του Φώτη Καγγελάρη
(με αφορμή την ομώνυμη εκδήλωση που οργανώνει
η Εταιρεία Μελέτης Πολιτισμικής Ετερότητας (Ε.Μ.Π.Ε.)
και ο Δήμος της Αθήνας (Ο.Π.Α.Ν.Δ.Α.)
6-31 Οκτωβρίου 2014)
Πίνακας: Ναταλία Σταμοπούλου: αντικρύζοντας το πραγματικό.
«Ελάτε σιγά να σας τα πω
Μια μοίρα με κατάστρεψε
Μη με πετροβολάτε
Δεν έφταιξα – πονώ»
«Το τραγούδι του τρελού»
Κ. Παλαμάς
«Έχουμε ανάγκη από το ψεύδος και την τέχνη για να μπορέσουμε να ζήσουμε
F. Nietzsche
Η «Τέχνη και η Τρέλα» διαφορετικές αλλά ενδεχομένως παράλληλες και συνυπάρχουσες καταστάσεις αναβλύζουν από τον χώρο του ασυνειδήτου ως αναφομοίωτες από την σημαίνουσα τάξη διεργασίες, ως μαρτυρίες από τον χώρο του χεγκελιανού «πράγματος», του λακανικού πραγματικού, του χαϊντεγκεριανού άρρητου. Καθυποτάσσουν και υποχρεώνουν το σημαίνον σε εκφράσεις και μορφώματα σημασίας τα οποία έρχονται σε ρήξη με τους τρέχοντες κώδικες σημασίας και αισθητικής, σε ρήξη και με την εξωτερική κοινή πραγματικότητα, σε ρήξη, αλίμονο, όσον αφορά την Τρέλα και με την εσωτερική. Ο Malraux έλεγε ήδη ότι κοινός τόπος του τρελού και του καλλιτέχνη είναι η ρήξη. Μόνο που στον τρελό η ρήξη είναι φυλακή.
Πίνακας:Έργο ατόμου με ψυχιατρική εμπειρία.
Η «Τέχνη και η Τρέλα» ανεξαρτήτως της ενδεχόμενης συγκατοίκησής τους αποδίδουν την Ετερότητα ως τόπο καταγωγής της ανθρώπινης ύπαρξης, τη διαφορετικότητα ως το σημείο εκκίνησης για τη δομή της κοινής «φυσιολογικότητας».
Αυτό, όμως, το γεγονός της Ετερότητας θέτει και το πρόβλημα της προσέγγισης: πώς από τη θέση του ο «φυσιολογικός» μπορεί να μιλήσει για τον κόσμο του τρελού; Πώς ο τρελός από τη δική του θέση μπορεί να κάνει χρήση της γλώσσας του «φυσιολογικού» (λόγος, σιωπή, σώμα) για ν’ αποδώσει το βίωμά του;
Από την άποψη του Freud τη σχετική με την απώθηση και την εξιδανίκευση έως την άποψη του Lacan και την κατονομασία της Τέχνης ως κατάλοιπο του σημαίνοντος, εκείνο το οποίο διαφαίνεται και στις δύο περιπτώσεις είναι το «εντεύθεν» της σημασίας.
Αλλά, αν πρόκειται για μια τέτοια διαφυγή εκ του σημαίνοντος τότε εκείνο περί του οποίου ομιλώ είναι εκείνο το οποίο διαφεύγει του λόγου.
Πάντοτε κάτι θα διαφεύγει από την ανάλυση του Jaspers για τον Strindberg, από την ανάλυση του Binswanger για τον Strindberg, από την ανάλυση της Chasseguet-Smirgel για τον Strindberg, από την ανάλυση του Benedetti για τον Strindberg, από την ανάλυση του Lidz για τον Strindberg.
Μήπως η Τέχνη, αφ’ ενός ως έκφραση ενάντια στην κοινοτοπία και τη σύμβαση και αφ’ ετέρου έχοντας συγκατοικήσει κατά περιόδους με την Τρέλα είναι σε θέση να μας πει κάτι και για την Τρέλα και για τον ίδιο της τον εαυτό; Πού τέμνονται; Υπάρχουν ομόκεντροι κύκλοι; Πού αίρεται το «και»; Και ακόμα: τα δύο αυτά φαινόμενα μπορούν να μας μιλήσουν για τη σύμβαση και τη ρήξη στο σήμερα;
Φτάνοντας στον Hölderlin, την Claudel και τον Χαλεπά, στον Strindberg, τον Artaud και την Kane, στον Schumann, τον Van Gogh και τον Ακριθάκη, η «Τέχνη και η Τρέλα» συνόδεψαν σταθερά την πορεία της εξέλιξης του δυτικού πνεύματος. Ο Gadamer διατείνεται ότι κάθε παρουσίαση έργου Τέχνης είναι μεν διαφορετική αλλά συγχρόνως αναδεικνύει την ίδια οικουμενική δομή που συνιστά τον πυρήνα του έργου Τέχνης – παράλληλα με την επίσημη κυρίαρχη ιδεολογία για την «Τέχνη και την Τρέλα» και εξ αυτών για την ζωή. Η εξαιρετική πριν λίγα χρόνια έκθεση στο Παρίσι «Η ζωγραφική ως έγκλημα» αναδεικνύει ακριβώς αυτό που ο Foucault καταγγέλει στην ιστορία της Τέχνης, ότι δηλαδή απέκρυψε τη φύση του ανθρώπου, την Τρέλα ως όριο της ελευθερίας της ανθρώπινης ύπαρξης, όπως έλεγε ο Lacan.
Καμιά άλλη δραστηριότητα του πνεύματος, μόνο η Τέχνη, (ούτε η θρησκεία – η Τέχνη των σπηλαίων είναι παλαιότερη της μαγείας, ούτε η φιλοσοφία) δεν υποσχέθηκε με τέτοιο απόλυτο τρόπο την επιτυχή διαχείριση του σημαίνοντος έναντι της καταγωγής του από το «πράγμα» για το οποίο δημιουργούμε ισοδύναμα υποκατάστατα έλεγε ο Bataille, για να αποδοθεί το μη επιδεχόμενο έκφρασης σε έκφραση, η απώλεια σε «κάτι».
Καμιά άλλη δραστηριότητα, μόνο η Τέχνη, δεν οριοθέτησε το διάτρητο από το επέκεινα παρελθόν, από το άρρητο, το αόρατο, στη συνεργασία της με την Τρέλα.
Καμιά άλλη δραστηριότητα του πνεύματος δεν αναστόμωσε την υπαρξιακή αιμορραγία του όντος-δίχως-νόημα αποδίδοντας το ως νόημα του εαυτού του.
Και καμιά άλλη δραστηριότητα δεν υποστύλωσε όλες τις άλλες δραστηριότητες του πνεύματος για να καταστεί η ζωή του ανθρώπου υποφερτή.
Αρκεί ένα χαϊκού του Basho, μόλις τρεις γραμμές για ν’ αναστομωθεί η αιμορραγία της υπαρκτικής αορτής της αγωνίας, να κατευναστεί ο φόβος, να αποκλειστεί το κενό, να απαλυνθεί το σκοτάδι: να κυλίσει στις τρεις γραμμές που σχηματίζουν το ρυάκι του σημαίνοντος η ρευστότητα του «πράγματος».
Αρκεί ένα από τα τέσσερα τελευταία τραγούδια του Strauss, ένας στίχος του Σοφοκλή, ένα ηλιοτρόπιο του Van Gogh, το σχέδιο ενός παιδιού, το σφύριγμα ενός μεθυσμένου, μια φράση του Artaud, μια μάσκα των Παπούα, μια φιγούρα από το θέατρο σκιών της Ινδονησίας, ένας χορός από το Μπουρούντι, μια γοτθική υδρορροή, ένας στίχος του Λειβαδίτη για να αναχαιτιστούν οι καταστροφικές εναντίον του σημαίνοντος δυνάμεις μα και των οποίων ταυτόχρονα οι εκβολές υπερβαίνουν το φράγμα του σημαίνοντος: θέλω να σηκωθώ το πρωί απ’ το κρεβάτι, θέλω να ονειρευτώ, θέλω να πράξω, θέλω…
Αρκεί μια ζωγραφιά της Aloise.
Όπως παρατηρεί η M. Gaghebin τόσο στο μουσείο της Art Brut στη Λωζάνη όσο και στη συλλογή Prinzhorn της Χαϊδελβέργης, το φύλο είναι «απλά και ξεκάθαρα αγνοημένο». Μπορούμε να αναλογιστούμε, μήπως η Art Brut – δεν υπάρχει Τέχνη των τρελών όπως δεν υπάρχει Τέχνη των στομαχικών, έλεγε ο Dubuffet, για να συμπληρώσει: «η καλύτερη στιγμή της Τέχνης είναι όταν ξεχνά τ’ όνομά της» – τείνει μέσω της διάλυσης της μορφής να διαλύσει το νόημα; Μορφή είναι το εγκιβωτισμένο από την επιθυμία σώμα που προκύπτει από την αναγνώριση της διαφοράς των φύλων, η υπέρβαση της Indifferenz του Schelling, το μη-εγώ του Fichte, που δίνοντας πρόσβαση στην απόλαυση πληρώνει το τίμημα με θάνατο αφού θάνατος είναι ο θάνατος της μορφής.
Μήπως η Τρελή Τέχνη είναι ένας ου-τόπος για τον θάνατο; Η ουτοπία είναι άραγε ο χώρος της «Τέχνης και της Τρέλας»;
Εάν δεν υπάρχει νόημα τότε, ούτε ο θάνατος θα έχει νόημα και κατά συνέπεια αν ο θάνατος είναι νόημα τότε παύει να υπάρχει.
Έτσι, η Art Brut προσφέρει έναν ου-τόπο για τον θάνατο αρνούμενη το νόημα μέσω της διάλυσης της μορφής, για να αποδώσει ένα μη-νόημα ως δυνατότητα μιας άλλης ζωής, εντεύθεν της μεταφοράς, αλλά εντός ωστόσο της κηδεμονίας του σημαίνοντος, έστω αποδιοργανωμένου, αφού και η Art Brut αν θέλει να είναι Τέχνη εντάσσεται στη μορφή.
Σε αντίθεση με την επιστήμη που κινείται διαφορετικά. Η επιστήμη μιλάει για να βγει το υποκείμενο του σημαίνοντος από το σκοτάδι, να οριοθετηθεί μέσω του λόγου. Τι άλλο είναι η επιστήμη παρά ένα φράγμα έναντι του ακατανόητου και ακατανόμαστου, ένα δράμα του πνεύματος έναντι του άρρητου; Ο Bateson έλεγε ότι η επιστήμη είναι προσπάθεια να καλυφθεί το σκοτάδι με εξηγήσεις, αλλά και προσπάθεια ανακάλυψης του σκοταδιού που μένει ακάλυπτο από τις εξηγήσεις. Θα λέγαμε, εδώ, ότι και η Τέχνη κάνει κάτι ανάλογο: να οριοθετήσει το «πράγμα» αλλά επίσης να το δει έτσι όπως το «πράγμα» υπαγορεύει στην Τέχνη να είναι, ασύλληπτο το ίδιο από αυτό που παράγει.
Πίνακας: Έργο ατόμου με ψυχιατρική εμπειρία.
Έτσι, ο τρελός καλλιτέχνης γίνεται ο ίδιος για τον εαυτό του φερέφωνο του πραγματικού σε μία διαδικασία αντίστοιχη με εκείνη του παραληρήματος ενώ ταυτόχρονα, με το διάτρητο φράχτη του ανέραστου σημαίνοντος, ανακόπτει την πλημμύρα του «πράγματος» καθοδόν προς την αναπαράσταση.
Μα, επίσης ο τρελός καλλιτέχνης γίνεται ο ίδιος μια τέτοια λειτουργία όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά για όλη την ανθρωπότητα. Πεθαίνουν, έλεγε ο Green, γιατί πέρασαν τα όρια της γνώσης του ασυνειδήτου. Πληρώνουν το τίμημα του θανάτου για να θρέψουν τη δημιουργία. Ο τρελός καλλιτέχνης είναι ο ίδιος γλώσσα, σαν τον Artaud. Σιωπή, θα σήμαινε θάνατος όχι μόνο του ιδίου αλλά και νέκρωση του κοινωνικού σώματος.
Ο καλλιτέχνης αναλαμβάνει για όλους εμάς να κλείσει το κενό, να σφραγίσει την άβυσσο, να μετασχηματίσει σε γλώσσα την κατάθλιψη της ύπαρξης: κάποτε ως μάρτυρας του δικού του ψυχικού ή σωματικού θανάτου (σαν τους Βιεννέζους Actionnists) όταν ο ίδιος ο καλλιτέχνης γίνεται μια performance για να μην δούμε περαιτέρω – η πρόκληση είναι να καταστήσει κάτι ορατό που κανονικά έπρεπε να διαφυλάξει το μυστικό του, έλεγε ο Baudrillard – ή για να δούμε μόνο το έργο του. Κανείς ποτέ δεν έκανε Τέχνη, φώναζε ο Artaud, παρά για να βγει από την κόλαση. Ή όπως έλεγε ο Κ. Κουν, κάνουμε Τέχνη για να σώσουμε την ψυχή μας. Για να βρεθούμε στην κατάσταση του λέγειν ως συγκρότησης του είναι, γράφει ο Gadamer.
Το ίδιο και ο τρελός: μορφοποιεί ως σημαίνον πάθους το άλεκτον και εξ’ αυτού καθίσταται η προστατευτική του βλέμματος ασπίδα έναντι του «τίποτα».
Εάν η Τρέλα απειλεί να μας δείξει το εύθραυστο δοχείο που εμπεριέχει το κενό του «πράγματος» – γιατί πρέπει ν’ αρρωστήσουμε για να μάθουμε την αλήθεια του εαυτού μας; διερωτάται ο Freud και ο Cassirer και αργότερα ο Lacan και ο Cioran – το κενό της ανθρώπινης ύπαρξης… Εάν η Τρέλα απειλεί ν’ αποκαλύψει την αλλοτρίωση από την προσποίηση του νοήματος, να θρυμματίσει κάθε νόημα περί ζωής, ασθένειας, ύπαρξης, θρησκείας, φτώχιας, δικαίου – γι’ αυτό και δεν δικαιούμαστε να θεραπεύουμε τον τρελό καλλιτέχνη φώναζε ο Breton και ο Dubuffet – τότε η Τέχνη, χωρίς μεγάλα λόγια περί νοήματος, καθιστά το βίο απλά αποδεκτό χωρίς να ψεύδεται: αποκαλύπτει – προστατεύοντας, μιλά για – σωπαίνοντας περί.
Η Τέχνη μέσω της Τρέλας και η Τρέλα μέσω της Τέχνης μας αποκαλύπτουν, κατ’ απόλυτο τρόπο, το χαϊντεγκεριανό «τίκτω», το ξέφωτο της α-λήθειας του όντος που είναι πλήρες, λέει ο Lacan, στο βαθμό που παραμένει κενό: το βάζο, κατασκευή αναπαράστασης του κενού στο κέντρο του «πράγματος». Η μετουσίωση του «πράγματος» συνίσταται στην απόδοση της απώλειας ως ποίησης.
Η Τέχνη μας δείχνει ένα διάδρομο και μας λέει: το ξέρω δεν είναι τίποτα σπουδαίο αυτό που θα δεις και θ’ ακούσεις αλλά κοιτάζοντας το και ακούγοντάς το, θα προχωράς: «αν θέλεις να δεις κάτι δες αυτό». Κάνω Τέχνη σημαίνει βάζω πάντα κάτι μπροστά στο βλέμμα ή την ακοή.
