του Φώτη Καγγελάρη
(με αφορμή την ομώνυμη εκδήλωση που οργανώνει
η Εταιρεία Μελέτης Πολιτισμικής Ετερότητας (Ε.Μ.Π.Ε.)
και ο Δήμος της Αθήνας (Ο.Π.Α.Ν.Δ.Α.)
6-31 Οκτωβρίου 2014)
Πίνακας: Ναταλία Σταμοπούλου: αντικρύζοντας το πραγματικό.
«Ελάτε σιγά να σας τα πω
Μια μοίρα με κατάστρεψε
Μη με πετροβολάτε
Δεν έφταιξα – πονώ»
«Το τραγούδι του τρελού»
Κ. Παλαμάς
«Έχουμε ανάγκη από το ψεύδος και την τέχνη για να μπορέσουμε να ζήσουμε
F. Nietzsche
Η «Τέχνη και η Τρέλα» διαφορετικές αλλά ενδεχομένως παράλληλες και συνυπάρχουσες καταστάσεις αναβλύζουν από τον χώρο του ασυνειδήτου ως αναφομοίωτες από την σημαίνουσα τάξη διεργασίες, ως μαρτυρίες από τον χώρο του χεγκελιανού «πράγματος», του λακανικού πραγματικού, του χαϊντεγκεριανού άρρητου. Καθυποτάσσουν και υποχρεώνουν το σημαίνον σε εκφράσεις και μορφώματα σημασίας τα οποία έρχονται σε ρήξη με τους τρέχοντες κώδικες σημασίας και αισθητικής, σε ρήξη και με την εξωτερική κοινή πραγματικότητα, σε ρήξη, αλίμονο, όσον αφορά την Τρέλα και με την εσωτερική. Ο Malraux έλεγε ήδη ότι κοινός τόπος του τρελού και του καλλιτέχνη είναι η ρήξη. Μόνο που στον τρελό η ρήξη είναι φυλακή.
Πίνακας:Έργο ατόμου με ψυχιατρική εμπειρία.
Η «Τέχνη και η Τρέλα» ανεξαρτήτως της ενδεχόμενης συγκατοίκησής τους αποδίδουν την Ετερότητα ως τόπο καταγωγής της ανθρώπινης ύπαρξης, τη διαφορετικότητα ως το σημείο εκκίνησης για τη δομή της κοινής «φυσιολογικότητας».
Αυτό, όμως, το γεγονός της Ετερότητας θέτει και το πρόβλημα της προσέγγισης: πώς από τη θέση του ο «φυσιολογικός» μπορεί να μιλήσει για τον κόσμο του τρελού; Πώς ο τρελός από τη δική του θέση μπορεί να κάνει χρήση της γλώσσας του «φυσιολογικού» (λόγος, σιωπή, σώμα) για ν’ αποδώσει το βίωμά του;
Από την άποψη του Freud τη σχετική με την απώθηση και την εξιδανίκευση έως την άποψη του Lacan και την κατονομασία της Τέχνης ως κατάλοιπο του σημαίνοντος, εκείνο το οποίο διαφαίνεται και στις δύο περιπτώσεις είναι το «εντεύθεν» της σημασίας.
Αλλά, αν πρόκειται για μια τέτοια διαφυγή εκ του σημαίνοντος τότε εκείνο περί του οποίου ομιλώ είναι εκείνο το οποίο διαφεύγει του λόγου.
Πάντοτε κάτι θα διαφεύγει από την ανάλυση του Jaspers για τον Strindberg, από την ανάλυση του Binswanger για τον Strindberg, από την ανάλυση της Chasseguet-Smirgel για τον Strindberg, από την ανάλυση του Benedetti για τον Strindberg, από την ανάλυση του Lidz για τον Strindberg.
Μήπως η Τέχνη, αφ’ ενός ως έκφραση ενάντια στην κοινοτοπία και τη σύμβαση και αφ’ ετέρου έχοντας συγκατοικήσει κατά περιόδους με την Τρέλα είναι σε θέση να μας πει κάτι και για την Τρέλα και για τον ίδιο της τον εαυτό; Πού τέμνονται; Υπάρχουν ομόκεντροι κύκλοι; Πού αίρεται το «και»; Και ακόμα: τα δύο αυτά φαινόμενα μπορούν να μας μιλήσουν για τη σύμβαση και τη ρήξη στο σήμερα;
Φτάνοντας στον Hölderlin, την Claudel και τον Χαλεπά, στον Strindberg, τον Artaud και την Kane, στον Schumann, τον Van Gogh και τον Ακριθάκη, η «Τέχνη και η Τρέλα» συνόδεψαν σταθερά την πορεία της εξέλιξης του δυτικού πνεύματος. Ο Gadamer διατείνεται ότι κάθε παρουσίαση έργου Τέχνης είναι μεν διαφορετική αλλά συγχρόνως αναδεικνύει την ίδια οικουμενική δομή που συνιστά τον πυρήνα του έργου Τέχνης – παράλληλα με την επίσημη κυρίαρχη ιδεολογία για την «Τέχνη και την Τρέλα» και εξ αυτών για την ζωή. Η εξαιρετική πριν λίγα χρόνια έκθεση στο Παρίσι «Η ζωγραφική ως έγκλημα» αναδεικνύει ακριβώς αυτό που ο Foucault καταγγέλει στην ιστορία της Τέχνης, ότι δηλαδή απέκρυψε τη φύση του ανθρώπου, την Τρέλα ως όριο της ελευθερίας της ανθρώπινης ύπαρξης, όπως έλεγε ο Lacan.
Καμιά άλλη δραστηριότητα του πνεύματος, μόνο η Τέχνη, (ούτε η θρησκεία – η Τέχνη των σπηλαίων είναι παλαιότερη της μαγείας, ούτε η φιλοσοφία) δεν υποσχέθηκε με τέτοιο απόλυτο τρόπο την επιτυχή διαχείριση του σημαίνοντος έναντι της καταγωγής του από το «πράγμα» για το οποίο δημιουργούμε ισοδύναμα υποκατάστατα έλεγε ο Bataille, για να αποδοθεί το μη επιδεχόμενο έκφρασης σε έκφραση, η απώλεια σε «κάτι».
Καμιά άλλη δραστηριότητα, μόνο η Τέχνη, δεν οριοθέτησε το διάτρητο από το επέκεινα παρελθόν, από το άρρητο, το αόρατο, στη συνεργασία της με την Τρέλα.
Καμιά άλλη δραστηριότητα του πνεύματος δεν αναστόμωσε την υπαρξιακή αιμορραγία του όντος-δίχως-νόημα αποδίδοντας το ως νόημα του εαυτού του.
Και καμιά άλλη δραστηριότητα δεν υποστύλωσε όλες τις άλλες δραστηριότητες του πνεύματος για να καταστεί η ζωή του ανθρώπου υποφερτή.
Αρκεί ένα χαϊκού του Basho, μόλις τρεις γραμμές για ν’ αναστομωθεί η αιμορραγία της υπαρκτικής αορτής της αγωνίας, να κατευναστεί ο φόβος, να αποκλειστεί το κενό, να απαλυνθεί το σκοτάδι: να κυλίσει στις τρεις γραμμές που σχηματίζουν το ρυάκι του σημαίνοντος η ρευστότητα του «πράγματος».
Αρκεί ένα από τα τέσσερα τελευταία τραγούδια του Strauss, ένας στίχος του Σοφοκλή, ένα ηλιοτρόπιο του Van Gogh, το σχέδιο ενός παιδιού, το σφύριγμα ενός μεθυσμένου, μια φράση του Artaud, μια μάσκα των Παπούα, μια φιγούρα από το θέατρο σκιών της Ινδονησίας, ένας χορός από το Μπουρούντι, μια γοτθική υδρορροή, ένας στίχος του Λειβαδίτη για να αναχαιτιστούν οι καταστροφικές εναντίον του σημαίνοντος δυνάμεις μα και των οποίων ταυτόχρονα οι εκβολές υπερβαίνουν το φράγμα του σημαίνοντος: θέλω να σηκωθώ το πρωί απ’ το κρεβάτι, θέλω να ονειρευτώ, θέλω να πράξω, θέλω…
Αρκεί μια ζωγραφιά της Aloise.
Όπως παρατηρεί η M. Gaghebin τόσο στο μουσείο της Art Brut στη Λωζάνη όσο και στη συλλογή Prinzhorn της Χαϊδελβέργης, το φύλο είναι «απλά και ξεκάθαρα αγνοημένο». Μπορούμε να αναλογιστούμε, μήπως η Art Brut – δεν υπάρχει Τέχνη των τρελών όπως δεν υπάρχει Τέχνη των στομαχικών, έλεγε ο Dubuffet, για να συμπληρώσει: «η καλύτερη στιγμή της Τέχνης είναι όταν ξεχνά τ’ όνομά της» – τείνει μέσω της διάλυσης της μορφής να διαλύσει το νόημα; Μορφή είναι το εγκιβωτισμένο από την επιθυμία σώμα που προκύπτει από την αναγνώριση της διαφοράς των φύλων, η υπέρβαση της Indifferenz του Schelling, το μη-εγώ του Fichte, που δίνοντας πρόσβαση στην απόλαυση πληρώνει το τίμημα με θάνατο αφού θάνατος είναι ο θάνατος της μορφής.
Μήπως η Τρελή Τέχνη είναι ένας ου-τόπος για τον θάνατο; Η ουτοπία είναι άραγε ο χώρος της «Τέχνης και της Τρέλας»;
Εάν δεν υπάρχει νόημα τότε, ούτε ο θάνατος θα έχει νόημα και κατά συνέπεια αν ο θάνατος είναι νόημα τότε παύει να υπάρχει.
Έτσι, η Art Brut προσφέρει έναν ου-τόπο για τον θάνατο αρνούμενη το νόημα μέσω της διάλυσης της μορφής, για να αποδώσει ένα μη-νόημα ως δυνατότητα μιας άλλης ζωής, εντεύθεν της μεταφοράς, αλλά εντός ωστόσο της κηδεμονίας του σημαίνοντος, έστω αποδιοργανωμένου, αφού και η Art Brut αν θέλει να είναι Τέχνη εντάσσεται στη μορφή.
Σε αντίθεση με την επιστήμη που κινείται διαφορετικά. Η επιστήμη μιλάει για να βγει το υποκείμενο του σημαίνοντος από το σκοτάδι, να οριοθετηθεί μέσω του λόγου. Τι άλλο είναι η επιστήμη παρά ένα φράγμα έναντι του ακατανόητου και ακατανόμαστου, ένα δράμα του πνεύματος έναντι του άρρητου; Ο Bateson έλεγε ότι η επιστήμη είναι προσπάθεια να καλυφθεί το σκοτάδι με εξηγήσεις, αλλά και προσπάθεια ανακάλυψης του σκοταδιού που μένει ακάλυπτο από τις εξηγήσεις. Θα λέγαμε, εδώ, ότι και η Τέχνη κάνει κάτι ανάλογο: να οριοθετήσει το «πράγμα» αλλά επίσης να το δει έτσι όπως το «πράγμα» υπαγορεύει στην Τέχνη να είναι, ασύλληπτο το ίδιο από αυτό που παράγει.
Πίνακας: Έργο ατόμου με ψυχιατρική εμπειρία.
Έτσι, ο τρελός καλλιτέχνης γίνεται ο ίδιος για τον εαυτό του φερέφωνο του πραγματικού σε μία διαδικασία αντίστοιχη με εκείνη του παραληρήματος ενώ ταυτόχρονα, με το διάτρητο φράχτη του ανέραστου σημαίνοντος, ανακόπτει την πλημμύρα του «πράγματος» καθοδόν προς την αναπαράσταση.
Μα, επίσης ο τρελός καλλιτέχνης γίνεται ο ίδιος μια τέτοια λειτουργία όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά για όλη την ανθρωπότητα. Πεθαίνουν, έλεγε ο Green, γιατί πέρασαν τα όρια της γνώσης του ασυνειδήτου. Πληρώνουν το τίμημα του θανάτου για να θρέψουν τη δημιουργία. Ο τρελός καλλιτέχνης είναι ο ίδιος γλώσσα, σαν τον Artaud. Σιωπή, θα σήμαινε θάνατος όχι μόνο του ιδίου αλλά και νέκρωση του κοινωνικού σώματος.
Ο καλλιτέχνης αναλαμβάνει για όλους εμάς να κλείσει το κενό, να σφραγίσει την άβυσσο, να μετασχηματίσει σε γλώσσα την κατάθλιψη της ύπαρξης: κάποτε ως μάρτυρας του δικού του ψυχικού ή σωματικού θανάτου (σαν τους Βιεννέζους Actionnists) όταν ο ίδιος ο καλλιτέχνης γίνεται μια performance για να μην δούμε περαιτέρω – η πρόκληση είναι να καταστήσει κάτι ορατό που κανονικά έπρεπε να διαφυλάξει το μυστικό του, έλεγε ο Baudrillard – ή για να δούμε μόνο το έργο του. Κανείς ποτέ δεν έκανε Τέχνη, φώναζε ο Artaud, παρά για να βγει από την κόλαση. Ή όπως έλεγε ο Κ. Κουν, κάνουμε Τέχνη για να σώσουμε την ψυχή μας. Για να βρεθούμε στην κατάσταση του λέγειν ως συγκρότησης του είναι, γράφει ο Gadamer.
Το ίδιο και ο τρελός: μορφοποιεί ως σημαίνον πάθους το άλεκτον και εξ’ αυτού καθίσταται η προστατευτική του βλέμματος ασπίδα έναντι του «τίποτα».
Εάν η Τρέλα απειλεί να μας δείξει το εύθραυστο δοχείο που εμπεριέχει το κενό του «πράγματος» – γιατί πρέπει ν’ αρρωστήσουμε για να μάθουμε την αλήθεια του εαυτού μας; διερωτάται ο Freud και ο Cassirer και αργότερα ο Lacan και ο Cioran – το κενό της ανθρώπινης ύπαρξης… Εάν η Τρέλα απειλεί ν’ αποκαλύψει την αλλοτρίωση από την προσποίηση του νοήματος, να θρυμματίσει κάθε νόημα περί ζωής, ασθένειας, ύπαρξης, θρησκείας, φτώχιας, δικαίου – γι’ αυτό και δεν δικαιούμαστε να θεραπεύουμε τον τρελό καλλιτέχνη φώναζε ο Breton και ο Dubuffet – τότε η Τέχνη, χωρίς μεγάλα λόγια περί νοήματος, καθιστά το βίο απλά αποδεκτό χωρίς να ψεύδεται: αποκαλύπτει – προστατεύοντας, μιλά για – σωπαίνοντας περί.
Η Τέχνη μέσω της Τρέλας και η Τρέλα μέσω της Τέχνης μας αποκαλύπτουν, κατ’ απόλυτο τρόπο, το χαϊντεγκεριανό «τίκτω», το ξέφωτο της α-λήθειας του όντος που είναι πλήρες, λέει ο Lacan, στο βαθμό που παραμένει κενό: το βάζο, κατασκευή αναπαράστασης του κενού στο κέντρο του «πράγματος». Η μετουσίωση του «πράγματος» συνίσταται στην απόδοση της απώλειας ως ποίησης.
Η Τέχνη μας δείχνει ένα διάδρομο και μας λέει: το ξέρω δεν είναι τίποτα σπουδαίο αυτό που θα δεις και θ’ ακούσεις αλλά κοιτάζοντας το και ακούγοντάς το, θα προχωράς: «αν θέλεις να δεις κάτι δες αυτό». Κάνω Τέχνη σημαίνει βάζω πάντα κάτι μπροστά στο βλέμμα ή την ακοή.
Προφανώς, δεν μιλάμε για θεραπεία μέσω της Τέχνης ή τον θεραπευτικό ρόλο της Τέχνης που σίγουρα υπάρχει, όπως εξ’ άλλου υπάρχουν κι άλλες καταστάσεις που θεραπεύουν τη ζωή, όπως κάθε τι στη ζωή θεραπεύει τη ζωή. Μιλάμε για την Τέχνη ως θεραπεία από το μη-νόημα, από το μεγάλο χάος, το κενό. Για την Τέχνη ως την κατάσταση εκείνη χωρίς την οποία δεν θα υπήρχε η δυνατότητα της ίδιας της ζωής, την Τέχνη που θρηνεί το ανοίκειο της σχέσης του ανθρώπου με το απόλυτο, την Τέχνη που θρηνεί τη σχέση του σώματος με το χρόνο, την Τέχνη που συνεχίζει πέραν του χρόνου. Μιλάμε για την Τέχνη ως ουσιώδες συστατικό του τέταρτου δακτυλίου του βορόμμειου κόμβου μέσω του οποίου διϋφαίνεται το συμβάν της ζωής ως ψυχωτικής διαδικασίας σε θεραπεία. Γι’ αυτό, η Τέχνη παρότι αρθρώνει το άφατο μας προφυλάσσει ταυτόχρονα από αυτό.
Ο καλλιτέχνης και ο τρελός, ο τρελός καλλιτέχνης που «εψήλωσεν ο νους του» είναι οι σαμάνοι της ομάδας. Αυτοί που ξορκίζουν την περιδίνηση από το α-νόητο της ύπαρξης. Με γιατροσόφια όχι μεταφυσικά, αλλά από την ίδια τη φύση του ανθρώπου.
Νavi: προφήτης και τρελός.
Εάν η αγορά έχει μπορέσει να καθυποτάξει την Τέχνη – ο Breton ήδη χαρακτήριζε τα ψυχιατρεία κάστρα έναντι του καπιταλισμού που διαστρεβλώνει κάθε καλλιτεχνική έκφραση – η Τρέλα παραμένει ο άναρχος γενέθλιος τόπος πάσας Ετερότητας, κάθε α-νομης επιθυμίας. Δημιουργία ίσον φόνος, φαντασιακός ή συμβολικός του πατέρα έγραφε ο Anzieu, ο θάνατος του οποίου επιτρέπει στον γιο να υπάρξει και να αποκτήσει όνομα.
Και εάν η κοινωνία επιχειρεί να καθυποτάξει την Τρέλα ανάγοντάς την σε κοινωνική συντεταγμένη, με τον πιο απλό και αποδοτικό τρόπο: μιλώντας γι’ αυτήν ή εντάσσοντας την στο DSM – όπως τη φωτογραφία θα έλεγε ο Barthes, της οποίας η φύση είναι η Τρέλα και της οποίας την επικινδυνότητα κατευνάζει η κοινωνία με το να την κάνει Τέχνη – η Τρέλα ως η φύση του ανθρώπου θα παραμένει μια ανυπότακτη ενσαρκωμένη ανάδυση από το ίδιο αυτό κοινωνικό σώμα που μεριμνά για την καταστολή της, απειλή στο συνεχές του νοήματος, στον εφησυχασμό του ύπνου, με εκείνα τα γιορτινά στον ουρανό της Ετερότητας πυροτεχνήματα που ως follis θα απειλούν με τυχαίες πυρκαγιές τον ύπνο των δεσμοφυλάκων.
Ο τρελός καλλιτέχνης ως έσχατος όρος ύπαρξης, ως η τελευταία ασύλληπτη δυνατότητα του ανθρώπου να είναι, παρεμβάλλει ανάμεσα σε αυτόν και το τέλος έναν πόθο.
Η Τρέλα ως ανάδυση του πραγματικού και η Τέχνη ως κατάλοιπο του σημαίνοντος, μορφώματα μεταφοράς και έσχατες αλήθειες, αποδίδουν την ακραία αλλά «ανθρώπινη, πολύ ανθρώπινη» συνθήκη ως Ετερότητα, ως εγγυητική επιστολή της ίδιας της ύπαρξης ως συμβάντος και εξ αυτού ως υπόσχεση ρήξης με τη σύμβαση.
Από τον άνθρωπο στον αυθεντικό άνθρωπο ο δρόμος περνάει από τον τρελό άνθρωπο έλεγε ο Foucault και ο Dali με τον δικό του τρόπο: «ανάμεσα σε μένα και έναν τρελό η μόνη διαφορά είναι ότι εγώ δεν είμαι τρελός».
Η «Τέχνη και η Τρέλα» διάπυρες από τα έγκατα του πραγματικού α-λήθειες αναδύουν το ανθρώπινο δράμα και το παράλογο του όποιου νοήματος ενώ ταυτόχρονα αναδεικνύουν την ύπαρξη σε έμπυρο πόθο ρήξης με το υποταγμένο και αποκαμωμένο σημαίνον.
Αναδεικνύουν το άρρητο, το ανήκουστο, το αόρατο, το τυχαίο, το παράξενο, το ανοίκειο, το ξένο, το έτερο ως προϋπόθεση μιας εν τω βάθει αναμονής με έναν εαυτό που εδώ και τώρα θα μπορεί να συναντά την επιθυμία του.
Από την κραυγή του Bonifatio σε εκείνη του Munk και του Rodin η «Τέχνη και η Τρέλα» έρχονται με τις κραυγές εκατομμυρίων διαδηλωτών να ταράξουν την ανοχή μας: τόσο δίπλα μας, τόσο κοντά μας, τόσο μέσα μας σαν το όριο της ανθρώπινης συνθήκης, σαν το μέτρο του ανθρώπου.
Ο τρελός καλλιτέχνης, το υποκείμενο της Τρέλας, ο μοναχικός μόνος αυτός που διαφεύγει της τηλεοπτικής εντολής γίνεται το σύμβολο της τελευταίας αντίστασης ανάγοντας τη γραφή και το παραλήρημα ισοδύναμα. Το «radio kalifata» στο Μπουένος Άιρες στέλνει καθημερινά το μήνυμα της ανυπότακτης έκφρασης.
Αν ο τόπος του σημαίνοντος είναι κατακυριευμένος και καθυποταγμένος από το πραγματικό της Αγοράς, ας δοξάζουμε τους δικούς μας Αγίους. Κάθε μέρα κι από έναν από το μεγάλο μαρτυρολόγιο της «Τέχνης και της Τρέλας».
Το ναίδριον του Άη Γεράσιμου και το ιερό του λοξία Απόλλωνα ας μας προστατεύουν ως Τέχνη και όχι ως καθυπόταξη του «πράγματος» σ’ ένα Μεγάλο Άλλο, εγγυητή του χεγκελιανού κυρίου, προσωρινού κυρίαρχου της επίσημης ιστορίας.
Ας αποδώσουμε με τον Dubuffet τιμή στις πρωτόγονες αξίες εντός ενός «dereglement de tous les sens» όπως έλεγε ο Rimbaud.
