του Δημήτρη Μακροδημόπουλου
Η πρόσφατη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για τα αναδρομικά των συνταξιούχων επανέφερε για πολλοστή φορά στο προσκήνιο το ίδιο ερώτημα: Είναι δυνατό να λαμβάνονται αλλεπάλληλες αποφάσεις τα τελευταία χρόνια στο όνομα της Δικαιοσύνης που διευρύνουν την κοινωνική ανισότητα και το χάσμα μεταξύ των κοινωνικών ομάδων; Ενώ στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας, με αποκορύφωμα την πανδημία που απειλεί να επανέλθει, ο ιδιωτικός τομέας λιμοκτονεί και η νεολαία μεταναστεύει, μπορούν να δικαιώνονται οι συνταξιούχοι που έχουν ένα σταθερό εισόδημα και μπορούν να βιοπορίζονται στις αντίξοες συνθήκες που επικρατούν στη χώρα; Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι ενώ στη διάρκεια των τελευταίων μηνών της πανδημίας οι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα, οι μικρομαγαζάτορες, οι ελεύθεροι επαγγελματίες έχουν περιέλθει σε απόγνωση, οι συνταξιούχοι και οι δημόσιοι υπάλληλοι διατήρησαν στο ακέραιο το εισόδημά τους. Και μη φανταστείτε ότι τα αναδρομικά αφορούν τους χαμηλοσυνταξιούχους των 500 – 600 ευρώ. Κατά κύριο λόγο αφορούν τις ικανοποιητικές και τις μεγάλες συντάξεις που παρά τις περικοπές επαρκούν για αξιοπρεπή διαβίωση.
Όμως, αν οι αποφάσεις δικαιώνουν το παρελθόν ως παρόν δεν θα έπρεπε να αναζητήσουν και τις συνθήκες μέσα στις οποίες δημιουργήθηκαν τα δικαιώματα που σήμερα δικαιώνουν; Διότι η Δικαιοσύνη δεν μπορεί να είναι απεξαρτημένη από τις συνθήκες που διαμορφώνουν τα αιτήματα. Οι μισθοί του δημοσίου και οι συντάξεις προ του 2012 είχαν διαμορφωθεί με τα δεδομένα προ της κρίσης. Είχαν δοθεί με τον υπερδανεισμό της χώρας που οδήγησε στην κρίση στα πλαίσια ενός αλόγιστου κομματικού ανταγωνισμού για την εκλογική επικράτηση. Θα πρέπει λοιπόν να ξαναπάρει το κράτος δάνεια για να δικαιώσει το νοσηρό παρελθόν ως παρόν; Επειδή όμως η υπερχρέωση της χώρας καθιστά ανέφικτο τον δανεισμό της, είναι αυτονόητο ότι τα χρήματα για την υλοποίηση των δικαστικών αποφάσεων θα αφαιρεθούν από τον προϋπολογισμό σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας. Αναπότρεπτα οι ανισότητες και τα αδιέξοδα θα διευρυνθούν ακόμη περισσότερο. Αυτό συμβαίνει διότι ό,τι θεωρείτο δίκιο πριν την κρίση δεν αποτελεί και δίκιο στις συνθήκες της κρίσης ούτε θα αποτελεί δίκιο και μετά την υπέρβασή της, αν ποτέ επιτευχθεί αυτό. Να μη λησμονούμε πως η δικαιοσύνη, η ηθική, και η αλήθεια δεν είναι σταθερές έννοιες αλλά μεταβλητές και συναρτώνται από το περιεχόμενο που τις προσδίδουν οι διανοητικές μας αντιλήψεις ανάλογα με τις εκάστοτε επικρατούσες κοινωνικές συνθήκες. Το Σύνταγμα και οι νόμοι που νομοθετούνται στο συνταγματικό πλαίσιο δεν αποτελούν νεκρό γράμμα, η ερμηνεία τους λαμβάνει υπόψη τις κοινωνικές συνθήκες. Δεν μειώθηκε στη διάρκεια της κρίσης το ΑΕΠ της χώρας κατά 25%, η ανεργία δεν κορυφώθηκε στο 27,5% και σήμερα επανέρχεται στο 20%, ψευδεπίγραφα βέβαια, αφού εκατοντάδες χιλιάδες νέοι μετανάστευσαν και λογίζονται ως εργαζόμενοι και οι απασχολούμενοι σε ευέλικτες μορφές εργασίας των 200 – 300 ευρώ μηνιαίως; Πώς μπορεί λοιπόν οι νόμοι να επιδέχονται την ίδια ερμηνεία πριν, στη διάρκεια και μετά την κρίση; Έχουμε τα ίδια δεδομένα; Γιαυτό, εύλογα θα μπορούσε η χώρα μας να χαρακτηριστεί ως κράτος “ζόμπι”. Έτσι χαρακτηρίζεται το κράτος που εξακολουθεί να ζει παρότι η πραγματικότητα στην οποία αντιστοιχεί έχει πεθάνει. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι η πραγματικότητα έχει πεθάνει! Σημαίνει ακριβώς το αντίθετο. Σημαίνει πως υπάρχει μια νέα ζωντανή πραγματικότητα την οποία δεν βλέπουμε επειδή νεκρές ιδέες στοιχειώνουν και συννεφιάζουν το μυαλό μας και μας κάνουν να μην αντιλαμβανόμαστε το καινούργιο.
Οι σοβαρότερες όμως επιπτώσεις του κατακερματισμού της κοινωνίας με τις επιλεκτικές αποφάσεις είναι η ρήξη της κοινωνικής συνοχής διότι στις συνθήκες που διαμορφώνονται στο Αιγαίο και στην κυπριακή ΑΟΖ είναι αυτονόητο ότι η κοινωνική συνοχή έπρεπε να αποτελεί το πρόταγμα κάθε κυβέρνησης και όχι ο κατακερματισμός της. Διότι, όπως μας λέει η Αρβελέρ «πατρίδα είναι το κοινό μας ενδιαφέρον». Για να συμπληρώσει: «Εκείνο που κάνει μια αυτοκρατορία και ένα λαό να χάνονται, είναι η ρήξη στην κοινωνική συνοχή. Όταν δεν υπάρχει το κοινό όνειρο, η ελπίδα για ένα κοινό μέλλον, γιατί να είμαστε μαζί;».
«Για να λειτουργήσει αποτελεσματικά το κράτος, γράφει ο Ντέιβιντ Χάρβει στην “Κατάσταση της μετανεωτερικότητας”, πρέπει να οικοδομήσει ένα αίσθημα κοινότητας εναλλακτικό απέναντι σε εκείνο που βασίζεται στο χρήμα, καθώς και να θέσει τα δημόσια συμφέροντα πάνω από τα ταξικά και διασπαστικά συμφέροντα και αγώνες που περιέχονται εντός των συνόρων του. Με λίγα λόγια θα πρέπει να νομιμοποιεί τον εαυτό του». Διαφορετικά όσο θα λειτουργεί επιλεκτικά άλλο τόσο θα απονομιμοποιείται ολοένα και περισσότερο στη συνείδηση ευρύτερων κοινωνικών ομάδων που θα περιθωριοποιεί.
Μακροδημόπουλος Δημήτρης
Αλεξ/πολη κιν. 6947-771412
16-7-2020
Κατά πρώτον το Σύνταγμα και το Κράτος Δικαίου ,-που υλοποιούνται με την επικράτηση του Δικαίου στις ενέργειες και παραλείψεις των κρατικών υπαλλήλων- δεν είναι ακορντεόν ,για να ανοιγοκλείνει κατά πως αρέσει στους πολλούς και λίγους και κατά δεύτερον με τις απόψεις σας ,αγαπητέ κ.Μακροδημόπουλε ”φτύνετε κατάμουτρα” τον Πρόεδρο των συνταξιούχων -παληό βουλευτή του ΚΚΕ- κ.Καμπούρη και τα ΚΚΕ και ΠΑΜΕ για τις συνεχείς προσπάθειες τους να δοθούν πίσω όσα παρανόμως παρακρατήθηκαν στην 10ετία της οικονομικής κρίσεως από όλες τις κυβερνήσεις.
