Σέρτζιο Ματταρέλα, Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας.
του Δημήτρη Μακροδημόπουλου.
Η Ιταλία του 2018, μέλος της ΕΕ και της Ευρωζώνης και ιδρυτικό μέλος της ΕΟΚ, με την απόφαση του προέδρου της Ματαρέλα να ασκήσει βέτο στην επιλογή του ευρωσκεπτικιστή Πάολο Σαβόνα ως υπουργού Οικονομικών από το Κίνημα των 5 Αστέρων και τη Λέγκας του Βορρά, επέστρεψε πολιτικά στην Ελλάδα του 1965, των Ιουλιανών, όταν ο τότε βασιλιάς αρνήθηκε στον πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου να αντικαταστήσει τον υπουργό Άμυνας και να αναλάβει ο ίδιος το υπουργείο. Δεν πρόκειται για έναν απλό χρονικό παραλληλισμό αλλά για μια σαφέστατη ένδειξη για την πολιτική πορεία της Ευρώπης.
Βέβαια δεν πρόκειται για κεραυνό εν αιθρία. Στην Ιταλία μεταπολεμικά αξιοποιήθηκε η απλή αναλογική επί δεκαετίες για να υπονομεύσει την ίδια τη δημοκρατία: Για να αποτρέψει, δηλαδή, την άνοδο του ΚΚΙ στην εξουσία, καίτοι ελάμβανε εκλογικά ποσοστά που υπερέβαιναν το 30%, με τη δημιουργία πεντακομματικών κυβερνήσεων σε σημείο ώστε να θεωρείται εκ προοιμίου ασφαλής η αναπαραγωγή τους μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση. Αυτό οδήγησε την πολιτική ζωή της σε τέλμα αφού αναπαράγονταν τα ίδια κόμματα στην εξουσία και στην αντιπολίτευση. Μάλιστα, η αντίθετη άποψη του Άλντο Μόρο περί δημοκρατίας οδήγησε στη δολοφονία του. Ακολούθησε η επιχείρηση «Καθαρά χέρια», που γκρέμισε το 1992 την Πρώτη Ιταλική Δημοκρατία, και οδήγησε στις κυβερνήσεις Μπερλουσκόνι, στην κυβέρνηση των αγορών του Μάριο Μόντι για να καταλήξει σήμερα στη δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης από τους λαϊκιστές των 5 Αστέρων και τους ακροδεξιούς της Λέγκας του Βορρά; Ώστε αφενός λαϊκιστές και ακροδεξιοί να μπορούν με λαϊκή εντολή να σχηματίζουν κυβέρνηση και αφετέρου ο πρόεδρος Ματαρέλα να θέλει να καθορίσει αυτός την ευρωπαϊκή πολιτική της χώρας και να δίνει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Κάρλο Κοταρέλι τεχνοκράτη του ΔΝΤ, να δίνει δηλαδή την εντύπωση ότι ακολουθεί την πολιτική εξωχώριων υπερεθνικών κέντρων εξουσίας. Έφτασε η Ιταλία σε αυτό το σημείο διότι όπως υποστηρίζει ο Ντάνι Ρόντρικ στο βιβλίο του «Το παράδοξο της παγκοσμιοποίησης», η δυναμική της παγκοσμιοποίησης ορίζεται από τρία κεντρικά στοιχεία: τις ελεύθερες αγορές, την εθνική κυριαρχία και τη δημοκρατική νομιμοποίηση, τα οποία, στην καλύτερη περίπτωση είναι συμβατά μεταξύ τους μόνο κατά ζεύγη και είναι αδύνατο να συνυπάρξουν όλα μαζί. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε μιλώντας τον Απρίλιο του 2015 στην Ουάσινγκτον, είπε απροκάλυπτα, αναδεικνύοντας τον ασύμβατο χαρακτήρα της συνύπαρξης της δημοκρατίας με τις ελεύθερες αγορές, ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων στη Γαλλία: «Η Γαλλία θα ήταν ικανοποιημένη εάν κάποιος ανάγκαζε το Κοινοβούλιό της να ψηφίσει μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας. Είναι δύσκολο όμως γιατί υπάρχει δημοκρατία».
