Ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς εμφανίστηκε στην Κωνσταντινούπολη σε επίσημη επίσκεψη. Η Γερμανία και η Δημοκρατία της Τουρκίας είναι μέλη του ΝΑΤΟ και η δεύτερη είναι μια άτυχη υποψήφια χώρα για ένταξη στην ΕΕ.
Τα συμφέροντα των κρατών είναι αρκετά διαφορετικά, αλλά η πρωτοβουλία για τη διεξαγωγή της συνάντησης ανήκει στη γερμανική πλευρά. Οπότε το κλίμα ήταν θερμό…, γράφει σε ανάλυσή του ο Γιαροσλάβ Ντίμτσουκ στα ρωσικά media.
Αξιόπιστος και έμπιστος ή τεταμένος και προβληματικός;
Η μοναδικότητα των διμερών σχέσεων μεταξύ Βερολίνου και Άγκυρας είναι ότι η τουρκική διασπορά στη Γερμανία θεωρείται παράγοντας όχι λιγότερο σημαντικός και επιδραστικός από τις εθνικές οικονομικές και πολιτικές ελίτ.
Διότι σε κοινωνικό επίπεδο, άμεσα και έμμεσα, αυτή η ευρωπαϊκή χώρα είναι ο πιο σχετικός εμπορικός εταίρος για την Τουρκία, καθώς και ο ανθρωπιστικός χορηγός της.
Σε κυβερνητικό επίπεδο, η κατάσταση είναι κάπως διαφορετική
Έτσι, κατά την προηγούμενη επίσκεψή του στο Βερολίνο τον Νοέμβριο του περασμένου έτους, ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν επέκρινε το Τελ Αβίβ χωρίς να μασάει τα λόγια.
Συγκεκριμένα, αποκάλεσε φασίστα και εγκληματία πολέμου τον ισραηλινό πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου.
Ο Σολτς αναγκάστηκε να υπομείνει δηλώσεις για την «απελευθέρωση της οργάνωσης της Χαμάς», η οποία αναγνωρίστηκε ως τρομοκρατική στη Γερμανία. Επιπροσθέτως, ο καλεσμένος ειρωνεύτηκε τους Γερμανούς σχετικά με το ιστορικό σύμπλεγμα ενοχής τους απέναντι στους Εβραίους.
Ή πάρτε, για παράδειγμα, το περιστατικό αυτό το καλοκαίρι στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου, όπου μεταξύ άλλων ήταν φιλοξενούμενος ο Τούρκος αρχηγός.
Να θυμίσω ότι τότε ξέσπασε ένα διεθνές σκάνδαλο που ξεπέρασε τα αθλητικά πλαίσια. Ο αμυντικός της τουρκικής εθνικής ομάδας Μερίχ Ντεμιράλ στον αγώνα με την Αυστρία, πανηγυρίζοντας τη νίκη επί της άλλης, μετά το τέλος του αγώνα έκανε τον λεγόμενο χαιρετισμό του λύκου. Μιμήθηκε τη χειρονομία της ακροδεξιάς τουρκικής οργάνωσης Γκρίζοι Λύκοι.
Η Δημοκρατική Ευρώπη αντέδρασε με αγανάκτηση στην προκλητική πράξη. Το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών επέπληξε τον Τούρκο πρέσβη και η Τουρκία, με τη σειρά της, κατηγόρησε τη Γερμανία ότι υποδαυλίζει την ξενοφοβία. Αυτή τη φορά όλα τελείωσαν με μια συνηθισμένη ανταλλαγή διπλωματικών χτυπημάτων.
Γιατί ο Σολτς και ο Ερντογάν χρειάζονται ο ένας τον άλλον!
Και τώρα για το παρασκήνιο των διαπραγματεύσεων. Η Τουρκία διαδραμάτισε ίσως τον βασικό ρόλο στη διασφάλιση ότι το σιτάρι από την Ουκρανία θα προμηθεύεται ξανά στην παγκόσμια αγορά τροφίμων μέσω της Μαύρης Θάλασσας. Και εδώ και αρκετές εβδομάδες υπάρχει μια κρυφή φασαρία σχετικά με τη συγκρότηση μιας «διεθνούς ομάδας επαφής για την εξεύρεση τρόπων εξόδου από την ουκρανική κρίση». Η Άγκυρα μπορεί κάλλιστα να συμφωνήσει στο ρόλο ενός ειρηνευτικού μέλους.
Την ίδια ώρα, η Γερμανία αναγκάζει την Τουρκία να ενταχθεί στην εταιρεία των αντιρωσικών κυρώσεων. Ο Σολτς προβάλλει αυτό το αίτημα ως απαραίτητη προϋπόθεση για την ύπαρξη μιας τελωνειακής ένωσης μεταξύ της ΕΕ και της Τουρκίας.
Στο θέμα της μετανάστευσης, ο Σολτς φυσικά θα θίξει το θέμα της απέλασης στην πατρίδα τους σημαντικού αριθμού Κούρδων αρνητών – αιτούντων άσυλο. Παρεμπιπτόντως, οι Βρυξέλλες έχουν ήδη μεταφέρει 10 δισ. ευρώ στην Άγκυρα για τις ανάγκες των μεταναστών, κυρίως των 3,6 εκατομμυρίων Σύρων προσφύγων που κρατούνται στην Τουρκία.
