του Παντελή Σαββίδη
Περί ΔΕΞΙΑΣ-ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Του Παντελή Σαββίδη
Οι όροι απέκτησαν πολιτικό περιεχόμενο μετά την αρχική νοηματοδότησή τους από την θέση που κατείχαν τα κόμματα στην Γαλλική Εθνοσυνέλευση που προέκυψε με την Επανάσταση του 1789.
Δεξιά εθεωρείτο το κόμμα που υποστήριζε την αστική τάξη και επειδή η αστική τάξη βασιζόταν στο εθνικό κράτος και τις αξίες που το συγκροτούσαν η δεξιά εξέφραζε την υπεράσπιση της έννοιας της πατρίδας και του έθνους.
Η Αριστερά βάσισε την θεωρία της όχι στην εθνότητα που συγκροτεί κράτος αλλά στον εργάτη (η κομμουνιστική-μαρξιστική αριστερά) στον εργαζόμενο ή τον αγρότη άλλες εκδοχές της.
Ο εργάτης, όμως, και ο εργαζόμενος γενικότερα, είναι ίδιος, με τα ίδια προβλήματα παντού. Πέραν του έθνους και πέραν του κράτους.
Γι αυτό η Αριστερά είχε μια διεθνιστική αντίληψη.
Δεξιά, λοιπόν, ήταν το πολιτικό κόμμα της αστικής τάξης που υποστήριζε τις αξίες του εθνικού κράτους.
Αριστερά ήταν τα κόμματα που είχαν μια διεθνιστική αντίληψη και υποστήριζαν τους εργάτες και σε μια κατοπινή εκδοχή τους εργαζόμενους, γενικότερα, και τους αγρότες.
Υπάρχει, όμως, και μια άλλη σημαντική διαφορά: η υποστήριξη της αστικής τάξης από τη Δεξιά σημαίνει και υποστήριξη του αστικού-καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Αντιθέτως, τα κόμματα της Αριστεράς επεδίωκαν κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και σε διάφορους βαθμούς κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας. Το γιατί, το εξηγεί ο Μάρξ με την θεωρία του περί εκμετάλλευσης της υπεραξίας.
Προϊόντος του χρόνου και, κυρίως, μετά τις πολιτικές αλλαγές του 1989 και την ανάπτυξη της τεχνολογίας όλα αυτά έχουν ανατραπεί.
Οι νέες τεχνολογίες έχουν καταστήσει διεθνές και με μεγάλη κινητικότητα το κεφάλαιο, άρα η εθνική του διάσταση και ο εθνικός του περιορισμός δεν έχουν σημασία. Τα Δεξιά κόμματα που το εξέφραζαν γίνονται και αυτά διεθνιστικά. Αλλά ο διεθνισμός απαιτεί μια νέα ιδεολογία που θα διαρρήξει τα εθνικά στερεότυπα. Η υποστήριξη του δικαιωματισμού, η υποστήριξη, δηλαδή, των ανθρώπων στη βάση των δικαιωμάτων τους και όχι της εθνικότητάς τους είναι ένα από τα στοιχεία αυτής της νέας ιδεολογίας.
Στην αριστερά ένα μέρος της (το παραδοσιακό κομμουνιστικό) περιχαρακώνεται στις παλαιές μαρξιστικές αντιλήψεις), ένα άλλο, όμως, αποδέχεται την ιδεολογία του δικαιωματισμού, του διεθνισμού και εγκαταλείπει την μαρξιστική αλλαγή του τρόπου παραγωγής ή τις πιο ήπιες μορφές του. Αποδέχεται την ελεύθερη οικονομία με κρατικό έλεγχο. Κάτι για το οποίο δεν έχει αντίρρηση και η Δεξιά. Ο κ. Μητσοτάκης δηλώνει φιλελεύθερος αλλά κρατικός έλεγχος της οικονομίας υπάρχει.
Εδώ έχουμε την πρώτη σύγκλιση Δεξιάς-Αριστεράς. Δεν είναι εύκολο να καταλάβεις αν και που διαφωνούν.
Καθώς η Δεξιά γίνεται διεθνιστική και δικαιωματική και εγκαταλείπει την βάση της που ήταν η υπεράσπιση του έθνους και των αξιών του, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας που δεν είναι αστικό (τα μεσαία, μικροαστικά και ασθενέστερα στρώματα), μένουν μετέωρα από την αίσθηση της κρατικής ασφάλειας και υποστήριξης.
