Με συντομία θα αναφερθούν οι νομικοί, πολιτικοί και στρατηγικοί λόγοι που αιτιολογούν γιατί μια ριζική επανατοποθέτηση στο Κυπριακό όχι μόνο είναι απόλυτα αναγκαία και δικαιολογημένη αλλά, επιπλέον, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την εθνική αποτρεπτική στρατηγική της Ελλάδας.
Για ένα ακόμη λόγο, μια τέτοια επανατοποθέτηση είναι αναπόφευκτη τόσο λόγω ευρύτερων στρατηγικών εξελίξεων που πυροδότησε ο πόλεμος της Ουκρανίας όσο και λόγω των νέων και οξύτερων τουρκικών αναθεωρητικών απειλών.
Τα αξονικά ζητήματα που ερμηνεύουν το πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα είναι τρία και συμπλεκόμενα:
1) Οι ευρύτερες στρατηγικές εξελίξεις που επηρεάζουν όλους και όλα,
2) η νομική διάσταση που έχει «ονοματεπώνυμο» «Διεθνής και ευρωπαϊκή νομιμότητα» και
3) η πολιτική διάσταση που αφορά αποφάσεις ενίσχυσης της αξιοπιστίας της Ελληνικής Εθνικής στρατηγικής στην Θράκη, στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.
“Μια Διζωνική, Δικοινοτική Ομοσπονδία και μάλιστα με πολιτική ισότητα δεν υπάρχει πουθενά…Κοντολογίς, θα έχουμε τελεσίδικη και παντοτινή παγίδευσή του ενός δέκατου του σύγχρονου Ελληνισμού στα πεδία της Τουρκικής επικυριαρχίας με αναπόδραστη απόληξη την σταδιακή πλήρη τουρκοποίηση της Μεγαλονήσου.”
Οι προσδιοριστικές στρατηγικές παράμετροι και ο στρατηγικός προβληματισμός ως προς αυτές είναι οι εξής:
Α) Η Κύπρος θεωρείται ανέκαθεν από όλους ως ένα από τα σημαντικότερα γεωπολιτικά πεδία του πλανήτη, εάν όχι το σημαντικότερο. Είναι γνωστό το «ποτέ» των βρετανών με ανάλογη αιτιολόγηση και των Τούρκων που θέλουν να ελέγξουν την Κύπρο «ακόμη και αν δεν υπήρχε και ένας τουρκοκύπριος» – Νταβούτογλου).
Β) Ερώτημα: Συνεκτιμάται δεόντως η στρατηγική σημασία της Κύπρου για το Ελληνικό κράτος; Και εάν η απάντηση είναι θετική πόσο αυτή η εκτίμηση ενσωματώθηκε στην εθνική στρατηγική με συγκεκριμένες στρατιωτικές, πολιτικές και διπλωματικές αποφάσεις;
Γ) Πόσο είναι κατανοητοί οι κίνδυνοι για την Εθνική ασφάλεια όλων των Ελλήνων εάν καταργηθεί η Κυπριακή Δημοκρατία και πόσο έχει συνειδητοποιηθεί και ληφθεί υπόψη τι θα σήμαινε εάν γίνει αποδεκτή η Διζωνική Δικοινωτική Ομοσπονδία με πολιτική ισότητα, οπότε εξ αντικειμένου το ένα δέκατο του Ελληνισμού θα τεθεί υπό τουρκική επικυριαρχία;
Αυτά τα ερωτήματα οδηγούν ευθέως στην βάση των συνομιλιών του Κυπριακού τις τελευταίες δεκαετίες. Μια Διζωνική, Δικοινοτική Ομοσπονδία και μάλιστα με πολιτική ισότητα δεν υπάρχει πουθενά, δεν είναι βιώσιμη και με τα νέα νομικά και στρατηγικά ερείσματα που θα αποκτήσει η Άγκυρα θα την οδηγήσει στην πεπατημένη που τόσο καλά γνωρίζουν όλες οι εθνότητες στο εσωτερικό της ή στον περίγυρό της.
Κοντολογίς, θα έχουμε τελεσίδικη και παντοτινή παγίδευσή του ενός δέκατου του σύγχρονου Ελληνισμού στα πεδία της Τουρκικής επικυριαρχίας με αναπόδραστη απόληξη την σταδιακή πλήρη τουρκοποίηση της Μεγαλονήσου.
Κάτι τέτοιο σημαίνει άμεση και βαθύτατων προεκτάσεων στρατηγική παγίδευση του Ελληνικού κράτους και αλματώδη στρατηγική αναβάθμιση της Τουρκίας σε βαθμό και έκταση που αναιρεί την οποιαδήποτε στρατηγική σημασία της Ελλάδας. Στο ίδιο πλαίσιο, κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και δημιουργίας ενός προβληματικού κρατιδίου θα προκαλέσει άμεσες και μεγάλες αλλαγές των θαλάσσιων οριοθετήσεων που επηρεάζει τους υποθαλάσσιους πλουτοπαραγωγικούς πόρους.
Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί και θα γίνει προσπάθεια να τύχει περιγραφής και ερμηνείας το γεγονός ότι οι Ελληνικές και Κυπριακές πολιτικές μετά το 1974 έφεραν την Κύπρο και την Ελλάδα στο χείλος της Αβύσσου, κάτι που αιτιολογημένα και δικαιολογημένα απαιτεί ριζική επανατοποθέτηση και σημαντικές αποφάσεις στρατηγικής ανασύνταξης.
Φτάσαμε στο χείλος της Αβύσσου επειδή κανείς δεν μιλά για την εφαρμογή της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας αλλά για την μια ή άλλη απόχρωση της Διζωνικής, Δικοινοτικής Ομοσπονδίας με την οποία εξ αντικειμένου σημαίνει τελεσίδικη ένταξη της Κύπρου στα πεδία της Τουρκικής επικυριαρχίας.