Ας προσευχόμαστε στον Artaud, στην Claudel, τον Χαλεπά, τον Βιζυηνό, την Aloise και στον μεγάλο κατάλογο των τρελών καλλιτεχνών- μαρτύρων της δεκαετίας ‘30-’40.
Στους Αγίους της Ετερότητας που καλούν σε αντίσταση ψυχής για τη μεταμόρφωση των υπηκόων του έτοιμου νοήματος σε σαλούς.
«Ο τρελός δεν είναι άλλος παρά ο λογικός που έπαψε να κρύβεται». Που έπαψε να φοβάται.
Η Litteraterra, ο περιφραγμένος εντός του ψυχιατρείου τόπος είναι και τόπος του νεύματος. Για να σταματήσει η τέχνη του «Μάπετ σόου» που παίζεται εκτός.
Οι τρελοί δεν ψηφίζουν, ξεσηκώνονται.
Στις τέσσερις η ώρα το απόγευμα, την 1η Οκτωβρίου1884, ο Ιωσήφ Γκινάκας είναι ο πρώτος Έλληνας που εισήχθη στο άρτι αποπερατωθέν «Δρομοκαΐτειο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αθηνών» επειδή «έπαθεν τας φρένας».
Εμείς, το 2014, ας «πάθομεν τας φρένας» και ας βγούμε έξω.
Προτείνω μια διαδήλωση: από το Αιγινήτειο στο Μέγαρο Μουσικής.
Και ας κηρυχθούν η «Τέχνη και η Τρέλα» παράνομες.
Ξέχασες του “καταδίδοντες”,του Πελοπίδα, πληροφοριακά το θέττω, όχι πως θέλω να το συνδέσω με το δικό σου και άλλων το “δοσιλογισμό”, που επαναλαμβάνεται εδώ και δέκα ημέρες, ωσάν να είστε φαντάσματα του 40 και του 50..
Οι συμπεριφορές που παρουσιάζεις ως γνώρισμα του ???, προσομοιάζουν σε αυτές που παρατηρήθηκαν σε όλο το παραπέτασμα και έγιναν γνωστές από τα αρχεία της “σταζι”..
Μήπως τελικά δεν υπάρχει λόγος να αλλάξουμε στρατόπεδο, διότι είμαστε ήδη στο σωστό βιωματικά;
Μήπως τελικά προσβάλεις και τον συνομιλητή στην προκείμενη περίπτωση , που δεν νοιώθω πως το έπραξε;
Σαν γυμνασίου συμπεριφορές τα παρακολουθώ φίλε…
Αυτά είναι άκρως θλιβερά άσπικ και δεν έχω άλλη λέξη να χρησιμοποιήσω!
Τώρα ως προς τα οικονομικά που παραθέτεις, σου λέω απλώς κι ας πεταχτεί-που το έχεις πετάξει ήδη δηλαδή, πως μιλάς για τα τελευταία 4 χρόνια και αφήνεις πίσω, γύρω στα 40 , που συνέβη το κακό και ειδικά με την ΑΤΕ και φυσικά αυτοαναιρείσαι…
Τι ψάχνω τώρα … να ανακαλύψεις αυτοναίρεσή σου, μεταξύ της “φιλολογίας” σου και της πραγματικότητας;;
Πολλά ζητώ όντως!
E,καλά, Ανιχνευτές , δεν πρόλαβα να γυρίσω τη πλάτη μου και ΒΑΚΧΕΥΣΑΤΕ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΩΣ. Ήσασταν απολαυστικοί -με μια ταχεία ανάγνωση που έκανα. Ευφράνθηκε η ψυχή μου από τον κυριολεκτικά οργιαστικό χαρακτήρα της συζήτησης. Όσο έλειπα τυφλοί ανέβλεψαν, χωλοί περπάτησαν, και σατανικοί ευνούχοι κράδαιναν φαλλικά σύμβολα. Τα είδα όλα που λένε, μέσα σε 30 τόσα ποστς. Όλοι καταπληκτικοί. Ιδίως το 56 και το 70 του Στέφανου . το ωραίο του Νικόλα περί αντοχής κατά την τελετή απονομής (πολυ γέλασα). Ο οντινμακ με το εξωπυραμιδικό – όλα ενδιαφέροντα. Κυρίως όμως η ροή και πλοκή της όλης συζήτησης.
Δημιουργήσατε ένα έργο τέχνης. ΕΙΣΤΕ έργο τέχνης.
Ευοί ευάν σ’ όσους φιλοσοφάν’ !!
Κρίμα που δεν έχω το χρόνο να παραμείνω , αλλά γι
‘αυτό φταίει η τρέλα σας που απλώνετε τη συζήτηση τόσο που θέλει κανείς 3 ζωές για να απαντήσει σε όλα και να συμμετάσχει . Θα παρακολουθώ σαν τον Μεγάλο Αδελφό. (αδελφό είπαμε Εξ, όχι αδελφή).
Για μετά το εβδομήντα έγραψα,αλλα άν δέν έχεις να απαντήσεις τίποτα επι της ουσίας, κρύβεσαι πάλι πίσω απο τα τέσσερα και σαραντατέσσερα χρόνια σαμαρά. Σάν τους σχολιαστές στα τηλεπαράθυρα μιλάς.
Όσο για το δοσίλογο που λές,εγώ έγραψα για τους δοσίλογους στην κατοχή,εσύ είπες ότι πρέπει να είμαστε υπάκουοι στον τόμσεν,άρα κατ εσέ συνδέοντάς το με τα δικά μου που έγραψα,συμπέρανες ότι θα είσαι δοσίλογος αφού υπακούς στους ξένους.
Αυτό το είπες μόνος σου όμως,εγώ ποτέ δέν είπα κάτι τέτοιο.
Ρε σε ξαναρωτάω,όταν γράφεις εδω μέσα είσαι πιωμένος ή απλώς όταν δέν σε βρίζει κανείς βρίζεις μόνος σου τον εαυτό σου,για να βρίσκεις πρόσχημα να κάνεις το θύμα;
Και για τις συμπεριφορές της στάζι,για να το λές εσύ σίγουρα κάτι θα ξέρεις. Εγώ δέν έχω ιδέα.
Τέλος για τον φίλο μας τον νικόλα,να χαρώ εγώ το χιούμορ σου,πουλιά στον αέρα πιάνεις.
ΥΓ Υποθέτω ερωτώντα ότι εσύ θα βρίσκεις απολαυστική και την σοφία βούλτεψη όταν μιλάει στα κανάλια.
Και όταν βρείς καιρό εξήγησε και σε μάς τι είπε ο όντινμακ γιατί δέν κατάλαβα τίποτα.
ΥΓ2 Και λίγα λόγια για την ιστορία της αγροτικής τράπεζας μιάς και αναφέρθηκε,που τα έχω ξαναγράψει βέβαια,αλλά θα τα έχετε ξεχάσει.
Ιδρύθηκε μετά απο πολλές και έντονες αντιρρήσεις πολιτικών και την έντονη διαφωνία της εθνικής τράπεζας και ήταν κυρίως επιτυχία του υπουργού στασινόπουλου.
Η αγροτική βοήθησε σημαντικά στην αγροτική ανάπτυξη ,ενισχύοντας τους μικροαγρότες επίσης σημαντική ήταν η βοήθεια που προσέφερε στους πρόσφυγες.
Στην διάρκεια της κατοχής με δικά της κεφάλαια,οργανώνει συσίτια,προσφέρει ρουχισμό και συνεχίζει να τροφοδοτεί με λιπάσματα και εφόδια τους αγρότες στο μέτρο του δυνατού βέβαια (ψάξτε να δείτε τι έκανε η εθνική στην ίδια εποχή).
Μετά το τέλος του πολέμου,η αγροτική τράπεζα είναι απο τους μεγαλύτερους (άν όχι ο μεγαλύτερος τότε σίγουρα ο πιο αποτελεσματικός) φορείς ανασυγκρότησης της χώρας.
Επι χούντας υποβαθμίζεται σημαντικά διότι δέν ταιριάζει η λαική και αναπτυξιακή της πολιτική με την πολιτική του καθεστώτος και μετά το εβδομήντά τέσσερα αναλαμβάνει πάλι σημαντικό έργο στην οργάνωση και διακίνηση της παραγωγής με πολύ καλό σχεδιασμό και υψηλής εκπαίδευσης επιστημονικό προσωπικό.
Στην συνέχεια,κάπου στο ογδόντα τέσσερα ογδόντα πέντε,η αγροτική τράπεζα γίνεται ο κουβάς που ρίχνει ο καθένας τα άπλυτά του,φθάνοντας έτσι στην εσκεμμένη κατάρρευσή της για να δοθεί στον σάλα.
Αποτελώντας ίσως το μεγαλύτερο σκάνδαλο των κατοχικων κυβερνήσεων των ημερών μας,αλλά που κανείς δέν λέει τίποτα.
Αυτά τα λίγα ιστορικά στοιχεία για την ατε που σίγουρα λένε πολλά,για να κάνουν την κορόιδα οι μεγαλύτεροι και να ξύνουν τα αρχίδια τους οι νεώτεροι.
ΥΓ3 Εντυπωσιακό αλλά και παράδοξο ειναι,πώς στην εποχή του μεταξά η ατε άσκησε σχεδόν σοσιαλιστική πολιτική,ενώ δέν είναι υπερβολή να πούμε πώς και ο ίδιος ο μεταξάς έκανε κάποιες σοσιαλιστικές μεταρρυθμίσεις που όμοιές τους δέν έγιναν ποτέ στην χώρα (θυμίζω πώς ο μεταξάς αρνήθηκε να πληρώσει τα χρέη του κράτους σε ξένη τράπεζα και κέρδισε μάλιστα την προσφυγή εναντίον της,δημιουργώντας ένα δικαστικό ιστορικό που στηρίχτηκε πολύ αργότερα η αργεντινή για να κάνει το ίδιο. Ποιός,ο μεταξάς!!! ) . Στο μικρό οικονομικό θαύμα αυτής της εποχής όπως χαρακτηρίζεται,συνέβαλε κατά πολύ η ατε,αλλά συνέβαλε και ένας φασίστας ηγέτης ο οποίος προχώρησε σε σοσιαλιστική οικονομική ανάπτυξη. Αυτά είναι απο τα παράξενα της ιστορίας.
Κράτα σταθερά τό Τιμόνι
στήν κατεύθυνση τού Δίκιου*,
όπου κι άν βρίσκεται αυτό,
όποιος κι άν είναι ό δικαιούχος,
καθώς περνά η Μαούνα μας τά στενάχωρα
ανάμεσα στή δεξιά σκύλα καί τήν αριστεριτζίδικη χάρυβδη,
πρός τό συμφέρον όλων μας καί τό κοινό καλό
Μανίλα, Πεκίνο, Νέα Υόρκη, Βερολίνο
μέ τή βοήθεια τού Θεού, φυσικά
πώς τό φαντάστηκες, δηλαδή!…
Νά σπέρνει η Μαούνα μας σπαρτούς καλικαντζάρους,
σάν τόν Κάδμο έκ Φοινίκης στή Θήβα,
μολύνοντας έτσι τόν απέραντο ωκεανό τού νοήματος
τού πανέμορφου Κόσμου τού Θεού καί τών Ελλήνων,
δολοφονώντας πάει νά πεί τήν Ελπίδα όλων μας;
Μή γένοιτο
τέτοιο ένα έγκλημα εγκλημάτων
(εβραίϊκο τό σχήμα, καθώς η “γλώσσα” τους δέν μπορεί νά πεί: εγκληματικότατον!)!
Κι άν ντέν τέλεις, βέβαια
νά ‘ναι καλά τό Μεσιανό Κατάρτι τής Μαούνας μας κι απέ
σού λέω εγώ άν σάχνεις τόν Δυσσέα πρός τό συμφέρον κ.λπ ή δέν τόν σάχνεις!
*
πού ψάχνεις γιά σιγουριά;
αφού τό λέει καθαρά:
Μέσα σου ψάξε να κρατηθείς.
Εκεί πεσμένο και πλακωμένο
από σκουπίδια κάθε λογής,
σε περιμένει για να το βρείς’
δεν αναπνέει, μα κάτι λέει,
πως «εσύ είσαι» – αν μ’ εννοείς –
«γιός του Πατέρα σου και της Ζωής».
Ζωή (ανάσταση πρώτη)
άσε, δηλαδή, πού:
Μάνα «γεννά» το γιόκα της
κι αυτός τον εαυτό του’
αν ημπορεί’
κι αν δε μπορεί…
σκλάβοι γενήκανε πολλοί!
Συνομιλητή οντινμακ, μην περιμένεις από εμένα να αντιτάξω ή να συμπληρώσω οτιδήποτε!
Δεν διαθέτω ούτε τη λεκτική επάρκεια, ούτε τις γνώσεις και φυσικά δεν μπορώ ούτε να το εκλαϊκεύσω τα λεγόμενα σου.
Τα διαβάζω όπως τα βλέπω και σου υπόσχομαι πως και στο μέλλον θα παρακολουθώ τους προβληματισμούς σου!
Προσωπικά σε ευχαριστώ που συμμετέχεις έστω και σε συγκεκριμένες στιγμές των συζητήσεων!
Μην αφήνεις τον εαυτό σου να στενοχωρηθεί και μην πτοείσαι από οποιοδήποτε σχόλιο συνομιλητών, ειδικά αυτών που έχουν θητεύσει μια ζωή ολάκερη στις φυλλάδες του Κουρή και ειδικότερα του Αυριανισμού.
Συνομιλητές, που έχουν τόσο “βάθος”, όσο και η λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου ή της Βιστωνίδας για να είμαι και επίκαιρος και για ξεκάρφωμα, ανάγουν κάθε κοινωνική δραστηριότητα, στη ζωή του Πενθέα..
Συνομιλητές , οι οποίοι, τον λαικισμό και τις στερεότυπες αερολογίες, τις νομίζουν, ως εκλαικευμένη επιστημονική γνώση.
Ευχαριστώ Μπάμπη , για την πληροφόρηση περί ΑΤΕ και θερμά ευχαριστώ για την αναθεωρητική ματιά σου , στη Μεταξική σοσιαλιστική περίοδο!
Αυτό το τελευταίο ειδικά, το κραττώ!
Κάτι που ΠΡΈΠΕΙ να δείτε. Ειδικά εσύ Εξ, δέξου το ως δώρο να ευφρανθεί η ψυχή σου μια και δεν μπορείς να γελάσεις. http://periergaa.blogspot.gr/2014/09/blog-post_463.html
Στέφανε βγάζεις μια ξινάδα παρά τις καλές προθέσεις των συνομιλητών. Ο άνθρωπος είναι όπως είπες όχι αυτά που έχει αλλά αυτά που σκέπτεται. Θα προσθέσω κι’ αυτά που αισθάνεται/ νιώθει συναισθηματικά μια κι’ αυτό επίσης είναι προηγμένη μορφή νοημοσύνης. Κι’ εσύ είσαι όλο ξινίλα χωρίς λόγο. Σκέπτεσαι ξινά – το ‘χεις μερδέψει με την οξύνοια. Δεν είναι συνώνυμα…
Ρ’ εσύ
Βλαξ,
δέν ήταν ακόμη ώρα
νά κοινοποιήσουμε τά ονόματα τών Ακαδημαϊκών τής Μαούνας μας!…
Έτσι πού τά ‘καμες,
ανασκουμπώσου,
πέ καί στούς Άλλους νά κάμουν τό ίδιο, καθώς
θά πέσει πολλή δουλειά τώρα πού τό μάθαν οί νεκρόφιλοι ότι
θά τούς αλλάζουμε τά φώτα, τών φωταδειασμένων
μέχρι νά δούν στάση Ανα- καί νά πούν «Ήμαρτον»,
χώρια τά πατερμά τους καί «βασιλεύ ουράνιε» γιά σιγουριά τους, δηλαδή!
Λέω νά παραγγείλω έναν Επισείοντα πού νά γράφει:
«Ελπίς τής ανθρωπότητος ό Ελληνισμός», διότι
νά τό σκαλίσουμε στό Μεσιανό Κατάρτι δέ λέει, αφού
Εμείς τό ξέρουμε έκ μιάς Αρχής,
άσε πού λείπει κι ό καλλισκαλιστής ό Άφαντος,
τί λές κι εσύ;
Καί πού ‘σαι,
Βλαξ!…
Κοίτα μή κοινοποιήσεις καί τό ατού μας
«γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος»,
έ;
Μια ευγενική διόρθωση αν μου επιτρέπεις Στέφανε, επειδή το ‘χεις γράψει πολλές φορές, είναι “θέτεις” κι’ όχι “θέττεις” και “κρατώ” όχι “κραττώ”. Όχι τίποτ’ άλλο, μη σου γίνει το τυχαίο λάθος συνήθεια.
Χαιρετώ την ανανεωμένη από το καλοκαίρι ομήγυρη.
Πολύ ενδιαφέρον το θέμα της ανάρτησης, αν και ιδιαίτερα στριφνό μέσα στην πολυαναφορικότητά του.
Πάντως η θέση ότι η τέχνη συνδέεται με την τρέλα με έναν ριζικό τρόπο, είναι κάτι που λογικά θα έπρεπε να μας ενοχλεί κατά βάση.
Γιατί πολύ απλά σημαίνει, ότι αυτός που θα προσέγγιζε ουσιαστικά την τέχνη θα γνώριζε ή τουλάχιστον θα συναισθανόταν τα πάθη που οδηγούν την ψυχή στην τρέλα, όπως και αντίστροφα η “ανατομία” της τρέλας, θα οδηγούσε με κάποιο τρόπο στις γεννεσιουργές δυνάμεις της τέχνης.
Αυτό μας “πετάει έξω” από το χώρο της τέχνης, όπως ανάλογα κρατιόμαστε επιφυλακτικοί και σε απόσταση από τον χώρο της τρέλας.
Η τρέλα είναι πρώτα απ’ όλα μια κατάσταση απίστευτου πόνου, πιο βαθιού από οποιονδήποτε σωματικό. ‘Ομως να που στο άρθρο αυτό (και σε μια πληθώρα άλλων παρόμοιων), επιχειρείται να συνδυαστούν αυτές οι φαινομενικά παράταιρες ψυχικές εκδηλώσεις : η τρέλα, η εσχατιά των ανθρώπινων παθών, και η τέχνη που “ευφραίνει” και “ψυχαγωγεί” με όλη την ετυμολογική σημασία των δυο τελευταίων ρημάτων.
Από κάθε άποψη αυτή η διασύνδεση ενέχει πολλούς κινδύνους. Από τη μια είναι ένα επιχείρημα στη φαρέτρα μιας παχηλής μικροαστικής αντίληψης που πολλές φορές φτάνει στα όρια του φασισμού, και που παρουσιάζει την τέχνη -που δεν μπορεί να αντιληφθεί- σαν εξαπάτηση, υποκρισία, και παθολογία. Αντλεί επομένως μια σαδιστική ευχαρίστηση από το γεγονός ότι η τέχνη αυτή συνορεύει επικίνδυνα ή καταλήγει στην τρέλα.
Από την άλλη η τρέλα είναι πράγματι μια κατάσταση ακραία απειλητική που ελάχιστοι από μας μπορούν να την ανεχτούν, και ακόμα περισσότερο να τη διαχειριστούν με οποιοδήπουε τρόπο. Επομένως το “άγγιγμά” της, είναι κάτι που θα πρέπει να σημαίνει στη ψυχή συναγερμό.
Άρα για να διατυπώσουμε λίγο πιο σωστά όλο τον παραπάνω συλλογισμό.
Αν η τέχνη και η τρέλα γειτνιάζουν, τότε αυτός που “αναγνωρίζει” την τέχνη, σημαίνει ότι “αναγνωρίζει” και τα σημάδια μιας τρέλας στον ίδιο του τον εαυτό. Η συνάντηση επομένως με ένα έργο τέχνης, είναι ένα σοκ, ένας συναγερμός.
Ή και αντίστροφα, μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει στο παραλήρημα της τρέλας αλήθειες που μπορούν να “καθοδηγούν” την ψυχή, (ψυχ-αγωγές) όπως ακριβώς υποτίθεται επιχειρεί η υψηλή τέχνη. Αυτό σημαίνει ότι “αποκωδικοποιεί” μια χαώδη γλώσσα, την φέρνει στο φως, και ταυτόχρονα σκύβει με συγκίνηση πάνω στις “ανθρώπινες, πολύ ανθρώπινες” αλήθειες των τρελών.
Το θέμα επομένως είναι ότι και η τέχνη και η τρέλα μπορεί να μας αφορούν με έναν άμεσα προσωπικό τρόπο, και πολύ θα ήθελα να μάθω και να καταλάβω πως το προσεγγίζει ο καθένας μας αυτό.
ΥΓ. Odinmac, το γεγονός ότι διαχωρίζεται η τρέλα σε “θεϊκή” και μη, έχει ένα μικρό συγκριτικά νόημα κατά τη γνώμη μου, μπροστά στο γεγονός ότι χρησιμοποιείται η ίδια λέξη : “τρέλα”. Είναι σα να λέμε ότι σε έναν πόλεμο, κάποιοι ξεκοιλιάζονται και κάποιοι επιβιώνουν και μιλούν με συντριβή για αυτόν, ή παραφράζοντας αυτό που είπε ο Νταλί, η διαφορά ανάμεσα σε έναν καλλιτέχνη και έναν τρελό είναι ότι ο πρώτος “επέστρεψε”, ενώ ο δεύτερος “σκοτώθηκε” στον πόλεμο αυτό. Εξάλλου δεν είναι καθόλου σπάνιο ότι και οι έχοντες τη “θεία” τρέλα αργά ή γρήγορα υποκύπτουν στην “κοινή”. Η ουσία επομένως βρίσκεται, στον αποτροπιασμό και στο γιατί του “πολέμου”, στις απαρχές δηλαδή αυτής της οδυνηρής κατάστασης που ονομάζουμε τρέλα.
Η τρέλα και το παραλήρημα δεν βιώνονται από το ανθρώπινο σώμα με ευχάριστο τρόπο και καταλήγουν να το εξουθενώνουν μέσα σε μεγάλη οδύνη.
Άρα πρέπει να εξετάσει κανείς με ιδιαίτερα οξύνοια το τι θα μπορούσε να χαρακτηρίσει σαν “θεϊκό”. Πόσο μάλλον όταν ο χαρακτηρισμός “θεϊκό” μπορεί να αποπροσανατολίσει από την ουσία του προβλήματος που λέγεται τρέλα εξωραίζοντας τη σαν μιαν ακόμα “εκδήλωση του πνεύματος”.