Σημαντικά τμήματα αυτών των στρωμάτων αναζητούν πολιτική υποστήριξη σε άλλα κόμματα που εμφανίζονται και υπόσχονται να μείνουν πιστά στο έθνος, το κράτος και τις παραδοσιακές αξίες τους.
Αυτά τα κόμματα είναι που η τρέχουσα πολιτική ορολογία χαρακτηρίζει Ακροδεξιά. Όσα, δηλαδή, έχουν ως βάση της ιδεολογίας τους το έθνος, τον τόπο που κατοικεί (πατρίδα) και το στοιχείο που το κρατά ενωμένο (θρησκεία). Στοιχείο της πολιτικής τους είναι και η εθνική καθαρότητα, άρα η μη αλλοίωσή τους από ξένα μεταναστευτικά ρεύματα.
Βεβαίως, αυτό το πλαίσιο το καπηλεύονται και μισανθρωπικές ιδεολογίες, όπως οι ναζιστικές και φασιστικές, οι σύγχρονες πολιτικές μορφές των οποίων κατατάσσονται, επίσης, στην Ακροδεξιά.
Τα μισανθρωπικά αυτά κόμματα έχουν καταταγεί στο ακροδεξιό πολιτικό φάσμα αλλά όλα τα κόμματα που ανήκουν στη θέση αυτή του φάσματος δεν είναι μισανθρωπικά.
Ένα από τα πολλά λάθη της ελληνικής δημοσιογραφίας είναι η ταύτιση της Ακροδεξιάς, όπως προσδιορίσθηκε, με τα μισανθρωπικά φασιστικά και ναζιστικά κόμματα.
Για να γίνω πιο σαφής, η «Νίκη» βασίζεται στις παραδοσιακές αξίες όπως προσδιορίσθηκαν παραπάνω. Αλλά η «Νίκη» δεν ξέρω αν κατατάσσεται στην Ακροδεξιά. Σίγουρα, όμως, δεν είναι φασιστικό ή ναζιστικό κόμμα.
Η «Νίκη» δεν είναι ίδια με τους «Σπαρτιάτες», όπως θέλει να εμφανίζει τα κόμματα η αφελής, για να είμαι επιεικής στον χαρακτηρισμό, δημοσιογραφία. Και πολιτική.
Οι θεωρητικοί του Συνταγματικού Τόξου τα κόμματα που επιμένουν στον εθνικό-και όχι ταξικό ή δικαιωματικό-χαρακτήρα της ελληνικής κοινωνίας τα εξαιρούν από το τόξο ή τα εντάσσουν στο περιθώριό του.
Αλλά αυτή η νοοτροπία είναι επικίνδυνη για τη Δημοκρατία. Δημοκρατία δεν είναι το δικαίωμα χειραγωγημένης ψήφου κάθε τέσσερα χρόνια.
Τέλος, επειδή τα κοινωνικά στρώματα που εξωθήθηκαν στο οικονομικό, πολιτικό και ιδεολογικό περιθώριο είναι σημαντικά αριθμητικά, τα Δεξιά κόμματα ενώ συνέκλιναν προς το Κέντρο, δεν θέλουν να τα εγκαταλείψουν και γι αυτό εφηύραν τον όρο Κεντροδεξιά. Όπως, αντιστοίχως, και Κεντροαριστερά.
Έτσι, εγκλωβίζουν στους κόλπους τους αλλά δεν εκφράζουν, παραδοσιακές δεξιές τάσεις.
Αυτή η αντίφαση θα λυθεί καθώς ο χρόνος περνά και συνειδητοποιείται.
Οι όροι Αριστερά και Δεξιά -όλοι γνωρίζουμε- ότι αποδίδονται στις θέσεις που κατέλαβαν οι εκπρόσωποι του λαού στην Γαλλική Εθνοσυνέλευση στις 11 Σεπτεμβρίου 1789 . Στα δεξιά έδρανα κάθισαν οι ας πούμε φιλομοναρχικοί και στα αριστερά έδρανα οι ας πούμε αντιμοναρχικοί.
