Σύγκρουση στην Μ. Ανατολή – Το Ισραήλ καταλύτης για ένα νέο στρατηγικό δόγμα των ΗΠΑ

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Τα πράγματα έχουν οδηγηθεί σε σημείο οριακό και αναμένονται εξελίξεις όπου, ενδεχόμενα λάθη τακτικής, αστάθμητοι παράγοντες αλλά και επικίνδυνοι τυχοδιωκτισμοί, θα μπορούσαν να τις καταστήσουν ακόμη ΚΑΙ ανεξέλεγκτες. Καλό θα είναι λοιπόν να αποσαφηνιστούν ορισμένα θεμελιώδη ζητήματα που σχετίζονται με την Ισραηλινοπαλαιστινιακή σύγκρουση και τα οποία μοιραία επεκτείνονται και αφορούν στις κρίσιμες παραμέτρους που συνθέτουν το συγκρουσιακό πάζλ στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής…

Πρώτον: Η στήριξή μας στο Ισραήλ κατά την διάρκεια αυτής της σύγκρουσης, υπήρξε μεν σαφής αλλά δεν υπήρξε ούτε άκριτη ούτε βεβαίως αναιτιολόγητη, όσο κι εάν, παρορμητικά ή ακόμη και εσφαλμένα, ορισμένοι αναγνώστες θεωρούν ότι αποτυπώνεται κάτι τέτοιο, σε κάποιους επίκαιρους, αλλά αποσπασματικούς και επιμέρους σχολιασμούς μας στο διαδίκτυο. Οι λόγοι που κατά την άποψή μας επιβάλλουν να είναι αμέριστη η στήριξή μας στο Ισραήλ αυτήν την κρίσιμη περίοδο, είναι ιστορικοί και γεωπολιτικοί και η οποιαδήποτε προσέγγιση του συγκεκριμένου ζητήματος, όταν γίνεται από θέση αρχών, δεν αφήνει περιθώρια για ταλαντεύσεις, σκεπτικισμούς και ασαφείς τοποθετήσεις επί του προκειμένου.

Δεύτερον: Προφανώς δεν υποτιμούμε και φυσικά σε καμία περίπτωση δεν παραβλέπουμε την ανθρώπινη διάσταση του δράματος των αμάχων… Προφανέστατα θεωρούμε ότι η τελική αποτίμηση αυτού του δράματος, δεν μπορεί παρά να αποτελεί μέρος της συνολικής γεωπολιτικής εξίσωσης που σχετίζεται με τα τεκταινόμενα στην ευρύτερη περιοχή και που θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με αυξημένη φροντίδα την επόμενη μέρα από όλους τους εμπλεκόμενους… Ωστόσο, τα πράγματα δείχνουν να έχουν ξεφύγει από την παραδοσιακή – αν και εξ ίσου αιματηρή – διαχείριση μιας ιστορικής εκκρεμότητας δεκαετιών (οι αιτίες της οποίας έχουν σαφές ονοματεπώνυμο) και αγγίζουν πλέον τον σκληρό πυρήνα των ευρύτερων περιφερειακών ανατροπών που βρίσκονται σε εξέλιξη. Ενώ το ίδιο το «Παλαιστινιακό» πρόβλημα, όπως πάντα έτσι και αυτήν την κρίσιμη ιστορική εποχή, εργαλειοποιείται επιμελώς από τους μικρούς αλλά και τους μεγαλύτερους γεωπολιτικούς δρώντες που το πατρονάρουν, επιδιώκοντας έτσι να συντηρήσουν την περιφερειακή αποσταθεροποίηση και κυρίως να επενδύσουν στην καταλυτική επίδραση που μπορούν να έχουν οι εξελίξεις που το αφορούν, στην διαμόρφωση του Ισοζυγίου της περιφερειακής ισχύος και βεβαίως στα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά της Γεωπολιτικής της επόμενης μέρας.

