του Φώτη Καγγελάρη
(με αφορμή την ομώνυμη εκδήλωση που οργανώνει
η Εταιρεία Μελέτης Πολιτισμικής Ετερότητας (Ε.Μ.Π.Ε.)
και ο Δήμος της Αθήνας (Ο.Π.Α.Ν.Δ.Α.)
6-31 Οκτωβρίου 2014)
Πίνακας: Ναταλία Σταμοπούλου: αντικρύζοντας το πραγματικό.
«Ελάτε σιγά να σας τα πω
Μια μοίρα με κατάστρεψε
Μη με πετροβολάτε
Δεν έφταιξα – πονώ»
«Το τραγούδι του τρελού»
Κ. Παλαμάς
«Έχουμε ανάγκη από το ψεύδος και την τέχνη για να μπορέσουμε να ζήσουμε
F. Nietzsche
Η «Τέχνη και η Τρέλα» διαφορετικές αλλά ενδεχομένως παράλληλες και συνυπάρχουσες καταστάσεις αναβλύζουν από τον χώρο του ασυνειδήτου ως αναφομοίωτες από την σημαίνουσα τάξη διεργασίες, ως μαρτυρίες από τον χώρο του χεγκελιανού «πράγματος», του λακανικού πραγματικού, του χαϊντεγκεριανού άρρητου. Καθυποτάσσουν και υποχρεώνουν το σημαίνον σε εκφράσεις και μορφώματα σημασίας τα οποία έρχονται σε ρήξη με τους τρέχοντες κώδικες σημασίας και αισθητικής, σε ρήξη και με την εξωτερική κοινή πραγματικότητα, σε ρήξη, αλίμονο, όσον αφορά την Τρέλα και με την εσωτερική. Ο Malraux έλεγε ήδη ότι κοινός τόπος του τρελού και του καλλιτέχνη είναι η ρήξη. Μόνο που στον τρελό η ρήξη είναι φυλακή.
Πίνακας:Έργο ατόμου με ψυχιατρική εμπειρία.
Η «Τέχνη και η Τρέλα» ανεξαρτήτως της ενδεχόμενης συγκατοίκησής τους αποδίδουν την Ετερότητα ως τόπο καταγωγής της ανθρώπινης ύπαρξης, τη διαφορετικότητα ως το σημείο εκκίνησης για τη δομή της κοινής «φυσιολογικότητας».
Αυτό, όμως, το γεγονός της Ετερότητας θέτει και το πρόβλημα της προσέγγισης: πώς από τη θέση του ο «φυσιολογικός» μπορεί να μιλήσει για τον κόσμο του τρελού; Πώς ο τρελός από τη δική του θέση μπορεί να κάνει χρήση της γλώσσας του «φυσιολογικού» (λόγος, σιωπή, σώμα) για ν’ αποδώσει το βίωμά του;
Από την άποψη του Freud τη σχετική με την απώθηση και την εξιδανίκευση έως την άποψη του Lacan και την κατονομασία της Τέχνης ως κατάλοιπο του σημαίνοντος, εκείνο το οποίο διαφαίνεται και στις δύο περιπτώσεις είναι το «εντεύθεν» της σημασίας.
Αλλά, αν πρόκειται για μια τέτοια διαφυγή εκ του σημαίνοντος τότε εκείνο περί του οποίου ομιλώ είναι εκείνο το οποίο διαφεύγει του λόγου.
Πάντοτε κάτι θα διαφεύγει από την ανάλυση του Jaspers για τον Strindberg, από την ανάλυση του Binswanger για τον Strindberg, από την ανάλυση της Chasseguet-Smirgel για τον Strindberg, από την ανάλυση του Benedetti για τον Strindberg, από την ανάλυση του Lidz για τον Strindberg.
Μήπως η Τέχνη, αφ’ ενός ως έκφραση ενάντια στην κοινοτοπία και τη σύμβαση και αφ’ ετέρου έχοντας συγκατοικήσει κατά περιόδους με την Τρέλα είναι σε θέση να μας πει κάτι και για την Τρέλα και για τον ίδιο της τον εαυτό; Πού τέμνονται; Υπάρχουν ομόκεντροι κύκλοι; Πού αίρεται το «και»; Και ακόμα: τα δύο αυτά φαινόμενα μπορούν να μας μιλήσουν για τη σύμβαση και τη ρήξη στο σήμερα;
Φτάνοντας στον Hölderlin, την Claudel και τον Χαλεπά, στον Strindberg, τον Artaud και την Kane, στον Schumann, τον Van Gogh και τον Ακριθάκη, η «Τέχνη και η Τρέλα» συνόδεψαν σταθερά την πορεία της εξέλιξης του δυτικού πνεύματος. Ο Gadamer διατείνεται ότι κάθε παρουσίαση έργου Τέχνης είναι μεν διαφορετική αλλά συγχρόνως αναδεικνύει την ίδια οικουμενική δομή που συνιστά τον πυρήνα του έργου Τέχνης – παράλληλα με την επίσημη κυρίαρχη ιδεολογία για την «Τέχνη και την Τρέλα» και εξ αυτών για την ζωή. Η εξαιρετική πριν λίγα χρόνια έκθεση στο Παρίσι «Η ζωγραφική ως έγκλημα» αναδεικνύει ακριβώς αυτό που ο Foucault καταγγέλει στην ιστορία της Τέχνης, ότι δηλαδή απέκρυψε τη φύση του ανθρώπου, την Τρέλα ως όριο της ελευθερίας της ανθρώπινης ύπαρξης, όπως έλεγε ο Lacan.
Καμιά άλλη δραστηριότητα του πνεύματος, μόνο η Τέχνη, (ούτε η θρησκεία – η Τέχνη των σπηλαίων είναι παλαιότερη της μαγείας, ούτε η φιλοσοφία) δεν υποσχέθηκε με τέτοιο απόλυτο τρόπο την επιτυχή διαχείριση του σημαίνοντος έναντι της καταγωγής του από το «πράγμα» για το οποίο δημιουργούμε ισοδύναμα υποκατάστατα έλεγε ο Bataille, για να αποδοθεί το μη επιδεχόμενο έκφρασης σε έκφραση, η απώλεια σε «κάτι».
Καμιά άλλη δραστηριότητα, μόνο η Τέχνη, δεν οριοθέτησε το διάτρητο από το επέκεινα παρελθόν, από το άρρητο, το αόρατο, στη συνεργασία της με την Τρέλα.
Καμιά άλλη δραστηριότητα του πνεύματος δεν αναστόμωσε την υπαρξιακή αιμορραγία του όντος-δίχως-νόημα αποδίδοντας το ως νόημα του εαυτού του.
Και καμιά άλλη δραστηριότητα δεν υποστύλωσε όλες τις άλλες δραστηριότητες του πνεύματος για να καταστεί η ζωή του ανθρώπου υποφερτή.
Αρκεί ένα χαϊκού του Basho, μόλις τρεις γραμμές για ν’ αναστομωθεί η αιμορραγία της υπαρκτικής αορτής της αγωνίας, να κατευναστεί ο φόβος, να αποκλειστεί το κενό, να απαλυνθεί το σκοτάδι: να κυλίσει στις τρεις γραμμές που σχηματίζουν το ρυάκι του σημαίνοντος η ρευστότητα του «πράγματος».
Αρκεί ένα από τα τέσσερα τελευταία τραγούδια του Strauss, ένας στίχος του Σοφοκλή, ένα ηλιοτρόπιο του Van Gogh, το σχέδιο ενός παιδιού, το σφύριγμα ενός μεθυσμένου, μια φράση του Artaud, μια μάσκα των Παπούα, μια φιγούρα από το θέατρο σκιών της Ινδονησίας, ένας χορός από το Μπουρούντι, μια γοτθική υδρορροή, ένας στίχος του Λειβαδίτη για να αναχαιτιστούν οι καταστροφικές εναντίον του σημαίνοντος δυνάμεις μα και των οποίων ταυτόχρονα οι εκβολές υπερβαίνουν το φράγμα του σημαίνοντος: θέλω να σηκωθώ το πρωί απ’ το κρεβάτι, θέλω να ονειρευτώ, θέλω να πράξω, θέλω…
Αρκεί μια ζωγραφιά της Aloise.
Όπως παρατηρεί η M. Gaghebin τόσο στο μουσείο της Art Brut στη Λωζάνη όσο και στη συλλογή Prinzhorn της Χαϊδελβέργης, το φύλο είναι «απλά και ξεκάθαρα αγνοημένο». Μπορούμε να αναλογιστούμε, μήπως η Art Brut – δεν υπάρχει Τέχνη των τρελών όπως δεν υπάρχει Τέχνη των στομαχικών, έλεγε ο Dubuffet, για να συμπληρώσει: «η καλύτερη στιγμή της Τέχνης είναι όταν ξεχνά τ’ όνομά της» – τείνει μέσω της διάλυσης της μορφής να διαλύσει το νόημα; Μορφή είναι το εγκιβωτισμένο από την επιθυμία σώμα που προκύπτει από την αναγνώριση της διαφοράς των φύλων, η υπέρβαση της Indifferenz του Schelling, το μη-εγώ του Fichte, που δίνοντας πρόσβαση στην απόλαυση πληρώνει το τίμημα με θάνατο αφού θάνατος είναι ο θάνατος της μορφής.
Μήπως η Τρελή Τέχνη είναι ένας ου-τόπος για τον θάνατο; Η ουτοπία είναι άραγε ο χώρος της «Τέχνης και της Τρέλας»;
Εάν δεν υπάρχει νόημα τότε, ούτε ο θάνατος θα έχει νόημα και κατά συνέπεια αν ο θάνατος είναι νόημα τότε παύει να υπάρχει.
Έτσι, η Art Brut προσφέρει έναν ου-τόπο για τον θάνατο αρνούμενη το νόημα μέσω της διάλυσης της μορφής, για να αποδώσει ένα μη-νόημα ως δυνατότητα μιας άλλης ζωής, εντεύθεν της μεταφοράς, αλλά εντός ωστόσο της κηδεμονίας του σημαίνοντος, έστω αποδιοργανωμένου, αφού και η Art Brut αν θέλει να είναι Τέχνη εντάσσεται στη μορφή.
Σε αντίθεση με την επιστήμη που κινείται διαφορετικά. Η επιστήμη μιλάει για να βγει το υποκείμενο του σημαίνοντος από το σκοτάδι, να οριοθετηθεί μέσω του λόγου. Τι άλλο είναι η επιστήμη παρά ένα φράγμα έναντι του ακατανόητου και ακατανόμαστου, ένα δράμα του πνεύματος έναντι του άρρητου; Ο Bateson έλεγε ότι η επιστήμη είναι προσπάθεια να καλυφθεί το σκοτάδι με εξηγήσεις, αλλά και προσπάθεια ανακάλυψης του σκοταδιού που μένει ακάλυπτο από τις εξηγήσεις. Θα λέγαμε, εδώ, ότι και η Τέχνη κάνει κάτι ανάλογο: να οριοθετήσει το «πράγμα» αλλά επίσης να το δει έτσι όπως το «πράγμα» υπαγορεύει στην Τέχνη να είναι, ασύλληπτο το ίδιο από αυτό που παράγει.
Πίνακας: Έργο ατόμου με ψυχιατρική εμπειρία.
Έτσι, ο τρελός καλλιτέχνης γίνεται ο ίδιος για τον εαυτό του φερέφωνο του πραγματικού σε μία διαδικασία αντίστοιχη με εκείνη του παραληρήματος ενώ ταυτόχρονα, με το διάτρητο φράχτη του ανέραστου σημαίνοντος, ανακόπτει την πλημμύρα του «πράγματος» καθοδόν προς την αναπαράσταση.
Μα, επίσης ο τρελός καλλιτέχνης γίνεται ο ίδιος μια τέτοια λειτουργία όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά για όλη την ανθρωπότητα. Πεθαίνουν, έλεγε ο Green, γιατί πέρασαν τα όρια της γνώσης του ασυνειδήτου. Πληρώνουν το τίμημα του θανάτου για να θρέψουν τη δημιουργία. Ο τρελός καλλιτέχνης είναι ο ίδιος γλώσσα, σαν τον Artaud. Σιωπή, θα σήμαινε θάνατος όχι μόνο του ιδίου αλλά και νέκρωση του κοινωνικού σώματος.
Ο καλλιτέχνης αναλαμβάνει για όλους εμάς να κλείσει το κενό, να σφραγίσει την άβυσσο, να μετασχηματίσει σε γλώσσα την κατάθλιψη της ύπαρξης: κάποτε ως μάρτυρας του δικού του ψυχικού ή σωματικού θανάτου (σαν τους Βιεννέζους Actionnists) όταν ο ίδιος ο καλλιτέχνης γίνεται μια performance για να μην δούμε περαιτέρω – η πρόκληση είναι να καταστήσει κάτι ορατό που κανονικά έπρεπε να διαφυλάξει το μυστικό του, έλεγε ο Baudrillard – ή για να δούμε μόνο το έργο του. Κανείς ποτέ δεν έκανε Τέχνη, φώναζε ο Artaud, παρά για να βγει από την κόλαση. Ή όπως έλεγε ο Κ. Κουν, κάνουμε Τέχνη για να σώσουμε την ψυχή μας. Για να βρεθούμε στην κατάσταση του λέγειν ως συγκρότησης του είναι, γράφει ο Gadamer.
Το ίδιο και ο τρελός: μορφοποιεί ως σημαίνον πάθους το άλεκτον και εξ’ αυτού καθίσταται η προστατευτική του βλέμματος ασπίδα έναντι του «τίποτα».
Εάν η Τρέλα απειλεί να μας δείξει το εύθραυστο δοχείο που εμπεριέχει το κενό του «πράγματος» – γιατί πρέπει ν’ αρρωστήσουμε για να μάθουμε την αλήθεια του εαυτού μας; διερωτάται ο Freud και ο Cassirer και αργότερα ο Lacan και ο Cioran – το κενό της ανθρώπινης ύπαρξης… Εάν η Τρέλα απειλεί ν’ αποκαλύψει την αλλοτρίωση από την προσποίηση του νοήματος, να θρυμματίσει κάθε νόημα περί ζωής, ασθένειας, ύπαρξης, θρησκείας, φτώχιας, δικαίου – γι’ αυτό και δεν δικαιούμαστε να θεραπεύουμε τον τρελό καλλιτέχνη φώναζε ο Breton και ο Dubuffet – τότε η Τέχνη, χωρίς μεγάλα λόγια περί νοήματος, καθιστά το βίο απλά αποδεκτό χωρίς να ψεύδεται: αποκαλύπτει – προστατεύοντας, μιλά για – σωπαίνοντας περί.
Η Τέχνη μέσω της Τρέλας και η Τρέλα μέσω της Τέχνης μας αποκαλύπτουν, κατ’ απόλυτο τρόπο, το χαϊντεγκεριανό «τίκτω», το ξέφωτο της α-λήθειας του όντος που είναι πλήρες, λέει ο Lacan, στο βαθμό που παραμένει κενό: το βάζο, κατασκευή αναπαράστασης του κενού στο κέντρο του «πράγματος». Η μετουσίωση του «πράγματος» συνίσταται στην απόδοση της απώλειας ως ποίησης.
Η Τέχνη μας δείχνει ένα διάδρομο και μας λέει: το ξέρω δεν είναι τίποτα σπουδαίο αυτό που θα δεις και θ’ ακούσεις αλλά κοιτάζοντας το και ακούγοντάς το, θα προχωράς: «αν θέλεις να δεις κάτι δες αυτό». Κάνω Τέχνη σημαίνει βάζω πάντα κάτι μπροστά στο βλέμμα ή την ακοή.
Προφανώς, δεν μιλάμε για θεραπεία μέσω της Τέχνης ή τον θεραπευτικό ρόλο της Τέχνης που σίγουρα υπάρχει, όπως εξ’ άλλου υπάρχουν κι άλλες καταστάσεις που θεραπεύουν τη ζωή, όπως κάθε τι στη ζωή θεραπεύει τη ζωή. Μιλάμε για την Τέχνη ως θεραπεία από το μη-νόημα, από το μεγάλο χάος, το κενό. Για την Τέχνη ως την κατάσταση εκείνη χωρίς την οποία δεν θα υπήρχε η δυνατότητα της ίδιας της ζωής, την Τέχνη που θρηνεί το ανοίκειο της σχέσης του ανθρώπου με το απόλυτο, την Τέχνη που θρηνεί τη σχέση του σώματος με το χρόνο, την Τέχνη που συνεχίζει πέραν του χρόνου. Μιλάμε για την Τέχνη ως ουσιώδες συστατικό του τέταρτου δακτυλίου του βορόμμειου κόμβου μέσω του οποίου διϋφαίνεται το συμβάν της ζωής ως ψυχωτικής διαδικασίας σε θεραπεία. Γι’ αυτό, η Τέχνη παρότι αρθρώνει το άφατο μας προφυλάσσει ταυτόχρονα από αυτό.
Ο καλλιτέχνης και ο τρελός, ο τρελός καλλιτέχνης που «εψήλωσεν ο νους του» είναι οι σαμάνοι της ομάδας. Αυτοί που ξορκίζουν την περιδίνηση από το α-νόητο της ύπαρξης. Με γιατροσόφια όχι μεταφυσικά, αλλά από την ίδια τη φύση του ανθρώπου.
Νavi: προφήτης και τρελός.
Εάν η αγορά έχει μπορέσει να καθυποτάξει την Τέχνη – ο Breton ήδη χαρακτήριζε τα ψυχιατρεία κάστρα έναντι του καπιταλισμού που διαστρεβλώνει κάθε καλλιτεχνική έκφραση – η Τρέλα παραμένει ο άναρχος γενέθλιος τόπος πάσας Ετερότητας, κάθε α-νομης επιθυμίας. Δημιουργία ίσον φόνος, φαντασιακός ή συμβολικός του πατέρα έγραφε ο Anzieu, ο θάνατος του οποίου επιτρέπει στον γιο να υπάρξει και να αποκτήσει όνομα.
Και εάν η κοινωνία επιχειρεί να καθυποτάξει την Τρέλα ανάγοντάς την σε κοινωνική συντεταγμένη, με τον πιο απλό και αποδοτικό τρόπο: μιλώντας γι’ αυτήν ή εντάσσοντας την στο DSM – όπως τη φωτογραφία θα έλεγε ο Barthes, της οποίας η φύση είναι η Τρέλα και της οποίας την επικινδυνότητα κατευνάζει η κοινωνία με το να την κάνει Τέχνη – η Τρέλα ως η φύση του ανθρώπου θα παραμένει μια ανυπότακτη ενσαρκωμένη ανάδυση από το ίδιο αυτό κοινωνικό σώμα που μεριμνά για την καταστολή της, απειλή στο συνεχές του νοήματος, στον εφησυχασμό του ύπνου, με εκείνα τα γιορτινά στον ουρανό της Ετερότητας πυροτεχνήματα που ως follis θα απειλούν με τυχαίες πυρκαγιές τον ύπνο των δεσμοφυλάκων.
Ο τρελός καλλιτέχνης ως έσχατος όρος ύπαρξης, ως η τελευταία ασύλληπτη δυνατότητα του ανθρώπου να είναι, παρεμβάλλει ανάμεσα σε αυτόν και το τέλος έναν πόθο.
Η Τρέλα ως ανάδυση του πραγματικού και η Τέχνη ως κατάλοιπο του σημαίνοντος, μορφώματα μεταφοράς και έσχατες αλήθειες, αποδίδουν την ακραία αλλά «ανθρώπινη, πολύ ανθρώπινη» συνθήκη ως Ετερότητα, ως εγγυητική επιστολή της ίδιας της ύπαρξης ως συμβάντος και εξ αυτού ως υπόσχεση ρήξης με τη σύμβαση.
Από τον άνθρωπο στον αυθεντικό άνθρωπο ο δρόμος περνάει από τον τρελό άνθρωπο έλεγε ο Foucault και ο Dali με τον δικό του τρόπο: «ανάμεσα σε μένα και έναν τρελό η μόνη διαφορά είναι ότι εγώ δεν είμαι τρελός».
Η «Τέχνη και η Τρέλα» διάπυρες από τα έγκατα του πραγματικού α-λήθειες αναδύουν το ανθρώπινο δράμα και το παράλογο του όποιου νοήματος ενώ ταυτόχρονα αναδεικνύουν την ύπαρξη σε έμπυρο πόθο ρήξης με το υποταγμένο και αποκαμωμένο σημαίνον.
Αναδεικνύουν το άρρητο, το ανήκουστο, το αόρατο, το τυχαίο, το παράξενο, το ανοίκειο, το ξένο, το έτερο ως προϋπόθεση μιας εν τω βάθει αναμονής με έναν εαυτό που εδώ και τώρα θα μπορεί να συναντά την επιθυμία του.
Από την κραυγή του Bonifatio σε εκείνη του Munk και του Rodin η «Τέχνη και η Τρέλα» έρχονται με τις κραυγές εκατομμυρίων διαδηλωτών να ταράξουν την ανοχή μας: τόσο δίπλα μας, τόσο κοντά μας, τόσο μέσα μας σαν το όριο της ανθρώπινης συνθήκης, σαν το μέτρο του ανθρώπου.
Ο τρελός καλλιτέχνης, το υποκείμενο της Τρέλας, ο μοναχικός μόνος αυτός που διαφεύγει της τηλεοπτικής εντολής γίνεται το σύμβολο της τελευταίας αντίστασης ανάγοντας τη γραφή και το παραλήρημα ισοδύναμα. Το «radio kalifata» στο Μπουένος Άιρες στέλνει καθημερινά το μήνυμα της ανυπότακτης έκφρασης.
Αν ο τόπος του σημαίνοντος είναι κατακυριευμένος και καθυποταγμένος από το πραγματικό της Αγοράς, ας δοξάζουμε τους δικούς μας Αγίους. Κάθε μέρα κι από έναν από το μεγάλο μαρτυρολόγιο της «Τέχνης και της Τρέλας».
Το ναίδριον του Άη Γεράσιμου και το ιερό του λοξία Απόλλωνα ας μας προστατεύουν ως Τέχνη και όχι ως καθυπόταξη του «πράγματος» σ’ ένα Μεγάλο Άλλο, εγγυητή του χεγκελιανού κυρίου, προσωρινού κυρίαρχου της επίσημης ιστορίας.
Ας αποδώσουμε με τον Dubuffet τιμή στις πρωτόγονες αξίες εντός ενός «dereglement de tous les sens» όπως έλεγε ο Rimbaud.
Ας προσευχόμαστε στον Artaud, στην Claudel, τον Χαλεπά, τον Βιζυηνό, την Aloise και στον μεγάλο κατάλογο των τρελών καλλιτεχνών- μαρτύρων της δεκαετίας ‘30-’40.
Στους Αγίους της Ετερότητας που καλούν σε αντίσταση ψυχής για τη μεταμόρφωση των υπηκόων του έτοιμου νοήματος σε σαλούς.
«Ο τρελός δεν είναι άλλος παρά ο λογικός που έπαψε να κρύβεται». Που έπαψε να φοβάται.
Η Litteraterra, ο περιφραγμένος εντός του ψυχιατρείου τόπος είναι και τόπος του νεύματος. Για να σταματήσει η τέχνη του «Μάπετ σόου» που παίζεται εκτός.
Οι τρελοί δεν ψηφίζουν, ξεσηκώνονται.
Στις τέσσερις η ώρα το απόγευμα, την 1η Οκτωβρίου1884, ο Ιωσήφ Γκινάκας είναι ο πρώτος Έλληνας που εισήχθη στο άρτι αποπερατωθέν «Δρομοκαΐτειο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αθηνών» επειδή «έπαθεν τας φρένας».
Εμείς, το 2014, ας «πάθομεν τας φρένας» και ας βγούμε έξω.
Προτείνω μια διαδήλωση: από το Αιγινήτειο στο Μέγαρο Μουσικής.
Και ας κηρυχθούν η «Τέχνη και η Τρέλα» παράνομες.
Μην τρώγεστε με τον Παπα-γεωργίου και Παπα-αθανασίου!
Η διαφορά μικρή, έως ανεπαίσθητη!
Το πρώτο συνθετικό έχει την αξία!
Και καταμαρτυρεί , έναν οικογενειακό, παρασιτικό βίο, επί πολλές γενεές-δηλαδή σύστημα εντός του συστήματος, ασχέτως Οθωμανοκρατείας ή νεοελληνικού κράτους!
“Ο Μέσκος, θεράπευσε “μέσα του” τη διαμερισματοποίηση της σκέψης.”
Πού ακριβώς μέσα του;
Υπάρχει άλλο σημείο πλην του εγκεφάλου και του νευρικού μας συστήματος;
Ας σκεφθούμε θετικά κι ας πούμε ότι εννοεί το μυαλό και όχι το στομάχι ή κάτι άλλο βαθύ και αδιόρατο που επικαλούνται και τα διάφορα θεικά πιστεύω.
Αυτή η διαμερισματοποίηση της σκέψης;
Λίγα λόγια παραπάνω, με κατανοητούς όρους;
“Σοβαρό θεολογικό περιοδικό!”
Σοβαρό και θεολογικό, το μόνο που μπορεί να υφίσταται όταν συναντιόνται αυτές οι λέξεις, είναι ως ασύμβατες εννοιολογικά!
Ρε άμε νά τσεκάρεις τί αέρα έχεις βάλει στά λάστιχα τής νταλίκας,
μήν ισοπεδώσεις καμιά κωμόπολη μέ κάνα κλατάρισμα
καί στό δρόμο κάνε λογαριασμό μέ τό :
1 bar = 14,5 psi
γλωσσά!
Είναι για την ακρίβεια περιοδικό θεολογικού προβληματισμού κι’ όχι αμιγώς θεολογικό. Ξεκόλλα Στέφανε , κι’ ο Ντώκινς Θεολογία κάνει όπου η φύση αποκτά θεϊκές διαστάσεις όπως και στον Θεοδοσίου -Δανέζη. Είναι θεολόγοι άλλου τύπου καθότι καταπιάνονται με υπαρξιακά ζητήματα.
Διαμερισματοποίηση της σκέψης σαφώς αφορά στη σκέψη. Αλλά μην το περιορίζεις στον εγκέφαλο, αφού υπάρχουν οι αισθήσεις και τα συν-αισθήματα που συναποτελούν τη τελική σκέψη και στάση του ανθρώπου.
Η διαμερισματοποίηση της σκέψης λοιπόν, είναι ένα άκρως διαδεδομένο φαινόμενο κατά το οποίο υπάρχουν στο νου (σχηματικά μιλώντας) διάφορα “κουτάκια” ιδεών και συναισθημάτων που δεν επικοινωνούν μεταξύ τους ώστε ο άνθρωπος σαν με το πάτημα ενός κουμπιού να μεταβαίνει από το ένα κουτάκι στο άλλο χωρίς να συνειδητοποιεί τις τραγικές εσωτερικές του αντιφάσεις. Το ζητούμενο είναι σιγά-σιγά να σπάνε τα νοητά “διαφραγμάτια” που χωρίζουν τις ιδέες και τις σκέψεις σε διαφορετικά διαμερίσματα , ώστε να επιτευχθεί ένας κατά το δυνατόν ενιαίος τρόπος σκέψης με πλήρη επίγνωση σε κάθε στιγμή του περιεχομένου του κάθε νοητικοσυναισθηματικού διαμερίσματος. Κραυγαλέο παράδειγμα διαμερισματοποιημένης σκέψης είναι οι αξιωματικοί του ναζισμού που στο ένα “κουτάκι” είχαν για τον εαυτό τους την εικόνα του καλού οικογενειάρχη και στο άλλο “κουτάκι” υπήρχε το άγριο δολοφονικό ένστικτο. Ο ενιαίος τρόπος σκέψης θα τους οδηγούσε φυσιολογικά είτε στο να μην κάνουν οικογένεια, είτε στο να θεραπεύσουν το δολοφονικό ένστικτο. ΟΧΙ πάντως και τα 2 αυτά αντιφατικά ταυτόχρονα σαν τον Τζέκυλ και τον Χάϊντ.
Άσε με να το ξεχάσω ερωτών, μην ξύνεσαι στην γκλίτσα του τσοπάνη!
Είναι βαρειά….η …. του τσολιά!
Εκτός κι αν περιμένεις κι εσύ μια δήλωση όπως ο Χρίστος!
….γκλίτσα εε;
Αφιερωμένο στους κατοίκους, της αίθουσας αναμονής!:
Τώρα είδα τη παραπομπή σου σε Τρελόγιάννη στο 39.1.1 … έπρεπε να το φανταστώ πως ήταν ο διαβόητος “Αμέθυστος” που έχει μια αρνητική εμμονή με τον Μέσκο στα όρια της κρυπτο-ομοφυλοφιλίας μια και με ρωτάς πόθεν η επιλογή αυτή.
Όλα του τα θέματα τα έχει λυμένα ο Αμέθυστος, έχει σώσει τον κόσμο με την “πίστη” του και η μόνη του εκκρεμότητα είναι ο … Μέσκος.
Ντροπή σου Εξαρχείου που διαβάζεις τέτοια χυδαία πορνογραφήματα επιπέδου κατώτερου εκείνου των Εξαρχείων…. Και καλά να τα διαβάζεις αλλά ο σατανικός ευνούχος που ζει μέσα σου σε κάνει να ταυτίζεσαι μ’ αυτά. Οπαδός δεν είμαι απολύτως κανενός , δεν πιστεύω στο θεσμό της οπαδοποίησης, μεγάλη ντροπή, αλλά η αλήθεια να λέγεται. Ο Μέσκος από τη θέση που ήταν χωμένος βαθιά στο Εκκλησιαστικό κύκλωμα, είχε τα αρχ- – – – που δεν είχαν όλοι οι υπόλοιποι μαζί να παλέψει με το θηρίο της διαμερισματοποιημένης σκέψης και να γίνει “ακέραιος” δηλαδή ν’ αποκτήσει ενιαία σκέψη συνδέοντας τα κουτάκια του μυαλού του μεταξύ τους με το ΟΠΟΙΟ κόστος. Να πεις του μεθυσμένου από ελεεινή εμπάθεια Αμέθυστου το ορθοδοξότατο απόφθεγμα : “είναι που ξέρει καλά η σκύλα η ηδυπάθεια να καμώνεται την αρετή” .
Η παράνοιά του φαίνεται ειδικά εκεί που λέει για τη επιστημονική απόδειξη της πτώσης που επιχείρησε ο Μέσκος λες και μιλούσε ο Μέσκος για την επιστημονική απόδειξη της ηθικής και πνευματικής “πτώσης”. Απεναντίας καταπιάστηκε με τον έωλο ισχυρισμό της θεολογίας ότι ο ΦΥΣΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ υπέστη “πτώση” από κάποια άφθαρτη κατάσταση και ξαφνικά μπήκε τάχα η φθορά στον αγγελικά πλασμένο κόσμο του Θεού. Και τα γεννητικά όργανα ξαφνικά “φύτρωσαν” για να συνεχιστεί η ανθρωπότητα μέσα σε συνθήκες πτώσης ή ότι ενώ προϋπήρχαν “κατά πρόγνωση της πτώσης” ανενεργά όμως (τόσο που αναρωτιόταν ο Αδάμ για την χρησιμότητα της αινιγματικής όσο και περιττής απόφυσης που έβλεπε μπροστά του ) ξαφνικά μετά τη πτώση ω του θαύματος “ενεργοποιήθηκαν” και κατάλαβε ο Αδάμ ότι τώρα μπορεί να φτιάχνει ανθρώπους με άλλη συνταγή απ’ αυτή που χρησιμοποιούσε ο Θεός προ της Πτώσης. Κι’ όλη αυτή η απολύτως διαστροφική πλατωνική και νεοπλατωνική μαλακία βαφτίστηκε “ορθόδοξη θεολογία” από “φωτισμένους ανθρώπους” . Έλα στα συγκαλά σου Εξ και σταμάτα την θεολογία πρώτης δημοτικού όπου τα παιδιά πιστεύουν ότι τα φέρνει ο πελαργός γιατί δεν μπορούν να διανοηθούν ότι οι γονείς τους “το κάνουν”. Ντροπή δηλαδή….
Ο Μέσκος “σταυρώθηκε” απ’ τους θεολόγους υποκριτές γιατί είπε τα αυτονόητα με το όνομά τους !! Το “άκτιστο φώς” είχε πει πολλά ψέματα στους αγίους ή τουλάχιστο τους άφησε να πιστεύουν ψέματα βασανίζοντας τον κόσμο χωρίς να τους σφυρίξει ότι λέγαμε χοντροκομμένες παπ- – – – -.
Γι’ αυτό προτείνω στον υπουργό υγείας να παρέξει δωρεάν παπ τεστ σ’ όλους τους άνδρες άνω των δώδεκα ετών για να προληφθεί η…………. παπ- – -λογία που οδηγεί στον καρκίνο εκείνου που βρίσκεται πάνω από τον τράχηλο , ήτοι της νόησης. Θα είναι η καλύτερη οικονομική επένδυση για το μέλλον του τόπου. Γιατί οι δυτικοί μπορεί να έχουν τη σωματική αιμομιξία ενδημική όπως λες, αλλά για βγάλε τα στραβά σου διαβάζοντας για την συναισθηματική αιμομιξία που την έχουν οι μεσογειακοί λαοί ενδημική (κι’ όχι μονο αυτοί βέβαια):
http://parents.org.gr/psych/a297
To συγκεκριμένο άρθρο μου φαίνεται ότι είναι έμμεση “λογοκλοπή” δίκην πε΄ριληψης από ένα αγγλικό βιβλίο που διατίθεται ως e-book ως “Covert Incest” (αν θυμάμαι καλά = κρυπτο-αιμομιξία).
Άντε μη τα πάρω κι’ άλλο στο κρανίο πρωί-πρωί.
Βρες μου τώρα τα του Σαμαρά Στέφανου να του τα σούρω κι’ αυτουνού.
Ο “Αμέθυστος” είναι το πρότυπο του “σατανικού ευνούχου”. Πρόσεχε τι διαβάζεις Εξαρχείου με σβησμένη τη λάμπα νυχτός.
Πρόκειται περί της “θεολογίας του εξαποδού” που λεέι κι’ ο Παπαθανασίου.
Όπως του θεολόγου ο “προβληματισμός”, είναι εξαρχής καταδικασμένος σε παραισθήσεις και υπερβάσεις για να βρίσκει “νοητικά” στηρίγματα,
έτσι και ο στρατιώτης, δεν μπορεί με τίποτε, να μην διαθέτει ή μην του έχουν εντυπωθεί δολοφονικά ένστικτα!
Όταν παίζουμε με τις λέξεις και προσπαθούμε να βρίσκουμε ή να εφευρίσκουμε επιχειρήματα, τόσο περισσότερο βυθιζόμαστε αντί να εξυψωνόμαστε!
Μ’αυτά και μ’αυτά, καταλήγουμε στο δογματικό, αφού εμείς οι ίδιοι είμαστε δογματικοί, πως ο Ντώκινς, εκπορεύει θεικό λόγο!
Όχι ερωτών, εκεί ακριβώς είναι η διαφορά, εκπορεύει Λόγο, χωρίς να λαμβάνει υπόψη στερεότυπες θέσεις και ακόμη χειρότερα ανέλεγκτες προκαταλήψεις ΄ΚΑΙ ακόμη σχηματικότερα, είναι έτοιμος να αναθεωρήσει τις θέσεις που υποστηρίζει, κάτι αδιανόητο για τον δογματικό.
Εκεί μπήκε σφήνα ο διαφωτισμός και ο αγώνας συνεχίζεται!
Έχει ενδιαφέρον αυτό που έγραψες στην προηγούμενη σελίδα, πως το έργο του εμπνευσμένου καλλιτέχνη , βρίσκεται εκεί όπου βρίσκονται και υπάρχουν ήδη οι βασικές συνιστώσες του σύμπαντος και περιμένουν να τις ανακαλύψουν οι όποιοι σκεπτόμενοι και να της κατηγοριοποιήσουν.
Ίσως όμως το καλλιτεχνικό κομμάτι, να βρίσκεται λίγο πέρα από τις σταθερές του σύμπαντος…
Εδώ περιμένω τον οντμινακ…
ΥΓ: Έχει δίκιο ο …όλος , παραπάνω που μου τη λέει για τα μπαρ και τα πι ες αι.
125 πι ες αι βάζουμε αέρα στα λάστιχα των φορτηγών περίπου και όχι τόσα μπαρ.
Ευχαριστούμε!
Με αποδόμησε τώρα έ; Να το λάβετε υπόψη και να στοιχηθείτε στο μεγάλο αγώνα!
Και προσμένουμε ακόμη βαθύτερες αναλύσεις!
Όταν θα κάνω ανακαίνιση, θα σε πάρω για το σπατουλαριστό σοβά!
πέ καί τού ηλεκρολόγου νά σού κοιτάξει τήν καλωδίωση, πού
τόν odinmac τόν βγάνει οντμινακ…
…τού ηλεκτρολόγου, έ;
Λέτε γι αυτό να μην απαντά;
Φίλε μου οντινμακ, με συγχωρείς για το λάθος….
Αν μας έλεγες και τι σημαίνει αυτό… σοβατζή του…όλου, θα ήσουν χρησιμότερος, από το να το παίζεις δια-φωτιστής του σημείου και όχι της ουσίας!
ΥΓ: Αποδομήσεως συνέχεια!
Βυθίσατε το Στέφανο, όπως ένα άρθρο που είχα διαβάσει σχετικά με τον Τζήμερο…
Ερωτών, ξέρεις γιατί τονίζω τις π…ς του …όλου;
Για να νοιώσεις πως από χθες το βράδυ και μετά την εντολή σου , ψάχνει ο αητός του χρόνου, να βρει επιχειρήματα..
Αυτό με τα μπαρ, που έγραψα και αμέσως κατάλαβα το λάθος μου, συνέβη προ 2 μηνών ίσως… έχει δρόμο ακόμη για να φτάσει στην οκταετία ή στην τριετία που επιζητάς εσύ!
Κάπου όμως εκεί στην τριετία, θα βρει τις συζητήσεις, έντονες η αλήθεια με τον σύστεμ και τα σχετικά και θα καταπιεί τη γλώσσα του..
Άσε που πιο μπροστά, υπάρχει αυτή με τη Δελιβάνη, την υποκρίτρια..
Του σύστεμ, που τότε ακόμη μακριά από την εξουσία, κατέβαινε και μιλούσε με το λαό και φυσικά εξέφραζε τη μισή λοβοτομή του, διότι αμέσως μετά το 23%, ανέβηκε σε θρόνο και μας αποκάλυψε το σύνολο του “τραύματος”!
ΈΛα Στέφανε , να βάλουμε μια τάξη στα πραγματα να μη πηγαίνει ο διαδικτυακός μας χρόνος χαμένος και να εξελισσόμαστε καθώς συζητάμε.
Πρώτον , βγάλε απ’ το μυαλό σου ότι κάποιος πάει να σε καπελώσει και να σε υποτιμήσει ή να σε βάλει σε νάρθηκα. Εδώ αναμοχλεύουμε διαρκώς απόψεις όπως οι χρυσοθήρες την άμμο ή το χαλικάκι από τα ποτάμια μήπως βρουν ψήγματα χρυσού. Άμα έχεις τη μπουνταλίστικη νοοτροπία του φορτηγατζή που βιάζεται να περάσει πάνω από το σκαραβαίο που του κλείνει το δρόμο, δεν θα μπορέσεις να διακρίνεις τον χρυσό ή και το διαμάντι και θα συ φαίνεται πως κάποιος σ’ έχει βάλει να σπαταλάς την ώρα σου ανακατεύοντας απλώς χώματα.
Το ότι πιάστηκες απ’ αυτό που είπε ο Οντινμακ (παρεμπιπτόντως εικάζω ότι το οντιν προκύπτει απ’ την “οδύνη” και το μακ απ’ το “μακάριος” όπως λέμε “μακαρία οδύνη” δηλαδή οδύνη που οδηγεί στην ευδαιμονία)είναι η αρχή της προσωπικής θεολογικής σου σταδιοδρομίας και χαίρομαι που έγινε αυτό το μακάριο “κλικ” μπροστά στα μάτια μου. Ο νους σου λοιπόν ξέφυγε απ’ τον περιορισμό του απολύτως προφανούς και πεζού κι’ άρχισε να εξερευνά μια άλλη “διάσταση” των πραγμάτων πέρα από το ύψος το πλάτος και το μήκος. Σαν να έβαλες στη σκέψη και τη ψυχή σου μια νέα “τέταρτη διάσταση” αόρατη , ανεξερεύνητη και παράδοξη σε σχέση με την καθημερινή πεζότητα και τα δογματικά δεδομένα της. Δεν είναι ΚΑΘΟΛΟΥ τυχαίο που ΑΥΘΟΡΜΗΤΑ μόλις σου άνοιξε το μυαλό αυτό που είπε ο οντινμακ περί προϋπάρχουσας μουσικής, αναφώνησες πως ήταν σαν να άκουσες “θεϊκό λόγο”.
Παρομοίως και άλλοι πολλοί βιδωμένοι “αθεϊστές” αναφωνούν “ω θεέ μου” την ώρα του οργασμού ακριβώς γιατί δεν έχουν πως αλλιώς να περιγράψουν αυτό το φαινομενικά εξωκοσμικό συναίσθημα ή βίωμα ή ξαφνική συνειδητοποίηση. Μόλις αντιληφθεί κανείς ότι ένα κι’ ένα δεν κάνουν απαραίτητα 2 αλλά μπορεί και 3 ή 1, έχει εισαχθεί στο χώρο της 4ης ή 5ης ή 6ης διάστασης, στο χώρο του απρόβλεπτου, του παράδοξου, του καινοφανούς , του ωραίου. Το αν θα γίνει ή όχι δογματικός εξαρτάται από το κατά πόσο θα συνεχίσει ή όχι να επεξεργάζεται ξανά και ξανά όλα τα δεδομένα που ήδη έχει αλλά και να αφομοιώνει τα νέα δεδομένα που έρχονται στην αντίληψή του. Επειδή ο χώρος αυτός είναι άγνωστος είναι ευπρόσδεκτη κάθε “υπόθεση εργασίας” που τιμά τον εαυτό της στην προσπάθεια προσπέλασης του μυστηρίου. Ο δογματισμός μπορεί να εμφυλοχωρήσει ΠΑΝΤΟΥ . ΔΕΝ είναι προνόμιο μόνο των μονοθεϊστικών θρησκειών αλλά ΚΑΘΕ μα ΚΑΘΕ τομέα αναζήτησης. Στην επιστήμη, στα οικονομικά, στα ψυχολογικά, στη τέχνη, κυριολεκτικά ΠΑΝΤΟΥ. Ο δογματισμός προκύπτει από την ανάσχεση ή την άρνηση της περαιτέρω αναζήτησης παρά τα ανατρεπτικά δεδομένα που έρχονται. Και δεν ανατρέπεται μόνο η μονοθεϊστική θεολογία αλλά και η επιστήμη. Πρέπει αν και νταλικέρης να έχεις την πνευματική ευελιξία μπαλαρίνας αν θες να μην γίνεις δογματικός. Και δεν υποτιμώ ΚΑΘΟΛΟΥ το “νταλικέρης”, ίσα-ίσα που θαυμάζω τόσο τους νταλικέρηδες όσο και τους ναυτικούς όσο και τους πιλότους όσο και τους εργάτες ορυχείων. Απλώς ο καθένας πρέπει να βγεί λίγο έξω από τις απαιτήσεις της δουλειάς του αν θέλει να εξερευνήσει ευρύτερα το μυστήριο της ζωής. Επίσης να προσέξεις ότι χρησιμοποίησες πάλι αυθόρμητα την έκφραση “εμπνευσμένος καλλιτέχνης” . Εν-πνευση , έμπνευση σημαίνει η “εισροή πνεύματος” . Πώς ορίζει ο Ντώκινς αυτό που αποκαλείς εσύ πνεύμα στη προκειμένη περίπτωση ; Σε τι διαφέρει για τον Ντώκινς ο μη εμπνευσμένος από τον εμπνευσμένο καλλιτέχνη ; Αν επιχειρήσει ν’ απαντήσει, δεν θα μπορέσει να το κάνει με μαθηματικές εξισώσεις όπως και η εξίσωση δεν βγαίνει αν επιχειρήσουμε να το εξηγήσουμε με όρους χριστιανικούς για παράδειγμα. Μπροστά στο μυστήριο, τόσο οι θεολόγοι όσο και οι “αθεολόγοι” παραμένουν εξίσου βουβοί και τυφλοί. Και το μυστήριο είναι πραγματική παράμετρος της ζωής μας και της ύπαρξής μας έστω κι’ αν εμφανίζεται αραιά . Αλλά υπάρχει και ανατρέπει κάθε προσπάθεια εγκιβωτισμού. Οι μονοθεϊστικές θρησκείες επιχείρησαν να δώσουν μια απάντηση μέσω ενός Θεού -προσώπου. Ο λογαριασμός δεν βγαίνει, αν και στην αρχή φαινόταν να τα πηγαίνει καλά. Παρομοίως οι θετικές επιστήμες προσπάθησαν την δική τους εκδοχή αλλά η ανάδυση του συναισθήματος στη φύση , τους πέταγε από τις ράγες.Ήταν ένας απροσδόκητος όσο και ανατρεπτικός των πάντων παράγοντας. Και υπόψιν, το συναίσθημα ΔΕΝ το εφηύραν οι θεολόγοι αλλά η άγρια άτεγκτη φύση.
Οι νότες που λες Βλαξ είναι “κομμάτια” του ήχου και έτσι όντως με μια έννοια προϋπάρχουν για σένα από τότε που άκουσες το πρώτο ήχο (χωρίς βέβαια να ήξερες τότε να ξεχωρίζεις τις νότες ούτε ήξερες τα σύμβολα που τις απεικονίζουν). Το ίδιο και τα συναισθήματα που όπως και ήχος είναι άμεσες εμπειρίες. Όμως ένα έργο τέχνης όπως και μια επιστημονική θεωρία προέρχεται από την σύνθεση των στοιχείων των άμεσων εμπειριών των αισθήσεων και των νοητικών στοιχείων (δεν συζητάμε τώρα για κάθε περίπτωση κατά πόσο αυτή η σύνθεση μπορεί να είναι αυθόρμητη, ασυνείδητη και κατά πόσο ελεγχόμενη συνειδητά κατευθυνόμενη. Σε κάθε περίπτωση είναι μια “σύνθεση” που πραγματοποιείται σε μια συγκεκριμένη στιγμή του χρόνου). Φυσιολογικό είναι και να έχεις εκ των υστέρων μια αίσθηση της απομνημόνευσης και ότι από πάντα το ήξερες όταν πχ μαθαίνεις μια επιστημονική ανακάλυψη. Αυτό γίνεται γιατί οι άμεσες εμπειρίες σου εμπεριέχουν στοιχεία της πραγματικότητας την οποία περιγράφει μια θεωρία ή ιδέα ή έργο τέχνης που προέκυψε όμως από την σύνθεση και για αυτό και μόνο μπορείς να έχεις την αίσθηση της αναγνώρισης, “ανάμνησης”. Παραμένει όμως μια “σύνθεση” που πραγματοποιείται κάποια συγκεκριμένη στιγμή μέσα στο χρόνο από εγκεφαλικές λειτουργίες που λέει ο Στέφανος
(ναι Στέφανε κι εσύ, βέβαια από το εγκέφαλο πραγματοποιείται και σ αυτόν βασίζεται ανεξαρτήτως αν αυτό που λέμε “ψυχή” ταυτίζεται με τον εγκέφαλο ή όχι. Από τι άλλο να πραγματοποιείται? Μπορεί βέβαια ο εγκέφαλος να δέχεται και τις πιέσεις πχ από το γαστρεντερικό σύστημα που λες αλλά τελικά δημιουργεί ο εγκέφαλος όπως σωστά λες).
Αυτή η σύνθεση λοιπόν είναι η δημιουργία και επομένως αναρωτιέμαι πού μπορεί να “προϋπάρχει” ένα ολοκληρωμένο έργο τέχνης ή μια ολοκληρωμένη επιστημονική θεωρία ή μια τεχνητή κατασκευή πχ το σχέδιο κατασκευής ενός υπολογιστή? Ή μήπως έχεις στο ασυνείδητο σου πχ το σχέδιο της νταλίκας του Στέφανου? Μόνο ως μια ωραία ποιητική αλληγορία μπορούμε να το πούμε αυτό ή να το εννοούμε εντός εισαγωγικών με την έννοια ότι ένα πχ έργο τέχνης “προϋπάρχει” ως εν δύναμη ενδεχόμενο. Αν όμως το “προϋπάρχει” εννοεί κανείς κυριολεκτικά τότε μιλάμε για τα γνωστά παρανοϊκά περί τις ανάμνησης των ανύπαρκτων ξεχασμένων και άλλες παρόμοιες παπαρούνες που διαβάζουμε εδώ κάθε τόσο.
ΥΓ Στέφανε μην τον ακούς τον Ερωτώντα και γίνεις από τον νταλικέρη των δρόμων καμιά Μάια Στεφανίτσκαϊα των δρόμων και αρχίσεις και εσύ να κάνεις μπαλέτο. Πνιγόμαστε ήδη εδώ μέσα από το νοητικό μπαλέτο και ο δικός σου έστω λίγο τετράγωνος αλλά ορθολογισμός είναι ένα σημαντικό αντίβαρο σ αυτήν την θλιβερή κατάσταση της παραεπιστημονικής ποιητικής μαγείας από την οποία παραδόξως εσύ ο ορθολογικός όπως δηλώνεις τύπος γοητεύεσαι συστηματικά με αποτέλεσμα να σου προκαλεί κάθε τόσο διάφορα “κλικ”. Πρέπει απλώς να καταλάβεις ότι οι περισσότεροι “άθεοι” εδώ μέσα (εκτός από σένα) είναι υπαρξιακοί χέστες και δεν σηκώνουν τον κόσμο χωρίς τον Θεό και έτσι καταλήγουν στα γύροεπιστημονικά και πάραεπιστημονικά παραμύθια ψάχνοντας μυστήρια εκεί που δεν υπάρχουν. Μόνο εσύ να πούμε εδώ μέσα έχεις το θάρρος να αντέξεις τον κόσμο χωρίς παραμύθια και επομένως συνέχισε να κρατάς το τιμόνι σου σταθερά και θα σε βγάλει ο δρόμος του ορθολογισμού από το τούνελ της άγνοιας.
Κατά τα άλλα άκου τον Ερωτώντα, καλά σου λέει πως δεν υπάρχει κάποιος να σε κυνηγάει εδώ μέσα. Ηρέμησε.
ΥΓ που είναι ο Άσπικ? Μήπως δεν άντεξε το απροσδόκητο “εύγε νέε μας” του Εξαρχείου και κάτι έπαθε? Είναι δυνατόν να του το λές Εξαρχείου ξαφνικά μετά από χρόνια των βρισιών? Έπρεπε να του το πεις αρχικά σε μιά πιό ήπια μορφή πχ “ξεστραβώνει το στραβάδι” ή κάτι παρόμοιο για να συνηθίσει το δηλητήριο του έπαινου σου και μόνο μετά να του πεις το “εύγε” ρε.
Kυρία ???,
πάτε καλά? Μπήκατε στο θέμα μόνο και μόνο για να χαρακτηρίσετε σαν “παραεπιστημονική ποιητική μαγεία” και “παπαρούνες”, το σχόλιο του odinmac, μόνο και μόνο επειδή είχε τη δυνατότητα να “κάνει κλικ” σε έναν άλλο συνομιλητή που διακρίνεται για τον ορθολογισμό του;
Η “ανάμνηση” είναι μια ισχυρή πλατωνική έννοια λόγου χάρη, μήπως θεωρείται και τον Πλάτωνα “παπαρούνα”;
ΥΓ. Και αν η μουσική “σύνθεση” ηταν απλά συνδυασμός ήχων ή συναισθημάτων (που είναι λέτε το ίδιο) τότε πιθανότατα από την πέννα σας δε θα λαμβάναμε τους παρόντες μουγγανισμούς, αλλά στίχους του Γκαίτε.
Η πραγματικότητα όμως έρχεται να σας διαψεύσει.
Νικόλα εσύ ; Εκδοχές διερευνούμε,πάντως μοιάζει να υπάρχει μια δεξαμενή άπειρων πληροφοριών από την οποία εισρέουν πληροφορίες ανάλογα με την δεκτικότητα του νου και την προετοιμασία.
Έλα τώρα που μπορεί π Στέφανος ν’αντέξει τον κοσμο χωρίς παραμύθι – εδώ είναι πρόθυμος να δεχτεί τα παραμύθια των οικονομολόγων και του θεού Μαμωνά.
Καλύτερα να χορεύει καρυοθραύστη παρά να σπάει…καρύδια.
Η “δεξαμενή άπειρων πληροφοριών” …σαν την “δεξαμενές της ΕΥΑΘ” ακούγεται Βλαξ, όπου βλέπεις τον άλλον να τραβάει ξανά και ξανά το “μη δεκτικό” χαλασμένο καζανάκι του ή να έχει πρόβλημα με τον τον σωλήνα της ύδρευσης με αποτέλεσμα να μην του έρχεται τίποτα από την “δεξαμενή”. Άμα έχει και κάποιο πρόβλημα με την αποχέτευση τα πράγματα χειροτερεύουν ακόμη περισσότερα.
Γιατί όμως Βλαξ να μην δεχτεί κανείς αυτό που λέει η επιστήμη που έχει ερευνήσει το συγκεκριμένο θέμα. Ότι δηλαδή ο άλλος απλώς μπορεί να έχει ιδιαίτερο ταλέντο πχ στην μουσική λόγο των συγκεκριμένων ιδιαιτεροτήτων των εγκεφαλικών δομών και είναι γνωστό σε μεγάλο βαθμό πια ποιες είναι αυτές οι ιδιαιτερότητες. Και εφόσον το ταλέντο αυτό είναι εμπλουτισμένο με την κατάλληλη εκπαίδευση, ψυχικά εφόδια, προσπάθειες, έχουμε ως αποτέλεσμα έναν μεγάλο δημιουργό συνθέτη κοκ.
Ξέρεις ότι δεν απορρίπτω ακόμη και τις απίθανες εκδοχές. Και να έλεγες δηλαδή πως ενδεχομένως τα ψάρια που έχουμε στην θάλασσα προέρχονται από το αστερισμό τον ψαριών θα σου έλεγα΄εντάξει Βλαξ ως εκδοχή μπορεί να ήταν ακόμη και αυτό. Ποιός όμως είναι επιστημονικός ή έστω υπαρξιακός λόγος εκτός αν κάποιος έχει ανάγκη από τα παραμύθια, να πιστεύει ως δεδομένο ότι τα ψάρια προέρχονται από το αστερισμό των ψαριών ή ότι τα έργα τέχνης και οι επιστημονικές ανακαλύψεις προέρχονται από τις “άπειρες δεξαμενές”? Δεν λέω για σένα που πάντα αφήνεις ερωτηματικά στις διατυπώσεις σου και το αναφέρεις ως μια πιθανή εκδοχή και μόνο. Αλλά να λέγονται όλα αυτά με κύρος, αυτοπεποίθηση, με την επίκληση της τάχα επιστήμης, των φιλοσόφων και να χαρακτηρίζονται ως “ισχυρές ιδέες”. Η πραγματικότητα ανιχνεύεται εδώ ή πρωτόγονες μυστικιστικές δοξασίες?
Μα Νικολα,η πρόσβαση στη δεξαμενή πληροφοριών είναι ανάλογη της δεκτικότητας, της ικανότητας και της προετοιμασίας όπως είπα παραπάνω, του εγκεφάλου. Δεν προτείνω φυσικά επιστροφή στον πρωτογονισμό αλλά πώς να το κάνουμε κάποια φαινόμενα δεν εξηγούνται με την γραμμική λογική της επιστήμης. Σαφώς δεν είναι οι νεράϊδες που εμπνέουν αλλά κάτι φαίνεται να υπάρχει έτσι που ο ίδιος εγκέφαλος χωρίς ν’ αλλάζει την δομή του υπό ορισμένες συνθήκες μοιάζει να προσλαμβάνει σωρεία πληροφοριών που δεν δημιουρούνται εκ νέου αλλά απλώς γίνονται αντιληπτές με τεράστια ταχύτητα .
Βλαξ που ξέρεις τον Παπαθανασίου?
Το είπα παραπάνω Χρίστο.Απ’ το περιοδικό Σύναξη .
Που χάθηκες ολη μέρα Εξ ; Περίμενα να απαντήσεις στα επίμαχα.
Δεν θα μπορέσω ν’ ασχοληθώ πολύ τις επόμενες μέρες μάλλον. Εύχομαι όσα είπαμε να μην πάνε όλα στον βρόντο.
Τα ξαναλέμε Ανιχνευτές.
Το νέο θέμα είναι πολύ βαρύ.
άκυρη η ερώτησή σου,
Βλαξ,
γιά δύο τουλάχιστον λόγους:
α. ήξερες ότι ήμουν ξενύχτης κι ότι τό τράβηξα μέσα στό πρωϊνό τής Κυριακής, ώσπου φυσιολογικά έπεσα ξερός κάποια στιγμή καί
β. δέν έχεις σειρά γιά παράπονα!… άσε νά παραπονεθεί κανείς άλλος, π.χ. ό
Νικόλας μας, πού
έν τή μακροχρονίω απουσία σου τήν πάλευε τήν φτώχεια μας εδώ μέσα,
είναι προφανές δηλαδή ότι κινείσαι εκτός πλαισίων
κι αυτό είναι ένα κρίσιμο ζήτημα πού έθιξε προχτές ό
Odinmac
κι επ’ αυτού πρέπει νά εμπεδώσουμε κάποια πράγματα, όπως καί
επί τού τί είναι δόγμα
-πολύ χρήσιμο πράμα, έκ τών ών ούκ άνευ!-
πού τού γάμησες τά ράμματα μέ τό 46 σου!
https://www.anixneuseis.gr/?p=64512&cpage=1#comment-142091
δέν θέλω ού σ’ αυτό τό τελευταίο,
γιατί τήν συγκίνησή του τήν μοιράζομαι μέ τόν Ελεύθερο τής Μαούνας μας, τόν κ.
Σαββίδη μας
καί τίς εξεζητημένες ερμηνείες σας… ξέρετε τί νά τίς κάνετε!
tip:
είναι ανάγκη νά διακρίνουμε
πότε ό άλλος μιλάει όντας κοντά τήν ψυχή του(έκ βάθους καρδίας, θά πεί!)
-είναι αλήθεια ότι οι ευκαιρίες εδώ μέσα ήταν λίγες ώστε νά χαμπαριάσει κι ό ανυποψίαστος!-
καί σ’ αυτή τήν περίπτωση δέν είναι δρόμος η λογική επεξεργασία, αλλά
η υπερλογική αναζήτηση τού μεγίστου τού νοήματος, όπου
νόημα = ό,τι ωφελεί τόν άνθρωπο!