Δές το κι έτσι,
Μαρία:
είναι πολλοί κι από δεκαετίες πού σάχνουν καριέρα καί κονομάνε,
πουλώντας τρέλλα!…
Καλώς τηνε…,
λέω!
Θέλει ἡ Μαρία νά μάθει καί νά καταλάβει πῶς προσεγγίζουμε τό θέμα «τέχνη καί τρέλα» καί μᾶς ρωτάει γιά νά τῆς ἐξηγήσουμε ὑποθέτω πῶς σκεφτόμαστε.
Γιά τήν τρέλα, μέ μιά δόση ἐλαφριᾶς τρέλας δηλαδή ἔνθεης κατάστασης νά τῆς ἐξηγήσω, πῶς νά τῆς ἐξηγήσω ἀπό ποῦ ξεκινάει τό πρόβλημα,
http://www.youtube.com/watch?v=AX2n1X0vNxY
προσοχή στό 2.36 καί βάλε.
Γιά νά τό ἑρμηνεύσει σωστά χρειάζεται ἡ τέχνη, ἡ ἐμβάθυνση σέ μία τέχνη πού μαλακώνει τίς ψυχές, δίνει δημιουργικές διεξόδους καί ἀφήνει τόν νοῦ νά σκεφτεῖ καθαρότερα, μέ στόχο τήν ὑγεία πού δέν εἶναι μόνο ἄρνηση τῆς ἀρρώστιας, εἶναι καί αὐτό, ἀλλά κάτι περισσότερο ἀπό αὐτό, ἔχει καί ἐλπίδα καί πίστη καί ἀγάπη γιά τή ζωή καί τούς ἀνθρώπους.
Εἶναι ‘ Ελληνικός αὐτός ὁ τρόπος; Μπορεῖ, μεγάλος πολιτισμός καί μέ δυνατότητα νά ἀποτυπώνει μέ τήν τέχνη, τήν γλῶσσα καί τόν λόγο τίς πολύ λεπτές ἐκφάνσεις τῆς ψυχῆς καί τοῦ πνεύματος καί νά τιμᾶ τήν ἀγάπη γιά τή ζωή.
Ευχαριστώ ερωτών, για τις συμβουλές!
Μόν’πρόσεχε κι εσύ, όταν αναφέρεσαι σε “συνομιλητές”, να αυτοσυγκρατείσαι και να μην γενικεύεις.
Τώρα , εάν θέλεις να αυτοκοπαδιάζεσαι κατά καιρούς, στις συνομοταξίες των “καλών προθέσεων”, κανένα πρόβλημα, διαθέτω αρκετή ξινάδα και για σένα!!
Για το κρατώ και θέτω, δεν ξέρω , νομίζω πως το σωστό είναι με δύο τ..
Μια ορθογραφική παρέμβαση με βαθύτερη ανάλυση, θα μου έκανε καλό και θα μου έλυνε τη δυσπιστία..
Επί τούτου το γράφω έτσι και δεν γίνεται από καμία συνήθεια…
Σα να έχεις δίκιο με τα “τ”, αν και η αυτόματη διόρθωση μου τα δίνει συνεχώς με ένα τ, έγραφα δύο και έψαξα τώρα να βρω , τι είναι αυτό που με έσπρωχνε να το πράξω..
Ήταν το “πράττω”, τα σύνδεσα με κάποιο τρόπο και θεωρούσα ότι γράφονται με τον ίδιο τρόπο!
Αν και το “καλά κρα”ττ”εί”, το συναντούμε και το συνάντησα τώρα στο πρόχειρο ψάξιμο , στο διαδίκτυο!
Xαίρομαι που έψαξες μέσα σου να βρείς από που προέκυπτε το λάθος. Πράγματι το πράττω είναι με 2 “τ” αλλά το κράτος -κρατώ -κρατεί είναι με ένα. Όπως και το θέτω. Ναι πολλά λάθη ορθογραφικά κυκλοφορούν στο διαδίκτυο σημασία έχει να τσεκάρεις από έγκυρο ιστότοπο. Επίσης υπάρχει ένα θέμα μεταξύ παλιάς και νέας ορθογραφίας ορισμένων λέξεων π.χ. αυγό/ αβγό όπου είναι αποδεκτά και τα δύο.
Η ξινάδα ΔΕΝ είναι εξυπνάδα. Μη τα μπερδεύεις. Και παρεμπιπτόντως, η “οξύνοια” στην οποία αναφέρεται η Μαρία Δ. παραπάνω -Καλώς ήρθε κιόλας !- ΔΕΝ είναι η ξινάδα/οξύτητα αυτή που φτιάχνεται από λεμόνια αλλά η άλλη που φτιάχνεται από άλλα πιο νοήμονα υλικά.
Εσύ συνέχα να αυτοκοπαδιάζεσαι στη λέσχη των “”καλών προθέσεων”, ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ.. και θα ακούς όση ξινάδα σου χρειάζεται, εάν δεν πιάνεις αυτόν τον απλό διαχωρισμό και συνεχίζεις να μου μιλάς για τα μη νοήμονα υλικά που διαθέτω ή τα νοήμονα που δεν διαθέτω κατ’εσέ, μην ψάχνεσαι για τα λεμόνια που θα φας και θα τρως κατακούτελα βλαξ!
Ταγκαλάκι της κακιάς μανούλας… ε ταγκαλάκι!
Άντε τράβα να βρεις το χρόνο που διαφωνώ με τον οποιοδήποτε και το τι υποστηρίζω στα βασικά,να ξεπλύνεις τα προχθεσινά αρλουμποεπιχειρήματα και μετά ξαναβάζεις νέα θέματα για ξινίλες και τα σχετικά..
Μην ξαναγυρίσεις για το τίποτε και άνευ ουσίας θέμα που ξεκίνησες, γιατί ήδη τα πιράκια μου άρχισαν να χτυπάνε στο κεφαλάρι και δεν θέλω να κάψω καμιά βαλβίδα φθινοπωριάτικα!
Το βασικό λάθος της μαρίας που παρασύρει όλο το σκεπτικό της είναι ότι η τρέλλα κατ αυτήν μπορεί να έχει επίγνωση του εαυτού τους. Ο τρελλός όμως ποτέ δέν ξέρει ότι είναι τρελλός,γιατί άν το ξέρει τότε με την λογική θα κρίνει τον εαυτό του και συνεπώς δέν θα είναι τρελλός (όποιος πιστεύει ότι τρελλάθηκε ή φοβάται ότι θα τρελλαθεί,μόνο τρελλός δέν είναι μας βεβαιώνουν οι ψυχίατροι).
Όπως για μάς ο κόσμος μας είναι ο λογικός και του τρελλού ο παράλογος,έτσι και για τον τρελλό ο κόσμος του είναι ο λογικός και ο δικός μας ο παράλογος.
Εξάλλου δέν είναι δύσκολο να αμφιβάλλουμε και για τον δικό μας κόσμο των λογικών,άν βγούμε έξω απο αυτόν όπως προτείνει ο οντινμακ και τον παρατηρήσουμε να πιστεύει σε αυθύπαρκτες πλατωνικές ιδέες και θεούς,σε οντότητες εντελώς παράλογες δηλαδή,που δέν μας ενοχλούν όμως όσο είμαστε εντός του κόσμου μας,εντός ενός παραλόγου που το αποδεχομάστε σάν λογική. Συνεπώς η λογική μας με την οποία θα κρίναμε την τέχνη σύμφωνα με τον όντινμακ και τον καγγελάρη,μιλώντας για τρελλούς θεούς,αντιφάσκει με τις προσδοκίες της τέχνης που η ίδια η λογική μας της προσέδωσε,διότι αυτομάτως εμείς μεταβαλλόμαστε σε τρελλούς και η τέχνη σε λογική.
Τι ήταν ο άμλετ άραγε τρελλός ή λογικός;
Βλέπουμε πολλά τρελλά πράγματα σε αυτόν η δράση του όμως έτσι όπως εξελλίσεται και καταλήγει μας είναι απόλυτα λογική ή ακόμη καλύτερα,χρειάζεται να είναι τρελλός για να φέρει σε πέρας μιά λογική αποστολή του.
Δέν φανερώνει με την τρέλλα του καμμιά νέα πραγματικότητα ούτε αλλάζει την δική μας πραγματικότητα όπως λέει ο καγγελάρης,απλώς χρησιμοποιεί την τρέλλα σάν τέχνασμα,σάν δεδομένο μιάς παράστασης (εξάλλου ο σαίξπηρ δίνει το φινάλε και με μιά παράσταση).
Άν για παράδειγμα στην αρχή ενός βιβλίου,θεατρικού έργου κλπ μας παρουσιαστούν και ήρωες η καταστάσεις με παράλογες υπερφυσικές κλπ ιδιότητες,καθόλου δέν θα μας παραξενέψει αυτό και στην συνέχεια θα τους εντάξουμε σε μιά λογική στα πλαίσια του έργου.Άν δηλαδή εγώ τώρα γράψω μιά ιστορία όπου παρουσιάζω τον νικόλα να έχει μεγάλα αυτιά και να πετάει σάν το ντάμπο το ελεφαντάκι,αυτό θα το αποδεχτείτε στα πλαίσια της ανάγνωσης σάν να ήταν λογικό,έτσι που άν στην εξέλιξη της ιστορίας ο νικόλας βρεθεί εγκλωβισμένος σε μιά γωνία με πέντε κακούς απέναντι έτοιμοι να τον δείρουν,όλοι να σκεφθείτε,μα καλά γιατί δέν κουνάει τα αυτιά του να πετάξει να ξεφύγει,χωρίς κανείς να πεί ότι αυτό είναι κάτι παράλογο.
Η τρέλλα λοιπόν και της τέχνης,άν όταν και όπου υπάρχει,είναι μιά σύμβαση με την λογική μας και όχι μιά καθεαυτή τρε΄λλα. Και είναι μιά σύμβαση με την λογική μας σημαίνει είναι ένα γλωσσικό στοιχείο. Και θεωρώ αφελές έως ανόητο κάποιοι να τα παίρνουν κυριολεκτικά όπως ο καγγελάρης και ο όντινμακ και να νομίζουν ότι είναι όντως τρελλή η τέχνη και υπάρχει σε έναν άλλο κόσμο τρελλό ή μη,εκτός του δικού μας. Είναι σάν επειδή έγραψα εγώ μιά ιστορία με τον νικόλα που μπορεί να πετάξει με τα αυτιά του,να πιστέψουμε ότι αυτός θα μπορεί πράγματι να πετάει με τα αυτιά και στην πραγματικότητα.
Ορίστε ρωτήστε τον,μπορεί να πετάξει;
Θα πρέπει να γνωρίζεις Μαρία,
πως κάποιοι είμασταν φυλακισμένοι στα υπόγεια των διαχειριστών του ιστολογίου και όχι σε καλοκαιρινές διακοπές..
Και μην κρίνεις από εσένα, που υπάρχεις ως πρόσωπο και πολίτης αυτάρκης νοητικά σε τούτο τον αλήτη τον ντουνιά, υπάρχουν πάρα πολλοί, δυστυχώς, που αποκτούν ύπαρξη ως ταγκαλάκια και μπαλάκια της δήθεν δημοκρατικής στέκας που τους κοπανά από δω κι από κει και δε βρίσκουν τρύπα να χωθούν και να λυτρωθούν..
Μάλλον θα είναι σε τραπέζι άτρυπο, της καραμπόλας και της αέναης σβούρας, αρκεί να υπάρχει πάντα ο χειριστής της στέκας!
Οπότε η ανανέωση , δεν είναι όπως αυτού που “γεμίζει μπαταρίες” στη Μύκονο και στη Λούτσα, αλλά όπως του αγριμιού που σπάζει τις αλυσίδες του!
Πολύ μαχητικό αυτό το τελευταίο; Να το μετριάσω λέτε;..
Ή να πιάσω τη στέκα και να αρχίσω το σερί;
Καλώς ήλθες!!
Υγεία πνευματική και καλό Χειμώνα!!
Με φθηνό πετρέλαιο για τους τυχερούς, διότι εμείς που καταναλώνουμε πουτινικό αέριο, μας έχουν βγάλει το… σχιστόλιθο!
Άντε νά’ρθει του άλλου δικτάτορα του Αλίγιεφ με τη μοντέρνα σύζυγο, να δούμε πόσο θα μας στοιχίζει!
Τι εννοείς Στέφανε όταν λες ότι “είσαστε φυλακισμένοι στα υπόγεια των διαχειριστών του ιστολογίου”;
Έλα τώρα, μη με κάνεις να εκθέσω τα δημοκρατικά αισθήματα και δράσεις του Παντελή της καρδιάς μας!
Με έριξε στα κάτεργα και πήγε για ψάρεμα με βάρκα τόσο δυνατή , που τα ψάρια του έβγαζαν τη γλώσσα…
Τουλάχιστον αυτά γλύτωσαν από τις νεατερνταλικές ψυχώσεις του … ψαρά!
Εγώ θα έπρεπε να περιμένω δύο μήνες περίπου, μέχρι να καταλάβει το λάθος του και να αρχίσει τα μηνύματα και τις αναπάντητες και τα μέιλ… όπως έγραψα και σε προηγούμενο σχόλιο σε αυτό το κουτί(να το δεις στην προηγούμενη σελίδα-ενδιαφέρον νομίζω) και στο τέλος να με τουμπάρει και να ενταχθώ ξανά στις ελεύθερες συζητήσεις η αλήθεια και να με κερνά καφέδες βερεσέ…με στριχνίνη και πληρωμή στην καπνοπούληση, όταν πληρωθεί από τον Φ(υ)(ι)λαργυρόπουλο τον “φύλακα” του αργύρου!
Τρίτη φορά φυλακισμένος και τρίτη φορά Ελεύθερος λοιπόν και το απολαμβάνω!
Ελπίζω κι άλλοι μαζί μου!!!!
ΥΓ: Εντάξει υπερβάλλω πως με παρακάλεσε, η αλήθεια είναι πως τον απείλησα να του ξυρίσω το μουστάκι το σοσιαλιστικό της Αλλαγής και του σοσιαλισμού, προ του 77 εε;!!
“5ίμασταν φυλακισμένοι στα υπόγεια των διαχειριστών”
“Έλα τώρα, μη με κάνεις να εκθέσω… ”
“Με έριξε στα κάτεργα και πήγε για ψάρεμα με βάρκα τόσο δυνατή , που τα ψάρια του έβγαζαν τη γλώσσα…”
“Τουλάχιστον αυτά γλύτωσαν από τις νεατερνταλικές ψυχώσεις του … ψαρά!”
no comments
Sigmund ποιός νομίζεις ότι είααι τέλος πάντων που σου φαίνεται ότι μπορείς να θεραπεύσεις τη τρέλα του Sigma-Sigma .Άϊ μου να πας να πλύνεις κανα πιάτο στη Μαούνα, να φανείς χρήσιμος για τη κοινωνία.
Πάρ’το χαμπάρι, απέτυχες. Άμα το παιδί ντεν τέλει να ωριμάσει, ντεν τέλει. Τελείωσε . Δεν πα να’ χεις κάνει όλες τις μελέτες του κόσμου , αποδεικνύονται ανίσχυρες όλες μπροστά στην ΑΡΝΗΣΗ του παιδιού.
Μετά σου λένε μη πιστεύεις στους εξορκισμούς των πρτωτόγονων…..
Μόνη ελπίδα τελικά.
Στέφανε μιλάς με υπονοούμενα και ειναι πολύ δύσκολο να καταλάβω τι ακριβώς καταγγέλεις, αν καταγγέλεις κάτι δηλαδή.
Το ότι υπάρχει ένα πρόβλημα χημείας ανάμεσα σε σένα και στον κ. Σαββίδη μου έχει γίνει αντιληπτό, και άλλο τόσο μου έχουν γίνει αντιληπτές απόπειρες και από τις δυο πλευρές να εξομαλυνθεί αυτή η κατάσταση. Αυτό εμένα προσωπικά μου αρκεί.
Γιατί είναι πολύ κοινό σε όλους μας νομίζω, να σου τη δίνει στο δόξα πατρί κάποιος συνάδελφος, γνωστός ή συνομιλητής, να χάνεις το νόημα της συζήτησης και να φαντασιώνεσαι πως θα του αστράψεις καμία, για λόγους που δεν είσαι σίγουρος ότι καταλαβαίνεις και πολύ καλά. Ή να τον λούζεις στους υπερβολικούς χαρακτηρισμούς κλπ.
Μου αρκεί όμως αν κάποια στιγμή υπερισχύσει η λογική, και βάλει κανείς κατά μέρος αυτήν την παράξενη χημεία προς όφελος ενός κοινού τρόπου (διαλόγου ή κοινής δράσης πχ).
Αυτό όμως δεν φαίνεται να είναι ιδιαίτερα εύκολο, γιατί παρά τις υποχωρήσεις ή τα δείγματα καλής θέλησης, ξεφυτρώνει πάντα αυτή η ροπή προς την ασυνενοησία και την εντροπία.
Το γεγονός λοιπόν ότι το σχόλιό σου, παρόλα όσα έχουν προηγηθεί, είναι γεμάτο ειρωνίες και δεν διαλέγεις να πεις αυτό που συμβαίνει με αμεσότητα, ρίχνει νομίζω πάλι λάδι στη φωτιά -(το “αστείο” με το “ξύρισμα του μουστακιού” είναι πολύ προκλητικό και επιθετικό,)- οπότε ετοιμάσου για νέο μπαράζ μπουντρουμιάσματος , και νέα παράπονα από μέρους σου ότι καταπατούνται οι δημοκρατικοί θεσμοί.
Η δημοκρατία λυγίζει πολύ εύκολα κάτω από προσωπικές εμπάθειες, δεν το καταλαβαίνεις και συ αυτό; Πως περιμένεις να βρεις το δίκιο σου, ή να εκφέρεις την άποψή σου, μέσα από έναν τόσο ανταγωνιστικό λόγο;
ΥΓ. Θα προσπαθήσω να επανέλθω στο θέμα της ανάρτησης γιατί με ενδιαφέρει πολύ, αν κρατηθεί βέβαια ο ειρμός με κάποιο τρόπο…
Οι σχέσεις μας με τον κύριο Σαββίδη, είναι ΆΡΙΣΤΕΣ!
Όλο το κείμενο, είναι χιουμοριστικό και αποτελείται από συρραφές που αντιλαμβάνεται ο ίδιος σίγουρα και μερικές από αυτές λέχθηκαν και δημόσια, άρα τις κατανοούν και αρκετοί που βρέθηκαν τελευταία στις συζητήσεις!
Θα λάβω σοβαρά υπόψη, το θέμα με το μουστάκι και όχι μόνο και μάλλον κάνω λάθος, ασχέτως εάν δεν κινδυνεύει πλέον η ελεύθερη πρόσβασή μου, στο ιστολόγιο!
Έχουμε θεσπίσει κοινό Σύνταγμα, ως προς αυτό!…Θέλω να ελπίζω δηλαδή!
Υγεία να έχουμε και ΝΑΙ, προβλέπω πως σε κάποιο μέλλον, ίσως προκύψει και κάποια δραστηριότητα ουσίας, μεταξύ εμού και του Σαββίδη και όχι μόνο!
Τον εκτιμώ ιδιαιτέρως ως άνθρωπο και δημοσιογράφο, σέβομαι τη σοβαρή και ακέραια στάση του, όλα τα προηγούμενα χρόνια της λαμογιάς και τον ευχαριστώ, που μας χάρισε σταγόνες προβληματισμού και περαιτέρω σκέψης!
Είναι η πρώτη φορά που δεν σκέπτομαι ούτε ένα “αλλά” και όσο το καλοσκέφτομαι, αν και έχουμε συναντηθεί κάποιες φορές, ποτέ δεν βρήκα την ευκαιρία να το πω έτσι ευθέως και πάνω από όλα , χωρίς “αλλά”!
Ζούμε καιρούς, κοινωνικής μόχλευσης και σπασίματος ιδεολογικών στερεοτύπων, μπορούν να δραστηριοποιηθούν ακόμη και οι πλέον διαφορετικοί του χθες σε κοινούς στόχους!
ΥΓ: Ευχαριστώ και που κάθισες να το ψυρίσεις το μη θέμα στην ουσία Μαρία , λάβε το ως μια περιφραστική καλημέρα και καλώς ήλθες!
ΥΓ2: Μεγάλη μουσίτσα είσαι τελικά ερωτών και ηλικιακά καθώς κατάλαβα και συμπεριφορικά..καλάαααα!
Θα βρεθούμε στα αμπάρια κάποια στιγμή, δε θα βρεθούμε;
Χαίρομαι που δεν υπάρχει πρόβλημα, και μάλλον παρεξήγησα το ύφος του σχολίου σου. Νόμιζα πως ήταν ειρωνικό και πικρό. Τέλος πάντων, με καλύπτει πλήρως η τελευταία σου διευκρίνηση.
Πάντως εκεί στα μπουντρούμια που ξεροστάλιαζες το καλοκαίρι, πρέπει να συνάντησες τον άσπικ (το έρμα ντε).
Πως είναι βρε παιδί μου, πες μου, γιατί μ’ έχει φάει η περιέργεια.
Το κατάλαβα πως βγήκε εικόνα, διαφορετική από αυτή που ήθελα να δώσω και γι αυτό το έπραξα ευθέως, χωρίς περιστροφές και χαίρομαι που δεν σου έμεινε αμφιβολία!
Πώς να είναι το έρμα και ειδικά το…. έρμα ντεεε;
Αλάτι και νερό, νερό κι αλάτι, όταν πετούσα κανένα στουπί από τη συντήρηση των μηχανών, παρουσιαζόταν όλο το μεγαλείο:
Θαλασσινή μπουγάδα!
ΥΓ: Το μέιλ σου που είχα παλαιότερα, το λειτουργείς Μαρία; Θα ήθελα να σε ρωτήσω κάτι σχετικά με κτίσματα και κάποια διαδικαστικά..
Δωρεάν εννοείται ε;
Αν είναι με φράγκα, ξέρουμε κι άλλους σχετικούς!
Kάποια στιγμή πρέπει να τα έκανα θάλασσα με τα μεηλ μου , δες αν είχες αυτό: [email protected]
Γιατί ρε συ δεν θες να πληρώσεις φράγκο, έχουμε πεθάνει της λόρδας οι καψεροί μηχανικοί.
Άν ζητήσει κι από σάς λεφτά, κ.
Σαββίδη,
μή τού δώσετε καί δέν τήν αντέχει τή μπύρα!…
Έτσι είναι πού τού βγαίνει εκείνο τού σογιού μέ τή θεία του,
«γόης φιδιών καί κοριτσιών καί αγρίων κονίκλων», νά πούμε
σάν χειριστικό παιδί πού είναι καί
μέ νοοτροπία χωριατοσυνοικιακού νταβατζάκου,
κατά τίς προτροπές τής κομπίνας πού τόν ανάθρεψε καί «είναι η ζωή μου»,
μέ τίς απειλές του γιά νομικά χαρακίρια κ.τ.ό.!…
Ανησυχώ κιόλας, έτσι πού ψάχνει γιά λεφτά εδώ μέσα,
μήπως τού ‘χει περάσει από τό μυαλό ακόμη καί «νά κάνει τήν κυρία»!…
Σπέσιαλ: http://www.youtube.com/watch?v=sdpawdqTRt8
Σας παρακολουθώ αλλά δεν προλαβαίνω.
Η μπύρα που κολλάει;
Μην ήσουν χθες στο συμπόσιο του Δαμιανού, για την παλινόρθωση του Τσαρισμού και του ΠΑΚ του πικραμένου Κωνσταντινίδη του γιατρού;
Κάτι έπαιξε εκεί, σχετικό..
Ωραία ήταν πάντως η ατμόσφαιρα, ειδικά σε “Εναλακτικούς χώρους του Άρδην του Μαύρου του Μπελιά” και ναι… πρωτότυπο μα αληθινό:
Δεν είχε ταμειακή!
Εάν ήσουν εκεί και δε μίλησες, να αλλάξουμε καμιά κουβέντα ή έστω καμιά σφαλιάρα, είσαι πραγματική μούχλα…
Λάθος οντινμακ, για παραπάνω ήταν…
Κουνάει η μαούνα και δέν ξέρω άν σηκώθηκε κύμα ή το πλήρωμα την παίζει ομαδικώς επειδή ήρθε η μαρία.
Άν κρίνω απο τον λαχανιασμένο καπετάνιο που τρέχει να συμμαζέψει τον …μούτσο ,μάλλον το δεύτερο συμβαίνει.
Και αφού ο άσπικ είναι ο μόνος που δεν αναστατώνεται όταν έρχομαι, ας κρατήσουμε τη συζήτηση πάνω στον δικό του συλλογισμό, για να μην υποπέσουμε πάλι στο γνωστό μας παράλογο.
Αυτό που θέλω να πω είναι το προφανές ότι τα στεγανά ανάμεσα στην τρέλα και στη λογική δεν είναι τόσο σαφή. Επομένως η άποψή σου άσπικ, ότι ” όπως για μάς ο κόσμος μας είναι ο λογικός και του τρελλού ο παράλογος,έτσι και για τον τρελλό ο κόσμος του είναι ο λογικός και ο δικός μας ο παράλογος” δεν είναι και τόσο καλά τεκμηριωμένη.
Και θα σου δείξω γιατί, χρησιμοποιώντας το ίδιο σου το παράδειγμα : δεν μπορείς να πεις με σαφήνεια αν ο Άμλετ είναι τρελός ή λογικός.
Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μια αλληλοδιείσδυση του ενός κόσμου μέσα στον άλλον, και αυτό πρέπει να το δούμε με καθαρά μάτια.
Ο ‘Αμλετ είναι σίγουρα τρελός σύμφωνα με τον κοινό νου. Βλέπει οπτασίες, και ακούει φωνές νεκρών που το υποδεικνύουν κρυφές αλήθειες.
Κυκλοφορεί μονίμως στα μαύρα, σαν emo, του είναι αδύνατο να απολαύσει ή να διασκεδάσει, βουτηγμένος καθώς είναι μέσα στο φαντασιακό του πένθος, και αυτοεξορίζεται από τον έρωτα , από τον γάμο, από τη διαδοχή στο θρόνο.
Και όλα αυτά εξαιτίας ενός οράματος, μιας εμμονής που ούτε στιγμή δεν διανοήθηκε να εγκαταλείψει, αλλά αγωνίζεται συνεχώς να αποδείξει ότι είναι “υπαρκτή”. Στο τέλος γίνεται φονιάς ενός συγκαταβατικού κυριούλη, οδηγεί στην τρέλα αυτήν που αγαπά, και όλα τελειώνουν μέσα σε μια γενικευμένη αλληλοσφαγή.
Ωστόσο σε όλο το έργο, ο Σαίξπηρ μας δηλητηριάζει συστηματικά με την πεποίθηση ότι ο ¨Αμλετ έχει δίκιο, έχει αυτή τη μυστήρια γνώση ότι όλα είναι σάπια σε αυτό το “βασίλειο” και τίποτε δεν έχει σημασία, ούτε οι “έρωτες”, ούτε οι “ευτυχισμένοι” γάμοι (ακούς Ελένη;), ούτε η διαδοχή στην εξουσία, παρεκτός να αποκαλυφθεί η κρυμμένη αλήθεια, ο δόλος, το κρυμμένο φονικό. Η τάξη όλου του κόσμου, τα θεμέλια ενός βασιλείου, κρέμεται στις κρυμμένες επιθυμίες , στα όνειρα, στα καλά φυλαγμένα μυστικά για ανομολόγητους φόνους.
Το μεγάλο ερώτημα είναι γιατί καθόμαστε και βλέπουμε αυτήν την εξώφθαλμη παπάρα, όλες αυτές τις τραβηγμένες από τα μαλλιά τραγωδίες, όλα αυτά τα βαρύγδουπα καψουροτράγουδα (“με σκότωσε γιατί την αγαπούσα”), χωρίς ούτε στιγμή να κοντοστεκόμαστε στο προφανές της υπερβολής τους;
Γιατί τ α υ τ ι ζ ό μ α σ τ ε με αυτά;
Μήπως η ψυχή αγνοεί τα στεγανά της λογικής και του παραλόγου, και πάρα πολύ εύκολα ξεγλιστρά από το ένα στο άλλο, με μιαν οικειότητα που απλά δεν μας είναι ακόμα προφανής;
Καί ἀκούω καί βλέπω Μαρία. Βλέπω ὅτι ὁ καθένας ἑστιάζει σέ αὐτό πού τόν ὁδηγεῖ ἡ ψυχή του ἀλλά καί ἡ ψυχοσύνθεσή του. ‘ Η ψυχή δέν ἀλλάζει, ἡ ψυχοσύνθεση ἀλλάζει μέ τήν αὐτογνωσία καί ἡ ὅραση διευρύνεται καί καθαρίζει ἀπό τά στεγανά τῆς ψυχῆς, ἀπό τήν στενότητα τῆς καρδιᾶς, ἀπό τήν ἔνδεια τοῦ πνεύματος. Ἄν σκεφτεῖς ὅτι οἱ ἄνθρωποι εἶναι καλοί βλέπεις μία πραγματικότητα καί ἄν σκεφτεῖς ὅτι οἱ ἄνθρωποι εἶναι κακοί βλέπεις μία ἄλλη πραγματικότητα. ‘ Ο γέροντας Πορφύριος ἄς ποῦμε βλέπει τούς ἀνθρώπους καλούς καί τούς συμπονάει. Εἶναι μία ὡριμότητα καί μία ἀπόφαση νά σκεφτεῖς ὅτι οἱ ἄνθρωποι εἶναι καλοί. Ὅσο γιά τούς εὐτυχισμένους γάμους εἶναι σπάνια πραγματικότητα ὅσο καί οἱ εὐτυχισμένες σχέσεις, ποιές εἶναι εὐτυχισμένες; αὐτές πού μᾶς κάνουν καλύτερους, αὐτές πού φροντίζουμε, αὐτές πού ζοῦμε πραγματικά. Εὐτυχισμένοι γάμοι; Μία ματιά στά κοσμικά μπορεῖ νά φανεῖ γελοῖα, ἐλαφριά, διασκεδαστική ἤ καί ἄλλα.
http://news.in.gr/culture/article/?aid=1231351219
’ Αμερικανιές, τί νά πεῖς, μποροῦν νά καταλάβουν ἀπό βάθος σχέσεων; Ἄς μήν τούς ματιάσουμε.
Αλληλοδιείσδυση του ενός κόσμου στον άλλο (ελπίζω να μήν αφήνεις τίποτα σεξουαλικά υπονοούμενα για τους κόσμους) όπως λές,μαρία,υπάρχει μόνο μέσα στο έργο,πράγμα που το είπα ήδη.Για να ισχυουν όλα αυτά που λέει ο καγγελάρης και ο όντινμακ,θα έπρεπε ο κόσμος του έργου (της τέχνης δηλαδή),να είχε αλληλοδιείσδυση με τον πραγματικό. Δηλαδή όποιος διάβαζε άμλετ να έβλεπε φαντάσματα και αυτός ή ο ηθοποιός που έπαιζε άμλετ να γύρναγε μισότρελος στο σπίτι του μετά ή οι επιθεωρητές της αστυνομίας που προσπαθούν να εξιχνιάσουν έναν φόνο να έπαιρναν πνευματιστές για να καλούν φαντάσματα και ηθοποιούς για να ανεβάζουν παράσταση με τους υπόπτους.
Εντός του έργου οι αλληλοδιεισδύσεις των κόσμων είναι συμβάσεις.Είναι ψέμματα δηλαδή που γίνονται αποδεκτά σάν αλήθειες ή καλύτερα συμβολισμοί που παραπέμπουν μέσα απο τον φανταστικό στον πραγματικό μας κόσμο. Αλλοιώς τα καρτούνς θα ήταν αληθινά όντα και θα είχαν δική τους φωνή.
ΥΓ Εξώφθαλμη παπάρα ο άμλετ!!! Αυτά λές και ερεθίζεται ο σαμαράς μετά.
ΥΓ2 Και άν αναρωτηθούμε γιατί να υπάρχει το φανταστικό και το αλλόκοτο στην δημιουργία,μιά πρόχειρη απάντηση που μου έρχεται τώρα,είναι πώς είναι θέμα μοντάζ. Να κοπούν σκηνές και κεφάλαια δηλαδή,για να επιταχυνθεί η δράση και τα σκηνικά,καθώς ο χώρος και ο χρόνος του καλλιτέχνη είναι περιορισμένος.
Θα μπορούσε για παράδειγμα ο σαίξπηρ να κάνει εντελώς λογικό τον άμλετ και να δώσει την ίδια εξέλιξη,όμως θα του χρειαζόντουσαν χίλιοι τόμοι για να χ ωρέσει την ιστορία του.
Ένας ζωγράφος για παράδειγμα πάλι, θέλει να ζωγραφίσει έναν με κομμένο αυτί,έναν άλλο με κομμένο χέρι,άλλον με στραβή μύτη,αλλον με ένα μάτι κλπ για να δείξει άς πούμε ότι είναι ανάπηρη η κοινωνία. Αντί λοιπόν να ζωγραφίσει τον έναν άνθρωπο δίπλα στον άλλο,κάνοντας έναν πίνακα απο δώ μέχρι το σπίτι του νικόλα στην θεσσαλονίκη,ζωγραφίζει μόνο έναν που εχει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά και ο οποίος βέβαια μοιάζει σάν ένα εξωπραγματικό τέρας.
Δέν πρόκειται όμως για κάτι παράλογο απλώς ο καλλιτέχνης συμπύκνωσε τον χ ωροχρόνο του. Ενστικτώδικα ίσως να το καταλαβαίνουμε αυτό,και λές να η ψυχή έχει οικειότητα με την τρέλλα,αλλά είναι λάθος. Απλώς ο καλλιτέχνης μας πέρασε την θλίψη της αναπηρίας μας,όχι όμως λόγω μιάς τρέλλας που η ψυχή κατάλαβε,αλλά λόγω όλων αυτών των ανάπηρων χαρακτηριστικών που έβαλε στον πίνακά του και τα οποία μας αγγίξαν χωρίς να έχουμε καταλάβει ακόμη γιατί.
Μας άγγιξε δηλαδή μας συγκίνησε,δηλαδή μας έβαλε σε μιά αντίθετη κίνηση απο αυτήν που έκανε ο ίδιος,να απλώνουμε δηλαδή τους ανθρώπους έναν έναν στην σειρά,που αυτός πρίν είχε ενοποιήσει σε έναν (του …αποδομήσαμε το έργο δηλαδή,βάζω σεξουαλικό υπονοούμενο,για αυτό και προκαλείται ερωτική σχέση με το έργο του). Έτσι λίγο πολυ λειτουργεί ο συμβολισμός. Είναι σάν το γάλα εβαπορέ,το αγοράζεις αλλά για να το πιείς πρέπει να προσθέσεις κάτι και εσύ,νερό στην προκειμένη περίπτωση.
Κανείς δέν έχει πεί μέχρι τώρα ότι το νουνού έρχεται απο έναν άλλο κοσμο τρελλό,επειδή καμμιά αγελάδα στην πραγματικότητά μας δέν βγάζει γάλα εβαπορέ και πολύ περισσότερο δέν βγάζει κατευθείαν κονσέρβες εβαπορέ απο τα μαστάρια της.
Για έναν αρχαίο ένα γάλα νουνού θα του φαινόταν κάτι μαγικό,για μάς όμως που ξέρουμε πώς αποσυμβολοποιείται ειναι κάτι εντελώς φυσικό.
Το ίδιο και με την τέχνη,όταν αποσυμβολοποιηθεί διανοητικά ή συναισθηματικά,είναι απολύτως λογική. Να βγάλεις δηλαδή τα ψέμματα,τους φυσικους και κοινωνικούς καταναγκασμούς του καλλιτέχνη που τον οδήγησαν σε κάτι παρανοικό,και να δείς την ουσία.
Μιας και μιλάμε για τέχνη, η τέχνη ωφελεί τον άνθρωπο;
και τι ωφελεί τον άνθρωπο εντέλει για να δώσει νόημα στην ζωή του. Εάν σκεφτούμε σε μέσο όρο τα απόβλητα( σκατά) που ένας άνθρωπος στην ζωή του δημιουργεί θα βλέπαμε ένα τεράστιο βουνό χωρίς να εντάξουμε σε αυτό τα απόβλητα της τροφής του εφόσον αυτός δεν είναι φυτοφάγος, μοσχάρια, γουρούνια, κότες, αρνιά και κατσίκια που καθημερινώς εφοδεύουν. Δημιουργούμε εκπομπές μεθανίου και η εντροπία μας, αφού έτσι πρέπει όπως το έχουμε μάθει από την φύση(δαρβίνος) να αναπαραγόμαστε και από την παράδοση και το περιβάλλον να δημιουργούμε οικογένειες. Ωφελεί αυτό τον άνθρωπο; ο συνεχής πολλαπλασιασμός του ή όχι; Το να πιστεύεις κάπου λένε οι τρελογιατροί ότι νοηματοδοτεί την συμπεριφορά και τον συναισθηματικό κόσμο του ανθρώπου. Ο σεφέρης έλεγε ότι ο έλιοτ και ο καβάφης, ειδικότερα ο δεύτερος είχε πίστη στην τέχνη. Ουσιαστικά, μας λέει ότι η τέχνη μπορεί να αντικαταστήσει τον όποιο θεό ή να του δώσει ελάσσονα ρόλο. Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες που καταναλώνουν τον μεγαλύτερο χρόνο του υποκειμένου. Πχ ένας δικηγόρος που εργάζεται ασταμάτητα για χρήματα, μπορεί να λέει ότι να χρήματα δεν είναι αυτοσκοπός του και ότι του αρέσει η δουλειά του, δηλαδή ότι έχει πίστη στην εργασία του ή αλλιώς πίστη στον τρόπο ζωής του.
Αφού είναι παράλογο να ορίσουμε τι ωφελεί τον άνθρωπο, άλλο τόσο είναι παράλογο και η ανθρώπινη ωφελιμότητα( utilitarian) αλλά στην Όλη παραλογικότητα ερχόμαστε και μιλάμε για λογική. Δηλαδή, το δάσος είναι παράλογο και μιλάμε για την λογικότητα του δέντρου. Εκεί εισέρχεται η τρέλα. Αν προσπαθήσουμε να την αναλύσουμε θα δούμε ότι δεν την καταλαβαίνουμε. Πχ σηκωνόμαστε κάθε πρωί για να πάμε στην δουλειά σε όσους έχουν( και αυτήν την ζωή επιθυμούν οι άνεργοι) ξυριζόμαστε για να δείχνουμε όπως οι άλλοι, κάνουμε μπάνιο για να μην μυρίζουμε, και καθόμαστε 8 ώρες στο γραφείο για να βγάλουμε το μεροκάματο λέγοντας ναι και μάλιστα, χρησιμοποιούμε τον μισθό για την οικογένεια μας, τρώμε την μπριζόλα μας, κοιμόμαστε 8 ώρες, αφοδεύουμε καθημερινώς για να αδειάσει το έντερο, κάνουμε τον σταυρό αν δούμε κάποια εκκλησία ή ανάβουμε κεράκι για αυτά που έχουμε, και εν τέλει γινόμαστε πρότυπο για τους νεώτερους. Αυτό είναι λογικό ή τρελό; Ωφελεί την κοινωνία ή ωφελεί τον ίδιο το υποκείμενο που συμπεριφέρεται με αυτό τον τρόπο; έχει πίστη αυτός ο εργαζόμενος στην δουλεία του;
Αφού έχουμε πει όλα αυτά έρχεται στην κουβέντα η τέχνη, η μαστοριά του κάνεις κάτι και να χαρακτηριστεί από τους ειδικούς ως τέχνη. Η τρέλα συνυπάρχει γιατί η πίστη σε αυτό που κάνεις συνδέεται με την τρέλα. Γιατί τρέλα είναι η παράλογη συμπεριφορά στην παράλογη φύση του ανθρώπου-ρόλου. Ενώ τέχνη είναι η παράλογη απεικόνιση της λογικής φύσης ή καλύτερα η λογική πίστη έναντι στην παραλογικότητα των ανθρώπινων συλλογικοτήτων.
Με άλλα λόγια πίστη, τρέλα, λογική είναι υποκειμενικές έννοιες και χρησιμοποιείς το δικό αχταρμά για να μιλήσεις για τη τέχνη που ο βαθμός της υποκειμενικότητας της είναι κατά πολύ μικρότερος.
η τέχνη συνδέεται με το χρήμα
https://www.anixneuseis.gr/?p=94281&cpage=2#comment-307607
https://www.anixneuseis.gr/?p=94281&cpage=2#comment-291148
Αφήνοντας απ’έξω τα περί τέχνης και λαμβάνοντας υπόψη το κοινωνικό σου παράδειγμα, έχω να επισημάνω τα εξής:
Δεν είναι όλων η πραγματικότητα όπως αυτή που παρουσιάζεις ως θέσφατο.
Ακόμη κι αν όμως δεχθούμε πως είναι των περισσοτέρων, εκεί εισέρχεται το θέμα της βιωματικής νοοτροπίας:
Έχει διαφορά ο εργάτης-δούλος που περιγράφεις και έχει μεγάλη σχέση με τον παραγωγικό ή οικο-νομικό ιστό , των υπανάπτυκτων πολιτικά κοινωνιών, στις οποίες συμπεριλαμβανόμαστε σε μεγάλο βαθμό κι εμείς.
Με τον εργάτη της Δανίας πχ, που σε μεγάλο βαθμό , είναι διαμορφωμένο το πλαίσιο, μέσω της συνεχούς σοβαρής συμμετοχής , μεγάλου μέρους των κοινωνικών εταίρων, ώστε να νοιώθει ο όποιος εργαζόμενος, ως πραγματικό μέρος του συνόλου και όχι ως αποπαίδι.
Βασικό συστατικό αυτής της εξέλιξης και της διαφοράς, των παραπάνω προτύπων κοινωνικής διάρθρωσης και βίου, είναι η σοβαρή αναδιανομή που γίνεται διαμέσου των θεσπισμένων από την κοινωνία θεσμών και όχι τους ανεξέλεγκτους τυπικούς γραπτούς κενού περιεχομένου νόμους των υπανάπτυκτων και μη συμμετεχόντων-μη πολιτών στην ουσία των κοινωνιών-μη κοινωνιών πάλι στην ουσία, όπως και η δική μας και φυσικά του μεγαλύτερου πληθυσμού αυτού του πλανήτη.
Προσωπικά όμως επειδή διαφωνώ ριζικά στη δημιουργία και εξέλιξη του ανθρώπου σε εργάτη, διότι όπως και να χει , αυτή η ανθρώπινη στάση, καθηλώνει νοητικά, ακόμη και τον εξυπνότερο, προτιμώ τον άνθρωπο-πολίτη αυτοκινούμενο και άρα βρίσκω άκρως ενδιαφέρουσα την μικροεπιχειρηματικότητα, αρκεί να μπορούν να βρεθούν οι τρόποι ελέγχου και εννοώ σοβαρού κοινωνικού ελέγχου και όχι καλπαζών από το όποιο άνωθεν όργανο εξουσίας.
Εμείς έχουμε την τύχη μέσα στην ατυχία μας, σε μεγάλο βαθμό, να διατηρούμε αυτή την τάση σε μεγάλο βαθμό και ίσως θα μπορούσαμε να διαμορφώσουμε ένα νέο παγκόσμιο μοντέλο σε μικροκλιμακα και να το διαμορφώσουμε έτσι, ώστε να είναι αποδοτικό και κοινωνικά σεβαστό και θα είναι εάν το κάνουμε μόνοι μας!
Η αλλοτρίωση που προήλθε από τη δημιουργία των κολοσσών επιχειρήσεων, θα μπορούσε να ξεπεραστεί κάνοντας αυτό που περιγράφει ο Καλύβας στο παρακάτω άρθρο του:
Στάθης Ν. Καλύβας* ΣΤΑΘΗΣ Ν. ΚΑΛΥΒΑΣ*
Βατραχοπηδήματα
ΠΟΛΙΤΙΚΗ 20.07.2014
Ο αγγλικός όρος leapfrogging (βατραχοπήδημα) χρησιμοποιήθηκε αρχικά για να περιγράψει το πώς μια εταιρεία που υστερεί καταφέρνει τελικά να κυριαρχήσει σε μια αγορά, όπως ένας βάτραχος μπορεί με ένα μόνο πήδημα να διανύσει μια μεγάλη απόσταση, υπερπηδώντας σημαντικά εμπόδια. Για παράδειγμα, η Microsoft κυριαρχούσε μέσω του ουσιαστικού μονοπωλίου της πάνω στην τεχνολογία των προσωπικών υπολογιστών (Windows), αλλά έχασε το τρένο της καινοτομίας στην κινητή τηλεφωνία από την Google (Android). H Google, με άλλα λόγια, προσπέρασε τη Microsoft χωρίς να χρειαστεί να την αντιμετωπίσει κατά μέτωπο στο πεδίο των προσωπικών υπολογιστών. Την ξεπέρασε αντίθετα, καινοτομώντας σε μια εντελώς νέα τεχνολογία που τελικά αποδείχθηκε πολύ πιο σημαντική κάνοντας, δηλαδή, ένα βατραχοπήδημα.
