Ο μεγάλος «αδερφός» του Έντι Ράμα (σ.σ. ο Ερντογάν) ήρθε στα Τίρανα και από εκεί πέρασε στο Βελιγράδι, αλλά άφησε πίσω του πολλή σκόνη.
Η μουσουλμανική κοινότητα στην Αλβανία ήταν εξαιρετικά ταραγμένη, δικαίως ή αδίκως, αλλά στο τέλος της ημέρας, τίποτα για το Ισλάμ δεν περνάει ανάμεσά μας χωρίς έντονες πολιτικές αναταράξεις…
Έτσι, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά από αυτήν την ανακοινωθείσα επίσκεψη, η οποία πέρασε με τη μέγιστη δημοσιότητα, όπου ο Ερντογάν προώθησε το Μεγάλο Τζαμί της Ναμάζγκια και ο Έντι αναγνώρισε την ιδιοκτησία αυτής της γης για την ισλαμική κοινότητα.
Ωστόσο, οι συζητήσεις ήταν και συνεχίζουν να παραμένουν έντονες καθώς συνεχίζεται να γίνεται ένας θορυβώδης ιδεολογικός αγώνας στο Κοσσυφοπέδιο μεταξύ των ισλαμιστών εξτρεμιστών και του εξίσου ακραίου Κινήματος για αλλαγή πίστης των Μουσουλμάνων στον Χριστιανισμό.
Όλα αυτά συνέβησαν πριν από την επίσκεψη του Τούρκου προέδρου στη Σερβία, όπου μόλις λίγες μέρες αργότερα θα συνάψει ισχυρές οικονομικές συμφωνίες, μεταξύ των οποίων και αυτές για την κοινή παραγωγή drone «Bayraktar», από τα οποία η Αλβανία έχει ήδη αγοράσει 3, ενώ το Κοσσυφοπέδιο 5.
Η Σερβία θα έχει το εργοστάσιο drones, καθώς η σερβική στρατιωτική βιομηχανία είναι η μόνη στην περιοχή που έχει αξιοπρεπείς ικανότητες σε σύγκριση με την τουρκική στρατιωτική βιομηχανία που φαίνεται αξιοσέβαστη ακόμη και σε παγκόσμια κλίμακα.
Εμάς μας έμειναν οι δωρεές με τη μορφή τζαμιών, από την κατασκευή των οποίων ωφελήθηκαν και θρησκευτικοί ηγέτες και επιχειρήσεις του περιβάλλοντός τους.
Τώρα, η επένδυση εκατομμυρίων στο Μεγάλο Τζαμί στα Τίρανα μάλλον δικαίως αναμενόταν να στεφθεί με έναν άνδρα, έναν Τούρκο ιμάμη επικεφαλής, που εκπροσωπεί καλύτερα τις ιδέες και τις προθέσεις του επενδυτή.
Ίσως δεν μπορεί να ονομαστεί επένδυση, αφού η επένδυση στοχεύει στο κέρδος, ενώ αυτή είναι μόνο μια «πνευματική» επένδυση.
Αυτό σημαίνει ότι ο δρόμος προς τον Θεό περνά από την Κωνσταντινούπολη, πιο συγκεκριμένα από την Άγκυρα.
Το «πράσινο εγκάρσιο» που κατηγορήθηκε ότι χτίζει η Τουρκία στα Βαλκάνια γίνεται ουσιαστικά πραγματικότητα και, αν και σε μικρότερη κλίμακα, είναι ανάλογο με τον «δρόμο του μεταξιού» που χτίζει η Κίνα προς την Ευρώπη.
Όταν μιλάμε για ανοιχτό κόσμο και παγκοσμιοποίηση, δύσκολα μπορούμε να κρίνουμε αυτούς που φτιάχνουν δρόμους και γέφυρες.
Σε αυτή τη «σύγκρουση πολιτισμών» θα επιβιώσουν οι ισχυροί, αλλά και όσοι έχουν την ικανότητα να προσαρμοστούν.
Εμείς δεν είμαστε ισχυροί, αλλά προσαρμοζόμαστε όσο καλά θα έπρεπε;
Pamfleti