Βέβαια η Ιταλία δεν αποτελεί την εξαίρεση. Πρόκειται για πάγια τακτική του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου, όπως καταγράφηκε από τη συνθήκη του Μάαστριχτ και εντεύθεν. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τα 12 –τότε- κράτη μέλη της ΕΕ μόνον στους Γάλλους, στους Δανούς και στους Ιρλανδούς δόθηκε η δυνατότητα να αμφισβητήσουν με δημοψήφισμα τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Στη Γαλλία η Συνθήκη έγινε αποδεκτή μόλις με 51% ενώ οι Δανοί την απέρριψαν,. Όμως το δημοψήφισμα επαναλήφθηκε εκεί με τυπικές εκπτώσεις στο περιεχόμενο της συνθήκης και εγκρίθηκε. Αλλά και στην περίπτωση της απόρριψης του Ευρωσυντάγματος από τους Γάλλους και τους Ολλανδούς με ηχηρά ποσοστά στα δημοψηφίσματα που διεξήχθησαν, αυτά δεν επαναλήφτηκαν αφού δεν ήταν ορατή η υπερψήφισή τους αλλά η επικύρωσή τους εξασφαλίσθηκε από τα κοινοβούλια των δύο χωρών, αναδεικνύοντας την διάσταση μεταξύ του εκλογικού σώματος και της κοινοβουλευτικής τους εκπροσώπησης που στην συντριπτική της πλειοψηφία υπερθεμάτιζε την ψήφισή του. Ακολούθησε η περίπτωση της Ιρλανδίας όπου η έγκριση της Μεταρρυθμιστικής Συνθήκης της Λισσαβώνας εγκρίθηκε στο επαναληπτικό δημοψήφισμα. Να θυμίσουμε ότι αρκούσε η γνωστοποίηση της πρόθεσης του Γιώργου Παπανδρέου στις Κάννες να προχωρήσει στη διενέργεια δημοψηφίσματος για να λοιδορηθεί από τη Μέρκελ και το Σαρκοζί, για να αποκαθηλωθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που διέθετε μεγάλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και να αντικατασταθεί από την κυβέρνηση του τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμου; Έχει αποδειχθεί επανειλημμένα ότι από τις Βρυξέλλες είναι αποδεκτά μόνον τα δημοψηφίσματα με την επιθυμητή ετυμηγορία του εκλογικού σώματος. Τα άλλα που απορρίπτουν τα σχέδιά τους αντιμετωπίζονται κατά περίπτωση. Επαναλαμβάνονται μέχρις ότου «ωριμάσει» το εκλογικό σώμα με εκφοβισμούς και εκβιασμούς για το μέλλον της χώρας ή αν αυτό δεν προεξοφλεί τη θετική έκβαση του δημοψηφίσματος παραπέμπονται στα κοινοβούλια των κρατών μελών.
Εύλογα βέβαια ανακύπτει το ερώτημα: Πώς θα οδηγηθούμε στην εμβάθυνση και στην ολοκλήρωση της Ευρώπης αν κάθε κράτος μέλος τραβάει το δικό του δρόμο; Μα αυτό είναι το κομβικό ερώτημα για την ΕΕ. Η κοινή πορεία θα απελευθερώσει τις δυνατότητες της ηπείρου στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης ή θα εξελίσσεται σε δεσμά για τους λαούς της; Η εμβάθυνση ήταν εφικτή στην Ευρώπη των 9 ή των 12 ή και μετά το Μάαστριχτ των 15, διότι τα μέλη είχαν οικονομίες με ανεκτές αποκλίσεις ενώ με τις διευρύνσεις που ακολούθησαν θα πρέπει να θεωρείται λειτουργικά ανέφικτη, απλά οικοδομεί την οικονομική γερμανική αυτοκρατορία στα όρια της Ευρώπης. Αν μάλιστα ενταχθούν και τα Δυτικά Βαλκάνια, η ένταξή τους θα αποτελέσει την ταφόπλακα κάθε προοπτικής. Ενδεικτικό είναι ότι ενώ ο πρόεδρος Μακρόν με τις μεταρρυθμίσεις που προτείνει ζητά τη σύγκλιση και την αλληλεγγύη των κρατών μελών της Ευρωζώνης, η Γερμανία με επικεφαλής το CDU τις απορρίπτει ασυζητητί. Όμως σήμερα, όσο ποτέ στο παρελθόν, το πολιτικό μέλλον των ευρωπαϊκών λαών είναι τόσο δυσοίωνο. Διότι η πολιτική του Ντόναλντ Τραμπ με τους εμπορικούς πολέμους που προαναγγέλλει, με τις κυρώσεις και τους δασμούς, θα μειώσει τα εμπορικά πλεονάσματα της Γερμανίας και άλλων ισχυρών εταίρων, με αποτέλεσμα να αναζητήσουν την αναπλήρωσή τους εντός της ΕΕ. Για να επιτευχθεί αυτό, μοιραία θα οδηγήσει στην περαιτέρω συρρίκνωση της δημοκρατίας ώστε να καταστεί δυνατός ο έλεγχος των αντιδράσεων των λαών.
Μακροδημόπουλος Δημήτρης
Αλεξ/πολη – κιν. 6947-771412
28/5/2018
Πληρης σχεδον η παραθεση των ιστορικων γεγονοτων της πολιτικης ζωης της Ιταλιας απο το 1948-αγαπητε κ. Μακροδημοπουλε- αλλα να μου επιτρεψετε να επισημανω ορισμενα γρεγονοτα σε συγκριση με τα δικα μας , μια που αναφερθηκατε στον δικο μας Ιουλιο του 1965. Λοιπον. Δεν αμφισβητειται οτι και τοτε ο δικος μας Ανωτατος αρχων και τωρα ο Προεδρος της Ιταλικης Δημοκρατιας ειχαν απο το Συνταγμα τους το δικαιωμα αυτο ,γιαυτο και το ασκησαν. Τοτε ο δικος μας πρωθυπουργος, -αγων την γεροντικην του μαλιστα ηλικια- και παραιτηθηκε ,αλλα βγηκε στους δρομους και κατηγγειλε στον λαο τον Βασιλεα , με την πλουσια φαρετρα των λαικιστικων συνθηματων , με αποτελεσμα να εχουμε το χειροτερο καλοκαιρι μεταπολεμικως και μαλιστα στην εξαρση της τουριστικης περιοδου και να ξεκινησει απο τοτε ο ”καρκινος” της Δημοκρατιας μεχρι της 21 Απριλιου 1967, ενω τωρα ο Ιταλος πρωθυπουργος δεν ”κατηλθε στον λαο σε ανοικτο αυτοκινητο κλπ.κλπ”. Σιγουρα περισσοτερος δημοκρατικος πολιτισμος και πατριωτισμος απο τους Ιταλους.
Θα μπορουσατε αναφεροντας το Κ.Κ Ιταλιας οτι ουδεποτε διαμαρτυρηθηκε για την απλη αναλογικη ,αλλα και ουδεποτε το εμπιστευθηκαν και τα μικρα ιταλικα κομματα να σχηματισουν κυβερνηση μαζι του με πρωθυπουργο κομμουνιστη- μεσουρανουσε βλεπετε και ο Ψυχρος πολεμος ,με τα Σοβιετικα τανκς στην Πραγα-και οταν αποφασισε το Κ.Κ.Ιταλιας συγκυβερνηση με τους Χριστιανοδημοκρατες δολοφονησαν τον Χριστιανοδημοκρατη πρωθυπουργο Αλντο Μορο ,οπως εδω η 17η Νοεμβρη δολοφονησε τον βουλευτη και γαμβρο του ερχομενου -με μεγαλη φορα- πρωθυπουργου Κ.Μητσοτακη αειμνηστο Παυλο Μπακογιαννη στις 26-1989.
Τα περι ευμενως αποδεκτα δημοψηφισματα απο τις Βρυξελλες σας διαψευδουν ,γιατι το δικο μας στις 5 Ιουλιου 2015 δεν το απερριψαν οι Βρυξελλες, αλλα το απερριψε αυθωρει ο πρωθυπουργος μας , ο οποιος και το προκαλεσε. Πρωτακουστο ,αλλα αληθινο.