Η ίδια έννοια έχει χρησιμοποιηθεί στο πεδίο της οικονομικής ανάπτυξης των κρατών. Εδώ τα παραδείγματα περιλαμβάνουν οικονομικούς τομείς όπως η βαριά βιομηχανία και οι τηλεπικοινωνίες. Για παράδειγμα, ένα αναπτυσσόμενο κράτος με υποτυπώδεις τηλεπικοινωνίες δεν χρειάζεται πλέον να επενδύσει στην πανάκριβη υποδομή της σταθερής τηλεφωνίας, αλλά μπορεί να την παρακάμψει εντελώς περνώντας απευθείας στην κινητή τηλεφωνία. Με τον ίδιο τρόπο, η επέκταση της κινητής τηλεφωνίας επιτρέπει την ανάπτυξη τραπεζικών υπηρεσιών δίχως την ανάγκη μιας ακριβής παραδοσιακής τραπεζικής υποδομής.
Η λογική του βατραχοπηδήματος μας προτρέπει επίσης να σκεφτούμε ότι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη συσσωρευμένη εμπειρία άλλων χωρών, έτσι ώστε να αποφύγουμε το τεράστιο κόστος είτε της άμεσης καινοτομίας είτε της λανθασμένης καινοτομίας. Αυτά μπορεί να γίνουν με δύο τρόπους: υιοθετώντας άμεσα τις πιο καινοτόμες πρακτικές, αλλά και εκμεταλλευόμενοι υπάρχουσες πρακτικές που θα θυσιάζαμε λανθασμένα στον βωμό ενός μοντέλου ανάπτυξης που έχει ήδη ξεπεραστεί αλλού. Θα επισημάνω τρία τέτοια παραδείγματα.
Το πρώτο παράδειγμα προέρχεται από τον χώρο του τουρισμού. Πρόσφατα διάβασα ότι η μεγάλη ισπανική ξενοδοχειακή εταιρεία Melia (που διαθέτει 350 ξενοδοχεία σε όλο τον κόσμο) έχει ξεκινήσει μια μεγάλη και δαπανηρή προσπάθεια «τουριστικής αναστροφής». Eνα συγκεκριμένο παράδειγμα αφορά τον επαναπροσδιορισμό της τουριστικής ανάπτυξης στο θέρετρο Μαγκαλούφ της Μαγιόρκας. Τη δεκαετία του ’70, η όμορφη αυτή παραλία εξελίχθηκε σε μεγάλο τουριστικό προορισμό με την κατασκευή τεράστιων πολυόροφων ξενοδοχείων. Αυτό όμως οδήγησε τελικά σε μαζικό τουρισμό χαμηλής ποιότητας. Σήμερα η Melia προσπαθεί να ανακατασκευάσει τα ξενοδοχεία αυτά και να παρέμβει στην πολεοδομία του Μαγκαλούφ, αναβαθμίζοντας την περιοχή για να στοχεύσει σε έναν τουρισμό διαφορετικής ποιότητας. Για μια σειρά λόγων που έχουν να κάνουν κυρίως με παθολογίες της ελληνικής οικονομίας, η Ελλάδα απέφυγε την τουριστική ανάπτυξη τύπου Ισπανίας. Αυτό δηλαδή που μέχρι πρόσφατα μπορεί να θεωρούνταν τουριστική υπανάπτυξη αποδείχθηκε τελικά σωτηρία και έτσι η χώρα θα μπορούσε να βρεθεί στην πρωτοπορία του ποιοτικού τουρισμού με την λογική του βατραχοπηδήματος. Αντίθετα, το ασυγχώρητο σφάλμα θα ήταν να υιοθετήσει σήμερα τις ξεπερασμένες πρακτικές της δεκαετίας του ’70, ενισχύοντας το είδος ακριβώς της τουριστικής ανάπτυξης που θεωρείται ξεπερασμένο.
Ενα δεύτερο παράδειγμα είναι η πολεοδομία. Για μια σειρά λόγων, η Αθήνα αναπτύχθηκε δίνοντας έμφαση την πυκνή δόμηση. Για μεγάλο διάστημα, πολλοί θεώρησαν την πυκνότητα μειονέκτημα. Αντίθετα, πολλές πόλεις έδωσαν έμφαση στην οριζόντια ανάπτυξη, με μονοκατοικίες, κήπους, και μεγάλους δρόμους. Σήμερα, η οριζόντια επέκταση των πόλεων (το λεγόμενο suburban sprawl) θεωρείται αποτυχημένο και οικολογικά καταστροφικό, καθώς βασίζεται στην κατασπατάληση ενέργειας και στην ολοένα και μεγαλύτερη χρήση του αυτοκινήτου. Αντίθετα, οι πυκνοδομημένες πόλεις έχουν αποδειχθεί και πιο ανθρώπινες και πιο οικολογικές. Το σφάλμα λοιπόν εδώ θα ήταν να αγνοήσουμε την εξέλιξη αυτή και να αφαιρέσουμε πυκνότητα από το κέντρο της Αθήνας, είτε κατεδαφίζοντας ολόκληρα τετράγωνα και αντικαθιστώντας τα με πλατείες, όπως έχουν προτείνει κατά καιρούς ορισμένοι, είτε επιβάλλοντας τον διαχωρισμό των χρήσεων αντί της σημερινής συνύπαρξης κατοικίας και επαγγελματικής χρήσης. Αντίθετα, η λογική του βατραχοπηδήματος επιτάσσει να σχεδιάσουμε το μέλλον της πόλης πάνω ακριβώς στην πυκνότητα και τις μεικτές χρήσεις που ήδη διαθέτει.
Ενα τρίτο παράδειγμα προέρχεται από τον χώρο της διατροφής. Ως φτωχή χώρα στο παρελθόν, η Ελλάδα είχε αναπτύξει διατροφικές συνήθειες επικεντρωμένες στην χρήση του ελαιόλαδου, των χορταρικών, των λαχανικών και των οσπρίων. Η ευημερία όμως οδήγησε στην αυξημένη κατανάλωση κρέατος και ζάχαρης που ταυτίστηκε λανθασμένα με την καλή διατροφή, ενώ, αντίθετα, πιάτα όπως η φασολάδα θεωρήθηκαν τροφή των φτωχών και των χωριατών και απαξιώθηκαν. Σήμερα όμως γνωρίζουμε από τη διεθνή εμπειρία ότι η διατροφή που βασίζεται στο κρέας, τη ζάχαρη, τα αναψυκτικά και τα βιομηχανικά προϊόντα είναι καταστροφική για τη δημόσια υγεία.
Θα μπορούσα να αναφέρω πληθώρα άλλων παραδειγμάτων για να υπογραμμίσω το ίδιο συμπέρασμα: είναι αναγκαίο τόσο το να αποφύγουμε την αντιγραφή προτύπων που μπορεί να τα θεωρούμε σύγχρονα, ενώ έχουν ήδη αποδειχθεί ξεπερασμένα όσο και το να εξελίξουμε με δημιουργικό τρόπο πρακτικές που διαθέτουμε ήδη έτσι ώστε να καινοτομήσουμε ουσιαστικά.
* Ο κ. Στάθης Ν. Καλύβας είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Yale.
Καί όταν έρθει ό καιρός…
τά τέκνα τών Ελλήνων θά συγκεντρωθούν καί θά συστήσουν κράτος δικό τους καί
θά ζούν τή ζωή τους μέ τρόπο πού θά αρέσει στούς ίδιους καί θά θαυμάζουν οί ξένοι.
Λαόνικος Χαλκοκονδύλης (Αθήνα περ. 1430 – Ιταλία 1490)
Είμαι βέβαιος ότι ό Θεόδωρος Ι. Ζιάκας ατό του
τό έχει φυλαγμένο γιά μένα… γιά σένα;
Κύριε Σάμαραί,πολύ σωστά όλα αυτά και αισιόδοξα προς την σωστή κατεύθυνση.Θα διαφωνήσω μόνο στον τουρισμό και στη σύγκριση μας με την ισπανία.ποια ισπανία χριστιανέ μου;
να αυτά κάνουν οι ανεπρόκοπες ελίτ στην πατρίδα και θα μας κάψει όλους η φωτιά.Η ισπανία κύριε μπορεί να έχει ένα προιόν τουρισμόυ και αυτό εχει να κάνει με το βασικό προιον των διακοπών που είναι η φυσική ομορφιά και η γεωγραφία.Τη δεκαετία του ’70 με κυρίαρχη τη μεσαία τάξη στον δυτικό κόσμο,αυτοι ήταν οι πελάτες,για αυτούς έχτισε.Τωρα πέθανε η μεσαία τάξη και έμειναν μονάχα οι εκλεκτοί,οπότε για αυτούς χτιζουν.
Εμείς έιχαμε,έχουμε και θα εχουμε τα πάντα.Οποτε για ποια ομοιογενης αναπτυξη μας μιλάτε;εχουμε από κάμπινγκ ανευ ρουχισμο στα γαιδουρονήσια μεχρι σκαμένα τζακούζι σε ηφαίστεια,νησάκια που να μην σε βλέπει κανεις,ακτες χιλιομέτρων που πάνω στην άμμο την ξανθή,ξαπλώνουν τα ξανθά και μπορούν να είναι ξανθά.
Ανέβηκαν λέει οι καταθεσεις μεσω τουρισμου;σε πόσες τσέπες;
γεια σας
μιλούνια όχι ξανθά στο τέλος.Πραγματικά είναι απύθμενο το θράσος της ανεπρόκοπης ελίτ μας και δεν εννοώ τον κύριο Σαμαρά.
Στόν χῶρο τοῦ τουρισμοῦ ἡ στροφή πρός τήν ποιότητα εἶναι παγκόσμια στόχος ὄχι μόνο γιά τήν προσέλκυση ποιοτικοῦ δηλαδή ἀκριβοῦ τουρισμοῦ, ἀλλά γιατί αὐτή ἡ ποιότητα σέβεται τό περιβάλλον, τήν ὀμορφιά τῆς φύσης, τήν ἐξοικονόμηση ἐνέργειας, τόν ἄνθρωπο καί συναντᾶται ὅπου εἶναι ὑψηλό ὄχι μόνο τό οἰκονομικό ἀλλά καί τό ἐπίπεδο καλλιέργειας. Ἕνα κακά δομημένο περιβάλλον δέν μπορεῖ νά ἀπευθύνεται οὔτε σέ φθηνό τουρισμό, μακροχρόνια μειώνεται ἡ ἀξία τῶν κτισμάτων, τῆς γῆς, τῆς οἰκονομικῆς δηλαδή ἀξιοποίησης, ἀλλά ἐπηρρεάζει καί ἀρνητικά τό οἰκοσύστημα καί τόν ἄνθρωπο, καί ὁ σκοπός λοιπόν εἶναι τό δικαίωμα ὅλων στήν ποιότητα.
Οἱ ὑποδομές μίας πόλης κοστίζουν καί χρειάζονται πολύ καλή μελέτη ὥστε νά μήν σπαταλῶνται χρήματα, εἶναι ἕνας ἀπό τούς λόγους γιά τήν νέα τάση νά ἀξιοποιοῦνται τά ἀστικά κέντρα γιά κατοικία ὅπως παλιά. Γιά τήν ’ Αθήνα ἔχει εἰπωθεῖ ὅτι οἱ μοντέρνοι εὐεργέτες θά πρέπει νά γκρεμίζουν καί ὄχι νά κτίζουν, γιατί εἶναι ὑπερβολική ἡ ἀναλογία δομημένης ἐπιφάνειας σέ σχέση μέ τό πράσινο σέ σχέση μέ ἄλλες μεγάλες πόλεις.
πιο;Ελένη;ποιοτικός τουρισμός με σεβασμό στο περιβάλλον;τι διαβάζουμε;ξερετε τι απορυπαντικά θελουν τα μεταξωτα σε σχεση με το καμπινγκ;καλά οτι είναι παγκόσμια στροφη της εξουσίας τα μαντριά,δεν αμφιβάλει κανείς,.
Δεν χωράμε όλοι..
Δέν χωρᾶμε ὅλοι; Ποῦ δέν χωρᾶμε ὅλοι; Τί ἐννοεῖς, ὅτι μόνο τά κάμπινγκ εἶναι ποιοτικά; Δηλαδή προτείνεις νά πηγαίνουμε μόνο σέ κάμπινγκ; Νά βάλουμε ὅριο στήν δόμηση; Πῶς τό σκέφτεσαι; Τί μπορεῖ νά περιλαμβάνει ὁ ποιοτικός τουρισμός πού σέβεται τό περιβάλλον; ‘ Η ποιότητα δέν σημαίνει ἀλόγιστη σπατάλη πλούτου οὔτε ὅτι σέ μία μέρα θά διορθωθοῦν ὅλα.
οχι βέβαια,δεν είπα να πάμε σε κάμπιγκ.Είπα για την αισχρότητα των επιχειρησεων του κλάδου.Τι άλλο να κανουμε ως πολίτες.Ορίστε,αφιλοκερδώς για ένα καλοκαίρι με ψωμί και τυρί να κάνουμε έλεγχο στους δήθεν παραγωγούς.Και το 5% των μεγαθηρίων δεν χρειάζεται να είναι εκτός νόμου γιατί ακριβώς φτιάχνουν τους νόμους α λα καρτ.
επιπλέον ελένη,οταν καθε μερα ακούμε για 100-200 που επαιρναν αερα συνταξεις κλπ,γιατι δεν μας λενε ποσα φυσικά προσωπα απασχολούν αυτες οι καταθεσεις απ τον τουρισμό;δεν εχω καμμια εμπαθεια σε πληροφορω…αγαπω τον τοπο μου και μεγαλωσα με τα λογια του ποιητη ”αυτο το χωμα ειναι δικο τους και δικο μας” αν πιστευτε οτι ο ποιητης εκανε αποκλεισμους και δεν τους χωρουσε ολους…πασο…
Ξερετε πιο είναι το μεγαλύτερο σφάλμα και μειονέκτημα των Ελλήνων;ίσως το μόνο μέσα στην ωρίμανση και στη σπίθα πολιτικής σκέψης που επανέφερε η κρίση;
ότι δεν γνωρίζουμε τον τόπο μας και επιτρέπουμε σε ηλίθιους εντεταλμένους της κοιλιάς τους και των αφεντικών τους να μας μιλούν για την πατρίδα μας σαν να ακροαθόμεθα διάλεξη στη δανία,την εσθονία,το κάνσας και τη σαχαλίνη.
μας αξίζει
Καλός!…
Λοιπόν σας έχω μια απάντηση στο ερώτημα της Μαρίας Δ. στο π.101
Μια απάντηση που θα ικανοποιήσει τόσο τη Μαρία όσο και τον Στέφανο και που θα ερεθίσει τον Εξαποδώ και τον Ασπίκ αλλά και θα προβληματίσει τον Νικόλα και τον Αφρώνιο , αφήνοντας εκστατική την Ελένη Π. και τον Odinmac :
Το μεγάλο φινάλε της διερεύνησης της τρέλας έρχεται από τον χώρο της τέχνης -λογοτεχνίας για την ακρίβεια . Κάποιοι το ονομάζουν και φιλοσοφία..
Αντιγράφω χάριν συζήτησης απ’ το βιβλίο εκδόσεων Δαμιανού (σελίδες 110) χωρίς ημερομηνία έκδοσης (τουλάχιστο δεν την βρήκα εγώ) με τίτλο ΦΡ. Νίτσε “Η Θεωρία του σκοπού της ζωής”. Στη σελίδα 48 , κεφάλαιο 14 με επικεφαλίδα “Η Αξιοπρέπεια της Τρέλας” λέει :
” ‘Δεν στήνω καινούργια είδωλα εγώ.Τα παλιά ας μάθουν τι τους στοιχίζει το να έχουν πήλινα πόδια.’
Αρκετές χιλιάδες χρόνια, ακόμα στο δρόμο του περασμένου αιώνα, και τότε, , σε κάθε πράξη που θα κάνει ο άνθρωπος, θα φαίνεται η πιο υψηλή σοφία΄ αλλά γι’ αυτό κιόλας, θα έχει χάσει κι’ όλη της την αξία. Τότε θα είναι βέβαια ανάγκη να είναι κάποιος σοφός, αλλά θα είναι τόσο συνηθισμένο πράγμα , που κάθε άτομο με κάπως υψηλότερο γούστο θα θεωρεί χυδαιότητα την ανάγκη αυτή. Όπως μια τυραννία της επιστήμης και της αλήθειας θα μπορούσε να ανεβάσει την αξία του ψεύδους, έτσι ακριβώς και μια τυραννία της σοφίας θα είχε την δύναμη να κάνει να φυτρώσει ένα καινούργιο είδος ψυχικής ευγένειας.
Και τότε το να είσαι ευγενής, θα ήταν να έχεις μέσα στο κεφάλι σου πολλές τρέλες.”
(Άν βγήκαν σε μπόλντ οι τελευταίες φράσεις, η υπογράμμιση είναι δική μου).
Έχουμε και λέμε λοιπόν : Η σοφία, όχι η γνώση, αλλά η σοφία υποτίθεται πως είναι η συνισταμένη πολλών αρετών ανάμεσά τους (και κυρίως) η ελευθερία, η διάκριση κλπ. Αλλά “σοφία” χωρίς ελευθερία δεν υπάρχει, θα πρόκειται τότε για κάποιο ψεύδος που μιμείται την σοφία , κάτι ψευδεπίγραφο. Δεν μπορεί συνεπώς να υπάρξει σοφία ως “τυραννία” παρά μόνο στο πλαίσιο λογοπαιγνίου και λογοτεχνικού πατινάζ.
Υπάρχει κανείς που να διαπιστώνει ΤΟΣΟ πια μεγάλη επικράτηση της… σοφίας στον κόσμο όχι μόνο τώρα αλλά ανέκαθεν έτσι που να δικαιολογείται η ανάδυση της “τρέλας” ως αντιστάθμισμα και υπεραξία στο “χρηματιστήριο των αξιών” ; Ο τοιούτος άνθρωπος ας σηκώσει το χέρι του.
υ.γ. αξίζει κανείς να διαβάσει ολόκληρο το βιβλίο, είναι ευκολοδιάβαστο , μέσα σε λίγη ώρα το τελειώνει, και στοιχίζει όσο ένα ποτό για όσους μπορούν να το στερηθούν σε μια τους έξοδο.
«Και τότε το να είσαι ευγενής, θα ήταν να έχεις μέσα στο κεφάλι σου πολλές τρέλες.»
Μέ εκατομμύρια ωχρές σπειροχαίτες
νά τού γαργαλούν τίς συνάψεις τού εγκεφάλου του,
τού συφιλιδικού σαβουρογάμη, πού
έζησε τά τελευταία δέκα χρόνια τής ζωής του καμωμένος φυτό έξ αυτού τού λόγου,
τί άλλο ήθελες νά γράψει, αθεόφοβε
Βλαξ;
γιά τιμωρία σου: http://www.youtube.com/watch?v=Wi47j9dq7kY
Κοίτα Εξ, αν οι σπειροχαίτες οι… ξανθές μπορούν να γράφουν λογοτεχνία τέτοια που να έχει συγκινήσει ολόκληρο τον “ευγενή” κόσμο των ημερών μας και να τους χρωστά ευγνωμοσύνη για το πνευματικό τους έργο, εγώ λέω να πάμε να αποκτήσουμε καμιά σπειροχαίτη κι’ εμείς και να τη θέσουμε στη δούλεψή μας μπας και βγάλουμε κανα φράγκο.
Δες το σαν εναλλακτική μορφή κτηνοτροφίας για να μη χάσουμε την επαφή με τις βουκολικές μας ρίζες…
Στραβάδι,
γράφεις κοτσάνες πιό μεγάλες κι από τήν ηλικία σου!…
Πόσες φορές πρέπει νά βρείς μπροστά σου τό:
«στήν αρρώστια, τά φράγκα!… η καλή υγεία δέν έχει λεφτά!»
κι αντί νά υιοθετήσεις έξ αρχής μιά στάση αληθώς φιλάνθρωπη,
προβάλλεις τήν αρρώστια πού εκφράζει τήν πραγματική σου κατάσταση
εντός τής οποίας δείχνεις καλά βολεμένος,
σάν σέ πιάσει όμως η τσιμπίδα τού νοήματος νά κλέπτεις οπώρας,
τότε μόνο ξοδεύεις λίγη φαιά ουσία καί μόνο γιά νά καμουφλάρεις τήν κούφια εικόνα σου,
όπως κάνεις καί στό ύπερθεν 108.1.1,
σατανιστικώ τώ τρόπω!…
Ντροπή σου!
A, ξύπνησες βλέπω Εξ. Καλημέρα και σε σένα.
Εμ κι’ εγώ τι σου λέω ; “Στην αρρώστια τα λεφτά”.
Πού διαφωνούμε ;
Ντροπή σου,
Βλαξ!
Νομίζω πως συγχέονται πολύ οι διαφορεικές ερμηνείες που δίνονται στη λέξη “τρέλα”. Το άρθρο , ερωτών, όπως νομίζω και το απόσπασμα του Νίτσε, δεν αναφέρεται στην καταστροφική τρέλα, σε αυτή δλδ που γίνεται βία και έγκλημα. Αλλά αναφέρεται σε κείνη που κάνει το άτομο να αυτοαναλώνεται μέσα στη φωτιά του ίδιου του του πάθους. Καλλιτέχνες και τρελοί, εσωτερικεύουν έναν πόλεμο, και δεν τον εξαπολύουν εκδικητικά ενάντια σε κάθε τι ζωντανό απέναντί τους. Η εσωτερίκευση αυτή είναι η λεπτή γραμμή που διαχωρίζει τον Ζαρατούστρα από το Mein Kampf, δίνοντας στο πρώτο τη βαθιά ανθρωπιά του. Γιατί το πρώτο απορρέει από έναν γεμάτο αγωνία ερευνητή, ενώ το δεύτερο από έναν μακελάρη.
