Ρούντι Ρινάλντι: Κύπρος, μόνο Κύπρος: Μια επιλογή

Φίλες και φίλοι το ξέρω

πως ζούμε σε ένα κόσμο έντονα χαοτικό και συγκρουσιακό, με την αβεβαιότητα να είναι κυρίαρχη και κάθε πρόβλεψη παρακινδυνευμένη. Ξέρω επίσης ότι πάνω μας επικρέμεται η διασπορά του πολέμου και ο κίνδυνος ενός Γ’ παγκόσμιου πολέμου. Όπως ξέρω τι γεννά η ατέρμονη γκετοποίηση, η φτωχοποίηση και ο κοινωνικός αποκλεισμός. Ξέρω πόσο σημαντικό γεγονός είναι η απόπειρα δολοφονίας του Τραμπ ή και οι εξελίξεις στην Γαλλία.

Αυτές τις μέρες θα μιλήσω για την Κύπρο. Θα πάρω ενεργά μέρος στην καμπάνια που κάνει «το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας στην τροχιά του 21ου αιώνα» για το Κυπριακό και θα κάνω αναρτήσεις κάθε μέρα σχετικές με το θέμα Κύπρος. Είναι μια συνειδητή επιλογή, τώρα που κλείνει μισός αιώνας προδοσίας, εισβολής, κατοχής, εποικισμού, αδιαφορίας, κοροϊδίας και τετελεσμένων.

Ο «κ.» Μητσοτάκης και ο «κ.» Γεραπετρίτης κάνουν λόγο για «διαίρεση» (κι όχι κατοχή…) της Κύπρου που πρέπει να λήξει. Φαίνεται ότι κάτι ψήνεται για έναν νέο γύρω τύπου «λύσεων Ανάν», η ειδική απεσταλμένη του Γκουτιέρες για το Κυπριακό συντάσσει την έκθεσή της, και πέφτουν προτάσεις «λύσης» από έναρξη (ξανά) «διαπραγματεύσεων», από αίτηση Κύπρου να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ (έτσι, για ομπρέλα προστασίας), των «δύο κρατών» που θέτει εκβιαστικά η Άγκυρα, της διατήρησης του σημερινού στάτους κβο και βλέπουμε, της απόσυρσης των ΟΗΕέδων γιατί ίσως χρειάζονται αλλού κλπ. Ο Ερντογάν ετοιμάζεται μαζί με μια αρμάδα 50 πλοίων, μαζί με την κεμαλική αντιπολίτευση, να γιορτάσουν στα Κατεχόμενα την «απελευθέρωση».

Θυμάμαι το σύνθημα «Ελλάδα, Κύπρος, Παλαιστίνη – Αμερικάνος δεν θα μείνει» που υποδήλωνε μια συνείδηση για το ρόλο των ΗΠΑ και στις τρεις περιοχές. Υπάρχει λοιπόν κάτι ενιαίο για τους τρεις Τόπους, κάτι ενιαίο για την Ανεξαρτησία τους. Υπάρχουν κι άλλα κοινά στοιχεία: η Ελλάδα γίνεται ορμητήριο των ΗΠΑ όσο ποτέ άλλοτε, η Κύπρος κι αυτή πρέπει να γίνει «αβύθιστο αεροπλανοφόρο» των αγγλοαμερικάνων και οι δύο χώρες «εξυπηρετούν» το Ισραήλ επιχειρησιακά για να μπορεί να προωθεί για 280 μέρες ανενόχλητο την γενοκτονία και εθνοκάθαρση. Η Κύπρος και η Παλαιστίνη έχουν κατεχόμενα εδάφη (αλλά ελάχιστοι ομιλούν σήμερα για Τουρκική κατοχή στην Κύπρο γιατί θέλουν να τα έχουν καλά με τον Ερντογάν και τα παζάρια του, κάποιοι μπορεί να τον βλέπουν και σαν «αντιιμπεριαλιστή»). Άλλο κοινό που έχει η Κύπρος και η Παλαιστίνη είναι ο κυνισμός που δείχνουν απέναντι στο δίκιο και την ελευθερία τους, η αδιαφορία και η απραξία απέναντι στη κατοχή και την γενοκτονία. Το «τετελεσμένο» είναι να διαιρεθεί η Κύπρος η και να την καταπιεί ολόκληρη η Τουρκία ή να περάσει σε μια μορφή αμερικανονατοϊκής κατοχής, και στην Παλαιστίνη να εκδιωχθούν αφού σφαγιαστούν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι.

Γι αυτό φίλοι και φίλες μου το «Ελλάδα – Κύπρος – Παλαιστίνη» έχει κάποια σημασία, έχει κάτι ενιαίο. Μόνο που υπάρχει ένα «μικρό» ζήτημα: Το Ελλάδα και Κύπρος είναι εθνικό ζήτημα του ελληνισμού, όπως το Παλαιστινιακό ζήτημα είναι εθνικό ζήτημα του Παλαιστινιακού λαού (και των αραβικών λαών). Αρκετοί φίλοι στο χώρο της αριστεράς ξεχνούν κάπως το «Ελλάδα και Κύπρος». Ξεχνούν τον τουρκικό επεκτατισμό και τον νέο ρόλο που θέλει να αναλάβει στην περιοχή. Βλέπουν μόνο έναν «διεθνισμό» προς ένα λαό, τους Παλαιστίνιους, κι αυτό δεν είναι διόλου κακό, ίσα-ίσα, σε παγκόσμιο επίπεδο υπάρχει μια τεράστια απομόνωση του Ισραήλ και μια καταδίκη της γενοκτονίας των Παλαιστινίων. Δεν βλέπουν όμως το «Ελλάδα και Κύπρος», κι αυτό είναι ένα μεγάλο ΛΑΘΟΣ.

Αλήθεια τι κάνουν ΠΡΑΚΤΙΚΑ οι πολύ μεγάλες δυνάμεις πέρα από την «συλλογική Δύση» (Κίνα, Ρωσία, Ινδία κλπ) για να σταματήσει η γενοκτονία στην Παλαιστίνη; Τι πίεση έχουν ασκήσει στο Ισραήλ; Και τι κάνουν για να σταματήσει η Κατοχή του 40% της Κύπρου από την επεκτατική Τουρκία, τι πίεση ασκούν σήμερα στην Τουρκία σε αυτήν την κατεύθυνση;