Αμέσως μετά το 1974 και την πτώση της χούντας αντί μιας μακρόπνοης εθνικής στρατηγικής επίτευξης ισορροπίας δυνάμεων σε όλα τα μέτωπα αφενός κυριάρχησε η στρατηγικά ακραία προβληματική θέση «η Κύπρος [επαναλαμβάνουμε, το ένα δέκατο του Ελληνισμού] κείται μακράν». Δεν έλειψαν επίσης διαδοχικές κατευναστικές στάσεις που μείωναν την αξιοπιστία της Εθνικής στρατηγικής με αποτέλεσμα στα υπόλοιπα μέτωπα αντιπαράθεσης με την Τουρκία να μην εφαρμοστούν οι πρόνοιες των Συνθηκών για το δίκαιο της θάλασσας, ενώ εσχάτως απερίφραστα αμφισβητείται η Ελληνική κυριαρχία των νησιών του Αιγαίου.
“Γιατί εμείς συνεχίζουμε να αφήνουμε τρίτους, όποιοι και να είναι αυτοί, να εκπέμπουν αθέμιτες και κατά βάση ιδέες αδιέξοδων και παράνομων ρυθμίσεων που νομιμοποιούν, ακριβώς, την παράνομη άσκηση βίας, τα παράνομα τετελεσμένα και που όχι μόνο καταργούν ένα κυρίαρχο κράτος αλλάζοντας με νέα Συνθήκη την διεθνή τάξη αλλά επιπλέον αναπόδραστα οδηγούν σε αστάθεια που θέτει σε κίνδυνο την διεθνή και περιφερειακή ασφάλεια!”
Φτάσαμε επίσης στο χείλος της Αβύσσου επειδή για κυριολεκτικά ακατανόητους λόγους δεν κυριάρχησε μια ορθή και ορθολογιστική ερμηνεία των νομικών και πολιτικών όψεων των διεθνών θεσμών, κυρίως του Συμβουλίου Ασφαλείας και του Χάρτη του ΟΗΕ και των νομικών/πολιτικών προεκτάσεων της ένταξης στην ΕΕ.
Έτσι, επιτρέψαμε να παραμεριστούν τα μόνα ψηφίσματα του ΣΑ που εμπίπτουν στην αρμοδιότητά του για την διεθνή τάξη (1974,1975,1983) τα οποία ρητά ορίζουν την διεθνή νομιμότητα (αποκατάσταση της διεθνούς τάξης, τερματισμός των τετελεσμένων, τα παράνομα τετελεσμένα δεν αποτελούν βάση λύσης τα παράνομα τετελεσμένα και το μόνο κράτος που αναγνωρίζεται είναι η ΚΔ, βλ. πιο κάτω).
Συναφώς, ερωτάται: Λαμβάνονται υπόψη και αποτελούν θεμέλια διαπραγματευτική θέση της Ελληνικής πλευράς οι βαθύτατων νομικών και πολιτικών αποφάσεων πρόνοιες του άρθρου 2 παράγραφος 7 του Κεφαλαίου Ι του Χάρτη του ΟΗΕ που οριοθετεί τις αρμοδιότητες όλων των οργάνων συμπεριλαμβανομένου του ΣΑ και αποκλείει κάθε παρέμβαση στο εσωτερικό των κρατών-μελών του ΟΗΕ:
«Καμιά διάταξη αυτού του Χάρτη δε θα δίνει στα Ηνωμένα Έθνη το δικαίωμα να επεμβαίνουν σε ζητήματα που ανήκουν ουσιαστικά στην εσωτερική δικαιοδοσία οποιουδήποτε κράτους και δε θα αναγκάζει τα Μέλη να υποβάλλουν τέτοια θέματα για ρύθμιση σύμφωνα με τους όρους αυτού του Χάρτη. Η αρχή όμως αυτή δεν πρέπει να εμποδίζει την εφαρμογή των εξαναγκαστικών μέτρων που προβλέπονται από το Κεφάλαιο 7».
Επειδή η ουσία πάντα, ιδιαίτερα στις πρόνοιες του Χάρτη του ΟΗΕ αλλά και κάθε ζητήματος της διεθνούς πολιτικής βρίσκεται στις ειδοποιούς διαφορές –και αφού τονιστεί πως σπάνια υπάρχουν αποφάσεις του ΣΑ με τόσο ρητές θέσεις για την ανάγκη αποκατάστασης της διεθνούς τάξης όπως αυτές του 1974 και 1983–, είναι απαραίτητο να υπογραμμιστεί κάτι κατά τα άλλα αυτονόητο:
Στα εν λόγω ψηφίσματα ορίζεται επακριβώς ποιος είναι το θύμα και ποιοι οι θύτεςπου διατάραξαν την διεθνή ειρήνη και ασφάλεια και το θύμα είναι η Κυπριακή Δημοκρατία. Από νομική και πολιτική άποψη τίποτε δεν άλλαξε μετά το 1974 παρά μόνο το γεγονός ότι η Ελληνική πλευρά δέχθηκε να συνομιλεί για την νομιμοποίηση των παράνομων τετελεσμένων (που επί δεκαετίες συζητεί αλλά δεν αποδέχθηκε).
“Το λογικό και το ορθολογικό είναι η Ελληνική πλευρά να μην δεχθεί την κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, να αξιώνεται ο τερματισμός των εξ αντικειμένου παράνομων τετελεσμένων και να απαιτείται η εφαρμογή της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας.”