Ωστόσο θα συμφωνήσω ότι τρέλα , ιδιοφυία και έγκλημα, έχουν κάτι ανησυχητικά κοινό μεταξύ τους, και θα ήταν πολύ σημαντικό να καταφέρει κανείς να το ανιχνεύσει. Αυτοί οι τρεις κύκλοι του ανθρωπινου πάθους συναντιώνται στο σημείο ακριβώς που είναι και η απαρχή τους.
Αυτό που θα ήθελα να καταφέρω να δείξω σε μια τέτοια συζήτηση είναι ότι τα πάθη αυτά δεν είναι οι εξαιρέσεις, που σαν εξαιρέσεις μας αφήνουν ασφαλείς μέσα στη συγκαταβατικότητά μας. Είναι μονάχα το κέντρο μιας δίνης που απλά έχουμε την τύχη να περιστρεφόμαστε στη στεφάνη του.
Υγ. Εξαρχείου φαίνεται πως ο Χριστός είχε καταλάβει καλά ότι “…στήν αρρώστια, τά φράγκα!” γιατί σε αυτούς αποκλειστικά τους χώρους αναζητούσε να εκφράσει την Ανθρωπιά του. Κάπου κάνεις μεγάλο λάθος νομίζω.
Υγ. Πολύ ενδιαφέρουσες οι αναφορές σου άσπικ, θα τις σχολιάσω αν προλάβω αργότερα.
Είναι βέβαιον
Μαρία Δ., πώς
ένας από τούς δυό μας είναι οπωσδήποτε λάθος!…
Εγώ, πάντως, νά ξέρεις
ρωτάω τόν Κολοκοτρώνη νά μού πεί τί χρειάζεται,
προτού σκοτώσω
κι ακόμη νά ξέρεις ότι
«η βαθιά ανθρωπιά τού Ζαρατούστρα»
έστειλε μερικούς συνομήλικους 16ρηδες, τότε
στούς τρελλογιατρούς…
σέ τρέφει η αρρώστια, λέω…
δές τί θά κάμεις γιά σένα μέ τή βοήθεια τού Θεού
κι έξω απ’ αυτήν, δέν υπάρχει Έλεος!
Eξαρχείου, πας ν’ αποδειξεις ότι η Γλαύξ της Αθήνας , σύμβολο Σοφίας, ήταν απλώς ένας …..μπούφος ;
Εμ βέβαια, πού να καταλάβεις ότι αστειευόμουν ; Οι σατανικοί ευνούχοι στο Όνομα του Ρόδου δεν γελούσαν ποτέ. Ομοίως κι’ εσύ.
Ντροπή σου!
Kαλά Εξ, με συγχωρείς που σε ταλαιπώρησα με τα κολοσσιαία δυτικά ψεύδη.
Για να σε εξευμενίσω σου στέλνω αυτό :
http://periergaa.blogspot.gr/2014/09/blog-post_588.html
“Παλίντονος αρμονίη”
Πολύ ωραία πάσα Ερωτών αυτή με την Γλαύκα για να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου.
Αλήθεια, έχουμε αναρωτηθεί γιατί οι προγόνοι μας την τοποθέτησαν ως σύμβολο της σοφίας; μα για έναν απλούστατο λόγο: ο μπούφος Ερωτών και οι υπόλοιποι είναι το πουλί αυτό που βλέπει εκεί που δεν βλέπει η ματιά μας (συνείδηση), στο σκοτάδι. Βλέπει δηλαδή εκείνη την περιοχή απ’ όπου ξεπηδούν (ξεκινούν) τα πάντα. Από εκεί αναδύεται και η συνείδηση η οποία ήταν μέρος του.
Και όχι μόνο αυτό, η Γλαύκα δεν πετάει καν την ημέρα, εκεί δηλαδή όπου κινείται η συνείδηση και όμως: διατηρεί την σοφία της.
Η Ιστορία ξεκινάει έτσι: Μια φορά κ έναν καιρό…
όχι δεν κάνω πλάκα.
Από εκεί θα ξεκινήσω κ εγώ.
Κοιτάξτε λοιπόν ποιοί είναι οι προβληματισμοί μου.
Το Εργο τέχνης η Πραγματικότητα και ο Μύθος, εμπλέκονται κατά έναν τέτοιο τρόπο, ώστε να καθίσταται αδύνατος ο διαχωρισμός τους.
Και τα τρία κατηγορήματα είναι ένα και το αυτό.
Αυτό το ένα θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε status quo (υφιστάμενη κατάσταση).
Η συνείδηση είναι μέρος αυτού του στάτους κβο, και ιδιαιτέρως χρήσιμη είναι η αλήθεια, αλοίμονο! Και μάλιστα θα πρέπει να αναλαμβάνει την πρωτοκαθεδρία των πράξεών μας, σε μία ισσοροπία όμως με το συναίσθημα την αίσθηση και την διαίσθηση, εννόσω αυτή προίσταται.
(Ασπίκιε κάνε υπομονή, αργότερα θα τα συνδέσω και με την πραγματικότητα, λέμε τώρα ε; ).
Εάν κάνουμε ένα φλας μπακ στον χρόνο, θα παρατηρήσουμε ότι οι πρώτοι μύθοι ξεκινάνε την εποχή εκείνη που θα μπορούσαμε κάλλιστα να ονομάσουμε “η αυγή της συνείδησης”.
Όχι βέβαια στην αρχή αρχή αυτής της εποχής η οποία διέρκεσε λίγες δεκάδες εκατομμύρια χρόνια, αλλά τα τελευταία αρκετές χιλιάδες όπου αποκτήσαμε και λόγο και αργότερα γραφή.
Ακόμη και τότε όμως η συνείδηση ήταν μερικά ποτήρια νερού στον ωκεανό του ασυνείδητου. Συνεχίσαμε από τότε να αντλούμε ποτήρια και ακόμα συνεχίζουμε. (Η Γλαύκα κάνει ψαροντούφεκο μέσα σ’ αυτόν τον ωκεανό).
Ο μύθος λοιπόν ξεκινά από αυτή την εποχή όπου μπορούμε με λόγο πλέον να περιγράψουμε τις ψυχικές καταστάσεις, διαθέσεις, εικόνες και αργότερα να τις γράψουμε κιόλας στο χαρτί.
Όπως όμως όλα τα ζωντανα πράγματα έτσι και αυτός εξελίσσεται και δεν μένει στάσιμος.
Δεν αλάζει όμως, η αλήθεια είναι αυτή που είναι. Αυτό που γίνεται είναι ένα τιουνάρισμα της ενδοδιαμόρφωσης της Συχνότητας (Αλήθειας) σε σχέση με την εξέλιξη του πνεύματος κυρίως και όχι αλαγή αυτής καθ’ αυτής της Συχνότητας (Αλήθειας).
Ιστορικά ο Μύθος υπάρχει και συζητείται μεταξύ των μεγάλων (κακώς), μέχρι τον 17ο αιώνα περίπου και όχι σαν ιστορίες που λέμε στα παιδιά σήμερα.
Ας παρατηρήσουμε λοιπόν ότι ο μύθος ξεκινά εκείνη την εποχή όπου η συνείδηση δεν έχει βρει ακόμα τα πατήματά της και προσπαθεί να μπουσουλήσει στο νόημα. Με λίγα λόγια ο μύθος δημιουργείται όταν είμαστε βουτηγμένοι ακόμα στον ωκεανό του αδιάκριτου, μόλις την στιγμή που πάμε να ξεμυτήσουμε από αυτόν.
Εδώ όμως χρειάζεται να κάνω μία αναγωγή (γιατί είμαι ανάγωγος):
Ασυνείδητο, αδιαφοροποίητο, άλογο–>Μύθος
(Παρ)άλογο, τρέλλα–>Έργο Τέχνης
Η ενασχόληση των ανθρώπων του πνεύματος με τα έργα τέχνης, τους ανάγκασε να παρατηρήσουν την συνάφεια των μοτίβων και των συμβόλων, μεταξύ των δύο.
Η δε παρατήρησή μας, ότι, καί τα δύο δεν δημιουργούνται από επιστήμονες ή μαθηματικούς ή από ανθρώπους της λογικής (παρά μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις και υπό την συνθήκη της έμπνευσης), θα πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι εμπνευστές τους (και των δύο) τα δημιούργησαν απωθώντας το λογικό στοιχείο, δίνοντας άπλετο χώρο στο άλογο.
Ένα μοτίβο φερ’ ειπείν είναι αυτό που σήμερα ονομάζουμε αρχέτυπο. Το ερχέτυπο υπάρχει per se, δηλαδή είναι αφ’ εαυτού του, αυτόνομο, ούτως και ΌΧΙ άλλως.
Όπως όμως είπα πριν και αυτά εξελίσονται σε σχέση με το επίπεδο του πνεύματος ή (και) εξισορροπώντας την κατάστασή του.
Και εδώ κολλάει το ρητό του παππού μας που έγραψα στην αρχή, γιατί μέσω της γνώσης που (θα έπρεπε να) έχουμε, μπορούμε να προλάβουμε τις καταστάσεις εκείνες οι οποίες οδηγούν στην απόλυτη καταστροφή μερικές φορές, ή και τις ελάσσονες καταστάσεις.
Τα έργα τέχης (δεν το γράφω πλέον με κεφαλαία, έχει γίνει κατανοητό που αναφέρομαι), αυτών των μεγάλων καλλιτεχνών (και όχι μόνο, υπάρχουν εμβόλιμα per se και σε απλούς καλλιτέχνες στα έργα τους), μας δείχνουν με τον τρόπο τους, με τα σύμβολά τους, με τα αρχέτυπά τους, με την “εικόνα” τους, εάν και κατά πόσο έχουμε τραβήξει υπερβολικά το σχοινί σε κάποιον τομέα, οπότε και θα ‘πρεπε να το λασκάρουμε για να μην σπάσει και πέσουμε στην άβυσσο.
Η αλήθεια όμως είναι πως δεν είμαι κάτοχος αυτής της γνώσης, το αντίθετο θα έλεγα, οπότε θα δώσω ένα παράδειγμα πραγματολογικό, όχι όμως λεπτομερές, και όπως μπορεί να το συλλάβει το όποιο μυαλό δεν λουφάρω.
Υπάρχει λοιπόν εδώ και 2-3 χιλιετίες, στην Βόρεια Ψυχή, στην συλλογική (στον Μύθο και άρα στο πνεύμα), το αρχέτυπο του Βόταν.
Αυτός ο καριόλης θεός της σκανδιναυικής μυθολογίας, στρατάρχης ουράνιων ταγμάτων, ισοπεδωτής και καταστροφέας των πάντων, εμφανίστηκε με όλο του το μεγαλείο, δύο φορές στην αρχή του 20ού αιώνα στην ευρώπη και ισοπέδωσε τα πάντα στο πέρασμά του.
Ήδη ο Βάγκνερ, στο δαχτυλίδι των Νιμπελούγκεν, μας ενημερώνει για την ενδοδιαμόρφωση που λέγαμε.
Τον βλέπουμε να “κινείται”, αφού αποκτά συμμαχίες τις οποίες ΔΕΝ τις είχε και αυτό θα έπρεπε να μας βάλει σε υποψίες και σκέψεις ότι κάτι ετοιμάζει. (ΜΗΝ το παρεξηγήσουμε εδώ, τα αρχέτυπα δεν είναι όντα τα οποία ενεργούν αυτόβουλα, αλλά καταστάσεις οι οποίες δημιουργούνται από την σύνολη πνευματική στάση των εθνών, κρατών, λαών, περιοχών, συνόλου ατόμων, ατόμων).
Αυτονομούνται σε εκείνες τις περιπτώσεις που έχουμε τραβήξει πολύ το σκοινί, που υπάρχει ένας μονοπλευρισμός στην συνείδηση και “σπάει το τόξο από το πολύ τράβηγμα”.
Έτσι στο “δαχτυλίδι”, ο Λόγκε, ο οποίος είναι κάτι σαν θεός της φωτιάς και ο κύριος αντίπαλος του Βόταν, προσεταιρίζεται με τον δεύτερο δημιουργώντας συμμαχία.
Έχουμε ακόμα και την “αναβάθμιση” των Βαλκυριών σε κόρες του Βόταν ενώ πριν ήταν εγγονές.
Μόνο και μόνο αυτά τα δύο στοιχεία στην παλλέτα του καλλιτέχνη θα έπρεπε να μας θέσουν σε επιφυλακή και επαγρύπνηση της συνείδησης μας.
Σαράντα χρόνια μετά μας δείχνει την καταστροφική του (μας) πορεία με τον α’ππ. Όμως… δεν πήραμε το μάθημά μας.
Και δεν μπορούσαμε να το πάρουμε αφού η συνείδησή μας δεν στεκόταν στο ανάλογο ύψος.
Και ούτε στάθηκε στην συνέχεια. Οι κυρώσεις που υπέστη η Γερμανία όπως ξέρουμε, ήταν τέτοιες και τόσες, όπως θα έπρεπε βέβαια να είναι, οι οποίες ξαναδιατάραξαν την παλίντονο αρμονίη.
Έτσι έχουμε εξαθλιωμένους Γερμανούς με απίστευτη ανεργία, σχεδόν χωρίς καθόλου στρατό για το μέγεθός της και ένα γενικευμένο αίσθημα ανασφάλειας των πολιτών της. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, εξισορροπιστικά, όσο ο λαός βρίσκεται σε μια κατάσταση αναρχίας πείνας και χάους η ψυχή ζητά την “τάξη”. Ο πρώτος που θα βρεθεί να την υποσχεθεί στον λαό, με έναν λόγο ο οποίος θα έρθει και θα κουμπώσει στο ασυνείδητο αυτών των ανθρώπων συναισθηματικά, θα γίνει και ο απόλυτος άρχοντας, κάτι σαν τον μάγο γιατρό της πρωτόγονης φυλής ένα πράγμα.
Και έρχεται η στιγμή που ο Γιούνγκ, σε μια συνεντευξη του σε ένα αυστριακό ράδιο (ή ίσως γερμανικό, έχω δανείσει το βιβλίο που είναι γραμμένη η συνέντευξη ο σταθμός και η ακριβής ημερομηνία, ” το αρχέτυπο του ολοκληρωτισμού” ), ενημερώνει τους πολίτες ότι ο Βόταν ξαναξύπνησε γιατί βλέπει το μοτίβο του να εμφανίζεται ξανά, στα έργα του “σώματος” πλέον των καλιτεχνών, ζωγραφικά, λογοτεχνικά κ.α., και στα όνειρα σχεδόν όλων των “ασθενών” του.
Στο τέλος της συνέντευξης, παραθέτει και ένα κομμάτι από τον μύθο, το οποίο έμελλε να είναι προφητικό (χωρίς εισαγωγικά, μακάρι να το θυμόμουν, πάνε τρεις δεκαετίες), υπό την έννοια πως αυτά τα 5-6 τετράστιχα που έδωσε,
συνέβηκαν μέχρι κεραίας! : λίγους μήνες μετά ξέσπασε ο δεύτερος…
Υ.γ. Τελικά άλλα ήθελα να γράψω και αλλού κατέληξα. Να πω μόνο ότι θα ήθελα να γίνει κατανοητό από τους εδώ φίλους (και σας συμπαθώ όλους γιατί εστιάζω στις προθέσεις, γουστάρω και τους διακριτούς χαρακτήρες σας) και όποιους άλλους, ότι δεν θεωρώ τον εαυτό μου ικανό για την ανάλυση τέτοιων θεμάτων και καταστάσεων, σαφώς το λέω αυτό, και ούτε από την άλλη έχω την απόδειξη ότι όντως συμβαίνουν. Να συμπληρώσω ότι ακόμα και αν αποδειχθεί ότι έχουν κάπως έτσι τα πράγματα σχετικά με τα έργα τέχνης (και παρ’ όλο που το πιστεύω μέσω εμπειρίας η οποία ΔΕΝ μεταδίδεται, δεν τρελλαίνομαι κιόλας!, μπορεί κάποια στιγμή να αναθεωρήσω), ακόμα κι έτσι λοιπόν να έχουν, δεν θα υποστηρίξω να ξεχάσουμε ό,τι ξέραμε και να αφοσιωθούμε σ’ αυτά.
Ο λόγος που τα γράφω είναι για να τα έχουμε υπ’ όψιν μας ως συμπληρωματικά με τους υπόλοιπους τομείς της σκέψης της πολιτικής, κοινωνιολογίας και με ό,τι άλλο αναλύουμε. Ό,τι έγραψα σκιαγράφησε θαμπά μόνο το ψυχολογικό μέρος του συλλογικού και τίποτε άλλο. Δεν έχει καμία σχέση με την θρησκεία τις μαγείες τις μαγγανίες την επιστροφή στην φύση τον ανιμισμό κτλ.
Δεν αναφέρθηκα σε κανέναν προσωπικά, αν και θα το ήθελα, γιατί απ’ ότι βλέπω παραπάνω γίνεται της Πόπης και της γιαγιάς της, της Καλλιόπης, εννοώ δηλαδή ότι έχουν μπει πολλά θέματα και προτίμησα με αυτό το τάτς εν’ γκόου να δώσω την γραμμή της σκέψης μου, ελπίζοντας περιφραστικά, λιτά και σύντομα τω τρόπω να καλύψω κάποια από αυτά.
Υ.γ. 1. Τώρα θυμήθηκα ότι ήθελα να εντάξω κάπου μέσα στο κείμενο και τον Γκαίντελ, κυρίως για τους εμμενείς μεταφυσικούς, αυτούς δηλαδή οι οποίοι υποστηρίζουν (και καλά κάνουν) ότι η Αλήθεια υπάρχει μόνο εκεί που βρίσκονται τα μαθηματικά και η λογική. Και ήθελα να το κάνω γιατί πρέπει να θυμηθούμε το θεώρημά του το οποίο αποδεικνύει ότι μέσα σε ένα σύστημα αυστηρής τυπικής λογικής, οι αληθείς λογικές προτάσεις που παίρνουμε, ΔΕΝ είναι ΌΛΕΣ αποδείξιμες από το ίδιο το σύστημα. Πάντα θα υπάρχουν κάποιες οι οποίες θα μένουν αναπόδεικτες από αυτό.
(Μήπως σ’ αυτό το σημείο έφτασε ο Σωκράτης; μήπως με το ρητό του μαρτυρεί μία γνώση (εν οίδα) ότι δηλαδή η λογική αυτοεπιβεβαιώνει την αδυναμία της και άρα δεν μπορεί να γνωρίζει (ουδέν οίδα) ολόκληρο τον εαυτό της; ).
Αυτά για την ώρα, αλλά με βλέπω να επανέρχομαι αύριο μεθαύριο γιατί νοιώθω ότι ξέχασα πολλά σημαντικά θέματα.
Είναι πολύ αργά για να δω ορθογραφικά και ασάφειες, ελπίζω στην κατανόηση των συνομιλητών, πάω για ύπνο τώρα.
Καληνύχτα.
Εξαιρετικά ενδιαφέροντα αυτά οντινμακ, η ανάλυση περί Γλαυκός ιδίως.
Στην αρχή του κειμένου μοιάζει να λες ακριβώς το ίδιο μ’ αυτό που είπε η Μαρία Δ ότι η Τέχνη (τρέλα) ο μύθος και η πραγματικότητα “εισδύουν το ένα μέσα στο άλλο” δηλαδή έχουν δυσδιάκριτα μεταξύ τους όρια όπως το αναδιατυπώνεις κι’ εσύ.
Εγώ πάλι σ’ αυτά που περιγράφεις διακρίνω μου φαίνεται και την επαναδιατύπωση της δικής μου παραδοχής ότι υπάρχει κάτι σαν μια δεξαμενή άπειρων πληροφοριών τις οποίες η συνείδηση αντιλαμβάνεται κατά καιρούς και τις οποίες διαρκώς τακτοποιεί.
Επιπλέον εκεί που λες ότι ο Μύθος αναδύεται στο μεταίχμιο εκείνο όπου η συνείδηση κάνει τα τσαλαβουτήματά της στο νόημα, μου θυμίζει μια προσωπική μου παρατήρηση που την είχα αναφέρει εδώ παλιά ότι το “υπερφυσικό” και “παράδοξο” εμφανίζεται σε μεταβατικές περιόδους όταν η συνείδηση μεταβαίνει από ένα επίπεδο σ’ ένα άλλο, όταν δηλαδή κάτι αλλάζει σ’ αυτήν.
Ενδιαφέρον το : “Και εδώ κολλάει το ρητό του παππού μας που έγραψα στην αρχή, γιατί μέσω της γνώσης που (θα έπρεπε να) έχουμε, μπορούμε να προλάβουμε τις καταστάσεις εκείνες οι οποίες οδηγούν στην απόλυτη καταστροφή μερικές φορές, ή και τις ελάσσονες καταστάσεις.”
Αυτό το “να προλάβουμε καταστάσεις” πολύ με καίει , πολύ θα το ήθελα για την οικονομία πολύτιμης ζωής κι’ ενέργειας αλλά πολύ φοβάμαι ότι απλώς αναπαράγονται οι καταστάσεις ακόμα και μέσα από τους μύθους την τέχνη και την προφητεία π.χ. αυτοεκλπληρούμενη προφητεία.
Κοίτα Ερωτών, σε σχέση με την τελευταία σου παράγραφο:
ο καλλιτέχνης είναι αυτός ο οποίος μυρίζεται την πνευματική και πολιτιστική περιρέουσα κατάσταση. Αναγνωρίζει τα νοσηρά ψυχικά υλικά πίσω από τις χιλιάδες μάσκες που μπορεί αυτά να φορέσουν. Στα έργα του τα απογυμνώνει από την στολή–μάσκα και τα προβάλλει όπως αυτά είναι. Στον βαθμό που το πνευματικό μας επίπεδο στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, τα αναγνωρίζουμε και έτσι μπορούμε να κατευθυνθούμε στην υλοποίηση της λύσης ή στην πρόληψη της τελικής έκβασης που αυτά οδηγούν εάν παραμένουν ασυνείδητα.
Η αυτοεκπλήρωση με λίγα λόγια του μύθου ή του έργου τέχνης υφίσταται μόνο στον βαθμό της μη κατανόησής τους.
Ο ίδιος ο μύθος εξάλλου εμπεριέχει και την λύση της κατάστασης που πραγματεύεται.
Δεν είναι μονόπολο, είναι ζωντανός και πραγματεύεται ακριβώς αυτό: την παλίντονο (δυναμική) αρμονία.