Προφανώς, δεν μιλάμε για θεραπεία μέσω της Τέχνης ή τον θεραπευτικό ρόλο της Τέχνης που σίγουρα υπάρχει, όπως εξ’ άλλου υπάρχουν κι άλλες καταστάσεις που θεραπεύουν τη ζωή, όπως κάθε τι στη ζωή θεραπεύει τη ζωή. Μιλάμε για την Τέχνη ως θεραπεία από το μη-νόημα, από το μεγάλο χάος, το κενό. Για την Τέχνη ως την κατάσταση εκείνη χωρίς την οποία δεν θα υπήρχε η δυνατότητα της ίδιας της ζωής, την Τέχνη που θρηνεί το ανοίκειο της σχέσης του ανθρώπου με το απόλυτο, την Τέχνη που θρηνεί τη σχέση του σώματος με το χρόνο, την Τέχνη που συνεχίζει πέραν του χρόνου. Μιλάμε για την Τέχνη ως ουσιώδες συστατικό του τέταρτου δακτυλίου του βορόμμειου κόμβου μέσω του οποίου διϋφαίνεται το συμβάν της ζωής ως ψυχωτικής διαδικασίας σε θεραπεία. Γι’ αυτό, η Τέχνη παρότι αρθρώνει το άφατο μας προφυλάσσει ταυτόχρονα από αυτό.
Ο καλλιτέχνης και ο τρελός, ο τρελός καλλιτέχνης που «εψήλωσεν ο νους του» είναι οι σαμάνοι της ομάδας. Αυτοί που ξορκίζουν την περιδίνηση από το α-νόητο της ύπαρξης. Με γιατροσόφια όχι μεταφυσικά, αλλά από την ίδια τη φύση του ανθρώπου.
Νavi: προφήτης και τρελός.
Εάν η αγορά έχει μπορέσει να καθυποτάξει την Τέχνη – ο Breton ήδη χαρακτήριζε τα ψυχιατρεία κάστρα έναντι του καπιταλισμού που διαστρεβλώνει κάθε καλλιτεχνική έκφραση – η Τρέλα παραμένει ο άναρχος γενέθλιος τόπος πάσας Ετερότητας, κάθε α-νομης επιθυμίας. Δημιουργία ίσον φόνος, φαντασιακός ή συμβολικός του πατέρα έγραφε ο Anzieu, ο θάνατος του οποίου επιτρέπει στον γιο να υπάρξει και να αποκτήσει όνομα.
Και εάν η κοινωνία επιχειρεί να καθυποτάξει την Τρέλα ανάγοντάς την σε κοινωνική συντεταγμένη, με τον πιο απλό και αποδοτικό τρόπο: μιλώντας γι’ αυτήν ή εντάσσοντας την στο DSM – όπως τη φωτογραφία θα έλεγε ο Barthes, της οποίας η φύση είναι η Τρέλα και της οποίας την επικινδυνότητα κατευνάζει η κοινωνία με το να την κάνει Τέχνη – η Τρέλα ως η φύση του ανθρώπου θα παραμένει μια ανυπότακτη ενσαρκωμένη ανάδυση από το ίδιο αυτό κοινωνικό σώμα που μεριμνά για την καταστολή της, απειλή στο συνεχές του νοήματος, στον εφησυχασμό του ύπνου, με εκείνα τα γιορτινά στον ουρανό της Ετερότητας πυροτεχνήματα που ως follis θα απειλούν με τυχαίες πυρκαγιές τον ύπνο των δεσμοφυλάκων.
Ο τρελός καλλιτέχνης ως έσχατος όρος ύπαρξης, ως η τελευταία ασύλληπτη δυνατότητα του ανθρώπου να είναι, παρεμβάλλει ανάμεσα σε αυτόν και το τέλος έναν πόθο.
Η Τρέλα ως ανάδυση του πραγματικού και η Τέχνη ως κατάλοιπο του σημαίνοντος, μορφώματα μεταφοράς και έσχατες αλήθειες, αποδίδουν την ακραία αλλά «ανθρώπινη, πολύ ανθρώπινη» συνθήκη ως Ετερότητα, ως εγγυητική επιστολή της ίδιας της ύπαρξης ως συμβάντος και εξ αυτού ως υπόσχεση ρήξης με τη σύμβαση.
Από τον άνθρωπο στον αυθεντικό άνθρωπο ο δρόμος περνάει από τον τρελό άνθρωπο έλεγε ο Foucault και ο Dali με τον δικό του τρόπο: «ανάμεσα σε μένα και έναν τρελό η μόνη διαφορά είναι ότι εγώ δεν είμαι τρελός».
Η «Τέχνη και η Τρέλα» διάπυρες από τα έγκατα του πραγματικού α-λήθειες αναδύουν το ανθρώπινο δράμα και το παράλογο του όποιου νοήματος ενώ ταυτόχρονα αναδεικνύουν την ύπαρξη σε έμπυρο πόθο ρήξης με το υποταγμένο και αποκαμωμένο σημαίνον.
Αναδεικνύουν το άρρητο, το ανήκουστο, το αόρατο, το τυχαίο, το παράξενο, το ανοίκειο, το ξένο, το έτερο ως προϋπόθεση μιας εν τω βάθει αναμονής με έναν εαυτό που εδώ και τώρα θα μπορεί να συναντά την επιθυμία του.
Από την κραυγή του Bonifatio σε εκείνη του Munk και του Rodin η «Τέχνη και η Τρέλα» έρχονται με τις κραυγές εκατομμυρίων διαδηλωτών να ταράξουν την ανοχή μας: τόσο δίπλα μας, τόσο κοντά μας, τόσο μέσα μας σαν το όριο της ανθρώπινης συνθήκης, σαν το μέτρο του ανθρώπου.
Ο τρελός καλλιτέχνης, το υποκείμενο της Τρέλας, ο μοναχικός μόνος αυτός που διαφεύγει της τηλεοπτικής εντολής γίνεται το σύμβολο της τελευταίας αντίστασης ανάγοντας τη γραφή και το παραλήρημα ισοδύναμα. Το «radio kalifata» στο Μπουένος Άιρες στέλνει καθημερινά το μήνυμα της ανυπότακτης έκφρασης.
Αν ο τόπος του σημαίνοντος είναι κατακυριευμένος και καθυποταγμένος από το πραγματικό της Αγοράς, ας δοξάζουμε τους δικούς μας Αγίους. Κάθε μέρα κι από έναν από το μεγάλο μαρτυρολόγιο της «Τέχνης και της Τρέλας».
Το ναίδριον του Άη Γεράσιμου και το ιερό του λοξία Απόλλωνα ας μας προστατεύουν ως Τέχνη και όχι ως καθυπόταξη του «πράγματος» σ’ ένα Μεγάλο Άλλο, εγγυητή του χεγκελιανού κυρίου, προσωρινού κυρίαρχου της επίσημης ιστορίας.
Ας αποδώσουμε με τον Dubuffet τιμή στις πρωτόγονες αξίες εντός ενός «dereglement de tous les sens» όπως έλεγε ο Rimbaud.
Ας προσευχόμαστε στον Artaud, στην Claudel, τον Χαλεπά, τον Βιζυηνό, την Aloise και στον μεγάλο κατάλογο των τρελών καλλιτεχνών- μαρτύρων της δεκαετίας ‘30-’40.
Στους Αγίους της Ετερότητας που καλούν σε αντίσταση ψυχής για τη μεταμόρφωση των υπηκόων του έτοιμου νοήματος σε σαλούς.
«Ο τρελός δεν είναι άλλος παρά ο λογικός που έπαψε να κρύβεται». Που έπαψε να φοβάται.
Η Litteraterra, ο περιφραγμένος εντός του ψυχιατρείου τόπος είναι και τόπος του νεύματος. Για να σταματήσει η τέχνη του «Μάπετ σόου» που παίζεται εκτός.
Οι τρελοί δεν ψηφίζουν, ξεσηκώνονται.
Στις τέσσερις η ώρα το απόγευμα, την 1η Οκτωβρίου1884, ο Ιωσήφ Γκινάκας είναι ο πρώτος Έλληνας που εισήχθη στο άρτι αποπερατωθέν «Δρομοκαΐτειο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αθηνών» επειδή «έπαθεν τας φρένας».
Εμείς, το 2014, ας «πάθομεν τας φρένας» και ας βγούμε έξω.
Προτείνω μια διαδήλωση: από το Αιγινήτειο στο Μέγαρο Μουσικής.
Και ας κηρυχθούν η «Τέχνη και η Τρέλα» παράνομες.
Ιερή συμμαχία
Κι αυτή μια τρέλα είναι , αυτή η συμμαχία Πάπα Τσίπρα.
Για να δούμε μήπως ενθουσιαζόμαστε άδικα.
………..
Μαλούχος – ΒΗΜΑ
Ηταν από κάθε άποψη μία πάρα πολύ ενδιαφέρουσα συνάντηση αυτή του Πάπα Φραγκίσκου με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα χθες στο Βατικανό.
Ηταν ενδιαφέρουσα πάνω απ’ όλα επειδή ξηλώνει, αν όχι σαρώνει, διάφορα ανόητα και πεπαλαιωμένα στεγανά του παρελθόντος – τόσα πολλά αλλά και τόσο πρόδηλα που δεν είναι ανάγκη ούτε καν να τα αναφέρει κανείς.
Ηταν όμως επίσης πολύ ενδιαφέρουσα γι αυτά που είπαν ο «Πάπας των φτωχών» με τον αρχηγό ενός αριστερού κόμματος, του μόνου που διεκδικεί με σοβαρές αξιώσεις την εξουσία σε ευρωπαϊκή χώρα, κάτι που ασφαλώς έχει τη δική του ευρύτερη σημειολογία ιδίως πέραν των ελληνικών συνόρων, σημειολογία την οποία προδήλως ο ποντίφικας αντιλαμβάνεται.
Το κυριότερο κοινό σημείο όμως των δύο χθεσινών συνομιλητών, είναι ότι παρά το γεγονός ότι τόσο οι χώροι από τους οποίους προέρχονται όσο και τα αξιώματα τα οποία φέρουν είναι εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, προέρχονται και οι δύο από χώρες πτωχευμένες, οι οποίες έχουν υποφέρει τα μέγιστα από την οικονομική καταστροφή που βίωσαν και εξακολουθούν να βιώνουν.
Ετσι, κάθε άλλο παρά εντύπωση κάνει το γεγονός ότι ο Πάπας, όπως φέρουν οι σχετικές πληροφορίες, επιτέθηκε – και πολύ καλά έκανε – τόσο στις τράπεζες όσο και στην αδύναμη πολιτική εξουσία που έχει λησμονήσει το λόγο υπάρξεώς της.
Διαμορφώθηκε λοιπόν ένα είδος «ιερής συμμαχίας» θέσεων ανάμεσα στην Αγία Εδρα και σε ένα κόμμα της ευρωπαϊκής αριστεράς. Μια θετική συμμαχία, όχι όπως εκείνη η παλιά των αυτοκρατοριών. Και αυτό είναι κάτι που γράφει τη δική του ιστορία.
Η σύμπτωση απόψεων των δύο πλευρών, υπήρξε εντυπωσιακή, όπως άλλωστε συμβαίνει και με τη δική μας εκκλησία.
Δεν είναι παράλογο: παρά τα όσα μπορεί να πει κανείς για τα σφάλματα και τα ολισθήματα των εκκλησιών, που άλλωστε άνθρωποι τις απαρτίζουν και τις διακονούν, η ουσία είναι ότι στα δύσκολα είναι σχεδόν πάντοτε με την πλευρά των ανθρώπων κι όχι με εκείνη των συστημάτων ή των συμφερόντων, όπως δυστυχώς συνέβη με την πολιτική, η οποία, γι αυτόν ακριβώς το λόγο, πρέπει να αλλάξει.
Και, μάλιστα, το ταχύτερο δυνατό..
Κολοκύθια. Ούτε σε ρήξη έρχεται η τέχνη με την πραγματικότητα,ούτε έρχεται απο τον κόσμο της τρέλλας να συγκατοικήσει με την φυσιολογικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Η τέχνη απλώς αναπαριστά την εποχή της στον μέγιστο βαθμό,με την πιο υπέρλαμπρη φαντασμαγορία που μπορεί να την φανταστεί (την εποχή της).
Διότι ποιά ήταν άραγε η ρήξη και η τρέλλα της βυζαντινής τέχνης για παράδειγμα με την εποχή της; Της κλασσικής ελληνικής; Της ευρωπαικής στον μεσαίωνα;
Απλώς σε εποχές ανατρεπτικές η τέχνη φαίνεται να πρωτοπορεί να ανοίγει νέους δρόμους στο σημείο που να νομίζουμε πώς έρχεται σε ρήξη με την πραγματικότητα ή παραλογισμό,αλλά δέν κάνει τίποτα άλλο απο το να εκφράζει την εποχή της.
Το ίδιο και η διανοηση.
Δέν ήταν η τέχνη,αλλά η ίδια η εποχή μας των δύο τελευταίων τουλάχιστον αιώνων που ωθείται σε ρήξη με την πραγματικότητά της και σε παραλογισμό,και απλώς η τέχνη την αναπαριστά.
Οπότε μήν περιμένουμε τους τρελλούς να μας σώσουν και άς τους αφήσουμε στην τρέλλα τους.
Ο κόσμος αλλάζει μόνο με επαναστάσεις απο τους λογικούς.
ΥΓ Μήν πώ κιόλας πώς αντιθέτως,όπως λέει και ο καμύ,η τέχνη ήταν πάντα στα δεξιά της εξουσίας και έβλεπε απο τα θεωρεία μαζί με τον βασιλιά τον κόσμο να κατασπαράζεται κάτω στην αρένα απο τα λιοντάρια.
Ποιός δέν έχει ψυχιατρική εμπειρία,
εδώ μέσα;
Νά βρεί έναν ψυχίατρο καί νά προσέλθει ευπρεπώς κατηρτησμένος
(Ιησούς Χριστός νικάει κι όλα τά κακά σκορπάει, θά πεί!),
λέω!
εγώ θα προτιμούσα μια ανάλυση ”χρήμα και τρέλα”,θα ήταν από μόνη της τέχνη.Γιατί δεν είναι δυνατόν να διαβάζουμε από σχολιαστές εδω μέσα υβρεις εναντίον του 90% του κοινωνικού συνόλου.Είναι τρέλα βέβαια για μερικούς να μη θες να πληρωσεις ενα χρεος που έγινε μια επόχη τρέλας(συμφωνουν παγκοσμίως),με βασικούς δανειστες και μεσίτες,πολιτικούς και πολυεθνικές που και παλι αποδεδειγμένα είναι εγκληματίες και εχουν ο καθενας απο ενα συρτάρι ποινικού ελέγχου…ετσι;
δηλαδή,οπως ειπε και ο γέρος όταν σκότωσαν τον κυβερνήτη(ο γερος ηταν αντικυβερνητικος)..ειχε πει λοιπόν.Καποτε μαζεύτηκαν 5-6 γαιδαροι στο χωριό και απόφασισαν να σκοτώσουν αυτόν που κανει τα σαμάρια..Αφού τον σκότωσαν,στησανε χορό και γλέντι,ωσπου πετάχτηκε ενας γέρος γαιδαρος και τους λεει ”χαρειτε μεχρι το πρωι,γιατι ο καινούργιος θα κανει χειροτερα σαμ΄’αρια”..
Ετσι λοιπόν και θα συμφωνήσω με τον καμύ,δεν έχει καμμιά δουλειά η τέχνη..η τέχνη είναι για μένα μεσα της κρυμμενη την αλήθεια.Οπως ειπε και ο ασπικ..δλδ η τεχνη του παρελθόντος είναι η μονη αξιόπιστη πηγη ιστορίας…ολοι,σαν γαιδαροι που ειμαστε,θα επρεπε να χαιρόμαστε με την διαφαινομενη καταρευση των δομών κρατους..δυστυχως ομως τι θα το αντικαταστησει;φεουδα,δεσποτεια,οικογενειες..τι ακριβως;
καντε και κανενα θεμα για τον τεως,να δουμε ποιοι ειναι οι φορεις δημοκρατιας στη χωρα μας.χαχαχα απ τους καλεσμενους εννοω.οι μασκες πεφτουν απο ολους.καλά σαράντα…
Βία στον εαυτό μας εξαρχείου.
Οί πέντε λεξούλες σου παραπέμπουν σέ σαδομαζοχιστική εκτροπή
κι όχι σέ αληθή οδό εξανθρωπισμού/θεώσεως, Χρίστο!
Τι κάνω, με απροπροσανατολίζεις.
” Μορφή είναι το εγκιβωτισμένο από την επιθυμία σώμα που προκύπτει από την αναγνώριση της διαφοράς των φύλων, η υπέρβαση της Indifferenz του Schelling, το μη-εγώ του Fichte, που δίνοντας πρόσβαση στην απόλαυση πληρώνει το τίμημα με θάνατο αφού θάνατος είναι ο θάνατος της μορφής.”
