Διάβασα την επιστολή που έγραψαν στον ΓΓ του ΟΗΕ Γκουτέρες το Κέντρο Κουλτούρα Ειρήνης και το Κίνημα Αποφασιστικότητα για την Ειρήνη. Σε αυτή την επιστολή που υπογράφουν 28 άτομα, Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι, επισύρεται η προσοχή στους κινδύνους και τις απειλές που θα δημιουργήσει η παράταση του στάτους κβο και ζητείται από τον Γκουτέρες να κινητοποιηθεί για λύση. Είμαι περίεργος. Συμφωνούν εκατό τοις εκατό μεταξύ τους στο θέμα της λύσης οι Τουρκοκύπριοι και οι Ελληνοκύπριοι που υπέγραψαν αυτή την επιστολή; Στα ακανθώδη θέματα δηλαδή. Στις εγγυήσεις για παράδειγμα. Τα στρατεύματα. Το περιουσιακό. Και τον χάρτη. Εξ όσων είδα, ανάμεσά τους υπάρχουν κάποιοι που σκέφτονται πολύ διαφορετικά σε αυτά τα θέματα. Και κατά την άποψή μου, αν σηκώναμε τους δύο ηγέτες από το τραπέζι και βάζαμε αυτούς να καθίσουν στη θέση τους, θα σηκώνονταν και αυτοί από το τραπέζι χωρίς να συμφωνήσουν.
Δεν γίνεται λύση φίλοι με το να λέμε θέλω λύση. Και κανείς δεν γίνεται οπαδός της λύσης με το να θέλει λύση. Αν το λέει η καρδιά σας, καθίστε και ετοιμάστε ένα σχέδιο λύσης να δούμε. Να δούμε, θα προκύψει μια κοινή λίστα τότε; Εκτός από μια μικρή μειοψηφία, δεν είδα κανέναν από τους Τουρκοκύπριους στον βορρά να αντιτίθεται στις εγγυήσεις της Τουρκίας να υποστηρίζει την απόσυρση των κατοχικών στρατευμάτων και τη μείωσή τους στους 650 στρατιώτες όπως στις Συμφωνίες του 1960, να δέχεται ότι ο ιδιοκτήτης έχει τον πρώτο λόγο στο περιουσιακό και να ζητούν μια δίκαιη εδαφική αναπροσαρμογή, συμπεριλαμβανομένης της επιστροφής της Μόρφου και του Βαρωσιού.
Αν ως Κύπριος γράφεις επιστολές που δεν περιέχουν συγκεκριμένες απαιτήσεις προς τον ΓΓ του ΟΗΕ, τι να κάνει ο Γκουτέρες; Τέτοιου είδους επιστολές έχουν καταστεί συνήθεια. Να μην γράφονται; Να γράφονται φυσικά, όμως τουλάχιστον να μην είναι σαν αίτηση. Αν υπάρχει πλευρά που πρέπει να κατηγορηθεί, να μη διστάζουμε να την κατηγορήσουμε. Μην ανησυχείτε, δεν θα πληγεί η επιθυμία μας για λύση από αυτό. Γιατί παρέμειναν παγωμένες οι διαπραγματεύσεις εδώ και τέσσερα χρόνια; Ποιος αναποδογύρισε το τραπέζι; Μήπως δεν είναι η Τουρκία, η οποία έθεσε επί τάπητος την άποψη για δύο ίσα κυρίαρχα κράτη και διακήρυξε ότι δεν θα καθίσει στο τραπέζι ενόσω δεν γίνεται αποδεχτό αυτό; Τότε; Ρωτήστε, για παράδειγμα, τον κύριο Γκουτέρες: Γιατί τα Ηνωμένα Έθνη δεν καταδίκασαν την Τουρκία γι’ αυτή τη στάση της; Δεν πρέπει να την καταδικάσουν και μάλιστα να την κατηγορήσουν; Αν η Τουρκία συνεχίσει αυτή τη στάση της, πώς θα καθίσει την τουρκική πλευρά στο τραπέζι ο Γκουτέρες; Ο Τατάρ λέει «έστω και να πάρω πρόσκληση για τη Νέα Υόρκη, δεν θα πάω». Από ποιον παίρνει θάρρος και μιλάει έτσι; Μόνο η Τουρκία τον ενθαρρύνει; Καμία σχέση. Τον ενθαρρύνουν και τα Ηνωμένα Έθνη, που δεν ασκούν απολύτως καμία πίεση στην Τουρκία πάνω σε αυτό το θέμα. Και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Καθώς και η Αμερική και η Αγγλία, που λένε συνεχώς ότι θέλουν λύση, όμως δεν πιέζουν καθόλου την Τουρκία για να καθίσει στο τραπέζι.
Δεν ακούγεται καμία φωνή από τον βορρά κατά της στάσης της Τουρκίας. Ο Ταγίπ Ερντογάν συνεχίζει να εκφωνεί λόγους για δύο κράτη χωρίς να υπάρχει κάποια σοβαρή αντίδραση από κανέναν. Η Μεγάλη Εθνοσυνέλευση της Τουρκίας εγκρίνει ψήφισμα για δύο ίσα κράτη. Και γι’ αυτό δεν λέγεται τίποτα. Το Υπουργείο Άμυνας της Τουρκίας κάνει δηλώσεις κάθε τόσο προς την ίδια κατεύθυνση. Ε, πού είναι οι ομοσπονδιακοί μας; Δεν έχει κανείς μια απάντηση να δώσει σε αυτά;
Δεν έχει κανένα όφελος να γράφει κανείς στον ΓΓ του ΟΗΕ μια επιστολή, η οποία δεν περιέχει τον όρο της Τουρκίας για δύο ίσα κυρίαρχα κράτη και δεν τονίζει ότι αυτός ο όρος τινάζει στον αέρα το τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Γράψτε τις πραγματικότητες στην επιστολή που θα στείλετε. Η Κύπρος βρίσκεται υπό την εισβολή και κατοχή της Τουρκίας εδώ και 50 χρόνια. Διώχθηκαν με τη βία των όπλων από τα σπίτια τους 160 χιλιάδες Ελληνοκύπριοι. Λεηλατήθηκαν τα εδάφη και οι περιουσίες των εκδιωχθέντων. Η Κύπρος μοιράστηκε πληθυσμιακά, όχι μόνο γεωγραφικά, με τη μεταφορά 40 χιλιάδων Τουρκοκυπρίων από τον νότο στον βορρά. Διπλασίασε τον τουρκοκυπριακό πληθυσμό ο πληθυσμός από την Τουρκία, ο οποίος μεταφέρθηκε στο νησί μετά το 1974. Αν δεχόταν πιέσεις και κυρώσεις διεθνώς η Τουρκία, δεν θα μπορούσε να τα κάνει αυτά στο νησί. Δεν θέλει λύση η Τουρκία, η οποία μετέτρεψε το βόρειο τμήμα της Κύπρου σε αποικία της. Λέει ότι η μη λύση είναι λύση. Αν θα γράψετε επιστολή στα Ηνωμένα Έθνη, αυτά να γράψετε!
