί άν επιτίθεται στον καιρό και αμύνεται στο πλήρωμα,τότε θα δούν όλοι τις κοιλιές των ψαριών που θα κολυμπάνε απο πάνω τους.
Βάλτους όλους να τρίβουν τα καταστρώματα και να χουν απασχολημένα αλλού τα χέρια τους. Άμα θές μπορώ να σου στείλω μπογιά να ρίξεις πάνω να την ξύνουν μέχρι να πιάσουμε λιμάνι.
Τον νικόλα φιμωσέ τον και δέστον στο κατάρτι,τόσα κιλά μαλάκας που είναι εκεί πάνω ψηλά,θα μειωθεί το μετακεντρικό ύψος και θα χουμε πιο αργό διατοιχισμό.
Εγώ θα βγάλω τα πόδια απο το φινιστρίνι να κρατάω κόντρα για να μειώσω την γωνιακή ταχύτητα.
Άμα τα κάνουμε όλα αυτά,θα πάμε στρωτά και ωραία στο υπόλοιπο του ταξιδιού.
Ξεφτέρι στήν Eυστάθεια,
αυτό σού έλειπε κιόλας, νά μήν είσαι!…
Θά ήταν ευθέως υπονομευτικό τής Μαούνας μας καί
δέν θά είχαμε φτάσει ώς εδώ,
πώς όμως νά μήν έχουμε φτάσει ώς εδώ, αφού
είσαι ό πρώτος καί ό μοναδικός
πού τής ευχήθηκε νά είναι καλοτάξιδη!…
Μετά βέβαια καί η
Περιμπανού μας,
η Ναύτης τής Μαούνας μας εγκαταστάθηκε στό Κατάστρωμα αυθορμήτως προσελθούσα, αλλά πούντηνε;
Γυναίκα, βλέπεις!…
Κι ό
Βλαξ, βέβαια
ανέλαβε Μάγειρος τής Μαούνας μας χωρίς νά ρωτήσει κανένα
κι άν είναι μαζί μας, ακόμη
είναι πού αφ’ τήν αρχή σχεδιάζει μιούτινι,
δέν ξεγελιέμ’ εγώ πού ‘χω διαβάσει καί τή «Νήσο τών Θησαυρών»
κι όσο γιά τή μείωση τού Μετακεντρικού Ύψους,
ένα μόνο σού λέω:
θά περνάει από δίπλα ό 6ος στόλος καί θά γελάνε μαζί μας πού θά λικνιζόμαστε σά πασαρελούδες γοργόνες κι άντε νά τούς πείσουμ’ έτσι ότι Ζεί ό Βασιλιάς Αλέξανδρος!…
Ά, μπά, κοίτα νά συνηθίσεις κι έτσι είναι πάντα στήν αρχή!
μή γκσεχνιόμαστε: http://www.youtube.com/watch?v=JkswPMu_4XM
Γιατί ΄ ο διαχωρισμός του ασυνείδητου σε προσωπικό και συλλογικό, προϋποθέτει ότι το δεύτερο θα περιέχει στοιχεία για το πως είναι ο κόσμος, πέρα από την ανθρωποκεντρική περιγραφή του΄ Μαρία; Μπορεῖ τό συλλογικό ἀσυνείδητο νά εἶναι ἀνθρωποκεντρικό καί δέν θεωρεῖται ὑπέρβαση τοῦ ἀτομικοῦ ἀλλά συλλογική δεξαμενή ὅπου ὅλοι ἔχουμε ἀπό καί πρός πρόσβαση.
‘ Η Μυθολογία γράφτηκε γιά νά πληροφορεῖ καί νά διδάσκει τόν ἄνθρωπο γι αὐτό ἀσχολεῖται μέ τά ἀνθρώπινα πάθη.
Τό πέραν τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ εἶναι ἀντίληψη ἑνός διαφορετικοῦ ἐπιπέδου, ὅπου ἔχουν ξεπεραστεῖ οἱ διαχωρισμοί ἄσπρο-μαῦρο. Καί ὁτιδήποτε ὑπερβατικό, εἴτε γνώση εἴτε πληροφόρηση, προφητεία, εἴτε κατανόηση εἶναι τοῦ ἐπιπέδου τῶν ἀνώτερων κέντρων τοῦ ἀνθρώπου –περιγράφονται σαφῶς στόν ἐσωτερικό χριστιανισμό-πού λειτουργοῦν μέν ἀλλά προσεγγίζονται στά ὄνειρα, τά προσεγγίζουν οἱ καλλιτέχνες, οἱ ποιητές, οἱ δημιουργοί, οἱ ἅγιοι, οἱ πνευματικοί ἄνθρωποι. Αὐτή ἡ ὑπερβατικῆς φύσης προσέγγιση χρήζει ἑρμηνείας εἴτε εἶναι ὄνειρο εἴτε προφητεία καί στήν ἑρμηνεία μπαίνει ὁ ὑποκειμενικός παράγων αὐτοῦ πού προβαίνει σέ ἑρμηνεία. Οἱ προφητεῖες εἶναι ἐνδείξεις γιά τάσεις πού ὅταν τίς γνωρίζουμε μποροῦμε νά προσπαθοῦμε νά ἀποφύγουμε.
Τά ἀνώτερα κέντρα πού μπορεῖ νά προσεγγίσει ὁ ἄνθρωπος ὅσο ἀναπτύσσεται καί καθαρίζει ἀπό τά πάθη ἀφοροῦν καί ἀτομικό ἀσυνείδητο καί συλλογικό ἀσυνείδητο. Σέ αὐτά τά ἐπίπεδα μπορεῖ νά ὑπάρχει θέαση μή ἀνθρωποκεντρική μέ τήν ἔννοια τῆς ἀνθρώπινης μορφῆς ὅπως ὑπάρχει στόν χωροχρόνο πού γνωρίζουμε. Εἶναι μέ αὐτόν τόν τρόπο καί μέ τήν καθαρότητα ψυχῆς πού βλέπει ὁ γέροντας Πορφύριος ἤ ὁ γέροντας Παΐσιος.
Τι ακριβώς βλέπουν ο γέροντας Πορφύριος και ο γέροντας Παίσιος;
Πάνω που πήγες τις τελευταίες ημέρες(στα μάτια μου), να εντοπίσεις ζητήματα με ορθολογικό τρόπο, έρχεσαι και κλωτσάς την καρδάρα με το γάλα..
ΥΓ: Συνομιλητή Αριστοτέλη,
ποιο είναι ακριβώς το πρόβλημα που σε θυμώνει τόσο πολύ;
Όλο μας το χάλι το εντοπίζεις στον τουρισμό και το πώς τον διαχειρίζονται οι ελίτ;
Δεν κατάλαβα ακριβώς ή ούτε στο περίπου, την πηγή της τσατίλας σου και της αντίδρασής σου.
Προσωπικά, δεν εστίασα στα του τουρισμού, αν και θα ήταν ενδιαφέρον να μιλήσουμε σχετικά, μόνο που ξεφεύγει αρκετά από το ευρύτερο περιβάλλον του διαλόγου.
Κάνω κι εγώ άλματα στα κουτιά, όπως και πολλοί άλλοι, αλλά μην κάνουμε και υπερ γκοτζίλα βατραχοπηδήματα;
Μά ὑπάρχουν καί τά μέν καί τά δέ. Στόν χωροχρόνο ἀντιμετωπίζουμε τά θέματα ὀρθολογικά μέ πρίν καί μετά, μαθαίνουμε ἀπό τό παρελθόν, ἀπό τήν ἱστορία, ἀπό τίς ἐμπειρίες καί προσπαθώντας νά γίνουμε καλύτεροι καί μέ συλλογικότητα προσπαθοῦμε. ‘ Η ’ Ορθόδοξη προσέγγιση θεωρεῖ ὅτι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά κυριαρχήσει στόν ἑαυτό του καί στήν μοίρα του πιστεύοντας καί στήν θαυματουργία, προσεγγίζοντας τήν ἀγάπη. ‘ Η θαυματουργία συμβαίνει ἐντός τοῦ χωροχρόνου καί μέσα στά ὅρια τῆς ὕλης, ἄς ποῦμε ἄν κοπεῖ σέ κάποιον ἕνα πόδι δέν εἶναι δυνατόν θαυματουργικά νά φυτρώσει καινούργιο ἤ ἄν ἀφηνόμαστε νά ἀρρωσταίνουμε δέν ἀποκαθίστανται οἱ βλάβες τῶν ὀργάνων πάντα. Γι αὐτό εὐθύνη μας εἶναι νά προσέχουμε. ‘ Ο γέροντας Πορφύριος ἔβλεπε τί μποροῦσε νά συμβεῖ σέ κάποιους ἀνθρώπους, ἀπό τό ἄρθρο πού μᾶς ἔβαλε ὁ Χρίστος καί προσευχόταν γιά νά τούς βοηθήσει. ‘ Ο γέροντας Παΐσιος ἔβλεπε λέγεται ἀπό μακριά ποιός τόν εἶχε περισσότερο ἀνάγκη καί αὐτόν ἄφηνε νά τόν πλησιάσει γιά νά τόν βοηθήσει. ‘ Η πνευματική τους ὅραση ὑπερέβαινε τά χρονικά δεδομένα τῆς στιγμῆς, ἔβλεπαν δηλαδή πρίν καί μετά νομίζω χωρίς πιθανόν νά γνωρίζουν γεγονότα. ‘ Ο Χρίστος μπορεῖ νά μᾶς βοηθήσει κατάλληλα.
Ναι καλά Ελένη, αν ο Χριστός ανέστησε όντως εκ νεκρών, τότε σιγουρα θα μπορούσε να κάνει να φυτρώσει ένα ακρωτηριασμένο πόδι ή χέρι.
Ο μη αναστρέψιμος ακρωτηριασμός είναι κάτι που μ’ έβαλε σε σοβαρές σκέψεις σχετικά με την δυνατότητα του “Θεού” να νικήσει – να θανατώσει- τον θάνατο.
τόσο σοβαρές,
πού η σοβαρότητα πιά τρέχ’ αφ’ τά μπατζάκια σου
Πάνω που ανησυχούσα για σένα Εξ αφού είπες σε κάποιο ποστ ότι περνούσες δύσκολες μέρες….
Αλλά φαίνεται πως είσαι καλά με κοχλάζουσα χολή. Πού βρίσκεις το ασόβαρο ; Είναι δυνατόν να πιστεύουμε στην ανάσταση ολόκληρων σωμάτων αλλά όχι στην αποκατάσταση μερών του ;
Για σκέψου λιγάκι.
http://periergaa.blogspot.gr/2014/09/2048.html
Aν ο Θεός Εξ, δεν έχει ανταπάντηση ή εναλλακτική λύση σε τούτο το πρόβλημα τότε το παιχνίδι το ‘ χει εκ προοιμίου χαμένο. Μπορείς εσύ να στερήσεις από κάποιον τη δυνατότητα ν’ αποκτήσει χέρια πόδια ή ό, τι άλλο μέσω τεχνολογίας ελλείψει άλλης λύσης ;
Μπορείς ;
αποκατάσταση μερών ώς αθανάτων πλέον ή ώς θνητών;
η τελευταία πραγματική σκέψη σου ήταν πρίν από πολλά χρόνια
Βλαξ,
όταν επέλεξες ώς βολικότερη τήν καθήλωση στά πάθη σου…
σ’ εμάς μένουν οί εκδηλώσεις τού Θεϊκού 0,0000001 σου,
τό οποίο δέν είναι εσύ,
όσο προκρίνεις τό στρεβλό 99,9999999 σου!
Οντινμακ,
παρακαλώ να συνεχίσεις να συνδέεις τα τρέχοντα κοινωνικά με τα βαθέως συναισθηματικά!
Μου αρέσουν ιδιαιτέρως , οι συνυπάρξεις του όποιου παρόντος με το υπερπέραν, ειδικά όταν γίνονται με επιτυχημένο και αναγνωρίσιμο τρόπο!!
Και σε προτρέπω να μας παραθέτεις τους προβληματισμούς και στα αμιγώς κοινωνικά πραγματικά ζητήματα, χωρίς να χρειάζεται πάντα να υπάρχει “αόρατο” ή δυσδιάκριτο υπόβαθρο..
Εάν το εντοπίζεις πάντα, ελεύθερα να το συνδέεις!
Και το χιούμορ σου είναι πολύ καλό…
Εμένα μου αρέσεις πολύ συνομιλητή!!!
ΥΓ: Σημαίνει κάτι, παρατσούκλι σου;
Γιατί δεν λες κάτι, σε ρώτησα δέκα φορές…
ρώτησες δέκα φορές,
γιατί δέν έχεις μυαλό νά τό γκουγκλάρεις μία…
νά ‘χεις ετσι μιάν αρχή, ένα κάτι στούς προβληματισμούς σου!
Φτού σας μη σας ματιάσω. Η συνειδητοποίηση όντως συμβαίνει γύρω στα 3.5 με 5, 5 χρόνια όπως είπε ο οντινμακ, απόδειξη ότι και οι συζητήσεις στις ανιχνεύσεις ωρίμασαν όντως μετά από 3,5 με 5, 5 χρόνια.
Θα είχα πάρα πολλά να πω πάνω σ’ αυτά που εξελίσσονται στη συζήτηση αλλά δεν έχω το χρόνο.
Να μόνο ότι μου έκανε μεγάλη εντύπωση που ο οντινμακ πήγε συνέδεσε την όλη κουβέντα με την ύπαρξ των φύλων. Όπως πολλάκις έχω πει το κατεξοχήν ” έργο τέχνης” είναι η διαφυλική σχέση. Μεγάλη κουβέντα η όλη υπόθεση.
Οντινμακ αν μπορέσεις μέσα από τις θεωρίες που έχεις ασπαστεί να θεραπεύσεις και τον Εξ απο τον αποτροπιασμό του για την γλυκιά μανούλα , θα είμαστε νομίζω όλοι ευγνώμονες . Κάθε άλλη προσπάθεια έχει αποτύχει…..
Ποιό animus και anima , εδώ έχουμε επικαλεστεί ολόκληρo ….”animal farm”(“φάρμα των ζώων”) προεκειμένου να θεραπευθεί ο Εξ απ’ τις καθηλώσεις του και δεν κάναμε τίποτα.
Θνητό φυσικά κατ’ αρχάς Εξ κατά το “χωλοί περπάτησαν” και “εκ γενετής τυφλοί είδαν το φώς τους” κλπ κλπ κλπ. Και μη μου πεις ότι όλα αυτά εννοούνταν “αλληγορικά” γιατί τότε δεν θα έδινε σημασία ο πολύς λαός. Και αν κάποιος έχει τη δύναμη να δώσει αθάνατο σώμα εσύ τι λες δεν μπορεί να δώσει ένα υγιές θνητό ; Τί είναι πιο εύκολο ;
Η μάνα εξ’αλλου ποτέ δεν “σκοτώνει” τον πατέρα μπρος στα μάτια του παιδιού παρεκτός αν ο πατέρας αποδεικνύεται ανεπαρκής ως σύντροφος/σύζυγος. Κατ’ αναλογία, η φύση δεν επιτίθεται στον νου παρεκτός αν ο νους αποδεικνύεται ανεπαρκής ως σύντροφος. Όταν δηλαδή ο νους (πατερας)αγνοεί τη φύση (μητέρα), τότε την πληρώνουν τα παιδιά. Νομοτελειακά.
Κάτι άλλο : γίνεται πολύς λόγος για το ασυνείδητο σαν να αναδύονται συνεχώς πράγματα από κάποιο σκοτεινό καταπιεσμένο ανεξιχνίαστο “βάθος”.
Τείνω όμως τελικά να καταλήξω στο ότι μάλλον όλες η “απρόσμενες” εκδηλώσεις τις ψυχής δεν προκύπτουν σαν από μια “κάθετη” διαστρωμάτωση του ψυχισμού με ανώτερες σκέψεις και κατώτερες ενορμήσεις αλλά όλα βρίσκονται σε μια οριζόντια “διαμερισματοποίηση”, δηλαδή συνυπάρχουν όλα στο ίδιο επίπεδο συνείδητότητας αλλά σε διαφορετικά διαμερίσματα του εγκεφάλου /ψυχισμού τα οποία συχνά δεν επικοινωνούν μεταξύ τους αλλά ενεργοποιούνται ή αποκλείονται επιλεκτικά κατά περίπτωση σαν να συμβαίνει αυτό με το πάτημα ενός “διακόπτη”. Κάτι ανάλογο ίσως με τα “παράλληλα σύμπαντα “. Γι’ αυτό ίσως θα πρέπει να μιλάμε όχι για ασυνείδητο αλλά για “παρα-συνειδητό”.
