του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ
Είναι πλεονασμός να μιλάς για εκχυδαϊσμό της πολιτικής στην Ελλάδα στην εποχή του Τσίπρα. Αρκεί η λέξη πολιτική. Ο συνειρμός είναι νομοτελειακός. Όχι πως πριν ήταν καλύτερα, αλλά κάποιες σταθερές τηρούνταν. Τώρα όλα περιστρέφονται γύρω από τον πολιτικό αμοραλισμό ενός ανθρώπου που σε σχετικά νεαρή ηλικία αναδείχθηκε στο πρωθυπουργικό αξίωμα. Η ευθύνη της κοινωνίας υπαρκτή μεν, δικαιολογημένη δε. Ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα οδήγησε τη χώρα στην κατάρρευση. Ο κόσμος έπρεπε να δείξει το θυμό του.
Το τραγικό είναι πως ακόμη και μετά τα όσα συνέβησαν, ούτε η χώρα ούτε οι πολιτικοί της –φοβάμαι πως ούτε η κοινωνία της– αλλάζουν.
Παραμένουμε βαθιά βουτηγμένοι σε έναν ανατολίτικο μοιρολατρισμό, σε μια χώρα που επαγγέλλεται τη δημοκρατία ενώ δεν είναι. Δεν είναι δημοκρατική μια χώρα στην οποία ο πρωθυπουργός κάνει ό,τι θέλει.
Παλαιότερα ο βασιλιάς μπορούσε να διορίσει πρωθυπουργό τον μπάτλερ του. Σήμερα ο πρωθυπουργός μπορεί να ορίσει υπουργό όποιον ή όποια θέλει. Από τους ανθρώπους που συναντά στο γυμναστήριο μέχρι κάποιον/α που φώναζε στις διαδηλώσεις: μία η ντουντούκα τέσσερις εμείς. Δεν έχει σημασία η ικανότητα, η πολιτική που πρεσβεύεται, η συνέπεια. Η αναρρίχηση, στην εξουσία, ανθρώπων που δεν έχουν ούτε την κατάλληλη παιδεία ούτε την πείρα που απαιτεί μια θέση, εναπόκειται, απλώς, στη βούληση του πρωθυπουργού.
Η πολιτική έχει περάσει στη φάση της πασαρέλας. Ένα σύστημα που οι Έλληνες συνταγματολόγοι, οι οποίοι στην περίοδο της κρίσης τήρησαν αιδήμονα σιωπή, αποδέχονται χωρίς καμιά κριτική.
Μια συνηθισμένη κυρία, σαν και αυτές που συναντούμε συχνά στο δρόμο, με δεξιές –αν όχι ακροδεξιές– θέσεις, η οποία διαφοροποιήθηκε από το κόμμα της, έχει αναχθεί σε μείζον θέμα του τελευταίου ανασχηματισμού της κυβέρνησης.
Μια νεαρά χαριτόβρυτος κυρία που η ηλικία της δεν αφήνει πολλά περιθώρια πειθούς για τις εμπειρίες που απόκτησε και την πείρα που συσσώρευσε, αναγορεύεται σε υπουργό. Το ανάλογο πείραμα του προηγούμενου ανασχηματισμού δεν έφερε, όπως, αναμενόταν, αποτέλεσμα.
Η αριστερή κυβέρνηση, που με την πρακτική της αντιλαμβάνεται ότι έχει δυσαρεστήσει τους ψηφοφόρους, προσπαθεί να «διευρυνθεί» σε διάφορες κατευθύνσεις μήπως και κερδίσει μερικές ψήφους. Μάταια. Η δημοσκοπική κατρακύλα της δεν πρόκειται να σταματήσει, έστω και αν αυτό δεν φαίνεται με καθημερινές δημόσιες εκδηλώσεις.
Η κοινωνική διαίσθηση αντιλαμβάνεται την αγωνιώδη προσπάθεια των τρολ να δημιουργήσουν κλίμα υπέρ της κυβέρνησης. Η γκεμπελική προπαγάνδα, άλλωστε, μέχρι ενός σημείου φέρει αποτελέσματα.
