του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Η μεταψυχροπολεμική εποχή, χαρακτηρίστηκε κυρίως από δύο σημαντικές ανατροπές στο επίπεδο του πολιτικού εποικοδομήματος.
Πρώτον: Η παραδοσιακή πολιτική και ο κυρίαρχος αξιακός κώδικας με βάση τον οποίον δομήθηκαν μεταπολεμικά οι Δυτικές κοινωνίες και συγκροτήθηκαν οι θεμελιώδεις λειτουργικοί κανόνες τους, άρχισαν – παρά το ιστορικό τους βάθος – να υποχωρούν σταδιακά και να παραδίδουν σταθερά την θέση τους σε μια ιδιότυπη «πολιτική κορεκτίλα».
Στην Ευρώπη, αυτή η πολιτική κορεκτίλα αναγορεύτηκε σε κυρίαρχο καθεστώς που οχυρώθηκε θεσμικά και επιστρατεύτηκε, αφ’ ενός μεν για να διαχειριστεί τα απόνερα των Ιμπεριαλιστικών πολέμων και των ληστρικών πολιτικών, που «ξεφορτώνονταν» μαζικά στις Μητροπόλεις που τις ενορχήστρωσαν (βλέπε πρόσφυγες και μαζική μετανάστευση) και αφ΄ ετέρου για να ξεπλύνει την συστημική ακραία κοινωνική αναλγησία του επιθετικά αναδυόμενου νεο-φιλελευθερισμού, προσφέροντας στους πολίτες ως αντιστάθμισμα, την θεσμική στήριξη διάφορων περίεργων ή ακόμη και νοσηρών ιδεολογημάτων αλλά και εκφυλιστικών νεολογισμών, για λογαριασμό των οποίων η πολιτική τάξη εργαλειοποίησε την Δημοκρατία προκειμένου να υπονομεύσει εθιμικούς κανόνες και να ροκανίσει συστηματικά την παραδοσιακή συνοχή των κοινωνιών. Την ίδια περίοδο…
Δεύτερον: Το παραδοσιακό πολιτικό προφίλ των Ευρωπαίων ηγετών αποσύρονταν από την κυκλοφορία και στην θέση του άρχισε να κάνει δυναμικά την εμφάνισή της, μια υβριδική γενιά χαρτογιακάδων, λογιστών, τεχνοκρατών και διαχειριστών της πολιτικής διοίκησης, οι οποίοι καλούνταν να εφαρμόσουν πολιτικές με συγκεκριμένο προφίλ, σε συγκεκριμένη κατεύθυνση και προσανατολισμένες να υπηρετήσουν μια καινούρια Ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων, σε συνθήκες παγκοσμιοποιημένης Οικονομίας με κοινωνίες χυλούς, χωρίς εθνική συνοχή και με αποδομημένα πλήρως τα αμιγή χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να τους την διασφαλίσουν.
Οι πολιτικές διεργασίες που συντελέστηκαν κατά την διάρκεια αυτής της αναδομητικής περιόδου, σηματοδότησαν επί της ουσίας μια διαδικασία διαρκούς πολιτικής αναμόρφωσης που…
- Οδήγησε παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις στον ολοκληρωτικό αφανισμό…
- Ανέδειξε εκτρωματικές πολιτικές αντιλήψεις και τις τοποθέτησε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος…
- Ανέσυρε φαντάσματα του απεχθούς παρελθόντος και τα επανέφερε στο προσκήνιο των εξελίξεων…
- Ενεθάρρυνε και τροφοδότησε μια αλληλουχία ετερόκλητων, ανομοιογενών και ετεροβαρών συγκλίσεων αλλά και γεωπολιτικών συμφύσεων, με ετεροπροσδιοριζόμενη κατά βάση την υπόστασή τους…
Ενώ παράλληλα με όλα τούτα, πυροδότησε και μια πρωτοφανή νεο-ιμπεριαλιστική θεσμογονία, προσαρμοσμένη στις ανάγκες της οικονομικής και πολιτικής καθυπόταξης των μικρότερων και ασθενέστερων χωρών από τους ισχυρούς δρώντες, που εκδηλώνεται στο περιβάλλον αυτής της νέας εποχής.