Xμμμ….. πάρα πολύ ενδιαφέρουσα θεματολογία αν και το άρθρο το βρήκα πολύ κουραστικό όσο και ασαφές επειδή επιτηδευμένο απλώς και μόνο για να εντυπωσιάσει όπως μου φάνηκε.
Ωστόσο, αν κι’ έχει δίκιο ο Ασπίκ σ’ όλα αυτά που λέει – μάλιστα μόλις προ ημερών έλεγα σε κάποιον ότι η τέχνη δεν κάνει τίποτ’ άλλο απ’ το να αναπαράγει και να μιμείται την πραγματικότητα συχνά εξουσιάζοντας παρά απελευθερώνοντας – το άρθρο έχει αξία επειδή τουλάχιστο περιγράφει το δέον . Μόνο που εκλαμβάνει ότι το δέον είναι και το πεπραγμένο, όπως λέμε “νομίζω πως ήδη είμαι ό, τι ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ να ήμουν”.
Στο απόσπασμα του άρθρου που ξεχώρισα παραπάνω εμπεριέχεται μια πολύ μεγάλη αλήθεια που βρίσκεται στο επίκεντρο ατελείωτων θρησκευτικοφιλοσοφικών μαχών που αναδύονται μέσα από μια χονδροειδή παρεξήγηση. Όταν γίνεται λόγος για το θάνατο και την αθανασία, υπάρχει μια ταχυδακτυλουργική διαχείριση των εννοιών αυτών. Ενώ ο προβληματισμός για τον θάνατο ξεκινάει με τον θάνατο της μορφής,χωρίς να το πολυσυνειδητοποιούμε καταλήγουμε να συζητάμε περί αθανασίας κάποιας άϋλης ουσίας ή συνόλου πληροφοριών που αφήνουν το αποτύπωμα του κάθε ανθρώπου ή και όντος μέσα στο σύμπαν σαν το δεύτερο ν’ αποτελεί απάντηση στο πρώτο. Μα θάνατος όπως λέει και στο παραπάνω απόσπασμα είναι πάντα θάνατος της Μορφής είτε του σώματος είτε της ψυχικής ευ-μορφίας. Θάνατος δηλαδή είναι πάντα η διάλυση κάποιας ΔΟΜΗΣ. Χωρίς μορφή και δομή , εννοείται πως δεν υπάρχει καν η έννοια “θάνατος”.
Τεράστια παρεξήγηση… Γι’ αυτό , για ν’ξορκίσουμε τον θάνατο, αρνούμαστε τη Μορφή που φυσικά κι’ έχει άμεση σχέση με την ύπαρξη των φύλων.
Κάθε προσπάθεια λοιπόν “υπέρβασης” των φύλων είναι άρνηση της Μορφής – για την οποία όμως το σύμπαν (ο Θεός γι’ άλλους )κοπίαζε εκατοντάδες δισεκατομμύρια έτη τουλάχιστο…. ! Αυτό κι’ αν είναι τρέλα…..Δεν είναι όμως τέχνη.
‘Ο ἄνθρωπος δημιουργεῖ τήν διέξοδο ἐρχόμενος σέ ρήξη μέ τήν γνωστή κάθε στιγμή γνώση, κηρύσσοντας ἐπαναστάσεις, καινοτομώντας, μετανοώντας ἤ ἐπινοώντας.
‘Η τεχνολογία μπορεῖ νά συμπεριληφθεῖ στήν τέχνη καί στήν τρέλλα, στήν δημιουργική τρέλλα;
Σέ ρήξη μέ τήν ἐξωτερική πραγματικότητα ἡ κατασκευή τῆς Βενετίας σάν τεχνικό ἔργο. ‘ Εκατομμύρια κορμοί δένδρων χρησιμοποιήθηκαν γιά τήν κατασκευή της. ’ Επ’ εὐκαιρία, οἱ ’ Ιταλοί δημιουργοῦν ἀποθέματα ξυλείας μέ τά νέα δάση πού φροντίζουν μέ εἰδικά δένδρα γιά κατασκευαστικές χρήσεις, ἔχουμε δημιουργήσει κάτι ἀνάλογο στή χώρα μας;
Σέ πόλεμο μέ τήν ἐξωτερική πραγματικότητα ἡ προσπάθεια διάσωσης αὐτῆς τῆς πολύτιμης πολιτιστικῆς κληρονομιᾶς. Ἔβλεπα σέ ἕνα ντοκυμανταίρ σήμερα τήν νέα καινοτομία πού θά προστατεύει τήν Βενετία ἀπό τίς πλημμύρες, ἕνα φράγμα πού θά ἀνεβαίνει μόνο ὅταν ὑπάρχει κίνδυνος, ἕνα ἀπίθανο τεχνικά ἔργο, ἕνα ἔργο ἀγάπης, τέχνης καί δημιουργικῆς τρέλλας.
Σε γήινα χρόνια, είναι υπολογισμένη η ζωή και ανάπτυξη του σύμπαντος… στα 13 δις χρόνια..
Η ζωή του δικού μας ήλιου, βρίσκεται στα 4,5 δις χρόνια και αυτά που του απομένουν μέχρι να καταναλώσει όλο το υδρογόνο του, είναι ακόμη 5 δις χρόνια περίπου!
Οι υπερβολές και μάλιστα αυτές που δήθεν δίνουν “βάθος”, στον προβληματισμό μας, στην ουσία καταμαρτυρούν μήπως τη ρηχότητα…. των καναλιών της Βενετίας;
Και μέσω της σύνδεσης με το σκεπτικό της Ελένης, μετά την κατάδυση στα άδυτα του εγκεφάλου του ερωτώντα, μοιράζομαι μαζί σου κυρίως Ελένη, εντελώς πληροφοριακά, πως η πρακτική των τελευταίων αρκετών ετών, με την εντατική υλοτόμηση των Ευρωπαικών αιωνόβιων δασών και ιδιαιτέρως των βορείων χωρών, ασχέτως εάν η αναδάσωση είναι προχωρημένη ως διαδικασία, στην ουσία, η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος είναι ανεπανόρθωτη!
Η δημιουργία των νέων “δασών” προς υλοτόμηση, έχει μετατρέψει το φυσικό δάσος σε καλλιεργούμενη έκταση, με συνέπειες μη αναστρέψιμες για το ευρύτερο περιβάλλον!
Τόσο σε επίπεδο ποικιλότητας όσο και στο επίπεδο ασθενειών!
Κι εγώ σε ντοκυμαντέρ Σουηδικό το παρακολούθησα και μάλιστα της δεκαετίας του 80, σε τοπικό κανάλι της Κεντρικής Μακεδονίας.
Καμιά φορά η ματαιοδοξία των ανθρώπων , είναι τόσο μεγάλης έκτασης, που ακόμη και το ήδη χαμένο το θεωρεί ως ζωντανό!
Ίσως μια μυστήρια παλίρροια, υπερκεράσει τα καλύτερα φράγματα, τόσο της Βενετίας όσο και των κάτω χωρών και τότε απλά, θα πάνε/πάμε όλοι παρακάτω, άλλωστε το αυξανόμενης έντασης λιώσιμο των πάγων, σπρώχνει προς τα εκεί…
ΥΓ: Και για να μην σας στερώ το αυτονόητο από την οπτική σας, το παραπάνω εάν το αναγάγεις ή καλύτερα το υποβιβάζεις, στις ιδεολογικο-πολιτικές απόψεις του Μπάμπη π.χ. και του ΚΚΕ, καταλαβαίνει ο καθένας το πως κάποιοι ματαιοπονούν για το ήδη εξαφανισμένο..
Ορθή στάση , είναι η οριζόντια.. η νεκρική εε;
Μόνο που οι υπόλοιποι , προχωρούν τη ζωή τους, αφήνοντας τους τύμβους, τους λέοντες, τα ανάκτορα και τα σφυροδρέπανα, να θαφτούν κάτω από τόνους σκόνης!
ωσπού μια μέρα πεθάνουν και αυτοί που προχωρανε στη ζωή τους.Ξερετε ομως πια ειναι η διαφορά.Οτι η ψυχή των περιπατητών είναι ήδη σαπια και ο θανατος δεν εχει κατι να λιώσει.
αυτά περί ασθενειών και νεκρών,δεν σας τιμάνε.Εγώ δεν σας ξερω.Δωστε μου καποιο στοιχείο,κατι θα μάθω και εγώ,στη χώρα του ρουφιάνου.
αντιο
Τά δυσκολότερα φράγματα μπορεῖ νά εἶναι καί αὐτά τοῦ νοῦ, τό καταλαβαίνεις κι ἐσύ πολύ καλά. Ἄν ἡ καταστροφή τοῦ περιβάλλοντος εἶναι ἀνεπανόρθωτη καί ἡ ἀναδάσωση βοηθάει νά ἀνατραπεῖ αὐτή ἡ κατάσταση, τότε πρέπει νά βρεθοῦν καί ἄλλοι τρόποι θεραπείας τῶν ἀσθενειῶν ἤ νά συνδυασθοῦν μέ γνώση παλαιῶν πρακτικῶν ἤ μέ νέες τεχνολογίες, συνδυασμένα μέ ἀνάγκες καί ὄχι μέ σπατάλες βεβαίως. Τά δάση καίγονται καί ἀπό μόνα τους λόγω φυσικῆς γήρανσης τῶν δένδρων, δέν πρέπει ὁ ἄνθρωπος νά βρεῖ λύσεις; ‘ Η πρόοδος, ἡ γνώση τῆς φύσης πού δέν τήν κατέχει ἀκόμα σέ βάθος ὁ ἄνθρωπος, ὁ ἀγώνας γιά ἐπιβίωση καί οἱ ἀνάγκες προχωροῦν παράλληλα, παράλληλα καί μέ τήν συνειδητοποίηση ὅτι ἡ κάθε δράση δημιουργεῖ ἀντίδραση, ὅτι συνεχῶς νέες τεχνικές βοηθᾶνε ἀλλά τό κάθε βῆμα μπροστά δέν μπορεῖ νά σταθεῖ σωστά ἄν δέν κουβαλάει καί ὅλη τή γνώση.
‘ Η ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου στήν πραγματικότητα εἶναι ἡ ἐπίγνωση τῆς ἀναλαμβανόμενης ἀπό αὐτόν εὐθύνης μετά τήν συνειδητοποίηση τῆς γνώσης καί τῆς γνώσης ὅτι ὅλα εἶναι ἀλληλένδετα, ἰσότητα σημαίνει διπλῆ εὐθύνη καί γι’ αὐτόν πού δέν γνωρίζει ἀκόμα, δικαιοσύνη σημαίνει πολλαπλῆ εὐθύνη, πολλαπλῆ ἐπαγρύπνηση.
http://teeserver.tee.gr/online/afieromata/1997/1957/p46.htm
http://www.papanastasiou.eu/company/%CF%83%CE%BA%CE%AD%CF%88%CE%BF%CF%85-%CF%80%CF%81%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BD%CE%B1/
Κύριε Σαββίδη, μήπως θα πρέπει να μας προστατεύσετε από τις άκομψες και κυρίως υβριστικές επιθέσεις κομματικών εγκάθετων;
Είμαστε ιστολόγιο ανοιχτού διαλόγου ή θα πρέπει να στρέψουμε την ματιά του νόμου ώστε να διασωθούμε σε κάποιο μέλλον;
Δεν διαθέτω ούτε συμμορία, ούτε κοντάρια, η μόνη μου ασπίδα είναι οι θεσμοί του ελεύθερου και δημοκρατικού μου κράτους … προς στιγμήν και για όσο θα είναι ελεύθερο..
Τι να κάνω, να βάλω κουκούλα παρατσούκλι όπως οι οξυδερκείς αναλυτές από όλο το δημοκρατικό φάσμα της κοινωνίας μας;
Γιά το ύπερθεν:
Στίχοι – Μουσική : Νίκος Πορτοκάλογλου
Ενορχήστρωση : Ν. Πορτοκάλογλου μέ τή βοήθεια τών Μουσικών
Ηχοληψία, Μίξη : Βασίλης Κορρές, STUDIO SIERRA
Επιμέλεια Παραγωγής : Νίκος Πορτοκάλογλου, Μιχάλης Καλκάνης
Παραγωγή : UNIVERSAL MUSIC
Έπαιξαν οί Μουσικοί:
Μιχάλης Καπηλίδης : Τύμπανα
Νίκος Πορτοκάλογλου : Ακουστική Κιθάρα, Ντέφι
Νίκος Πασσαλίδης : Γιουκαλίλι
Μιχάλης Βρέττας : Βιολί
Πάνος Μουζουράκης : Φυσαρμόνικα
Νίκος Σάλτας : Ακκορντεόν
Μιχάλης Καλκάνης : Κοντραμπάσο
Σπέσιαλ, τού Νικόλα μας,
τού κ. Πλοιάρχου τής Μαούνας μας:
Στα σκοτεινά τα όνειρά σου κρύβεις
και βιαστικά την πόρτα σου ανοίγεις
απ’ τη σκιά πες μου πώς θα ξεφύγεις
Απ’ τη σκιά που την πληγή σου ξέρει
και σιωπηλά μαζί σου υποφέρει
απ’ τη σκιά, το μυστικό σου ταίρι
Όπου κι αν πας
Όπου κι αν πας θα ‘ρθω
Όπου κι αν πας, μην το ξεχνάς
παντού σ’ ακολουθώ, είμαι η σκιά σου εγώ
Όσο βαθιά στο ψέμα κι αν τρυπώσεις
όσο γερά την πόρτα κι αν κλειδώσεις
απ’ τη σκιά πες μου πώς θα γλιτώσεις
Όπου κι αν πας
Όπου κι αν πας θα ‘ρθω
Όπου κι αν πας, μην το ξεχνάς
παντού σ’ ακολουθώ, είμαι η σκιά σου εγώ
Κουφαλίτσα, δεν χάνεις ευκαιρία που θα μου την πέσει κάποιος , να ορμήσεις…
Μην ενοχλείτε το Σαμαρά.
Στέφανε, σ’ έπιασε οψίμως ο πόνος για το περιβάλλον ; Μα η καταστροφή του είναι το αποτέλεσμα της διαρκούς “ανάπτυξης” που με τυφλό πάθος πρεσβεύεις.
Ναι η ηλικία του γνωστού μας σύμπαντος είναι κάπου 14 δις έτη , για βάλε όμως και την ηλικία που θα προκύψει μόλις λαβουμε υπόψη και τα “παράλληλα σύμπαντα” για τα οποία γίνεται λόγος. Όπως και να’ χει το σύμπαν, ο Θεός, “κοπίαζε” επί μακρόν ώστε να προκύψει η Μορφή , κι’ αυτή είναι έμφυλη στα ανώτερα (δηλαδή στα πιο πολύπλοκα) όντα. Τι σημαίνει αυτό για μας ; Δεν είπα κάτι ακαταλαβίστικο νομίζω. Ηρέμησε και πάψε να βλέπεις γύρω σου εχθρούς. Ο εχθρός είναι μέσα σου.
Εν ανάγκη Στέφανε , βάλε “κουκούλα” (παρατσούκλι)όπως βάζουν στ’ άλογα για να μη φοβούνται τον ίσκιο τους όταν περνάνε μέσα από στενά.
Δέν πρόκειται για παρεξήγηση ερωτώντα τα περι του θανάτου που λές,αλλά για μιά ακόμη πονηριά του κυρίαρχου λόγου.
Άν δέν έχει νόημα η τέχνη λέει ο καγγελάρης και άν ο θάνατος ειναι νόημα,τότε παύει να υπάρχει (ο θάνατος).
Δηλαδή άν κατάλαβες τι θέλει να πεί ο καλλιτέχνης,έρχεται καταπάνω μου ένα τρομερό λιοντάρι να με φάει,και τότε μπαίνω στον κόσμο του μη τόπου,χάνω το νόημά μου,δέν έχω σάρκα και οστά,και συνεπώς παύει και το λιοντάρι να θέλει να με φάει και περνάει στην ανυπαρξία και αυτό.
Ή μπορεί να το ζωγραφίσω με ένα κοντάρι καρφωμένο στο στήθος του για να είμαι σίγουρος ότι σκοτώθηκε.