Το φαινόμενο της διαμερισματοποιημένης σκέψης είναι πολύ διαδεδομένο πρόβλημα και δεν θεραπεύεται παρά μόνο με συνειδητή προσπάθεια ενοποίησης όλων των διαμερισμάτων του νου μέσα από μακρά κι’ επίπονη (αφού είναι σαν να θραύονται διαφραγμάτια) επεξεργασία, μ’ ελαχιστοποίηση των αντιφάσεων και συγκρούσεων.
Γι’ αυτό και η ορθόδοξη παράδοση δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην “ενοειδή κίνηση του νου” κατά την οποία θεραπεύεται ο κατακερματισμός των ψυχωσωματικών δυνάμεων με τελικό σκοπό την κατάκτηση της πολυπόθητης “ακεραιότητας”, δηλαδή της ολοκλήρωσης. Αυτός βέβαια είναι ο στόχος, δεν σημαίνει βέβαια πως ακόμα και οι άγιοι την πέτυχαν γιατί ένα εσφαλμένο κοσμοείδωλο δεν επιτρέπει την απρόσκοπτη πρόοδο προς μια χωρίς αντιφάσεις και κενά θεώρηση.
Το φαινόμενο άλλωστε της υποκρισίας δεν είναι παρά ένα ακραίο παράδειγμα διαμερισματοποίησης της σκέψης , ίσως και ανεπίγνωστης.
Πάλι όμως η υποκρισία επαναφέρει τη κουβέντα στη Τέχνη όπως λέμε “υποκριτική τέχνη”.
Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Τέχνη ; Και αν ο κατακερματισμός του νου άλλως η διαμερισματοποίηση της σκέψης δεν προσιδιάζει στη τρέλα, δεν ξέρω τι άλλο θα την περιέγραφε καλύτερα.
καί τί είν’ ό Θεός,
σραχανοβίτικο στραβάδι σάν κι εσένα,
σέ δουλειά νά βρίσκεται;
σταχανοβίτικο… βέβαια
κι εσύ παλιάνθρωπος, λέω!
κοίτα τί θά κάμεις μέ τή σχιζοείδεια πού σού προκύπτει!
Ναι Εξ έχει πολλες δουλειές να κάνει και δεν προλαβαίνει ν’ ασχοληθεί με ασημαντότητες όπως χέρια και πόδια – αυτά είναι απλώς για μόστρα.
Τι είναι λοιπόν ο θεός Εξ ; Εάν είναι καθαρό πνέμα γιατί δεν περιοριζόταν στη δημιουργία πνεμάτων που την κατέχει καλύτερα ; Τι ήθελε και καταπιανόταν με άντερα και ποδαράκια και πατσές άμα δεν μπορούσε ν’ ασχοληθεί με τη συντήρησή κι’ επισκευή τους ; Έκαστος στο είδους του…
Ως αυτόκλητος μάγειρας όπως με λες, προτείνω πατσά γι’ απόψε άντε και λίγη ρακή μπας και μας βοηθήσει να μαζέψουμε τα ράκη μας (ένεκα του κατακερματισμού της ψυχής, ε; )
Απόρροια λοιπόν των παραπάνω περί παρα-συνειδητού, είναι και η ανατροπή των όσων είπε ο οντινμακ για την γυναίκα που καθώς ωριμάζει αναζητά αρχικά την δύναμη στον άντρα, μετά την πράξη, μετά την ρητορική και τέλος τη φιλοσοφία. Αυτά ισχύουν σ’ ένα κάθετα διαστρωματοποιημένο ψυχισμό. Άν όμως δεχτούμε ότι η συνείδηση είναι διαμερισματοποιημένη κατά τον “οριζόντιο” άξονα δηλαδή με παράλληλα διαμερίσματα που συνυπάρχουν κι’ενεργοποιούνται με το πάτημα ενός “διακόπτη” τότε η γυναίκα μπορεί να ζητά αυτούς τους τέσσερεις τύπους ανδρών εκ παραλλήλου. Αν δε, προχωρήσει στην ενοειδή κίνηση του νου, τότε θα γοητεύεται μόνο από εκείνον τον άνδρα που συγκεντρώνει και τις 4 “αρετές” , δηλαδή να είναι ΚΑΙ δυνατός ΚΑΙ πρακτικός ΚΑΙ ρήτορας ΚΑΙ φιλόσοφος. Ποιός λοιπόν μπορεί να ανταποκριθεί σε τέτοιες απαιτήσεις/κριτήρια ; Μοιραία, πρέπει ο άνδρας να κρατά την γυναίκα κατακερματισμένη ψυχικά για να έχει τουλάχιστο 25 % πιθανότητα να την γοητεύσει με κάποιο απ’ τα 4 βασικά γνωρίσματα που ανέφερε ο οντινμακ.Κι΄αυτό επιτυγχάνεται δια της ψυχοσωματικής βίας. Γι’ αυτό και η βία κατά της γυναίκας είναι δύσκολο να εκριζωθεί, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ από το κοινωνικο-οικονομικο-πνευματικό επίπεδο, εκτός ΑΝ ακολουθήσει κι’ ο άνδρας την “ενοειδή κίνηση του νου”. Παραδοσιακά άλλωστε, φορέας της διαμερισματοποιημένης σκέψης είναι ο άντρας ενώ η γυναικεία σκέψη είναι περισσότερο “ολιστική”, περισσότερο ενιαία.
Όταν λοιπόν ο άνδρας-σύντροφος είναι κατακερματισμένος, μοιραία η γυναίκα, επιστρέφοντας την βία , τον αποκαθηλώνει ώστε αυτό το κατακερματισμένο πλάσμα να μη γίνει πρότυπο για τα παιδιά τους.
Και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται….
Υ.Γ Μαρία Δ, στο 120 υπονοείς κάτι περί μετενσάρκωσης ή μου φάνηκε ;
Και κάτι για να ηρεμήσουν τα πνεύματα …. Πείτε μου αν έχετε ακούσει πιο χαλαρωτική μουσική απ’ αυτή. Είναι του Lind Erebros , εμπνευσμένη από το έργο “The Silmarillion” του Tolkien. Είναι μια ελεγεία ενός ανδρός προς την αποθανούσα γυναίκα του. Η μουσική είναι ηρεμιστική, όχι το τραγούδι τόσο (νομίζω). Ο ήχος από υολογιστή μάλλον την αδικεί, σε στερεοφωνικό είναι απίθανη. (νομίζω).
http://www.youtube.com/watch?v=pe3Udx14wxM
Το βιολί μετά το 1.20 μέχρι περίπου 1,45.
Υπερσυνειδητό :
http://www.defencenet.gr/defence/item/%CF%85%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%83%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%AE%CE%B4%CE%B7%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B9%CE%B4%CE%AD%CE%B5%CF%82
Κι όμως odinmac λέμε κάτι ριζικά διαφορετικό, και λυπάμαι που δεν κατάφερα να το μεταφέρω.
Αυτό που λέω είναι ότι η διαφοροποίηση του ασυνείδητου σε “προσωπικό” και “υπερ-προσωπικό” (συλλογικό), όπως την επιχείρησε ο Γιουνγκ, (που ήρθε στο προσκήνιο με αφορμή το συγκεκριμένο σχόλιό σου), δεν έχει για μένα κάποιο ουσιαστικό νόημα. Θα είχε νόημα, μόνο όταν το συλλογικό ασυνείδητο φώτιζε πλευρές του αντικειμενικού κόσμου, που δεν έχουν φτάσει στη συνειδητή μας γνώση ακόμα. Με λίγα λόγια στη σχέση εαυτόςκόσμος, το υπερπροσωπικό ασυνείδητο θα έπρεπε λογικά να αποτελεί το εργαλείο της πιο βαθιάς ενόρασης για τον κόσμο , όπως αυτός ΕΙΝΑΙ.
Όταν λοιπόν οι ιμπρεσσιονιστές ζωγράφοι διαλύουν τις μορφές μέσα στο φως, β λ έ π ο υ ν , πριν ακόμα το μετατρέψει σε “λόγο” η επιστημονική ανακάλυψη, τη διπλή φύση της στοιχειώδους ύλης, σαν σωματίδιο και σαν κύμα, αποτυπώνοντας με ένα προ-γνωστικό και μη λεκτικό τρόπο τις μεγάλες ανακαλύψεις της κβαντομηχανικής. Το ασυνείδητο λοιπόν, όταν δεν είναι πλυμμηρισμένο από τους εφιάλτες του προσωπικού, αλλά ελευθερώνεται προς στιγμή από αυτό, ίσως να είναι ο τρόπος, ή ο “μηχανισμός”, (μου είναι δύσκολο να βρω την κατάλληλη λέξη), με τον οποίο αντιλαμαβανόμαστε τον κόσμο πέραν της λογικής.
Όμως ο Γιουνγκ, δεν εννοεί καθόλου αυτό το πράγμα. Αν το “προσωπικό ασυνείδητο” είναι το ατομικό παρελθόν και οι οδύνες της ψυχής που έχει απωθήσει επειδή δεν αντέχει να τις διαχειριστεί, ο Γιουνγκ πιστεύει ότι το σύνολο όλων αυτών των “προσωπικών ασυνειδήτων”, είναι κάτι παραπάνω από το απλό άθροισμά τους, είναι μια νέα αναδυόμενη ποιότητα που υπερβαίνει τα μέρη της, αποκτώντας έτσι μια διάσταση “πνευματική”. Έτσι, η μυθολογία δεν είναι, στην πλειονότητά της, η γενικευμένη αφήγηση των τρόμων και των πόθων της ατομικής ψυχής, αλλά κάτι παραπάνω από αυτό. Δεν δείχνει πως “κατάντησε” η ψυχή, αλλά πως είναι “καθαυτή”.
Επομένως το θέμα στην Γιουνγκική κοσμοαντίληψη, δεν είναι να “ανακτήσει κανείς τον χαμένο του χρόνο” να στραφεί δηλαδή προς το παρελθόν και γνωρίζοντάς το, να διανοίξει ελεύθερος τον δρόμο προς το μέλλον, που επί της ουσίας είναι αδιάγνωστο.
Αλλά αντίθετα , σύμφωνα με τον Γιουνγκ, το θέμα είναι να διασυνδεθεί με ένα Παγκόσμιο Πνεύμα, προσπαθώντας να αναγνωρίσει τις βουλές Του: “Το Πνεύμα της Ιστορίας ετοιμάζει έναν μεγάλο Πόλεμο, ας αναγνώσουμε τα σημάδια Του στα όνειρα των ασθενών και στα έργα των καλλιτεχνών”.
Παρελθόν και μέλλον επομένως υπάρχουν μέσα στην κοσμοθεώρηση του Γιουνγκ με έναν τρόπο κλειστό, σαν το φίδι που δαγκώνει την ουρά του. Νιώθει κανείς ότι το μέλλον δεν είναι ανοιχτό, αλλά προδιαγεγραμμένο, και “κάτι”, “κάπου” στέλνει “αρχετυπικά” σήματα από ένα άχρονο και αμετακίνητο υπερπέραν που γνωρίζει αυτό που πρόκειται να γίνει και το προοιωνίζει.
Ο Φρόυντ κατόρθωσε να δείξει ότι η “μοίρα” δεν είναι παρά τα νήματα με τα οποία μας κινεί ασυνείδητα ένα παρελθόν που έχει περάσει στη λήθη. Η σχέση του εαυτού προς τον κόσμο, έχει διαταραχτεί στις απαρχές της ύπαρξης και σε τέτοιο βαθμό που σβήστηκε κάθε ίχνος από αυτή τη μεγάλη καταστροφή. Με το να γνωρίσουμε το παρελθόν, όχι σαν συλλογική ιστορία, όχι σαν μυθολογία, αλλά σαν μια ατομική κατάδυση, σημαίνει ότι κόβουμε αυτά τα δεσμευτικά νήματα, και ανοιγόμαστε ΠΡΟΣ τον κόσμο και το μέλλον.
Όσο είμαστε έρμαια αυτού του παρελθόντος το μέλλον έχει εγγραφεί σύμφωνα με αυτό, γιατί οι κινήσεις είναι περιορισμένες και επομένως “προβλέψιμες”. Η ψευδαίσθηση λοιπόν του Γιουνγκ ότι το μέλλον προ-βλέπεται πηγάζει από το γεγονός ότι η ψυχή παραμένει ακόμα δέσμια στους ίδιους και τους ίδιους εφιάλτες. Τους αφουγκράζεται και επανεμπλέκεται σε αυτούς ξανά και ξανά. Ο μύθος, η τέχνη, τα όνειρα, στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν είναι η αλήθεια, αλλά οι τρόποι που συγκαλύπτεται η αλήθεια προκειμένου να γίνει ψυχικά ανεκτή.
Η “μοίρα” προσπάθησε λοιπόν να ξαναμπει μέσα στην ανθρώπινη κοσμοαντίληψη, αυτή τη φορά από την πίσω πόρτα της ψυχανάλυσης, μέσα από το “συλλογικό ασυνείδητο” του Γιουνγκ.
Πρόκειται λοιπόν για δυο ριζικά διαφορετικές κοσμοθεωρήσεις, και αυτός είναι ο λόγος που υποστηρίζω ότι δεν λέμε το ίδιο πράγμα odinmac. Και κατ’ επέκατση απαντώ νομίζω και στην Ελένη.
ΥΓ. Άσπικ, αυτό που περιγράφεται χονδροειδώς είναι-όπως τουλάχιστον την έχω καταλάβει- η περίφημη διένεξη ανάμεσα στον Φρόυντ και τον Γιουνγκ. Αφήνοντας λίγο κατά μέρος τα κλισέ, (ότι ο Φρόυντ ήταν ναζιστής και ο Γιουνγκ θεούσος και ό τι άλλο μας έχεις ξεφουρνίσει κατά καιρούς), ποια στάση θα κράταγες σε μια τέτοια μεγάλη ιδεολογική αντιπαράθεση;
ΥΓ. Ερωτών πες μου, μα που φαίνεται κάποια υπόνοια μετενσάρκωσης στο @120;
Μαρία Δ. μου δόθηκε η εντύπωση από το :
“Και τέλος ποιος είπε ότι το “ατομικό ασυνείδητο” δεν έχει την ικανότητα να προφητεύει; Αφού, αυτό που πρόκειται να συμβεί, το έχει ήδη πάθει και αυτό που έπαθε προβάλλεται σαν μοιρα, σε ένα προδιαγεγραμμένο μέλλον. Η ψυχή μπορεί να “μυριστεί” την καταστροφή, γιατί την έχει ξαναπεράσει, είναι όμως πολύ αμφίβολο ότι θα καταφέρει να την αποφύγει”
Η αυτοεκπληρούμενη προφητεία που εγώ είχα αναφέρει, δεν έχει ανάγκη από την ύπαρξη “προηγούμενου”. Μια άσχετη πληροφορία, αν γίνει πιστευτή και προβληθεί με τη δέουσα μυστηριακή ή μοιρολατρική ατμόσφαιρα, μπορεί να οδηγήσει τα άτομα ή το άτομο σε όλες εκείνες τις επιλογές που θα έχουν ως αποτέλεσμα την “εκπλήρωσή της” ώστε η “προφητεία” να δίνει την εντύπωση ότι “βγήκε”. Επειδή η επανάληψη είναι μήτηρ μαθήσεως, η συνεχόμενη επανάληψη και η εν συνεχεία εμπέδωση μιας κατ’ αρχάς κατασκευασμένης “πληροφορίας” μπορεί να οδηγήσει στην φαινομενική “εκπλήρωση” δίνοντας την ψευδή εντύπωση ότι η πληροφορία ήταν εκ των προτέρων “γνωστή”. Ενώ στην πραγματικότητα η “προφητεία” ήταν η ίδια η παραγωγός του αποτελέσματος κι’ όχι απλώς προγνώστης του.
http://strange-files.blogspot.gr/2013/05/facebook.html
Ο Murdoch προφητεύει την “πτώση” του φέισμπουκ…… Με τι θράσος ένας άνθρωπος θέλει ν’ χει επιρροή σε τόσους ανθρώπους με αναρίθμητα μέσα.
Έπρεπε να υπάρχει πλαφόν στα πληροφοριακά μέσα που επιτρέπεται κανείς να νέμεται. Όπως βέβαια και στα χρήματα. Έλεος πια με τους φαταούλες του σκεπτοχώρου. Τι απύθμενο θράσος….
Εκτός απο ναζιστή τον φρόυντ και θεούσο τον γιούνγκ,έχω πεί και δέν το θυμάσαι μαρία πώς δέν πιστεύω σε τέτοια μυστήρια πράγματα,υποσυνείδητα,υπερσυνείδητα,ασυνείδητα κλπ,τα οποία τα θεωρώ αποκρυφα και μυστικιστικά. Αλλά πιστεύω ότι βρίσκονται όλα σε μιά επιφάνεια,κάτι σάν την οριζόντια διαστρωμάτωση που λέει ο ερωτών,και ο οποίος με χαρά μου βλέπω ότι έχει αναθεωρήσει και αυτός τώρα.
