του Δρ. Ευριπίδη Στ. Στυλιανίδη
Βουλευτή Ροδόπης της Νέας Δημοκρατίας- πρώην Υπουργού,
Αναπληρωτή Καθηγητή Νομικής Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου
Το Ελληνικό Σύνταγμα στο άρθρο 13 προστατεύει με τον πιο απόλυτο τρόπο το δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας για όλους. Βασική διάσταση του δικαιώματος της ελευθερίας θρησκευτικής συνείδησης είναι κατά την παράγραφο 2 του ίδιου άρθρου η ελευθερία της λατρείας για κάθε γνωστή θρησκεία, όπως πχ η Μουσουλμανική.
Το δικαίωμα αυτό καθίσταται ακόμα πιο θωρακισμένο στη Θράκη, όπου μετά τη Συνθήκη της Λοζάνης του 1923 η Ελλάδα ενέταξε πλήρως στην έννομη τάξη της τη θρησκευτική παράδοση όλων των Μουσουλμάνων, είτε είναι Τουρκογενείς, είτε είναι Πομάκοι, είτε Ρομά. Είναι χαρακτηριστικό ότι αναγνωρίζει ακόμα και τις δικανικές αποφάσεις οικογενειακού δικαίου του Μουφτή ως Καδή, δηλαδή ως δημόσια Αρχή με διοικητικές, δικαστικές και θρησκευτικές αρμοδιότητες, αρκεί να μην έρχονται σε σύγκρουση με το Σύνταγμα και το Ευρωπαϊκό δίκαιο.
Η Ελλάδα όλα τα προηγούμενα χρόνια οικοδόμησε στη Θράκη ένα διεθνές πρότυπο ανοιχτής δημοκρατικής κοινωνίας που σέβεται απόλυτα τα ανθρώπινα και μειονοτικά δικαιώματα και προστατεύει τις επί μέρους εθνοτικές, γλωσσικές και θρησκευτικές/δογματικές ταυτότητες των μειονοτήτων εντός της μειονότητας. Η προστασία δηλαδή δεν περιορίζεται μόνο στη Μουσουλμανική Μειονότητα ως σύνολο, αλλά προστατεύει κάθε πολιτισμική της υποομάδα όπως τους Τουρκογενείς, τους Πομάκους και τους Ρομά, τους Σουνίτες, τους Μπεκτασί, τους Αλεβίτες.
Η πρόσφατη ακραία και φανατική συμπεριφορά φανατικών κατευθυνόμενων πολιτικών στελεχών της μειονότητας με γνωστούς σε όλους δεσμούς με τους τουρκικούς μηχανισμούς στην περιοχή (Κόμμα DEP), έναντι του νόμιμου Μουφτή Κομοτηνής, ο οποίος δέχθηκε δημόσια υβριστική επίθεση στην Ξάνθη και παρεμποδίστηκε το δικαίωμα του να προσευχηθεί ελεύθερα κατά την παράδοση σε Τζαμί της ομώνυμης πόλης, αποδεικνύει ότι αυτοί που δημόσια διεκδικούν το σεβασμό της θρησκευτικής ελευθερίας της μειονότητα είναι οι πρώτοι που δεν τη σέβονται. Υποταγμένοι στον Τουρκικό εθνικισμό και την παρεμβατικότητα των μηχανισμών του Προξενείου δεν διστάζουν να προσβάλουν ακόμα και το αυτονόητο δικαίωμα λατρείας του νόμιμου θρησκευτικού ηγέτη της περιοχής, του Μουφτή Κομοτηνής, που πέταξαν έξω από το τζαμί χωρίς να υπολογίσουν ότι αυτός αποτελεί παράλληλα νόμιμη δημόσια αρχή.
Αυτή η συμπεριφορά δείχνει πλήρη θρησκευτική ασέβεια, αδιαφορία για το δικαίωμα της ίδιας της θρησκευτικής ελευθερίας των μουσουλμάνων και κυρίως υποταγή στις οδηγίες του τουρκικού εθνικισμού, ο οποίος δε νοιάζεται φυσικά για τα δικαιώματα της ίδιας της μειονότητας, αλλά για την υποταγή της στην τουρκική εξωτερική πολιτική που στοχεύει στη χειραγώγηση της, με στόχο τη «συνδιοίκηση στη Θράκη».
Το κρίσιμο θέμα που ανακύπτει είναι πως αντιδρά σε αυτές τις συμπεριφορές η Ελληνική Πολιτεία; Τι κάνει η δικαιοσύνη για να προστατεύσει τη συνταγματική νομιμότητα στη Θράκη από τη αυθάδεια των κατευθυνόμενων μηχανισμών; Τι κάνει το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών για να σταματήσει την παρεμβατικότητα της Τουρκικής Κυβέρνησης στη Θράκη και να ανατρέψει την πολιτική Ερντογάν για ΣΥΝΔΙΟΙΚΗΣΗ; Τι κάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση και κυρίως το Συμβούλιο της Ευρώπης για να προστατέψει την θρησκευτική ελευθερία των μουσουλμάνων της Θράκης από τον τουρκικό εθνικισμό που επιδιώκει συστηματικά να τους εκβιάζει ψυχολογικά, οικονομικά, πολιτικά, ηθικά και με κάθε άλλο μέσο, ώσπου να τους υποτάξει, να τους εργαλειοποιήσει και να τους χειραγωγήσει για να εξυπηρετήσει αποκλειστικά τα δικά της κρατικά συμφέροντα;
ΤΟ ΠΑΡΟΝ
