του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Το Ελληνικό πολιτικό σύστημα, έχει μπει και εν τέλει έχει εγκλωβιστεί σε μια αμετάκλητη διεργασία πολιτικού, φυσιογνωμικού και ταυτοτικού εκφυλισμού, με ευθύνη των ηγετικών ελίτ και με την καθ’ όλα συνένοχη ανοχή των μελών και των ψηφοφόρων των πολιτικών κομμάτων…
Δεν πρόκειται απλώς για μια αλληλουχία λαθεμένων επιλογών ή και ανερμάτιστων χειρισμών των ηγετικών επιτελείων, που στηλιτεύονται με ιδιαίτερη αυστηρότητα από μια μικρή μερίδα πολιτικών αναλυτών και από ορισμένους ελάχιστους εκπροσώπους του σκληρού πυρήνα των ιστορικών στελεχών αυτών των κομμάτων. Πρόκειται για μια ενσυνείδητη, ελεγχόμενη και απολύτως χορογραφημένη πολιτική μετατόπιση, η οποία σχετίζεται…
- Α. Με το περιεχόμενο της πολιτικής ατζέντας που ιεραρχούν οι ηγεσίες των κομμάτων, προκειμένου να οριοθετήσουν τις καινούριες στρατηγικές τους προτεραιότητες…
- Β. Με τον αξιακό κώδικα που διέπει τα επικαιροποιημένα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά των πολιτικών σχηματισμών, τα οποία υιοθετούνται με συνοπτικές διαδικασίες στο όνομα του αναγκαίου «εκσυγχρονισμού» τους. Και φυσικά…
- Γ. Με τον ρευστό έως ανύπαρκτο Εθνισμό των πολιτικών και άλλων διαχειριστικών στρατηγικών τις οποίες έχουν υιοθετήσει οι πολιτικές δυνάμεις, αναφορικά με την αντιμετώπιση των κρίσιμων εθνικών προκλήσεων που ορθώνονται απέναντι στην χώρα αλλά και στον Ελληνισμό στο σύνολό του.
Οι μεταβολές που συντελούνται κατά την διάρκεια αυτής της διεργασίας, παραπέμπουν ως προς την αμεσότητα της εφαρμογής τους, σε ένα ιδιότυπο δόγμα του σοκ με θεαματικές κινήσεις εντυπωσιασμού και αιφνίδιες πολιτικές ανατροπές που δεν αφήνουν κανένα ιδιαίτερο περιθώριο αντίδρασης σε αυτούς οι οποίοι επιμένουν να αντιστέκονται σε αυτόν τον εκφυλισμό, ενώ σε ότι αφορά στην ποιότητα του αποτελέσματος, τα πολιτικά υβρίδια τα οποία προκύπτουν από αυτήν την ιδιότυπη αναμορφωτική καλύμπρα, έχουν απωλέσει τα κυρίαρχα στοιχεία που προσδιόριζαν διαχρονικά το ιστορικό ιδεολογικοπολιτικό στίγμα τους και πρακτικά έχουν μετασχηματιστεί σε μηχανισμοί διαχείρισης «ουδέτερων» και χωρίς διακριτή πολιτική ταυτότητα ρυθμιστικών και λειτουργικών πρωτοκόλλων, τα οποία κατά κανόνα υπαγορεύονται από υπερεθνικούς πάτρωνες με σκοπό να διευκολύνουν την εξυπηρέτηση ευρύτερων περιφερειακών σχεδιασμών και λοιπών διευθετήσεων.
Το αποτέλεσμα αυτής της διεργασίας, δεν εξαντλείται αποκλειστικά και μόνο στην φυσιογνωμική και ιδεολογικοπολιτική μετάλλαξη των πολιτικών κομμάτων και στην απροκάλυπτη μετατροπή τους σε ρευστές πολιτικές συλλογικότητες. Επεκτείνεται και στο περιεχόμενο αυτού που είθισται να αποκαλείται θεμελιώδης Εθνική ατζέντα και εκδηλώνεται με την με συνοπτικές διαδικασίες αποδόμηση των παραδοσιακών Εθνικών κόκκινων γραμμών αλλά και με την συστηματική αποκαθήλωση ιστορικά αδιαπραγμάτευτων εθνικών προτεραιοτήτων.
Είναι λοιπόν φανερό ότι, η φαυλότητα η οποία παρατηρείται στους χειρισμούς των πολιτικών ηγεσιών, το απολύτως ετερόκλητο μεταγραφικό πανηγύρι που βρίσκεται σε εξέλιξη και το οποίο διεξάγεται χωρίς να τηρούνται ούτε καν τα στοιχειώδη προσχήματα, αλλά και η τερατώδης ώσμωση στα φαινόμενα του πολιτικού εκφυλισμού η οποία παρατηρείται και προκαλεί την οργή και την αγανάκτηση των στοιχειωδώς σκεπτόμενων ανθρώπων, είναι φαινόμενα που δεν θα πρέπει να ερμηνεύονται με αναθέματα και εκρήξεις συναισθηματισμού, αλλά με αμιγώς πολιτικούς όρους. Ως τέτοια, αφορούν στην δράση ενός πολιτικού προσωπικού που εργαλειοποιήθηκε πρόθυμα και που εξαργυρώνει επιτηδευμένα το αξιακό και πολιτικό κεφάλαιο που του εμπιστεύτηκαν οι ψηφοφόροι, με μοναδικό αντάλλαγμα την διασφάλιση του πολιτικού του μέλλοντος. Πρωταγωνιστεί με άλλα λόγια στην διεκπεραίωση μιας βρώμικης εργολαβίας, που έχει ως επίδικο την εδραίωση του γενικευμένου πολιτικού και αξιακού εκφυλισμού μέσα στην κοινωνία.
Για την ΝΔ, ο αδίστακτος πρωταγωνιστής αυτής της εκφυλιστικής αθλιότητας, είναι ο ίδιος ο αρχηγός της και πρωθυπουργός της χώρας, ο οποίος διευκολύνει τα μέγιστα τους υπερεθνικούς χορογράφους και ενορχηστρωτές, αφού με τις επιλογές του συμπαρασύρει στον κατήφορο που του υπέδειξαν, όχι μονάχα το κόμμα του αλλά και την ίδια την χώρα. Το αποτέλεσμα που καταγράφεται μετά από δυο κυβερνητικές θητείες αθλιότητας, είναι…
- Ένα κόμμα παντελώς απαξιωμένο που δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με το παραδοσιακό προπύργιο του Συντηρητισμού…
- Μια ερμαφρόδιτη πολιτική διαδρομή που παραδέρνει στο ψεύδος και στην καραμπινάτη πολιτική ασυνέπεια. Και…
- Μια χώρα με την κοινωνία της παραδομένη στην δυναμική της αξιακής, πολιτισμικής και δομικής αποσύνθεσης και την Εξωτερική της πολιτική προσαρμοσμένη πλήρως στις προδιαγραφές και τις απαιτήσεις μιας μερικώς εξαργυρώσιμης υποτέλειας, που θα ακυρώσει ολοκληρωτικά κάθε έννοια εθνικού ελέγχου πάνω στο δυναμικό γεωπολιτικό της αποτύπωμα.
Η ΝΔ και ο συγκεκριμένος πρωθυπουργός, επισφραγίζουν με τρόπο μοιραίο και καταλυτικό, την καταστροφή της χώρας. ΔΕΝ είναι ανίκανοι… ΔΕΝ είναι ανεπαρκείς… Ότι κάνουν το κάνουν συνειδητά, έχοντας πλήρη επίγνωση των συνεπειών και του αποτελέσματος των χειρισμών και των επιλογών τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε οριστικά την μάχη, έστω και της προσχηματικής διατήρησης ορισμένων «αριστερών» πολιτικών χαρακτηριστικών – ακόμη και στο επίπεδο της πολιτικής ρητορικής του – στο Συνέδριο παρωδία, όταν ο Κασσελάκης τους πήρε κυριολεκτικά «και τα σώβρακα».
- Η προσωπική του ατζέντα αλώνει τα πάντα…
- Η όποια δυνατότητα αντίστασης στον εκφυλισμό ακυρώθηκε οριστικά σε αυτό το Συνέδριο…
Και η επόμενη των Ευρωεκλογών θα σηματοδοτήσει τον βίαιο και ολοκληρωτικό μετασχηματισμό αυτού του κόμματος, σε ένα ανταγωνιστικό – προσχηματικό άλλοθι που θα νομιμοποιεί από κοινού με την ΝΔ την απόλυτη κυριαρχία της WOKE ατζέντας, σε μια κοινωνία που θα τελεί σε καθεστώς πολιτικής παράλυσης και σε μια χώρα που θα έχει απωλέσει ολοκληρωτικά την γεωπολιτική της ικμάδα, σε μια εποχή που θα έπρεπε να στοχεύει στην περαιτέρω ενίσχυση του ρόλου της και στην στοχευμένη αξιοποίηση του δυναμισμού της.