Άν δηλαδή κατάλαβα καλά την αντιπαράθεση,με ρωτάς άν προτιμώ την κατά φρόυντ θέση το παρελθόν να δίνει κινηση στον κόσμο,δηλαδή ο κοσμος να ειναι πισωκίνητο όχημα ή το μέλλον κατα γιουνγκ δηλαδή ο κόσμος να είναι προσθοκίνητο όχημα.
Σε αυτή την περίπτωση που ο κόσμος υπάρχει σε μιά επιφάνεια κατ εμέ,τότε το όχημα είναι τέσσερα επι τέσσερα,δηλαδή υπάρχει μόνο ένα παντοδύναμο παρόν,που διαμορφώνει μέλλον και παρελθόν,όχι μόνο υποκινητικά όπως οι αυτοεκπληρούμενες προφητείες όπως σωστά λέει ο ερωτών,αλλά και ευθέως κινητικά,δηλαδή τα αλλάζει κυριολεκτικά (παρελθόν και μέλλον),τα φτειάχνει απο την αρχή.
Για αυτό επιμένω στα είναι και μη ειναι των προσωκρατικών και των σοφιστών επικούρειων κλπ,και στους τρ αγικούς,και όχι στις ψυχές και λοιπές μπούρδες με το παρδόν κατ εμέ,των αριστοτελοπλατωνιστών,τα οποία αυτά τα λέγανε για πολιτικούς λόγους της εποχής,αλλά είναι άλλη συζήτηση.
Έτσι λοιπόν κατ εμέ πάντα οι ιμπρεσιονιστές δείχνουν απλώς τα παιχνίδια του φωτός στην επιφάνεια και όχι κβαντομηχανικές και τέτοια που λές.
Εξ άλλου η κβαντομηχανική είναι η παραδοχή της επιστήμης χωρίς να το συνειδητοποιεί όμως,ότι δέν υπάρχει τίποτα κρυμμένο στα βάθη της ύλης και της ύπαρξης που ψάχνει να βρεί. Απλώς ξύνει λίγο την επιφάνεια και μετά απο λίγο όλα εξαφανίζονται (κυματοσυναρτήσεις και τέτοια).
Τουτέστιν όσο υπάρχει θεός τόσο υπάρχει και συνείδηση,άμα θέλει κάποιος να τα πιστεύει καλά κάνει,αλλά είναι μόνο αυτό θέμα πίστης και σε χαιρετώ τώρα και σπεύδω ταχέως να κλείσω τις πόρτες και τις μπουκαπόρτες μήν μπεί ο καπετάνιος και με κυνηγάει με το ψαροντούφεκο,αφού πώ και αυτό έν είδη υστερόγραφου,ότι ερωτώντα και η μαρία την βλέπω αρκετά αναθεωρημένη στην συμπεριφορά της και περισσότερο φιλική και συμβιβάσιμη με τους άλλους. Λές να ισχύει αυτό με τα τρισσήμιση και πέντε χρόνια που είπες και δέν κατάλαβα ή της έδωσε ο σαμαράς καμμιά δουλειά να χτίσει τίποτα και είναι χαρούμενη;
Σχετικά με την ύπαρξη ή την ανυπαρξία του ασυνειδήτου, κάπου ανάμεσα στον aspic και τη Μαρία: ο Φρόυντ επιχειρηματολογεί υπέρ της ύπαρξης του ασυνειδήτου λέγοντας ότι όσοι δεν το αποδέχονται θα δυσκολευτούν να εξηγήσουν τη λειτουργία του ονείρου, όπως επίσης και τα παροράματα, τις παραγλωσσίες και τις παραπραξίες. Ο Λακάν λέει ότι για ν’ ασχοληθεί κάποιος με την ψυχανάλυση πρέπει να δεχτεί δύο βασικές αξιωματικές προτάσεις, κατά κάποιο τρόπο να πραγματοποιήσει δύο άλματα πίστης, το ένα είναι να αποδεχτεί την ύπαρξη του ασυνειδήτου και το δεύτερο να αποδεχτεί ότι τα πάντα συνδέονται με αιτιακές σχέσεις (η δεύτερη είναι πιο προβληματική από την πρώτη). Αυτό που συμβαίνει είναι ότι λόγω της ενσωμάτωσης των ψυχολογικών θεωριών στη σύγχρονη αντίληψη του κόσμου χρησιμοποιούμε όρους όπως το ασυνείδητο, η απώθηση και η μεταβίβαση με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή ως εξίσου πραγματικούς, απτούς και συγκεκριμένους, με το τραπέζι, τη σπλήνα και τον λεωφορειόδρομο, την ίδια στιγμή που οι δημιουργοί τους τους αντιλαμβάνονταν περισσότερο ως δομές λόγου, χωρίς καμία ή με ελάχιστη πυκνότητα υπόστασης, χωρίς αυτό να μειώνει σε τίποτα τη λειτουργική τους αξία. Το ασυνείδητο είναι μία γλωσσική κατασκευή τοποθετημένη πάνω σ’ ένα πεδίο άγνοιας, αν το προσεγγίζαμε ψυχαναλυτικά θα λέγαμε ότι πίσω απ’ τη λογοκρισία που εκφράζει η λέξη κρύβεται το αντικείμενο μίας απώθησης. Έτσι ο aspic, ώριμος πλέον διανοητικά, τραβάει το μπερντέ της λογοκρισίας και βλέπει από πίσω ένα παντοδύναμο 4×4, εκθέτοντας τα μικροαστικά, χαμερπή όνειρα του μέσου νεοέλληνα. Αυτή είναι η ερμηνεία και σ’ όποιον αρέσει.
ΥΓ. Καλό χειμώνα σε όλους.
Εδώ είσαι
αχαΐρευτε Τυχοδιώκτη Εφοπλιστή καί
διπλοθεσίτη Ασυρματιστή τής Μαούνας μας;
Τό χάλι σου τό μαύρο, λέω
οπού ‘τρωγες πάλι τά Ναύλα τής Μαούνας μας στό
S + G
μέ τίς βρωμιάρες τού οξαποδού,
καί νά ξέρεις ότι
τόν παππούλη μας τόν Ηράκλειτο τόν έχουμε μαζί καί μέ τόν
Odinmac!
[από μέσα μου] ‘Ασε μας ρε άσπικ που θα μας πεις κιόλας ότι ζεις στο παρόν, διαρκώς στην κόψη, carpus dei και έτσι. Και σιγά μη σου δώσω τσάμπα αρχιτεκτονικές συμβουλές γιατί μυρίζομαι ότι κατά κει το πας. Ο Σαμαράς δεν το ξέρει ακόμα, αλλά θα πληρώσει ακριβά [από μέσα μου]
Δεν νομίζω άσπικ ότι μπορείς να διαφύγεις από έννοιες όπως το ασυνείδητο. Με μια ευρεία ερμηνεία με αυτήν την έννοια θα μπορούσες να αναφέρεσαι σε ότι δεν είναι “λογικό”, δηλαδή αντιληπτό και επικοινωνήσιμο. Το άγνωστο της επιστήμης, ή το άρρητο της τέχνης πχ θα μπορούσαν να περιγραφούν με την έννοια αυτή.
Να το πω πιο απλά: υπάρχουν δυο ανεξερεύνητοι, και επομένως μη συνειδητοί “τόποι” στην ζωή του καθένα μας: ο ένας είναι ο καθαυτός κόσμος μέσα στην απεραντοσύνη και την περιπλοκότητά του. Ο άλλος είναι το ίδιο μας το βαθύ παρελθόν, το γεγονός δλδ, ότι αρχίσαμε να υπάρχουμε στη συνείδησή μας πολύ αργότερα απότι η ύπαρξή μας έγινε αντιληπτή από τους άλλους. Πιο απλά η ανάμνηση του εαυτού μας ξεκινά στην καλύτερη περίπτωση στα 2 περίπου χρόνια, ενώ σαν υπάρξεις έχουμε γίνει πολύ νωρίτερα αντιληπτοί από τους άλλους, σαν έμβρυα στην κοιλιά της μητέρας μας ή σαν βρέφη στην αγκαλιά των γονιών μας. Και εδώ κάτι δεν πάει καλά. Υπάρχει κάτι παράλογο με αυτήν τη γενικευμένη αμνησία.
Αλλοίμονο λοιπόν αν κάθε φορά που εξερευνούμε το άγνωστο, δεν ξέρουμε σε ποια περιοχή έχουμε πέσει :σε αυτήν που έχουμε ξεχάσει; Ή σε αυτή που μας επιτρέπει να αναγνώσουμε τον κόσμο στον οποίο ζούμε αφού είμαστε άρρηκτα συνδεδεμένοι με αυτόν;
Γιατί αν μπερδέψουμε τις δυο εικόνες, τότε η “τρέλα” αρχίζει να κάνει την εμφανιση της, ακόμα κι αν αυτάρεσκα ζούμε με την πλάνη ότι αυτή σε τίποτα δεν μας αφορά.
Άρα το να μου λες ότι ο κόσμος είναι μια επιφάνεια “οριζόντια διαστρωμένη” , μοιάζει περισσότερο με λογοπαίγνιο και τερτίπι, μια απόδραση από την ουσία τελικά.
Πολύ καλό,
Μαρία
καί η αλήθεια είναι ότι
τόν έχω δεί τόν λεγάμενο σέ ώρες πού νόμιζε ότι εμείς κοιμόμαστάνε
νά δοκιμάζει τή ράχη του στό Μεσιανό Κατάρτι τής Μαούνας μας,
νά δεί πώς είναι,
λές καί περνάει αφ’ τό χέρι του νά κάμει ή νά μήν κάνει τόν Δυσσέα
πρός τό συμφέρον όλων μας κ.λπ!…
Και μια που σε βρήκα, να σε ρωτήσω κάτι, καλέ μου Εξαρχείου, ψιθυριστά, να μη μας ακούσει κανείς.
όταν σου μιλάει
ο Κολοκοτρώνης
και σου δίνει εντολές
να σκοτώσεις…
εεε… χμμμ, πως να στο θέσω τώρα…
τόνε βλέπεις αυτοπροσώπως,
τον ακούς κανονικά;
Και ποιανού κόσμου είναι ετούτος;
Όχι,
Μαρία μας,
δέν μού δίνει εντολές νά σκοτώσω Εκείνος, μόνε
σάν μού περνάει αφ’ τό μυαλό νά σκοτώσω εγώ,
ρωτάω τότε πρώτα τόν Κολοκοτρώνη νά μού πεί
ποίες οί προϋποθέσεις πρός τούτο, καθώς
σκοπός τής ιστορικής Παραδόσεως τού Τόπου μου
(τόν ίδιο μοιραζόμαστε ή εσύ τού Κίρκεργκορ;)
είναι νά διδάσκει τά ουσιώδη τού βίου
– κοινότης ζώντων τε καί τεθνεώτων η Κοινότης τών Ελλήνων κι εσύ δείχνεις αχαμπάριαστη!
καί μήν αντιστρέφεις τούς όρους ώς γλωσσού καί κατεργάρα “γυναίκα”, πού
«δέν ζητάει άδεια από κανένα γιά νά σκοτώσει, όπως κάνουν οί άνδρες», τρομάρα σου
κι αυτό είναι ίδιον τεκτόνισσας ψευδών καί ιέρειας τού οξαποδού!…
Πρόσεχε τί γλωσσεύει ό στόμας σου, καλή μας!…
όπα,απειλές;
τσσσσ απο ελευθερία άποψης έστω και μπούρδας φλομώσαμε στη δημοκρατική ευρώπη.
Ὡραῖα αὐτά πού ἔγραψε ὁ odinmac καί ἰδιαιτέρως πού τά συνδέει μέ τόν τόπο, τό μερικό συλλογικό ὅπως λέει καί ἐνδιαφέροντα ὅσα μελετάει γιά τούς μύθους ἄλλων λαῶν. Καί σέ σχέση μέ τό ἄρθρο πού ἔβαλε ὁ ερωτών νά παρατηρήσουμε ὅτι οἱ Maori δέν ἔχουν φθάσει στήν ἱκανότητα τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ, μπορεῖ νά κρατᾶνε ἐπαφή μέ τό ἀσυνείδητο ἴσως πιό ἁγνή, ἀλλά δέν ἔχουν φθάσει στίς ἴδιες ἀνακαλύψεις. Στήν Κίνα τώρα μεταφράζεται τό ἔργο τοῦ Σαίξπηρ. http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=631075
Γιά αὐτά πού λέει ἡ Μαρία, ὅσα ἀναφέρει γιά τόν Γιούνγκ εἶναι ὅσα ἔχει ἐπιλέξει νά προσέξει καί ὅσα ἡ ἴδια μᾶς μεταφέρει ἑρμηνεύοντάς τα μέ τόν ὑποκειμενικό τρόπο. ‘ Ο κόσμος σύμφωνα μέ κάποιες θεωρίες εἶναι σπειροειδής καί ὄχι κλειστό σχῆμα. Ὅ,τι ἔρχεται ἀπό τό παρελθόν δέν ξαναγίνεται στό μέλλον σάν ἴδια πράξη. ‘ Ο ἄνθρωπος φέρει τήν κατάστασή του, τήν ψυχοπνευματική, ἀπό πρίν καί ὁ ἴδιος πρέπει νά τήν διορθώσει, νά τήν ὁλοκληρώσει καλύτερα. Σύμφωνα μέ τήν ’ Ορθοδοξία ἔχει τή δυνατότητα νά μετανοεῖ γιά τίς πράξεις του καί αὐτό ἐγγράφεται στήν συνείδησή του, δέν μπορεῖ νά μετανοήσει ἄλλος γι αὐτόν, γιατί τότε ἡ ψυχοπνευματική του κατάσταση δέν θά ἔχει ἀλλάξει καί θά ξαναβρεῖ ἀνάλογες καταστάσεις νά περάσει. Παίζει ρόλο ὅμως ἡ ἑρμηνεία. Ἄν σκεφτοῦμε λίγο καί τήν μετεμψύχωση,ἄλλες ζωές κλπ, ἄν ἰσχύει καί ἄν ἰσχύει γιά ὅλους καί σκεφτοῦμε π.χ. ἕναν πολεμιστή πῶς μπορεῖ ὄχι νά διαγράψει τό παρελθόν του ἀλλά νά θεραπεύσει τίς πληγές ἐντός του καί ἐκτός του. Δέν ἔρχεται ὅμως μόνο ἀπό τό παρελθόν ἡ μοίρα ἀλλά δημιουργεῖται κάθε στιγμή καί τοῦ παρόντος.
Ένα από τα πολύ αγαπημένα μου τραγούδια, που μου ήρθε επίμονα τώρα, καθώς προσπαθούσα να βάλω σε τάξη τους δυο άγνωστους για μένα “κόσμους” , και οι στίχοι του τραγουδιού τους έντυσαν με την ποητική γλώσσα που μιλάει απευθείας στην καρδιά μας: ο ένας βιώνεται “σαν σπασμένο βιολί που ακόμα ουρλιάζει” και ο άλλος πανέμορφος και αθώος αποκαλύπτεται στα “δελφίνια στο πέλαγος” και τα “νησιά που ταξιδεύουν στον ήλιο”.
Και ίσως ακόμα μου ήρθε αυτό το τραγούδι, γιατί έτσι όπως πείραζα τον Εξαρχείου για τον Κολοκοτρώνη, προσπαθώντας να του δείξω ότι είναι για τα καλά πιασμένος στα δίχτυα ενός προσωπικού πόνου, κάτι σοβάρεψε μέσα μου και θυμήθηκα τον στίχο του τραγουδιού:
“η φωτιά που μέσα σου καίει, δεν λέει να γιάννει
το πικρό το όνειρο φταίει, του αδελφού Μακρυγιάννη”
Εξαιρετικά αφιερωμένο λοιπόν:
Μήν πετάξεις τίποτα!…
Σέ φιλώ!