Κουΐζ:
βρείτε γιατί ό Guth, στό τέλος τού ύπερθεν Γκραβιτονιακού, υποστηρίζει κακοήθειες
Υπερλογική,
κατά τό «υπερερμηνεία» τού Έκο
κι άς μήν φοβάται ό Έκο!…
Κι άν ακόμη η υπερερμηνεία
υπερβαίνει τό πραγματικό πού τής έδωσε τήν αφορμή,
άν διατηρεί επαφή μέ τό αληθές ότι
νόημα = ό,τι ωφελεί τόν άνθρωπο,
είναι διάνοιξη σέ νέους ορίζοντες πού ωφελούν τόν άνθρωπο,
έτσι λέω!
Α, γειά σου Εξαρχείου , η διάνοιξη σε νέους ορίζοντες ωφελεί τον άνθρωπο.
Δες λοιπόν κάτι εξαιρετικά ωφέλιμο για την περίπτωσή σου:
Δεν έχω δυστυχώς λινκ για να σε παραπέμψω ευθέως αλλά ψάξε βρες την ταινία “1984” βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Οργουελ , αλλά αυτή που γυρίστηκε το 1984 από τον Ραντφορντ όχι εκείνη του 1956.
Αν δεν την έχεις ήδη δει πιστεύω θα την βρεις αποκαλυπτική, θα σου ανοιξει νεους ορίζοντες…..
Άμ τη βρεις, με ελληνικούς υπότιτλους δώσε και το λινκ.
…κοντά στήν ψυχή του…, έ;
τό ‘χει τό λαστιχένιο μου νά μήν υπακούει σ’ όλα τά κελεύσματα…
βάλε πού κάνει παρέα καί μέ τό ταγκαλάκι, τό τεχνούργημα
άσ’ τα νά πάνε!…
Γιατί δεν μπορεί να σκεφτει κάτι καλύτερο.(ο Guth)
Ώστε ομολογείς εμμέσως ότι η υπερβολή του Έκο περί σατανικών ευνούχων σε ωφέλησε καθότι βγαίνει κάποιο νόημα απ’ αυτό .
Πες τώρα κάτι που σ’ έχει κάνει να γελάσεις με τη ψυχή σου (εκ καρδίας).
Δόγμα είναι η έμμονη πίστη σε μια πληροφορία όταν τα δεδομένα την καταρρίπτουν ή όταν δεν υπάρχουν επαρκή δεδομένα να την στηρίξουν αλλά θεωρείται παρ’ όλα αυτά αλάθητη. Είναι η πίστη χωρίς πόθο. Η ευνουχισμένη, άγονη παραδοχή που επιβάλλεται, εν εμπνέεται.
«Δόγμα είναι η έμμονη πίστη σε μια πληροφορία όταν τα δεδομένα την καταρρίπτουν»
τί λέ’ ρ’ εμμονικό στραβάδι,
Βλαξ!…
ατό του είναι πείσμα
(ασπίκιο πράμα, τού οξαποδού καί τής πατροκτονίας,
γιά νά σού δώκω νά καταλάβεις!)
δέν είναι δόγμα!…
δυσκοιλιότητα είναι, πές
τί άλλο νά σού πώ, πιά
σάν αρνείσαι νά καταλάβεις!…
«ού μέ πείσεις κάν μέ πείσεις», έλεγον
οί αρχαίοι ημών πρόγονοι!…
ά, μά πιά!
καί τούς “σατανικούς ευνούχους”
ρώτα τήν λαγνεία σου γιά τά έτσι καμώματα,
τί νά τούς κάμεις!
Εις πείσμα της αλήθειας στέκεται το δόγμα.
“Είναι που ξέρει καλά η σκύλα η ηδυπάθεια να καμώνεται την αρετή”.
Εγώ λάγνος ; Οι “σατανικοί ευνούχοι” αστροπελέκι είναι ευνουχισμένοι στον νου από διαστροφικές περί Έρωτος αντιλήψεις. Καλά δεν διάβασες αυτά που σου έγραψα παραπάνω περί μέσκου-αμέθυστου ;
τό δόγμα στέκεται είς θέσιν υπέρ
«τών ών ούκ άνευ», π.χ.
πόσες μέρες χωρίς νερό; δέκα; πολλές λέω καί
πόσες μέρες χωρίς τροφή; τριάντα; πολλές λέω!…
δόγματα, έ;
η αρρώστια σου είναι κίνδυνος γιά τούς αδύναμους,
Βλαξ!…
τό δόγμα στέκει είς θέσιν…
καλυτερότερα έτσι, είπα
ενώ ξέρω ότι
η ωραιοπάθεια πού σέρνω από μικρός,
μαζί μέ μιάν αλαφρή δυσορθογραφία,
μού είπε νά κάνω ατή της της τή διόρθωση,
παρ’ όλο πού είναι βέβαιον ότι
κι όπως ήταν προηγουμένως,
εσείς καταλάβατε…
άσχημο πράμα τό χούϊ!…
Δεν εμπνέεται.
Τι έγινε,δέν σας άντεξε τόσες μέρες ο ερωτών και αποχώρησε για να ξεκουραστεί;
Απαντάω πρώτα στον odinmak που αντέχει ακόμη,πώς είναι και αποκαλυπτική η τέχνη,αλλά σε άλλες περιπτώσεις είναι και δημιουργική.
Στους ελύτη,καβάφη για παράδειγμα τα έργα τους δέν τους αποκαλύπτονταν αλλά τα έφτειαχναν συνειδητά οι ίδιοι χρησιμοποιώντας την μαεστρία τους.
Είτε όμως ένα έργο αποκαλύπτεται είτε δημιουργείται,αυτο είναι άνευ αξίας άν δέν υπάρχει ο παραλήπτης του (θεατής,αναγνώστης,ακροατής κλπ),στον οποίο παραλήπτη και αποκαλύπτεται αλλά ταυτόχρονα και δημιουργείται,καθώς ο αναγνώστης είναι και συνδημιουργός ενός έργου (πολλές φορές η κριτική ενός έργου είναι ανώτερη καλλιτεχνικά και απο το ίδιο το έργο).
Η παρτιτούρα που είπατε,δέν θα είναι τέχνη για κάποιον που δέν ξέρει να διαβάζει παρτιτούρες. Το ίδιο και ένα μουσικό κομμάτι ότι και αριστούργημα να είναι,δέν θα είναι τέχνη για έναν κουφό ή κάποιον που δέν έχει την ανάλογη μουσική παιδεία να το καταλάβει.
Ένας ο οποίος μένει στα βουνά και γράφει ποίηση την οποία δέν θα διαβάσει ποτέ κανείς δέν κάνει τέχνη (θεωρητικά το λέω σάν παράδειγμα,γιατί πρακτικά ο ίδιος θα είναι και αναγνώστης του έργου του).
Η τέχνη παράγεται απο την σχέση δημιουργού και παραλήπτη του έργου,απο την συγκίνηση που προκαλείται δηλαδή.
ΥΓ Δέν είναι κακό που συμπίπτουμε ερωτώντα,εξάλλου και στο παρελθόν σε πολλά πράγματα έχουμε πεί τα ίδια.
Ούτε είναι κακό βέβαια να αναθεωρούμε μερικά πράγματα.
Για όσα εχω γράψει περι βακχών όμως δέν αναθεωρώ τίποτα,τουλάχιστον ακόμη.
Δέν ξέρω άν η παράσταση που είδες απέδωσε σωστά το νόημα της τραγωδίας,ο διόνυσος όμως μόνο για άκρατο υποκειμενισμό δέν χαρακτηρίζεται.
Αντιθέτως είναι η ρεαλιστική πραγματικότητα της φύσης (όχι μόνο της φύσης που μας περιβάλλει αλλα και της φύσης που ειμαστε οι ίδιοι) και την οποία όταν την προσβάλλουμε ή την πάρουμε αψήφιστα μας τιμωρεί άγρια.
Ο πενθέας που συμβολίζει την τάξη και την ανθρώπινη διάννοια,διαμελίζεται επειδή κάνει ακριβώς αυτό,ασεβεί έναντι της φύσης. Νομίζει ότι ο υποκειμενισμός της συνείδησής του είναι ισχυρότερος απο την πραγματικότητα της φύσης.
ΥΓ2 Δέν είναι ανάγκη να ψάχνετε τι έχει πεί στο παρελθόν ο σαμαράς για την αειφόρο ανάπτυξη και την καταστροφή των δασών.
Αφού υποστηρίζει τις μεγάλες επενδύσεις και την οικονομική ανάπτυξη,αυτό σημαίνει πώς όλα τα οικολογικά που λέει είναι π αραμύθια.
Η ξέφρενη οικονομική ανάπτυξη σάν και αυτή που συνέβαινε ή και συμβαίνει στις μέρες μας είναι που προκαλεί την καταστροφή της φύσης. Η οποία θα μας εκδικηθεί όπως ο διόνυσος τον πενθέα.
Πρίν απο την κρίση είχαμε γράψει μερικοί εδώ για την αποανάπτυξη και την ανάγκη να φτωχύνουμε λίγο για λόγους εκτός των άλλων και οικολογικούς.
Και εμείς που λέγαμε τότε να σταματήσουμε να τρώμε σάν γουρούνια,μας κατηγορεί σήμερα ο σαμαράς ότι εμείς τα φάγαμε (ενώ οι αντιρρησίες αυτού του τύπου ανάπτυξης,όχι προσωπικά εμείς).
ΥΓ3 Και για την μαρφίν που με κατηγορεί ο σαμαράς,στην πραγματικότητα δέν ξέρει καν τι είχα γράψει τότε. Απλώς είναι ένα επιχείρημα κλισέ που αντιγράφει απο τους παπαγάλους δημοσιογράφους. Και λέγε λέγε όλο και κατι μένει στο τέλος.
Τέλος πάντως είχα γράψει τότε,ότι το πιθανότερο είναι το κάψιμο της τράπεζας να έχει γίνει απο τις σκοτεινές πρακτορικές δυνάμεις που ελέγχουν τις εξελίξεις.
Αλλά ακόμη και άν έγινε απο τους διαδηλωτές,όποιοι και άν ήταν αυτοί,και βέβαια τους καταδικάζουμε,αλλα περισσότερο πρέπει να καταδικαστούν αυτοί που πήραν την απόφαση να λειτουργήσει η τράπεζα μιά τέτοια μέρα.
Παίρνοντας και πάλι παράδειγμα απο τις βάκχες δηλαδή,αυτοί που δέν έλαβαν υπόψην τους την φύση και τα άγρια ένστικτα του ανθρώπου. Εκτός άν τα ήξεραν πολύ καλά και άφησαν την τράπεζα να δουλεύει για να συμβεί κάτι τέτοιο.
Και δέν είναι τυχαίο ότι μετά απο αυτό το θλιβερό συμβάν στάματησαν τα πάντα και δέν υπήρχε η παραμικρή κινητοποίηση.
Δηλαδή εσύ Άσπικ δεν αγνοείς την ανθρώπινη φύση όταν μιλάς για την απόλυτη κατάργηση της κάθε ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής για τα οποία συζητούσατε προηγουμένως με τον Στέφανο και ως συνέπεια της δυνατότητας έστω περιορισμένου αλλά πλουτισμού και της διαφοροποίησης από τους άλλους μέσο του πλούτου που διεκδικεί η ανθρώπινη φύση. Ο καπιταλισμός επί της ουσίας είναι ακριβώς η λατρεία του Διόνυσου στο οικονομικό επίπεδο και μάλιστα σε καθαρή της μορφή. Ο “διόνυσος” κατευθύνει και τους τραπεζίτες που ληστεύουν τους λαούς και τους “αγανακτισμένους” που έκαψαν τους ζωντανούς συμπολίτες τους. Δυστυχώς ο καπιταλισμός δεν βρίσκεται μόνο στο εγκεφαλικό φλοιό του Στέφανου σε μορφή των ιδεών αλλά είναι βαθιά ριζωμένος στο κατώτερα εγκεφαλικά κέντρα του κάθε ανθρώπου και επομένως ακόμη και μια λοβοτομή για την οποία λέει συνέχεια, δεν μπορεί να αλλάξει κάτι ριζικά. Το ίδιο και επαναστατικότητα των τάχα “αγανακτισμένων” (που μόνο πεινασμένοι και καταπιεσμένοι δεν είναι). Πότε επιτέλους θα καταλάβεις αυτήν την αντίφαση σου και ότι δεν στέκεται το απλοϊκό σου σχήμα της αντιπαράθεσης “ελεύθερη ανθρώπινη φύση – εξουσία”? Τώρα μάλιστα έκανες και το λογικό πηδηματάκι συνδέοντας την ελεύθερη ανθρώπινη φύση με την κοινωνικότητα σε αντιπαράθεση με το εξουσιαστικό καπιταλισμό και την υποκειμενικότητα.
Ο καπιταλισμός, η υπερβολική καταπιεστική εξουσία η επιθυμία του πλουτισμού με κάθε τρόπο είναι ακριβώς τα στοιχεία της ίδιας της ανθρώπινης φύσης τα οποία και αυτά πρέπει να λάβεις υπόψην και να μην περιορίζεις υπερβολικά την χαρά του Στέφανου να πιστεύει ότι έστω θεωρητικά θα μπορούσε να γίνει πλούσιος. Αν του πάρεις αυτήν την δυνατότητα θα τον δεις μια μέρα να σε με περιμένει μπροστά στην πόρτα σου με ρόπαλο και μολότοφ στα χέρια.
Θα συμφωνήσω εδώ ότι οι καπιταλιστές διακατέχονται από χρηματιστηριακή βακχεία…..
Δεν τους νοιάζει τίποτα , δεν σκέφτονται τίποτα, δεν προβλέπουν τίποτα, απλώς σαν μανιασμένοι ακολουθουν το πάθος τους.
Τά ἔργα τέχνης πού ἀποκαλύπτονται μόνο πρέπει νά εἶναι πολύ σπάνια, ἄν συμβαίνει κάτι τέτοιο καί συμβαίνει σέ αὐτά πού θεωροῦνται ἱερά κείμενα. Στίς περισσότερες περιπτώσεις ὁ καλλιτέχνης ἐμπνέεται ἀπό κάπου γιά νά δημιουργήσει, προηγεῖται δηλαδή ἡ ἔμπνευση, ὁ λόγος, πού μπορεῖ νά εἶναι ἡ μοῦσα τοῦ καλλιτέχνη, μία περίοδος δυσκολιῶν πού δημιουργοῦν ἀνάγκη ἔκφρασης μέ τήν αὐξημένη συναισθηματικότητα, ἕνας ἱερός σκοπός, κἄ. ‘ Η ἔμπνευση καί ὁ παραλήπτης δέν ταυτίζονται πάντα. Τό ἄν κάπου τό ἀπευθύνει ἕπεται, ὁ ’ Ελύτης γιά παράδειγμα, σκεφτόταν μέχρι καί τήν ὀπτική ἐντύπωση πού θά ἔκαναν τά ποιήματά του στόν ἀναγνώστη.
Δηλαδή αὐτό πού λές aspic πώς ΄Η τέχνη παράγεται απο την σχέση δημιουργού και παραλήπτη του έργου,απο την συγκίνηση που προκαλείται δηλαδή΄ ἰσχύει ἀλλά ἕνα ἔργο τέχνης ἔχει ξεκινήσει ἀπό τήν ἔμπνευση, στηρίζεται καί στήν καλλιέργεια τοῦ ταλέντου τοῦ καλλιτέχνη καί στό ψυχοπνευματικό ὑπόβαθρό του. Θά μποροῦσε νά μήν ὑπάρχει ἀνάλογος παραλήπτης καί μόνο τό ἔργο τέχνης ἐκπέμπει ἐνέργεια πού ἐπιδρᾶ.
Ὅπως ἐνέργεια ἐκπέμπουν καί ὅ,τι λόγω φτώχειας ἀφήνουμε νά καταστρέφεται. Τά σπίτια καί ὅλα τά ἔργα γύρω μας πού δέν μποροῦμε οὔτε νά συντηρήσουμε. ‘ Η ἀποανάπτυξη δέν σημαίνει φτώχεια. Θά μποροῦσε νά συνδυασθεῖ μέ ἔργα συντήρησης, ὑποδομῶν, ἔργα πρός τήν ἐξοικονόμηση ἐνέργειας-τομεῖς πού γενικά ἔχουμε πρόβλημα- πού εἶναι πολύ σημαντικά καί πού δέν μποροῦν οἱ περισσότεροι νά πραγματοποιήσουν σήμερα, ἔργα πού θά μείωναν τήν ἀνεργία, θά βοηθοῦσαν τό νοικοκύρεμα, τήν ποιότητα ζωῆς καί τήν ἴδια τή ζωή.
Τσούκου τσούκου, φτάνουμε στο ζουμί!
Σκεπτόμαστε ο καθένας μόνος και όλοι μαζί συζητώντας και καταλήγουμε στο ερώτημα:
Τι είναι το καλύτερο δυνατό για τον κάθε άνθρωπο, είτε ως δράση, είτε ως έχει λαμβάνειν;
Εύκολη απάντηση, αρκεί να κάνουμε αυτό το αλματάκι, από τα κοινά που υφίστανται, στα κοινά τα οποία με λόγια μπορούμε να “χτίσουμε”!
Από τη στιγμή που κάνουμε το αλματάκι αυτό, σημαίνει πως κατανοούμε το εκάστοτε “κακό” και “καλό”, οπότε επιλέγουμε να ταυτιζόμαστε(με τα λόγια) με το καλό και φορτώνουμε τα πάντα στο κακό!
Όταν κάνουμε αυτό το διαχωρισμό, του βάζουμε και την ταμπέλα που βολεύει και σχηματοποιεί και τις δύο εκδοχές!
Εκεί έρχεται ο ασπικ(σχηματικά το πρόσωπο-προσφιλές παιχνίδι πολλών επιτηδείων), ο οποίος έχει πράξει το διαχωρισμό και το μόνο που μένει, είναι να ψάχνει να βάλει την ταμπέλα στον οποιονδήποτε!
Όταν μπει η ταμπέλα, όλα τα υπόλοιπα τη συνοδεύουν σε κάθε βήμα του συμπολίτη του!
Έτσι, αναρωτιέται:
Μα γίνεται να μιλά για ανάπτυξη ο Στέφανος και ταυτοχρόνως να σκέπτεται το περιβάλλον;
Έλα μου ντε;
Για σένα φυσικά δεν γίνεται, η ταμπέλα αρκεί!
Γίνεται να μιλά για ανάπτυξη ο Στέφανος και ταυτοχρόνως να μπορεί να αναλύσει το γιατί πέθαναν οι τρεις(τέσσερις χριστιανικά);
Όχι φυσικά, ο Στέφανος είναι με τον Βγενόπουλο!
Πώς προκύπτει αυτό;
Ψάξε να βρεις την άκρη μόνος σου μου λέει, αφού θέλεις την ανάπτυξη;..
Έτσι όλα μπορούν να δικαιολογούνται και όλοι να λαμβάνουν την ιεροεξεταστική ανάλυση του κάθε ασπικ, που φαντάζεται τον εαυτό του ως πάπα ή παπά ή ΔΟΓΜΑΤΙΚΟ, αρκεί να πληρούν το κριτήριο της κολάσεως!
Κι εκεί που πάει να κάνει το σωστό κατ’εμέ άλμα ο ερωτηματικός συνομιλητής και μιλά για τα βασικά ανθρώπινα ένστικτα και τα προβάλει ως “καπιταλισμό”, απλοικά μεν, αλλά ας το δεχθούμε, έρχεται και το σκοτώνει σε δυο προτάσεις!
Ότι δηλαδή, η ελπίδα ή το όνειρο με κραττά εμένα ή όποιον άλλο και δεν επιτίθομαι στους γύρω μου, ξεχνώντας δύο βασικά ζητήματα!
Έχω/Έχουμε ή θα έπρεπε να έχουμε οι πολίτες αυτού του τόπου την απλή παρατηρητικότητα, στο τι συμβαίνει στα 6 δις κατοίκων αυτού του πλανήτη και σε ποια θέση βρισκόμαστε εμείς, ακόμη κι ο χειρότερος από εμάς και επίσης, μέσω τη γνώσης που πλέον διαθέτουμε όλοι μας σχεδόν(όσοι μιλούμε εδώ σίγουρα), ποτέ μα ποτέ δεν ξεσηκώθηκε επανάσταση από μεμονωμένους ή ως ομάδα, απελπισμένους ή δυστυχείς ανθρώπους!
ΠΑΝΤΑ ΜΑ ΠΑΝΤΑ, υποκινήθηκαν κοινώς εκπαιδεύτηκαν και χειραγωγήθηκαν και προσωρινώς χειραφετήθηκαν, από επιτήδειους μη απελπισμένους!
Η συνέχεια, πλην της Δύσης, είναι κοινή και γνωστή!
Ο αντικαπιταλισμός λοιπόν, είναι επίσης δημιούργημα των μορφωμένων κοινωνιών της δύσης και όχι των τριτοκοσμικών παλαιοπασόκων(σχηματικά το λέω) ανά τον πλανήτη.
Δεν υπάρχει κίνημα υπέρ του Ανθρώπου ή του περιβάλλοντος ή ό,τι θεωρείται ορθό και καλό για το σύνολο(έστω και στα λόγια ή ως “θεωρία-η θεωρία πρέπει να στηρίζεται σε ελέγξιμα αποτελέσματα και όχι όπως την εννοούμε εμείς, ως απλό μπλα μπλά-δική μας πατέντα κι αυτό, εξού και τα θεωρήματα των μαθηματικών”, που να μην εκκινήθηκε από το δυτικό πολιτισμό και εντός του συστήματος του λεγόμενου καπιταλισμού, έννοιας που τα τελευταία χρόνια κάποιοι αναλυτές έβαλαν ούγια στο ήδη υπάρχον σύστημα.
«…οι τρεις(τέσσερις χριστιανικά);»
πολλά σού σχωρούνται γι’ αυτό καί
σέ βλέπω έτοιμο νά χάνεις τά κόπια σου, ξανά
στραβάδι!
Έχεις δίκιο Στέφανε ότι ο αντικαπιταλισμος ως “κίνημα” είναι δημιούργημα των ίδιων των καπιταλιστών. Εγώ όμως σου το έχω πει επανειλημμένα ότι δεν ανήκω σε κάποιο κίνημα οργανωμένο , όταν λοιπόν μέμφομαι τον καπιταλισμό το κάνω ως ανεξάρτητο πρόσωπο. Γι’ αυτό και δεν αποδέχομαι ουτε τον οργανωμενο αριστερισμό ο οποιος είναι Δούρειος ίππος του καπιταλισμού. Όταν λοιπόν κρίνω τον καπιταλισμό τον κρίνω μαζί με όλες του τις χειραγωγικές παραφυάδες του. Είναι ένα άγριο ένστικτο με προβιά ανθρωπισμού.
Άλλο πράγμα η απλή απόκτηση μιας κάποιας περιουσίας άλλο όμως η καπιταλιστική νοοτροπία που ισοπεδώνει τις ανθρώπινες αξίες (συχνά με το γάντι)και επαίρεται.
Εξ ου και τα θεωρήματα των μαθηματικών. ..μπλα μπλα.
???????
Ερωτών,
καπιταλιστής μπορεί να νοηθεί ο Πυθαγόρας ή ο Παστέρ π.χ.;
Μάλλον όχι ,αν και υποθέτω πως θες να πεις πως χωρίς την οικονομική υποστήριξη,το οικονομικά εύρωστο κλίμα δεν θα μπορούσαν να κάνουν αυτά που έκαναν.
Όταν λέμε καπιταλισμό δεν εννοούμε την απλή συγκέντρωση χρημάτων για κάποιο σκοπό, ή την ευμάρεια, αλλά την άγρια πρωτόγονη νοοτροπία που μετράει τα πάντα με το χρήμα υποβιβάζοντας όλες τις αξίες ακομα κι’ όταν μοιάζει να τις υποστηρίζει.Κάτι σαν εμπρηστής πυροσβέστης. Κάτι σαν τους αμερικανούς που διατυμπανίζουν την ειρήνη αλλά βρίσκονται πίσω από σχεδόν κάθε αιματοκύλισμα.
“Τέλος πάντως είχα γράψει τότε,ότι το πιθανότερο είναι το κάψιμο της τράπεζας να έχει γίνει απο τις σκοτεινές πρακτορικές δυνάμεις που ελέγχουν τις εξελίξεις.
Αλλά ακόμη και άν έγινε απο τους διαδηλωτές,όποιοι και άν ήταν αυτοί,και βέβαια τους καταδικάζουμε,αλλα περισσότερο πρέπει να καταδικαστούν αυτοί που πήραν την απόφαση να λειτουργήσει η τράπεζα μιά τέτοια μέρα.”
Με ποιόν ακριβώς τρόπο ή θεωρία ή νοητική επεξεργασία, δικαιολογείται το δικαίωμα στην όποια απεργία, σε αντίθεση με εμένα που θέλω να χρησιμοποιήσω το δρόμο “μας” που καταλαμβάνουν οι όποιοι απεργοί, το σχολείο μας, την πλατεία μας ή την υπηρεσία μας, που τυχόν θα ήθελα να χρησιμοποιήσω, στο ελαφρύ μέρος της σκέψης μου!
Και πώς εμένα ή τον όποιον άλλο , μπορεί να του απαγορευθεί να εργαστεί, στο βαρύτερο κομμάτι της σκέψης μου;!
Και ακόμη χειρότερα, να με σκοτώσουν κιόλας, έστω κι “άθελα”, δηλαδή μη προμελετημένα…
Τις κραυγές του όχλου, τις θυμόμαστε όλοι που δεν άφηναν την πυροσβεστική να πλησιάσει και ούρλιαζαν σαν ύαινες..
Πες πες κάτι θα μείνει λες, μόνο που αυτό το κάτι, είναι βίαιο και όχι απλώς μένει από γενιά σε γενιά, αλλά εκτραχύνεται κιόλας με το πέρασμα των ετών!
Και σε αυτό συμμετοχή, δεν έχω ούτε εγώ ούτε αυτοί που “καταδικάζεις”, αντιθέτως , συμμετέχουν αυτοί που ΚΑΙ παρασιτούν και θέλουν και τα ρέστα από τους υπόλοιπους!
ΥΓ: Αλήθεια, για τη Ρένα με τους 18 Δημάρχους, που δεν θέλουν να ελεγχθούν οι υπάλληλοι-εργαζόμενοι των Δήμων-“ΔΗΜΩΝ ΜΑΣ”, τι έχεις/έχετε να πείτε;
Είναι κοινωνικά αποδεκτή άσκηση εξουσίας;
Δεν ήθελα να υπερβάλλων εξαρχείου, εάν έλεγα κατευθείαν τέσσερις, θα μου έλεγε μετά, πως λαικίζω…
Τι να κάνω, αρχίζω να μετρώ τα λόγια μου και τα πι ες αι μου!
Που στην ουσία, οι νεκροί είναι περισσότεροι, εάν αναλογιστούμε και τα ράκη που έμειναν πίσω!
Τίι… 53.1 καί 53.1.1 είν’ αυτά!…
η θέση τους είναι 51.1.1 καί 51.1.1.1 ή …, τέλος πάντων…
Κάπου άκουσα ότι το ΚΚ δήλωσε πως το μοντέλο αυτοδιαχείρισης το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να δημιουργεί νέα αφεντικά δηλαδή οι υπάλληλοι να γίνονται αφεντικά και στην συνέχει και αυτοί να ακολουθούν την τακτική των αφεντικών (όπως λέμε όλα τα γουρούνια την ίδια φάτσα έχουν). Εν μέρει μπορεί να έχει δίκιο, αλλά αν θέλαμε να είμαστε πιο σωστοί θα λέγαμε ότι και η μετοχική σύνθεση μιας εταιρείας είναι μια κολεκτίβα.. Δηλαδή αποτελείται από κομματάκια τα οποία ο οιοσδήποτε μπορεί να τα αποκτήσει. Ουσιαστικά το μετοχικό κεφάλαιο δημιουργήθηκε επί Κολόμβου, επειδή πολλά πλοία βούλιαζαν και το κόστος μετά επιστροφής ενός πλοίου ήταν τεράστιο, μοίραζαν το κόστος σε μετοχές και τις αγόραζαν με λεφτά αλλά μερικές φορές δίνονταν μετοχές στους ναυτικούς. Αν το πλοίο βούλιαζε οι μετοχές δεν είχαν αντίκρισμα, εάν όμως γύριζε πίσω τότε τα κέρδη ήταν τεράστια στην αρχή με το χρυσό και στην συνέχεια με τα εμπορεύματα. Και τότε ίσχυσε αυτό που λέει το ΚΚ, ο φτωχός, άνεργος ναυτικός που πήρε μετοχές και επέστρεψε πίσω έγινε πλούσιος, και όταν έκανε και άλλο ταξίδι τα λεφτά του τα έβαζε στον χρυσοχόο γιατί ήταν ο μόνος που είχε θησαυροφυλάκιο και αν επέστρεφε πάλι ο πρώην φτωχός ναύτης, ο χρυσοχόος του τα επέστρεφε με τόκο. Και έτσι από υπάλληλος έγινε αφεντικό. Δηλαδή, ο φτωχός άεργος ναύτης δημιούργησε το μετοχικό και το τραπεζικό σύστημα στον κόσμο όπως επίσης και το stock option.
