Δεν είναι η παραίτηση του Τσίπρα και η εκλογή του Κασσελάκη που οδηγούν τον ΣΥΡΙΖΑ στη διάλυση. Ούτε οι διαγραφές και τα νταηλίκια του Στέφανου, ούτε η αναπάντητη κλήση προς την Έφη, ούτε τα κείμενα με τις 1300 υπογραφές, ούτε καν η αποχώρηση της κλειστής πλην όμως αριστερής Ομπρέλας. Τα κόμματα διαλύονται εξ αιτίας λανθασμένων πολιτικών επιλογών. Όταν πάψουν να είναι χρήσιμα στο δημοκρατικό πολίτευμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί τη μοίρα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, της Νότιας Ευρώπης. Τελείωσε επιτέλους η κρίση του 2008, τα mainstream κόμματα πήραν και πάλι τον έλεγχο των χωρών στα χέρια τους, η κανονικότητα επέστρεψε και τα λαϊκίστικα μορφώματα αποχωρούν από τη σκηνή αφού ο ρόλος τους τελείωσε. Ίσως σε μια επόμενη μεγάλη κρίση να επανεμφανιστούν με το ίδιο ή διαφορετικό προσωπείο. Αλλά με την ίδια πάντοτε «πολιτική γραμμή».

Για να θεωρείσαι πολιτικό κόμμα σε μια χώρα της Ενωμένης Ευρώπης πρέπει να είσαι αλλά και να φαίνεσαι «συστημικό». Να επεξεργάζεσαι τις πληροφορίες που σου έρχονται από τις τάσεις της οικονομίας και τις εξελίξεις της τεχνολογίας, να διαβάζεις σωστά τη παγκοσμιοποίηση και τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής, να σέβεσαι τους κανόνες διεθνούς δικαίου, να έχεις μια υπεύθυνη στάση απέναντι στις μεταναστευτικές ροές και να ερμηνεύεις με σύγχρονα εργαλεία τις ανησυχίες ή και τα δράματα των κοινωνικών ομάδων. Για να μπορείς να προτείνεις λύσεις προς το εκλογικό σώμα και να προσδοκάς κομματικά οφέλη και γιατί όχι, την εξουσία. Δηλαδή να είσαι κόμμα χρήσιμο στους πολίτες και το δημοκρατικό πολίτευμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φημίζεται γι αυτές τις δεξιότητες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διάβασε την πραγματικότητα και ως εκ τούτου έμεινε στάσιμος. Πίστεψε ότι το συγκυριακό κύμα που τον ανέβασε στην κορυφή θα τον κρατήσει για πάντα στον αφρό. Ότι η ίδια μανιέρα, δηλαδή στείρα άρνηση, κούφια καταγγελία, σκανδαλοθηρία και δολοφονία χαρακτήρων έχουν διαχρονική αξία, μπορούν να μετουσιωθούν σε πολιτική ταυτότητα ή και ιδεολογία και θα γοητεύουν εσαεί ακροατήρια με διαφορετικά συμφέροντα και ευμετάβλητες ανησυχίες. Η κοινωνία ως λαός, δηλαδή ως πολτός. Η έννοια της εξέλιξης και η ανάγκη ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης, βασικές παράμετροι της «αριστερής θεολογίας», εξαφανίστηκαν από την εργαλειοθήκη του. Και όταν το οικονομικό περιβάλλον εξομαλύνθηκε και οι απαιτήσεις έγιναν πιο σύνθετες, αποκαλύφθηκε γυμνή η εγγενής αδυναμία του.

Διότι φαντάζει αναχρονιστικό, για να μην πω αστείο, να επικαλείσαι το 2023 τον «σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία», την «Ευρώπη των λαών και όχι των μονοπωλίων», την «ταξική τοποθέτηση υπέρ των εργαζομένων», ή το σύνθημα της δεκαετίας του 70, «ειρήνη – ύφεση- αφοπλισμός». Διότι ακόμα και αν θεωρείς την ουσία όλων αυτών επίκαιρη πρέπει να αναζητήσεις έναν σύγχρονο τρόπο και μια άλλη διάλεκτο για να τα προβάλεις. Ένας ανάλογος εκσυγχρονισμός απαιτείται και στα σοβαρά επίκαιρα ζητήματα της γεωπολιτικής. Δεν μπορείς να επικαλείσαι τον άνθρωπο και την ειρήνη γενικώς ως θέση απέναντι στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, ούτε να κλείνεις το μάτι στον ισλαμικό φονταμενταλισμό στην πρόσφατη σύγκρουση Ισραήλ – Χαμάς. Διότι απλά το ημερολόγιο δεν γράφει 1980. Η πτώση του τείχους κάτι πρέπει να σου είπε. Τόση συντήρηση;