Από τόν καιρό τού Ομήρου καί τού Ησιόδου, ακόμα
τό ελληνικό θάμα τής ποίησης είν’ η απαντοχή τ’ ανθρώπου μέσα στήν καθημερινότητα
κι άν οί Έλληνες μωρανθούμε,
τί θά κάνει η Μανίλα, τό Πεκίνο, η Νέα Υόρκη, τό Βερολίνο…;
Γιώργου Ανδρέου:
Το σπασμένο βιολί του κόσμου ακόμα ουρλιάζει
Στα νωπά σπαρμένα χωράφια η μέρα χαράζει
Φαντάροι χορεύουν τις νύχτες σε άδειες ταβέρνες
Δελφίνια στο πέλαγο μόνα, νεράκι στις στέρνες
Νησιά ταξιδεύουν στον ήλιο, κανείς δε μιλάει
Την Άνοιξη όλοι προσμένουν
Κι αυτή προσπερνάει
Όλα κύριε Νίκο είναι εδώ
Όπως τα άφησες εσύ κι όπως τα ξέρεις
Από της λύπης τον καιρό
Κι όταν γυρίσεις και σε δω
Μέσα στη στάμνα τη χρυσή νερό να φέρεις
Της λησμονιάς πικρό νερό
Το πιστό σκυλί της Ιθάκης στα πόδια σου κλαίει
Και η καλή, παλιά Περσεφόνη τραγούδια σου λέει
Η φωτιά πληγή που σε καίει, δε λέει να γιάνει
Το πικρό το όνειρο φταίει του αδελφού Μακρυγιάννη
Πόσο ακόμα ραγιάδες η Κρήτη κι η Μάνη
Σκοτεινές μαυροφόρες, μανάδες στου Οδυσσέα το χάνι
Το σπασμένο βιολί του κόσμου(Μαρία!) ακόμα ουρλιάζει,
έ;
«Μιά παγωμένη σπίθα στείλε, νά σού τήν κάνω πυρκαϊά», λέγει ό ποιητής,
ενώ προειδοποιεί:
«μα της καρδιάς το μαύρο χιόνι δε θα μας βγάλει πουθενά…», Μαρία
γιά τή Μαούνα μας, όμως, λέγει:
«για μας ο κόσμος δεν τελειώνει
για μας ο κόσμος αρχινά»
κι εσύ
aspic
(ευχαριστώ, δηλαδή, αλλά αντέχω στήν Κόντρα Γέφυρα, ενώ
ένας καρκινοπαθής τελικού σταδίου είπε κάποτε στούς γιατρούς του:
«μή μού κλέβετε τούς πόνους μου…»!)
βγάλε τά πόδια σου από τό φινιστρίνι γιά νά βάλεις τό κεφάλι σου,
νά δείς γιά τελευταία φορά τή Σεβαστούπολη πού όρισε ό Βλαξ ώς πρώτο ταξίδι τής Μαούνας μας χωρίς νά ρωτήσει κανένα, γιατί Σαλπάρουμε γιά τήν Κήπο τής Γεσθημανή,
μέ τή βοήθεια τού Θεού!…
αλλιώς, δέν θά φτάσουμε ποτέ νά γενούμ’ αθρώποι!
έπεσε πολύ τό μαύρο, ρέ γαμώτο μου
καί ήταν μόνο γιά νά τονιστεί, εκεί στήν αρχή του, τό
«τού κόσμου» -χωρίς τό (Μαρία!) κι όσα ακολουθούν
πού παραλείπει η Μαρία από τήν παράθεση τού στίχου
γιατί τό ταγκαλάκι δέν γουστάρει τή φάση,
Δόξα τώ Θεώ!
καί γιατί δέν μάς τά βάζεις νά τά χαρούμε κι εμείς, τά
«πολύ αγαπημένα μου τραγούδια», ρε
τσιγκούνα γυναίκα;
Μήπως είπα πουθενά και δέν το κατάλαβα ότι δέν υπάρχει μέλλον και παρελθόν και μου λές όλα αυτά μαρία;
Είπα πώς κινητήρια δύναμη του κόσμου δέν είναι ούτε η ιστορία του ούτε η μοίρα του,αλλά το παρόν του. Ένα παρόν που κινείται,το παρόν που πέρασε (παρελθόν) το παρόν που θα έρθει (μέλλον),χωρίς αυτό το ίδιο το παρόν,να μπορεί να το “πιάσει” κανείς. Το μη είναι που ένα είναι είναι και αυτό. Έτσι που όλα να υπάρχουν σε μιά επιφάνεια,μιά επιφάνεια γλώσσας. Εκεί ανήκει και η μνήμη.
Οτιδήποτε υπήρξε ορίζεται απο το παρόν,δηλαδή το παρόν το νοηματοδοτεί. Η νηπιακή ηλικία ενός παιδιού άς πούμε μιάς και επιμένετε στα φρουδικά,θα αποκτήσει άλλη ερμηνεία άν τώρα ο ενήλικας είναι υγιής,άλλη άν τώρα είναι άρρωστος,άλλη άν είναι πλούσιος άν είναι φτωχός,άν είναια δυστυχής,ευτυχής κλπ.
Το παρόν θα βρίσκει διαφορετικά σημάδια του παρελθόντος να ερμηνεύει ή τα ίδια σημάδια με άλλο τρόπο. Τα ίδια ισχύουν και για το μέλλον απο την ανάποδη.
Αντιθέτως άν πιστέψουμε στην κινητήρια δύναμη παρελθόντος ή μέλλοντος,τότε το παρόν γίνεται συμπαγές και ακίνητο. Γίνεται ένα ΕΙΝΑΙ,όπως εσύ έγραψες με κεφαλαία σε προηγουμενο σχόλιο.
Ένα ΕΙΝΑΙ όμως που αλυσοδένει τον άνθρωπο,σκλαβώνεται στην ιστορία του ή στο μέλλον του,και ακούει φωνές του κολοκοτρώνη να σκοτώσει τον έναν ή τον άλλο για να σωθεί,να σώσει το παρόν του δηλαδή.Αντιθέτως το παρόν που κινείται χωρίς υποσυνείδητα θεους και τα τέτοια,αφήνει στο υποκείμενο όλη την ευθύνη της ύπαρξής του,και άν θέλει την αναλαμβάνει άν θέλει την πετάει στα σκουπίδια της ιστορίας του ή της μοίρας του,αναλογως ποιός σκουπιδοτενεκέ θα διαλέξει,τον φρόυντ ή τον γιούνγκ που με ρώτησες.
Και απο μέσα μου τώρα και εγώ (κρίμα και έλεγα μπάς και κερδίσω τίποτα. Με παρηγορεί που θα πληρώσει ακριβά ο στέφανος).
΄να βάλω σε τάξη τους δυο άγνωστους για μένα “κόσμους” , και οι στίχοι του τραγουδιού τους έντυσαν με την ποητική γλώσσα που μιλάει απευθείας στην καρδιά μας: ο ένας βιώνεται “σαν σπασμένο βιολί που ακόμα ουρλιάζει” και ο άλλος πανέμορφος και αθώος αποκαλύπτεται στα “δελφίνια στο πέλαγος” και τα “νησιά που ταξιδεύουν στον ήλιο”΄, λέει ἡ Μαρία ἀλλά δέν ὑπάρχουν δύο κόσμοι, ὁ ἴδιος εἶναι καί ἡ συνείδησή μας πού ἀλλάζει καί τόν ἑρμηνεύει ἀλλιῶς, ὅταν καθαρίζει ἡ ματιά καί ὅταν ἀγαπάει κάποιος. ‘ Ο κόσμος ὅμως εἶναι ὅπως ὁ καθένας μπορεῖ νά τόν δεῖ μέ τήν δική του ματιά
΄Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.΄
πού λέει κι ὁ ποιητής.
Κάθετη διαστρωμάτωση -οριζόντια ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ , είπα.
Τέλος πάντων , δεν συγκινήθηκε κανείς απ’ το βιολί στο 128 μου ;
Σύμφωνα με το εορτολόγιο της Μαρίας Δ.στο 136 εγώ θα πρέπει να γιορτάζω στις 6 οκτωβρίου μαζί με την Ερωτηίδα . Περιμένω ευχές.
Γειά σου βρε Άφαντε ! Που ξεφύτρωσες ξαφνικά ; Ρε μπας και είσαι ο οντινμακ ;
Και πάνω που τα είχατε όλα τακτοποιημένα στο μυαλουδάκι σας, συνέβη αυτό:
http://periergaa.blogspot.gr/2014/10/blog-post_65.html
«.ον Δεκέμβριο του 2004 βγήκε στα μέσα ενημέρωσης ένας μουσουλμάνος…»,
εσύ όμως,
Βλαξ,
αποτυφλωμένος από τήν καθήλωση τής επιλογής σου,
αποτυγχάνεις ν’ αναγνώσεις σωστά ακόμη καί μιάν ημερομηνία,
θρασεύοντας κιόλας νά μάς προβάλεις τά μάτια τής αγελάδας πού φοράς,
γιά καλύτερα,
τρομάρα σου, κούφιε,
π’ αρπάζεσαι νά κρατηθείς απ’ ό,τι νά ‘ναι,
θές βούρτσα, θές Λούτσα…
Ντροπή σου!
Τυφλωμένος από πάθος εισαι εσύ Εξ, το είδα πολύ καλά ότι αναφερόταν στο 2004 , μάλιστα είδα και σχετικό βίντεο στο γιουτιούμπι.
Καλά τώρα, εσένα αυτό σε μάρανε ; Αν ήταν 2004 ή 2014 ; Όλα τ’ άλλα δηλαδή τα ‘χεις τακτοποιήσει στα κουτάκια σου και η μόνη εκκρεμοτητα ειναι η ημερομηνία ;
Φέρε μου πίσω τα μάτια της αγελάδος που τα έκλεψες μες στη νύχτα απ’ το αμπάρι, και μη το ξανακάνεις. Τζιζ κακό να κλέβεις.
Κουβεντιάστρα μ’, εσύ
μέ τό ψέμα στήν άκρη τής γλώσσας,
σέ δουλειά νά βρίσκεσαι!…
Εμείς επωφελούμαστε από τό 0,0000001 σου,
εσύ, όχι!
Υπεκφεύγεις…..
Θες να πεις Εξ ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι , σεβάσμιοι μοναχοί, αστυνομικοί , ιατροδικαστές και αρχές έλεγαν ψέματα ;
θέλω νά πώ,
Βλαξ, ότι
η σχιζοείδεια πού εκδηλώνεις είναι βαρέως τύπου!…
πές μας, λοιπόν: “φυτρώνει τό αποκοπέν μέλος” ή δέν “ενώνονται τά τεμάχια τ’ αποθαμένου”;
παραείναι μεγάλη η απόσταση πού διήνυσες
μέσα σέ λίγες μόνον αναρτήσεις, δέν νομίζεις;
έν τώ μεταξύ,
έχουμε αλάνθαστη συμβουλή από τόν άγιο γέροντα Παΐσιο
κι ό αναγνώστης τού παρόντος νά δώσει βάση:
σάν σού παρουσιαστεί άγγελος, η αγία Ευφημία ή ό ίδιος ό Θεός, εσύ νά ταπεινωθείς καί νά πείς
«ποιός είμ’ εγώ, νά τύχω τέτοιας ευλογίας;» κι αμέσως
νά βάλεις τόν άγγελο, τήν Αγία Ευφημία ή τόν ίδιο τόν Θεό,
νά κάνει τό σταυρό του μαζί σου,
νά προσκυνήσει τίς άγιες εικόνες μαζί σου καί
νά πεί μαζίσου τό
«Βασιλεύ Ουράνιε, Παράκλητε, τό Πνεύμα τής αληθείας…» κι άν είναι Άγγελος αληθινός, η Αγία η Ευφημία η αληθινή κ.λπ, πολύ θά χαρούνε γιά τήν Πίστη σου καί θά κάνουν ό,τι τούς λές μέ προθυμία, ειδάλλως
θά χαθεί στή στιγμή σάν ζεματισμένος,
σάν είναι ό «άγγελος φωτός» πού ήρθε νά μάς γελάσει καί νά μάς ρίξει στό χάλι του τό μαύρο, όπως μάς προειδοποιεί
ό Άγιος Απόστολος όλων τών Εθνών, Παύλος!
Και τώρα για την χαριστική βολή :
http://diadrastiko.blogspot.gr/2013/09/video_3207.html
Σας ισοπέδωσα , ή είστε ακόμα στο άρμα της λογικής ;
Τούτο είναι έργο τέχνης, έργο τρέλας ή άλλο ;
Ποιός Γιούνγκ και Φρόϋντ ; Εδώ χρειάζεται κάποιος σοβαρός ψυχίατρος να μας πει τι συμβαίνει…..
Αχα !! Στριμμένε Καπετάνιε ! Ήρθε η ώρα για “Μιούτινι” (MUTINY !!!).
Όχι δεν σαλπάρουμε για κήπο Γεσθημανή αλλά ξανά για την χώρα των Ρως του ξανθού γένους , των αδελφών μας απ’ τα πανάρχαια χρόνια.
http://periergaa.blogspot.gr/2012/07/blog-post_6752.html
http://trelogiannis.blogspot.gr/2012/12/nasa-20.html
Να ένας σοβαρός ψυχίατρος που θα μας πει για το θαύμα στη Συρία . Και ΝΑΣΑ και ακαδημαίκός :
Από μικρό και τρελό(-γιαννη) μαθαίνεις την αλήθεια.
Μόνο για ράμματα ογδόντα χιλιάδες ο οδηγός και οκτακόσιες χιλιάδες δολλάρια το μοναστήρι!!!!
Οι γιατροί με τα φακελάκια παίρνουν ψίχουλα δηλαδή.
Για αυτό επιλέγουμε επιστήμη ακόμη,είναι φθηνότερη.
Και μιά απορία ερωτώντα,αφού ο άραβας βγήκε απο το αυτοκίνητο υγιής,γιατί καταδικάστηκαν οι τρείς σύριοι αφού το θύμα τους ήταν ζωντανό;
Και ακόμη και να δέχθηκε το δικαστήριο ότι έγινε θαύμα,δέν παύει το βασικό πειστήριο ενοχής,το “πτώμα” δηλαδή,να είναι αθωωτικό για αυτούς.
Για επικινδυνες σωματικές βλάβες και απόπειρα δολοφονίας. Άλλωστε πήγαν σε ψυχιατρικές φυλακές.Δηλαδή σε ψυχιατρείο βασικά που προφανώς ήταν σαν φυλακή.
Ναι μέχρι στιγμής η επιστήμη αποδεικνύεται φθηνότερη και με μικρότερο χρόνο αναμονής. Σκέψου ότι τέτοια επέμβαση έχει να γίνει απ’ το 2004…
Λοιπόν, άκου Εξ, που μου μιλάς για σχιζοείδεια επειδή απλώς φέρνω στο τραπέζι τη πολυπλοκότητα των πραγμάτων για να μη καταφεύγουμε σ’ επιφανειακές ατελείς ερμηνείες είτε ορθολογικές είτε θρησκευτικές .
Είναι προφανές ότι ο κόσμος μας είναι εξαιρετικά παράδοξος και δεν περιγράφεται από καμιά από τις μέχρι τώρα απόπειρες ερμηνείας.
Εγώ προσωπικά δεν θα ήθελα τίποτ’ άλλο απ’ το να είναι αυτό το περιστατικό αληθινό, αλλά όπως βλέπεις και στο λινκ περί Ελλήνων και Ρώσωσν που προσκόμισα, η ιστορία περί διαμελισμού και ανάστασης επαναλήφθηκε και με τον Διόνυσο πολύ πριν προκύψει ο Χριστιανισμός. Οπότε και αληθινό να είναι, η καπηλεία τέτοιων παραδόξων από συγκεκριμένες πίστεις ως απόδειξη της αλήθειας τους δεν τους προσδίδει αξιοπιστία γενικότερα. Και τούτο διότι, ακόμα κι’ αν είναι αληθινά τα περιστατικά, το γεγονός ότι είναι τόσο πολύ σπάνια και απρόβλεπτα χωρίς ποτέ να οδηγούν σε κάποιας μορφής γενίκευση της παράδοξης αυτής και συνάμα “λογικής” ενέργειας ώστε να έχουν κάποιο νόημα για τη ζωή στον πλανήτη εν γένει, οδηγεί την όλη προβληματική περί του φαινομένου εκ νέου σε αδιέξοδο. Ωραία και ; Υπάρχει “εκεί έξω ” μια τέτοια “λογική ενέργεια” που θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά στον κόσμο μας , κι’ εμφανίζεται με τη συχνότητα κομήτη ; Και μη μου πεις ότι ήταν η “τρομερή πίστη” του συγκεκριμένου ανθρώπου που προκάλεσε τέτοια αναπάντεχη ανταπόκριση -αν υποθέσουμε ότι όντως την προκάλεσε- αφού εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων έχουν δώσει όχι ντόλλαρς αλλά ολόκληρη τη ζωή τους για τη πίστη τους και δεν τους έχει συμβεί κάτι τόσο παράδοξο.
Το ενδιαφέρον που εγώ βλέπω σ’ αυτό , ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ δεχθούμε πως ήταν πραγματικό, είναι οι δυνατότητες που πιθανώς υπάρχουν μέσα στο παράδοξο σύμπαν μας κι’ όχι η αυτοεπιβεβαιωτική απόδειξη αλήθειας της όποιας θρησκείας ή πίστης συμπεριλαμβανομένης και της ορθόδοξης. Εάν κάτι είναι εφικτό και συνάμα ευεργετικό βέβαια, τότε σημασία έχει η δυνατότητα γενίκευσης του φαινομένου (ακόμα κι’ αν αυτό σημαίνει πρόληψη του κακού). Η σποραδικότητα εν είδει εντυπωσιασμού , είναι απλώς αυτό – εντυπωσιασμός χωρίς περιεχόμενα πέραν της ατομικής ωφέλειας όποτε -και αν – αυτή προκύψει.
