της ΑΡΙΑΔΝΗΣ ΧΑΤΖΗΓΙΩΡΓΗ
Δεν ξέρω γιατί ακόμα διαβάζω εκείνη τη σιχαμένη ιστοσελίδα. Από συνήθεια (έμαθε το μάτι μου στη σελιδοποίηση και δεν τα πιάνει εύκολα αλλού), από βλακεία και περισσότερο γιατί εκεί θα βρω σίγουρα να γκρινιάσω. Έχω σταμπάρει τις πιο αηδιαστικές στήλες και τους πιο ανυπόφορους συντάκτες. Για άλλοθι έχουν κι έναν καλό γραφιά που πιάνει όλους τους μακαρίτες των γραμμάτων. Πρώτα τα καταναγκαστικά έργα, μετά το ξύλο και μετά αλοιφή στους μώλωπες με τα ωραία που είπε ο Ελύτης. Κορυφαία αηδιαστική υπήρξε για ένα διάστημα πρώην κυβερνητική εφημερίδα. Ψέμματα, προπαγάνδα αναίσχυντη, κουτοπονηριές και κρυμμένες απειλές του αναγνωστικού κοινού. Δεν μας πιστεύεις ωρέ φασίστα; Τα γράφουμε εμείς αυτά! Θα τα ξαναπούμε!
Η κορυφαία αηδιαστική έχασε τα αυγά και τα πασχάλια. Οι απειλές ήταν του περικυκλωμένου πριν τον πυροβολήσουν. Πάει αυτή. Με την άλλη τη σιχαμένη τί θα γίνει. Το κύριο άρθρο είναι φυσικά προπαγάνδα, τα άσπρα μαύρα, όχι εσείς δεν ξέρετε, ακούστε εμάς που τα ξέρουμε και πάει λέγοντας. Αυτοί που τα ξέρουν τώρα, κατά βάση κάποιος τους τα είπε και τα ξέρουν και μάλλον η κακομοιριά τους κάνει να τα γράφουν με τόση υποταγή κι όχι κανένα συμφέρον υπολογίσιμο κι αφορολόγητο. Όταν εκτελέσουν τις οδηγίες και βγάλουν άγιους αυτούς που είναι να τους φοβάσαι και γλυκιές κοπέλες άτυχες τις σωστές Ερινύες, για να γεμίσουν τις σελίδες πλακώνουν το μπι μπι σι και τη μετάφραση της κακόηχης μηχανής αναζήτησης. Κι εκεί, μετά τα φούμαρα της προπαγάνδας αρχίζει το μπερντάχι με τα στρεβλά ελληνικά. Αυτά που θα μιλούνται, όταν οι γηγενείς θα έχουν γίνει ευνουχισμένη μειονότητα. Στο πλάι πετάνε ειδήσεις της πασαρέλας – κλεμμένες κι αυτές – τα νέα της χαρούμενης κοινότητας, τα νέα του γηροκομείου Αθηνών και με το ποιά διάσημη διάβηκε το κατώφλι του ευγνωμονούσα, αφού πρώτα γνώρισε την αχαριστία του κόσμου. Ακολουθούν τα ζουμερά νέα με το ποιός απάτησε ποιόν, τα κοσμικά νέα των φυλακών, τα νέα των παραθρησκευτικών προσωπικοτήτων και στο τέλος τέλος, αφού και το κλέψιμο έχει στερέψει και η αυτόματη μετάφραση βγάζει τα ίδια και τα ίδια, τα νέα από τις κλεμμένες αναρτήσεις διαφόρων στους προσωπικούς λογαριασμούς τους, με την ανάρτηση ολόκληρη κι από κάτω την ερμηνεία του συντάκτη. Θέλει και λυσάρι, από μόνοι μας δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί ξεσπάει η αοιδός.
Μετά κολλάει για να δέσει η ύλη κι ένας Ελύτης από φύλλο προ πεντηκονταετίας και καμιά νοσταλγική κλάψα από τα πολλά δράματα του νέου ελληνισμού.
Κάθε φορά λέω δεν θα τη διαβάσω. Αλλά πάνε τα δάχτυλα μόνα τους. Μ΄ αρέσει ο ξεπεσμός τους. Παλιά για να αναφέρουν εκδήλωση, απλώς και μόνο μέρα και ώρα, έπρεπε να τους πληρώσεις (αρχαία συνήθεια της δημοσιογραφίας, την περιγράφει τέλεια ο Μπαλζάκ). Οι πρώην εργαζόμενοι, αν και απόφοιτοι Λυκείου, νομίζουν πώς έλαβαν το Πνεύμα και οι κοινοτυπίες τους είναι αδιαπραγμάτευτα σπουδαίες. Τώρα εκθειάζουν αυτούς που θα έπρεπε να ελέγχουν, χτυπούν τη νοημοσύνη, γελοιοποιούν την αγάπη.
Εκεί λέει στο Χάρβαρντ τους μαθαίνουν την πρώτη μέρα, όπως εμείς κάποτε μαθαίναμε την πρωινή προσευχή, πόσο τυχεροί είναι που τους δέχτηκαν στο Χάρβαρντ, πόσο ανώτεροι και προνομιούχοι είναι και πως πρέπει να πιστέψουν ότι αυτοί θα παίξουν ρόλο στην πορεία του κόσμου. Αν δεν τα βάλεις όλα αυτά βαθιά μέσα σου, αν δεν ποτιστείς με αυτού του είδους την αυτοπεποίθηση, οι γνώσεις που θα αποκομίσεις δεν θα σου χρησιμεύσουν. Δεν είναι τίποτα να πατήσεις μετά οκτώ εκατομμύρια ηλίθιους που πιστεύουν στο Αιγαίο, τη ρίζα και τη διάρκεια.
Φωτογραφία: Punch magazine, 1894. Oι φουριόζοι αναγνώστες κρατούν εφημερίδες με τίτλους: απατηλά νέα, ψεύτικα νέα, φτηνός εντυπωσιασμός.