Τρίτον: Η εγκληματική επιχείρηση της 7^ης Οκτωβρίου, ΔΕΝ μπορεί να εκλαμβάνεται ως μια εκδήλωση δήθεν οργής των δήθεν αγανακτισμένων και αδικημένων Παλαιστινίων, που υπό την καθοδήγηση της Χαμάς αποφάσισαν να χτυπήσουν μια «κατοχική δύναμη» γενικώς και αορίστως. Αφηνιασμένοι και εμπειροπόλεμοι τρομοκράτες, μισάνθρωποι με όλη την σημασία της λέξεως, επιτέθηκαν και δολοφόνησαν άμαχους, νέα παιδιά, φιλειρηνικούς διαδηλωτές και συνέλαβαν ομήρους. Κανένα απολύτως πρόσχημα δεν είναι δυνατόν να δικαιολογήσει αυτό το μαζικό έγκλημα στις συνειδήσεις των ανθρώπων και προφανώς η αποφασιστική του καταδίκη, θα έπρεπε να κατέχει εξέχουσα θέση στις αποφάσεις των θεσμικών οργάνων και των διεθνών οργανισμών. Η εμμονή στην τυπολατρεία των δήθεν, η οποία επιστρατεύεται για να δικαιολογήσει την απάθεια και την σιωπή, είναι εν τέλει καραμπινάτη συνενοχή και τίποτε λιγότερο. Ας μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν και κυρίως ας μην συνεχίσουμε να παίζουμε επικίνδυνα παιγνίδια με τις λέξεις…

Τέταρτον: Ο Εβραϊκοί πληθυσμοί στην γεωγραφική Παλαιστίνη, ΔΕΝ αποφάσισαν εν μια νυκτί να στήσουν μηχανισμούς παραγωγής εποίκων και να υφαρπάξουν Αραβική γη, ακίνητα και περιουσίες. Η διαρκής επίκληση αυτής της εύκολης και βολικής προσχηματολογίας, συγκαλύπτει ενοχές, παραμορφώνει την φυσιογνωμία του προβλήματος και εν τέλει ανατροφοδοτεί τα επικίνδυνα αδιέξοδά του. Οι Εβραϊκοί πληθυσμοί άρχισαν να επανενισχύουν την παρουσία τους στην συγκεκριμένη περιοχή – η οποία άλλωστε υπήρξε η αρχαία κοιτίδα τους – ΚΑΙ στο πλαίσιο της προτροπής του Σιωνιστικού κινήματος. Δεκάδες χιλιάδες Εβραίοι μετανάστευσαν εκεί από το 1882 έως το 1914, αγόρασαν μεγάλες εκτάσεις γης και άρχισαν να δημιουργούν τους δικούς τους θεσμούς, στην προοπτική της δημιουργίας του δικού τους Εθνικού κράτους.

Πέμπτον: Μετά από το πρώτο Σιωνιστικό Συνέδριο του 1897 που έθεσε τις βάσεις της ρεαλιστικής προσέγγισης του «εβραϊκού εθνικού αισθήματος», η τάση αυτή ενισχύθηκε θεαματικά. Η συγκεκριμένη εξέλιξη και κυρίως ο ενθουσιασμός με τον οποίο αγκαλιάστηκε η δημιουργία των πρώτων Εβραϊκών θεσμών από τους ίδιους τους Εβραίους, «θορύβησε» τους Άραβες οι οποίοι, αντί να επικεντρωθούν σε μέτρα και πρακτικές που θα οδηγούσαν σε βελτίωση της ποιότητας και των συνθηκών της δικής τους ζωής, αυτοί ξεκίνησαν ήδη από το 1911 να δημιουργούν στην Χάιφα και στην Γιάφα, τις πρώτες Αραβικές πολιτικές οργανώσεις, με σκοπό να συντονίσουν και να κλιμακώσουν τον αγώνα τους ενάντια στον Σιωνισμό, δηλαδή με σκοπό να χτυπήσουν την πηγή της Εθνικής έμπνευσης των Εβραίων.

Έκτον: Η «διακήρυξη του Μπάλφουρ» το 1917, επισημοποίησε και τυπικά την υπόθεση της δημιουργίας Εβραϊκού κράτους στην συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή. Αυτή η εξέλιξη, πρακτικά διευθετεί μια σοβαρή ιστορική εκκρεμότητα και σε καμία περίπτωση ΔΕΝ συνιστά και ΔΕΝ πρέπει να αντιμετωπίζεται ως έναρξη της διαδικασίας «κατοχής» της Παλαιστίνης από τους Εβραίους. Αντιθέτως, μετά και από την συγκεκριμένη εξέλιξη, ανοίγει πλέον και τυπικά ο δρόμος για την άρση της κατοχής της ιστορικής κοιτίδας των Εβραίων, από νομαδικούς Αραβικούς πληθυσμούς, οι οποίοι επιπροσθέτως είναι και σκληροί Ισλαμιστές, γεγονός που δεν θα πρέπει να παραβλέπεται κατά την διαχείριση της συγκεκριμένης εξίσωσης.