Εν κατακλειδι. Το τελικο συμπερασμα σας ” Μοιραια θα οδηγησει την περαιτερω συρρικνωση της Δημοκρατιας -στις ευρωπαικες χωρες-, ωστε να καταστει δυνατος ο ελεγχος των αντιδρασεων των λαων” δεν ειναι ασφαλες, γιατι προυποθετει 1ον η Ευρωπαικη Ενωση να ομοσπονδοποιηθει ,2ον να ψηφισουν οι λαοι της ενα ΤΡΑΜΠ και3ον να Νατοποιηθει στρατιωτικως, γιατι συρρικνωση δημοκρατικων δικαιωματων , χωρις στρατο και αστυνομια ειναι στα σχεδια πανεπιστημιακων ερευνητων, που αποζουν απο τα προγραμματα των ΕΣΠΑ.
Ο κ. Λαπαβίτσας σε άρθρο του χαρακτηρίζει το ευρώ “φυλακή των ευρωπαικών λαών”. Είναι διαφορετική η περίπτωση του κοινού νομίσματος σε ένα ενιαίο κράτος όπως η ομόσπονδη Γερμανία και διαφορετικό για μια ομάδα κρατών. Δεν είναι θέμα δογματικό αλλά θέμα λειτουργίας της οικονομίας πολλών κρατών με διαφορετικό επίπεδο ανάπτυξης. Το λένε ο Κρούγκμαν, ο Στίγκλιτς και τόσοι άλλοι. Αντί εμείς να ξεκινήσουμε από την εμβάθυνση και την ολοκλήρωση ξεκινήσαμε εντελώς ανάποδα. Όλα αυτά ήταν αναμενόμενα διότι υπήρχε εμπειρία ενός αιώνα σχεδόν με τον κανόνα του χρυσού. Γιατί έγινε έτσι; Διότι έτσι βόλευε στη Γερμανία, διότι έτσι θα γινόμασταν δορυφόροι του Βερολίνου κατ’ επιταγήν της Ουάσινγκτον. Το χειρότερο είναι ότι στα πλαίσια της ΟΝΕ δεν σου αφήνουν κανένα περιθώριο να αναπτυχθείς. Είναι και η Επιτροπή Ανταγωνισμού της Κομισιόν που απορρίπτει κάθε επένδυση στη χώρα μας αλλά και στις άλλες περιφερειακές χώρες της
Συνέχεια
Ευρώπης, παρόλο που όλοι φωνάζουν για την Ανάγκη Επενδύσεων.
Ο Παύλος Μπακογιάννης πραγματικά είναι αείμνηστος, είναι ο Έλληνας Άλντο Μόρο. Όμως η οικογένειά του αντί να αναδεικνύει την πολιτική προσφορά του Παύλου Μπακογιάννη στην πολιτική σκέψη και στον τόπο, τον μηνημονεύει μόνον όταν θέλει να καταδικάσει την τρομοκρατία, όταν δηλαδή δίνουν άδεια στον Κουφοντίνα, δίνοντας έτσι την εντύπωση ότι προσπαθεί να αξιοποιήσει συναισθηματικά τη δολοφονία του. Μνημόσυνο στον Παύλο Μπακογιάννη θα ήταν η αναφορά στις πολιτικες του ιδέες. Αυτό όμως δεν βολεύει. Ας μη ξεχνάμε ότι την εποχή της δολοφονίας του Άλντο Μόρο και του Μπακογιάννη, δρούσε η Κόκκινη Προβιά στην Ελλάδα και η Γκλάντιο στην Ιταλία, άσχετα με ποιές μάσκες εμφανίζονταν
Γιατι κ. Μακροδημοπουλέ -μου- οι οποιες αντιδεξιες αυταπατες σας ”δολοφονουν” την λογικη και τις γνωσεις σας , μια και εσεις ζησατε την περιοδο της 25ετιας οχι της Κοκκινης προβιας στην Ελλαδα , αλλα της 17ης Νοεμβρη, με τις τοσες δολοφονιες -παντα δεξιων- και κυριως τις ”λογοτεχνικες” προκηρυξεις τους , που τις δημοσιευσε-ολες- η γνωστη εφημεριδα Ελεθεροτυπια. Θα διαμαρτυρηθει και ο εγκλειστος στις φυλακες ισοβιτης Κουφοντινας , που δεν ”ιδρωνει το αυτι του” αν τον ”διαφημιζουν” ακομη ως τρομοκρατη -αφου ηταν- (εγινε και συγγραφεας , με οπαδους). διοτι ουδεποτε υπηρξε μελος της Νατοικης Κοκκινης Προβιας. Οσο για την οικογενεια του αειμνηστου Μπακογιαννη βλεπετε , εχει και τις μικροαστικες συνηθειες του πενθους . Οι υπολοιποι -και εσεις- ας τους αφησουμε στον πονο τους ,ιδιαιτερα τα παιδια του , που τον στερηθηκαν απο την πρωτη 12ετια της ζωης τους και αν δεν ειχαν την ευρεια οικογενεια του Μητσοτακεικου , δεν γνωριζουμε πως θα κατεληγαν. Να χαιρεστε και να σας χαιρονται τα παιδια σας.