Το ΠΑΣΟΚ έχει καθηλωθεί στο ρόλο μιας δεξαμενής – εφεδρείας, που τροφοδοτεί με στελέχη του και τεχνοκράτες τους συστημικούς του ανταγωνιστές, ενώ το ίδιο παραμένει περιθωριοποιημένο πλήρως από τις εξελίξεις, χωρίς εμφανή σημάδια ουσιαστικής πολιτικής ανάκαμψης. Το ΠΑΣΟΚ πρακτικά συντηρείται για να επιδεικνύεται και να παραδειγματίζει αρνητικά ως άλλοθι του κατευθυνόμενου ξεπεσμού και αυτός ο ρόλος είναι απαραίτητος για να δικαιολογεί την εξαμβλωματική μετάλλαξη των υπολοίπων.
Το ΚΚΕ, αρκετά έμπειρο πολιτικά και οργανωτικά, καταφέρνει να αυτοσυντηρείται αξιοπρεπώς ως είδος μουσειακό, περιχαρακωμένο στις ιδεοληπτικές και πολιτικές εμμονές του, χωρίς να διεκδικεί και χωρίς να μπορεί να διαδραματίσει ουσιαστικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα του τόπου. Από την άποψη αυτή, η παρουσία και η πολιτική του δράση, στηρίζει με τρόπο διακριτό ορισμένες πλευρές της WOKE ατζέντας, χωρίς όμως να έχει το ίδιο καθοριστική συμβολή ούτε στην επιτάχυνση της εκφυλιστικής διεργασίας την οποία προαναφέραμε, ούτε βεβαίως στην δυνατότητα ανακοπής της. Με τις κυρίαρχες επιλογές του, στην πράξη αυτοακυρώνεται σταθερά και υποβαθμίζεται σε συνιστώσα της κινηματικής διεργασίας, χωρίς την προοπτική της περαιτέρω αναβάθμισης του πολιτικού του ρόλου.
Σε ότι αφορά τέλος στα περίφημα «αντισυστημικά» κόμματα που τσιμπολογάνε ψήφους από παντού και κλονίζουν τις παραδοσιακές εκλογικές ισορροπίες, αποδεικνύουν και στην χώρα μας – όπως απέδειξαν ήδη και στην υπόλοιπη Ευρώπη – ότι διαθέτουν μια εκπληκτική συστημική προσαρμοστικότητα που επιβεβαιώνει το πόσο ευάλωτα είναι στους πειρασμούς που σχετίζονται με την νομή της εξουσίας. Παράλληλα όμως με αυτό, υπενθυμίζουν σε όσους γνωρίζουν να «διαβάζουν» απροκατάληπτα την κομματική διεργασία, ότι είναι επιρρεπή στο σύνολο των «παιδικών ασθενειών» του κομματισμού, με εμφανείς συνέπειες στην πλημμελή και αμφιλεγόμενη συλλογική λειτουργία αλλά και στην απροσδιόριστη και χωρίς κανόνες οργανωτική πολιτική. Πρόκειται για παραμέτρους που υποτιμήθηκαν συστηματικά στο περιβάλλον της γρήγορης εκλογικής τους ανέλιξης και της προσωποπαγούς συγκρότησης του κομματικού τους μηχανισμού. Οι επιπτώσεις αυτού του προβλήματος σύντομα θα κάνουν την εμφάνισή τους ΚΑΙ σε ζητήματα που σχετίζονται με την εσωτερική τους συνοχή, αλλά ΚΑΙ με την ικανότητά τους να αντιμετωπίσουν επιτυχώς τις οργανωμένες συστημικές επιθέσεις που είναι φανερό ότι θα ακολουθήσουν.
Συμπερασματικά…
Η επιταχυνόμενη εκφυλιστική διεργασία στην οποία έχει εγκλωβιστεί το πολιτικό σύστημα, δεν είναι παροδική. Είναι κατευθυνόμενη, είναι συστημικά χορογραφημένη και αυτό την καθιστά οριστική και πρακτικά μη αναστρέψιμη. Η απώτερη επιδίωξη, είναι ο συνδυασμός αυτού του φαινομένου, με την προώθηση μιας νοσηρής και εξαιρετικά επικίνδυνης ατζέντας που επιστρατεύεται ύπουλα για να υποκαταστήσει την πολιτική και να διευκολύνει έτσι την διαχειριστική προσπάθεια των μηχανισμών του παρασκηνίου που επιδιώκουν να κλείσουν όπως – όπως ανοικτές πληγές που ανατροφοδοτούν την περιφερειακή αποσταθεροποίηση.
Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας, το πρώτο θύμα υπήρξε ήδη και είναι οι εθνικές κόκκινες γραμμές οι οποίες σταδιακά αλλά σταθερά αποκαθηλώνονται, ενώ το δεύτερο και τελικό θα είναι ένας de jure κυριαρχικός ακρωτηριασμός, που θα πλασαριστεί ως συμβατική εθνική παραχώρηση που θα απελευθερώσει την μεγάλη ενεργειακή μπίζνα, προετοιμάζοντας όμως το έδαφος για ευρύτερες ανατροπές στο περιφερειακό στάτους.
Απέναντι σε όλα αυτά, είναι φανερό ότι η Ελληνική κοινωνία θα πρέπει να βρει τον τρόπο να δραπετεύσει από το καθεστώς της πολιτικής παράλυσης που της έχει επιβληθεί και να διαμορφώσει τους όρους της δικής της ολοκληρωμένης πολιτικής απάντησης, που θα ανατρέψει πλήρως αυτό το σχέδιο και θα καταστεί αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής στην διαχείριση της Εθνικής μας υπόθεσης.
Σε ότι μας αφορά, έχουμε ήδη τονίσει ότι αυτή η απάντηση δεν μπορεί να δρομολογηθεί με καιροσκοπικές συνευρέσεις κοντόφθαλμου εκλογικού προσανατολισμού σε πασπαρτού ψηφοδέλτια μιας χρήσης και με πρωταγωνιστές ανθρώπους με τα χίλια πρόσωπα που δεν φημίζονται ούτε για την πολιτική τους επάρκεια ούτε για την πολιτική τους σταθερότητα.
Γι’ αυτό και θα επαναλάβουμε ότι αυτό που χρειάζεται ο τόπος, είναι μια πολιτική πρόταση σαφή, ολοκληρωμένη, συνεκτική, μετουσιωμένη σε πολιτικό πρόγραμμα, με σαφώς προσδιορισμένες και αδιαπραγμάτευτες τις ιεραρχήσεις της και φυσικά με ισχυρό πολιτικό επιτελείο ικανό να την προβάλει και να την διαχειριστεί σε όλα τα επίπεδα, ως μακρόπνοο πολιτικό πρόγραμμα εξουσίας.
Αυτό που χρειάζεται ο τόπος μας, είναι ένα επιθετικό όραμα που θα δίνει το στίγμα του γενικευμένου μετασχηματισμού στην πολιτική, στους θεσμούς, στα ταυτοτικά χαρακτηριστικά της Εθνικής εκπροσώπησης και εν τέλει στην ίδια την κοινωνία. Ένα όραμα ικανό να συνεγείρει, να εμπνεύσει και να συστρατεύσει συλλογικά στην διεργασία της πολιτικής ανατροπής, την κοινωνία μιας χώρας που οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι δεν θα έχει αύριο, εάν δεν θεμελιώσει σήμερα με τρόπο αταλάντευτο και ουσιαστικό τους όρους που θα διασφαλίσουν την στρατηγική της επιβίωση, στο πλαίσιο ενός αναβαθμισμένου περιφερειακού ρόλου, που θα αναδεικνύεται, θα απαιτεί, θα σχεδιάζει και θα επιβάλει, με σοβαρότητα, ευθύνη και δυναμισμό, μακριά από την μίζερη λογική του Μικροελλαδισμού και της ψευτοσύνεσης που παραδίδει Κερκόπορτες ανοικτές…
Η πολιτική μετάλλαξη των πάλαι ποτέ αριστερών και δεξιών κομμάτων έχει ήδη συντελεστεί. Αν και η χώρα μας είναι πολύ πιο ευάλωτη και σε πολλή χειρότερη κατάσταση από άλλες ευρωπαϊκές, οι αντιδράσεις παραδόξως είναι αντιστρόφως ανάλογες δηλαδή εξαιρετικά ήπιες, σχεδόν απαθείς.
