του Πλάμεν Τόντσεφ
5 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2012, 07:27
Πριν από δέκα χρόνια περίπου πήγα στον Καναδά να κάνω μια έρευνα για την πολυπολιτισμικότητα που ήταν για πολλά χρόνια η επίσημη πολιτική της καναδικής κυβέρνησης, από την εποχή του πρωθυπουργού Pierre Trudeau το 1971.
Еκτός από τους ιθαγενείς Ινδιάνους και Εσκιμώους που έχουν σχεδόν εξαφανιστεί και τους απογόνους των Άγγλων και Γάλλων αποικιοκρατών που αυτοαποκαλούνται First Nations (sic), όλοι οι άλλοι κάτοικοι του Καναδά σήμερα έχουν σύνθετη ταυτότητα.
Αναφέρονται ως Ελληνο-Καναδοί, Ινδο-Καναδοί, Καναδο-Περουβιανοί, κ.ο.κ., εξ ου και ο όρος hyphenated Canadians (hyphen = παύλα). Διατηρούν σε μεγάλο βαθμό τα αρχικά πολιτιστικά τους χαρακτηριστικά (τουλάχιστον η πρώτη γενιά μεταναστών), αλλά έχουν Καναδέζικα διαβατήρια και όλα τα δικαιώματα των Καναδών πολιτών.
Μίλησα με εκατοντάδες ανθρώπους και πήρα πάρα πολλές συνεντεύξεις. Στο ερώτημα “Γιατί επιλέξατε να μεταναστεύσετε στον Καναδά”, η συντριπτική πλειοψηφία των απαντήσεων ήταν “Για την ποιότητα ζωής”, “Για τις επαγγελματικές ευκαιρίες που δίνει η χώρα” ή “Για την ασφάλεια που μού παρέχει το καναδέζικο διαβατήριο”.
Δηλαδή οι λόγοι ήταν καθαρά πρακτικοί, έως και ωφελιμιστικοί και ουδεμία σχέση είχαν με συναισθήματα. Την ίδια στιγμή όλοι οι ερωτώμενοι δήλωναν υπερήφανοι που είναι Καναδοί πολίτες, γιατί ζούσαν σε μια οργανωμένη και ανεπτυγμένη χώρα!
Εκεί λοιπόν διατύπωσα τη θεωρία, η οποία ομολογουμέως δεν άρεσε σε πολλούς, ότι τελικά αυτό που μετράει στις σύγχρονες κοινωνίες της παγκοσμιοποίησης είναι η “διαβατηριότητα” (passporthood) παρά η “εθνικότητα” (nationhood).
Είτε μάς αρέσει είτε όχι, υπάρχουν άπειρες περιπτώσεις όταν ο άνθρωπος βάζει σε δεύτερη μοίρα την εθνική συνείδηση και επιλέγει πρακτικές ρυθμίσεις που τον βοηθούν στην επίτευξη προσωπικών στόχων.
Κάνω αυτές τις σκέψεις με αφορμή την παρέλαση πολλών πολιτογραφημένων αθλητών στις οθόνες μας τις τελευταίες μέρες, παρακολουθώντας τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου.
Σαφώς αναφέρομαι και στον Έλληνα Ολυμπιονίκη Ηλία Ηλιάδη (Jarji Zviadauri), αλλά και στον Γερμανό αθλητή ελληνικής καταγωγής Σιδέρη Τασιάδη. Δεν με εκπλήσσει η συγκίνηση, με την οποία ο Ηλιάδης επιδείκνυε το ελληνικό εθνόσημο στη φανέλα του. Ούτε όμως με εκπλήσσει η δήλωση του Τασιάδη ότι θεωρεί χώρα του τη Γερμανία.
Θεωρώ ότι έχουν τους δικούς τους προσωπικούς λόγους να επιλέξουν σε ποιά χώρα θέλουν να ζήσουν και να σταδιοδρομήσουν. Αν όφειλαν να ζητήσουν την άδεια να μεταναστεύσουν από την κοινή γνώμη της πατρίδας τους, πιθανότατα δεν θα ήταν Ολυμπιονίκες ούτε ο ένας ούτε ο άλλος.
Πηγή: Protagon.gr