Όπως μερικοί τονίζουν επί δεκαετίες συμπεριλαμβανομένου του αείμνηστου Πρέσβη Δούντα, οι «υποχωρήσεις» αυτές είναι πολιτικού και όχι νομικού χαρακτήρα και πάντα στις διακρατικές διενέξεις όταν δεν υπάρξει συμφωνία οι νέες διαπραγματεύσεις διεξάγονται από μηδενική βάση, δηλαδή όσον αφορά την Ελληνική πλευρά την αποκατάσταση της διεθνούς νομιμότητας σύμφωνα με τις προαναφερθείσες αποφάσεις του ΣΑ.
Αυτό ερμηνεύει και την ακατανόητη πολιτική διολίσθηση των Ελληνικών θέσεων και των «παραινέσεων» του ΣΑ και των οργάνων του για νέες συνομιλίες από το σημείο που διακόπηκαν. Μάλιστα, συμπεριλαμβανομένων των Ελληνικών υποχωρήσεων και των νέων Τουρκικών αναθεωρητικών αξιώσεων που ολοφάνερα αποβλέπουν στην κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και στον πλήρη έλεγχο της Κύπρου μέσο των Τουρκοκυπρίων και των παράνομων εποίκων.
Γιατί η Ελληνική πλευρά επί δεκαετίες δέχεται να οδηγείται από το ένα αδιέξοδο στο άλλο και γιατί αποδέχθηκε (τονίζουμε: πάντα πολιτικά και όχι νομικά) παραβίαση της διεθνούς νομιμότητας και γιατί δεν επανατοποθετείται σε ορθή νομική και πολιτική βάση ταυτόχρονα καλώντας τα όργανα του ΟΗΕ να υιοθετούν στάσεις και αποφάσεις συμβατές με τις προαναφερθείσες υψηλές αρχές του Χάρτη του ΟΗΕ;
Ως προς αυτά, τονίζεται και υπογραμμίζεται ότι στην βάση γεγονότων που το ίδιο το ΣΑ κατέγραψε με τα αρχικά ψηφίσματά του δεν μπορεί να αμφισβητηθεί νομικά και πολιτικά ότι την διεθνή ειρήνη και ασφάλεια δεν την διατάραξε η Κυπριακή Δημοκρατία αλλά η Τουρκία δημιουργώντας παράνομα τετελεσμένα και αξιώνοντας νομιμοποίησή τους.
Επειδή αυτό είναι προσδιοριστικά σημαντικό, στεκόμαστε με συντομία στις αποφάσεις 186 / 1974, 360 / 74 και 541 / 1983, οι οποίες είναι και οι μόνες συμβατές με τον ρόλο του ΣΑ όπως τον ορίζει ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ. Καλούν όλους να σεβαστούν την κυριαρχία του μόνου αναγνωρισμένου κράτους, της ΚΔ, και ζητούν την αποκατάσταση της Συνταγματικής τάξης θεωρώντας την εισβολή απειλή για την διεθνή ειρήνη και ασφάλεια. Εξίσου ρητά με μια εξαιρετικά σημαντική διατύπωση που αφορά ευθέως τις διαπραγματεύσεις, ζητούν:
-
«την αποχώρηση χωρίς καθυστέρηση όλου του στρατιωτικού προσωπικού» και γίνεται σαφές ότι στις διαπραγματεύσεις επίλυσης της κρίσης «δεν θα επηρεαστούν από τα πλεονεκτήματα που αποκτήθηκαν από πολεμικές επιχειρήσεις».
Ερωτάται: Γιατί εμείς συνεχίζουμε να αφήνουμε τρίτους, όποιοι και να είναι αυτοί, να εκπέμπουν αθέμιτες και κατά βάση ιδέες αδιέξοδων και παράνομων ρυθμίσεων που νομιμοποιούν, ακριβώς, την παράνομη άσκηση βίας, τα παράνομα τετελεσμένα και που όχι μόνο καταργούν ένα κυρίαρχο κράτος αλλάζοντας με νέα Συνθήκη την διεθνή τάξη αλλά επιπλέον αναπόδραστα οδηγούν σε αστάθεια που θέτει σε κίνδυνο την διεθνή και περιφερειακή ασφάλεια!
“Η «τριπλή στρατηγική» απαιτείται να αποτελέσει την βάση μιας άμεσης και αποτελεσματικής στρατηγικής ανασύνταξης της Ελλάδας, που σημαίνει: Περαιτέρω ενίσχυση των αποτρεπτικών δυνατοτήτων στο κεντρικό μέτωπο της Θράκης και του Αιγαίου, άμεση ενεργοποίηση του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, ρητή επανάληψη του casus belli του 1983 για την ασφάλεια των Ελλήνων της Κύπρου σε περίπτωση τουρκικής στρατιωτικής επέκτασης…”
Μήπως υπάρχει κάποιος ή κάτι που υπερισχύει των Υψηλών Αρχών του καθεστώτος της κρατικής κυριαρχίας; Νομικά, πολιτικά και διαπραγματευτικά μιλώντας, η απάντηση είναι απολύτως όχι. Αυτό λογικά και ορθολογιστικά χρήζει να είναι σημαία των Ελληνικών θέσεων και το κύριο ακλόνητο νομικό και πολιτικό επιχείρημα άμεσης και ριζικής επανατοποθέτησης.
Εξίσου σημαντική εάν όχι περισσότερο σημαντική και μεγάλο υπέρτερο και ακλόνητο έρεισμα για την Κυπριακή Δημοκρατία είναι η απόφαση του ΣΑ 541 του 1983 μια δεκαετία μετά την παράνομη εισβολή και τα παράνομα τετελεσμένα. Όπως και οι άλλες αποφάσεις, αυτή πολύ περισσότερο και σε συνδυασμό με τις αποφάσεις του 1974, ορίζει επακριβώς ποιος και πως διατάραξε την διεθνή τάξη με την ανακήρυξη ψευτο-κρατιδίου:
«Η απόπειρα να δημιουργηθεί μια τουρκοκυπριακή δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου είναι άκυρη, επιδεινώνει την κατάσταση της Κύπρου».