Η Ρωσοουκρανική σύγκρουση ως γενικευμένη συστημική ρήξη, βρήκε την Ευρώπη σε μια ιδιότυπη πολιτικοκοινωνική ρευστότητα και χωρίς να έχει ενσωματωθεί ολοκληρωτικά στις προδιαγραφές αυτού του μεταμοντέρνου πολιτικού εκτρώματος. Οι Ευρωπαϊκές κοινωνίες διατηρούν ακόμη ορισμένες αντιστάσεις που δεν κάμφθηκαν πλήρως με την επέλαση του καταναλωτισμού και που επανενεργοποιήθηκαν στο νοσηρό περιβάλλον της οικονομικής και ιδιαίτερα της μεταναστευτικής κρίσης που κλιμακώνεται. Προφανώς αναφερόμαστε στην πολιτική συμπεριφορά μερίδας του πληθυσμού, η οποία συμπεριφορά χαρακτηρίζεται πρωτίστως από στάση αντίθεσης και απειθαρχίας στις κυρίαρχες πολιτικές χωρίς φυσικά να συνιστά πολιτικό ρεύμα με σαφή πολιτική στόχευση και ικανό να συσπειρωθεί πίσω από μια ολοκληρωμένη πρόταση ανατροπής και πολιτικής αναδημιουργίας.
Οι επιλογές στις οποίες ενέδωσαν οι πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης, που έσπευσαν να στοιχηθούν άβουλα πίσω από τις απαιτήσεις των Αμερικανών, «ήρθαν κι έδεσαν» με τις εκβιαστικές και τιμωρητικές πολιτικές που υιοθετήθηκαν την προηγούμενη περίοδο σε βάρος των «απείθαρχων» (Πολωνία, Ουγγαρία κλπ) στις εξωφρενικές απαιτήσεις του ευρωϊερατείου… Και αυτό το εκρηκτικό μείγμα κοινωνικής αποστροφής, έρχεται…
- Να συμβάλει στην διάχυση αυτής της στάσης αντίθεσης και απειθαρχίας μέσα στις Ευρωπαϊκές κοινωνίες…
- Να διευκολύνει την εμφάνιση ενός ρεύματος πολιτικής αμφισβήτησης και οργής. Και εν τέλει…
- Να αναζητήσει πολιτική έκφραση με την επανεκλογή Ορμπάν στην Ουγγαρία, την στήριξη Άντζει Ντούντα στην Πολωνία, την υπερενίσχυση της Λεπέν στην Γαλλία κοκ.
Την ίδια στιγμή, ένα στοιχείο που επίσης αξίζει να προσεχτεί, είναι η απροσδόκητη ευκολία με την οποία πρωτοστάτησαν οι Γερμανοί Πράσινοι στο πιο βρώμικο μεταπολεμικό παιχνίδι που αναβιώνει τον Γερμανικό Μιλιταρισμό και πρωτοστατεί στον γεωπολιτικό στραγγαλισμό ολόκληρης της Ευρώπης. Και ακόμη βρισκόμαστε στην αρχή…
Είναι φανερό ότι, προϊόντος του χρόνου και ενώ οι συνέπειες από τις οριζόντιες κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας θα θέτουν σε σοβαρή δοκιμασία την Ευρωπαϊκή Οικονομία και συνοχή, η πολιτική αμφισβήτηση στις κυρίαρχες πολιτικές θα διευρύνεται και η ανάγκη των κοινωνιών να αναζητήσουν ένα περιβάλλον σεβασμού της πολιτικής τους έκφρασης και αξιοπρέπειας, θα τροφοδοτεί και θα ενισχύει αντίστοιχους πολιτικούς σχηματισμούς που ηγούνται των «απείθαρχων» . Άλλωστε η εμφανιζόμενη ως ενιαία στάση της Ευρώπης απέναντι στην Ρωσική απειλή, δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα status προσωρινού συμβιβασμού ανταγωνισμών, σε ένα μόρφωμα εντός του οποίου διευρύνονται τρομακτικές ανισομέρειες. Πρόκειται για έναν εκβιαστικό συμβιβασμό, προϊόν των Αμερικανικών πιέσεων, που δεν είναι βιώσιμος και που σύντομα θα ανατροφοδοτήσει έναν νέο κύκλο αποδομητικών αντιπαραθέσεων και όχι μόνο.