Ο άκρατος υποκειμενισμός. Ο κοσμος υπάρχει επειδή τον αντιλαμβάνεται η συνείδηση και του δίνει νόημα,αλλα άμα του το πάρει περνάει στην ανυπαρξία,ο κοσμος.
Αυτά τα λέγαμε τις περασμένες δεκαετίες και μας άρεσαν,πάντα όμως είχαμε την υποψία,τουλάχιστον οι πιο σαρκαστικοί απο μάς,πώς όλα αυτά θα είναι παντελώς ανόητα και βαρετά για κάποιον που πεινάει στην αφρική για παράδειγμα.
Και να που πεινάμε και εμείς σήμερα και όντως μας φαίνονται ανοητα και βαρετά.
Διότι για αυτόν τον άστεγο που έπεσε χθές στο κενό και σκοτώθηκε,δέν αρκούσε τελικά ούτε ένα χαικού,ούτε τα τέσσερα τελευταία τραγούδια του στράους ούτε ένα ηλιοτρόπιο του βαν γκόγκ,μιά μάσκα των παπούα κλπ,για να αναστομωθεί η αιμοραγία της υπαρκτικής αορτής της αγωνίας του και να αναχαιτιστούν οι καταστροφικές δυνάμεις του σημαίνοντος. Για όλα αυτά αρκούσε μιά πτώση μερικών μέτρων για να διαλυθουν στην άσφαλτο.
Και επειδή στην περίπτωση αυτή δέν μπόρεσε η εξουσία με την επιστήμη να τον προλάβει δίνοντάς του κατασταλτικά χάπια ή με τα όργανά της να τον πάρει χαμπάρι ο σφακιανάκης της διαδικτυακής χωροφυλακής και να τον πιάσει πρίν πεσει,έρχεται η τέχνη που φυλάει τον μη χώρο η ουχωροφυλακή δηλαδή,να μας προσφέρει ” έναν ου-τόπο για τον θάνατο αρνούμενη το νόημα μέσω της διάλυσης της μορφής, για να αποδώσει ένα μη-νόημα ως δυνατότητα μιας άλλης ζωής, εντεύθεν της μεταφοράς, αλλά εντός ωστόσο της κηδεμονίας του σημαίνοντος, έστω αποδιοργανωμένου, αφού και η Art Brut αν θέλει να είναι Τέχνη εντάσσεται στη μορφή. ”
Φέξε μου και γλύστρησα δηλαδή.
Διότι η τέχνη σώζει λένε οι καλλιτέχνες,ομοίως και η πίστη λένε οι θρησκευόμενοι,κάνοντάς μας να καταλάβουμε πόσο πολύ ενοχλείται η εξουσία (ο κυρίαρχος λόγος άς πούμε καλύτερα),απο τον θάνατο,αφου είναι ο μόνος που δέν μπορεί πραγματικά να ελέγξει.
Δέν λέω βέβαια άντε να πάμε να αυτοκτονήσουμε,αλλα απλώς ότι εντέλει ο θάνατος είναι η μόνη έξοδος πρός την ελευθερία όπου δέν θα σε ακολουθήσει κανένας καταπιεστής σου,όσο και να κοκορεύονται το αντίθετο διάφοροι και να βγάζουν πομπώδεις επικήδειους. Η πραγματικότητα θα είναι πάντα εκεί τρομερή και αμείλικτη,αφού κάποτε και οι ίδιοι αυτοί θα συναντήσουν τον θάνατο όπως σωστά λέει ο βρασίδας (δηλαδή ο ου καλλιτέχνης που μετατρέπει σε ουθανατο τον θάνατο και που όταν πεθάνει κάποτε και αυτός,θα απαλειφεί ο θάνατος θα απαλειφεί και ο καλλιτεχνης και θα μείνει μόνο το ουου),σάν την συνάντηση με το αναπόφευκτο νόημά τους που σε όλη την ζωή τους απεφευγαν,που ήταν νεκροί στην ζωή τους δηλαδή για αυτό και δέν θα υπάρχει τίποτα να λειώσει όπως πάλι πολύ σωστά λέει ο βρασίδας. Για αυτό και ο θάνατος μπορεί να είναι τρομερός και φοβερός,είναι και ο τέλειος δικαστής όμως και δέν την χαρίζει σε κανέναν,τρελλό και λογικό,καλλιτέχνη και μή.
ΥΓ Και βέβαια όλος αυτός ο υποκειμενισμός έχει μιά δόση αλήθειας,μόνο άν όμως βάλουμε και την συγκίνηση που τον δεσμεύει με την πραγματικότητα και την οποία ξέχασε να βάλει ο καγγελάρης.
Η τέχνη μας αγγίζει όχι επειδή είναι απλώς παράλογη ή έρχεται σε ρήξη κλπ,αλλά επειδή μας συγκινεί (όταν το κάνει αυτό).
Και το μέτρο της συγκίνησης το δίνει πάλι ο θάνατος,αυτός ο θάνατος της δικής μας πραγματικότητας όπως επέμεναν οι μεγάλοι τραγικοί,και όχι ο θανατος του ου τόπου και τρέχα γύρευε και τα μυαλά στα κάγγελα(ρη).
ΥΓ2 Ποιός έβρισε πάλι τον στέφανο και δέν το κατάλαβα;
Μα είναι δυνατόν να βρίζουν τον πιο καλοσυνάτο και ευγενικό σχολιαστή εδω μέσα;
Εύγε, νέε μας!
Άλλη μια επιβεβαίωση ότι οι Γραφές είναι αλάθητες…..
Λέει ο Χριστός “αν σωπάσω Εγώ θα το φωνάξουν και οι πέτρες”.
σ.σ με αναφορά στο π17 δεύτερη παράγραφο (αφού το τούτο ‘δω του Εξαρχείου το είδα εκ των υστέρων): “Ε, λοιπόν Ασπίκ προς αποτροπιασμό του ΑΠΟΛΙΘΩΜΕΝΟΥ Εξαρχείου θα σου απονείμω πιστοποιητικό…. ζωής”
τό ‘χ’ η κούτρα σου
Βλαξ
νά ‘ρχεσαι δεύτερος ενώ τρέχεις μόνος σου
Κάτι πάει να βγει από τον dyno-συλλογισμό σου, όμως αυτοαναιρείσαι στο μισό σου κείμενο, ίσως διότι ξεχνάς το τι έχεις γράψει ο ίδιος!Κορφολογώ:
Το ότι ήταν λαμπρά τα μνημεία ή οι τύμβοι των Μακεδόνων π.χ.(λόγω συγκυρίας), δεν απέτρεψε τους επόμενους, να τα θεωρήσουν μπούρδες και να τα αφήσουν να χαθούν.
Σε αναγωγή του παρελθόντος, τα πάντα υφίστανται το ίδιο κι εδώ μπαίνει ο κυρίαρχος λόγος δηλαδή οι κυρίαρχες πεποιθήσεις που ανανεώνονται, ασχέτως εάν καταστρέφουν.
Είναι εκπαιδευτική διαδικασία διαμόρφωσης σκέψης από τις εκάστοτε κοινωνίες και τις κυρίαρχες πεποιθήσεις τους που διαχέονται στους περισσότερους.
Το ότι σχετικά με το θάνατο αρχίσαμε να ασχολούμαστε ως φυσικό φαινόμενο, δεν σημαίνει πως είναι νομοτελειακώς, εκτός κι αν το παρουσιάζει κάποιος όπως εσύ ή ο οποιοσδήποτε ως τέτοιο, διότι βολεύει στις παραπέρα πεποιθήσεις του και το ιδεολόγημά του!
Ήδη οι σημερινές κοινωνίες τον έχουν απωθήσει προς τα πίσω κατά το διπλάσιο χρόνο ζωής, άρα νικιέται!
Το ότι αντιληφθήκαμε άλλες συμπαντικές λειτουργίες και άρα αιτίες ολικής θανάτωσης, επίσης προσφέρουν υλικό για να νικηθεί περαιτέρω..
Άρα, όλα μπορούν συνεχώς να αναθεωρούνται, μόνο εάν πιστεύουμε στη μη αναθεώρηση και άρα στη μοιρολατρία, τότε χτίζουμε ντουβάρια και βάζουμε θεμέλια σε αυτό που λέγεται… ΔΟΓΜΑΤΙΣΜΟΣ!
Καλώς τον βλαξ. Πάντα εξαιρετικός στα κείμενα του.
Ο θάνατος ασπικ είναι έξοδος στην ελευθερία ,αν είσαι ελέυθερος την ώρα του θανάτου .
Δεν αφήνουμε τίποτε εδώ ασπικ , εκτός από το σώμα , του οποίου οι απαιτήσεις , που δεν ελέγχθηκαν , μας ζορίζουν κι εκεί.
Όπως πολύ σωστά λες …
Για αυτό και ο θάνατος μπορεί να είναι τρομερός και φοβερός,είναι και ο τέλειος δικαστής όμως και δέν την χαρίζει σε κανέναν,τρελλό και λογικό,καλλιτέχνη και μή….
Κάπως έτσι τα βλέπει και η εκκλησία.
Ὄντως φοβερώτατον, τὸ τοῦ θανάτου μυστήριον, πῶς ψυχὴ ἐκ τοῦ σώματος, βιαίως χωρίζεται ἐκ τῆς ἁρμονίας, καὶ τῆς συμφυΐας ὁ φυσικώτατος δεσμός,
Ποία δόξα ἔστηκεν ἐπὶ γῆς ἀμετάθετος; Πάντα σκιᾶς ἀσθενέστερα, πάντα ὀνείρων ἀπατηλότερα· μία ῥοπή, καὶ ταῦτα πάντα θάνατος διαδέχεται.
http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/prayers/funeral_translation.htm
Μέσω ποιων ακριβώς τοποθετήσεών μου , εδώ και τόσα χρόνια που βρισκόμαστε, συμπέρανες πως προσβλέπω στην όποια “ανάπτυξη” υπονοείς , που καταστρέφει το περιβάλλον;
Μήπως στην υποκειμενική φαύλη και διαθλαστική οπτική των πάντων που δεν μας καλοκάθονται με αυτά που ακούμε και διαβάζουμε, όπως για παράδειγμα και ο Μπάμπης όταν με χρίζει νέο-φιλελεύθερο ή ο παραπάνω ρουφιάνο ή ο Μπάμπης πάλι, πριν δυο μέρες ως δοσίλογο με τον άλλον τον άγνωστο τον νεοεμφανιζόμενο;
Δεν σου απευθύνθηκα ως εχθρό μου, εσύ κρίνεις ως έτσι τα πράγματα για να δικαιολογήσεις τις όποιες δήθεν διαπιστώσεις σου, που στην ουσία είναι προκαταλήψεις και μάλιστα από τις χειρότερες του είδους.
Δεν είναι τυχαίο όμως πως αυτές οι προκαταλήψεις και ακόμη χειρότερα οι αντιδράσεις σε ό,τι μας αναστατώνει των ήσυχο(βαλτωμένο) κόσμο μας, ανήκουν σε φορείς συγκεκριμένων δογματικών ιδεολογημάτων!
Ελπίζω να γίνεται κατανοητό, πως εάν υπάρχει κάποιος εχθρός στα λόγια μου, είναι αυτό και μόνο, δηλαδή η στερεότυπες προκαταλήψεις και η κοινή περιρρέουσα ατμόσφαιρα της κατίνας και της Τατιάνας , που δεν αφήνει να μπει φρέσκος αέρας ή έστω νέος , στο κοινό μας σπιτικό!
Όσο για τον κόπο του θεού ή του σύμπαντος, εντοπίζεται και άλλο φάουλ στον ευκαιριακό σου συλλογισμό και έχει να κάνει με το ότι δεν “λένε κάποιοι” γι αυτά όπως για παράδειγμα όταν μιλά ο ασπικ για τον κομμουνισμό και την αριστερά “του”-(του, διότι δεν είναι ανιχνεύσιμη σε κανένα σοβαρό πολιτισμένο μέρος του κόσμου, πλην των δικτατοριών), μα είναι μαθηματικοφυσικές προσεγγίσεις και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό αποδείξιμες μέσω των μαθηματικών εξισώσεων και συμπληρώνονται ως προβληματισμός με την “τέταρτη διάσταση”, που δεν μπορεί να αντιληφθεί ο αδύναμος και μη επαρκής ανθρώπινος εγκέφαλος, όπως μας τα μεταφέρει ο Θεοδοσίου και ο Δανέζης!
Μιλάμε δηλαδή για συνταρακτικές αναθεωρήσεις ως προς τη μορφή το σχήμα την ύλη , το ΠΑΝ!
Ξέρεις, νταλικέρης είμαι, αλλά τον “μαιντανό” μορφωμένο δεν θα τον παίξω όπως θέλετε αρκετοί από εσάς, ενώ στην ουσία έχετε άγνοια ακόμη και των λέξεων που χρησιμοποιείτε…
Σε καλημερίζω και σε παρακαλώ να κουλάρεις φίλε μου!!
ΥΓ: Δεν είναι τυχαίο πως υπέροχες βρίσκει τις παραπάνω…. σκέψεις σου και ο Χρίστος, λαμπρό παράδειγμα ανανέωσης και εγκεφαλικής φιλελευθεροποίησης!
Παντελή, κάνε πλακίτσα…
Την επόμενη φορά που θα διαφωνώ με τον προβληματισμό σου, δεν θα μακρηγορήσω….
Θα σε αποκαλέσω ευθέως όπως πράττουν οι εξυπνάκηδες αναχρονιστικοί ως:
δοσίλογο
προδότη
ρουφιάνο
σάπιο στην ψυχή και άρα ο θάνατός σου, είναι χάρισμα για την κοινωνία!
Και μετά έλα να το ξανασυζητήσουμε!
Όπα Στέφανε.
Ερμήνευσε μου αυτό το εγκεφαλικό ,πως το είπες.
Πάντως δεν συμφωνώ ότι σε κυνηγάει κάτι ή κάποιοι.
Ελεύθερη συζήτηση κάνουμε.
Προφανώς όμως διαφωνώ με χαρακτηρισμούς σε προσωπικό επίπεδο.
Βρε Στέφανε , δεν θυμάσαι τις ξεγυρισμένες σου συζητήσεις με κάποιον Red που ήταν όλο για ανάπτυξη και παραγωγή και οικονομικά και λοιπά και λοιπά και που συγκρίνατε ποιός την έχει μεγαλύτερη την οικογένεια και πόσο καταφερτζής είναι ;
Για ηρέμησε σε παρακαλώ και σταμάτα να έχεις ιδέες καταδίωξης. Εντάξει, πράγματι που και που γράφονται δω πέρα κάποια επιθετικά σχόλια, αλλά που να έβλεπες παλιότερα τι γινόταν. Τώρα πια όμως δεν είσαι καινούργιος ώστε να συνεχίζεις να είσαι καχύποπτος με τους πάντες και να βλέπεις παντού τη κόκκινη αρκούδα που τάχα σε κυνηγάει ή τον Μητροπολίτη με το επιτίμιο.
Άσχετα απ’ το αν ο Ασπίκ έχει αριστερές καταβολές με την έννοια του ανθρωπισμού, είναι δυνατόν μετά από τόσο καιρό να τον ταυτίζεις με τις δικτατορίες που προέκυψαν υπό αριστερό μανδύα ; Αφού ο λόγος του είναι σφόδρα αντιεξουσιαστικός σε σημείο που κάποτε υπερέβαλλε προς την πλευρά της απόλυτης αναρχίας για χάριν της φιλίας προς την ελευθερία. Μην μπερδεύεις την ελευθερία του πνεύματος με την ελευθερία των αγορών. Ο φιλελευθερισμός ως πολιτικό-οικονομικός όρος δεν έχει απολύτως καμιά σχέση με την ελευθερία του πνεύματος και το ανοιχτό μυαλό αλλά συνδέεται με την απόλυτη στενοκεφαλιά. Άλλο φιλελευθερισμός και άλλο φίλος της ελευθερίας. Ο φιλελευθερισμός ως πολιτικός όρος βρίθει δογμάτων του αισχίστου είδους με πρώτο και κύριο δόγμα “ό θάνατός σου, η ζωή μου”.