Καλεί επίσης την Τουρκική πλευρά να την αποσύρει και διευκρινίζει για ακόμη μια φορά ότι υπάρχει ένα μόνο κράτος και μόνο μια κρατική κυριαρχία, αυτή της Κυπριακής Δημοκρατίας την οποία κανείς δεν μπορεί να καταλύσει παρά μόνο εάν εμείς οι ίδιοι αυτοκτονήσουμε κρατικά.
Γίνεται σαφές πάντως, ότι δεν μιλάμε για κάποια αντιπαράθεση με όργανα του ΟΗΕ ή αντιπροσώπους τους αλλά μόνο νομικά και πολιτικά νομιμοποιημένη και θεμιτή αξίωση ενός κυρίαρχου κράτους-μέλους να θέσει τα κόκκινα σύνορα των νομικών και πολιτικών όψεων του καθεστώτος της κρατικής κυριαρχίας. Κάθε νοητή νομική και πολιτική ερμηνεία του Χάρτη του ΟΗΕ ευνοεί την Ελλάδα και την ΚΔ και τους επιτρέπει να επανατοποθετήσουν την διαπραγματευτική τους θέση στην βάση της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας.
Η Κυπριακή Δημοκρατία και η Ελλάδα έχουν δικαίωμα, συμφέρον και υποχρέωση να αξιώσουν το Συμβούλιο Ασφαλείας και όλα τα όργανα και τους αντιπροσώπους του διεθνούς αυτού οργανισμού, εμπράγματα,
1ον να εκπληρωθούν οι πρόνοιες του Καταστατικού Χάρτη,
2ον να παρακαμφθούν και εξαφανιστούν λαθραία καταγεγραμμένες θολές, παράνομες και αποδεδειγμένα αδιέξοδες διατυπώσεις για το εσωτερικό καθεστώς ενός κυρίαρχου κράτους-μέλους –που έγιναν βάση «συζητήσεων» με το πιστόλι της τουρκικής στρατιωτικής παρουσίας στον κρόταφο– και
3ο να εκτιμηθεί δεόντως το αυταπόδεικτο, ότι δηλαδή μη βιώσιμες διευθετήσεις και κατάλυση ενός κράτους οδηγεί αναπόδραστα σε βεβαία διατάραξη της διεθνούς τάξης και της διεθνούς ασφάλειας.
Τίποτα χειρότερο δεν μπορεί να πάθει η Κυπριακή Δημοκρατία από την κατάργησή της και αυτό θα συμβεί εάν αποδεχθεί τις αυτοκτονικών προδιαγραφών εκδοχές περί Διζωνικής, Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Το λογικό και το ορθολογικό είναι η Ελληνική πλευρά να μην δεχθεί την κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, να αξιώνεται ο τερματισμός των εξ αντικειμένου παράνομων τετελεσμένων και να απαιτείται η εφαρμογή της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας.
“Για την Κυπριακή Δημοκρατία μόνη αποδεκτή βιώσιμη διέξοδος είναι η επαναφορά υπό τον έλεγχο της Κυπριακής Δημοκρατίας όλης της Κυπριακής Επικράτειας, η διασφάλιση στρατιωτικής ικανότητας εάν χρειαστεί και καταστεί εφικτό τερματισμού των παράνομων τετελεσμένων και ασφαλώς τελεσίδικη απόφαση ότι ποτέ δεν θα καταργηθεί η Κυπριακή Δημοκρατία για να δημιουργηθεί ένα ασταθές κρατίδιο υπό τουρκικό έλεγχο.”
Ως προς το τελευταίο αναφέρεται το αυτονόητο, ότι δηλαδή η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ το 2004 ενίσχυσε νομικά, πολιτικά και διαπραγματευτικά την Ελληνική πλευρά επειδή η πράξη προσχώρησης που αποτελεί νόμο για όλα τα κράτη μέλη ρητά αναφέρει ότι το ευρωπαϊκό κεκτημένο ισχύει για όλη την Επικράτεια της ΚΔ, δηλαδή, συμπεριλαμβανομένων των παράνομων κατεχομένων.
Συνοψίζοντας, τονίζεται ότι:
α) είχαμε πολιτική και όχι νομική διολίσθηση προς την ΔΔΟ και οι παραινέσεις του ΣΑ, γεγονός που νομιμοποιεί επανατοποθέτηση στην βάση της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας,
β) επειδή η Διζωνική, Δικοινοτική Ομοσπονδία αντιβαίνει στην διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα απορρίπτεται και γίνεται ρητό ότι ποτέ δεν θα καταργηθεί η ΚΔ (και κανείς δεν μπορεί να την καταργήσει),
γ) γίνεται ρητό ότι η πράξη προσχώρησης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ είναι υποχρεωτική για όλα τα κράτη-μέλη και
δ) διαφυλάσσεται η Κυπριακή Δημοκρατία μέχρι να υπάρξει δυνατότητα εφαρμογής της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας είτε με διαπραγματεύσεις είτε με, ευκαιρίας δοθείσης, εκδίωξη του εισβολέα.
Αυτές οι υπογραμμίσεις μας οδηγούν στο στρατηγικό σκέλος.
Προϋπόθεση διαπραγματεύσεων στην σωστή βάση είναι η στρατιωτική ισορροπία δυνάμεων στο πλαίσιο μιας αξιόπιστης Ελληνικής εθνικής στρατηγικής και η διπλωματική ενίσχυση που επιδιώχθηκε με την ένταξη στην ΕΕ. Αυτό ήταν εξάλλου και το σκεπτικό της «τριπλής στρατηγικής» που συζητήθηκε την δεκαετία του 1980 και 1990 οδηγώντας τόσο στον Ενιαίο Αμυντικό Χώρο όσο και στην αίτηση ένταξης και τελικά ένταξη στην ΕΕ.
Στο προαναφερθέν πλαίσιο εξελίξεων μεγάλης σημασίας στρατηγικών και όξυνσης του Τουρκικού αναθεωρητισμού η «τριπλή στρατηγική» απαιτείται να αποτελέσει την βάση μιας άμεσης και αποτελεσματικής στρατηγικής ανασύνταξης της Ελλάδας:
1) Περαιτέρω ενίσχυση των αποτρεπτικών δυνατοτήτων στο κεντρικό μέτωπο της Θράκης και του Αιγαίου με ταυτόχρονη κάθετη απόρριψη των Τουρκικών αξιώσεων και ταυτόχρονα αποφάσεις εφαρμογής των προνοιών των Συνθηκών που ορίζουν το δίκαιο της θάλασσας και που όλα τα κράτη εφαρμόζουν.
2) Άμεση ενεργοποίηση του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, απόφαση που αφενός ευνοείται από τις δομές του αεροδρομίου της Πάφου και αφετέρου επιτάσσεται για λόγους ισορροπίας δυνάμεων σε όλο το μέτωπο των Τουρκικών απειλών.
3) Ρητή επανάληψη του casus belli του 1983 για την ασφάλεια των Ελλήνων της Κύπρου σε περίπτωση τουρκικής στρατιωτικής επέκτασης.
4) Ριζική νομική και πολιτική επανατοποθέτηση στην βάση των προαναφερθέντων επιχειρημάτων για τον ρόλο και τις αρμοδιότητες του ΣΑ, καθώς και για την σημασία της Πράξης Προσχώρησης της Κύπρου στην ΕΕ.
Με νομικούς, πολιτικούς και στρατιωτικούς όρους ο Ενιαίος Αμυντικός Χώρος είναι απόλυτα νομιμοποιημένος:
α) Η Τουρκία διαθέτει δεκάδες χιλιάδες στρατό, επιθετικά όπλα, βάσεις και εγκαταστάσεις στην παράνομα κατεχόμενη βόρεια Κύπρο και απαιτείται να εξισορροπηθεί.
β) Η Ελλάδα πέραν των νομικά και πολιτικά θεμιτών συμφερόντων εξ αντικειμένου εμπλέκεται άμεσα επειδή στην Κύπρο βρίσκεται όπως είπαμε το ένα δέκατο του Ελληνισμού, ενώ επιπρόσθετα, είναι εγγυήτρια δύναμη με απόλυτο νομικό και πολιτικό δικαίωμα εξισορρόπησης της Τουρκίας.
γ) Με καθαρά στρατηγικούς όρους η απόλυτα θεμιτή και νόμιμη Ελληνική παρουσία –στρατός και αεροπορία– στην Κύπρο προσφέρει στην Ελληνική στρατηγική πανίσχυρα στρατιωτικά και στρατηγικά ερείσματα. Το αεροδρόμιο Πάφου, προσφέρεται για κάτι τέτοιο και είναι ανάλογα δομημένο.
Καταληκτικά, καταμαρτυρούμενα όλα συνηγορούν με την άμεση αποφάσεων διασφάλισης ισορροπίας δυνάμεων και αμυντικές/αποτρεπτικές στρατηγικές που θα αντιμετωπίσουν την εκτός ορίων τουρκική απειλή σε όλο το φάσμα από την Θράκη μέχρι την Κύπρο.
Αυτό αυτονόητα συνεπάγεται άμεση ρητή νομική και πολιτική αξιοποίηση της ισχύουσας διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας και εντατικοποίηση εξισορροπητικών και διπλωματικών στρατηγικών που εξ αντικειμένου απαιτούν έξυπνους ελιγμούς και ορθολογιστικές αποφάσεις γύρω από τις οποίες απαιτείται να υπάρχει πολιτική ομοφωνία.
Για την Κυπριακή Δημοκρατία μόνη αποδεκτή βιώσιμη διέξοδος είναι η επαναφορά υπό τον έλεγχο της Κυπριακής Δημοκρατίας όλης της Κυπριακής Επικράτειας, η διασφάλιση στρατιωτικής ικανότητας εάν χρειαστεί και καταστεί εφικτό τερματισμού των παράνομων τετελεσμένων και ασφαλώς τελεσίδικη απόφαση ότι ποτέ δεν θα καταργηθεί η Κυπριακή Δημοκρατία για να δημιουργηθεί ένα ασταθές κρατίδιο υπό τουρκικό έλεγχο.
Επίσης, εκτιμάται ότι πιο πάνω αιτιολογήθηκε επαρκώς ότι στο επίπεδο του ΟΗΕ η Ελληνική πλευρά διαθέτει νομικά και πολιτικά ερείσματα που νομιμοποιούν απαίτηση από το ΣΑ να εκπληρώσει τον ρόλο του για την αποκατάσταση της διεθνούς νομιμότητας και απαίτηση όλες οι αποφάσεις ή προτάσεις να είναι συμβατές με τις πρόνοιες του Χάρτη του ΟΗΕ για τον ρόλο του ΣΑ όπως εξάλλου γίνεται σαφές με τις κατά τα άλλα σπάνιες και πανίσχυρες για την Ελληνική πλευρά αποφάσεις του 1974, 1975 και 1983 για την διεθνή τάξη και την παραβίασή της από την Τουρκία.
