Κ. Κυριακόπουλος: «Πρέσπες του Αιγαίου» – Η εγκληματική συνενοχή της Ελλάδας στην ανατροπή του περιφερειακού status από τα Βαλκάνια μέχρι το Γιβραλτάρ

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Μέσα από μια άνευρη, πολιτικά και επικοινωνιακά προβληματική αλλά και εξαιρετικά επιζήμια για τον τόπο μας διαδρομή, ολοκληρώνεται σε δυο 24ωρα και η τελευταία πράξη αυτής της εκλογικής αναμέτρησης, με το πιθανολογούμενο αποτέλεσμά της να είναι εν πολλοίς προδιαγεγραμμένο…

Το κυρίαρχο χαρακτηριστικό της παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου που μεσολάβησε, ήταν η ανυπαρξία ουσιαστικής αντιπαράθεσης στο επίπεδο της στρατηγικής. Από αυτήν την άποψη, οι πολίτες σύρθηκαν πολιτικά εκβιαζόμενοι από τα ίδια τα κόμματά τους στο εκλογικό παραβάν, προκειμένου να επιλέξουν τον καταλληλότερο διαχειριστή υπαγορευμένων κατά βάσην πολιτικών, χωρίς να τους έχει δοθεί η δυνατότητα να τοποθετηθούν σοβαρά στα ζητήματα που σχετίζονται με την φυσιογνωμία και τις προκλήσεις της επόμενης μέρας.

Η Ελληνική κοινωνία, οδηγήθηκε ουσιαστικά σε αυτήν την εκλογική φούσκα, γνωρίζοντας ότι είναι πολλαπλά ηττημένη και έχοντας ενσωματώσει στην πολιτική – εκλογική της συμπεριφορά τον συμβιβασμό του ηττημένου. Ενός ηττημένου ο οποίος πειθαναγκάστηκε να συμβιώσει με την απόλυτη διάψευση των αντιμνημονιακών του προσδοκιών, με την ταπείνωση του εκτρώματος των Πρεσπών να ξερνά ανεξέλεγκτα τις δευτερογενείς επιπτώσεις του στην καθημερινότητά της, αλλά και με μια νέα γενιά ανεπίτρεπτων αλυσιδωτών υπαναχωρήσεων, που τροποποιούν δραματικά το περιφερειακό status και απειλούν σοβαρά να επιφέρουν μεταβολές ακόμη και σε ζητήματα που άπτονται του σκληρού πυρήνα της Εθνικής μας κυριαρχίας.

Η παρατεταμένη περίοδος της πανδημίας, οι πρωτόγνωρες δυσκολίες αλλά και οι αντιφάσεις που εκδηλώθηκαν στα πρωτόκολλα της διαχείρισής της, υπήρξαν παράγοντες που ευνόησαν τον εκφυλιστικό πολιτικό λόγο, διευκόλυναν την εμφάνιση καιροσκόπων της πολιτικής και φυσικά έσπρωξαν λούμπεν και πολιτικά ανώριμα τμήματα της κοινωνίας στην αγκαλιά μιας ιδιότυπης συστημικής δήθεν «αντισυστημικότητας» που κατέστησε συνολικά ευκολότερη την εκτροπή της πολιτικής συζήτησης από τα κρίσιμα και σημαντικά στα φαιδρά και στα επουσιώδη.

Από αυτήν την άποψη, η παρατεταμένη προεκλογική περίοδος που μεσολάβησε και η οποία σε ότι αφορά στο πολιτικό της αποτύπωμα δεν είναι παρά η λογική συνέχεια μιας διακυβέρνησης εξόχως διαχειριστικής και με απολύτως ασαφές εθνικό πρόσημο, ξεχώρισε…

Πρώτον: Για την νοσηρότητά της, αφού πέρα από την επιζήμια θεματολογία που τροφοδότησε με επίκεντρο την Θράκη, επιβεβαίωσε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο, ότι οι σκοτεινοί μηχανισμοί των κομματικών επιτελείων δεν διστάζουν να εμπλακούν σε ανίερες και επιζήμιες εθνικά συναλλαγές προσβλέποντας στην εκλογική ρευστοποίηση της ανευθυνότητας τους. Και…

Δεύτερον: Για την αντιπαραγωγική και αδιέξοδη επιλεκτικότητά της, αφού τα κρίσιμα ζητήματα των Εθνικών και περιφερειακών προκλήσεων, δεν απασχόλησαν ούτε κατ’ ελάχιστον τον προεκλογικό διάλογο, ενώ σε μια κρίσιμη ιστορικά και όχι μόνο εποχή, ουδείς επεδίωξε να συζητήσει σοβαρά για το μοντέλο της χώρας που θέλουμε να οικοδομήσουμε, για τις στρατηγικές προκλήσεις που αφορούν σε ζητήματα όπως το Δημογραφικό, η κοινωνική συνοχή, οι αναπτυξιακές προοπτικές, το αμυντικό δόγμα, η στρατηγική αντίληψη για τον Ελληνισμό σε ένα περιβάλλον που αλλάζει δραματικά κοκ…

Έτσι και παρά το γεγονός ότι αρκετοί πολιτικοί αναλυτές χαρακτήρισαν «βουβές» αυτές τις εκλογές, η ουσία είναι ότι οδηγηθήκαμε σε αυτές μέσα από μια άνευρη και ρηχή πολιτική αντιπαράθεση, με ανύπαρκτη Εθνική ατζέντα, με την ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση να είναι παντελώς απούσα επειδή ακριβώς δεν επικαιροποιήθηκε και με την παρέλαση πολιτικών καιροσκόπων όλων των ειδών, να επιδίδονται σε επικοινωνιακές λαθροχειρίες και πολιτικούς αυτοσχεδιασμούς, προσβλέποντας στην εκτίμηση και φυσικά στην ψήφο των αφελών που τους περιτριγυρίζουν.

Η κοινωνία δυστυχώς δεν είναι παρούσα. Με την ψήφο της νομιμοποιεί το εθνικό και πολιτικό έγκλημα που βρίσκεται στα σκαριά, αλλά δεν διεκδίκησε και φυσικά δεν της δόθηκε η δυνατότητα να καταδείξει τα όρια, τις ανοχές της και πρωτίστως τα «θέλω» και τις επιδιώξεις της για την επόμενη μέρα σ αυτόν τον τόπο. Φαίνεται ότι παραδίδεται άνευ όρων στην πολιτική διαχείριση μιας κυβέρνησης που δεν θα διστάσει να θυσιάσει ασημικά και γεωπολιτικό κεφάλαιο, για να «πουλήσει» στο πόπολο επενδυτική ανάταξη και ψευδεπίγραφη προσδοκία ευημερίας.

Η μετεκλογική επιδείνωση στα «εθνικά» θα είναι ραγδαία και πολυδιάστατη. Οι «χοροί» δεν έχουν το απαραίτητο πολιτικό καύσιμο για να κρατήσουν. Ας το καταλάβουμε έστω και την ύστατη στιγμή, διότι αυτό που έρχεται και είθισται να το αποκαλούν πολλοί ως «Πρέσπες του Αιγαίου», δεν θα έχει καμιά απολύτως σχέση με την ταπείνωση που γνωρίσαμε από το δίδυμο Τσίπρα – Κοτζιά.

Οι «Πρέσπες του Αιγαίου», θα είναι η εγκληματική συνενοχή της Ελλάδας στην ανατροπή του περιφερειακού status, από τα Βαλκάνια μέχρι το Γιβραλτάρ και με καταλύτη τον αυτοχειριασμό της.