Οι όροι καλύφθηκαν με τα σελοφάν που όλοι γνωρίζουμε μετά την Μαρξιστική θεωρία και με διχαστική ένταση από την Οκτωβριανή κομμουνιστική επανάσταση του 1917.
Η πολυκομματική Δημοκρατία , -με βάσεις της την Αθηναϊκή- είναι Πολίτευμα της Ανοχής και των μειοψηφιών και σε κάθε περίπτωση δεν δέχεται την αυτοδικία στην πολιτική αντιπαράθεση , την οποίαν εφαρμόζουν -Αριστερά ,κυρίως ΚΚΕ- και Ακροδεξιά-κυρίως Χρυσή Αυγή(όπως και απεδείχθη) .
Στην νέα Βουλή ο κατά γενική ομολογία ”μαέστρος” κύριος Τασούλας , -που ελπίζεται να εκλεγεί Πρόεδρος της Βουλής – φρονώ πως θα διδάξει πολιτική αγωγή ,την οποίαν διδασκόμασταν παλιά από τα Δημοτικά σχολεία και όλα θα ομαλοποιηθούν .
Σε κάθε περίπτωση οι εκλεγμένοι από τον ελληνικό λαό βουλευτές ούτε άγγελοι ,ούτε διάβολοι είναι και μερικοί μπορεί να μας εκπλήξουν από όλα τα κόμματα.
ΚΑΙ σίγουρα έχουν λευκό ποινικό μητρώο .
Υ.Γ ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΙΣΟΒΙΟΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ .
ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΕΛΕΙΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΜΕΤΡΟΕΠΕΙΑ ΤΩΝ ΛΟΓΩΝ ΤΟΥΣ ”ΤΙΜΩΡΗΣΑΝ” ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ.
Συγχέετε το Δημοκρατικό πολίτευμα με τον κοινοβουλευτισμό που είναι μιά μορφή ολιγαρχίας…
Η Πολυκομματική Δημοκρατία δεν είναι ολιγαρχία.
Δημοκρατία όπως την εννοείς εσύ μπορεί να λειτουργήσει μόνο σε ένα χωριό.
Νά’ στε πάντα καλά! κύριε Σαββίδη, ν’ ακούγεται και η αλήθεια!
Υπάρχει μια βασική διαφορά ανάμεσα στην ακροδεξιά και στον ναζισμό και τον φασισμό.
τα δυο τελευταία έχουν κάτι το οποίο κάθε δεξιός απεχθάνεται: ιδεολογία.
Πράγματι πρόκειται για ιδεολογίες και μάλιστα, ειδικά ο ναζισμός, για αριστερές ιδεολογίες στο επίκεντρο των οποίων βρίσκεται η κοινωνικοποίηση των αναγκών.
Σαφώς, τόσον ο φασισμός, όσο και ο ναζισμός προέρχονται από τ’ αριστερά και κακώς χαρακτηρίζονται ακροδεξιά κινήματα/κόμματα.
Πόσο καλά κάνατε να υπενθυμίσετε το γιατί υπάρχει όσμωση δεξιάς και αριστεράς και να τονίσετε ως επικίνδυνο για τη Δημοκρατία να χαρακτηρίζονται ακροδεξιοί-εκτός δημοκρατικού τόξου οι ψηφοφόροι της Νίκης και της Ελληνικής Λύσης.
Αλλά πέραν του διεθνισμού, υπάρχει όσμωση δεξιάς-αριστεράς στο “εκσυγχρονιστικό”- νεο-“προοδευτικό” κέντρο και ως προς την ιδεολογία του Μετανθρώπου και των 52 ή 82 φύλων.