Πηγή: huffingtonpost.gr
Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
www.ifestos.edu.gr – [email protected] www.ifestosedu.gr – [email protected]
Twitter https://twitter.com/ifestosedu
Linkedin https://www.linkedin.com/in/panayiotis-ifestos-0b9382131/
Instagram https://www.instagram.com/p.ifestos/
Στρατηγική Θεωρία–Κρατική Θεωρία https://www.facebook.com/groups/StrategyStateTheory/
Προσωπική σελίδα https://www.facebook.com/p.ifestos
Προσωπικό προφίλ https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos
Πολιτισμός, Περιβάλλον, Φύση, Ψάρεμα https://www.facebook.com/Ifestos.DimotisBBB
Διεθνής πολιτική 21ος αιώνας https://www.facebook.com/groups/InternationalPolitics21century/
ΗΠΑ: Ιστορία, Διπλωματία, Στρατηγική https://www.facebook.com/groups/USAHistDiplStrat/
Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρος: Ανισόρροπο τρίγωνοhttps://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/
Διαχρονική Ελληνικότητα https://www.facebook.com/groups/Ellinikotita/
Φιλοπατρία, Δημοκρατία, Ελευθερία https://www.facebook.com/groups/philopatria/
Άνθρωπος, Κράτος, Κόσμος–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/Ifestos.political.thought/
Κονδύλης Παναγιώτης – https://www.facebook.com/groups/Kondylis.Panagiotis/
Θολό βασίλειο της ΕΕ https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/
Θουκυδίδης–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/
Μέγας Αλέξανδρος–Ιδιοφυής Στρατηγός και Στρατηλάτης https://www.facebook.com/groups/M.Alexandros/
Εκλεκτά βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν https://www.facebook.com/groups/eklektavivlia/
Ειρηνική πολιτική επανάσταση https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/
«Κοσμοθεωρία των Εθνών» https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos
Τίτλοι-σύνδεσμοι δοκιμίων και άρθρων αναρτημένων στο διαδίκτυο (520 θα συμπληρώνεται διαρκώς) https://wp.me/p3OqMa-26x
Πίνακες διαλέξεων και σημειώσεις διαλέξεων – πίνακες συντομογραφικής απεικόνισης πτυχών του διεθνούς συστήματος https://wp.me/p3OqMa-1GG
Οι θέσεις του κυρίου Ήφαιστου είναι απόλυτα κατανοητές και κυρίως ορθολογικές.
Αποδοχή διζωνικων και διακοινοτικών προτάσεων εκτός ότι εκφεύγουν των έως σήμερα ψηφισμάτων του ΟΗΕ , ταυτόχρονα επέχουν χαρακτήρα αυτοαναιρεσης μιας κυρίαρχης εθνικής οντότητας κι οικειοθελούς εκμηδενισμού της.
Κατ’ επέκτασιν δεν θα έπρεπε να γίνει οποτεδήποτε δεκτό να αποτελέσουν έστω και θέμα διαπραγματευτικών συζητήσεων οι οποίες κατ’ουσιαν νομιμοποιούν τον εισβολέα.
Ο απαρχής στόχος του Αττίλα ήταν να αποσπάσει εδάφη του νησιού και να βάλει την “μπότα” του σε αυτά.
Για αυτόν τον λόγο μετέφερε όλη την Τουρκοκυπριακή κοινότητα , που ειρήσθω εν παρόδω βρίσκονταν διάχυτη σε όλο το νησί, στο βόρειο -κατεχόμενο πλέον τμήμα αυτού, το οποίο ενίσχυσε με εποίκους και στρατιωτικές δυνάμεις, κρατώντας την έκτοτε όμηρο.
Τέτοιου είδους διασάλευση της διεθνούς έννομης τάξης δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή.
Αποτελεί ένα διαρκές έγκλημα, που παράγει συνεχώς τα παράνομα αποτελέσματα του κι αυτά ανανεώνονται κάθε μέρα κατά τρόπον ώστε, όσα χρόνια κι αν περάσουν, να εκλαμβάνεται η κάθε νέα μέρα ως μια νέα παρανομία που εξομοιώνεται πλήρως με την αρχική, ανανεώνοντας μέσω της επανάληψης της αδιάλειπτα το αρχικό έγκλημα και προεκτείνοντας το αυτούσιο σήμερα, όπως την πρώτη του ημέρα!
Τέτοιου χαρακτήρα διεθνείς, διαρκείς παρανομίες δεν μπορούν να επικαλούνται ότι με την συνεχή επανάληψη τους βρίσκουν το οποιοδήποτε έρεισμα νομιμοποίησης τους.
Η συνεχής καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων είναι δεδομένη.
Δεν νοείται σύννομη απαίτηση της διεθνούς κοινότητας ο βιαστής και το θύμα του να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι και να τα βρουν αποδεχόμενοι την εσαεί συνύπαρξη τους,..
Ούτε το αρχικό 18% των Τουρκοκυπρίων να απαιτεί συνδιαχείριση 50-50 του νησιού και του συνόλου των κατοίκων του, επειδή η Τουρκία γέμισε με εποίκους το νησί.
Κανείς δεν εγγυάται ότι δεν θα συνεχίσει να το γεμίζει αλλοιώνοντας την δημογραφία του συστηματικά ώστε κατ’αυτον τον τρόπο να εμφανιστεί στο μέλλον ως πλειοψηφία που θα ζητά ανατροπή κι αυτού ακόμα του 50-50.
