Σεραφείμ Μηχιώτης: ΑΦΕΡΕΓΓΥΑ ΚΡΙΤΙΚΗ  ΣΤΟ «ΑΣΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ»ΑΠΟ ΣΚΟΠΙΑ ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΟΥ ΚΡΑΤΙΣΜΟΥ…

“ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ”, 05 Νοε 24

Γραφικότητα, που αγγίζει τα όρια της γελοιότητας από το “Ριζοσπάστη” του φύλλου της Τρίτης, 5ης Νοεμβρίου 2024, που αιτιάται την…ανικανότητα του αστικού κράτους (…) της Ισπανίας, γιά το “προδιαγεγραμμένο έγκλημα” που έπληξε τη Βαλένθια και άλλες περιοχές της χώρας, μεταφραζόμενο σε τουλάχιστον 217 νεκρούς συνεπεία της καταστροφής αυτής, βορά στην..”ανάπτυξη γιά τα συμφέροντα των καπιταλιστών”. Μπορούσε μία σοβαρή εφημερίδα «γραμμής» να μην περάσει άποψη σε όσους τη διαβάζουν-τη μελετούν μάλλον-γιά ένα τέτοιο θέμα, πώς θα επιτρέπονταν τέτοια πράγματα από τους κατά περίπτωση καθοδηγητές…

Ατυχώς η κατάσταση των πραγμάτων στη μεγάλη χώρα της Ιβηρικής δεν ανετράπη σε συνέχεια της έκβασης του Ισπανικού εμφυλίου πολέμου (1936-1939), που ήλθε να στερήσει την εξουσία από τους Δημοκρατικούς, δηλαδή από τους υπερασπιστές της εκλεγμένης κυβέρνησης, αριστερών, σοσιαλιστών, αναρχικών και κομμουνιστών, υπέρ των εθνικιστών του Φράνκο, που στηρίχθηκαν από τη Χιτλερική Γερμανία και τη φασιστική Γερμανία, επιβάλλοντας δικτατορικό καθεστώς. Ωστόσο, παρά το θάνατό του δικτάτορα το Νοέμβριο του 1975, το status quo ante ουδέποτε αποκαταστάθηκε, με την Ισπανία να μη γίνεται “σοσιαλιστική”, πράγμα που δεν εννοούν, όπως φαίνεται, να το χωνέψουν στο όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ, που βρήκε την ευκαιρία να ανασύρει τους “φακέλους του Περισσού” και τα απορρέοντα εξ αυτών αναθέματα του “αστικού κράτους” στην Ισπανία και τους άπληστους καπιταλιστές.

Καλή ενδεχομένως η νοσταλγία που μπορεί να σε οδηγεί σε κούφιες ανατάσεις σε συνδυασμό με την προσήλωση στους στόχους του μαρξισμού-λενινισμού, αλλά μπροστά στο να είσαι απροσάρμοστος στην πραγματική πραγματικότητα, όμηρος ιδεοληψιών που έχουν μπει και στο περιθώριο της ιστορίας, το πράγμα εκφεύγει και της ελάχιστης λογικής.

Εν πάση περιπτώσει τα μόνα υπαρκτά πλέον “σοσιαλιστικά κράτη”, όπως της Κούβας και της κομμουνιστικής δυναστείας των Κιμ της Βόρειας Κορέας, απολαμβάνουν μηδενικής υπόληψης, καταδικασμένα στα όμματα των δυστυχών πολιτών τους. Και μαζύ τους σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπως στην πολύπαθη Βενεζουέλα υπό το αυταρχικό καθεστώς Μαδούρο.

Φαίνεται, πάντως, ότι ο ιδιότυπος διεθνισμός του κομματικού ιερατείου του Περισσού καλώς κρατεί γιά τα αναθέματα εναντίον των “αστικών κρατών”, δεν εννοούν να συμφιλιωθούν με την πραγματικότητα και κυνηγούν φαντάσματα. Και μάλιστα χωρίς να μπορούν να ανατρέξουν σε ισχυρό αντίπαλο δέος, προς σύγκριση και αξιόπιστη προβολή υπεροχής, πολλώ μάλλον καθώς είναι ανύπαρκτο πλέον.

Ακατανόητη συνεπώς η σχετική στοχοπροσήλωση, από ένα Κόμμα, όπως το ΚΚΕ, που έχει σημαία του τον κρατισμό, που εκυριάρχησε και απέτυχε παταγωδώς σε όλες τις χώρες του (αν)ύπαρκτου σοσιαλισμού, μία σημαία που δεν παύει να περιφέρει «περήφανα», φθάνοντας στο σημείο να διεκδικεί το μονοπώλιο. Και πολλώ μάλλον να τον αρνείται από τα «αστικά κράτη» του πλανήτη, δηλαδή το σύμπαντα κόσμο σε ποσοστο που υπερβαίνει το 95% πλέον, καθώς η σημερινή Ρωσσία το γύρισε και η Κίνα δεν αποτελεί πλέον παρά κομμουνιστικό καπιταλισμό….

Αλλά, μαζύ, οι παρ’ ημίν αμύντορες του κρατισμού που θέλουν να μονοπωλούν, μάς προκύπτουν και αμνήμονες των θλιβερών αποτελεσμάτων, στα οποία οδήγησε η εφαρμογή του, όπως:

• Η τραγική κατάσταση από άποψη απειλής γιά το οικοσύστημα στη μεγαλύτερη λίμνη της γής, αυτή της Βαϊκάλης στη Σιβηρία, όπου η κυριαρχία των συνθετικών ινών στη ρύπανση της λίμνης είναι ένας δείκτης του αναποτελεσματικού ή ακόμη και ανύπαρκτου συστήματος επεξεργασίας λυμάτων από οικισμούς της περιοχής. Και ιδού το θλιβερό ρεκός αυτής της λίμνης: τα ιζήματα στον πυθμένα της περιέχουν ήδη πολλά μικροσωματίδια πλαστικού. Τα μεγαλύτερα από αυτά, μήκους από 1,01 έως 4,75 χιλιοστά, υπολογίζεται ότι φτάνουν σε αναλογία στη Βαϊκάλη το 56,2% των εν γένει συγκεντρωμένων σωματιδίων, σχεδόν όσα εντοπίζονται από κοινού στον Ατλαντικό, στον Ειρηνικό και Ινδικό Ωκεανό (57,5%). Πλέον, σχηματίζουν ένα στρώμα που σε πάχος φτάνει το ένα εκατοστό, επιτείνοντας ακόμη περισσότερο τις ορατές και σε αυτή την περιοχή συνέπειες της αύξησης της μέσης θερμοκρασίας, λόγω κλιματικής αλλαγής. Συνολικά, η λίμνη Βαϊκάλη είναι γεμάτη με προϊόντα αποσύνθεσης διαφόρων πλαστικών υλών, όπως πολυαιθυλένιο, πολυπροπυλένιο και πολυστυρόλιο. Και βεβαίως όλα αυτά αθροίζονται σε βάθος χρόνου γιά τις δράσεις που τα παρήγαγαν επί ημερών ΕΣΣΔ..

• Η πυρηνική καταστροφή της 26ης Απριλίου 1986 στον αντιδραστήρα 4 του πυρηνικού σταθμού του Τσερνομπίλ, ατύχημα που κατατάσσεται στο μέγιστο της Διεθνούς Κλίμακας Πυρηνικών Γεγονότων, καθώς η ποσότητα ραδιενέργειας που απελευθερώθηκε υπολογίζεται ότι ήταν σχεδόν 200 φορές μεγαλύτερη από τη ραδιενέργεια που εκλύθηκε από τις δύο ατομικές βόμβες που έπεσαν στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι μαζί. Δύο ημέρες μετά, οι αισθητήρες του πυρηνικού σταθμού Φόρσμαρκ στη Σουηδία, περισσότερο από 1.000 χλμ. μακριά από το εργοστάσιο του Τσερνόμπιλ, κατέγραψαν ποσοστά ραδιενέργειας κατι που έθεσε σε συναγερμό το προσωπικό του σταθμού. Εργαζόμενοι στο Φόρσμαρκ ανέφεραν το γεγονός στη Σουηδική Αρχή Ακτινοπροστασίας, η οποία διαπίστωσε ότι η ακτινοβολία προήλθε από πηγή εκτός της χώρας. Αυθημερόν, η Σουηδική Κυβέρνηση επικοινώνησε με τη Σοβιετική, η οποία αρνήθηκε ότι έχει συμβεί το οτιδήποτε και μόνο όταν οι Σουηδοί ανέφεραν ότι επρόκειτο να καταθέσουν επίσημη προειδοποίηση στη Διεθνή Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας, τότε μόνον η ΕΣΣΔ αποδέχθηκε ότι είχε λάβει χώρα ένα ατύχημα στο Τσερνόμπιλ. Γιά να γράψει ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, τον Απρίλιο του 2006, στην 20ή επέτειο του ατυχήματος, μεταξύ άλλων: «Η έκρηξη στο Τσερνόμπιλ ενδεχομένως ευθύνεται περισσότερο κι από ό,τι η πολιτική μου της περεστρόικας για τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, πέντε χρόνια αργότερα. Το Τσερνόμπιλ αναδείχθηκε σε κρίσιμη ιστορική καμπή: υπήρχε η περίοδος πριν και η περίοδος μετά την καταστροφή».