Έβδομον:  Στην εγκληματική επιχείρηση της 7^ης Οκτωβρίου, που οργανώθηκε από τις συμμορίες της Χαμάς για να εκφράσει υποτίθεται το δίκιο των αδικημένων Παλαιστινίων, φτάσαμε μετά από ΤΕΣΣΕΡΙΣ Αραβοϊσραηλινούς πολέμους (δηλαδή πολέμους που κήρυξαν κατά την διάρκεια των 25 ετών που μεσολάβησαν από το 1948 έως το 1973, συνασπισμένες Αραβικές χώρες – και ΟΧΙ οι Παλαιστίνιοι – με μοναδική επιδίωξη να αφανίσουν το Ισραήλ από τον χάρτη) και ΔΥΟ Ιντιφάντα (για πρώτη φορά οι Παλαιστίνιοι μπαίνουν στο παιγνίδι ως «εθνική» οντότητα το 1987) από τις οποίες η μια τουλάχιστον, υπήρξε ο ορισμός του τυχοδιωκτισμού και της εγκληματικής ανευθυνότητας εκ μέρους των Παλαιστίνιων ηγετών.

Πρώτη κρίσιμη διαπίστωση: Με δυο λόγια και για να σταματήσει επιτέλους αυτό το κρεσέντο των αποπροσανατολιστικών και αυθαίρετων ισχυρισμών, θα πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι… Δεκάδες χιλιάδες θύματα αλλά και τόνοι αίματος αθώων ανθρώπων που έχουν χυθεί, στον βωμό αυτής της ιστορίας σε αυτήν την μαρτυρική περιοχή, ΔΕΝ χύθηκαν για την δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους… Χύθηκαν με στόχο την διάλυση και τον αφανισμό του Εβραϊκού κράτους που είχε ήδη δημιουργηθεί και έχτιζε εξαιρετικούς θεσμούς και μια υποδειγματική Δημοκρατία μέσα σε ένα κατάφορα σκοταδιστικό και εχθρικό περιβάλλον.

Δεύτερη κρίσιμη διαπίστωση: Σε όλους εκείνους που επιμένουν να αναζητούν και να αποδίδουν μονομερώς και αυθαίρετα στην Ισραηλινή βία τις υποτιθέμενες αιτίες για την ριζοσπαστικοποίηση του Αραβικού πληθυσμού, για την δημιουργία και την ενίσχυση των τρομοκρατιών οργανώσεων και φυσικά για την εμφάνιση της Χαμάς και των παραφυάδων της, προτείνουμε να το ξανασκεφτούν και να αναθεωρήσουν πλήρως τα ερμηνευτικά εργαλεία και τους αξιολογικούς τους συλλογισμούς στους οποίους κατέφυγαν παρασυρμένοι από ιδεοληψία ή από το θυμικό.

Η ΑΝΤΙ-Εβραϊκή στάση των συνασπισμένων Αράβων… Οι αλλεπάλληλοι Αραβοϊσραηλινοί πόλεμοι… Ο κεντρικός στόχος όλων των Αραβικών οργανώσεων που εμφανίστηκαν και δρουν στην περιοχή και ο οποίος δεν είναι άλλος από την διάλυση του κράτους του Ισραήλ και τον αφανισμό των Εβραίων, ήσαν ορισμένοι μόνο από τους παράγοντες που οδήγησαν ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ στην σκλήρυνση της στάσης του Ισραήλ, την οποία επικαλούνται εκ των υστέρων αλλά σε κάθε περίπτωση ψευδώς και προσχηματικά ως άλλοθι οι διάφοροι κατ’ αποκοπήν Παλαιστινιολάγνοι και κατ’ ουσίαν αντισημίτες, για να δικαιολογήσουν την ριζοσπαστικοποίηση, την κλιμάκωση του εξτρεμισμού και την ισλαμική τρομοκρατία. Άλλωστε και το επικαιροποιημένο σύνθημα της εποχής μας που ζητά «ελεύθερη Παλαιστίνη, από το ποτάμι ως την θάλασσα» δεν είναι παρά η γλαφυρότερη εκδοχή της ίδιας απαράδεκτης αθλιότητας που επιμένει να προσβάλει βάναυσα την λογική και την νοημοσύνη μας.

Νέα δεδομένα…

Η ευθεία εμπλοκή του Ιράν, η κλιμάκωση της εμπλοκής των συνεργαζόμενων, καθοδηγούμενων και απολύτως ελεγχόμενων από το Ιράν υποκρατικών περιφερειακών δρώντων σε Λίβανο, Συρία, Υεμένη κλπ και η δόλια όσο και εμμονική εμπλοκή της Τουρκίας στο συγκρουσιακό σκηνικό, δημιουργούν μια καινούρια κατάσταση ΚΑΙ σε ότι αφορά στην φυσιογνωμία των προσεταιρισμών και των λοιπών συνεργατικών συμμαχιών, αλλά ΚΑΙ στα θεμελιώδη αυτής καθ’ εαυτής της σύγκρουσης. Ας είμαστε λοιπόν ξεκάθαροι και ουσιαστικοί στην προσέγγισή μας…