Αμ εμένα πάλι να με συνδέεις με συγκεκριμένες ιδεολογίες και δόγματα είναι τόσο άστοχο όσο το να νομίζεις ότι ο Εξαρχείου είναι χανούμισα.
Για ηρέμησε λίγο , και δες την ιστοσελίδα σαν τόπο φιλικής κουβέντας όχι σαν αρένα ανταγωνισμών.
Προς τι όλα αυτά περί εξισώσεων ; Ποιός αμφισβήτησε το αχανές του σύμπαντος ; Η ερμηνείες περί θανάτου είναι υπό κρίση εδώ κι’ όχι οι μαθηματικές εξισώσεις. Οι συγκεκριμένοι, μια και τους ανέφερες, ο Δανέζης και ο Θεοδοσίου (γιατί και αυτούς είχα υπόψη μου όταν έγραφα τα παραπάνω προς Ασπίκ) είναι φορείς ακριβώς αυτού του άκρατου υποκειμενισμού και ταχυδακτυλουργοί που παίζουν με την έννοια του θανάτου. Κι’ αυτοί μιλούν περί αθανασίας αλλά όχι της μορφής , μα κάποιας διάχυτης ενέργειας που μένει μετά το θάνατο. Σιγά τα ωά.
Ούτε να είσαι υπεραισιόδοξος με τα άλματα της επιστήμης γιατί υπάρχει και πνευματικός θάνατος που καραδοκεί. Θάνατος του συναισθήματος και του πνεύματος. Ο θάνατος δεν νικιέται τόσο εύκολα επειδή αυξήθηκε στο διπλάσιο ο μέσος όρος επιβίωσης με τον έλεγχο πολλών ασθενειών, γιατί έρχονται κι’ άλλα δεινά. Τι να το κάνεις να ζεις 150 χρόνια ας πούμε σ’ ένα σεληνιακό τοπίο ;
Κανείς δεν σε ανταγωνίζεται, κανείς δεν σε υποτιμά αλλά πάψε να τρώγεσαι με τα ρούχα σου αλλιώς θα καταντήσεις στριγγλόγερος σαν τον Εξαρχείου που έτσι και χαμογελάσει θα εμφανιστούν ρωγμές στο μαρμάρινο πρόσωπό του.
Δεν υπάρχουν κόκκινες αρκούδες στο κατόπι σου, ούτε μανιασμένοι μητροπολίτες.
Χαλάρωσε και απόλαυσε την συν-ζήτηση όπου αυτή υπάρχει.
Κι’ εμείς σ’ αγαπάμε.
σάν θέλεις νά θεμελιώσεις κάτι,
νά σφάζεις κόκορα,
όχι εμένα, έ;
Καλό….
Για πες μου όμως Εξ, σήμερα μόλις αναρωτιόμουν αν έχει υπάρξει κάτι που να σ’ έχει κάνει να γελάσεις με τη καρδιά σου . Έχεις γελάσει ποτέ πραγματικά ή έχεις γίνει σαν τους θεματοφύλακες της “Αλήθειας” στο “Όνομα του Ρόδου” του Ομπέρτο ΈΚο ; Σαν αυτούς τους κυριολεκτικά σατανικούς ευνούχους που είχαν εξοστρακίσει το γέλιο ως υπηρεσία προς τον Θεό ;
Για δείξε μου ή πες μου κάτι που να σ’ έχει κάνει πραγματικά να γελάσεις με τη ψυχή σου. Όχι ειρωνικά ή σαρκαστικά αλλά χαρούμενα .
Α γεια σου κι εδώ!
Δεν του δανείζεις κανένα βιβλίο με αρσενικό να…. μαυρίσει η γλώσσα του και να πηδήξει από κάποιο νοητικό του παράθυρο;
δηλαδή δέν γέλασες μέ τό ύπερθεν;
πάντως δέν είμαι σάν τόν αλμπίνο ιησουΐτη καλόγερο(πού λέει ό λόγος καί ό Ντάν Μπράουν!) τού Κώδικα Νταβίντσι,
όπως θέλει νά μέ καταντήσει ό Χρίστος!
Μόνο την χαρά σου θέλω φίλε .
Ρε συ, μπας κι έκανες ταχύρυθμα μαθήματα επιθετικής ψυχολογίας;
Και η Βαλεντίνη Βασιλειάδου (μια τηλεοπτική χαρτορίχτρα της Θεσσαλονίκης) , αγαπάει όλο τον κόσμο και γι αυτό θέλει να του πωλήσει λιβανάκια για κάθε νόσο και κάθε…
Συνεχίζεις να αυθαιρετείς ως προς τις διαπιστώσεις μου προς το πρόσωπό μου και το πράττεις με λαικίστικο τρόπο…
Να το σκεφθείς!
Το κακό είναι πως συνεχίζεις να αυθαιρετείς και ως προς τις αναλύσεις σου παραπάνω για τα όντως σημαντικά!
Μιλάς λες και τα έχεις λύσει όλα στο μυαλό σου και καταλήγεις στα κολοκύθια του άσπικ που είπες χθες.
Διάβασέ τα ξανά για χάρη μου αύριο, με λίγη απόσταση και θα το διαπιστώσεις ίσως.
Μιλάς και αναλύεις νομοτελειακά και άρα καταλήγουμε/γω πάλι δυστυχώς στην έννοια του ΔΟΓΜΑΤΙΣΜΟΥ!
Κι εγώ το ίδιο κάνω τώρα, αλλά δεν μου αφήνεις περιθώριο, ούτε χιλιοστό συνομιλητή, όσο κι αν θέλω να τα μετρήσω διαφορετικά τα λεγόμενά σου!
Δεν αγαπώ κανέναν σας σε αντίθεση με εσένα που το λες και μάλιστα σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο για λεκτική κενού περιεχομένου έμφαση..
Σας σέβομαι και χαίρομαι για τα χρόνια που μπορούμε να συζητούμε , έστω και διαφωνόντας, ως εκεί όμως.
Την έκφραση, αειφόρο ανάπτυξη την έχεις ακούσει ποτέ ερωτών;
Ποιος τρελλός εγκέφαλος, εκτός από το δογματικό εγκέφαλο θα μπορούσε να συνδυάσει στα χρόνια μας την ανάπτυξη χωρίς την κοινωνική και περιβαλλοντική ευημερία σε όλα τα επίπεδα;
Μια επίσκεψη σε βιομηχανική περιοχή της βόρειας Ευρώπης , θα σε έπειθε να αλλάξεις οπτική, εάν δε επισκεφτείς και κέντρο πόλης, τότε θα έφτανες να πηδήξεις από το μπαλκόνι σου για να ησυχάσεις…
Ερωτών και συνομιλητή, δυστυχώς βρίσκεσαι κι εσύ και πολλοί άλλοι εδώ μέσα, ΠΟΛΥ πίσω από τα πραγματικώς συμβαίνοντα στον κόσμο!
Δεν επιτρέπεται όμως για έναν σύγχρονο πολίτη, εκτός κι αν ζει στην αναπτυξιακή πορεία της …. Κίνας της αιθαλομίχλης και των σωματιδίων και των 150 Ευρώ ως μηνιαίο μισθό!
Πλιζ!
Και έλεος δηλαδή!
Λυπηθείτε μας, λυπηθείτε τα αυτονόητα δηλαδή…
Αν την έχω ακούσει λέει την “αειφόρο ανάπτυξη” ; Μας πέθανες δω μέσα με δαύτηνε προ τριετίας εσύ ο ίδιος. θα την είχες αναφέρει ίσα με 13 δις φορές.
Το ότι έχουν μετατοπιστεί οι απόψεις σου ώστε πια να είσαι περίπου οικολόγος δεν σου θυμίζει κάτι από “αστάθεια” Άσπικ ;
Στέφανε, δεν κατάλαβα καθόλου τι ήθελες να πεις εδώ :
“Μιλάς και αναλύεις νομοτελειακά και άρα καταλήγουμε/γω πάλι δυστυχώς στην έννοια του ΔΟΓΜΑΤΙΣΜΟΥ!
Κι εγώ το ίδιο κάνω τώρα, αλλά δεν μου αφήνεις περιθώριο, ούτε χιλιοστό συνομιλητή, όσο κι αν θέλω να τα μετρήσω διαφορετικά τα λεγόμενά σου!”
Εννοείς ότι μιλάω “δικανικα” δηλαδή με νομικίστικο τρόπο θέτοντας κανόνες και όρους ; Θου κύριε !!
Δεν ξέρω για ποιά “κολοκύθια” του Ασπίκ μιλάς, αλλά αν ήσουν πιο χαλαρός θα καταλάβαινες τι εννοείται ως αστείο , τι ως πείραγμα και τι ως σοβαρή τοποθέτηση. Εσύ τα έχεις κάνει έναν αχταρμά στο κεφάλι σου.
Αποκλείεται να μιλάω λαϊκίστικα γιατί αυτό είναι προνόμιο των εξουσιών που τάχα συγκαταβαίνουν προς το “λαό”. Εγώ δεν αποτελώ καμιάς απολύτως μορφής εξουσία οπότε το “λαϊκίστικο” δεν κολλάει εδώ. Ούτε μιλάω προς τον “λαό” . Μιλάμε δω ως άγνωστοι μεταξύ μας συνάνθρωποι παλεύοντας με τις απόψεις μας
και μόνο. Ούτε με το στάτους μας , ούτε με τα πτυχία μας , ούτε με τα λεφτά μας, ούτε με τις γνώσεις μας ούτε με την παραγωγικότητά μας , ούτε με τη φυσική μας ρώμη αλλά απλώς με τις απόψεις μας καθώς τις θέτουμε σε δοκιμασία και δεχόμαστε επιρροές από τους συνομιλητές ή τους επηρεάζουμε με τα επιχειρήματά μας. Αυτό είναι όλο.
Όσο για το “Κι’ εμείς σ’ αγαπάμε” το είπα στον πρώτο πληθυντικό για να φανεί ακριβώς αυτό που είπες ότι δεν νιώθεις εσύ αγάπη για κανέναν γι’ αυτό είσαι συνεχώς στρίντζος. Και όταν λέω αγάπη εδώ, σαφώς εξ’ αποστάσεως δεν μπορεί να υπάρξει άλλου είδους αγάπη πλην του “ενδιάθετου λόγου”- δηλαδή την (θετική ή αρνητική) διάθεση που μπορεί να έχει κανείς απέναντι στους άλλους ακόμα κι’ όταν δεν τους γνωρίζει. Εγώ ας πούμε θέλω για όλους να τα βρούν με τον εαυτό τους και να είναι ειρηνκοί μέσα τους. Να θέλω ο Εξαρχείου να γελάσει και να μην είναι στρίντζος. Θέλω για σένα να νιώσεις ασφαλής με τους συνομιλητές σου έστω κι’ αν διαφωνείς μαζί τους και πάει λέγοντας.
Εσύ τι νιώθεις μέσα σου ως αυθόρμητη εσωτερική ευχή για τους άλλους ;
Να πάνε να πνιγούνε ας πούμε ; Να εξαφανιστούν ; να γίνουν στάχτη ; ή να γίνουν επιτυχημένοι όπως εσύ ;
καλό!… όλο, μέ τήν εξαίρεση πού επιβεβαιώνει τόν κανόνα, φυσικά!
Κύριε Σαββίδη,
επειγόντως ένα Μπατίρ Χανούμ Τεφτέρ
στήν χρίζουσα προστασίας Κόρη τού 9!…
Τά σημάδια είναι πολλά, νομίζω
διά νά κάνουμε δημοσιογραφικώς πώς δέν βλέπουμε, δηλαδή!
Εμπερίστατος άνθρωπος κι εσείς, δέ λέω
έχετε όμως καλυτερότερες διασυνδέσεις απ’ εμέ,
διά τό τοιούτον!
Σκέτο ς σαδισμός.
Τά στοιχεία πού καταθέτεις εξακολουθητικά εδώ μέσα,
ξεσκεπάζουν τή δόλια υποκρισία σου,
βέβαια!
Ναι Χρίστο,
βγάλε τον μανδύα που καλύπτει όλες τις πτυχές του νέου αντιρατσιστικού, ώστε όταν μαζέψουν τον εξαρχείου, να έχει παρέα;
Εκτός κι αν δεν συντάσσεσαι στις θεωρήσεις του και δεν τολμάς να το πεις ευθέως, οπότε ξαναγυρνάμε στα ψυχιατρικά που προανέφερα!
Παρέα θέλει ο άνθρωπος, να το ξέρεις, τίποτε περισσότερο!
Παρέα πού νά ‘χει νόημα, έ;
Πώς λέει ό παππούλης μου ό Αριστοτέλης:
«η γάρ κοινωνία φιλικόν»;
Τέτοιο ένα πράμα!
Η παρέα μου με τον εξαρχείου είναι σταθερή και την χαίρομαι.
Σε ποιο τραπέζι δεν υπάρχουν τσικλίσματα?
Εξαρχείου κάνε δήλωση σε παρακαλώ . Όχι πλάκα ε.
Έχει μέρες που θέλω να σου μιλήσω για το σαδομαζοχισμό Χρίστο!
Σκεπτόμουν όμως μήπως με παρεξηγήσεις…
Αφού μου δίνεις την ευκαιρία μέσω της γνώσης σου για το σαδισμό, σε προτρέπω να παρακολουθήσεις και την εξέλιξη του μαζοχισμού!
Καιρός να κάνεις την επανάστασή σου και να βρεις τον εαυτό σου στις συζητήσεις!
Ασχέτως με το ποιος συμφωνεί ή διαφωνεί μαζί σου!
Πράξε το όμως , διότι άδικα ταλαιπωρείσαι κι ας λες το αντίθετο!
Κάθε πρόταση έχει το λόγο της.
Η δική σου?
Α, ναι Ασπίκ πονηριά είναι του κυρίαρχου λόγου, γι’ αυτό και μίλησα περί “ταχυδακτυλουργικής διαχείρισης” των εννοιών αυτών. Η παρεξήγηση υφίσταται από την πλευρά των αποδεκτών που νομίζουν ότι οι ταχυδακτυλουργίες αποτελούν και απάντηση στο αρχικό ερώτημα.
Ε, λοιπόν Ασπίκ προς αποτροπιασμό του απολιθωμένου Εξαρχείου θα σου απονείμω πιστοποιητικό…. ζωής . Ότι ζεις αν κι΄ο απολιθωμένος σ’ αποκαλεί νεκρόφιλο, γιατί πράγματι, το πνεύμα σου κινείται. Δεν διστάζεις ν’ αναθεωρήσεις απόψεις όταν βλέπεις ότι δεν οδηγούν κάπου- αφού πρώτα εξαντλείς την διαδρομή και μπορώ να πω ότι διαβάζοντας έστω σποραδικά τα κείμενά σου διαφαίνεται ότι έχεις ωριμάσει σημαντικά τα τελευταία χρόνια.
Το κακό όμως είναι ότι πλησιάζουν πλέον “επικίνδυνα” οι απόψεις μας και δεν νομίζω να σε κολακεύει κάτι τέτοιο.
Σου το είχα πει και παλιότερα πως ώρες -ώρες μιλούσες σαν μητροπολίτης ως εκπρόσωπος της Εκκλησίας . Σου το επιβεβαιώνει και ο Χρίστος.
Ναι ο άκρατος υποκειμενισμός δυστυχώς δεν είναι κάτι που ανήκει στο παρελθόν. Η επιστήμη υιοθετεί πλέον τέτοιου είδους προσεγγίσεις που κάποτε ήταν στη σφαίρα απλώς του διανοητικού πατινάζ. Η πλήρης αποσύνδεση από την πραγματικότητα και όχι η απλή επιθυμία καλλιτεχνικής μεταποίησής της συνεπάγεται μια ιδιότυπη απανθρωπιά ακριβώς γιατί καταστέλλεται η συν-κίνηση και τελικά η ευ-αισθησία. Το παράδειγμά σου με το λιοντάρι μου θυμίζει ένα παράδειγμα που είχα φέρει πολλά χρόνια πριν σε κάποιον που έκανε όχι απλώς πατινάζ αλλά σκι σε φιλοσοφικές θεωρήσεις άκρατου υποκειμενισμού, τύπου “όλα είναι στο μυαλό μας”. Του είχα πει πως η θεωρία του θα είχε ισχύ αν από την επόμενη εβδομάδα εμφανιζόταν κάποιος άλλος να εισπράξει τον μισθό του αντ’ αυτού για ίδιον όφελος. Αν μπορούσε να επιμείνει στην άποψη ότι αυτό θα ήταν “μόνο στο μυαλό του”, θα συμμεριζόμουν την θεωρία του.