Η κυβέρνηση πέρασε το κρίσιμο σημείο που ο λόγος της προσέλκυε το ακροατήριο. Σήμερα, ό,τι και αν λέει κανείς δεν την προσέχει. Ένα από τα τελευταία της χαρτιά είναι να μην περικόψει τις συντάξεις, αναζητώντας άλλα, ισοδύναμα μέτρα για την κάλυψη όσων συμφώνησε με την τρόικα. Δεν θα πετύχει το στόχο της παρά μόνο αν η αντιπολίτευση διαπράξει το μοιραίο λάθος να εμφανίζεται ως κήνσορας της επιμονής των δανειστών για περικοπή τους. Η επιμονή όσων πιέζουν για μείωση των συντάξεων δεν έχει να κάνει με καμιά πολιτική ανάπτυξης. Είναι ένα ακόμη τσάκισμα του τμήματος του ελληνικού λαού που εργάστηκε σκληρά και κατέβαλε όσα του ζητούσαν για να έχει στο τέλος του βίου του μια στοιχειώδη δυνατότητα να υπάρξει. Με άλλα λόγια, είναι μια ιδεολογική επιμονή.
Γι’ αυτό τα κόμματα και οι φορείς που πιέζουν για την επιβολή μιας αντιαναπτυξιακής ιδεολογίας και για την περαιτέρω εξάντληση των οικογενειών (είναι γνωστό πως την περίοδο της κρίσης σε πάρα πολλά σπίτια με πολυάριθμα μέλη το μοναδικό έσοδο ήταν η σύνταξη), ας το σκεφτούν καλύτερα.
Τα κόμματα που άκριτα υπαγορεύουν μια ακραία ευρωπαϊκή επιμονή είναι αυτά που οδήγησαν στη σημερινή κρίση, και –το χειρότερο– έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.
Κατά καιρούς οι δανειστές λένε πως δεν υπαγορεύουν αυτοί τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν αλλά ζητούν απλώς περιορισμούς, και η κυβέρνηση αναζητά τον τρόπο που θα τους κάνει. Η κυβέρνηση σήμερα υποστηρίζει πως θα βρει ισοδύναμα με την περικοπή των συντάξεων μέτρα.
Γιατί επιμένουν οι κήνσορες της –ακόμη και βιολογικής– εξαφάνισης ενός σημαντικού μέρους του ελληνικού λαού; Οι συντάξεις μειώθηκαν αισθητά κατά τη διάρκεια της κρίσης. Τι άλλο θέλουν;
Για να επανέλθουμε στην πολιτική πασαρέλα και τον ανασχηματισμό.
Το αποτέλεσμα του ανασχηματισμού προκαλεί γέλιο ως προς το πολιτικό δέμας των προσώπων που ο πρωθυπουργός επέλεξε να περιλάβει στο κυβερνητικό σχήμα.
Αλλά το τραγικό είναι πως οι τυφλωμένοι από φανατισμό οπαδοί της κυβέρνησης οι οποίοι στο πρόσφατο παρελθόν κατηγορούσαν τα πρόσωπα που περιελήφθησαν στο κυβερνητικό σχήμα, τώρα αναζητούν λόγια παρηγοριάς. Ψάχνουν να βρουν με ποιον τρόπο θα εφαρμόσουν σοσιαλισμό με την Κ. Παπακώστα παραδείγματος χάριν, ηγέτη πολιτικού σχηματισμού, επίσης.
Αυτό δεν είναι πολιτική σκηνή. Μάλλον με περιοδεύοντα θίασο μοιάζει.
Για να αντιληφθούμε τα κριτήρια επιλογής στις υπουργικές θέσεις από έναν πρωθυπουργό που η πολιτική εμπειρία και γνώσεις του ήταν απλώς οι καταλήψεις, τοποθέτησε δύο γυναίκες σε ένα υπουργείο του οποίου η διαχείριση απαιτεί και γνώση του αντικειμένου και άλλες ικανότητες που δεν φαίνεται να τις έχουν.
