του Παντελή Σαββίδη
Υπάρχει ένα φαινόμενο που προκαλεί πολιτική κρίση και η αντιμετώπισή του αποκαλύπτει την απουσία πολιτικής από τα κόμματα που στον ελληνικό νεολογισμό αποκλήθηκαν συνταγματικό τόξο.
Το φαινόμενο είναι η άνοδος της ακροδεξιάς, όπως έδειξαν και οι εκλογές στην Σουηδία. Και η αντιμετώπισή του ο βαρετός, μαλθακός, πολιτικά αδιάφορος, χωρίς πολιτικό επαναπροσανατολισμό απο τα παραδοσιακά κόμματα. Ακόμη, και απο την κλασική δεξιά.
Το εύλογο ερώτημα του αναγνώστη είναι: γιατί η ακροδεξιά είναι επικίνδυνη; Γιατί μας ανησυχεί η άνοδός της;
Η ακροδεξιά καλύπτεται πίσω από υπαρκτές ανησυχίες του πολίτη, όπως η υποστήριξη της ταυτότητάς του και της εθνικής του υπόστασης, του κράτους του και των παραδόσεών του. Στην ουσία όλα αυτά είναι προφάσεις, όπως απέδειξε η ιστορία και η ακροδεξιά διακρίνεται για μια ιδεολογία που παραπέμπει στις πιο βάρβαρες στιγμές του 20ου αιώνα. Στον ναζισμό και τον φασισμό. Και στην Ιταλία και στην Γερμανία ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ κέρδισαν την εξουσία με εκλογές. Στην πορεία, όμως, έδειξαν την φύση των καθεστώτων που εγκαθίδρυσαν. Και αιματοκύλισαν την ανθρωπότητα.
Ο μη ακροδεξιός χώρος (από την παραδοσιακή δεξιά μέχρι την αριστερά του συνταγματικού τόξου) αντί να δει τα αίτια της κοινωνικής αντίδρασης που εξαναγκάζει τον κόσμο σε αλυσιτελείς επιλογές, περιμένει την εξ αποκαλύψεως λύση στο ακροδεξιό φαινόμενο.
Στην ακροδεξιά δίνει δύναμη η απουσία ή η λανθασμένη πολιτική των άλλων κομμάτων που δεν λαμβάνει υπόψη τις αγωνίες του σύγχρονου ανθρώπου. Και επέλεξαν πολιτικές ακόμη και υπαρξιακής έκλειψής του.
Δικαιολογημένη, λοιπόν, η αντίδραση. Είναι, όμως, λύση; Όχι. Διότι ο κυβερνητικός βίος της ακροδεξιάς θα αποκαλύψει την επικίνδυνη πολιτική της και θα φέρει χώρες και κοινωνίες σε ποιο οδυνηρά αδιέξοδα. Και τότε;
Τότε η επιλογή θα είναι μεταξύ αδιεξόδων.
Τότε δημιουργούνται οι προϋποθέσεις εξέγερσης. Η εξέγερση και η επανάσταση, πριν αλλοτριωθούν ως έννοιες από όσους τις εκμεταλλεύθηκαν για να επιβάλλουν ολοκληρωτικής φύσεως καθεστώτα, είναι στιγμές εκδήλωσης αγανάκτησης. Μπορεί να μην προτείνουν τίποτε. Αμφισβητούν το υπαρκτό. Διότι οδήγησε σε αδιέξοδα. Από τις επαναστάσεις και τις εξεγέρσεις μπορεί να προκύψει κάτι νέο. Οι ίδιες, όμως, οι επαναστάσεις δεν αναλαμβάνουν να διαχειριστούν την εξουσία. Αμφισβητούν την εξουσία στιγμιαία, δημιουργούν μια τομή, μια ασυνέχεια στην αδιέξοδη γραμμικότητα και η επόμενη ημέρα θα κριθεί από τα αποτελέσματά της. Η εξέγερση τελειώνει στην επόμενη μέρα. Εκεί βαδίζουμε.
“Και στην Ιταλία και στην Γερμανία ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ κέρδισαν την εξουσία με εκλογές”
Ο Χίτλερ ναι. Ο Μουσολίνι όχι. Ο δεύτερος την πήρε πραξικοπηματικά με την Πορεία προς την Ρώμη.
Διαφωνώ με το άρθρο σας, κ. Σαββίδη. Το βρίσκω υπερβολικό, ως προς τούς φόβους, Δεν υπάρχει, κατ’ εμέ, πιθανότητα επιστροφής στον Μεσοπόλεμο. Όμως, εφ’ όσον το “συνταγματικό τόξο” κοιμάται και αφήνει ακάλυπτο τον πολίτη, ο τελευταίος έχει κάθε δημοκρατικό δικαίωμα να ψηφίσει το κόμμα που τού υπόσχεται να τον καλύψει. Η λαθρομετανάστευση και η ραγδαία αύξηση τής εγκληματικότητας, είναι μόνο δύο αιτίες που κάνουν τούς πολίτες να αισθάνονται ανασφάλεια. Καλά κάνουν κι επιλέγουν την “άκρα δεξιά” (όρος χωρίς ουσία), αφού αυτή δείχνει να τον καταλαβαίνει. Απ’ εκεί μέχρι τον Μουσολίνι και τον Χίτλερ υπάρχει αβυσσαλέα απόσταση.
ΥΓ: Περιέργως κατατάσσουν τον φασισμό και τον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό στην “άκρα δεξιά”, ενώ και οι δύο προέρχονται από την “λαϊκή αριστερά”, για να κάμω κι εγώ χρήση ανούσιας ορολογίας.
Ας μού επιτραπεί μία παρατήρηση ακόμη: Μ’ αυτού τού είδους την αρθρογραφία και τον λόγο κατά των δήθεν “ακραίων”, κατάντησε να ζούμε υπό μία ιδιόμορφη δικτατορία τού “συνταγματικού τόξου”, τού “πολιτικώς ορθού” κλπ., που δεν ξέρω στο κάτω-κάτω τής γραφής, αν η δήθεν επερχόμενη “δικτατορία” των “άκρων” έχει να ζηλέψει τίποτε απ’ αυτήν.