Μακάρι τα παιδιά του Παύλου Μπακογιάννη να ακολουθήσουν τις παρακαταθήκες του. Δεν το βλέπω. Εκείνο που έγραψα είναι ότι οι οικείοι του δεν αναφέρονται στην πολιτικ΄λη σκέψη του Μπακογιάννη παρά μόνον στη δολοφονία του. Κανείς δεν συμφωνεί με το έγκλημα. Με το έγκλημα γυρίζεις πίσω και αποδεικνύεις την αδυναμία σου. Με την οργανωμένη πάλη των εργαζομενων βελτιώνονται οι συνθήκες της ζωής και έρχονται οι ανατροπές. Η 17Ν δεν έχει καμία σχέση με την ταξική πάλη. Γραφει ο Νίκος Ψυρούκης πως όταν σταματα ο “πόλεμος” από τα κάτω, αεχίζει ο πόλεμος από τα πάνω. Αυτό υφιστάμεθα σήμερα.
Ευχαριστώ για την ευχή. Να είστε καλά. Μακάρι να μην υπάρχουν παιδιά ορφανά. Όμως…
Να διαβασετεε την προσφατη ομιλια του Πειριφερειαρχου Στερεας Ελλαδος κ. Κων/νου Παυλου Μπακογιαννη ,για την ”μικρη Ανοιξη” της κυβερνησης των Κορυσχαδων- Ευρυτανιας ,παρουσια του αναυδου Προεδρου της Βουλης και θα πεισθειτε οτι ”το μηλο επεσε κατω απο την Μηλια”. Αλλα θα τον ανεχθουν -εν καιρω τω δεοντι- οι μισαλλοδοξοι Εαμοκομμουνιστες και γενικως οι αριστεροπροοδευτικοι , που δεν ξεχνουν και ”κυνηγουν” και 17αρικα εφηβακια ;;;.
Γράφει ο Χαρίδημος Τσούκας, καθηγητής στα Πανεπιστήμια Κύπρου και Warwick, στις 24/10/2010 στην “Καθημερινή” με τίτλο “Είμαι κατά της οικογενειοκρατίας αλλά….”: «Η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη αναφέρθηκε στη δημαρχιακή υποψηφιότητα του γιού της Κώστα Μπακογιάννη με το εξής σχόλιο: πρόκειται για “φυσική εξέλιξη ενός τέκνου που μεγαλώνει σε πολιτική οικογένεια και όπως το παιδί ενός δικηγόρου έχει πολλές πιθανότητες να γίνει δικηγόρος και ενός γιατρού να γίνει γιατρός, έτσι τα παιδιά των πολιτικών είναι πολύ πιθανόν να ασχοληθούν και αυτά με την πολιτική…». Αφού ο αρθρογράφος παραθέτει πλειάδα επιχειρημάτων του, παραλληλίζει ως εξής τα παραπάνω αναφερθέντα: «Όπως στην Ινδία τον δολοφονηθέντα Ρατζίβ Γκάντι διαδέχτηκε στην πολιτική αρχικά η σύζυγος και τώρα τα παιδιά, έτσι και τον δολοφονηθέντα Παύλο Μπακογιάννη διαδέχτηκε η Ντόρα και τώρα ο Κώστας. Στις τριτοκοσμικές κοινωνίες το κύριο κριτήριο αναφοράς στη λειτουργία του δημόσιου βίου δεν είναι τα προσόντα αλλά η συγγένεια». Όσον αφορά τους λόγους και τα έργα: Τί προτιμάτε; Προσωπικά είμαι εγγονός δύο ιερέων, από πατέρα και μητέρα. Ο κ. Μπακογιάννης είναι επίσης παπαδοεγγόνι από τον πατέρα του. Έχω αποκτήσει δύο παιδιά από τη σύζυγό μου τη μοναδική γυναίκα της ζωής μου. Αυτά τα σημειώνω επειδή αναφερθήκατε παραπάνω στα παιδιά. Τί λέτε; έπεσε το μήλο κάτω από τη μηλιά; Ασφαλώς όχι.