Αλλά αυτά έγιναν στο παρελθόν, και αφού έχουμε ξεχωρίσει το κοινωνικό αγαθό (προϊόν) από το ιδιωτικό και έχουμε καταλάβει ότι το έθνος-κράτος (μονοψώνιο) αγοράζει με την τακτική του payola το κοινωνικό αγαθό, τότε μπορούμε να δούμε και να καταλάβουμε πως να χειριστούμε το ιδίων όφελός από το κοινωνικό. Το προσωπικό συμφέρον πρέπει να υπάρχει αν δεν θέλουμε δημοσιοϋπαλληλική σχέση αλλά δεν πρέπει ποτέ να υπερβαίνει το κοινωνικό συμφέρον. Οι εταιρείες αυτοδιαχείρισης μπορούν να ελεγχθούν από την δημιουργία τους για τα ζητήματα του κοινωνικού συμφέροντος. Και καλά θα πείτε να καταργήσουμε το δημόσιο. Όχι τομείς όπως είναι η παιδεία ή ακόμα και η υγεία δεν θα ήτο καλό να αυτοδιαχειριστούν αν και για το δεύτερο σηκώνει κουβέντα. Αλλά μια καφετέρια ενός δήμου θα έπρεπε να εκμισθώνετε σε αυτοδιαχειριζόμενα σχήματα ανέργων και όχι να δίνεται σε ιδιώτη. Και ούτε θα ήταν σωστό να προσλάμβανε ο ίδιος δήμος μόνιμους ή έκτακτους υπάλληλους για την λειτουργία της.
Ένας φίλος μου είπε “ότι είμαστε μαθημένοι έτσι που δεν μπορούμε να κάνουμε εταιρείες αυτοδιαχείρισης γιατί όλοι είμαστε ατομιστές και κοιτάμε την πάρτι μας. Άσε που όπως λέει και ο συγκριτικός τρελογιατρισμός θέλουμε να είμαστε σε καλύτερη θέση από τον γείτονα μας. Άρα για την Ελλάδα ξέχνα την αλληλεγγύη, την αυτοδιαχείριση το συνεταιρισμό και τις τρίχες τις κατσαρές.” Ίσως και αυτός να έχει δίκιο, αλλά άμα υπάρχει ένα θεσμικό πλαίσιο που θα ξεχωρίζει το ιδίων από το κοινωνικό συμφέρον και να το ορίσει με κατανοητό τρόπο για τον κάθε κλάδο εργασίας ξεχωριστά, αυτές οι αυτοδιαχειριζόμενες εταιρείες είναι ικανές να διώξουν την ανεργία. Και ας λειτουργήσουν μέχρι η ανεργία ή η κινούμενη ανεργία να φτάσει στο φυσιολογικό της όριο που είναι περίπου 6% και με ανώτατο όριο μισθού για κάθε έναν. Όσο για όρο αφεντικό, οι αυτοδιαχειριζόμενες εταιρείες δεν έχουν αφεντικά, ούτε αφεντικά του εαυτού τους, αλλά εργαζομένους που μπορούν να παίρνουν 400 και 500 μισθό και να φτάνουν έως 1500 ευρώ το πολύ και αν πάει καλά οι εταιρεία τα μερίσματα να μεταβιβάζονται στην κοινωνία ή τουλάχιστον να αναχρηματοδοτούν και άλλες εταιρείες αυτοδιαχείρησης για την μείωση της ανεργίας. Σε μια καταναλωτική κοινωνία υπηρεσιών μεταπρατική, Δεν παίζει σημασία τι πουλάς αλλά το όφελος της κοινωνίας από το πούλημα.
υγ. και για να πω για το θέμα κάτι, έχω διαβάσει τα λόγια του σεφέρη για τον καβάφη και τον ελιοτ, που λέει ότι είχαν Πίστη στην Τέχνη. Τώρα αν η πίστη είναι τρέλα δεν ξέρω με αυτά που βλέπω με τους τζιχαντιστές, αλλά όπως λέει και ο ξενόπουλος ο καβάφης επεξεργαζόταν το κάθε ποίημά του για ένα χρόνο. Ίσως οι μεγάλοι καλλιτέχνες έχουν “εγκυμονούσα” έμπνευσή ή αλλιώς εννιάμηνίτική συν τρία.
το 1/3 των επαγγελματικών δανείων είναι κόκκινα, γιατί οι τράπεζες που ανήκουν στον ελληνικό λαό να μην κάνουν την αυτοδιαχείριση και την καταπολέμηση της ανεργίας. νομίζουν ότι οι ενέργειες του οαεδ θα δημιουργήσει θέσεις, είναι σαν να προσπαθείς με το κουβαδάκι να βγάλεις τα νερά από την μαούνα(πλοίο) που βουλιάζει. οι ίδιες οι τράπεζες αν θέλουν να αρχίσουν το θεσμικό πλαίσιο της αυτοδιαχείρισης και να το δούμε.
πήγα στο πάρκο στο φεστιβαλ της κνε, αλλά άκουσα την γλυκερία (πολύ καλή) και όχι τον κουτσούμπα που αυτός νομίζω είπε για την αυτοδιαχείριση στην ομιλία του.
???,δέν είπα για κατάργηση της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής,αλλά για ιδιοκτησία αυτών απο τον λαό.
Ο ευριπίδης στις βάκχες δέν περιγράφει τα κίνητρα και τις αιτίες που μας κάνουν βίαιους,αλλα τις ίδιες τις βίαιες δυνάμεις όπως υπάρχουν εξαρχής κατ αυτόν και συγκρούονται. Εννοείται ότι όλοι,απο τραπεζίτες μέχρι ζητιάνους έχουν τις ίδιες βαθύτερες αιτίες που τους κινούν.
Ο ευρυπίδης απλώς λέει στους τότε αθηναίους,ότι μήν είστε τόσο σίγουροι πώς οι δυνάμεις του νόμου,της τάξης,δημοκρατίας,πνεύματος κλπ,θα βγαίνουν πάντα νικήτριες. Υπάρχουν και άλλες δυνάμεις,κρυμμένες στο απλό σώμα,στην ύλη,που όταν απελευθερωθουν θα τα ρημάξουν όλα.
Αυτές οι δυνάμεις είναι ανεξέλεγκτες γιατί είναι μη λογικές.
Εννοείται πώς το δίκιο δέν το χει ο διόνυσος αλλά ο πενθέας που είναι και το τραγικό θύμα τελικά. Παρόλαυτά ο ευριπίδης δέν καταδικάζει τον διόνυσο,γιατί κανείς δέν μπορεί να καταδικάσει την μητέρα του πενθέα που ήταν η ίδια που τον σκότωσε,παρά μόνο να την συμπονέσει.
Όπως βλέπουμε δηλαδή σε όλες τις τραγωδίες,στο φινάλε τους δέν μας ενδιαφέρει να καταλογίσουμε ευθύνες (αφού όλοι έχουν δίκιο και όλοι άδικο),αλλα΄απλώς να δούμε λιγο πιο καθαρά αυτές τις αντίρροπες δυνάμεις που παλεύουν στον κόσμο που ζούμε.
Σάν τον πενθέα ο στέφανος με αλλαζονεία διαμαρτύρεται,και λέει πώς είναι δημοκρατικό του δικαίωμα να δουλεύει ή να περπατάει στον δρόμο και κανένας όχλος δέν θα τον εμποδίσει.
Κανείς δέν τον εμποδίζει να το κάνει νομικά και πολιτικά,αλλά ο ευριπίδης χιλιάδες χρόνια πρίν τον προειδοποίησε και αυτόν και όλους μας και είχε δίκιο άν κρίνουμε απο την μαρφίν.
Δέν είναι το ζητούμενο να βγάλουμε πολιτικά συμπεράσματα,γιατί δέν πρόκειται για πολιτικά συμβάντα.
Άν πρέπει οπωσδήποτε να το κάνουμε πάντως,εγώ θα κατηγορήσω τον πενθέα,παρότι τον συμπονώ. Διότι τελικά η αλλαζονεία της εξουσίας και της υπεροχής του,φταίει που οδήγησε τα πράγματα εκεί. Άν ήταν λίγο ήπιος,λίγο συμβιβάσιμος,θα είχε αποφύγει την αυτοκαταστροφή του χωρίς να χάσει και πολλά πράγματα.
Βέβαια η σημερινά εξουσία αριστοτεχνικά πολλές φορές καταφέρνει να αποφεύγει να φέρνει τα πράγματα στα άκρα όπως ο πενθέας. Με διάφορους τρόπους ελέγχει τον “διόνυσο” και δέν αφήνει τα πράγματα να οδηγηθούν στην απελευθέρωση των τρομερών του δυνάμεων.
Μήπως όμως θα θέλαμε να ήταν η εξουσία πιο αλλαζονική και ανόητη σάν τον πενθέα και να οδηγήσει τα πράγματα στα άκρα να φάει τα μούτρα της;
Άρα και το αντίθετο πολιτικό συμπέρασμα ισχύει.
Ή υπάρχει και ο τρίτος δρόμος να απελευθερώνει η εξουσία αυτές τις διονυσιακές δυνάμεις όταν θα λειτουργήσουν πρός ώφελός της όπως με την μαρφίν,φοβίζοντας τον κόσμο.
Το σίγουρο είναι πώς τα όποια κέντρα της εξουσίας,ξέρουν πολύ καλά πώς να χειριστούν αυτές τις δυνάμεις. Και σε αυτό πρέπει να τους βγάλουμε το καπέλο,τέτοια κουκουντάβελα που είμαστε.
Βασικά δέν νομίζω ότι υπάρχει κανένα αντικείμενο διαφωνίας,γιατί δέν παίρνω καμμιά θέση,και απορώ γιατί το κάνει ο νικολας (???).
ΥΓ Άν δέν υπάρχει παραλήπτης ρε ελένη,τότε που επιδρά το έργο με την ενέργειά του που εκπέμπει όπως λές;
Τι θα πει “δέν παίρνω καμιά θέση” όταν λες για ιδιοκτησία μέσων παραγωγής από τον λαό? Ναι Άσπικ ο Ευριπίδης δεν καταδικάζει τον Διόνυσο γιατί θα ήταν το ίδιο με το να μαστιγώνεις την θάλασσα και προσπαθώ να σου πω ότι ακριβώς αυτό κάνεις όταν λες για την ιδιοκτησία μέσων παραγωγής αποκλειστικά από το λαό. Δεν ξέρω αν το εννοούσες ως αποκλειστικά δημόσια ιδιοκτησία ή με την έννοια ότι πχ εργαζόμενοι του εργοστασίου θα έχουν τις μετοχές αυτού του εργοστασίου και θα μοιράζουν κέρδη μεταξύ τους. Πέρα το ότι τελευταίο είναι αδύνατο και από μόνο του δημιουργεί κάποιες αδικίες (πχ κτίζουμε ως κοινωνία ένα εργοστάσιο αλλά τα κέρδη απολαμβάνουν μόνο οι εργαζόμενοι του εργοστάσιου αυτού να μην πω ότι δεν ξέρει κανείς πως θα διαχειριστούν αυτήν την περιουσία που τους εμπιστεύτηκε ο λαός ως σύνολο και πολλά άλλα προβλήματα που δεν θα αναλύω τώρα). Σε κάθε περίπτωση αν δεν κάνω λάθος έλεγες ότι δεν θα δουλεύει κάποιος ως μισθωτής με τα μέσα παραγωγής που έχει στην ιδιοκτησία κάποιος τρίτος. Ή κάνω λάθος?
Δηλαδή στην ουσία απαγορεύεις πχ στον Στέφανο (που ας υποθέσουμε έχει την νταλίκα του στην ιδιοκτησία) , να πάρει κάποιον υπάλληλο ως οδηγό (πχ τον Εξαρχείου) να αγοράσει άλλες τρις νταλίκες και οδηγούς και ο ίδιος να παίρνει μόνο τα κέρδη από τις μεταφορές που θα κάνει ο Εξαρχείου με την νταλίκα του.
Ε, να το απαγορεύεις στον Στέφανο είναι να περιορίζεις υπερβολικά την ανθρώπινη φύση του γιατί ο Στέφανος δεν θέλει μια ζωή να κάθεται στο τιμόνι. Αντιθέτως θέλει μετά τα 50 του να κάθεται ήσυχα στο δικό του ιδιωτικό γραφείο κλίνοντας συμφωνίες για μεταφορές ως επιχειρηματίας. Θέλει να απολαμβάνει τα κέρδη, να απολαμβάνει την εξουσία βρίζοντας τον οδηγό του τον Εξαρχείου με κάθε ευκαιρία και να απολαμβάνει τις πρώην “χορεύτριες μπαλέτου” από την πρώην ΣΕ βρίζοντας τον Πούτιν στα ρώσικα και σκορπίζοντας σ αυτές τα λεφτά που θα πάρει εκμεταλλευόμενος την εργασία του Εξαρχείου.
Το λέω βέβαια σχηματοποιώντας και απλοποιώντας πολύ τα πράγματα αλλά η ουσία είναι αυτή, η φύση του ανθρώπου τον κάνει να θέλει να διαφοροποιηθεί από τους άλλους βάση του πλούτου του, να αποκτήσει μέσω του πλούτου περισσότερες ανέσεις από τους άλλους, την εξουσία κτλ κτλ.
Πάρε το θέμα αν θέλεις και με την καλή έννοια της “ελευθερίας” γιατί μέσα του όποιου πλούτου τέλος πάντων ο Στέφανος θέλει να είναι και ελεύθερος από την υπόλοιπη κοινωνία και να έχει περισσότερες δυνατότητες ακόμη και να κάνει κάτι καλό για την κοινωνία με τα δικά του μέσα όμως χωρίς να εξαρτάται από κάποιον. Εσύ αναγκάζοντας τον Στέφανο να δουλεύει αποκλειστικά ο ίδιος με το δικό του μέσο παραγωγής (νταλίκα) του περιορίζεις υπερβολικά όχι μόνο την φύση του αλλά και την επιθυμία του να είναι πιό ανεξάρτητος και ελεύθερος από την κοινωνία μέσω του χρήματος (που βεβαίως και αυτό είναι μια φυσική επιθυμία).
Αυτά εννοώ σε γενικές γραμμές. Στα υπόλοιπα δεν διαφωνώ. Συνέχεια λέω ότι χρειάζεται ένας αισθητός περιορισμός της ελευθερίας της αγοράς και ειδικά του χρηματοοικονομικού τομέα αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό που ο καθένας θα δουλεύει με τα δικά του μέσα παραγωγής ή να έχουμε “λαϊκά εργοστάσια” όπου 50 εργαζόμενοι μέτοχοι θα τρώγονται μεταξύ τους για το ποιός είναι μεγαλύτερος αφεντικός εκεί μέσα και ποιος θα κάνει τι.
ΥΓ συγνώμη δηλαδή Στέφανε που σε χρησιμοποιώ ως επιχείρημα και μάλιστα παραμορφώνοντας το ανθρώπινο προφίλ σου, αλλά έπρεπε όπως λέει ο Εξαρχείου “νά σφάζω κόκορα για να θεμελιώσω” και για να στέκεται καλά το θεμέλιο βρήκα τον πιό άξιο δηλαδή το πιό ζωηρό και πιό ζουμερό καπιταλιστικό κόκκορα εδώ μέσα που είσαι εσύ.
Νικόλα,
Χαίρε!…
Κάνε μου μιάν εξυπηρετησούλα, σέ παρακαλώ
κοίτα νά πάρεις λόγια τού
aspic,
πώς τή βγάνει έτσι, σάν νά μήν τρέχει τίποτα, δηλαδή
στό νταραβέρι του μέ τσί Βάκχαι άνευ Βάκχου, γνωστού θεού τών Ρωμαίων,
πράγμα πού μέ βουρλίζει, διότι μέ Μαινάδαι, πά’ στό διάλο, αλλά… Βάκχαι;
Πέταξε κιόλας πρωΐ-πρωΐ μέσ’ στά πόδια μας καί τόν ουροβόρο όφι καί
μού κάηκαν οί φρένες εντελώς, καθώς θυμήθηκα τό 500ρικο
οπού ‘χε πάνω του καί τόν όφι τόν λεγάμενο καί
τήν αρχαιοτέρα έν Ελλάδι μασόνικη στοά, πού
έστησαν οί κοκκινόκωλοι σάν κάτεχαν τήν Κέρκυρα
κι όλη τή συλλογή δηλαδή μέ τά σινιάλα
τού δραστήριου κέντρου τού νεκρόφιλου αστισμού,
τού δεμένου μέ όρκους θανάτου σέ εξωχώρια συντάγματα
καί καταλαβαίνεις γιά ποιά χρήση έχουν τό Σύνταγμα τών Ελλήνων έξ αυτού τού λόγου,
καί νά μή στά πολυλογώ, εκείνο τό χαρτονόμισμα τών 500 δραχμών
δέν ήταν ελληνικό χαρτονόμισμα, αλλά
διαφημιστικό τρικάκι τής μπλάντι μασονίας, ήτανε
καί νά ‘χεις κι από πάνω τότε τό μάκη τό μαλάκα τής οικονομίας,
νά μήν ξέρει πού βάνει τήν υπογραφή του…
ούφ, σκασμένος είμαι
γι’ αυτό δέν θέλω νά τού μιλήσω,
εξάπαντος όχι σήμερα,
θά γίνει επεισόδιο,
εσύ όμως κοίτα πάρ’ του λόγια καί θά καταλάβω εγώ,
ναί;
Χαίρε Εξαρχείου,
Έτσι μπράβο, να τον τσιμπάς γιατί μπορεί να μην αντέξει το πολύ “εύγε”. Ξέρεις ότι η ανθρώπινη καρδιά μπορεί να αντέξει την στεναχώρια πολύ περισσότερα από την χαρά? Κάποιος που έχει μια προδιάθεση για έμφραγμα με μία ώρα της έντονης χαράς μπορεί να πάθει έμφραγμα ενώ την έντονη στεναχώρια αντέχει για μέρες.
ΌΧΙ ΦΥΣΙΚΑ ΕΡΩΤΩΝ!
Ακριβώς το αντίθετο εννοούσα…
Διότι η μόνη κατάκτηση ή το μόνο ατού του κάθε ανθρώπου, είναι αυτό που κουβαλά στην κούτρα του!
Και δεν εννοώ πάλι τη γνώση ως τσιπάκι σε έναν εγκέφαλο, αλλά την ανάγκη να θέλει να γνωρίσει , να εντρυφήσει και να δώσει νέες προοπτικές σε υπάρχοντα προβλήματα!
Αυτή είναι διαδικασία και δεν έχει σχέση με κεφάλαια και με ακίνητα..
Τόσος κόσμος, έχει θαφτεί σ’αυτή τη γη, τόσα μνημεία και μαυσωλεία(βλέπε μακεδονικό τύμβο τώρα), τόσες ευημερούσες πόλεις έχουν εγκαταλειφθεί…
Αυτό που μένει, είναι η διαδικασία ΜΗ ΑΠΟΔΟΧΗΣ, αυτού που θεωρείς δεδομένο!
Τι αξία έχουν όλα τα νομίσματα του κόσμου σε έναν Τουαρέγκ ή σε έναν καμηλιέρη της Σ.Αραβίας…
Το σημαντικό είναι το πώς σκεπτόμαστε και όχι το πόσα έχουμε..
Ο Φον Μπράουν, είχε όνειρο να φτάσει στη Σελήνη και η πορεία του γνωστή, από το πυραυλικό σύστημα των ναζί, στις αποστολές των απόλο.
Ο Παστέρ, ήθελε να δώσει λύση υπέρ της ζωής!
Οι πρωτοπόροι χειρουργοί επίσης!
Και μην πιαστούμε τώρα από τις καταστροφικές συνέπειες της επιστημονικής γνώσης… το μαχαίρι κόβει ψωμί και λαρύγγια συνάμα!
Ο Καπιταλισμός όπως τον περιγράφετε, είναι φαινόμενο αντικοινωνικό και δεν χρειάζεται να είναι κάποιος οργανωμένο μέρος του αντικαπιταλιστικού κινήματος για να αντιδρά “???”, ζούμε σε χρόνια και σε κοινωνία και σε συνθήκες, που μας επιτρέπεται να σκεπτόμαστε και χωρίς να είμαστε στρατευμένοι σε διάφορες σέκτες!
Αφρώνιε,
αφήνεις έξω απ’τό συλλογισμό σου το κρίσιμο μέγεθος των πολιτισμένων κοινωνιών:
Την αναδιανομή μέσω των φορολογικών συστημάτων!
Και δεν θα πρέπει να ξεχνούμε, πως αυτό το αναδιανεμητικό σύστημα, λειτουργεί σωστά στις βορειοευρωπαικές χώρες, σε αντίθεση με εμάς και πολλούς άλλους όψιμους δημοκράτες…. στα λόγια!
???, στο 55.1,
δεν ξέρω αν το αντιλαμβάνεσαι, μα περιγράφεις την πραγματική κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας, σχετικά με τις δραστηριότητες που θεωρούσε και θεωρεί ακόμη και σήμερα ως βασικές!
Περιγράφεις τους εργαζομένους του Δημοσίου, που μοιράζονται(ακόμη χειρότερα από το παράδειγμά σου),τον καθημερινό κόπο των συμπολιτών τους!
Ούτε καν σε εργοστάσιο εργάζονται και σε όποιο εργάστηκαν….το έβαλαν μέσα με τους πατρώνες της κομματικής εξουσίας, ακόμη και αν ήταν μονοψώνιο ΑΦΡΩΝΙΕ!
Και στην ιδιωτική παραγωγικότητα, ισχύει και μάλιστα νομοθετημένο, αυτό που λες, σε όλα τα κρίσιμα επαγγέλματα..(τα λεγόμενα κλειστά επαγγέλματα)!
Και σε συνάρτηση με τα παραπάνω του ασπικ…
ΝΑΙ!
Είναι βαθειά πολιτική στάση ασπικ, αυτό που περιγράφεις , καθώς και τα επόμενα που περιγράφει σχηματικά ο ??? και όχι το αντίθετο που υπονοείς!
???,
καλό θα ήταν να χρησιμοποιείς προσωπικά παραδείγματα εργασιακής εμπειρίας ή εμπειρίας των γύρω σου, δεν είναι ντροπή!
Αφρώνιε, ο ΟΑΕΔ, παίζει το ρόλο του ΟΓΑ στη χώρα μας, δηλαδή φιλτράρει δικαιούχους , για να μοιράζει επιδόματα!
Γι αυτό και θα κλείσει, όπως και ο ΟΓΑ στο μέλλον και θα δημιουργηθεί εννιαίος φορέας επιδομάτων στήριξης.
Το εργασιακό κομμάτι ή το θέμα των ανέργων, ασχέτως ποσοστού, θα πρέπει να κατευθυνθεί στους Δήμους, με ειδικά γραφεία διασύνδεσης, με την επιχειρηματικότητα της περιοχής.
Τώρα εάν θα είναι στην Περιφέρεια ή στο Δήμο, λίγη σημασία έχει για να ασχολούμαστε!
Παρακολούθησα την ομιλία του Κουτσούμπα και ίσως ήταν από τις λίγες φορές που τρόμαξα με το ξαναζωντάνεμα των παλαιών επικίνδυνων σε όλα τα επίπεδα τοποθετήσεων!
ΥΓ: ασπικ, εντάξει πες ότι παίρνουμε τα υπάρχοντα μέσα παραγωγής, θα παραμείνουμε με αυτά ή θα προσπαθήσουμε να τα αναπτύξουμε, ώστε να μην καταστούν ερείπια τεχνολογικά σε δέκα χρόνια;
Γιατί δεν μπαίνεις στον κόπο να μας μιλήσεις , για το ΠΏΣ δημιουργούνται τα μέσα παραγωγής και ειδικότερα τα ανταγωνιστικά μέσα παραγωγής;
Έτσι όπως το θέττεις, είναι απλώς αναδιανομή του υπάρχοντος προιόντος στην αποθήκη και μετά….πείνα!
Σου θυμίζει κάτι από 80 αυτή οπτική;
Μιλάμε για εταιρείες αυτοδιαχείρισης ειδικού σκοπού “καταπολέμηση της ανεργίας”. Ότι και αν έχω ακούσει μέχρι σήμερα για την καταπολέμηση της ανεργίας δεν μου γεμίζει ούτε το αυτί ούτε το μάτι. Για πχ μια μικρή επιχείρηση παίρνει επιδότηση για να προσλάβει έναν άνεργο, γιατί ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης να προσλάβει έναν γνωστό και να μοιράζονται και οι δύο την επιχορήγηση του οαεδ για 18 μηνες. ο μεν εργοδότης το εργατικό κόστος από την εφορία και ο δε εργαζόμενος το ικα και την μελλοντική του ένταξη στο ταμείο ανεργίας. Και καλά θα φαίνεται μειωμένη η ανεργία για 18 μήνες. ε και; και μετά τι γίνεται;
η κοινωνικοποίηση του 80, είχε εντελώς διαφορετική βάση από αυτό που αναφέρω ως αυτοδιαχείριση. φεύγει εντελώς η αντίληψη του δημοσίου ή της κλαδικής και εισέρχεται η θεσμοθετημένη κατανομή ρόλων και έργου. πχ πας σε ένα άνεργο παιδί και του λες θέλω να κάνεις καφέδες ή σαλάτες σε ένα αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο ή μαγειρείο του δήμου και θα μοιραζόμαστε τα κέρδη, μπορεί να βγάλεις το πρώτο μήνα 100 αλλά άμα πάμε καλά μπορεί και βγάλεις και μέχρι 1500, αλλά να ξέρεις μετά από αυτό το ποσό θα χρηματοδοτούμε άλλες δράσεις για άλλους ανέργους. είμαι σίγουρος ότι θα δεχτεί και ούτε ποτέ θα το παίξει αφεντικό σε συνέλευση αφού είναι ξεκαθαρισμένος ο σκοπός της εταιρείας. και ναι προσωπικά θα υπάρχουν και κουτσομπολιά όπως σε κάθε δουλειά και σε κάθε γειτονιά αλλά θα υπερισχύσει ο ρόλος της εργασίας και το καλή διοίκηση γιατί και αυτή χρειάζεται αλλά ο μισθός θα είναι 1 προς 3 και όχι 1 προς 20 που είναι σήμερα για τις τράπεζες και τις δημόσιες επιχειρήσεις όπως η τράπεζα της Ελλάδος, η δεη, η βουλή κτλ.
η αναδιανομή της φορολογίας είναι σωστή εάν τα έσοδα προέρχονται από αναλογικούς φόρους. εάν τα έσοδα προέρχονται από σταθερούς καταναλωτικούς φόρους που δεν πληρώνει κατηγορίες πλουσίων τότε ισχύει αυτό που λένε οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι.
δεν πληρώνουν κατηγορίες πχ εφοπλιστές, κινέζοι(λιμάνι), γερμανοί(αεροδρόμιο)
Στίς βορειοευρωπαϊκές χῶρες ποιό εἶναι τό χαρακτηριστικό τῆς κοινωνίας τους; ’ Εξαρτᾶται σέ τί ἑστιάζει κάποιος, ἄλλος ἑστιάζει στούς φόρους, ὅμως ἐγώ θεωρῶ σημαντικό τήν δημιουργικότητα τῶν πολιτῶν τῶν χωρῶν αὐτῶν, πού ἀντανακλᾶ ἀτομικά, στήν δραστηριοποίηση τοῦ καθενός, ἀλλά καί κοινωνικά, σάν ὀργάνωση στήν παιδεία, στήν ὑγεία καί πρόνοια, στίς κοινωνικές δομές. Δέν ξεκινάει μία κοινωνία σκεπτόμενη τούς φόρους, τήν ἀναδιανομή, ἀλλά τοῦ τί σημαίνει φόρος, τί σκοπούς καλύπτει καί κυρίως ἀπό ποῦ θά προέρχονται, πού εἶναι πρωταρχικό σάν ὀργάνωση τῆς κοινωνίας, γιά νά εἶναι παραγωγική σάν σύνολο καί νά ἔχει παραγωγικούς ἱκανοποιημένους πολῖτες.
Αὐτή εἶναι καί ἡ ρίζα τοῦ ἔργου τέχνης. Νομίζω ὅτι τό ἔργο τέχνης δέν δημιουργεῖται, δέν προκύπτει ἐπειδή ὑπάρχει ὁ παραλήπτης, κάποιο κοινό νά τό ἐκτιμήσει, νά ἀποκτήσει κάποια ἐμπορική ἀξία γιά νά φορολογηθεῖ, ἀλλά προκύπτει ἀπό τήν ἀνάγκη νά ἐκφρασθεῖ ὁ καλλιτέχνης στήν προσωπική του ἀναζήτηση. Στούς καλλιτέχνες ἐπειδή εἶναι πολύ ἔντονο, βλέπουμε τήν ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου νά προσεγγίσει τόν ἑαυτό του, τά ταλέντα του, νά διαφοροποιηθεῖ ἀπό τούς ἄλλους, νά ἀπευθυνθεῖ εἴτε φανερά εἴτε ἀσυνείδητα σέ ἄλλους-παραλῆπτες-νά ἀνοίξει διάλογο μέ τούς ἄλλους. Παρόμοια μέ τούς καλλιτέχνες ὁ κάθε ἄνθρωπος στήν κοινωνία ἔχει αὐτές τίς ἀνάγκες πού βρίσκουν διέξοδο ἤ μέ τήν ἀπόκτηση μόνο πλούτου στά χαμηλά, ἤ πιό δημιουργικά ἀνεβαίνοντας ἐπίπεδο καλλιέργειας. Σέ κάποιες περιπτώσεις φτάνοντας στά ἔργα τέχνης πού εἶναι διαχρονικά, κλασσικά, ἀπευθύνονται σέ πολλούς ἐκπέμποντας ἁρμονικό ἀποτύπωμα στόν χωροχρόνο. Καί γιά νά στό ἐκλαϊκεύσω aspic, τό ἔργο τέχνης διαφέρει ἀπό τά ἄλλα ἔργα ὅσο ἕνα πιάτο φαγητό πού θά χαρακτηρίζαμε ἔργο τέχνης ἀπό ἕνα ἁπλό φαγητό. Μπορεῖ ἕνα πιάτο ἁπλές φακές νά σέ σώσουν ἀπό τήν πεῖνα ἀλλά ἕνα καλομαγειρεμένο φαγητό, μέ ἁγνά ὑλικά, μέ ἀγάπη, πού χαρίζει γύρω μυρωδιές καί χρώματα εὐφραίνει καί τό σῶμα καί τό πνεῦμα καί τήν ψυχή.
