Αλέξανδρος Μπούφεσης*
Στο διαδίκτυο μπορεί κανείς να διαβάσει χιουμοριστικά memes σχετικά με τις πεποιθήσεις μας στις αρχές του 2000, για το πώς θα ήταν η κοινωνία σήμερα (αναπτυγμένη ρομποτική, ιπτάμενα αυτοκίνητα, αιωρούμενες λεωφόροι) και το πώς στα αλήθεια είναι. Παρόλο που η κατάσταση προκαλεί γέλιο, τα προβλήματα που ταλανίζουν τις μοντέρνες δυτικές κοινωνίες και η οπισθοδρόμηση που προκαλεί η εμφανέστατη έλλειψη παιδείας, καθιστούν τα πράγματα άκρως ανησυχητικά, ενώ ταυτόχρονα εγείρουν ερωτήματα σχετικά με το πού αποσκοπεί και πού τελειώνει η ελεύθερη πτώση των αξιών. Νέοι με την δύναμη και τις προδιαγραφές να αλλάξουν τον κόσμο, απαξιούν τόσο την Δημοκρατία, όσο και τις αξίες της εργασίας και της αμοιβής, καθότι απαξιώθηκαν πρώτοι. Πολίτες που δεν μπορούν να γράψουν ούτε καν το όνομά τους σωστά, εξακολουθούν να μοστράρουν το προνόμιο του “κυρίαρχου λαού”, δίνοντας συντριπτική πλειοψηφία σε διεφθαρμένες κυβερνήσεις, που απέδειξαν σε προηγούμενες τετραετίες, εμφανώς, πως ήταν κατώτερες των περιστάσεων. Σε ορισμένες χώρες, όπως στην δικιά μας, “επαναστάσεις” και “λαϊκά δικαστήρια” δίνουν και παίρνουν στο Facebook, ενώ στην Γαλλία οι πολίτες έρχονται σε ανοιχτή ρήξη με τις δυνάμεις ασφαλείας. Το παγκόσμιο σύστημα ασφάλειας κρέμεται από μια κλωστή, ενώ οι ρητορικές για χρήση όπλων μαζικής καταστροφής, φαίνονται να είναι πιο έντονες ακόμα και από την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Εν γένει το Status Quo της Παγκόσμιας Αναρχίας, δείχνει να κρατεί καλά, αλλά στα αλήθεια συνεχίζει να εξυπηρετεί τους ανθρώπους που το ευλόγησαν και το καθιέρωσαν;
Η φράση “Νέα Τάξη Πραγμάτων”, χρησιμοποιήθηκε πρώτα από τον πατέρα Bush, δικαίως για να περιγράψει το τέλος μιας εποχής και την απαρχή μιας άλλης. Αρχής γενομένης του χαοτικού καπιταλισμού και της πλήρους κατάργησης πάσας ρυθμιστικής αρχής, ωστόσο, η φράση αυτή έδειχνε πως έπαιρνε σάρκα και οστά με κοινωνικές εφαρμογές και προεκτάσεις ικανές να καταστρέψουν τον παγκόσμιο οικονομικό ιστό. Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναρωτηθεί κάποιος, τι σημαίνει ο όρος επίπτωση για τον αναρχοκαπιταλισμό; Σαν θεωρία δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, το έγραψε και ο Τζόρτζ Σόρος, όταν μιλούσε για την ανακλαστικότητα των αγορών. Οποιαδήποτε καταστροφή δεν είναι απλά αμελητέα, αλλά καλοδεχούμενη, γιατί καταστροφή για τις ελεύθερες αγορές σημαίνει αναδημιουργία και επανακαθορισμός των standards, αφού πρώτα οι χρηματιστηριακοί παίκτες έχουν καταφέρει να πολλαπλασιάσουν τα κέρδη τους. “Riders of the Storm” ή “Καβαλάρηδες της Αποκάλυψης”, οι όροι δεν έχουν μεγάλη σημασία, όταν θέλει κάποιος να περιγράψει εντολοδόχους, των οποίων η δουλειά είναι να προκαλούν χάος, ενώ παράλληλα τσεπώνουν ότι βγάζουν από αυτό το χάος. Θεωρία συνωμοσίας; Καθόλου! Δια της κρίσης, ο αναρχοκαπιταλισμός εξελίσσεται και επιστρέφει δριμύτερος, οι απανταχού ανά τον πλανήτη πολιτικές μαριονέτες παίρνουν την ευθύνη και αντικαθίστανται από την ίδια ακριβώς φουρνιά, τα ΜΜΕ σπέρνουν τον πανικό, ο όχλος φοβάται και καταλαβαίνει πως για να είναι ασφαλής πρέπει να προσγειώσει τις απαιτήσεις του (σαν να έφταιγε αυτός για το τι επακολούθησε). Το είδαμε το 2008, με την κρίση των στεγαστικών αγορών, το 2010 με την κρίση του ελληνικού χρέους, το 2020 με την πανδημία. Και κάθε φορά, ο όχλος εναρμονίζεται ολοένα και πιο εύκολα με την ιδέα πως πρέπει να δουλεύει περισσότερο και να αμείβεται λιγότερο, σωστά; Όχι!