Αλλά κι ως έχουν τα πράγματα κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει βάσιμα εάν γίνει αποδεκτό το διζωνικό-δικοινοτικό μοντέλο, μέσω της τουρκοκυπριακής κοινότητας ότι η Τουρκία δεν θα μπλοκάρει -μέσω της συγκυβέρνησης που θα έχει επιτύχει – κρίσιμες για την πορεία του νησιού αποφάσεις σχετικές πιθανόν με τις γραμμές της εξωτερικής πολιτικής που θα χαράζει (πχ σκεφτείτε πιθανή επιδίωξη ελέγχου του νησιού από κέντρα όπως οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι) ή σχετικές με τις ενεργειακές πολιτικές του νησιού (πχ με την επιδίωξη να στρέψουν σε ρωσικών ή ευρασιατικών εν γένει συμφερόντων τις εταιρείες που θα εκμεταλλεύονται εφεξής τους φυσικούς πόρους του νησιού).
Αυτές οι περιπτώσεις είναι το λιγότερο που μπορώ να σκεφτώ μπροστά στην επιδίωξη απομάκρυνσης των Ελληνοκυπρίων από την Ελληνική προστασία και συμπαράσταση ή την χειραγώγηση κι έλεγχο από την Τουρκία του Λεβάντε και των Μέσης Ανατολής- Αφρικής εξαιτίας της γεωπολιτικής θέσης που θα της εξασφαλίζει το νησί.
Σήμερα για πρώτη φορά μετά το 1974 οι ΗΠΑ αποφασίζουν άρση του εμπάργκο όπλων που είχαν επιβάλλει στην Κ.Δ.
Προσωπικά δεν τρέφω ψευδαισθήσεις ότι αυτό το κάνουν χωρίς να ζητήσουν αντάλλαγμα.
Μια βάση των ΗΠΑ στην νευραλγικής σπουδαιότητας θέση που εξασφαλίζει τον νησί , αλλά και προς εξασφάλιση των αμερικανικών κολοσσών εξόρυξης των υδρογονανθράκων , προσωπικά την θεωρώ επικείμενη έως δεδομένη.
Ωστόσο ακόμα κι αν θεωρηθεί δυσμενής από κάποιους η συγκεκριμένη προοπτική, εντούτοις ισχύει και σε αυτήν την περίπτωση το μηδέν κακόν αμιγές καλού.
Μια αίτηση ένταξης της Κύπρου στο ΝΑΤΟ ή στον παράπλευρο οργανισμό του ΝΑΤΟ “Συνεργασία για την Ειρήνη’ ,-ενδεχόμενο για το οποίο γίνονται ήδη δημόσιες αναφορές και σκέψεις- θεωρώ κι εγώ πως θα ήταν απολύτως ενδεδειγμένη.
Καταρχάς , διότι η αποδοχή συζήτησης αντίστοιχου αιτήματος , θα ενδυνάμωνε , de jure , αλλά και de facto την σημερινή κρατική οντότητα και το πολίτευμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, αποτελώντας ατού σε μελλοντικές αμφισβητήσεις της.
Επιπλέον διότι, σε σύντομο χρονικό διάστημα,θα έριχνε για μια φορά ακόμα τα φώτα (ύστερα από τις Φιλανδία και Σουηδία) στην δύστροπία της Τουρκίας να την αποδεχθεί προς το συμφέρον όλης της συμμαχίας, καθιστώντας σαφή τον αλλεπάλληλα εν γένει διαταρρακτικό της ρόλο στην εύρυθμη λειτουργία του ΝΑΤΟ και τον βαθμό της σημερινής ασυμβατότητας της συμμετοχής της σε αυτό.
Εκ τρίτου διότι θα ενίσχυε και θα διευκόλυνε την αναβίωση του αμυντικού δόγματος Ελλάδας -Κυπρου καθιστώντας το πόλο σταθερότητας στην περιοχή ενόψει του ευρύτερου αναθεωρητισμού της Τουρκίας και της επί μακρού χρόνου αντισυμβατικής κι αντισυμβατικής συμπεριφοράς της που την καταδεικνύει ως αναξιόπιστη κι επικίνδυνη χώρα για την διεθνή αρχιτεκτονική ασφαλείας στην περιοχή.
Επιπλέον ο ΟΗΕ αντί να υποβάλλει ανεδαφικές προτάσεις διζωνικων -δικοινοτικων συνομοσπονδιών , που νομιμοποιούν ένα διαρκές διεθνές έγκλημα, ίσως θα έπρεπε να εξετάσει ένα ψήφισμα με το οποίο να αποφασίσει την αποχώρηση των Τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων από το βόρειο τμήμα της Κύπρου με ταυτόχρονη είσοδο αντίστοιχων πολυεθνικών δυνάμεων του ΟΗΕ. Νομίζω κάτι τέτοιο θα ήταν σύμφωνο με το άρθρο 51 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ και δεν βλέπω προσωπικά κάποιον λόγο ώστε να μην προταθεί.
Συγχρόνως θα επέτρεπε σε στρατούς επιμέρους νατοϊκών δυνάμεων να παράσχουν ( υπερβαίνοντας την δέσμευση για ομόφωνια στις ληφθείσες αποφάσεις του ΝΑΤΟ ) την συνδρομή τους με την στελέχωση των δυνάμεων του ΟΗΕ που θα επέβαλλαν την διεθνή τάξη και νομιμότητα στο βόρειο τμήμα της Κύπρου.
Όσα ψηφίσματα του ΟΗΕ έχουν εκδοθεί ως τώρα αφενός μεν πέραν από τις καταδίκες δεν αναλάμβαναν ενέργειες με σκοπό έμπρακτη εφαρμογή τους κι επιδίωξη στην πράξη της προάσπισης της διεθνούς νομιμότητας , αφετέρου δεν έφεραν αντιμέτωπη την Τουρκία με την υποχρεωτική απομάκρυνση των κατοχικών δυνάμεων της από το νησί, κλείνοντας της οριστικά την πόρτα στις παράνομες διεκδικήσεις της την περιοχή. Τουναντίον με αξιοσημείωτη σχεδόν υποκριτική- ανοχή της έδιναν τα περιθώρια ώστε να συνεχίζει να εκλαμβάνει τον εαυτό της ως περιφερειακή δύναμη και παίκτη, χωρίς φραγμούς και όρια, ο οποίος έχει το δικαίωμα να αξιώνει και να επιβάλει, ασύδοτα, τις όποιες απαράδεκτες επιδιώξεις του.
