The Atlantic: οι νέοι κανόνες της πολιτικής δημοσιογραφίας

Charles Sykes

Tο περασμένο Σαββατοκύριακο, ήμουν σε ένα πάνελ στο ετήσιο συνέδριο του Διεθνούς Συμποσίου για τη Διαδικτυακή Δημοσιογραφία, στο όμορφο κέντρο του Ώστιν. Αρκετοί δημοσιογράφοι συζήτησαν το ερώτημα: Θα το κάνουμε σωστά αυτή τη φορά; Έχουν μάθει τα μέσα ενημέρωσης και είναι έτοιμοι οι δημοσιογράφοι για τον ιλιγγιώδη κλοιό της εκστρατείας του 2024;

Η απάντησή μου: μόνο αν συνειδητοποιήσουμε πόσο βαθιά έχουν αλλάξει οι κανόνες του παιχνιδιού.

Για να μην χρειαζόμαστε υπενθύμιση, στις φετινές εκλογές παρουσιάζεται ένας υποψήφιος που υποκίνησε εξέγερση, ζήτησε την κατάργηση άρθρων του Συντάγματος, κρίθηκε υπεύθυνος για αυτό που ένας ομοσπονδιακός δικαστής λέει ότι ήταν «βιασμός», όπως είναι κοινώς κατανοητό, αντιμετωπίζει 88 κατηγορίες κακουργήματος και— Μπαίνω στον πειρασμό να προσθέσω “κλπ” εδώ, αλλά αυτό είναι το πρόβλημα, έτσι δεν είναι; Ο όγκος και η βαρύτητα όλων είναι αδύνατο να ληφθούν υπόψη.

Ο άντρας δεν είναι ούτε γρίφος ούτε αίνιγμα. Τα εκθέτει όλα εκεί έξω: τα ελαφάκια του για τους αυταρχικούς ηγέτες του κόσμου, τις απειλές του να εγκαταλείψουμε τους συμμάχους μας, την περιφρόνησή του για το κράτος δικαίου, την πρόθεσή του να χρησιμοποιήσει την ομοσπονδιακή κυβέρνηση ως όργανο ανταπόδοσης. Οι δημοσιογράφοι πρέπει να προσέχουν να μην υποκύψουν σε αυτό που ο Μπράιαν Κλας αποκάλεσε «Κοινοτοπία του Τρελού». Όπως έχω γράψει στο παρελθόν, υπήρξαν τόσες πολλές αγανακτήσεις και τόσες πολλές επιθέσεις κατά της ευπρέπειας που είναι εύκολο να μουδιάσει κανείς από τον καταρράκτη της φρικαλεότητας.

Ο πρώην διευθυντής επικοινωνίας του Λευκού Οίκου Νταν Φάιφερ επισημαίνει ένα πρόσφατο παράδειγμα στο ενημερωτικό του δελτίο: Σε μια ραδιοφωνική εκπομπή νωρίτερα αυτόν τον μήνα, ο Ντόναλντ Τραμπ υπαινισσόταν περίεργα ότι ο Τζο Μπάιντεν έπαιρνε μεγάλη κατανάλωση κοκαΐνης όταν εκφώνησε την έντονη ομιλία του για την κατάσταση του Κράτους. Ήταν μια συγκλονιστική στιγμή, ωστόσο πολλά μεγάλα εθνικά μέσα ενημέρωσης δεν κάλυψαν την ιστορία.

Και όταν ο Τραμπ ζήτησε την εκτέλεση του στρατηγού Mark Milley, δεν είχε σχεδόν το εκρηκτικό αποτέλεσμα που θα έπρεπε. «Περίμενα κάθε ιστότοπος και όλες οι καλωδιακές ειδησεογραφικές εκπομπές να οδηγούν σε μια ιστορία για τον Τραμπ που απαιτεί την εκτέλεση του ανώτατου στρατιωτικού αξιωματικού στη χώρα», είπε στην Washington Post ο αρχισυντάκτης αυτού του περιοδικού, Τζέφρι Γκόλντμπεργκ. «Αν ο Μπαράκ Ομπάμα ή ο Τζορτζ Μπους το είχαν κάνει, είμαι βέβαιος ότι [τα μέσα ενημέρωσης] θα το είχαν καταφέρει». (Οι απειλές του Τραμπ κατά του Milley ήρθαν μετά τη δημοσίευση του προφίλ του Milley από το The Atlantic από τον Goldberg.)