Γιου αντερστάντ νάου ;
μιλάς γιά τό καλό τού ανθρώπου
χωρίς νά ξέρεις τί είναι άνθρωπος, δηλαδή
ή
ορίζεις τί είναι άνθρωπος, προτού καταπιαστείς μέ τό καλό του;
σ’ αυτή τήν τελευραία περίπτωση κι άν δέν σού κάνει κόπο,
πές μας κι εμάς, νά ξέρουμε…
τελευταία, βέβαια…
έχε χάρη πού…
σιγά, μή σού πώ
Βλαξ
καί πιαστείς απ’ αυτό καί
μέ κάνεις νά τά κάνω τέσσερα…
Άκου Εξ, απ’ ό, τι είδες μίλησα γενικά για το καλό του πλανήτη, πράγμα που συμπεριλαμβάνει και τα ζώα και όλη τη φύση. Ο Χριστός υποτίθεται πως ήρθε να σώσει τους ανθρώπους εκείνους τους απλούς και ταπεινούς που λογίζονται ως άνθρωποι και μόνο εκ του γεγονότος ότι ανήκουν στο είδος εκείνο που έχει δύο ποδαράκια , δύο χεράκια και όρθια στάση και λογική ανεξάρτητα αν τα επιμέρους άτομα που ανήκουν στο είδος φέρουν διάφορες αναπηρίες ή ασθένειες. Δεν ήρθε να σώσει το είδος του υπερανθρώπου, του εξιδανικευμένου Ανθρώπου στον οποιον εσύ αναφέρεσαι κατά κόρον. Όχι δεν χρειάζεται να “ορισθεί” τι είναι άνθρωπος προκειμένου αυτός να τύχει των ευεργεσιών μιας “λογικής ενέργειας”. Αυτό που είναι τέλος πάντων, ό, τι είναι, όπως είναι , με το μαύρο του το χάλι. Γιατί αν ήταν τέλειος δεν θα είχε ανάγκη από καμιά παρέμβαση. Θα ήταν τότε δώρον άδωρον. Ο Σαουδάραβας δεν νομίζω ότι ήταν περισσότερο “Ανθρωπος” απ’ όλους τους άλλους ανθρώπους για να του τύχει κάτι τέτοιο -λέμε τώρα . Απλώς κοίταζε να λύσει το πρόβλημά του απ’ όπου και να ερχόταν η λύση. Ο, τι κάτσει που λέμε. Παρομοίως θα μπορούσε θεωρητικά να ευεργετηθεί όλη η υπόλοιπη πλάση ή τουλάχιστο όλα τα υπόλοιπα δίποδα που έχουν νου και γλώσσα,χωρίς να απαιτείται “τεταρτοβάθμια” πιστοποίηση ανθρωπινότητας….
Γιου αντερσταντ ;
Απατεώνα,
Βλαξ,
δέν μπορείς νά μιλάς μέ κανένα τρόπο γιά τό τί είναι πρός όφελος τού ανθρώπου καί τί όχι,
χωρίς νά γνωρίζεις τί είναι άνθρωπος
κι αυτό πού σού λέω δέν είναι δύσκολο νά τό εννοήσεις,
η στρεβλή χαρακτηροδομή σου, όμως
υπακούει μόνο στή στρέβλωση τής καθήλωσης πού επέλεξες καί σέ τίποτ’ άλλο
κι έτσι θά τήν ψευτοβγάζεις αυθαιρετώντας ώς τόν τάφο,
βασανίζοντας καί τούς γύρω σου, “φυσικά”…
Γνωρίζεις τί είναι άνθρωπος, Βλαξ;
Ούτε οι επικίνδυνες σωματικές βλάβες ουτε η απόπειρα δολοφονίας μπορεί να σταθεί στο δικαστήριο ερωτώντα,αφού η παναγία έσβησε κάθε ίχνος και δέν υπάρχει καμμιά απόδειξη.
Μήπως πήγαν φυλακή επειδή δέν είχαν να πληρώσουν τίποτα στο μοναστήρι;
Όχι Ασπίκ, η “Παναγία” δεν έσβησε όλα τα σημάδια , αλλά αν πρόσεξες καλά έμειναν εμφανή τα ράμματα και οι ουλές μέχρι τη σήμερον ημέρα.
Καλά εδώ υπάρχουν άπειρες μαρτυρίες ανθρώπων που ισχυρίζονται ότι έχουν υποστεί διερευνητικές χειρουργικές επεμβάσεις από εξωγήϊνους , με ουλές στα σώματά τους- και σένα σου φαίνεται απίστευτο το της Παναγίας ειδικά ;
Off road and extreme underwater and off “berde” philosophy by THE 4 Wheel drive sqiperian animus:
http://www.youtube.com/watch?v=l_Z3IRmxXKo
Special momment, at 2:08.
rumors say that maybe He’s the guy:
https://encrypted-tbn2.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQDTwLpBTjOGOtZqV93cyhKxqYBBg63tm5bDGBw-skkc1qvPU1Kyg
Όχι Εξ δεν ξέρω τι είναι ο άνθρωπος.
Το μόνο που ξέρω είναι ότι είναι ένα ον που χρειάζεται βοήθεια.
Τι πρέπει να γνωρίζεις για τους σκαντζόχοιρους για να νομιμοποιείσαι να θέλεις να σώσεις έναν σκαντζόχοιρο απ’ τις ρόδες μιας επερχόμενης νταλίκας ακόμα κι’ αν δεν σου το έχει ζητήσει ; Και μάλιστα δεν τον σώζεις εσύ αλλά επικαλείσαι την “λογική ενέργεια” προκειμένου να το κάνει εκείνη κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αλλά να το κάνει.
Τώρα βέβαια θα μου πεις πως σώζοντάς τον μπορει να του αφαιρείς το δικαίωμα να γίνει αλοιφή , αλλά ας πούμε ότι με διακρίνει ένας αυταρχισμός. Δεν τη πάω τη πολλή ελευθερία – του είδους εκείνου που χωράει σε βαζάκι.
Και γιατί με κακολογούσες στο κεντρικό θέμα ; Π
νεοεποχήτικη ζωοτεχνία
τύπου παγκόσμιου στάβλου τής ΝΤΠ γιά γκοΐμ
έχεις στό μυαλό σου,
σάν μιλάς γι’ ανθρώπους…
Υπεκφεύγεις σαν τη σουπιά Εξαρχείου. Και να μη ξέρω εγώ τι είναι ο άνθρωπος , ο Θεός γνωρίζει, οπότε αυτό δεν είναι δικαιολογία για την ελλειπή παροχή βοήθειας εκ μέρους του.
Θέλεις να πεις ότι αφήνει να συμβαίνουν οι πιο απίθανες φρικαλεότητες που αμαυρώνουν την ανθρώπινη υπόσταση γιατί…. απλώς δεν έχουμε μάθει όλοι σωστά τον ορισμό του “ανθρώπου” ; Και δη κατά Εξαρχείου ;
Οι νεοεποχήτες σ’ αυτή τη τραγική ανεπάρκεια του Θεού στηρίζονται. Αλλιώς δεν θα μιλάγαμε γι’ αυτούς.
Ασχολήσου λίγο με το θέμα αυτό, δεν λύνονται όλα πετώντας απλώς λάσπη σε μένα. Δοκίμασε καμιά πιο δύσκολη λύση αντάξια του Ανθρώπου.
Πότε είπα εγώ πρόστυχα πράγματα ;
Πότε είπες, πρόστυχα πράγματα;;;
Κάθε φορά που μιλάς, ο εξ, πετά με μια κίνηση το κοστούμι και φοράει την ολόσωμη καπότα, όπως αυτή του πρωταγωνιστή στις “τρελλές σφαίρες” και σε ψάχνει…για αλληλεπίδραση!!
Να, κάπως, έτσι σε δραματοποιημένη εκδοχή:
http://www.youtube.com/watch?v=7YFC0O393DQ
http://www.youtube.com/watch?v=7YFC0O393DQ
Εμένα πάντως, μου αρέσεις τις τελευταίες λίγες ημέρες ερωτών!
H δεύτερη είναι λαθεμένη επανάληψη, η ορθή που χάθηκε στην πορεία, είναι:
Πάλι λάθος, το σαμποτάρει ο εξαρχείου, αλλά θα φάει καλά:
Λοιπόν Άφαντε, νομίζω ότι,
Κατ’ αρχήν τα “αξιώματα” δεν είναι ούτε κατά διάνοια “άλματα πίστης” αφού το ένα αποκτά την ισχύ του μέσα από μια ακολουθούσα επαληθευσιμότητα (δεν είναι δόγμα δλδ), ενώ το άλμα πίστης αδιαφορεί για την πραγματικότητα. Και δεν σηκώνω αντιρήσεις καθότι πολυτεχνίτισα και κιρκεγκοριανή, και διακρίνω μια σαφή διαφοροποίηση ανάμεσα στα δυο.
Δεύτερον, ας θεωρήσουμε ότι παρόλο που η νευροεπιστήμη έχει αποδείξει την ύπαρξη του ασυνείδητου, όπως μας ενημερώνει και η wiki, εμείς εξακολουθούμε να εμμένουμε στη θέση ότι δεν είμαστε βέβαιοι για την ύπαρξή του.
Η έκφραση λοιπόν “το ασυνείδητο υπάρχει” είναι πρώτα απ’ όλα μια υλιστική παραδοχή (κάπως αντίστοιχη με τη θέση του Μαρξ για την ύλη και τη συνείδηση) και σημαίνει σε απλή γλώσσα ότι είναι “απτό” και “προσβάσιμο”, προφανώς όχι με την έννοια του “τραπεζιού και του λεωφορειόδρομου”, αλλά με τη φιλοσοφική μεθόδευση της υλιστικής κοσμοθεώρησης για τη σχέση “ύλης” και “συνείδησης”. Επομένως είναι κάπως παραπλανητικό αυτό που λες.
Τρίτον, οι εκφράσεις “αιτιοκρατία”, “ντετερμινισμός” ή αντίστροφα “χάος” και “αβεβαιότητα” εξιδανικεύονται ή δαιμονοποιούνται κατά περίσταση, και αυτό οδηγεί πολύ συχνά τη σκέψη σε αδιέξοδα. Το ότι είναι χαρακτηριστικό της εποχής μας ότι επλήγη ο ακραίος ντετερμινισμός του Νεύτωνα από την αβεβαιότητα της κβαντομηχανικής δεν σημαίνει ότι το χάος δεν έχει νόμους-όχι προφανώς με την ψυχαναγκαστική εκφορά που τους έχουμε μάθει στο σχολείο.
Έτσι, η έκφραση το “ασυνείδητο υπάρχει”, σημαίνει ότι η ψυχή είναι προσβάσιμη, και δεν βρίσκεται σε κάποιο υπερπέραν.
Το ότι το ασυνείδητο είναι αιτιοκρατικό σημαίνει ότι έχει δομή, που σημαίνει ότι είναι μεταγγίσιμο.
Ένα παράδειγμα.
Υπάρχει μια κλωστή επικοινωνίας ανάμεσα σε τρία φαινομενικά ασύνδετα φαινόμενα: ένα βιβλικό θαύμα, μια φωτογραφία, έναν μύθο,και έναν ψυχαναλυτικό όρο από τη μελέτη του ασυνείδητου.
Το πρώτο είναι το θαύμα της θεραπείας του δαιμονισμένου των Γαδαρηνών, με κείνο το τόσο ανθρώπινο πλησίασμα του τρελού του εγκαταλειμένου στα μνήματα:
“Ποιο είναι το όνομά σου;”- “Λεγεών” (είμαι χιλιάδες)
Το δεύτερο είναι μια φωτογραφία από διασπαρμένα γυναικεία μέλη και η αγωνία που γεννά η εικόνα της αποτυχίας ανασυναρμολόγησής τους.
http://payload.cargocollective.com/1/0/5201/1783010/19.jpeg
Ο μύθος είναι η γέννηση του Διόνυσου, ο βρεφικός διαμελισμός του, και η οριστική διασύνδεσή του με την τρέλα.
Και ο ψυχαναλυτικός όρος είναι η “σχιζοφρενική διάσπαση”, έτσι όπως αναδύθηκε από το πιο μαρτυρικό ψυχικό πάθος, την ψύχωση : ή αίσθηση του κατακερματισμού και του διαμελισμού καθώς το εγώ χάνει τη συνοχή του.
Υπάρχει ένα μοτίβο λοιπόν που ανιχνεύεται μέσα σε αυτές τις διαφορετικές και φαινομενικά παράλογες περιγραφές, (ο διαμελισμός) ένα μοτίβο ρευστό, μη προφανές, αλλά υπαρκτό.
Και είναι για μένα το μοτίβο αυτό, που κάνει τους ιδρυτές της ψυχανάλυσης να μιλούν για μια “γλώσσα”.
Μια γλώσσα που κυκλοφορεί περισσότερο σαν αίμα, παρά που αγορεύει, προσηλυτίζει, νομοθετεί.
Νά σού βάλω λοιπόν εγώ μουσική πεπτωκότων αγγέλων,
οπού με καί μιλημένος από τόν
Odinmac,
σάν εσύ τσιγκουνεύεσαι:
http://www.youtube.com/watch?v=lNP8NdfjSPY
Εδώ καί τώρα(μνημονεύω θά πεί ζώ στό παρόν, Κιρκεργκορού!… έτσι λέγει!),
λέμε!
γλώσσα πού δέν λέγει, ουδέ κρύπτει, αλλά σημαίνει, μήπως
όπως είπε ό παππούλης μου ό Ηράκλειτος γιά τόν άνακτα;
τόν παππούλη μου τόν Ηράκλειτο τόν έχουμε μαζί καί μέ τόν
Odinmac
κι απ’ ό,τι αντελήφθην,
πολύ τού εκακοφάνη τού
Άφαντου, πού
ζήλεψε, μάλλον
γι’ αυτό δέ σού μιλάει,
σέ κανέναν δέ μιλάει, δηλαδή…
είμαι βέβαιος ότι τά ‘χει μέ τόν εαυτό του, κατά βάθος…
Το κοντέινερ του ανύπαρκτου ασυνείδητου του Άσπικ και το παντοδύναμο του 4Χ4…διασχίζοντας το χρόνο
Επιλέγομε πολυδιάσπαση ή ενοείδεια λοιπόν ;
Αυτό είναι το ερώτημα.
Η απλότητα πριν την πολυπλοκότητα είναι απλοϊκότητα.
Η απλότητα μετά την πολυπλοκότητα είναι ενοείδεια.
Η διάσπαση δίνει την ψευδαίσθηση προέκτασης/παράτασης της ζωής καθώς κανείς ζει όχι μία αλλά πολλαπλές εκδοχές της. Γι’ αυτό και οι άνθρωποι αγαπάνε τόσο πολύ τις διασπάσεις τους εις βάρος υης αίσθησης “εαυτού” και δεν επιθυμούν καθόλου να τις θεραπεύσουν.
Η ενοείδεια είναι κάτι που έχουν μεν ανάγκη αλλά το μεταθέτουν σε μια άλλη ζωή….
“Εδιζησάμην εμεωυτόν”.
Κά,ποτε , πριν πολλά χρόνια, είχα ένα σοβαρό αυτοκινητιστικό δυστύχημα (δυστύχημα γιατί επέζησα, αλλοιώς θα μιλούσαμε για απλό ατύχημα).
Ήταν βράδυ, αργά, σιμά σε κάτι χαλάσματα.
Τότε τα είδα, περάσαν σαν σκιές, δίπλα μου.
Νομίζω, πως ήταν τα Φαντάσματα.
Ξύπνησα το πρωί, και αφού με εξέτασε ο γιατρός, τον ρωτάω:
Γιατρέ έχω πρόβλημα;
Μου λέει: είσαι μαλάκας;
Του λέω: μάλλον όχι, αλλά μην βάλεις και το χέρι σου στη φωτιά.
Μου λέει: Ε! τότε δεν έχεις πρόβλημα! οι μαλάκες το ‘χουν!
Avanti maestro!
Μαρία και Ελένη, δύο Αρχετυπικά ονόματα που έχουν ταλαιπωρήσει τον άνθρωπο.
Από αρχαιοτάτων!
Ευτυχώς βέβαια, αφού μας παιδεύουνε, και ελπίζω να συνεχίσουν…
Τους χρωστάμε πολλά!
Πάρτ’ αλλοιώς…
Πως;
Ma troppo…
Καλώς…
Πάμε:
Mαρία μη στεναχωριέσαι, δεν φταις εσύ!
