Κλιματική αλλαγή & κρίση: στο ίδιο έργο θεατές
του Τάσσου Δίκα (*)
– ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΕΡΓΟ ΘΕΑΤΕΣ (στην Ελλάδα και ΟΧΙ μόνο) με ηθικούς αυτουργούς την ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ της άκριτης αποδοχής ενός συστήματος Παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κερδοσκοπίας, μονοσήμαντης Οικονομικής μεγέθυνσης (Τραπεζικών δεικτών και ΟΧΙ ανάπτυξης νοικοκυριών), βιασμού της Φύσης και των Οικοσυστημάτων της.
– ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ μικροκλίμακα η πολυετής ανυπαρξία Πολιτικής Γης, καθώς και ΜΗ ολοκληρωμένων περιβαλλοντικών Πλαισίων και Χωροταξικού Σχεδιασμού και αειφόρου ανάπτυξης, δημιουργούν ένα προβληματικό Υπόβαθρο.
– Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ & Η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ Περιβαλλοντικών, Πολιτιστικών, Πολιτισμικών Αξιών και συλλογικών Κοινωνικών αξιών σεβασμού του άλλου και της φύσης, αλληλεγγύης και ισονομίας:
α.- ΔΕΝ αποτελούν ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ – ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ προτεραιότητα ούτε της οργανωμένης Πολιτείας, ούτε του “σύγχρονου” τρόπου ζωής (που τηλεοπτικά και όχι μόνο μας επιβάλλεται)
β.- ΔΕΝ αποτελούν συστατικό της καταναλωτικής κουλτούρας της lifestyle καθημερινότητάς μας, που προσπαθεί να μας ετεροκαθορίσει.
ΠΑΝΩ σ αυτό το έλλειμα περιβαλλοντικής παιδείας και συνείδησης, με σύμμαχο την αντιφατικότητα και την θεσμική πολυπλοκότητα αρμοδιοτήτων της Δημόσιας Διοίκησης και Αυτοδιοίκησης ένα μόνιμο “εκρηκτικό” μείγμα.
… Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ, (όχι ως “φάρσα” πλέον), ενώ εμείς, κλεισμένοι στην ατομικότητά μας, παθητικά παρακολουθούμε το “έργο” ως θεατές, και ΔΕΝ συναισθανόμαστε ότι η καταστροφικές συνέπειες ΜΑΣ ΑΓΓΙΖΟΥΝ ακόμη και στο δικό μας προσωπικό “προστατευμένο” περιβάλλον…
(*) αρχιτέκτονας, Ομότιμο μέλος ΤΕΕ
Θεσσαλονίκη, 6/8/2021
EΡΓΟ: Τάσσος Δίκας, ξηρό παστέλ, 1996
