Ο Ναύαρχος Λεωνίδας Βασιλικόπουλος (1932-2014) είναι ακριβώς ένας εξ αυτών των κεκοιμημένων, εμβληματικών προσωπικοτήτων στα δικά μου μάτια, στους οποίους δεν παραλείπω να ανατρέχω συχνά και να συζητώ μαζύ τους, αναζητώντας τη σοφία της σκέψης τους, μπροστά στα σημερινά δεδομένα…
Ο Ναύαρχος Λεωνίδας Βασιλικόπουλος (1932-2014) είναι ακριβώς ένας εξ αυτών των κεκοιμημένων, εμβληματικών προσωπικοτήτων στα δικά μου μάτια, στους οποίους δεν παραλείπω να ανατρέχω συχνά και να συζητώ μαζύ τους, αναζητώντας τη σοφία της σκέψης τους, μπροστά στα σημερινά δεδομένα.
Σαν χθες, λοιπόν, πριν από δέκα χρόνια, ήταν 30 Μαΐου 2014, που έφυγε από τη ζωή ο Ναύαρχος Λεωνίδας Βασιλικόπουλος, ο αγαπημένος τόσο Λεωνίδας γιά εμένα.
Στην μνήμη του, στην τόσο ισχυρή μνήμη του-σπονδή στην ευρύτερη ιστορική μνήμη, παραθέτω το τότε σημείωμά μου, λίγη ώρα μετά το τηλεφώνημά από το γιό του, τον Κρίτωνα, γιά να μού αναγγείλει την τρομερή είδηση….
IN MEMORIAM
Δύσκολο να το πιστέψει κανείς, αλλά είναι αλήθεια, σκληρή αλήθεια: Ο Ναύαρχος Λεωνίδας Βασιλικόπουλος μας άφησε σήμερα το πρωί γιά το τελευταίο Του ταξίδι, χάνοντας τη μάχη -άνιση μάχη…-με τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε. Όχι δεν έχανε ποτέ μάχες ο Λεωνίδας Βασιλικόπουλος που μάς άφησε σήμερα το πρωί, σε κανένα πεδίο. Τις κέρδιζε όλες, είτε αφορούσαν τη διαχείριση υψηλών ευθυνών και ευαίσθητων αποστολών που τού ανέθετε η Πατρίδα, είτε τη διαχείριση της προσωπικής του ζωής.
Δημοκράτης συνειδητός και μαχητικός, αγωνίσθηκε κατά της δικτατορίας και κατέβαλε υψηλό τίμημα στέρησης της ελευθερίας του. Δημοκράτης και στην καθημερινή του ζωή, κατ’ εξοχήν άνθρωπος, είχε ένα ήθος μοναδικό και ένα ιδιαίτερο αίσθημα αλληλεγγύης στο συνάνθρωπο.
Στην ένδοξη σταδιοδρομία του στο Πολεμικό Ναυτικό, όπου αξιώθηκε να αναδειχθεί Αρχηγός ΓΕΝ, όπως και κατά τη μετέπειτα θητεία Του ως Διοικητής ΕΥΠ, άφησε μοναδικό έργο, σε συνδυασμό με μία παρακαταθήκη σεβασμού του Συντάγματος και υπεράσπισης της Δημοκρατίας, πίστεως στην αποστολή και συνέπειας στο καθήκον, που σχετίζεται με την ακεραιότητα και την ασφάλεια της Πατρίδας. Σπανίως μιλούσε γιά το έργο Του, κρατούσε πολύ καλά κρυμμένα μυστικά, αν και ήταν ο ίδιος ο δημιουργός ή ο καθοριστικός συντελεστής σε πολλά, από υπέρμετρη σεμνότητα.
Η Δημοκρατία μας στερείται έναν συνεπή και ασυμβίβαστο μαχητή της σε όλη τη ζωή Του, το ΠΝ έναν από τους Αρχηγούς του που άφησε εποχή και η ΕΥΠ έναν Διοικητή που ήξερε καλά να υπηρετεί αθόρυβα την ασφάλεια της χώρας, προσφέροντας σημαντικό έργο που γνωρίζουν, όσοι πρέπει να γνωρίζουν.
Αγαπημένε μου Λεωνίδα, σού απευθύνομαι πρώτη φορά στον ενικό γιά να σού πω: Χάνω με οδύνη έναν άνθρωπο, έναν ιδιαίτερο φίλο, που τιμούσα πολύ και αγαπούσα τόσο. Θα μού λείπεις. Θα σε τιμώ, πάντοτε, Λεωνίδα μου.
Γυρνώντας στο “σήμερα”, δέκα χρόνια από τότε, σκέπτομαι πόσο τα πράγματα έχουν αλλάξει έκτοτε, πόσο γινόμαστε “μονοκόμματοι”, εγκλωβισμένοι ενίοτε σε υψηλά τείχη εύκολων πολιτικών/κομματικών αναθεμάτων και προσφιλούς συνθηματολογίας, που μάς διολισθαίνουν σε άτοπες, άνευ νοήματος, αντιπαραθέσεις και διαρρήξεις μοναδικών σχέσεων, εις το όνομα της “καθαρότητας”: Αυτό ήταν που δεν ήταν ο Ναύαρχος, δημοκράτης στη λειτουργία του ως δημόσιο πρόσωπο και ως καθημερινός πολίτης, που δεν διενοείτο καν τα εύκολα τείχη και τα συνήθη αναθέματα, είναι δε γιά όλα αυτά που θα ανατρέχουμε με νοσταλγία στο πέρασμά Του από αυτή τη ζωή και το ισχυρό, ανεξίτηλο αποτύπωμα που μάς κατέλιπε.
Στην αγαπημένη μου πάντοτε Νότα, σύντροφό Του στη ζωή, εύχομαι να βρίσκει τη δύναμη της έμπνευσης από το ισχυρό πρότυπό του Λεωνίδα της, που είναι απών-ωσεί παρών εις το βίο της. Το ίδιο εύχομαι και στα παιδιά του, τον Κρίτωνα ιδίως που έχω γνωρίσει και τη Αλίντα. Δεν πειράζει που δεν επικοινωνουμε πλέον, κάποτε ο ήχος της σιωπής είναι πιό ζωντανός και ισχυρός κι απο τις πιό δυνατές κραυγές…
Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης
