του Παντελή Σαββίδη
Ακόμη και τα πολυεθνικά Σκόπια και η Αλβανία, φυσικά, έχουν πιο σταθερή και πιο προσαρμοσμένη στα εθνικά τους συμφέροντα εξωτερική πολιτική.
Αυτό το χάλι με την παντελή απουσία εξωτερικής πολιτικής μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει.
Και δεν διαμορφώνει εξωτερική πολιτική (δεν ξέρω αν δεν μπορεί ή αν δεν θέλει) και εκεί που πάει κάτι να κάνει, αν πιεσθεί απο οπουδήποτε (ΗΠΑ, Τουρκία, ακόμη και Αλβανία) τα εγκαταλείπει.
Τα θαλάσσια πάρκα και οι δηλώσεις με υπονούμενα υποχώρησης απο τον Υπουργό Εξωτερικών δείχνουν πως η Ελλάδα δεν μπορεί να διαμορφώσει πολιτική στο Αιγαίο ούτε για περιβαλλοντικά ζητήματα. Το επόμενο βήμα θα είναι όσοι επισκέπτονται τα νησιά να ζητούν άδεια απο την Τουρκία.
Δεν είναι, μόνο, που σκέπτεται να κάνει πίσω η Αθήνα. Είναι και το απολογητικό ύφος του ΥΠΕΞ και των εκπροσώπων της κυβέρνησης του στυλ: καλά και για περιβαλλοντικό ζήτημα που δεν δημιουργεί τετελεσμένα κυριαρχικών δικαιωμάτων αντιδρά η ΄Άγκυρα; Ναι και για αυτά θα αντιδρά. μέχρι να σας καταλάβει ολόκληρους. Διότι η φύση του τουρικού κράτους είναι επιθετική, αναθεωρητική και κατακτητική. Αν αυτά δεν τα γνωρίζουν οι άνθρωποι που διαμορφώνουν εξωτερική πολιτική τότε είναι επικίνδυνοι.
Η Τουρκία κέρδισε για άλλη μια φορά με τα θαλάσσια πάρκα, η εξωτερική πολιτική της χώρας εκτέθηκε στο θέμα του Κοσυφοπεδίου και προς την Σερβία και προς τους Κοσοβάρους με την επαμφοτερίζουσα σταση της Αθήνας και στην υπόθεση της εθνικής μειονότητας της Αλβανίας, με την υπόθεση Μπελέρη, υπάρχει μια άτακτη αθηναϊκή υποχώρηση. (Προσωπικά θεωρώντας ότι με την υποψηφιότητα Μπελέρη θα αναγκαστεί η αλβανική κυβέρνηση να τον βγάλει απο την φυλακή ήμουν θετικός απέναντί της. Με την προϋπόθεση, όμως, ότι δεν θα εγκαταληφθεί το αίτημα της δημαρχίας).
Είναι δυνατόν πουθενά να μην τα πηγαίνει καλά η εξωτερική πολιτική παρά, μόνο, στα αμερικανικά κελεύσματα;
Θεωρώ επικίνδυνη την πολιτική του δεδομένου που ακολοθεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ενέχει τον κίνδυνο να της υποδειχθεί απο τους Αμερικανούς να κάνει πίσω σε θέματα που ενδιαφέρουν την Τουρκία και είναι ζωτικά για την Ελλάδα, επειδή την Τουρκία την θεωρούν σοβαρό και αξιοπρεπές κράτος (το δήλωσαν παλαιότερα) ενώ την Ελλάδα την έχουν για ανάλωση. Όπως με την Κύπρο το 1974.
Δεν μπορεί να τα παραβλέπουμε όλα αυτά εν ονόματι του κομματικού συμφέροντος.
ΥΓ: δείτε πως συμπεριφέρθηκαν οι Αμερικανοί στους Κούρδους που έκαναν όλη την δουλειά υπέρ τους στη Μέση Ανατολή. Η Ελλάδα για την Ουάσιγκτον είναι μια ενοχλητική, ενίοτε, παρονυχίδα.
“Το επόμενο βήμα θα είναι όσοι επισκέπτονται τα νησιά να ζητούν άδεια απο την Τουρκία”
Αυτό είναι παραπάνω από βέβαιο.
Η Αθήνα δεν έχει πυξίδα, στερείται οράματος κι επιδιώξεων, εκτός μιας: Πώς οι κυβερνώντες θα κρατήσουν την καρέκλα και τα εξ αυτής προερχόμενα τυχηρά.