Πρώτον: Λύση μακράς πνοής που να στηρίζεται σε όποιας μορφής – και με όποιο πλαίσιο εγγυήσεων – εκεχειρία, που δεν θα αντιμετωπίζει το πρόβλημα στην ρίζα του, δεν μπορεί να υπάρξει. Οριστική και βιώσιμη λύση προϋποθέτει την ουσιαστική συντριβή των οργανώσεων – πολιτικών οχημάτων που διαχειρίζονται και συντονίζουν την δράση των τρομοκρατικών μηχανισμών στην ευρύτερη περιοχή. Πρώτιστη υποχρέωση του Ισραήλ είναι να μην κάνει ούτε βήμα πίσω από αυτόν τον διακηρυγμένο – και σωστά διατυπωμένο – στόχο του.

Δεύτερον: Βιώσιμη λύση που θα επενδύει μακροπρόθεσμα στην σταθερότητα, στον αναπτυξιακό αναπροσανατολισμό και στην ενεργειακή αναβάθμιση της ευρύτερης περιοχής, ενώ θα αντιμετωπίζει παράλληλα με τρόπο δραστικό και ουσιαστικό τα ζητήματα της περιφερειακής ασφάλειας, μπορεί να δρομολογηθεί, ΜΟΝΟ εάν ακυρωθούν πλήρως οι δυνατότητες σοβαρής γεωπολιτικής εμπλοκής δρώντων που επιδιώκουν την περιφερειακή αποσταθεροποίηση, προκειμένου να ενισχύσουν έτσι τον ρόλο τους και την ιδιαίτερη γεωστρατηγική τους ατζέντα. Από την άποψη αυτή, κάθε συζήτηση για δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους με γεωπολιτικό πάτημα στην Μεσόγειο, ΔΕΝ συμβάλει στην αποκατάσταση της Ειρήνης αλλά στην διαιώνιση των εντάσεων, στην αποσταθεροποίηση της περιοχής και στην διαρκή υπονόμευση της περιφερειακής γεωπολιτικής ισορροπίας, με εμβόλιμα εκτρώματα, όπως το γνωστό Τουρκολυβικό μνημόνιο, μέσα από το οποίο επιχειρείται η επιβολή ντε φάκτο καταστάσεων, που μετατρέπει το διεθνές Δίκαιο σε κουρελόχαρτο και επιβραβεύει τον θρίαμβο του επιθετικού αναθεωρητισμού. Το Ισραήλ, έχει απόλυτη επίγνωση των αρνητικών παραμέτρων αυτής της εξίσωσης, γι’ αυτό και ο διαφαινόμενος προσανατολισμός του, φωτογραφίζει μια διέξοδο η οποία εξαιρεί την Γάζα από οποιαδήποτε Παλαιστινιακή «λύση» θα μπορούσε να δρομολογηθεί, ενώ στην καλύτερη περίπτωση θα μπορούσε να συμφωνήσει στην δημιουργία ενός περίκλειστου Παλαιστινιακού κράτους στα όρια της Δυτικής όχθης, με σοβαρά αποδυναμωμένο το γεωπολιτικό του κεφάλαιο και με εξαιρετικά περιορισμένο ρόλο στις όποιες μελλοντικές γεωπολιτικές διεργασίες.

Και επειδή κάποιοι θα σπεύσουν να μιλήσουν για δήθεν ανάλγητους συλλογισμούς που δήθεν παραβλέπουν την ανθρωπιστική διάσταση του ζητήματος, θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε ότι:

1. Η στείρα ουμανιστική ανάγνωση στην ιστορική προβολή του συγκεκριμένου προβλήματος, δοκιμάζεται στην πράξη και επισήμως εδώ και 76 ολόκληρα χρόνια και έχει αποτύχει οικτρά ακόμη και στα αυτονόητα. Κι εμείς την στηρίξαμε αλλά δεν έχουμε πλέον καμιά υποχρέωση να επιμείνουμε προσκολλημένοι και αμετανόητοι στην καταστροφική λαγνεία του λάθους. Η αποτυχία στην πράξη αυτής της «ανάγνωσης» υπήρξε κορυφαίο αρνητικό παράδειγμα παγκοσμίως και οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε. Το μοναδικό πράγμα που έχει παράξει εν αφθονία αυτού του είδους ο «εφαρμοσμένος ουμανισμός» είναι, πόνο, θύματα, νεκρούς, ξεριζωμένους, μικρούς και μεγαλύτερους περιφερειακούς πολέμους, νοσηρούς και αδιέξοδους πολιτικούς συλλογισμούς, αλλά και άφθονα προσχήματα που ανατροφοδοτούν έναν καταστροφικό φαύλο κύκλο που δεν οδηγεί πουθενά. Αρκετά με αυτήν την υποκρισία που εργαλειοποίησε ένα δήθεν εθνικό πρόβλημα, για να ευοδωθούν ευρύτερα γεωπολιτικά παιγνίδια. Αρκετά με τον δήθεν Ουμανισμό, που 76 ολόκληρα χρόνια παραμυθιάζει τις συνειδήσεις των δημοκρατικών ανθρώπων σε ολόκληρο τον πλανήτη, ενώ στην ουσία ποτίζει με αίμα και θάνατο τις πολιτικές καριέρες τρομοκρατών, τυχοδιωκτών και κάθε λογής καιροσκόπων. Και…

