του Παντελή Σαββίδη
Στον δυτικό πολιτικό κόσμο η ευημερία αναφέρεται στην διάχυση μέρους του πλούτου σε άλλα κοινωνικά στρώματα, πέραν των κυρίαρχων. Διότι τα κυρίαρχα στρώματα πάντα ευημερούν. Γι αυτά δεν υπάρχει τέλος ευημερίας.
Τα στρώματα αυτά, μεταπολεμικά, ήταν μεσοαστικά και μικροαστικά. Σ αυτά διαχύθηκε μέρος του πλούτου.
Η μορφή και το είδος της τεχνολογίας αλλά, κυρίως, η προπάθεια να αντιμετωπιστεί η ιδεολογική επιρροή της κομμουνιστικής και άλλης αριστεράς, επέτρεψαν πολιτικές προς όφελος των μεσαίων αυτών τάξεων.
Πολιτικά, τα κόμματα που εξέφρασαν αυτά τα στρώματα ήταν αναλόγως των εποχών και των χωρών η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και το αποκαλούμενο Κέντρο, όπου η λέξη σοσιαλισμός διήγειρε αρνητικά αντανακλαστικά, όπως στην Ελλάδα λόγω Εμφυλίου.
Αυτήν την πολιτική την εξέφρασε το πολιτικό σύστημα όπως το βιώσαμε μεταπολεμικά και στην Ελλάδα, κυρίως, μεταπολιτευτικά.
Όταν ο Μακρόν λέει πως έφθασε το Τέλος της Ευημερίας στην ουσία εννοεί πως η όποια διάχυση του πλούτου στα μεσαία και μικροαστικά στρώματα τελείωσε. Διότι η κυρίαρχη τάξη πάντα θα νέμεται τον παραγόμενο πλούτο.
Αυτή η νέα εποχή του Τέλους της Ευημερίας δεν ταιριάζει ούτε καν με το πολιτικό σύστημα που είχαμε και στο οποίο ασκούσαμε κριτική.
Δεν μπορεί να απολαμβάνει συναίνεσης μια πολιτική που περιορίζει την δυνατότητα των κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων να επιβιώσουν.
Και το πολιτικό πρόβλημα στη δύση είναι πως σώζουμε τα δημοκρατικά προσχήματα (εκλογές κλπ) και παράλληλα να επιβιώσουν τα κόμματα και οι πολιτικοί που εκφράζουν το διαμορφούμενο σύστημα. Πως συνδυάζεται η δημοκρατία με τον αυταρχισμό που επιβάλλει η νέα τεχνολογία, όπως επελέγη απο τους διαμορφωτές της.
Είναι εδώ που έρχεται αρωγός η τεχνολογία. Όποιος δεν συμμορφώνεται τόσο το χειρότερο γι αυτόν. Θα αποκλειστεί απο παντού. Πως; Τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης έχουν τις απαντήσεις. Όποιος παρεκλίνει απο τους κανόνες και τις πολιτικές που επιβάλλουν, δεν θα υφίσταται. Η τιμωρία είναι σκληρή. Μέχρι πλήρους αποκλεισμού απο τον χώρο τους. Και σε μια εποχή όπου ο δημόσιος χώρος έχει μετατοπιστεί απο την αγορά στο διαδίκτυο αυτός ο αποκλεισμός δεν σημαίνει μόνο, κοινωνικό θάνατο. Οδηγεί και σε βιολογικό θάνατο.
Άρα την πολιτική, τον πολιτισμό, την καθημερινότητά μας την διαχειρίζονται ιδιωτικές εταιρείες που συμφωνούν και επιβάλλουν ένα δικό τους σύστημα στο οποίο προσαρμόζονται, αντί να το διαμορφώσουν, οι πολιτικοί. Διότι οι πολιτικοί είναι που έχουν ανάγκη τα νέα μέσα. Όχι αυτά τους πολιτικούς.
Και όπως, εύστοχα γράφηκε χθες σε ανάλογη ανάρτηση τα ρομπότ που επιβλέπουν τον χώρο έχουν συγκεκριμένους αλγόριθμους με τους οποίους εγκρίνουν και προωθούν κείμενα και σχόλια που αναρτώνται και άλλα τα οποία περιθωριοποιούν ή και αποκλείουν εντελώς.