Εγώ φταίω που δεν σε καταλαβαίνω, πάντα εγώ φταίω, νομοτελειακά.
Είμαι το μοτίβο της μη κατανόησης στον Μύθο της ενδελέχειας.
Αλλά θα ξεκινήσω απ’ την αξιότιμη Ελένη και από το 116:
https://www.anixneuseis.gr/?p=98030&cpage=3#comment-357995 (γειά σου καπετάνιο! ).
Όχι.
Δεν θα σου απαντήσω για το τι περιμένω και αν περιμένω κάτι.
Παρακάτω.
Γράφεις:
Ὅμως οἱ καλλιτέχνες ἐκφράζονται μέ τό ἔργο τους ἐκφράζοντας ὄχι μόνο αὐτά πού συμβαίνουν ἀλλά καί τόν δικό τους ψυχικό κόσμο.
Καί τά ἔργα τους χρειάζονται ἑρμηνεία. Ποιός μπορεῖ νά τά ἑρμηνεύσει; ’ Από τήν ἀρχαιότητα οἱ μῦθοι εἶχαν πολλές ἑρμηνεῖες, ὅπως καί οἱ χρησμοί ὅπως καί κάθε τί πού ἀγγίζει κάτι ὑπερβατικό. ‘ Η δυσκολία βρίσκεται στήν ἑρμηνεία.”
Σου έγραψα για την πρώτη παράγραφο ότι τσάμπα γράφω μάλλον. Όχι δεν στη λέω, απλώς σου εφιστώ την προσοχή. Ελπίζω ότι έκανες το ριγουάϊντ και είδες. Εάν δεν το έκαμες, πολύ καλά έκαμες!
Για την δεύτερη παράγραφο και την ερμηνεία, να πω δυο λόγια.
Υπάρχουν μύθοι οι οποίοι σε προτρέπουν, αν συναντήσεις το κακό, να το πολεμήσεις.
Αλλοι σε συμβουλεύουν να φύγεις μακρυά.
Άλλοι να το υπομένεις και άλλοι να του ανταποδώσεις τα χτυπήματα.
Τα παραδείγματα, όσοι και οι μύθοι! Μύθοι που υποστηρίζουν το ένα και άλλοι τόσοι το άλλο!
Υπάρχει ένα δίπολο, ένα ναι ή ένα όχι. Ένα complexio oppositorum (σύμπλεγμα αντιθέτων), και πως θα μπορούσε να είναι αλλοιώς, αφού έχουμε βουτήξει στο συλλογικό, ανθρώπινο ασυνείδητο;
Δεν θα υπήρχε ατομικότητα όμως εάν τα βασικά υλικά δεν ήταν αντιφατικά.
Μόνο τότε μπορούμε να έχουμε μία συνειδητή, ελεύθερη, ατομική και υπεύθυνη υπερδομή, δηλαδή πάνω από τα βασικά αντίθετα, όταν έχουμε ελευθερία επιλογής.
Ανάμεσα σε αυτά τα δύο αντίθετα πρέπει να διεξέλθουμε μέσα από έναν τρίτο δρόμο (tertium), που χαράζει η ατομικότητά μας.
Εάν δεν υπήρχαν, ε! τότε δεν θα υπήρχε ατομική επιλογή και άρα ελευθερία!
Εάν όλα ήταν καλά ή κακά, τότε θα ήμασταν όλοι καλοί ή κακοί αναγκαστικά, οπότε, τέρμα η ελευθερία της πράξης.
Χωρίς ελευθερία χάνεται οποιοδήποτε νόημα υπάρχει. Φρίκη!
(Αυτό ελπίζω να απαντά και στον φίλο μου τον Ερωτών, του οποίου του αρέσουν οι ταινίες. Ερωτών, φέρε στο μυαλό σου το Τρούμαν σόου).
Θα δώσω ένα τιπ εδώ για τον μύθο που είναι η εξαίρεση (η Μαρί Λουίζ δηλαδή):
Έχει παρατηρηθεί ότι δεν πρέπει να βλάψουμε το ζώο που μας συμβουλεύει. Ακόμη και αν οδηγεί στο κακό. Αν, μέσω της εμπειρίας μας, καταλαβαίνουμε ότι το πάει εκεί, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να το αγνοήσουμε, αλλά όχι να το βλάψουμε, γιατί τα πράγματα θα εξελιχθούν προς το χειρότερο.
Κλείνει το τιπ.
Η ερμηνεία της εικόνας είναι δύσκολη βέβαια, αλλά αυτό συμβαίνει και σε τομείς όπως η επιστήμη.
Στην ιατρική π.χ. ο γιατρός βλέπει κάποια συμπτώματα και πρέπει να τα ερμηνεύσει.
Στην κλινική εικόνα του ασθενή ο οποίος έχει μολυνθεί από στρεπτόκοκκο, τα συμπτώματα είναι πυρετός, πονοκέφαλος, αναιμία, πονόλαιμος και αλλοιωμένη φωνή.
Τι καταλαβαίνουμε; ότι όλα αυτά είναι κακά; χμ.. το αντίθετο συμβαίνει.
Ο γιατρός που δεν έχει εμπλακεί με τις εικόνες της αρρώστιας θα θεωρήσει σωστό να δώσει αντιπυρετικά και σίδηρο ΒΟΗΘΩΝΤΑΣ τα βακτήρια στο έργο τους! Δεν γνωρίζει ότι ο οργανισμός αμύνεται με αυτόν τον τρόπο.
Κατακρατά όλον τον ελεύθερο σίδηρο στο συκώτι, όπου δεν μπορεί να πλησιάσει το βακτήριο για να τραφεί και ανεβάζει την θερμοκρασία 1-2 βαθμούς, που το δυσχαιρένει και αυξάνει την ανοσολογική απόκριση του ξενιστή.
Είναι σα να γυρίζουμε σπίτι από την δουλειά και να το βλέπουμε στις φλόγες με τους πυροσβέστες και τις μάνικες απ’ έξω να πετάνε νερό, κι εμείς να κάνουμε επίθεση στους πυροσβέστες.
Τέλως πάντων Ελένη, δεν βέπω να διαφωνούμε στην συνολική θεώρηση των πραγμάτων και αυτά τα έγραψα συμπληρωματικά.
Αγαπητή Μαρία δεν ξέρω από που ν’ αρχίσω.
Μ’ έχεις μπερδέψει και το εννοώ αυτό.
Πάμε λοιπόν στο 88 σου σχόλιο: https://www.anixneuseis.gr/?p=98030&cpage=3#comment-357329 (γειά σου καπετάνιο! ) και στην επισήμανσή σου:
“Πάντως η θέση ότι η τέχνη συνδέεται με την τρέλα με έναν ριζικό τρόπο, είναι κάτι που λογικά θα έπρεπε να μας ενοχλεί κατά βάση.
Γιατί πολύ απλά σημαίνει, ότι αυτός που θα προσέγγιζε ουσιαστικά την τέχνη θα γνώριζε ή τουλάχιστον θα συναισθανόταν τα πάθη που οδηγούν την ψυχή στην τρέλα, όπως και αντίστροφα η “ανατομία” της τρέλας, θα οδηγούσε με κάποιο τρόπο στις γεννεσιουργές δυνάμεις της τέχνης.”
Αυτό που δεν καταλαβαίνω εδώ είναι γιατί να μας ενοχλεί η γνώση ή η συναίσθηση των παθών που οδηγούν στην τρέλλα; Δεν την θέλουμε την γνώση αυτή;
Παρακάτω γράφεις κάτι (που θα το συνδέσω με αυτό που έγραψα στην αρχή με τον γιατρό):
“Αυτό μας “πετάει έξω” από το χώρο της τέχνης, όπως ανάλογα κρατιόμαστε επιφυλακτικοί και σε απόσταση από τον χώρο της τρέλας.”
Αυτό που έχω παρατηρήσει, και δεν είμαι ο μόνος, είναι πως μόνο οι τρελλοί-τρελλοί νομίζουν ότι δεν είναι τρελλοί (κρατάνε απόσταση).
Οι πραγματικά γνωστικοί και σοβαροί ανθρώποι, στην ερώτηση εάν είναι με τα καλά τους, η συνήθεις απαντήσεις είναι: δεν ξέρω, ας κρίνουν οι άλλοι, μάλλον ναι-μάλλον όχι, ή, ποιός ξέρει.. (δεν κρατάνε απόσταση, είναι σ’ επιφυλακή).
(από το κείμενο: «Ο τρελός δεν είναι άλλος παρά ο λογικός που έπαψε να κρύβεται». Που έπαψε να φοβάται).
Παρακάτω:
“Η τρέλα είναι πρώτα απ’ όλα μια κατάσταση απίστευτου πόνου, πιο βαθιού από οποιονδήποτε σωματικό. ‘Ομως να που στο άρθρο αυτό (και σε μια πληθώρα άλλων παρόμοιων), επιχειρείται να συνδυαστούν αυτές οι φαινομενικά παράταιρες ψυχικές εκδηλώσεις : η τρέλα, η εσχατιά των ανθρώπινων παθών, και η τέχνη που “ευφραίνει” και “ψυχαγωγεί” με όλη την ετυμολογική σημασία των δυο τελευταίων ρημάτων.”
Γιατί παράταιρες; ποιός το αποφάσισε; και τελικά είναι παράταιρες ή φαινομενικά παράταιρες; πολύ με μπέρδεψες.
Γράφεις ότι το άρθρο προσπαθεί να συνδυάσει κτλ, αναφερόμενη μάλλον σ’ αυτόν που το γράφει, αγνοώντας όμως τους ίδιους τους καλλιτέχνες την κρίση τους και την ζωή τους την ίδια, με τα σκαμπανεβάσματά τους τα έργα και τις ημέρες τους. Τελικά πρέπει να αποφασίσουμε εμείς γι’ αυτούς και την τρέλλα τους , και να μην δώσουμε σημασία σ’ αυτά που βιώνουν και δεν ντρέπονται μάλιστα να μας αποκαλύψουν, ή μήπως εμείς από το γραφείο μας και μάλιστα νοητικά, ξέρουμε κάτι παραπάνω;
Μετά γράφεις για την μικροαστική αντίληψη και δεν μπορώ να καταλάβω τι σχέση έχει με το θέμα. Καθ’ όλου όμως! Άλλο θέμα, άλλο κεφάλαιο, άλλο πλαίσιο, άλλη κουβέντα. (θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε να μαζευτούμε να τους ρίξουμε 2-3 σφαλιάρες, όχι δυνατές, αλλά όπως είπα, αυτοί είναι άλλου παπά ευαγγέλιο).
Παρακάτω:
“Αν η τέχνη και η τρέλα γειτνιάζουν, τότε αυτός που “αναγνωρίζει” την τέχνη, σημαίνει ότι “αναγνωρίζει” και τα σημάδια μιας τρέλας στον ίδιο του τον εαυτό. Η συνάντηση επομένως με ένα έργο τέχνης, είναι ένα σοκ, ένας συναγερμός”.
Φυσικά, έτσι είναι. Που το κακό; έτσι αποκτάς γνώση του εαυτού σου, το εξήγησα πριν με τον σοβαρό άνθρωπο και τον τρελλό-τρελλό.
Παρακάτω:
Ή και αντίστροφα, μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει στο παραλήρημα της τρέλας αλήθειες που μπορούν να “καθοδηγούν” την ψυχή, (ψυχ-αγωγές) όπως ακριβώς υποτίθεται επιχειρεί η υψηλή τέχνη. Αυτό σημαίνει ότι “αποκωδικοποιεί” μια χαώδη γλώσσα, την φέρνει στο φως, και ταυτόχρονα σκύβει με συγκίνηση πάνω στις “ανθρώπινες, πολύ ανθρώπινες” αλήθειες των τρελών.”
Έχεις καταλήξει στην απόφανση εδώ πως η τέχνη θέλει να καθοδηγήσει και συγχρόνως την γνωρίζεις τόσο καλά ώστε να μας ενημερώσεις πως ό,τι περιέχει είναι αυτές οι ανθρώπινες, πολύ ανθρώπινες αλήθειες των τρελλών.
Δεν θα το σχολιάσω αυτό, μάλλον κάτι ξέρεις παραπάνω γι’ αυτά τα πολύ ανθρώπινα και δεν μας το λες.
Μακάρι να τα δω και ‘γω κάποια στιγμή.
Παρακάτω:
“ΥΓ. Odinmac, το γεγονός ότι διαχωρίζεται η τρέλα σε “θεϊκή” και μη, έχει ένα μικρό συγκριτικά νόημα κατά τη γνώμη μου, μπροστά στο γεγονός ότι χρησιμοποιείται η ίδια λέξη : “τρέλα”. Είναι σα να λέμε ότι σε έναν πόλεμο, κάποιοι ξεκοιλιάζονται και κάποιοι επιβιώνουν και μιλούν με συντριβή για αυτόν, ή παραφράζοντας αυτό που είπε ο Νταλί, η διαφορά ανάμεσα σε έναν καλλιτέχνη και έναν τρελό είναι ότι ο πρώτος “επέστρεψε”, ενώ ο δεύτερος “σκοτώθηκε” στον πόλεμο αυτό. Εξάλλου δεν είναι καθόλου σπάνιο ότι και οι έχοντες τη “θεία” τρέλα αργά ή γρήγορα υποκύπτουν στην “κοινή” “.
Κατά την γνώμη σου να το δεχτώ, και όποιος δεν σ’ αφήσει να την πεις θα τον πολεμήσω, όμως, ο Πλάτωνας έχει άλλη γνώμη.
Συγχρόνως παραφράζεις τον Νταλί με έναν τρόπο όμως που μας ενημερώνει ότι και ο καλλιτέχνης και ο τρελλός είναι το ίδιο και το αυτό (αυτοαναιρούμενη ; δεν έχω καταλάβει), απλώς ο ένας από τους δύο επέστρεψε.
Έτσι είν’ ο “πόλεμος”.
Εξ άλλου στο 101 γράφεις πως “δεν μπορείς να πεις με σαφήνεια αν ο Άμλετ είναι τρελός ή λογικός.
Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μια αλληλοδιείσδυση του ενός κόσμου μέσα στον άλλον, και αυτό πρέπει να το δούμε με καθαρά μάτια.”
Χμ…
Πάρακάτω
στο 101 πάλι γράφεις “Και όλα αυτά εξαιτίας ενός οράματος, μιας εμμονής που ούτε στιγμή δεν διανοήθηκε να εγκαταλείψει, αλλά αγωνίζεται συνεχώς να αποδείξει ότι είναι “υπαρκτή”. ”
Αυτό το απόσπασμα ήταν κομβικό για ‘μένα, όσον αφορά τον τρόπο σκέψης σου. Θα ήλπιζες ότι μπορεί κάποιος με την νόηση (δεν διανοήθηκε) να διώξει την νεύρωση. Ίσως και ακόμη να μην μπορείς να το διανοηθείς. Αλλά αυτό ακριβώς θέλω να σου πω: είσαι εγκλωβισμένη στην νόηση, στο τίποτα δηλαδη (γι’ αυτές τις καταστάσεις). Θέλεις να προσεγγίσεις με την νόηση ένα ψυχικό φαινόμενο. Εγώ γι’ αυτό είπα ότι δεν ήθελα με τίποτα να μπω σε μια συζήτηση η οποία νοητικά τω τρόπω θέλει να αναλύσει βιώματα.
Δεν ξέρω αν θα είχες να δώσεις κάποια συμβουλή, σε έναν κλειστοφοβικό, πτυχιούχο φυσικό (λέω πτυχιούχο υπό την έννοια ότι δεν είναι απαραίτητα βλάκας), ενόσω και ο ίδιος ξέρει ότι σε ένα πολύ μικρό δωμάτιο δεν υπάρχει απολύτως κανένας κίνδυνος, αλλά το “ξεχνά” εντός του δωματίου.
Δεν ξέρω, εάν έτυχε ποτέ (το ελπίζω), να ερωτευτείς τόσο σφόδρα έναν άνθρωπο, ώστε να χάνεις τα λόγια σου απλώς και μόνο με την παρουσία του και να σχίζεται η καρδιά σου στα δύο όταν φεύγει. Και αυτός τεράστιος πόνος είναι αλλά όποιος δεν τον πέρασε (ο κακομοίρης), μπορεί άνετα να σε συμβουλέψει: συμμορφώσου! ένας μαλάκας είναι, ξεκόλλα! τσάμπα πονάς!
Παρατηρώ επίσης ότι μέσα από νοητικές κατασκευές “αποδομείς” τους πάντες. Έτσι ο Σαίξπηρ δηλητηριάζει και λέει παπαριές (κάνεις και την αναγωγή με το καψουροτιτίβισμα), ο Πλάτωνας δεν έχει και τόσο σημασία για ‘σένα και ο Γιούνγκ (επίτιμος σε Γιέηλ, Οξφόρδη, Χάρβαρντ Ζυρίχη και δεν ξέρω σε πόσα άλλα), φαντασιώνεται (δεν αποκλείεται όλοι τους να έβαζαν χασισέλαιο αντί για ζάχαρη στον καφέ τους).