Δεν τον ενδιαφέρει όμως αυτό τον Αλ. Τσίπρα, τον κύριο υπεύθυνο της συνεχιζόμενης υποβάθμισης και παρακμής του πολιτικού βίου. Του αρκεί μια ανακοίνωση του τμήματος γυναικών του κόμματός του ότι έφερε μια καλύτερη ισορροπία στο ποσοστό συμμετοχής των γυναικών στο κυβερνητικό σχήμα. Δηλαδή, η σημασία ενός κυβερνητικού σχήματος εντοπίζεται στα ποσοστά συμμετοχής των δύο(;) φύλων και όχι στην ικανότητα των προσώπων που το απαρτίζουν.
Και επειδή τα φύλα, πλέον, δεν είναι δύο, γιατί να μην υπάρχει συμμετοχή και της πληθώρας των άλλων κοινωνικών φύλων;
Η πολιτική ζωή στη χειμαζόμενη Ελλάδα κατάντησε πασαρέλα και συνδικαλιστικό πηγαδάκι για το πώς θα πάρουμε τη συνέλευση.
Και όπως επανειλημμένα έχουμε επισημάνει, δεν υπάρχουν ούτε οι κοινωνικές ούτε οι πολιτικές δυνάμεις να αντιδράσουν. Ίσως το κάνουν στις εκλογές. Αλλά με ποιες επιλογές;
Γι’ αυτό το μέλλον είναι θολό. Πολύ θολό.
Αυτός ο σουρεαλισμός με τις ανακοινώσεις του κόμματος για τα φύλα, αναδεικνύει αφενός το τέλμα αφετέρου την μειονεξία.
Τέλμα γιατί πλέον δεν έχουν τίποτα να πουν αυτοί οι άνθρωποι, μειονεξία γιατί αντιλαμβάνονται κομματοκεντρικά σαφώς αλλά και μερικώς την παρουσία των γυναικών στην πολιτική, επιστημονική, ακαδημαϊκή ζωή.
Και όχι η σύνολη προσφορά, η δυναμική αυτονόμησης καταρχήν ανδρών και γυναικών από την κομματοκρατία και έπειτα η δυναμική αυτοπραγμάτωσης όλων.
Αυτό το φαρισαϊκό κεκτημένο εμπεδώνεται και με την εναργέστατη περιγραφή του κυρίου Σαββίδη, με πρόσημο την συμπεριφορά του πρωθυπουργού θα λέγαμε ως βοναπάρτη XIV και την αιδήμονα σιγή των συνταγματολόγων που “διυλίζουν τον κώνωπα”.
Δεν συζητώ… αν αυτή η βαρβαρότητα των κριτηρίων επιλογής για τους προϊσταμένους ολόκληρων δημόσιων πολιτικών παρακαλώ (εντός εισαγωγικών το “δημοσίων” αφού είναι απλώς κομματοκρατικές) από τον εκάστοτε πρωθυπουργό περιγραφεί ως “εκλόγιμη μοναρχία ορισμένου χρόνου” (κατά τον μείζονα πολιτικό επιστήμονα των ημερών μας Γ. Κοντογιώργη) θα το αποκαλέσουν οι ελίτ ως …”λαϊκισμό”.
Η πρόοδος έχει απαγορευτεί από το αλφαβητάρι της πολιτικής εξέλιξης.
Μαζί και οτιδήποτε δίνει προβολές του χώρου και του χρόνου των κοινωνιών και δη του ελληνικού κόσμου.
Αυτό το αδιέξοδο επιτείνεται -και από την κατακλείδα του άρθρου- με την απουσία προοπτικών ανατροπής αυτής της κατάστασης ακόμα και στον ορίζοντα των εκλογών.