Για την όντως αναγκαία κοινωνική συνοχή θα μεριμνήσει η κυβέρνηση ,όπως δήλωσε και ο υπουργός Επικρατείας καθηγητής συνταγματολόγος κ.Γεραπετρίτης ,ειδικά για τους νέους,που όλοι μας τους αγαπάμε και τους νοιαζόμαστε.
Έχουμε σοβαρή κυβέρνηση ,που την αποδέχονται πια πάνω από τα 2/3 των Ελλήνων.
Να προσευχόμαστε για ”μακρυά από τον κορωνοιό και πόλεμο”και όλα τα άλλα θα γίνουν στην 8ετία ,που έρχεται.
Εχουμε κυβερνηση ΝΔ που μαζι με το ΠΑΣΟΚ στα 40 χρονια της μεταπολιτευσης μας κδηγησαν στην κσταστροφη. Εχουμε κυβερνηση ΝΔ που το 2014 μολις το Μισθοδικειο αποφασισε την αποκατασταση των δικαστων απο 1/7/14 αναδρομοκα απο τον Ιουλιο του 2012. Ευλογησαν δηλαδη τα γενια τους, οπως λεμε. Αποκατασταθηκαν μισθοι συνταξεις δικαστων εν μεσω καταρρευσης της χωρας, καταβληθηκαν αναδρομικα. Καταβληθηκε αμεσα ποσο 99 εκ με ετησια δαπανη 65 εκ ενω οι νεοι μας μεταναστευαν στο εξωτερικο. Δεν με συγκινειτε με οσα γραφετε για ΚΚΕ και ΠΑΜΕ. Αλλο να εισαι ψηφοφορος και αλλο κλακαδορος οιουδηποτε κομματος. Ρχω τη δικη μου λογικη ως πολιτης.
Ξεχάσατε και την επί 5ετία συγκυβέρνηση των ΣυριζΑνΕλ , αλλά η μη καταβολή των δικαστικώς αναγνωρισθέντων αναδρομικών δεν έχει να κάνει με κυβερνήσεις,αλλά με την εφαρμογή του Συντάγματος και του Κράτους Δικαίου, που μετά το 1989 άρχισε να λειτουργεί και στα πρώην κομμουνιστικά κράτη,ιδίως όσα εντάχθηκαν στην Ευρωπαική Ένωση.
Δείχνετε ότι παύσατε -ως ”απατημένος σύζυγος”-να πιστεύετε σε κόμματα ,που όμως είναι απαραίτητα στην πολυκομματική Δημοκρατία -και τα οποία ψηφίζατε από της ενηλικιώσεώς σας-,αλλά μη φθάσετε και στο σημείο να υποστηρίζετε την μονοκομματική πολιτική έκφραση ,που ”θα αποφασίζει και θα διατάσσει”,ασχέτως τι θα αποφασίζουν τα Δικαστήρια.
Μπορεί να κάνω λάθος ,αλλά νομίζω πως θα σας ”επιτεθούν” οι δικαιούχοι συνταξιούχοι ,αν σας διαβάσουν.
Το γραμμα του Συνταγματος ειναι αποστεωμενο; Εν πασει περιπτωσει αυτη ειναι η χωρα μας Αποφασιζουν οι δικαδτες για τις απιδοχες τους. Ουτε ξεχνω τον ΣΥΡΙΖΑ που αποτελει συνεχεια τουΠΑΣΟΚ.
Αποφασίζουν οι δικαστές για τις αποδοχές τους ,γιατί αυτό προεβλέφθη από την τροποποίηση του Συντάγματος το 2001 .
Αποστεωμένο γράμμα Συντάγματος είναι όρος άγνωστος στο Κράτος Δικαίου.
Βιαστήκατε .”Εν θυμώ μη λέγε, μη πράττε” μας συμβουλεύουν οι κλασσικοί αρχαίοι μας.
Καληνύχτα σας.