του Παντελή Σαββίδη
Ήταν το πρωί, μιας τέτοιας ημέρας πριν έναν χρόνο, όταν ξυπνήσαμε και διαβάσαμε για την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Οι περισσότεροι δεν την περίμεναν. Μεταξύ αυτών και εγώ.
Η Ρωσία, με βάση τον τρόπο που σκέφτεται την ασφάλειά της (ένας τρόπος που διακρίνει τις μεγάλες δυνάμεις και δεν είναι, μόνο, ρωσικός), εκδήλωσε τις ανησυχίες της προς τις ΗΠΑ και την διεθνή κοινότητα. Αλλά παρόλες τις δεσμεύσεις, που όλα δείχνουν πως οι αμερικανοί ανέλαβαν σε εκείνη την συνάντηση του νουνεχούς πατρός Μπούς και του Γκορμπατσώφ, δεν τήρησαν τις υποσχέσεις τους. Στην διεθνή κοινότητα δεν τηρούνται τα γραπτά, θα τηρούνταν τα προφορικά;
Ευλόγως οι αμερικανοί τους απάντησαν φέρτε αποδείξεις γι αυτό που ισχυρίζεστε. Αλλά αποδείξεις στον λόγο τιμής δεν υπάρχουν. Ο λόγος τιμής ήταν ένα μέσο διαμόρφωσης συμφωνιών πριν χιλιετίες.
Η λογική έλεγε πως την Ρωσία δεν την εξυπηρετούσε μια εισβολή. Οι εξελίξεις το απέδειξαν. Θα μπορούσε να χειριστεί διπλωματικά την υπόθεση.
Ένα χρόνο μετά, η εξέλιξη του πολέμου δικαιώνει την λογική.
Ο κ. Πούτιν την παρέβλεψε έχοντας εμπιστοσύνη στις στρατιωτικές δυνάμεις του και πιστεύοντας, λανθασμένα, πως οι Ουκρανοί θα τον υποδέχονταν με δάφνες.
Εφήρμοσε τρία πολεμικά σενάρια και κατέληξε στο λιγότερο αισιόδοξο. Με βάση την αρχική εντύπωση που είχε θέλησε να καταλάβει, εν είδει περιπάτου, το Κίεβο αλλά συνάντησε σθεναρή αντίσταση. Χαλαρός όπως ήταν ο ρωσικός στρατός, αφού περίμενε τις δάφνες των ουκρανών, υπέστη σημαντικές απώλειες και αποκάλυψε μεγάλες αδυναμίες.
Ανοργάνωτοι και απροετοίμαστοι, στρατιωτικά, οι Ουκρανοί απώλεσαν σημαντικά εδάφη μέχρι να συνέλθουν απο το σοκ. Όταν συνήλθαν ήρθαν αντιμέτωποι με το δεύτερο σχέδιο του Πούτιν. Να φθάσει ως την Υπερδνειστερία. Ήταν αδύνατον, όμως. Οι Ουκρανοί συντάχθηκαν με την καταλυτική υποστήριξη σε όπλα και προσωπικό απο την Δύση και κατάφεραν να σταματήσουν την ρωσική προέλαση.
Εδώ και αρκετούς μήνες βρίσκεται σε εξέλιξη το τρίτο σχέδιο των Ρώσων. Να κρατήσουν τις περιοχές που ελέγχουν και να καταλάβουν ολόκληρη την περιοχή της περιφέρειας του Ντονέσκ. Δεν την ελέγχουν ολόκληρη. Έτσι, θα έχουν διασφαλισμένη μια, στρατιωτικά ικανοποιητική, ζώνη απο το Ντονέσκ και το Λουχάνσκ ως την Κριμαία.
Τον έλεγχο αυτής της ζώνης δεν θα τον εγκαταλείψουν διότι είναι ζωτικός για την υπεράσπιση της Κριμαίας. Η γέφυρα του Κέρτς μπορεί να βομβαρδισθεί και να καταστραφεί αλλά η ζώνη ελέγχου της Ρωσίας στην Ουκρανία μπορεί να υποστηριχθεί.