Έχουμε ελπίδες λέω!
Για τις ταυτίσεις των σχολίων που προανέφερες θα συμφωνήσω.
«Αναγνωρίζει τα νοσηρά ψυχικά υλικά πίσω από τις χιλιάδες μάσκες που μπορεί αυτά να φορέσουν. Στα έργα του τα απογυμνώνει από την στολή–μάσκα και τα προβάλλει όπως αυτά είναι.»
Ένα παράδειγμα,
Odinmac;
Έλεγα να το αποφύγω,αλλά έτσι όπως την πάτε μεταφυσικά την δουλειά,δέν γίνεται να μήν κολλήσω δίπλα στην τέχνη και στην τρέλλα,τον θάνατο.
Είναι-μη είναι κατα παρμενίδη,ύπαρξη-ανυπαρξία,ο θάνατος θα έπρεπε να υπήρχε κάπου αλλού ή να ήταν μόνο μιά θεωρητική ιδέα,αφού όμως υπάρχει στην πραγματικότητά μας,σάν το “μή είναι” που αποτελεί ένα “είναι” και αυτό,κατά γοργία,τότε είναι εντελώς παράλογος. Ουσιαστικά ο θάνατος είναι το μοναδικό παράλογο στην πραγματικότητά μας που γεννάει και όλες τις άλλες παραλογίες.
Για αυτό και οι άνθρωποι έστω και υποσυνείδητα πιστεύουν ότι ο θάνατος δέν είναι μιά δική τους φυσική κατάσταση,και για να μήν τρελλαθουν όταν βλέπουν τον θάνατο των άλλων (διότι μόνο στον θάνατο των άλλων είμαστε μάρτυρες,όχι στον δικό μας),ισχυρίζονται πώς αυτό τους συνέβη απο δικό τους φταίξιμο. Ο οδηγός που έτρεχε με διακόσια,ο ασθενής που δέν πρόσεχε την διατροφή του κλπ.
Η επιστήμη βοηθάει αρκετά σε αυτό σήμερα ψάχνοντας να βρεί πάντα κάποιον φταίχτη,ένα γονίδιο,έναν ιό κλπ,προσπαθώντας να δείξει πώς ο θάνατος δέν είναι κάτι φυσικό και λογικό και όσοι πεθαίνουν “φταίνε”.
Υποσυνείδητα η πολιτικη βασίζεται πάνω στην παραλογία του θανάτου. Οι πολιτικές ομάδες,κόμματα κλπ δηλαδή επαινούν τον εαυτό τους ότι θέλουν την ευημερία και τις άλλες ότι θα φέρουν την δυστυχία,δηλαδή υποσυνείδητα λένε ότι ο θάνατος υπάρχει στις κοινωνίες μας όχι σάν κάτι φυσικό πα΄λι,αλλα επειδή προκαλείται απο την κακή πολιτική τους ή τα εμπόδια που βάζουν οι αντίπαλες πολιτικές θέσεις και άν ακολουθούσαν τις δικές τους τότε οι κοινωνίες θα ήταν αθάνατες. Και όσο μεγαλύτερο βαθμό θανατοφοβίας και ανασφάλειας έχει κάποιος τόσο πιο πολύ κατηγορεί τους άλλους (βλέπε στέφανο σαμαρά).
Βασικά δηλαδή,ο καθένας προσπαθεί να πετάξει το παράλογο απο πάνω του,υιοθετώντας όμως για να το κάνει αυτό,ένα μεγαλύτερο ακόμη παράλογο.
Και αυτό συμβαίνει με τις πόλεις,οι οποίες ιδρύονται ακριβώς για να οχυρωθούν οι άνθρωποι απέναντι στον θάνατο. Επειδή όμως ο θάνατος είναι “μη είναι” άυλος,έφτειαξαν και άυλα οχυρά στην καρδιά των πόλεων,και ουσιαστικά τα υλικά πραγματικά οχυρά μιάς πόλης και μιας κοινωνίας,υπάρχουν για να ορίζουν τα άυλα.
Και αυτά τα άυλα οχυρά είναι η μαγεία. Η τέχνη είναι εξέλιξη της μαγείας ή μιά πιο σικ ονομασία της. Κάθε πόλη λοιπόν έχει ένα λάβαρο,κάθε πατρίδα μιά σημαία,κάθε οικογένεια ένα οικόσημο,όλα αυτά είναι μαγικά σύμβολα -όπλα,για να αντιμετωπιστεί ο θάνατος.
Ακόμη και το όνομα που έχει ο καθένας μας είναι ένα μαγικό σύμβολο για να διώξει τον θάνατο ενώ στην τελική πολύ λένε πώς ακόμη και η γλώσσα είναι ένα τέτοιο σύστημα μαγικών συμβόλων. Μια παραλογία στην λογική μας για να αποφευχθεί το παράλογο που απειλεί την λογική μας. Ποιό είναι το λογικό ποιό το παράλογο εδώ;
Και το ακόμη πιο τρελλό και πιο παράλογο που συμφωνούν εικοσιεννέα αρχαίοι τραγικοί για αυτό,είναι πώς η μαγεία,τέχνη,γλώσσα κλπ,είναι αυτές που προσκαλούν τον θάνατο να έρθει. Αυτά που φτειάξαμε για να αμυνθουμε είναι και αυτά που τον φέρνουν εντός της πόλης. Διότι άν δέν υπήρχαν όλα αυτά,είμασταν αποσυμβολοποιημένοι εντελώς χωρίς ούτε καν όνομα δηλαδή,ο θάνατος θα ήταν ανύπαρκτος,αφού ο χάρος παίρνει μόνο ότι ορίζεται απο σύμβολα,αφού άν το “μη είναι” ένα “είναι” είναι και αυτό,τότε και το “ειναι”,είναι αντίστοιχα ένα “μη είναι” και συνεπώς ότι υπάρχει στην παράλογη λογική μας είναι ότι μπορεί να συμβολιστεί και αυτό συναντάει τον θάνατο κάποτε (για αυτό και ο θεός εσκεμμένα δέν ορίζεται σάν κάτι,δέν συμβολοποιείται,ακριβώς για να μήν γίνει κατώτερος του θανάτου). Δηλαδή είναι η μπογιά που θα ρίξουμε σε ένα απόλυτα διαφανές και αόρατο γυάλινο τοίχο για παράδειγμα,στην προσπάθειά μας να δούμε που βρίσκεται.
Όπως και να χει όμως η μπογιά είναι ένα σύμβολο και ο γυάλινος τοίχος μια πραγματικότητα και δέν αλληλοδιεισδύουν μεταξύ τους,για αυτό και ο άμλετ δέν ειναι μιά εξώφθαλμη παπάρα που είπε η κυρία μαρία,πέρνωντας θέση έτσι αυτή μπροστά στον γυάλινο τοίχο περιμένοντας την μπογιά να της έρθει πάνω της,ΣΠΛΑΑΑΦΣΣΣΣΣ.
Έ μα της άξιζε,να πεί παπάρα τον άμλετ; Άμα μπορεί η κυρία να γράψει καλύτερες παπάρες.
Π(ε)ρνώντας από τον Μπακάλη, μπήκα, όμως π(αί)ρνοντας το ΣΚΙΠ, που το εμπιστεύονται (29) κατασκευαστές πλυντηρίων, κόπηκε το ρεύμα και άκουσα τη Γλαύκα-Μπούφο, να μου φωνάζει:
ααασπιιικ, ααααασπιιιιικ, τι κάνεις ξάδελφε;
Πές του εξαρχείου,μου είπε,πώς σάν έρθει η ώρα και έχει βρωμίσει αρκετά την πλάση,σάν λεκέ θα τον πετάξει η πραγματικότητα απο πάνω της. Και οικονομικά χωρίς να χρειαστεί να βάλει και μαλακτικό τέτοιος μάλαξ που είναι.
εμ,έτσι είναι,δεν σας παίρνει και κάνετε την πάπια και την κοτούλα.Δεν υπάρχει έλλαδίτης εργοδότης που να σκέφτεται νόμιμα,δεν υπάρχει.Α ναι,υπάρχουν ίσως και εξαιρέσεις της ταξης του 5%,και τα πρακτορεια οπαπ που ειναι υπο τον ελεγχο της πολιτειας ολοκληρωτικα.
Τουμπεκί λοιπόν,γιατί οποιος και οποια θελει,αφιλοκερδως να μπουμε σε κλιμακιο ελεγχου ειδικα του τουρισμου…ο μακρυγιάννης τους ελεγε τουρκοκοτζαμπάσηδες,εγω τους λεω ευρωμπόσηδες…
Σάν τον στέφανο μιλάει ο κάργας,αλλά απο την αντίθετη όχθη. Λέτε να είναι το alter ego του;
Καί ὁ κ.Κάργας καί ὁ/ἡ odinmac περιμένουν παρόμοια πράγματα. ‘ Ο κ.Κάργας περιμένει ἀπό τούς ἐλέγχους νά βγάλει ἄκρη καί ὁ/ἡ odinmac περιμένει ἀπό τούς καλλιτέχνες νά ἀνακαλύψουν τήν ἄκρη. Ὅμως οἱ καλλιτέχνες ἐκφράζονται μέ τό ἔργο τους ἐκφράζοντας ὄχι μόνο αὐτά πού συμβαίνουν ἀλλά καί τόν δικό τους ψυχικό κόσμο. Καί τά ἔργα τους χρειάζονται ἑρμηνεία. Ποιός μπορεῖ νά τά ἑρμηνεύσει; ’ Από τήν ἀρχαιότητα οἱ μῦθοι εἶχαν πολλές ἑρμηνεῖες, ὅπως καί οἱ χρησμοί ὅπως καί κάθε τί πού ἀγγίζει κάτι ὑπερβατικό. ‘ Η δυσκολία βρίσκεται στήν ἑρμηνεία.
Τό ἴδιο καί μέ τούς ἐλέγχους. Μπορεῖ ὁ καθένας νά ἐλέγχει τόν ἄλλον, ποιός θά ἐλέγχει τούς ἐλεγκτές; ’ Αλλά μία κοινωνία δέν στηρίζεται στούς ἐλέγχους καί προφανῶς ἔχει χῶρο γιά ὅλους τούς πολίτες της. ‘ Η παιδεία καί ἡ συνείδηση εἶναι αὐτά πού στηρίζουν τήν συνύπαρξη τῶν ἀνθρώπων.
ναι καλά..αυτά στα ιδιωτικά άσυλα ελένη..στα άσυλα
Επιληπτικός, είσαι;
οχι τελέία ομως πως μετά τα όσα διαβάζουμε;
γραφουμε οτι η ποιοτητα είναι στη βιτρινα και η βιτρίνα για να συντηρηθεί αμολά τόνους αποβλήτων ασυγκριτα περισσότερους σε σχεση με τα καμπινγκ και η απαντηση είναι ”να κανουμε καμπινγκ;”δηλαδή τι να απαντήσω μετά;λογικά;ε οχι αδερφέ,τρέλα αυτοί,τρέλα και εμείς,κοινή η μοίρα των ανθρωπων κλπ..σε λίγο θα μπούμε σε εποχή λατρείας της τυπικότητας,δεν εχει η ουσία σημασια αλλά η συνταξη,η γραμματικη.Μολις πριν ενα μηνα δεν εγινε πρωτο θεμα η λησταρχια που πλασσαροταν και ως το τρενο αναπτυξης σε τουριστικες επειχειρησεις μιας περιοχης;για τι ομιλουμε και για τι θα ομιλούμε εδω μεσα;για τον λακάν και τα προβατάκια των ωδείων και τελευταιως μετα τη σεξουαλικη απελευθερωση της ταξης τους,των γυμναστηριων;εδω μιλαμε για κοινωνια,οχι για κούκλες και μπαλες που παιζουν τα παιδια;
πια παιδεια ελενη;ξερεις πολυ καλυτερα απο εμενα οτι αν η εξισωση παραμεινει ”αντι για δεκα και νομιμα μπορω να βαλω 25 και παρανομα” το προβλημα δεν θα βρει ποτέ λύση.αλλού εχει λάθος η εξισωση..αυτοι το κοιτανε ως μια παλη γενεων στην ταξη τους μεσα,τα παιδια που εχουν καποιες πιο πρωτοπορες ιδεες,πηγανε και στη γαλλια,φαγανε το γλυκερακι τους γλυκανε ο στομας τους…
Ψυχραιμία,
Αριστοτέλη Κ.,
καί είναι βέβαιον ότι η 117 ανάρτησή σου:
«ναι καλά..αυτά στα ιδιωτικά άσυλα ελένη..στα άσυλα»
κάτω από τό μεστό σέ περιεχόμενο 116 τής
Ελένης,
μόνο ώς εγκεφαλικό επεισόδιο δύναται νά γίνει αντιληπτή.
Τώρα,
άν εσύ πρωτομίλησες γιά «κάμπινγκ» 29 αναρτήσεις πιό πάνω, στό 106.3.1 σου,
όπου εκείνη σού απαντά κι εσύ τής ανταπαντάς είς διπλούν
κι όλα τά σχετικά έχουν μείνει σ’ εκείνο τό μακρινό σημείο,
πώς γίνεται καί σού καίγονται ξαφνικά οί ασφάλειες
μέ τήν πανέμορφη ανάρτησή της στό 116;
Σέ καμμένο κνίτη φέρνεις, έτσι.
Μόνο και μόνο που διάβασα Βλαξ ότι θα ερεθιστεί ο Άσ[ικ και ο Εξαρχείου αμέσως προβληματίστηκα.
Όσο για την συζήτηση που κάνετε θα ήθελα απλώς να πω ότι ακόμη και μόνος πραγματικός συσχετισμός της τέχνης και της τρέλας που μπορεί να υπάρχει βρίσκεται και αυτός εντός εισαγωγικών. Μπορούμε δηλαδή να μιλάμε για την δυνατότητα της τέχνης να αποκαλύπτει την “τρέλα” (ασχήμια, ψέμα) πχ της κοινωνικής πραγματικότητας , ή να μιλάμε για την “τρέλα” (ασχήμια, “ψέμα”) ως ένα από τα “εργαλεία” της τέχνης. Όμως ο συσχετισμός της κυριολεκτικής τρέλας με την καθ’ αυτή τέχνη είναι εντελώς παρατραβηγμένο και ανύπαρκτο θέμα (εκτός βέβαια αν μιλάει κανείς για την περίπτωση ενός κυριολεκτικά ψυχικά άρρωστου καλλιτέχνη ή για την εκδήλωση της δικής του εντός ή εκτός εισαγωγικών τρέλας μέσα στα έργα του). Επομένως η όποια ομοιότητα της κυριολεκτικής τρέλας με την καθ’ αυτή τέχνη είναι καθαρά φαινομενικό και προέρχεται από το γεγονός ότι “απ’ έξω” η ψυχική συνθήκη και η συμπεριφορά ενός καλλιτέχνη μπορεί (αλλά όχι υποχρεωτικά) να μοιάζει αυτήν της τρέλας στο σημείο του ενδεχόμενου αυθορμητισμού, της αμεσότητας ή ακόμη μιας ενδεχόμενης “αντι-κοινωνικότητας”. Ακόμη και το ίδιο γεγονός ότι ένας καλλιτέχνης μπορεί να έρχεται σε αντιπαράθεση με την κοινωνία μέσα από τα έργα του ή απλώς να έχει κάποιες δυσκολίες προσαρμογής ή την “αποχή” από το κόσμο επειδή “ζει στο κόσμο του”, ενδυναμώνουν αυτήν την εντύπωση ότι υπάρχει κάποια σχέση ανάμεσα στην τέχνη και στην τρέλα. (Υπάρχουν βέβαια και οι “καλλιτέχνες” που εκμεταλλεύονται αυτήν την πίστη και πουλάνε την “τρέλα” στις ξανθιές). Υπάρχει βέβαια και ο συναισθηματικός όφελος που εισπράττει κομπλεξικά η πολέμια μετριότητα από μια τέτοια παρατραβηγμένη αντίληψη που επιτρέπει την πίστη στην αναγκαιότητα της πληρωμής των “φόρων” της τρέλας για την ύπαρξη του ταλέντου. Σαν να λένε δηλαδή “δεν πειράζει ότι κάποιος είναι σπουδαίος και δημιουργικός και μας τρώει φαγούρα αλλά τουλάχιστον είμαστε φυσιολογικοί ενώ αν ήμασταν δημιουργικοί τότε θα ήμασταν τρελοί.” [Θυμάμαι πχ παλιότερα όταν πρωτοεμφανίστηκε στην ελληνική τηλεόραση ο Λυγερός και έδινε τις συνεντεύξεις, οι μισές ερωτήσεις των χαζοχαρούμενων ξανθών δημοσιογράφων εστιαζόταν στο να αποκαλύψουν κάποια μορφή της “τρέλας” της “μη φυσικότητας” στην προσωπική και κοινωνική του ζωή. Προφανώς αυτό ακριβώς θα ήθελε να ακούσει και κάποιο μέρος της κοινωνίας]
Παρόλα αυτά αν και μπορεί ο καθένας να γίνει δημιουργικός και να έχει κάποια τέλος πάντων “ταλέντα”, η πραγματική όμως ιδιοφυΐα το πραγματικό ταλέντο και δημιουργικότητα είναι μια εξαίρεση και είναι μια σπανιότητα ένα δώρο το οποίο παίρνει (ή δεν παίρνει) άνθρωπος στα αρχικά στάδια ανάπτυξης του εμβρύου. Θέλει βέβαια το ταλέντο να καλλιεργηθεί εκ των υστέρων αλλά παραμένει ένα σπάνιο “δώρο” της φύσης ή του Θεού μέσω της φύσης ή πείτε το όπως θέλετε . Δεν είναι βέβαια όπως είπα κάτι “μη φυσιολογικό” , όμως είναι μια εξαίρεση είναι σπανιότητα.
Και με το αυτό καθ’ αυτό πάθος βέβαια έχει ελάχιστη σχέση γιατί όταν μιλάμε για την ιδιοφυΐα , το όποιο τέλος πάντων “πάθος” είναι η συνέπεια του ταλέντου που ασκεί πίεση για να εκδηλωθεί και δεν είναι το αίτιο του. Παρόλα αυτά η μονίμως παθιασμένη πεταλουδίτσα μας θέλει να πιστεύει ότι το ταλέντο “δεν είναι μια εξαίρεση” και θέλει να το συνδέσει με το “πάθος” της. Μαλών ελπίζει ότι κουνώντας τα φτεράκια της με πάθος και πεταλουδίζοντας επάνω από το επιστημονικά και φιλοσοφικά λιβάδια, μπορεί να δημιουργήσει ένα έργο τέχνης ή να σηκώσει την θύελλα επιστημονικών ανακαλύψεων. Ορίστε ρωτήστε την, μπορεί?
ΥΓ Καλή ήταν η αλληγορία του Άσπικ με το “μοντάζ” και αυτό που λέει για το θάνατο. Σωστό είναι και αυτό που λέει η Ελένη.
ΥΓ Σαφώς και υπάρχει και η αλληλοεπίδραση της πραγματικότητας με το “μύθο”, με το “ψέμα” της τέχνης αλλά η δυνατότητες του “μύθου” να εισχωρεί στην πραγματικότητα είναι περιορισμένες. Δεν καταργείται πχ ο θάνατος, και δεν πετάνε ελέφαντες παρά μόνο γάιδαροι. Για άλλη μια φορά η ανακάλυψη του αυτονόητου από την Μαρία και η διαφωνία για το τίποτα από τον Άσπικ.
ΥΓ Εξαρχείου γιατί αφήνεις να σε βαράνε από παντού και να πέφτει κύρος της σεξουσίας σου? Καπετάνιος δεν είσαι? Μοίρασε τις σφαλιάρες γενναιόδωρα.
ΥΓ Τώρα όμως, από το πνεύμα διαφωνίας με τον Άσπικ, θα αλλάξω την γνώμη μου και θα αποφασίσω να πιστέψω στα αρχέτυπα που ξυπνάνε και προκαλούν τους πολέμους, στις αποθήκες δεδομένων, στην μαγεία των συμβόλων και στην άμεση και απόλυτη αλληλοεπίδραση των συμβόλων με την πραγματικότητα. Οπότε είναι φυσιολογικό πια να πιστέψω και το ότι θα μπορέσω να πετάξω κουνώντας τα αφτιά μου και αρχίζω να τα κουνάω με όλο το πάθος για να γλιτώσω από την θύελλα των επιστημονικών ανακαλύψεων που έρχεται να σηκώσει η παθιασμένη πεταλουδίτσα.
χλουπ χλουπ χλουπ
«γιατί αφήνεις να σε βαράνε από παντού και να πέφτει κύρος της σεξουσίας σου?»
Αυτός είναι ένας φαμπρικαρισμένος φερετζές,
γιά νά κρύψεις τήν αλήθεια ότι λουφάρεις χαρακτηριστικά
επί πέντε συναπτά έτη εδώ μέσα,
κ. Πλοίαρχε τής Μαούνας μας, αγαπητέ
Νικόλαε, π.χ.:
“ Μή σε γελάσει το πρόσωπο γυναίκας΄ τέρας είναι!
Όσες οι τρίχες της κεφαλής, τόσα τα φίδια τα διαπλεκόμενα΄
κι όποιος την αντικρίσει… πετρώνει. ”
Μας θυμίζει τίποτα;
Γιά πάμε στα καθέκαστα:
585 λέξεις κείμενο,
κι ούτε μία λέξη γιά τον πατέρα!
“Η έκλειψη του πατρός”, πάει καλύτερα γιά τίτλος΄ μαγική εικών ο πατήρ!
Πού το πάνε οι υπεύθυνοι του περιοδικού;
Να αφήσουμε τη φαντασία μας να… δουλέψει ως… δούλα κάποιων πιθανών συνειρμών, στους οποίους και αποβλέπουν;
Έχω ένα τέτοιο σετάκι συνειρμών κατά νού, πολύ προσιτών στον καθένα, που θα χαροποιούσε τον σατανά, καθώς είναι αυτός που σπέρνει τα περιεχόμενά τους με την δεξιά του, ώστε να θερίσει τους καρπούς τους με την αριστερά του!
Η επιστολή-παρακαταθήκη του τέλους υπηρετεί άριστα τον στόχο της΄ να μας
β ε β α ι ώ σ ε ι
γιά την ο μ ο ρ φ ι ά
της γλυκιάς μανούλας!