Ναι η τέχνη πρέπει ν’ ανοίγει νέους δρόμους ώστε να διασώζεται και να βελτιώνεται η μορφή κι’ όχι να εφευρίσκει ακόμα περισσότερους τρόπους διάλυσής της ή έστω να συναινεί στη διάλυση. Αλλιώς πρόκειται περί ασύμμετρου δηλαδή ανέντιμου πολέμου. Υπάρχουν ΤΟΣΕΣ δυνάμεις που επιδιώκουν την πλήρη αποδόμηση που είναι άνανδρο να συντάσσεται κανείς μ’ αυτές για να παραστήσει τον “καλλιτέχνη”.
Η αληθής τρέλα είναι αποδόμηση των νοητικών λειτουργιών -ουδέν εύμορφο σ’ αυτό πόσο μάλλον καλλιτεχνικό. Η κατά συνθήκη “τρέλα” , αυτό που ονομάζουμε τρέλα χωρίς να είναι, επειδή απλώς ορθώνει ανάστημα μπρος σε σαθρές ή επισφαλείς κοινωνικές δομές, ναι, συνδέεται άμεσα με την τέχνη γιατί επιδιώκει να προσδώσει νέα μορφή.Πιο ευ-μορφη (καλώς εχόντων των πραγμάτων).
Ας πούμε ότι ο άκρατος υποκειμενισμός ήταν μια παιδική αρρώστια που το ανθρώπινο πνεύμα έπρεπε να περάσει καθότι δεν διατίθεται εμβόλιο.
Λοιπόν Ασπίκ, φέτος είδα επί σκηνής τις “Βάκχες” Ευριπίδη. Επειδή λοιπόν ο άκρατος υποκειμενισμός του Διονύσου οδηγεί στη διάλυση της μορφής καθώς ο Πενθέας έπεσε σαν τον άστεγο απ’ τον τρίτο όροφο της υπαρξιακής αγωνίας, και διαλύθηκε ακριβώς όπως ο άστεγος, ευχαριστώ δεν θα πάρω απ’ το κρασί του Διονύσου όσο μεθυστικό και να είναι. Άσε και την διάλυση της Αγαύης…Θα έλεγα, της Αγάπης…
Απαραίτητη η αποδόμηση μέχρι που αρχίζει η αποδόμηση του ίδιου του νήματος κι’ όχι απλώς των λαθών στο πλεκτό.
Τόση συγκίνηση για την υπαρξιακή αγωνία του αστέγου!
Τι λεκτική συμπόνοια!
Τι εμπεριστατωμένη αντικειμενική ανάλυση!
Δεν ρωτάς/με ερωτών, τώρα τον ασπικ να μας μιλήσει για τα βαθύτερα αίτια-αισθήματα-πεποιθήσεις ή ό,τι άλλο θέλει, σχετικά με τις τοποθετήσεις του για τους νεκρούς της μαρφιν;
Θα είχε πραγματικό επιστημονικό ενδιαφέρον σε συνάρτηση με την τωρινή ευαισθησία του/σας!
Σωστόος!…
Στέφανε, αφού πρώτα διαβάσεις αυτό https://www.anixneuseis.gr/?p=98030&cpage=1#comment-344576, να σου απαντήσω.
Αν ο Ασπίκ σε κάποιες φάσεις παρασύρθηκε απ’ το αντιεξουσιαστικό του πνεύμα και δεν έκρινε ακριβοδίκαια τη συγκεκριμένη κατάσταση, δεν είναι λόγος να είσαι μονίμως στη τσίτα προσδίδοντας και πολιτική διάσταση σ’ ένα ατόπημα της στιγμής. Όπως βλέπεις όμως διαρκώς φιλτράρει τις απόψεις του και είναι πρόθυμος να επαναπροσδιορίσει.
Μακριά απ’ τον φανατισμό παντός είδους. Ο φανατισμένος είναι ο μη-σκεπτόμενος.
Α γεια σου!
Το ίδιο προσπαθώ να διατυπώσω και να γίνει κατανοητό με όλα τα σχόλιά μου, ειδικά στα τελευταία!
Αυθαιρετείς ΠΑΛΙ, λέγοντας πως προσπαθώ να προσδώσω πολιτική διάσταση, ίσα ίσα, ανθρώπινη διάσταση θέλω να καταδειχθεί και τίποτε περισσότερο!
Δεν το έπραξε ποτέ όμως ως προς την αναθεώρηση του παραπάνω πραγματικού και κοινωνικά συνταρακτικού γεγονότος , ενώ αντιθέτως το ανακαινίζει με νέες καινοτόμες προσμίξεις και δεν χάνει(όχι μόνο αυτός), ευκαιρία να υπερτονίσει επίσης συνταρακτικά κοινωνικά γεγονότα που μας θλίβουν όλους, ως παπάς ή πάπας της ανθρωποσύνης και των φτωχών για να είμαι και ΙΝ ειδησεογραφικά!
Φυσικά κατανοώ πως δεν λέει και πολλά το αν κάποιος οποιοσδήποτε υποστηρίζει το ίδιο με τον Μπάμπη και δεν το μέμφομαι ως εγκληματία.
Συζήτηση κάνουμε, αλλά ΌΧΙ να κάνουμε συνεχώς κύκλους και να λέμε ιστορίες για αγρίους και ταυτοχρόνως να ψάχνουμε και νοήματα βαθειά και δε συμμαζεύεται;
10 χρόνια είμαστε με τον ασπικ εδώ και όχι κανά δυο μέρες…
Καλά βρε Στέφανε πότε πρόλαβες τα 10 χρόνια ; Έχεις πετύχει τη διαστολή του χρόνου ; Ούτε 3 χρόνια δεν έχεις με τον Ασπίκ, εγώ μόλις που έκλεισα τα 5 …
Οι κύκλοι χρειάζονται γιατί σε κάθε κύκλο αναμοχλεύονται τα δεδομένα και ωριμάζει η σκέψη όπως και το τυρί.
5,5
Βλαξ!
σωστά , άγρυπνε αετέ του χρόνου.
Αυτή η κατάσταση με τις απαντήσεις, είναι μεγάλη ηλιθιότητα και ελπίζω να μην ξαναπαρασυρθώ…
Χάνεται το νόημα των λεχθέντων και χάνεται και η σειρά ώστε να παρακολουθηθεί ή να ακουλουθηθεί η συζήτηση!
Μάς αξίζει
(έτσι πού όσο πάει ταιριάζουμε όλο καί περισσότερο μ’ αυτό…),
λέω:
γιατί ταλαιπωρήθηκαν καί τώρα τό μαθαίνουν
Η συνείδηση βρίσκεται έξω από τον ορίζοντα του Έργου Τέχνης.
Όταν εισάγονται συνειδητές προκείμενες (ακόμη ακόμη και όταν αυτές πηγάζουν από την αιχμή του πνεύματος), το αποτέλεσμα της εξίσωσης είναι το τεχνικό (τεχνητό) έργο.
Στο Έργο Τέχνης αφηγητής δεν είναι ο καλιτέχνης.
Αφηγητής είναι αυτός που θα αρπάξει από τα μαλλιά τον καλιτέχνη και θα τον σύρει βίαια από την αγκαλιά του Μορφέα, στις 4 τα ξημερώματα, ώστε να του υποβάλει το Έργο, χρησιμοποιώντας τον ως μέσο, εξ αιτίας της σχετικής καλιτεχνικής του επάρκειας.
Υ.γ. Καταπληκτικό το κείμενο της ανάρτησης. Με εντυπωσίασε η σαφήνεια, η οποία στην προκειμένη περίπτωση, κρύπτεσθαι φιλεί της ιδεολογικοκουλτούρας.
Περιέργως, αν και άλλοι το θεωρούν ασαφές και άλλοι σαφέστατο το κείμενο της ανάρτησης , η ιδεολογικουλτούρα κι’ εσύ καταφθάσατε στα ίδια ακριβώς συμπεράσματα έστω με διαφορά χρονική υπέρ της ιδεολογικουλτούρας που τα “κεκρυμμένα” τα ανακαλύπτει αμεσότερα καθώς φαίνεται….
Περιέργως;
Έτσι θα ‘ναι.
Τσσσς!…
Τί τό ‘θελες τό άθλιο Υ.γ.!…
Καλώδια ματισμέν’ ανάποδα,
διαγιγνώσκω!
ΥΓ
λέτε νά γλυτώσει;
Το Έργο Τέχνης είναι εμπειρία, δεν υπόκειται στις νόρμες της αφαιρετικής ανάλυσης εξαρχείου, εξ ου και το ιδεολογικοκουλτούρα.
Σου θυμίζει κάτι αυτό;
Ναι εμένα μου θυμίζει το σύνθημα ” η Ορθοδοξία είναι εμπειρία”.
Εδώ που τα λέμε και η συνομιλία με τον Εξαρχείου είναι “εμπειρία”…. γιατί όχι το Έργο Τέχνης ;
Το μουσικό έργο είναι η εκτέλεση του από την ορχήστρα ή μήπως οι παρτιτούρες του;
Τι λέει εδώ το σύνθημα;
γιά τίς νόρμες τής αφαιρετικής ανάλυσης
δέν ευκαιρώ τώρα
Odinmac, καθώς
τώρα μελετώ τή διάκριση
μεταξύ έργου τέχνης κι επιδοτούμενου δόλιου έργου
-είναι κι αυτή μιά “τέχνη”, τί νά πεί κανείς!…
κάνε κι εσύ μιάνε προσπάθεια,
νά πώ εγώ,
έ;
Το μουσικό έργο είναι και η ορχήστρα και η παρτιτούρα.
https://www.anixneuseis.gr/?p=98030&cpage=1#comment-344593
Εννοείς Στέφανε καλύτερα, “να πηδηχτεί απ’ το νοητικό του παράθυρο” κατά το αμίμητο σε τηλεοπτική εκπομπή του ελληνοαμερικανού Λεβέντη……
https://www.anixneuseis.gr/?p=98030&cpage=1#comment-344597
Άσε με τι γέλασα εγώ Εξ, εγώ γελάω με πολλά , αλλά πες μας ΕΣΥ με τι γέλασες από καρδιάς ;
Στέφανε https://www.anixneuseis.gr/?p=98030&cpage=1#comment-344606
Στέφανε :
https://www.anixneuseis.gr/?p=98030&cpage=1#comment-344598
Καλά προφανώς οι Ανιχνεύσεις θεωρούν πως το θέμα “Τρέλα και Τέχνη ” το εξαντλήσαμε επειδή ήδη έχουμε την απόδειξη ότι η τρέλα με την τέχνη πάνε χέρι -χέρι. Ο ποιητής Εξαρχείου όντως κουβαλάει πολλή τρέλα.
Άλλο θέμα …..
Όταν άνοιγα και την τελευταία παραπομπή σου, σκεφτόμουν, έχει πλάκα να με πάει να δω τα παραπάνω…
Όλο και κάτι θα βρήκε σχετικό που έγραψα για ΜΗ αειοφόρο ανάπτυξη σκεφτόμουν , από το 2005 ή 2006 που βρίσκομαι στο μουχαμπέτι του ιστολογίου και όχι εδώ και τρία χρόνια, όπως ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΑ παραθέτεις…
Δεν έχουν σημασία τα χρόνια που είμαι εδώ.. ΜΑ Η ΑΝΑΚΡΙΒΕΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΜΕΝΕΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΚΕΣ ΑΝΑΚΡΙΒΕΙΕΣ που χρησιμοποιείς ερωτών, καταμαρτυρούν τη λαικιστική σου πρόθεση ως προς την κατάδειξη του δήθεν κακού χαρακτήρα μου..
Κι όμως , το μόνο που βρήκες είναι η δική σου πεποίθηση πως εγώ μιλούσα για ανάπτυξη τρίτου κόσμου ή Κίνας..
Μα ούτε μία παράθεση τόσα χρόνια για να με στείλεις που λένε;
Τώρα θα με αποκαλέσεις, ανταγωνιστικό και τα σχετικά, πιάνεστε από πουθενά άραγε;
Σε πληροφορώ πως υπάρχει τέτοια αναφορά μου και μάλιστα το τελευταίο διάστημα της πτώσης μας και φυσικά εσύ ποτέ δεν πρόκειται να τη βρεις, διότι πολύ απλά γενικολογείς και δεν κατανοείς τα σοβαρά που συμβαίνουν γύρω μας και δεν μπορείς να αντιληφθείς και τα εντός πολλών εισαγωγικών ατοπήματά μου και ειδικά σε αυτό το ζήτημα..
Εσένα και όχι μόνο σε ενδιαφέρει αυτό που μονίμως μου προσάπτεις και μου προσάπτουν οι επιτήδειοι στο δημόσιο διάλογο, να με καταδείξεις ως μη άνθρωπο και επιθετικό κι αυτή είναι βαθειά μη σοβαρή στάση στο διάλογο.
Τα κολοκύθια τα έφερε στην κουβέντα ο ασπικ, στο πρώτο του σχόλιο… που βρίσκεσαι επιτέλους;
Έλα δω… στάσου μη φεύγεις… μύγδαλα!
Σχετικά με τη δογματική σου θεώρηση επί των σοβαρών θεμάτων που σου καταλογίζω, θα περιμένω μέχρι αύριο, ώστε να κατακάτσει η προσωπική αντιπαράθεση που συνεχώς υποδαυλίζεις με ανακρίβειες και λεκτικά ατοπήματα και θα προσπαθήσω να το παρουσιάσω όσο καλύτερα μπορώ…
Να το διαβάσεις κι εσύ αυτό που γράφεις!
Στις ερωτήσεις , σχετικά με το πιστεύω για τους συνομιλητές μου, μπορώ-μου επιτρέπεις ως ΜΗ δογματικός να επιλέξω μόνος μου απάντηση ή να περιοριστώ στις δικές σου;
Σου “επιτρέπω” να επιλέξεις μόνος μια απάντηση κι’ ας είναι έξω απ’ τη λίστα επιλογών που παρέθεσα.
Να σου πω βρε Εξ, αν σου κάνω 10 στρωτές μετάνοιες για τα όσα κακά σου ‘ σουρα παραπάνω θα με βοηθήσεις με το θέμα του Στέφανου ;
Εσύ μεγάλε διδάσκαλε του ορθού δρόμου, βοήθησε κι’ εμένα τον αμαρτωλό ν’ απαλλαγώ απ’ τις ψευδείς κατηγορίες του Στέφανου. Ψάξε στο αρχείο σου που είναι πληρέστερο εκείνου της KGB , πότε πρωτομπήκε ο Στέφανος στις Ανιχνεύσεις και τι έλεγε για την αειφόρο ανάπτυξη, ξέρεις τότε με τον Μιράζ…
Δείξε έλεος και δεν θα σε ξαναπω Σατανικό Ευνούχο….
Υπόσχομαι να σε κάνω να γελάσεις χωρίς να φοβάσαι τις ρωγμές στο πρόσωπο (έχω βρεί μια κρέμα ειδική για τις ρωγμές στα μάρμαρα).
περνάει τώρα τόν κάβο τής συλλογής, ό
aspic,
σάν επιστρέψει όμως,
σωστό είναι νά λύσει ατός του τή διαφορά,
ώς «ηρακλής» τού πανικόβλητου «χωρίς τόν aspic θά κλείσει η ιστοσελίδα»!
Ψάχνε Εξ στο αρχείου σου και άσε τις αμπελοφιλοσοφίες περί ασπίκ.
Πότε μπήκε ο Στέφανος και τι έλεγε περί αειφόρου ανάπτυξης ;
Ευχαριστώ που σπας το ΔΟΓΜΑ!… επιτέλους ε;
Διαλέγω και τις τρεις ΜΑΖΙ για αλλαγή και για γέλιο!
Αλήθεια, το σύνθημα τι λέει ερωτών στην ερώτηση του οντμινακ;
Όχι ντε και καλά για μένα η απάντηση, μου φάνηκε όμως πολύ διεισδυτική η ερώτηση!