Γιατί μου ξαναλές τα ίδια ρε νικόλα αφού το εξήγησα πρίν;
Είπαμε είναι άσχετο το θέμα των μέσων παραγωγής με τον διόνυσο γιατί δέν αναφέρομαι στα αίτια και στα κίνητρα των πράξεων.
Για να στο πώ και αλλοιώς,ο ευριπίδης γράφει αυτή την τραγωδία σε μιά εποχή που στην αθήνα εισβάλλουν ξένες πρωτόγονες θεότητες,για να προειδοποιήσει τους αθηναίους ότι αυτές οι άγριες και “απολίτιστες” θεότητες μπορεί να αποδειχθούν πολύ πιο ισχυρές απο τις δικές τους εκλεπτυσμένες.
Λέει ουσιαστικά,πώς ο νόμος,η τάξη,ο πολιτισμός,υποχωρουν μερικές φορές στην τυφλή και ανεξέλεγκτη πρωτόγονη δύναμη της φύσης,διότι αυτά (πολιτισμός,νόμος) είναι επίκτητα. Και μάλιστα αφήνει το υποννοούμενο αναφερόμενος στην καταγωγή του διονύσου που παράλληλα είναι ξένος αλλά και ιδρυτής της θήβας,πώς αυτός ο πρωτογονισμός έρχεται μέν απο έξω,αλλά είναι δικός τους ουσιαστικά,των αθηναίων.
Ανάλογα υποννοούμενα αφήνει και με την μητέρα του πενθέα.
Όσο για τα μέσα παραγωγής κλπ, αυτά ανήκουν στις οργανωμένες κοινωνίες,καμμιά σχέση δηλαδή με την τυφλή πρωτόγονη βία.
Αλλά μιάς και ξαναβάζεις το θέμα αυτό,μήν μπερδεύεις το δημόσιο όπως λειτούργησε μάλιστα τις περασμένες δεκαετίες με ιδιοκτησία ή συμμετοχή των εργαζομένων στα μέσα παραγωγής. Συναιτερισμοί εργαζομένων έχουν λειτουργήσει κατα καιρούς με θαυμάσια αποτελέσματα και στην καπιταλιστική οικονομία (μιά ένωση γυναικών για παράδειγμα που φτειάχνει μαρμελάδες σε ένα χωριό είναι μιά λαική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής).
Για το δικαίωμα του στέφανου να έχει δέκα νταλίκες και να δουλευουν ο εξαρχείου και άλλοι σε αυτές,αυτό παραπέμπει σε ένα βαθμό δουλείας. Ο εξαρχειου για παράδειγμα ένα μέρος της δικής του δουλειάς θα το δίνει στον στέφανο.
Αυτό δέν σου φαίνεται πολυ άδικο γιατί ειναι δύσκολο να κρίνεις την εποχή μας,επειδή ζουμε μεσα της.
Άν όμως ζούσες διακόσια χρόνια πρίν στην αμερική και ήσουν λευκός,τότε το ανάλογο επιχείρημα που θα έλεγες θα ήταν πώς το αφεντικό έχει δικαίωμα να έχει δούλους και δέν πρέπει να του το στ ερήσουμε.
Βέβαια εκ των υστερων βλέπεις τώρα ότι το δικαίωμα του δούλου να μήν έχει αφεντικό ήταν μεγαλύτερο τότε.
Τότε όμως δέν θα το βλεπες,όπως δέν βλέπεις σήμερα αυτό που θα πεί κάποιος μελλοντικής κριτής των κοινωνίων μας,πώς το δικαίωμα του εξαρχείου να δουλεύει στην δική του νταλίκα είναι μεγαλύτερο απο το δικαίωμα του στέφανου να έχει και δεύτερη νταλίκα.
Σήμερα δέν το βλέπεις γιατί η κοινωνία αποδέχεται αυτού του είδους και του βαθμού την δουλεία,οι δικαστές και οι νόμοι την δικαιώνουν όπως ακριβώς δικαίωναν και το δουλεμπόριο πρίν δυό αιώνες.
Οπότε όταν λέμε ότι είναι μακρινή ή και ουτοπική μιά κατάσταση που τα μέσα παραγωγής θα ανήκουν στον λαό,δέν το λέμε επειδή θα υπάρχουν προβλήματα στην λειτουργία της και θα την κάνουν ανεφάρμοστη,αλλά επειδή οι κοινωνίες δέν ανέχονται αρκετά ή και δέν θα ανεχτούν ποτέ απόλυτα μιά τέτοια κατάσταση ελευθερίας.
Σε αυτό θα μπορούσαμε να συζητήσουμε για τις αιτίες που συμβαίνει,δέν έχει σχέση όμως με τις βάκχες και τον διόνυσο,επειδή ο ευριπίδης δέν αξιολογεί πολιτικές θέσεις,αλλά απλώς περιγράφει φαινόμενα.
Ότι απο τα φαινόμενα αυτά θα απορρέουν για τον καθένα μας και πολιτικές θέσεις ισχύει,αλλά αυτό είναι κάτι γενικό,αφού απο τα πάντα απορρέουν οι πολιτικές μας θέσεις. Δηλαδή για παράδειγμα,άν ο γέροντας πώς τον έλεγαν τότε πρότεινε στον πενθέα να κάνουν δημοψήφισμα για να αποφασίσουν άν ο διόνυσος θα μείνει ή θα φύγει απο την πόλη,αυτό είναι μιά πολιτική θέση,δέν έχει σχέση όμως με τις ίδιες αυτές τις τυφλές και πρωτόγονες δυνάμεις και τον τρόπο που εκδηλώνονται.
Άν δηλαδή αναλύσουμε την ομπρέλα που ανοίγουμε για να προστατευτούμε απο την βροχή,δέν θα πάρουμε απαντήσεις για το άν η βροχή είναι όξινη ή αλκαλική.
ΥΓ Έλεος και εσύ ρε ελένη. Δηλαδή ο παραλήπτης ενός έργου,ο αναγνώστης θεατής ακροατής,υπάρχει μόνο για να δίνει εμπορική αξία σε ένα έργο;
Ποιανού το σώμα θα ευφρανθεί με το καλομαγειρμένο φαγητό και τα χρώματα και τις μυρωδιές του που λές,άν δέν υπάρχει κανένας να το γευθεί και να το κρίνει βέβαια;
Ένα οποιοδήποτε δημιούργημα γίνεται έργο τέχνης απο την κριτική του,απο αυτόν που θα το εισπράξει και θα το αξιολογήσει. Καθένας μας που διαβάζει ένα βιβλίο για παράδειγμα το αξιολογεί έστω και ασυνείδητα.
Και πολλές φορές μπορεί να καταλήξει ότι είναι μιά μπαρούφα παρότι η κοινή γνώμη το έχει αξιολογήσει σάν αριστούργημα.
Διότι ακριβώς δέν υπάρχει κανένας αντικειμενικός τρόπος να ορίσουμε κάτι σάν έργο τέχνης ή όχι,παρά μόνο ο υποκειμενισμός του παραλήπτη του.
Αυτός ο υποκειμενισμός του όμως αφορά μόνο την τέχνη και όχι και την πραγματικότητα που λέει ο καγγελάρης. Η πραγματικότητα είναι αδιαμφισβήτητη.
Ενδιαφέρον έχει ο επίκουρος που αφιερώνει πολύ χρόνο για να εξηγήσει γιατί η πραγματικότητα ειναι υποκειμενική και η συνείδηση την αλλάζει,στο τέλος όμως ξαφνικά χωρίς να το περιμένει κανείς λέει πώς όλα αυτά πρέπει να τα ξεχάσουμε γιατί δέν ισχύουν. Αφού δέν ισχύουν τότε γιατί τα περιγρ΄φει τόσο εκτενώς και λεπτομερώς όμως;
Διότι άν δεχθούμε ότι ο κόσμος σάν πραγματικότητα είναι αντικειμενικός,θα πέσουμε πάλι σε υποκειμενισμό,οπότε θα πρέπει να έχουμε και εδώ μιά τραγική αντίληψη του θέματος,αντιφαντική και αλληλοαναιρουμενη δηλαδή.
Οπότε βλάξ και εμείς δέν πρέπει να είμαστε απολυτοι όταν λέμε πώς η πραγματικότητα είναι αντικειμενική. Όλη η δουλεια μοιάζει σάν το φίδι που τρώει την ουρά του.
Ο καλλιτέχνης είναι ο απόλυτος άρχοντας του έργου του,αλλα΄για να αποστασιοποιηθεί σάν έργο,για να αποκτήσει δική του υπόσταση σάρκα και οστά,είναι απαραίτητη η συμμετοχή του άλλου.
Για αυτό και η τέχνη είναι γλώσσα. Υπάρχει απο δύο και πάνω,ένας μόνος του μπορεί να κάνει διαλογισμό αλλα όχι τέχνη.
πέστα άσπικ, ο άνθρωπος θα μας τρελάνει.Μας μιλάει για σύνταξη 700ευρώ σε ολούς και ταυτόχρονα από το πρωι μέχρι το βράδυ λέει εμάς κομμουνιστές.Ξερεις βέβαια γιατί;γιατί ακριβώς εκεί δεν τον συμφέρει.Τι να βάλει στη ζυγαριά;τον καρκίνο του βιομηχανικού εργάτη;τη βέβαιη καρδιοπάθεια του επαγγελματία οδηγού;με τι να το βαλει στη ζυγαριά;με το ανω του 50% των ασφαλισμένων του τεβε που ποτέ δεν πατησαν ουτε για καφε στην οικογενειακή εταιρεια που τους ασφαλίζει;ναι με τα λεφτα τους θα μας πει.Τα λεφτά βεβαια ηταν το υπερκερδος(υπερτιμολογησης,φοροδιαφυγης,αθεμιτου ανταγωνισμου,κθημερινης εξαθλιωσης των εργατικων δικαιωματων) θα μας πει.Είναι ακόμη πιο βάρβαρη η ιδεοληψία του.Η μεταφορά της ρωμαικής σε αρένας με όρους χρήματος.Στις ευθύνες,την πάπια.Στο που τα βρήκαν οι έχοντες,την πάπια.Μόνο όλοι οι υπολοιποι πληρώνονταν τζάμπα.Ας μας πει τελικα τι σημαίνει να παράγεις,για ποιον,που,πως,πότε.
Αυτή η υποκειμενικότητα ασπικ, δεν μπορεί με τίποτε να καταπατηθεί ή δεν θα πρέπει να επιχειρείται από κανέναν να καταπατηθεί!
Αυτήν την υποκειμενικότητα, έρχονται να διασφαλίσουν οι θεσμοί στις σύγχρονες κοινωνίες, έως ότου γίνουμε όλοι … ο υπεράνθρωπος του Νίτσε!
Δηλαδή , γνωρίζουμε και να αναγνωρίζουμε το σωστό και το λάθος κάθε στιγμή και να έχουμε τις δυνάμεις να αντιστεκόμαστε!
Μιλάμε για τον απόλυτο Κομμουνισμό, δηλαδή την αγνή… ΔΗΜΟ-ΚΡΑΤΙΑ!
……………………
Στα πρακτικά όμως, σκέψου το εξής:
Έχει το νοητικό κουράγιο ο κάθε εξαρχείου-οδηγός νταλίκας, να αναλάβει την ευθύνη της δικής του δράσης;
Ή θα φωνάζει για δικαιώματα τα οποία θα πρέπει να τα διασφαλίσει η υπόλοιπη κοινωνία;
Το ίδιο ισχύει και για τους ήδη ιδιοκτήτες, φωνασκούν κι αυτοί , για να διασφαλιστεί η δική τους ευημερία, μέσω νομοθετημάτων της κοινωνίας!
Εκεί εντοπίζεται η βασική διαφορά της ανοιχτής κοινωνίας που συγχωρά ΚΑΙ την αποτυχία, με την περίκλειστη και εσωστρεφή, που φοβάται την τυχόν πτώση, ακόμη και λόγω ατυχίας και όχι λόγω ανεπάρκειας!
Εκεί μπαίνει το θέμα της νοητικής ποιότητας και καταδεικνύει τις διαφορετικές προσεγγίσεις του κάθε πολίτη!
Έλα Ασπικ, δεν λέω ότι ο Ευριπίδης μιλάει για τα κίνητρα. Ούτε εγώ όμως μιλάω για τα κίνητρα. Το θέμα της ιδιοκτησίας συσχετίζω με την αναφορά σου στις Βάκχες μόνο και μόνο σε ένα σημείο. Ότι δηλαδή όπως ο Πενθέας δεν υπολογίζει τις τυφλές δυνάμεις της φύσης έτσι και εσύ δεν υπολογίζεις στην οικονομική σου πρόταση κάποιους φυσικούς περιορισμούς στο θέμα της ιδιοκτησίας στο επίπεδο οργάνωσης μεγάλων παραγωγικών μονάδων αλλά και κάποια στοιχεία της ανθρώπινης φύσης.
Σχετικά με το πρώτο και βέβαια συμφωνώ ότι είναι καλό να υπάρχουν οι συνεταιρισμοί (όπως πχ και η πρόταση του Αφρώνιου) αλλά αυτό μπορεί λειτουργήσει μόνο σε κάποιους τομείς και μόνο συμπληρωματικά.
Δεν μπορεί αυτό που προτείνεις να είναι αποκλειστικό και να λειτουργεί σε όλους τους τομείς ακόμη και καθαρά για τους λόγους της οργάνωσης. Το νοσοκομείο θα κάνεις συνεταιρισμό ή το πυρηνικό εργοστάσιο μπορεί να γίνει συνεταιρισμός? Κάπου πράγματι είναι πιό αποτελεσματικό να δουλεύει κάποιος με τα δικά του μέσα παραγωγής μόνος του ή μέσα σε συνεταιρισμούς. Στους άλλους τομείς είναι πιό αποτελεσματικό να εργάζεται κανείς με τα μέσα παραγωγής του δημοσίου και σε άλλους τομείς και περιπτώσεις με μέσα παραγωγής του τρίτου.
Σχετικά με το δεύτερο δηλαδή η ανθρώπινη φύση και πέρα απ’ αυτό που ήδη είπα είναι και αυτό που σου λέει παραπάνω ο Στέφανος Ότι δηλαδή ο Εξαρχείου μπορεί να μην θέλει να έχει την ευθύνη για μια νταλίκα και προτιμάει να έχει μικρότερο εισόδημα δουλεύοντας για τον άλλον ή για το δημόσιο παρά να τρέχει να κλίνει συμφωνίες και όλα τα υπόλοιπα. Παίρνει δηλαδή το μεροκάματο του και κάθετε ήσυχος στο τιμόνι γιατί και η αποφυγή της ανάληψης ευθύνης είναι στην ανθρώπινη φύση και μάλιστα οι περισσότεροι θα προτιμήσουν το δεύτερο δηλαδή να έχουν λιγότερα λεφτά αλλά ήσυχο το κεφάλι τους. Επομένως το να είναι μέσα παραγωγής αποκλειστικά σ αυτούς που τα δουλεύουν ή να είναι του “Ενός” δηλαδή του δημοσίου είναι εξίσου κακό με την ελεύθερη αγορά όπου τα μέσα παραγωγής σιγά σιγά συγκεντρώνονται στα λίγα χέρια με τα γνωστά αποτελέσματα. Η πρώτη περίπτωση μάλιστα που προτείνεις είναι και χειρότερη της δεύτερης δηλαδή του “τα πάντα να είναι δημόσιο” γιατί στο να είναι όλο δημόσιο περιορίζεις μόνο την φύση του “Στέφανου” ενώ τουλάχιστον κάποιος “Εξαρχείου” θα νοιώθει θαυμάσια ως δημόσιος υπάλληλος. Σ αυτό που προτείνεις εσύ όμως θα υποφέρουν και οι δύο: ο “Στέφανος” από την έλλειψη της δυνατότητας να γίνει πλούσιος και ο “Εξαρχείου” από το βάρος των ευθυνών.
Απλοποιώντας το λέω βέβαια αλλά νομίζω συμφωνείς ότι και εδώ ο απόλυτος χαρακτήρας της πρότασης σου έρχεται σε σύγκρουση με κάποια στοιχεία της ανθρώπινης φύσης και με την ανθρώπινη διαφορετικότητα. Επομένως θα συμφωνήσω ότι μπορεί να είναι ηθικά σωστό αυτό που προτείνεις αλλά δεν το θέλουν ουτε ο “Εξαρχείου” ούτε ο Στέφανος γιατί η πρόταση σου περιορίζει την ελευθερία κινήσεων του πρώτου και φορτώνει την ευθύνη στον άλλον που λόγο των φυσικών ιδιαιτεροτήτων του δεν θέλει να την αναλάβει.
Αυτό λοιπόν και μόνο προσπαθώ να σου πω δηλαδή ότι προτείνοντας να δουλεύουν όλοι αποκλειστικά με τα δικά τους μέσα παραγωγής ουσιαστικά αγνοείς δύο στοιχεία. Το πρώτο είναι καθαρά προβλήματα της οργάνωσης και ιδιαιτερότητες του κάθε τομέα οικονομίας όπου η πρόταση σου δεν μπορεί να λειτουργήσει ή τουλάχιστον να λειτουργήσει αποτελεσματικά. Το δεύτερο ότι έρχεται σε σύγκρουση με την ανθρώπινη φύση.
Επομένως χρειάζεται και το δημόσιο και το ιδιωτικό και το να μπορεί κανείς στα πλαίσια του ιδιωτικού να δουλεύει με τα δικά του μέσα παραγωγής αλλά και με τα μέσα παραγωγής του άλλου. Το ζήτημα είναι σε πια αναλογία με ποιους περιορισμούς και σε ποιους τομείς. της οικονομίας και σε ποιές περιπτώσεις
Πχ είναι απαράδεχτο και εις βάρος όλων το να κυριαρχεί στο χρηματοοικονομικό τομέα το ιδιωτικό στοιχείο και οι τράπεζες με τα χρηματιστήρια να είναι ένα τεράστιο καζίνο ανακατανομής του κοινωνικού πλούτου εις βάρος των περισσότερων. Έλεγα παλιότερα και το ότι πχ στους τομείς που απορροφούν τα μεγαλύτερα καθημερινά έξοδα των ανθρώπων (ενέργεια, κατοικία, υγεία, παιδεία, εμπόριο τροφίμων ) πρέπει το δημόσιο να έχει τουλάχιστον μια σημαντική εκπροσώπηση ή ακόμη και να κυριαρχεί για να μπορεί να εξασφαλίσει το ανταγωνισμό και ένα ελάχιστο εγγυημένο επίπεδο ζωής στους πάντες και να ρίξει κόστος των καθημερινών εξόδων των πολιτών.
Όχι όμως αυτό που προτείνεις για τα μέσα παραγωγής δηλαδή ο καθένας να τριγυρνάει στην αγορά εργασίας αποκλειστικά με το δικό του “φτυάρι”.
ΥΓ επί της ουσίας Άσπικ πρέπει να απαλλαχτούμε από την έννοια καπιταλισμός σοσιαλισμός (αυτό περισσότερα αφορά εσένα Στέφανε). Στην ουσία το κάθε κράτος που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει, διαφέρει μόνο και μόνο στα δύο σημεία. Το πρώτο είναι εύρος βάθος και τρόπος παρέμβασης, ελέγχου από το κράτος της οικονομίας και της κοινωνικής ζωής. Το δεύτερο είναι ο τρόπος, εύρος, βάθος παρέμβασης της κοινωνίας στην λειτουργία του κράτους (δημοκρατία και η μορφή της ή η έλλειψη της δημοκρατίας).
Η παρέμβαση αυτή σε κάθε από της δύο κατευθύνσεις πρέπει να βρίσκεται σε ένα βέλτιστο όριο το οποίο βέβαια αλλάζει δυναμικά ανάλογα με τις συνθήκες (επίπεδο τεχνολογίας νοοτροπία κοκ). Η ουσία όμως είναι ότι πρέπει συνέχεια να εντοπίζουμε αυτό το βέλτιστο όριο. Ο καπιταλισμός λοιπόν΄ εξ ορισμού βρίσκεται εκτός αυτών των ορίων και εκ φύσεως του είναι σκέτο “βακχεία” όπως λέει και ο Βλάξ. Το ίδιο βρίσκεται εκτός των ορίων και ο ιστορικός Σοσιαλισμός μόνο και μόνο επειδή δεν είχε την δημοκρατία ενώ η παρέμβαση του κράτος στην οικονομία και κοινωνική ζωή ήταν απόλυτη και καθολική. Αλλά και η δική σου πρόταση Άσπικ για τα μέσα παραγωγής είναι εκτός των αποτελεσματικών βέλτιστων ορίων γιατί όπως είπα δεν υπολογίζει ακόμη και προβλήματα της οργάνωσης δηλαδή τους περιορισμούς στο επίπεδο οργάνωσης μαζικής παραγωγής και των ιδιαιτεροτήτων του κάθε οικονομικού τομέα αλλά και το τι είναι η φύση του ανθρώπου (ή τουλάχιστον το τι είναι τώρα).
Μη μας διαφεύγει από το νου, πως όταν μιλάμε για “κράτος”, εννοούμε ανθρώπους που διαχειρίζονται εξουσία!
Κάποιον Σαμαρά, κάποιον Ομπάμα, κάποια Μέρκελ, κάποιον Ξι, κάποιον Πούτιν και τους μηχανισμούς τους και όχι ένα ηθικό διανοητικό κατασκεύασμα, κάπου στο απυρόβλητο!
Οι θεσμοί που διέπουν τη σχέση του πολίτη με την εξουσία και το κατά πόσο γίνονται σεβαστοί , από όλους, είναι το σημαντικό και οι αμφίδρομες διαδικασίες ελέγχου!
ΥΓ: Και κάποιος που μιλά για αναγκαία “μέσα παραγωγής”, θα πρέπει να εμβαθύνει στο ΠΏΣ δημιουργούνται αυτά τα μέσα!
Εκτός κι αν εννοούμε, ρευστά διαθέσιμα, τα οποία με κάποιον τρόπο θα μεταβιβαστούν , θα κατασχεθούν και τελείωσε το μουχαμπέτι..
Οι νταλίκες δεν είναι μέσο παραγωγής ή είναι παράγωγο, όμως οι επιχειρήσεις που παράγουν όλο και καλύτερα και ανετότερα και οικονομικότερα και ασφαλέστερα φορτηγά, κάπου είναι και κάποιοι καθημερινά αναβαθμίζουν τα στάνταρ παραγωγής, σε συνάρτηση με κρατικές ή ιδιωτικές δομές που μελετούν τα οικολογικά προβλήματα, την ασφάλεια του οδηγού και των υπολοίπων και τα σχετικά…
Πού να βάλω στην κουβέντα τώρα, όχι τις επιχειρήσεις που κατασκευάζουν τα φορτηγά, αλλά αυτές που κατασκευάζουν τα μηχανήματα κατασκευής των νταλικών!
Εκεί βρίσκεται η λεγόμενη βαρειά βιομηχανία αιχμής, παραγωγής ΚΕΦΑΛΑΙΟΥΧΙΚΩΝ ΑΓΑΘΩΝ!
Εκεί κάπου, βρίσκεται η καινοτόμα δημιουργία μέσων παραγωγής!
Ελπίζω να κατανοείτε το πόσο μακριά βρίσκεται η κουβέντα εντός της κοινωνίας μας, όταν μιλά για μέσα παραγωγής και εννοεί τα ορυχεία και τα πετρέλαια και τις αστικές συγκοινωνίες..
δηλαδή για κρούπ και μουπ θα μας μιλήσετε;άγαλμα αμέσως,δίπλα στον ευεργέτη τους βεβίως που δεν είναι άλλος απο τα εκκατομύρια των θαμμενων άταφων γερμανών και τα ακόμα περισσότερα εκκατομύρια των νεκρών που σκότωσαν οι άταφοι γερμανοί.Το παρελθόν δεν αλλάζει.Ξεέρι ο κοσμάκης ποιοι ήταν, ποιοι είναι και ποιοι θα είναι.Πω-πω,οι ιδιωτικές δομές με ευαισθησία στο περιβάλλον;δάκρυσα.
να μην εκεθέσουμε ”συμπατριώτες” σας,γιατι για εμένα είναι απλή συγκάτοικοι.Συμπατριώτης είναι ο πακιστανός που μοιραζόμαστε την ανεση των μεταφορών στα λεωφορεία,ο συνάδελφος αλβανός που τρωει τα ιδια σκατα και περνει το ιδιο πλέον(λετε να ειναι ευτυχισμενοι πια οι αλβανοι)μεροκαματο.τελικά η σάτυρα από τις ελίτ πάντα έβγαινε και γινόταν το πάθος του λαού.
α κύριε σαμαρά,απειλούμεθα απο ισλαμιστες που γνωρίχουν τη δύση και απαγωγουν κατι ταξιτζηδες και κατι τυχαρπαστους…χαχαχαχα μιλαμε για σατυρα πολλων καρατιων
τις πρώτες ύλες από που τις παίρνουν και πόσο πληρώνουν;ξέρουμε με βόμβα κούριερ.
Ο μον Ντιε!
Τι να την κάνει την πρώτη ύλη ο καμηλιέρης της ερήμου άραγε!
Η πρώτη ύλη, έχει αξία σε αυτόν που γνωρίζει κατέχει πώς να τη διαχειριστεί και να την μεταπλάσει σε χρήσιμο προιόν!
Αλλά, ξεχνάς πως πλήθος κρατών στις ημέρες μας, ζουν , προοδεύουν και απειλούν με πολέμους, στηριζόμενα στις πρώτες ύλες τους!
Σ. Αραβία, Ρωσία, Βενεζουέλα και πλήθος άλλων!
Δεν μπορεί να μιλάμε για μέσα παραγωγής και ταυτοχρόνως να στρουθοκαμηλίζουμε για ορυκτό “πλούτο” ή πρώτες ύλες.
ΥΓ: Από την άλλη, αφού σου αρέσει αυτό το λεκτικό μουχλιασμένο επιχείρημα των μη παραγωγικών κοινωνιών και των λαϊκιστών κυβερνητών τους, κοίταξε στη ροή των ειδήσεων του ιστολογίου, σχετικά με τις σπάνιες γαίες και ποιοι είναι μνηστήρες!
Ασχέτως το πού θα καταλήξουν στο μέλλον και εάν εξορυχθούν ποτέ!
Μια ζώνη καινοτομίας είναι να κάνουμε στη Θεσσαλονίκη και εδώ και δέκα χρόνια δεν μπορούμε να βρούμε τα οικόπεδα που θα στεγαστούν οι επιχειρήσεις…
Αχχ βρε Αριστόδημε!
Σας απαντάω μόνο σε όσα κατάλαβα ή νομίζω ότι κατάλαβα.
Κατ αρχήν δέν έκανα καμμιά πρόταση για να την χαρακτηρίζετε και απόλυτη κιολας.
Μετά,όταν λεμε ιδιοκτησία τών μέσων παραγωγής απο τον λαό,εννοούμε ότι αυτός θα είναι συμμέτοχος σε αυτά τα μέσα και όχι ότι θα πάρει ο καθένας το τσαπί στην πλάτη και θα ψάχνει για μεροκάματο.
Θα συνεχίσουν να υπάρχουν διευθυντές,προσωπάρχες,εργάτες κλπ,θα αμοίβονται όμως σάν ιδιοκτήτες των μέσων στον βαθμό που τους αναλογεί.
Θα συνεχίσει να υπάρχει δηλαδή ο άνθρωπος που κλεινει τις δουλειές με τις νταλίκες,αντί όμως τα κέρδη να τα παίρνει ο στέφανος και να πληρώνει τους οδηγους,θα τα παίρνουν όλοι και θα τα μοιράζονται.
Το ίδιο ισχύει και για τα νοσοκομεία πυρηνικά εργοστάσια κλπ.
Το δημόσιο είναι περιττό σε αυτή την περίπτωση και δέν χρειάζεται σε τίποτα,όσον αφορά τις επιχειρήσεις πάντα,ίσως να χρειάζεται όσον αφορά τους κοινωφελείς οργανισμούς όπως και σήμερα.
Για τις βάκχες δέν κατάλαβα τι μου είπες νικόλα και δέν απαντάω τίποτα.
Όταν ο μάρξ μίλησε για ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής απο τον λαό,είπε κάτι χιλιοειπωμένο,αλλά με οικονομιστικό λεξιλόγιο.
Αυτό που είπε όλο και όλο,είναι ότι πρέπει να καταργηθεί η δουλεία και να επαναστατησουν οι σκλάβοι,πράγμα γνωστό απο την εποχή του σπάρτακου ήδη,άν όχι και αρχαιότερα.
Επειδή οι σκλάβοι αποτελούν μιά τάξη και τα αφεντικά μιά άλλη,μίλησε για πάλη των τάξεων,και αυτό γνωστό επίσης και συνηθισμένο απο τους αρχαίους χρόνους κιόλας.
