του Παντελή Σαββίδη
Κατά την χθεσινή ειδησεογραφία του Φιλελεύθερου Κύπρου, Ελλάδα και Τουρκία θα κατέβουν με κοινό ψηφοδέλτιο στην ψηφοφορία για δύο απο τις θέσεις του ΟΑΣΕ.
Η Τουρκία διεκδικεί τη θέση του Γενικού Γραμματέα και η Ελλάδα την διεύθυνση ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ψηφοδέλτιο, υπάρχει μια λίστα απο πρόσωπα αλλά οι δύο χώρες που θα συνεργαστούν θα προσπαθήσουν να πείσουν άλλες χώρες να τις ψηφίσουν.
Αυτά είναι τα διαδικαστικά.
Τα ουσιαστικά είναι πως με την είδηση και την εντολή απο το υπουργείο στην Αθήνα πάγωσαν αρκετοί διπλωμάτες (φαίνεται πως υπάρχει, ακόμη, το είδος στην ελληνική πρωτεύουσα) αλλά η Κύπρος θα υποστηρίξει μεν την Ελλάδα όχι, όμως, και την Τουρκία. Αυτό έλειπε.
Το ερώημα είναι που το πάει ο κ. Μητσοτάκης και αν δικαιούται, εκφράζοντας το 11,5% του ελληνικού λαού, να παίρνει τέτοιες αποφάσεις.
Το επιχείρημά του το οποίο γίνεται ολοένα και λιγότερο αποδεκτό είναι τα ήρεμα νερά. Ποια ήρεμα νερά;
Η Τουρκία όποτε θέλει τα ταράζει.
Ουσιαστικά, η Τουρκία, έχει επιτύχει μερική συνδιαχείριση του Αιγαίου όπως έδειξε η υπόθεση με τα θαλάσσια πάρκα λέγοντας να δημιουργήσουμε κοινά πάρκα, διαφορετικά θα κάνετε εσείς τα δικά σας και εμείς τα δικά μας με βάση τις απόψεις που έχουμε για τα δικαιώματα στο Αιγαίο.
Η Τουρκία, δηλαδή, ενώ αναγνωρίζει στην Ελλάδα κατά την διακήρυξη Φιλίας να έχει τις απόψεις της, δεν της επιτρέπει να τις εφαρμόζει σε ό,τι αφορά τα δικαιώματά της. Αυτό είναι ένα δεύτερο casus belli.
Έτσι, έχουμε μεν ήρεμα νερά αλλά στο όνομά τους δεν ασκούμε τα δικαιώματά μας.
Δηλαδή;
Παραδοθήκαμε αμαχητί. Είμαστε χώρα μειωμένης κυριαρχίας.
Χαιρόμαστε γι αυτό;
ΥΓ: έχει και κάτι θετικό η όλη υπόθεση. Θα δείξει στην Δύση πως η συνεργασία Ελλάδας-Τουρκίας θα δημιουργήσει έναν πόλο στις διαδικασίες της διεθνούς κοινότητας που οι κινήσεις του μπορεί να μην είναι πάντα αρεστές στη Δύση. Όπως με την απόφαση της Ε.Ε. στο Ελσίνκι. Μέχρι τότε η Ευρώπη έλεγε στην Άγκυρα πως η ίδια ήθελε την Τουρκία στην Ένωση αλλά δεν το επέτρεπε η Ελλάδα. Με την αλλαγή στάσης της Ελλάδας αποδείχθηκε πως οι άλλες ευρωπαίκές δυνάμεις ήταν που δεν ήθελαν την Τουρκία και καλύπτονταν πίσω απο την Ελλάδα.
Πού το πάει ο Μητσοτάκης; Εκεί που θα το πήγαινε και ο μέντοράς του, ο Σημίτης. Ίδια ενδοτική πολιτική, η οποία οδήγησε στην δορυφοροποίηση τής χώρας μας. Κοινός των παρονομαστής ο ενδοτισμός και ο εθνομηδενισμός. Μονάχα την ησυχία μας να έχομε κι ας δίδομε και κάτι τι (θα δίνομε συνεχώς, άπαξ και αρχίσαμε, μέχρι να το δώσομε όλα).
“Ποια ήρεμα νερά;” Τα βαλτόνερα, στα οποία βουλιάζει η Ελλάδα.
Το μέλλον θα δείξει για την κατάληξη της ”ειρηνοφιλίας” Ελλάδος-Τουρκίας ,αλλά μέχρι τώρα ”γλυτώνουμε” κηροζίνη για τις καθημερινές πτήσεις των f-16 στο Αιγαίο και πιθανά ατυχήματα των Παιδιών της Ελλάδος μας πιλότων τους , κερδίζουμε μεγάλα ποσά ΦΠΑ από τους πλούσιους Τούρκους που κατά χιλιάδες επισκέπτονται την Ελλάδα και από ότι φαίνεται την λειτουργία της από το 1971 Θεολογικής Σχολής της Χάλκης ,που έδινε μορφωμένους ιερωμένους και Πατριάρχες .
Ε .. ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΑ όταν μάλιστα αγοράζουμε Belara , θα ορίσουμε οικολογικό πάρκο στο Αιγαίο , ”τ’άχουμε καλά με τις ΗΠΑ ” και δεν αναγνωρίσαμε νέα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας όπως το 1997 στην Μαδρίτη και το 1999 στο Ελσίνκι .
Ας μην ”επιτεθούμε” όπως το 2018 με την επιθετική εξωτερική πολιτική των κ.κ. Τσίπρα, Καμμένου και Κοτζιά , που είχε ως κατάληξη την υπογραφή σαν σήμερα (18 Ιουνίου 2018 ) της κακίστης Συμφωνίας των Πρεσπών ,για την οποίαν σήμερα αλληλοβραβεύονται -τι ντροπή για τον Ελληνισμό και ιδίως τον Μακεδονικό – οι κ.κ. Τσίπρας και Ζάεφ.