Και αυτό γιατί οι δυνάμεις που συνετέλεσαν με κάποιες ακρότητές τους και υπονόμευσαν συνάμα αστικές κυβερνήσεις που είχαν κάποιες καλές προθέσεις εμμένουν εγκληματικά στην περαιτέρω (πόσο ακόμα;;;) υποβάθμιση της ποιότητας ζωής των ελλήνων και παρακάμπτουν τις ποιοτικές διαστάσεις της κρίσης.
Από εκεί όμως ξεπήδησαν πραγματικά λαϊκιστικά μορφώματα όπως των συριζανέλ, αλλά …το βιολί-βιολάκι.
Εικάζει κανείς ευλόγως ότι πλέον ζούμε στην “ζώνη του λυκόφωτος” και οποιαδήποτε αχτίδα σκέψης αναιρείται αυτοδικαίως μην τυχόν και χάσουμε τον μπούσουλα και ζήσουμε επιτέλους σε ένα -έστω- αξιοπρεπές δυτικού τύπου κράτους που να παραπέμπει σε φιλελεύθερο κοινωνικό κράτος δικαίου με σεβασμό στην ιδιοσυστασία της εθνικής ταυτότητας, και σοκαριστούν οι “διασώστες” της παρακμής και του απύθμενου αμοραλισμού.
Ένας τρόπος για να αποφεύγονται οι αυθαίρετοι διορισμοί υπουργών από κάθε άσχετο πρωθυπουργό είναι να καθιερωθεί η εκλογή των υπουργών είτε από όλους τους πολίτες είτε, μέχρι να αλλάξει το Σύνταγμα, από τα μέλη των κυβερνώντων κομμάτων.
Όσο κι αν συμφωνεί κανείς με την αγανάκτηση που εκφράζεται από πολλούς, είναι καταντάει στα όρια του φαιδρού όταν όλοι αυτοί ή έστω οι περισσότεροι βιοπορίστηκαν και βιοπορίζονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο επιλογής των υπουργών, δηλαδή με προσωπική απόφαση κάποιου που διέθετε κατά τον ίδιο τρόπο με τον πρωθυπουργό τη σχετική ή απόλυτη εξουσία να διορίσει/προσλάβει τον άλφα αντί του βήτα.
Οι πραγματικοί παραγωγοί πλούτου αυτού του τόπου αποτελούν και τους πλέον αδικημένους και στην ουσία χωρίς φωνή εκπροσώπησης.
Τί τους μένει όλους αυτούς;
Απλώς να αυξήσουν τον αριθμό αυτών που έχουν αποχωρήσει από τη χώρα διότι δε διαθέτουν ένα βυζί όπως των συνταξιούχων του δημοσίου και των δεκο.
ΥΓ: Οι συντάξεις, για να επιστρέψουμε στα πολύ πρακτικά, όχι απλώς θα περιοριστούν περαιτέρω αλλά μετά δέκα χρόνια, εάν υπάρχει ακόμη η σαπιοκοιλιά κοινωνία των πασοκων δεν θα λαμβάνει ούτε το το εν τρίτο από αυτά που λαμβάνουν οι σημερινοί γκρινιάρηδες και πάνω από όλα παρασιτικοί συμπολίτες/ακρίδες των ίδιων τους των παιδιών και ακριδών.
Κι αυτό δεν έχει σχέση με ιδεολογικές εμμονές παρά με έλλειψη ρευστού ή στη δική μας ειδική περίπτωση που δεν υπήρχε ποτέ τόσο ρευστό προς επιδοματική διανομή…. δανεικών.
Πλέον δε χρειάζεται να μιλάμε, όλοι γνωρίζουν τί συνέβη και γνωρίζουν τί ακριβώς έρχεται, απλώς οι επιτήδειοι δημοσιολόγοι πραγματικά παρακαλούν να εμπλακεί η χώρα σε πολεμική περιπέτεια για να διατηρήσουν το ηθικό πλεονέκτημα της μπαρουφολογίας και φυσικά της συγκάλυψης των δικών τους ευθυνών.
Μετανοιώνει ποτέ όμως η ακρίδα;
Αποκλείεται!