Για ποιά επανάσταση μπορεί να γίνει λόγος; Όταν εκλείπουν οι Ροβεσπιέροι, οι Μαρά, Τρότσκι κτλ! Κάθε επανάσταση χρειάζεται ένα υπόβαθρο λογίων σωστά; Μόνο για να είναι επιτυχημένη, όμως! Την σήμερον ημέρα δεν φταίει μόνο το εκπαιδευτικό σύστημα, φταίει η αποβλάκωση που φέρνει η τεχνολογία, φταίει ο τρόπος ζωής στείρων αξιών καθώς και μια νοοτροπία αμπελοφιλοσοφίας που καλλιεργείται στα σύγχρονα Social Media, προκειμένου ο κόσμος να κυνηγάει νοητικά την ουρά του. Με απλά λόγια, ούτε τα πιο αποτελεσματικά ναρκωτικά δεν κατάφεραν να επιφέρουν τέτοια “μαστούρα” στον κόσμο. Επομένως το αναρχοχαοτικό σύστημα διακυβέρνησης με τα μιντιακά κολαούζα εντός και εκτός διαδικτύου, παραμένει αραγές και ασφαλές, σωστά; Όχι ακριβώς!
Στα βιβλιοπωλεία κάνουν ολοένα και πιο συχνά την εμφάνισή τους τίτλοι, όπως το “Do Nothing! How to Break Away from Overworking, Overdoing and Overliving”! Με λίγα λόγια, “αισθάνεσαι πως στην ζωή σου ζεις για να δουλεύεις; Παράτα τα”! Και εδώ τα memes που σχετίζονται με τις μνήμες μας από την μαγική δεκαετία του ’90 γίνονται ακόμα πιο χιουμοριστικά! Αλήθεια, πίστευε κανείς πως σκοπίμως θα προωθούνταν μια τέτοια νοοτροπία σε ηλικίες που υποτίθεται θα καίγονταν από την επιθυμία να σπουδάσουν, να δουλέψουν και να δημιουργήσουν; Γιατί άραγε βραχίονες του συστήματος απαξιούν το ίδιο το σύστημα; Γιατί άραγε ολοένα και περισσότεροι νέοι αρνούνται να αποτελέσουν το βιολογικό καύσιμο των δεσμωτών σου, έχοντας ενστερνιστεί πως δεν θα κάνουν οικογένεια, θα δουλεύουν μόνο περιστασιακά για να καλύψουν τα ελάχιστα περιστασιακά έξοδα, ενώ στον ελεύθερο χρόνο τους θα την περνάνε με Netflix; Αλήθεια πώς μπορούν να λειτουργήσουν κοινωνικοί και οικονομικοί θεσμοί χωρίς παράγοντες που θα αποτελούν την βάση τους;
Μήπως τελικά το ίδιο το σύστημα έχει φτιαχτεί έτσι ώστε να έχει σκοπίμως μια ημερομηνία λήξης; Κάτι σαν το Death Star από τις ταινίες Star Wars, που είχε ένα και μόνο τρωτό σημείο! Το πραγματικό ζητούμενο και το μεγαλύτερο διακύβευμα είναι αυτό της παγκόσμιας ηγεμονίας! Η Δύση παρουσιάζεται πιο αδύναμη από ποτέ, τόσο κοινωνικά όσο και πολιτικά, με τον καπιταλισμό (στην σημερινή laissez-faire μορφή του) να έχει φτάσει στα όριά του και να βρίσκεται στα ίδια επίπεδα διαφθοράς με την ΕΣΣΔ της δεκαετίας του ’90. Ήταν τότε, ομοίως με τώρα, που οι ίδιοι οι πολίτες της ΕΣΣΔ είχαν απαξιώσει τον Σοσιαλισμό, έχοντας καταβαραθρώσει την ποιότητα της εργασίας τους, εφόσον δεν υπήρχε κίνητρο για την εργασία!
Από την απαρχή του κόσμου πάντα υπήρχε ο διακαής πόθος για παγκόσμια ηγεμονία! “Everybody Wants to Rule the World”, όπως λέει και το άσμα. Ωστόσο ποτέ δεν υπήρξε πιο εύκολο από ότι σήμερα. Ο πλανήτης βρίσκεται σε πρωτοφανή επίπεδα παγκοσμιοποίησης και τα θεμέλια έχουν τοποθετηθεί, προκειμένου να δημιουργηθούν όλες εκείνες οι δομές, που θα βοηθήσουν μια παγκόσμια υπερκυβέρνηση να ασκήσει την εξουσία. Ο λαός έχει ασπαστεί το γεγονός, υποσυνείδητα τουλάχιστον, πως θα χειραγωγείται και το μόνο που θα μπορεί να κάνει γι αυτό είναι να εκτονώνεται στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης! Στην αρχή ολόκληρες συνοικίες, και έπειτα ολόκληρες χώρες έχουν αρχίσει να μετατρέπονται σε Γκέτος με συνεχείς μετακινήσεις πληθυσμών από τις φτωχότερες στις πλουσιότερες. Οι γεννήσεις, που ανέκαθεν ήταν χαμηλότερες στις ανεπτυγμένες χώρες, έχουν μειωθεί ακόμα περισσότερο, με τους πολίτες των δυτικών κοινωνιών να ζουν σε ένα άτυπο population control, που οι ίδιοι έχουν επιβάλλει στους εαυτούς τους.