Στον ψηφιακά χαοτικό κόσμο μας, το να βασιζόμαστε στις στρατηγικές αναφοράς του παρελθόντος είναι σαν να φέρνουμε τους κανόνες του σκακιού στο Thunderdome. Υπήρξε, βέβαια, κάποια πρόοδος. Τα μεγάλα καλωδιακά δίκτυα δεν μεταφέρουν πλέον ζωντανά τις συγκεντρώσεις του Τραμπ χωρίς πλαίσιο, αλλά εξακολουθούν να μεταδίδουν συναντήσεις στο δημαρχείο και συνεντεύξεις με τον πρώην πρόεδρο, οι οποίες ενισχύουν τα ποσοστά τηλεθέασης. Η αποτυχημένη απόφαση του NBC να προσλάβει τη Ronna McDaniel, πρώην πρόεδρο της Εθνικής Επιτροπής των Ρεπουμπλικανών, ως συνεργάτη, παρά τον ρόλο της στη διάδοση ψεμάτων για τις εκλογές του 2020, τόνισε την αποσύνδεση μεταξύ αυτού του γεγονότος και μεγάλου μέρους των εθνικών μέσων ενημέρωσης.

Και μετά υπάρχει το διαδίκτυο. Είναι σίγουρα πιθανό ότι πιο πλούσια, πιο διορατικά μέσα θα προκύψουν από την ψηφιακή επανάσταση, αλλά προφανώς δεν είμαστε εκεί τώρα. Πίσω στο 2016, ανησυχούσαμε ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είχαν γίνει φορέας παραπληροφόρησης και φανατισμού, αλλά έκτοτε, είδαμε τον εκπληκτικό εξευτελισμό του X από τον Elon Musk. Το 2016, ανησυχούσαμε (πολύ αργά) για ξένες παρεμβάσεις και ρομπότ. Το 2024, θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα deepfakes που δημιουργούνται από την τεχνητή νοημοσύνη.

Φέτος θα δούμε μερικές από τις καλύτερες δημοσιογραφίες της ζωής μας. (Θα βρείτε πολλά από αυτά εδώ στο The Atlantic.) Αλλά επειδή τόσο τα μέσα ενημέρωσης όσο και το κοινό τους είναι άσχημα κατατεμαχισμένα, μεγάλο μέρος αυτών των ρεπορτάζ αποσιωπάται από τους ψηφοφόρους που το χρειάζονται περισσότερο. Επειδή εκατομμύρια Αμερικανοί είναι κλειδωμένοι σε φούσκες πληροφοριών, η μισή χώρα είτε δεν θα δει σημαντική δημοσιογραφία για τους κινδύνους μιας δεύτερης θητείας Τραμπ είτε δεν θα την πιστέψει.

Όπως σημειώνει ο Paul Farhi στο The Atlantic, οι ιστότοποι που είναι φιλικοί προς το MAGA έχουν παρουσιάσει τεράστια πτώση στην επισκεψιμότητα, αλλά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης συνεχίζουν να ευδοκιμούν στην αρνητικότητα και να παρέχουν επιτυχίες ντοπαμίνης θυμού και φόβου. Και για απόσπαση της προσοχής—την περασμένη εβδομάδα, τα βίντεο με τα περισσότερα likes στο TikTok σχετικά με την προεδρική κούρσα περιελάμβαναν ένα βίντεο ενός άνδρα που τραγουδάει στον Μπάιντεν και την επίσκεψη του Τραμπ σε ένα Chick-fil-A.

Για να το θέσω ήπια, το τόξο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης δεν λυγίζει προς τη δημοσιογραφία τύπου Edward R. Murrow.

Τι πρέπει να γίνει λοιπόν; Δεν έχω εύκολες απαντήσεις, γιατί δεν νομίζω ότι υπάρχουν. Το να τα καταφέρουμε αυτή τη φορά δεν σημαίνει ότι οι δημοσιογράφοι πρέπει να χτυπήσουν λιγότερο δυνατά καλύπτοντας τον Μπάιντεν ή να γίνουν δούλοι υπερασπιστές των πολιτικών της κυβέρνησής του. Στην πραγματικότητα, αυτό θα έκανε τα πράγματα χειρότερα. Ίσως όμως θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε με κάποιες μέτριες προτάσεις.