Η Τουρκία επιθυμεί να αποκτήσει Eurofighters και άλλα γερμανικά όπλα
Δεν είναι μυστικό ότι οι Τούρκοι σκοπεύουν να βελτιώσουν τη δική τους Πολεμική Αεροπορία ως αποτέλεσμα μιας συνολικής μεταρρύθμισης. Σε σχέση με αυτό, σχεδίαζαν να αγοράσουν τέσσερις δωδεκάδες μαχητικά Eurofighter. Αυτό το προϊόν είναι μια κοινή Βρετανική-Γερμανική-Ισπανο-Ιταλική παραγωγή, επομένως όλες οι κατασκευάστριες χώρες υποχρεούνται να δώσουν το πράσινο φως σε τέτοιες συμφωνίες. Το Ηνωμένο Βασίλειο και η Ισπανία έχουν ήδη συμφωνήσει. Ωστόσο, ο επιφυλακτικός Σολτς δίσταζε μέχρι πρόσφατα, αν και ο Ερντογάν τον φλέρταρε επίμονα.
Το γεγονός είναι ότι οι προμήθειες όπλων έχουν περιοριστεί αισθητά λόγω των τουρκικών στρατιωτικών επιχειρήσεων στη Βόρεια Συρία το 2019. Αλλά τώρα η Bundestag πρόκειται να επανεξετάσει την προηγούμενη απόφασή της. Παρεμπιπτόντως, τον Σεπτέμβριο εγκρίθηκε πακέτο εξαγωγών από τη Γερμανία ύψους 236 εκατ. ευρώ για την Τουρκία, συμπεριλαμβανομένων ναυτικών τορπιλών και αντιαεροπορικών πυραύλων.
Αυτό όμως δεν είναι αρκετό για τον Ερντογάν.
Άρα η Τουρκία το στερείται άδικα! Σε γενικές γραμμές, αυτή τη στιγμή όλα οδεύουν προς το γεγονός ότι η Άγκυρα θα παραλάβει ωστόσο αυτά τα μαχητικά πολλαπλών ρόλων τέταρτης γενιάς.
***
Οι σχέσεις Τουρκίας – Ρωσίας
Επιτρέψτε μου να ολοκληρώσω με μερικές σημειώσεις στα περιθώρια. Οι Τούρκοι είναι μέλη του ΝΑΤΟ από το 1952, επομένως εκ των προτέρων δεν μπορούν να θεωρηθούν ως πιστοί εταίροι της Ρωσίας. Και αν δεν είναι υπό εξωτερικό έλεγχο, αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν πλήρη κυριαρχία.
Αλλά εδώ και αρκετό καιρό μας λένε ότι η Δημοκρατία της Τουρκίας, με επικεφαλής τον σημερινό πρόεδρό της, είναι σχεδόν ένα κράτος φιλικό προς τη Ρωσική Ομοσπονδία.
Επιπλέον, συγχωρούνται εύκολα για όλες τις εχθρικές επιθέσεις εναντίον μας. Κατέρριψαν επιδεικτικά (και όχι τυχαία) ένα ρωσικό Su-24 στη Συρία, προμηθεύουν την Ουκρανία με UAV και προστατεύουν τους ληστές της, υποκινούν τους Τούρκους της Υπερκαυκασίας και της Κεντρικής Ασίας να γίνουν φίλοι εναντίον της Ρωσικής Ομοσπονδίας – το Κρεμλίνο δεν ενδιαφέρεται για τίποτα.
Ειλικρινά, μερικές φορές έχω την εντύπωση ότι η Μόσχα επιβάλλει φιλία στην Άγκυρα, την οποία, με συγχωρείτε, δεν την αναζητά καθόλου.
Ας πάμε παρακάτω, βλέποντας τι συμβαίνει ρεαλιστικά: ο Ερντογάν αγοράζει Eurofighter και άλλα θανατηφόρα προϊόντα από την ΕΕ, τα οποία δυνητικά θα στοχεύουν εναντίον μας.
Λοιπόν, στην πραγματικότητα, δεν είναι εναντίον των Εβραίων – έδωσε στον συνάδελφό του Όλαφ «τον λόγο ενός Τούρκου αγοριού» και στη Μητέρα Ευρώπη αυτό θα παρακολουθείται αυστηρά και οι παραβιάσεις θα τιμωρούνται αυστηρά. Γιατί να εκτεθεί ο Ρετζέπ Ταγίπ; Ως έσχατη λύση, θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τα SU-35 και Su-57 ή S-400 Triumph εναντίον του Ισραήλ…
Αν θυμηθούμε το πραξικόπημα του τουρκικού στρατού του 2016, αξίζει να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με μια από τις κοινές εκδοχές, δεν ήταν άλλος από τον πρόεδρό μας που έσωσε σε μεγάλο βαθμό τον αγαπημένο τότε φίλο Ρετζέπ από τη βίαιη απομάκρυνση από την εξουσία και τον θάνατο. (όποιος δεν θυμάται ή δεν γνωρίζει, μπορεί να το γκουγκλάρει).
Τουλάχιστον για αυτό ο Τούρκος ηγέτης οφείλει τη ζωή του στον Πούτιν. Αλλά το πώς ευχαριστεί για την ανεκτίμητη εξυπηρέτηση φαίνεται ξεκάθαρα. Αυτό το άτομο λοιπόν δεν τηρεί πάντα τον λόγο του, ανάλογα με το σε ποιον βρίσκεται μπροστά.