2. Σε μια περιοχή που το «εθνικό δικαίωμα στην πολιτική διοίκηση» δοκιμάστηκε ΚΑΙ αυτό, διαπιστώνουμε ότι το μοναδικό πράγμα το οποίο ενίσχυσε, ΔΕΝ ήταν το ανθρωπιστικό πρόσωπο αυτής της διοίκησης και των θεσμών της εν συνόλω υπέρ των Παλαιστινίων. Αυτό που ενίσχυσε ήταν τον ριζοσπαστισμό, την πολιτική ισχυροποίηση της Ισλαμικής τρομοκρατίας και την κατασπατάληση σημαντικών κοινωνικών πόρων και δισεκατομμυρίων δολαρίων οικονομικής στήριξης, που χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή τρομοκρατικής επιχειρησιακής υποδομής. Αρκετά λοιπόν ΚΑΙ με αυτό το παραμύθι… Πολιτική διοίκηση εξ ολοκλήρου στα χέρια των Ισραηλινών, σημαίνει Άραβες και Εβραίοι, πολίτες του Ισραήλ με διευρυμένα δικαιώματα, ίσα για όλους. Σημαίνει επίσης, κοινωνική αναβάθμιση, ουσιαστικές υποδομές (και όχι λαγούμια για αρουραίους), δημιουργία σύγχρονων θεσμών, σημαίνει ευημερία.

Τρίτον: Και εάν η παραπάνω εξέλιξη, με την λύση ενός περίκλειστου Παλαιστινιακού κράτους δηλαδή, περιορίζει δραματικά τους πειρατικούς σχεδιασμούς της νεο-οθωμανικής αναθεωρητικής Τουρκίας, τότε είναι φανερό ότι η παράλληλη με αυτό διάλυση ΚΑΙ της Χεζμπολάχ, είναι μια εξέλιξη που θα καθηλώσει δραματικά το περιφερειακό γεωπολιτικό πάτημα του Ιράν, επιταχύνοντας έτσι τις διεργασίες που θα οδηγήσουν στην κατάρρευση του θεοκρατικού καθεστώτος των μουλάδων, ενώ παράλληλα θα αναβαθμίσει ουσιαστικά τον ρόλο και την διεθνή θέση του Λιβάνου.

Τρίτη κρίσιμη διαπίστωση: Εάν θέλουμε, η ευαίσθητη και κεφαλαιώδους σημασίας για τις διεργασίες της επόμενης μέρας, γεωπολιτική σκακιέρα της Μ. Ανατολής, να καταστεί λειτουργική και εποικοδομητικά προσαρμοσμένη στον ευρύτερο δυτικό σχεδιασμό ούτως ώστε να υπηρετεί πληρέστερα την συστημική διασύνδεση στο πλαίσιο της νέας περιφερειακής Αρχιτεκτονικής και της νέας ισορροπίας ισχύος, τότε οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι αυτή η σκακιέρα, θα πρέπει να απαλλαγεί πλήρως, οριστικά και αμετάκλητα, από τις δυνάμεις εκείνες που εργαλειοποιούν συστηματικά το ισλαμικό της υπόβαθρο για να προωθήσουν τις ευρύτερες γεωστρατηγικές τους επιδιώξεις. Επομένως, στο λειτουργικό παζλ της επόμενης μέρας, ΔΕΝ μπορεί να έχει θέση μια χειραγωγούμενη Παλαιστινιακή οντότητα με γεωπολιτικό αποτύπωμα στην Μεσόγειο… ΔΕΝ μπορεί να έχει θέση καμιά απολύτως Χεζμπολάχ που η παρουσία της και μόνο καταδικάζει τον Λίβανο στην απόλυτη γεωπολιτική υποβάθμιση και στην ολοκληρωτική μετατροπή του σε θερμοκοιτίδα ισλαμιστών μαχητών… ΔΕΝ μπορεί να έχει θέση μια Υεμένη των Χούθι που της εξασφαλίζεται η δυνατότητα να κρατά σε ομηρεία την νέα διεθνή οικονομική τάξη. Και φυσικά… ΔΕΝ μπορεί να έχει θέση ένα θεοκρατικό Ιράν που θα υποβαθμίζει εκούσια τον ρόλο του σε ιδιότυπη κρατική σέχτα αποκομμένη πλήρως από τον επικαιροποιημένο διεθνή σχεδιασμό. Ας είμαστε λοιπόν ξεκάθαροι ΚΑΙ ως προς αυτό. Το Ιράν με αυτήν την πολιτική ηγεσία και την συγκεκριμένη αντίληψη για την Εξωτερική πολιτική, ΔΕΝ μπορεί να είναι μέρος της λύσης. Είναι θεμελιώδης παράμετρος του προβλήματος και μόνο ως τέτοια θα πρέπει να αντιμετωπίζεται.