Έγινε καταγέλαστη και με τις παλινδρομήσεις σχετικά με το Κόσσοβο, ποιος να την λάβει υπ’ όψιν στα σοβαρά;
“Δεν μπορεί να τα παραβλέπουμε όλα αυτά εν ονόματι του κομματικού συμφέροντος”
Δυστυχώς, όμως, αυτό γίνεται, επειδή πολλοί βάζουν το κόμμα (=> συμμορία) υπεράνω όλων. Ο κομματισμός κατέστρεψε την Πατρίδα μας. Η αδιαφορία και η ανικανότητα των κυβερνώντων, οι οποίοι, για να κρατούν την θέση των, κάνουν παντού γεραπετρίτειους τεμενάδες, μάς οδήγησε στα σημερινά χάλια τού κράτους-παρία.
Κάνει πίσω ὁ κ. Γιῶργος Γεραπετρίτης γιά πάρκα στό Αἰγαῖο καί Κοσσυφοπέδιο
“«Δέν ἔχουν χωροθετηθεῖ, δέν συνδέονται μέ ἄσκηση κυριαρχίας-κυριαρχικῶν δικαιωμάτων, εἶναι… περιβαλλοντικό ζήτημα» – Ἀπόπειρα κατευνασμοῦ τοῦ Προέδρου Ἐρντογάν ἐν ὄψει τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Πρωθυπουργοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη στήν Ἄγκυρα – Ἄτακτος ὑποχώρησις στό Συμβούλιο τῆς Εὐρώπης – Θά ἀπόσχει ἡ Ἑλλάς, μετά τίς σφοδρές ἀντιδράσεις τῆς Σερβίας”
Το αυτοκίνητο τής ελλαδικής εξωτερικής πολιτικής έχει μόνο μία ταχύτητα: ΤΗΝ ΟΠΙΣΘΕΝ.
Σε ποιά (άλλη) βάση να διαμορφώσει η οποιαδήποτε εληνική κυβέρνηση σοβαρή εξωτερική πολιτική χωρίς πυξίδα εθνικών συμφερόντων;
Και ”αν κάτσει ” και η Ελλάς καταγράψει τα θαλάσσια πάρκα ως περιβαλλοντικά υποκείμενα τι θα απογίνουν οι προφήτες και οι αβανταδόροι του πεσιμισμού και της υπερφίαλης Τουρκίας, που παίζει συνεχώς θέατρο .
Ας μη παραδίδουμε τόσο εύκολα την λογική μας και ας ”ψάχνουμε” μήπως ο κάθε αντίπαλος μας στο εσωτερικό και ιδίως στο εξωτερικό -με πρώτη την Τουρκία-στήνει με κύκλους και διαρροές σκηνικό υποχωρήσεων όχι μόνον για να ικανοποιήσει το ακροατήριο του ,αλλά και να εξασφαλίσει χωρίς αγώνα -κάτι σαν του πουρκουά των Γάλλων για την άμυνά τους στην επίθεση του Χίτλερ-ό,τι επιθυμεί αλλά φοβάται να το ”υπεξαιρέσει” με πόλεμο ;;;.
Εντάξει ”λόγος να γίνεται και να περνάει η ώρα” στα ΜΜΕ και στο διαδίκτυο , αλλά να καταλήγουμε όλοι οι Έλληνες με μια φράση στον κ. Ερντογάν ”αν τολμάς μολών λαβέ” -γιατί μέχρι τώρα ”μας γέμισες αλογόμυγες” όπως λέγαμε στο χωριό μου.
Για τους Αμερικάνους, είναι 2 οι λέξεις στα Αγγλικά, όπου χαρακτηρίζουν εμάς και τους απέναντι.
Εμείς είμαστε useful, ενώ οι άλλοι είναι important.
Απλά πράγματα.
Για την υποψηφιότητα Μπελέρη: δεν είναι κάπως οξύμωρο ένας πατριώτης να υπαχθεί σε ένα κόμμα που δεν έχει εθνική πολιτική και που δεν μπορεί αυτό το κόμμα ούτε τα δικαιώματα των Βορειοηπειρωτών να υπερασπιστεί έναντι του αλβανικού κράτους; Μήπως υπάρξει κάτι αντίστοιχο με την πολιτικά ατελέσφορη περίπτωση της Κούνεβα του ΣΥΡΙΖΑ(τότε ήρωας εργάτης τώρα ήρωας πατριώτης αλλά τελικό αποτέλεσμα μηδέν);
Από την άλλη δεν μπορούν να υπάρχουν υψηλές προσδοκίες καθώς και τα υπόλοιπα κόμματα εξουσίας είναι το ίδιο ή ακόμα χειρότερα(ιδίως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης). Τα δε δεξιότερα κόμματα μάλλον αποδεικνύονται ήξεις, αφήξεις.