Διαβάζοντας παρακάτω, στο 109, γράφεις πάλι:
“Ωστόσο θα συμφωνήσω ότι τρέλα , ιδιοφυία και έγκλημα, έχουν κάτι ανησυχητικά κοινό μεταξύ τους, και θα ήταν πολύ σημαντικό να καταφέρει κανείς να το ανιχνεύσει. Αυτοί οι τρεις κύκλοι του ανθρωπινου πάθους συναντιώνται στο σημείο ακριβώς που είναι και η απαρχή τους.”
Χωρίς σχόλια αυτό, γιατί τελικά συμφωνείς ενώ προηγουμένως…
Στο 120 απάντησα οπότε το προσπερνώ.
Στο 130 τώρα.
Γράφεις:
“Αυτό που λέω είναι ότι η διαφοροποίηση του ασυνείδητου σε “προσωπικό” και “υπερ-προσωπικό” (συλλογικό), όπως την επιχείρησε ο Γιουνγκ, (που ήρθε στο προσκήνιο με αφορμή το συγκεκριμένο σχόλιό σου), δεν έχει για μένα κάποιο ουσιαστικό νόημα. Θα είχε νόημα, μόνο όταν το συλλογικό ασυνείδητο φώτιζε πλευρές του αντικειμενικού κόσμου, που δεν έχουν φτάσει στη συνειδητή μας γνώση ακόμα. Με λίγα λόγια στη σχέση εαυτόςκόσμος, το υπερπροσωπικό ασυνείδητο θα έπρεπε λογικά να αποτελεί το εργαλείο της πιο βαθιάς ενόρασης για τον κόσμο , όπως αυτός ΕΙΝΑΙ.”
Σε καταλαβαίνω εδώ. Φυσικά δεν έχει νόημα για ‘σένα, όπως και για πολλούς άλλους.
Αφού τον προσεγγίζεις νοητικά, μέσα, ας υποθέσω, από 5-10 βιβλία του.
Δεν θα εστιάσω όμως στο ότι έχει διανύσει πάνω από έναν αιώνα η Αναλυτική Ψυχολογία.
Ούτε το επίπεδο που βρίσκεται σήμερα, το οποίο είναι τόσο πολύπλοκο ώστε δεν θέλησα να το εισάγω στην κουβέντα και ούτε πρόκειται γιατί δεν είμαι γιατρός για να ‘χω αυτό το δικαίωμα.
Ούτε όσα μεγάλα πνεύματα πέρασαν από εκεί όπως ο Ζιάκας μέχρι τον νομπελίστα Erwin Schrodinger, ο οποίος πριν γράψει το βιβλίο του η φύση και οι Έλληνες “‘επεσε” στο ντιβάνι του για δύο χρόνια, μη τυχόν και εμπλέξει τα απωθημένα του στην εργασία.
Αλλά κακώς τα γράφω αυτά. Δεν έχει καμία σημασία ο Γιούνγκ. Και δεν έχει γιατί δεν έχουν καμία σημασία τα βιβλία του παρά μόνο σαν εφαλτήρια της πράξης.
Και ‘δω θέλω να συνδέσω τον αφορισμό του παππού μας, που έβαλα στην αρχή.
Εδιζησάμην εμεωυτόν: έζησα τον εαυτό μου, ερεύνησα τον εαυτό μου, έψαξα τον εαυτό μου.
Εάν κάποιος θέλει να γίνει αναλυτής σε αυτήν τη “σχολή”, πέρα από τα τυπικά προσόντα που πρέπει να έχει, δεν ξεκινά από το θρανίο αλλά υποχρεωτικά πρέπει να βγάλει έναν χρόνο ανάλυσης στο ντιβάνι.
Γιατί πρέπει να έρθει σε πραγματική επαφή με τον εαυτό του, να ζήσει δηλαδή τις καταστάσεις πρώτα και τον εσωτερικό του κόσμο ώστε να μπορέσει να διαχειριστεί τις έννοιες που θα διδακτεί αργότερα.
Οι καλλιτέχνες βέβαια είναι έτοιμοι για την περιπέτεια όπως και ένα σωρό ανθρώποι γύρω μας οι οποίοι βρίσκονται στο κουρμπέτι που λέμε. Δεν χρειάζεται να περάσουν καν από ‘κει, αν και αναγκαστικά θα ξαπλώσουν αν θέλουν να γίνουν αναλυτές.
Αυτά τα τελευταία για τον Γιούνγκ και για τον αφορισμό του Ηράκλειτου, αναγκάζομαι να τα γράψω εξ αιτίας του τελευταίου σου σχολίου Μαρία.
Και θέλω να σε ρωτήσω, είσαι Κιργκεκοριανή ή μήπως Εγελιανή;
Γιατί από το 150 αυτό καταλαβαίνω.
Ο Έγελος έψαχνε την αλήθεια όπως αυτή ΕΙΝΑΙ ενώ για τον Κίργκερορ το ΕΙΝΑΙ του Έγελου δεν έχει καμία σημασία.
Επιλέγει να πει αυτό που λέει ποιητικά γιατί γι΄αυτόν η αλήθεια ούτε διδάσκεται ούτε μαθαίνεται θεωρητικά.
Ασχολείται με τον άνθρωπο, με την αυτοπραγμάτωση, με την στάση που πρέπει να έχουμε στην ζωή.
Στο είτε-είτε στον επίλογο γράφει πως: “μόνο η εποικοδομητική αλήθεια είναι αλήθεια για ‘σένα”.
Εποικοδομητικό είναι το άμεσα επωφελές το αποτελεσματικό γι’ αυτόν.
Ο τρόπος του βασίζεται στην “υπαρξιακή μετάδοση” κατά τον ίδιο.
Το είτε-είτε είναι παρτιτούρες τρόπων ζωής.
Η “πραγματικότητα” του Έγελου ήταν άνευ σημασίας. Στην δική του θεώρηση αυτή η “πραγματικότητα” είναι σαν ένα κατασκευασμένο, στην εντέλειά του, σπίτι στο οποίο δεν μένει κανείς. Ναι είναι εκεί, πραγματικότατο αλλά μηδαμινής σημασίας για το άνθρωπο αφού είναι ακατοίκητο.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά πήγε αργά και όπου να ‘ναι σηκώνομαι πριν ακόμα πέσω.
Μαρία όπως προείπα μπορεί να μην σε κατάλαβα καλά γι’ αυτό μπήκα στον κόπο να σου ξεκαθαρίσω τι εννοώ.
Ίσως σε κάποια σημεία άθελά μου να έγινα αιχμηρός, είναι και η ώρα τέτοια, αλλά γράφω καλοπροαίρετα και ζητώ την κατανόησή σου.
Στέφανε φίλε μου το έδωσα το παρατσούκλι μου, αλλά με τον τρόπο μου. Ο καπετάνιος το είδε. Ανάλωσα ένα ολόκληρο σχόλιό μου σχεδόν γι’ αυτό. Στο αφήνω για γρίφο, εάν δεν το βρήκες γιατί υποθέτω σ’ αρέσουν οι γρίφοι.
Δεν συχνάζω στο δίχτυο όμως για να παρεμβαίνω συχνά. Άσε που τα κοινωνικά τα αναλύετε εξαντλητικά σχεδόν εδώ μέσα και χαίρομαι να παρακολουθώ τις σκέψεις σου, γιατί είσαι χειμαρώδης, όπως και των υπολοίπων.
Άσε με να μπαίνω στις συζητήσεις που έχω να πω κάτι παρά να γυρνάω άσκοπα στο κατάστρωμα φλυαρώντας λέγοντας τα αυτονόητα ή και εμποδίζοντάς σας. Η οπτική μου ωστόσο ξεκινά από τον πολίτη και όχι από την πόλη.
Δεν επιβάλλεται η ανθρωπιά, βιώνεται πρώτα. Κανένα σύστημα δεν μας γλυτώνει εάν δεν γίνουμε ανθρώποι πρώτα. Η φιλοσοφία στην Αρχαία Ελλάδα ήταν τρόπος ζωής, πράξη. Τώρα δυστυχώς είναι λόγια και σκέψη και ως εκεί.
Η νόηση είναι χρήσιμη για ένα σωρό εφαρμογές επί του πρακτικού και μόνο ως υποβοήθηση χρησιμεύει για την ανάπτυξη του ατόμου.
Οι δυσκολίες υπάρχουν για την υγεία μας.
Καλημέρα.
‘ Υπάρχει κι ἕνας μύθος χριστιανικός odinmac, πού λέει ὅτι δέν ὑπάρχει κακό ἤ ὅπως λέει κι ὁ ποιητής κακό, φοβίες καί τά σχετικά ἀρνητικά εἶναι ὅσα μπορεῖ νά κουβαλᾶς μές στήν ψυχή σου καί ὅσα ή ψυχή σου σοῦ στήνει ἐμπρός σου.
Νά σταθῶ σέ αὐτό πού γράφεις γιά τήν ἐλευθερία ἐπιλογῆς. ’ Ελευθερία ἐπιλογῆς ἔχουμε; Γιά νά φθάσουμε στήν ἐλευθερία τῆς πράξης πρέπει νά ξεκινήσουμε ἀπό τήν ἐλευθερία τῆς σκέψης. Πόσο ἐλεύθερα σκεφτόμαστε ὅταν εἴμαστε ἐλεύθεροι ἀπό τόν περίγυρο; Τόσο ἐλεύθερα ὅσο μᾶς ἐπιτρέπουν οἱ φοβίες μας, οἱ ἀνασφάλειές μας, ὅσα χρειάζεται νά παλέψουμε δικά μας καί ἴσως καί ὅσα τοῦ περίγυρου.
Καί ὅλα αὐτά εἶναι στό ἀτομικό ἀσυνείδητο πού δέχεται καί παίρνει ἐπιρροές ἀπό τό συλλογικό ἀσυνείδητο.
Πόσο ἐλεύθερα ἐρωτευόμαστε; ‘αν δεν ερωτευθείς έναν άνθρωπο και τη ζωή εξ’ όλης της ισχύος κι’ εξ’ όλης της καρδίας – δεν μπορείς να νιώσεις τον εαυτό σου’ λέει ὁ ερωτών καί θά συμφωνήσω, εἶναι ὁ ἄλλος πού σέ ἀναγκάζει νά τρέξεις, ΄μ’ έκανες κι έβαλα τέτοια φόρα σε ό,τι ανέβαλα ΄ λέει τό τραγούδι. Γιά πόσους ὅμως τρέχουμε; ’ Ερωτευόμαστε πολλές φορές, αἰσθανόμαστε ἕλξη πολλές φορές, εἶναι ἔτσι φτιαγμένος ὁ ἄνθρωπος, ἄλλοτε γιά ἕνα διανοητικό ταίριασμα, ἄλλοτε γιά τήν συναισθηματική συν-κίνηση, ἄλλοτε γιατί μᾶς θυμίζει τόν πατέρα ἤ τήν μάνα. ‘Η ἕλξη δέν σταματᾶ ποτέ, πάντα κάτι μποροῦμε νά μάθουμε ἀπό τίς σχέσεις, ἀπό ὅλες τίς σχέσεις. Καί μοῦ ἀρέσει πολύ αὐτό πού εἶπες ΄Η οπτική μου ωστόσο ξεκινά από τον πολίτη και όχι από την πόλη΄ καί συμφωνῶ κι ἐγώ σέ αὐτό. Ὅ,τι φτιάχνουμε γύρω μας μᾶς δίνει αὐτή τήν εὐκαιρία, νά δοῦμε καί τόν ἑαυτό μας, νά μετρηθοῦμε καί στίς δυνατότητες καί στίς ἐλλείψεις. Πόσο δύσκολα στήν ‘ Ελλάδα οἱ ἀρχιτέκτονες καί ὄχι μόνο μποροῦν νά κάνουν ἔργο ἀξιόλογο, πόσο δύσκολα μπορεῖ νά εὐοδωθεῖ συνεργασία. Παράδειγμα
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.proswpa&id=36659
καί θυμᾶμαι μέχρι πρότινος ἦταν προτιμότερο νά μήν συγκαλέσεις ἐπιτροπή ἀπό εἰδικούς γιά νά συνεργασθοῦν ἐπάνω ἄς ποῦμε στήν πολεοδομική μελέτη μιᾶς περιοχῆς, στήν πραγματική χρησιμότητα κάποιου κτιρίου καί ποῦ καί πῶς, γιατί ἡ συζήτηση περιεπλέκετο μέ πολιτικές κόντρες πού ἐμπόδιζαν τήν ὅποια δράση ἀντί νά γίνονται εὐκαιρίες ὑγιοῦς ἀγωνισμοῦ καί σύνθεσης ἀπόψεων. Μία πρακτική συνεργασίας πού στίς δυτικές χῶρες μπορεῖ καί γίνεται καί ἀποδίδει καρπούς. Βέβαια χρειάζεται πολλή προεργασία, ἐκεῖ ἀπό τά παιδικά τους χρόνια μαθαίνουν στήν συνεργασία.
O odinmac κατελήφθη από ιερή μανία.
“Να γίνουμε άνθρωποι πρώτα” .. χμμ. Αυτά έλεγα κι’ εγώ πολύ παλιά και με περνάγανε για τρελό.
Ναι καπετάνιε, το ερώτημα είναι πως θα γίνουμε άνθρωποι και όχι τι είναι ο άνθρωπος που με ρωτάς. Γιατί μου φαίνεται ότι ο Οντινμακ είναι ο Άφαντος ;
Δεν κατάλαβα πολλά απ’ αυτά που ειπώθηκαν με αναφορά στη τοποθέτηση της Μαρίας Δ. – σαν να υπήρχαν προηγούμενα.
Εν οίδα όμως, και σ’ αυτό συμφωνώ με την προσέγγιση του οντινμακ : Ότι αν δεν ερωτευθείς έναν άνθρωπο και τη ζωή εξ’ όλης της ισχύος κι’ εξ’ όλης της καρδίας – δεν μπορείς να νιώσεις τον εαυτό σου.
Η αίσθηση και μόνο οντινμακ που προξενεί η γνώση ότι κάθισες όλη νύχτα ν’ απαντήσεις κατόπιν τόσης επεξεργασίας σε τοποθετήσεις συνομιλητών με τόσο πάθος,είναι ένα πλούσιο βίωμα.
Διόρθωση στο 154 :
Ο οντινμακ δεν έγραφε όλη τη νύχτα απλώς με “πάθος”.
Έγραφε με Αγάπη.
Αυτό.
“Το μόνο που θυμάμαι”.
Δεν έχω τίποτα με την Μαρία Ερωτών.
Πολύ λυπάμαι εάν έδωσε αυτήν την αίσθηση το κείμενο.
Ήταν πραγματικές απορίες αυτές που είχα. Μου απευθύνθηκε προσωπικά σε 2-3 αναρτήσεις και ένοιωσα την υποχρέωση να το κάνω κι εγώ.
Μαρία είσαι αξιόλογη συνομιλήτρια και ό,τι έγραψα απευθύνεται στα λόγια και τους προβληματισμούς σου, όχι σε ‘σένα προσωπικά σαν άτομο.
Να σε παρακαλέσω να γίνει κατανοητό αυτό, και το βράδυ να κεράσω να πιούμε τα ποτά μας.
Μπορούμε αν θέλεις να συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε σ’ αυτό το θέμα και να πάμε παρακάτω.
Ερωτών ο Άφαντος έγραψε συμπυκνωμένα, όντως, το βασικό μοτίβο της σκέψης μου που είναι αυτό:
“Αυτό που συμβαίνει είναι ότι λόγω της ενσωμάτωσης των ψυχολογικών θεωριών στη σύγχρονη αντίληψη του κόσμου χρησιμοποιούμε όρους όπως το ασυνείδητο, η απώθηση και η μεταβίβαση με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή ως εξίσου πραγματικούς, απτούς και συγκεκριμένους, με το τραπέζι, τη σπλήνα και τον λεωφορειόδρομο, την ίδια στιγμή που οι δημιουργοί τους τους αντιλαμβάνονταν περισσότερο ως δομές λόγου, χωρίς καμία ή με ελάχιστη πυκνότητα υπόστασης, χωρίς αυτό να μειώνει σε τίποτα τη λειτουργική τους αξία. Το ασυνείδητο είναι μία γλωσσική κατασκευή τοποθετημένη πάνω σ’ ένα πεδίο άγνοιας, αν το προσεγγίζαμε ψυχαναλυτικά θα λέγαμε ότι πίσω απ’ τη λογοκρισία που εκφράζει η λέξη κρύβεται το αντικείμενο μίας απώθησης.”
