ΑΡΙΑΔΝΗ ΧΑΤΖΗΓΙΩΡΓΗ
Όταν ήμουν φοιτήτρια είχα γνωρίσει μια πολύ ασυνήθιστη κυρία. Στα χρόνια της δικτατορίας είχε απομονωθεί μαζί με τον άνδρα της στο χωριό του σ’ένα νησάκι – υπήρξε διωκόμενος ως δημοκρατικός στρατιωτικός – κι ο τρόπος που βρήκε για να ενοχλεί τους τοπικούς χωροφυλάκους και τους φίλους της «επαναστάσεως» ήταν να πλέκει κουρτίνες με συνθήματα και να τις κρεμά τη μιά μετά την άλλη στα παράθυρα του σπιτιού τους. Η δικτατορία πέρασε, ο άνδρας της χάθηκε, αλλά εκείνη συνέχισε να πλένει και να κρεμάει τις ίδιες πεισματικές κουρτίνες. «ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΟΧΙ ΜΑΣ;” αναρωτιόταν με κεφαλαία γράμματα μία από αυτές. Αν ζούσε τώρα, νομίζω τα όχι της θα αηδίαζαν, θα ξεμπλέκονταν από την πλέξη «ποδαράκι» και θα έφευγαν για να μη βλέπουν.
Το όχι για κάποια χρόνια το έβλεπες σαν φάντασμα να διαγράφεται ευανάγνωστο σε πλαγιές βουνών, που το είχαν γράψει με ασβεστωμένες πέτρες τα βαλαντωμένα νιάτα του πολέμου. Όχι! Δεν έχω ξαναδεί να επιβιώνει πουθενά, σε κανένα χωριό αυτή η σιωπηλή, πανίσχυρη διαμαρτυρία. Εσύ, αεροπλάνο που περνάς, Όχι! Εσύ, ξένε που πλησιάζεις στο χωριό μας, Όχι! Εσύ, παιδάκι που αναρωτιέσαι αν το έγραψε γίγαντας που κρύβεται στα βράχια, Όχι, το γράψαμε εμείς, τα ξυπόλητα αγροτόπαιδα που είπαμε το ψωμί ψωμάκι το ’41.
Αλήθεια, νομίζω πως το όχι μας σιχάθηκε και πήρε των ομματιών του. Διπλωματία, διπλωματία, σύρε κι έλα, προσβολές, «συγγνώμη που με πατήσατε», «σας καταλαβαίνω απόλυτα, έχετε δίκιο να με βαράτε»…. Ωρέ ουστ! Κοπρόσκυλα, είπε το όχι, έφτυσε χάμω, διάλεξε μια μαύρη πέτρα καλή, την πέταξε πάνω από τον ώμο κι ούτε γύρισε να κοιτάξει.
Όχι μπορεί να πει κάποιος που έχει μέσα του πράγματα ιερότερα από το σαρκίο του. Ο αστερισμός από τους κομματικούς αστέρες που κόπτονται για το κομματικό συμφέρον στενοχωριέται πολύ, που βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να μπαλώσει όπως όπως την κατάσταση για να μη χαθεί η επόμενη τουριστική περίοδος και ανατραπούν τα ποσοστά στις δημοσκοπήσεις. Οι σύμβουλοι ήδη εργάζονται στο πώς θα το «πουλήσουν» όλο «αυτό» στα μέσα τα δικά τους και την κοινή γνώμη. Ναι, για.