Πρώτον, θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε το αξιοσημείωτο. Ο Klaas υποστηρίζει ότι οι δημοσιογράφοι πρέπει να τονίσουν το μέγεθος και όχι απλώς την καινοτομία των πολιτικών γεγονότων. Οι συνεχιζόμενες επιθέσεις του Τραμπ στη δημοκρατία μπορεί να μην είναι καινούριες, αλλά καθορίζουν τα διακυβεύματα του 2024. Έτσι, παρόλο που η ζωντανή κάλυψη των συγκεντρώσεων Τραμπ χωρίς καμία συνοδευτική ανάλυση παραμένει μια θεαματικά κακή ιδέα, είναι σημαντικό να μην αγνοούμε ούτε να αποσιωπούμε το σκοτεινό μήνυμα που εκπέμπει ο Τραμπ σε κάθε εκδήλωση. Όπως έλεγε ένας πρόσφατος τίτλος του The Guardian, «Η περίεργη, εκδικητική ασυναρτησία του Τραμπ πρέπει να ακουστεί πλήρως για να γίνει πιστευτή».

Γιατί να μην υπογραμμίσουμε αμείλικτα την αλήθεια και να δημοσιεύσουμε περισσότερες απομαγνητοφωνημένες συνεντεύξεις που αναδεικνύουν τις πιο άγριες και απερίσπαστες ατάκες του; (Η έμφαση στο μέγεθος είναι, φυσικά, μια τεράστια πρόκληση για τους δημοσιογράφους όταν οι μηχανισμοί ενίσχυσης του σύγχρονου ιστού -δηλαδή οι αλγόριθμοι των μέσων κοινωνικής δικτύωσης- ορίζονται από εταιρείες που έχουν αποδειχθεί εχθρικές στη διανομή πληροφοριών από αξιόπιστα ειδησεογραφικά μέσα. )

Η πρόκληση των μέσων ενημέρωσης θα είναι να τονιστεί η ανωμαλία του Ντόναλντ Τραμπ χωρίς να υποκύψει σε έναν αντιδραστικό ιδεολογικό φυλετισμό, ο οποίος απλώς θα οδηγούσε το κοινό περαιτέρω στα σιλό του. Με άλλα λόγια: τα μέσα ενημέρωσης θα χρειαστούν όλη την αξιοπιστία που μπορούν να συγκεντρώσουν όταν προσπαθούν να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου ότι τίποτα από αυτά δεν είναι φυσιολογικό. Και είναι πολύ πιο σημαντικό να το πετύχουμε σωστά παρά να το πετύχουμε γρήγορα, γιατί κάθε σφάλμα θα είναι όπλο.

Η δέσμευση για «δικαιοσύνη» δεν πρέπει, ωστόσο, να σημαίνει δημιουργία ψευδών ισοδυναμιών ή πλαστών ισορροπιών. (Μια υπερβολική αναφορά σχετικά με τα κενά μνήμης του Μπάιντεν, για παράδειγμα, δεν θα πρέπει να είναι μεγαλύτερη ιστορία από την πρόσκληση του Τραμπ προς τον Βλαντιμίρ Πούτιν να εισβάλει σε ευρωπαϊκές χώρες.)

Στην εποχή του Τραμπ, είναι επίσης σημαντικό τα μέλη των μέσων ενημέρωσης να μην αποσπώνται γενικά από τα θεατρικά. (Αυτό περιλαμβάνει το δράμα της δίκης του Τραμπ, τα συνέδρια του κόμματος, ακόμη και -όπως επισημαίνει ο Ντέιβιντ Φραμ στο The Atlantic- τις συζητήσεις.) Σχετικά, το διακύβευμα είναι απλώς πολύ υψηλό για να περιπλανηθεί σε δονήσεις, μιμίδια ή μια εμμονική εστίαση στο εσωτερικό του – δημοσκοπήσεις περιθωρίου σφάλματος. Η δημοκρατία μπορεί πράγματι να συντριβεί από τον αυταρχισμό. Αλλά μπορεί επίσης να πνιγεί από το είδος των ασήμαντων που συχνά κυριαρχούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Και, τέλος, η πρωταρχική οδηγία του 2024: Ποτέ μα ποτέ μην μουδιάζετε από τον ατελείωτο τυμπανισμό των αγανακτήσεων.