Τέταρτη κρίσιμη διαπίστωση: Προφανώς στο περιβάλλον μιας τέτοιας εξέλιξης, ΔΕΝ μπορεί να έχει θέση ΟΥΤΕ η αναθεωρητική Τουρκία. Και εδώ είναι που οφείλουμε να πούμε επίσης τα πράγματα με το όνομά τους: 1. Η εμπλοκή της Τουρκίας στην συγκεκριμένη περιοχή, επιβάλλεται με τρόπο εκβιαστικό από την πολιτική ηγεσία της Άγκυρας. 2. Η ντε φάκτο Τουρκική εμπλοκή, είναι ένας από τους κρίσιμους παράγοντες που «αναβαθμίζουν» την συγκεκριμένη αντιπαράθεση σε περιφερειακή σύγκρουση. 3. Η πάση θυσία εμπλοκή της Τουρκίας, η οποία ειρήσθω εν παρόδω διευκολύνεται από την ανερμάτιστη στρατηγική ρηχότητα των Αμερικανών, ΔΕΝ συνιστά παράμετρο της λύσης αλλά αιτία ενίσχυσης και περεταίρω διεύρυνσης των συγκρούσεων, γεγονός που διευκολύνει τις επιδιώξεις της για συντήρηση της αποσταθεροποίησης και στοχευμένη αξιοποίηση κρίσιμων περιφερειακών παραμέτρων που θα της εξασφαλίσουν την επέκταση του γεωπολιτικού της πατήματος στην ευρύτερη περιοχή και μάλιστα ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ και ΣΕ ΒΑΡΟΣ των Αμερικανικών περιφερειακών σχεδιασμών και συμφερόντων.

Πέμπτη κρίσιμη διαπίστωση: Οι ΗΠΑ λοιπόν οφείλουν να αποτολμήσουν το μεγάλο άλμα στην σύγχρονη στρατηγική σκέψη, το οποίο κατά την άποψη του γράφοντος συνίσταται σε τρεις θεμελιώδεις ανατροπές στην αντίληψη, τις οποίες οφείλουν να πραγματοποιήσουν ήδη από χθες…

1α. Η αντικειμενική ανάδειξη της Κίνας σε βασικό στρατηγικό ανταγωνιστή των Αμερικανών, δίνει στις ΗΠΑ ένα σημαντικό συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι όλων. Τους εξασφαλίζει την δυνατότητα να σταματήσουν να επενδύουν υπέρμετρα στην λογική του ανταγωνισμού και δη του ανταγωνισμού της ισχύος και να προσανατολιστούν στην προώθηση συνεργατικών πολιτικών που… ΘΑ καταστήσουν άκρως αποτελεσματική την λειτουργικότητα του συστήματος προς όφελος και των δικών τους αναπτυξιακών πολιτικών… ΘΑ ελαχιστοποιήσουν – μέχρι της πλήρους ακυρώσεως – τον κίνδυνο θερμής σύγκρουσης μεταξύ των δύο. Και ΘΑ εργαλειοποιήσουν εποικοδομητικά την συνολική δυτική εμπειρία για την διασφάλιση νέων κατακτήσεων και πρωτοποριακών πολιτικών που θα κάνουν την διαφορά. Η Κίνα, απολύτως προσαρμοσμένη και εκπαιδευμένη ούσα στην γεωπολιτική εργαλειοποίηση της ήπιας ισχύος, δεν θα επιδιώξει να ανατρέψει τους όρους αυτού του παιχνιδιού, προκειμένου να οδηγήσει τα πράγματα σε ευρύτερη συστημική σύγκρουση με αμφίβολα αποτελέσματα. Επιμέρους περιφερειακές διενέξεις κατά την γνώμη του γράφοντος ΔΕΝ είναι δυνατόν, ούτε και επιδιωκόμενο, να ανατρέψουν αυτόν τον κανόνα.