σωμφωνω σε ολα απο την πρωτη μεχρι την τελευταια λεξη
γενοκτόνος τών τόνων, βέβαια
ώς μισέλλην τής murderous jewish paranoia!…
Έξοχη η φράση του κυρίου Σαββίδη “παραμένουμε βαθιά βουτηγμένοι σε έναν ανατολίτικο μοιρολατρισμό”.
Πρόκειται για τη χαρακτηρολογική διαστροφή του ναρκισσισμού σε συνδυασμό με θρησκευτικές πρακτικές ψυχικού χειρισμού. Στην “απάθεια” προστέθηκε ο μεταμοντέρνος στωικισμός-κοσμοπολιτισμός που την έκανε ΑΘΥΜΙΑ, ανικανότητα διέργερσης του θυμικού. Πρόκειται δηλαδή για γκρέμισμα της γέφυρας με την κριτική σκέψη.
Θεωρώ ότι η συμβολή του κ. Σαββίδη είναι ανεκτίμητη, μόνο και μόνο για την τόλμη να λέει τα πράγματα με το όνομά τους: λέμε πως έχουμε δημοκρατία, αλλά έχουμε γκεμπελικές πρακτικές χειραγώγησης.
Συμφωνώ με τον όρο «φαρισαϊκό κεκτημένο» του Γιώργη, το οποίο υπογραμμίζεται με την απίστευτη σιωπή των «προοδευτικών» διανοουμένων (συνταγμοτολόγων, ιστορικών, κ.ο.κ)
Δεν συμφωνώ όμως με την ερμηνεία του Γιώργη πως οι ανακοινώσεις για τα φύλα είναι «σουρεαλισμός» που εκδηλώνει ότι «δεν έχουν τίποτα να πουν». Είναι και αυτό εκδήλωση φαρισαϊσμού: Σ’ όλο τον κόσμο, η μόδα των «προοδευτικών» είναι τα “πολιτιστικά δικαιώματα” των σίξτις και σέβεντις σε μεσαιωνική εκδοχή (σε πλαίσιο ρωμαιοκαθολικού δογματισμού περί Ανθρώπου εν γένει εναντίον των πραγματικών ανθρώπων).
Συμφωνώ και με τον χαρακτηρισμό των πολιτικάντικων κριτηρίων επιλογής υπουργών ως βαρβαρότητα. Και επειδή στο μοντέρνο οπλοστάσιο των «προοδευτικών» έχει τεθεί (εκ των άνω) το κατηγορητήριο των αντιπάλων ως «λαϊκιστών», προτείνω να πάψουμε να μιλάμε για πολιτικούς αλλά για βαρβάρους (ή έστω για προ-πολιτική κατάσταση).
Έχει δίκιο ο κ. Σαββίδης.Τόσα σοκ και δεν άλλαξε τίποτα. Καμία ελπίδα για αλλαγή. Η μόνη ελπίδα να βγούμε από τον αμοραλισμό-μοιρολατρισμό είναι να αφυπνίσουμε την Κρίση, τον Νου μας, με τολμηρή εγκατάλειψη όρων που άλλαξαν περιεχόμενο και φράσεων-σκέψεων κλισέ. Να ακολουθήσουμε δηλαδή το παράδειγμα του Παντελή Σαββίδη, να στιγματίζουμε συστηματικά την ταύτιση της δημοκρατίας με το αντιδημοκρατικό καθεστώς Τσίπρα, τους πολιτικούς με τα ανδρείκελα που μας κοροϊδεύουν μες τη μούρη, την ίδια την πολιτική με τις δήθεν εκλογές των δήθεν «εκπροσώπων» του Δήμου.
Καλησπέρα αγαπητή Μαρία Μ., και καλό φθινόπωρο.
Αν ευκαιρήσετε θα είχε ενδιαφέρον να μου εξηγήσετε γιατί θεωρείτε φαρισαϊκή την αναφορά μου περί “σουρεαλισμού”.
Κυρίως για να καταλάβω τι λάθος κάνω και όχι για την διαφωνία σας καθαυτή που είναι πέρα για πέρα σεβαστή.