Ενώ τα προηγούμενα χρόνια ο κόσμος επιζητούσε μια επιστροφή στον χαμένο παράδεισο(ανάδειξη ΣΥΡΙΖΑ) τώρα φαίνεται πως αυτό που κυριαρχεί είναι η σιωπηρή αποδοχή της νέας κατάστασης και των νέων ηθών μέσα σε ένα κλίμα γενικότερης απάθειας και αποχαύνωσης, πέραν από κάποιες σκόρπιες κραυγές διαμαρτυρίας.
Το μόνο πολιτιστικό όραμα που επικρατεί και προωθείται συστηματικά είναι αυτό της “ανοιχτής” κοινωνίας και των αντίστοιχων ρευστών αξιών της(βλ. εμμονή με woke και ΛΟΑΤΚΙ ατζέντα) ενώ σε εθνικό επίπεδο το ζητούμενο είναι να γίνουν οι όποιες παραχωρήσεις(είτε από “φιλειρηνιστές” είτε από “ρεαλιστές”) με το μικρότερο δυνατό πολιτικό κόστος, πέραν πάλι από κάποιες σκόρπιες εκλάμψεις αντίστασης.
Μάλλον συνηθίσαμε και έχει αρχίσει να μας αρέσει.
Διατυπώσεις μαθηματικής ακρίβειας. Για τις προϋποθέσεις εντός ενός προσανατολισμού προς τέλος. Καλή Ανάσταση σε όλους και για όλα.
Καλή Ανάσταση…
Επωφελούμενος της παρουσίας (δια του σχολίου του ) του κ. Ήφαιστου θα παρακαλούσα να επεκτείνει ή να μειώσει τις σκέψεις και απόψεις του κ. αρθρογράφου για ελληνική και κυπριακή-λόγω καταγωγής και προϋπηρεσίας του εκεί- Πατρίδες γιατί και δεν είναι τόσο μαύρα τα εσωτερικά και εξωτερικά μας θέματα και οπωσδήποτε είναι παροδική η ”’επικράτηση” συνωμοσιολογικών θεωριών και ”συνωμοτών” σε Ελλάδα και Κύπρο.
Η Ελλάδα και η Ορθοδοξία κλυδωνίζονται ,αλλά δεν βυθίζονται αιώνες τώρα.
Υπήρξαν ,υπάρχουν και θα υπάρχουν -σε όλο τον κόσμο -τέτοια φαινόμενα -δεομένης και της γενικής παρακμής -αλλά μόνον με κακοπιστία θα ανησυχήσουμε για τις σημερινές κυβερνήσεις σε Ελλάδα και Κύπρο .
Το νέο θα υπάρξει -ως περίπου φυσικό φαινόμενο- αλλά ευχόμαστε να μην είναι σαν τα προηγούμενα νέα του ΠΑΣΟ Κ και των ΣυριζΑνελ , τα οποία μετά τον διεμβολισμό της πλειοψηφούσης στην αρχή του παρόντος αιώνος Ελληνορθόδοξης κοινωνίας μας ,μάς φτώχυναν και οικονομικά και ηθικά και εθνικά.
Τούτων ένεκεν , ας κάνουμε ”κόντρα” και μη κατεβούμε άλλο ”στου κακού τη σκάλα” αυτήν την 10ετία -πράγμα που θα φανεί από τις Ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου -, γιατί αλλιώς το νέο θα απογοητευθεί και θα αργήσει να εμφανιστεί .
ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΜΕ ΒΙΑ.
Καλή Ανάσταση.
Σταύρος Αθαν.Ναλμπάντης.
῾Ο ῾Ελληνισμός ἔχει τίς λύσεις, δέν χρειάζεται νά ἐφεύρει κάτι καινούργιο. Εἶναι ἐπίκαιρη ἀνάγκη νά ἀναστηθοῦν καί σέ σύγχρονη ἀνάγνωση, ἔννοιες ὅπως ἱερό, κοινωνία, ἄνθρωπος, πολιτική, πολιτισμός, ἔρωτας καί ἡ ἔννοια τῆς ψυχῆς πού ὑπάρχει στόν ἄνθρωπο ἀλλά καί μέσα σέ ὅλα αὐτά. Διαφέρει ὁ ῾Ελληνισμός ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων ὡς κοσμοθεωρία καί ὀντολογία ἀπό ἄλλους λαούς καί κυρίως διαφέρει στόν τρόπο θεώρησης τοῦ ἀνθρώπου πού εἶναι συνυφασμένος μέ τήν ῾Ελληνική γλώσσα.