νομίζω πως έχει απαντήσει ότι η ερώτηση είναι τού σχιζοφρενή…
γιά δέ κι εσύ στό αναρίθμητο κάτω από τό 22.2.1.2
https://www.anixneuseis.gr/?p=98030&cpage=1#comment-344644
Θα εκτεθείς και στα δύο , εάν κάτσει ο μαρμαρόφατσας ποιητής του… όλου και ψάξει σχετικά!
Αυτό είναι υπεκφυγή όχι απάντηση…
Του εξαρχείου η φευγάλα, ήταν αξιολογότερη…. όμως φευγάλα!
Όχι Στέφανε δεν είναι υπεκφυγή, είναι η αληθής απάντηση. Το μουσικό έργο είναι και η παρτιτούρα και η ορχηστρική εκτέλεση. Όπως ο Άνθρωπος είναι και ο άντρας και η γυναίκα (για δες τώρα πως τρέχει ο Εξ, πάει για παγκόσμιο ρεκόρ). Δεν νοείται το ένα χωρίς το άλλο κι’ όπως το επιχειρεί είναι σχιζοφρενικός. Τι σημαίνει “άντρσς” άμα δεν υπάρχει η γυναίκα και τ’ ανάπαλιν ;
Η παρτιτούρα είναι ένα ατελές μουσικό έργο και η εκτέλεση δεν νοείται χωρίς παρτιτούρα (εκτός αν είναι από μνήμης αντί για γραπτή , πάντως παρτιτούρα). ΠΟΥ είναι το δυσνόητο ;
Οντμινακ(τι σημαίνει αυτό;) σε παρακαλώ, όχι για λόγους έντασης ή αντιπαράθεσης, να μας παρουσιάσεις την οπτική σου ως προς την ερώτηση που θέττεις, με ενδιαφέρει πραγματικά κι ας έχω κάποιες δικές μου σκέψεις.
Και να το πράξεις όπως το αντιλαμβάνεσαι εσύ το θέμα και όπως το αντιλαμβάνεται η υποτιθέμενη συνθηματολογία, που για να το λες, κάτι παραπάνω θα έχεις σκεφθεί επ αυτού και θα είναι εξίσου ενδιαφέρον!
Συνομιλητές, τώρα μεταξύ μας, θα σας εκμυστηρευτώ κάτι σοβαρό και παρακαλώ μη βγει παραέξω…
Έχει να κάνει με αυτό που υποστηρίζει ο εξαρχειου, σχετικά με τον ασπικ ως “κολώνα” του ιστολογίου.
Από τη μέρα που τσιτώθηκαν τα μουστάκια του Παντελή(μοιάζουν με του Στάλιν του Ιωσήφ ε;), που έπιασα από τα “μούτρα” τον Παπαδόπουλο και με έκοψε ως συνομιλητή, συμβουλευόμενος και τον καμένο άμισθο Έλληνα που έχει ως συνεργάτη(καταστροφικός λέω) δεν πέρασε ούτε βδομάδα…
Άρχισε τα μηνύματα, τις αναπάντητες…
Βρε άνθρωπε μου , σε παρακαλώ του έλεγα, σταμάτα να με παρενοχλείς..
Επέλεξες όπως ήθελες και τέλος, έφτασα σχεδόν να φερθώ όπως ο Μπαντέρας στη διαφήμιση με τα γλυκά που τα αποστομώνει με κάποια καραμέλα…
Δεν το έκανα όμως, λόγω σέβας!
Αααα , όλα κι όλα!
Το σέβας πάνω απ’ όλα!
Που λέτε, με πίεσε, με μαρκάρισε μαν το μαν, σε αθλητικά πλαίσια και σεβόμενος την ανδρική μας πάνω από όλα υπόσταση, όπως και το σέβας ε;…
Κάποιοι , δεν καπνίζουν μπροστά στον πατέρα τους κι ας είναι 50 χρονών οι ίδιοι… ααα σέβας!
Τελικά μου το ξεφούρνισε:
Δεν πάει άλλο, κλείνω το “μαγαζί”!
Ε εκεί, έσπασα η αλήθεια, με πάτησε στον κάλο της φιλελεύθερης επιχείρησης και σύμφωνα με την ευαισθησία που με διακατέχει ως προς τις Μη κερδοσκοπικές ιδιωτικές επιχειρήσεις….
Με τούμπαρε!
Εντάξει, ίσως δεν πράττω σωστά που το λέω έστω και σε εσάς, όμως, σας έχω εμπιστοσύνη και θα σκεφθείτε λογικά και θα το κρατήσουμε μεταξύ μας!
Λόγω σέβας εεε;
Στην πορεία, μας κέρασε και στριχνίνη και το έγραψε και στο καφενείο…και ο κάπελας τα ζητά από εμένα όποτε με βλέπει.
Είπε και ψέμματα πως έχει καπνά να πουλήσει και να είναι σίγουρος, πάλι καλά που δεν είπε πως δουλεύει…στο Δημόσιο που ΚΛΕΊΝΕΙ, ο αθεόφοβος!
Αφήνεις πολύ εύκολα απ’έξω τον εγκέφαλο του εμπνευστή της παρτιτούρας, προσωπικά αυτόν σκεπτόμουν περισσότερο ως δρων όργανο και όχι τον εκτελεστή…
Είναι όλος ο συναισθηματικός κόσμος, οι εμπειρίες , οι έρωτες και οι παραξενιές του συνθέτη εν προκειμένω..
Πάλι όμως δεν καλύπτομαι ακόμη και με αυτό και φυσικά ούτε με τη δική σου οπτική, με έβαλε σε σκέψεις ο οντμινακ…
Και φυσικά για να μη χάνουμε το ρυθμό μας στις διαφωνίες-επί της ουσία, πώς μπορείς να λαμβάνεις υπόψιν μια κοινωνική σύμβαση(το ανδρόγυνο) ως θέσφατο καλλιτεχνικής δημιουργίας;
Ο Καπουτζίδης και ο Ρώμας και πολλοί-πολλές άλλες, άλλοι, πώς θα καλυφθούν ως ανθρώπινα όντα;
Το αρσενικό και το θηλυκό δεν είναι κοινωνική σύμβαση είναι δημιούργημα της φύσης με θεμελιώδη λειτουργία. Και δεν το συνέδεσα με τη καλλιτεχνική δημιουργία παρά μόνο ως παράδειγμα. Βεβαίως αν θέλουμε να κάνουμε σοφιστείες τότε και οι μούσες που εμπνέουν τον εγκέφαλο του καλλιτέχνη είναι μέρος του έργου και παει λέγοντας.
Βεβαίως υπάρχει χώρος και για την ομοφυλοφιλία ως επιλογή άλλωστε η περιστασιακή ομοφυλοφιλία υπάρχει και στα ζώα. Επιπλέον υπάρχουν και γενετικές ανωμαλίες που κάνουν ασαφές το φύλο αλλά αυτά είναι εξαιρέσεις. Εκ κατασκευής, το ανθρώπινο ον εν γένει υφίσταται ως δύο φύλα. Αν κάποτε εξελικτικά εμφανιστεί το ερμαφρόδιτο ανθρώπινο ον ή όποια άλλη παραλλαγή, τότε θα πάψουμε να μιλάμε περί “άνδρα” και “γυναίκας”, εννοείται.
Τα άλλα τα ακαταλαβίστικά που έγραψες παραπάνω μου φάνηκαν εμπαθή. Ακόμα και στη περίπτωση που αν κατάλαβα καλά ο Ασπίκ είναι πληρωμένος μπλογκεράς, χρησιμοποίησέ τον ως σάκκο του πνευματικού μπόξ για να βελτιώνεις τη σκέψη και τα επιχειρήματά σου.
«Βεβαίως υπάρχει χώρος και για την ομοφυλοφιλία ως επιλογή άλλωστε
η περιστασιακή ομοφυλοφιλία υπάρχει και στα ζώα.»
Η ομοφυλοφιλία ώς επιλογή,
στηριγμένη επιχειρηματολογικώς πώς,
στήν υποτιθέμενη επιλογή τής περιστασιακής ομοφυλοφιλίας στά ζώα,
έ;
Τό μυαλό σου καί μιά λίρα καί τού μπογιατζή ό κόπανος,
Βεβαίως,
Βλαξ!…
Πρώτα η ψυχή καί μετά τό χούϊ,
έ;!
Μιλάνε όλοι, μιλάνε και οι σατανικοί ευνούχοι για…. χούγια.
Υπάρχει ως επιλογή γιατί υπάρχει ως δυνατότητα, ασχέτως αν η δυνατότητα αυτή δεν υποστηρίζεται απ’ τον “σκληρό δίσκο” της φύσης αλλά μόνο απ’ τα “αφαιρούμενα μέσα αποθήκευσης”.
τό ψυχοπονιάρικο «καλυφθούν ως ανθρώπινα όντα»
δέν θά σού προέκυπτε μέ τόν ίδιο τρόπο γιά τόν οποίο κατηγορείς άλλον, αλλού
άν είχες ασκηθεί στό σχήμα: όχι-ακόμη-άνθρωπος
Αν και φαίνεται πως το έγραψα για τον ερωτών με τα χούγια τα μονότονα, περίμενα εσένα , να σκάσεις… τουλάχιστον δεν πήγες μακριά μετά την επιδέξια φευγάλα από τον οντμινακ….
Η φύση όμως, ερωτών, δε μετριέται με τα σταθμά τα ανθρώπινα και ακόμη περισσότερο η εξελικτική διαδικασία, που πώς τολμάς και την αναφέρεις κιόλας, ξεχνώντας πως υπάρχουν και ερμαφρόδιτα όντα και η αρχή της αναπαραγωγής, προσομοιάζει σε διαιρέσεις κυττάρων, χωρίς καν άλλη επίδραση ή σπρώξιμο…
Αυτή όμως η εξελικτική διαδικασία, που ο Ντώκινς την περιγράφει ως σκαρφάλωμα στο ίδιο βουνό, από όλα τα είδη σε ελεύθερα Ελληνικά (climbing mount improbable)στα άπταιστα αγγλικά μου, δεν μας επιτρέπει να φερόμαστε τόσο.. Χριστιανικά και στην ουσία μονοδιάστατα ανθρώπινα.
Για ποιά εμπάθεια λες πάλι;
Σε χάνω και δεν θα ξαναγυρίσω στα παλιά, εκτός κι αν με κατευθύνεις με τις υπέροχες παραπομπές σου!
Αντέχει ο ασπικ, είναι γυμνασμένος μπαξεβάνος και μάλιστα κολχοζάτος , με ιδιαίτερη έφεση στους αρχαίους σπόρους της φακής και τα παλικάρια της!
Όποιον κι αν περιμένεις να σε λυτρώσει από την έκθεσή σου ΚΑΙ στα δύο που με λες ΚΑΙ ψεύτη, ενώ εντός ολίγων ωρών, ψάχνοντας και μόνος σου ή με τη βοήθεια του αητού του χρόνου ή της κολώνας του ιστολογίου ή και των άλλων προθύμων “ηλιθίων”, θα αναγκαστείς να κοιταχτείς στον καθρέφτη σου… και να δαγκώσεις λίγο τη γλωσσίτσα σου και να γευτείς από αυτό που με πότισες!…. άπονε, θα φας καλά!
1. το μυαλό σου και μια λίρα και του μπογιατζή ο κόπανος
Ορισμός: 7
Λήμμα: 7
Άλλη μια κραυγή απελπισίας μπροστά στη ΜΑΛΑΚΙΑ που καταφανώς δέρνει τον συνομιλητή μας.
Έκφραση που ταιριάζει τέλεια όταν κάποιος επιμένει στη βλακεία που ξεφούρνισε, παρά το γεγονός ότι μπήκαμε στον κόπο να του εξηγήσουμε υπομονετικά ότι τα πράγματα μπορεί και να μην είναι ακριβώς έτσι που τα λέει. Ακάθεκτος επανέρχεται, κάνει τα νεύρα μας τσατάλια, εξαντλεί κάθε ίχνος της υπομονής μας – τι άλλο μένει να του πούμε πέραν του ‘το μυαλό σου και μια λίρα και του μπογιατζή ο κόπανος’;
Διευκρίνιση # 1: Είναι ‘λίρα’ και όχι ‘λύρα’, όπως γράφεται μερικές φορές. Με το ‘λίρα’ ψιλοβγαίνει νόημα, με το ‘λύρα’ ο σουρεαλισμός είναι too much.
Διευκρίνιση # 2: Ο εν λόγω μπογιατζής δεν είναι ελαιοχρωματιστής. Τόψαξα αυτό. Είναι βαφέας και συγκεκριμένα δουλεύει σε βαφείο ρούχων. Και ο κόπανος είναι το χοντρό ξύλο με το οποίο χτυπούσαν τα ρούχα στο πλύσιμο. Αυτά παλιά, εννοείται.
Συγγενή λήμματα: απ’ τα γκόλια μόλια, γεια σου παππού μου ξάδελφε, αλ σικιμέ βουρ ντουβαρά,
– Ευανθία, εκείνο το οικόπεδο στον Μαρμαρά που έχουμε από τη γιαγιά σου, να βάλουμε μπρος να το πουλήσουμε … μου έκαναν μια πρόταση να μπω συνεταίρος σε μια καινούργια επιχείρηση … σίγουρα κέρδη …
– Μα Θρασύβουλέ μου, είσαι σίγουρος; Εγώ βέβαια δεν ξέρω απ’ αυτά, αλλά τα οικόπεδα στη Χαλκίδική δεν χάνουν την αξία τους … και είναι καλή στιγμή τώρα να ανοιχτούμε, με την κρίση που υπάρχει παγκοσμίως στην οικονομία, που λέει κι η τηλεόραση;
– Ευανθία, αυτό που είπα θα γίνει … τα οικόπεδα είναι σκλαβωμένα λεφτά και για τους τολμηρούς οι κρίσεις είναι ευκαιρίες … στη βράση κολλάει το σίδερο … Καλά είπες, εσύ δεν ξέρεις …
– Έγω ένα ξέρω, Θρασύβουλε … το μυαλό σου και μια λίρα και του μπογιατζή ο κόπανος … άει παράτα με … εγώ δεν υπογράφω …
Ένα πολύ όμορφο απόγευμα με άφθονο γέλιο και αλληλεπίδραση!!
Στέφανε, δεν ξέρω εάν μπορώ να παίξω μια βαριάντα όπου οι διακλαδώσεις της ξεπερνούν ακόμα και αυτές της σικελικής άμυνας. Άσε δε που κάνω κρόουλ στα πελάγη της Μεταφυσικής. Τέλος πάντων.
Σχηματικά:
Ο αφηγητής είναι τα καρούλια (τα φιλμς) του έργου που ζητά-ούν να φανερωθεί-ούν.
Ο καλλιτέχνης είναι η μηχανή προβολής. Μόνο μέσω αυτής-ού μπορεί να προβληθεί-ούν.
Πανί (οθόνη) είναι το πεδίο που αποκαλύπτεται ο αφηγητής.
Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιείται ως μέσον. Δεν έχει καμία σχέση με την ποιότητα του Έργου ή το Έργο αυτό καθ’ αυτό. Όπως το καστανόχωμα είναι το μέσο προβολής (ανάπτυξης) του λουλουδιού χωρίς να υπάρχει ποιοτική σχέση ανάμεσά τους.
Το Έργο Τέχνης δεν δημιουργείται. Προυπάρχει ήδη και φανερώνεται εκμεταλευόμενο (βιαίως συνήθως, εξ ου και η τρέλλα) την επάρκεια του μέσου.
Όπως ακριβώς ξεπετιέται από το κεφάλι του Δία η Παλλάδα Αθηνά, πάνοπλη και πανέτοιμη για μάχη. Αδημιούργητη και προυπάρχουσα, έτοιμη να φανερωθεί στον κατάλληλο χρόνο.
Αυτά συνοπτικά για το Έργο Τέχνης.
Το τεχνικό έργο κινείται στο πλαίσιο της συνείδησης, όπου προσπαθούμε ξυλώνοντας απ’ εδώ και ράβοντας από ‘κει το έργο(χειρο), να του δώσουμε το σχήμα που από πριν έχουμε αποφασίσει ότι πρέπει να ‘χει, πριν το εκθέσουμε στο κοινό που απευθυνόμαστε. Σε αυτό το πλαίσιο λαμβάνει ενεργό μέρος ο εγκέφαλος του καλλιτέχνη. Στην προκειμένη περίπτωση αφηγητής και καλλιτέχνης ταυτίζονται.