Αντι Κορυσχαδων- που μαλλον γνωριζετε την ιστορια τους-εσεις τον φιλελευθερο κ. Χαρ.Τσουκα, με τον οποιον θα σας συνιστουσα να ”διαλεχθειτε” για τον Μαρξισμο, που υπερασπιζεστε . Ισως νερωσετε το κοκκινο κρασι σας, αν δεν δεν το αλλαξετε με λευκο,η, ρετσινα Μαλαματινα.
Ελπιζω , επισης να μη θεωρειτε τριτοκοσμικες χωρες τις ΗΠΑ ,με τις οικογενειες Μπους και Κλιντον, ουτε την Γαλλια με τους Λεπεν και φυσικα την 8η πλουσιωτερη χωρα την Ινδια ,με τους Γκαντι . Ομως δεν ειναι μια ακραια μορφη ραστσισμου και αναξιοκρατιας ο αποκλεισμος απο την πολιτικη ικανων και εκλεγησομενων παιδιων πολιτικων οικογενειων, οπως θα ηταν ο δικος σας αποκλεισμος απο του να γινεται ιερευς ,επειδη ειχατε δυο παππουδες ιερεις- εκπληξη για την αντιχριστιανικη τοποθετηση σας- (υπαρχει μια παροιμια ,αλλα δεν την γραφω) ;;;
Υ.Γ. Ειναι ολισθηρος ο δρομος της αντιρατσισμου , αγαπητε συνανιχνευτα, γιατι η μεγαλυτερη ανισοτης ειναι η ισοτης των ανισων, που η φυσις και οι οικογενειες και οι κοινωνιες δημιουργησαν και δημιουργουν . ΤΕΛΟΣ
Να διορθώσω κάτι σημαντικό: Η τοποθέτησή μου δεν είναι ποτέ αντιχριστιανική. Το αντίθετο μάλιστα. Η τοποθέτησή μου έχει να κάνει με την Εκκλησία με τον κοσμικό και εξουσιαστικό της ρόλο και όχι με τον Χριστοιανισμό. Εξ άλλου, Χριστιανισμός και Μαρξισμός έχουν ως επίκεντρο τα προβλήματα του ανθρώπου και αποσκοπούν στην ολοκλήρωση του ανθρώπου από διαφορετικούς δρόμους. Εξ άλλου πάλλες οι κοινωνικές συνθήκες κατά τη γέννηση του Χριστού και άλλες στην περίοδο ντου Μαρξ. Στην πρώτη η κοινωνία είχε δουλοκτητικό χαρακτήρα και δεν υπήρχαν έθνη ενώ κατά τη δεύτερη είχαμε μορφή καπιταλισμό και έθνη – κράτη.
” Η θρησκεια ειναι το οπιο του λαου” , εγραψε ο Μαρξ. Συγγνωμη ,που επανηλθα. Καληνυχτα.
Αν διαβάσετε τη φράση στο Εβραικό Ζήτημα θα αντιληφθείτε τί εννοούσε. Την ερμηνεία τη δίνει και ο Τερυ Ίγκλετον στο βιβλίο του “Γιατί ο Μαρξ είχε δίκιο”