Χαρακτηριστικό σημεῖο ἀπό τό βιβλίο ´Καστοριάδης εναντίον Χάιντεγκερ ´ τοῦ ᾿Αλέξανδρου Σχισμένου.
««Ο Χάιντεγκερ παρουσιάζει το περίεργο θέαμα ενός φιλοσόφου, ο οποίος μιλάει ακατάπαυστα για τους Έλληνες, για τους αρχαίους Έλληνες εννοώ φυσικά, και μέσα στην σκέψη του οποίου υπάρχουν μαύρες τρύπες στη θέση της πόλεως, του έρωτα και της ψυχής.» (ἐπισήμανση τοῦ Καστοριάδη)
Θα παρατηρήσουμε λοιπόν ότι είναι ακριβώς αυτά τα τρία σημεία, η ψυχή, ο έρωτας, ως σχέση με τον άλλο και απαραίτητο στοιχείο της παιδείας, και η πόλις, που δεσπόζουν στη σκέψη του Καστοριάδη, ως στοιβάδες του κοινωνικού-ιστορικού και ορίζοντες της ανθρώπινης χρονικότητας.».
῾Η ᾿Οδύσσεια τοῦ ῾Ελληνισμοῦ εἶναι ὅπως διδαχθήκαμε τήν Ὀδύσσεια, νά μήν χάνουμε ποτέ τήν ψυχή μας.
Καλή ᾿Ανάσταση.
Κάποτε σού έγραψε ο Π.Σ. ότι έχεις φτιάξει έναν δικό σου κόσμο, στον οποίο ζεις. Ωραίο ίσως, αλλά δικό σου, ιδιανκό και μάλλον εκτός πραγματικότητας. Αν θέλομε να δούμε την ζοφερή πραγματικότητα, πρέπει να βγούμε από τα ροζ συννεφάκια.
Περιέγραψα κάπου ροζ συννεφάκια; Στό προηγούμενο σχόλιό μου ἔγραψα γιά τήν ἀνάγκη νά ξαναβροῦμε τά ἰδανικά τοῦ ῾Ελληνισμοῦ. Τό ἱερό. Πῆγα αὐτές τίς ἄγιες μέρες νά παρακολουθήσω τήν θεία λειτουργία, ἀφιερώνοντας λίγο χρόνο καί προσοχή καί ἀπό ἀνάγκη ἐσωτερική. Εἶδα κόσμο ὄχι μόνο μεγάλης ἡλικίας νά εἶναι ἐκεῖ καί νά παρακολουθεῖ ἀπό τήν ἴδια νομίζω ἀνάγκη. Τό ἱερό δέν σημαίνει ὅτι τό κατανοεῖς, εἶναι ἄφατο, ἀφουγκράζεσαι, ἀλλά δέν τό κατευθύνεις ὅπου φαντάζεσαι. Στό ΄ αἰτεῖτε καί δοθήσεται ΄ κάποιοι φαντάζονται ὅτι θά διατάξουν.
῾Η κοινωνία καί ἡ αὐθεντική συμμετοχή της εἶναι κάτι ὑποθετικό; Ὅπως καί ἡ ἀληθινή πολιτική μέ ἐνδιαφέρον γιά τήν πατρίδα καί τήν κοινωνία καί ὄχι κατευθυνόμενα συμφέροντα, εἶναι κάτι φανταστικό; Ἔτσι δημιουργήθηκαν ἐξ ἀρχῆς, μέ τόν κόσμο γιά τόν κόσμο. Καί αὐτά ἔχουν νά κάνουν μέ τήν πορεία τῆς ψυχῆς τοῦ καθενός, δέν ἔχει ρεπό ἡ ψυχή οὔτε μένει ἐκτός ἤ κάπου ἀλλοῦ.