Εξαιρετική ανάλυση. Η Νέα Δημοκρατία του …μοντέρνου πολιτικού αρχηγού Κυριάκου Μητσοτάκη βρίσκεται ως κουλτούρα πολύ πιο κοντά στους ελευθεριακούς δημοκρατικούς του Μπάιντεν, απ’ ότι στους συντηρητικούς ρεπουμπλικάνους του Τραμπ. Η ανάδειξη νέων δυνάμεων στο Ελληνικό πολιτικό τοπίο σχετίζεται ακριβώς με το κενό που πλέον περιβάλλει τους …ντεμοντέ αλλά και δυσφημισμένους θεσμούς της οικογένειας, της πατρίδας, της θρησκείας. Η εγκλωβισμένη σε αξεπέραστες αγκυλώσεις αριστερά μένει από καύσιμο. Μία κουλτούρα που αρνείται τα προφανή στα θέματα μετανάστευσης και εθνικών συμφερόντων, που είναι από καχύποπτη έως εχθρική προς κάθε έννοια καινοτομίας, ανταγωνισμού και επιχειρηματικότητας έχει πολύ απλά ξεπεραστεί από την πραγματικότητα του 21ου αιώνα. Ειδικά μετα την εκκωφαντική αποτυχία του 2015.
@Γιώργος,
υποστηρίζεις ότι
“Μία κουλτούρα […] που είναι από καχύποπτη έως εχθρική προς κάθε έννοια καινοτομίας, ανταγωνισμού και επιχειρηματικότητας έχει πολύ απλά ξεπεραστεί από την πραγματικότητα του 21ου αιώνα.”
αυτό όμως δεν ισχύει μόνο για την αριστερά αλλά για όλη την ελληνική κοινωνία. Τώρα εάν η πραγματικότητα μπορεί να ξεπεράσει τον ίδιο της τον εαυτό αμφιβάλλω, διότι αυτή είναι η ελληνική πραγματικότητα του 21ου αιώνα.
“η υποστήριξη της αστικής τάξης από τη Δεξιά σημαίνει και υποστήριξη του αστικού-καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής”
εδώ θεωρώ ότι υπάρχει ένα λάθος στην ερμηνεία.
Την εποχή της γαλλικής επανάστασης δεν νομίζω ότι είχε αναπτυχθεί ο αστικός-καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής.
Η δεξιά δεν αναφέρεται στο οικονομικό σύστημα διότι αυτό αλλάζει με τον χρόνο και από χώρα σε χώρα. Η δεξιά εκπροσωπεί το κατεστημένο και αυτούς οι οποίοι τρέφονται από αυτό για αυτό και υπάρχει ο όρος λαϊκή δεξιά.
Σε ευρωπαϊκό τουλάχιστο επίπεδο η αστική τάξη βρέθηκε διχασμένη (για αυτό και οι εμφύλιοι) ανάμεσα σε εκείνους οι οποίοι είχαν πετύχει την κοινωνική των άνοδο ή την είχαν κληρονομήσει και σε εκείνους οι οποίοι την διεκδικούσαν και διαθέτοντας την ανάλογη αυτοπεποίθηση επεδίωκαν την μείωση της κρατικής παρέμβασης στην οικονομία. Οι τελευταίοι εκφράστηκαν στην χώρα μας από το Κέντρο και τους Φιλελεύθερους.
Σήμερα θα μπορούσε απλουστευτικά κανείς να μιλήσει για την δεξιά (παράταξη ανθρωποκεντρική), τους νεοφιλελεύθερους (παράταξη ατομοκεντρική στην βάση της απόλυτης αποκοινωνικοποίησης, δηλαδή επιστροφή στην εποχή του τροφοσυλλέκτη) και τους αριστερούς (παράταξη ατομοκεντρική στην βάση της απόλυτης κοινωνικοποίησης, δηλαδή προπολιτική μεταβολή σε μια αναρχική κοινωνία).
«Σήμερα θα μπορούσε απλουστευτικά κανείς να μιλήσει για την δεξιά (παράταξη ανθρωποκεντρική), τους νεοφιλελεύθερους (παράταξη ατομοκεντρική στην βάση της απόλυτης αποκοινωνικοποίησης, δηλαδή επιστροφή στην εποχή του τροφοσυλλέκτη) και τους αριστερούς (παράταξη ατομοκεντρική στην βάση της απόλυτης κοινωνικοποίησης, δηλαδή προπολιτική μεταβολή σε μια αναρχική κοινωνία).»