Η Κριμαία είναι ζωτικής σημασίας χερσόνησος στην Εύξεινο Θάλασσα. Όποιος ελέγχει την Κριμαία ελέγχει σε μεγάλο βαθμό τον Εύξεινο. Η Ρωσία δεν θα την παραδώσει ό,τι και να γίνει. Ακόμη και αν χρειαστεί να φθάσει στα πυρηνικά. Και οι Αμερικανοί το γνωρίζουν. Πέραν της μεγάλης στρατηγικής σημασίας της, ο πληθυσμός της είναι στην πλειοψηφία του ρωσικός.
Τα ενδεχόμενα καθώς μπαίνουμε στον δεύτερο χρόνο της αναμέτρησης είναι τρία.
1.-Συνέχιση του πολέμου με το πολύ φιλόδοξο σχέδιο των ουκρανών να ανακαταλάβουν την Κριμαία και να εξωθήσουν τους Ρώσους εκτός των άλλων κατειλημμένων περιοχών.
2.-Πάγωμα του μετώπου με την παρεμβολή αμερικανικών ή ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων μεταξύ των εμπολέμων, κάτι που θα οδηγήσει σε επικίνδυνη στρατιωτική γειτνίαση ΗΠΑ- Ρωσίας, ενώ σήμερα οι ΗΠΑ πολεμούν σε έναν πόλεμο δι αντιπροσώπων.
3.-Έναρξη ειρηνευτικών συνομιλιών. Κάτι που προς το παρόν δεν φαίνεται αλλά παρασκηνιακά πρέπει να δρομολογείται.
Το χειμώνα του 1918 η συμμαχική εκστρατεία στη Μεσημβρινή Ρωσία όπως αποκαλείτο η Ουκρανία είχε και ελληνική εμπλοκή. Ο Βενιζέλος ενδιαφερόταν να έχει θετική εισήγηση της Γαλλίας στις ελληνικές διεκδικήσεις σε Θράκη και Μικρά Ασία και προθυμοποιήθηκε να συνδράμει στην εκστρατεία. Η Ελλάδα βαρυνόταν από το πραγματικό γεγονός της καθυστερημένης συμμετοχής στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Βενιζέλος σκόπευε να αλλάξει τις εντυπώσεις. Η εκστρατεία τελούσε υπό Γαλλική διοίκηση. Σε σύνολο 70 χιλιάδων ανδρών που πήραν μέρος σε αυτήν ο ελληνικός στρατός συμμετείχε με 23.500 άτομα. Στην πραγματικότητα οι ελληνικές δυνάμεις ήταν οι πλέον αξιόμαχες. Σύντομα η εκστρατεία εξελίχθηκε σε αμυντικό αγώνα με συνεχείς οπισθοχωρήσεις των Συμμάχων. Μέσα σε αυτό το κλίμα οι Γάλλοι αποφάσισαν να διακόψουν τις επιχειρήσεις. Τελευταίες αποχώρησαν από το μέτωπο οι ελληνικές δυνάμεις τον Απρίλιο του 1919. Οι απώλειες των δύο ελληνικών μεραρχιών ανέρχονταν σε 400 νεκρούς και 650 τραυματίες. Ο άμεσος στόχος της θετικής προσλήψεως του γεγονότος από τους συμμάχους φαίνεται ότι επιτεύχθηκε. Μακροπρόθεσμα όμως δημιουργήθηκαν προβλήματα σε μία περιοχή με έντονο ενδιαφέρον για τα ελληνικά συμφέροντα.
Σήμερα η Δύση πιέζει την Ελλάδα να στείλει και άλλον στρατιωτικό εξοπλισμό στην Ουκρανία. Ο Μητσοτάκης έκανε μια σιβυλλική δήλωση. Είπε ότι δεν θα στείλει Leopard 2. Η δήλωση ερμηνεύεται ότι μπορεί να στείλει Leopard 1 ή άλλα Leopard που μπορεί να υπάρχουν στον ελληνικό στρατό.
Σε μια κρίσιμη στιγμή που όλοι, ακόμη και οι δυτικοί, δείχνουν κάποιο σκεπτικισμό σχετικά με την εξέλιξη του πολέμου ίσως θα πρέπει η Αθήνα να είναι πιο ευέλικτη και προσεκτική.
Η ιστορία πρέπει να διδάσκει.
Παρά τις δημόσιες δηλώσεις, η Δύση, φαίνεται να είναι προβληματισμένη με την εξέλιξη του Πολέμου στην Ουκρανία, με σημαντικά κέντρα του αμερικανικού κατεστημένου να πιέζουν διακριτικά, αλλά δημοσίως, για διπλωματική επίλυση της διαμάχης.
Δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη και η δήλωση του εκπροσώπου του State Department την επομένη της επίσκεψης Μπλίνκεν στην Αθήνα για τον ηγετικό ρόλο της Ελλάδας σε Βαλκάνια, Ανατολική Μεσόγειο και Εύξεινο Πόντο.
Έχοντας υπόψη την μεσοβέζικη στάση της Τουρκίας στην περιοχή η Ουάσιγκτον αποδίδει ρόλους σε χώρες πιστές στην συμμαχία και την πολιτική της. Η Ελλάδα στην ήπια πολιτική θα μπορούσε, λόγω και της ιστορίας της σε όλη αυτήν την περιοχή, να προσφέρει. Αλλά καμιά σχετική επεξεργασία δεν έχει γίνει απο καμιά ελληνική κυβέρνηση. Ο βασικός άξονας της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής είναι να σβήνονται φωτιές όταν ανάβουν. Μια πολιτική σαν και αυτήν που φαντάζεται για την Ελλάδα ο Μπλίνκεν προϋποθέτει ότι ο αθηναϊσμός θα βγει απο το καβούκι του. Προτιμά να είναι πρώτος στο χωριό παρά να συμμετέχει σε ένα ευρύτερο πλαίσιο.
Αλλά και στην Τουρκία απέδωσε ρόλο ο Μπλίνκεν. Να δεχθεί μια συνεννόηση σχετικά με την εκμετάλλευση των ενεργειακών αποθεμάτων με δέλεαρ να περάσουν όλοι οι αγωγοί απο το έδαφός της.
Ας ελπίσουμε ο πρόεδρος της καρδιάς μας να ανατρέψει τα σχέδια. Διότι μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν καταστροφική.
Η Ιστορία διδάσκει όσους την γνωρίζουν και όσους θέλουν να διδαχθούν. Ο Μητσοτάκης ούτε την γνωρίζει, ούτε θέλει να διδαχθεί. Είναι αφ’ ενός ο τύπος τού ξερόλα (… ο Μωυσής) και με παγιωμένη την τυφλή υπακοή στις ΗΠΑ και Γερμανία.
Ο υπερβάλλων ζήλος που επέδειξε κι επιδεικνύει για την Ουκρανία δεν απέφερε καρπούς, αφού ο Ζελένσκι τον Ερντογάν υμνεί, που δεν τού προσέφερε τίποτε και η Δύση ολοένα περισσότερα τού ζητά, αφού είναι τόσο πρόθυμος. Απειρία, αδεξιότητα, ανικανότητα στην πολιτική; Κατά την άποψή μου, όλα μαζί.
“Μακροπρόθεσμα όμως δημιουργήθηκαν προβλήματα σε μία περιοχή με έντονο ενδιαφέρον για τα ελληνικά συμφέροντα”
Η εκστρατεία τής Ουκρανίας, ένα από τα μεγαλύτερα σφάλματα τού Βενιζέλου, δημιούργησε προβλήματα στον εκεί μέχρι τότε καλά εγκατεστημένο Ελληνισμό. Από τότε άρχισαν να βλέπουν τούς Έλληνες ως υπόπτους, μέχρι που κατέληξαν στην τραγωδία τού 1937-1938. Σήμερα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με απόλυτη προσωπική του ευθύνη, κατάφερε να διαρρήξει πλήρως τις σχέσεις της με την Ρωσσία, αδιαφορώντας για τον εκεί εναπομένοντα Ελληνισμό. Έχομε, δηλαδή, μία επανάληψη τής Ιστορίας, την οποία ξαναζούμε, αφού δεν “θελήσαμε” να την μάθομε.
“Σε όλη αυτή την περιπέτεια, η Ελλάδα ορθώς κατήγγειλε την εισβολή και καλώς ενίσχυσε με οπλικά συστήματα την Ουκρανία.”
Για ποιο λόγο έπρεπε να στείλουμε όπλα στην Ουκρανία;
Για να βοηθήσουμε τη συνέχιση του πολέμου ή για να σκοτωθούν “κακοί” Ρώσσοι;
Η Ελλάδα θα έπρεπε να υποστηρίξει την κατάπαυση του πυρός, την προώθηση της ειρήνης, τη μη αλλαγή των συνόρων καθώς και τη διασφάλιση των κατοίκων των κατακτημένων περιοχών από το ουκρανικό καθεστώς.