Αν θέλετε, εξηγώ ότι οι γυναίκες δεν χρειάζονται να ερμηνεύονται ως “ποσόστωση”, ούτε φυσικά οι άνδρες.
Και πως η αξία του ανθρώπου πέραν κάθε προσέγγισης φύλου είναι πολύ ευρύτερη και κυρίως ουσιαστικότερη από αυτές τις τακτικές.
Κυρίως ήθελα να επισημάνω ότι θεωρώ “σουρεαλισμό” να αντιλαμβάνονται ακριβώς με αυτόν τον εργαλειακό τρόπο οι κυβερνώντες εν προκειμένω (λόγω συγκυρίας αναφέρομαι σε αυτούς κυριότερα) την σημασία της γυναίκας και μάλιστα να παρίστανται ως πληττόμενοι από πάνω για την ‘επαναστατική’ τους υποτίθεται αυτή επιλογή.
Αν λχ έκαναν υπουργό πολιτισμού την Αρβελέρ (δεν έχει σημασία αν συμφωνεί κανείς με τις απόψεις της) δεν θα τολμούσε κανείς να ασκήσει κριτική.
Βάζουν μπροστά τον όρο του φύλου για να εκβιάσουν την κοινή λογική.
Και αυτό θεώρησα -και θεωρώ- φαρισαϊκό.
ΠΑΡΕΞΉΓΗΣΗ!!!!!
Δεν θεωρώ φαρισαϊκή την αναφορά στον σουρεαλισμό. Προς θεού!
Βρίσκω απλώς πολύ λίγο τον χαρακτηρισμό. Ξεκομμένο από τον όλο φαρισαϊσμό του Σύριζα.
Εννοείται ότι δεν “τρέχει” τίποτα, και εννοείται ότι από καλόπιστους συνομιλητές δέχομαι κάθε παρατήρηση και διόρθωση όπου κάνω λάθος για να το κατανοήσω αυτό και μόνο.
Όχι φυσικά για την διαφωνία καθαυτή που δεν με ενοχλεί προς Θεόύ.
Καλημέρα και καλή εβδομάδα!
Λυπάμαι, εγώ έκανα το λάθος γράφοντας ότι δεν συμφωνώ με την ερμηνεία. Λάθος διατύπωση.
Συμφωνώ με το γεγονός ότι είναι σουρεάλ και μόνο να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα με το ντεμοντέ “υπουργείο γένους θηλυκού”.
Να, που στο τέλος και εσύ θεωρείς ότι ότι ο σουρεαλισμός είναι στην ουσία φαρισαϊσμός.
Καλό Φθινόπωρο!
«Παλαιότερα ο βασιλιάς μπορούσε να διορίσει πρωθυπουργό τον μπάτλερ του»
κι αυτό βεβαίως ήταν ένα πρόβλημα
ώς έκ τής επιβολής δυτικών θεσμών καί τής αντίστοιχης πολιτειολογίας…
καιρός λοιπόν νά πάψουμε νά παραβλέπουμε ότι
«Οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες – καὶ ὄχι μόνο – ζοῦμε ὑπὸ ἕνα διπλὸ βάρος:
Ἐνταγμένοι ἔτσι κι ἀλλιῶς
στὸ πλαίσιο τῶν δυτικῶν θεσμῶν καὶ
τῆς ἀντίστοιχης πολιτειολογείας ποὺ ἐπικρατοῦν διεθνῶς,
βιώνουμε τὸ δυτικὸ δίλημμα ὅπως ὅλοι οἱ λαοί, ἀλλὰ
βιώνουμε ἐπιπροσθέτως καὶ ἕνα βαθὺ ψυχικὸ χάσμα πρὸς ὅλα αὐτά.
Ἕνα χάσμα ποὺ δὲν ὀφείλεται στὶς ἀνατολίτικες, δῆθεν, ἐμμονές μας, ἀλλὰ
στὴν ὑποσυνείδητη, ἔστω, συναίσθηση
τοῦ τραγικοῦ χαρακτῆρα κάθε πολιτικοῦ θεσμοῦ καὶ κάθε πολιτικοῦ σχεδίου.