Αυτά μέσες άκρες. Παρατηρώ ότι συνήθως οι συνομιλίες μας δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τους τα πλαίσια. Στο 35 σχόλιό σου, εκεί που λες ότι : “Αφήνεις πολύ εύκολα απ’ έξω τον εγκέφαλο του εμπνευστή της παρτιτούρας…” θα συμφωνήσω, μόνο όμως στην περίπτωση που συζητάμε στο δεύτερο πλαίσιο το τεχνικό έργο δηλαδή.
Δεν ξέρω αν ικανοποίησα την ερώτησή σου, ίσως να μη την κατάλαβα, δες όμως αν θέλεις συμπληρωματικά το 37.1.1 σχόλιο αυτής εδώ της ανάρτησης ( https://www.anixneuseis.gr/?p=81778&cpage=1#comments ) το οποίο ακροθιγώς σκιαγραφεί την σκέψη μου.
Να συμπληρώσω ότι απ’ όσο μπορώ να καταλάβω, η ανάρτηση δεν έχει σχέση με τα, όμορφα ομολογουμένως, τεχνικά έργα, των όποιων αριστούχων αποφοίτων, των καλιτεχνικών σχολών.
Αυτά.
“Το Έργο Τέχνης δεν δημιουργείται. Προυπάρχει ήδη…”
“Προυπάρχει” πού?
Τα διάβασα !
Ο συνθέτης ή η έμπνευσή του που αποτυπώνεται μετά στην παρτιτούρα, μπορεί να αναχθεί και στην πρώτη περίπτωση ή με κάποιον τρόπο, που δεν καταλαβαίνω προς στιγμήν και θέλω τη βοήθειά σου, θα πρέπει να παραμείνει στη δεύτερη περίπτωση του τεχνικού έργου;
Αποτυπώνεται και στην πρώτη και στην δεύτερη και σε μία τρίτη ενδιάμεση.
Η ενδιάμεση είναι αυτή η περίπτωση όπου εν μέσω της συνειδητής δημιουργικής διαδικασίας (συνείδηση-επάρκεια, το Έργο τέχνης δεν δημιουργείται, υπάρχει ήδη), εισέρχονται ως αναλαμπές, ή φλας ελληνιστί, στοιχεία της ατομικής μας ψυχολογίας (τραύματα, απωθημένα, “αναμνήσεις” κτλ) ή (και) συγχρόνως συλλογικά ασυνείδητα στοιχεία.
Το πως ανακαλύπτουμε εάν το έργο είναι όντως Έργο Τέχνης και όχι ατομική ψυχοπαθολογία (η οποία ψυχοπαθολογία μπορεί να έρχεται και να κουμπώνει με τα δικά μας απωθημένα), είναι μια δύσκολη περίπτωση. Σε γενικές γραμμές κοιτάμε τα “μοτίβα” του έργου και εάν και κατά πόσο συμπίπτουν με κάποια άλλα μοτίβα τα οποία έχουμε συμφωνήσει ότι ισχύουν στο επίπεδο της όντως πραγματικότητας, πέρα από τα φαινόμενα, όπως για παράδειγμα τα βρίσκουμε αυτά σε διάφορους μύθους. Τα “μοτίβα” αυτά σε αντίθεση με την πραγματικότητα όπως την ξέρουμε, όπου ό,τι συμβαίνει, συμβαίνει άπαξ, υφίστανται ούτως ή άλλως ανά πάσα στιγμή.
Για να δώσω ένα παράδειγμα, δεν είναι τυχαίο το ότι χρησιμοποιεί και ο Πλάτων αυτά τα μοτίβα στα έργα του, με τους μύθους (σπήλαιο, κτλ), ή ακόμη και ο Χριστός με τις παραβολές του.
Ξέρουν και οι δύο ότι δεν μεταδίδεται με λόγια η Αλήθεια και εκμεταλεύονται αυτά τα μοτίβα για να κοινωνήσουν αυτό που ξέρουν.
Για μια βαθύτερη κατανόηση, καλό θα ήταν να ρίχναμε μια ματιά στα κατά Πλάτων είδη τρέλλας, μανίες ανθρώπινες- Θεϊκές μανίες (από τις δεύτερες ξεπετάγονται τα Έργα Τέχνης), αλλά πάει μακρυά η βαριάντα.
Αυτά φίλε μου για την ώρα και έχε υπ’ όψιν σου πως ό,τι γράφω είναι η γνώμη μου που την απέκτησα μέσα από την εμπειρία, οπότε κάλιστα μπορούν να θεωρηθούν δοξασίες, αν υποθέσουμε ότι πραγματώθηκαν υπό την επήρεια ανθρώπινης μανίας.
Δες αν θέλεις (το ‘ψαχνα γι’αυτό άργησα) πάλι ένα σχετικό παλιό σχόλιό μου όπου αναφέρω περίπου τα ίδια σ’ ένα σχετικό θέμα:
http://www.antifono.gr/portal/κατηγορίες/βιολογία-ψυχολογία-εγκέφαλος/γραπτός-λόγος/3067-Μελετώντας-τη-Δημιουργικότητα-στους-Μουσικούς.html
Κι εγώ διάβαζα κι άλλες σου τοποθετήσεις στο ιστολόγιο και παρατήρησα, πως κατά ένα περίεργο τρόπο σε άρπαξαν από τα μούτρα και δεν βλέπω και το λόγο που το έκαναν…
Εμένα μου αρέσει η οπτική σου και μου προκαλεί έντονα το ενδιαφέρον, για να καταλάβεις, την ώρα που τρωγόμασταν ή τρωγόμουν με τους συνομιλητές εδώ μέσα, για άσχετα θέματα και στην ουσία θεωρούσα ως ψιλοχαμένες τις τοποθετήσεις τους, εντάξει , στα μάτια μου ο ερωτών δεν ξεφεύγει τόσο…
Είναι άσχετο αυτό που λέω και ούτε κατά διάνοια να τοποθετηθείς, το αναφέρω απλώς ως προς τη διαδικασία σκέψης που βρισκόμουν και τίποτε παραπάνω…
Ξαφνικά διαβάζω την πρώτη σου τοποθέτηση και ήταν σαν να άκουσα θεικό λόγο!
Δεν έχω σχέση με τα βαθειά νοήματα της φιλοσοφίας και της τέχνης, όμως τις σύντομες μεστές τοποθετήσεις , νοιώθω ότι μπορώ να τις καταλάβω και νοιώθω ότι πρέπει να τις προσέξω περαιτέρω από μια απλή ανάγνωση!
Αυτό το “πού”, που ρωτάει ο παραπάνω συνομιλητής, θα μπορούσε να δοθεί μια λεκτική παραστατική απάντηση;
Χωρίς να μας πεις οδό και αριθμό ε;…
Και ούτε για τους παραδείσους των όποιων θεών..
Πάντως είναι συναρπαστικό ως σκέψη πως ένα μουσικό κομμάτι για παράδειγμα, βρισκόταν πάντα εκεί, απλώς περίμενε κάποιον να το βάλει σε τάξη, όπως και οι νότες υπήρχαν πάντα εκεί και οι τόνοι…
Έλα βοήθα λίγο και με το που…να αγαλιάσουμε συνομιλητή!
Τι σημαίνει το οντμινακ;
Εκεί που βρίσκονται οι νότες και οι τόνοι βρίσκονται και οι ιδέες οι αριθμοί, οι επιστημονικές γνώσεις και οι σκέψεις και τα συναισθήματα. Το “που” ίσως το βρεις στο βιβλίο “Η Υπόθεση των λογικών κβάντων” του Αρσενίου Μέσκου.,
Καλά Στέφανε , εγώ τολμάω να μιλώ για “εξελικτική διαδικασία” όπως ακριβώς εσύ τολμάς να μιλάς για “θεϊκό λόγο” ….
Έκ μιάς αρχής σέ υποψιάζομαι ότι είσαι ό Αρσένιος Μέσκος*,
Βλαξ,
από τόν ωραίο Απρίλη τού 2009,
μ’ αφορμή τό πρώτο καί δυνατό, όσο καί λανθασμένο, σχόλιό σου στό
Μετοχή καί ιδιωτεία,
πού τόσο σκληρά μάς στέρησαν εδώ μέσα μαζί μέ τόσα άλλα
κι άς έβαλες τίς φωνές, τότε, σάν στό ‘πα:
«όχι, μήν τόν μπλέκουμε τόν άνθρωπο…» κ.λπ!…
Άν ήσουν, πάλι
θά μάς είχες φάει τ’ αυτιά μέ τόν Ράμφο πού τού είχε πιπιλίσει τό μυαλό!
«Απαγορεύεται τό απαγορεύεται», λέμε έν Εξαρχείοις
κι όποιος δέν είναι αλλεργικός στά επιφαινόμενα, άς διαβάσει
Θανάση Ν. Παπαγεωργίου:
«Μιά θεολογία έξω από ‘δώ» ή «Μιά θεολογία τού εξαποδώ»; Εδώ!
-χαμηλώνοντας λίγο
*
http://trelogiannis.blogspot.gr/2009/12/o_05.html
Θανάσης Ν ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ όχι Παπαγεωργίου, Εξ. Είναι ο συντάκτης κ εκδότης του σοβαρού θεολογικού περιοδικού “Σύναξη” όπου και ήρθα πρώτη φορά σ’ επαφή με τα δημοσιευμένα κείμενα του Μέσκου πριν 13 χρόνια. Τότε ταυτιζόμουν πλήρως με τους προβληματισμούς του, τόσο που ένιωθα πως θα μπορούσα και να τα είχα γράψει εγώ.
Δεν θα σου πω ποιός άλλος ΔΕΝ είμαι, αλλά όπως και το 2009 σου λέω μόνο ότι δεν είμαι ο Μέσκος ακριβώς για να μην τον προσβάλλω τον άνθρωπο με τα καμώματά μου δω μέσα. Αρκετά αδίκως έχει τραβήξει. Ο Μέσκος λοιπόν Εξ έκανε το γενναίο βήμα να θεραπεύσει μέσα του τη διαμερισματοποίηση της σκέψης. Μεγάλο πρόβλημα στο κόσμο μας. Μετά το “υπόθεση λογικών κβάντων” συνέχισε ο καθένας μας προς άλλη κατεύθυνση κι’ έπαψα να παρακολουθώ τη σκέψη του.
Το κείμενο του Παπαθανασίου του είχα διαβάσει από τη “Σύναξη” τότε που είχε δημοσιευθεί. Πολύ ανοιχτό μυαλό ο Παπαθανασίου.
Καλημέρα,
Βλαξ!…
Μ’ έφαγε λάχανο τό ξενύχτι,
γι’ αυτό όμως είναι οί φίλοι!
Είπε ο Στέφανος: “Χωρίς να μας πεις για τους παραδείσους των όποιων θεών”. Προφανώς εδώ περιλαμβάνονται και οι “θεοί”-“λογικά κβάντα”, όπως και οι διάφοροι “παράδεισοι” των πολλαπλών συμπάντων, των “παγκόσμιων βάσεων δεδομένων”, “ο κόσμος των ιδεών” και άλλα παρόμοια.
Ε, προφανώς….
Ένα μοτίβο
μέσα στόν εξαίρετο λόγο μέ τήν καλογυμνασμένη γλώσσα, τού
Odinmac*:
α. τον μεν Πλάτων
β. πρωτεύων ρόλο παίζει
γ. του Ζήνων
μοτίβο καμωμένο από λάθη «ασυγχώρητα», δηλαδή
πού έχουν βέβαια τό αφανές αίτιό τους πού τού τά επιβάλει…
Ποίο νά είναι ατό του τό αίτιον; -βάλτε μέ τό νού σας τώρα πού γυρίζει…
Καί μέχρι νά βάλετε,
νά ένα στοιχείο, ώς ενδεχόμενη αφορμή ενεργοποιήσεως τού αιτίου:
είναι η καταληκτική παρουσία τού ω
πού σκοτώνει τό κλιτόν τών λέξεων τού μοτίβου, λέω.
-έ, καί; (ό Επισκέπτης σέ ρόλο Ερωτούντος, έ; σσ)
-τίι… «έ, καί!…»
δέν οράς τί καλλιγραφία τού κώλου είναι τό ω, άμα λλάχει, νά ‘ούμε;
γίνεται μπάστακας μέ κάποιον τρόπο
κι εμποδίζει εντελώς αναπάντεχα τήν ομαλή άρθρωση τού λόγου
tip:
σημαντική πτυχή γιά τήν κατανόηση τού οιουδήποτε συνομιλητή,
εδώ μέσα,
μετά από αρκετές αναρτήσεις του, εννοείται
είναι ό εντοπισμός καί τών θεμάτων πού αποφεύγει νά θίξει, π.χ.
νά μάς πεί ό aspic μιάν ιστορία γιά τόν μπαμπά του στόν πόλεμο,
πεδίο στό οποίο ξεχνάμε ν’ ασκηθούμε εδώ μέσα, ενώ
η ευκαιρία πού μάς δίνεται είναι μοναδική
*
α: https://www.anixneuseis.gr/?p=81778&cpage=1#comment-156208
β, γ: https://www.anixneuseis.gr/?p=81778&cpage=1#comment-156259
τό κόλπο, Odinmac, είναι
νά κάνεις δεξί κλίκ στήν ενεργή ημερομηνία(μπλέ) κάτω από τό νίκ
καί στό παράθυρο/συρτάρι πού ανοίγει νά επιλέξεις μέ αριστερό κλίκ Αντιγραφή συντόμευσης.
τό παράθυρο/συρτάρι θά κλείσει καί πλέον
όπου βάλεις τόν κάρσορα(σελίδα κειμενογράφου ή χώρο σχολίου πρός ανάρτηση)
καί πατήσεις paste, θά προκύψει σύνδεσμος όπως παραπάνω πού μεταβαίνει ακριβώς στό σχόλιο πού σ’ ενδιαφέρει, τό οποίο έτσι φαίνεται πρώτο στό πάνω μέρος τής οθόνης
τό κόλπο, εμένα
μού τό ‘μαθε ό
Βλαξ,
σάν είμαστάνε νέοι
Εγώ ακόμα νέος είμαι στο μυαλό Εξ, εσύ να κοιτάς που έγινες στριγγλόγερος πριν την ώρα σου απ’ τις διαστροφικές (σατανικές πάει να πει) ιδέες που έχεις περί Έρωτα.
Και για να’ χουμε καλό ερώτημα, πως και τούτη τη φορά μου μιλάς ενώ την άλλη φορά που μπαινόβγαινα στο σάϊτ μ’ έγραφες επιδεικτικά ;
Είχες κάποιο κυκλοθυμικό επεισόδιο πάλι ; Μήπως τα έμμηνά σου ;
Ψάξε ντε στο αρχείο σου πότε μπήκε ο Στέφανος και τι έλεγε για την αειαποδώ, την αειφόρο θέλω να πω.
σωστά σέ λέει λαϊκιστή, ό
Στέφανος!…
ό στόμας σου τυχοδιωκτεύει ψευδόμενος
μ’ ευκολία πού θά τήν ζήλευε καί λαϊκιστής “πολιτικός”, πού
όσο νά ‘ναι
τυχοδιωκτεύει ψευδόμενος γιά τό παντεσπάνι του,
ενώ εσύ…
Ενώ εγώ για το πνευματικό παντεσπάνι μου Εξαρχείου.
Σε τι με βρίσκεις ψευδόμενο Εξαρχείου απ’ αυτά που σου λέω περί άρρωστης θεολογίας ;Που παράγει φυσικά αρρωστη πνευματικότητα ;
Έχεις δικιο για το ω Εξαρχείου. Σηκώνω τα χέρια ψηλά. Θα το αιτιολογούσα αλλά δεν θα το κάνω. Θα συμμορφωθώ πάραυτα!!
Σ’ ευχαριστώ και για το tip. Έχω apple ομως και δουλεύει διαφορετικά. Με βοήθησες όμως εκεί που λες για την ενεργή ημερομηνία και θα την βρώ την άκρη.