Νομίζω ότι η άρση του εμπάργκο όπλων ,που παρέχει στην Κ.Δ. τα μέσα για να αμυνθεί με δικές της δυνάμεις, αναγνωρίζει πλέον στην Κ.Δ το δικαίωμα αυτοδιαχείρισης και αυτοδιαθεσης και την απαλλάσσει από τις κηδεμονίες του παρελθόντος μέσω εγγυητριών δυνάμεων.
Συγχρόνως απεκδύει την Τουρκία από τον ρόλο ως εγγυήτριας δύναμης επί του οποίου στήριζε μέχρι τώρα το δήθεν δικαίωμα της εισόδου στρατευμάτων της ως εγγυητριών δυνάμεων της στο νησί, ξεκλειδώνοντας την πόρτα για την έξοδο τους
Κύριε Ήφαιστε τα ειλικρινή μου σέβη.
Διόρθωση στην 13η παράγραφο:
“..αντισυμμαχική κι αντισυμβατική συμπεριφορά της ..”
Αγαπητή κ Παπαδοπούλου ευχαριστώ θερμά για το πολύ ουσιαστικό σχόλιό σας που καταμαρτυρεί βαθύτατη γνώση της αντιμαχίας Τουρκίας – Ελλάδας αλλά και γνώση του Κυπριακού που πλέον δεν είναι κάτι το σύνηθες. Πάντως, ας κάνουμε και μια εκτίμηση: Η όξυνση των τουρκικών αναθεωρητικών αξιώσεων και των απειλών όχι μόνο πέρασαν πολλές κόκκινες γραμμές αλλά θέτουν πλέον ευθέως ζήτημα ετοιμότητας εάν δεχθούμε επίθεση που θα είναι είτε μικρής κλίμακας με δυναμική κλιμάκωσης είτε ένα πρώτο εξοντωτικό πλήγμα. Είναι η Ελλάδα έτοιμη. Ως άτομο που βρέθηκε επί δεκαετία σε διπλωματικά πεδία περιορίζομαι στο γνωστό “ουδέν σχόλιο”. Καλή συνέχεια κ Παπαδοπούλου και συγχαρητήρια για τις πολύ ενημερωτικές αναλύσεις σας για τον πόλεμο της Ουκρανίας
http://ifestosedu.wordpress.com/
Καλή σας ημέρα κύριε Ήφαιστε.
Σας ευχαριστώ θερμά για τα καλά σας λόγια., με τιμούν αφάνταστα !
Για την πολιτική ηγεσία μας, αμφισβητώ τον βαθμό της ετοιμότητας της.
Μακάρι να σφάλλω, αλλά οι έως τώρα κινήσεις της δεν με πείθουν.
Για το διπλωματικό σώμα πιστεύω ότι πολλά ψυχανεμιζεται , αλλά λόγω θέσης κι αρμοδιοτήτων αδυνατεί να παρέμβει , τουλάχιστον ανοικτά ή να παρεμβληθεί καθοριστικά στις εξελίξεις.
Για τις ένοπλες δυνάμεις μας, θέλω να πιστεύω ότι δεν υπάρχει ίχνος εφησυχασμού και πως υπάρχει αυξημένης κλίμακας προετοιμασία .
Αν μου ζητούσαν να ποντάρω, θα πόνταρα πως θα μας βγάλουν ασπροπροσωπους, ασχέτως εάν στην ηγεσία επιχειρούνται διχασμοί .
Στο τέλος η προάσπιση των εθνικών δικαίων νομίζω θα βρει τρόπο να θριαμβεύσει.
Για τον απλό λαό ένα μεγάλο τμήμα του είναι ελεγχόμενο , εφησυχασμένο στην βολή του και κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Αλλά η εντύπωση μου είναι ότι σαν -κι εάν – βρεθεί αντιμέτωπο με τα γεγονότα, αναγκαστικά , θέλει δεν θέλει, θα “χορέψει”.
Θα απελευθερωθούν δυνάμεις από μέσα του που σήμερα κανείς δεν είναι ικανός να προβλέψει.
Υπάρχουν βέβαια κι αυτοί που είναι προετοιμασμένοι για παν ενδεχόμενο και γνωρίζουν πολύ καλά εκ προοιμίου τι θα πράξουν.
Γενικώς όμως η άποψη μου είναι ότι στην Ελλάδα είμαστε οι άνθρωποι του πρόχειρου και της τελευταίας στιγμής.
Στερούμαστε οράματος !
Εάν όμως δράσουμε κάποια στιγμή ενωμένοι , μπορούμε να πετύχουμε σχεδόν μυθικά κατορθώματα , κάνοντας με χαρακτηριστική ευκολία τα αδύνατα, δυνατά !
Υστ: Το τελευταίο συμπέρασμα δεν το στηρίζω σε έναν απλά ευσεβή πόθο, αλλά στα διδάγματα που μπορούν να εξαχθούν σε διαχρονική βάση, από την ιστορία μας. Όχι βέβαια ότι δεν είχαμε και πολύ κακές στιγμές,. Αλλά αυτές αποτελούσαν την εξαίρεση.
Πάντα μια ανταλλαγή απόψεων μαζί σας, με όποιον τρόπο κι αν γίνεται, είναι γόνιμη και προσδίδει στον συνομιλητή/τρία σας γνώση!
Σας ευχαριστώ που μου απαντήσατε.