Ας μην ξεχνάμε ότι οι Ρώσσοι απείλησαν, μετά απ’ αυτό, ότι θα υπάρξουν αντίποινα. Αν, και όταν, συμβεί αυτό τότε η ευθύνη θα πέσει στους “κακούς” Ρώσσους και όχι στις αποφάσεις της ελληνικής κυβέρνησης.
Όπως και να έχει, η αντιρωσική υστερία και η κοντόθωρη λογική του εγχώριου πολιτικού συστήματος οδήγησε, για μια ακόμα φορά, σε λανθασμένες επιλογές για τα ελληνικά συμφέροντα.
Όλοι έχουμε δικαίωμα να γράφουμε τις απόψεις μας και να ”κατηγορούμε” χωρίς επαρκή στοιχεία τους εκάστοτε πρωθυπουργούς μας και τις κυβερνήσεις τους , ενώ γνωρίζουμε ότι -μόνο και μόνοι αυτοί- παίρνουν τις αποφάσεις για όλα τα θέματα και κυρίως τα εξωτερικά και αυτό δεν θα αλλάξει .
Η ετυμηγορία της Ιστορίας δίνεται όταν υπάρχει ικανή χρονική απόσταση από τα δρώμενα ,εκτός από ορισμένες- σπάνιες εξαιρέσεις -στις οποίες έχουμε μπροστά μας τα αποτελέσματα των πρωθυπουργικών-κυβερνητικών ενεργειών-περίπτωση της Συμφωνίας της Λωζάνης , με την άμεση ανήκουστη ανταλλαγή των πληθυσμών, της Συμφωνίας των Μουδανιών , με την άμεση εκκένωση της Ανατολικής Θράκης και της προσφυγοποίησης των 350.000 κατοίκων της και της Συμφωνίας των Πρεσπών , με το διπλό δώρο προς τους Αλβανοσλάβους της Μακεδονικής υπηκοότητος και γλώσσης , που ουδέποτε υπήρξαν ιστορικά και γλωσσικά.
Όλοι πια συμφωνούμε-πάντα υπάρχουν οι ”τιμητικές” εξαιρέσεις- ότι καλώς η σημερινή κυβέρνηση μας πήγε προς την σωστή πλευρά της Ιστορίας και το μόνο που ψελλίζουμε-το γράφει και στο άρθρο του ο κ. Σαββίδης-είναι ότι ο πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης το ”έπαιξε” πρωτοπαλήκαρο του αντιρωσισμού ,αλλά ίσως να ήταν και συνειδητή επιλογή του , για να εξασφαλίσει γρηγορότερα την στρατιωτική ”αμυντική” ΕλληνοΑμερικανική Συμφωνία, την πλήρη σχεδόν αποδοχή του από το Αμερικανικό Κογκρέσο με την μνημειώδη ομιλία του και τις υπερήφανες απαντήσεις του στις καθημερινές ιαχές πολέμου του κ.Ερντογάν , μέχρι την βιβλική καταστροφή που υπέστη η Τουρκία από τους διαδοχικούς σεισμούς ,από τους οποίους είναι άγνωστος ο ιστορικός χρόνος στον οποίον θα συνέλθει.
ΚΑΛΑ ΠΑΜΕ ΓΕΝΙΚΑ -ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟ ΑΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ- ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ”ΣΤΑ ΠΆϊΑ ΜΑΣ ΜΕ ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΠΡΟΚΟΠΗ.
Η ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΥ ,ΑΛΛΑ ΌΠΩΣ Η ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΘΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΕΙ .
”ΤΑΧ’ΑΥΡΙΟΝ ΕΣΕΤΑΙ ΑΜΕΙΝΟΝ ”.
“Το χειμώνα του 1918 η συμμαχική εκστρατεία στη Μεσημβρινή Ρωσία όπως αποκαλείτο η Ουκρανία είχε και ελληνική εμπλοκή.”