Και η πολιτική δέν είναι τίποτα άλλο,απο την θεσμοθέτηση αυτής της πάλης δύο και πολυ περισσοτέρων τάξεων,γνωστό και αυτό.
Αυτό είπα όλο και όλο,και δέν καταλαβαίνω πάλι που διαφωνείτε.
Δέν έκανα καμμιά πρόταση ούτε είπα ότι πρέπει στην εποχή μας να επαναστατήσουμε,απλώς είπα ότι η εποχή μας αυτή την ποιότητα και τον βαθμό δουλείας που έχει,αυτήν αξίζει.
Το ότιδέν μου αρέσει και την θεωρώ άδικη και κατώτερη την εποχή μας είναι και αυτό δικαίωμά μου να το πώ,όπως δικαίωμά σας και εσάς είναι να πάρετε δέκα νταλίκες.
Ούτε το περιορίζω μόνο στα οικονομικά όπως ο μάρξ.
Για παράδειγμα οι γιατροί και οι σκουπιδιάρηδες αποτελούν δύο διαφορετικές επαγγελματικές τάξεις. Πέρα όμως απο τις διαφορετικές αμοιβές που απολαμβάνει η κάθε τάξη (πολύ μεγαλύτερη η πρώτη πολυ μικρότερη η δεύτερη,σε μέσους όρους μιλάμε),διαπιστώνουμε ότι η πρώτη έχει μεγάλη αίγλη και κύρος στην κοινωνία,ενώ αντιθέτως η δεύτερη εισπράτει σχεδόν περιφρόνηση.
Αυτό δείχνει καθαρά το πώς οι κοινωνίες μας σήμερα είναι ακόμη υπέρ της δουλείας,θέλοντας να δημιουργούν ανώτερες και κατώτερες ομάδες εντός της.
Αυτό δέν είναι θέμα ούτε νόμων ούτε οικονομίας,ουτε συνταγματικών αναθεωρήσεων ούτε τίποτα,για αυτό και δέν υπάρχει κανένα αντικείμενο να συζητήσουμε πάνω σε αυτά.
Το ίδιο και αυτός που έχει δέκα νταλίκες έχει περισσότερη αίγλη απο αυτόν που έχει δύο και δέν είναι μόνο τα περισσότερα λεφτά που βγάζει.
Οι περισσότεροι σε τέτοιου είδους δουλικές κοινωνίες ζούν με φαντασιώσεις ότι κάποτε θα αποκτήσουν δέκα νταλίκες.
Το ένα τοις εκατό που το πετυχαίνει λέει πώς αυτό ωφείλεται στις ικανότητές του,ενώ το εννενήντα εννιά τοις εκατό που θα αποτύχει,λέει ότι αυτό ωφείλεται στην κακή του τύχη.Πολλές φορές θα πεί ότι απέτυχε επειδή ήταν έντιμο και ηθικό και δέν έκανε πουστιές όπως το ένα τοις εκατό.
Έτσι λοιπόν αναπτυ΄σεται μιά ρητορία των τάξεων γύρω απο την ηθική τους ,την τύχη και τις ικανότητες τους έτσι όπως συμπυκνώνεται στους νομους και στους θεσμους αποσκοπώντας δήθεν σε μιά πρόοδο της κοινωνίας, ρητορία που ανακυκλώνει απο κάτω προς τα πάνω και απο πάνω πρός τα κάτω,το ίδιο μοτίβο αυτό που συγκρατεί περισσότερο και απο την αγάπη και τους νόμους την κοινωνία,και αυτό είναι η εξουσία (σε δούλους).
Έτσι λοιπόν εγώ λέω καθαρά πώς δέν μου αρέσει η δουλεία γιατί απλώς δέν μου αρέσει,πείτε όμως και εσείς καθαρά ότι σας αρέσει και μήν ντρέπεστε. Και αφήστε όλες τις άλλες ρητορίες γιατί περισσότερο φανερώνουν αυτή την αγάπη σας για την δουλεία παρά την κρύβουν.
δηλαδή άσπικ μπορεί να υπάρξει ελευθερία σε ε΄να βάλτο δουλείας;δηλαδή ποιος μπορεί να αισθάνεται ελεύθερος όταν γύρω του υπάρχουν δούλοι;και επειδή άνθρωπος μόνος του δεν μπορεί καταλήγουμε ότι μάλλον μιλάς για γκέτο ελευθερίας.
α ετσι;ε και το δερματινο των 3000ευρω τι να το κανει η κυρατσα στις ‘φτωχογειτονιες”;και αυτο καπως ετσι δουλεύει η αξία του.τι άλλο θα διαβάσουμε;ελα μωρε λενε στη βενεζουέλα τι να το κανετε εσεις το πετρελαιο;πιστευω ολοι καταλαβαίνουν απο αυτο το σχόλιο σας τον αποικιοκρατικό πακτωμένο ιδεολόγημα σας.
σας παρακαλώ κύριε,μιλήστε μας για το ιράν;πεινάνε ε;ετσι τους ελεγαν και αυτους τοτε.Τι να το κανετε το πετρελαιο ρε παιδια;ε διναν κατι διαμαντια στη σοραγια,κατι σπαθια στον σαχη και βεβαια πληθουρα μουλαριων απο το αρκανσας(στοκ).ειχαμε και εμεις ενα το φωναζανε αμερικανο..χαχαχαχα
Νικόλα,
Καλημέρα!…
Ρ’ εσύ, εγώ
γιατί νομίζεις μελετώ χανουκά, τελευταίως;
Εκεί μέσα θεμελιώνεται πάν τό, αποτελεσματικώς καί ταχέως,
τής εξοντώσεως τών ανθρώπων(Ελλήνων, θά πεί!),
άσε πού είναι η άσχημη πύλη γιά τόν ταλμουδικό σατανισμό, δηλαδή!
Άν είναι η χαρά, πού λέει ό λόγος, ό καλύτερος τρόπος νά τό στείλω τό στραβάδι
[μήν κοιτάς πού προσώρας αποτυγχάνω!… είναι θέμα εμβάθυνσης στό χανουκά κι εγώ είμαι καινούργιος ακόμα(μόλις αποφοίτησα από τό Οικονομικό Φροντιστήριο τού Σύστεμ, στάσου, ντέ!…
δέν μαζεύονται όλα τά γράμματα μέ τή μία!)
άσε πού υπάρχει καί Θεός, δηλαδή
καί όσο νά ‘ναι…]
πού δέν τού κάνει κλίκ πώς κάτι τρέχει,
σάν νταραβερίζεται μέ Βάκχαι δίχως Βάκχο
-βέβαια, θά μού πείς ότι «δέν είναι πού είναι χαζός, είναι πού είναι βαλτός καί
χώνει βραδυφλεγή εκρηκτικά στό κεφάλι μας καί στή συνείδησή μας» καί
θά συμφωνήσω, βέβαια-
ποιός στραβός δέν θέλει τό φώς του
κι επ’ αυτού θέλω νά σού πώ ότι
«πεπτωκυία η φύσις τού ανθρώπου»(έχει φαωμένη άγρια ξεπεσούρα, θά πεί!),
Δόγμα(ορθή -κι όχι βολική, έ;- σταθερά, έ;),
έκ τών ών ούκ άνευ, δηλαδή
κι άμε τώρα εσύ νά εντάξεις τήν ξεπεσμένη “ανθρώπινη φύση”
σ’ όποιο “πολιτικό”* σύστημα** θέλεις!… καλικατζάροι θά προκύψουνε, όπως ανέκαθεν!
*
η Πολιτική
καί κατ’ επέκτασιν ό,τι τό Πολιτικόν κι όλος ό Πολιτισμός[1],
γεννάται υπό τού Εκκλησιαστού Οπλίτου/Πολίτου
ανήκοντος είς Πόλιν ανήκουσα είς τούς θεούς καί τούς Ήρωας αυτής
κι όχι από στείρα κλεφτρόνια τής καπιταλιστικής ή σοσιαλιστικής(νέος εγωϊσμός, έ;) ιδιωτείας,
νά ‘ούμε μετά λόγου γνώσεως!…
Ά, νά χαθούνε οί κλέψαντες τών κλεψάντων,
η ιδιοχτησία είναι κλοπή, ρέ
χτικιό τής ανθρωπότητος,
-είν’ άλλο πράμα νά έχει αβίαστα καί διά τής εργασίας του
στή διάθεσή του ό,τι ωφελεί πραγματικά τόν εξανθρωπισμό καί
τήν αποκατάστασή του είς τό αρχαίον αυτού κάλλος, ό άνθρωπος!
[1]
Τί δ έ ν είναι Πολιτισμός:
τό κάθε άθροισμα αποτελεσμάτων,
από τήν μυρμηγκοφωλιά καί τίς Πυραμίδες, μέχρι
τήν ρενεσάνς καί τήν βιομηχανική επανάσταση
-καί τήν γαλλικιά φωταδιασμένη!
Η Φύσις παράγει απροσώπως θαυμαστά αποτελέσματα κάθε ώρα καί στιγμή΄
ενώ τά αποτελέσματα αυτά μάς είναι χρήσιμα καί ωφέλημα,
μόνο ώς μάλακες δυνάμεθα νά τά εκλάβουμε ώς πολιτισμό΄
τόν “πολιτισμό τής Φύσεως”,
άς πούν οί έξ ημών μάλακες,
γλωσσοκοπανώντας προχειρόλογα,
γυναικωτά πές,
άν επιμένουν!
Τί είναι Πολιτισμός:
ό,τι προκύπτει
εντός τών εγγυήσεων
τής Πολιτικής,
η οποία ασκείται από τούς Πολίτες οί οποίοι καί τήν ορίζουν, καί
οί οποίοι ανήκουν στόν ανθρωπολογικό τύπο τού Π(τ)ολεμιστή,
τόν μόνο αυτόν ικανό νά παίρνει τήν ευθύνη ώστε νά γίνεται
μέτρον πάντων, καί
νά ιδρύει πόλι-πτόλι-πτολίεθρο
-προασπίσεως τής αυτονομίας καί ελευθερίας τής ανθρωπίνης ιδιότητος, χάριν-
μέσα στήν ζούγκλα τής φυσικής νομοτέλειας τών κτηνών,
όπου επιχειρεί νά μάς παγιδέψει
-Παντειοτρόπως-
ό ντελάλης τής
“πολιτικής εξουσίας(παρακαλώ…΄ αμέ!) τού Ασιάτη Δεσπότη”,
ό κ. Γιώργος Κοντογιώργης,
πές!
(ό επιμελής αναγνώστης άς βλέπει:
https://www.anixneuseis.gr/?p=2696
όπου καί ορισμός τόσο τής Πολιτικής όσο καί τής Εξουσίας. Όσα κατετέθησαν εκεί, παραμένουν ανείσπρακτα έκτοτε, έστω καί απορριπτικώ τώ τρόπω… όμως δέν είναι ν΄ απορεί κανείς΄ είναι μόνο νά συμπεραίνει τήν έκταση καί τήν ένταση τής απαιτούμενης εργασίας πρός ανατροπήν τού ιδεολογικού ταβλά, μέ τά ιλιγγιώδη Δυτικά ψεύδη, πού μάς πλακώνει.)
Τό Δυτικό λεγόμενο μοντέλο πολιτισμού(τρομάρα του)
είναι ιστορικά ό δεύτερος ατομοκεντρικός “πολιτισμός”
[μετά τόν πρώτο -καί μόνον αυτόν αυθεντικό- ατομοκεντρικό πολιτισμό,
τόν αναδυθέντα φαινομενικά έκ τού μηδενός,
μέσα σέ έναν ωκεανό κολεκτιβισμού
(αγελαίων -Φαραωνικών, Βαβυλωνιακών, Περσικών…- συγκροτήσεων)]
καί είναι πολιτισμός-μαϊμού,
καί μόνο ώς έκ τού λόγου εκείνου
-ποιός νά είναι άραγε; καμιά Φιλοσοφική δέν τό ΄βρε καί δέν τό ΄πε ακόμη-
πού θέλει τήν επανάληψη τής ιστορίας,
νά εξελίσσεται σέ φιάσκο!
Αυτό πού συντελείται σήμερα μπροστά στά μάτια μας
είναι η κατακρήμνισή του
-τού Δυτικού μοντέλου, λέμε-
σέ στάχτες καί αποκαΐδια ευρισκόμενα σέ ελεύθερη πτώση,
καθώς αυτό είναι τό αναπόφευκτο φινάλε ενός
ατομοκεντρικού μοντέλου, πού
στήν πρώτη φάση του παρουσιάζει φαντασμαγορική ανοδική πορεία,
έχουσα μέγιστο ύψος καί οροφή, μή δυνάμενο νά τήν υπερβεί!
Είναι οί τρείς ελληνιστικοί αιώνες,
μαζί μέ τούς δύο πρώτους τής ρωμαιοκρατίας,
πού μάς παραδίδουν τά σχετικά πειστήρια΄
άριστοι γνώστες έκ Παραδόσεως τών ανωτέρω -άν θέλουμε- εμείς οί Έλληνες,
είμαστε καί οί μόνοι ικανοί νά αναγνώσουμε-αναγνωρίσουμε σέ κάθε λεπτομέρειά της τήν
σημερινή εικόνα τού Κόσμου,
γιά λογαριασμό
τού ανθρώπου όπου Γής΄
τού πάσχοντος ανθρώπου
τής Μανίλας, τού Πεκίνου, τής Νέας Υόρκης καί τού Βερολίνου!
Γιατί βέβαια,
μέσα ήδη στόν Πρώτο καί μόνον αυτό Αυθεντικό Αρχαίο Ελληνικό Ατομοκεντρικό Πολιτισμό
[στήν αρχή του ό Αχιλλεύς,
στή μέση του οί 700 Θεσπιείς,
στό τέλος του ό Σωκράτης -άπαντες εθελόθυτοι, υπερτέρας τού σαρκίου τους Αξίας, χάριν!]
έχει αναδυθεί η τρίτη
-μετά τόν αγελαίο “άνθρωπο” καί τό άτομο-
καί τελεία(μόνη αυτή) δυνατότητά του,
νά είναι
-άν θέλει-
Πρόσωπον΄
όν επαρκές γιά τήν λειτουργία τής Αγάπης, πού γεννά
-μόνη αυτή-
τό σχετίζεσθαι ελευθέρως,
πάει νά πεί!
Τελεία δυνατότης,
πού είναι τό μόνο συνεπές επόμενο βήμα στήν πορεία τού ανθρώπου πρός τόν εξανθρωπισμό!
Καί πράγματι,
Η ανυπέρβλητη ορμή μέ τήν οποία τό Πρόσωπο εκδηλώνεται ώς Θείον,
μέσα στήν ιστορία τού κόσμου καί τού ανθρώπου,
εκεί,
στό κλείσιμο τού Αρχαιοελληνικού κύκλου,
βεβαιεί τού λόγου τό αληθές, καθώς
τό συνεπές αυτό επόμενο βήμα
μετασχηματίζει τήν ειδωλολατρική Ρωμαϊκή κοσμοκρατορία σέ
Κόσμο Χριστιανικό
-Βυζαντινό νά εννοείς αγαπητέ αναγνώστη-
προκαλώντας καί τούτο τό Θαύμα΄
νά προσέλθει ό
-έξ αυτού τού λόγου-
άγιος λαός τών Ρώς,
αιτούμενος
Πίστη καί Γράμματα!
Λυσσούσης καί μαινομένης τής Ηρωδιάδος φυλής τών σταυρωτήδων τού
Μαρδοχάϊ(μυστικοσύμβουλου καί βδέλας τών Μπροσταρότραγων όλων τών εποχών)
Μαρδόνιου(έτσι μάς παραδόθηκε, γιά νά χάσουμε τόν μίτο τής Αριάδνης/Αληθείας/Αγάπης),
εννοείται!
Τού Μισάνθρωπου,
γι΄ αυτό Μισέλληνα,
Μαρδοχάϊ/Μαρδόνιου όλων τών εποχών,
πού έσπασε τά μούτρα του τότε,
κατά τίς επιθέσεις του εναντίον τής Πατρίδας μας από τά μακράν Νοτιοανατολικά,
γιά νά τήν κάνει γυριστή στή συνέχεια, ώστε
νά ψάξει καί νά βρεί στή βόρεια Ευρώπη καταλληλότερα ανδρείκελα,
στίς ορδές τών ροπαλοφόρων “γυμνών πιθήκων” τού είδους
logicus leilaticus, πού
ό Στράβων,
εδώ καί δυό χιλιάδες χρόνια,
περιγράφει ώς:
“ανθρωποφάγους καί νεκροφάγους, πού σμίγουν μέ τίς μανάδες τους φανερά”
καί νά τά καταφέρνει καλύτερα στίς επιθέσεις του εναντίον μας από τά μακράν Βορειοδυτικά,
έκτοτε!
Πάει νά πεί πώς
τό μόνο συνεπές επόμενο βήμα,
μετά τόν Ελληνικό Ατομοκεντρικό Πολιτισμό,
πρός τόν εξανθρωπισμό τού ανθρώπου,
ανεκόπη τό 1204,
καί έκτοτε,
ό,τι ζούμε,
είναι ένα καταστροφικό ιστορικό χασομέρι,
ικανό νά τινάξει τόν Πλανήτη στόν αέρα,
έξ αιτίας τών μεγατόνων μισανθρώπου ψεύδους πού περικλείει!
AHTUNG! AHTUNG!
καί
υπ΄ όψιν τών
φιλτάτων Ανιχνεύσεων:
άν είναι νά ανοίξετε τό θέμα
“Γλώσσα”,
άς είστε βέβαιες πώς
δέν μπορεί νά κλείσει αξιοπρεπώς πρίν από τό τέλος τής σεζόν΄
καί τό νά ανοίξει τό θέμα “Γλώσσα” είναι μέν απολύτως αναγκαίο,
εδώ πού έχουμε φτάσει,
δοθέντως πώς ό άνθρωπος δέν έχει χαυλιόδοντες καί προβοσκίδα γιά νά λύνει τά προβλήματά του΄
σκέψη έχει καί η σκέψη είναι ένας κινητήρας πού τό θέλει τό καύσιμό του΄
καύσιμον δέ τού κινητήρος τής σκέψης τού Ανθρώπου, η γλώσσα΄ γι΄ αυτό καί
στοχευμένα οί δυνάμεις τής οργανωμένης Μισανθρωπίας,
νοθεύουν τήν γλώσσα!
Αναποφεύκτως λοιπόν
-καί αρκεί γι΄ αυτό η πρώτη μόλις επαφή μέ τό… αντικείμενο-
θά αναδυθούν πολλές από τίς συσσωρευμένες “κρυφές” πληγές πού φέρει τό σώμα της,
πολύ περισσότερο όμως θά αναδυθεί η δύναμη τής αληθείας πού αυτή διασώζει
πρός τό συμφέρον όλων μας καί τό κοινό καλό
-γιά τήν ελληνική γλώσσα μιλάμε΄ ποιά άλλη τώρα…-
καί πού είναι ικανή νά ανατρέψει τόν ιδεολογικό ταβλά μέ τά Δυτικά ψεύδη, η θέαση τού βάθους καί τού πλάτους τών οποίων, προκαλεί στόν αδαή, ίλιγγο, καί στούς καταναλωτές Δυτικών ψευδών,
καριερίστικης κουφότητας τού “βίου” χάριν, μωρέ!, τάσεις… φονουργίας!
Σέ είκοσι μέρες
οί Χριστιανοί,
εορτάζουμε τήν Ανάσταση Εκείνου πού είναι η Ζωή,
Ορθοδόξως΄
μέ τό ήθος(τρόπο, έ;) τού Ευαγγελίου Του πάει νά πεί,
τό οποίο εκτός από Διαλεκτικό κατά Ηράκλειτον καί Ομοιοπαθητικό κατά Ιπποκράτην,
είναι καί Ελληνόγλωσσο΄
σάν τόν ενημέρωσαν μάλιστα τόν Χριστό μας
-ένας
Α ν δ ρ έ α ς
καί ένας
Φ ί λ ι π π ο ς, έ!-
πώς τόν ζητούν κάποιοι… Έλληνες,
εχάρη χαράν μεγάλην εγκοσμίως
ό Εθελόθυτος Υιός καί Λόγος,
ό Θεάνθρωπος τής Αγάπης Του γιά μάς,
Κύριος τής ύπαρξής μας καί
Χορηγός
-Δωρεάν, ώς Πατέρας κι Αδελφός πού θέλει νά είναι΄ όχι… οβραίϊκα-
τής Αναπνοής μας
-πού άν τήν χάσουμε γιά δυό λεπτά, χαθήκαμε-
γιά νά μήν ξεχνιόμαστε!
Καθώς έχω λόγους νά θεωρώ τήν στάση ανα-,
τήν ανάσταση τής γλώσσας τών Ελλήνων
-ό… λογοσπάστης εγώ, φίλε Άνετε-
Ελπίδα εγκοσμίως
γιά τόν πάσχοντα άνθρωπο
τής Μανίλας, τού Πεκίνου, τής Νέας Υόρκης καί τού Βερολίνου,
σάς προτρέπω ολοψύχως,
αγαπητές Ανιχνεύσεις,
νά τό επιχειρήσετε τό μέγα τόλμημα΄
κι άν πάντως δέν προχωρήσετε σ΄ αυτό,
θά έχετε καί πάλι τήν εκτίμηση καί τίς ευχαριστίες μου
γιά τήν ώς τώρα προσφορά σας σέ όλους μας, καί
οπωσδήποτε σέ μένα προσωπικά!
**
«φοβού τό σύστημα ώς λέοντα» -4ου μ.Χ. αιώνος, Μεγάλου Βασιλείου, ίσως.
Άν, τώρα, δέν αντέχετε τό φύρδην μίγδην,
νά κάνετε μίαν εξαίρεσιν γι’ ατό του,
σάν είναι φιλοδοξία του νά υπάρξει αποκαλυπτικόν:
Πολιτισμός είναι τό σύνολο τών όσων προκύπτουν
από τήν άσκηση τής Πολιτικής
πού διενεργεί ό Πολίτης
στά πλαίσια τής Πόλης.
Πάμε καί αντίστροφα:
Είναι η Πόλις πού γεννά τόν Πολίτη, καί
είναι ό Πολίτης πού γεννά τήν Πολιτική εντός τών πλαισίων τής Πόλεως΄
τό σύνολο τών όσων προκύπτουν από τήν πολιτική τήν οποία διενεργεί ό πολίτης στά πλαίσια τής πόλεως καλείται
Πολιτισμός.
Βλαξ(σκάσε καί σκάβε!… σσσ
-τίι… «τί θά πεί, σσσ!…» σημείωση συντάκτου σημερινή, θά πεί!),
εσύ ρώτηξες
ποιός γεννά τήν Πόλιν;
Τήν Πόλιν-Πτόλιν τήν γεννά
ό Πολεμιστής-Πτολεμιστής
Βλαξ!
Πολεμιστής – Πόλις – Πολίτης – Πολιτική – Πολιτισμός
Καθώς:
Πατήρ Πάντων Πόλεμος
(τού Πέους είναι, τής γονιμοποιού δράσεως πρός αποκάλυψιν τού εμπεριεχομένου νοήματος θά πεί, αλλά άς μήν τό κάνουμε θέμα τώρα΄ … δήλον είς τήν Δήλον εστί)
Κι όποιος δέν καταλαβαίνει, ασκεί τήν νεκροφιλία… Παντειοτρόπως!
Τό Φολκλόρ σημαίνει τήν νεκρή Παράδοση καί η Παράδοση
-είναι η Εργαλειοθήκη τού Βίου τών Υγιών Κοινωνιών-
μόνο ώς ζωντανή νοείται΄
νεκρή Παράδοση θά πεί σπασμένο πριόνι,
θά πεί ακόμη, νεκρή μανούλα΄
καί τήν νεκρή μανούλα τήν παραχώνουμε στή γή, δέν τήν καθίζουμε -συντηρημένη- στό σαλόνι!
Τής Παραδόσεως τών Ελλήνων(τών Ανθρώπων θά πεί)
είναι οί Παρθενώνες καί οί Αγιασοφιές, όχι
τά “Μουσεία” καί οί Εφιαλτικοί Καθεδρικοί Ναοί!
Η λέξη φολκλόρ(κουλτούρα νά φύγουμε)
ανήκει στούς κώδικες τής λατρείας τών νεκρών πραγμάτων!
Στή Γλώσσα τού Ανθρώπου(μαντέψτε…)
ό Θάνατος δέν έχει Βασίλειο!
Άγιος Φεβρουάριος τού 2010 ήντουνε
κι ό αδολέσχης παντειότροπος κ. Καθηγητής ήδη έπαιζε κατενάτσιο, μέχρι πού εξέλειπον καί τά σώβρακα αυτού κι απέσυρε στρεβλόν αυτού πόνημά τι ανηρτημένον εδώ μέσα, ονόματι
«Διαφθορά καί πολιτικό σύστημα»,
π’ απέδιδε πολιτική τάχα μου ιδιότητα ακόμη καί στόν Ασιάτη Δεσπότη,
τρομάρα του, τρομάρα του,
συμπαρασύροντας έν τέλει είς τό βάραθρον τής επιβαλλόμενης υπό τών μισανθρώπων καί νεκρόφιλων δυνάμεων τού καλοοργανωμένου αστισμού,
αγνωσίας
καί τήν ώς τότε κρίσιμον δι’ ημάς τού ανθρώπους μνήμιν τών Ανιχνεύσεών μας
καί μ’ αυτά καί μ’ αυτά,
άντε ρώτα με τώρα,
«τί έχουμε τά έρμα καί ψοφάμε» εδώ μέσα κι εκεί έξω,
υπάρχει καί Θεός, όμως!
ποιός ξέχασε από πού κρατά η σκούφια τού Πτολεμιστή;
Αφ’ τόν Όμηρο τού «Τροίης ιερόν πτολίεθρον», Οδυσσείας α΄ 2(ό δεύτερος μόλις στίχος, έ;) στραβάδι
καί πολύ παλαιότερον, βέβαια, νά:
https://www.anixneuseis.gr/?p=91804&cpage=3#comment-211629
Πσσσς!…
Ρ’ εσύ
Νικόλα,
ένα κόμμα, μόνον
[Κόμμα = νεοτερικός θεσμός μαϊμού, τής μαϊμού νεοτερικής δημοκρατίας τού αστισμού, πού είναι ό αγγλοσαξόνικος κοινοβουλευτισμός τής φάκεν κουήν καί τών φράγκων τής ξεδιάντροπης, πού τά γραικογαλλικά υβρίδια τής ψώρας εισαγωγής τού Κοραή αντιλαμβάνονται, μέ τό κεφάλι κάτω καί τά πόδια ψηλά, «θεωρώντας», τρομάρα τους, ότι αυτή είναι η ορθία στάσις, ώς γάλλους!…
γλού-γλού-γλού, νά χαρώ τά παντειότροπα πανεπιστημιακά στραβάδια μ’!]
είναι πού μάς δια-χωρίζει
κι ώς λέγει ό ποιητής πρός τό συμφέρον όλων μας καί τό κοινό καλό:
δεν ακούν τα κόμματα και το μεγάφωνό τους
ακούν τον χτύπο μόνο της καρδιάς που μας βαφτίζει ανθρώπους!
Αριστόδημε, κάνεις λάθος!
Δεν λέω τον άσπικ, κομμουνιστή!
Ακριβώς το αντίθετο προσπαθώ να καταδείξω επί πολλά πολλά χρόνια εδώ μέσα…. Το ότι, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ή μάλλον είναι γιαλαντζί, όπως όλα τα πρόσωπα και οι φορείς που είναι ενδεδυμένοι με τη συγκεκριμένη λέξη!
Αφού καίγεσαι τόσο πολύ να μπεις κι εσύ στη λέσχη του ασπικ και ταυτίζεσαι με τον κομμουνισμό του ασπικ, ελεύθερα… ποιος σοβαρός πολίτης, δεν θέλει αγνό βούτυρο για το ψωμί του;
Να παρακαλείς, λέω… να μείνει στα 700 Ευρώ η σύνταξη στο μέλλον και να μην φτάσει στα 480 του πατέρα μου αγρότη, που εσύ δεν θέλεις να κοιτάς, διότι το μάτι σου είναι στραμμένο στα 1300άρια…εν μέσω καταστροφής!
Υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο, να γίνουμε κανονικό ενδεδυμένως κομμουνιστικό κράτος και αυτό σημαίνει συντάξεις Κίνας, Ρωσίας, Βενεζουέλας και λοιπών… έχεις υπόψη τι ποσό λαμβάνουν μηνιαίως εκεί και τι είδους παροχές τους δίδονται;
Αν όχι, εδώ είμαι, να με παρακολουθείς και… ΘΑ ΜΑΘΕΙΣ κι ΕΣΎ!!
ΥΓ: Αυτός ο άνθρωπος τώρα, ο Αριστόδημος, μπορείτε να μου πείτε από ποια σχόλιά μου, εξάγει το συμπέρασμα, πως εγώ μέμφομαι τον οποιονδήποτε ως κομμουνιστή;
Είναι το ίδιον της ταμπελωμένης και λοβοτομημένης αντίληψης των πολιτών, οι οποίοι ανάγουν κάτι ή μια έννοια στο ιερό και μετά θέλουν να κρύβονται από πίσω της.
Δεν κοιτούν ποτέ, το περιεχόμενο της λέξης αυτής και μάλλον, δεν διαθέτουν και την εγκεφαλική επάρκεια για να το πράξουν, δεν εξηγείται διαφορετικά!
Πως λειτουργεί το λεκτικό τέχνασμα:
Λέει κάποιος, λατρεύω ένα θεό!