Αὐτό πού γράφεις Λούμπεν γιά τούς νεοφιλελεύθερους πού ἀγγίζει παρόμοια καί ἕνα μεγάλο τμῆμα τῆς κομμουνιστικῆς ἰδεολογίας, εἶναι ὅλη ἡ διαφορά τῶν ῾Ελλήνων καί τοῦ ῾Ελληνικοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς ᾿Ορθοδοξίας μας μέ τήν κυρίαρχη ἰδεολογία τῶν ὁπαδῶν τῶν ἄλλων δύο ἱδεολογιῶν, πού πολλοί Ἕλληνες δυτικίζοντες υἱοθετοῦν. ῾Ο πολιτισμός τῶν ῾Ελλήνων σηματοδοτεῖται ἀπό τήν παραγωγική διαδικασία. Οἱ 12 θεοί τοῦ ᾿Ολύμπου δίδαξαν στούς ἀνθρώπους τίς καλλιέργειες, τήν ἐπεξεργασία τῶν καρπῶν τῆς γῆς, τίς τέχνες, τήν κατασκευή ναῶν, σπιτιῶν, ἐργαλείων, τήν μουσική, κλπ. ῾Η παραγωγική διαδικασία θεωρήθηκε ἀπό κάποιους πτωτική κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου γιατί σύμφωνα μέ κάποιες γραφές ξεκίνησε μετά τήν πτώση, ἡ θρησκεία υἱοθέτησε τήν ἄποψη περί πτώσης καί ὁ ἄνθρωπος σ´ αὐτές τίς ἰδεολογίες ἐμποδίζεται νά γίνει παραγωγός. ᾿Από τήν ἀρχαιότητα ἕως καί τό Βυζάντιο καί τούς σύγχρονους χρόνους, Ἕλληνες φιλόσοφοι, Πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας, ποιητές μας, ἡ σημασία καί ὁ ἑορτασμός τῆς ᾿Ανάστασης γιά τούς Ἕλληνες ᾿Ορθόδοξους, τονίζουν τήν ἰδιαιτερότητα τῶν ῾Ελλήνων, τήν γενεαλογία, τήν γλώσσα, τήν συνέχεια, τόν θαυμασμό στά ἔργα τοῦ ἀνθρώπου. Κάποιοι ἀριστεροί ὅπως ὁ Παπαϊωάννου, ὁ Καστοριάδης διαφοροποιήθηκαν ἀπό τήν κυρίαρχη τήν ἐποχή τους ἄποψη περί κομμουνισμοῦ. Τά στεγανά τῶν ῾Ελλήνων, τά Μυστήρια, δέν προσεγγίζονται ἀπό ἀδαεῖς καί νομίζουν ὅτι κάτι κακό κρύβεται ἐνῶ μπορεῖ νά συμβαίνει τό ἀντίθετο, στά περί ἀθανασίας τῆς ψυχῆς νομίζουν ὅτι θά ὑποκαταστήσουν τόν Θεό καί τήν φυσική διαδικασία τῆς γέννησης. Περί Ἔρωτος καί δύο φύλων, τό χάος στίς ἀπόψεις, ἀκοῦνε τήν φράση κυρίες καί κύριοι καί νομίζουν ὅτι οἱ ἄνδρες ἕπονται τῶν γυναικῶν, χωρίς νά ἀντιλαμβάνονται τήν σοφία τῆς φράσης.
῾Ο Φώτης Κόντογλου τῆς γενιᾶς τοῦ ´30, ἀγωνίσθηκε γιά τό ἀληθινό πνευματικό ὑπόβαθρο τοῦ πολιτισμοῦ μας τό ὁποῖο δίδαξε, ἔχοντας γνωρίσει καί τήν τέχνη τῆς Δύσης. Χαρακτηριστικά στίς ἁγιογραφίες του ἐμφανίζεται ἡ ᾿Ανάσταση καί ἡ ἀποκατάσταση τοῦ ᾿Αδάμ καί τῆς Εὔας.
Ἕνα ἀπό τά χαρακτηριστικά ἄρθρα γιά τόν Κόντογλου
Νίκος Ζίας – Ὁ Φώτης Κόντογλου καὶ ἡ Νεοελληνικὴ Ζωγραφικὴ
http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/fwths_kontogloy/
Καί ἀντί νά περάσουμε στούς ἄλλους τά καλά μας, μέ τίς κατάλληλες γέφυρες πού στήνει ὁ Θεός, διαλύουν ὅ,τι βλέπουνε νομίζοντας ὅτι γέφυρα εἶναι νά γίνεται ὁ ἔνας κάποιος ἄλλος.