Στην πραγματικότητα η Ελλάδα ενεπλάκη τον χειμώνα του 1919 (Ιανουάριος – Μάιος). Πάντως πρέπει να τονιστεί ότι η Ελλάδα πολέμησε (καλώς ή κακώς) εναντίον των Μπολσεβίκων, όχι εναντίον των Ρώσων. Λάμβανε χώρα τεράστιος εμφύλιος μέσα στην Ρωσία εκείνη την εποχή και τα επόμενα χρόνια η Ελλάδα υποδέχτηκε δεκάδες πρόσφυγες (εμιγκρέδες) Λευκούς οι οποίοι φεύγοντας για να σωθούν από το μαχαίρι των μπολσεβίκων, προσέρχονταν στην Ελλάδα ως στενά φιλική τους χώρα.
Ακόμα και τώρα ζουν απόγονοι των εμιγκρέδων σε πολλές περιοχές της Ελλάδας (Πάτρα, Αθήνα κλπ), πλήρως αφομοιωμένοι στην ελληνικότητα, αλλά με ρώσικα επώνυμα.
Από την άλλη, με τις μπολσεβίκικες στρατιές πολεμούσαν ορδές Τουρκομάνων πάσης τουρανικής φυλής. Η εκστρατεία στην Ουκρανία δεν ήταν ελληνορωσική σύγκρουση και κακώς έχει περάσει έτσι στην κοινή γνώμη. Μέχρι τότε η επικράτηση των Λευκών δεν ήταν καθόλου αδιανόητη. Ο αναγνωρισμένος από την Δύση ηγέτης της Ρωσίας μέχρι το 1920 ήταν ο Αλεξάντρ Κολτσάκ, με έδρα την Σιβηρική πόλη του Ουμσκ, ενώ στον Νότο, ο Αντόν Ντενίκιν ήδη το 1919 είχε πετύχει νίκες, καταφέρνοντας μάλιστα να καταλάβει το Τσαρίτσιν (μετέπειτα Στάλινγκραντ) και να το κρατήσει μέχρι το 1920. Ο “ρωσικός” εμφύλιος ήταν αμφίρροπος και σε καμιά περίπτωση η ελληνική συμμετοχή στην πλευρά των Λευκών δεν ήταν εναντίον κάποιας αναγνωρισμένης κυρίαρχης ηγεσίας, πολλώ δε μάλλον εναντίον του ρωσικού ομόδοξου λαού.
Η δικαιολόγηση της μετέπειτα στήριξης του Λένιν προς τον Κεμάλ ως δήθεν δίκαιη ή αναμενόμενη αντεκδίκηση κατά των Ελλήνων αποτελεί προφάσεις εν αμαρτίαις. Ο Λένιν είχε ισχυρότατους λόγους να στηρίξει τον Κεμάλ ούτως ή άλλως, ανεξαρτήτως της ελληνικής συμμετοχής στην ουκρανική εκστρατεία.
Το δίκιο είναι με την πλευρά της Ρωσίας. Το μόνο πρόβλημα είναι η απληστία των ΗΠΑ.
Γιατί να μη δεχτούμε την παροιμία ”όταν μαλώνουν δυο φταίνε και οι δυο ” και την συλλογική άποψη ότι φταίει περισσότερο όποιος ”ήρξατο χειρών αδίκων”;;;.
Γιαυτό και υποστηρίζουμε στο ”Γιουνανιστάν” ότι φταίει περισσότερο για την εισβολή στην Κύπρο το 1974 η Τουρκία ,κύριε Αλή Αλ-Γιουνάνι.
Η Ουκρανία διδάσκει ιστορία για αυτό κερδίζει τον πόλεμο. Η Ρωσία περνά στην άκρη ως περιφερειακή δύναμη. Η Τουρκία καταρρέει και εκλιπαρεί δύση και ανατολή για να σωθεί.
Η Ελλάδα έχει γράψει πρόσφατα την πορεία της: no ships, no flags, no troops.
Να διευκρινίζετε με ποιους στην κυβέρνηση έγραψε πρόσφατα την πορεία της η Πατρίδα μας Ελλάδα και ποιος ”παρήγγειλε” και ποια κυβέρνηση δέχθηκε την αγγλική φράση με τα τρία no;;;.
Η Ιστορία δεν ξαναγράφεται με την λήθη των πραγματικών περιστατικών και την διασπορά και απόδοση ευθύνης σε όλους .
ΚΑΛΟ 3ΗΜΕΡΟ .
Με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, πρωθυπουργό τον Σημίτη και υπουργό εξωτερικών τον Πάγκαλο.