(θα μπορούσε να πεί κανείς πως μοναδικός στόχος της είναι να βγάλει το μάτι του γιού΄ το δικό μας δηλαδή΄ όμως αυτό προϋποθέτει σενάρια συνωμοσίας΄ τί κι άν ο Γκοτζαμάνης, ο φονιάς του Γρηγόρη Λαμπράκη, συνωμοτούσε κριμένος σ΄ ένα σωματείο με προμετωπίδα το όνομα ενός αγίου΄ εμείς σενάρια συνωμοσίας δέν υιοθετούμε.)
1. “όταν ήσουν μικρός, είχες ένα σοβαρό ατύχημα…”
ο… μικρός, δέν το πληροφορήθηκε ποτέ!
2. “έχασες το μάτι σου…”
ο… μικρός, δέν το έμαθε ποτέ!
3. “σου έδωσα το δικό μου…”
ο… μικρός, δέν το έμαθε ποτέ!
4. το παιδί έχει υποστεί μεταμόσχευση ματιού, αλλά
ο… μικρός, δέν το έμαθε ποτέ!
5. το σοβαρό ατύχημα, είχε βέβαια κάποια αίτια που το προκάλεσαν…
ο… μικρός, δέν τα έμαθε ποτέ!
ο… μικρός, είχε μάθει άραγε τίποτα γιά τον πατέρα του; Εμείς πάντως, απαγορεύεται να μάθουμε…
γιατί άραγε;
Ένα πρώτο είναι βέβαιο: η γλυκιά μανούλα αυτή,
έχει λεηλατήσει τα περιεχόμενα της ύπαρξης και ζωής του άμοιρου αυτού παιδιού.
Κι ένα δεύτερο είναι βέβαιο: η λεηλάτης, η γυμνώτρια, η μέδουσα αυτή, προβάλλεται σε κάποιους αντίχριστους κύκλους, ως χριστιανικό παράδειγμα προς μίμησιν΄ είναι να μήν πετρώνει η καρδιά μου;
Θέ μου βόηθα με να μήν πετρώσει η καρδιά μου, και φώτιζέ με.
Ο αναγκαίος σχολιασμός είναι μόλις στην αρχή του, όμως
τα περνάω δύσκολα αυτές τις μέρες, και δέν επιθυμώ να συνεχίσω΄ συμπαθάτε με.
Νικόλαος,
το έχεις το θέμα΄
βόηθα μας να
υγιαίνουμε,
αδελφέ μου!
Νοέμβρης τού 2009 ήτανε…
Ποιός όμως θα αλλάξει αυτές τις εγγραφές στο συλλογικό ασυνείδητο αν όχι εσύ Εξαρχείου? Σου λέω ανέλαβε τις εξουσιαστικές σου υποχρεώσεις.
θά τούς ταράξουμε στή Θεόσδοτη Ελευθερία,
Νικόλα!
Εξαρχείου, για την ερώτηση που μου έκανες, επειδή δεν είναι τόσο απλή όσο φαίνεται η απάντηση, κάνε λίγο υπομονή. Ίσως αύριο.
Ελενη, εντυπωσιάζομαι με το 116 σου. Τσάμπα τα γράφω; Ίσως περιμένεις μονοσήμαντες, μανιχαϊστικές ερμηνείες για να ικανοποιηθείς.
Τέλος πάντων, θα επανέλθω αύριο για τον Εξ και εκεί θα ξεκαθαρίσω λίγο ακόμα την σκέψη μου.
Για την ώρα να ξεκαθαρίσω το φύλο μου και να πω ότι είμαι άρρεν αφού έχω θυλυκή ψυχή.
Και ‘δω ισχύει η παλίντονος βέβαια του παππού μας.
Αλλά επειδή βιάζομαι τώρα κοπυπαστώνω ένα προηγούμενο σχόλιο μου από αλλού και το παραθέτω εδώ για να γίνει κατανοητό κι αυτό.
Εις αύριον με υγεία για όλους!
Bρίσκω λίγο χρόνο, τώρα που ρίχνει καρεκλοπόδαρα, να προσεγγίσω το φαινόμενο του σεξουαλικού προσανατολισμού, χωρίς όμως να διεκδικώ την πλήρη κατανόηση αυτού του εξαιρετικά περίπλοκου φαινομένου ή να θεωρώ πως γνωρίζω την απόλυτη αλήθεια πάνω στο αντικείμενο.
Θα σκιαγραφήσω απλώς το φαινόμενο, αλλά θα αναγκαστώ να χρησιμοποιήσω (μόνο) δύο λατινικούς όρους ή αρχές ή μορφές της Αναλυτικής Ψυχολογίας, http://www.iaap.org, ( Κάρολος Γιούνγκ–> Μαρί Λουίζ φον Φράνζ, Τζέϊμς Χίλμαν, Άλντο Καροτενούτο κ.α. ), οι οποίοι είναι οι: Anima και Αnimus.
Οι δύο αυτές μορφές, όπου η μία είναι θηλυκή και η άλλη αρσενική, κατανοούνται ως εσωτερικά, ασυνείδητα λειτουργικά συμπλέγματα που συμπεριφέρονται με τρόπο αντισταθμιστικό-εξισορροπιστικό όσον αφορά την εξωτερική συνειδητή προσωπικότητα ή άλλως persona. ( Persona… χμμ… και τρίτος όρος ).
Persona ( μάσκα, προσωπείο ) είναι εκείνα τα εξωτερικά χαρακτηριστικά ( συμπεριφορά, κίνηση, ύφος,… χαρακτήρας με λίγα λόγια) τα οποία, οσμωτικά τω τρόπω, κυρίως, αλλά όχι μόνο από την οικογένεια, υιοθετούμε συνειδητά και βρίσκονται σε αρμονία με το φύλο μας.
Αντιθέτως, η anima ή ο animus, είναι εκείνα τα εσωτερικά χαρακτηριστικά, τα οποία έχουν αποβληθεί από την συνείδηση ( συνειδητά αποβληθεί ), και σχηματίζουν εκείνο το πλέγμα ασυνείδητων συμπεριφορών και “τρόπων” που αντιπροσωπεύουν το άλλο φύλο.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι ο άντρας έχει θηλυκή ψυχή ( anima ) και η γυναίκα αρσενική ( animus ), ως αντισταθμιστικά της persona.
Kανονικά και οι δύο μορφές ( anima, animus ) είναι πάντα παρούσες μέχρι ενός σημείου, αλλά δεν βρίσκουν θέση στις εξωστρεφείς λειτουργίες του ατόμου, επειδή παρενοχλούν την προσαρμογή του προς τον εξωτερικό κόσμο, αλλοιώνοντας την εγκαθιδρυμένη εικόνα του εαυτού του ή του φύλου του.
Οι εκδηλώσεις της anima και του animus είναι ψυχικές πραγματικότητες ( γεμάτες υποκειμενικού Νοήματος ), μη συγκρίσιμες με απτές πραγματικότητες. Παρόλ’ αυτά, ούτε λιγότερο σημαντική, ούτε λιγότερο ουσιαστική είναι η επίδρασή τους στο άτομο, το ακριβώς αντίθετο θα ΄λεγα.
Αυτή είναι σε πολύ αδρές και πάρα πολύ περιληπτικές γραμμές η ανάλυση του φαινομένου της αντιστάθμισης, σε σχέση με τον σεξουαλικό προσανατολισμό από τους Αναλυτικούς Ψυχολόγους, ( με κεφαλαία γιατί αναφέρομαι σε σχολή ψυχολογίας και όχι γενικά σε ψυχολόγους ), οπότε ήρθε η ώρα να ρίξω λίγο, ελάχιστο φως, στο πως διαμορφώνεται αυτό το πλαίσιο της ψυχικής πραγματικότητας του ατόμου βάσει της εμπειρικής ( για τον καθένα μας ) πραγματικότητας.
Πολύ πολύ περιληπτικά λοιπόν με ένα παράδειγμα από μία “τυπική” οικογένεια ( πατέρας-μητέρα-ένα ή δύο παιδιά), συμβαίνει το εξής:
Στην αυγή της ατομικής συνείδησης του κάθε ατόμου (3-3½ — 5-5½ ανάλογα τις συνθήκες, το περιβάλλον και τον άνθρωπο ) “ανατέλει” εκείνο το στοιχείο της συνείδησης όπου αναγνωρίζουμε για πρώτη φορά το φύλο μας σε σχέση με τα εμπειρικά πρότυπα που βιώνουμε, εκείνα του πατέρα μας και της μητέρας μας ( μεγαλώνοντας και μέσω των συναναστροφών μας με το αντίθετο ή και με το ίδιο φύλο ).
Από αυτήν τη στιγμή και μετέπειτα υιοθετούμε τα συμπεριφορικά χαρακτηριστικά του φύλου μας, και, ( πάλι συνειδητά ) απωθούμε εκείνα τα οποία “χαρακτηρίζουν” το αντίθετο φύλο.
Ο καταμερισμός των “υποχρεώσεων” και των “ρόλων” μιας οικογένειας, για την ομαλή λειτουργία αυτής, είναι κατά κανόνα το δίπολο από το οποίο το παιδί θα διαλέξει και θα προσκοληθεί ( συμπεριφορικά και συνειδητά ) στον ένα πόλο, όχι αγνοώντας τον άλλον πόλο όμως, μα, με την ίδια ένταση απωθόντας τον.
Έτσι, βιώνοντας ένα αγοράκι για παράδειγμα ( και για τα κοριτσάκια το αντίθετο ), μία ( ας υποθέσουμε για χάρη του παραδείγματος ) κατάσταση όπου η μητέρα κάνει τις οικοκυρικές δουλειές ( μαγείρεμα, σιδέρωμα, πλυντήριο, σκούπισμα-σφουγγάρισμα κτλ ) ενώ ο πατέρας με δουλειές όπως μηχανολογικές, ηλεκτρολογικές, προβλήματα με συσκευές και κατασκευές συν τα όποια χόμπυ ( και για τους δύο γονείς ), τότε παρατηρούμε ότι το αγοράκι αυτό αποφεύγει μετά βδελυγμίας το “πλαίσιο ρόλων” που έχει αναλάβει η μητέρα ( δεν σιδερώνω εγώ, είμαι αντράκι ), ενώ συγχρόνως υιοθετεί όσο μπορεί το πλαίσιο που κινείται το πρότυπο του φύλου του ( ο πατέρας ).
Με λίγα λόγια και σε σχέση με τα προηγούμενα, ο πατέρας γίνεται persona ενώ η μητέρα anima.
Αυτά τα στοιχεία που έχουν απωθηθεί από το παιδί και σχηματίζουν μία ολοκληρωμένη “ψυχική προσωπικότητα” ( anima, animus ), η οποία δεν συνάδει με το φύλο του ( δεν συνάδει με το φύλο του βέβαια σε σχέση με αυτά που όντως βιώνει μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο ρόλων της δικής του οικογένειας και αργότερα του περίγυρου), δημιουργούν αυτό το ψυχικό πλέγμα, το οποίο τόσο περισσότερο ανταποκρίνεται-εκλύεται, μέσω-από το ερωτικό αντικείμενο, όσο περισσότερο το ερωτικό αντικείμενο εμπεριέχει αυτά τα συγκεκριμένα-μοναδικά στοιχεία της απώθησης.
Αυτά είχα να πω σε γενικές γραμμές, θα μπορούσα να αναφέρω και την οπτική του μπαγασάκου του Φρόυντ ή του Άντλερ, αλλά είναι τόσο απλοϊκοί ώστε μόνο για φιλολογικούς λόγους θα το έκανα ( και αυτή βέβαια είναι η γνώμη μου ).
Και αφού ανεφερα την φιλολογία, να συμπληρώσω ότι τα Αρχέτυπα αυτά ( ναι είναι και Αρχέτυπα, εδώ θα άνοιγε άλλο, ξεχωριστό κεφάλαιο), δηλαδή η anima και ο animus, έχουν διεισδύσει και στα φιλολογικά ή και άλλα ( ζωγραφικά πχ Τζιοκόντα ) έργα.
Δύο φιλολογικά που μου έρχονται στο μυαλό σχετικά μ’ αυτή καθ’ αυτή την anima ( με αμιγείς μορφές της θα μπορούσαμε να πούμε ) είναι “η κυρά της θάλασσας” του Ίψεν και το “Αγιέσα ή Αυτή που της οφείλεται υπακοή” του Ράιντερ Χάγκαρντ.
Όσο για τον animus υπάρχουν αναρίθμητα, όλα τα έργα με ήρωες, ο Φάουστ του Γκαίτε, αν και βέβαια ο animus διαφοροποιείται ανάλογα με την ανάπτυξη της γυναίκας ( άντρες δυνατοί, άντρες των πράξεων, άντρες των λόγων και άντρες σοφοί τα τέσσερα στάδια). Αναλόγως του “σταδίου” που βρίσκεται η γυναίκα ( ο εσωτερικός της animus δηλαδή ) θα ανταποκριθεί ερωτικά αντίστοιχα στον δυνατο– ήρωες, γυμνασμένοι με πολλά μούσκουλα, ή στον των πράξεων– πάλι αθλητές, πιλότοι, άντρες που δουλεύουν σκληρά για την οικογένεια, ή άντρες του λόγου– ρήτορες, καθηγητές, πολιτικοί, ή άντρες σοφούς– φιλόσοφοι κτλπ.
Αυτά από την μεριά μου. Τονίζω ότι δεν διεκδικώ την αποσαφήνηση, αλλά δίνω υλικό για σκέψη σε όσους ενδιαφέρονται πέρα από τις όποιες γνώμες ή εικασίες, να εντρυφήσουν περαιτέρω στο φαινόμενο του σεξουαλικού προσανατολισμού.
Η Μυθολογία
είναι και ήταν
πάντα γοητευτική,
odinmac.
Όμως,
μια και γνωρίζω καλά
την ανατομία της γοητείας,
άφησέ με να σου θυμήσω
πως δεν τη διαχωρίζει τίποτα
από την απο-πλάνη-ση…
(γκουχου, γκουχου, ρε σεις οι υπόλοιποι,πως τα πάω; Μου βγαίνει καλά ο ρόλος της femme fatale; Αντέστε παληκάρια να κουνηθεί η ρημαδομαούνα.)
Για να σοβαρευτούμε λίγο, να πω ότι ούτως ή άλλως είναι πολύ όμορφη η τοποθέτησή σου στο @111, odinmac.
Νιώθω όμως ιδιαίτερα ανήσυχη όταν ο Μύθος (σαν έκφραση ενός συλλογικού ασυνειδήτου) τείνει να πάρει μια καθολική σημασία, να διεκδικήσει δηλαδή δικαίωμα στην περιγραφή του Κόσμου. Γιατί ο διαχωρισμός του ασυνείδητου σε προσωπικό και συλλογικό, προϋποθέτει ότι το δεύτερο θα περιέχει στοιχεία για το πως είναι ο κόσμος, πέρα από την ανθρωποκεντρική περιγραφή του. Το ηρακλείτειο “αείζωον πυρ” για παράδειγμα υπερπηδά την ανθρώπινη συνθήκη, καθώς προσπαθεί να περιγράψει με μιαν έντονα ποιητική γλώσσα τον κόσμο, σαν κατι πέραν των θεών και των ανθρώπων. (κόσμο τόνδε τον αυτόν απάντων ούτε τις θεών ούτε τις ανθρώπων εποίησε αλλ’ ην αεί και εστιν και έσται πυρ αείζωον)
Όμως η Μυθολογία, αντίθετα με τους τολμηρούς φιλοσοφικούς ακροβατισμούς των προσωκρατικών, δεν εγκαταλείπει σχεδόν ποτέ τον ανθρωπομορφισμό της.
Και δεν εγκαταλείπει σχεδόν ποτέ τα ανθρώπινα πάθη. Και παρόλο που οι αφηγήσεις της είναι συλλογικές, στην ουσία της, δεν διαφεύγει ποτέ από τα δίχτυα του ατομικού ασυνείδητου. Υπάρχει δηλαδή ο κίνδυνος αυτό που εννοούμε πολλές φορές σαν συλλογικό ασυνείδητο, να μη λειτουργεί σαν υπέρβαση του ατομικού, αλλά σαν άθροισμα των ατομικών ασυνειδήτων. Να λειτουργεί επομένως σαν “μαζικό” ασυνείδητο, χωρίς κάποια ποιοτική διαφοροποίηση από το προσωπικό. Σε αυτήν την τελευταία περίπτωση, δεν έχουμε μια αποκάλυψη του πως “είναι” ο κόσμος, αλλά του πως “διαστρέφεται” η εικόνα του κόσμου καθώς αυτή παραμορφώνεται από τα δεινά των ανθρώπων.
Δεν μπορώ να αμφισβητήσω ότι υπάρχει “συλλογικό ασυνείδητο”. Το ψηλαφώ στις δομές φρακταλ των έργων του Πόλλοκ, στις στροβιλιστικές υπερθέσεις του βαν Γκονγκ, στους κυματοειδείς στραφταλισμούς του φωτός στους ιμπρεσσιονιστικούς πίνακες. Πολύ πριν από τα μεγάλα επιστημονικά επιτεύγματα της εποχής μας, μια χωρίς όρια ενσυναίσθηση κατορθώνει και συλλαμβάνει την κρυφή νομοτέλεια του κόσμου, δίνοντάς μας την αίσθηση μιας λεπτοφυούς τάξης και μιας ελπιδοφόρας οικειότητας. Όμως αυτό που αχνά μπορώ να δω, δεν έχει καμία σχέση με ανθρωπόμορφους θεούς και τιμωρούς Δημιουργούς. Είναι “πέραν του καλού και του κακού” μέσα στη γάργαρη αθωότητά του.
Επομένως ο “Βόταν, ο στρατάρχης και ο καταστροφέας” δεν λέει τίποτα για τον Κόσμο, ούτε μπορώ να καταλάβω πως περιγράφει ένα ακίνητο, μέσα στην απολυτότητά του, Πνεύμα.
Για μένα είναι μονάχα ένας “ατομικός” εφιάλτης που ενσαρκώνεται με ιδιοφυή τρόπο στις παθιασμένες συνθέσεις του Βάγκνερ ή αναζωπυρώνεται μαζικά σε περιόδους απειλής και κρίσης.
Και τέλος ποιος είπε ότι το “ατομικό ασυνείδητο” δεν έχει την ικανότητα να προφητεύει; Αφού, αυτό που πρόκειται να συμβεί, το έχει ήδη πάθει και αυτό που έπαθε προβάλλεται σαν μοιρα, σε ένα προδιαγεγραμμένο μέλλον. Η ψυχή μπορεί να “μυριστεί” την καταστροφή, γιατί την έχει ξαναπεράσει, είναι όμως πολύ αμφίβολο ότι θα καταφέρει να την αποφύγει. Ο Ερωτών το εκφράζει πολύ καλά με την πικρή “αυτοεκπληρούμενη προφητεία”.
Η προσοχή στρέφεται πάλι στο “ατομικό ασυνείδητο” λοιπόν, στο ανθρώπινο πάθος.
Γιατί επικυριαρχεί, ακόμα και όταν κανείς φαντάζεται ότι το έχει υπερκεράσει. Προτού περιπέσουμε σε μια “μεταφυσική” περιγραφή πρέπει να έχουμε βεβαιωθεί ότι το ατομικό ασυνείδητο δεν είναι ανεξέλεγκτο, έτσι όπως έχει μείνει ανεξερεύνητο μέσα στις “θορυβώδεις” θρησκευτικές και μεταφυσικές μας αναζητήσεις.
Ωραία αυτά που λες Μαρία. Δεν θα διαφωνήσω κάπου.
Ο Μύθος όπως τον περιγράφω όμως, δεν διεκδικεί την περιγραφή του κόσμου, μα, την περιγραφή της ψυχικής πραγματικότητας και μόνο.
Είναι φτιαγμένος από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο.
Αυτά που περιγράφει ο μύθος είναι ψυχικές καταστάσεις Υποκειμενικού νοήματος, το είπα παραπάνω, στο 119 ή τέλος πάντων για τις εκδηλώσεις της anima και του animus, αλλά το ίδιο είναι, κι αυτές στο ανθρώπινο ψυχικό βρίσκονται.
Τα per se και αυτά ανθρώπινα είναι, του συλλογικού ανθρώπινου ασυνείδητου.
Καθρέπτες όμως του μερικού συλλογικού, του “τόπου” του “πολιτισμού” που απευθύνονται.
Αυτό φαίνεται γιατί έχουν σχέση με τον πολιτισμό του εκάστοτε δημιουργού.
Ποιός θα περίμενε να δει αυτούς τους μύθους των σκανδιναυών για παράδειγμα, στον πολιτισμό και στην κουλτούρα των Maori στην Νέα Ζηλανδία;
Ή τα έργα του Γκαίτε στην Ασία, ή του Κομφούκιου στην Αυστραλία;
Όσο για τον Βόταν, δεν ήταν–είναι ένα συνηθισμένο καθημερινό αρχέτυπο.
Ο Γιούνγκ έλεγε ότι είχε να εμφανιστεί δέκα αιώνες, αλοίμονο. Δεν θα είχε μείνει τίποτα.
Όταν ο Ζιάκας λέει ότι είναι στην φύση τους να είναι πολεμοχαρείς και δεν φταίνε αυτοί, και αναφέρει από τότε με τον Αλάριχο μέχρι την μέρκελ σήμερα, κάτι ξέρει.
Τα άλλα που λες για τις προφητείες κτλ δεν τα ανέφερα εγώ, δεν τα καταλαβαίνω.
Γενικότερα πάντως υποθέσεις κάνουμε, βάσει κάποιας εμπειρίας όμως και όχι νοητικές, γι’ αυτό και δεν θα το συνεχίσω άλλο, η ουσία της συζήτησης δεν είναι στην παρτιτούρα, στο εργαλείο (στην λογική), αλλά στην εμπειρία στο άκουσμα στο βίωμα, και λέω κάτι που το ξέρουμε όλοι μας.
Ότι δηλαδή ο καθένας μας αναπτύσεται ανάλογα με το μέγεθος των υποχρεώσεων που αναλαμβάνει στην ζωή του
Και πολύ καλά κάνεις και μας εφιστείς την προσοχή στο να μην πάρει καθολική σημασία ο μύθος.
Και να ‘χεις υπ’ όψιν σου πως οι κουβέντες μου είναι μόνο για προβληματισμό και τίποτε άλλο!
Να ‘σαι καλά!
Αυτά.
Εδώ το λέει ο Ζιάκας:
https://www.youtube.com/watch?v=bQFyyNqrClw
το ξέχασα.