Την τελευταία πρόταση δε, θα μπορούσα να την εκφράσω έτσι: H μάσκα παραποιεί το πρόσωπο για να αποκαλύψει την αινιγματική ουσία του.
Ωστόσω ό,τι γράφω, είναι περισσότερο η βάση για να ξεκινήσουμε και όχι το τέρμα.
Αυτή η σμίλευση του εαυτού μας, μας προετοιμάζει για την άνοδο.
Σε σχέση με την Πόλη, η αίσθησή μου είναι ότι ακόμα και εάν, με κάποιο μαγικό τρόπο, απαλασσόμεθα από το χρέος και την ανεργία πάραυτα, θα δημιουργούσαμε μία επίπλαστη και σχετικά σύντομη ευημερία.
Και αυτό γιατί εάν δεν ξεκινήσουμε από μέσα μας, ώστε να διαχειριστούμε τα πάθη μας όπως η απληστία και ο φθόνος, νομίζοντας ότι η ευμημερία μπορεί να τα καλύψει, τότε θα τα βρούμε και πάλι μπροστά μας, συν τω χρόνω, κάνοντας φαύλο κύκλο.
Οι πρόγονοί μας, είχαν μια τέτοιου είδους παιδεία, η οποία βασίζονταν στην εμπειρία.
Διεξέρχονταν μέσω των αθλημάτων στην ευγενή άμιλλα ενώ συγχρόνως μέσω της μουσικής και της αρμονίας έφταναν στην ισσοροπία.
“Και είναι τόσο παράδοξο το ότι η μουσική δημιουργεί εμπειρία” (ο ομιλητής από το 11ο μέχρι το 14ο δευτερόλεπτο):
http://www.avidblogs.com/why-composers-choose-avid-sibelius-7-5/?elq_mid=10113&elq_cid=20399933
Και που ‘σαι, Ερωτών, καμία ιερή μανία.
Σε 2-3 σημεία μόνο φάνηκε η ανθρώπινη μανία μου, κάποια λύμματα εσωτερικά που δεν έχω διευθετήσει ακόμη. Το πρόβλημα είναι ΚΑΘΑΡΑ δικό μου και δεν έχει καμία σχέση με οποιονδήποτε άλλον. Έχω πολύ δουλειά να κάνω!
Αν καταλαβαίνω καλά odinmac βρίσκεις αυτά που λέω αντιφατικά.
Η αλήθεια όμως είναι ότι στα αρχικά μου σχόλια “στήνω” τη συζήτηση. Γράφω δηλαδή από την πλευρά ενός λογικού ανθρώπου ο οποίος θα αγανακτούσε με ένα κείμενο σαν αυτό της ανάρτησης. Γιατί το κείμενο αυτό είναι μια άσχημη παγίδα : αν δεν είσαι με κάποιο τρόπο τρελός δεν καταλαβαίνεις από τέχνη. Και αν δεν καταλαβαίνεις από τέχνη τότε έχεις εξοριστεί από μια από τις σημαντικότερες εκδηλώσεις της ανθρώπινης εκφραστικότητας. Ή είσαι δηλαδή τρελός ή μπαστουνόβλαχος- εεε, μα για σταθείτε!!!
Κι όμως κανείς δεν φαίνεται να διαμαρτύρεται με το αρχικό κείμενο. Αντίθετα άρχισε να διαμαρτύρεται όταν είπα την τραγωδία του Άμλετ μια παπάρα, όταν ειρωνεύτηκα το φάντασμα του Κολοκοτρώνη, και όταν χαρακτήρισα τους στίχους των ερωτικών τραγουδιών στα όρια της παθολογικής υπερβολής.
Ο Κίρκεγκορ τώρα, που τον αγαπώ πολύ (αν και δεν τον αποδέχομαι απ’άκρη σ’ άκρη), θα σχολίαζε με τη βαθιά ειρωνεία του:
“Κοίταξέ τους! Αν ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ πιστεύουν ή ακούν ή τραγουδούν τρελά πράγματα είναι εντάξει. Αν όμως ένας άνθρωπος, ΜΟΝΟΣ TOY, αρχίσει να μιλά μια τρελή γλώσσα, τότε πρέπει να εξοριστεί, και να στιγματιστεί με τον πιο απάνθρωπο τρόπο. Η τρέλα τελικά είναι ζήτημα ποσότητας.”
Ο Κίρκεγκορ λοιπόν επέμενε ότι πρέπει κανείς να εξερευνήσει σε ατομικό επίπεδο, αυτά που γενικευμένα πιστεύει, πρέπει να καταδυθεί δηλαδή μέσα στην τρέλα τους με έναν προσωπικό (και επομένως υπεύθυνο) τρόπο.
Αυτό είναι άλλωστε και η κεντρική ιδέα του βιβλίου “Φόβος και Τρόμος”, που συζητούσαμε ένα καλοκαίρι με τον Ερωτώντα. Δεν μπορείς έλεγε να σέρνεις σαν κουρέλι δίπλα σου μια τρελή αφήγηση σαν τη θυσία του Αβραάμ, και να μη βυθίζεσαι στην κυριολεξία της.
Στήνω λοιπόν παγίδες δεξιά και αριστερά μπας και πιαστεί κάποιος και αρχίσει και φωνάζει, αλλά παρόλο που τις έχω φτιάξει με κάτι δαγκάνες να, κανείς δεν παίρνει χαμπάρι. Μόνο ο Εξαρχείου (ο τελίτσας) νιώθω ότι με παρακολουθεί με έναν περίεργο ομολογουμένως τρόπο.
ΥΓ. Δεν “μιλάω διανοητικά”, αν σε καλύπτει μονάχα ότι το δηλώνω.
Είναι η συγκίνηση αυτή που μου δίνει γρήγορη πρόσβαση σε κάποιες βαριές περιοχές, όπως η τέχνη ή η φιλοσοφία, ή η επιστήμη. Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα ευφυής, και δεν με ένοιαζε και ποτέ, από μικρή ήθελα να γίνω μις κόσμος. Και με απασχολεί που δεν τα έχω καταφέρει.
Δεν έχω επομένως τα νοητικά προσόντα να μιλήσω για τον Φρόυντ ή τον Γιούνγκ και τον Λακάν, παρά μόνο εκ των έσω. Δηλαδή, όπως λες και συ, από το “ντιβάνι”.
ΥΓ 2. Τέλος το ΕΙΝΑΙ αποτελεί έναν κοινό φιλοσοφικό όρο σε διαφορετικούς στοχασμούς, δεν καταλαβαίνω γιατί συνδέεται αναγκαστικά με τον Χέγκελ και όχι με τον Χάιντεγγερ παραδείγματος χάρη.
Υγ3. Θα λείψω κάποιες μέρες.
Μίς τού Κόσμου τής Μαούνας μας, εξάπαντως
εκτός από Δικαστής της, δηλαδή
Μαρία Δ. μας
κι εγώ μπαστουνόβλαχος, βέεβαια, μπαστουνόβλαχος, εγώ
ό παραπέμψας έξ αρχής τόν γράψαντα τό ύπερθεν
στή συνομοταξία τών πού κονομάνε πουλώντας τρέλλα,
τρομάρα του,
τού ειδεχθούς κι ατού του ατζέντη τής καλοοργανωμένης μισανθρωπίας!…
ξυνόν έστι πάσι τό φρονέειν, Εξαρχείου.
Αλλά χρειάζεται τρόπος, κόπος, δια-τριβή.
Όχι, δεν συστήνω ψυχιατρεία.
Συστήνω εμπειρία, συγχρωτισμό στην Πόλη, στα θέατρα, στις εκκλησίες, στα γήπεδα, στα καφενεία, στα δημοτικά συμβούλια, στις πορείες, στα μπαρ, στις υπηρεσίες, στα νοσοκομεία, στα υπουργεία, στα μέσα, στους δρόμους, στις πλατείες, στην εξοχή, στο άστυ, στις παραλίες, στ’ αεροδρόμια, στα λιμάνια, στα αθλητικά κέντρα, στα σχολεία, στα μέγαρα, στις λαϊκές γειτονιές, στα πανεπιστήμια, στα πάρτυ, στις εκδηλώσεις, στη δουλειά, στους φορείς, εκεί που μας μισούν, όπου μας αγαπούν, εδώ μέσα, εκεί έξω, πάνω, κάτω, στο κουρμπέτι, εντός εκτός και επί τα αυτά, όπου υπάρχει Ζωή στο φινάλε.
Αυτή είναι ψυχοθεραπεία Εξαρχείου!
Κανένα “ντιβάνι”, όσο και να πληρώσουμε, δεν αγγίζει καν και δεν διδάσκει, αυτές τις εμπειρίες.
Ευλογία Κυρίου κι Έλεος, λέω!…
Δόξα, Δόξα, Δόξα, αναφωνώ
κι άντε σιγά-σιγά καί πάει γιά τίς 11 η ώρα,
νά μαζευόμαστε σ’ εκείνο κεί τό μπάρ πού ξενυχτάει,
κερνάω, απόψε: http://www.youtube.com/watch?v=yYlMcVhahz8
έτσι πού ανέκαθεν Εμείς
τή θέλουμε πανανθρώπινη τή Λευτεριά,
γιά νά μπορέσουμε νά τή φχαριστηθούμε:
Κι αὐτή ἡ ἐνοείδεια ερωτών, τί μαγευτική λέξη, δέν ξέρω ἄν τήν ἤξερα, πῶς τήν ἑρμηνεύεις ἐσύ;
Πῶς ἐννοεῖ νά βυθίζεσαι στήν κυριολεξία μιᾶς ἀφήγησης ἡ Μαρία; Αὐτό πού τῆς λέει ὁ odinmac εἶναι νομίζω ὅτι ὁ καθένας κουβαλάει καί τόν ἑαυτό του μέσα στίς ἀναζητήσεις καί τό δύσκολο εἶναι νά δεῖ τόν ἑαυτό του, ὄχι διανοητικά, γιατί διανοητικά ἡ Μαρία πιστεύει ὅτι δέν καταλαβαίνουμε αὐτά πού μᾶς δείχνει. Γιατί βλέποντας διανοητικά δέν προσεγγίζει τήν πραγματικότητά μας πού εἶναι αὐτά πού καταλαβαίνουμε καί ὅσα ἔχουμε πράξει, ὑποθέτοντας ὅτι εἴμαστε σέ ἄλλο σημεῖο. Ἄν φανταστεῖ ὅτι καταλαβαίνουμε γιατί ἔχουμε κάνει ὁ καθένας μία διαδρομή, τότε μπορεῖ νά δεῖ καί ὅσα ἐννοοῦμε ἐμεῖς ἤ ὁ καθένας μας ξεχωριστά καί νά καταφέρουμε νά συζητήσουμε.
Για πλάκα αντέδρασα στον “παπάρα άμλετ” όχι για διαμαρτυρία.
Όσο για το κείμενο του καγγελάρη απο τους πρώτους διαμαρτυρήθηκα όσον αφορά την τρέλλα της τέχνης.
Και επειδή τώρα πήρα χαμπάρι τον άφαντο,να πώ πώς πολύ σωστά την πήγε φαινομενολογικά την δουλειά και να συμπληρώσω μόνο πώς η φαινομενολογική προσέγγιση δέν σημαίνει απαραίτητα την ανυπαρξία ψυχής ή “άλλων” κόσμων.
Και η ψυχή και οι άλλοι κόσμοι μπορουν να συνυπαρ΄χουν με την συνείδηση και τον κόσμο μας στην ίδια επιφάνεια απλώς δέν γίνονται αντιληπτοί.
ΥΓ Διανοητικά ώριμος,μου το φόρτωσε ο ερωτών το είπε και ο άφαντος,πάει να πεί ότι γέρασα δηλαδή έ;
ΥΓ2 Πολύ καλό νικόλα το βίντεο. Το βάρος και κυρίως ο θόρυβος του κοντέινερ είναι ακριβώς το βάρος και ο βόμβος της ζωής καθώς την τραβάει η τέσσερα επι τέσσερα συνείδηση.
ΥΓ3 Και επειδή βαριέμαι να πάω στο παραπάνω ποστ ερωτώντα σου απαντάω απο δώ,οι ραφές της παναγίας δέν αποτελούν αποδείξεις απόπειρας δολοφονίας. Εννοώ έσβησε τα σημάδια,η παναγία,δέν άφησε δηλαδή τα κοψίματα που προκάλεσαν οι τρείς υποτίθεται δολοφόνοι στον άραβα.
Κάθε κατηγορια εναντίον τους είναι αβάσιμη.Εκτός άν κατηγορήθηκαν ότι έκοψαν και μετά έραψαν τον άραβα και για αυτό πήγαν στο ψυχιατρείο των φυλακών.
Εν τω μεταξύ οι τρείς υποτίθεται δολοφόνοι είναι και οι μοναδικοί μάρτυρες δολοφονίας του άραβα.
Νομίζω πώς αυτός που έφτειαξε αυτή την ιστορία,δέν έπρεπε να βάλει φυλακή τους τρείς σύριους άν ήθελε να είναι αληθοφανής,η ιστορία του.
Αφού υπήρχε ομολογία τους αστροπελέκι, ότι τον σκότωσαν οι ίδιοι και κατόπιν αυτής “τρελάθηκαν”….και τους μπουζουριάσανε..
Τι συζητάμε τώρα ;
Λοιπόν, είναι τόσα πολλά τα παρακλάδια της συζήτησης που δεν ξέρω από που να αρχίσω – αν υποθέσουμε πως είχα το χρόνο ν’ αρχίσω.
Για σουρπράϊζ σας λέω ότι το πιο σημαντικό που γράφτηκε είναι το εξής απ’ το τέλος του τελευταίου σχολίου της Μαρίας Δ. :
“Είναι η συγκίνηση αυτή που μου δίνει γρήγορη πρόσβαση σε κάποιες βαριές περιοχές, όπως η τέχνη ή η φιλοσοφία, ή η επιστήμη.”
Α γειά σου Μαρία Δ.- η “συγκίνηση”, ο έρωτας που δίνει φτερά για γρήγορη πρόσβαση.
Και δεν το εννοώ καθόλου “πονηρά” ή με σαχλό υπονοούμενο. Κυριολεκτώ.
Ελένη Π. θα επανέλθω κάποια στιγμή για την ενοείδεια, αν κι’ έχω ήδη πει κάποια πράγματα σαν σφήνα στις κυρίως συζητήσεις.
Καλά, ΤΙ εννοούσε ο οντινμακ εκεί που έγραψε για τα ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ την ώρα του δυστυχήματος που ήταν “δυστύχημα” επειδή επέζησε ; Μαύρο χιούμορ ; Κατάθλιψη ; Άλλο ; Μήπως μας έκανε κι’ αυτός τεστ προσοχής /νοημοσύνης ;
Τα πιο σημαντικά είναι τα φαινομενικά ασήμαντα τελικά.
Α, καλά το άλλο : Η Μαρία Μ ένιωσε πως μόνο ο Εξ την παρακολουθούσε. Και ανησυχεί μήπως θεωρηθεί τρελή επειδή ….καταλαβαίνει τη τέχνη αφού μπαστουνόβλαχα δεν είναι. Αμ δεν είναι για τη τέχνη το θέμα κακομοίρα μου ,είναι που σε “παρακολουθεί” ο Εξ που πρέπει να σε κάνει ν’ ανησυχείς….
Θυμόσαστε που σας ρωτούσα αν και κατά πόσο το σύμπαν είναι διαδραστικό ;
Βρήκα σε χαμηλής εγκυρότητας σάϊτ ένα άρθρο που με απλό τρόπο περιγράφει ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Όποιος όμως έχει ΗΔΗ προβληματιστεί από μόνος του θα το έβρισκε πολύ ενδιαφέρον καθότι έχει πολλά σημεία που συνδέονται με όλα όσα έχουν συζητηθεί.
Τι ομολογία ρε ερωτώντα; Τι αξία έχει μια ομολογία κάποιου ότι σκότωσε κάποιον όταν αυτός είναι ολοζώντανος και χαίρει άκρας υγείας; Ούτε καν στο ψυχιατρείο δέν τον πάνε,απλώς το παίρνουν για πλάκα.
Για να πιστέψουν οτι έκανε δολοφονία θα πρέπει να πιστ΄΄εψουν και ότι η παναγία ανέστησε το θύμα του στην συνέχεια όπως στο θαύμα.
Υπάρχει κανένα δικαστήριο που θα δεχθεί ένα τέτοιο θαύμα; Διότι άμα δεχθεί ένα τέτοιο θαύμα το δικαστήριο,τότε θα πρέπει να δεχθεί σε επόμενη δολοφονία τον ισχυρισμό ενός πραγματικού δολοφόνου,ότι το θύμα του δέν το σκότωσε αυτός αλλά ο διάβολος.Επι του θέματος έχω συνεχίσει στο επόμενο ποστ.