Η πρόσφατη εξέλιξη με την ταπεινωτική αντιμετώπιση την οποία επιφύλαξε ο κακομαθημένος θεατρίνος της Ουκρανίας, απέναντι στον Γερμανό πρόεδρο Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάιερ, καθώς και ο απροκάλυπτος εξευτελισμός των κοινοβουλίων σε Ελλάδα και Κύπρο, δεν θα πρέπει να εκλαμβάνονται ως μεμονωμένα και αποσπασματικά περιστατικά, αλλά ως μια χυδαία εκδήλωση της απροσχημάτιστης εργαλειοποίησής του από τους Αμερικανούς, οι οποίοι με την επιλεκτική στήριξη που προσφέρουν στο παρανοϊκό Ουκρανικό αφήγημα, δεν προσβλέπουν μονάχα στην επιχειρησιακή κατατριβή των Ρώσων. Επιδιώκουν παράλληλα με αυτό ΚΑΙ την παραλυτική υποταγή των Δυτικών τους συμμάχων, ενισχύοντας φαινόμενα πολιτικής και άλλης αποσταθεροποίησης στο εσωτερικό τους.
Πρόκειται για φαινόμενα τα οποία θα ενταθούν, ενώ την ίδια στιγμή θα εντείνονται οι συγκρούσεις στο θέατρο της Ουκρανίας. Παράλληλα με αυτό… Τόσο οι κορυφαίοι πρωταγωνιστές όσο και οι ισχυροί περιφερειακοί δρώντες, θα εισέρχονται σταδιακά σε μια παρατεταμένη προσυγκρουσιακή περίοδο που η έκβασή της θα κρίνει την νέα Αρχιτεκτονική ισχύος στο Διεθνές σύστημα στο πλαίσιο της νεο-ψυχροπολεμικής εποχής.
Όλα τα παραπάνω είναι φανερό ότι πυροδοτούν, τόσο στην Ευρώπη όσο και στην χώρα μας, σοβαρές διεργασίες μέσα σε κοινωνίες ευάλωτες που αναζητούν ενστικτωδώς την γεωπολιτική χειραφέτηση των χωρών τους, χωρίς όμως να διαθέτουν την πολιτική ωριμότητα να εκβιάσουν και εν τέλει να επιβάλουν λύσεις στην σωστή κατεύθυνση, με τις ίδιες σε ρόλο πρωταγωνιστικό. Από αυτήν την άποψη, ο κίνδυνος να εκτραπεί αυτή η διεργασία και να ενισχύσει λύσεις με αντιδραστικό πρόσημο που θα σηματοδοτήσουν ένα καθολικό πολιτικό και κοινωνικό πισωγύρισμα, είναι υπαρκτός.
Και η πιθανότητα αυτή θα ενισχύεται, όσο θα επιμένουμε να αρκούμαστε στις περιγραφές των αδιεξόδων και να παρακολουθούμε παθητικά την διαδικασία προσαρμογής των θεσμών και της καθημερινότητάς μας, σε έναν καθ’ υπαγόρευση Ευρωπαϊκό εκμοντερνισμό, αντί να φροντίζουμε να τεθούν στο κέντρο της προσοχής ενός κινήματος πραγματικής πολιτικής και εθνικής ανασύνταξης, οι κορυφαίοι πολιτικοί στόχοι που αφορούν στα ζητήματα: Της Εθνικής κυριαρχίας, της αναγκαίας επιχειρησιακής ενίσχυσης της πατρίδας μας, της σχεδιασμένης αξιοποίησης κάθε εθνικού πόρου (υλικού και έμψυχου) με στόχο την πραγματική και ολόπλευρη ενδυνάμωσή της, τον τερματισμό κάθε ανούσιας φλυαρίας που θα αναπαράγει αμφισβητήσεις για τα πραγματικά σύνορα και τα πραγματικά όρια άσκησης Εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, την επεξεργασία, την συγκεκριμενοποίηση και τον σχεδιασμό υλοποίησης ενός σπονδυλωτού προγράμματος που θα μεταμορφώσει την χώρα μας αμυντικά, παραγωγικά, θεσμικά αλλά και στο επίπεδο των αξιών μέσα στην κοινωνία.
Εάν όλα τα παραπάνω, δεν αποτελέσουν μέρος μιας ενιαίας και αδιαίρετης ενότητας στόχων, έτσι ώστε από κοινού με τα μεγάλα ζητήματα της Δημοκρατίας, της οικονομικής και παραγωγικής ανασύνταξης και της ουσιαστικής και τελεσίδικης αντιμετώπισης της θανάσιμης απειλής του χρέους που τείνει να ξεπεράσει τα 400 δις, τότε το μόνο για το οποίο θα μπορούμε να μιλάμε είναι για μια τελειωμένη πατρίδα στο περιβάλλον μιας τελειωμένης Ευρώπης που δείχνει να καρκινοβατεί ανάμεσα στην απειλή του πυρηνικού ολέθρου και στην ραγδαία αναβίωση του Φασισμού, κι αυτό δεν είναι δίλημμα για να μπορεί κανείς να ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον…