Λέω π.χ. εγώ, μα τι λατρεύεις αλήθεια; Δεν βλέπω κάτι που να αξίζει λατρεία σε αυτά που μου παρουσιάζεις ή αυτά που αντιλαμβάνομαι μόνος μου!
Απαντά:
Είσαι ά-θεος!
Μα, εσύ δεν μπορείς να υποστηρίξεις το καταφατικό υποκείμενο, εμένα γιατί με μπλέκεις με το στερητικό της λέξης που ούτε καν με ενδιαφέρει η ύπασξή της;
Έτσι και με τη λέξη κομμουνισμός:
Δηλώνει κομμουνιστής ο οποιοσδήποτε, διότι είναι ΙΝ ή δεν ξέρω τι άλλο σκέπτεται, του λέω , πως όταν παρατηρώ συμπεριφορές αντικοινωνικές, δεν μπορώ να τις αντιλαμβάνομαι ως κοινοτιστικές(κομμουνιστικές)-υπέρ του συνόλου!
Μου απαντά:
Είσαι αντι-κομμουνιστής!
Μα ποιος είναι αντικοινωτιστής-αντικομμουνιστής, αυτός που καταδεικνύει αντικοινωνικές συμπεριφορές και μάλιστα αυτών που ενδύονται με τη λέξη;
Ή αυτός που πράττει αντικοινωνικά-αντικοινοτιστικά-αντικομμουνιστικά και θέλει να ενδύεται κάτι δήθεν υπερφυσικό και ασφαλές στα λόγια;
Δεν συνέρχεστε το γνωρίζω, γι αυτό έχουμε πολλή δουλειά ακόμη!
Εξαρχείου, θα μου κάνεις μια χάρη , να πεις αυτού του σύντεκνου, πως στο παραπάνω σχόλιο από το δικό του τελευταίο, στο κεντρικό κουτί, έχω μέσα ΚΑΙ τον εαυτό μου, ως προς το ότι κάποιος μπορεί να διαφωνεί ΚΑΙ μαζί μου;
Πλιζ!
Εγώ και με το δάκτυλο να του το δείξω, θα βλέπει Χίμαιρες, εσύ έχεις τρόπο να δείχνεις!
Θενκς!
Είδες αγγλικά που κατέχω;
Λογάριαζε πόσες λούστρικες προκλήσεις,
στραβάδι,
μέ κάνουν νά μήν βλέπω κι ακούω, ό ακροόμενος κι ορών άνθρωπος,
πού θέλω νά ΄μαι!…
-κατά τά λοιπά, «άσ’ τούς νεκρούς νά προχωράνε», μόν’ κοίτα νά ‘σαι τής στάσεως ανα-, εσύ!
Παρεπιπτόντως, το δεύτερο, με ενδιαφέρει, σε αντίθεση με τους θεούς, όχι ως μαρξιστική οπτική ή σταλινική ή κουτσουμπαδική ή τσαβική, αλλά ως ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!!
Σάν έχει δίκιο ό
Στέφανος,
π.χ. ότι
«Δεν λέω τον άσπικ, κομμουνιστή!
Ακριβώς το αντίθετο προσπαθώ να καταδείξω επί πολλά πολλά χρόνια εδώ μέσα…. Το ότι, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ή μάλλον είναι γιαλαντζί, όπως όλα τα πρόσωπα και οι φορείς που είναι ενδεδυμένοι με τη συγκεκριμένη λέξη!», τότε
άξιον εστί
νά τό βρίσκει!…
Εδώ είμαστε,
πρώτα ό Θεός,
νά τού σπάμε τήν κεφαλή, πού
έχει ακόμη κάποια αποθέματα λούστρικων προκλήσεων
κι ό Θεός είναι μεγάλος!…
όλα γίνονται κατ’ ευχήν,
σάν θέλει ό Θεός κι εμείς τά παιδιά Του τού τό ζητάμε,
πρός τό συμφέρον όλων μας καί τό κοινό καλό, εννοείται
κι όχι γιά τό γούστο εκάστου μάλακος έξ ημών, τώρα!
Σάν έχει δίκιο ό
Στέφανος,
π.χ. ότι
«Δεν λέω τον άσπικ, κομμουνιστή!
Ακριβώς το αντίθετο προσπαθώ να καταδείξω επί πολλά πολλά χρόνια εδώ μέσα…. Το ότι, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ή μάλλον είναι γιαλαντζί, όπως όλα τα πρόσωπα και οι φορείς που είναι ενδεδυμένοι με τη συγκεκριμένη λέξη!», τότε
άξιον εστί
Άξιον εστι στους καταδείξαντες,καταδίδοντες,καταλογίζοντες,αλλά εμείς οι ανάξιοι μόνο το πόσο μαλάκες είσαστε βλέπουμε.
Και ποιοι είστε εσείς ρε σαχλοκούδουνο Πελοπίδα;
Έχετε κάτι πέρα από την ανάξια όπως λες στάση και συμπεριφορά σας, που μπορείς εσύ να επικαλείσαι “κάποιους”, “εμάς”;
Για να μιλάς στο πρώτο πληθυντικό, θα πρέπει να μάθεις να τιμάς τον πρώτο ενικό!
Πιάνεις τι σου λέω;
Ρε βρασίδα δέν κατάλαβα γιατί με ρωτάς αυτό το πράγμα.
Το λοιπόν ήρθε ο εξαρχείου,καιρός να φύγω εγώ.
Αφού αφήσω όμως ένα σχόλιο πρώτα σχετικό και άσχετο με το θέμα,μήπως περάσει ο ερωτώντας απο δώ.
Οι καταδείξαντες,καταδίδοντες,καταλογίζοντες,που λέει ο πελοπίδας,οι άξιοι αυτού του σάιτ και του κόσμου δηλαδή, μήν μπούν στον κόπο να το διαβάσουν,δέν έχω να συζητήσω τίποτα μαζί τους.
Ανθρωπολογικώς,παρότι και ετυμολογικά η λέξη πόλις προέρχεται απο την προελληνική ρίζα πάλ που σημαίνει φράχτης,παρόλαυτά δέν είναι τα τείχη της πόλης ο πυρήνας και η αφετηρία της,αλλά η αγορά.
Διότι πρίν οι άνθρωποι σχηματίσουν ένα προστατευμένο μέρος για να ζήσουν οργανωμένα σε πόλη,και αφού βέβαια είχαν κατεβεί απο τα δέντρα και ήταν πλέον κυνηγοί,είχαν επιλέξει ένα ξέφωτο στο οποίο μοίραζαν τα μέρη του ζώου που μόλις είχαν σκοτώσει. Στο ίδιο μέρος έλυναν και τις διαφορές τους,και άν οπουδήπουτε αλλού προέβαιναν σε ανάλογες ενέργειες προκαλούσαν τον θυμό και την μανία των άλλων. Το μέρος που τεμάχιζαν το ζώο θεωρούνταν ιερό και δέν έπρεπε να το παραβιάζουν,το ίδιο συνεχίζεται και στις πόλεις στην συνέχεια,ενώ στο θέατρο το ιερό μέρος αυτό συμβολίζεται με την θυμέλη,σημείο το οποίο απαγορεύεται να πατήσουν οι ηθοποιοί.
Αυτό το ξέφωτο στην συνέχεια προστάτεψαν με τείχη (πραγματικά ή νοητά) εξελλισόντάς το σε πόλη.
Έτσι λοιπόν με βασική ουσία της πόλης αυτό το ξέφωτο,την αγορά,ο πολιτης δέν είναι μόνο ο πολεμιστής που προστατεύει τα τείχη της πόλης του,αλλα κυρίως είναι ο πολεμιστής που διεκδικεί εντός της πόλης την θέση του απο τους άλλους πολεμιστές,δηλαδή το μεγαλύτερο και εκλεκτότερο κομμάτι κρέατος απο το σφάγειο.
Το σφάγειο το ίδιο απαγορεύεται να παραβιαστεί,δηλαδή κανείς δέν πρε΄πει να έχει αντιρήσεις για τον τρόπο μοιράσματος (αυτό συμβολίζει ακόμη και σήμερα το ιερό των εκκλησιών με τηναγία τράπεζα) αλλά και επίσης αυτή η μοιρασιά απαγορεύεται να γίνει οπουδήποτε αλλού εκτός απο την αγορά,έτσι όπως επεκτείνεται νοητά πλέον με τους νόμους και τους θεσμούς.
Ένας δηλαδή που ανήκει σε ανώτερη κάστα και δικαιουται μεγάλα και πολλά κομμάτια κρέατος (συμβολικά μιλαω βέβαια),δέν έχει το δικαίωμα εκτός “αγοράς” να βάλει τους μπράβους του να κάνουν μαύρο στο ξύλο τον πεινασμένο που θα προσπαθήσει να του αρπάξει ένα κομμάτι.
Αυτο θα πρέπει να το κάνει εντός της αγοράς μόνο,εντός των νόμων και των θεσμών δηλαδή,και το ίδιο ισχύει και για τον πεινασμένο.
Η βία δηλαδή μεταξύ των πολιτών-διεκδικητών-πολεμιστών,δέν θα πρέπει να ασκείται απευθείας μεταξύ τους,αλλά να συγκεντρώνεται στην αρχή της πόλης,την εξουσία της,η οποία αυτή στην συνέχεια θα την μοιράζει πίσω στους πολιτες με βάση τους νόμους και τους θεσμους.
Αυτοί οι νόμοι και οι θεσμοί είναι και αυτοί αποτέλεσμα της βίας που ασκείται μεταξύ των διάφορων ομάδων της πόλης,για το ποιά θα κυριαρχήσει στην άλλη.
Οι κυρίαρχες ομάδες έχουν μεγαλύτερο μερίδιο απο το σφαχτό,δηλαδή εξασφαλίζουν πιο ευνοικούς νόμους για αυτές.
Γιατί και πώς συμβαίνει αυτός ο χαμός όμως μεταξύ των πολιτών;
Εδώ περνάμε τώρα στην δεύτερη ερμηνεία την ψυχαναλυτική,που θα μας βοηθήσουν και οι βάκχες.
Με το ρόλο του πολεμιστή,το κάθε μέλος της πόλης θα πρέπει να εκπαιδεύεται απο όταν γενιέται. Ακόμη και το βιολογικό σώμα του θα πρέπει να είναι θεσμοθετημένο,ενταγμένο δηλαδή στους όρους και τους καν΄νες αυτού του πολέμου.
Αυτή η τάξη που χρειάζεται να έχει απο μικρός ο πολίτης,καταπιέζει τις φυσικές ορμές του και τα ένστικτα.
Αυτό βιώνεται στην παιδική ηλικία σάν εγκατάλειψη απο την μητέρα,αναπτύσοντας την φαντασίωση της σεξουαλικής επιθυμίας του παιδιού για αυτήν.
Ο πενθέας για παράδειγμα έχει εγκαταλειφτεί απο την μητέρα του και αυτό δείχνεται συμβολικά με το όνομά του. Πενθέας,έχει σκοτωθεί απο όταν γεννήθηκε δηλαδή σχεδόν. Ο πενθέας υπερασπίζει την τάξη και την πόλη απέναντι στον ξένο θεό διόνυσο που εισβάλλει,παράλληλα όμως υπερασπίζει και την φαντασίωσή του,αφού ο διόνυσος παίρνει μαζί του την μητέρα του καθώς και όλες τις γυναίκες που τον ακολουθούν.
Χωρίς αυτή την φαντασίωσή του στην συνέχεια,ο πενθέας νοιώθει ότι θα διαλυθεί απο την μητέρα του που στην προκειμένη περίπτωση είναι το ίδιο με το θέλει να διαλυθεί απο την μητέρα του.
Παρότι όμως ο διόνυσος σε ένα σημείο υποχωρεί και του λέει ότι μπορεί να πάρει τις γυναίκες πίσω,ο πενθέας αρνείται. Και λέει ότι είναι περίεργος να δεί τι κάνουν οι γυναίκες στο δάσος. Και ντύνεται και ο ίδιος γυναίκα για να μπορεί να μπεί ανάμεσά τους και να τις παρακολουθήσει.
Το ότι ντύνεται γυναίκα,δείχνει ότι παράλληλα θέλει να είναι και αυτός μιά γυναίκα του διόνυσου και επειδή ο διόνυσος ειναι ο ξένος,αλλά παράλληλα είναι και ο ιδρυτής-πατέρας της θήβας,δείχνει την υποταγή του στον πατέρα (με όλες τις διαστροφικές φαντασιώσεις βέβαια που την συνοδεύουν).
Το άτομο λοιπόν εντός της πόλης αποκομένο απο τις φυσικές του ορμές και ένστικτα,αναπτύσει ερωτικές φαντασιώσεις με την μητέρα και τον πατέρα του,εξουσίας και εξουσιασμού,αναπαράγοντας την τραυματική του οικογενειακή σχέση,στην ομάδα,στην τάξη του,και τελικά σε ολόκληρη την πόλη,αλλα΄και κάθε πόλη σε μιά συμμαχία πόλεων,δημιουργώντας κάτι σάν φράκταλς όπως θα μας έλεγε η μαρία.Το άτομο,οι ομάδες,οι τάξεις οι πόλεις,θέλουν να εξουσιάσουν η μία την άλλη (ερωτική φαντασίωση για την μητέρα),δέν τολμούν να το κάνουν όμως απευθείας ασκώντας βία και την παραχωρούν στην κεντρική εξουσία (ερωτική φαντασίωση για τονπατέρα και υποταγή σε αυτόν).
Η λύση σε αυτή την τραγωδία του ανθρώπου-πολίτη είναι προφανές ότι θα ήταν η απελευθέρωση των φυσικών του ορμών αφού απο την καταπίεσή τους ξεκινάνε όλα τα προβλήματα,και εννοείται πώς σε μιά κοινωνία με λαική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής,θα έχει χαθεί ο πυρήνας της πόλης σάν περιττός,αφού δέν θα υπάρχει πλέον διεκδίκηση και βία στην μοιρασιά του “σφάγειου” (ο μάρξ δηλαδή υπόσχεται κάτι σάν τον παράδεισο των χριστιανών,για αυτό σε αυτή την περίπτωση περισσότερο προφήτης είναι,παρά θεωρητικός των κοινωνιών).
Όμως ο άνθρωπος βρισκόταν πρίν τις πόλεις σε μιά τέτοια κατάσταση με απελευθερωμένες τις ορμές,τότε γιατί τις εγκατέλειψε και μπήκε στις πόλεις;
Μάλλον ο άνθρωπος πρέπει να κάνει μιά πορεία γνώσης και αυτοσυνείδησης,εισπράτοντας τραυματικές για αυτόν εμπειρίες μέχρι να ξαναγυρίσει εκεί που ηταν αλλά πλέον όχι σάν ζώο όπως ήταν,αλλά σάν σοφός.
Έτσι λοιπόν εκεί που θέλω να καταλλήξω,είναι πώς το καλύτερο μέσον για να το πετύχει αυτό,δέν είναι η πολιτική,οικονομική,επιστημονική,θρησκευτική κλπ εξέλιξη,αλλά η τέχνη, για να το συνδέσω και με το τόπικ.
Και όταν λέμε τέχνη,εννοούμε πρωταρχικώς το θέατρο,και όλες οι άλλες (τέχνες) είναι απλώς κομμάτια του. Το θέατρο,η αναπαράσταση της πόλης δηλαδή,με εμάς να παρακολουθουμε γύρω γύρω εκτός της και εκτός δράσης,αποστασιοποιημένοι δηλαδή,την ίδια την αναπαράσταση της δικής μας πραγματικότητας. Είναι ο μόνος τρόπος για να καθαρθεί κάποιος με μίμηση πράξης τελείας και σπουδαίας όπως έλεγε και ο αριστοτέλης απο τα τραύματά του.
Συνεπώς το κοινωνικό θέμα είναι θέμα αισθητικής και αυτή είναι που πρέπει να συμπληρώσει τα όσα καλά μας είπε ή δέν μας είπε ο μάρξ,για έναν νέο αριστερό λόγο. Οι δεξιοί δέν χρειάζονται νέο λογο και αισθητική,γιατί τους νοιάζει να πάρουν περισσότερες νταλίκες να πούμε.
Αυτά.
α ρε πούστη μου, τώρα βλέπω ότι μάλλον κάνω λάθος σχετικά με την έλλειψη ενθουσιασμού. Πολύ ενθουσιασμένο σε βλέπω Άσπικ. Θέλει όμως λίγη έρευνα το κατεβατό σου.
Τώρα που το διάβασα προσεχτικά Άσπικ βλέπω ότι κάνεις ένα λάθος στο θεμέλιο της ιδέας σου που αν αυτό και μόνο θα το βγάλεις θα καταρρεύσει ολόκληρο οικοδόμημα (το οικοδόμημα πάντως είναι ωραίο). Αύριο όμως.
ΥΓ είχαμε ήδη έναν απόφοιτο ΙΕΚ “των πρωτόγονων οικονομικών” όπως λέει ο ίδιος. Τώρα έχουμε και έναν απόφοιτο ΙΕΚ της πρωτόγονης κοινωνιολογίας και της πρωτόγονης ψυχολογίας.
Από λάθη έχω πολλά να πάρω ένα και να αντικαταστήσω αυτό που θα βγάλεις για να μήν καταρεύσει το οικοδόμημα. Οπότε σε συμβουλεύω άν θές να καταρρεύσει το οικοδόμημα να βγάλεις το σωστό και όχι το λάθος.
ΥΓ Πές απόφοιτος της πρωτόγονης κοσμοθεωρίας γενικά.
Για αυτό και το πρωτόγονο πτυχίο μου το πήρα σκαλισμένο σε πέτρα και έχει πολύ περισσότερο βάρος απο τα χάρτινα των άλλων που τα παίρνει ο άνεμος και όπου φυσάει πάνε.
Και απονέμεται οχι στο χέρι,αλλά στο κεφάλι απο δέκα μέτρα ύψος. Να κουνηθεί,το κεφάλι,για να ξεκολήσει να αρχίσει να καταλαβαίνει τι γίνεται. Για αυτό ειναι και το μοναδικό ιεκ αυτό που πήγα,που οι σπουδές διαρκούν μόνο μιά μέρα,αυτήν που παίρνεις το πτυχίο σου. Όλη η γνώση είναι η πτώση του πτυχίου δηλαδή στο κεφάλι σου. Για αυτό πάλι αντιθέτως με τις άλλες σχολές που πρώτα μαθαίνεις και μετά παίρνεις το πτυχίο,εκεί πρώτα παίρνεις το πτυχίο και μετά μαθαίνεις.
ε ναι Άσπικ, συμφωνώ, αυτά είναι από τα καλύτερα πτυχία. Αρκεί το κεφάλι να αντέξει την τελετή της απονομής.
ΥΓ Καλά Άσπικ, δεν θα βγάλω ούτε το λάθος ούτε το σωστό από το οικοδόμημα σου. Επειδή λές ότι η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο, ενώ εγώ ο ίδιος είπα ότι το οικοδόμημα σου είναι ωραίο, λέω καλύτερα να το αφήσουμε όπως είναι. Περιμένω μαζί σου τον Βλαξ.
Αυτό που λες Ασπικ από την μέση του ποστ και προς τα κάτω, συμφωνώ. Για τις Βάκχες δεν σου είπα τίποτα. Το απόσπασμα για τον Μαρξ από την παιδική εγκυκλοπαίδεια σίγουρα το έβαλες για τον Στέφανο οπότε δεν το σχολιάζω. Από την μέση και πάνω όμως δεν κατάλαβα τίποτα. Ρωτάω “Άσπικ δημόσιο θα είναι?” απαντάς “όχι δημόσιο είναι περιττό” Ρωτάω “οι εργάτες του εργοστασίου θα είναι μέτοχοι του και θα μοιράζουν τα κέρδη μεταξύ τους?” απαντάς όχι μη τα μπερδεύεις, υπάρχουν και συνεταιρισμοί” Ρωτάω “το πυρηνικό εργοστάσιο θα κάνεις συνεταιρισμό?” και απαντάς “όχι όλα θα είναι όπως είναι και απλώς οι εργαζόμενοι θα αμείβονται σαν ιδιοκτήτες των μέσων στον βαθμό που τους αναλογεί , θα τα παίρνουν όλοι και θα τα μοιράζονται και το ίδιο ισχύει και για τα νοσοκομεία πυρηνικά εργοστάσια” Και στο τέλος λές ότι όλο αυτό δεν είναι μια πρόταση, ούτε σε απασχολεί ότι άνθρωπος είναι αυτό που είναι, αλλά απλώς δεν σου αρέσει η δουλεία και το λές.
Θα ρωτούσα και πάλι “ποιανού θα είναι η πρωτοβουλία να δημιουργηθεί ένα πυρηνικό εργοστάσιο ή οτιδήποτε ανάλογο σε αντίστοιχο κλιμάκιο οργάνωσης?”. Ποιος θα επενδύσει λεφτά?, Ποιος θα κάνει και θα συνεχίζει την έρευνα θα έχει την ευθύνη για τις τιμές του ρεύματος που θα παράγει? Το δημόσιο? Αλλά ήδη είπες ότι το δημόσιο είναι περιττό ενώ οι κεφαλαιοκράτες δεν θα υπάρχουν. Ποιοι θα είναι οι ιδιοκτήτες των εγκαταστάσεων? Λαός ως σύνολο? (μα τότε μιλάμε για δημόσιο που είναι “περιττό” όπως λες) Εργαζόμενοι? Θα μαζευτούν δηλαδή 200 άτομα στην πλατεία και θα πουν μεταξύ τους “ρε παιδιά δεν πάμε να κτίσουμε ένα πυρηνικό να δουλεύουμε εκεί μέσα?” και όταν το κτίσουν (με τα λεφτά ποιανού ? Πως θα οργανωθούν? ) Θα βγάλουν από τις ατομικές τους αποταμιεύσεις χρήματα για να το κτίσουν? Οι ίδιοι θα αποφασίσουν ποιός θα είναι ο διευθυντής τους ποια τεχνολογία θα χρησιμοποιήσουν σε ποια τιμή θα πουλάνε ρεύμα και τι αναλογεί στον καθένα από τα κέρδη που θα προκύψουν κτλ κτλ ?
Δεν ρωτάω όμως τίποτα απ’ αυτά εφόσον ο ίδιος λες ότι αυτό δεν είναι μια πρόταση αλλά απλώς τα λες επειδή δεν σου αρέσει η δουλεία και ότι απλώς θέλεις να εκφράσεις την ευρύτερη τραγικότητα της πραγματικότητας που νιώθεις. Ωραία, το αισθάνθηκα και νωρίτερα ότι τον τελευταίο καιρό φαίνεται πως για κάποιο λόγο έχεις μια τέτοια τραγική διάθεση αλλά δεν ξέρω τι να σου πω σ αυτό
ΥΓ α ναι, για τις Βάκχες θυμήθηκα τι έλεγα. Έλεγα ότι εσύ είσαι ο Πενθέας και ο Στέφανος είναι η Αγαύη και ότι θα σε έφαγε με κουταλάκι αν θα προσπαθούσες να πραγματοποιήσεις την πρόταση σου, που τελικά δεν είναι μια “πρόταση” όπως λες, οπότε σώθηκες.
ΥΓ δεν κάνεις και εσύ Χρίστο μια προσευχή για τον αδελφό μας εν Μαρξ για να του φύγει η αίσθηση της τραγικότητας και για να επανέλθει η χαρούμενη του επαναστατικότητα και η διάθεση? Παρεμπιπτόντως Χρίστο , τι έχει συμβεί που στο άλλο τόπικ καλείς με κεφαλαία γράμματα το κόσμο να αντισταθεί? Κάτι λες εκεί για την ομοφυλοφιλία στα ζώα, για την κυβέρνηση κτλ? Τα “ζώα” της κυβέρνησης ομολόγησαν ότι είναι ομοφυλόφιλοι ή το αντίστροφο? Πες τι γίνεται γιατί δεν παρακολουθώ τα γεγονότα.
ΥΓ Καλησπέρα Εξαρχείου, Σωστό βέβαια είναι αυτό που λες στο 69. Αν δεν θα απαντήσει μια κοινωνία στο ερώτημα “γιατί” ζει , τότε δεν μπορεί να απαντήσει και στο ερώτημα “πώς” . Πρώτα το “γιατί” και μετά το “πως”, Διαφορετικά σταματάει στην λατρεία πχ του Μαμωνά όπως ο Στέφανος ή στις διαπιστώσεις της τραγικότητας της ύπαρξης όπως ο Άσπικ. Ο Άσπικ τουλάχιστον όπως είπες ψάχνει το φώς του (δηλαδή το “γιατί” του) αλλά δεν το βρίσκει και για αυτό μάλλον είναι τόσο λυπημένος , ενώ ο Στέφανος όπως φαίνεται βρήκε το σκοτάδι του και για αυτό το λόγο είναι τόσο χαρούμενος και ενθουσιασμένος. (Μπορεί βέβαια να είναι και το αντίστροφο, δηλαδή ο Άσπικ είναι λυπημένος επειδή βρήκε το σκοτάδι του και απελπίστηκε ολοκληρωτικά ενώ ο ΄Στέφανος είναι χαρούμενος και ενθουσιασμένος επειδή ακόμα ψάχνει το φώς του).
καλά, μή τού λές γιά τσί Βάκχαι!…
πέ του όμως γιά τόν Βάκχο, καθώς
παρουσιάζει αδικαιολόγητη έλλειψη
κι άν σκεφτούμε κιόλας ότι τόν Ευριπίδη τόν φάγανε άγρια σκυλιά στή Μακεδονία
όπου κατέφυγε σάν τόν διώξανε οί Αθηναίοι
κι ότι ό ίδιος δέν παρουσίασε ποτέ Βάκχαι,
μόν’ ό γιός του μετά τόν θάνατό του είπε
«θά σάς ανεβάσω τώρα ένα έργο τού πατέρα μου»
κι αφού ό aspic λέει ότι εισάγονταν τότε ξένοι θεοί
κι αφού ό Ευριπίδης χάνονταν κάθε τόσο από τάς Αθήνας καί τούς Αθηναίους γιατί
πάενε σέ μιά σπηλιά στή Σαλαμίνα «γιά νά εμπνευστεί», λέει
κι αφού εκεί πιάστηκε τό παπόρι αφ’ τήν Περσία πού
έρχονταν από τήν αρχαιότητα, γιά νά φέρει π.χ. χρυσό στούς Σπαρτιάτες καθώς
τά πιάνανε γιά αιώνες τά βρώμικα οί καταπταυλακιανοί ατοί τους καί
πάενε κι ώς τήν Κόρινθο γιά εμπορευάμενο ξεκάρφωμα οπού ‘χε καί
μαγιά συμπατριωτών τής Εσθήρ καί τού Μαρδοχάϊ/Μαρδόνιου τού Πέρση βασιλιά,
σάν τόν Φαραώ τής Αιγύπτου κι ατός του, πού
τού τήν πέσανε η μπάνικια Σάρα μέ τόν άντρα της τόν Αβραάμ
γιά νά τόν ρίξουν στήν επιρροή τους,
έτσι πού πέρναγε μπροστά αφ’ τή σπηλιά,
δέν τ’ άφηνε ξηρά τροφή κι έμπνευση, μ’ ό,τι άλλο χρειώδες, λές;
Γιά νά δούμε κιόλας λίγο, όσο μπορούμε, δηλαδή, τίς διαδικασίες εισαγωγής τών ξένων θεοτήτων, πού δέν πρέπει νά διέφεραν καί πολύ αφ’ τίς σημερινές οπού ‘χουμε πλουσίαν εμπειρία
κι άν βάλεις έκ Φοινίκης ιδρυτή τών Θηβών, Κάδμο, πού τούς έσπειρε,
γι’ αυτό Σπαρτοί, οί Θηβαίοι, πού «εκολύοντο», γι’ αυτό δέν βάρεσαν τσί Πέρσαι σάν ήρθασι νά μάς αφανίσωσι κι ήταν καί σύμμαχοι τών Σπαρτιατών πού γιά τό χατήρι τους, αλλά όχι μόνο, οί σπαρτιάται σφάξανε όλους τούς Ένδοξους Πλαταιείς κι ισοπέδωσαν τήν Πόλιν των καί περάσαν τά χρόνια καί
μιά φορά τηλεκατευθυνόμενη η ορδή τής Ασίας νά μάς αφανίσει στόν τόπο μας, άντε καί δεύτερη φορά πάλι στόν τόπο μας, νά μάς αφανίσει, έ, βρέθηκε μέ τά πολλά κάποιος νά πάει κάτω νά ξεφωλιάσει τό φίδι τό κολοβό αφ’ τή φωλιά του προτού μάς κουβαληθεί γιά τρίτη φορά, πλήν προτού κινήσει γιά κάτω, εκθεμελίωσε τή Θήβα τού Κάδμου, τής Αγαύης καί
τού λεγάμενου θεού αφ’ τή Φρυγία μέ τσί μπούκλες νά τού κρέμονται αφ’ τσί κροτάφοι, νά:
https://www.google.gr/webhp?sourceid=navclient&hl=el&ie=UTF-8&gws_rd=ssl
μέ καταλαβαίνεις πώς σού μιλάω τώρα, ρ’ εσύ
Νικόλα;
Βαθιά σού μιλάω,
γιά τόν ελλείποντα Ρωμαίο Βάκχο, μέ τσί Βάκχαι άνευ Βάκχο,
στά πλαίσια τής αρχαίας προπαγάνδας:
«Ελληνικό νά μήν είναι καί νά μήν είναι Ορθόδοξο»
κι απέ όλα καθοδηγούνται καί χρηματοδοτούνται,
από Ισλάμ μέχρι ISIS, η παρθένος τού κόσμου,
σπουδάζει κι ό aλ bagdadi ισλαμική θεολογία τού αποκεφαλισμού στό κολέγιο τής μοσαντ,
ακόμη καί τσί νταμιζάνες τού aspic…
τό παπόρι αφ’ τή περσία, τσί φέρνει, σού λέω!