‘Εχουν και ένα πρότυπο κειμενικής συμπεριφοράς.
Άρα, διαμορφώνεται μια κοινωνία όπου μια διαδικτυακή πολυπλοκότητα επιβάλλει ποιος θα υπάρχει και ποιος θα εκλείψει και αυτήν την πολυπλοκότητα δεν μπορεί να την ελέγξει κανείς.
Κοινοβούλια, κυβερνήσεις, ακόμη και η δικαιοσύνη (οι τρείς μορφές δυτικής εξουσίας) δεν έχουν κανένα ουσιαστικό νόημα αν υπάρχουν ή όχι.
Αυτός είναι ο δυτικός εφιαλτικός κόσμος που διαμορφώνεται.
Στον ανατολικό, έχουμε ένα πρότυπο συμπεριφοράς τύπου Πούτιν για το οποίο, τελευταία, έχουν γραφεί πολλά και μια επιμονή του ΚΚ Κίνας στον Κομμουνισμό. Σε κείμενο που θα αναρτηθεί στις Ανιχνεύσεις θα εξηγηθεί ποιο είναι το πολιτικό πρότυπο της κινεζικής ηγεσίας.
‘Ολα αυτά διαμορφώνονται ερήμην της κοινωνίας. Διότι έχουν να κάνουν με τον σύνθετο και χαώδη κόσμο της τεχνολογίας στον οποίο η κοινωνία δεν έχει πρόσβαση στην διαμόρφωσή του. Έχει πρόσβαση στην χρήση του, αν της το επιτρέψουν.
Η εξέλιξη έχει αφεθεί στον ανθρωπισμό (και εννοώ τη λέξη) ορισμένων επιστημόνων που επιμένουν στην κυριαρχία του ανθρώπου επι της μηχανής και όχι το αντίστροφο.
Μπορεί, όμως, να αφεθεί το μέλλον της ανθρωπότητας σε αυτήν την λεπτομέρεια;
Για δημοκρατίες και τέτοια, ξεχάστε τα. Είναι κουβεντες για ρομαντικούς νοσταλγούς μιας άλλης εποχής η οποία τελείωσε.
Για δημοκρατίες και τέτοια, ξεχάστε τα. Είναι κουβεντες για ρομαντικούς νοσταλγούς μιας άλλης εποχής η οποία τελείωσε.
Αγαπητέ κ. Σαββίδη, δέν υπήρξε στο παρελθόν δημοκρατία στη λεγόμενη Δύση παρά κοινοβουλευτισμός που είναι ένα ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα.
Ο κοινοβουλευτισμός δέν είναι δημοκρατία γιατί δημοκρατία σημαίνει κυριαρχία του δήμου δηλαδή όλων των πολιτών. Ο κοινοβουλευτισμός έχει το γνώρισμα ότι η κυριαρχία του δήμου περιορίζεται από αυτή των αντιπροσώπων του κοινοβουλίου οι οποίοι αποτελούν ένα μικρό ποσοστό του συνόλου των πολιτών.
Στήν Ελλάδα το ποσοστό βουλής/πληθυσμού: (Απογραφή 2021)
300/10432481=.00002875634281049733
= 0.0028 %
Πολύ σωστά. Το τέλος της Ευημερίας, όπως το περιγράφετε, ήταν αναμενόμενο να έρθει με το τέλος της Κοινωνίας. Είναι το αποτέλεσμα της αντικατάστασης των κοινωνικών θεσμών από τις Ελίτ. Τα έγραφε από παλιά ο Κρίστοφερ Λας για την Εξέγερση των Ελίτ και την Προδοσία της Δημοκρατίας. Η Πολιτική πέθανε μαζί με την Κοινωνία. Τώρα μόνο Άτομα και όλα Ιδιωτικό. Και ο Σχετικισμός (που τον υιοθετούν από τη δεξιά μέχρι την αριστερά) επιτίθεται τώρα και στη Φύση. Πράγματι, μόνο μια χούφτα επιστημόνων πιστεύει ακόμα στη Φύση του Ανθρώπου, στη Φύση των φύλων, στο Δίκαιο της Φύσης και την Ηθική.