Το ερώτημα του ενός εκατομμυρίου δολαρίων είναι το εξής: “Μα δεν ζούμε ήδη σε συνθήκες παγκόσμιας ηγεμονίας”; Παρόλο που οι δομές δημιουργήθηκαν, κατά πάσα πιθανότητα γι’αυτόν τον λόγο, ποιος παγκόσμιος ηγεμόνας θα επέτρεπε σε ένα γαϊτανάκι της αναρχίας να καθορίζει ένα δυσοίωνο αύριο και να προκαλεί τις παγκόσμιες κοινωνίες (όσο μαστουρωμένες και να είναι) σε εξέγερση; Εκείνο το οποίο βιώνουμε είναι τα στερνά μιας παγκόσμιας ολιγαρχίας, που δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για κάτι πιο απολυταρχικό και ως τώρα δεν έχουν καταφέρει να το υλοποιήσουν. Και το πιο τραγικό από όλα είναι πως όταν το σύστημα εξαντληθεί από την κόπωση, τότε οι ίδιοι οι ολιγάρχες θα κληθούν να συστήσουν ηγέτες (ή ηγέτη), αφού τους έχουν προετοιμάσει από τα γεννοφάσκια τους γι’αυτόν τον συγκεκριμένο ρόλο.
Όταν το σύστημα βιώνει έναν εμφύλιο πόλεμο, τότε αυτό συμβαίνει για δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος σχετίζεται με αυτό που ορίζεται στην βιολογία ως ομοιόσταση, την τάση δηλαδή του συστήματος να αντιδρά στις επερχόμενες μεταβολές. Τόσο στον μικρόκοσμο, όσο και στον μακρόκοσμο, κανένα σύστημα δεν “βλέπει” την αναρχία σαν μόνιμο στάδιο, αλλά σαν ενδιάμεσο μεταξύ της καταστροφής και της επερχόμενης δημιουργίας. Ο δεύτερος, που ενδεχομένως να απορρέει από τον πρώτο, είναι πως σε αυτόν τον κόσμο υπάρχουν επιτήδειοι που παραμονεύουν στις σκιές προκειμένου να εκμεταλλευτούν τους έχοντες και κατέχοντες που η καλοπέραση και η μαλθακότητα τους έχουν καταστήσει νεκρούς εγκεφαλικά. Τους ίδιους που επέτρεψαν σε ομάδες χρηματιστηριακών γκάνγκστερ να “ανακατεύουν την τράπουλα” για να κάνουν στο αναρχικό σύστημα τονοτικές ενέσεις. Τους ίδιους που μετά το πέρας του Ψυχρού Πολέμου άφησαν τις ανασφάλειες και τα φοβικά τους σύνδρομα να γίνουν οι πιο έμπιστοι σύμβουλοί τους, εξαφανίζοντας κάθε αξιόλογο και μη διεφθαρμένο πρόσωπο από την πολιτική. Η μεγαλύτερη ειρωνεία της τύχης είναι πως το πρόσωπο ή τα πρόσωπα που έχουν ήδη επιλέξει για να καλμάρουν τον όχλο θα δώσουν πρώτα αυτούς και τις περιουσίες τους για να καλμάρουν ένα αφηνιασμένο πλήθος, που άρχισε μια ιδιότυπη επανάσταση απαξιώντας τα πάντα. Πρόκειται για το μεγαλύτερο “Highjacking” στην ιστορία της ανθρωπότητας, ένα κοινωνικοπολιτικό πραξικόπημα από ανθρώπους που για δεκαετίες επιταχύνουν την σήψη των θεσμών εκ των έσω και θα αποτελέσουν το δαχτυλίδι προστασίας γύρω από την νέα παγκόσμια ηγεσία.
Και κάπως έτσι μας έρχονται στο νου τα λόγια του μυθικού πρίγκιπα “Αρθας” από το γνωστό παιχνίδι ρόλων “Warcraft”,
“Αυτό το βασίλειο θα πέσει και από τις στάχτες του θα εγερθεί μια νέα τάξη, η οποία θα σείσει τα ίδια τα θεμέλια του κόσμου”
*Ο Αλέξανδρος Μπούφεσης είναι πρώην συνεργάτης του περιοδικού Στρατηγική και των Επικαίρων, κάτοχος τίτλων PgC in Counter-Terrorism (St Andrews University) και Msc in International Security Studies (London Metropolitan University). Είναι συγγραφέας των βιβλίων, “Οι Θεοί του Πολέμου”, “The Russian Georgian War of 2008” και “Άρχων”
https://www.militaire.gr/pagkosmia-anarchia-nea-taxi-pragmaton-i-metavatiko-politeyma/