Ὑπὸ τὴν ἔννοια αὐτὴ
μιὰ ἐκ νέου συνειδητὴ ἐπίκληση τῆς «ἑλληνικῆς ἰδιαιτερότητας»
θὰ εἶχε νόημα μόνο σὰν μιὰ ἀφετηρία
γιὰ τὴν ἐπανεισαγωγὴ τῆς τραγικῆς συναίσθησης τοῦ πολιτικοῦ διεθνῶς,
ἐπαναφέροντας ὅμως μαζὶ καὶ τὸ μεταφυσικὸ αἴτημα τοῦ ἀληθεύειν, ποὺ
τώρα κοιμᾶται στὰ βαθύτερα ὑποστρώματατα τῆς συλλογικῆς μας συνείδησης.»
από δίπλα: https://www.anixneuseis.gr/?p=192755
Νίκου Γκάτσου + Σταύρου Ξαρχάκου
όπως France δέν θά πεί “Γαλλία”,
έτσι καί
η βαυαροκρατία δέν έχει νά κάνει μέ γερμανούς, αλλά
μέ εβραίους ασκενάζι/τουρκοχάζαρους από τούς έν Βαυαρία,
τούς υπό τόν έλεγχο τών εβραιο-ρότσιλντ καί τών εβραιο-ντε-ροτσίλντ, πού
πουλάνε ρουφιανοδιαβρωτικές εκδουλεύσεις κατά τόπους στούς αγγλοσαξονοφραντσέζους καί πού
μ’ αυτά καί άλλα πολλά εισοδίστικα, τούς έχουν καββαλικεμένους…
σιγά
μήν παρέδιδαν στά χρόνια τού Όθωνα τό προτεκτοράτο τους στούς γερμανούς
– οί καββαλικεμένοι από τήν παγκόσμια συμμορία τών σταυρωτήδων τής Ζωής ροτσιλδοεβραίων, αγγλοσαξονοφραντσέζοι, λέμε!)…
Ό ιερέας χρυσώ κεκοσμημένος,
η κιμωλία, οί συλλαβές, ό δάσκαλος Φωτίου
κι ό στρατιώτης ακίνητος
καί μόνο αυτός ό ήχος σημαίας καί ιστίου.
Εδώ η μνήμη έχει ένα κενό.
Πώς αποσχηματίσθη* αίφνης;
Υπνώθη σέ καρέκλα σωματείου
ή πήγε καί απετάγη;
Η μνήμη κρυπτοελοβοτομήθη
(πώς; ρωτάτε μπεχαβιορίστες
τού μισάνθρωπου προφήτη-μπορώ-νά-ελέγξω-τήν-ανθρώπινη-συμπεριφορά Τζόν Γουάτσον
καί τής φωλιάς τού κούκου πού είναι τό Johns Hopkins τής Βαλτιμόρης, ξέρουν σσ).
Ας σκέπτονται οι άλλοι όπως νομίζουν,
το σκότος δεν χρεώνεται αλλού.
Τί φταίνε τώρα οί μαύροι κυβερνώντες,
τά “Κάππα”, τά “Πασόκ” καί τά “Νού Δού”;
Εμείς τό εμφυσήσαμε τό νέφος
πού εντός του επωάσθηκαν όλοι αυτοί,
εμείς μέ τίς αιώνιες τίς δυσθυμίες μας
μέ τό κενό
καί μέ τό «αμφισβητώ»,
σάν πετρωμένοι μέσα στό καθιστικό.
Νά ζείς τόν θάνατό σου γιά τούς άλλους,
δέν έχει τέτοιο επάγγελμα εδώ,
δέν έχει πιά τραγούδι θεϊκό.
*
αποσχηματίσθη = τό «απεσχηματίσθη», αποσχηματισθέν κάπως,
αλληλεγγύης χάριν πρός τήν παθούσα(τήν «μνήμη», έ;!), έ;!