του Παντελή Σαββίδη
1.-Για να υπάρξει μια κοινωνία πρέπει να συγκροτηθεί με κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Είναι η ταυτότητά της. Χωρίς ταυτότητα δεν νοείται κοινωνία, παρά ένα πλάσμα. Μια τέταρτη μορφή ύλης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα Σκόπια, όσο και αν μας ενοχλούν. Είναι διατεθειμένοι οι άνθρωποι να χάσουν τα πάντα εκτός της ταυτότητάς τους, έστω και ψευδεπίγραφης. Η ταυτότητα τους δίνει ύπαρξη και αξιοπρέπεια
2.-Αφού αποκτήσει ταυτότητα μια κοινωνία, θέτει το ερώτημα: γιατί ζούμε; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι το όραμα μιας κοινωνίας.
3.-Αφου αποκτήσει ταυτότα και όραμα μια κοινωνία θέτει το ερώτημα: πως θα υλοποιήσω το όραμά μου; Η απάντηση είναι αυτό που λέμε αναπτυξιακό πρότυπο με ό,τι το ακολουθεί. Πολιτική, ιδεολογία, πολιτισμός, οικονομία.
Ας ερθουμε στην Ελλάδα.
1.-Μια ισχυρή ομάδα πολιτικών, διανοουμένων και πολιτών που έχει καταλάβει τα κέντρα εξουσίας προσπαθεί να αποδομήσει την όποια ταυτότητα διαμόρφωσε ο ελληνικός λαός. Η τελευταία προσπάθεια διαμόρφωσής της με την συμβολή διανοουμένων πρέπει να έγινε απο την περίφημη γενιά του 30. Έκτοτε προέχει η αποδόμησή της. Με την βοήθεια και του κράτους.
2.-Το όραμα με το οποίο η ομάδα αυτή κυβερνά είναι το “ό,τι φάμε ό,τι πιούμε…”. Πέραν τούτου ουδέν.
3.-Το αναπτυξιακό πρότυπο επιβλήθηκε απο μια πολιτική καμαρίλα και μια αθηναϊκή ολιγαρχία εξαρτημένη απο κέντρα ισχυρών δυνάμεων και εξαντλείται στον άξονα Κολωνάκι- Σύνταγμα. Τώρα προστέθηκε και το Ελληνικό. Οι υπόλοιποι θα συντηρηθούν απο τα αποφάγια αυτού του τραπεζιού και απο τα παρακμιακά “πνευματικά” προϊόντα του.
Το κράτος που περιλαμβάνει την κοινωνία με αυτά τα χαρακτηριστικά, δεν μας ενδιαφέρει. Είναι το κράτος που παράγει τα συνεχή αδιέξοδα. Δυστυχώς, είναι το κράτος που συγκροτήθηκε μετά τηνδολοφονία του Καποδίστρια. Δεν είναι σημερινό, ούτε χθεσινό.
Όσους άλλους, επίσης δεν ενδιαφέρει πρέπει να συνυπάρξουμε και να το αλλάξουμε. Ή το αλλάζουμε, τώρα, ή βουλιάζουμε μαζί του. Μόνο που η καμαρίλα βρίσκει, πάντα, τρόπους να διασωθεί. Εκείνος που θα την πληρώσει είναι ο απλός λαός.
Γι αυτό ας ανοίξει τα μάτια του.
Η ελληνική ιστορία βρίθει παρακμιακών περιστατικών σαν και αυτά που ζούμε. Η επόμενη ημέρα είναι ορατή. Άγνοια δεν συγχωρείται.