Τό πολιτικό καί τό ἱερό συνυπάρχουν, ὅπως ὑπάρχει τό σῶμα καί ἡ ψυχή. Δέν ἀποκόβονται. Τό νά ἀποϊεροποιήσουμε τήν ζωή καί νά τήν θεωρήσουμε μόνο
ἀναζήτηση οἰκονομική ἤ ἐξουσίας ἤ τουρισμοῦ, εἶναι ἐκτός τῶν προδιαγραφῶν τοῦ ἀνθρώπου. ῾Η Εκκλησία δέν ὑπάρχει γιά τόν ἑαυτό της ἀλλά γιά τόν κόσμο. Δέν ἔχουν ἀνάγκη οἱ ἅγιοι ἤ οἱ ἀθάνατοι, στήν ἀρχαιότητα, τήν ἁγιοσύνη καί τήν ἀθανασία, ἀλλά οἱ ἁπλοί ἄνθρωποι πού χρειάζονται καθοδήγηση γιά τόν καθημερινό ἀγώνα τους. Παράδειγμα, τό νά διδάσκεσαι τήν ἐγκράτεια, πού στήν ᾿Ορθοδοξία εἶναι κανόνας καθ´ ὅλη τή διάρκεια τῆς ζωῆς, τόσο δύσκολη εἶναι ἡ τιθάσευση τοῦ ἑαυτοῦ, εἶναι σημαντικό γιά ὅλες τίς ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς. Νομίζω ὅτι πολλά ἀπό τά ἄσχημα πού παρατηροῦνται στήν κοινωνία σήμερα, εἶναι ἀποτέλεσμα ἔλλειψης ἐγκράτειας ὑπέρ ἑνός καλύτερου σκοποῦ. ῾Απλά καί κατανοητά τά μηνύματα στήν συνέντευξη τοῦ Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης στόν κ. Σαββίδη, ἐξηγεῖ τήν ἔννοια τῆς ἱερότητας καί ἐπισημαίνει τήν διαφορετικότητά μας.
Δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά πού χρειάζεται ὁ ῾Ελληνισμός νά ξαναβρεῖ τόν ἑαυτό του, νά ξανασυγκροτηθεῖ, εἴτε γιατί κυνηγιέται εἴτε γιατί ξεχνιῶνται οἱ ἀξίες καί τά διδάγματα. ῾Ο κλασσικός μας πολιτισμός ἔγινε ὡς πυξίδα διαχρονική.
Ο Ελληνισμός, … ποιος Ελληνισμός, Ελένη, που έχομε το μαύρο μας το χάλι; Η ζωή συνεχίζεται, το Ελλαδιστάν παραπαίει, έχει γίνει δορυφόρος τής Τουρκίας, κράτος ψοφοδεές και ανυπόληπτο, παιδική χαρά κάθε εγχώριου και εισαγομένου κακοποιού στοιχείου, η δεύτερη φτωχότερη χώρα τής Ευρώπης, μ’ έναν λαό παντελώς αδιάφορο και πολιτικού επιπέδου-δαπέδου και συ μιλάς για Ελληνισμό και Ορθοδοξία (κι αν είμαι … καθολικός;), που ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ξαναβρούμε και δεν συμμαζεύεται. Καλό κουράγιο στις αναζητήσεις σου και όταν τα ξαναβρούμε αυτά που λες, έλα να μού το πεις κι εμένα.
Κάτι ακόμη και σιωπώ. Η Ορθοδοξία, ή όποιο άλλο χριστιανικό (θρησκευτικό) δόγμα, είναι θέμα προσωπικό. Σέβομαι τα πιστεύω κάθε ανθρώπου, αλλά δεν δέχομαι να μού τα επιβάλουν. Αγαπώ την Πατρίδα μου και ως χρσιτιανός και ως καθολικός και ως άθρησκος. Η επιβολή θρησκευτικής πίστης είναι καθαρή ανοησία, διότι αυτά τα πράγματα δεν επιβάλλονται. Πηγάζουν από την ψυχή τού ανθρώπου. Ο καθένας έχει τα βιώματά του και αυτά αφορύν μόνο στον ίδιο.
Ο Ελληνισμός, μία πολύ γενική έννοια, τι ακριβώς ιδανικά έχει, τα οποία πρέπει να ξαναβρούμε και τι θα γίνει μέχρι και αν τα ξαναβρούμε; Δεν γυρίζει το ποτάμι πίσω, Ελένη, κι αυτό εννοώ με τα ροζ συννεφάκια.
ΤΩΡΑ τι κάνομε, αν κάνομε κι αν μπορούμε να κάνομε κάτι. Τ Ω Ρ Α και αυτό νομίζω έιναι το ζητούμενο για κάθε πρακτικό άνθρωπο, που δεν θέλει να ζει με όνειρα.