Happy Hanukkah,
Happy New Year,
έ;
φτού!…
…τού λεγάμενου θεού αφ’ τή Φρυγία
μέ τσί μπούκλες νά τού κρέμονται αφ’ τσί κροτάφοι,
λέγει ό αρχαίος συγγραφεύς – β΄ επεισόδιο, στίχοι 459-460,
έ;
«..αφ’ τή Φρυγία», πού λέει ό λόγος, δηλαδή!…
από τού διαόλου τή μάνα, γιά τήν ακρίβεια, μ’ ανάλογες προθέσεις, νά:
Τους πολύχρυσους κάμπους έχω αφήσει
των Λυδών και Φρυγών, κι αντιπερνώντας
τα ηλιοκρουσμένα της Περσίας τα πλάτη,
τα Βακτριανά τα τείχη και των Μήδων
την αγέλαστη γη, την Αραβία
την περίπλουτη κι όλη την Ασία
που πλάι στο κύμα κείτεται και πού ‘χει
πολιτείες καστρογύριστες, γιομάτες
από Έλληνες και βάρβαρους αντάμα,
σ’ αυτήν εδώ πρωτόρθα της Ελλάδας(είχε συγγενείς, σσ)
την πόλη, αφού πρωτύτερα εκεί πέρα
στέριωσα τους χορούς και τελετές μου,
θεός φανερός για τους θνητούς να γίνω.
Και πρώτη, μες στη χώρα των Ελλήνων,
τη Θήβα εγώ την έκαμα να σκούξει,…
στίχοι 13-24
“Ψυχής πείρατα ιών ουκ αν εξεύροις,
πάσαν επιπορευόμενος οδόν,
ούτω βαθύν λόγον έχει.”
Ηράκλειτος βέβαια.
Δεν είχα στο μυαλό μου τον πλατωνικό εκείνον τόπο των ιδεών, όταν αναφερόμουν στην (προ)ύπαρξη του έργου τέχνης.
Θα έλεγα ότι το έργο τέχνης υφίσταται ουτως ή άλλως ως κατάσταση, πριν ακόμη φανερωθεί μέσω του καλλιτέχνη.
Η κομβική ερώτηση εδώ είναι του τύπου: ως τι υφίσταται — και όχι σε ποιόν τόπο, γιατί η δεύτερη ερώτηση μας απομακρύνει από το νόημα αυτής καθ’ αυτής της ύπαρξής του: –> (από το κείμενο: “Για την Τέχνη ως την κατάσταση εκείνη χωρίς την οποία δεν θα υπήρχε η δυνατότητα της ίδιας της ζωής…”.
Η τρέλα με την οποία καταπιάνεται η ανάρτηση, είναι η πλατωνική τρέλα: “τα μεγαλύτερα αγαθά προέρχονται από την τρέλα, που φύσει δίνεται ως θείο δώρο”. Ήδη 24 αιώνες πριν ο Πλάτωνας μας αιφνιδιάζει, και με αυτό του το παράδοξο φαίνεται να διαταράζει την ορθολογική θεώρηση των νοημάτων που επιχειρεί στους διαλόγους του, αυτός, ο μέγας μαθηματικός. Το κάνει όντως; πέφτει σε αντίφαση;
Μάλλον όχι, γιατί η τρέλα που σπεύδει να μας κοινοποιήσει (ως υπηρέτης του νοήματος), δεν (θα έπρεπε να) (εν)νοείται ως αντίθετη της λογικής αλλά ως αυτό που προηγείται της διάκρισης μεταξύ λογικής και παραλόγου. Η λογική και το παράλογο έτσι υπάρχουν ως υποσύνολα της (θεϊκής μανίας) τρέλας.
Σ’ αυτό το, πριν τη διαφοροποίηση λογικού–παραλόγου επίπεδο, ανταποκρίνονται οι ευαίσθητες κεραίες του καλλιτέχνη. Αυτός καθίσταται ως ο ασύνειδος εκφραστής των ψυχικών μυστικών της εποχής του.
(από το κείμενο: ” Έτσι, ο τρελός καλλιτέχνης γίνεται ο ίδιος για τον εαυτό του φερέφωνο του πραγματικού σε μία διαδικασία αντίστοιχη με εκείνη του παραληρήματος”).
Στην πραγματικότητα “επιχειρεί” μια εικονική ((ακόμη και στα γραπτά κείμενα) αναπαράσταση των ψυχικών διεργασιών ) και το κάνει έτσι γιατί η ψυχή μιλάει με εικόνες και σύμβολα. Η λογική αυτοπροσδιορίζεται στενά, ήδη από τον ορισμό της, οπότε σαν υποσύνολο του πνεύματος θα μπορούσε να μας δείξει μόνο το μερικό, το αυτοαναφορικό στην ουσία αφού οι μόνες αληθείς λογικές προτάσεις είναι οι ταυτολογίες (Α. J. Ayer).
Τα έργα τέχνης που υπάρχουν γύρω μας, στην ουσία είναι το ερμηνευτικό δίκτυο της Πραγματικότητας, πέρα από την φαινομενολογία του πνεύματος, όπως το αντιλαμβανόμαστε συνήθως.
Το έργο τέχνης είναι ένα “σύμπτωμα” της εποχής. Είναι το ίδιο με τα συμπτώματα του ασθενή. Δεν υπάρχουν συμπτώματα έξω από την ψυχική σφαίρα (δεν υφίσταται αλλού τόπος γι’ αυτά). Το σύμπτωμα είναι η ίδια η ουσία του προβλήματος και μας οδηγεί στην λύση του. Συγχρόνως είναι αντισταθμιστικό, εξισορροπιστικό. Όταν μια λειτουργία ανθρώπινη καταντά μονόπλευρη για κάποιον ορισμένο χρόνο, έρχεται το σύμτωμα ως ο εξισορροπιστικός παράγοντας να μας ταρακουνήσει. Γι’ αυτό δεν αφαιρείται σαν χαλασμένο δόντι, γιατί αποτελεί μέρος του ψυχικού μηχανισμού, όντας ενεργό και φορτισμένο, και αν μπορούσαμε να το αφαιρέσουμε, φέυ!, η ψυχή θα κατέρεε και θα έμενε άδεια έχοντας χάσει το νόημα της.
Οι πολιτισμοί οι λαοί και οι εποχές, μας λέει κάπου ο Γιούνγκ, όπως και τα άτομα, έχουν τις δικές τους τάσεις και στάσεις. Η τέχνη αντιπροσωπεύει μια διεργασία αυτορρύθμισης της ζωής των εποχών και των εθνών, κατά τον ίδιο τρόπο που η μονομέρεια της συνειδητής στάσης του ατόμου “διορθώνεται” (σταθμίζεται, ισορροπείται) από τις αντιδράσεις του ασυνείδητου.
Εδώ η παρουσία του καλλιτέχνη είναι καταλυτική. Το έργο τέχνης είναι η αγγελοπουλική ματιά (από απόσταση θα πει) του πνεύματος πάνω σε ένα μέρος του εαυτού του. Μας αυτοσυστήνεται μέσω του καλλιτέχνη. Μας αυτοπαρουσιάζεται. Τέλος τέλος μας αποκαλύπτεται. Όσο μεγαλύτερο το τοπίο (όσο πιο ψηλά ο καλλιτέχνης) τόσο περισσότερους αφορά η εικόνα του. Όσο περισσότερους αφορά τόσο περισσότερο το έργο μιλά οικουμενικά. Έχει ξεφύγει από τα όρια του ατομικού και μιλά στους πάντες (όσους) για τους πάντες (όσους εμπλέκονται στην εικόνα), και όχι στους λίγους (ψυχιάτρους) για τον έναν (καλλιτέχνη). Φυσικά εμπλέκεται και το προσωπικό του ασυνείδητο στο έργο του (οι μητέρες οι μητέρες… πόσο παράξενα ακούγεται… Γκαίτε “Φάουστ”), αλλά έτερον εκάτερον. Ας ασχοληθεί με αυτό ο Φρόϋντ για να μας επιβεβαιώσει ότι και ο Γκαίτε βγήκε και αυτός από μία… μήτρα. Θα μπορούσαμε να το κάνουμε και για τον Πλάτωνα. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι γνωστό αλλά και αυτός από γυναίκα γεννήθηκε. Αλοίμονο εάν εστιάσουμε εκεί γιατί τότε χάνουμε την μεγάλη εικόνα.
Το σημείο όμως που στέκεται και βρίσκεται ο καλλιτέχνης και θεωρεί την (πολιτιστική, κοινωνική, πνευματική), κατάσταση (του τόπου, της εποχής), φωτογραφίζοντάς την και κοινοποιώντας την στο ευρύτερο σύνολο των ανθρώπων, γειτνιάζει επικίνδυνα με εκείνον τον τόπο-ύψος, όπου ο Δίας καραδοκεί και τιμωρεί όποιον καταφέρει και σκαρφαλώσει σ’ αυτόν.
“…ο τρελός καλλιτέχνης που «εψήλωσεν ο νους του»” (από το κείμενο).
Μόνο μια υπερυψηλή διάνοια θα μπορούσε ν’ ανέβει εκεί, πληρώνοντας το τίμημα της θεωρείας (εικόνας–γνώσης). Έτσι έχουμε τον Πιέρ Ζανέ να μας λέει γι’ αυτήν την απομύζυση της ενέργειας του συνειδητού, για να φορτιστεί μέσω της έμπνευσης η δημιουργική πράξη ως “abasement du niveau mental” (καθίζηση του νοητικού επιπέδου).
Απ’ ότι φαίνεται όντως αυτή η τρέλα είναι η εκ των ων ουκ άνευ προυπόθεση της δημιουργικής διαδικασίας, αποτύπωσης της εικόνας του Πραγματικού. (Ας θυμηθούμε και το άτομο που βγήκε έξω από το σπήλαιο αντικρύζοντας την πραγματικότητα, και την θεώρηση, εκ μέρους των αλυσοδεμένων υμών, ως γραφικού ή τρελλού πλέον ατόμου).
Υ.γ. Εξαρχείου, Ερωτώντα: Τα δόγματα είναι αξιώσεις αλήθειας. Αξιώσεις αλήθειας μέσα από την εμπειρία που έχουμε αποκομίσει. Όσο μας οδηγούν στον σκοπό μας τα κρατάμε γιατί ισχύουν. Στην χριστιανική θεολογία στην αρχή είχαν το νόημα της θείας αποκάλυψης. Τώρα οι χριστιανικοί κύκλοι τα αναφέρουν ως ταμπέλες κατεύθυνσης ή οδούς. Δόγμα είναι η εμπειρική χαρτογράφηση των οδών που οδηγούν στο ζητούμενο. Αυτές ξέρουμε, αυτές εμπιστευόμαστε. (δεν αξιολογώ).
Μη ξεχάσουμε τα μαθηματικά και την γεωμετρία μας με τα αξιώματα τους ε; ε; είναι το ίδιο πράγμα, δόγματα είν’ κι αυτά.
υ.γ.2 Εξαρχείου σου αποδίδω τα δέοντα εδώ (και δοκιμάζω αυτό που μου έμαθες):
https://www.anixneuseis.gr/?p=98030&cpage=1#comment-346082
Y.γ.3 Φίλε Στέφανε, σε σχέση με τον πιανίστα που προανέφερα, τον Τζάρετ θυμάμαι, η αυτόματη δημιουργία του έργου που παίζει θα μπορούσε να αποδοθεί όχι ως κάτι που προυπάρχει αλλά ως ένα συνδυασμό τεχνικής, εμπειρίας και μακροχρόνιας μουσικής παιδείας. Εάν θα θέλαμε να βρούμε έναν τόπο όπου να προυπήρχε η σύνθεση που απέδωσε, θα μπορούσαμε επιστημολογικά να υποθέσουμε ότι αυτός εδρεύει στο εξωπυραμιδικό σύστημα:
http://neyrologia.blogspot.gr/2008/12/blog-post_18.html
Πολύ βαρετό θέμα για ‘μένα βέβαια. Εάν όντως υπάρχει καθ’ ολοκληρίαν εκεί το έργο, τότε εγώ ẍ€$₮ȟǨⒶ με το συμπάθειο, γι’ άλλους μπορεί να έχει ενδιαφέρον.
Αυτά για την ώρα. Ήθελα να γράψω κι άλλα, τα θέματα είναι πολλά, αλλά δεν προλαβαίνω.
Το κυρίως κείμενο όμως είναι όλη η ουσία συμπυκνωμένη. Το θεωρώ άρτιο, μες το μικρό του μέγεθος, για ένα τόσο μεγάλο θέμα.
Των αλυσοδεμένων Η μων βέβαίως ε;
Ανακάτεψες ερωτήσεις με απαντήσεις επειδή δέν κατάλαβες ή για να κάνεις ότι δέν κατάλαβες,ρε πονηρέ θεσσαλονικιέ;
Το λοιπόν καταρχήν δέν είναι πρόταση αυτά που είπα,διότι απλούστατα δέν τα προτείνω να γίνουν. Απλώς είπα τι σημαίνει να βρίσκονται τα μέσα παραγωγής στην κατοχή του λαού. Και δέν το προτείνω,διότι η κοινωνία είναι ανώριμη για τέτοια πράγματα και θα ήταν επικίνδυνο,περισσότερα προβλήματα θα δημιουργούσε παρά θα έλυνε κάτι.
Και εν συντομία στις ερωτήσεις σου,οι εργάτες εργοστασίου θα είναι ιδιοκτήτες των μηχανημάτων,αλλά επειδή δέν είναι δυνατόν να τα κόψουν και να τα μοιραστούν ίσα γιατί θα τα χαλάσουν και δέν θα δουλεύουν μετά,θα είναι μέτοχοι.
Την υψηλή κυριότητα όμως των μηχανημάτων την έχει ο λαός,για αυτό και σωστότερο θα ήταν να λέγαμε πώς οι εργάτες είναι κάτι σάν ενοικιαστές των μέσων παραγωγής που τους παραχωρήθηκαν απο τον λαό,αλλά αυτό είναι λεπτομέρειες τώρα χωρίς σημασία.
Το δημόσιο δέν είναι λαός και ο λαός δέν είναι δημόσιο,γιατί τα μπερδεύεις.
Το δημόσιο παραμένει σε κοινωφελείς επιχειρήσεις ή σε μεγάλης στρατηγικής σημασίας όπως τα πυρηνικά εργοστάσια που λές,αλλά και εκεί την υψηλή κυριότητα την έχει ο λαός ο οποίος επικυρώνει ή όχι τις εργασίες,προφανώς με δημοφηφίσματα.
Ποιοι σχεδιάζουν την πολιτική μιάς εταιρείας,τις τιμές,την κατεύθυνση της έρευνας κλπ; Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μέσα απο τα συμβούλιά τους και τους ειδικούς ανάμεσά τους που έχουν βάλει σε κάθε πόστο. Άν αποτύχουν και πέσει η επιχείρησή τους έξω,και άνεργοι θα μείνουν και θα χάσουν και τις περιουσίες τους,καθότι είναι ιδιοκτήτες,αλλά και θα είναι υπόλογοι στον λαό που τους τις εμπιστεύθηκε. Ο λαός όμως επειδή σε μέ τέτοια μακρινή εποχή θα είναι εξελιγμένος,θα τους δεχθεί με αγάπη και στοργή και θα τους βοηθήσει να ξαναξεκινήσουν πάλι απο την αρχή.
Ποιός ιδρύει μιά εταιρεία και που βρίσκει τις επενδύσεις;
Όποιος θέλει ιδρύει ότι θέλει. Βρίσκει και άλλους και άν τους πείσει να συνεργαστούν προχωράει μαζί τους.Αλλοιώς αναλαμβάνει ο ίδιος την ευθύνη και προχωράει μόνος του,σχεδιάζοντας την δουλειά και ζητώντας απο τον λαό να του εμπιστευθεί τα μέσα παραγωγής που στην συνέχεια θα τα δώσει στους εργάτες όπως είπαμε.
Και συνεπώς ότι κάνει δέν θα το κάνει για πλουτισμό αφού θα παραχωρήσει τα μέσα παραγωγής αναγκαστικά σε άλλους, αλλά επειδή θα ακολουθεί μια έμπνευση,όραμα κλπ,και ο λαός δέν έχει λόγους να είναι δύσπιστος ώς προς αυτό,αλλά μόνο ώς πρός τις ικανότητές του.
Επενδύσεις δέν χρειάζονται,γιατί δέν θα υπάρχουν και επενδυτές και τράπεζες,διότι είπαμε τα μέσα παραγωγής δέν θα τα έχουν ιδιοκτήτες να τα πουλήσουν,αλλά θα είναι κοινά για όλους.
Σε νέα μηχανήματα λοιπόν που χρειάζεται κάποιος,άν δέν υπάρχουν διαθέσιμα ήδη,τότε κατασκευάζονται. Για να κατασκευαστούν κόβεται νέο χρήμα.
Άν η επιχείρηση πάει καλά,κανένα πρόβλημα. Άν η επιχείρηση δέν πάει καλά και κλεισει ο λαός γίνεται φτωχότερος κατά το ποσοστό αξίας που έδωσε στην αποτυχημένη επιχείρηση (κατα τα νέα χρήματα που τύπωσε δηλαδή),τουλάχιστον του μένουν τα μηχανήματα.
Άν πολλές επιχειρήσεις δέν πάνε καλά και χρεωκοπήσουν τότε θα έχει πρόβλημα,ο λαός.
Και συνεπώς το βιωτικό επίπεδο θα κυμαίνεται αναλόγως της ικανότητας του λαού να κρίνει και να βγάζει ικανούς ανθρώπους απο τα σπλάχνα του.
Όλοι θα μοιράζονται τον πλούτο,αλλα όλοι και την φτώχεια.
Τι πιο δίκαιο,τι πιο καλό.
Τι δέν καταλαβαίνεις;
Αλλα επαναλαμβάνω και πάλι,τα παραπάνω δέν τα προτείνω.
Κάτι τέτοιο άν λειτουργούσε τώρα με την δεδομένη ποιότητα των ανθρώπων της εποχής μας,θα οδηγούσε σε μεγάλη καταστροφή.
Κατι τέτοιο απλώς δίνει το μέτρο,βάζει τον πήχυ ψηλά στο ύψος του ωραίου υπέροχου ανθρώπου,για να διαπιστώσουμε τι μικροί και κοντοπίθαροι είμαστε σήμερα.
Και εκεί που διαφωνούμε είναι ότι εσείς περηφανεύεστε για την μικρότητά μας,ενώ εγώ απλώς ντρέπομαι.
Επειδή διάβασα εκ των υστέρων αυτά που γράφει το νευρολογικό σάιτ για το εξωπυραμιδικό, και δεν είδα να αναφέρεται αυτό που είχα στον νου μου για να γίνει κατανοητό το σχόλιο θα το πω απλά.
Στο εξωπυραμιδικό σύστημα καταγράφονται όλες εκείνες οι κινήσεις οι οποίες χρειάζονται συνειδητή προσπάθεια μέχρι να μαθευτούν και μετά γίνονται με ασυνείδητο τρόπο ως αυτοματοποιημένες, δηλαδή το περπάτημα, η οδήγηση, το ποδήλατο, το παίξιμο ενός οργάνου κ.α.
Καταλάβαμε ασπικ!
Ό,τι έπραξε το πολιτικό μας σύστημα από τη δεκαετία του 70, κοινωνικοποιώντας τα χρεοκοπημένα εργοστάσια και πολλά από αυτά συνέχισε να τα δανειοδοτεί από την Αγροτική, όπως και τα ίδια τα πολιτικά κόμματα, ασχέτως εάν θα έπρεπε από την αρχή να έχουν κλείσει και ο λαός να καταλάβει τα λάθη του ίσως!
Κι όμως, δεν έγινε αυτό, συνέχισε να καταχρεώνεται το μέλλον των παιδιών μας και τι παράδοξο…
Ακόμη και σήμερα δεν καταλαβαίνουμε τα λάθη μας ως λαός και ζητάμε απλώς να μας διαγραφούν τα όποια χρέη..
Μα το θέμα είναι να ακριβώς εκεί, όταν κάτι αποτυγχάνει να το αναγνωρίζουμε γρήγορα και να το αλλάζουμε!
Το ζητάς τόσο όμορφα και όμως, υποστηρίζεις ακριβώς το ανάποδο!
ΥΓ: Εάν κατανοούσες πως δεν χρειάζονται “λεφτά”, για να δημιουργήσει ο άνθρωπος/ανθρωπότητα οτιδήποτε, τότε θα βρισκόσουν σε σωστό δρόμο κι εσύ κι ο ???!
Από την άλλη, ο λαός λες είναι ανώριμος, ο Λάμπος, που φτάνει τη σκέψη σου σε πραγματικά μεγάλα ύψη, γιατί δεν πράττει όπως θεωρεί σωστό;
Εσύ επίσης, όταν μπορείς να κρίνεις τους όποιους άλλος ως ανώριμους, σημαίνει πως έχει αγγίξει νοητικά το μυστικό και άρα έχεις πιάσει την ανάλογη ωριμότητα!
Γιατί δεν το πράττεις κι εσύ;
Γιατί θέλεις να μοιράζεσαι τα δικά μου ή όποιου άλλου τα σκοτάδια;
Να σου πω το γιατί;
Διότι δεν προσβλέπεις μόνο σε κοινοκτημοσύνη, συνέργεια και μέσα παραγωγής..
Προσβλέπεις και στις προσωπικές απολαύσεις ασπικ, στα γούστα!
Όπως και ο Λάμπος, δεν θα αποχωρίζονταν ποτέ την παχυλή του σύνταξη, για καμιά κοινοκτημοσύνη , τα φράγκα άλλων θέλει και θέλεις!
Λέει μια παροιμία:
Με τα λόγια, χτίζω ανώγεια και κατώγεια!
Και:
Με τα λόγια, σπίτι δεν γκρεμίζει!
Προσωπικό παράδειγμα θέλει, κόντρα στο ρεύμα και στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα!
Και δυστυχώς, από Έλληνες “αριστερούς”, μόνο λόγια όπως των παπάδων ακούμε και πράξεις όπως των γκάγκστερ βλέπουμε!
Αλήθεια, σε κάλυψαν οι αισχρές γνωματεύσεις του Πελοπίδα, που ήρθαν ως συνέχεια των δικών σου και κάποιων άλλων;
Γίνεται αυτές οι νοοτροπίες να καλύπτονται πίσω από ώριμων πολιτών τον εγκέφαλο;
Μη βρήκατε τον πράκτορα της μαρφίν στο πρόσωπό μου και τον τσακίζετε τάχα;
Σε τι κοινωνία προσβλέπετε άραγε συνομιλητές;
Θλιβερές συμπεριφορές τις βρίσκω και λυπάμαι για την “ωριμότητά” σου ασπικ και λοιποί…
Ε αυτό λέμε,αυτός ειναι ο καπιταλισμός σαμαρά.
Αγοράζει τις χρεωκοπημένες ιδιωτικές επιχειρήσεις το δημόσιο σε τιμές που θα άξιζαν άν ήταν εύρωστες και υγιείς,βάζει και τις κρατικές τότε τράπεζες να χρηματοδοτούν την χασούρα,και στην συνέχεια οταν χρεωκοπεί και τις κρατικές τράπεζες τις πουλάει στους ιδιώτες (βλέπε αγροτικη μιάς και αναφέρθηκες σε αυτήν). Και πουλάει μάλιστα το υγιές κομμάτι και το σκάρτο το κρατάει το ίδιο,το δημόσιο.
Τρώνε οι επιχειρηματίες,τρώνε οι κυβερνητικοί,τρώνε στελέχη τραπεζών και μεσάζοντες,και στο μεγάλο φαγοπότι τρώει και ο λαός κανά ξεροκόματο,άντε στην καλύτερη καμμιά φρυγανιά.
Που φταίει ο λαός,ρωτήθηκε για όλα αυτά και έδωσε την συναίνεσή του;
Και άν κάποιοι απο τον λαό τρώνε και αυτοί,το κάνουν επειδή ξέρουν πώς λειτουργεί το σύστημα και τι μαλάκες θα είναι άν αρνηθούν για λόγους ηθικής;
Όταν ο βασιλιάς είναι διεφθαρμένος και τρώει,περιμένεις ο γάτος να κρατήσει το βασίλειο; (κατά την παροιμία πνίγηκε ο βασιλιάς να σώσουμε τον γάτο).
Και εν τω μεταξύ όπου οι εργαζόμενοι ζητάνε σε χρεωκοπημένες επιχειρήσεις που τους χρωστάνε και μισθούς,όπως χρωστάνε και στο κράτος,να τους παραχωρηθούν (κτίρια μηχανήματα κλπ) για να συνεχίσουν να λειτουργούν την επιχείρηση χω ρίς το κράτος να βάλει καμμιά δραχμή επιπλέον,τότε αυτό,το κράτος,βρίσκει διάφορα νομικά κωλύματα για να μήν το κάνει.
Γιατί εκεί ξέρει ότι δέν πρόκειται να φάει κανείς.
Τι μου τα λές εμένα αυτά,στον εαυτό σου πέστα.
ΥΓ Σωστά γίνεται και χωρίς λεφτά,με κοχύλια,φασόλια,χάντρες και ότι άλλο σκεφτούμε για ανταλλακτικό μέσο.
Τον λάμπο δέν τον ξέρω ποιός είναι,και δέν θα το κρίνω εγώ,ούτε και εγώ θα κριθώ βέβαια απο τις δικές του πράξεις. Τι σόι λογική είναι αυτή να μου φορτώνεις τα αμαρτήματα ή όχι ενός λάμπου; Ρε μεθυσμένος είσαι όταν γράφεις,δέν πιστεύω να οδηγείς και την νταλίκα μετά.
Και τι μου ζητάς να πράξω δέν κατάλαβα;
Με τον εαυτό μου κοινοκτημοσύνη έχω όλα τα μοιράζομαι μαζί του,με τους άλλους τι να κάνω; Να τους αρχίσω στα χαστούκια για να τους πείσω να κάνουμε συνεταιρισμό;
Αλλά και αφού το είπα τόσες φορές,πώς στην εποχή μας είναι άχρηστο έως επικίνδυνο να περάσουν τα μέσα παραγωγή΄ς στον λαό.
Και άν θεωρείται προσωπική απόλαυση και εγώ θεωρουμαι γκάγκστερ επειδή θα πάρω την σύνταξη όταν μου βγεί κάποτε,ναι τότε είμαι γκάγκστερ και δέν την χαρίζω στο δημόσιο όσα βρισίδια και να ακούσω. Και άν γίνει τίποτα και αυξηθούν οι συντάξεις πολύ θα το φχαριστηθώ,αλλά και άν καταργηθουν και δέν πάρουμε τίποτα στο μέλλον,δέν θα τα βάψω και μαύρα.
Ούτε θέλω να χτίσω ανώγεια και κατώγεια και να τα γκρεμίσω κιόλας μετά,αυτό το αφήνω σε σάς τους νεοφιλελεύθερους που το κάνετε με ιδιαίτερη επιτυχία,έστω και άν δέν χτίζετε αλλα μόνο γκρεμίζετε,και όχι τα σπίτια τα δικά σας αλλά των άλλων.
Όσο για τον πελοπίδα,γιατί με βάζεις εμένα ανάμεσα στους τσακωμους σου με τους άλλους; Απλώς χρησιμοποίησα κάποια επίθετα που ειπε,μη υβριστικά,όπως καταγγέλοντες,καταδεικνύοντες κλπ,για να πώ πώς προηγουμενο ποστ μου δέν προσφέρεται για καταγγελίες και τέτοια διότι δέν έχει πολιτικό περιεχόμενο.
Το ότι σας είπε μαλάκες εσένα και τον εξαρχείου,σιγά τα ωά. Εσύ εδώ σε κάθε ποστ βρίζεις και απο δέκα,το μαλάκας σε πείραξε που το χ ουμε ψωμοτύρι.
Εσύ στο προηγούμενο χωρίς να σε βρίσω,δέν με είπες γκάγκστερ,θλιβερό,και υποννόησες ότι κλέβω απο το τσουκάλι;
Δηλαδή είσαι ο πρώτος υβριστής εδω μέσα και όταν σου πεί και εσένα κάποιος κάτι,μας το παίζει αθώα περιστερά;
Και μεταξύ μας τώρα δέν είχε και πολυ άδικο ο πελοπίδας,γιατί και εγώ όταν διάβασα τα δικά σου έτσι όπως τα συμπλήρωσε στην συνέχεια ο εξαρχείου,είπα μέσα μου “κοίτα κάτι ψωνάρες ρε παναγία μου”. Που θα μπορούσα κάλλιστα να είχα πεί κοίτα κάτι μαλάκες ρε παναγία μου,αλλα δέν έγραψα τίποτα επειδή είμαι ευγενικός χαρακτήρας όπως όλοι ξέρετε εδω μέσα. Ο πελοπίδας είναι πιο αυθόρμητος και είπε αυτό που σκέφτηκε.
Και μεταξύ μας πάλι τώρα,πελοπίδας,βρασίδας,κλπ,κάνει μπάμ ότι είναι ο νικόλας.
Απο την μιά σου κάνει τον φίλο και απο την άλλη με άλλα νικ σε βρίζει.
Να το προσέξεις αυτό σαμαρά,είναι γάτα και πνεύμα διχόνοιας ο σαλονικιός.
Καλημέρα για αλλαγή σελίδας!