1β. Από την άλλη μεριά, οι νέοι τομείς, οι νέοι φορείς και τα νέα πεδία εξάρτησης στα οποία μοιραία ενέδωσε η Ρωσία, ως συνεπακόλουθο των περιορισμών που ακολούθησαν την Ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία, υπήρξαν ιδιαιτέρως αποκαλυπτικά για τις πραγματικές δυνατότητες ανάσχεσης στην ανάπτυξη της τεχνολογικής της υποδομής. Οι ρυθμοί αναπλήρωσης αυτών των δυνατοτήτων, αναμένεται να είναι εξαιρετικά βραδείς και ιδιαίτερα κοστοβόροι. Η ΜΗ κατάρρευση, σημαίνει ΑΝΤΟΧΗ… Σημαίνει ΣΤΑΣΙΜΟΤΗΤΑ… Και αυτό είναι κάτι που σε βάθος χρόνου θα έχει τις δικές του οδυνηρές και δυσκολοξεπέραστες συνέπειες και ως εκ τούτου δεν θα πρέπει να συγχέεται, ούτε βεβαίως να περιβάλλεται με ανερμάτιστες θριαμβολογίες. Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με τις δραματικές ανατροπές που συντελούνται στον κεντρασιατικό μετασοβιετικό χώρο, συνιστούν μια νέα κατάσταση η οποία θα πρέπει να καταγραφεί ως γεωπολιτική αποδυνάμωση που σε καμία περίπτωση δεν αναπληρώνεται από τα δυναμικά ανοίγματα που συντελούνται στην Αφρικανική σκακιέρα και ο λόγος είναι απλός:

Ο κεντρασιατικός μετασοβιετικός χώρος, δεν γκριζάρει απλά το προγενέστερο status του, δρομολογώντας την ουσιαστική απεξάρτησή του από την Ρωσική γεωστρατηγική. Καθίσταται εξαιρετικά ευάλωτος στην τουρκική επιθετική διεισδυτικότητα, με αποτέλεσμα να θεωρείται περίπου δεδομένη η δημιουργία ενός νέου γεωπολιτικού σύμπλοκου, στρατηγικά ελεγχόμενου από την Τουρκία. Αυτή η εξέλιξη είναι εξαιρετικά προβληματική για την διαχείριση των σχεδιασμών που αφορούν στην Ρωσική Εξωτερική πολιτική, ΟΧΙ ΜΟΝΟ επειδή ροκανίζει δραματικά ρωσικό στρατηγικό buffer zone, ΑΛΛΑ ΚΥΡΙΩΣ ΔΙΟΤΙ, με δεδομένο τον δυναμισμό που εμφανίζει ο τουρκικός επιθετικός αναθεωρητισμός, αυτό το σύμπλοκο, προϊόντος του χρόνου, θα εξελιχτεί σε εν δυνάμει αντίπαλο, συνακόλουθα και σε σοβαρότατη απειλή για την ίδια την ενότητα της Ρωσίας.

2. Σταθερός προσανατολισμός στην εγκατάλειψη της έννοιας του «χώρου» με παράλληλη υιοθέτηση και αποδοχή της έννοιας της «χώρας» στον σχεδιασμό της περιφερειακής τους στρατηγικής, γεγονός που προϋποθέτει την ουσιαστική, δομική και φυσιογνωμική ανασύνθεση της Αμερικανικής συμμαχικής «βεντάλιας». Οι ΗΠΑ οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι, οι όροι που επέβαλαν και οι οποίοι διευκόλυναν το ισχύον περιφερειακό «τσουβάλιασμα», έχουν ανατραπεί πλήρως και οριστικά. Η ανοχή των Αμερικανών εργαλειοποιήθηκε σε απόλυτο βαθμό από φιλόδοξες περιφερειακές δυνάμεις που σήμερα αμφισβητούν ευθέως την Αμερικανική πρωτοκαθεδρία και διεκδικούν ρόλο στην πυραμίδα ισχύος, λειτουργώντας με επιλεκτικό, εκβιαστικό και σταθερά διευρυνόμενο ανταγωνισμό απέναντι στις ΗΠΑ.