Και το παρ’ ημίν ΚΚΕ τότε: Στρατευμένο στην αντίληψη «υπεράσπισης του σοσιαλισμού» που υπηρετούσε τυφλά, έκρινε ότι δεν μπορούσε να ανεχθεί «αντισοβιετισμό» με μοχλό το ατύχημα, προτάσσοντας την «υπεράπιση της ΕΣΣΔ»

Το αποτέλεσμα ήταν μια συστηματική προσπάθεια από τον «Ριζοσπάστη» να μειώσει τη σημασία του ατυχήματος και να διασκεδάσει το άγχος για κινδύνους από τη ραδιενέργεια. Συνεπώς προέκρινε να υποβαθμίσει την τεράστια διάσταση του ατυχήματος και να διασκεδάσει τους κινδύνους από την τεράστια έκλυση ραδιενέργειας και στο σχηματισμό ραδιενεργών νεφών, παραπέμποντας σε «αστικούς μύθους». Και γιά την ιστορία (μόνον;) αρχισυντάκτης στο «Ριζοσπάστη» ήταν τότε ο Θανάσης Καρτερός, μετέπειτα εκ των κορυφαίων συμβούλων επί της εξουσίας Τσίπρα, στο Μέγαρο Μαξίμου και αρθρογράφος από το κομματικό δελτίο της «ΑΥΓΗΣ».

Όταν η Αριστερά, αυτή του ΚΚΕ αλλά και η εκτός και πέραν ΚΚΕ, υπηρετείται από τέτοιους ταγούς, όταν δεν βλέπει παρά μόνον «στρατευμένη αλήθεια», τότε έχει αυτουπονομευθεί και οδηγείται σε αναξιοπιστία και τελικώς σε ανυποληψία. Τόσο απλά.

Συνεπώς θα περίμενε κανείς από ένα φύλλο, όπως ο «Ριζοσπάστης», το οποίο με τόση ευκολία δαιμονοποιεί το «αστικό κράτος» στην Ισπανία γιά την καταστροφή στη Βαλένθια, να την έχει το ίδιο καθαρή, να διαθέτει την απαραίτητη αξιοπιστία και εγγύηση λειτουργικής ανεξαρτησίας γνώμης γιά κάθε «κράτος», συνεπώς και γιά «επιτεύγματα», όπως αυτά που ανεφέρθησαν προηγουμένως επί των ημερών της πρώην ΕΣΣΔ.

Και αντιθέτως η στάση του έναντι του «κρατισμού» να μην κρίνεται από το ιδεολογικό του πρόταγμα, «αστικό» ή «σοσιαλιστικό», γιά το λόγο ότι τα πάθη των ανθρώπων δεν έχουν χρώμα και συνεπώς η ανθρωπιστική στάση δεν νοείται να έχει άλλο πρόσωπο, από αυτό της ενασχόλησης με τα προβλήματά τους, με πρόθεση πραγματική και όχι προσχηματική, δίχως παρωπίδες.

Είμαι βέβαιος, ότι, εάν υπήρχε Ισπανός που θα μπορούσε να λάβει γνώση του παρατιθέμενου θέματος από το «Ριζοσπάστη» θα γελούσε, εάν δεν οργιζόταν, γιά την γραφικότητα που θα αγγίζει τα όρια της γελοιότητας, όπως αναφέρεται στην αρχή αυτού του σημειώματος.

Το να ευχηθεί κανείς «καλά μυαλά» στο όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ μάλλον δεν έχει νόημα…

Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης