Τα πολύπλοκα συστήματα και η κληρονομιά που άφησε ο Ιλία Πριγκοζίν είναι το θέμα της εκπομπής “Τομές στην Επικαιρότητα” σήμερα Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2017.
Ο Ιλία Πριγκοζίν γεννήθηκε στις 25 Ιανουαρίου 1917 στη Μόσχα και πέθανε στις 28 Μαίου 2003 στις Βρυξέλλες. Φέτος, συμπληρώνονται 100 χρόνια απο τη γέννησή του και η Σχολή Θετικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης πραγματοποιεί την ίδια ημέρα (25 Ιανουαρίου) ημερίδα αφιερωμένη στο έργο του.
Η εκπομπή αρχίζει στις 9μμ και τελειώνει στις 10μμ. Επαναλαμβάνεται το Σάββατο απο τις 5μμ-6μμ.
Προσκεκλημένοι της εκπομπής είναι:
–Χαρίτων Σάρλ Χιδίρογλου, κοσμήτορας της Σχολής Θετικών Επιστημών του ΑΠΘ.
–Ιωάννης Αντωνίου, καθηγητής Μαθηματικών ΑΠΘ
–Σπύρος Παυλίδης, καθηγητής Γεωλογίας ΑΠΘ.
Το σήμα της TV-100 μεταδίδεται:
Μέσω της Digea στην Κεντρική Μακεδονία
Απο την OTE TV οπουδήποτε
Διαδικτυακά απο τη διεύθυνση:
και
www.fm100.gr
Τώρα που αναφέρθηκα στην επαναστατικότητα… Ψάχνω εδώ και λίγους μήνες το βιβλίο του Αλμπερ Καμύ “Ο επαναστατημένος άνθρωπος” όπου κάπου πήρε το μάτι μου ότι αναφέρεται και στην επανάσταση κατά του σύμπαντος. Δυστυχώς παρά την προκαταβολή που έδωσα, μου είπαν πως έχει εξαντληθεί κι είναι άγνωστο πότε θα ξανατυπωθεί. Ενδεχομένως κάπου να υπάρχει αλλά έχω ήδη δεσμευτεί με συγκεκρμένο κατάστημα και περιμένω. Θέλω να πω πάντως , ότι η ιδέα της κριτικής απέναντι στο σύμπαν την οποία φαίνεται να φοβάσαι, δεν είναι κάτι πρωτάκουστο. Το θέμα είναι αν θα μπορέσουμε να κάνουμε εποικοδομητική και μεταρρυθμιστική κριτική. Περιέργως έχω ακούσει κιάλλους κατά τ’ άλλα “επαναστατικούς” ανθρώπους να κωλύονται να κριτικάρουν το σύμπαν εφ’ όλης της ύλης όπως άλλοτε ο θρησκευτικός άνθρωπος φοβόταν να εναντιωθεί στις επιταγές του Θεού, ακόμα κι αν αυτές έμοιαζαν παράλογες. Περίεργα πράγματα. Όταν όμως δεν κρίνουμε το σύμπαν και δεν εννοώ απορριπτικά, αλλά θεραπευτικά, μια δυσανάλογη ενοχή επιρρίπτεται στους ανθρώπους.
Τώρα που αναφέρθηκα στην επαναστατικότητα… Ψάχνω εδώ και λίγους μήνες το βιβλίο του Αλμπερ Καμύ “Ο επαναστατημένος άνθρωπος” όπου κάπου πήρε το μάτι μου ότι αναφέρεται και στην επανάσταση κατά του σύμπαντος. Δυστυχώς παρά την προκαταβολή που έδωσα, μου είπαν πως έχει εξαντληθεί κι είναι άγνωστο πότε θα ξανατυπωθεί. Ενδεχομένως κάπου να υπάρχει αλλά έχω ήδη δεσμευτεί με συγκεκρμένο κατάστημα και περιμένω. Θέλω να πω πάντως , ότι η ιδέα της κριτικής απέναντι στο σύμπαν την οποία φαίνεται να φοβάσαι, δεν είναι κάτι πρωτάκουστο. Το θέμα είναι αν θα μπορέσουμε να κάνουμε εποικοδομητική και μεταρρυθμιστική κριτική. Περιέργως έχω ακούσει κιάλλους κατά τ’ άλλα “επαναστατικούς” ανθρώπους να κωλύονται να κριτικάρουν το σύμπαν εφ’ όλης της ύλης όπως άλλοτε ο θρησκευτικός άνθρωπος φοβόταν να εναντιωθεί στις επιταγές του Θεού, ακόμα κι αν αυτές έμοιαζαν παράλογες. Περίεργα πράγματα. Όταν όμως δεν κρίνουμε το σύμπαν και δεν εννοώ απορριπτικά, αλλά θεραπευτικά, μια δυσανάλογη ενοχή επιρρίπτεται στους ανθρώπους. Πώς να είναι ο άνθρωπος ηθικός όταν ζει βάσει των κανόνων ενός ανήθικου σύμπαντος ; Και τι νόημα έχει να επινοεί ο άνθρωπος ηθικούς κανονες όταν πρώτο το σύμπαν τους καταπατά ;
Άλλη σκέψη : Η ανάγκη για κάποιο ήθος γίνεται επιτακτική όταν παρακολουθούμε τις άνευ ήθους επιστημονικές και άλλες προόδους. Κι εδώ δεν προβάλλω κάποια συγκεκριμένη , εγκλωβισμένη, ατελή ηθική . Απλώς λέω ότι το ήθος ως παράγωγο του συναισθήματος είναι εκ των ων ουκ άνευ συστατικό της ζωής και της εξέλιξης. Το ποιό θα πρέπει να είναι αυτό το συμπαντικό ήθος είναι μια άλλη συζήτηση, απλώς εδώ διαπιστώνουμε ότι αυτό το παραμύθι της ανεξέλγκτης επιθετικότητας ως εφαλτήριο προόδου απλώς “δεν πάει άλλο”. Χωρίς κάποιο ιδεώδες ήθος, ακόμα και η έννοια της επιστημονικότητας χάνεται κι όλα ισοπεδώνονται. Μένει μόνο η εικόνα ενός τρελού επιστήμονα που μέσα στο εργαστήρι του τα κάνει όλα στάχτη και μπούρμπερη – αλλά και ο επιστήμονας των θεωρητικών επιστημών δημιουργεί γύρω του το χάος με το ίδιο αποτέλεσμα. Όλα στάχτη και πολλή κουταμάρα που δεν συνάδει καθόλου με την σοφία που υποτίθεται πως εμπεριέχεται στον ορισμό του ανθρώπου αλλά και του σύμπαντος.
Πρέπει να το πάρουμε αλλιώς το τιμόνι, δεν γίνεται αλλο η ζωή να έχει συρρικνωθεί σε μια φαρσοκωμωδία απέραντης ηλιθιότητας. Τα λαμπρά στιγμιότυπα είναι ακριβώς αυτό – στιγμιότυπα. Δεν αρκούν για να καταξιώσουν μια διαδρομή δισεκατομμυρίων ετών και μιας κολοσσιαίας ενεργειακής δαπάνης. Αυτός είναι ο ίδιος ο ορισμός της αποτυχίας.
Μέρος του Μάτριξ είναι να μη μπορούμε καν να φανταστούμε, να ποθήσουμε μια άλλη κατάσταση. Γιατί σου λέει, μοιάζει αδύνατη. Ναι και ο Τιτανικός έμοιαζε αδύνατο να βυθιστεί, αλλά παρ’ όλα αυτά τον ναυπήγησαν και τον ταξίδεψαν… Γιατί τέτοιες διακρίσεις, τέτοιος ρατσισμός ακόμα και σ’ αυτά που μοιάζουν αδύνατα ;
Έλα Νικόλα, νομίζω αυτό εκφράζει την άποψή σου :
http://tvxs.gr/news/sci-tech/allileggyi-ena-problima-sti-darbiniki-theoria
Καπως ετσι ειναι Ερωτων. Το θεμα ομως ειναι οτι εγω πιστευω στην υπαρξη του πραγματικου αλτρουισμου την προυποθεση του οποιου ομως θεωρω την υπαρξη της πνευματικης (με θεολογικη εννοια) υποστασης του ανθρωπου. Στην συζητηση μας απλως εξεταζω μονο την βιολογικη υποσταση του ανθρωπου οπου υπαρχουν μονο οι προυποθεσεις μιας ενδεχομενης πραγματικα αλτρουιστικης συμπεριφορας η αλλη προυποθεση της οποιας οπως ειπα ειναι η πνευματικη διασταση του ανθρωπου. Στην βιολογια απλουστατα δεν βρισκομαστε κατι που θα μπορουσε να εξηγησει την υπαρξη ενος πραγματικου αλτρουισμου.
Εδώ Νικόλα, πας πίσω τη κουβέντα, γιατί έχουμε στο παρελθόν εξαντλήσει επί μακρόν την (με θεολογική έννοια) πνευματική υπόσταση του ανθρώπου και την έννοια του Θεού όπως προσφέρεται μέσα απ’ την οργανωμένη θρησκεία. ΕΠΕΙΔΗ ακριβώς δεν βγαίνει νόημα μέσα απ’ όλα αυτά έτσι που να καταξιώνεται τόσο η ιδέα του Θεού, όσο και του ανθρώπου όσο και του σύμπαντος, γι’ αυτό άρχισα να το ψάχνω από άλλη σκοπιά. Βέβαια κάποιες τέτοιες συζητήσεις είχαν ήδη γίνει πριν μπεις στη συζήτηση, αλλά νομίζω παρακολούθησες μεγάλο μέρος της διαδρομής. Δεν προβάλλω κάποια κυνική αντίληψη για τη ζωή και τον άνθρωπο, απεναντίας προσπαθώ ν’ αντιμετωπίσω τους προφανείς κυνισμούς των καθιερωμένων θεωρήσεων. Ας πούμε η ιδέα ότι ένας πάνσοφος , παντοδύναμος, πανάγαθος θεός κάθεται και περιμένει αφ’υψηλού ποιός ξέρει τι ενώ μέσα στην αχανή κτίση μαίνεται μια απερίγραπτη κόλαση για τα έμβια όντα, είναι άκρως αποκρουστική -αφού βέβαια πρώτα διήλθαμε όλων των λογικοφανών δικαιολογιών. Κατέληξα λοιπόν, ότι μια τέτοια καθυστέρηση, μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα. Όχι ότι ο θεός δεν υπάρχει, (αφού ακόμα και οι άθεοι και οι θετικοί επιστήμονες αποβλέπουν συγκεκαλυμμένα κι εμμέσως σε κάτι το υπερβατικό αλλά και το θρησκευτικό φαινόμενο είναι παρόν σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης και σε κάθε εποχή), αλλά ότι ο θεός δεν μπορεί να είναι αυτό που φαντάζεται η κάθε θρησκεία. Πρέπει να είναι κάτι άλλο, που όμως να έχει οργανική σχέση με όλο το σύμπαν. Και δεν υπονοώ εδώ κάποιον πανθεϊσμό που παραδέχεται ότι το σύμπαν έχει a priori θεϊκές ιδιότητες. Εννοώ ότι αυτό το αόριστο “θείον” που περιγράφει κάθε πολιτισμός πρέπει να βρίσκεται “εν τω γεννάσθαι”, δηλαδή οργανώνεται παράλληλα με το σύμπαν και την εξέλιξη των όντων και των στοιχείων που δίνει ο πολιτισμός. Αυτή είναι και η μόνη δικαιολογία για την καθυστέρηση της εμφάνισής του. Πρέπει υποχρεωτικά να περάσει μέσα απ’ τις φυσικές και βιολογικές διαδικασίες, αλλιώς αυτές δεν θα είχαν απολύτως κανένα νόημα. Ένας έτοιμος, εκ προτέρων υπερτέλειος θεός, δεν έχει ανάγκη να δημιουργήσει όντα που πρέπει να εξελιχθούν τόσο δραστικά. Θα τα έφτιαχνε σχεδόν τέλεια από την αρχή αφήνοντας ελάχιστες ατέλειες ίσα-ίσα για να ξεδιπλωθεί η ελευθερία τους. Τώρα όμως δεν έχουμε να κάνουμε με κατι τέτοιο. Οι ατέλειες είναι τρομακτικές σε τέτοιο βαθμό που κάθε έννοια ελευθερίας έχει ισοπεδωθεί. Οι αντιξοότητες είναι άνανδρα ασύμμετρες. Αυτό λοιπόν στο οποίο κατατείνω είναι ότι ενώ υπάρχουν μέσα στο σύμπαν ίχνη μαθηματικής (περισσότερο αυτής) , βουλητικής και συναισθηματικής νοημοσύνης, το τελικό αποτέλεσμα μέσα στο σύμπαν μοιάζει χαοτικό, σχιζοφρενικό και παράλογο, ακριβώς γιατί όπως σωστά είπες δεν υπάρχει “διευθυντής της ορχήστρσς” -πράγμα που θυμίζει την σπαρακτική κραυγή του Κίρκεγκωρ που είχαμε συζητήσει και με τη Μαρία Δ , ο οποίος έλεγε περίπου “Πού είναι ο Διευθυντής ; Φέρτε μου τον διευθυντή να διαμαρτυρηθώ”.Είναι προφανές λοιπόν ότι δεν υπάρχει διευθυντής ορχήστρας γι ‘ αυτό και ακούμε αυτόν τον θόρυβο όσο οι οργανοπαίχτες κοπανάνε τα μουσικά τους όργανα πάνω στα κεφάλια των άλλων για να επικρατήσουν και να….. εξελιχθούν.Προτείνω λοιπόν, ότι ο Διευθυντής Ορχήστρας , είναι ένα αναδυόμενο φαινόμενο, που πρέπει υποχρεωτικά να περάσει μέσα απ΄τους μηχανισμούς της εξέλιξης , της αυξανόμενης πολυπλοκότητας και της αυτο-οργάνωσης για ν’ ακουστεί επιτέλους μια “μουσική”. Αυτή τη στιγμή , ο επάνω όροφος του σύμπαντος είναι ….ακατοίκητος. Ο “Διευθυντής Ορχήστρας” είναι ο επιζητούμενος απ’ όλους (άθεους και μη) “Θεός” που ο καθένας τον ψάχνει σε δικό του σκοτεινό (ατομικιστικο/περιχαρακωμένο)δωμάτιο.Εννοείται πως ο Διευθυντής μιας τέτοιας Ορχήστρας , δεν είναι δυνατόν να είναι δικτάτορας ή μεροληπτικός, αλλά θα πρέπει να περικλείει κάθε δυνατή αρετή και ν’ ανταποκρίνεται σε κάθε δυνατή ανάγκη/αίτημα. Έτσι , η έννοια του “Θεού” δεν είναι παρά η έννοια του πλήρως λειτουργικού, λογικού, δίκαιου και συναισθηματικού σύμπαντος – καμιά σχέση με το απροσάρμοστο σχιζοφρενικό παράλογο και αναποτελεσματικό πράγμα που αποτελεί αντικείμενο των “επιστημών”. Προτείνω ακόμα, ότι δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να δούμε τον διευθυντή ορχήστρας παρεκτός αν εμείς, τα έμβια , λογικά και συναισθηματικά όντα δεν συμβάλλουμε προς αυτή τη κατεύθυνση όπως οι νευρώνες ενός τεράστιου πολυπλοκότατου εγκεφάλου. Πότε θα ξέρουμε ότι έχουμε πετύχει τον στόχο μας ; Όταν ο εγκέφαλος αυτός πλημμυρίσει με….ενδορφίνες με αποτέλεσμα την υγεία ολόκληρου του σώματος. Α, και με αποτέλεσμα την ….έμπνευση. Ο λόγος που τονίζω την ανάγκη της συναισθηματικής και βουλητικής νοημοσύνης είναι γιατί ήδη η μαθηματική νοημοσύνη έχει το προβάδισμα μέσα στο σύμπαν αφού προσφέρεται ως ικρίωμα (σκαλωσιά). Ωστόσο η ανώτερη, η “γενική νοημοσύνη ” έχει απόλυτη ανάγκη από την τέλεια σύνθεση και συλλειτουργία όλων των μορφών νοημοσύνης.
Όσον αφορά τον πραγματικό αλτρουϊσμό, αυτός εμφανίζεται όταν το ενδιαφέρον για τη ζωή ξεπερνάει τις ανάγκες του ατόμου, της οικογένειας, της φυλής , του έθνους, του είδους, ακόμα και του πλανήτη, Να θυμηθούμε από την θεωρία της πολυπλοκότητας κάτω από την οποία συζητάμε, ότι από ένα σημείο και μετά η αύξηση της πολυπλοκότητας – που κάποτε είναι συνέπεια και μόνο της αύξησης των αριθμών , σε συστήματα που βρίσκονται μακράν της ισορροπίας (όπως καλή ώρα το ανισόρροπο σύμπαν μας) – οδηγεί σε ΝΕΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ.
Αυτά εν ολίγοις για να υπενθυμίσω από που ξεκίνησε η συζήτηση και πως εξελίχθηκε για να μη κάνουμε κύκλους.
Το ενδιαφέρον μου λοιπόν, επικεντρώνεται στο πως μπορούμε ως έμβια όντα νοήμονα να συμβάλλουμε στην αυτο-οργάνωση του σύμπαντος για να πάψει να εμφανίζει όλα , μα ΟΛΑ , τα συμπτώματα ενός βαριά νοσούντος από σχιζοφρένεια και κατά συνέπεια να πάψει να συνθλίβει τα όντα που το συναποτελούν. Έτσι σώζεται και το σύμπαν και τα όντα και το νόημα. Μόνο αυτό το τελικό αποτέλεσμα μπορεί να έχει την αξίωση και το δικαίωμα να ονομάζεται “Θεός” . Έως τότε, κάθε τι άλλο, είναι πολύ μα παααααρα πολύ κατώτερο των περιστάσεων. Τόσο που δεν αξίζει καν να το συζητάμε.
Οχι ρε Ερωτων παναθεμα σε. Δεν ειπα εδω για τον Θεο για να ξεκινησεις απο την αρχη την συζητηση, Καταλαβα προηγουμενως την επιχειρηματολογια σου επι αυτου του θεματος και αφου εντοπισαμε τα σημεια που συμφωνουμε και διαφωνουμε προχωρησαμε παρακατω. Ειπα εδω απλως οτι δεν πιστευω στην δυνατοτητα πραγματικου αλτρουισμου αν εξεταζουμε τον ανθρωπο μονο ως βιολογικη υποσταση γιατι η βιολογια μας στα θεμελεια της ειναι καθε αλλο παρα αλτρουιστικη. Η δυνατοτητα πραγματικου και οχι φαινομενικου αλτρουισμου (που παρατηρουμε και στα ζωα) μπορει να θεμελιωνεται μονο στην ελευθερια της βουλισης και η προυποθεση της υπαρξης τελευταιας θεωρω την υπαρξη του Θεου. Το ειπαμε στην αρχη και το αφησαμε ως σημειο που διαφωνουμε, παμε παρακατω.
Α, μα είδες που τελικά χρειάστηκε η διευκρίνιση. Τι τον φέρνεις τον γνωστό Θεό πάλι στην συζήτηση έστω ως προϋπόθεση ελευθερίας ; Μα ο λόγος που κάνουμε καν αυτή τη συζήτηση είναι ακριβώς επειδή η γνωστή έννοια του θεού δεν πληροί τις προϋποθέσεις μιας εξήγησης της προέλευσης της αίσθησης της ελευθερίας. Το βίωμα αυτό της υπέρβασης, της ελευθερίας ,της έμπνευσης, αφού βιώνεται λέμε ακόμα κι από άθεους μαθηματικούς. Το βιβλίο που σου ανέφερα για τους πρώτους αριθμούς, γι’ αυτό ήταν αποκαλυπτικό. Διαβάζοντας για τις εμπειρίες και τις εμπνεύσεις αρκετών μαθηματικών, δεν μπορούσες να τις ξεχωρίσεις από μια γνήσια θρησκευτική, πνευματική εμπειρία. Η αίσθηση λοιπόν της ελευθερίας είναι μια βιολογικά τροφοδοτούμενη εμπειρία. Η ελευθερία ως δυνατότητα επιλογής ανάμεσα σε διαφορετικά ενδεχόμενα είναι επίσης βιολογικά υποστηριζόμενη λειτουργία που την έχουν σε κάποιο βαθμό και τα ζώα. Η πραγματική, όντως ελευθερία όμως, προϋποθέτει την αλλαγή του τρόπου λειτουργίας ολόκληρου του σύμπαντος. Κι’ αυτό κανείς θεός δεν το έχει κατορθώσει ως τώρα. Η μόνη έννοια υπό την οποία θα μπορούσε να υπάρχει κάποιος θεός εγγυητής της ελευθερίας είναι η έννοια του Διευθυντή ορχήστρας ως αναδυόμενη ανώτατη γενική νοημοσύνη,όπως την περιγράφω παραπάνω και δεν έχουμε ούτε καν αρχίσει να ψηλαφούμε την επιφάνεια ενός τέτοιου εγχειρήματος.
Οπότε, μην τα μπλέκεις χρησιμοποιώντας τον Θεό -μπαλαντερ όπως κάνουν οι θεολόγοι. Είμαστε τώρα μέσα σ’ ένα καρυδοτσουφλο στον απέραντο ωκεανό της αναζήτησης λύσης μέσα στη θαλασσοταραχή της συμπαντικής σχιζοφρένειας. Μην πιάνεσαι από τσιτάτα θρησκευτικού τύπου γιατί έτσι δεν θα δεις “αυτό που μας διαφεύγει”. Θα νομίζεις πως ήδη έχεις την απάντηση. Μέχρι στιγμής, γνωρίζουμε ότι και τα ζώα εχουν περιορισμένη ελευθερία βούλησης ανάμεσα σε διαφορετικά ενδεχόμενα (π.χ να κρυφτώ σ’ αυτό το δένδρο ή σ’εκείνο;) αλλά και κάθε άνθρωπος σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ τα ζώα, τελείως ανεξάρτητα απ’ τη π΄στη ή όχι σε θεό, αλλά όχι πλήρη ελευθερία. Και πρόσεξε , ελευθερία δεν σημαίνει είμαι ελεύθερος να πεθάνω όπως γουστάρει το σύμπαν….. Η ελευθερία είναι ζητούμενο, όχι δεδομένο, οπότε μη λαμβάνεις το ζητούμενο όπως λένε στη φιλοσοφική γλώσσα.
“γι ‘ αυτό και ακούμε αυτόν τον θόρυβο όσο οι οργανοπαίχτες κοπανάνε τα μουσικά τους όργανα πάνω στα κεφάλια των άλλων για να επικρατήσουν και να….. εξελιχθούν”
χα, καλα το ειπες.
ΥΓ σχετικα με τις νεες ιδιαιτεροτητες δια της αυξησης πολυπλοκοτητας… το θεμα ειναι οτι δεν θα μπορεσεις να μου φερεις καποιο παραδειγμα με τοσο ριζικα “νεες” ιδιαιτεροτητες οσο ειναι διαφορα σναμεσα σε “υποκειμενο” και “αντικειμενο”.
Νέες ιδιότητες, όχι ιδιαιτερότητες.
Η διαφορά συμπαντικού υπερ-υποκειμένου και απλού υποκειμένου….
Επιτυχημενη απαντηση Ερωτων, αλλα ποιες ριζικα νεες ιδιοτητες ως υποκειμενο μπορεις να εχεις σε σχεση με το υπερ-υποκειμενο που σε δημιοργησε? Το αντιθετο βεβαιο ειναι εφικτο, μπορουμε δηλαδη ανετα να “δημιουργησουμε” μεσα στο νου μας ενα υπερ-υποκειμενο που δεν θα εχει τιποτα κοινο με μας.
Αυτα που λες Ερωτων για την επιστημη σε γενικες γραμμες συμφωνω βεβαια. Απλως δεν ξερω γιατι αυτο σε ξαφνιαζει τοσο ωστε αρχιζει και ταλαντευεται η ευρυτερη εμπιστωσυνη σου στην επιστημονικη μεθοδο που οτι κα να λεμε σε βαθος χρονου παρα τις επιμερους πλανες και λαθη κανει την δουλεια της αποκαληπτοντας σταθερα και αμεταβλητα την αληθηνη εικονα του κοσμου ( Παντως απορω πως μπορεσες ρε και πατησες το play για να κατσεις να βλεπεις βιντεο για την επιπεδη Γη και τα παραμοια. Τετοια πραγματα πρεπει απλως να τα προσπερνας ως εξορισμου ανοησιες). Οσο για τα μαθηματικα που λες, αυτα τα αντιλαμβανεται καθε σοβαρος μαθηματικος και ουσιαστικα ειναι κατι δεδομενο. Οσο για τις φυσικες επιστημες και ακομη και στο χωρο της σκληροπυρινικης φυσικης και της βιολογιας σημερα κυριαρχει πολυ μπαχαλο και το λενε και οι ιδιοι επιστημονες. Και δεν εννοω τις γκρι περιοχες της επιστημονικης γνωσεις οπου ο καθενας λεει οτι πιστευει, γιατι αυτο ειναι κατι θεμητο και φυσιολογικο. Εννοω οτι σημερα πεφτουν μεγαλες χωρηγησεις, δινουνται βραβεια, γραφουνται διδακτορικα, επιστημονικα βιβλια και αρθρα στα σοβαρα επιστημονικα περιοδικα με απιστευτες παπαριες (εχω στο νου τωρα μερικα προσφατα αλλα τελος παντων) και το φαινομενο ειναι τοσο μαζικο που ακομη και σοβαροι επιστημονες δεν αντιστεκονται και δεν ασχολουνται πια και απλως συνεχιζουν βουβα να κανουν το πραγματικο εργο τους. Καλως ή κακως αλλα η επιστημη απο ενα καλεσμα ψυχης που ηταν καποτε εχει γινει καποια στιγμη απλως ενα επαγγελμα και απο το επαγγελμα εχει γινει και μπιζνες και συχνα και υπηρετρια των ιδεολογηματων των φιλοδοξιων κοκ. Τί να κανουμε με αυτο?! Μαθαινεις καπως να προσανατολιζεσαι μεσα σ αυτο το μπαχαλο και η δικη μας εδω δυσκολια ειναι οτι απλως απο ενα σημειο και μετα δεν εχουμε αρκετες επιστημονικες γνωσεις για να το κανουμε με ευκολια παρα μονο εμμεσα και διαισθητικα.
Εγω παντως οπως ελεγα δεν πιστευω στη σωτηρια δυναμη της επιστημης ουτε εχω ψευδαισθησεις για το κυρος του καθε τι που εχει επισιμη επιστημονικη σφραγιδα. Εδεχομενως απλως για σενα αυτα ηταν σχετικα προσφατη ανακαληψη ωστε η “εντοεπιστημονικη παραεπιστημη” και γενικως τα εκ φυσεως ορια και αδυναμιες της επιστημονικης μεθοδου αλλα και του τελικου αποτελεσματος σου προκαλουν τετοια συναισθηματικη αντιδραση “απομαγευσης” και του ξαφνιασματος. Τελος παντων εδω επι της ουσιας συμφωνω με οσα λες για τα ορια και τις αδυναμιες της επιστημης, παμε παρακατω.
Για το 120 σου επι της ουσιας που θες να εκφρασεις δεν εχω κατι να διαφωνησω αλλα με καποιες παρακατω διευκρινησεις.
Βασικα Ερωτων δεν λεω για την εναντιων του πυρινα επανασταση η μη επανασταση του απωθημενου ή καταποεσμενου συναισθηματος (η καταπιεση του συναισθηματος που προφανως εννοεις ως αιτιο των ψυχικων διαταραχων αν και περιλαμβανεται ειναι ομως μια εξαιρετικη απλοποιηση της αιτιολογιας και των μηχανισμων των ψυχικων διαταραχων). Εννοω κατι αλλο. Δομικα και λειτουργικα η ουσια της σχιζοφρενειας ειναι ενας αποσυντονισμος περιφεριακων “μοναδων” συνοδευομενος απο την παραμορφωση λειτουργειων τους (υπευθυνων για το συναισθημα, νοηση, αισθησεις, αισθηση του σωματος), και η εκ των υστερων παθολογικη κυριαρχεια τους επανω στο πυρηνα. (πολυ σωστα την σχιζοφρενεια χαρακτηρησθηκε απο ενα πατριαρχη της ψυχιατρικης ως αποσυντονισμενη ορχιστρα χωρις διευθυντη ). Ολοι η συμπτοματολογεια της σχιζοφρενειας ειναι η εκδηλωση αυτης της αποδιοργανωσης, της παραμορφωσης των επιμερους λειτουργειων.
Εννοουσα επομενως, εχοντας ως λαβη την φραση σου για την “γεννιαια μαχη” και πονηρα επεκτηνοντας λιγο το αρχικο νοηματικο περιεχομενο του σκεπτικου σου , οτι η ικανοτητα μας να συναισθανομαστε, να συνποναμε και να εχουμε την αισθηση του αλλου δομικα βασιζεται στην συντονισμενη απο το πυρηνα συνεργασια των κεντρων νοησης και συναισθηματος (την οποια συνεργασια εσυ πακεταρεις μεσα σε μια εννοια “συναισθηματικης νοημοσυνης”). Ελεγα λοιπον γενικως, με ευρυτερη εννοια, οτι δομικα κακ λειτουργικα η εικονα της σχιζοφρενειας ειναι ακριβως ο αποσυντονισμος απο το διοικιτικο πυρηνα αλλα και μεταξυ τους των περιφεριακων κεντρων μεταξυ αλλων και εκεινων υπευθυνων για την συναισθηματικη νοημοσυνη. Η κατασταση της καταπιεσης συναισθηματος που υποννοεις ειναι απλως ενας αναμεσα σε αλλους δυνατους μηχανισμους αυτου του αποσυντονισμου.
Επομενως την χρηση του ορου “συναισθηματικη νοημοσυνη” με επανεφερες και παλι αναγκαια στην αρχικη ενσταση που ειχα τοτε οταν προσπαθουσα και δεν μπορεσα να σου εξηγησω οτι η συναισθηματικη νοημοσυνη για την οποια μιλας δομικα ειναι προιον συντονισμου του αυτου καθ’αυτου πρωτογονου συναισθηματος και της αναπτυγμενης νοησης (ενω εσυ παρουσιαζεις την συναισθηματικη νοημοσυνη ως εννιαιο ξεχωριστο φαινομενο). Δηλαδη τα λεπτα και συνθετα ανθρωπινα συναισθηματα που μεταξυ αλλων περιλαμβανουν την συμπονια την συναισθηση του αλλου κοκ, ειναι προιον της επιρροης των ανωτερων νοητικων λειτουργειων επανω στα “αρχαιγονα” συναισθηματα, δηλαδη της συνεργασιας των κεντρων νοησης και των επι της ουσιας αμεταβλητου απο την εποχη των πρωτων ερπετων περιεχομενου των συναισθηματικων κεντρων. Δεν ξερω πως να το πω πιο απλα αλλα προσπαθησε να το καταλαβεις. Μπορουμε βεβαια Ερωτων να κραταμε επιφιλαξεις για τα επιστημονικα δεδομενα αλλα νομιζω ειναι μια υπερβολη να τα αμφισβητησουμε μονο και μονο επειδη η θεωρηση σου προυποθετει την υπαρξη “συναισθηματικης νοημοσυνης” ως ενιαιου και αδιασπαστου φαινομενου.
Για την σχιζοφρενικη κατασταση του συμπαντος οπως το εννοεις συμφωνω βεβαια.
Ωραία , εδώ βασικά συνεννοούμαστε. όμως δεν έχεις δίκιο για το πως παταγα το κουμπί στα βίντεο επίπεδης γης… ! Αυτό το θέμα το είχα πρωτοπροσέξει πριν 6-7 χρόνια και τότε όντως το προσπέρασα όπως λες , θεωρώντας τους απλώς τρελούς. Στα επόμενα χρόνια όμως όλο και πιο συχνά το συνατούσα στο διαδίκτυο χωρίς να χρειάζεται ψάξιμο, σε κοινή θεα. Εκεί είπα για να δώ και πράγματι ήταν πολύ διαφωτιστικό για το πως λειτουργεί η τέχνη της πειθούς ακόμα και σε θέματα που υποτίθεται είναι “αντικειμενικά’ και πέραν πάσης αμφιβολίας. Α, χάνεις άμα δεν το ψάξεις λίγο. Υπάρχουν βίντεο από σοβαρούς κατά τ’ άλλα ανθρώπους μ’ επιστημονικά επιχειρήματα, όχι τους τρελάρες που σίγουρα κι αυτοί υπάρχουν. Να μια φρεσκαδούρα https://www.youtube.com/watch?v=TXhHtEDV_Ms
Έλα τώρα άσε τις σεμνοτυφίες, εσύ που έβλεπες το Μάτριξ κι αποδεχόσουν έστω φευγαλέα ότι θα μπορούσαν οι εγκέφαλοί μας να είναι μέσα σε μια δεξαμενή και να δέχονται τεχνητές αναμνήσεις με uploading, δεν μπορείς τάχα να διαχειριστείς θεωρίες επίπεδης γης ;
Τέλος πάντων η απομάγευσή μου με την επιστήμη δεν ήταν κάτι ξαφνικό, αλλά απλώς τελευταία μπόρεσα ν’ αποτινάξω την τυρρανία της υποτιθέμενης επιστημονικής μεθόδου που συνίσταται στις διαβόητες μετρήσεις οι οποίες ναι μεν έχουν την αξία τους, αλλά δεν εξασφαλίζουν την αλήθεια αφ’ εαυτών.
Νομίζω δεν χρειάζεται να έχουμε εξειδικευμένες επιστημονικές γνώσεις σε κάθε τομέα για να μπορούμε να ψηλαφήσουμε μόνοι μας τον κόσμο ξεκινώντας από κάποια αρχική υπόθεση και κοσκινίζοντας όλα τα προσφερόμενα δεδομένα μέχρι να πλησιάσουμε στην αλήθεια που επιδιώκουμε. Δεν διαγράφω σε καμιά περίπτωση την επιστήμη, αλλά δεν την αφήνω και να δεσμεύει την αναζήτησή μου. Στο τέλος θα δούμε πόσα αυγά (επιστημονικά δεδομένα) θα χρειαστεί να σπάσουμε για να φτιάξουμε την ομελέτα και να είσαι βέβαιος πως όλο και κάποια “νέα επιστημονικά δεδομένα” θα βρεθούν να μας βοηθήσουν στην αναζήτησή μας, όπως βοήθησαν τόσους άλλους Ανιχνευτές σαν καλές νεράίδες -οι οποίες είναι “πάντα εκεί όταν τις χρειάζεσαι”. Όπως λέγεται ότι είπε ο Αλμπερ Καμύ “Όλες οι σπουδαίες πράξεις κι’ όλες οι σπουδαίες σκέψεις έχουν γελοίο ξεκίνημα”. Άρα τις προϋποθέσεις σπουδαίας σκέψης τις διαθέτουμε καθότι κάνουμε ένα πολύ γελοίο ξεκίνημα. Άκου λέει να λύσουμε το συμπαντικό μυστήριο, που δεν είναι μυστήριο αλλά αρρώστια και δη σχιζοφρένεια -ΠΟΣΟ ΠΙΟ ΓΕΛΟΙΟ μπορεί να είναι ένα ξεκίνημα ;;
Καλωςβρεθήκαμε στον κόσμο της Μετα-αλήθειας….
Ενταξει Dr. Eroton, ας προσπαθησουμε να τον κανουμε καλα τον τρελο μας.
“Θέλω να πω πάντως , ότι η ιδέα της κριτικής απέναντι στο σύμπαν την οποία φαίνεται να φοβάσαι…”Περιέργως έχω ακούσει κιάλλους κατά τ’ άλλα “επαναστατικούς” ανθρώπους να κωλύονται να κριτικάρουν το σύμπαν εφ’ όλης της ύλης όπως άλλοτε ο θρησκευτικός άνθρωπος φοβόταν να εναντιωθεί στις επιταγές του Θεού, ”
Καλα ρε Ερωτων εδω οταν λες για μενα πλακα μου κανεις προφανως. Δεν κατακρινω μονο και μονο γιατι ακριβως νοιωθω οτι κατι μας διαφευγει στην κατανοηση των αιτιων της καταστασης του και υπο το πρισμα ενδεχομενης υπαρξης του Θεου αγαπης που για καποιο λογο δεν μπορουσε να δημιουργησει κατι καλυτερο.
Γενικως αυτα που λες οτι πολυ “επαναστικους” εχουν μια μορφη θρησκευτικου φοβου απεναντι στην κριση της φυσης, θα συμφονουσα. Θα ελεγε βεβαια οτι δεν ειναι ακριβως ο φοβος αντιστοιχος του φοβου απεναντι σε ενα υπερτατο ον αλλα ενας φοβος απολειας την τελευταιας υπερτατης αξιας που αντι του θεου ελπιζουν να υπαρχει εστω μεσα στο ιδιο το συμπαν. Απο την μια το καταλαβαινω απο την αλλη μου φαινεται πολυ εξευτελιστικη μια τετοια σταση, ειναι ενος ειδους συνδρομο της στοκχολμης
(κατα τ’αλλα το προσωπο του killer απο το βιντεο και το επιπεδο της οπως λες “συναισθηματικης νοημοσυνης” του θα μπορουσε καλιστα να γινει “προσωπο” του συμπαντος μας).
https://www.youtube.com/watch?app=desktop&persist_app=1&noapp=1&v=sfeKfocGQ2M
.
Α, γειά σου , τώρα συνεννοούμαστε μ’ αυτό που λες για το σύνδρομο της στοκχόλμης και της ενδοσυμπαντικής υπέρτατης αξίας που φοβούνται μήπως απωλέσουν , παραβλέποντας γι’ αυτό το λόγο τη φρίκη.
Και το βιντεάκι, το τέλειο παράδειγμα για το επίπεδο της συναισθηματικής νοημοσύνης του σύμπαντος. Πράγματι ο Κίλλερ το εκπροσωπεί επάξια το σύμπαν. Κάνει χιούμορ μαζί μας λες και είμαστε σε κάποιο μάπετ σόου απ’ όπου και η μουσική και μόλις γυρίσουμε να το κοιτάξουμε στα μάτια να δούμε τι σκέφτεται αφού έχουμε ικανοποιήσει όλα τα τερτίπια του, μας ρίχνει μια στο πρόσωπο και πάπαλα . Βλέπε σημείο 2.07. Συγκλονιστικά ανατριχιαστικό. Και κατά τ’ άλλα οι επιστήμονες μελετούν αμέριμνοι τα ‘μυστήρια’ του σύμπαντος. Μα η σχιζοφρένεια ρε παιδιά δεν είναι “μυστήριο”, είναι αρρώστια. Και οι επιστήμονες δεν ζουν μαζί με τους σχιζοφρενείς, απλά τους μελετούν εξ αποστάσεως. Αλλά όλοι μας ζούμε όχι μόνο μαζί με το σχιζοφρενικό σύμπαν σε κάποιο διπλανό δωμάτιο έστω, αλλά ΜΕΣΑ στην σχιζοφρένειά του !!
Εδώ σε παρακαλώ να προσέξεις την σχεδόν πλήρη ταύτιση επιστημονικής και θρησκευτικής εσχατολογίας. Με πολλή προσοχή σεόλα τα σχόλια, και τις αντίστοιχες απαντήσεις στο κάθε σχόλιο-ένα τέταρτάκι θα σου πάρει.
http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=629745
Εδώ δες λίγο πάνω απ τη τελευταία εικόνα αυτή με τα μπουκάλια, εκεί που λέει κβαντική παραξενιά : ό, τι δεν απαγορεύεται μπορεί να συμβεί. Απαγορεύεται λοιπόν ο συντονισμός των λειτουργιών του σύμπαντος άρα και η “θεραπεία του” ; Κι αν ναι ποιός και τι το απαγορεύει; Παρακάτω λίγο δες εκεί που λέει ότι οι επιστήμονες έπρεπε να “γιατρέψουν” τις εξισώσεις του Χιγκς για να ταιριάζουν στο καθιερωμένο πρότυπο. Όπως φαίνεται, όχι μόνο το σύμπαν αλλά και η φυσική χρειάζεται…. γιατρειά. Βέβαια πρόκειται προφανώς για όχι τόσο δόκιμη μετάφραση της λέξης “doctoring” που εδώ σημαίνει “να μαγειρέψουν τις εξισώσεις”.Τελικά βέβαια το ίδιο είναι…..
https://physicsgg.me/2017/06/30/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%AE-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%BD%CE%AD%CE%B1-%CF%86%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%83%CF%84%CE%BF-cern-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%AC-h/
Εδώ διάβασε κάπου μετά τη μέση, για τον….”Μαέστρο της ορχήστρας”
http://share24.gr/enas-terastios-nevronas-vrethike-tyligmenos-gyrw-apo-tin-periferia-tou-egkefalou/
Οπότε αναλογικά, για το πρόβλημα του σύμπαντος, πρέπει ν’ αναζητούμε μια θεώρηση που να λαμβάνει υπόψη όλα τα είδη δεδομένων που υπάρχουν και να βρούμε τι τα συνδέει. Δεν επιτρέπεται να έχουμε διαμερισματοποιημένη άποψη, δηλαδή ασύνδετες πραγματικότητες μέσα σε ξεχωριστά κουτάκια.
Αυτά έτσι για προζέσταμα.
Να πω αληθεια Ερωτων για ολες αυτες οι συνεχως παραγομενες σαν τις προτεσταντικες αιρεσεις “θεωριες των παντων” στην φυσικη δεν ενδιαφερομαι πια. Περιλαμβανουν περισσοτερα “πιστευω” παρα “ξερω” των επιστημονων και προσπερνανε με τις φαντασιωσεις την καθε θρησκεια.
Οσο για την ερευνα του τελευταιου παραγραφου, κρινοντας απο μερικα στοιχεια μπορω να σου πω οτι εντασεται σ εκεινες τις περιπτωσεις που περιεγραψα στο 124. Μαλλον τελειωσανε χωρηγησεις του mr Koch ή πρεπει καπως να δικαιολογησει αυτες που πηρε ηδη.
Αναφορικά με το τελικό σου σχόλιο στο 123
“Επιτυχημενη απαντηση Ερωτων, αλλα ποιες ριζικα νεες ιδιοτητες ως υποκειμενο μπορεις να εχεις σε σχεση με το υπερ-υποκειμενο που σε δημιοργησε? Το αντιθετο βεβαιο ειναι εφικτο, μπορουμε δηλαδη ανετα να “δημιουργησουμε” μεσα στο νου μας ενα υπερ-υποκειμενο που δεν θα εχει τιποτα κοινο με μας.”
Είπαμε η αύξηση της πολυπλοκότητας είναι αυτή που εμφανίζει νέες ιδιότητες. Άρα το “υπερ-υποκείμενο” είναι αυτό που θα εμφάνιζε νέες ιδιότητες, όχι εμείς – εκτός αν αποκτούσαμε νέες ιδιότητες εξ’ αντανακλάσεως από την νέα αυτή οντότητα/κατάσταση. Το να δημιουργήσουμε μέσα στο νου μας ένα τέτοιο υπερ-υποκείμενο, πέρα από τροφή για σκέψη , δεν έχει κάποιο νόημα. Νόημα έχει να δημιουργηθεί, ενεργοποιηθεί θα έλεγα καλύτερα, ένα υπερ-υποκείμενο που θα συνδέει όλες, μα όλες τις σκόρπιες άκρες μέσα στο σύμπαν, δλδ, επιστημονικά δεδομένα, φυσική ύπαρξη, πνευματικές/συναισθηματικές προσδοκίες, κλπ κλπ κλπ ώστε να προκύψει ένα ενιαίο ενορχηστρωμένο σύνολο. Εμείς θα ήμασταν ας πούμε έστω οι μικροσωληνίσκοι μέσα στον τεράστιο συμπαντικό νευρώνα σαν αυτόν που λένε ότι βρήκαν και που συνδέει όλες τις εγκεφαλικές λειτουργίες κι απ τα 2 ημισφαίρια στη περιοχή που λέγεται προτείχισμα και που κατά τις ενδείξεις ευθύνεται γι’ αυτό που ονομάζουμε συνείδηση. Κάτι ανάλογο σε συμπαντικό επίπεδο. Ενδεχομένως αυτό που περιγράφει ο χώκιγνκ για μια τέταρτη διάσταση που χωρίζει δύο τρισδιάστατους κόσμους να είναι το κοσμικό ανάλογο του προτειχίσματος στα ποντίκια και στους ανθρώπους.
Χαλαρούς συνειρμούς μέχρι εδώ, ίσα για να πάμε τη συζήτηση παρακάτω. Δεν δένουμε τίποτα κόμπο. Διερευνούμε πιθανότητες.
Αφού κοιτάξεις λίγο αυτά, θα σου δώσω κι ένα ακόμα λινκ λίγο αλλόκοτο και μετά μπαίνουμε στο ψητό.
Και κάτι παρεμπιπτόντως, όχι το αλλόκοτο που υποσχέθηκα παραπάνω, αυτό θα έρθει άλλη στιγμή, αλλά για να λέμε και των στραβών το δίκιο. Είδες που σοκαρίστηκες με τους οπαδούς της επίπεδης γης. Ένα απ’ τα ισχυρά επιχειρήματά τους , είναι οι πάντοτε “ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΕΣ ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΕΙΣ” που δίνει η ΝΑΣΑ. Και ρωτάει ο απλός νους, είναι δυνατόν με τόσα δις δολλάρια σε πανάκριβα τηλεσκόπια και εκτοξεύσεις να μην υπάρχει φωτογραφική απεικόνιση ενός αντικειμένου; Έστω αν αυτή η απεικόνιση θα χρειαζόταν μια σχετική χρωματική ή φωτεινή παρέμβαση για να είναι διακριτή. Αλλά πάντως θα ήταν μια “ενισχυμένη” έστω φωτογραφία. Αλλά καλλιτεχνική απεικόνιση , γιατί ;; Και καλά , προκειμένου για την απεικόνιση αόρατων εξ’ ορισμού πραγμάτων όπως βαρυτικά κύματα ή ακτινοβολία υποβαθρου κλπ, γίνεται κατανοητό γιατί θα πρέπει να είναι μια καλλιτεχνική απεικόνιση με ψηφιακή αντιστοιχιση χρωμάτων και σχημάτων σε μαθηματικά δεδομένα. Αλλά σε συμπαγές αντικείμενο, γιατί ;;
Για δες αν όλα τούτα σου φαίνονται πειστικά κι αν δικαιολογούν τη δαπάνη τρισεκατομμυρίων δολλαρίων , χωρις να ξεχνάμε ότι και οι νεάντερταλ είχαν “καλλιτεχνικές απεικονίσεις ουράνιων σωμάτων στις σπηλιές τους…..
Εντάξει, να μην είμαστε οπαδοί επίπεδης γης, αλλά γιατί κάποιοι έξυπνοι επιμένουν να….. επιπεδώνουν τη νοημοσύνη μας ;; Δωσ’ μου μια λογική εξήγηση για τις μονίμως “καλλιτεχνικές απεικονίσεις”. Εκτός αν το διάστημα είναι στρατιωτική περιοχή όπου “απαγορεύεται η φωτογράφιση αυστηρά , με ποινικές συνέπειες”. Τι να πω ;
https://physicsgg.me/2017/11/21/ένας-αστεροειδής-σαν-μακρύ-διαστημόπ/
Δεν καταλαβα εδω. Δηλαδη δεν εχις δει απλες φοτογραφιες και βιντεο πχ της Γης απο το διαστημα???
Κάτι που βρήκα τυχαία και είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον καθότι σχετικό με τη συζήτησή μας , ιδίως μετά το πρώτο 1/3 του κειμένου.
https://tinanantsou.blogspot.gr/2013/04/blog-post_2809.html
Και τώρα για το αλλόκοτο που σου υποσχέθηκα. Τούτη την ιστοσελίδα την βρήκα πριν κάμποσους μήνες , ΑΦΟΥ ειχα αρχίσει αυθόρμητα να σκέφτομαι κάτι σχετικό. Δηλαδή, αφού κατέληξα σε μια καινούργια ιδέα, άρχισα να ψάχνω αν υπήρχε κάτι σχετικό στο διαδίκτυο. Δεν έψαξα βέβαια επιστημονικά άρθρα αλλά ήθελα να δω αν κυκλοφορούσε κάτι σχετικό με την ιδέα μου. Το μόνο που βρήκα ήταν τούτο :
http://e-cynical.blogspot.gr/2008/06/blog-post_03.html
Η ιστοσελίδα (και το μπλογκ) ανήκει απ’ ότι κατάλαβα σε κάποιον φυσικό και είχε γραφτεί κάπου έναν χρόνο πριν καν αρχίσω να μπαίνω στο ίντερνετ, δηλαδή πριν αρκετά χρόνια. Δεν έδωσα περαιτέρω σημασία γιατί απ’ ό, τι βλέπεις γίνεται απλώς χαβαλές και γράφουν σάχλες, γελοιότητες. Αλλά αυτό μας ξαναφέρνει στο απόφθεγμα του Καμύ ότι κάθε σπουδαία σκέψη είχε ένα γελοίο ξεκίνημα. Τώρα λοιπόν , που συζητάμε αυτά, τη ξαναβρήκα μπροστά μου αυτή την ιστοσελίδα και σου την παραθέτω για να σταθεί ως (γελοίο) εφαλτήριο για την επόμενη φάση της συζήτησης, όπου μπαίνουμε στο ψητό. Σε κούρασα σήμερα με όλες αυτές τις παραπομπές, αλλά κάνε αν μπορείς έναν κόπο , έτσι για ν’ ανοίξουν τα πανιά της σκέψης μας δλδ να πάρουν αέρα τα μυαλά μας, και μπαίνουμε στο κατεξοχήν ζητούμενο.
Για το κειμενο της πρωτης αναρτησης. Ολες αυτες οι θεωριες με μικροσωλινισκους δεν εξηγουν τυποτα σε σχεση με συνειδηση παρα μονο εισαγουν την εννοια κβαντικης τυχαιοτητας στην περιγραφη λειτουργειας του εγκεφαλου. Οποτε δικαιως τους κανει φυλο και φτερο η mrs Patricia. Κατ ταλλα επιβεβαιονεται εμμεσα αυτο που λεω στο 130 οτι δηλαδη οι εξηγησεις της υλιστικης επιστημης κινουνται αναμεσα στους τοιχους της τυχης και την αιτιοκρατιας.
του πρωτου λινκ εννοω
Λοιπον Ερωτων να διευκρινησω κατι για να το προσπερασουμε επιτελους. Η αναδυση ιδιαιτεροτητων δια της αυξησης πολυπλοκοτητας δεν εφαρμοζεται στο θεμα της ελευθεριας της βουλησης. Ο Ντετερμινισμος και η Τυχη οτι και να κανουν μεταξυ τους δεν μπορουν να γεννησουν την Βουληση . Ειναι ατεκνο ζευγαρι και αυτο ειναι οριστικη διαγνωση της λογικης και ειναι κατι κοινως αποδεκτο στην επιστημη. Τελος! Δεν ειχα ακουσει καποιον υληστη επιστημονα που ρωτηθηκε για το θεμα αυτο και να απαντουσε οτι αποδεχεται την υπαρξη ελευθεριας της επιλογης με κυριολεκτικη της εννοια παρα μονο εντως εισαγωγικων ως παρατηρουμενη στο μακροεπιπεδο σχετικη αυτονομια συμπεριφορας ενος ζωου ή ανθρωπου σε σχεση με το περιβαλλον (ή εστω σε σχεση με εσωτερικο “περιβαλλον” στα πλαισια μιας εσωτερικης συγκρουσης). Ομως αν το βλεπουμε ολικα, οι ιδιες οι επιλογες ειναι παθητικο προιον, αποτελεσμα συναρτησης μοιριων τυχαιων και αιτιακρατικων εσωτερικων διαδιακασιων που διαδραματιζονται μεσα στο εξετασομενο κεφαλι και παντα σε μονιμη αλληλοεπιδραση με αντιστοιχες διαδικασιες του περιβαλλοντος. (παραμπιπτοντως θυμαμαι και στην εκπομπη του Σαββιδη οταν ο Παντελης ρωτουσε αν δεν κανω τον καλεσμενο επιστημονα μαθητη του Πριγοζιν για την υπαρξη ελευθεριας επιλογης, πηρε παρομοια απαντηση).
Αλληγορικα αν θες φαντασου ενα λέιζερ σοου οπου μυριοι προβολεις εμφανιζουν στον αερα μια κινουμενη εικονα. Οι προβολεις ειναι οι αιτιοκρατικες και τυχαιες διαδικασιες στο κβαντικο επιπεδο ενω η εικονα εισαι εσυ ως συνειδηση ως ψυχολογικη σου συνθηκη ενω οι κινησεις αυτου του κινουμενου σχεδιου ειναι η ταχα “επιλογες” και η ενεργειες σου. Ο εαυτος σου η συνειδηση δηλαδη με ολες τις ενεργειες και επιλογες σου ειναι ενα παθητικο προιον μυριων αιτιοκρατικων και τυχαιων διαδικασιων, ειναι ενα κινουμενο σχεδιο επανω στην οθονη. ( Διευκρινιζω αν τυχον δεν εχει γινει κατανοητο οτι δεν μιλαω εδω για ασυνειδητες διαδικασιες σε σχεση με συνειδητες και κατα ποσο δευτερες ειναι προκαθορισμενες ή οχι απο τις πρωτες. Δεν εχει νοημα καν να το εξετασουμε στο επιπεδο αυτου του τεχνιτου διαχωρισμου του συνολου ψυχικων λειτουργειων στις συνειδητες/ασυνειδητες γιατι και οι ιδιες καθαρα συνειδητες επιλογες σε τετοια περιπτωση ειναι παθητικο προιον των μοιριων “προβολεων” που εμφανιζουν στον “αερα” το παθητικο επιφαινομενο της συνειδησης.)
Παρεμπιπτοντως σε τετοια περιπτωση πρεπει να αποδεχτουμε πως το γεγονος οτι νοιωθουμε να ειμαστε ενεργοι δραστες και κανουμε επιλογες μας ειναι μια επιμονη ψευδαισθηση και ουσιαστηκα μονο σε κατασταση ψυχοπαθολογιας εμμεσα θα μπορουσαμε να παρουμε γευση της πραγματικης ταξης πραγματων. Εννοω τα συνδροματα Kandinsky-Klerambo στην σχιζοφρενεια οπως και καταστασεις dereleazation-depersonalization δηλαδη οι ψυχολογικες συνθηκες οταν κανεις λογο της αποδιοργανωσης στο μακροεπιπεδο των εγκεφαλικων δομων νιωθει την “αποξενωση” και το αυτοματισμο των ψυχικων του λειτουργιων τις οποιες στην φυσιολογικη κατασταση νοιωθουμε ως ελεγχομενες και κατευθυνομενες απο την βουλιση μας.
Αυτα προσπαθησα να εξηγησω στην αρχη της συζητησης αλλα αυτο το σοβαρο θεωρητικο εμποδιο προτιμας για καποιο λογο να μη το βλεπεις και προσπαθεις να το αντιμετωπησεις με το ξορκι “δια της αυξησης πολυπλοκοτητας αναδυση νεων ιδιοτητων” το οποιο στην προκειμενη περιπτωση δεν εφαρμοζεται. Αληθεια, δεν καταλαβαινω γιατι αυτο το απλο που ειναι κατι κοινως αποδεχτο δεν χωραει μεσα σου. Καταρχας δεν αναφερθηκα προηγουμενως στο προβλημα αυτο για να υποστιριξω εκ του αντιθετου την ιδεα της υπαρξης μιας βουλησης στα θεμελεια της φυσης δηλαδη του Θεου. Το επισημανω ως σοβαρο θεωρητικο και εν τελη υπαρξιακο προβλημα που ειναι αδιασπαστο μερος της δικης σου κοσμοαντιληψης και το οποιο για καποιο λογο συστηματικα προτιμας να αγνοεις.
Ωραια λοιπον, εβρισκομενοι στο γηπεδο της δικης σου κοσμοαντιληψης και υπο το πρισμα των παραπανω λεγομενων μου, συμμετεχουμε αυτη τη στιγμη ως κινουμενα σχεδια σε ενα λειζερ μαπετ σοου μιας συζητησης οπου εγω απλως “ετυχε” να αντιλαμβανουμε αυτο το γεγονος ενω εσυ “ετυχε” να μην το δεχεσαι. Επειδη ομως “ετυχε” για σενα αυτο το θεωρητικο προβλημα να μην υπαρχει ενω απο την αλλη το show μας must go on, ας συνεχησουμε προς το παρον κανοντας πως αυτο το προβλημα οντως δεν υπαρχει.
Ωριστε που σε ενθαρρυνω κιολας με το παρακατω τραγουδι ( στα πλαισια ενος laser muppet show βεβαια):
https://m.youtube.com/watch?v=ioR28cNX33Y
Για τα υπολοιπα λιγο αργοτερα.
Την ειδες Ερωτων? Αυτη η “κοπελια” πηρε την υπηκοοτητα της Σαουδικης Αραβιας.. μιλησε στο ΟΗΕ.. και μας κανει και μαυρο χιουμορ…
https://m.youtube.com/watch?v=6J9SXjoF5ZE
Ωριστε:
https://m.youtube.com/watch?v=navYaYsrvIY
https://m.youtube.com/watch?v=H9PqcJ6Hs7s
Το αστειο της υποθεσης ειναι οτι στο διαδυκτιο κυκλοφορει ενα σωρο υποστηρικτων της καταστροφιας της Σοφιας (το ονομα της), καποια βιντεο που λενε οτι μεσα της λειτουργει ο διαβολος ή καποιο δαιμονιο και αλλα παρομοια…πω πω
της “καταστροφης” βεβαια
Nικόλα, θα ξεκινήσω απ τα απλά, δηλαδή απ την ….κοπελιά , τη Σοφία. Δεν λέω, ωράία η κοπελιά, κι έξυπνη και με καλούς τρόπους, για να μην πω ότι οι εκφράσεις του προσώπου της είναι πιο πετυχημένες απ’ αυτές πολλών πραγματικών ανθρώπων… Αλλά είχα ήδη αναρτήσει πέρυσι τα ανθρωπόμορφα ρομπότ των Ιαπώνων που τα σχεδίασαν ως υποκατάστατα ερωτικών συντρόφων. Το ότι βέβαια η Σοφία έλαβε την Σαουδαραβική υπηκοότητα ειναι σουρρεαλιστικό κι ενδεικτικό ότι έχουμε κληρονομήσει την σχιζοφρένεια του σύμπαντος. Φαντάσου η Σοφία να έχει περισσότερα πολιτικά δικαιώματα από ας πούμε τις γυναίκες στη Σαουδική Αραβία…. Αν την έχουν προγραμματίσει να είναι “δίκαιη” ήθελα να’ξερα πως θ’ αντιδρούσε όταν θα της έλεγαν πως πρέπει να συμμορφωθει προς τις επιταγές ενός μισογυνικού ή ανδροκρατούμενου περιβάλλοντος. Μου κάνει βέβαια εντύπωση που το πρώτο τέτοιο ρομπότ με πολιτικά δικαιώματα είναι τρόπον τινά γυναικείου φύλου -θα περίμενα να είναι “αρσενικό” στην μορφολογία του. Ή ουδέτερο με όλη τη φιλολογία περί τρανσεξουαλισμού κι ουδετερότητας όπως είναι της μόδας να συζητιέται. Φαίνεται ακόμα και οι πολύ “προχωρημένοι” έχουν τις παραδοσιακές τους αναστολές…..
Τέλος πάντων, πάνω σ’ αυτό έχω να πω ότι σαφώς μου προκαλεί το ενδιαφέρον ή απλώς τη περιέργεια, κάθε επιστημονική εξέλιξη , αλλά νομίζω ότι έχει προ πολλού ξεφύγει η μπάλα. Τίποτ’ απ’ όλα αυτά δεν πρόκειται να κάνει τον κόσμο πιο όμορφο και δίκαιο ή ευχάριστο. Η τεχνολογία καλπάζει σε ταχύτητα αδιανόητα μεγαλύτερη απ την ταχύτητα συναισθηματικής/πνευματικής ωρίμανσης των ανθρώπων και δημιουργείται έτσι μια τερατόσχημη κοινωνία για άλλη μια φορά. Το ότι η νοημοσύνη της Σοφίας γίνεται όλο και πιο ανθρώπινη, δεν είναι μια έμμεση απάντηση σε σένα ότι η αύξηση της πολυπλοκότητας οδηγεί αφ’εαυτής σε νέες ιδιότητες; Βέβαια απέχει πάρα πολύ ακόμα απ το να έχει συνείδηση, αλλά είναι μόλις η αρχή. Και ήδη είναι πολίτης. Το δύσκολο πιστεύω θα είναι τα ρομπότ να “νιώθουν” αυτά που λένε ή σκέφτονται ή βιώνουν.
Για το 130, δυσκολεύτηκα αρκετά να καταλάβω τι ήθελες να πεις , γι’ αυτό και υποσυνείδητα καθυστερούσα την απάντηση.
Πρώτη παράγραφος : τι σημαίνει ελευθερία της επιλογής με την “κυριολεκτική της έννοια” όπως λες ; Κατ’ αρχάς υπάρχει η ελευθερία ως αίσθηση και η ελευθερία ως επιλογές ανάμεσα σε προσφερόμενα ενδεχόμενα και η ελευθερία ως επιλογή ενδεχομένων που δεν προσφέρονται καν (πράγμα που προυποθέτει την φαντασια τουλάχιστον). Η ελευεθερία ως αίσθηση είναι κάτι που μπορεί κανείς να νιώθει ακόμα και στην φυλακή όπως καλή ώρα στο βιβλίο για τους πρώτους αριθμούς που ανέφερα, ο Βάιλ νομίζω ήταν που είχε φυλακιστεί για πολιτικούς λόγους αλλά η περιοδος αυτή ήταν τόσο παραγωγική για τις μαθηματικές του σκεψεις που σχεδόν του έλειπε η εμπειρία εκείνη (την αναπολούσε ευχάριστα) μετά την αποφυλάκισή του. Παρά τον περιορισμό του λοιπόν είχε μια εσωτερική αίσθηση ελευθερίας. Ο καθένας μας νομίζω εχει εμπειρία αυτής της αίσθησης ελευθερίας ακόμα κι όταν οι εξωτερικοί παράγοντες είναι περιοριστικοί.Οι επιλογές ανάμεσα σε διάφορα ενδεχόμενα είναι κάτι που έχουμε τόσο εμείς όσο και τα ζώα τηρουμένων των αναλογιών, όπως λες κι εσύ. Η ελευθερία , τέλος, ως επιλογή πέρα απ τα προσφερόμενα ενδεχόμενα είναι η ελευθερία της σκέψης, των ιδεών, της φαντασίας, των συναισθημάτων που άλλοτε μπορούμε να τα πραγματοποιήσουμε αν συντρέξουν κι άλλοι παράγοντες κι άλλοτε απλώς τ’ απολαμβάνουμε ως “πνευματική ελευθερία”. Τί απ’ όλα αυτά ειναι ελευθερία με την “κυριολεκτική” όπως λες σημασία της ; Τίποτα. Η κυριολεκτική ελευθερία θα υπήρχε μόνο αν ζούσαμε σ’ ένα σύμπαν όπως εμείς θα το θέλαμε. Αλλά τέτοια ελευθερία δεν προσφέρεται ούτε απ’ τις θεϊστικές ούτε απ τις φυσιοκρατικές αντιλήψεις, τουλάχιστο όχι μέχρι στιγμής.
Λες “Ο Ντετερμινισμος και η Τυχη οτι και να κανουν μεταξυ τους δεν μπορουν να γεννησουν την Βουληση . Ειναι ατεκνο ζευγαρι και αυτο ειναι οριστικη διαγνωση της λογικης και ειναι κατι κοινως αποδεκτο στην επιστημη. Τελος! Δεν ειχα ακουσει καποιον υληστη επιστημονα που ρωτηθηκε για το θεμα αυτο και να απαντουσε οτι αποδεχεται την υπαρξη ελευθεριας της επιλογης με κυριολεκτικη της εννοια…”. Εδώ έχεις χάσει λίγο τη μπάλα νομίζω. Όταν μιλάμε για ελευθερία της βούλησης, μιλάμε για ό, τι τέλος πάντων παρατηρείται στην φυσική μας ύπαρξη συμπεριλαμβανομένων των λοιπών έμβιων όντων στο βαθμό που τους αναλογεί. ΑΥΤΗ την ελευθερία βούλησης ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι οι υλιστές ή φυσιοκράτες επιστήμονες την ερμηνεύουν μέσα από φυσικές διαδικασίες είτε λέγεται πολυπλοκότητα, είτε απροσδιοριστία, είτε singularity κλπ. Δηλαδή εσύ ΠΩΣ λες να την ερμηνεύουν ; μέσα απ την ύπαρξη του θεού και των νεράϊδων ; Κι εννοείται ότι δεν μιλάνε για την “κυριολεκτική” ή “απόλυτη” ελευθερία γιατί αυτή δεν υπάρχει ούτε καν στις θρησκείες, εκτός αν έρθουν τα πάνω-κάτω. Είναι μια ελευθερία φαντασιακή, ποθητή, ζητούμενη, όχι πραγματική ώστε να οφείλουν να την εξηγήσουν οι υλιστές επιστήμονες. Μα ούτε και οι θεολόγοι δεν μπορούν να την εξηγήσουν αυτή- πως είναι δηλαδή δυνατόν να φανταζόμαστε πράγματα που είναι πέρα απ την μέχρι τώρα φανέρωση του “θεού”. Η κυριολεκτική ελευθερία θα ήταν η πραγματοποίηση ουτοπιών, μέχρι τότε απλώς μένουμε στην προσπάθεια και σε ό, τι αυτή μας χαρίζει καθ’οδόν. Παρεμπιπτόντως :
http://www.nostimonimar.gr/ernst-bloch-to-pnevma-tis-outopias/
Αλλά ας μη πλατιάσουμε σε σχέση με θεό κι όλα αυτά, άλλο είναι το ζητούμενο εδώ.
Στις επόμενες παραγράφους, δεν κατάλαβα ακριβώς που είναι η διαφωνία μας. Το σύνδρομο Καντίνσκι[ Κλεραμπό δεν το είχα υπόψη μου, πάντως μια τραγική ιστορία όταν διάβασα για τον Καντίνσκυ που είχε αυτο-διαγνωστεί…. Εγώ αυτό που κατάλαβα είναι πως εννοείς ότι μπορεί να κάνουμε ή να βιώνουμε πράγματα που σε φυσιολογικές καταστάσεις απλώς “νιώθουμε” ότι τα κάνουμε εξολοκλήρου εμείς ενώ οι επιλογές μας είναι στη παραγματικότητα πολυπαραγοντικές. Σε παθολογικές καταστάσεις όπου λείπει αυτή η αίσθηση της ελευθερίας βούλησης, μοιάζουν όλα να προέρχονται έξωθεν. Ως σημείο σύγκλισης μπορώ μόνο να προτάξω ότι όντως θεωρώ πως η ελευθερία μας σε πολλές περιπτώσεις είναι απλώς μια “αίσθηση”.
Ίσως ξεκαθαρίσει η ομίχλη αν πάμε παρακάτω. Ίσως εκεί καταλάβω τι εννοείς όταν λες πως επιμένω να μη βλέπω το προφανές που βλέπεις εσύ.
Να το πιάσω από αλλού, πάντα μιλώντας από μια φυσιοκρατική θέση. Κι αυτό γιατί σ’ αυτή τη φάση, έχουμε εξαντλήσει από παλιά τις θειστικές /θρησκευτικές εκδοχές. Τώρα κάνουμε μια υπόθεση εργασίας για να δούμε που μπορεί να βγάλει αυτή η εναλλακτική θέαση των πραγμάτων. Όποια και να είναι η έκταση της “ελευθερίας” μας και όποιος και να είναι ο φυσιοκρατικός μηχανισμός που την παράγει, σημασία έχει πως έχουμε κάποιυς βαθμούς ελευθερίας μέσα στη γενικότερη ανελευθερία μας. Αυτό που προτείνω λοιπόν, είναι να εξαντλήσουμε αυτές τις δυνατότητες και ό, τι ήθελε προκύψει. Στο ατομικό και κοινωνικό επίπεδο, ναι έχουμε πολλές κατ’ επίφαση ελευθερίες και διεκδικούμε ως κοινωνία κάποιες ακόμα π.χ. την ελευθερία της έκφρασης και της προσωπικής άποψης αλλά νομίζω είναι κοινός τόπος πως αυτές δεν αρκούν. Η όποια λοιπον νευροφυσιολογία και ψυχοσύνθεσή μας, μας επιτρέπει να φανταζόμαστε και να ποθούμε βαθμούς ελευθερίας που δεν διαφαίνονται καν στον ορίζοντα ακόμα. Και δεν εννοώ εδώ τις ελευθερίες που μπορεί να παρέχει η τεχνολογική ανάπτυξη, π.χ. να πετάμε στη διπλανή πόλη με το ηλιακό μας αιωρούμενο αυτοκίνητο. Εννοώ τις ελευθερίες που μας παρέχει ο νους μας. Δηλαδή να συλλαμβάνουμε καταστάσεις που δεν υπάρχουν αλλά που θα μπορούαμε να τις ποθούμε και να τις επιδιώκουμε έστω κι αν μοιάζουν ουτοπικές. Και φυσικά δεν εννοώ εδώ την δυνατότητα να εφαρμόζουμε διαλογισμό και ζεν καταστάσεις. Εννοώ τη δυνατότητα να συμπεριληφθεί στην ουτοπία ολόκληρος ο φυσικός κόσμος που μας γέννησε.Και πάλι όχι ουτοπίες εκκεντρικές κατά τα βίτσια του καθενός αλλά ουτοπίες που συμπεριλαμβάνουν τα διαχρονικά καθολικά αιτήματα των εμβίων όντων. Αιτήματα η ύπαρξη των οποίων αποδεικνύεται από την διαχρονική και καθολική πάλη των όντων να ζήσουν, και να ζήσουν ευχάριστα κι ελεύθερα. Τώρα αν υπάρχουν εξαιρέσεις κατά τις οποίες κάποια όντα αρέσκονται στην αιμοβορία,τον κίνδυνο και το χάος, δεν πειράζει ας…. δυσαρεστηθούν. Και να μας τα πουν αυτά όταν θα κινδυνεύει η ζωή τους.
Νωρίτερα στη συζήτηση είχαμε καταλήξει στο σχιζοφρενικό σύμπαν.Μάλιστα υπάρχουν και σχετικά τραγούδια στο γιουτιούμπι….. Λέγοντας σχιζοφρενικό, εννοώ ότι από μια φυσιοκρατική πάντα άποψη, ενώ βλεπουμε ότι υπάρχει μια μαθηματική “λογική” στο σύμπαν, απ’ την άλλη, το ίδιο αυτό σύμπαν μέσα απ τους όποιους μηχανισμούς, παράγει δια των όντων της και μια συναισθηματική αλλά και βουλητική λογική. Το πρόβλημα είναι ότι αυτές οι εκφάνσεις της νοημοσύνης, οι οποίες μόνο σε συνδυασμό συναποτελούν αυτό που γνωρίζουμε ως “ανώτερη νοημοσύνη”, μέσα στη φύση εμφανίζονται ως διασπασμένες. Άλλα κάνει το μαθηματικό σύμπαν, άλλα επιζητεί η συναισθηματική και βουλητική νοημοσύνη των όντων με αποτέλεσμα να εμφανίζεται μια σύγκρουση , μια αντινομία, μια αντίθεση, μια δυσαρέσκεια, ένας πανικός, μια τρέλα. Ας αφήσουμε και τις υποπεριπτώσεις όπου τα ίδια τα όντα έχουν μια αποδιοργανωμένη νόηση, πράγμα που καθιστά το πρόβλημα ακόμα πιο οξύ και σύνθετο. Ας πάρουμε όμως για χάρη λόγου, την υποθετικά ιδανική περίπτωση όπου όλα τα όντα και ιδίως αυτά που έχουν ανώτερη νοημοσύνη όπως ο άνθρωπος, τα έχουν βρει με τον εαυτό τους, ξέρουν τι θέλουν και κινούνται με αυτοσυγκρότηση προς την ουτοπία ενός πιο φιλικού προς τη ζωή κόσμου. Ακόμα λοιπόν, κι αν θα έχουμε υποθετικά εξαλείψει όλες τις αντιφάσεις και τις τρέλες των όντων,ώστε να πάψουμε να επιρρίπτουμε σ’ αυτή τη τοπική τρέλα τις ευθύνες για τη κατάσταση της ζωής , θα έχουμε παρ’ όλα αυτά ένα τεράστιο υπαρξιακό πρόβλημα. Η λειτουργία του σύμπαντος δεν είναι καθόλου φιλική προς την ζωή και τα συναισθήματά της , παρ’ όλο που η ζωή τα συναισθήματα και η βούληση είναι γέννημα του σύμπαντος -δεν είναι δηλαδή κάποια “ξένα σώματα” ώστε να κινητοποιείται τέτοια “ατοπική” (αλλεργική) αντίδραση. Η δυσαρέσκεια, ο σπαραγμός, η τραγωδία, ο τρόμος, το ανόητο προκύπτουν απ’ αυτή την ασυμφωνία, δυσλειτουργία μεταξύ των επιμέρους συνιστωσών της (ζητούμενης κι όχι δεδομένης) γενικής νοημοσύνης μέσα στο σύμπαν. Αυτό ακριβώς είναι που μας κάνει να βλέπουμε το σύμπαν ως σχιζοφρενικό, καθότι πράγματι αν δούμε τη συνολική εικόνα, μοιάζει με τις ανθρώπινες ψυχονοητικές παθήσεις. Το σύμπαν δεν βγάζει νόημα όπως ακριβώς ο σχιζοφρενής γιατί οι διάφορες εκφάνσεις της νοημοσύνης που το ίδιο το σύμπαν επιτρέπει να παραχθούν, είναι απολύτως ασυντόνιστες. Είναι σαν να είμαστε τα νευροκύτταρα μέσα στο κεφάλι ενός τρελού. Χάος κι ακαταστασια. Σκέτη τρελα και για μας τα νευροκύτταρα που το ζούμε εξ’ αντανακλάσεως.
Αυτό που προτείνω λοιπόν , είναι ότι αντίθετα με την γενική άποψη, το συναίσθημα και η βούληση , δεν είναι απλώς “παρενέργειες” ή “αποκλίσεις” ή “παραλλαγές” ή “επιφαινόμενα” τρόπον τινά της μαθηματικής νοημοσύνης. Βέβαια υπάρχουν κι εκείνοι που θεωρούν ότι ολόκληρο το σύμπαν μαζί με κάθε τι που κινείται μέσα του, όχι απλώς περιγράφεται απ τα μαθηματικά , αλλά ΕΙΝΑΙ εξολοκλήρου μαθηματικά. Βλέπε Max Tegmark. Έχουμε πάντως συνηθίσει να θεωρούμε το συναίσθημα και τη βούληση ως φτωχά αδέλφια της κατεξοχήν νοημοσύνης, δηλαδή της μαθηματικής λογικής. Κάτι σαν απλά κερασάκια στη τούρτα ή διακοσμητικά στοιχεία της νόησης όμοια μ’ αυτά που κρεμάμε στα χριστουγεννιάτικα δέντρα ίσα για να προσδίδουμε μια πιο νόστιμη ατμόσφαιρα. Στον αντίποδα αυτής της θεώρησης, ΚΑΙ ΓΙ ΑΥΤΟ ΕΠΕΜΕΝΑ ΣΤΟΥς ΟΡΟΥΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΒΟΥΛΗΤΙΚΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ, προτείνω ότι το συναίσθημα και η βούληση έχουν μια ολότελα δική τους λειτουργία με διαφορετικές ιδιότητες και δυνατότητες από την μαθηματική νοημοσύνη. Βεβαίως προέρχονται κι αυτές απ τον ίδιο φυσικό κόσμο, δεν εισαγάγω εδώ κάποια θεϊστική ή πνευματική αντίληψη, αλλά μέσα στην πολυδύναμη θάλασσα των στοιχειωδών σωματιδίων ή ενεργειών του σύμπαντος κάποια είχαν διαφορετικές προοπτικές εξέλιξης και διαφορετικές λειτουργίες, με αποτέλεσμα να αναδυθεί κάποια στιγμή το συναίσθημα και η βούληση. Άλλη μορφή νόησης από τη μαθηματική νοημοσύνη – αλλά μόνο όταν οι τρεις αυτές μορφές νοημοσύνης συμπλεχθούν αρμονικά σε συνδυασμό βέβαια με την εξωτερική μορφή των υλικών όντων, μπορούμε να μιλάμε για γενική, ανώτερη νοημοσύνη. Μέχρι τότε, μιλάμε μόνο για σκόρπια διαδήλωση- αυτό που παρατηρούμε δηλαδή.
Λαμβάνοντας υπόψη το : http://www.nostimonimar.gr/hegel-philosophy-phenomenology/, ήθελα να σκεφτείς το εξής ενδεχόμενο :
Ό Καντίνσκυ είχε την ατυχία ν’ αυτοδιαγνωσθεί μεν αλλά όχι ν’ αυτοθεραπευθεί καθότι αυτοκτόνησε. Το σύμπαν αν δεν θέλει ν’ αυτοκτονήσει πρέπει δια των νοημόνων όντων του, όχι μόνο να αυτοδιαγνωσθεί αλλά και να αυτοθεραπευτεί καθότι δεν υπάρχει κανείς άλλος εκεί έξω (πέρα απ’ το σύμπαν)να του παράσχει ψυχιατρική βοήθεια…
Προτείνω λοιπόν μια διαλεκτική (θέση -αντίθεση- σύνθεση), όχι ανάμεσα σε ύλη και πνεύμα, ή ψυχή και σώμα, ή αριστερό και δεξιό, ή αστική τάξη και πλέμπα , κλπ, αλλά ανάμεσα στη μαθηματική νοημοσύνη και την συναισθηματική/βουλητική νοημοσύνη (τα βάζω προς ώρας μαζί αυτά τα δύο ως αντίβαρο στην ανεξέλεγκτη μαθηματική νοημοσύνη του σύμπαντος). “Θέση” είναι η ήδη εξαπλωμένη κι εγκατεστημένη μονόπλευρα μαθηματική νοημοσύνη του σύμπαντος. “Αντίθεση” είναι η συναισθηματική και βουλητική νοημοσύνη των όντων . Η σύνθεση είναι η “ψυχική ισορροπία” του σύμπαντος ώστε να μην είναι ένα τόσο ανόητο κι αφιλόξενο μέρος για νοήμονα όντα.
Για να έχει κάτι τέτοιο αποτέλεσμα, προϋποτίθεται ότι το συναίσθημα και η βούληση διαμεσολαβούνται από θεμελιώδεις δυνάμεις μ’ ελαφρώς διαφορετικές ιδιότητες απ’ αυτές που χρησιμοποιεί η μαθηματική νοημοσύνη, αλλά οι οποίες ανήκουν στον ίδιο φυσικό κόσμο , δεν έχουν δηλαδή κάποια εξωτική προέλευση. Όπως τα οξέα και οι βάσεις ανήκουν στον ίδιο χημικό κόσμο, αλλα όταν οι διαφορετικές τους ιδιότητες συνδυαστούν κατάλληλα, παράγουν άλας και νερό. Το “άλας της γης” εν προκειμένω και το νερό το δροσερό το τόσο απαραίτητο για τη ΖΩΗ. (παραλληλισμό κάνω)
Λοιπόν, επειδή η φυσική έχει ακόμα πολύ ανοιχτά θέματα σχετικά με τις θεμελιώδεις δυναμεις και τα στοιχειώδη σωματίδια και τις ενέργειες, όσο αυτή θα ψάχνει τον τρόπο να ανατινάξει τον πλανήτη με γίγα-επιταχυντές γύρω απ τον ισημερινό (να δεις που εκει θα φτάσουν), εμείς μπορούμε να φανταζόμαστε δημιουργικά ότι υπάρχουν ειδικά στοιχειώδη σωματίδια που έχουν όσες ιδιότητες είναι απαραίτητες ώστε να προκύπτει η όλως διάφορη της μαθηματικής, συναισθηματική και βουλητική νοημοσύνη. Θα επιτχύνουμε στους νοητικούς μας επιταχυντές τη συναισθηματική λογική και θα δούμε τι θα προκύψει απ’ τη σύγκρουση. Όχι , τίποτ’ άλλο, αλλά για να μη λένε ότι δεν ακολουθούμε την επιστημονική μέθοδο υπόθεση, πείραμα, παρατήρηση.
Τι συνιστά λοιπόν επιτάχυνση της συναισθηματικής λογικής ; Ας πούμε το να μην αποδεχόμαστε ούτε γι’ αστείο ότι φαινόμενα τύπου Άουσβιτς είναι απαραίτητα για την εξέλιξη και την πρόοδο του σύμπαντος. Ουρανομήκης εσωτερική διαμαρτυρία κι αντίσταση. Αυτό έτσι γι’ αρχή.
Είδες που μιλάνε συνέχεια για τα πολλαπλά σύμπαντα ; Μα δεν σου θυμίζει αυτό το σύνδρομο πολλαπλής προσωπικότητας όπως το λέγανε παλιά ;
Παρεμπιπτόντως βρήκα τυχαία κάτι που δεν το είχα ξανακούσει.
https://fdathanasiou.wordpress.com/2011/10/15/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CE%B2%CE%BB%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%BC%CE%B7%CF%81%CE%BF%CF%85-%CE%BB/
‘Η ενότητα του αγγελικού κόσμου είναι εντελώς διαφορετική από τη δική μας. Κάποιος μπορεί να μιλά για το «ανθρώπινο είδος», δηλαδή τα αναρίθμητα πρόσωπα που έχουν την ίδια φύση. Αλλά οι άγγελοι, που είναι επίσης πρόσωπα, δεν έχουν ενότητα φύσεως. Κάθε ένας είναι μία φύση, ένα νοητό σύμπαν.
Nικόλα, θα ξεκινήσω απ τα απλά, δηλαδή απ την ….κοπελιά , τη Σοφία. Δεν λέω, ωράία η κοπελιά, κι έξυπνη και με καλούς τρόπους, για να μην πω ότι οι εκφράσεις του προσώπου της είναι πιο πετυχημένες απ’ αυτές πολλών πραγματικών ανθρώπων… Αλλά είχα ήδη αναρτήσει πέρυσι τα ανθρωπόμορφα ρομπότ των Ιαπώνων που τα σχεδίασαν ως υποκατάστατα ερωτικών συντρόφων. Το ότι βέβαια η Σοφία έλαβε την Σαουδαραβική υπηκοότητα ειναι σουρρεαλιστικό κι ενδεικτικό ότι έχουμε κληρονομήσει την σχιζοφρένεια του σύμπαντος. Φαντάσου η Σοφία να έχει περισσότερα πολιτικά δικαιώματα από ας πούμε τις γυναίκες στη Σαουδική Αραβία…. Αν την έχουν προγραμματίσει να είναι “δίκαιη” ήθελα να’ξερα πως θ’ αντιδρούσε όταν θα της έλεγαν πως πρέπει να συμμορφωθει προς τις επιταγές ενός μισογυνικού ή ανδροκρατούμενου περιβάλλοντος. Μου κάνει βέβαια εντύπωση που το πρώτο τέτοιο ρομπότ με πολιτικά δικαιώματα είναι τρόπον τινά γυναικείου φύλου -θα περίμενα να είναι “αρσενικό” στην μορφολογία του. Ή ουδέτερο με όλη τη φιλολογία περί τρανσεξουαλισμού κι ουδετερότητας όπως είναι της μόδας να συζητιέται. Φαίνεται ακόμα και οι πολύ “προχωρημένοι” έχουν τις παραδοσιακές τους αναστολές…..
Τέλος πάντων, πάνω σ’ αυτό έχω να πω ότι σαφώς μου προκαλεί το ενδιαφέρον ή απλώς τη περιέργεια, κάθε επιστημονική εξέλιξη , αλλά νομίζω ότι έχει προ πολλού ξεφύγει η μπάλα. Τίποτ’ απ’ όλα αυτά δεν πρόκειται να κάνει τον κόσμο πιο όμορφο και δίκαιο ή ευχάριστο. Η τεχνολογία καλπάζει σε ταχύτητα αδιανόητα μεγαλύτερη απ την ταχύτητα συναισθηματικής/πνευματικής ωρίμανσης των ανθρώπων και δημιουργείται έτσι μια τερατόσχημη κοινωνία για άλλη μια φορά. Το ότι η νοημοσύνη της Σοφίας γίνεται όλο και πιο ανθρώπινη, δεν είναι μια έμμεση απάντηση σε σένα ότι η αύξηση της πολυπλοκότητας οδηγεί αφ’εαυτής σε νέες ιδιότητες; Βέβαια απέχει πάρα πολύ ακόμα απ το να έχει συνείδηση, αλλά είναι μόλις η αρχή. Και ήδη είναι πολίτης. Το δύσκολο πιστεύω θα είναι τα ρομπότ να “νιώθουν” αυτά που λένε ή σκέφτονται ή βιώνουν.
Για το 130, δυσκολεύτηκα αρκετά να καταλάβω τι ήθελες να πεις , γι’ αυτό και υποσυνείδητα καθυστερούσα την απάντηση.
Πρώτη παράγραφος : τι σημαίνει ελευθερία της επιλογής με την “κυριολεκτική της έννοια” όπως λες ; Κατ’ αρχάς υπάρχει η ελευθερία ως αίσθηση και η ελευθερία ως επιλογές ανάμεσα σε προσφερόμενα ενδεχόμενα και η ελευθερία ως επιλογή ενδεχομένων που δεν προσφέρονται καν (πράγμα που προυποθέτει την φαντασια τουλάχιστον). Η ελευεθερία ως αίσθηση είναι κάτι που μπορεί κανείς να νιώθει ακόμα και στην φυλακή όπως καλή ώρα στο βιβλίο για τους πρώτους αριθμούς που ανέφερα, ο Βάιλ νομίζω ήταν που είχε φυλακιστεί για πολιτικούς λόγους αλλά η περιοδος αυτή ήταν τόσο παραγωγική για τις μαθηματικές του σκεψεις που σχεδόν του έλειπε η εμπειρία εκείνη (την αναπολούσε ευχάριστα) μετά την αποφυλάκισή του. Παρά τον περιορισμό του λοιπόν είχε μια εσωτερική αίσθηση ελευθερίας. Ο καθένας μας νομίζω εχει εμπειρία αυτής της αίσθησης ελευθερίας ακόμα κι όταν οι εξωτερικοί παράγοντες είναι περιοριστικοί.Οι επιλογές ανάμεσα σε διάφορα ενδεχόμενα είναι κάτι που έχουμε τόσο εμείς όσο και τα ζώα τηρουμένων των αναλογιών, όπως λες κι εσύ. Η ελευθερία , τέλος, ως επιλογή πέρα απ τα προσφερόμενα ενδεχόμενα είναι η ελευθερία της σκέψης, των ιδεών, της φαντασίας, των συναισθημάτων που άλλοτε μπορούμε να τα πραγματοποιήσουμε αν συντρέξουν κι άλλοι παράγοντες κι άλλοτε απλώς τ’ απολαμβάνουμε ως “πνευματική ελευθερία”. Τί απ’ όλα αυτά ειναι ελευθερία με την “κυριολεκτική” όπως λες σημασία της ; Τίποτα. Η κυριολεκτική ελευθερία θα υπήρχε μόνο αν ζούσαμε σ’ ένα σύμπαν όπως εμείς θα το θέλαμε. Αλλά τέτοια ελευθερία δεν προσφέρεται ούτε απ’ τις θεϊστικές ούτε απ τις φυσιοκρατικές αντιλήψεις, τουλάχιστο όχι μέχρι στιγμής.
Λες “Ο Ντετερμινισμος και η Τυχη οτι και να κανουν μεταξυ τους δεν μπορουν να γεννησουν την Βουληση . Ειναι ατεκνο ζευγαρι και αυτο ειναι οριστικη διαγνωση της λογικης και ειναι κατι κοινως αποδεκτο στην επιστημη. Τελος! Δεν ειχα ακουσει καποιον υληστη επιστημονα που ρωτηθηκε για το θεμα αυτο και να απαντουσε οτι αποδεχεται την υπαρξη ελευθεριας της επιλογης με κυριολεκτικη της εννοια…”. Εδώ έχεις χάσει λίγο τη μπάλα νομίζω. Όταν μιλάμε για ελευθερία της βούλησης, μιλάμε για ό, τι τέλος πάντων παρατηρείται στην φυσική μας ύπαρξη συμπεριλαμβανομένων των λοιπών έμβιων όντων στο βαθμό που τους αναλογεί. ΑΥΤΗ την ελευθερία βούλησης ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι οι υλιστές ή φυσιοκράτες επιστήμονες την ερμηνεύουν μέσα από φυσικές διαδικασίες είτε λέγεται πολυπλοκότητα, είτε απροσδιοριστία, είτε singularity κλπ. Δηλαδή εσύ ΠΩΣ λες να την ερμηνεύουν ; μέσα απ την ύπαρξη του θεού και των νεράϊδων ; Κι εννοείται ότι δεν μιλάνε για την “κυριολεκτική” ή “απόλυτη” ελευθερία γιατί αυτή δεν υπάρχει ούτε καν στις θρησκείες, εκτός αν έρθουν τα πάνω-κάτω. Είναι μια ελευθερία φαντασιακή, ποθητή, ζητούμενη, όχι πραγματική ώστε να οφείλουν να την εξηγήσουν οι υλιστές επιστήμονες. Μα ούτε και οι θεολόγοι δεν μπορούν να την εξηγήσουν αυτή- πως είναι δηλαδή δυνατόν να φανταζόμαστε πράγματα που είναι πέρα απ την μέχρι τώρα φανέρωση του “θεού”. Η κυριολεκτική ελευθερία θα ήταν η πραγματοποίηση ουτοπιών, μέχρι τότε απλώς μένουμε στην προσπάθεια και σε ό, τι αυτή μας χαρίζει καθ’οδόν. Παρεμπιπτόντως :
http://www.nostimonimar.gr/ernst-bloch-to-pnevma-tis-outopias/
Αλλά ας μη πλατιάσουμε σε σχέση με θεό κι όλα αυτά, άλλο είναι το ζητούμενο εδώ.
Στις επόμενες παραγράφους, δεν κατάλαβα ακριβώς που είναι η διαφωνία μας. Το σύνδρομο Καντίνσκι[ Κλεραμπό δεν το είχα υπόψη μου, πάντως μια τραγική ιστορία όταν διάβασα για τον Καντίνσκυ που είχε αυτο-διαγνωστεί…. Εγώ αυτό που κατάλαβα είναι πως εννοείς ότι μπορεί να κάνουμε ή να βιώνουμε πράγματα που σε φυσιολογικές καταστάσεις απλώς “νιώθουμε” ότι τα κάνουμε εξολοκλήρου εμείς ενώ οι επιλογές μας είναι στη παραγματικότητα πολυπαραγοντικές. Σε παθολογικές καταστάσεις όπου λείπει αυτή η αίσθηση της ελευθερίας βούλησης, μοιάζουν όλα να προέρχονται έξωθεν. Ως σημείο σύγκλισης μπορώ μόνο να προτάξω ότι όντως θεωρώ πως η ελευθερία μας σε πολλές περιπτώσεις είναι απλώς μια “αίσθηση”.
Ίσως ξεκαθαρίσει η ομίχλη αν πάμε παρακάτω. Ίσως εκεί καταλάβω τι εννοείς όταν λες πως επιμένω να μη βλέπω το προφανές που βλέπεις εσύ.
Να το πιάσω από αλλού, πάντα μιλώντας από μια φυσιοκρατική θέση. Κι αυτό γιατί σ’ αυτή τη φάση, έχουμε εξαντλήσει από παλιά τις θειστικές /θρησκευτικές εκδοχές. Τώρα κάνουμε μια υπόθεση εργασίας για να δούμε που μπορεί να βγάλει αυτή η εναλλακτική θέαση των πραγμάτων. Όποια και να είναι η έκταση της “ελευθερίας” μας και όποιος και να είναι ο φυσιοκρατικός μηχανισμός που την παράγει, σημασία έχει πως έχουμε κάποιυς βαθμούς ελευθερίας μέσα στη γενικότερη ανελευθερία μας. Αυτό που προτείνω λοιπόν, είναι να εξαντλήσουμε αυτές τις δυνατότητες και ό, τι ήθελε προκύψει. Στο ατομικό και κοινωνικό επίπεδο, ναι έχουμε πολλές κατ’ επίφαση ελευθερίες και διεκδικούμε ως κοινωνία κάποιες ακόμα π.χ. την ελευθερία της έκφρασης και της προσωπικής άποψης αλλά νομίζω είναι κοινός τόπος πως αυτές δεν αρκούν. Η όποια λοιπον νευροφυσιολογία και ψυχοσύνθεσή μας, μας επιτρέπει να φανταζόμαστε και να ποθούμε βαθμούς ελευθερίας που δεν διαφαίνονται καν στον ορίζοντα ακόμα. Και δεν εννοώ εδώ τις ελευθερίες που μπορεί να παρέχει η τεχνολογική ανάπτυξη, π.χ. να πετάμε στη διπλανή πόλη με το ηλιακό μας αιωρούμενο αυτοκίνητο. Εννοώ τις ελευθερίες που μας παρέχει ο νους μας. Δηλαδή να συλλαμβάνουμε καταστάσεις που δεν υπάρχουν αλλά που θα μπορούαμε να τις ποθούμε και να τις επιδιώκουμε έστω κι αν μοιάζουν ουτοπικές. Και φυσικά δεν εννοώ εδώ την δυνατότητα να εφαρμόζουμε διαλογισμό και ζεν καταστάσεις. Εννοώ τη δυνατότητα να συμπεριληφθεί στην ουτοπία ολόκληρος ο φυσικός κόσμος που μας γέννησε.Και πάλι όχι ουτοπίες εκκεντρικές κατά τα βίτσια του καθενός αλλά ουτοπίες που συμπεριλαμβάνουν τα διαχρονικά καθολικά αιτήματα των εμβίων όντων. Αιτήματα η ύπαρξη των οποίων αποδεικνύεται από την διαχρονική και καθολική πάλη των όντων να ζήσουν, και να ζήσουν ευχάριστα κι ελεύθερα. Τώρα αν υπάρχουν εξαιρέσεις κατά τις οποίες κάποια όντα αρέσκονται στην αιμοβορία,τον κίνδυνο και το χάος, δεν πειράζει ας…. δυσαρεστηθούν. Και να μας τα πουν αυτά όταν θα κινδυνεύει η ζωή τους.
Νωρίτερα στη συζήτηση είχαμε καταλήξει στο σχιζοφρενικό σύμπαν.Μάλιστα υπάρχουν και σχετικά τραγούδια στο γιουτιούμπι….. Λέγοντας σχιζοφρενικό, εννοώ ότι από μια φυσιοκρατική πάντα άποψη, ενώ βλεπουμε ότι υπάρχει μια μαθηματική “λογική” στο σύμπαν, απ’ την άλλη, το ίδιο αυτό σύμπαν μέσα απ τους όποιους μηχανισμούς, παράγει δια των όντων της και μια συναισθηματική αλλά και βουλητική λογική. Το πρόβλημα είναι ότι αυτές οι εκφάνσεις της νοημοσύνης, οι οποίες μόνο σε συνδυασμό συναποτελούν αυτό που γνωρίζουμε ως “ανώτερη νοημοσύνη”, μέσα στη φύση εμφανίζονται ως διασπασμένες. Άλλα κάνει το μαθηματικό σύμπαν, άλλα επιζητεί η συναισθηματική και βουλητική νοημοσύνη των όντων με αποτέλεσμα να εμφανίζεται μια σύγκρουση , μια αντινομία, μια αντίθεση, μια δυσαρέσκεια, ένας πανικός, μια τρέλα. Ας αφήσουμε και τις υποπεριπτώσεις όπου τα ίδια τα όντα έχουν μια αποδιοργανωμένη νόηση, πράγμα που καθιστά το πρόβλημα ακόμα πιο οξύ και σύνθετο. Ας πάρουμε όμως για χάρη λόγου, την υποθετικά ιδανική περίπτωση όπου όλα τα όντα και ιδίως αυτά που έχουν ανώτερη νοημοσύνη όπως ο άνθρωπος, τα έχουν βρει με τον εαυτό τους, ξέρουν τι θέλουν και κινούνται με αυτοσυγκρότηση προς την ουτοπία ενός πιο φιλικού προς τη ζωή κόσμου. Ακόμα λοιπόν, κι αν θα έχουμε υποθετικά εξαλείψει όλες τις αντιφάσεις και τις τρέλες των όντων,ώστε να πάψουμε να επιρρίπτουμε σ’ αυτή τη τοπική τρέλα τις ευθύνες για τη κατάσταση της ζωής , θα έχουμε παρ’ όλα αυτά ένα τεράστιο υπαρξιακό πρόβλημα. Η λειτουργία του σύμπαντος δεν είναι καθόλου φιλική προς την ζωή και τα συναισθήματά της , παρ’ όλο που η ζωή τα συναισθήματα και η βούληση είναι γέννημα του σύμπαντος -δεν είναι δηλαδή κάποια “ξένα σώματα” ώστε να κινητοποιείται τέτοια “ατοπική” (αλλεργική) αντίδραση. Η δυσαρέσκεια, ο σπαραγμός, η τραγωδία, ο τρόμος, το ανόητο προκύπτουν απ’ αυτή την ασυμφωνία, δυσλειτουργία μεταξύ των επιμέρους συνιστωσών της (ζητούμενης κι όχι δεδομένης) γενικής νοημοσύνης μέσα στο σύμπαν. Αυτό ακριβώς είναι που μας κάνει να βλέπουμε το σύμπαν ως σχιζοφρενικό, καθότι πράγματι αν δούμε τη συνολική εικόνα, μοιάζει με τις ανθρώπινες ψυχονοητικές παθήσεις. Το σύμπαν δεν βγάζει νόημα όπως ακριβώς ο σχιζοφρενής γιατί οι διάφορες εκφάνσεις της νοημοσύνης που το ίδιο το σύμπαν επιτρέπει να παραχθούν, είναι απολύτως ασυντόνιστες. Είναι σαν να είμαστε τα νευροκύτταρα μέσα στο κεφάλι ενός τρελού. Χάος κι ακαταστασια. Σκέτη τρελα και για μας τα νευροκύτταρα που το ζούμε εξ’ αντανακλάσεως.
Αυτό που προτείνω λοιπόν , είναι ότι αντίθετα με την γενική άποψη, το συναίσθημα και η βούληση , δεν είναι απλώς “παρενέργειες” ή “αποκλίσεις” ή “παραλλαγές” ή “επιφαινόμενα” τρόπον τινά της μαθηματικής νοημοσύνης. Βέβαια υπάρχουν κι εκείνοι που θεωρούν ότι ολόκληρο το σύμπαν μαζί με κάθε τι που κινείται μέσα του, όχι απλώς περιγράφεται απ τα μαθηματικά , αλλά ΕΙΝΑΙ εξολοκλήρου μαθηματικά. Βλέπε Max Tegmark. Έχουμε πάντως συνηθίσει να θεωρούμε το συναίσθημα και τη βούληση ως φτωχά αδέλφια της κατεξοχήν νοημοσύνης, δηλαδή της μαθηματικής λογικής. Κάτι σαν απλά κερασάκια στη τούρτα ή διακοσμητικά στοιχεία της νόησης όμοια μ’ αυτά που κρεμάμε στα χριστουγεννιάτικα δέντρα ίσα για να προσδίδουμε μια πιο νόστιμη ατμόσφαιρα. Στον αντίποδα αυτής της θεώρησης, ΚΑΙ ΓΙ ΑΥΤΟ ΕΠΕΜΕΝΑ ΣΤΟΥς ΟΡΟΥΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΒΟΥΛΗΤΙΚΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ, προτείνω ότι το συναίσθημα και η βούληση έχουν μια ολότελα δική τους λειτουργία με διαφορετικές ιδιότητες και δυνατότητες από την μαθηματική νοημοσύνη. Βεβαίως προέρχονται κι αυτές απ τον ίδιο φυσικό κόσμο, δεν εισαγάγω εδώ κάποια θεϊστική ή πνευματική αντίληψη, αλλά μέσα στην πολυδύναμη θάλασσα των στοιχειωδών σωματιδίων ή ενεργειών του σύμπαντος κάποια είχαν διαφορετικές προοπτικές εξέλιξης και διαφορετικές λειτουργίες, με αποτέλεσμα να αναδυθεί κάποια στιγμή το συναίσθημα και η βούληση. Άλλη μορφή νόησης από τη μαθηματική νοημοσύνη – αλλά μόνο όταν οι τρεις αυτές μορφές νοημοσύνης συμπλεχθούν αρμονικά σε συνδυασμό βέβαια με την εξωτερική μορφή των υλικών όντων, μπορούμε να μιλάμε για γενική, ανώτερη νοημοσύνη. Μέχρι τότε, μιλάμε μόνο για σκόρπια διαδήλωση- αυτό που παρατηρούμε δηλαδή.
Λαμβάνοντας υπόψη το : http://www.nostimonimar.gr/hegel-philosophy-phenomenology/, ήθελα να σκεφτείς το εξής ενδεχόμενο :
Ό Καντίνσκυ είχε την ατυχία ν’ αυτοδιαγνωσθεί μεν αλλά όχι ν’ αυτοθεραπευθεί καθότι αυτοκτόνησε. Το σύμπαν αν δεν θέλει ν’ αυτοκτονήσει πρέπει δια των νοημόνων όντων του, όχι μόνο να αυτοδιαγνωσθεί αλλά και να αυτοθεραπευτεί καθότι δεν υπάρχει κανείς άλλος εκεί έξω (πέρα απ’ το σύμπαν)να του παράσχει ψυχιατρική βοήθεια…
Προτείνω λοιπόν μια διαλεκτική (θέση -αντίθεση- σύνθεση), όχι ανάμεσα σε ύλη και πνεύμα, ή ψυχή και σώμα, ή αριστερό και δεξιό, ή αστική τάξη και πλέμπα , κλπ, αλλά ανάμεσα στη μαθηματική νοημοσύνη και την συναισθηματική/βουλητική νοημοσύνη (τα βάζω προς ώρας μαζί αυτά τα δύο ως αντίβαρο στην ανεξέλεγκτη μαθηματική νοημοσύνη του σύμπαντος). “Θέση” είναι η ήδη εξαπλωμένη κι εγκατεστημένη μονόπλευρα μαθηματική νοημοσύνη του σύμπαντος. “Αντίθεση” είναι η συναισθηματική και βουλητική νοημοσύνη των όντων . Η σύνθεση είναι η “ψυχική ισορροπία” του σύμπαντος ώστε να μην είναι ένα τόσο ανόητο κι αφιλόξενο μέρος για νοήμονα όντα.
Για να έχει κάτι τέτοιο αποτέλεσμα, προϋποτίθεται ότι το συναίσθημα και η βούληση διαμεσολαβούνται από θεμελιώδεις δυνάμεις μ’ ελαφρώς διαφορετικές ιδιότητες απ’ αυτές που χρησιμοποιεί η μαθηματική νοημοσύνη, αλλά οι οποίες ανήκουν στον ίδιο φυσικό κόσμο , δεν έχουν δηλαδή κάποια εξωτική προέλευση. Όπως τα οξέα και οι βάσεις ανήκουν στον ίδιο χημικό κόσμο, αλλα όταν οι διαφορετικές τους ιδιότητες συνδυαστούν κατάλληλα, παράγουν άλας και νερό. Το “άλας της γης” εν προκειμένω και το νερό το δροσερό το τόσο απαραίτητο για τη ΖΩΗ. (παραλληλισμό κάνω)
Λοιπόν, επειδή η φυσική έχει ακόμα πολύ ανοιχτά θέματα σχετικά με τις θεμελιώδεις δυναμεις και τα στοιχειώδη σωματίδια και τις ενέργειες, όσο αυτή θα ψάχνει τον τρόπο να ανατινάξει τον πλανήτη με γίγα-επιταχυντές γύρω απ τον ισημερινό (να δεις που εκει θα φτάσουν), εμείς μπορούμε να φανταζόμαστε δημιουργικά ότι υπάρχουν ειδικά στοιχειώδη σωματίδια που έχουν όσες ιδιότητες είναι απαραίτητες ώστε να προκύπτει η όλως διάφορη της μαθηματικής, συναισθηματική και βουλητική νοημοσύνη. Θα επιτχύνουμε στους νοητικούς μας επιταχυντές τη συναισθηματική λογική και θα δούμε τι θα προκύψει απ’ τη σύγκρουση. Όχι , τίποτ’ άλλο, αλλά για να μη λένε ότι δεν ακολουθούμε την επιστημονική μέθοδο υπόθεση, πείραμα, παρατήρηση.
Τι συνιστά λοιπόν επιτάχυνση της συναισθηματικής λογικής ; Ας πούμε το να μην αποδεχόμαστε ούτε γι’ αστείο ότι φαινόμενα τύπου Άουσβιτς είναι απαραίτητα για την εξέλιξη και την πρόοδο του σύμπαντος. Ουρανομήκης εσωτερική διαμαρτυρία κι αντίσταση. Αυτό έτσι γι’ αρχή.
Είδες που μιλάνε συνέχεια για τα πολλαπλά σύμπαντα ; Μα δεν σου θυμίζει αυτό το σύνδρομο πολλαπλής προσωπικότητας όπως το λέγανε παλιά ;
Παρεμπιπτόντως βρήκα τυχαία κάτι που δεν το είχα ξανακούσει.
https://fdathanasiou.wordpress.com/2011/10/15/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CE%B2%CE%BB%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%BC%CE%B7%CF%81%CE%BF%CF%85-%CE%BB/
‘Η ενότητα του αγγελικού κόσμου είναι εντελώς διαφορετική από τη δική μας. Κάποιος μπορεί να μιλά για το «ανθρώπινο είδος», δηλαδή τα αναρίθμητα πρόσωπα που έχουν την ίδια φύση. Αλλά οι άγγελοι, που είναι επίσης πρόσωπα, δεν έχουν ενότητα φύσεως. Κάθε ένας είναι μία φύση, ένα νοητό σύμπαν. ‘
A, συγγνώμη για τη διπλή ανάρτηση, τα μπολντ στο τέλος της δεύτερης ανάρτησης πρόσεξε.
Όσο για το 131,1 σου όπου κοροιδευεις τους αφελείς που νομίζουν ότι η ρομποτοΣοφία έχει δαιμόνια μέσα της, κοίτα τι λέει ένας πάρα πολύ ΄΄εξυπνος άνθρωπος
http://www.nostimonimar.gr/hawking-fears-ai/
….πω πω.
Το στοιχειώδες σωμάτιο της αλαζονίας είναι το αλαζόνιο. Παλίά το λέγανε δαιμόνιο…..
”Ως εκ τούτου θα μπορούσαμε να παραφράσουμε τον Καρτέσιο λέγοντας: “αισθάνομαι άρα υπάρχω”.”
Αν μπορείς διάβασε τις 2 παραγράφους αμέσως πάνω απ’ τον επίλογο απ’ όπου πήρα τη παραπάνω πρόταση. Δες εκεί που λέει ότι η φιλοσοφία δεν έχει δώσει ιστορικά τη σημασία που έπρεπε στο συναίσθημα και ότι το συναίσθημα -όχι βέβαια ο συναισθηματισμός- έπρεπε να έχει τη πρωτοκαθεδρία. Και λογικό είναι αυτό γιατί είναι το συναίσθημα που προσδίδει την αίσθηση του νοήματος και της χαράς που τόσο λείπει απ τη λογική του κόσμου.
Όπως είπα κι αλλού, έχει γίνει με το συναίσθημα μια τεραστια παρεξήγηση επικών διαστάσεων. Εκεί πρεπει να βρούμε την άκρη του νήματος.
Έτσι που τα έψαχνα λίγο, πρόσεξα ότι ακόμα και η έννοια της ηθικής θεωρείται απ’ τη φιλοσοφία ως έργο της “λογικής”. Δηλαδή, έχουμε μπλέξει κυριολεκτικά τα μπούτια μας….. Η ηθική, το ήθος, είναι συναισθηματικό μέγεθος. Κι αν δεν απορρέει το ήθος απ’ το συναίσθημα αλλά απορρέει από λογική (κι εδώ συμπληρώνω, τη μαθηματική λογική, αφού και το συναίσθημα έχει τη δική του λογική), τότε είναι δικανική νεύρωση, κι αποστερείται το ήθος της πλήρους δυναμικής του. Εδώ κολλάει αυτό που είπες για το “άτεκνο ζευγάρι”, δηλαδή τη πνευματική εν προκειμένω στειρότητα.
http://www.ideotopos.gr/posts/%CF%88%CF%85%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1/14-sceptic3.html
Επίσης , βρήκα το εξής εκπληκτικό για τη συζήτηση απόσπασμα βιβλίου. Γκουγκλάρισε αν σ’ ενδιαφέρει τον τιτλο και συγγραφέα και κατέβασε το pdf του κεφαλαίου 2 του βιβλίου που είναι στ’ αγγλικά.
https://link.springer.com/chapter/10.1007/978-0-387-30715-2_3
Εν ολίγοις, τονίζεται αυτό που προσπαθώ να πω ότι έχει γίνει μια τεράστια παρεξηγηση σε σχέση με το συναίσθημα το οποίο έχει πολύ περισσότερη σχέση μ’ αυτό που ονομάζουμε “λογική” απ’ ό, τι θα θέλαμε. Κατ’ αρχάς το αρνητικό και το θετικό συναίσθημα διαμεσολαβούνται σε μεγάλο βαθμό από διαφορετικά ημισφαίρια. Στους δεξιόχειρες, το αρνητικό συναίσθημα δεξιά, το θετικό αριστερά. Τέλος πάντων, κοίτα και τη βιβλιογραφία στο κατω μέρος του λινκ που σου δίνω για να δεις πόση βιβλιογραφική κινητικότητα υπάρχει σχετικά με τον εγκέφαλο και το συναίσθημα, προκειμένου να λυθεί η τραγική στερεοτυπική προκατάληψη σχετικά με το ρόλο του συναισθηματος στη σκέψη.
Η πάγια απ’αιώνων αντίληψη είναι περίπου ότι το ζωώδες “κατώτερης” καταγωγής συναίσθημα ελέγχεται απ τη βασιλεύουσα “λογική” σε μια ιεραρχική διάταξη. Στη πραγματικότητα όπως υπογραμμίζει κι ο Φρανκς, η λογική διαμορφώνεται απ το συναίσθημα, χωρίς το οποίο δεν υπάρχει η έννοια της λογικής. Βέβαια όλο αυτό είναι μια εξαιρετικά περίπλοκη ιστορία, απλώς το φέρνω ως παράδειγμα, για να ξεκολλήσουμε επιτέλους , επιτέλους απ τις παγιωμένες πολιτισμικές προκαταλήψεις που οδηγούν τη σκέψη μας σε επίσης παγιωμένα αδιέξοδα.
Σχετικά μέ τό ΄συναίσθημα καί λογική΄ πού προσεγγίζετε καί τίς συνδέσεις μεταξύ τους, πολύ σημαντική βρῆκα τήν ἀνάλυση στό μικρό βιβλίο ΄΄Ἡ ψυχολογία τῆς δυνατῆς ἐξέλιξης τοῦ ἀνθρώπου΄΄, στή σειρά τῶν Οὐσπένσκυ, Γκουρτζίεφ, Μοράβιεφ, πού ἀφορᾶ τήν φυσιολογία τοῦ ἀνθρώπου. Νομίζω τά ἔχουμε ξαναγράψει αὐτά. Ὅπως νομίζω ὅτι ἔχω ξανααναρτήσει ἕνα ἄρθρο ἀνάλυση τοῦ Θ.Ζιάκα, πού ἀνεβάζω πάλι http://antifono.gr/portal/%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%83%CF%89%CF%80%CE%B1/%CE%B6%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CE%B1%CF%82/%CE%B1%CE%B8%CF%81%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B1/2315-%CF%83%CF%85cc81%CE%B3%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BFcc81%CF%82-%CE%B7cc94-%CF%83%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%B7cc80-%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%81%CF%84%CE%B6%CE%B9cc81%CE%B5%CF%86.html γιατί εἶναι πολύ ἐνδιαφέρον γιατί ἔχει περάσει ἀπό αὐτές τίς διερευνήσεις, καταλήγοντας στήν διερεύνηση νοημάτων τοῦ Χριστιανισμοῦ καί στήν πεποίθηση ὅτι ὁ κόσμος εἶναι φτιαγμένος ἀπό ἀγάπη, ἐξηγώντας ὅμως ἀπό ποῦ ἄντλησε ὁ Γκουρτζίεφ τίς ἐμπνεύσεις του
«Ἡ κοσμοκεντρικὴ ὀντολογία τοῦ «συστήματος» ἔρχεται ἀπὸ τὰ δεσποτικά-κολεκτιβιστικὰ περιβάλλοντα τῆς Ἁσίας, ἀπ’ ὅπου ἄντλησε τὶς ἐμπνεύσεις του ὁ Γκουρτζίεφ»
καί τήν διαφορά μέ τόν ἑλληνικό πολιτισμό
«Ἡ αὐτονομία τῆς κοινωνικῆς τάξης ἔναντι τῆς κοσμικῆς εἶναι ἀντίληψη ποὺ ἀνήκει σὲ ἄλλου εἴδους πολιτισμούς: τὸν ἑλληνικὸ καὶ τὸν νεωτερικό. Ὁ ἑλληνικὸς πολιτισμὸς ἀναπτύχθηκε, ἀκριβῶς, ὡς προσπάθεια ἀποκόλλησης τῆς κοινωνικῆς ἀπὸ τὴν κοσμικὴ τάξη. Γι’ αὐτὸ καὶ φθάνει στὴν κοινωνικὴ ἐξατομίκευση τοῦ ἀνθρώπου, τὴ δημοκρατία καὶ τὴν αἴσθηση τοῦ τραγικοῦ. Πράγματα ἐντελῶς ξένα στοὺς δεσποτικούς-κολεκτιβιστικοὺς πολιτισμούς: τὸν αἰγυπτιακό, τὸν περσικό, τὸν ἰνδικό, τὸν κινέζικο, τὸν ἰαπωνικό, τῶν Ἁζτέκων, τῶν Ἴνκας, τῶν Κελτῶν, τῶν Ἐτρούσκων.»
Διαφορές ὀντολογικές, δέν ἀναιροῦν εἴτε τήν μία εἴτε τήν ἄλλη προσέγγιση γιατί δείχνουν τά ὅρια-κάπου διάβασα ὅτι τά ὅρια, τά σύνορα, δέν χωρίζουν ἀλλά δείχνουν τίς διαφορετικότητες- καί ὁ δρόμος παραμένει ΄΄ ἡ ἐλευθερία τῆς ἀγάπης καὶ ἡ ἀγάπη τῆς ἐλευθερίας΄΄, ὅπως πολύ εὔστοχα τονίζει ὁ Θ.Ζιάκας.
ΥΓ. Τό βιβλίο ΄΄ Ὁ ἐπαναστατημένος ἄνθρωπος΄΄ πού ψάχνεις ερωτων, εἶδα ὅτι ὑπάρχει σέ μορφή pdf.
Γειά σου Ελένη Π.! Καιρό έχουμε να συναντηθούμε… Ευχαριστώ για την συμβολή σου, ομολογώ τον Γκουρτζιεφ κλπ δεν τον είχα υπόψη μου. Όχι ότι μου προσφέρει κάτι η κοσμοαντίληψή τους, αλλά καλό είναι να γνωρίζουμε για τις προσπάθειες που έχουν γίνει, έστω κι αν είναι αποτυχημένες. Πάντως , αυτά τα θέματα απέχουν πάρα πολύ απ το να έχουν λυθεί και φυσικά ούτε από τον χριστιανισμό που μου κανει τρομερή εντύπωση πως κόλλησε εκεί ο Ζιάκας μετά από την αριστερή διαδρομή, αλλά τέλος πάντων… Όχι ότι κατηγορω την διερεύνηση και του χριστιανισμού εκ μέρους του Ζιάκα, αλλά πως είναι δυνατόν τις παθολογίες που διαπίστωσε στον αριστερισμό και μετα γνωστικισμό να μην τις διαπίστωσε και στον χριστιανισμό, έστω κι αν ο τελευταίος προσφέρει μεγαλύτερο βαθμό ελευθερίας ; Τέλος πάντων, αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να τακτοποιήσω τα υπαρξιακά θέματα από μέσα προς τα έξω, γι’ αυτό διαβάζω μόνο ό, τι έχει ή νομίζω ότι έχει σχέση με τα ζητούμενά μου κάθε φορά. Θέλω να πω, δεν μ’ενδιαφέρει μια εφ’ όλης της ύλης εξάντληση μιας συγκεκριμένης κοσμοθεωρίας ή άποψης ή γνωστικού αντικειμένου. Κάνω μια σύνθεση παίρνοντας τα κομμάτια που μου χρειάζονται -αφού βέβαια η ανάγκη τους υπαγορεύεται απ την πρόοδο της εσωτερικής διαδικασίας – απ’ όπου κι αν προέρχονται. Χωρίς βέβαια να κάνω μια επιφανειακή συρραφή γι αυτο και η διαδικασία είναι τόσο χρονοβόρα. Δες το κι’ έτσι : προσπαθώ να συναρμολογήσω σωστά τον κοσμικό κύβο Ρούμπικ, περιστρέφοντας τα κομμάτια και τις σειρές σε διάφορους συνδυασμούς μέχρι να γίνει το “κλικ”.
Όσο για τον επαναστατημένο,να πω προέκυψαν άλλα υλικά προς μελέτη στο μεταξύ και δεν το ψαξα περαιτέρω. Όταν ξαναρθει η σειρά του θα κοιταξω για το pdf – ευχαριστώ πάντως για τη πληροφορία.
υ.γ. Κοίτα μη μου προγγίξεις τον Νικόλα και μου φύγει, τώρα που τον έχω στριμώξει. Πρέπει κάπου να τη πάμε αυτή τη συζήτηση. Επί το αρχαιοπρεπέστερον “Μη μου τους κύκλους που κάνουμε στη συζήτηση τάραττε”.
Ἀπό παντοῦ φαντάζομαι ὅτι μπορεῖς νά προσεγγίσεις τήν ἀλήθεια, ἀφοῦ ἡ ἀγάπη εἶναι παντοῦ. Ἴσως εἶναι πιό ἁπλό γιά ἕναν ἁπλό ἀγνό ἄνθρωπο πού δέν γνωρίζει τίποτα περί δογμάτων καί ἰδεολογιῶν. Ἀναφέρθηκα στήν ἀνάλυση τῆς φυσιολογίας τοῦ ἀνθρώπου στά περί Γκουρτζίεφ, πού δέν εἶναι ἀποτυχημένη θεώρηση. Δέν ἔχω σκοπό νά μπῶ ἀνάμεσά σας, νά παρέμβω στή συζήτησή σας.
Γιά τήν σύνθεση μιλάω κι ἐγώ.
A, πολύ σωστά λες ότι είναι ευκολώτερο ίσως για κάποιον που δεν γνωρίζει τίποτα περί δογμάτων και ιδεολογιών…. Έχοντας μιανθεί η ψυχή κι ο νους απ’ αυτά πρέπει να κάνει τη τριπλή διαδρομή. Πρώτα να εξαντλήσει τη διαδρομή τους μέχρι να καταλάβει την απάτη, μετά να καθαρθεί ξηλώνοντας ό, τι έμαθε και μετά να ξαναχτίσει μια υγιή αντίληψη.
Ναι ενδιαφέροντα αυτά περι φυσιολογίας όπως λες, αλλά Ελένη Π.ο κόσμος δεν ειναι φτιαγμένος μόνο από αγάπη. Κοίτα γύρω σου και στην ιστορία αλλά και στη φύση. Πως λέμε απ έξω κούκλα κι από μέσα πανούκλα, ε κάτι τέτοιο. Αυτό προσπαθώ να αναπτύξω με τον Νικόλα. Δεν είπα να μην συμμετέχεις, άλλωστε δεν μας ανήκει ο χώρος, απλώς επειδή την έχουμε ξεκινήσει τη συζήτηση πριν σχεδόν ένα χρόνο, φοβαμαι μήπως αρχίσουμε με πλατειασμούς σε κάποιο απ τα άπειρα θέματα που όντως είναι ενδιαφέροντα και που προσφέρονται, με αποτέλεσμα να μη τελειώσουμε ποτέ αυτή τη συζήτηση. Όχι ότι τελειώνουν αυτά τα θέματα , αλλά τουλάχιστο να έχουμε προλάβει κάπως να τα επεξεργαστούμε σε ικανοποιητικό βαθμό. Βέβαια σκέφτομαι ότι ο Νικόλας μπορεί και να προσεύχεται να μας ταξιδέψεις αλλού, αλλά εσύ να είσαι με το μέρος του διαλόγου , όχι του ‘διαβόλου’…
μέ απαλές κυκλικές κινήσεις
απλώνει στά μαγουλάκια της ρούζ,
η ψυχαναγκαστική “ομορφιά” τής καθηλώσεως/ἀνωριμότητός του,
έχε τό νού σου, λοιπόν
Ελένη, καθώς
οροφή γιά τήν ψυχοπαθολογία τής συντριμμένης,
έξ υιοθετημένης αφυσικότητος/ανηθικότητος, χαρακτηροδομής
είναι τό “δόγμα” “σημασία έχει νά είσαι ωραίος” καί
γιά προστασία από τό ενδεχόμενο νά «εισβάλει» τό αληθές στήν κοσμάρα της,
έχει τά καμώματα τύπου:
«…από μέσα προς τα έξω, γι’ αυτό διαβάζω μόνο ό, τι έχει ή νομίζω* ότι έχει σχέση με τα ζητούμενά μου κάθε φορά.»,
«Κάνω μια σύνθεση παίρνοντας τα κομμάτια που μου χρειάζονται -αφού βέβαια η ανάγκη τους υπαγορεύεται απ την πρόοδο της εσωτερικής διαδικασίας-»,
«Κοίτα μη μου προγγίξεις τον Νικόλα και μου φύγει, τώρα που τον έχω στριμώξει.»,
πόσα πολλά μάς λέει μ’ αυτό τό τελευταίο από μόνο του, έ;!
*
αυτό τό αφύσικο κλωσσόπουλο πού θέλησε νά γίνει ό
Βλαξ,
παλεύει τώρα νά βγεί στό φώς αυτού τού κόσμου γιά πρώτη φορά αληθώς,
σπάζοντας τό τσόφλι τού αυτοεγκλωβισμού του από μέσα, πώς αλλιώς
κι όποιος τόν αγαπάει καλόν είναι νά τόν χτυπάει ώς τότε κάτω σάν χταπόδι, ώστε
δυναμωμένο μ’ αυτή τή γυμναστική, τό κλωσσόπουλο, ν’ αντέξει καί
νά μήν πάθει κανένα εγκεφαλικό, χάρτ ατάκ, πέσιμο, χέσιμο etc πρό τής καλής κἀγαθής ώρας
κατά τήν οποία θά αντικρίσει γιά πρώτη φορά τήν ασχήμια του,
γιά τήν οποία ξόδεψε μιάν ολόκληρη ζωή, εθελοβιτσιοβλακωδώς…
καί μήν μείνεις στό «μά τότε…»[1],
Ελένη, καθώς
είναι βέβαιον ότι «τότε»,
όπως καί κάθε στιγμή
κι ακόμη τώρα πού μιλάμε καί κάθε επόμενη κ.ο.κ.
ισχύει τό αληθές πού μάς παρεδόθη μιά γιά πάντα,
ότι δηλαδή
«τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν»,
κατά Λουκάν ιη΄(18), 27
αρκεί μόνον ό άνθρωπος νά θέλει, γιατί
άν dέν tέλει dέν gίνεται τίποτις, μάθκια μας…
Δώρο τής αγάπης πού είναι Θεός, η Ελευθερία τού ανθρώπου, έ;!…
[1]
«λέγοντες Τίς άρα δύναται σωθήναι και Εθαύμαζον και εξίσταντο οι μαθηταί του Ιησού Χριστού
ταύτα ακούσαντες, επειδή έβλεπον μόνον την δύναμιν της φύσεως, ουκ επέβλεψαν δε
και επί το κράτος και την ισχύν της παντοδυνάμου χάριτος.»
Mα αφού είναι κλωσσόπουλο πως θα το χτυπήσεις σα χταπόδι ;
Για χίμαιρες ψάχνεις Εξ ;
Να ‘σαι καλά για τα κακά σου λόγια. (Χριστιανικό, ε 😉
Ωραια Ερωτων, οπως βλεπω και παλι θα χρειαστει μια διευκρινηση. Ελεγα λοιπον προηγουμενως αποκλειστικα για την ελευθερια επιλογης αναμεσα στα ενδεχομενα (οχι για την ελευθερεια ως αισθηση). Επειτα οταν λεω οτι “η ελευθερια με την κυριολεκτικη της εννοια δεν υπαρχει” δεν εννοω απλως οτι δεν υπαρχει οπως λες “απολυτη” ελευθερια ως δυνατοτητα να μην επειριαζομαστε να μην κατευθυνομαστε απο οτιδηποτε (το οτι δεν υπαρχει απολυτη ελευθερεια με αυτη την εννοια ειναι και κατι αμεσα παρατηρησιμο και ως τετοια αυτονοητο).
Αυτο που εννοουσα ειναι οτι στα πλαισια μιας υλιστικης κοσμοαντιληψης επιλογες μας ειναι ΑΠΟΛΥΤΑ ΠΡΟΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΕΣ απο τις αιτιοκρατικες και τυχαιες συμπεριφορες των επιμερους διαδικασιων των στοιχειοδων σωματιδιων στο κβαντικο επιπεδο. (σ αυτο παραπεμπει η αλληγορια μου με τις προβολεις και το λειζερ σοου) Μαλλον καπου σου δημιουργηθηκε λαθος εντυπωση οτι η “αναδυση των νεων ιδιαιτεροτητων δια της αυξησης πολυπλοκοτητας” για την οποια γινεται λογος στην επιστημη ειναι κατι σαν φυσικο μαγικο ραβδι που μετατρεπει την Τυχη και την Αιτιοκρατια των επιμερους κβαντικων διαδικασιων στην εστω καποια Ελευθερια Επιλογης στο μακροεπιπεδο εγκεφαλικων λειτουργειων. Σε διαβεβαιωνω οτι καθε αλλο λενε οι συνεπεις υλιστες επιστημονες.
(Και οπως προσεξες δεν συζηταω καν για την πολυπαραγοντικοτητα των ανθρωπινων ενεργειων στο μακροεπιπεδο των νευρονικων δομων (που παρεμπιπτοντως διαισθητικα περιεγραφε ο προαναφερομενως στην αναρτηση της Ελενης Γκουρτζιεφ). Στο μακροεπιπεδο το μπαχαλο της τυχαιοτητας και της αιτιοκρατιας του κβαντικου επιπεδου απλως ελαφρως ομαδοποιειται σε πολλαπλες συνθετες και συχνα αντιφατικες τασεις του ψυχισμου διατηροντας ομως την βαθυτερη φυση του.)
Για να μιλαμε για την εστω καποια ελευθερια επιλογης πρεπει ο εαυτος του ανθρωπου ο πυρινας της προσωπικοτητας ως συνειδηση και βουλιση να ειναι εννιαιος και αιτιολογικα αδιαπαστος στις επιμερους αιτιοκρατικες ή τυχαιες διαδικασιες ή ακομη να μην εχει καν εσωτερικη δομη. Να ειναι πχ ενα σημειο του υλικου χωρου που αυτοαντλει απο μεσα του και κατευθυνει τα κβαντ ενεργειας σπροχνοντας τις νευρονικες δομες σε μια απο τις ενδεχομενες καταστασεις-επιλογες ή να ειναι ακομη ενα μη διασπασιμο σε κατι αλλο “σωματιδιο” ή κατι αλλο παρομοιο. Ολα αυτα οπως καταλαβαινεις παραπεμπουν σε μια θρησκευτικη κοσμοαντιληψη που ουσιαστικα προυποθετει την υπαρξη της βουλησης στα ιδια θεμελεια της φυσης ως πρωτοαιτιου του συμπαντος και επομενως του Θεο και ως τετοιο αποκλειεται απο την υλιστικη προσεγγηση.
Προφανως αυτο το γεγονος βαθυας εσωτερικης αναγκαιοτητας (αν βεβαια τα πραγματα οντως ειναι ετσι) δεν μπορουμε να νοιωσουμε αμεσα . Δηλαδη δεν μπορεις να νοιωσεις πως η καθολικη αιτιοκρατικη ή τυχαια συμπεριφορα των μοιριων σωματιδιων απο τα οποια αποτελεισαι προκαθοριζουν τις επιλογες σου. Και ανεφερα τις καταστασεις ψυχοπαθολογιας που στο μακροεπιπεδο ολοκληρομενων ψυχικων λειτουργειων δια της αισθησης της αποξενωσης μπορουν εμμεσα να δοσουν την γευση αυτης της καθολικης βαθυα ριζομενης αναγκαιοτητας (πηθανον ελαφρως “αλατισμενης” με τυχαιοτητα). Κατα συνεπεια σε τετοια περιπτωση η ευαγγελικη απαντηση του δαιμονισμενου στο ερωτημα “πώς σε λενε?” μαλλον θα μπορουσε θαυμασια να περιγραψει την ουσια της αιτιολογιας ανθρωπινων επιλογων πληρως διαμορφομένων απο επιμερους αιτιοκρατικες και τυχαιες διαδικασιες κβαντικου επιπεδου…”Λεγεωνα με λενε, γιατι ειμαστε πολλοι…”.
Σε τι αφορα ομως αυτο την συζητηση μας? Στο οτι στα πλαισια της δικης σου κοσμοαντιληψης (αν παραμενεις συνεπης βεβαια) δεν εχουμε κανενο βαθμο ελευθεριας επιλογης και επομενως και η επικληση σου για την ενεργη αυξηση βαθμου συναισθηματικης νοημοσυνης οπως και η ενδεχομενη αντιδραση ενος πηθανου δεχτη της επικλησης σου (οπως αλλωστε και καθε τι που κανουμε ή σκεφτομαστε) ειναι κατι προκαθορισμενο απο το ολικο συμπαντικο “Λεγεωνα” των μοιριων “δαιμονων”.
Ενταξει αυτο δεν χαλαει την ουσια της συζητησης μας γιατι εν τελη μπορουμε να πουμε οτι το ενδεχομενο μιας ριζικης μεταβολης του συμπαντος που εξεταζεις ειναι προκαθορισμενο να συμβει απο τις ιδιες προδιαγραφες των βασικων δομικων στοιχειων του συμπαντος και εμεις ειμαστε απλως επιμερους α-βουλα εργαλεια οπου ο καθενας ειναι εσωτερικα βαθυα καταδικασμενος να συμβαλει στην αυξηση της συναισθηματικης νοημοσυνης δια της φαινομενικης “προσπαθειας” ή οχι, χωρις παραμικρο περιθοριο ελευθεριας επιλογης. Ηθελα λοιπον απλως να επισημανω αυτη την ασυνεπεια σου να μιλας για καποια “περιθορια ελευθεριας” οταν βρισκεσαι στα πλαισια μιας κοσμοαντιληψης που εξ ορισμου αποκλειει οποιοδηποτε περιθοριο ελευθεριας επιλογης.
ΥΓ Θα επανελθω για τα υπολοιπα και κυριως για την σχεση λογικης-συναισθηματος γιατι μαλλον χρειαζεται και εδω μια διευκρινηση.
ΥΓ Ελπιζω και πραγματι ο Εξαρχειου θα ταρακουνησει λιγο την στασιμη ισορροπια του “ταγματος” των δαιμονων σου Ερωτων που οπως βλεπω καβαλησανε την “ουσια” σου (την ουσια με ορους του Γκουρτζιεφ ) οδηγοντας ξανα και ξανα την συζητηση στην αδιεξοδο της κυκλικης αναφορας.
Νικόλα, μην πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό. Αφού λοιπόν βγάζουμε απέξω την ελευθερία ως αίσθηση και την απόλυτη ελευθερία που όπως σωστά λες είναι αυτονόητο ότι δεν υπάρχει (ούτε καν κάποιος “θεός” δεν θα μπορούσε να την έχει αφού αυτοδεσμεύεται), μας μένει η ελευθερία ως επιλογές ανάμεσα σ’ ενδεχόμενα. Άλλοτε αυτά είναι απλά ορατά ενδεχόμενα π.χ. θα πάω ταξιδι , δεν θα πάω κι άλλοτε αφηρημένα , μη ορατά π.χ. βαθμοί ελευθερίας της σκέψης ώστε να διερευνά και να φαντάζεται αυτά που ακόμα δεν υπάρχουν, ακόμα κι αυτά που δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν. Τώρα βέβαια κατάλαβα γιατί επέμενες στη μονοσήμαντη σύνδεση υλισμού και ντετερμινισμού, αφού κρατάς υπόψη σου μια συγκεκριμένη κατηγορία υλιστών , μάλλον τον υλισμό του αριστερισμού, που στην ουσία δεν είναι απλώς υλισμός αλλά πραγματισμός. Όπως η θειά μου η…’Μαράντω’ που επιμένει ότι τα πράγματα είναι μόνο έτσι όπως τα βρήκαμε και πως ό, τι δεν κάνανε στο χωριό της είναι μη υπαρκτό. (Εξ’ ου και ο ορος υπαρκτός σοσιαλσιμός’ http://www.efsyn.gr/arthro/ti-itan-o-yparktos-sosialismos ……….μεταξύ σοβαρού κι αστείου). Ας αφήσουμε το γεγονός ότι δεν υπάρχει συνεπής υλιστής μ’ αυτή την έννοια, αφού όλο και επιδιώκει και καλά κάνει βέβαια, νέες ελευθερίες που δεν προβλέπονται απ τον απόλυτο ντετερμινισμό ο οποίος στην ουσία υπαγορεύει απλώς την επιβίωση. Γέννηση, επιβίωση, θάνατος. Εντούτοις τα “ντετερμινιστικά” καθεστώτα φτάσανε πρώτα στο διάστημα -ένας βαθμός ελευθερίας που δεν θα μπορούσε να είχε προβλεφθεί απ τον ντετερμινιστή (αιτιοκράτη)του 3000π.χ. ας πούμε. Αλλά και φτάσανε στην ταρίχευση του Λένιν πρακτική που όντως προβλεπόταν 3000 χρόνια πριν…και που δεν μπορεί ο καθένας να έχει αυτό το προνόμιο να σπρώχνει έστω και πεθαμενος τα όρια της ύπαρξής του…. Ασχέτως αν δεν υπήρχε η συνειδητοποίηση του όρου αιτιοκρατία πριν χιλιάδες χρόνια, ανέκαθεν υπήρχαν άνθρωποι που άποδέχονταν την φυσική τάξη πραγμάτων όπως ακριβώς ήταν -αλλά και πάλι αν τους προσφερόταν κάποιος επιπλέον βαθμός ελευθερίας το πιθανότερο ήταν να τον αξιοποιούσαν. Ο “πραγματικός” ντετερμινιστής δεν σπρώχνει διαρκώς τα όρια της ελευθερίας του και της ανθρωπότητας, αλλά κάθεται στ’ αυγά του. Αλλιώς δεν είναι ντετερμινιστής παρά μόνο σαν αντίδραση στην θρησκευτική φαντασιοκοπία. Που καλά κάνει και την έχει αλλά μην μπερδευόμαστε απ τις ετικέτες. Αυτό μας φέρνει στον ορισμό του υλισμού. Υλιστές δεν είναι μόνο οι ‘ντετερμινιστές’ που θεωρούν ότι κάθε αίτιο συνδέεται ΕΥΘΕΩΣ με το αποτέλεσμά του χωρίς βαθμούς επιλογής.(Φαντάσου δηλαδή να επέβαλλε η θεούσα μαμά σ’ έναν ντετερμινιστή ότι πρέπει να τελέσει γάμο θρησκευτικό μάλιστα με συγκεκριμένη κοπέλα – να δεις εκεί για πότε θ’ ανακάλυπτε ξαφνικά 50 επιπλέον βαθμούς ελευθερίας. Υπήρχε περίπτωση ποτέ να το κάνει και μετά να πει το αίτιο ήταν η…μαμά μου? Επιπλέον , ο ντετερμινιστής φυσικά αποδέχεται την θεωρία της εξέλιξης αλλά η εξέλιξη συμπεριλαμβάνει τον όρο “φυσική επιλογή” – είναι δυνατόν να έχει η φύση “επιλογές” κι όχι ο άνθρωπος ;. Βεβαίως, στη μακρά αλυσίδα γεγονότων κάποιο απ’ όλα θα είναι ο κόκκος που θα γείρει τη ζυγαριά προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση, αλλά απ’ το αρχικό δεδομένο μέχρι το τελικό αποτέλεσμα αυτή η περίπλοκη και μακρά αλυσίδα γεγονότων, δεδομένων κι επιθυμιών είναι αυτό που μας παρέχει αυτά που ονομάζουμε βαθμούς ελευθερίας. Τώρα αν οι πραγματιστές- ντετερμινιστές επιλέγουν να περιορίσουν το συναίσθημα και τη φαντασια στο ελάχιστο, κι αυτό είναι επιλογή τους. Στον υλισμό λοιπόν – υλισμός δεν είναι απλώς αυτός ο στενοκέφαλος ψευδο-ντετερμινισμός. Είναι κάθε θεώρηση που προσπαθεί να εξηγήσει τις διαδικασίες της φύσης χωρίς τη χρήση από μηχανής θεών που βρίσκονται έξω απ’ τη φύση ή που έχουν διαφορετική απ τη φύση, ουσία. Κι ως φύση ορίζεται ο, τιδήποτε ορατό κι αόρατο, υλικό ή ενεργειακό, απλό ή παράξενο, χειροπιαστό ή “πνευματικό”. Με αυτήν την έννοια, εσύ αυτή τη στιγμή, χάριν της συζήτησης υιοθετείς προσωρινά έναν “μεθοδολογικό υλισμό”, για να εξερευνήσουμε μαζί τ’ απώτατα όρια αυτής της θεώρησης. Οι υλιστές λοιπόν επιστήμονες που βλέπουν τους βαθμούς ελευθερίας επιλογών, που όλοι (εκτός απ τους φανατικούς ντετερμινιστές) τις βλέπουμε, προσπαθούν να εξηγήσουν το φαινόμενο της έστω σχετικής αυτής ελευθερίας, μέσα από τις διαδικασίες και τις ιδιότητες αυτής της ίδιας της πολύμορφης, περίπλοκης,πολυπαραγοντικής ύλης. Αλλά εδώ προκύπτει άλλο πρόβλημα – την ύλη έχουμε συνηθίσει να τη θεωρούμε ως κάτι σχηματοποιημένο, με σχήμα, όρια, μέγεθος κλπ. Με τη σύγχρονη φυσική να έχει αποκαλύψει την ισοδυναμία ύλης κι ενέργειας και την μεταπτωση απ τη μία κατάσταση στην άλλη, πρέπει ο ορισμός του υλισμού να συμπεριλαβει και κάθε ασχημάτιστη , διάχυτη ενέργεια. Οπότε τείνουμε να μιλάμε για φυσιοκρατική άποψη για να συμπεριλάβουμε κάθε δυνατή μορφή συστατικών του σύμπαντος χωρίς να καταφύγουμε στη θεϊστική άποψη που έχουμε εξηγήσει για ποιό λόγο χωλαίνει. Δεν ξέρω αν υπάρχει πιο ειδικός όρος γι’ αυτού του είδους την περιεκτική των πάντων φυσιοκρατία, αλλά νομίζω πως έχουμε συνεννοηθεί τουλάχιστο μεταξύ μας. Ε, νισάφι πια. Οι τέτοιου είδους λοιπόν φυσιοκράτες επιστήμονες, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι κάθε παρατηρούμενη ελευθερία πραγματωμένη ή επιδιωκώμενη, και κάθε μικρό ή μεγάλο βαθμό ελευθερίας,θα την ερμηνεύσουν μέσα από φυσιοκρατικές με την ευρύτερη δυνατόν έννοια, διαδικασίες. Ούτε λέω βέβαια ότι τα παράξενα κβαντικά φαινόμενα μεταφράζονται ευθέως σε “ελευθερία” στο μακροεπίπεδο. Αλλά ο συνδυασμός γνωστών και πιθανώς αγνώστων ακόμα παραγόντων καταλήγει στην έστω παρατηρούμενη κι όχι ιδανική ελευθερία. Κι εδώ δεν έχει νόημα να επιμενεις άλλο αφού ΟΥΤΕ κάποια θειστική αντίληψη μπορεί να προσφέρει κάτι παραπάνω στην υπόθεση ελευθερία.
Έχουμε και λέμε λοιπον, αφήνοντας τη δεύτερη πολύ σημαντική παράγραφό σου για μετα, ότι είτε δεχτούμε την άποψη του Γκουρτζίεφ απ το λινκ της Ελένης, είτε τη δική μου, είναι και τα δύο “προκαθορισμένα”. Πως είναι δυνατόν 2 αντίθετα ενδεχόμενα να είναι εξίσου προκαθορισμένα ; Το να λέμε ότι είναι προκαθορισμένες οι δομές που μπορούν να οδηγήσουν στο ένα ή άλλο αποτέλεσμα είναι διαφορετικό απ το να λέμε ότι το αποτέλεσμα είναι προκαθορισμένο. Αν ένα αυτοκίνητο έχει τη δυνατότητα να λειτουργεί και με πυρηνική ενέργεια και με ατμό, σαφώς πρέπει να υπάρχει στις προδιαγραφές του αλλά το πως θα κινηθεί στο τέλος, δεν είναι προκαθορισμένο εκ προτέρων. Γιατί αν ήταν, δεν θα χρειαζόταν ο εναλλακτικός μηχανισμός. θα υπήρχε μόνο μία δυνατότητα. Ατμός. Τέλος. Τώρα βέβαια αν ήθελες αυτοκίνητο που να κινείται με πορτοκαλάδα , εντάξει τότε όντως αυτός ο βαθμός ελευθερίας δεν υπάρχει.
Για να δούμε όμως τι λέει ο ντετερμινιστής Γκουρτζίεφ απ το λινκ της Ελένης Π.:
“3. Ἡ ἰδέα ὅτι ἔχουμε μέσα μας πολλὰ ἄσχετα μεταξύ τους ἐγώ, ἡ χαοτικὴ κίνηση τῶν ὁποίων μᾶς κάνει ἕρμαια τῆς τύχης καὶ τῆς
ἀ νάγκης.
4. Ἡ διάκριση «οὐσίας» καὶ «προσωπικότητας» μέσα μας, ὅπου ἡ
δεύτερη ἀναπτύσσεται σὲ βάρος τῆς πρώτης.
5. Ἡ διάκριση τριῶν ψυχικῶν κέντρων μέσα μας –νοητικοῦ, συναισθηματικοῦ, κινητικοῦ–, τὰ ὁποῖα λειτουργοῦν μονόπλευρα
καὶ ἄναρχα.
6. Ἡ μεγάλη σημασία τῆς αὐτεπίγνωσης καὶ τῆς πάλης μὲ τὴ δυαδικὴ σκέψη, τὴ φαντασία καὶ τὰ ἀρνητικὰ συναισθήματα, προκειμένου νὰ ἔχουμε μιὰ συνειδητὴ καὶ ἐλεύθερη προσωπικὴ ἐξέλιξη.
Ἡ διαπραγμάτευση τῶν ἰδεῶν αὐτῶν ἔπειθε ὅτι εἶχαν πίσω τους πλούσια ἐπεξεργασμένη ἐμπειρία καὶ ὄχι ἁπλῶς εὐφυῆ διανοήματα.
Ἡ ψυχολογία τοῦ γκουρτζιεφικοῦ συστήματος κάλυπτε πλήρως τὶς ἀπαιτήσεις μου. Εἶχα τὴν αἴσθηση ὅτι εἶναι ἡ ἀπάντηση στὸ πρόβλημα. Ἡ κοσμολογία του ὅμως μὲ πάγωσε κυριολεκτικά.
Φοβούμενος ὅτι τὴν παρανοῶ, καθὼς εἶναι ἰδιαίτερα πολύπλοκη, τῆς ἀφιέρωσα ἐνδελεχῆ μελέτη. Ἡ μελέτη ἐπιβεβαίωσε τὴν αἴσθησή μου. Ἡ τόσο ἑλκυστικὴ ψυχολογία τοῦ «συστήματος» ἦταν ἐγγεγραμμένη σὲ μιὰ ἀπολύτως ἀναγκαιοκρατικὴ κοσμολογία.
2.3. Η «ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΔΥΝΑΤΗΣ ΕξΕΛΙξΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ»
Τὰ κοινωνικὰ προβλήματα ὑπερκαθορίζονται ἀπόλυτα ἀπὸ ἐξωκοινωνικὲς ἐπιδράσεις («κοσμικές», «πλανητικὲς» κ.τ.τ.). Δὲν μποροῦμε στὸ κοινωνικὸ πεδίο νὰ διαρρήξουμε τὰ δεσμὰ τῆς τύχης καὶ τῆς ἀνάγκης. Προσκρούουμε στὸν «Γενικὸ Νόμο». Συνεπῶς: Τὸ αἴτημα τῆς «ἀλλαγῆς τοῦ κόσμου» στερεῖται νοήματος.”
Είναι λοιπόν ντετερμινιστής εξαιτίας του τελευταίου συμπεράσματος. Ενώ παραδέχεται ότι υπάρχει αίτημα αλλαγής του κόσμου, άρα είναι ένας βαθμός ελευθερίας αυτό το αίτημα, μετά χωρίς πολλά-πολλά κλείνει τη πόρτα στα μούτρα του αιτήματος και λέει ότι προσκρούει στον γενικό νόμο. Τέλος. Δεν αναρωτιέται έστω “μα τι χρειάζεται ν’ αλλάξει αυτός ο νόμος, ή πώς αλλιώς θα μπορουσε να λειτουργήσει”. Επιλογή να μη ρωτήσει. Επιλογή μου να ρωτήσω. Koίτα όμως τι λέει ο κατά τ’ άλλα ντετερμινιστής στο 6. Πάλη με τον δυαδισμό και τα αρνητικά συναισθήματα για να έχουμε μια πως το ‘πε αυτό ο ντετερμινιστής ποιητής;”Ελεύθερη προσωπική εξέλιξη” ;;
Λοιπόν , στο δρόμο προς την ελευθερία υπάρχουν καθοδόν διάφορες ασφαλειες . Ο βαθμός της ελευθερίας εξαρτάται από το πόσες ασφάλειες είσαι διατεθειμένος να ρίξεις. Αυτό όσον αφορά στην ελευθερία των εσωτερικών επιλογών, γιατί και να ρίξουμε όλες τις ασφάλειες τίποτα δεν μας εγγυάται ότι σε απτό επίπεδο θα μπορέσουμε να βιώσουμε το όνειρό μας. Τουλάχιστο όμως θα έχουμε ξεπεράσει τα εμπόδια της θέλησης. Εδώ ο Γκουρτζίεφ δεν εμποδίστηκε απλώς απ’ τα δεδομένα του σύμπαντος αλλά και απ την ίδια του τη θέληση.
Εντάξει όμως εκεί που λες για τον πειθήνιο δέκτη της έκκλησής μου για αύξηση της ενεργού συναισθηματικής νοημοσύνης, το απογειώνεις. Εξ ορισμού, η αύξηση της συναισθηματικής νοημοσύνης δεν μπορεί να είναι πειθήνεια. Ναι, ν’ ακούσεις τα επιχειρήματα , τους λόγους, την αγωνία του άλλου, αλλά από κει μέχρι του να το υιοθετησεις, υπάρχουν πάμπολλοι διακόπτες. Σε κάθε διακόπτη εσύ αποφασίζεις κατά την αρέσκειά σου αν θα τον ανοίξεις ή αν θα τον αφήσεις κλειστό ή αν θα γυρίσεις πίσω.
ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι κανένας μας δεν ρωτήθηκε αν ήθελε να γεννηθεί καν κι επιπλέον κανένας δεν ρωτήθηκε σε τι είδους κόσμο ήθελε να έρθει. Και δυστυχώς η μόνη επιλογή ήταν σε περίπτωση που θα γεννιόταν να έρθει σ’ ένα σχιζοφρενικό σύμπαν. Υπ’ αυτή την έννοια δεν υπάρχει υπαρξιακή ελευθερία, κι αυτό είναι μια τραγωδία, αλλά κάτι πρέπει να κάνουμε. Πες πως είσαι ναυαγός σε μια μανιασμένη θάλασσα με μια σχεδία μόνο και στο βάθος βλέπεις ένα νησί που σημαίνει την σχετική ελευθερία σου. Θα πεις, “μπα δεν πάω εκεί γιατί το νησί δεν είναι ο τέλειος προορισμός που θα ήθελα”…? Ή θα πεις, ” Δεν καβαλάω το κύμα με τη σχεδία , γιατί το κύμα είναι αιτιοκρατικό.Δεν οδηγεί συνεπως σε καμιά ελευθερία. Ξεκινάει από μια παλλιροια, που την προκαλεί η σελήνη και κάθε μόριο νερού ακολουθεί ντετερμινιστικά τη πορεία που του χαράχτηκε από την φυσική των ρευστών “. Κάτσε λοιπόν ν’ απολαύσεις Νικόλα την ελευθερία να σε μασουλάει ο καρχαρίας για κολατσιό αφού η προσπάθεια να φτάσεις στο νησί σου φαίνεται ντετερμινιστικά ανελεύθερη κι’ αφού το νησί είναι απλώς ένα νησί κι όχι το Παρίσι.
Δεν είμαστε λοιπόν άβουλα εργαλεία του προκαθορισμένου σύμπαντος. Είμαστε βουλητικά εργαλεία ενός ενδεχόμενου σύμπαντος που έχει τις προδιαγραφές όχι όμως τον προκαθορισμό . Ωστόσο οι αρχικές συνθήκες είναι ανελεύθερες όπως το ναυάγιο. Να σου πω όμως την αλήθεια, ακόμα και γι’ αυτήν την αρχική ανελευθερία θα υπήρχε θεωρητικά λύση για τις επόμενες τουλάχιστο γενιές αν το θέλαμε. Αν τοοοσο πια ειλικρινά μας απασχολούσε η αρχική ανελευθερία και δεν τη χρησιμοποιούσαμε ως πρόφαση.
Και να σου πω την αλήθεια, ο λόγος που ασχολήθηκα τόσο πολύ με την αλλαγή των κανόνων είναι γιατί πράγματι και αναγνώριζα την αρχική ανελευθερία και δεν μου αρέσει καθόλου. Γιατί άπαξ κι έρθεις στον κόσμο είσαι υποχρεωμένος να προσπαθήσεις ή να συντονιστείς με το σύμπαν ή να το αλλάξεις ή να σε πατήσει το τρένο.Αυτό όμως ,το ν’ αποφύγουμε για τους εαυτούς μας την αρχική ανελευθερία, δεν είναι εξ ορισμού στο χέρι μας , οπότε δεν έχουμε άλλη επιλογή απ το να επιλέξουμε από κει και μετά προς τα που θα κινηθούμε και πως.
Τώρα γιατί θεωρείς πως “εξ’ορισμού” η άποψη που διατυπωνω έχει μέσα της την ανελευθερία σκέφτομαι πως εννοείς ότι υπογραμμίζει την ανάγκη της προσπάθειας κι όχι της χαλαρής κρουαζιέρας. Ναι μα έχει κανείς την επιλογή να κάνει κρουαζιέρα, όπως κι εσύ να πας να δεις για πεντηκοστή φορά το Μάτριξ, μα εδώ τα συζητάμε αυτά γιατί υποτίθεται πως είμαστε άνθρωποι που από μόνοι μας κάποια στιγμή καταλάβαμε ότι καλή η κρουαζιέρα και το Μάτριξ, αλλά κάτι συμβαίνει εδώ πέρα που χρήζει προσοχής. Οπότε από επιλογή, αφήνουμε τη κρουαζιέρα και προσπαθούμε με κόπο να καταλάβουμε τι γινεται και ποιός ο ρόλος μας σ’ αυτό.
Εγώ δεν λέω ότι θα ‘πρεπε το σύμπαν να είναι έτσι , να φέρνει στην ύπαρξη όντα και μετά αυτά να τρέχουν και να μη φτάνουν, κι όλα καλά , τι ωραίο σχέδιο ! Ακριβώς το αντίθετο ! Αλλά μια και βρεθήκαμε, το κακό έγινε, το ναυάγιο συνετελέσθη, καλό είναι όποιος θέλει να χρησιμοποιήσει τους όποιους βαθμούς ελευθερίας του, να δει τι γίνεται και πως μπορεί να διορθωθεί το επαναλαμβανόμενο κακό, αντί να σκούζει ή ν’ αδιαφορεί ή να επικροτεί το ωραίο ανελεύθερο σχέδιο.
Αναρτώ αυτό, για ν’ ασχοληθώ με τη δεύτερή σου παράγραφο που έχει όλο το ζουμι.
Πλακα μου κανεις Ερωτων τωρα… Μαλλον θες να με πνιξεις στο τενεκε μιας επαναλαμβανομενης σε πολλες μορφες αλλα ιδιας επιχειρηματολογιας. Μπορουμε ανετα να πουμε οτι ολα αυτα τα παραδειγματα που φερνεις ως επιχειρηματα, δηλαδη την υπαρξη “παρατηρισιμων” στο μακροεπιπεδο επιλογων αναμεσα στα ενδεχομενα, καθε φορα που υλοποιουντε απο πισω εχουν τις βαθυες αιτιοκρατικες διαδικασιες που σπροχνουν καθε φορα σε μια ή την αλλη ενδεχομενη κατασταση αλλα καθε φορα πολυ συγκε!ριμενη. (το φαινομενο του λεγομενου “ντετερμινιστικου χαος” μπορει να σε βοηθησει εμμεσα να το καταλαβεις). Ετσι και η ενταση μιας εσωτερικης προσπαθειας τελικα μπορει να ειναι απλως μια αισθηση που περιγραφει μια και παλι αιτιοκρατικη εσωτερικη συγκρουση αντιφατικων τασεων και μονο. Βασικα δεν μιλαω για την καθαρη αιτιοκρατια αλλα με επιφιλαξη μιλαω για την αιτιοκρατια μαζι με την τυχαιοτητα (αν υπαρχει βεβαια πραγματικη τυχαιοτητα γιατι τελικα ουτε αυτο ξερουμε). Αυτο ομως δεν αλλαζει την ουσια γιατι η ουσια βρισκεται ακριβως στο δευτερο παραγραφο οπου διευκρινιζω πως η επιλογη για να ειναι μη φαινομενικη αλλα πραγματικη επιλογη πρεπει ο εαυτος μας να μην ειναι αιτιολογικα συνθετος, δηλαδη να μην ειναι αποτελουμενως απο επιμερους αιτιοκρατικες ή τυχαιες διαδικασιες.
Επειτα προφανως υπαρχουν υλιστες επιστημονες που πιστευουν στην ελευθερια επιλογης αλλα αυτοι δεν μπορουν να προσφερουν καμια εξηγηση πως μπορουμε να μιλαμε για πραγματικη “επιλογη” αναμεσα στα ενδεχομενα οταν αυτη αποτελειται απο επιμερους αιτιοκρατικες και τυχαιες συμπεριφορες των στοιχειωδων σωματιδιων. Τα μπλα μπλα των επιστημονων επι του θεματος αυτου βεβαια υπαρχουν πολλα αλλα καμια πραγματικα λογικη εξηγηση. Ουσιαστικα μου λες πως υπαρχουν υληστες επιστημονες που πιστευουν στην ελευθερεια. Ομως η πιστη τους οπως καταλαβαινεις δεν μπορει να αναγνορησθει ως επιστημονικο και λογικο επιχειρημα μονο και μονο επειδη ειναι πιστη ενος επιστημονα. Τελος παντων περιμενω τι θα πεις για το δευτερο παραγραφο.
Υπάρχει τρόπος Νικόλα ο καθένας να φτάσει σε μια όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εσωτερική απλότητα, μειώνοντας την εσωτερική διάσπαση στο ελάχιστο. Από κει και κάτω δεν μας ενδιαφέρει ν’ αποδείξουμε πρώτα τι γίνεται ακριβώς για να μπορούμε να θέλουμε. Το θέμα βέβαια είναι όποιος δεν θέλει να ζυμώσει 5 μέρες κοσκινίζει. Αν λοιπόν θέλεις να κινηθείς προς μια ελευθερία δεν έχεις παρά να βάλεις μπροστά τις τουρμπίνες. Αυτό βέβαια εμπειρικά θα δεις ότι θα έχει αισθητά αποτελέσματα στην αρχή καθώς νιώθεις τη κίνηση του νου η ενοειδής κίνηση του νου που σου χα πει και παλιά, που σημαίνει η ενότητά του ώστε να γίνεται πιο απλός.
Από κει και μετά, τα υπόλοιπα δεν είναι εγγυημένα, είναι ζητούμενα. Το βασικό θέμα είναι αν θέλεις ή δεν θέλεις. Δηλαδή και να σου πουν οι επιστήμονες ότι δε υπάρχει ελευθερία σε κανένα επίπεδο εσύ θα κάτσεις σα κότα, δεν θα δοκιμάσεις μόνος σου τα όρια της ελευθερίας σου ; Απ την άλλη θα μπορούσαν να πουν ότι υπάρχει απόλυτη ελευθερία. Εσύ δεν θα δοκιμάσεις μόνος σου να δεις πια είναι τα όρια ;
Ναι η ένταση μμπορεί να είναι απλώς μια αίσθηση αλλά το θέμα είναι ότι η ένταση αυτή πράγματι οργανώνει τον νου. Από κει και μετά το ψάχνεις μέχρι εκεί που θες . Αν σου μείνει μόνο η αίσθηση της έντασης χωρίς κανένα όφελος τα παρατάς. Αλλά θα ξέρεις ότι προσπάθησες να βρεις μόνος τα όρια του κλουβιού.
“ποια” όχι “πια”
Λες λοιπόν στη δεύτερη παράγραφο του 138 :
“Για να μιλαμε για την εστω καποια ελευθερια επιλογης πρεπει ο εαυτος του ανθρωπου ο πυρινας της προσωπικοτητας ως συνειδηση και βουλιση να ειναι εννιαιος και αιτιολογικα αδιαπαστος στις επιμερους αιτιοκρατικες ή τυχαιες διαδικασιες ή ακομη να μην εχει καν εσωτερικη δομη. Να ειναι πχ ενα σημειο του υλικου χωρου που αυτοαντλει απο μεσα του και κατευθυνει τα κβαντ ενεργειας σπροχνοντας τις νευρονικες δομες σε μια απο τις ενδεχομενες καταστασεις-επιλογες ή να ειναι ακομη ενα μη διασπασιμο σε κατι αλλο “σωματιδιο” ή κατι αλλο παρομοιο. Ολα αυτα οπως καταλαβαινεις παραπεμπουν σε μια θρησκευτικη κοσμοαντιληψη που ουσιαστικα προυποθετει την υπαρξη της βουλησης στα ιδια θεμελεια της φυσης ως πρωτοαιτιου του συμπαντος και επομενως του Θεο και ως τετοιο αποκλειεται απο την υλιστικη προσεγγηση.”
Βρε Νικόλα ξεκόλλα! Ξεκινώντας απ\ τις τελευταίες προτάσεις της παραγράφου, να πω ότι είσαι εσύ που περιγράφεις την θρησκευτική άποψη πηγαίνοντας με χαλαρούς συνειρμούς απ τη μια παραδοχή στην άλλη. Η βούληση είναι αυτονόητη παρατήρηση των υλιστών/φυσιοκρατών. Υπάρχει κάποιος που ν’ αρνείται την ύπαρξη της βούλησης στα όντα ; Όχι βέβαια, γι’ αυτό έχουμε φιλοσοφικό ρεύμα που ονομάζεται βουλησιαρχία, έχουμε την βουλή, την αβουλία , την βουλιμία, και την πολιτική βούληση και μυριάδες άλλες αναφορές στη βούληση. Κι όχι βέβαια αλληγορικές. Εννοείται λοιπόν ότι η βούληση είναι βασικό στοιχείο των επιμέρους όντων. Αυτό φυσικά που ΔΕΝ παραδέχεται ο υλιστής/φυσιοκράτης ούτε φυσικά εμείς (εγώ, κι εσύ τουλάχιστο για τις ανάγκες της παρούσας διερεύνησης) είναι, μια ενιαία βούληση του συνόλου της φύσης. Βέβαια εδώ γίνονται ανθρωπομορφικές αναφορές ακόμα κι από υλιστές ΣΑΝ ΝΑ υπάρχει βούληση στη φύση π.χ. “η φύση μισεί το κενό” , αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι αυτά είναι σχήματα λόγου. Φυσικά τη βούληση αυτή των επιμέρους όντων, δεν έχουν άλλο τρόπο να την εξηγήσουν πέρα από φαινόμενα πολυπλοκότητας, αλλά κι άλλες εξηγήσεις να έχουν θα είναι στα πλάισια της φυσιοκρατίας. Το ότι δεν παραδέχονται βούληση στη φύση ως συνόλου, βέβαια είναι προς τιμήν τους γιατί αν λέγανε πως η φύση έχει κάποιο συγκεκριμένο βουλητικό σκοπό, εν μέσω χάους, θα ομοιάζανε πράγματι με τους θεολόγους που προσπαθούν σώνει και καλά να μας πείσουν ότι αυτή η τρέλα και το χάος είναι ενδείξεις ενός θεού ή σύμπαντος με συγκροτημένη βούληση. Δηλαδή ν’ αναγάγουν τη προφανή μούρλια σε “Θεό”. Τι γίνεται όμως, απ την άλλη δεν μπορούν να μην αποδεχτούν το γεγονός ότι υπάρχει μια μαθηματική λογική στο σύμπαν δηλαδή αποτυπώματα μιας κάποιας νοημοσύνης αλλά ΟΧΙ ΓΕΝΙΚΗΣ νοημοσύνης. Μιας ατελούς και μονόπλευρης, που φυσικά δεν αρκεί για να συγκροτηθεί μια γενική νοημοσύνη. Λέει λοιπόν ο Άινσταιν δες τα BrainyQuotes, και πολύ σωστά ότι “το μόνο ακατανόητο είναι ότι μπορούμε να κατανοούμε τη φύση” ή κάπως έτσι. Αυτό πράγματι είναι ακατανόητο, αφού αν δεν υπήρχε κάποια λογική μαθηματική αλληλουχία στα γεγονότα της φύσης θα ήταν αδύνατο οποιοσδήποτε επιστήμονας ή νοήμων άνθρωπος να τα μελετήσει κατ’ ελάχιστο. Η προφανής μαθηματική νοημοσύνη του σύμπαντος είναι δυνατόν να συνιστά “θεό” ; Όχι βεβαια. Γιατί εμείς ως άνθρωποι έχουμε καλώς εχόντων των πραγμάτων μια πολύ πιο σύνθετη νοημοσύνη απ την απλώς μαθηματική νοημοσύνη. Υπάρχει η συναισθηματική και η βουλητική που μαζί με την μαθηματική συνιστούν μια γενική νοημοσύνη, που το σύμπαν τη στερείται, οπότε θα ήμασταν εμείς οι ‘θεοί΄ έστω αν η έκταση της δικής μας μαθηματικής νοημοσύνης είναι πιο μικρή, εντούτοις ποιοτικά η γενική νοημοσύνη είναι ευρύτερη. Και κάπου εδώ σταματούν οι δυνατότητες του γνωστού υλισμού. Μένει λοιπόν ο υλισμός με την απορία γύρω απ’ τη λειτουργία του σύμπαντος, αλλά αποδέχεται το καθεστώς. Το συναίσθημά του και η βούλησή του είναι απλώς επιφαινόμενα ή υποφαινόμενα της μαθηματικής νοημοσύνης και δεν μπορεί να γίνει κάτι γι’ αυτό το περίεργο γεγονός. Έτσι υποτάσσει την ομολογουμένως θαυμαστή μαθηματική νοημοσύνη του στο εγγενώς α-νόητο του σύμπαντος. Προχωράνε βέβαια τα πειράματα οι υποθέσεις, οι εργασίες σε όλο και πιο περίπλοκες αναλύσεις αλλα το βασικό γεγονός παραμενει ότι η γενική νοημοσύνη του ανθρώπου συνθλίβεται κάτω απ το βάρος της υπερτροφικής μαθηματικής νοημοσύνης του σύμπαντος. Αλλα οι υλιστές δεν έχουν άλλη επιλογή απ το να εμβαθύνουν όλο και πιο πολύ στη μαθηματική νοημοσύνη του σύμπαντος.Αρχίζουν να καλλιεργούν την επιστημονική φανυασία σε ασύλληπτο βαθμό. Κάποιοι υλιστες είναι απόλυτα ικανοποιημένοι μ’ αυτό καθώς επινοούν γκάτζετάκια, ρομποτάκια, βομβάκια, διαστημοπλοιάρια , ταινιούλες επιστημονικής φαντασίας, κλπ κλπ κλπ. Βέβαια , δεν αργούν να φανούν οι παρενέργειες και οι περιορισμοί των δραστηριοτήτων αυτών.Νέες μελέτες για τον περιορισμό των αποτελεσμάτων αυτών, ειδήσεις καθημερινά όλο και πιο εφιαλτικές αλλά τι να κάνουμε έτσι είναι η ζωή. Στον μαθηματικό παράδεισο όμως, απ’ τα πολλά κάποιοι απ τους υλιστές αρχίζουν να πλήττουν κάπως όπως ο Νίτσε στον “Αντίχριστο” σαρκαστικά περιέγραφε τον θεό να πλήττει κατά τους περιπάτους του στον κήπο της Εδέμ. Πλήξη, πλήξη, πλήξη λοιπόν, στον μαθηματικό παράδεισο, καθότι που να πηγαίνουμε τώρα http://www.imdb.com/title/tt0765446/ και ξαφνικά έρχεται η ιδέα “Ποιήσωμεν Θεόν. Ποιήσωμεν αυτόν καθ’ εικόνα και ομοίωση ημών”. Ναι , ρε Νικόλα, αλλά μη τσιμπάς, όχι χρυσά μοσχάρια και είδωλα και φανταστικούς θεούς. Το σώμα ήδη υπάρχει -το σύμπαν- αλλά λείπει η γενική νοημοσύνη. Ένας τεράστιος γίγαντας με ακατοίκητο νου που ξέρει μόνο εξαιρετικά καλά μαθηματικά αλλά νόημα δεν βγάζει. Δεν είναι παρά ένα ακόμα πείραμα δημιουργίας τεχνητής νοημοσύνης, αλλά σε τεράστια κλίμακα. Χαζό βέβαια, αλλά απ το να ποθούμε την εξάπλωση σε άλλους πλανήτες σαν καρκινικά κύτταρα , κάποιοι πιο μετριοπαθείς υλιστές, μπορεί να το προτιμούν σε σχέση μ’ αυτό εδώ.http://www.huffingtonpost.gr/2017/02/23/eidhseis-tech-epta-planhtes-pws-ftanoume_n_14952420.html. Θέμα επιλογής, προτίμησης. Αλλά άλλο θέλω, κι άλλο μπορεί να γίνει.
Κάποιοι λοιπόν βαριεστημένοι υλιστές, που βαριούνται τις καθημερινές κακές ειδήσεις, ψάχνουν μέσα στο κουτί με τα υλικά και τις διαδικασίες της φύσης και σκέφτονται. Τί είν’ αυτό που λείπει απ τον κόσμο για να είναι ολοκληρωμένος, όχι σχιζοφρενικός, αλλά νοήμων ; Μα συναισθηματική και βουλητική νοημοσύνη. Μα αν η συναισθηματική και βουλητική νοημοσύνη είναι απλώς επιφαινόμενα της μαθηματικής νοημοσύνης, γιατί το σύμπαν που φανερώνει ασύλληπτη μαθηματική νοημοσύνη δεν φανερώνει ΚΑΙ συναισθηματική και βουλητική νοημοσύνη σε ανάλογο βαθμό, (παρά αυτό γίνεται μόνο εν είδη ίχνών μέσα απ την ύπαρξη ανώτερων έμβιων όντων ); Μήπως τελικά για την σταδιακή ανάπτυξη έμβιας νοήμονος ζωής, αντλήθηκαν απ τη θάλασσα των φυσικών ενεργειών και σωματιδίων κάποια φυσικά μεγέθη με ιδιάζουσες ιδιότητες (που προυπάρχουν μέσα στις προδιαγραφές του σύμπαντος) , πιο φιλικές προς τη ζωή και τη νοημοσύνη απ τα υλικά που ανιχνεύουν μέσα στους τεράστιους επιταχυντές ; Μέσα στο κουτί των υλικών υπάρχουν περίεργες υποθετικές ουσίες όπως σκοτεινή ύλη κι σκοτεινή ενέργεια που δεν ξέρουν οι όχι βαριεστημένοι υλιστες τι είναι. Μήπως κάτι εκεί ; Αλλά μια και μπορούν αυτοί να εικάζουν την ύπαρξη περίεργων ουσιων χωρίς να ξεφεύγουν απ τον υλισμό, το ίδιο μπορούν να κάνουν και οι βαριεστημένοι υλιστές. Αν λοιπόν, τ’ απαραίτητα υλικά δεν υπάρχουν στη σκοτεινή ενέργεια και ύλη (και πιθανώς δεν υπάρχουν εκεί αφού αυτά προβλέπονται απ τις εξισώσεις που περιγράφουν έναν κόσμο σχιζοφρενικό όπως τον ξέρουμε), ας κάνουν οι βαριεστημενοι υλιστές μια υπόθεση αφού το υλικό τους συναίσθημα και η υλική τους βούληση το επιτρέπει. Υποθέτοντας ότι υπάρχουν αυτά τα περίεργα υλικά, ξανακοιτάνε οι βαριεστημένοι υλιστές στο κουτί με τα υλικά. Ψάχνουν , ψάχνουν , πετάνε έξω τα φωτόνια, τα μποζόνια, τα βαρυτόνια κλπ κλπ, κι εκεί κάτω απ’ το σωρό, σαν να φαίνεται κάτι πιθανώς ιδιαίτερο με λίγο διαφορετικές ιδιότητες. Ένας βαριεστημένος συζητητής ονόματι Νικόλας πιθανώς να βρήκε κάτι ! “Να ειναι πχ ενα σημειο του υλικου χωρου που αυτοαντλει απο μεσα του και κατευθυνει τα κβαντ ενεργειας σπροχνοντας τις νευρονικες δομες σε μια απο τις ενδεχομενες καταστασεις-επιλογες ή να ειναι ακομη ενα μη διασπασιμο σε κατι αλλο “σωματιδιο” ή κατι αλλο παρομοιο.”
Οι βαριεστημένοι υλιστές δεν πολυκαταλαβαίνουν τι είναι αυτό που περιγράφει, αλλά ταιριάζει στην αναζήτησή τους κι έχει περάσει απ το μυαλό και των ιδίων -κατά σύμπτωση. Το κυριώτερο είναι ότι δεν τους βγάζει απ τον υλισμό τους, γιατί ένα μη-διασπώμενο τέτοιο σωματίδιο ή κάτι άλλο παρομοιο δεν έχει αυτοτελή γενική νοημοσύνη για να μπορεί ν’ αποκληθεί θειστική ιδέα. Απλώς πιθανώς διαμεσολαβεί στην κλιμακούμενη ανάπτυξη της συναισθηματικής και βουλητικής νοημοσύνης των έμβιων όντων. Κι αν ισχύει αυτό, τότε είναι απίθανο ν’ ανακαλυφθεί σε κάποιον επιταχυντή, πρώτον γιατί μπορεί να μην ανταποκρίνεται στους τεράστιους μαγνήτες των επιταχυντών, και δεύτερον γιατί και να επιταχυνθεί και να συγκρουστει, δεν θα διασπάται και τρίτον, γιατί μπορεί να μην έχει καν κάτι απ τις γνωστές μαθηματικές ιδιότητες -υπάρχουν άπειρα άλλα σωματίδια ή περίεργα παρόμοια γι’ αυτή τη δουλειά. Θα ήταν πλεονασμός να έχουν και αυτά τις ίδιες ιδιότητες. Πιθανόν να επιταχύνονται μόνο δια της καθαρής συναισθηματικής και βουλητικής ενέργειας -όχι βέβαια τύπου Νέας Εποχής αφού αυτή αναφέρεται ξανά στις γνωστές μαθηματικές δομές. Αν , λέμε, αν αυτή η παράξενη ύλη ενεργοποιηθεί σε βαθμό αρκούντως μεγάλο θα μπορούσε θεωρητικά ν’ αλλάξει τους νόμους του σύμπαντος και να λύσει τη τραγωδία και την α-νοησία , θεραπεύοντας τη σχιζοφρένεια του σύμπαντος και προστατεύοντας τις έμβιες δομές εντός του. Τότε βέβαια, θα είχαν υπαερβαθεί οι δυίσμοί και θα ήταν το μόνο πράγμα άξιο να ονομάζεται υπέρτατη γενική νοημοσύνη. Και τότε ούτε οι δραστήριοι υλιστές θα είχαν πρόβλημα να το ονομάσουν “θεό” γιατί και υλικό θα ήταν και ολοκληρωμένο και πλήρες. Αλλα δεν θα το ονόμαζε κανείς έτσι ούτως ή άλλως. Δεν θα είχε όνομα, θα ήταν απλώς το πλήρες, οργανωμένο, νοήμον σύμπαν. Και ούτε φυσικά θα υπήρχε κίνδυνος να γίνει θρησκεία, αφού τα πάντα θα ζούσαν μέσα σ’ αυτό με νοημοσύνη και θα ήταν όλα αυτονόητα και φανερά.Κι έτσι δεν θα στενοχωριόταν πια και ο Αλβέρτος που η ηλιθιότητα δεν έχει όρια.https://www.brainyquote.com/authors/albert_einstein
Θα μπορούσαμε βέβαια αυτά τα παράξενα υλικά με τις παράξενες ιδιότητες να τα ονομάζαμε όπως θα θέλαμε, ας πούμε, ελευθερόνια, νικολόνια, ερώνια, προτεκτόνια, ή οπως αλλιώς, μόνο που δεν θα ήταν σαν τ’ άλλα στις ιδιότητες. Απλώς θα εξηγούσαν το κομμάτι εκείνο του σύμπαντος που αντιτίθεται στη μαθηματικοποίηση της ζωής. Το δύσκολο βέβαια θα ήταν να βρεθούν οι ανθρώπινοι επιταχυντές που θα τα ενεργοποιούσαν. Καθότι όσο να ‘ναι πιο πολύ ενδιαφέρον έχει αυτό, τι να λέμε τώρα : https://www.youtube.com/watch?v=RebGEQVS89M
Άλλο όμως επιστημονική φαντασία κι άλλο συναισθηματική φαντασία. Και τα δύο απολύτως υλικά.
Δεν μπαίνουμε στις λεπτομέρειες του πως ακριβώς σχετίζονται το συναίσθημα και η βούληση σε όλη αυτή τη διαδικασία, αυτό είναι προς επεξεργασία.Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι η βούληση είναι κάθετη δύναμη – δεν σκορπίζεται αριστερά και δεξιά . Κάθετη σαν πύραυλος. Για να προλάβει ν’ αντιπαρατεθεί σ’ αυτό:
http://www.cnn.gr/news/kosmos/story/103288/h-rosia-ektoxeyse-epityxos-ton-pyraylo-satana-2-vids
αντί νά κοσκινίζεις μέ τά χρόνια, σέ δουλειά νά βρίσκεσαι,
μπόλικο κάτι από τίποτα,
Βλαξ,
πιάσε νά ζυμώσεις μιάν αληθή προσφορά,
νά: https://www.youtube.com/watch?v=7TL0yDFzsgw
Μπράβο ωραίο Εξ. Θα το έχω υπόψη μου.
Σημείωσή τις*,
από τίς παραδόσεις στό Μάθημα τής Κβαντομηχανικής
έν τή Σχολή τών καθ’ ημάς Ανατολικών,
καί Βυζαντινών καλουμένων(βάλε δώδεκα αιώνες πίσω…):
Ὅλως ἦν ἐν τοῖς κάτω, καί τῶν ἄνω οὐδόλως ἀπῆν ὁ ἀπερίγραπτος Λόγος
-ρε μπάς κι εγένετο μετάβασις τοπική;
-ού· γέγονε γάρ συγκατάβασις Θεϊκή!
*
Wuppertal, Ενορία Ζωοδόχου Πηγής
Εχω ενα κακο και ενα καλο νεο για σενα Ερωτων. Το κακο νεο ειναι οτι η ορμη των δαιμονιων σου ειναι τοσο μεγαλη που δεν σε αφηνουν να σκεφτεις τα λεγομενα μου με επιμελεια και να καταλαβεις την ασυνεπεια σου. Το καλο νεο ειναι οτι η ιδια η σατανικη ορμη σου χαριζει την αισθηση υπαρξης της βουλησης και την αντιστοιχη πιστη που τυχαινει στο σημειο αυτο να συμπιπτει με την δικη μου πιστη.
Θα επανελθω για τα υπολοιπα.
Να κάτι ενδιαφέρον
https://ejournals.epublishing.ekt.gr/index.php/sas/article/viewFile/791/814.pdf
Ως συντομη συνοψη των ιδεων επι του θεματος εχει ενδιαφερον το κειμενο. Με ξαφνιασε ομως η διατυπωση σε αξιοματικη μορφη του τελικου συμπερασματος που προεκειψε απο πουθενα:
“Ακραίος αναγωγισμός στη φυσικοβιολογική βάση και, συνεπώς, εξαφάνιση κάθε βαθμού ανθρώπινης ελευθερίας πρέπει ωστόσο να αποκλεισθεί.”
Σε ποια σοβαρα επιχειρηματα του κειμενου ή στις αναφερομενες στο κειμενο πηγες βασιζεται αυτο το συμπερασμα? Εσυ βλεπεις? Εγω παντως οχι. Bunge, Popper, Eccles, Penrose, Davidson δεν δινουν καμια σοβαρη λυση σαυτο το θεωρητικο προβλημα. Το ιδιο και η εμπειρικη και δεοντολογικη προσεγγηση των αντιστοιχων επιστημονικων χωρων παλι δεν μπορει να θεωρηθει ως επιχειρημα γιατι οποιαδηποτε κοινωνικη αναγκαιοτητα ή ωφελιμοτητα της αναγνωρησης υπαρξης της βουλησης ευκολα τοποθετειται στα πλαισια μια αιτιοκρατικης ή μιας “ιντερμινιστικης” εικονας του κοσμου. Πχ ο Λενιν ηταν απολυτος ντετερμινιστης και παρ ολα αυτα συνεχεια επικαλουσε στις ομιλιες και επιστολες του την Βουληση των ακροατων του. Ο Μπερντιγαεφ το εβλεπε ως αντιφατικοτητα του Λενιν ωστοσο καμια αντιφατικοτητα δεν υπαρχει. Ο επαναστατημενος μανιακος μας ηταν απολυτα συνεπης γιατι δεν υπαρχει καμια αντιφαση στο να πιστευει κανεις οτι δεν εχει βουληση και να την επικαλειται δροντας και ο ιδιος με μια σατανικη ορμη. Ο Λενιν απλουστατα θα μπορουσε να χρησιμοποιει την λεξη βουληση ως αναγκαιο γλωσσικο εργαλειο του ξεσικομου της ορμης των ακροατων του πιστευοντας ταυτοχρονα οτι πισω απ αυτη την λεξη δεν υπαρχει καποιο πραγματικο φαινομενο και στο βαθυτερα αιτιοκρατικο χαρακτηρα των ενεργειων του ιδιου οπως αλλωστε και της καθε ενδεχομενης ανταποκρισης των ακροατων του. Αλλωστε ενας ανθρωπος δεν μπορει να δεχτει σε βαθος βιοματικα αυτη την ιδεα της ελλειψης της βουλησης ακομη αν θεωρητικα το πιστευει γιατι απλουστατα θα οδηγηθει σε απολυτη αβουλια κατι που ειναι δυνατον μονο αν ειναι στο παραπεντε της ψυχοπαθολογικης καταστασης. Η φυση μας δεν επιτρεπει να το δεχτουμε και να αισθανθουμε βιοματικα και στην φυσιολογικη τουλαχιστον κατασταση δημιουργει αυτη την αισθηση οτι ο εαυτος μας ως μια ενοτητα ειναι πρωτοαιτιο των πραξεων μας αδιασπατο στα μικροτερα αιτιοκρατικα ή τυχαια αιτια. Επομενως θα μπορουσε να πει κανεις ανετα οτι και η ιδια η πιστη στην υπαρξη της ελευθεριας της βουλησης εχει προελευση σε βαθυες αιτιοκρατικες διαδικασιες. Με το ιδιο τροπο ακομη και μια καθολικη αναγνωρηση απο τους παντες της ελλειψης ελευθεριας βουλησεως δεν θα μπορουσε να οδηγησει στην καταργηση της ποινικης ή αλλης ευθυνης καθεστοντας αυτο το γεγονος ως εκ του αντιθετου “α λα του Καντ” επιχειρημα . Δεν θα μπορουσε γιατι απλουστατα η ιδια αναγκη για την κοινωνικη ταξη θα οδηγουσε το συστημα στην αποκατασση του νομου επιβεβαιωνοντας τον αιτιοκρατικο χαρακτηρα της υπαρξης και του νομου και της πιστης στην ευθυνη και βουληση. Ολα αυτα θα μπορουσαν να ηταν υπεραρκετα αντεπιχειρηματα στα χερια ενος απολυτου ντετερμενιστη με τα οποια ανατιναζεται στον αερα η οποια χρηση εμπειρικης και δεοντολογικης προσεγγησης ως επιχειρηματολογιας.
Με αλλα λογια το θεωρητικο προβλημα της δυνατοτητας υπαρξης της βουλησης στα πλαισια ενος “υλιστικου” κοσμου παραμενει αλυτο και ως τετοιο, προς το παρον τουλαχιστον, καθοριζει την υπαρξη της βουλησης για τους υλιστες ως θεμα πιστης. Απλως ηθελα να το αναγνορησεις αλλα εσυ για καποιο λογο προσπαθησες να το γλυτωσεις. Τελος παντων παμε παρακατω.
ΥΓ α ναι ξεχασα, το Αουσβιτς που λες προφανως δεν ειναι απαραιτητη προυποθεση της εξεληξης του συμπαντος, αλλα μπορει να ειναι πηθανη (οχι αναγκαια) συνεπεια καποιων παραμετρων του συμπαντος που αποτελουν αναγκαια προυποθεση οχι μονο της εξεληξης του συμπαντος αλλα πηθανον και της ιδιας της υπαρξης του. Αλλα μονιζω το ειπαμε ηδη.
“νομιζω”
Βρε Νικόλα, αφού μόνος σου το λες “Αλλωστε ενας ανθρωπος δεν μπορει να δεχτει σε βαθος βιοματικα αυτη την ιδεα της ελλειψης της βουλησης ακομη αν θεωρητικα το πιστευει γιατι απλουστατα θα οδηγηθει σε απολυτη αβουλια κατι που ειναι δυνατον μονο αν ειναι στο παραπεντε της ψυχοπαθολογικης καταστασης. ”
Η απόλυτη αβουλία είναι ασύμβατη με τη ζωή. Και τι εννοείς ότι ο Λένιν τη χρησιμοποιούσε ‘απλώς’ως γλωσσικό εργαλείο τη βούληση, για να ξεσηκώνει τη βούληση των ακροατών του ; Δηλαδή αν το γλωσσικό εργαλείο δεν αντιστοιχούσε σε κάτι υπαρκτό, θα είχε το ίδιο αποτέλεσμα ; Το να μάθει σ’ένα σκυλί να κάτσει , θα ήταν εύκολο, αλλά πως θα μπορούσε να το κινητοποιήσει σε κοινωνικους αγώνες αφού το καψερό δεν διαθέτει τους επιπλέον βαθμούς ελευθερίας που απαιτούνται για κάτι τέτοιο ; Προφανώς λοιπόν το γλωσσικό εργαλείο το χρησιμοποιούσε εκεί που ήξερε ότι υπήρχε έδαφος να σκάψει με το εργαλείο του.
Είναι σαν να λέμε ότι επειδή ο ακραίος πουριτανισμός δεν αποδέχεται το σεξ, ότι αυτό δεν υπάρχει. Ναι αλλά αφού υπάρχει ο πουριτανός αυτό από μόνο του δεν είναι απόδειξη ότι υπάρχει και το σεξ ;
Αυτές λοιπόν δεν είναι αντιφάσεις δικές μου αλλά εκείνων που τα υποστηρίζουν. Αυτό δεν μου απαγορεύει να υιοθετήσω μια εντός λογικών πλαισίων εκδοχή των εννοιων αυτών, έστω χάριν συζήτησης χωρίς να χρεώνεις σ’ εμένα την αντίφαση. Δηλαδή μπορώ ως συζητητής να μπω στη θέση τόσο ενός λογικού ντετερμινισμού όσο κι ενός λογικού πουριτανισμού, αρκεί να μην παραλογίζονται.Ναι όλα ελέγχονται από κάποιους νόμους αιτιοκρατικούς, αλλά να μη παραγνωρίζουμε την προφανή πραγματικότητα κάποιων βαθμών ελευθερίας την οποία οι ίδιοι οι ακραίοι ντετερμινιστές αξιοποιούν δεόντως, ενώ ακόμα και οι αιτιοκρατικοί νόμοι επιτρέπουν μια κάποια ευελιηία. Ναι να μπω στη θέση του πουριτανού σχετικά με το πως θεωρεί πως είναι τα πράγματα π.χ ότι το σεξ είναι μεταπτωτικό φαινόμενο αλλά όχι να παραβλέπει το προφανές ότι το σεξ τον έφερε στον κόσμο. Αν το σκεφτείς , στη πραγματικότητα, αυτού του είδους ο ακραίος ντετερμινισμός στρέφεται κατά μιας κάποιας ελευθερίας που γνωρίζει ότι υπάρχει, προσπαθώντας να τη καταστείλλει. Όπως κι ο πουριτανός δεν δίνει απλώς μια ερμηνεία του κόσμου αλλά προσπαθεί να εξοβελήσει τεχνητά ένα μέρος του. Ωστόσο, άλλο ο ντετερμινισμός κι άλλο ο υστερικός ντετερμινισμός, και άλλο ο συνήθης πουριτανισμός κι άλλο η ακραία εκδοχή του όπως στο “όνομα του Ρόδου” ,δηλαδή σε κάθε περίπτωση πρόκειται περί φανατικού σκοταδισμού κι όχι έντιμης απόπειρας ερμηνείας του κόσμου. Οπότε, δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να στηριχθεί κάποια συζήτηση πάνω σε τέτοιες ακραίες τυφλές εκδοχές. Ο ντετερμινισμός όμως ως μια θέαση του κόσμου δεν είναι ιδιοκτησία κάποιων φανατικών , είναι μια καθ’ όλα νόμιμη απόπειρα ερμηνευτική – ότι δηλαδή παρά τη φαινομενική ελευθερία επιλογών , όλα στο τέλος έχουν την αιτία τους και τίποτα δεν είναι ‘αυθόρμητο’.
Ο συγγραφέας άλλωστε του κειμένου στο λινκ, είπε πολύ προσεκτικά “εξαφάνιση κάθε βαθμού ανθρώπινης ελευθερίας πρέπει ωστόσο να αποκλεισθεί.”. Δεν είπε ότι υπάρχει απόλυτη ελευθερία, αλλά ότι δεν μπορούμε να εξαφανίσουμε ΚΑΘΕ ΒΑΘΜΟ ανθρώπινης ελευθερίας.Ούτε ανέφερε πόσοι βαθμοί ανθρώπινης ελευθερίας υπάρχουν ούτε πόσοι έπρεπε να υπάρχουν αλλά ότι τέλος πάντων υπάρχουν ΚΑΠΟΙΟΙ. Κι’ αυτό δεν ήρθε απ το πουθενά. Εν πάση περιπτώσει, πέρα απ τα επιχειρήματα που έφερε, είναι κι αυταπόδεικτο – εκτός αν κάποιοι μας έχουν αφαιρέσει απ τον εγκέφαλο το δικαίωμα να βλέπουμε το αυταπόδεικτο.
Οπότε , ναι πάμε παρακάτω, μια υλιστική θεώρηση προβλέπει ότι όλα θα εξηγούνται μέσα από φυσικές διαδικασίες χωρίς το μπαλαντερ ενός από μηχανής θεού με υπερφυσικές παρεμβάσεις σε κάθε βήμα. Αν τον χρειαστούμε, θα τον φωνάξουμε στο τέλος όταν θα έχουμε εξαντλήσει την υλιστική διαδρομή και δούμε ότι δεν πάει παρακάτω ούτε με σφαίρες. Αυτό και θα είναι το καθοριστικό όριο φυσικής-μεταφυσικής. Το οποίο όριο τώρα δεν προδιαγράφουμε αλλά διερευνούμε.
“μια κάποια ευελιξία”
“(Ο Μαρξ)ήθελε να οργανώσει τη γήινη ανθρωπότητα, να την κάνει ευτυχισμένη, στερώντας της την ελευθερία της επιλογής,”
http://www.stepamag.com/2017/04/07/%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%AC%CE%B9-%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%B5%CF%86-%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%BE-%CE%BF-%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF/
Ε, άμα σου λέω, πέρα απ τα περί θρησκευτικής ελευθερίας της συνείδησης που λέει ο Μπερντιάγιεφ,που δεν μας ενδιαφέρει εδώ, η στέρηση της ελευθερίας της επιλογής σ’ αυτήν την πραγματιστική εκδοχή του ντετερμινισμού, προϋποθέτει ότι ένας τέτοιος ντετερμινιστής γνωρίζει εκ προτέρων για την ύπαρξη της ελευθερίας ως επιλογής και γι’ αυτό της επιτίθεται. Όμως αυτή δεν είναι μια πηγαία υλιστική θεώρηση του κόσμου όπου προσπαθούμε ν’ανακαλύπτουμε τις αιτίες των γεγονότων και των φαινομένων μέσα στην ίδια τη φύση, αντί στους θεούς. Είναι μια βιδωμένη πρακτική.
“Βιδωμενη πρακτικη” ειναι πραγματι, αλλα λεω πως δεν μπορει κανεις να αντιπαραθεσει καποια λογικα αντεπιχειρηματα στην θεωρητικη βαση αυτης της πρακτικης.
Αφου Ερωτων λεω αμεσως παρακτω “Η φυση μας δεν επιτρεπει να το δεχτουμε και να αισθανθουμε βιοματικα”. Δηλαδη η ιδια η φυση μας ειναι δομημενη ετσι οστε στην φυσιολογικη κατασταση αισθανομαστε πως ειμαστε ενα εννιαιο πρωτοαιτιο των ενεργειων μας και ετσι δεν επιτρεπει να πεσουμε σε αβουλια ακομη αν πιστευουμε οτι δεν εχουμε βουληση. Σαν να υπαρχει μια προστατευτικη βαλβιδα που απλως δυσλειτουργει σε κατασταση ψυχοπαθολογιας. Η υπαρξη αυτης βαλβιδας ειναι προυποθεση της ζωης, οπως σωστα λες, αλλα η υπαρξη της δεν ειναι αποδειξη οτι εκφραζει την πραγματικοτητα. Υπαρχουν πολλοι ψυχολογικη μηχανισμοι που παραμορφωνουν την εικονα πραγματικοτητας γιατι ετσι εξυπηρετουν την επιβιωση των οργανισμων, θα μπορουσε ανετα να υποθεσει κανεις οτι και αυτη αισθηση ειναι ενας τετοιος μηχανισμος.
ΥΓ Τί δεν καταλαβες για τον Λενιν παιδι μου? Θα μπορουσε με αντιστοιχο τροπο καποιος κυνικος αθεος να επικαλειται την κινητοποιηση του θεικου πνευματος μεσα στις ψυχες των ακροατων του και την αντιστοιχη δραση τους. Το γεγονος οτι η χρηση αυτου του γλωσικου “κλειδιου” που αντιστοιχει στην “κλειδαρια” των πεπηθησεων των ακροατων θα τους ξεσικωνε σε μια ενεργη δραση θα ηταν για σενα αποδειξη οτι υπαρχει θεικο πνευμα??? Αντιστοιχα και με την επικληση της βουλησης.
ΥΓ Αναλωθηκα στην προσπαθεια να σου εξηγησω οτι η υπαρξη της εστω καποιου βαθμου ελευθερειας επιλογης τελικα ειναι θεμα πιστης και στο τελος μου λες οτι η υπαρξη της βουλησης ειναι .. κατι “αυταποδεικτο”. .. Ενταξει παμε παρακατω.
Xa xa xa! Πολύ γέλασα με το ξεσπασμά σου “τι δεν καταλαβαίνεις για τον Λένιν παιδί μου?’
Καλά βρε Νικόλα πες μου στ’ αλήθεια είσαι απ’ αυτούς που πιστεύουν πως υπήρξε πραγματικά ο Λένιν?
Λοιπόν, δεν έχει συμβεί κάτι φοβερό εδώ πέρα, είμαστε απλώς στην εποχή της μετα-αλήθειας….
Εντάξει, πράγματι θα μπορούσε κάποιος να να χρησιμοποιήσει το κλειδί όπως περιγράφεις. Αλλά για κάτσε Νικόλα, αν κάποιος δεν πιστεύει σε κάτι όπως η βούληση, αλλά το χρησιμοποιεί μόνο και μόνο για να κινητοποιήσει τους άλλους , αυτό δεν ειναι έντιμη πρακτική, οπότε δεν καταλαβαίνω γιατί σώνει και καλά πρέπει να λάβουμε υπόψη τα πιθανά επιχειρήματα κάποιου που αδιαφορεί για την εύρεση αλήθειας κι απλά παίζει με λέξεις ή ανθρώπους. Υποτίθεται η όποια συζήτηση γίνεται με επιχειρήματα ανάμεσα σε καλοπροαίρετες απόψεις με τη βίδα δεν βγαίνει έτσι κι αλλιώς άκρη. Αν το θέμα της στοιχειώδους ελευθερίας επιλογών είναι θέμα πίστης , τότε είναι θέμα πίστης αν υπήρξε όντως ο Λένιν και δεν μας κάνουν πλάκα. Είναι θέμα πίστης και το αν υπάρχει καν η έννοια του ντετερμινισμού. Και τότε το ρίχνουμε στο σορολοπ και δεν γίνεται καμιά συζήτηση στο κόσμο γιατί όλα είναι θέμα πίστης.
Εντάξει τι λέω κι εγώ τώρα, εδώ μας λένε ότι είναι θέμα πίστης ουσιαστικά το αν το σύμπαν ολόκληρο είναι υπαρκτό ή μια ψευδαίσθηση, και θα τη γλίτωνε η έννοια της ελευθερίας επιλογών ?
Λοιπον πάμε παρακάτω, υποθέτοντας ότι υπάρχει μια καλόπιστη διάθεση να δούμε τα όρια των φυσιοκρατικών εξηγήσεων.
Αν και μέσα σ’ όλη αυτή την παρέκβαση εμπεριέχεται μεγάλο μέρος αυτού στο οποίο είχα σκοπό να καταλήξω.
Πάμε παρακάτω.
A, και κάτι ακόμα Νικόλα, αν ακόμα πούμε ότι οι βαθμοί ελευθερίας δεν αποδεικνύονται στον κακόπιστο, τι μπορεί μα είπωθεί για τον πόθο της ελευθερίας ανεξάρτητα απ το αν υπάρχει ή όχι η ελευθερία η έστω σχετική ; Ο πόθος της ελευθερίας θα πούμε ότι είναι κι αυτή ιδέα μας;
Μου ήρθε αυτές τις μέρες ένα τελείως απλοϊκό παράδειγμα για το τι εννοώ με τον όρο βαθμοί ελευθερίας, έτσι για να μην πελαγοδρομούμε. Έστω ένα φωτιστικό βιδωμένο σταθερά σ’ ένα πάγκο. Υπάρχουν οι εξής εκδοχές : το φωτιστικό ν’ αποτελείται από μια βάση μόνο με τη λάμπα βιδωμένη απ’ απευθείας στη βάση. Μετά, μεταξύ λάμπας και βάσης μπορεί να υπάρχει ένα σταθερό στέλεχος που επιτρέπει στη λάμπα να βρίσκεται σε κάποιο ύψος από τον πάγκο. Μετά μια “άρθρωση” στο αρχικό στέλεχος που σχηματίζει βραχίονα. Αυτός ο βραχίονας μπορεί να έχει κίνηση μόνο πάνω-κάτω ή και αριστερά-δεξιά. Μετά στον βραχίονα μια δεύτερη άρθρωση κ.ο.κ. Έτσι ενώ η λάμπα παραμένει συνδεδεμένη με τον πάγκο, δεν περπατάει γύρω-γύρω ούτε πετάει, εντούτοις έχει αποκτήσει περισσότερους βαθμούς κίνησης, ας πούμε ελευθερίας, όχι βέβαια αυτονομης αφού πρέπει εμείς να κινούμε τους βραχίονες σε διάφορες θέσεις. Κάπως έτσι εννοώ τους βαθμούς ελευθερίας, ως διαρθρωμένες δυνατότητες, σκέψης κι ενέργειας τηρουμένων βέβαια των αναλογιών. Δεν είναι κάποια μεταφυσικά δοσμένη ελευθερία αλλά δυνατότητες διεύρυνσης κινήσεων/επιλογών.
Τέλος πάντων, δεν θα λύσουμε τώρα το μακραίωνο ζήτημα περί ελευθερίας, απλώς έδωσα μια περιγραφή για το πώς την εννοώ περίπου, για χάριν της υλιστικής/φυσιοκρατικής όχι όμως πραγματιστικής/τελείως μηχανιστικής προσέγγισης του θέματος.
Τον Λενιν τον εφερα ως παραδειγμα οτι κανεις μπορει ανετα να εχει μια ενεργη σταση ζωης, με ορμη να αλλαζει τον κοσμο και ταυτοχρονα να πιστευει οτι το κανει για βαθυα αιτιοκρατικους λογους παραμενοντας απολυτα συνεπης. Οτι δηλαδη η αισθηση της βουλησης δεν ειναι μια εμπειρικη αποδειξη οτι αυτη υπαρχει.
ΥΓ “Ο πόθος της ελευθερίας θα πούμε ότι είναι κι αυτή ιδέα μας;” οχι αλλα μπορει να πει κανεις οτι και αυτος ο ποθος ειναι ενας μηχανισμος με αιτιοκρατικη προελευση που εξασφαλιζει την επιβιωση του οργανισμου.
ΥΓ σιγουρα Ερωτων υπηρχε ο Λενιν γιατι τον ειχα δει με τα ματια μου. Για την ακριβεια ειδα το πτωμα του. Και εφοσον υπαρχει ενα πτωμα ειναι σιγουρο οτι αυτο καποτε κυκλοφουρουσε.
“Η πάγια απ’αιώνων αντίληψη είναι περίπου ότι το ζωώδες “κατώτερης” καταγωγής συναίσθημα ελέγχεται απ τη βασιλεύουσα “λογική” σε μια ιεραρχική διάταξη.”
Οσο για την σχεση της λογικης και του συναισθηματος με δυο λογια χωρις να πλατιασω και αλλο την συζητηση προς αυτη την κατευθυνση . Απο τη μια εχεις δικιο Ερωτων, σιγουρα ειναι μονοπλευρη και ως τετοια λανθασμενη η αντιληψη οτι η λογικη ειναι κ κατι που συσχετιζεται με την πνευματικοτητα σε αντιφαση με το “κατωτερο” συναισθηματικο κοσμο. Το ιδιο απλοικη ομως ειναι και αποψη που ερχεται ως αντιβαρο στην προαναφερομενη και ως συνεπεια με μια υπερβολη ταυτιζει ενα γενικευμενο “συναισθημα” με την “ανθρωπια” “συμπονια” ενω τα προβληματικα στοιχεια του συναισθηματος εξεταζει ως δυσλειτουργεια του συναισθηματος (εδω εντοπησα προηγουμενως και την εδρα της δικης σου αντιληψης που μεσω της εισαγωγης της εννοιας συναισθηματικη νοημοσυνη αναιβαζει το συναοσθημα σε μια “πνευματικη” κατηγορια ενω την λογικη κατευαζει σε μια τυφλη δυναμικη του συμπαντος ως “μαθηματικη νοημοσυνη” ).
Η αληθεια οπως συνηθως ειναι πιο πολυπλοκη.
Απο την μια ξερουμε πια οτι το συναισθημα ειναι προυποθεση λειτουργειας της λογικης και οτι η καθε δυσλειτουργεια του συναισθηματος οδηγει στην καταρευση της νοησης (ειδικως το βλεπουμε στις ψυχοπαθολογικες καταστασεις). Γενικως ξερουμε οτι το συναισθημα ειναι ενα απαραιτητο στοιχειο της οργανωσης λειτουργειας του ψυχισμου ως μιας ενοτητας. Επισης σε καταστασεις καταρευσης του συναισθηματικου κοσμου δυσκολο μπορει να λειτουργησει οποιαδηποτε “πνευματικοτητα” “ανθρωπια” ή “συμπονια” (οπως στην περιπτωση ενος σχιζοφρενη που λεγαμε ή ενος βαρια καταθληπτικου οπου κανεις απλουστατα δεν μπορει να συμπονα και αδιαφορει οχι μονο για οποιονδηποτε γυρο του αλλα και για τον εαυτο τον ιδιο).
Απο την αλλη εξησου καλα ξερουμε οτι το συναισθημα στο πυρινα του ειναι οντως κατι ζωωδη και απανθρωπο. Απλως στα ανωτερα ζωα και στον ανθρωπο αυτος ο απανθρωπος συναισθηματικος πυρηνας μεσω της εξεληξης καλυπτηκε με πιο προσφατους περιθεριακους συναισθηματικους μηχανισμους και λειτουργειες που του επιτρεπουν να εκδηλωνει την “ανθρωπια”. Τον ιδιο ρολο της επικαληψης του συναισθηματικου πυρηνα και ρολο της πιο συνθετης ρυθμησης του παιζει και η ανωτερη νοηση, η λογικη. Αλληγορικα αν θες ειναι κατι σαν πυρηνικη ενεργεια στον πυρηνικο αντιδραστηρα που μεσω της εξεληξης της τεχνολογιας επικαλυπτεται ολο και με πιο αποτελεσματικους μηχανισμους ασφαλειας και ρυθμισης. Ετσι η κατα τ’αλλα καταστροφικη πυρηνικη ενεργεια πρακτικα γινεται “ειρηνικη” και εξυπηρετει τις ανωτερες αναγκες του ανθρωπου παραμενοντας ομως σε βαθος εξησου εν δυναμη επικυνδινη για τον ανθρωπο. Με αλλα λογια οπως ελεγα και προηγουμενως ο πυρηνας του συναισθηματικου σου κοσμου (ως εγκεφαλικες δομες και λειτουργειες) ειναι περιπου ιδιος με το συναισθηματικο κοσμο ενος κρωκοδειλου. Την ανθρωπια σου εξασφαλιζουν κουτσα στραβα οι μεταγενεστερες περιθεριακες συναισθηματικες λειτουργειες αλλα και η ανωτερη νοημοσυνη η λογικη την οποια για καποιο λογο συσχετιζεις με την συμπαντικη αδιαφορια και ασυναισθησια ως “ακαρδη” “μαθηματικη νοημοσυνη”. Δεδομενου οτι συγκριτικα με την τεχνολογεια της διαχειρησης της πυρηνικης ενεργειας της παραπανω αλληγοριας, οι εσωτερικη μας “τεχνολογεια” χειρισμου του πυρινικου ζωωδη αντιδραστηρα μας δεν προλαβε καν να παρει μεσω της εξεληξης καποια στοιχειοδως ολοκληρομενη μορφη και ως συνεπεια εχουμε μαζικα φαινομενα ατομικου ή συλλογικου “Τσενομπιλ”. Το θεμα ειναι οτι τετοια “τσερνομπιλ” δεν μπορουμε να περιγραφουμε ως αποτελεσμα μιας δυσλειτουργειας ως κατι μη φυσιολογικο γιατι απλουστατα οι λειτουργειες που την ανθρωπια θα καθεστουσε ως κατι φυσιολογικο μεσω της εξεληξης δεν προλαβανε να παρουν στοιχειοδως ολοκληρομενη μορφη.
Δεν μας ενδιαφερουν προφανως οι εννοιες που προτηνεις και το κατα ποσο ειναι ακριβες ή πετυχημενες ως προς την περιγραφη της πραγματικοτητας, αλλα να αναγνορησουμε αυτη την σημαντικη λεπτομερεια οτι ο ανθρωπος στον συναισθηματικο πυρηνα του ειναι απανθρωπος ενω την ανθρωπια του εξασφαλιζουν οι πιο μεταγενεστερες πιο επιφανιακες μη ολοκληρομενες και ως τετοιες πιο αδυναμες συναισθηματικες και ανωτερες νοητικες λειτουργειες. Αυτες οι λειτουργειες ακομη αν εξεληχτουν δυσκολα να φανταστει κανεις οτι μπορουν να μετασχηματησουν τον πυρινα επανω στο οποιο δομηθηκαν. (συνεχιζοντας αλληγορια ειναι δυσκολα να φανταστει κανεις οτι η εξεληξη της τεχνολογιας χειρισμου πυρηνικων αντιδραστηρων μπορει να μεταβαλη την ιδια την φυση της πυρηνικης ενεργειας και να την κανει απο μονη της “φιλανθρωπη”).
Μπορουμε ομως να πουμε οτι η θεωρηση σου διεκδικει και εξασφαλιζει αυτου του ειδους μεταβολη του ιδιου του συναισθηματικου πυρινα του ανθρωπου. ΟΚ κανενο προβλημα. Απλως λεω να μεινουμε μακρια οχι μονο απο τις ιδεες της “ανωτερης λογικης” σε αντιπαραθεση με “κατωτερο συναισθημα” αλλα και απο ιδεες που την προβληματικη διασταση του συναισθηματος προσπαθουν να εξεταζουν ως μια παθολογικη δυσλειτουργεια και δεν αναγνοριζουν οτι ο πυρηνας του συναισθηματικου μας κοσμου και πραγματι ειναι “ζωωδης” και “απανθρωπος”.
Η προηγουμενη ενσταση μου με τις εννοιες “συναισθηματικη νοημοσυνη” και “μαθηματικη νοημοσυνη” βασιζοταν στο οτι με ενα εμμεσο τροπο μας κρατανε στα πλαισια τετοιον ακραιων θεωρησεων που απλοποιουν την πραγματικοτητα.
Ουσιαστικα απλως καθαρα τεχνιτα, ως αντιδραση, αναποδογυριζεις την πυραμιδα “βασιλευουσα λογικη” – “κατωτερο συναισθημα” και καθιστας το συναισθημα με την προσθεση λεξης “νοημοσυνη” ως ανωτερη σε σχεση με την κατωτερη “μαθηματικη νοημοσυνη”. Απλως δεν με καλυπτει πολυ η προσπαθεια περιγραφης της πραγματικοτητας μεσω αντιδραστικης ανακαταταξης των γενικων εννοιων στα πλαισια της φιλοσοφικης γλωσσικης μαγειας και προτιμω την πιο βαρετη αλλα πιο ακριβης επιστημονικη περιγραφη του κοσμου (ο διαβολος οπως ειναι γνωστο κριβεται στις λεπτομερειες). Τελος παντων φαντασομαι πως εδω επι της ουσιας δεν διαφωνεις.
Αν οπως λες εχεις σκοπο να καταληξεις σε καποια συμπερασματα προχωρα και αφου τα διατυπωσεις θα το συζητησουμε ως ολοκληρομενη ιδεα. Οσο θα προχωρας εγω βεβαια θα συνεχισω να σου κοβω φτερακια αλλα μην χανομαστε στα παρακλαδια του θεματος οπως τωρα. Συνεχησε με αυτα που ηθελες να πεις και επανερχομαι.
παρδον “περιφερειακες” βεβαια.
Ελα Ερωτων να ερεθησω λιγο τα ανωτερα συναισθηματα σου για να μη τυχον παλινδρομησεις σε καταση κροκωδειλου…Πλακα πλακα αλλα ειναι μια φοβερη τενια μικρου μικους, δες την
Φοβερό, πολυ πρωτότυπο, μη σου πω ότι οοι χαρακτηρες ήταν πιο εκφραστικοί από πραγματικούς ηθοποιούς. Απ ό, τι κατάλαβα υπήρχε και αντιστροφή του χρόνου όπου από γριούλα έγινε κοριτσακι πάλι ;
Τον κροκόδειλο τον είδες που περίμενε στα λιμνάζοντα ύδατα ; ;
https://www.anixneuseis.gr/?p=160348&cpage=4#comment-655566
Για αυτό εδώ , που δεν είχε αρίθμηση, να πω ότι τι μας νοιαζει που θα το αποδώσει ο όποιος Λένιν ; Αν μπορεί να έχει αυτή την ορμή ν’ αλλάξει τον κόσμο , δεν είναι ήδη ένας βαθμός ελευθερίας σε σχέση με το να μη τον έχεις ; Το ιδιο με τον πόθο της ελευθερίας. Ναι, εξυπηρετεί σκοπόύς επιβίωσης κλπ κλπ Και λοιπόν ; ένας βαθμός ελευθερίας παραπάνω με σκοπό τη καλύτερη επιβίωση. Το να υπάρχει ο πόθος ελευθερίας είναι ένας βαθμός παραπάνω απ το να μην τον έχεις.Ασχέτως της λειτουργικότητάς του ή της αιτίας του.
Για το 144 σου, πρώτη παράγραφο, να πω ότι δεν έχω απολύτως κατασταλλάξει αν τα αρνητικά συναισθήματα είναι δυσλειτουργία των θετικών. Τείνω να πω πως όχι όμως. Τα αρνητικά συναισθήματα έχουν και καλους ωθητικούς σκοπούς π.χ. να μισείς το κακό και να τρέχεις μπρος. Μάλλον είναι 2 είδη συναισθηματικής κατάστασης με εξίσου φυσιολογική χαρακτηριστικά . Το παθολογικοό προκύπτει όχι από το αρνητικό συναίσθημα ως δυσλειτουργία του θετικόύ αλλά από δυσλειτουργία και των δύο όπου αγαπάς το κακό και μισείς το καλό αντί για το ανάποδο.Ούτε μπορούμε να πούμε ότι η λογική ρυθμίζει σωστά το ζωώδες συναίσθημα , γιατί και η λογική μπορέι να έχει διπλή κατεύθυνση =να στρέφει το καλό συναίσθημα προς καλό ή κακό σκοπό. Δηλαδή μπορεί να στρέψει το καλό συναίσθημα προς την αγάπη του τζόγου ή προς την αγάπη προς ζώα. Τέλος πάντων, πράγματι αναβιβάζω τη συναισθηματική νοημοσύνη και κατεβάζω λίγο τη μαθηματική, για τον εξής λόγο : αυτό που δημιουργεί την αίσθηση της δυστυχίας ή της ανελευθερίας, ή της αδικίας ή της χαράς, κλπ , δηλαδή ό, τι μας πληροφορεί για την ποιότητα αυτού του κόσμου από ψυχική πνευματική,πώς να το πω, πολιτισμική άποψη είναι συναισθηματικό. Όταν νοσεί αυτό κατεβαίνει η γενική ποιότητα ύπαρξης. Τα υπόλοιπα , την γνώση της υψής και δομής του κόσμου, την γνωρίζουμε δια της μαθηματικής νοημοσύνηςμ που από μόνη της συνεπάγεται μια ουδέτερη στάση απέναντι στη φύση.Η μαθημ νοημ, δεν είναι χρωματισμένη με αξιολογικά στοιχεία, είναι περιγραφική.
Εικάζω λοιπόν, ότι ναι μεν όπως συμφώνησες ο αναβιβασμός της συν νοημοσύνης μπορεί να βοηθήσει στη μεγαλύτερη καλλιέργεια των ατόμων, αλλά ΑΝ υπάρχει η παραμικρή ελπίδα βελτίωσης του κόσμου γενικότερα, αυτή θα μπορούσε να προέλθει μόνο μέσα απ τη συναισθηματική νοημοσύνη, αφού είναι μέσα στη δική της φύση που εμπεριέχονται οι έννοιες/αισθήσεις σεβασμός, αγάπη ευτυχία,ελευθερία, δικαιοσύνη που τόσο έχει ανάγκη ο άνθρωπος να νιώθει πλήρης- ενώ καταλήγει όλα αυτά να τα κυνηγάει μάταια μέσα απ τη μαθηματική λογική.
Μέχρι εδώ καλά, είπαμε βοηθάει στη καλύτερη προσωπική καλλιέργεια, στη καλλιέργεια της κοινωνίας και του πολιτισμού, αλλά υπάρχει κι ένα άλλο επίπεδο απ’ όπου προέρχονται κίνδυνοι για τον άνθρωπο κι αυτό είναι η γενική βιαιότητα της φύσης που δεν λογαριάζει ούτε έμβια όντα ούτε τίποτα. Λέω λοιπόν, ότι αν υπάρχει κάποια εγγενής δυνατότητα η φύση ν’ αποκτήσει μια κάποια μορφή συναισθηματικής νοημοσύνης κάτι σαν να έχει ‘αισθητήρες’ για την προστασία των έμβιων όντων, αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο μέσα από τη καλλιέργεια της συναισθηματικής νοημοσύνης όχι με την έννοια του συναισθηματισμού, αλλά ίσως η βαθιά συναισθηματική δραστηριότητα να παράγει μια ένταση και ιδιαίτερη ποιότητα ενέργειας όλως διάφορης της συνηθισμένης υλικής που θα μπορούσε να ενεργοποιεί μια άλλη πλευρά του σύμπαντος , αθέατη με ιδιότητες πιο συμβατές με τις απαιτήσεις των έμβιων όντων – κι αυτό θ’ αφορούσε την επιβίωσή τους σαφώς αλλά με μια τελείως άλλη βιοφιλική διάσταση. Μη με ρωτήσεις πως ακριβώς θα γινόταν η μετάβαση , εγώ απλώς αξιοποιώ τους βαθμούς ελευθερίας που έχει επιτρέψει η φύση . Το προχωράω μέχρι εκεί που μου επιτρέπει το σκοινί.Θα πεις ουτοπικό, ναι αλλά για δες τελικά με τι ασχολούνται οι εργαζόμενοι την μαθηματική νοημοσύνη, τελικά ο πόθος της υπέρβασης υπάρχει, τεχνητή αθανασία, ευδαιμονικοί κόσμοι αλλά όλα χωρίς νόημα για τη γενικότερη έμβια φύση. Τώρα αν θα υπήρχαν τέτοια ιδιότυπα αδιάσπαστα σωματίδια ή ό, τι άλλο , με τις δραστικά διαφορετικές ιδιότητες που θα μπορούσαν να λύσουν την αντινομία, σύμπαντος κι εμβίων, όπως είπαμε κάπου πιο πάνω-θα το βλέπαμε αν θα το θέλαμε αρκετά ώστε να το επιχειρήσουμε . Ένα ζωντανό πείραμα. Πολύ φοβάμαι όμως ότι η αίσθηση της ελευθερίας είναι τόσο καταπιεσμένη που δεν θα φτάνανε παρά ελάχιστοι στον απαραίτητο ουδό όχι πόνου αλλά πόθου, Αυτά.
Χα, καλως ηρθες Ερωτων στο κλαμπ των ανωνυμων απογοητευμενων απο την ανθρωποτητα.
Το πως θα μπορουσε να γινει μεταβολη, ενταξει, ειπαμε δεν ξερεις, ειναι “ζωντανο πειραμα” οπως λες και θα ηταν περιεργο να περιμενει κανεις στο σημειο αυτο καποια συγκεκριμενη εξηγηση. Δεν εξηγησες ομως πως περιμενεις να αυξανει κανεις την “συναισθηματικη νοημοσυνη” και το “ποθο” του και των αλλων γυρο του? ή στο πιο κομβικο σημειο της ιδεας σου που προυποθετει καποιες πρακτικες ενεργειες γινεσαι ξαφνηκα μοιρολατρης? Δηλαδη αυτοι που εχουν “καταπιεσμενη αισθηση ελευθεριας” τί πρεπει να κανουν? Να θαυμαζουν τους “ελαχιστους” που ειναι μονοι ικανοι να φτασουν στο απαραιτητο “ουδο του ποθου”? Αυτη αλλωστε ειναι και η ερωτηση που περιμενα να θεσω αφου θα ξεκαθαρησουμε με παρακλαδια της συζητησης: ” Τί πρεπει να κανει κανεις πρακτικα?”
Χα, μπράβο Νικόλα αυτή εδώ η παράγραφος είναι το πιο καλό σημείο απ’ όλη τη συζήτηση, δεν θα μπορούσες να το είχες θέσει πιο συνοπτικά και με περισσότερη ακρίβεια και διάκριση.Μου θύμησες κάποιο σημείο στην αρχή της συζήτησης που με παρόμοια οξυδέρκεια ξεκίνησες την λογική διερεύνηση μιας υπόθεσης εργασίας, τακτοποιώντας και θέτοντας τις βάσεις της συζήτησης.
Ωραία, πολύ σωστά βάζεις στην άκρη προς το παρόν το ερώτημα του πως θα γινόταν αυτό. Πέρα από μια πολύ γενική εικασία, δεν θα μπορούσα να εξηγήσω παραπάνω, το πως και αν θα μπορούσε να γίνει. Δηλαδή δεν θα μπορούσα να εξασφαλίσω εκ προτέρων τους μηχανισμούς μιας πιθανής μεταβολής. Εξ’ άλλου προσπαθώ το τελευταίο διάστημα να καταλάβω πως ακριβώς λειτουργεί το μαθηματικό σύμπαν σ’ επίπεδο φυσικής η οποία αποδεικνύεται πολύ περίεργη, μήπως έστω θεωρητικά υπάρχει κάποιο “άνοιγμα” στο μάτριξ. Αλλ’ αυτό το κάνω παρεμπιπτόντως, δεν είναι το κυρίως θέμα γιατί θα ήταν πρωθύστερο.Και μάλιστα αν το διερευνούσαμε αυτό περισσότερο , πέρα από γενική ιδέα, θα μεταπίπταμε αυτομάτως στη μαθηματική λογική δηλ “εξασφάλισέ μου το αποτέλεσμα για να δω αν μπορεί να γίνει κι αν αξίζει το κόπο να το προσπαθήσω”. Επειδή δεν θα μπορούσα εκ των πραγμάτων να το ξέρω αυτό,πέρα από ένα σκιαγράφημα θα έλεγες ας πουμε “ε τότε δεν δαπανώ χρόνο για κάτι έωλο” . Και τότε το ζωντανό πείραμα θα ακυρωνόταν πριν καν ξεκινήσει και θα είχε κερδίσει η μαθηματική λογική όχι μόνο ένα τρίποντο αλλα και όλο το τουρνουά και το κύπελο και το έπαθλο πριν καλά καλά ανοίξουμε το στόμα μας. Ήδη λοιπόν έχεις μια απ’ τις απαντήσεις για το πως. Δλδ το να μην προκαταλαμβάνεις το αποτέλεσμα και να μη θεωρείς εκ προτέρων πως “ο κόσμος έτσι είναι και δεν αλλάζει και φάτο στη μάπα.”. Το να πει κανείς έστω, “δεν μου αρέσει αυτό που βλέπω γύρω μου, δεν είναι αρκετά τα ημίμετρα, για να δω αν υπάρχει άλλη λύση” είναι ο πρώτος βαθμός άσκησης ελευθερίας δλδ συναισθηματικής νοημοσύνης. Ίσα που έχουμε βάλει μπρος τη μίζα στο όχημα.
Εδώ λοιπόν , είναι το αμέσως επόμενο κομβικό σημείο. Συνήθως με το που αρχίζει να ξυπνάει η συναισθηματική λογική,(και γιατί το εντάσσω αυτό στη συναισθηματική λογική, γιατί η μαθηματική λογική λέει έτσι είναι ο κόσμος, έτσι ήταν πάντα , δεν αλλάζει, είναι απλά μαθηματικά και φυσική κι αν δεν το βλέπεις είσαι αμόρφωτος. Επιπλέον υπάρχει το στοιχείο “δεν μου αρεσει”, πράγμα που η μαθηματική λογική γενικά δεν το λαμβάνει υπόψη, “έτσι είναι, σ’ αρέσει δε σ’αρέσει , τέλος”) το σύνηθες λοιπόν όπως λεγαμε είναι να κοιτάει κανείς γύρω του μετά το πρώτο βήμα αντίστασης να δει ποιές επιλογές έχει, ποιούς “βοηθούς” στη νέα του πορεία.Μπορεί παράλληλα ν’ αντιληφθεί πως “που πάω ν’ αλλάξω τον κόσμο, αφού πρέπει ν’ αλλάξω τον εαυτό μου πρώτα”. Αυτό δεν ειναι κακό αλλά στη προσπάθεια ν’ αλλάξει τον εαυτό και ΜΕΤΑ ν’ ασχοληθεί με το σύμπαν μπορεί να τον έχει πάρει από κοντά ένας έξυπνος ψυχολόγος/ψυχίατρος και προτού το καταλάβει ο Ανιχνευτής (έτσι θα τον πούμε αυτόν που ανιχνεύει τη δυνατότητα απελευθερωσης) , θα έχουν περάσει 20 χρόνια εξάρτησης από τον ψυχίατρο όπως κάνουν οι Αμερικάνοι…Πρέπει λοιπόν στο ξεκίνημά του να έχει την υπόθεση του σύμπαντος προσδεδεμένη στη “ψυχή” του – η αναζήτηση αλλαγής θα πρέπει να γίνει εκ παραλλήλου . Ναι αλλάζω άμεσα τον εαυτό μου, αλλά και αλλάζω έχοντας πάντα κατά νου το αρχικό ζητούμενο ως κριτήριο και πυξίδα αλλαγής. Αυτό είναι ο δεύτερος βαθμός ελευθερίας γιατί ο ψυχίατρος θα ελεγε, ποιό σύμπαν και κοραφέξαλα, δεν βλέπεις τα χάλια σου ; -οπότε κάνεις μεν εσύ το κόπο ν’ αλλάξεις, αλλά χωρίς να το αντιληφθείς, έχεις κιόλας απωλέσει τον πρώτο βαθμό ελευθερίας που κέρδισες στην αρχή. Κάποιος όμως μπορεί να μην ξεκινήσει με την ιδέα της ψυχοθεραπείας ή της ψυχολογικής μελέτης για της ανάγκες της προσωπικής αλλαγής, αλλά να στραφεί προς ιδεολογίες, θρησκείες, φιλοσοφίες, επιστήμες, μυστικισμούς κλπ Όλα αυτά τα συστήματα προυποθέτουν όμως τον πραγματισμό του ‘έτσι είναι τα πράγματα και δεν αλλαζουν ουσιατικά, μόνο επιμέρους αλλαγές μπορούμε στη καλύτερη περίπτωση να επιφέρουμε. Προσγειώσου στη πραγματικότητα και προχώρα αν θέλεις να πετύχεις στη ζωή σου.’ Ναι , αλλά αυτό είναι η πρώτη βαθμίδα μύησης, είναι “η τελετή μύησης στη μαθηματική λογική”.Ξανά χάνεις τη πρώτη βαθμίδα ελευθερίας που είχες ως Ανιχνευτής κερδίσει στην αρχή… Μ’αυτό όμως δεν σημαίνει ότι απέχεις απ’ όλους αυτούς τους τομείς γνώσης. Όχι , όλοι εμπεριέχουν χρήσιμες πληροφορίες και γνώσεις και κάποτε και καλές συμβουλές,αλλά ο Ανιχνευτής πρέπει και πάλι να μπεί με την “υπόθεση σύμπαν” μεσ’ στη ψυχή μεσ’ στο νου, για να διατηρήσει την αρχική βαθμίδα ελευθερίας. Βέβαια τώρα κάνουμε ένα πρωθύστερο, γιατί έχοντας ήδη κάνει μια διαδρομή και στη ζωή και στη συζήτηση, έχουμε εκ των υστέρων συνειδητοποιήσει ότι η υπόθεση αλλαγής τελικά ανάγεται στην υπόθεση σύμπαντος , πράγμα που τώρα στη περιγραφή των βημάτων το παρουσιάζω ως δεδομένη γνώση. Το συνηθέστερο είναι να νομίζει κανείς ότι με τη ψυχο-πνευματικο-ιδεολογική αλλαγή θα επιφέρει κάποια αλλαγή μέσα απ΄τα συστήματα αυτά αλλά πολύ αργότερα αντιλαμβάνεται , αν ποτέ αντιληφθεί, τη παγίδα.Τέλος, κατά το δεύτερο επίπεδο ελευθερίας που γίνεται η επιλογή κατεύθυνσης της αλλαγής, υπάρχει και η επιλογή να ξεκινήσει κανείς το ταξίδι με φιλικό πρόσωπο ή σύντροφο ερωτικό, αλλά κι εδώ χρειάζεται να μην απωλεσθεί το κριτήριο του αρχικού βαθμού ελευθερίας.
Τώρα πάμε στο τρίτο βαθμό ελευθερίας.Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.Εδώ να πω κάτι που το είχα υπόψη μου από παλιά αλλά που τελευταία έκανα προσπάθειες να το επιβεβαίωσω ώστε να έχω πιο ζωντανά παραδείγματα υπόψη μου. Ότι ακόμα και η τόσο προσγειωμένη επιστήμη και φιλοσοφία παρά τις αποδεικτικές μεθόδους και την λογική συνέχεια και την επιστημονική/φιλοσοφική μέθοδο, δεν προχωράει στη πραγματικότητα με γραμμικό τρόπο αλλά με μη γραμμικό τρόπο, την γνωστή “έμπνευση”- ακόμα και, για να μη πω ιδίως, τα μαθηματικά. Βέβαια ακόμα και με τη συμβολή της έμπνευσης, εκ των υστέρων πρέπει ν’αποδείξει την αλήθεια των ιδεών αλλά και ο Ανιχνευτής στο τέλος του ζωντανού πειράματος προσδοκά κάποια απόδειξη όχι με μαθηματικές φόρμουλες αλλά με κάποιον τρόπο που δεν ξέρουμε αυτή τη στιγμή ποιός μπορεί να είναι, πάντως προσδοκά κάποιες ενδιάμεσες ενδείξεις και κάποια απόδειξη αλλιώς θα μεταπέσει απλώς σε εναλλακτική ιδεολογία ή ψυχολογική φιλοσοφική στάση – που κι αυτό δεν είναι κακό αν προσφέρει απολαβές για το άτομο , αλλά τελικός στόχος είναι κάποια απόδειξη ότι το σύμπαν μπορεί να έχει κι άλλο mode λειτουργίας.Ίσως μόνο η φιλοσοφία δεν αποσκοπεί σε κάποια απόδειξη αλλά προσφέρεται ως τρόπος θέασης αρκεί να εχει κάποια λογική συνοχή. Η έμπνευση λοιπόν, είναι μια αναπάντεχη νοητική έκρηξη (βέβαια συχνά έπεται μιας προεργασίας)που έχει και ευχάριστα συναισθηματικά στοιχεία που επιταχύνει τη σκέψη , βοηθάει να εισέλθουν στο νου ιδέες και διασυνδέσεις , αναπάντεχη αυτόματη ‘γνώση” από οποιοδήποτε πεδίο αλλά και συναισθήματα πρωτόγνωρα όπως και ο πόθος της αθανασίας ενίοτε. Εδώ γίνεται μια πλήρης ανακατάταξη και προσανατολισμός. Βέβαια η ποιότητα και το περιεχόμενο της έμπνευσης έχει σχέση κατά κανόνα με τα ήδη διαμορφωμένα εσωτερικά κριτήρια. Ένας μαθηματικός μπορέι να εμπνευστεί τη λύση ενός μαθηματικου προβλήματος, μπορεί βέβαια και ξαφνικά ν’ ανακαλύψει τον έρωτα που νωρίτερα τον είχε αποκλείσει λόγω πραγματστικής σκέψης αλλά αυτό θα συνέβαινε αν είχε υποσυνείδητα ένα σχετικό κριτήριο. Επιπλέον η ποιότητα και κατεύθυνση της έμπνευσης εξαρτάται απ το αν ήδη έχει ή όχι βιώσει και στη συνέχεια κρατήσει σφιχτά τον πρωτο βαθμό συναισθηματικής νοημοσύνης.Μπορεί λοιπόν κάποιος πραγματιστής να εμπνευστεί ξαφνικά τον πόθο της αθανασίας ή της αγάπης αλλά επειδή αυτό δεν είναι δομημένο πάνω στη συναισθηματική νοημοσύνη, να καταλήξει να επιδιώξει την αθανασία ως uploading βιωμάτων σε δισκέτα, λέμε τώρα.Ή να καταλήξει να βιώνει την αγάπη ως αγάπη για τη δουλειά του. Εδώ υπάρχει επίσης υπάρχει ο κίνδυνος κάποιος που έχει προσχωρήσει σε κάποιο πεδίο γνώσης ή πίστης, να εκλάβει την έμπνευση ως απόδειξη ότι ο χώρος στον οποίον είναι ενταγμένος, κατέχει την αλήθεια.Ή μπορεί ν’ αποδώσει την έμπνευσή του στη δύναμη του χώρου αυτού. Μπορεί βέβαια ένας Ανιχνευτής να βιώσει μαθηματικές “αποκαλύψεις” κι ένας πραγματιστής να βιώσει συναισθηματικές “αποκαλύψεις”,να όπως συχνά συμβαίνει σε πραγματιστές που αλλάζουν στρατόπεδο (βλέπε James Collins γενετιστής), αλλά το πώς θα ερμηνεύσει, αξιοποιήσει, εντάξει, και εξελίξει κανείς το νοητικό ‘δώρο” της έμπνευσης εξαρτάται απ την προεργασία του, τα συνειδητά ή υποσυνείδητα ενδιαφέροντά του και τους στόχους του και τις μετά την έμπνευση επιλογές του. Ενδέχεται και κάποια “έμπνευση” να είναι σκοτεινή πράγμα που επίσης εξαρτάται από εσωτερικούς παράγοντες του ατόμου. Η έμπνευση δεν είναι αποδεικτική αλλά προσανατολιστική. Όπως και να χει είναι ένας βαθμός ελευθερίας για όλους που τους δίνει άμεση μη-γραμμική πρόσβαση σε νοητικές διεργασίες που κατά τ’ άλλα δεσμεύονται απ τη συνήθη τάξη πραγμάτων. Αλλά , αυτός ο βαθμός ελευθερίας προστίθεται πάνω στην προεπιλεγμένη κατεύθυνση του καθενός ήδη απ’ το πρώτο στάδιο – εκτός αν υπάρχουν άνεπίγνωστα θέματα που οδηγούν στην αλλαγή στρατοπέδου σ’ αυτή τη φάση. Ο πιο ισχυρός όμως καταλύτης μιας έμπνευσης συναισθηματικής νοημοσύνης είναι ο έρωτας – για έναν επιπλέον λόγο , ότι ανοίγει ένα παράθυρο στον εντοπισμό και διόρθωση της αρχικής αιτίας της υπαρξιακής ανελευθερίας (βλέπε Κίρκεγκωρ “ποιός με πέταξε σ’ αυτόν τον κόσμο χωρίς να με ρωτήσει;). Η μαθηματική νοημοσύνη, παραλείποντας το αρχικό βήμα αντίθεσης προς την ανελευθερία , χτίζει από πάνω διάφορους βαθμούς ελευθερίας βλέπε αστρικά ταξίδια,επιλογές προίόντων, αλλά όλα εντός του κλωβού του πραγματισμού.
Σ’ επομενη φάση τα υπόλοιπα στάδια, μη τυχόν και τα χάσω απ την οθόνη.
Λοιπόν Νικόλα, να συμπληρώσω εδώ ότι εννοείται πως ανα πάσα στιγμή μπορεί κάποιος να μεταπηδήσει απ τον έναν τρόπο σκέψης στον άλλον, απλώς αν την κρίσιμη απόφαση για τον πρώτο βαθμό ελευθερίας στο δρόμο της συναισθηματικής νοημοσύνης, την πάρει έχοντας ήδη κάνει μια διαδρομή, απ τη μία θα είναι χρήσιμες οι γνώσεις κι εμπειρίες που θα έχει συγκεντρώσει, ώστε να κερδίσει χρόνο αλλά κάποιες άλλες κρίσιμες επιλογές θα έχουν ήδη γίνει μέσω μαθηματικής λογικής.Επίσης η ποιότητα της έμπνευσης σ’ αυτή τη βαθμίδα,δηλαδή πόσο σαφής και ξεκάθαρη είναι, έχει σχέση με το ποσο επεξεργασμένες είναι οι απόψεις πριν βιώσει κανείς αυτό το στάδιο. Μπορεί και μετά βέβαια να το ξεκαθαρίσει, απλώς υπάρχει ο κίνδυνος να ενταχθεί σε κάποιο χώρο νομίζοντας πως αυτός είναι η πηγή κι ο προορισμός της ένταξής του. Και βέβαια κάθε χώρος έχει τις αλήθειες και τα ψεύδη του. Αν πει “εδώ είμαι’ , δεν θα προσπαθήσει ενδεχομένως να ξεκαθαρίσει την ήρα απ’ το σιτάρι.Είναι και το άλλο- έχοντας παρακάμψει τις πρώτες 2 βαθμίδες εσωτερικής ελευθερίας, θα μπορούσε να βρεθεί σ’ έναν χώρο που υποτίθεται πρεσβεύει την συναισθηματική νοημοσύνη π.χ. θρησκεία ή την ανθρωπιστική φιλοσοφία, και στην ουσία οι βάσεις του να είναι ακόμα μαθηματικής λογικής.Παράδειγμα ο δυισμός σώματος-ψυχής που τι μας λέει ; Ότι αποδεχόμαστε πλήρως τους μαθηματικούς κανόνες της φύσης, τους αφήνουμε ως έχουν, όχι ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι αλλά συντονιζόμαστε πλήρως λογικά και συναισθηματικά και μετά πάμε για “ψυχή”. Εδώ να φέρω και το παράδειγμα του Άινσταιν που αν ειδες στο λινκ με τ’ αποφθέγματα που νομίζω ότι ανάρτησα,λέει περίπου πρέπει ν’ αγκαλιάζουμε με συμπόνοια όλη την ανθρωπότητα και τα έμβια όντα. Και εντάξει δεν το λέω επειδή ήταν εξαιρετικά καλός στα μαθηματικά, αλλά επειδή γενικώς όπως πολλοί άλλοι ήταν ενταγμένος στη μαθηματική λογική. Πες μου τώρα ποιό νόημα μπορεί να έχει αυτή η τόσο ευαίσθητη φράση ; Να τ’ αγκαλιάζουμε πως ; Σαν μια φευγαλέα συγκίνηση; σαν μια νοερή στάση ; σαν μια ωραία κουβέντα που τη λένε πολιτισμένοι άνθρωποι; Πως ; Μα αν έχεις πρώτα κάψει τις ασφαλιστικές δικλειδες που σε κρατάνε στον ανηφορικό δρόμο της συναισθηματικής νοημοσύνης, που σημαινει εσωτερική αντίσταση και ενίοτε οδυνηρες επιλογές καθοδόν κάποιες εκ των οποίων θα έχουν κάποιο κόστος, το ν’ αγκαλιάζεις την ανθρωπότητα είναι ένας κενός λόγος. Και μετά πέφτεις με τα μουτρα στη δουλειά ανοίγοντας το δρόμο για μια ατομική βομβούλα. Δεν λεω ότι την είχε κατά νου ,ή ότι δεν θα παραγόταν κάποια στιγμή αναπόφευκτα, αλλά εγώ που όντως ήθελα ν’ αγκαλιάσω την ανθρωπότητα και τα εμβια όντα κάνοντας τις απαραίτητες επιλογές , σε πληροφορώ ότι ξεχνάς όχι μόνο τα μαθηματικά αλλά και την ….αριθμητική ! (Για να μη παρεξηγηθώ, όχι ότι όποιος είναι καλός στα μαθηματικά είναι αναίσθητος, αλλά μοιραία όταν κάνεις επιλογές εσωτερικές, βρίσκεις μπροστά σου εμπόδια. Γι ‘αυτό λένε ότι ο δρόμος της απωλείας (η μαθηματικη λογική)είναι ανοιχτός, γιατί παρακάμπτεις το δύσκολο κομμάτι των εσωτερικών επιλογών και προχωράς ακάθεκτος. Βέβαια εκ των υστέρων βγάζουμε τα τηλεσκόπια, τα μικροσκόπια, τα στηθοσκόπια, τα όπλα και καποιες ανθρωπιστικές φιλοσοφίες, για το “μέλλον της ανθρωπότητας”. αλλά στο μεταξύ το μέλλον αυτό με τη παράκαμψη των ασφαλιστικών δικλείδων σε τόσους πολλούς ανθρώπους για τόσο μεγάλο διάστημα είναι προπολλού υποθηκευμένο. Είναι κενός λόγος-οσο και ν’ ακούγεται φιλάνθρωπος. Γιατί η ενσωμάτωση της έμβιας φύσης στη προοπτική της ελευθερίας, θέλει μια διαδικασία επίπονη, με διαρκείς επιλογές και αντιστάσεις σε κάθε σταυροδρόμι…. Γι αυτό και είναι διαδρομή εκ των πραγμάτων πιο αργή, και το χειρότερο, με αμφίβολα τελικά αποτελέσματα παρά τις επιμέρους πολύ σημαντικές απολαβές, καθότι ακόμα πειραματική. Η μαθηματική λογική ωστόσο γνωρίζει ότι αν κάνεις την τάδε προσπάθεια αργά ή γρήγορα θα καρποφορήσει. Γι’ αυτό υπάρχει ασύλληπτη ορμητικότητα προς αυτή τη κατεύθυνση.
Αυτά με φέρνουν στον τέταρτο βαθμό ελευθερίας. Υπεράσπιση των πρώτων βαθμών ελευθερίας. Σε τι συνίσταται λοιπόν η μαθηματική λογική με αναφορά στα έμβια όντα και ιδιως στον άνθρωπο; Να μερικά παραδείγματα που θεωρούνται τόσο αμελητέα απ τη μαθηματική λογική που τους προκαλούν το γέλιο : Ο ίδιος ο ερχομός των ανθρώπων στη ζωή. Η μαθηματική λογική υποτάσσει τον άνθρωπο στην απόλυτη αυθεντία όχι μόνο της μαθηματικής λογικής αλλά κυριολεκτικά στον έλεγχο των αριθμών : Χρειαζόμαστε ανθρώπους ως μελλοντικούς φορλογούμενους για να σταθεί το κράτος, χρειαζόμαστε ανθρώπους για την άμυνα (για να σκοτωθούν δηλαδή – πράγμα που έχει προδιαγραφεί πριν καν γεννηθούν), για τον πολιτισμό και τις επιστήμες, για τα γεράματα, για την διαιώνιση (της κακομοιριάς), για , για, για….. Δηλαδή μια εκ προοιμίου χρηστική αξία απολύτως ανελεύθερη αφού πουθενά δεν υπάρχει η παραμικρή σκέψη απελευθέρωσης των γονέων από τη τυραννία της μαθηματικής λογικής ώστε οι γεννώμενοι να γεννηθουν κατά το δυνατόν απαλλαγμένοι από τα συσσωρευμένα φορτία ανελευθερίας.Κι εδώ έρχεται η άλλη πανούκλα – η ενοχοποίηση της βιολογικής ερωτικής σχέσης, να αποτελειώσει τη ζημιά. Δηλαδή αντί να στραφούν οι προσπάθειες προς τη κατεύθυνση της εσωτερικής απελευθέρωσης, αφήνονται ή όλα στη τύχη ή ενοχοποιείται η βιολογικότητα – η οποία όμως βιολογικότητα είναι αυτή που μας χαρίζει και τους εν δυνάμει βαθμούς ελευθερίας.Και φυσικά ΔΕΝ λεώ ότι μπορούν να μπουν κανόνες σ’ αυτά γιατί η αναζήτηση ελευθερίας πρέπει να γίνει αυθόρμητα. Απλώς λέμε, ότι το χάσμα μεταξύ μαθηματικής λογικής και της συναισθηματικής είναι τόσο μεγάλο, που εκ των πραγμάτων δεν λαμβάνεται εύκολα η απόφαση διεκδίκησης της δεύτερης. Κι έτσι μέσα από ανελεύθερες (για τους γεννώμενους) γεννήσεις, φτάνουμε ν’ ακούμε τη κραυγή κάποιου Κίρκεγκωρ που αναρωτιέται ποιός τον πέταξε δω πέρα χωρίς να τον ρωτήσει, και αντί να βρούμε την άκρη του νήματος καθόμαστε και κάνουμε βαθυστόχαστες αναλύσεις για το πόσο φοβερός φιλόσοφος ήταν και πώς επηρέασε την εποχή του κλπ κλπ. Το πρόβλημα όμως παραμένει. Θα μπορούσαν λοιπόν οι γονείς να ρωτήσουν εκ προτέρων το παιδί τους ; Όχι βέβαια, αλλά αν σωρευτικά υπήρχε αυτή η διαδικασία εσωτερικής απελευθέρωσης, θα ένιωθε ότι έρχεται στο κόσμο με μια πιο ακέραιη αίσθηση ελευθερίας, ικανό στη συνέχεια να διεκδικήσει τα περαιτερω από μια άλλη βάση.Έλα όμως που κι εδώ η μαθηματική λογική έχει τις ασφαλιστικές της δικλείδες ” το θελε ο θεός’,’ήθελε η ψυχή του παιδιού να μετενσαρκωθεί’, “η τύχη” “η φύση” κλπ κλπ. Μετά , “η επιβίωση” με όποιες πιεστικές προτροπές συνεπάγεται, μέχρι που σιγά σιγά διαβρώνονται όλες οι συναισθηματικές λειτουργίες του εγκεφάλου και μένει …..ο κροκόδειλος. Όχι πως η επιβίωση δεν είναι ένα θέμα, αλλά ο βομβαρδισμός είναι τόσο πολύ ισχυρός από κάθε κατεύθυνση που αν δεν υπάρξει εσωτερική αντίσταση, περνάς στο μαθηματικό σύμπαν πριν να πεις κύμινο και μετά όταν σπάσεις τα μούτρα σου, αναρωτιέσαι πως συνέβη αυτό, πότε, και πώς.Η ορμή του ποταμού η ροή των αριθμών είναι τόσο ισχυρή που χωρίς αντίσταση σε πάιρνει το ποτάμι. Και βέβαια εκεί λες “μα βρήκα την ησυχία μου, αφού επιτέλους ακολουθώ τη ροή”. Ναι αλλά έχοντας απωλέσει το αρχικό αίτημα της ελευθερίας. Αν το ψαξεις, θα βρείς χίλια δύο παραδείγματα σειρήνων που καλούν τους ανθρώπους σε μαθηματικές ή και υπολογιστικές σχέσεις όπου το αίτημα της ελευθερίας πάει περίπατο. Όταν έχει κανείς το εσωτερικό κριτήριο της ελευθερίας, πολλά πράγματα που φαίνονται ασήμαντα για τον άλλον για κείνον είναι λόγος αντίστασης. Δεν υπαγορεύεται αλλά το νιώθει ως απειλή κατά της αρχικής όποιας ελευθερίας. Μετά, όταν έχεις ξεπεράσει ας πούμε τα κλισεδάκια, τις υποβολές και τις πιέσεις του άμεσου, κοινωνικού, πολιτικού και πολιτισμικού περιβάλλοντος και παραμένεις ζωντανός έστω ως ράκος, περιμένεις το επόμενο βήμα.
Ο πέμπτος βαθμός ελευθερίας έχει ενδιαφέρον. Μπορεί τα στάδια να μην είναι απολύτως διακριτά μεταξύ τους και μπορεί να μην τα βιώσει κανείς με την ίδια ακριβώς σειρά γιατί ο καθένας ξεκινάει από άλλο σημείο και με άλλες προϋποθέσεις, αλλά κάνω μια αδρή ταξινόμηση. Εδώ θα βάλω την αντίσταση κατά των μαθηματικών δομών της παγκόσμιας κληρονομιάς – αντίσταση όχι γενικώς στις δομές αυτές, δηλαδή δεν τις διαγράφεις μονοκονδυλια, αλλά δεν επιτρέπεις η μαθηματική δομή να εκτοπίσει την ελευθερία της συναισθηματικής νοημοσύνης, δεν είπαμε δεν θα τα επεξεργάζεσαι με το μυαλλό σου. Όταν ξεφεύγεις λοιπόν από τον μικρόκοσμο του χωριού, της συνοικίας ή της πόλης και της χώρας σου, αντιμετωπίζεις τις τρομερές επιρροές της παγκόσμιας κληρονομιάς. Εκεί παθαίνεις πλάκα και μονολογείς “που πα ρε Καραμήτροοοο….?!”.Μα τόσοι άνθρωποι, τόση μόρφωση, τόση εμπειρία, τόσα βιβλία, τόσες απόψεις, τόσοι γίγαντες, τόσες αυθεντίες, τόσες φιλοσοφίες, μα κανείς δεν αναφέρεται σ’ αυτό το θέμα? Αφού πλατσουρίσεις καμποσο κει μέσα, αρχίζεις σιγά σιγά και καταλαβαίνεις ότι σε όλα αυτά υπάρχει ένα κοινό σημείο. Μιλάνε πάνω στη βάση της αποδοχής της μαθηματικής λογικής ήδη απ’ τα πρώτα στάδια της κλίμακας που περιγράφουμε. Και λογικό είναι αυτό, γιατί αν είχαν αντισταθεί, δεν θα ήταν κάτι που θα γραφόταν σε βιβλίο ή που θα διδασκόταν με τρόπο συστημικό, και προπαντός, δεν θα είχε φτάσει η κατάσταση ως εδώ. Προφανώς οι όποιοι άνθρωποι ασχολήθηκαν δεν θα ήταν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος του μαθηματικού σύμπαντος. Αλλά και να υπάρχει κάποιος που να τα έχει πει όντας στο προσκήνιο, είναι εξαιρετικά δύσκολο να τον ανακαλύψεις μέσα στο χάος της γνώσης. Όλο αυτό προκαλέι έναν φόβο για την ορθότητα της επιλογής. Όμως αντιστέκεσαι γιατί αντιλαμβάνεσαι ότι όλη αυτή η γνώση και η διανόηση, ούτε καν σε συνεργασία των διαφόρων τομέων δεν έχει αρχίσει καν να λύνει κανένα πρόβλημα. Ίσα-ίσα που οι πιο προβεβλημένοι ετοιμάζονται να δραπετεύσουν απ’ τη γη -πράγμα που είναι μια έμμεση ομολογία για το ΠΟΣΟ χάλια είναι τα πράγματα, παρά τις υπαρκτές επιμέρους λύσεις που έχουν βρεθεί που κι’ αυτές έχουν τις παρενέργειές τους. Ένας φαύλος κύκλος δηλαδή. Είτε ετοιμάζονται να την “κάνουν” με όχημα κάποιο μελλοντικό διαστημόπλοιο είτε με όχημα τη ‘ψυχή” τους ομολογούν ότι τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι χειρότερα παρά την “αγάπη” και την “φροντίδα” για τον κόσμο. Στο μεταξύ ανακυκλούμενες κρίσεις, πόλεμοι, σφαγές, αυτοκτονίες, θάνατοι μαζικοί από λιμους και λοιμούς, και καταποντισμούς, αλλά όλα καλά. Έχουμε αγκαλιάσει τα έμβια όντα με αγάπη -μόνο που δεν έφτασε σ’ αυτά γιατί ισχύουν οι ίδιοι μαθηματικοί νόμοι. Δικαιούμαστε άρα ν’ αμφισβητήσουμε το σύστημα έως τα θεμέλιά του- χωρίς παρεξήγηση πια. Δεν πάει να τα λέει ο ίδιος ο “Θεός” – δηλαδή σχηματικά η απόλυτη “αυθεντία”. Μέσα απ’ όλη αυτή τη διαδικασία, η επιμονή στο αίτημα της ελευθερίας απ τη μαθηματική λογική σφυρηλατεί τόσο πολύ τη θέληση που έχει αρχίσει να συγκεντρώνει μια δυναμική ενέργεια. Αν επιβιώσεις μέσα απ’ αυτό έστω ως ράκος, είναι εν μέρει θέμα “τύχης” Δεν προβλέπεται απ’ το καταστατικό του σύμπαντος. Εδώ να πω μια και ρώτησες νομίζω , πως μπορεί να πείσει τους άλλους. Είναι φύσει αδύνατον, και μη το επιχειρήσεις. Ο μαθηματικά σκεπτόμενος, κινείται με τέτοια ορμητικότητα που είναι αδύνατον ν’ ακούσει οποιαδήποτε επιχειρηματολογία. Μόνο αν υπάρχει κάποιος που να έχει ξεκινήσει μόνος του ένα παρόμοιο ταξίδι στο περιβάλλον σου και μπορέι αυθόρμητα να καταλάβει κάποια πράγματα. Οπότε συζητάς όσο σε παίρνει. Αλλιώς μούγκα στη στρούγκα.
Ο έκτος βαθμός ελευθερίας. Τα φαινόμενα αυτού του βαθμού συναντώνται και νωρίτερα αλλά και σ’ ολους τους ανθρώπους, αλλά το αναφέρω ξεχωριστά γιατί έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Είναι τα ίδια τα φαινόμενα της φύσης. Λέγεται πως η τυχαιότητα δεν εμφανίζει ομοιόμορφη κατανομή, αλλά προκύπτουν συσσωρεύσεις γεγονότων κατά καιρούς. Μπορεί έτσι, κάποιος να βιώσει συγκυρίες θετικές που τις βιώνει ως ευνοίκές ή σειρά αρνητικών συγκυριών που τις βιώνει φυσικά ως δυστυχία. Απ΄την άλλη, είναι παρατηρημένο ότι όταν οποιοσδήποτε άνθρωπος βρεθεί σε μια μεταιχμιακή κατάσταση, δηλαδή βρεθεί στην μεταβατική φάση ανάμεσα σε δύο καταστάσεις, π.χ. αλλάζοντας μια συνήθεια, μια σκέψη μια εσωτερική κατάσταση, ή βιώνοντας έντονη εμπειρία, πολύ συχνά εκλύονται κάποιες παράξενες συγκυρίες ή και βιώνει μια περίεργη “πνευματική” εμπειρία (σε εισαγωγικά γιατί δε είναι απαραίτητα θρησκευτική. Επιπλέον όμως, συμβαίνει όταν κινείται αποφασιστικά προς κάποια κατεύθυνση, η κίνησή του η βουλητική, να συνοδεύεται από συγκυρίες που ακυρώνουν ή ευοδώνουν τη κίνησή του. Ακόμα περισσότερο όμως, αν κινηθεί αποφασιστικά προς την έξοδο απ την μαθηματική λογική, πέρα από μια αρχική έμπνευση μπορεί να συναντήσει πολύ ισχυρές αντιστάσεις απ τα ίδια τα γεγονότα, που προκύπτουν από φυσικά αίτια.Σαν ν’ αντιστέκεται το σύμπαν δια των συγκυριών σε μια τέτοια κίνηση. Όλα αυτά βέβαια τα φυσικά φαινόμενα, έχουν δώσει πολλή τροφή για σενάρια δαιμονολογίας. Αλλά δεν είναι έτσι, πιστεύω επειδή η βούληση και το συναίσθημα όταν ασκούνται έντονα, δημιουργούν ένα είδος ενέργειας -άγνωστο τι είδος- που ως δράση συναντά μια αντίδραση απ το \μαθηματικό σύμπαν’. Όλα αυτά βέβαια δίνουν την εντύπωση νοήμονος ύπαρξης στο σύμπαν , χωρίς να είναι. Εδώ βέβαια να ειπ ωθεί ότι στην πορεία της παγίωσης της θέλησης και της συναισθηματικής νοημοσύνης μπορεί κανείς να ξαναπεράσει μια περίοδο έμπνευσης η οποία τώρα είναι πιο προσανατολισμένη και συγκεκριμένη απ’ ό, τι στην αρχή της διαδικασίας. Αφού ξεπεραστεί ο όποιος φόβος από τις συγκυρίες και αντιστάσεις με υπομονή κι επιμονή, και φτάσει σ’ ένα κρίσιμο σημείο η δυναμική ενέργεια- εκεί λίγο πριν σπάσεις, περνάς στον έβδομο βαθμό ελευθερίας.
Ο έβδομος βαθμός ελευθερίας, προκύπτει όταν η συσσωρευμένη από την ενεργο αντίσταση στην μαθηματική λογική, βουλητική και συναισθηματική ενέργεια φτάσει σ’ ένα κρίσιμο σημείο. Τότε, προκύπτει αυτόματα και αναπάντεχα μια αφύπνιση σε κάποια πρόσωπα με τα οποία υπήρχε σύνδεση , ώστε να βιώνουν πλούσια έμπνευση χωρίς να έχουν πειστεί από επιχειρήματα αν και μπορεί να προβληματίζονταν. Μπορεί αυτό να συμβαίνει και σε απομακρυσμένα πρόσωπα άγνωστα αλλά δεν μπορεί κανείς να το γνωρίζει. Σε αυτή τη φάση που είναι ίσως η μόνη που προσφέρει μια κάποια χαλάρωση απ την ένταση, μπορεί κανείς να κάνει έναν επαναπροσδιορισμό ιδεών και πεποιθήσεων ή και στόχων ενσωματώνοντας την συσσωρευμένη εμπειρία. Πάντως οι συζητήσεις με άτομα αφυπνισμένα πια σε απελευθερώνει απ τη μέγγενη της μαθηματικής λογικής. Το “μόνο” που μένει είναι οι υπόλοιποι…. 1000 βαθμοί ελευθερίας που κανείς δεν ξέρει πώς θα μπορούσαν να εξελιχθούν, αλλά πάντως σ’ αυτό το επίπεδο μπορούν να γίνουν συζητήσεις σε άλλη βάση. Μοιάζει λοιπόν, με την ένταση του συναισθήματος και της θέλησης να δημιουργείται ένα δυναμικό, στο φυσικό επίπεδο πάντα, που ενδεχομενως να λειτουργεί διαφορετικά απ’ την ενέργεια της μαθηματικής λογικής. Κι αν ναι, τότε μπορεί να συνδέεται με κάποιες προς ώρας αφανείς ιδιότητες του σύμπαντος. Όλα τ’ άλλα τα ‘χουμε δοκιμάσει -ακόμα και ρομποτικές συνεντεύξεις. Γιατί όχι κι αυτό ;
Κουράστηκες κιόλας ΝΙκόλα ; ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΙΟΛΑΣ !
Α, εννοείται πως σ’ όλα αυτά Νικόλα, κάνει κανείς προσπάθεια πραγματική . όσο μπορεί να “αγκαλιάσει την ανθρωπότητα κι όλα τα έμβια όντα’.
Αλλά κι εκεί συναντά αντιστάσεις ‘κοίτα τον εαυτό σου”, ‘η ζωή προχωράει” οπότε απαντάς “δεν προχωράω χωρίς αυτούς” κλπ κλπ. Αλλα΄κάποια στιγμή όσο και να βοηθάς, μέχρι να σώσεις έναν δημιουργούνται εκατό νέα θύματα της απανθρωπιάς του κόσμου. Οπότε καταλαβαίνεις το πεπερασμένο των δυνατοτήτων σου και λες ‘λοιπόν, κάτι πρέπει εξ’ άπαντος ν’ αλλάξει και μάλιστα ριζικότατα. Βιώνοντας την απεραντοσύνη του πόνου, κάποια στιγμή αντιλαμβάνεσαι ότι οι μύθοι ότι η επιστήμη η θρησκεία και η φιλοσοφία όπως φυσικά η πολιτική θα σώσουν τον κόσμο- δεν μπορούν ν’ αντιμετωπίσουν αυτή την επαναλαμβανόμενη και διαρκη λαίλαπα. Απ το να γίνεις κυνικός και να πεις δεν με νοιάζει θα κοιτάξω εμένα ή ότι αυτός ο κόσμος δεν αξίζει (ναι αλλά έχει ζωντανές υπάρξεις μέσα του), λες “και τι έχω να χάσω;” , θα προσπαθήσω για το αδιανόητο. Και σιγά σιγά σκάβοντας με το κουταλάκι σαν τον Μοντε Κρίστο, αρχίζεις και ανοίγεις μια σήραγγα. Κι’ ό,τι είναι δυνατον να γίνει θα γίνει. Αλλά τη διαδικασία πρέπει να την κάνει ο καθένας μόνος του – δεν είναι δυνατόν να προσπεράσεις τ’ απαραίτητα βήματα εκινα που ενεργοποιούν το συναίσθημα. π.χ. να πεις “επειδή εσύ προσπάθησες να βοηθήσεις κάποιους και είδες δεν βγαίνει άκρη, θα παρακάμψω αυτό το βήμα’. Όχι γιατί πρέπει να βιώσει κανείς αυτοπροσώπως την έκταση και ένταση του πόνου και να πάει στο επόμενο βημα όταν έχει συγκεντρώσει αρκετή συναισθηματική ενέργεια μεσ’ στη ψυχή. Όχι ψυχρά και διαδικαστικά.
Αλλιώς κατσε ν’ ακούσεις κάτι πιο ήρεμο και συγκροτημένο , με αρχαία ελλάδα και μουσική. Και πες μου πόσος χρόνος απαιτείται μέχρι να βρεθεί λύση…….
https://www.anixneuseis.gr/
Οκ Ερωτων, το ειδα, θα επανελθω στις επομενες μερες.
Κοίτα Νικόλα τι βρήκα. Μας συνδέει ξανά ευθέως με τον αρχικό τίτλο του νήματος για να μη λένε ότι μιλάμε γι’ άσχετα….
Σαφής αναφορά στον Πριγκοζιν ανάμεσα σ’ άλλα πάρα πολύ ενδιαφέροντα. Δεν έχω το χρόνο να το διαβάσω όλο προσεκτικά , ίσως το κάνω μετά από αρκετές μέρες.
Το πρώτο κομμάτι είναι σαν να μου δίνουν πενικιλλίνη, δεν έχω την υπομονή να το επεξεργαστώ σ’ αυτή τη φάση αλλά με μια γρήγορη σάρωση έφτασα στις τελευταίες παραγράφυς/κεφάλαια που είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες και απολύτως σχετικές με τη συζήτησή μας. Αν μπορείς ρίξε μια γρήγορη ματιά στα τελευταία κεφάλαια. Και τα λέμε όποτε είσαι έτοιμος.
http://www.ideotopos.gr/posts/science/467-%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%B9%CE%B1-%CF%86%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CF%83-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%83-%CE%AE-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%83-%CE%B6%CF%89%CE%B7%CF%83.html
Μια τελευταία σκέψη που μου ήρθε πριν από λίγο. Το να καταπίνουμε πρώτα όλη τη μαθηματική λογική του σύμπαντος και μετά να ψάχνουμε δήθεν για υπαρξιακές, ψυχολογικές, ιδεολογικές, κοινωνιολογικές απαντήσεις στο υπαρξιακό ερώτημα, με υπερφορτωμένο το κεφάλι, είναι σαν να έχουμε φάει ένα ολόκληρο καλοψημένο γουρουνόπουλο και μετά να πίνουμε αναψυχκτικό λάϊτ για να μη παχύνουμε ή για να μετριάσουμε το θερμιδικό αποτέλεσμα. Βέβαια, δεν λέω να μείνουμε “νηστικοί” δηλαδή χωρίς καμιά ενσωμάτωση μαθηματικών δεδομένων, αλλά να φας μια λογική ποσότητσ (δηλαδή να φας στη μάπα τον μαθηματικό ντετερμινισμό) και μετά πιές και το λάϊτ αναψυκτικό….γι’ αναψυχή.
Να πω αληθεια Ερωτων οταν πρωτα διαβασα δυσκολευτικα αρκετα γιατι χαθηκα αναμεσα σ ολα αυτα τα ατελειοτα “σταδια” με “μεταπηδηματα” στα μετεπομενα σταδια και επιστροφες στα προηγουμενα, στα “εμποδια” και “παγιδες”. Ολοι αυτη διαδικασια “συναισθηματικης εξελιξης” μου θυμησε κατι αλγοριθμους παιχνιδιων υπολογιστη τυπου οδυσσεια του super Μario (μη πω οτι αυτη η “αλγοριθμικη” περιγραφη φανερωνει την διαμαρτυρικη εισβολη της υποβιβασμενης απο την θεωρια σου μαθηματικης νοημοσυνης). Αλλα ενταξει νομιζω καπως προχωρησα στην κατανοηση των λεγομενων σου. Αυτο που εντοπιζω ειναι οτι ουσιαστικα ολα αυτα τα σταδια ελευθεριας δεν ειναι τιποτα αλλο απο την απελευθερωση της Πιστης (πιστης στην δυνατοτητα ριζικης μετατροπης της συμπαντικης πραγματικοτητας δια της αυξησης συναισθηματικης νοημοσυνης) απο τα δεσμα της Λογικης που θετει υπο αμφισβητηση μια τετοια δινατοτητα ( και απο τα δεσμα της “εντροπικης” συναισθηματικης τασης προς συμβιβαστικες λυσεις). Αυτο που ομως δεν νοιωθω να εξηγεις πειστικα ειναι απο που μπορει να προκηψει η “ορμητικοτητα”? Υποτηθεται οπως εξηγεις απο την αισθηση ελευθεριας και ως αποτελεσμα συνεχομενων προσπαθειων? (Βασικα “προσπαθειες” προς ποια κατευθυνση ? Να κατσει κανεις απεναντι σε μια περιπτωση δυστυχιας ή πόνου και να αυτοερεθιζει την συμπονια του σκορπιζοντας κροκοδειλια δακρυα? ). Ετσι οπως περιγραφεις σαν να περιμενεις η αισθηση ελευθεριας και η συναισθηση του αλλου και ορμητικοτητα που λες να γενηθουν απο την ιδια την κατανοηση καποιων πραγματων (δηλαδη απο καθαρα νοητικες πραξεις). Εμπειρικα ξερουμε οτι καμια θεωρητικη κατανοηση καμια νοητικη μεταβολη δεν μπορει απο μονη της να προκαλεσει την ριζικη μεταβολη του συναισθηματικου κοσμου της στασης ζωης κοκ. Πχ ποσοι ανθρωποι πιστευοντας χωρις παραμικρη αμφιβολια στον Θεο και εχοντας ταυτοχρονα στο νου μια αρκετα υγιης θεολογια δεν εμφανιζουν καμια ριζικη μεταβολη στην ψυχικη τους συνθικη και στην συμπεριφορα τους ( παρα ενδεχομενως μονο καπως περισσοτερη “καλοσυνη” και καπως ποιο ενεργη σταση εγνοιας για τον πλησιον). Θα ελεγα απολυτη πλειοψηφια. Ξερουμε δηλαδη εμπειρικα οτι οι διαδικασιες που οδηγουν στις ριζικες μεταβολες του ψυχισμου προυποθετουν καποιες πιο βαθυες διεργασιες δυσκολα σχεδιαζομενες και χαρτογραφισμες. Καποιοι μπορουμε να το αποδοσουμε στην προδιαθεση, αλλοι στην συσσορευση μικρων αλλαγων, αλλη στην δραση του αγιου πνευματος ή σε οτιδηποτε αλλο αλλα σε καθε περιπτωση νομιζω γενικως παρατηρουμε οτι οι ριζικες μεταβολες της οπως λες “συναισθηματικης νοημοσυνης” δεν προερχοντε απο τις νοητικες μεταβολες απο την κατανοηση καποιων πραγματων. Σιγα να πιστεψω οτι πχ η δικη σου εγνοια για ολη την εμβια φυση και η δικη σου ορμητικοτητα ηρθε ως αποτελεσμα κατανοησης καποιων πραγματων και δεν προυπηρχε ως γενικο στοιχειο της δικης σου ψυχοσυνθεσης ( ασχετως της βαθυτερης αιτιολογιας της προελευσης της). Αρα ειναι κατι δυσκολα εως και αδυνατο να επιτυγχανεται δια της σχεδιασμενης στρατηγικης μιας σειρας βουλητικων ενεργειων ή απο την κατανοηση καποιων πραγματων κοκ. Παντως σπανιως μπορουμε να συνατησουμε καποια μαρτυρια τυπου “και αφου το καταλαβα η ζωη μου αλλαξε ριζικα” . Και ακομη οταν συναταμε μια τετοια μαρτυρια συνηθως το “ριζικα” ειναι αμφιλεγομενο ή το “καταλαβα” ειναι απλως μια επιπλεον σταγονα που απλως ξεχιλισε το ηδη γεματο ποτιρι.
Ενταξει η ορμιτικοτητα και η “ενεργη σταση” συχνα πραγματι ερχοντε ως συνεπεια νοητικων μεταβολων αλλα αυτο συνηθως γινεται στις ψυχοπαθολογικες κατασεις πχ στην μανιοκαταθληψη ή στην σχιζοφρενεια την στιγμη κρυσταλλοποιησης μιας παραληρηματικης ιδεας (η οποια ομως με την σειρα της και παλι ερχεται να “εξηγησει” και να αντιμετωπησει καποιες παθολογικες μεταβολες του συναισθηματος). Σε τετοια περιπτωση βεβαια ερχεται και η ορμη και “ενεργη σταση” την οποια θα ζιλεψε οποιοσδηποτε επαναστατης και μεταρυθμιστης. Δεν φανταζομαι ομως πως η ιδεα σου προυποθετει ως οπαδους καποιες ταλαιπορες ψυχες για τις οποιες θα παιζει ρολο απλως μιας εναλακτικης παραληρηματικης ιδεας απο την οποια θα πιαστει ενας αποπροσανατολισμενος ψυχισμος. Για αλλες φυσιολογικες κατασταεις ομως δεν πολυ καταλαβαινω πως μπορει ο προτινομενος (ή οποιοσδηποτε α αλλος ) “αλγοριθμος” σταδιακων βουλητικων και νοητικων ενεργειων να οδηγησει σε ριζικες μεταβολες ενος ψυχισμου προς την ουσιαστικη αυξηση της “συναισθηματικης νοημοσυνης”.
Τί να σου πω τωρα. Μιλοντας με τις εννοιες απο το παρακτω βιντεακι που ειδα σημερα , νομιζω πως η ταξη πραγματων ειναι τετοια που ενδεχομενως μονο ο “Panic Monster” ενοποιον ενος deadline μπορει να κινητοποιησει καποιον αλλα και παλι επειδη το dead line ειναι απομακρισμενο, το monkey μας συνεχιζει να κραταει το τιμονι και οι Πραξεις παραμενουν σε μονιμη αναβολη. Οι περιπτωσεις ολιγων “μεταλαγμενων” μαλλον απλως επιβαινεονουν τον κανονα.
https://www.ted.com/talks/tim_urban_inside_the_mind_of_a_master_procrastinator?referrer=playlist-534
ΥΓ “Παράδειγμα ο δυισμός σώματος-ψυχής που τι μας λέει ; Ότι αποδεχόμαστε πλήρως τους μαθηματικούς κανόνες της φύσης, τους αφήνουμε ως έχουν, όχι ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι αλλά συντονιζόμαστε πλήρως λογικά και συναισθηματικά και μετά πάμε για “ψυχή”.
Ασυμαντο βεβαια για την ουσια της συζητησης αλλα επειδη συχνα ακουω κατι τετοιο…Δεν πολυ καταλαβαινω αυτου του ειδους ενστασεις προς αυτη καθ αυτη την θεωρηση του ανθρωπου ως ψυχη-σωμα. Ενταξει ως μια συνεπεια αυτης της θεωρησης μπορει να ειναι πχ μια πλατωνικη περιφρονιτικη αντιληψη για το σωμα ή αυτο που περιγραφεις εσυ παραπανω. Δεν κοβουμε ομως καποιο κεφαλι ως μεσο θεραπειας ενος πονοκεφαλου. Καταρχας ασχετως αν υπαρχει η ψυχη με την θρησκευτικη εννοια ή την εννοουμε εντελως υλιστηκα ως κατι παραγωμενο εγκεφαλικων λειτουργειων, ομως αυτη η δυιστικη αντιληψη περι της ψυχης-σωματος μας δωθηκε βιοματικα ως φυσιολογικη αισθηση. Εννοω οτι στην φυσιολογικη καταση το σωμα βιονεται απο το ανθρωπο ως μια επεκταση του εαυτο του που ομως δεν ειναι ταυτοσιμη με τον εαυτο. Τετοια αισθηση της σωματικοτητας θεωρειται ως φυσιολογικη και προκαθορισμενη απο την ιδια την εσωτερικη σχεση εγκεφαλικων δομων και αντιστοιχων λειτουργειων. Η καθε απεκληση προς μια ή αλλη κατευθυνση βρισκεται περα μιας φυσιολογικης ή καθημερινης εμπειριας. Η απεκληση προς ενα πολο ειναι βιομα του σωματος ως κατι πολυ ξενου προς τον εαυτο που παρατηρουμε σε προαναφερομενες ψυχοπαθολογικες καταστασεις. Η απεκληση προς αλλο πολο (οπου κανεις βιωνει τον εαυτο του ως κατι απολυτως ταυτοσιμο με σωμα) ειναι δυνατον μονο οταν οι αισθησεις προερχομενες απο το σωμα εισβαλουν και κατακλιζουν ολοκληρο ψυχισμο οπως γινεται πχ στις καταστασεις εντονου πονου, ενφραγματος, πνιγμου και απο τα ευχαριστα μαλλον μονο στην περιπτωση ενος εξοφρενικου σπανιου οργασμου. Σε τετοιες περιπτωσεις η αισθηση της σωματικοτητας οντως μπορει να εκφρασθει με την φραση “εγω ειμαι το σωμα μου” . Ομως το συνηθισμενο καθημερινο και απολυτως φυσιολογικο βιομα της σωματικοτητας απο τον ανθρωπο ειναι αυτο το δυιστικο που θεωρεις ως προβληματικο δηλαδη “αλλο ειμαι εγω, ο εαυτος μου (ψυχη εντος ή εκτος εισαγωγικων ) και αλλο ειναι το σωμα μου που ειναι ενος ειδους ” επεκταση” “περιφερεια” του εαυτου μου” . Ερωτηση λοιπον ειναι: ως προς τι ειναι αυτη ενσταση προς μια απολυτως φυσιολογικη αισθηση της ανθρωπινης δομης ως σωματος-ψυχης?
Νομιζω εδω απλως εχουμε να κανουμε με την συνηθισμενη αγονιμη προσπαθεια αντιμετωπησης των ψυχικων φαινομενων μεσω νοητικων ανακατασκευων γενικων εννοιων στα πλαισια φιλοσοφικων θεωρησεων. “Εχουμε μια παθητικη σταση απεναντι στα προβληματικα στοιχεια του κοσμου? εχουμε μια προβληματικη σχεση με την σωματικοτητα ? τί φταιει? Φταιει ο δυισμος ψυχης σωματος! Οοοοο, βρικαμε την κυρια πηγη του προβληματος, βρικαμε λυση!” Τρελη φιλοσοφικη χαρα να πουμε… Νομιζω Ερωτων πως ειναι σωστο να βγουμε καποια στιγμη απο την παιδικη χαρα με ολα αυτα τα Lego παιγνια ανακαταταξης των γενικων διαισθητικων εννοιων ως μεσου αντιμετωπησης των προβληματικα “δυιστικων” στοιχειων της ιδιας της πραγματικοτητας.
ΥΓ παλι ενα γουρουνοπουλο σου προσφερα να φας αντε θα ψαξω και κανενο αναψυκτικο… Διαβασα και την αναρτηση, θα την ξαναδω αν εχει κατι να προσθεσω σχετικο. Συνεχισε και ακολουθω.
εννοω διαβασα και το λινκ…
Χα χα ! Το βιντεάκι αυτό στο οποίο παραπέμπεις, το είχα δει πριν κανα χρόνο….Προσπάθησε ξανά μήπως μ’ εντυπωσιάσεις με κάτι όντως καινούργιο…!
Λοιπόν τα διάβασα εν τάχει, θα επιστρέψω ΄μόλις μπορέσω.
Ένα ανατριχιαστικό σ’ αυτά που έγραψες, είναι η αναφορά σου στη λέξη “οπαδούς” (προφανώς της άποψης που προσπαθώ να εκφράσω). Η έννοια του “οπαδού” είναι ιδιαζόντως ειδεχθής κατά την άποψή μου. Είναι κάτι ασύμβατο με την έννοια της συναισθηματικής νοημοσύνης, που απαιτεί αυτοσυνειδησία, αυτενέργεια, αυθορμητισμό, αδέσμευτο πνεύμα κλπ.κλπ κλπ Σε καμιά περίπτωση δεν προσβλέπω σε δημιουργία οπαδών μιας άποψης, γι’ αυτό προτιμώ είτε τον αντίλογο μ’ επιχειρήματα βέβαια, ή να μιλάω στον τοίχο. ΄Βεβαίως ευχάριστο θα ήταν αν κάποιος από μόνος του από τη δική του διαδρομή καταλάβαινε παρόμοια πράγματα αλλά τότε δεν θα ήταν “οπαδός”, λέξη που έχω συνδέσει με την απουσία προσωπικής σκέψης κι’ αίσθησης και με την κατάρρευση κάθε έννοιας προσωπικότητας. Εντάξει , θα μου πεις, την χρησιμοποίησης ελλείψει άλλης καλύτερης, αλλά με την ευκαιρία ήθελα να διευκρινίσω ότι δεν πρεσβεύω σε καμιά περίπτωση την πίστη σε ή προσχώρηση σε κάποιο οργανωμένο κίνημα. Μόνο μεμονωμένα άτομα που πιθανώς να έχουν μια παρόμοια οπτική. Με το που εκφυλίζεται μια ιδέα σε κίνημα ή ρεύμα ή -ισμό έχει ακυρωθεί και η όποια αξία της.
Ενταξει παιδι μου, δεν ταιριαζει η εννοια αυτη με την συζητουμενη ιδεα αλλα απλως δεν βρικα εκεινη την στιγμη αλλη πιο καταλληλη λεξη. Πες “φορεις της ιδεας” ή καπως ετσι. Και προφανως αντιλαμβανομαι πως δεν ψαχνεις καποιο κοπαδι να το καθοδηγησεις στο φωτεινο μελλον.
Καλα Χριστουγεννα Ερωτων και χρονια πολλα.
ΥΓ πού χαθηκες???
Χρόνια Πολλά , δεν χάθηκα, νόμιζα πως ήταν σειρά σου ν’ απαντήσεις, Νικόλα. Κάθε τόσο έμπαινα να δω νεά.
Ειχα να πω για τις “μερικες προεκτασεις” απο το τελος του κειμενου απο το λινκ αλλα περιμενα να πεις τα σχετικα που ηθελες να πεις. Ενταξει, σχετικα με “προεκτασεις” λοιπον που ελεγε το κειμενο. ..Πχ το συστημα των ιδεων ενος ανθρωπου, η ψυχικη του συνθηκη εξ ορισμου ειναι ενα ανοιχτο συστημα και ως τετοιο μπορει να δεχτει μια “εισβολη” καποιων καινουριων ιδεων, δεδομενων ή γεγονοτων που σε ορισμενες περιπτωσεις μπορει να διαταραξει την ισορροπια μιας θεωρησης του κοσμου, μιας στασης ζωης, ψυχικης συνθηκης, να οδηγησει σε καταστασεις μακραν ισορροπιας και ως συνεπεια σε εναλακτικες “αβεβαιες” επιλογες, συμπεριφορες, θεωρησεις της πραγματικοτητας κοκ. Το αντιλαμβανομαστε μαλιστα και εμπειρικα. Και λοιπον??? Δεν πολυ καταλαβα τί ακριβως τραβηξε το ενδιαφερον σου εκτως αν ηθελες να πεις οτι το σκεπτικο αυτο σε οδηγησε σε καποιες αλλες ιδεες περα των λεγομενων στο κειμενο.
ΥΓ Οσο για το “θερμοδυναμικο θανατο”, εφοσον αναφερθηκε στο κειμενο..Η ουσια ειναι οτι ο θερμοδυναμικος θανατος ειναι σιγουρο μελλον του συμπαντος στην περιπτωση που το συμπαν ειναι πραγματι ενα κλειστο συστημα (χωρις εισροη ενεργειας) που τεινεται προς θερμοδυναμικη ισορροπια. Αυτη ειναι η κυριαρχη αποψη σημερα. Υπαρχουν ομως εξησου σοβαρες θεωρειες που λενε οτι ο κβαντικος χωρος συνεχεια παραγει καινουρια σωματιδια και διακυμανσης του κβαντικου χωρου. Οτι δηλαδη η παραγωγη ενεργειας απο το συμπαντικο χωρο ειναι θεμελιωδης ιδιοτητα του και δεν ειναι απλως ενα τυχαιο γεγονος που διαδραματηστηκε καποτε μια φορα συσορρευμενα σε μορφη ενος μπιγμπαγκ οπου το συμπαν κουρδιστηκε μια φορα και τωρα αποκουρδιζεται δια της εντροπικης τασης. Στην περιπτωση αυτων των εναλακτικων θεωρειων (αλλα και στην περιπτωση της υπαρξης του Θεου οπως λεει ο αναφερομενος στο κειμενο Καντ) το συμπαν ειναι ενα ανοιχτο συστημα που ναι μεν συνεχεια αποκουρδιζεται δια της εντροπικης τασης προς την θερμοδυναμικη ισορροπια αλλα ταυτοχρονα αυτοκουρδιζεται μεσω παραγωγης της καινουριας ενεργειας ( σαν να ηταν ενα ανοιχτο συστημα με εξοθεν εισροη ενεργειας). Ως αποτελεσμα σε τετοια περιπτωση το συμπαν συνεχεια κινειται (ολικα και τοπικα) γυρο απο την κατασταση “μακραν ισορροπιας” με αντοιστιχες προεκτασεις..
Λοιπόν, Νικόλα, δεν έχω από πού ν’ αρχίσω, καθώς μου ‘χεις δώσει απανωτές πάσες. Πρέπει , μια και σε λίγες μέρες η συζήτησή μας γιορτάζει τα πρώτα της γενέθλια, να σημειώσουμε κάποια πρόοδο σημαντική, αλλιώς θα μας φάει η “Αράχνη του Δαρβίνου”……. https://www.youtube.com/watch?v=nlRkwuAcUd4. Για να περάσουμε κι εμείς την Στύγα , θα πρέπει να εκτοξέυσουμε το παρόν…νήμα σε απόσταση τουλάχιστον 25 ετών φωτός αν θέλουμε να επιβιώσουμε.
Θα ξεκινήσω την απάντηση από τα επιμέρους για να φτάσουμε στα κεντρικά θέματα.
Κατ’ αρχάς γέλασα εκεί που στο τέλος του 153 σου, είπες να βγούμε απ τη παιδική χαρά με τα νοητικά παιχνίδια Lego…. Πριν από αρκετά χρόνια, εδώ στις Ανιχνεύσεις, σε μια εποχή που έχω την εντύπωση πως δεν είχες ακόμα έμφανιστεί στις συζητήσεις, είχα προτείνει την ιδέα ότι η φιλοσοφική θεώρηση του κόσμου μπορεί να προσπελαστεί αν θεωρήσουμε πως οι ιδέες αποτελούνται από κάποια βασικά δομικά στοιχεία (βασικές έννοιες)που συνδέονται μεταξύ τους όπως ακριβώς …..τα τουβλάκια Λέγκο, σχηματίζοντας κάθε φορά νέους σχηματισμούς, νέες νοητικές δομές. Προς αποτροπιασμό σου, ήταν το μόνο πράγμα με το οποίο “εντυπωσιάστηκε” κάποιος συνομιλητής , νομίζω ο “Ιων” που κατά τ’ άλλα αντιτίθετο ΠΛΗΡΩΣ σε ό, τι και να έλεγα … Αυτή την ιδέα την πρότεινα όχι μόνο για την ερμηνεία των ήδη εκπεφρασμένων φιλοσοφικών θεωρήσεων στο διαβα της ιστορίας, αλλά ως τρόπο δημιουργίας νέων προσεγγίσεων από μας τους ίδιους…. Αυτό όμως δεν το εννοούσα ως άσκοπο παιχνίδι αλλά ως τρόπο επεξεργασίας των διαχρονικά επαναλαμβανόμενων στοιχειωδών εννοιών. Αυτό που άλλαζε ήταν οι σχηματισμοί που δημιουργούνταν από τον κάθε φορά διαφορετικό τρόπο συναρμολόγησης των στοιχειωδών εννοιών μεταξύ τους κι όχι οι ίδιες οι στοιχειώδεις έννοιες , που επαναλαμβάνονται διαχρονικά όπως τα νουκλεοτίδια στο DNA. Σκόπός ήταν η δημιουργία νέων δομών που ν’ αντέχουν όσο το δυνατό καλύτερα υπό το φως νέων δεδομένων αλλά και υπό το φως παλαιότερων δεδομένων ιδωμένων πλέον εκ των υστέρων. Δηλαδή κι εμείς να βάλουμε τα Λέγκο μας στη ντουλάπα, να είσαι βέβαιος πως όλος ο υπόλοιπος κόσμος θα συνεχίζει να “παίζει” μ’ αυτά όπως έκανε ανέκαθεν.
Η αλήθεια είναι ότι μου πρόσφερες πράγματι μια γουρουνοπούλα ολόκληρη και ψάχνω τώρα για το κατάλληλο αναψυκτικό να τη χωνέψω….Θα μου πεις, δεν ήταν ανάγκη να τη φάω όλη, αλλά λένε πως δεν πρέπει να είναι κανείς ακατάδεκτος απέναντι στον οικοδεσπότη όταν προσφέρει φίλεμα.
Τώρα, για τον δυϊσμό σώματος -ψυχής, όχι δεν είναι άσχετο προς την ουσία της συζήτησης, αλλά θα προσπαθήσω εν συντομία να εξηγήσω το γιατί , για να πάμε παρακάτω. Σαφώς, δεν είναι για λόγους αναψυχής που πρέπει ν’ ασχοληθούμε μ’ αυτό το θέμα- αλίμονο, ο καθένας μας μπορούσε (φαντάζομαι) να βρει καλύτερη διασκέδαση απ’ το να ασχολείται με τους δυϊσμούς. Έλα όμως που τους βρίσκουμε μπροστά μας. Λες πως αυτό συμβαίνει γιατί απηχεί την “φυσιολογική αίσθηση” που έχουμε. Εδώ να πω βέβαια πως είναι επίσης μια φυσιολογική αίσθηση ότι στεκόμαστε σε μια ακίνητη γη -κανείς δεν μπορεί να νιώσει οτι στροβιλιζόμαστε στο διάστημα με 4 διαφορετικές ταχύτητες (γύρω από άξονα, ήλιο, κέντρο γαλαξία και κέντρο σμήνους γαλαξιών)https://www.news.gr/perivallon/planhths-gh/article/64175/10-ekplhktikes-gnoseis-gia-th-gh-poy-mallon-den.html (εδώ να πω βέβαια ότι για άλλη μια φορά έχουμε εικονα της γης με επαναλαμβανόμενα μοτίβα νεφών που παραπέμπουν σε photoshop,αλλά το προσπερνώ γιατί με ξεπερνά….). Η φυσιολογική αίσθηση από μόνη της λοιπόν δεν αρκεί, αν αυτή δεν συμφωνεί με άλλα δεδομένα ή λογικές σκέψεις. Έστω όμως αυτό που λες, ότι έχουμε συχνά την αίσθηση ότι ο όλος μας εαυτός δεν ταυτίζεται απολύτως με την σωματική αντίληψη εαυτού. Εδώ θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο εαυτός μας προεκτείνεται τρόπον τινά υπό τη μορφή ενός “ιδανικού εαυτόύ” τον οποιον τοποθετούμε υποκειμενικά σε κάποια απόσταση από τον συνήθη “εαυτό” μας για να δημιουργηθεί μια δυναμική αυτοεξέλιξης ή προόδου προς κάτι. Αυτό είναι θεμιτό, και μπορεί να μας δημιουργεί μεν μια αίσθηση δυϊσμού ανάμεσα στη σωματική ύπαρξη και την “ψυχή”, αλλά είναι μια αίσθηση , μια εντύπωση. Πράγμα όχι κακό από μόνο του. Πότε όμως αρχίζει το πρόβλημα ; Όταν αυτή την αίσθηση την απολυτοποιούμε και νομίζουμε πως πρόκειται για δύο τελείως ξεχωριστές οντότητες σε τέτοιο σημείο μάλιστα ώστε η μία εξ’ αυτών (η “ψυχή”) να μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει όχι ως διάχυτη ενέργεια που έτσι κι αλλιώς επιστρέφει στο σύμπαν, αλλά ως διακριτό πρόσωπο που συνεχίζει να υπάρχει χωρίς το σώμα… Να πω εδώ παρεμπιπτόντως ότι έτσι κι αλλιώς, στην Παλαιά Διαθήκη η ψυχή θεωρείτο θνητή όπως και το σώμα και κάποιες σποραδικές αναφορές σε μελλοντική ανάσταση αφορούσε προφανώς ανάσταση ψυχής και σώματος μαζί ως ενιαίου συνόλου. Αργότερα, υπό την επίδραση της ιδεαλιστικής φιλοσοφίας των Ελλήνων ο Χριστιανισμός εμφάνισε Πλατωνικά κι αργότερα νεοπλατωνικά στοιχεία. Ακόμα αργότερα, μπορώ να πω και στις μέρες μας έγινε ξανά προσπάθεια προσγείωσης του θεολογικού διαστημόπλοιου και διευκρινίστηκε από αρκετούς θεολόγους ότι η ψυχή είναι θνητή κι αναμένει ανάσταση μαζί με το σώμα (η “ψυχή” δηλαδή οι πιο εκλεπτυσμένες “ανώτερες” λειτουργίες της ανθρώπινης υπόστασης). Δες εδώ ενδεικτικά τα σημεία 4 κι 7 της επικεφαλίδας “Ορθόδοξη θεολογία και Ανθρωπολογία. κλπ”. Το ένα απ’ αυτά μάλιστα παραπέμπει στον Φλωρόφσκι. https://el.orthodoxwiki.org/%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%A6%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%83%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%B1
Αυτά τα αναφέρω εντελώς παρεμπιπτόντως, μην μπούμε σε δαιδαλώδη θεολογική συζήτηση. Απλώς καθίσταται προφανές ότι ακόμα και για τα ορθόδοξα δεδομένα ο δυϊσμός ψυχής -σώματος είναι προβληματικός λόγω των προεκτάσεων. Πέρα όμως απ’ αυτό έχω επιπλέον λόγους ν’ απορρίπτω τον δυϊσμό αυτόν κι εξηγούμαι : Ενώ συνήθως ο υπαρξιακός προβληματισμός ξεκινάει ανάμεσα σ’ άλλα, ΚΑΙ για τον απέραντο πόνο και τη δυστυχία στον κόσμο, – μετά από φιλοσοφικές, θεολογικές , δυϊστικές διαδρομές γίνεται ένα “στρογγύλεμα” του αρχικού προβλήματος καθώς η ύπαρξη επεκτείνεται ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ πιά, (κι’ όχι ως απλή αίσθηση), μέσα απ την έννοια της ψυχής στο επέκεινα . Έτσι μεταποιείται τεχνητά η αρχική αναζήτηση ώστε να θεωρείται πια πως η λύση επιτυγχάνεται δια της ψυχής στο “αλλού” και το “μετά”. Κι έτσι καταργείται εντελώς η αρχική δυναμική του προβληματισμού για την κατάσταση του κόσμου μας με αποτέλεσμα ν’ αποδεχόμαστε πλήρως ως απολύτως αναγκαία ακόμα κι επιθυμητά αυτά που αρχικά προκαλούσαν αποτροπιασμό. Κι έτσι χωρίς να το καταλάβουμε είμαστε σε χειρότερη μοίρα απ’ ό, τι στην αρχή κατά την οποία τουλάχιστο μας προβλημάτιζε αυτό που συμβαίνει στο εδώ και τώρα- ενώ η ελπίδα αλλά , ακόμα χειρότερα, και η ΕΠΙΘΥΜΙΑ λύσης έχουν φύγει οριστικά απ ‘ το παράθυρο. Δηλαδή εν τέλει ο δυϊσμός δεν εξυπηρετεί τίποτ’ άλλο απ την διαιώνιση του αρχικού προβλήματος. Κι’ αυτό, ναι, είναι πρόβλημα. Σοβαρότατο. Όχι ότι σε ένα πρώτο επίπεδο ο δυϊσμός δεν προσφέρει και κάποια επιθυμητή ανακούφιση σε ανθρώπους που δεν αντέχουν τον πόνο κάποιας απώλειας ή δυστυχίας ή απελπισίας. Δεν θ’ απαγορεύσουμε στους ανθρώπους να κάνουν ποδήλατο ή γιόγκα ή μαθηματικά ή να πιστεύουν στην ανεξάρτητη ψυχή προκειμένου να διαχειριστούν την οδύνη τους ή και την έλλειψη νοήματος. Δεν είναι αυτό που μας απασχολεί στη παρούσα συζήτηση. Εννοείται ότι ο καθένας μπορεί να κάνει και να πιστεύει ό, τι θέλει προκειμένου να νιώσει καλύτερα. Εδώ συζητάμε μεταξύ μας κι επεξεργαζόμαστε την δυνατότητα απάντησης στον αρχικό προβληματισμό σχεδόν όλων των φυσιολογικών ανθρώπων σχετικά με το νόημα του κόσμου και σχετικά μ’ ό, τι συμβαίνει μέσα σ’ συτόν καθότι φιλοξενεί έμβια όντα. Το μόνο που “δεν επιτρέπεται” κατά τη διερεύνηση είναι να μετασχηματίσουμε το αρχικό πρόβλημα σε κάτι άλλο και να το βαφτίζουμε ως “λύση”.
Έχουμε λοιπόν την περιγραφή του προβλήματος από υψιπετείς Χριστιανούς στην Αποκάλυψη Ιωάννου , από “βάρβαρους” προχριστιανικούς Βίκινγκς στο Ράγκναροκ https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%BD%CE%B1%CF%81%CE%BF%CE%BA και από άθεους (δηλαδή “αντικειμενικούς”)επιστήμονες διάνοιες http://www.protagon.gr/epikairotita/44341431639-44341431639.
Είναι η σειρά μου ν’ αναφωνήσω : “Τι δεν καταλαβαίνεις παιδί μου ;;;;”
Απ’ ΟΠΟΥ και να το πας σε οδηγούν στο ίδιο αδιέξοδο. Εμφανίζουν τα Panic Monsters ΟΧΙ για να ενεργοποιήσουν κάποια αντίδραση προς εξεύρεση λύσης ενόψει του deadline γιατί απλούστατα σου λένε δεν υπάρχει λύση “ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ” -ό, τι δηλαδή λέγανε οι γιαγιάδες μας που δεν αμφισβητούσαν τα ήθη του χωριού τους. Δεν υπήρχε “μα, γιατί;”, γιατί “έτσι είναι. τέλος. ραγκναροκ.” Tα panic monsters στα οποία παρέπεμψες στο λινκ σαν αστείο, χρησιμοποιούνται πραγματικά απ’ όλους , και τη θρησκεία και τη φιλοσοφία και την επιστήμη ακριβώς για να ΜΗΝ βρεις τη λύση, μια λύση , τη δική σου λύση, αλλά τη δική τους ΒΕΒΑΙΗ ΜΗ-λύση. Όποια απ’ τις προσφερόμενες μη-λύσεις, αρκεί να είναι μη-λύση. Αυτό είναι το νόημα του Μάτριξ.
Δες ειδικά αυτό που λέει ο Χόκινγκ (η μεταφορά δηλαδή των λεγομένων του) στο κάτω μέρος :
“…ένα διαστημόπλοιο που θα τροφοδοτείται με κάποια εντελώς νέα μορφή ενέργειας που θα επιτρέπει στους ανθρώπους να ταξιδεύουν σε έτη φωτός. Ολα είναι πιθανά!”
Σημειωτέον ότι πριν ένα χρόνο και κάτι, ο Χόκινγκ έθετε ως χρονικό περιθώριο τα 1000 χρόνια, μετά τα 100, τώρα τα 30……
Επιτρέπεται λοιπόν η πίστη σε φανταστικούς θεούς, σε φανταστικούς αριθμούς, φανταστικά σωματίδια, φανταστικές εξισώσεις και φανταστικές θεωρίες αρκεί να προέρχονται απ τα αντίστοιχα ιερατεία που υπηρετούν το θέσφατο του απολύτως “άλυτου” του αρχικού προβλήματος που όλοι σχεδόν κάποια στιγμή διαπιστώνουμε και του αιτήματος για έναν καλύτερο κόσμο.
Οι μαθηματικοί δε, έχουν φτάσει να παράγουν “αποδείξεις” θεωρημάτων που φτάνουν τις 1000 ακόμα και 5000 σελίδες που δεν μπορούν μεμονωμένοι συνάδελφοι να επαληθεύσουν ακόμα κι αν είναι υπερεξειδικευμένοι, παρά μόνο εργαζόμενοι κατά ομάδες…. Όπως άλλοτε ο Θεός γινόταν προσιτος μόνο μέσω του ιερατείου και των “Πατέρων”που επαλήθευαν ο ένας τον άλλον…. Είναι δυνατόν ποτέ ο απλός άνθρωπος ή ο απλός επιστήμονας να επαληθεύσει την αδιανόητη πολυπλοκότητα των σύγχρονων θεωριών ; Είναι προφανές ότι αν υπάρχει έστω απειροελάχιστη πιθανότητα λύσης, θα πρέπει να είναι εντελώς άλλου είδους απ’ ό, τι μας πληροφορεί το πολυδαίδαλο . μάτριξ των νοητικών ακροβασιών.
Αφού λοιπόν μας πληροφορεί ο Χόκινγκ εμμέσως ότι πιθανώς να υπάρχει εντελώς νέα μορφή ενέργειας και πως όλα είναι πιθανά και αφού όχι ο Χάρυ Πότερ αλλά ο Αντριου Πότερ μας εξηγεί ότι υπάρχουν και χρονοκρύσταλλοι
http://www.naftemporiki.gr/story/1212386/xronokrustalloi-nea-eksotiki-morfi-ulis-apo-amerikanous-epistimones, ε, επιτέλους έχουμε το δικαίωμα να επεξεργαζόμαστε τα δικά μας ουτοπικά σενάρια κι όχι μόνο εκείνοι τα δυστοπικά τους.
Α και στη συνέχεια της Σοφίας της ρομποτίνας που έγινε πολίτης της σαουδικης αραβίας όπως εύστοχα μου υπέδειξες, η σαουδική αραβία είναι σε μεγάλο βαθμό υπέυθυνη για την εκτεταμένη πείνα κοντά 20 εκατομμ ανθρώπων στην Υεμένη. Αλλά να μην ανησυχούμε, γιατί η Σοφία η ρομποτίνα συνδέεται εγκεφαλικά όπως και άλλες οντότητες τεχνητής νοημοσύνης με μια τεράστια πλατφόρμα τεχνητής νοημοσύνης παγκόσμιας εμβέλειας που φιλοδοξεί να φέρει την ισότητα στον κόσμο αφού ακόμα και μικρές επιχειρήσεις αλλά και ιδιώτες σε λίγο καιρό θα μπορο΄΄υν να ρωτάνε άμεσα τη Σοφία ό, τι θέλουν. Δες λοιπόν https://blog.singularitynet.io/why-we-are-building-singularitynet-e0095292b3f1 κάτω μέρος το 4 που μιλάνε για την αναμενόμενη αναδυόμενη νοημοσύνη εξαιτίας της τεράστιας πολυπλοκότητας του συστήματος. Κανείς δεν γνωρίζει τι ακριβώς θ’ αναδυθεί. Μη μου πεις όμως ότι δεν θυμίζει την μιαρά γυναίκα της Αποκάλυψης και το “θηρίο” που “ανεβαίνει” = “αναδύεται” απ τη θάλασσα ; Ο Σήβεν Χόκινγκ πάντως προειδοποιεί ότι η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να καταστρέψει την ανθρωπότητα, την ίδια ώρα που ψάχνει τρόπο να φτάσει στον Α-κενταύρου.
Κατόπιν τούτων , μη τολμήσει κανείς να μου πει ότι το πρόβλημα του κόσμου είναι που παραλογίζομαι εγώ ψάχνοντας τ’ απίθανα – εκτός αν πρώτα το έχει τσεκάρει με τη Σοφία. Τι στο κόρακα, κάτι θα ξέρει με τόσα terabytes πληροφορίας που θα την έχουν ταϊσει. Εγώ πάντως θα την ρωτούσα “σε πείθουν όλες οι θρησκείες, φιλοσοφίες κι’ επιστήμες του κόσμου πως πραγματικά θέλουν να λύσουν το πρόβλημα του κόσμου ;” Γιατί αν δεν θέλουν, τότε δεν χρειάζεται να λαμβάνουμε υπερβολικά σοβαρά τα συμπεράσματά τους.
Αναρτώ ως εδώ να μην τα χάσω, κι εκτός αν προλάβω αύριο, θα επιστρέψω σε 2-3 μέρες ν’ απαντήσω στα υπόλοιπα εξαιρετικά που έγραψες.
υ.γ. ο Χόκινγκ προ δεκαετιών χτυπιόταν ότι τίποτα δεν ξεφεύγει απ τις μαύρες τρύπες, μετά ότι φεύγει η ακτινοβολία χόκινγκ, τώρα ότι καμιά πληροφορία δεν χάνεται κι ότι ο ορίζοντας γεγονότων στη μαύρη τρύπα είναι πια μόνο “φαινομενικός”. Όλα επιστημονικά αποδεδειγμένα. Και τα μεν και τα δε που αναιρούν τα μεν. Εντάξει, σενάρια μπορώ να γράψω κι εγώ. Κι εδώ που τα λέμε, αυτό θα κάνω στη συνέχεια. Αντίθετα όμως απ’ αυτούς, δεν έχω “αποδείξεις” για τα ενδιάμεσα βήματα αλλά θέτω ως απόδειξη ΜΟΝΟ τη περίπτωση που θα άλλαζε κάτι θετικά μέσα στον κόσμο -όποτε κι αν. Μια απόδειξη που θρησκείες, φιλοσοφίες κι επιστήμες δεν επιζητούν καν. Αλλά στα ενδιάμεσα βήματα είναι όλοι μανούλες….Δηλαδή επιζητούν μια τεκμηριωμένη διαδρομή ως το τελικώς ατεκμηρίωτο. Αντιθέτως επιχειρώ μια ατεκμηρίωτη κατ’ αρχάς διαδρομή ως το τελικώς τεκμηριωμένο (όποτε και αν ).Δλδ χωρίς ακαταλαβίστικες “αποδείξεις” αλλά κάτι που θα είναι εμφανές σε όλους. Αν δεν γίνει ποτέ, τότε δεν χρειάζεται κανείς να λαμβάνει υπόψη όλη τη φλυαρία που οδήγησε στην αποτυχία. Θα μείνει μόνο με την αδιανόητα μεγάλη φλυαρία όλων των τομέων γνώσης που ΤΕΛΙΚΑ δεν είναι διαψεύσιμες (falsifiable) – άρα μη επιστημονικές.
Η αρχική δογματική παραδοχή όλων είναι ότι τα βασικά χαρακτηριστικά αυτού του κόσμου, αυτά που μας δημιουργούν τους αρχικούς προβληματισμούς νοήματος και ηθικής τάξης , δεν αλλάζουν με τίποτα. Αυτό όμως δεν το ξέρουμε, πρώτον γιατί δεν το χουμε προσπαθήσει και δεύτερον γιατί δεν έχει γινει σχεδιασμός κατάλληλου πειράματος προς επαλήθευση και τρίτον γιατί αν κάτι άλλαζε θα κατέρρεαν θρησκείες φιλοσοφίες κι επιστήμες που στηρίζονται αποκλειστικά στο πρώτο ψυχοδυναμικό αξίωμα της διατήρησης (και ανακύκλωσης) της μιζέριας. Υπάρχουν λοιπόν συγκρουόμενα συμφέροντα.
υ.γ.2 Θα επανέλθω μετά απ αυτή τη γενική προθέρμανση, ιδίως για τον “αλγόριθμο” που λες – πάντως προϋποθέτει “άλγος”, δηλαδή πόνο.
Νικόλα , το παρόν το είχα αναρτήσει προ ημερών σε λάθος θέση της συζήτησης και το είδα τώρα.
https://www.anixneuseis.gr/?p=160348&cpage=1#comment-663567
Επανέρχομαι αργότερα σήμερα να συμπληρώσω την απάντηση που την άφησα ημιτελή.
Έλα Νικόλα, κι ο Μπιλ Γκέιτς είναι με το μέρος μας – κι αυτός προσπαθεί για έναν καλύτερο κόσμο και είναι αισιόδοξος πως έχει επιτευχθεί σε μεγάλο βαθμό και θα γίνει “ακόμα καλύτερος” ….https://www.anixneuseis.gr/?p=182096 Γι’ αυτό άλλωστε έχει ιδρύσει φιλανθρωπικά ιδρύματα…..
Βέβαια, αυτό που δεν υπολογίζει εδώ πέρα είναι η συνολική βελτίωση σε συνάρτηση με τον βαθμό της προόδου. Δηλαδή αν λάβουμε υπόψη τον αδιανόητο όγκο επιστημονικών γνώσεων κι ερευνών, τον παγκόσμιο πλούτο, τις επίσης αδιανόητες σε ποσότητα και πολυπλοκότητα τεχνολογικές εξελίξεις αλλά και την έκταση της εκ των υστέρων γνώσης για την ιστορία (πράγμα που θα έπρεπε να οδηγεί στη μη επανάληψη) και την αύξηση του αριθμού των πεπαιδευμένων και εξειδικευμένων ανθρώπων, θα δούμε ότι είναι πολλή φασαρία για τα τίποτα. Έχουμε δηλαδή κινητοποιήσει ένα διαστημόπλοιο για να μεταφέρουμε ένα πακέτο μακαρόνια στην Αφρική.
Πάμε τώρα πάλι στο 153 σου, στην αρχή του. Δεν μπορώ βέβαια παρά να παρατηρήσω ότι δεν είναι τυχαίο μάλλον που όταν πρωτοήρθες στις Ανιχνεύσεις, αρκετοί νόμιζαν πως ήμουν εγώ με άλλο ψευδώνυμο αφού εκείνη την εποχή αν θυμάσαι παίζανε με τα ψευδώνυμα αλλάζοντάς τα συνεχώς για πλάκα. Το θέμα είναι ότι ασχέτως αν συμφωνείς ή διαφωνείς μαζί μου τουλάχιστο νιώθω ότι “πιάνεις” περίπου αυτό που θέλω να πω.
Λοιπόν , πράγματι αυτό με τα στάδια ήταν τελείως ενδεικτικό, όχι κάτι που το παίρνεις και το εφαρμόζεις σαν συνταγή. Ήθελα να δείξω ότι υπάρχει μια διαδικασία , δεν είναι απλώς “θέλω.Τέλος”. Οξυδερκής η παρατήρησή σου ότι θυμίζει κάτι από αλγόριθμο δηλαδή μεθοδολογία επίλυσης προβλήματος, γιατί αυτό είναι. Δεν το κάνουμε για να ειμαστε “καλοί άνθρωποι” ή για να πάρουμε το “χρυσό αγγούρι” στον παράδεισο. Ωστόσο, η ύπαρξη μεθοδολογίας δεν την εξισώνει τη διαδικασία με την μαθηματική νοημοσύνη η οποία κι αυτή έχει μια μεθοδολογία. Κι’ αυτό γιατί η μαθηματική νοημοσύνη είναι χαρακτηριστικά α-συναισθηματική, δηλαδή δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν η ενσυναίσθηση για τα όντα , και άρα ο στόχος και το αποτέλεσμα είναι τελείως διαφορετικής υφής. Γι’ αυτό λοιπον επέμενα στην συναισθηματική “νοημοσύνη” γιατί είναι μια διαδικασία μεν, ένας αλγόριθμος αν θέλεις επίλυσης προβλήματος – συναισθηματικής αξίας και υφής, πράγμα που αδυνατεί η μαθηματική νοημοσύνη να λάβει υπόψη. Βέβαια ο διαχωρισμός των διαφορετικών μορφών της νοημοσύνης είναι αναγκαίος στην αρχή για να ξεφύγει το όλο σύστημα από τον υδροκεφαλισμό των μαθηματικών και να ενισχυθούν οι άλλες μορφές νοημοσύνης, ώστε να επέλθει μια νέα ισορροπία. Στην πραγματικότητα, οι 3 αυτές μορφές έχουν μια διαρκή αλληλεπίδραση μεταξύ τους και δεν μπορεί να υφίσταται η μία ολότελα χωρίς τις άλλες, απλά πρέπει στην αρχή να τις θέσουμε σ’ αντιπαράθεση για να απελευθερωθεί όπως λες η (πολιτισμικά καταπιεσμένη) συναισθηματική νοημοσύνη.
Μετά λες : “Αυτο που εντοπιζω ειναι οτι ουσιαστικα ολα αυτα τα σταδια ελευθεριας δεν ειναι τιποτα αλλο απο την απελευθερωση της Πιστης (πιστης στην δυνατοτητα ριζικης μετατροπης της συμπαντικης πραγματικοτητας δια της αυξησης συναισθηματικης νοημοσυνης) απο τα δεσμα της Λογικης που θετει υπο αμφισβητηση μια τετοια δινατοτητα ( και απο τα δεσμα της “εντροπικης” συναισθηματικης τασης προς συμβιβαστικες λυσεις). ”
Σε γενικές γραμμές το κρατώ αυτό ως μια πολύ καλή κατανόηση αυτού που θέλω να πω. Μόνο που η πίστη δεν εννοείται ως μια συμβατική οργανωμένη κοινωνικά πίστη που παραπέμπει σε θρησκεία. Είναι η πίστη που ενεργοποιείται απ τη θέληση όπως ο αθλητής που θέλει να κερδίσει το πρωτάθλημα, πιστεύει ότι μπορεί να το κάνει, αλλιώς δεν έχει νόημα να προσπαθήσει καν. Άλλο “ΘΑ ήθελα να κερδίσω το πρωτάθλημα αλλά δεν πιστεύω ότι μπορώ” και άλλο “ΘΕΛΩ να κερδίσω το πρωτάθλημα γι’ αυτό πιστεύω ότι μπορώ”. Γιατί είπαμε αν θέλεις αλλά δεν πιστεύεις, δεν έχει νόημα. Είναι η “πίστη” που εκφράζει κι ο Μπιλ Γκέιτς μέσα απ΄το δικό του πρίσμα ότι ο κόσμος είναι΄ήδη καλύτερος και πιστεύει ότι μπορεί να γίνει ακόμα καλύτερος με τη δική του εκδοχή του τι σημαίνει “καλύτερο”. Το πιστεύει πάντως γιατί αυτό ΘΕΛΕΙ. Τώρα θυμήθηκα ότι ειχα αναφερθεί πολύ παλιότερα στη σχέση ανάμεσα στη θέληση και την “πίστη”. Η πίστη είναι αυτονόητο συνεπακόλουθο της θέλησης. Φυσικό κι όχι μεταφυσικό μέγεθος.
Η ορμητικότητα για την οποία ρωτάς προκύπτει κι αυτή από διάφορους παράγοντες. Σε κάποιο βαθμό είναι και ιδιοσυγκρασιακή. Δηλαδή υπάρχουν άνθρωποι που είναι παθητικοί και δεν νιώθουν καμιά ορμητικότητα προς καμιά κατεύθυνση, όσο και να τους παροτρύνεις. Μπορέι να είναι και φοβερά καταπιεσμένοι αλλά ας δεχτούμε ότι κάποιοι , ακόμα κι αν τους απελευθερώσεις απλώς “δεν θέλουν” τίποτα. Παθητικοι σε όλα τα επίπεδα. Αυτός είναι κι ένας σοβαρός λογος κατάρριψης της θρησκευτικής ιδεολογίας περί προσωπικής σωτηρίας . Κάποιος που έχει εκ γενετής ή εξ’ ανατροφής σοβαρότατο έλλειμμα βουλητικής νοημοσύνης, πως θα κριθεί ; Είχα ασχοληθεί πάρα πολύ παλιά μ’ αυτό το φαινόμενο, και κατέληξα ότι απλώς δεν το ‘χουν. Εδώ όμως μιλάμε γι’ αυτούς που το ΄χουν -όχι για το πώς θα γίνουν “όλοι” κάτι συγκεκριμένο. Μετά, η ορμητικότητα ενισχύεται απ την απέχθεια για την μαθηματική λογική που συνθλίβει έμβια όντα. Είναι μια ωθητική κατ’ αρχάς δύναμη. Στη συνέχεια η ορμητικότητα ενισχύεται θετικά όταν αναπτύσσονται ιδέες σχέσεις όνειρα οράματα ευχάριστα για την “ψυχή” τον συναισθηματικό κόσμο που προσδίδουν την αίσθηση του βαθέος “νοήματος”.Εδώ θα συμπεριλάβω και την “εμπνευση” που είναι η ξαφνική ενεργοποίηση νοητικών κυκλωμάτων, με γρήγορη σκέψη , νοητικούς συνδυασμούς κι αποκατάσταση λειτουργικών αποκλεισμών. Η έμπνευση ενεργοποιείται όταν η σκέψη έχει μόλις αρχίσει ν’ αυτο-οργανώνεται. Είναι τόσο έντονη εμπειρία συνοδευόμενη από ευφορία που είναι απολύτως κατανοητό γιατί αποδίδεται λανθασμένα σε μεταφυσικά/θρησκευτικά αίτια. Ακόμα πιο πολύ ενισχύεται η ορμητικότητα όταν προστίθενται ευχάριστες συμπτώσεις που παράγει το σύμπαν.Θυμάσαι που λέγαμε παλιά για τις συμπτώσεις ; Ας πούμε προέκυψε αυτές τις μέρες να έχω αναπάντεχα μια εξαιρετικά μεστή συζήτηση από το απόγευμα μέχρι τις 4 το πρωι με νεαρό ενήλικα απ το περιβάλλον μου, που καταλάβαινε πολύ περισσότερα απ’ όσα μπορούσα να πω και που μου εξήγησε κάποια πολύ ενδιαφέροντα πράγματα για τον κόσμο της μουσικής σε σχέση με το σύμπαν. Ούτε που θα το φανταζόμουν ότι μπορούσε να γίνει τέτοια διεξοδική συζήτηση, τόσο αυθόρμητα και αβίαστα με κάποιον με τον οποίον έχω να μιλήσω εδώ και χρόνια πάνω σε οποιοδήποτε φιλοσοφικό θέμα.
Μετά το προσγειώνεις : “(Βασικα “προσπαθειες” προς ποια κατευθυνση ? Να κατσει κανεις απεναντι σε μια περιπτωση δυστυχιας ή πόνου και να αυτοερεθιζει την συμπονια του σκορπιζοντας κροκοδειλια δακρυα? ).”
Μα ρε Νικόλα, αν έχεις παραμείνει κροκόδειλος, φυσικά θα χύνεις κροκοδείλια δάκρυα – να σαν τον Γκέϊτς που αφού έχει καταπιεί ολόκληρη τη καμήλα μαζί με τις τρίχες και τις οπλές μετά διϋλίζει τον κώνωπα και σκέφτεται πως ο κόσμος μας χρειάζεται και λίγο συναίσθημα, όχι μόνο μαθηματικά. Οπότε αυτός και η γυναίκα του ιδρύουν φιλανθρωπικά ιδρύματα. Δηλαδή αφού έχτισε μια αυτοκρατορία στις πλάτες τεχνολογικών σκλάβων τώρα κάνει φιλανθρωπίες, φαντάζομαι με την αντίστοιχη φορολογική ελάφρυνση. Εντάξει, απ τα ολότελα καλή και η Παναγιώταινα, αλλά δεν είναι αυτό δυνατόν ν’ αποτελεί λύση στο υπαρξιακό πρόβλημα δισεκατομμυρίων υπάρξεων. Αυτού του είδους το συναίσθημα εντάσσεται στον συναισθηματισμό.Είναι το συναίσθημα που μεταφορτώνεται στην Σοφία την ρομποτίνα για να της προσδίδεται μια επίφαση γενικής ανθρώπινης νοημοσύνης αφού είπαμε, ακόμα και η μαθηματική λογική δεν μπορεί να υπάρξει απολύτως αποστειρωμένη απ την συναισθηματική νοημοσύνη. Αλλά εδώ η συναιθσηματική νοημοσύνη είναι απλώς η επικάλυψη της τούρτας, δεν έχει μια δική της δυναμική. Πρακτικά, είπαμε, στέκεσαι απέναντι στη δυστυχία συγκεκριμένων ανθρώπων και αφού μπεις στη θέση τους ας πούμε ότι κάνεις ό, τι μπορείς να τους ελαφρύνεις τον πόνο. Όντας μέσα σε μια θάλασσα δυστυχίας σ’ έναν απάνθρωπο κόσμο, το πιθανότερο είναι να εκπλαγούν απίστευτα από την όποια προσφορά σου και να είναι υπερευγνώμονες μέσα στη δυστυχία τους για την όποια προσφορά. Αλλά ακόμα κι όταν θα έχεις εξαντλήσει τις προσωπικές σου δυνατότητες και την καλή χρήση των όποιων γνωριμιών σου για την όποια συμπαράσταση, δεν πρέπει να φύγεις με την ικανοποίηση ότι έκανες έναν άνθρωπο λίγο πιο χαρούμενο, γιατί η ευγνωμοσύνη του είπαμε είναι εν σχέσει προς το αναμενόμενο δεδομένης της κατάστασης του κόσμου. Στη πραγματικότητα, ένας και μόνο άνθρωπος έχει ανάγκη από πάρα πολλά πράγματα για να είναι ευτυχισμένος και να έχει ίσες ευκαιρίες στη ζωή (βέβαια το singularityNET στο οποίο παρέπεμψα παραπάνω του υπόσχεται ότι θα έχει ίσες ευκαιρίες πρόσβασης στα οφέλη της τεχνητής νοημοσύνης, αλλά επαφίεμαι στην συναισθηματκή σου νοημοσύνη να καταλάβεις πόσο χαζό είναι αυτό…). Σύντομα λοιπόν καταλαβαίνεις ότι όσο διάστημα εξαντλείς τις δυνατότητές σου να βοηθήσεις ουσιαστικά έναν και μόνο άνθρωπο, έχουν έρθει στο κόσμο δισεκατομμύρια νέοι άνθρωποι κάτω από άθλιες συνθήκες για τις οποίες δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.Και έχουν μία και μόνη ζωή. Κάποιοι δεν θα δουν ποτέ τα χρώματα της φύσης, κάποιοι δεν θ’ ακούσουν ποτέ τους ήχους της μουσικης ή και τη φωνή των παιδιών τους και πάει λέγοντας. Ε, πόσο πια μυαλό χρειάζεται για να καταλάβει κανείς ότι το όλο σύστημα του κόσμου είναι μη συμβατό με το πραγματικό συναίσθημα ; Απέναντι σ’ αυτή τη συνειδητοποίηση έχει κανείς δύο επιλογές. Να συμβιβαστεί μ’ αυτό και να πει “δεν τα ‘φτιαξα εγώ έτσι τα πράγματα,οπότε γιατί να πολυσκοτίζομαι, θα βοηθάω ίσα για να νιώθω καλά με τον εαυτό μου να μη θεωρηθώ απάνθρωπος”, ή να ψάξει να βρεί τι στο καλό συμβαίνει γενικότερα, και τελικά συμπαντικά. Βέβαια η μαθηματική λογική που νοιάζεται ρεαλιστικά και προσγειωμένα για τους ανθρώπους χωρίς να πετάνε τα μυαλά στα σύννεφα έχει τις δικές της συμπονετικές λύσεις για όλα τα προβλήματα. https://www.youtube.com/watch?v=LcDWigVV6tA
Και ρωτάω τώρα Νικόλα, τι είναι πιο εύκολο ; Να “αυτοερεθίζεις το συναίσθημά σου” όπως υποτιμητικά είπες ή να ερεθίσεις την Αρμονία την Ρομποτίνα ; Πρόσεξε τις επιλογές ονομάτων για τα ρομποτ. Σοφία, Αρμονία – ό, τι δηλαδή λείπει απ τον κόσμο σαν να μας εμπαίζουν.
Οταν λοιπόν μέσα από σύγχρονους ανθρώπους ενεργοποιηθεί ένα πραγματικό συνάισθημα το οποίο αρχικά δημιουργεί ισχυρότατο πόνο – κάτι που δεν μπορεί να νιώσει η τεχνητή νοημοσύνη παρά μόνο ως απομίμηση – τότε πάμε σε κάτι πιο γενικό ας πούμε : http://www.mixanitouxronou.gr/i-iroiki-katiki-tou-leningkrant-pou-den-paradothikan-antexan-900-meres-poliorkias-trogontas-piramatozoa-soupes-apo-dermata-ke-ptomata/
Όσο και να φαίνεται μακρινό, δεν είναι γιατί εκτός του ότι υπάρχουν και σήμερα παρόμοιες καταστάσεις παρά την ιλιγγιώδη ανάπτυξη του πολιτισμού, τίποτα δεν μας προστατεύει από τις συνέπειες ενός γενικού αποκλεισμού πραγμάτων στα οποία στηρίζεται η σύγχρονη ζωή. Φαντάσου μόνο κάποιοι να καταστρέψουν το ίντερνετ σε κεντρικές εγκαταστάσεις. Επιχειρήσεις, τράπεζες, υπηρεσίες, τα πάντα θα καταρρεύσουν μέσα σε λίγες μέρες και θα είναι θέμα εβδομάδων μέχρι η αγωνία των ανθρώπων για τις απώλειες και τον εγκλωβισμό να μας ειστρέψει στην προ-κροκοδείλια εποχή. Βεβαίως μετά θα βρεθεί ξανά η άκρη, αλλ’ αφού πρώτα θα έχει επέλθει μια αδιανόητη κόλαση. Αφού μελετήσεις λοιπόν τι συνέβαινε στο οικείο σου Λενινγκραντ, και να προσπαθήσεις να το νιώσεις, το επόμενο βήμα είναι όχι τα κροκοδείλια δάκρυα ή η ανθρώπινη παραίτηση αλλά η πλήρης αναπροσαρμογή της λογικής σου. Τέρμα τα παραμύθια για την πρόοδο και την εξέλιξη και κοιτάς μπροστά σ’ αυτά τ’ αδιανόητα, μια εξίσου αδιανόητη λύση. Όχι κουκουρουκου,αλλά ψάχνοντας για την ύπαρξη ρωγμών στο όλο σύστημα. Πολιτισμικό και συμπαντικό , έχοντας τη γνώση πια ότι αυτά συνδέονται άρρηκτα.
Αυτά με φέρνουν στα υπόλοιπα που έγραψες στο 153 σου , τα οποία μου φάνηκαν λίγο μπερδεμένα. Είπαμε, ότι η ριζική μεταβολή της κατεύθυνσης ενός ανθρώπου, δεν προκύπτει απλώς απ’ τη γνώση κάποιων πραγμάτων. Πρώτα υπάρχει μια ιδιοσυγκρασιακή προϋπόθεση έστω κι’ αν δεν εκφραζόταν από την αρχή. Το ντουβάρι το γεννημένο ντουβάρι εννοείται ότι δεν μπορεί να κινητοποιηθεί με τίποτα. Αλλά δεν μας νοιάζει αυτό, γιατί το ζητούμενο αποτέλεσμα αν και όποτε υπάρξει, δεν προϋποθέτει κάθε άνθρωπος να συμμεριστεί την συναισθηματική νοημοσύνη. Έτσι κι αλλιώς το πρόβλημα είναι συμπαντικών διαστάσεων οπότε η μόνη ελπίδα είναι αν υπάρχουν ΕΓΓΕΝΕΙΣ μηχανισμοί και δυνατότητες του σύμπαντος -της φύσης- που μία μερίδα μόνο των ανθρώπων που “το ‘χουν” από φυσικού τους να συναισθάνονται, να μπορούν να τις απελευθερώσουν. Μια κρίσιμη μάζα που δεν ξέρουμε ούτε πόσοι θα είναι, ούτε ποιοί, ούτε πότε.Απλώς κάνουμε το μόνο που μπορούμε. Το νόημα της συζήτησης έγκειται στο ότι παρ’ όλο που υπάρχουν άνθρωποι που κατά βάθος έχουν τη δυνατότητα να συναισθάνονται και να σκέφτονται διαφορετικά, βρίσκονται εγκλωβισμένοι στα γρανάζια της μαθηματικής νοημοσύνης ή στον συμβιβασμό επειδή τους έχει πάρει από κάτω. Ή επειδή από ανωριμότητα έχουν μπλέξει τα μπούτια τους. Δεν κατάλαβα από που κι ως που συμπεραίνεις ότι μόνο σε περιπτώσεις ψυχοπαθολογίας μπορεί να βιωθεί μια ριζική μεταβολή. Ίσα-ίσα που εκεί είναι πιο απίθανο να συμβεί γιατί συχνά δεν πρόκειται απλώς για λειτουργικές διαταραχές από κακό συντονισμό των συνιστωσών του ψυχισμού αλλά για αντικειμενικές βιολογικές αλλοιώσεις που πιο δύσκολα θεραπεύονται. Αφού λοιπόν έχει κανείς ενεργοποιήσει μέσα του τη συναισθηματική νοημοσύνη, στη συνέχεια, η κατανόηση μερικών γενικών πραγμάτων βοηθάει στο να διευρύνει τους ορίζοντές του και ν’ ανακαλύπτει τους όποιους επιπλέον βαθμούς ελευθερίας της σκέψης και της επιθυμίας. Μπορεί πλέον να κατευθύνει την συναισθηματική του νοημοσύνη προς κάθε ευένδοτο σημείο του μάτριξ. Όπως το νερό ανακαλύπτει κάθε δυνατή ρωγμή στη δεξαμενή που το συγκρατεί, όσο μικρή και να είναι η ρωγμή. Δηλαδή δεν είναι απλή γνώση που του προσδίδει την μεταβολή, αλλά η αρχική επιθυμία που μέσα και από τη γνώση αλλά όχι ΜΟΝΟ μέσα απ’ αυτήν, ανακαλύπτει νέες πιθανές διαδρομές και διεξόδους. Ούτε σημαίνει πως κάποιος που διέρχεται την μεταβολή αυτή γίνεται υπεράνθρωπος ή τέλειος άνθρωπος. Καμμία σχέση – βελτιώνεται μεν αλλά το κυριότερο είναι ότι ανακαλύπτει νέες πιθανότητες λύσης, έχει μια άλλη δυναμική. Άλλωστε όσο ισχύουν οι τρέχουσες συνθήκες είναι φύσει αδύνατον ακόμα κι ο άγιος να είναι “τέλειος άνθρωπος”.
Όπως λοιπόν στις επιστήμες και γενικότερα στη μαθηματική λογική επιτρέπεται η χρήση φανταστικών αριθμών, φανταστικών θεωριών, φανταστικώ θεωριών και φανταστικής σκοτεινής ενέργειας, για να μην αναφερθούμε και στις φανταστικές σταθερές, ε νισάφι πια και η συναισθηματική νοημοσύνη δικαιούται να φέρει στην εξίσωση κάποια φανταστική ενέργεια ή σωματίδια που φέρουν όλως διάφορες ιδιότητες από τα αντίστοιχα της τρέχουσας φυσικής. Αυτό στο πλάισιο της υπόθεσης εργασίας, κατ’ αρχάς. Θα μου πεις σε κάποιο σημείο δεν χρειάζεται και πάλι ένα άλμα (έστω κι αν είναι μικρότερο εν σχέσει προς τις θρησκείες) “μαγικής σκέψης” ; Μα φυσικά, όπως ακριβώς και η “αντικειμενική” επιστήμη κάνει όχι μόνο άλματα πίστης αλλά και μαγικής σκέψης σε κάποιο βαθμό, ιδίως όταν πλησιάζουμε τα κρίσιμα ερωτήματα. Μάλιστα από πολύ παλιά είχε γίνει η σύνδεση μαγείας κι επιστήμης. Κι όχι απλώς γιατί η μαγεία εκμεταλλευόταν φυσικούς νόμους που δεν γνώριζε ακόμα η επιστήμη, αλλά γιατί όταν η επιστήμη φτάνει στ’ άκρα κάνει η ίδια λογικά άλματα που προσιδιάζουν στη μαγική σκέψη. Έρχεται μετά εκ των υστέρων προσπαθώντας να τα τεκμηριώσει. Ε, το ίδιο θα κάνουμε κι εμείς – λογικό άλμα όπου αυτό είναι απολύτως αναγκαίο και περιμένουμε την τεκμηρίωση στην περίπτωση που όπου και αν παρατηρηθεί αντικειμενική ουσιαστική αλλαγή που θα την δούνε όλοι. Γι’ αυτό λοιπόν χρειάζεται και η γνώση έστω σε γενικές γραμμές, για να περιορίζεται το άλμα πίστης στο απολύτως αναγκαίο. Αλλιώς αν η πίστη είναι εφ’ όλης της ύλης , δεν είναι παρά μια θρησκεία που αδυνατεί να βρεί το κρίσιμο σημείο ένωσης του “πριν” με το “μετά”. Τα αποδίδει όλα ακρίτως με λογικά άλματα σε κάθε σημείο όπως π.χ. θα έρθει ένας σωτήρας που εν ριπή οφθαλμού θα τα κάνει όλα μαγικά και τέλεια. Γι αυτό και δεν έρχεται ποτέ σωτήρας. Οχι ότι περιμένω σωτήρα, αλλά θέλω να πω ότι αν κάπου πρέπει να βάλουμε το τουβλάκι λέγκο που ονομάζεται “μαγική σκέψη ή λογικό άλμα ή κβαντικό άλμα”, πρέπει να βρούμε ακριβώς που πρέπει αυτό να τοποθετηθεί για να έχουμε ένα λειτουργικό μοντέλο.
Στη προκειμένη περίπτωση, το λογικό άλμα τοποθετείται μόνο στο σημείο όπου [αφού έχουμε κάνει όλη τη προεργασία να νιώσουμε και να κατανοήσουμε το πρόβλημα , (έστω αν όπως λες σωστά η “κατανόηση” είναι απλώς η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι)]- χρειάζεται να υπάρχει κάτι εγγενώς μέσα στο σύμπαν ικανό να ενεργοποιηθεί από πραγματική συναισθηματική ενέργεια τέτοια όμως που να έχει πλήρη επίγνωση του μεγέθους του προβλήματος. Αυτό μπορεί να είναι κάποιο άγνωστο είδος σωματιδίου μη μετρήσιμου με τις γνωστές μεθόδους επειδή έχει τελείως διαφορετικές ιδιότητες από τις αναμενόμενες ή κάποια αντιστοιχη συμπαντική ενέργεια που βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση αλλά επίσης με τελείως άλλες ιδιότητες. Και φυσικά , δεν αναφέρομαι στη συναισθηματική ενέργεια της τεχνητής νοημοσύνης ή των ανατολικών θρησκειών που είναι κάτι παρόμοιο. Αυτό ειναι απλώς παραπλανητικό κακέκτυπο.
Θα τολμούσα να πω ότι μόνο ο χριστιανισμός ή ο φιλοσοφικός ανθρωπισμός σε κάποιες περιπτώσεις και σε κάποιο βαθμό προσέγγισαν αυτή την ιδιαίτερη ποιότητα συναισθηματικής ενέργειας, αλλά ο μεν την απενεργοποίησε πλήρως στη συνέχεια τοποθετώντας ένα παχυλότατο στρώμα μονωτικού υλικού ανάμεσα στο ανθρώπινο συναίσθημα και στους αντίστοιχους άγνωστους παράγοντες του σύμπαντος με όλη τη μυθολογία και την ανεδαφική ανθρωπολογία και τον παλατωνισμό και τον δυϊσμό κλπ κλπ που έσερνε μαζί του. Ο δε ανθρωπισμός, δεν κατόρθωσε να σπασει το ….φράγμα του ήχου ώστε να καταστεί “ακουστός” απο το σύμπαν προς πιθανή ενεργοποίηση των εγγενών του δυνατοτήτων. Ο ντετρμινισμός στη χοντροκομμενη του εκδοχή ήταν κι’ αυτός ένα παχυλότατο στρώμα μονωτικού υλικού.
Εννοείται πως αν δεν υπάρξει αποτέλεσμα κάποια στιγμή μέσα απ’ όλη αυτή τη λογική τέτοιο που να είναι ορατό κι αισθητό απ’ όλους ανεξαιρέτως ακόμα κι απ τα ζώα – τότε τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα έχει αξία. Δεν προτείνω δλδ κάτι σαν φιλοσοφία ή θρησκεία που μπορέι να συνεχίζει να υφίσταται ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Απλώς το δύσκολο εδώ είναι να παραμετροποιηθεί το πείραμα. Πότε ακριβώς θα πειστούμε και ποιοί, ότι έχουν γίνει οι μέγιστες δυνατές προσπάθειες από αρκετούς ανθρώπους για ικανό χρονικό διάστημα και με όλες τις προϋποθέσεις ώστε να μπορούμε να πούμε “απέτυχε”. Πάντως αναγκαστικά, ο καθένας που θα επιχειρήσει αυτή τη διαδρομή θα πρέπει να εξαντλήσει πλήρως τα δικά του προσωπικά όρια και να κρίνει αναλόγως πότε “δεν πάει άλλο” για τον ίδιο. Πάντως αν προστεθούν αρκετοί που θα έχουν εξαντλήσει τα όρια του πειράματος και που όλοι καταλήγουν στο “δεν” τότε μάλλον “δεν”. Αλλά τότε, θα μπορούμε να λάβουμε ο καθένας τα μέτρα του απέναντι σ’ ένα πλήρως ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΑ αναίσθητο σύμπαν. Δεν θα πιστεύουμε πια στους μύθους του πολιτισμού των επιστημών, των φιλοσοφιών και των θρησκειών και να τροφοδοτούμε το αναίσθητο σύμπαν με νέες υπάρξεις προς κατανάλωση.
Για το 156 σου, ναι αυτά που είπες ήθελα να δεις. Ότι το : τι είναι εφικτό και τι όχι, εξαρτάται απ’ το κοσμικό μοντέλο που έχουμε κατά νου. Το αν είναι ντε φάκτο κλειστό σύστημα ή ανοιχτό ή διαρκώς αυτοδημιουργούμενο παίζει αρκετά μεγάλο ρόλο στο πως αντιλαμβανόμαστε τη δυνατότητά μας να αλληλεπιδράσουμε με τους μηχανισμούς του σύμπαντος και με ποιόν τρόπο.Και κυρίως ήθελα να δεις εκεί που λέει ότι πιθανώς και οι φυσικοί νόμοι να υπόκεινται και οι ίδιοι σ’ εξέλιξη. Όχι ότι οι όποιες “θετικές αποφάνσεις” μερίδας της επιστήμης για ένα πιο εύπλαστο σύμπαν μας κινητοποιούν από μόνες τους -αλλά τουλάχιστο αν έχουμε ήδη μια κατεύθυνση προς τα κει αφαιρείται η αποπνικτική ατμόσφαιρα του απολύτως ντετερμινιστικού και νεκρικού σύμπαντος που λειτουργεί αποτρεπτικά σε κάθε προσπάθεια διερεύνησης δυνατοτήτων.
Να σημειώσω δε ότι ιδέες επιφανών κατα τ’ άλλα επιστημόνων όπως Λάνζα, Έβερετ και Πένρόουζ, όπως εδώ https://www.anixneuseis.gr/?p=181775 που το χω δει και αλλού είναι άκρως εκνευριστικές για την απίθανη προχειρολογία τους και την σκόπιμη ασάφεια. Δεν είναι δυνατόν επιστήμονες που παίζουν κάθε μέρα στα δάχτυλα αριθμούς και ορισμούς απίθανης ακρίβειας και λεπτομέρειας να έρχονται με τέτοιες αδιανόητες χοντροκοπιές όταν χειρίζονται ορισμούς εννοιών όπως συνείδηση κλπ. Είναι εδώ απολύτως σύμφωνοι με τις θεολογικές και φιλοσοφικές ταχυδακτυλουργίες που σκοπό έχουν να συσκοτίσουν και να σκλαβώσουν παρά να διαφωτίσουν και να απελευθερώσουν. Όχι μόνο βρίσκονται εντός του Μάτριξ αλλά μάχονται να επεκτείνουν τα όριά του. Είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσουν φαίνεται στο μαθηματικό σύμπαν για την επιτυχία τους….
Αλλά επεξηγήσεις πάνω σ’ αυτό σ’ επόμενη φάση αφού κάνεις ένα συμμάζεμα του χάους που απλώθηκε μπροστά μας στα τλευεταία ποστς.
Καλή χρονιά και πάλι. Ό, τι γράψεις θα το δω μάλλον από την άλλη βδομάδα. Εύχομαι μόνο να είσαι ακόμα κάπου εδώ γύρω και να μη κάνω μονόλογο…..
Διόρθωση:
“Όπως λοιπόν στις επιστήμες και γενικότερα στη μαθηματική λογική επιτρέπεται η χρήση φανταστικών αριθμών, φανταστικών θεωριών, φανταστικών ΣΩΜΑΤΙΔΙΩΝ…….”
Μεχρι να απαντησω δες Ερωτων το παρακατω βιντεο, εκτος βεβαια αν ειδες ηδη και αυτο.
https://www.ted.com/talks/frans_de_waal_do_animals_have_morals
ΥΓ Εχει πλακα στο τελος στο επισοδιο για την διαμαρτυρικη απαιτηση αποκαταστασης της “κοινωνικης δικαιοσυνης” στο μοιρασμα των αγγουριων και σταφυλιων
Χα, χα, καταπληκτικό, όχι δεν το είχα δει , αλλά βρήκα την παρούσα σου ανάρτηση ενώ ετοιμαζόμουν να σου στείλω αυτό για να δεις πως οι Γάλλοι πατάνε κι αυτοί το κουμπί των βίντεο επίπεδης γης,ας πούμε…..https://www.anixneuseis.gr/?p=182531&cpage=1#comment-664269
Κι’ ενώ ήθελα να σου πω για τους Γάλλους- στο λινκ που ανάρτησες, αν πρόσεξες σε κάποιο σημείο προς το τέλος λεει ότι όταν δημοσίευσε ο ομιλητής τα πειράματα/συμπεράσματά του, κάποιος άλλος επιστήμονας στα σχόλια του είπε “μα δεν μπορεί, η ιδέα της δικαιοσύνης προέκυψε μετά την Γαλλική Επανάσταση…. ” (ή κάπως έτσι). Γι’ αυτό δεν με σοκάρουν οι θεωρίες επίπεδης γης πια γιατί η απεραντοσύνη της συναισθηματικής ηλιθιότητας στον χώρο της επιστήμης/φιλοσοφίας/θρησκείας είναι ακόμα πιο τρομακτική. Όπως είχα πει αλλού ότι κινητοποιούμε διαστημόπλοιο για να μεταφέρουμε ένα πακέτο μακαρόνια στην Αφρική (δηλαδή είμαστε απόλυτα αναποτελεσματικοί κι ανοικονόμητοι) , έτσι και στα θεωρητικά θέματα έχουμε βουλιάξει τη γη μ’ έναν αδιανόητα μεγάλο όγκο απίστευτα ανιαρής φλυαρίας για ν’ “αποδείξουμε” αυτονόητα πράγματα που τα κατανοεί ένα πεντάχρονο.Δηλαδή απ τη μια η θρησκεία δεν μπορούσε να δει ότι αυτονόητα υπάρχει κάποιο είδος εξέλιξης που συνδέει όλα τα έμβια όντα αφού τρέφονται, αναπαράγονται και υποφέρουν με παρόμοιους τρόπους και προσπαθούσε να μας πείσει ότι ο άνθρωπος έχει ξεχωριστή καταγωγή και κατασκευή. Μα τότε, αν ήταν έτσι, γιατί να δημιουργήσει ο Θεός τα πρωτεύοντα ώστε να μοιάζουν τόσο ανατριχιαστικά πολύ με τον άνθρωπο ; Πλάκα και καζούρα μας έκανε ; Δηλαδή αυτή η παρατήρηση από μόνη της έπρεπε να έχει περιορίσει τη θεολογική παραγωγή εναντίον της εξέλιξης στο ελάχιστο , όχι 2500 χρόνια μετά να συζητάμε αν υπήρχε κοινός μηχανισμός εξέλιξης όλων των έμβιων όντων. Βεβαίως οι λεπτομέρειες της εξελικτικής διαδικασίας και των επιμέρους μηχανισμών είναι υπό συζήτηση, αλλά το αυτονόητο είναι ότι κάτι συνδέει όλα τα όντα. Κι εδώ θυμάμαι ένα παιδάκι που κάποτε αναφώνησε με χαρούμενη έκπληξη όταν μια γάτα το κοίταζε στα μάτια διερευνητικά :” Μα είναι σαν άνθρωπος!”. Δηλαδή το πεντάχρονο μπορούσε να διακρίνει την ομοιότητα μιας γάτας και του ανθρώπου και κοτζάμου άγιοι και θεολόγοι δεν μπορούσαν να αξιολογήσουν την ομοιότητα ενός γορίλα ή ενός χιμπατζή με τον άνθρωπο καίτοι οι ομοιότητες είναι πάρα πολύ περισσότερες. Κλαίω τα δέντρα που κόπηκαν για την διεξαγωγή τέτοιων ηλίθιων όσο και ατέρμονων “διαλόγων” δια του γραπτού λόγου, γι’ αυτονόητες παρατηρήσεις…. Απ’ την άλλη έχουμε
τους φωστήρες επιστήμονες και φιλοσόφους που όπως είπε αυτός στο βίντεο, προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι ο μοναδικός νόμος που κινεί τη φύση είναι ο εγωκεντρισμός και ο εξ’ αυτού ανταγωνισμός με αποτέλεσμα να προσπαθούν να εδραιώσουν τον ανθρώπινο βίο πάνω σ’ αυτές τις αρχές, με τα γνωστά ζουγκλοειδή αποτελέσματα.Μα όποιος έχει ελάχιστα ασχοληθεί με τα ζώα όπως κι ένα 5 χρονο γνωρίζει ότι είναι ικανά γι’ απίστευτες εκδηλώσεις συναισθηματικής νοημοσύνης η οποία σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί απλώς προέκταση και τερτίπι της πρακτικής (α-συναισθηματικής) νοημοσύνης. Άλλα αμέτρητα εκατομμύρια τετραγωνικά δασών για να διεξαχθούν ατέλειωτοι διάλογοι επί χάρτου για το αυτονόητο : ότι το συναίσθημα δεν επινοήθηκε απ την θρησκεία ή τη κοινωνία για να ελέγχει τους ανθρώπους αλλά είναι εγγενές χαρακτηριστικό της φύσης των όντων. Σημασία έχει αυτό που λέει ο ομιλητής στο τέλος – να γίνει μια ερμηνεία απ τα κάτω προς τα πάνω.
Άσχετο αλλά φανταστικό , ο ορισμός της ‘χαρούμενης επιστήμης’ (τίτλος του βιβλίου του Νίτσε):
Bohemian Gravity διασκευή του τραγουδιού των Queen μ’ ενσωμάτωση στίχων ΦΥΣΙΚΗΣ !
https://www.youtube.com/watch?v=2rjbtsX7twc
Παρεμπιπτόντως νομίζω ότι αυτό το τραγούδι του Μέρκιουρι αναφέρεται στον Νίτσε,
Και εγω Ερωτων εχω αντιστοιχη απορια, γιατι τοσο κολλημα μεχρι και σημερα στο θεμα της φυσικης εξεληξης και γιατι την βλεπουν καποιοι ως αντιθετη στα θρησκευτικα “πιστευω” τους ωστε την καταπολεμανε με πεισμα . Οποιοσδηποτε αγροτης αιωνες πριν και της αρχαιοτητας πετουσε το σπορο στην γη και εβλεπε πως απο ενα μικρο σπορο μεγαλωνει ενα φυτο ολοκληρο. Και δεν του περνουσε το σκεπτικο οτι το φυτο απο το σπορο πρεπει οποσδηποτε να κατασκευαζει καποιος θεος ή αντιθετως οτι η αμεσα παρατηρησιμο φαινομενο αυτοεξεληξης του σπορου ειναι αντιθετη της πιστης του στις θεοτητες. Ή γαστρωνε την γυναικα του και περιμενοντας τον απογονο να γενηθει δεν σκεφτοταν πως το μωρο του συναρμολογειται κομματι-κομματι μεσα στην κοιλια της γυναικας του απο καποιον θεο. Δηλαδη η αυτη καθ’ αυτη ιδεα οτι κατι συνθετο μπορει να παραχτει απο κατι απλο με αυτονομο φυσικο τροπο χωρις εξοθεν θεικη παρεμβαση ηταν θεμα αμεσης εμπειριας και μαλλον ουτε στις προτογονες κοινωνιες δεν θεωρηθηκε ως κατι αντιθετο της πιστης στις θεοτητες. Ενω με το θεμα της καταγωγης του ανθρωπου στις “βιβλικες” κοινωνιες για καποιο λογο εχει γινει σκανδαλο. Μεχρι και σημερα δηλαδη στην Αμερικη ειδικως οι ευαγγελιστες υπεραποσχολουνται με το θεμα αυτο. Ειδα ενα βιντεακι με εναν παλαβομενο ευαγγελιστη να τρεχει με καμερα στους δρομους και να ρωταει θυμομενος “πιστευετε στην θεωρεια εξεληξης?” Και οταν του ελεγαν “ναι πιστευω” ρωτουσε ” Μπορειτε να το αποδειξετε πειραματικα? Όχι? Αρα δεν ειναι αποδειξιμο! Τί θα πειτε τωρα?”….και αλλοι τον κοιτουσανε με απορια (“πειραματικη” αποδειξη της εξεληξη ε…).
Εγω παντως αναρωτιεμαι τί κρισιμη σημασια για καποιον μπορει να εχει αν ο Θεος κατασκευασε τον ανθρωπο εκ του μηδενως ή σχεδιασε απλως τις αρχικες προδιαγραφες του συμπαμτος που οδηγησαν στην εμφανηση του ανθρωπου δια της φυσικης εξελιξης ή αν, ως ενδιαμεση εκδοχη, εκανε καποιες εκτων υστερων απαραιτητες κρισιμες παρεμβασεις στα πλαισια της φυσικης εξελυξης . Γιατι ομως να ξεσκιζεται κανεις για την πρωτη εκδοχη αγνοοντας τα επιστημονικα δεδομενα μονο και μονο για να ερμηνεψει κυριολεκτικα την βιβλικη περιγραφη της δημιουργειας?
Ενταξει ας θεωρησουμε οτι η θεωρεια της φυσικης εξελυξης δεν ειναι αποδειξιμη αμεσα οπως λεει ο προαναφερομενος ευαγγελιστης και ας παρουμε την εκδοχη οτι ο Θεος πραγματι κατασκευασε τον ανθρωπο και τα αλλα ειδη εκ του μηδενως. Τί θα πει κανεις ομως για το “πειραματικα” και αμεσα παρατηρησιμο γεγονος οτι ο ανθρωπινος εγκεφαλος δεν διαφερει σε τιποτα ουσιαστικο απο το εγκεφαλο ενος χιμπατζη παρα μονο με καποια ποσοτικα χαρακτηριστικα του μεγεθους καποιων κρισιμων εγκεφαλικων δομων. Εχουμε δηλαδη σχεδον ιδιες εγκεφαλικες δομες μεχρι και παραμικρες λεπτομεριες, εχουμε ακριβως ιδιου ειδους πενιντα και κατι ειδη νευρονικων κυτταρων κοκ. Αυτη η αποδεδειγμενη ομοιοτητα με τα ζωα δεν ενοχλει καποιους ενω ενοχλει η ιδεα της αυτονομης φυσικης εξελιξης??? Περιεργο φαινομενο.
Τελος παντων συμφωνω, με αυτα που λες πως χρειαστηκε τοσος επιστημονικος κοπος για επιβαιωθει κατι που ακομη και ενα παιδι παρατηρει αμεσα ως ομοιοτητα και ξαφνιαζεται οτι τα ζωα ειναι σαν ανθρωποι. Εγω βεβαια οταν ημουν μικρος και εβλεπα τετοιες εκδηλωσεις της “ανθρωπιννς” συμπεριφορας στα ζωα σκεφτομουν ακριβως το αντιθετο δηλαδη ” μαα… οι ανθρωποι τελικα ειναι σαν τα ζωα..” αλλα ενταξει ημουν λιγο αναποδο παιδι. Εκ των υστερων βεβαια καταλαβαινω οτι η τοτε ” αναποδη” προσεγγηση μου εχει ενα αντικρισμα στην πραγματικοτητα. Τελικα τα περισσοτερα στοιχεια που κοινως θεουρουντε καθαρα πολιτισμικα ανθρωπινα και κοινωνικα και οταν εντοπιζονται στα ζωα τοσο ξαφνιαζουν τον παρατηρητη, στην πραγματικοτητα ειναι καθαρα “ζωωδη”.
ΥΓ ” Απ’ την άλλη έχουμε τους φωστήρες επιστήμονες και φιλοσόφους που όπως είπε αυτός στο βίντεο, προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι ο μοναδικός νόμος που κινεί τη φύση είναι ο εγωκεντρισμός και ο εξ’ αυτού ανταγωνισμός με αποτέλεσμα να προσπαθούν να εδραιώσουν τον ανθρώπινο βίο πάνω σ’ αυτές τις αρχές, με τα γνωστά ζουγκλοειδή αποτελέσματα.Μα όποιος έχει ελάχιστα ασχοληθεί με τα ζώα όπως κι ένα 5 χρονο γνωρίζει ότι είναι ικανά γι’ απίστευτες εκδηλώσεις συναισθηματικής νοημοσύνης η οποία σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί απλώς προέκταση και τερτίπι της πρακτικής (α-συναισθηματικής) νοημοσύνης.”
Καπου εχεις δικιο Ερωτων σε καποιο σταδιο η επιστημονικη και η φιλοσοφικη κοινωτητα λιγο εχασε μπαλα με υπερβολικα μονοπλευρη προσεγγηση των κινητρων της συμπεριφορας των ζωων και του ανθρωπου εξηγοντας τα σε βαθος ως παντα καθαρα “εγωιστικα”. Ειναι μια απλοποιηση δεν το συζηταμε. Καλως ή κακως ομως αλλα ειναι γεγονος οτι οι μηχανισμοι της συναισθησης του αλλου, της συμπονιας, της συνεργασιας κοκ εμφανηστηκαν στην εξελυξη πραγματι απλως ως εργαλειο της εξυπηρετησης των εγωκεντρικων ανταγονιστικων μηχανισμων (ή οπως λες εσυ ως “απλώς προέκταση και τερτίπι της πρακτικής (α-συναισθηματικής) νοημοσύνης”). Ομως το θεμα ειναι, οπως ελεγα και προηγουμενως, οτι αυτοι οι δευτερογενεις μηχανισμοι αφου εμφανησθηκαν και εξελυχτηκαν αποκτησαν καποια σχετικη λειτουργικη αυτονομια και ειναι ικανα που και που να ερθουν σε συγκρουση και να περιοριζουν τους βαθυτερους μηχανισμους στις εγωιστικες διεκδικησεις τους. Ως αποτελεσμα ενα ανωτερο ζωο μπορει κατα περιπτωση να κινηθει και απο καθαρα αλτρουιστικα κινητρα πχ οδηγουμενο απ αυτη καθ αυτη την συμπονια χωρις η πραξη του να εχει εκεινη την στιγμη αλλα “εγωκεντρικα” κινητρα απο πισω.
(τί εγωκεντρικα κινητρα θα μπορουσε να εχει πχ το σκιλι που προσπαθουσε να σωσει τα ψαρια σ εκεινο βιντεο??? Ήθελε να τα συντηρησει για να τα φαει φρεσκα την επομενη μερα? Ή μηπως τα εκανε απο αλλαζονια τυπου “ωωωω..ειμαι σημαντικος και σπουδαιος σκιλος γιατι βοηθαω στα αλλα κατωτερα ειδη! γαβ γαβ!”??? Προφανως τιποτα απ αυτα. Το σκιλι απλως συν-αισθανθηκε αυθορμιτα την αγωνια των ψαριων, συσχετησθηκε με αυτα συναισθηματικα και προσπαθουσε να τα βοηθησει. Δηλαδη ακριβως οπως γινεται στον ανθρωπο στις περιπτωσεις βεβαια οταν ο αλτρουισμος δεν κρυβει απο πισω καποια υπουλα κινητρα ή εστω δεν συνεπαγεται παραλληλα με αυτα.)
Θελω λοιπον να πω οτι μπορει καλιστα κανείς απο την μια να αναγνοριζει το γεγονος οτι στο βιολογικο βαθος του βρισκεται ενας εντελως εγωκεντρικος και ανταγονιστικος μηχανισμος ενω οι μηχανισμοι συναισθησης και της εγνοιας για τον αλλον που διαθετει εμφανησθηκαν ως μια προεκταση για την καλυτερη εξυπηρετηση των “εγωιστικων” διεκδικησεων του πρωτου, αλλα ταυτοχρονα, με επιλογη (συνειδητη ή απο ασυνειδητη ροπη) να αποδιδει την αυταξια σ αυτους δευτερογενεις “προεκτατικους” μηχανισμους καλιεργοντας και δυναμονοντας τους. Δεν υπαρχει καμια αντιφαση εδω και δεν υπαρχει λογος να μην αναγνοριζουμε αυτο το γεγονος με την δικαιολογια οτι η αναγνωρηση του ανταγονιστικου και εγωκεντρικου βαθους της ανθρωπινης φυσης θα οδηγησει σε μια ζουγκλοειδη κοινωνια. Ισα ισα το αντιθετο, οσο καλυτερα καταλαβαινει κανεις το ποσο επιφανιακο και αδυναμο ειναι μεσα στον ανθρωπο το στοιχειο της “συναισθηματικης νοημοσυνης” τοσο περισσοτερη αξια και σημασια μπορει να δοσει κανεις στην διατηρηση και την καλιεργεια του. Αντιθετως οταν το αγνοουμε ξαφνικα μας ερχεται “απο πουθενα” καποιος κοινωνικος μπελας και ξαφνιαζομαστε: “Ωχ…πως ετυχε και εγινε πολεμος?” ή “Πώς η χωρα του Γκαϊτε, του Χεγκελ και του Νιτσε μπορουσε και γεννησε το Δαχαου και το Αουσβιτς???” Ανετα ρε γαμω το, αφου θεωρουμε την “ανθρωπια” ως κατι δεδομενο ενω δεν ειναι.
ΥΓ 10% των γαλων, λεει το κειμενο, πιστευουν οτι η Γη ειναι επιπεδη, 20% οτι ο κοσμος δημιουργηθηκε πριν 10 000 χρονια και αναμεσα σ εκεινους που δεν πιστευουν σε καμια συνομοσυολογια οι περισσοτεροι ειναι ψυφοφοροι του Μακρον. Βρες δεκα διαφορες αναμεσα τους που λενε. Εγω παντως δεν βρισκω καμια ουσιαστικη διαφορα στην συναισθηση της πραγματικοτητας αναμεσα στους ψυφοφορους του Μακρον και σ αυτους που πιστευουν στην επιπεδη Γη που δημιουργηθηκε πριν 10000 χρονια.
ΥΓ σχετικα με αυτο το αποσπασμα απο το 157 σου:
“Η αρχική δογματική παραδοχή όλων είναι ότι τα βασικά χαρακτηριστικά αυτού του κόσμου, αυτά που μας δημιουργούν τους αρχικούς προβληματισμούς νοήματος και ηθικής τάξης , δεν αλλάζουν με τίποτα. ”
Προσφατα λοιπον ετυχε να δω εναν παπά στο διαλογο με εναν αθεο επιστημονα να λεει οτι ενδεχομενως οταν διαδραματηστηκε το προπατορικο αμαρτημα, αλλαξανε (και πηθανον ακομη και “παλινδρομικα” στο χρονο, μεταβαλλοντας ολοι την προιστορια της φυσης) οι παγκοσμιες σταθερες και θεμελιωδεις παραμετροι του συμπαντος … και οτι θα ξαναλλαξουν στην δευτερη παρουσια. Οχι ομως “θαυματουργικα” απο την θεικη ιδιοτητα του Χριστου αλλα απο την ανθρωπινη που μεσα στο Χριστο πιρε την επιζητουμενη της μορφη. Προσεξε Ερωτων, παρε την πατεντα εγκαιρως γιατι οι θεολογοι θα σου κλεψουν την ιδεα σου και θα την ενσωματωσουν στην θεολογια ως δικο τους εφευρημα.
ΥΓ θα επανελθω για κατι σημαντικα στο 157 και 158 σου που δεν προλαβα
Ωραία, στο μεταξύ ν’ απαντήσω σ’ αυτά εδώ τα πολύ ενδιαφέροντα που γράφεις και συμπληρώνεις μετά. Από που ν’ αρχίσω ; Ας ξεκινήσω με το τελευταίο Υ.Γ σου….
Ε, μα με τέτοιο κράξιμο που έχω φάει όλα αυτά τα χρόνια όχι μόνο πατέντα έπρεπε να κατοχυρώσω αλλά να διεκδικησω και το Νόμπελ Υπομονής. Δεν υπάρχει τίποτα πιο εκνευριστικό απ’ το να τρως κράξιμο για κάτι που σου βγαίνει αυθόρμητα μέχρι να εμφανιστεί κάποιος εξυπνάκιας επιστήμονας φιλόσοφος ή θεολόγος να λέει κάτι εξίσου ΤΡΕΛΟ και να λένε πολλοί μετά “μα τι διάνοια !”. Βέβαια αυτό που κανουν και που δεν μπορώ εγώ να κάνω είναι να πακετάρουν τη τρέλα τους σε περίτεχνο αμπαλάζ επιστημοφάνειας και σοφιστικέ αναλύσεων οπότε χαλάλι τους θα μου πεις. Και δεν μπορώ να το κάνω γιατί όλη μου η ενέργεια διοχετεύτηκε στο να εννοώ αυτό που λέω κι όχι στο να πλασσάρω άλλο ένα διανοητικό μπιμπελό. Όχι πως ταυτίζομαι μ’ αυτό που είπε ο παπάς σώνει και καλά, αλλά με δικαιώνει το γεγονός ότι η τρέλα αντιμετωπίζεται μόνο με “τρέλα”. Αν μπορείς να βρείς ποιός παπάς το είπε και που, στείλε κανα λινκ να το τρίψω σε 2-3 μούρες…. Πάντως καταδεικνύεται εδώ αυτό που σου λέω ότι όταν ξεκινήσει μια νοητική διαδικασία σ’ ένα σημείο της γης, είναι θέμα χρόνου μέχρι αυτή ν’ αρχίσει να εμφανίζεται σε πολλά σημεία ταυτόχρονα, είτε γιατί κινητοποιείται ταυτόχρονα είτε γιατί απλώς έρχεται πλέον στη προσοχή μας μετά την αρχική ευαισθητοποίηση, είτε και τα δύο μαζί. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που γίνονται διάλογοι, για να ενισχυθούν οι διασυνδέσεις μεταξύ των “ανθρώπων-νευρώνων” παράγοντας νέα σκέψη, νέες δυνατότητες κλπ. Αρκεί βέβαια η διαδικασία να είναι δυναμική κι όχι απλά να παπαγαλίζει ο ένας τον άλλον. Συγκεκριμένα τώρα ο παπάς που κάνει αυτό το λογικό άλμα στην ουσία επιβεβαιώνει μ’ έναν πιο δραματικό τρόπο αυτό που γενικώς λέγεται ότι “την ιστορία την γράφουν οι νικητές”. Αυτός απλώς το απογείωσε εντελώς υπονοώντας ότι οι “α-συναισθηματικοί” μαθηματικοί άνθρωποι όχι μόνο μετέβαλλαν την ιστορία στα συγγράμματα αλλά την ιστορία και τα ιστορικά δεδομένα του ίδιου του σύμπαντος. Βέβαια τέτοιες ακροβασίες είναι διάχυτες στην θεολογία και με νευρίαζαν γιατί δεν υπήρχε το λογικό follow-up.Κατέληγε να είναι ένα εξυπνακίστικο νοητικό show χωρίς ελπίδα ουσιαστικής διεξόδου. Ωραία παπά μου, τότε αφού μπορεί να γίνουν τέτοιες δραματικές αλλαγές μπρος-πίσω κατά την άποψή σου, πρώτον ΠΟΙΟ είναι το πρόβλημα στο να δεχτούμε ότι τα πράγματα ήταν έτσι φθαρτά/”πεπτωκότα” από την αρχή με δυνατότητα ριζικής μεταβολής υπέρ της ζωής ; Λες θα το κάνει ο Χριστός. Πώς ; Μαγικά ; Και τι περιμένει τότε ; Όποτε θέλει Εκείνος, θα πει. Ε τότε ποιός είναι ο δικός μας ρόλος; Να είμαστε πιστοί θα πει. Και τότε παπά μου γιατί δεν ψάχνουμε τι μας λείπει στη στάση ζωή μας ώστε να πάμε από το α στο ω έστω σταδιακά παρά παράγουμε “αγίους” ενώ ανακυκλώνεται και πολλαπλασιάζεται η φρίκη εντελώς ανεμπόδιστα ; Κι επίσης παπά μου, αφού ολόκληρη η θεολογία αλλά και ο Χριστός ο ίδιος αποκλείουν την ριζική αλλαγή αυτού του κόσμου και μας παραπέμπουν σε άλλους κόσμους μετά θάνατον, πως μια τέτοια πίστη μπορεί ν’ αλλάξει τα ιστορικά συμπαντικά δεδομένα ; Κι εδώ φτάνουμε στα θέματα που έθεσες στην αρχή του ποστ σου. Γιατί τους είναι ΤΟΣΟ δύσκολο να δεχτούν την εξέλιξη. Παρά την τρέλα που πουλάει, κι ο παπάς αυτός κάνει όλη αυτή την ακροβασία μόνο και μόνο για ν’ αποφύγει την πιθανότητα να ξεκινάνε τα πράγματα από κάτω προς τα πάνω , από την θνητότητα και τη βία ως τη καλλιέργεια μέσα απ’ την εξέλιξη. Γιατί ; Γιατί μια τέτοια εκδοχή δεν είναι συμβατή με την συγκεκριμένη εικόνα του Χριστού ως Θεού. Δηλαδή η εξέλιξη είναι συμβατή με τη πίστη γενικώς, αλλά όχι με την συγκεκριμένη βιβλική περιγραφή της πίστης. Κι εδώ είναι το πρόβλημα. Γιατί το να γκρεμίσει κανείς μέσα του την συγκεκριμένη εικόνα, σημαίνει πως η πίστη του πρέπει ν’ αποκτήσει άλλο σημείο αναφοράς. Να είναι βαθιά και πηγαία σαν να προέρχεται μέσα απ’ την ίδια τη φύση των πραγμάτων, χωρίς εκ προτέρων “εγγυήσεις” – όχι ουρανοκατέβατη με συγκεκριμένο ιδεολογικό πακέτο το οποίο κατασκηνώνει στη φαντασία ως είδωλο, ενώ όλα θα γίνουν από μόνα τους νομοτελειακά γιατί έτσι υποσχέθηκε ο Χριστός (που δεν υποσχέθηκε καν αυτό- γι’ αυτό περιμένουν τη δικαίωση στον άλλον ουράνιο κόσμο που βρίσκεται στον ουρανό). Κι αυτή η διαδικασία αποδόμησης είναι άκρως οδυνηρή για όποιον έχει φάει το πακέτο αυτό. Μ’ αυτά δεν θέλω να πω πως ο χριστιανισμός δεν περιέχει εξαιρετικά χρήσιμες πνευματικές αλήθειες, αλλά δεν είναι όλες ακίνδυνες ως προς το ζητούμενο της βελτίωσης του κόσμου.
Θα προσπαθήσω τώρα να εξηγήσω πως προέκυψε το όλο μπλοκάρισμα. Αυτό που φοβάται ο Χριστιανός είναι τους ψεύτικους Μεσσίες οι οποίοι θα είναι επιφανειακά φιλάνθρωποι αλλά κατά βάθος απάνθρωποι και μαθηματικά σκεπτόμενοι. Εξ’ ου και οι εικόνες της Αποκάλυψης οι οποίες δεν είναι παρά η λογική κατάληξη μιας ξέφρενα μαθηματικής λογικής.Έλα όμως που τώρα τον ρόλο των θρησκευτικών προφητών τον έχουν αναλάβει οι ίδιοι οι επιστήμονες…. Ο Χόκινγκ προβλέπει καταστροφή, το κίνημα της υπερθέρμανσης του πλανήτη επίσης και πάει λέγοντας. Η ταύτιση με τους πάλαι ποτέ προφήτες της καταστροφής δεν δικαιώνει την υπερφυσική διορατικότητα των προφητών αλλά αποδεικνύει ότι απλώς έβλεπαν το αυτονόητο ότι η προέκταση της μαθηματικής νοημοσύνης δεν μπορέι παρά να ενσωματώνει όλη τη βιαιότητα της φύσης και να την πολλαπλασιάζει. Γι αυτό και οι επιστήμονες που ήταν μεθυσμένοι απ την ανεξέλεγκτη μαθηματική πρόοδο απλώς βλέπουν το αυτονόητο τώρα που ξυπνάνε απ τη μέθη. Βέβαια και πάλι δεν τους νοιάζει, πιθανότητα πουλάνε μούρη παριστάνοντας τους σοφούς. Καλά κάνει λοιπόν ο χριστιανός που τους φοβάται τους ψεύτικους Μεσσίες τους δοσμένους στη μαθηματική λογική που είναι θεμελιωδώς απάνθρωπη. Τι γίνεται όμως ;
Εδώ θα προσπαθήσω να διευκρινίσω ένα πολύ κρίσιμο σημείο. Ο δικαιολογημένος φόβος του χριστιανού κάνει μια κρίσιμη παράβλεψη /παρανόηση. Μέσα στο φόβο του πετάει το μωρό μαζί με τα απόνερα του μπάνιου όπως λέει ένα γερμανικό ρητό. Ποιό είναι το μωρό ; Η φυσική ύπαρξη. Από υπερβάλλοντα ζήλο να διαχωρίσει ο χριστιανισμός τη μαθηματική απ’ τη συναισθηματική σκέψη, αντί να επιδιώκει παρά τα δεδομένα την τροπή της φύσης προς ένα πιο συναισθηματικό mode είτε πιστεύοντας κατ’ αρχάς στον Χριστό είτε στις εγγενείς δυνατότητες του σύμπαντος, εγκαταλείπει τελείως το σύμπαν στη τύχη του θεωρώντας το αθεράπευτα μαθηματικό. Οπότε περιμένει τη δικαίωση του συναισθηματος στην ουράνια σφαίρα – μια εντελώς αφαιρετική σκέψη που δεν αφήνει κανένα περιθώριο βελτίωσης της υπάρχουσας κατάστασης. Αφού δεν μπορούμε να μεταφέρουμε στον ουρανό τη χλωρίδα και την πανίδα, για να σωθούν κι αυτά , κι αφού εδώ είναι το αθεράπευτο βασίλειο του κακού, τα εγκαταλείπουμε όλα εδώ στο βασίλειο του κακού και την κάνουμε μ’ ελαφρά πηδηματάκια για τις ουράνιες σφαίρες μετά θάνατον ακυρώνοντας όλο το νόημα της αγάπης για τα έμβια όντα και γενικότερα τη φύση. Αποδεικνύουμε έτσι ότι η χριστιανική αγάπη για τη φύση όλη είναι ένας κενός λόγος -ένας εξ’ ορισμού ατελέσφορος συναισθηματισμός. Γιατί τελικά δεν προβλέπεται απολύτως τίποτα για την τύχη της φύσης πέρα απ’ αυτό που κάνουν οι εγκόσμιες οργανώσεις. Ο Μεσσίας λοιπόν του χριστιανισμού δεν μπορεί εξ’ ορισμού ν’ αλλάξει τη φύση στο σύνολό της πέρα από επιμέρους θαυματάκια με αγίους που πότιζαν επί χρόνια ξερά κλαδιά μέχρι αυτά ν’ ανθίσουν από την αγάπη του Χριστού και τα σχετικά. Αν όμως πεις στον χριστιανό, “μα καλά δεν μπορέι ο Χριστός, αυτός ο τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος , ο δημιουργός ολόκληρου του σύμπαντος ν’ αλλάξει ολόκληρη τη φύση μιας μπιλίτσας που ονομάζεται Γη, έστω σταδικά προς μια πιο συναισθηματική εκδοχή της, να την κάνει δηλαδή “παράδεισο” ;” , αμέσως κινητοποιείται μέσα του ο φόβος του ψευδούς Μεσσία και απορρίπτει τελείως αυτή την ιδέα. Και φυσικό είναι να το κάνει αυτό αφού αν μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο, θα τα είχε κάνει ήδη ο Χριστός ως τέλειος θεός και τέλειος άνθρωπος , άρα, συμπεραίνει δεν μπορέι και δεν πρέπει να γίνει. Γιατί αυτός είναι ο κόσμος του κακού. Η “ανακαίνιση της κτίσης” παραπέμπεται στις καλένδες εκεί που δεν μπορέι να την εξετάσει η λογική μας κι έτσι όλα θεωρούνται πως μαγικά, αφαιρετικά θα “τελειοποιηθούν” κάποτε κάπως, “μακριά από μας”. Αλλά και πάλι χωρίς κάποια συγκεκριμένη εικόνα του υπαρκτού κόσμου μέσα στην εξίσωση. Δηλαδή ο χριστός θα σώσει έναν ολωσδιόλου φανταστικό κόσμο , όχι πάντως αυτόν που ξέρουμε και που το έχει ανάγκη. Να λοιπόν γιατί η εξέλιξη φοβίζει τους χριστιανούς, γιατί προϋποθέτει έναν θεό -αν κάποιος επιλέξει να μην είναι άθεος- που δεν είναι εξ’ αρχής τέλειος και παντοδύναμος αλλά χρειάζεται κι αυτός να αυτοοργανωθεί σταδιακά μέσα κι απ την συμβολή των έμβιων όντων ώστε να περιλαμβάνει όλο το σύμπαν, την έμβια φύση, τη μαθηματική λογική, τη συναισθηματική λογική και τη βούληση όλα μαζί σε μια λειτουργική διάταξη. Απίθανο ; Βεβαίως , γι’ αυτό είναι προτιμότερη η πίστη σ’ έναν θεό έτοιμο (όπως το φαστ φουντ), ολοκληρωμένο και παντοδύναμο μόνο στη φαντασία μας έστω κι αν όλα τα όντα πάνε στο γεροδιάολο…..κι αυτό αφού η φρίκη θα φτάσει αδιανόητα επίπεδα “για το πνευματικό καλό μας”…….Αφού λοιπόν στο μυαλό των χριστιανών δεν υπάρχει καμιά απολύτως πρόβλεψη για την τύχη της φύσης στο σύνολό της, και δεν εννοώ σωτηρία από τα αποτελέσματα της βιομηχανικής επανάστασης ή του καπιταλισμού μόνο, αλλά σωτηρία από την ενδογενή της (αναγκαία κατ’ αρχάς) βία, ο κόσμος τούτος προσφέρεται στο πιάτο σε κάθε λογής μεσσίες από τρελούς επιστήμονες μέχρι χιλιαστικές οργανώσεις που καλά κάνουν και τις χλευάζουν οι χριστιανοί για τις γραφικότητές τους αλλά από τη στιγμή που δεν έχουν κάποια λύση για το σύνολο του προβλήματος μοιραία τη “σωτηρία” θα την ευαγγελίζονται οι τρελοί επιστήμονες και τεχνολόγοι και οι οργνώσεις τύπου μαρτύρουν του Ιεχωβά μέσα από μια μαθηματική λογική για άλλη μια φορά. Όταν λοιπόν βλέπουν οι χριστιανοί τις οργανώσεις να χρησιμοποιούν τον Χριστό για μαθηματικού τύπου ουτοπίες νέας παγκόσμιας τάξης, αντί να προβληματίζονται για το μικρό μέγεθος του θεού που κατασκεύασαν, αντιθέτως απορρίπτουν κάθε ελπίδα αλλά και θέληση για τη σωτηρία του πραγματικού κόσμου γιατί “αυτά τα λένε οι ψευδομεσσίες”. Μα είναι ψευδομεσσίες ακριβώς γιατί ευαγγελίζονται βελτιώσεις κοινωνικο-τεχνολογικο-πολιτικού χαρακτήρα στο όνομα κάποιου χριστού, πάντα μέσα απ’ την πάγια μαθηματική λογική του σύμπαντος. Δεν ξέρω αν κατάλαβες τι έχει γίνει… Δηλαδή μπρος στο συμπαντικό πρόβλημα ο χριστιανός δεν έχει κάτι να προτείνει, γιατί ο θεός της βίβλου είναι πολύ μικρός. Το “σώμα” του αντί να είναι διαστάσεων όσο το σύμπαν το ίδιο, είναι όσο του ανθρώπου που γεννήθηκε από συγκεκριμένη παρθένο σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή από συγκεκριμένο λαό. Και βέβαια στη συνεχεια το σώμα του χριστού “διαστέλλεται” στη φαντασία του πιστού ώστε ν’ αποκτά συμπαντικό μέγεθος αντάξιο της δημιουργίας ολόκληρης, αλλά δυστυχώς αυτό γίνεται στη σφαίρα της φαντασίας και της αφαιρετικής σκέψης. Δεν έχει αντίκρισμα στον πραγματικό κόσμο. Ήδη όμως ο όποιος “Θεός” είχε υλικό σώμα -ολόκληρο το σύμπαν. Μ’ αυτό δεν πρεσβεύω κάποιον πανθεϊσμό, γιατί ο πανθεϊσμός προϋποθέτει ότι κάθε σημείο της φύσης ελέγχεται απόλυτα από μια γενική νοημοσύνη που έχει μεν το μαθηματικό στοιχείο αλλά και το σύναίσθημα αλλά και τη βούληση οργανωμένα τέλεια. Κι’ αυτό μας φέρνει στη δυσκολία να καταλάβει ο χριστιανός ότι ο “πλήρης”, ήδη έτοιμος θεός δεν ελέγχει όλα τα γεγονότα απ’ τη γέννηση μέχρι την δημιουργία ειδών -γιατί χωρίς να το έχει καταλάβει υποπίπτει σ’ έναν πανθεϊσμό. Και φυσικό είναι αυτό να συμβεί όταν θεωρείς πως όλη αυτή η ατέλεια που βλέπουμε είναι έργο ενός πλήρως συνειδητοποιημένου θεού. Και μετά για να δικαιολογήσεις την ατέλεια, αρχίζεις τις ακροβασίες όπως έκανε ο παπάς. Η εξέλιξη λοιπόν και η ατέλεια της φύσης (τροφική αλυσίδα που παράγει βία που ΔΕΝ τιθασεύεται με την αγαπολογία μας), δεν είναι συμβατή μ’ έναν τέλειο θεό ήδη έτοιμο που τα έλαβε όλα υπόψη του χωρίς να πέφτει σε ασυνέπειες και αντιφάσεις. Ο χριστιανισμός είναι συμβατός με την πραγματικότητα μόνο στο βαθμό που εισαγάγει την αναγκαιότητα του συναισθήματος, όταν όμως προεκτείνεις τις άλλες του παραδοχές κατακρημνίζεται σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Γι’ ΑΥΤΟ υπάρχει ο πανικός με τους χριστιανούς που αντιστέκονται όχι απλώς στη θεωρία του δαρβίνου που δικαιούται όπως κάθε θεωρία να είναι ατελής ή εσφαλμένη εν πολλοίς, αλλά αντιστέκονται στην απλή παρατήρηση ότι κάτι βιολογικό συνδέει όλα τα έμβια όντα. Δηλαδή δεν χρειάζεται καν να ξέρουν ότι ο πιθηκος κι ο άνθρωπος έχουν παρόμοιους εγκεφάλους. Αρκεί μέσα από την δική τους πίστη ότι ο θεός έφτιαξε ένα-ένα τα είδη, ν’ αναρωτηθούν με ποιό κίνητρο έκανε τον άνθρωπο τόσο όμοιο με τον πίθηκο. Έκανε πειράματα και προσχέδια ; Τότε δεν είναι τέλειος θεός. Μας ενέπαιζε ; Τότε δεν είναι πανάγαθος. Τους έκανε όμοιους για ν’ αγαπήσουμε και τα ζώα ; Τότε θα πρέπει να προσφέρει έναν τρόπο να σωθούν όλα τα ζώα απ’ τη φρίκη. Όπως και να το δεις, δεν βγαίνει η λογική εξίσωση ούτε καν σε στοιχειώδες επίπεδο . Δεν μας χρειάζεται καν η επιστήμη για να προσπελάσουμε το πρόβλημα, αρκεί η απλή αναζήτηση αυτοσυνέπειας στις ιδέες. Στοιχειώδους αυτοσυνέπειας. Το να ξηλώσει κανείς λοιπόν όλη αυτή τη νοητική κατασκευή είναι μια οδυνηρή εμπειρία που προκαλεί φόβο κι αβεβαιότητα γι’ αυτό κρατιούνται σφιχτά από μια κλωστή όπως η στριπτιζέζ που ενώ έχει τσιτσιδωθεί προσπαθεί να καλύψει τη γύμνια της με το στρινγκάκι που κι αυτό είναι ξεσκισμένο. Γνωρίζουν λοιπόν όλοι αυτοί οι κολλημένοι ότι η θεωρία τους δεν αντέχει σε σοβαρό έλεγχο γι’ αυτό παίζουν το τελευταίο τους χαρτί για να σώσουν τα προσχήματα “έχετε αποδείξεις για τη θεωρία της εξέλιξης ;” . Και φυσικά καλά κάνουν και τα λένε αυτά στους εξίσου καβαλημένους στο καλάμι επιστήμονες γιατί κι αυτοί το ίδιο μονόπλευροι και κολλημένοι είναι. Πράγματι προσπαθούσαν να πείσουν πως η επιστήμη τάχα όλα τ’ αποδεικνύει μέχρι κεράιας και γι’ αυτο είναι αδιαμφισβήτητη εφ’ όλης της ύλης. Αλλά ξέρουμε ότι δεν ισχύει αυτο, ναι κάποια πράγμα αποδεικνύονται, κάποια είναι ενδεικτικά και κάποια είναι θεωρίες /εικασίες. Δεν πειράζει, είναι χρήσιμα όλα, αρκεί να μην διεκδικεί η επιστήμη το “αλάθητο” των μεθόδων της. Γι’ αυτό και δεν βγαίνει ποτέ κάποιο νόημα. Φυσικά και δεν έχουν αποδείξεις για τη θεωρία της εξέλιξης, αλλά δεν έχει καμιά σημασία γιατί η όλη λογική των δημιουργιστών ξηλώνεται με τον τρόπο που σου είπα παραπάνω. Θεμα απλής παρατήρησης κι ελέγχου αυτοσυνέπειας της θεολογίας που πρεσβεύουν. Δεν μας νοιάζει καν τι είπε ο δαρβίνος κι ο κάθε ένας. Είναι αυταπόδεικτα σε κάποιον που ψάχνει όντως για λύση και απάντηση και δεν περιφέρεται ασκόπως με το θεολογικό στρινγκάκι του…Οπότε ναι κι εκείνοι που ψήφισαν Μακρόν της ίδιας συνομοταξίας είναι με τους “επίπεδης γης”. Σημασία έχει να καταλάβουμε ότι έστω κι ο Θεός που παρεμβαίνει κάθε τόσο στη δημιουργία δεν έχει σχέση με τον θεό της βίβλου, κι αν ακόμα δεχθούμε τον κατά στάδια παρεμβατισμό του θεού στην εξέλιξη γεννάται αμέσως το ερώτημα, αν παρεμβαίνει έστω κάθε τόσο, τι τον εμποδίζει να παρεμβάινει περισσότερο ώστε να σώζει τα ζώα απ’ την σφαγή ; Η σεμνοτυφία ; Δεν αντέχουν όλα αυτά σε γενική κριτική. Πρέπει να είναι διατεθειμένος κανείς να κάνει μια πλήρη ανακατάταξη της λογικής του προκειμένου να βρει πιο σταθερή ισορροπία των δεδομένων , μέχρι να συναντήσει το επόμενο στοιχείο που θα τον οδηγήσει σε βελτίωση του μοντέλου ερμηνείας ή σ’ εκ νέου ανακατάταξη.
Χα χα ωραίο εκεί που είπες ότι κατάλαβες ότι ο άνθρωπος είναι σαν τα ζώα κι όχι τα ζώα σαν τον άνθρωπο. Βέβαια υπάρχει το θεολογικό βιβλίο με τίτλο “Ζώον θεούμενον” που σε δικαιώνει, αλλά βασικά είναι το ίδιο αρκεί να βλέπουμε τη συγγένεια. Βέβαια, το ποιός μοιάζει με ποιόν εμπεριέχει λίγο και τη κατεύθυνση που θέλουμε ν’ ακολουθήσουμε. Προς τα “πίσω” ή προς τα “μπρός”…..
Πάντως μη μασάμε με τους Ευαγγελιστές και δημιουργιστές κλπ, πέρα απ τα ψυχολογικά αίτια που περιέγραψα, θεωρώ πως όλο αυτό είναι στα πλάισια της ελεγχόμενης δηλαδή κατασκευασμένης αντιπολίτευσης ώστε οι άνθρωποι να είναι μονίμως παγιδευμένοι ανάμεσα σε στημένα στείρα δίπολα για να μη προχωράνε ποτέ παρακάτω σε πιό αναλυτική και διεξοδική σκέψη. Όπως αριστερά-δεξιά, μαύρο -άσπρο κι όπως έλεγε ο Χάρυ Κλυνν παλιά σε κάποιο σκετσάκι για καραμανλή -παπανδρέου όπου ο ένας έλεγε ότι θέλει κρασί κι ο άλλος τεκίλλα, εναλλάξ σε δουλεια να βρίσκονται. Στημένα αδιέξοδα δίπολα.
Α, όσο για τον αγρότη που λες, μη νομίζεις, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα στη θεολογία ήταν πως έστω και αν κάποιος ήταν μεθυσμένος όταν γκάστρωνε τη γυναίκα του ήταν κι αυτό …θέλημα θεού αφού ‘αν δεν ήθελε ο θεός δεν θα γινόταν’ αφού ο θεός είναι πανταχού παρών κλπ. Άσε με μη μου τα θυμίζεις. Δεν ξέρω αν θυμάσαι κάτι περιοδικά των πολύτεκνων οικογενειών που μοίραζαν στις εκκλησίες, δεν ξέρω αν υπάρχουν ακόμα, αλλά η γενική ιδέα ήταν αυτή ότι όλα τα παιδιά ήταν θέλημα θεού. Δεν έχει σημασία ποιό το κίνητρο, αν οι γονείς παντρεύτηκαν από έρωτα ή προξενιό, αν το κίνητρο ήταν ν’ αφήσουν κληρονόμο για τη περιουσία τους , αν προσπαθούσαν να πετύχουν το αγόρι ή το κορίτσι, αν θέλανε να διαιωνίσουν ένα όνομα , τον εαυτό τους ή μια ιδέα, καμιά σημασία αν και πόσοι αναβαθμοί ελευθερίας ακολουθήθηκαν ανάμεσα στην αρχική επιθυμία και την τελική απόφαση, όλα ανεξαιρέτως ήταν “θέλημα θεού”…..Τι έχει τραβήξει η ανθρωπότητα…..
Πάντως ως πολύ σημαντικό για την εξέλιξη της συζήτησης κρατώ αυτό που είπες :
“….. οι δευτερογενεις μηχανισμοι αφου εμφανησθηκαν και εξελυχτηκαν αποκτησαν καποια σχετικη λειτουργικη αυτονομια και ειναι ικανα που και που να ερθουν σε συγκρουση και να περιοριζουν τους βαθυτερους μηχανισμους στις εγωιστικες διεκδικησεις τους.”
Ωραία, αν και πιθανώς να χρειαστεί να επανέλθουμε στο οντολογικό βάθος της καταγωγής των συναισθημάτων προς το παρόν αυτό είναι μια πολύ καλή αρχή . Έστω κι αν τα συναισθήματα (και η βούληση)εξελίχθηκαν δευτερογενώς από μια κατά βάση μαθηματική α-συναισθηματική νοημοσύνη πάντως κάποια στιγμή άρχισαν ν’ αποκτούν μια σχετική αυτονομία . Πράγμα που τους επιτρέπει να αντιστέκονται σε κάποια ή και σε πολλά πράγματα. Δηλαδή πλέον, μπορούν να “κάνουν παιχνίδι” γιατί είναι τρείς παίχτες . Έτσι αναπτύσσεται ένας εσωτερικός διάλογος μέσα απ τους ίδιους τους μηχανισμούς του σύμπαντος. Όπως λένε κάποιοι χωρίς να πολυκαταλαβαίνουν τις προεκτάσεις της ίδιας τους της άποψης ” το σύμπαν αποκτά την αυτοσυνειδησία του μέσα απ τον άνθρωπο”. Αυτό το σύμπλοκο λοιπόν υλικού κόσμου μαθηματικής νοημοσύνης και αυτονομημένου συναισθήματος/βούλησης συγκροτεί τον “Θεό που διαλέγεται με τον εαυτό του” . Αναπτύσσεται μέσα από μας εφ’ όσον βέβαια κάνουμε τη δουλειά μας. Όπως συμβαίνει συχνά με τους ανθρώπους που αρχίζουν και το “παίρνουν αλλιώς” μόλις πιάσουν πάτο, ε μόλις το σύμπαν μέσα από την ανεξέλεγκτη μαθηματική λογική “πιάσει πάτο” όπως στις εικόνες Αποκάλυψης , ίσως αρχίσει να το παίρνει αλλιώς αφού θα έχουμε κι εμείς βιώσει το αδιέξοδο. Η “Αποκάλυψη” αφορά στον αυτοδιοργανούμενο θεό. Εμείς μπορούμε να προβλέψουμε τι θα γίνει αν συνεχίσουμε έτσι, ο “θεός” όμως δεν το ‘χει συνειδητοποιήσει, γιατί δεν υπάρχει η οργανωμένη γενική νοημοσύνη μέσα του. Σκοπός είναι να προλάβουμε το απολύτως προβλέψιμο , νομοτελειακό κακό. Ξυπνώντας τον “γίγαντα”, αφού ξεκολλήσουμε από στημένα αδιέξοδα δίπολα.
Απίθανο , ε ; Ε ναι αλλά τώρα δικαιούμαι να το λέω αφού ο παπάς ξεστόμισε ότι ολόκληρη η ιστορία του σύμπαντος ξαναγράφτηκε “παλινδρομικά” μετά την πτώση…..
Δεν ξέρεις πόση ευγνωμοσύνη του χρωστώ. ΌΠως και την ιδέα για το χακάρισμα των φυσικών νόμων την είχα αφού έμαθα ότι κάποιοι μαθηματικοί/φυσικοί πιστεύουν στα σοβαρά ότι μπορεί να ζούμε σε μια προσομοιωμένη ψηφιακή πραγματικότητα. “Α, ώστε έτσι;”, είπα, “τότε μπορούμε να χακάρουμε τους νόμους που διέπουν αυτό το σύμπαν μάτριξ, και αν τελικά δεν ισχύει η θεωρία προσομοίωσης, ευχαριστώ για τον παραπάνω βαθμό ελευθερίας που μου δώσατε εν αγνοία σας”……
Καλη Χρονια Ερωτων. “Καπου εδω” ειμαι, τα ειδα και θα επανελθω την αλλη εβδομαδα να απαντησω στο συνολο.
Το είδαμε και αυτό :
http://www.iefimerida.gr/news/389065/i-agnosti-shesi-toy-tzimi-panoysi-me-tin-ekklisia-i-episkepsi-se-monastiri-kai-i#ixzz54A93oWLf
Αμφιβάλλεις ακόμα Νικόλα ότι όλα μπορούν να συμβούν ;