3. Σταθερή και δυναμική απόρριψη της ερμαφρόδιτης και εξαιρετικά επικίνδυνης γεωπολιτικής ατζέντας των Δημοκρατικών, που πολλαπλασιάζει τα αδιέξοδα και συρρικνώνει σταθερά τον ευρύτερο γεωπολιτικό ρόλο των ΗΠΑ.

Επίλογος…

1. Η νεο-οθωμανική Τουρκία ΔΕΝ είναι πλέον στρατηγικός σύμμαχος των Αμερικανών. Λειτουργεί στην πράξη ως τακτικός διεκπεραιωτής επιλεγμένων «εργολαβιών» που πριμοδοτεί συγκεκριμένα κέντρα ισχύος στο εσωτερικό των ΗΠΑ, αλλά το κάνει επιδιώκοντας να αποδυναμώσει την διεθνή θέση των ΗΠΑ και αυτό είναι μια παράμετρος η οποία θα πρέπει με κάθε τρόπο να αναδειχτεί. Πολύ δε περισσότερο που οι εξελίξεις τις οποίες προαναφέραμε σχετικά με τον κεντρασιατικό μετασοβιετικό χώρο, συνιστούν μια διπλή απειλή. Απειλή ΚΑΙ για την συνοχή της Ρωσίας αλλά ΚΑΙ για τον σκληρό πυρήνα της Αμερικανικής στρατηγικής.  Οι ΗΠΑ, στο πλαίσιο της πλήρως αναθεωρημένης στρατηγικής τους στην οποία προαναφερθήκαμε, οφείλουν να συνειδητοποιήσουν επαρκώς τον πραγματικό ρόλο της Τουρκίας ως υπονομευτή και πολέμιο της Δυτικής Αρχιτεκτονικής. Κυρίως όμως, αυτό που οφείλουν να συνειδητοποιήσουν, είναι ότι η ανασύνταξη της συμμαχικής τους «βεντάλιας» και ο επαναπροσδιορισμός ρόλων και αρμοδιοτήτων στο περιβάλλον του νέου στρατηγικού «δόγματος», θα ροκανίσουν δραματικά τον Τουρκικό επιθετικό Αναθεωρητισμό, ενώ η υιοθέτηση περιφερειακών πολιτικών χειρισμών και πρωτοβουλιών που θα ενισχύσουν στο εσωτερικό της Τουρκίας την δυναμική του διαμελισμού της, θα έχουν πολλαπλά οφέλη ΚΑΙ για την περιφερειακή στρατηγική αλλά ΚΑΙ για τον σκληρό πυρήνα του στρατηγικού σχεδιασμού των ΗΠΑ.

2. Το Ισραήλ, έχει απόλυτη επίγνωση αυτής της νέας πραγματικότητας – και για την δυνητική απειλή του Ιράν, κυρίως όμως για τις ευρύτερες στρατηγικές επιδιώξεις του Τουρκικού Αναθεωρητισμού – και υπερασπιζόμενο με αποφασιστικότητα την δική του στρατηγική και γεωπολιτική επιβίωση, διεκδικεί παράλληλα και ενισχυμένο ρόλο στις περιφερειακές εξελίξεις, για λογαριασμό της Δυτικής γεωστρατηγικής συνολικά και αυτό είναι κάτι που οφείλουμε ΚΑΙ να το αναγνωρίσουμε αλλά ΚΥΡΙΩΣ να το ενισχύσουμε με κάθε τρόπο.

3. Η διαχείριση των εθνικών και περιφερειακών προκλήσεων με τις οποίες βρίσκεται αντιμέτωπη η Ισραηλινή πολιτική ηγεσία, θα πρέπει να εκλαμβάνεται ως lesson learned από το Ελληνικό ΥΠΕΞ το οποίο επιμένει να σφυρίζει αδιάφορα και παραμένει καθηλωμένο στην καρακοσμάρα του, διαχειριζόμενο υποτέλεια, ραγιαδισμό, συμβιβασμούς, «δεδομένη» συγκαταβατικότητα και απαράδεκτες εθνικές υπαναχωρήσεις.

4. Οι Έλληνες πολίτες έχουν σημαντικά κίνητρα και εξαιρετικής σοβαρότητας αφορμές, προκειμένου να απαιτήσουν μια διαφορετική διαχείριση, διαφορετικές πολιτικές, αναδεικνύοντας διαφορετικής φιλοσοφίας, αντίληψης και ποιότητας πολιτικούς, σε μια κρίσιμη ιστορική εποχή που ΔΕΝ θα δικαιολογήσει αμέλεια και γεωπολιτική ολιγωρία.

*Η επιλογή των φωτογραφιών είναι των “Ανιχνεύσεων”

**Τα ενυπόγραφα κείμενα που δημοσιεύονται εκφράζουν τους συντάκτες τους.