Σε μια εποχή που η κάθε ελληνική οικογένεια έχει ως σημαντικό μέλημα την μόρφωση των παιδιών της δεν μπορείς να υπερασπίζεσαι το άσυλο της ανομίας, να αρνείσαι την ίδρυση μη κρατικών ΑΕΙ και να αντιστέκεσαι στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Δεν μπορείς να απειλείς τους πολίτες με το σύνθημα «τη δεύτερη φορά θα είναι αλλιώς» φέρνοντας στο μυαλό των ανθρώπων, ρεβανσιστικές τάσεις, πογκρόμ κατά πολιτικών αντιπάλων και κυρίως βία. Πρέπει να είσαι πολύ ανέπαφος με την πραγματικότητα και πολύ ανασφαλής για να καταφεύγεις σε «μπινελίκια», επιπέδου «Μητσοτάκη γαμ….». Σε μια δυτική χώρα με τέτοιον ήλιο, τέτοια χρώματα και τέτοια Ιστορία. Αν πολιτευόσουν σε χώρα της υποσαχάριας Αφρικής τι χειρότερο θα έκανες; Μπορεί όλα αυτά να σε κάνουν ως κόμμα συμπαθές σε παρωχημένους αριστερούς διανοούμενους, αλλά η ζωή προχώρησε και άφησε πίσω τόσο τον σταλινισμό όσο και τον Γαλλικό Δομισμό. Ψάξε και παίξε κάτι άλλο. Τόση αντίδραση;

Ο πολιτικός αναχρονισμός σύσσωμης της ελληνικής Αριστεράς και ιδιαιτέρως του ΣΥΡΙΖΑ, μοναδικός σε ολόκληρη την Ευρώπη, δεν μπορούσε παρά να ηττηθεί ολοσχερώς σε ένα περιβάλλον οικονομικής ανάκαμψης, πολιτιστικής ανανέωσης αλλά και παγκόσμιας ανησυχίας. Ο Έλληνας πολίτης γυρνώντας σελίδα ήθελε να διαβάσει θέσεις και προτάσεις για τα καθημερινά του προβλήματα αλλά και όνειρα. Πρωτίστως για την βελτίωση των συνθηκών της ζωής και της εργασίας του. Για την καθημερινή του ασφάλεια. Ούτε απειλές, ούτε ύβρεις, ούτε τερατολογίες. Και όλα αυτά που άκουγε από τις «ασώματες κεφαλές» έκαναν τον ΣΥΡΙΖΑ κόμμα αχρείαστο πλέον στη δημόσια ζωή. Και ένας ζωντανός οργανισμός όπως η κοινωνία όταν δεν του είναι κάτι χρήσιμο, το αδρανοποιεί και κάποια στιγμή το αποβάλει. Τόση απαξίωση;

Δεν είναι μόνο οι εκλογικές αποτυχίες, είναι και η δημόσια απαξίωση. Ξαφνικά όλα αυτά τα πάλαι ποτέ σπουδαία «ιστορικά στελέχη», περιβεβλημένα την εσθήτα του ηθικού πλεονεκτήματος φαντάζουν ασήμαντα και ανίκανα, χρεώνονται τις ήττες και διαγράφονται από τον χάρτη των προτιμήσεων ακόμα και των μελών και φίλων. Μετασχηματίζονται σε βαρίδια. Κατεβαίνουν από τον Όλυμπο της αριστερής ουτοπίας και κυλιούνται στη σκόνη της καθημερινότητας για την οποία όμως δεν έχουν αφήγημα. Αλλά ούτε και μπορούν πια να υποκριθούν το αντίθετο. Αποκαλύπτονται χωρίς φύλλο συκής. Το «γιαμαμότο» τέλος. Και τότε πέφτει από τον ουρανό ο Κασσελάκης. Τα πλήθη ουρλιάζουν στις κερκίδες. Ραντίζει με «τόλμη και γοητεία» τις πέτρινες κερκίδες, αλλά δυστυχώς, δεν κάνει το τοπίο να μεγαλώνει.

Και κάπως έτσι ένα καινούργιο και παντελώς άγνωστο πρόσωπο, τελείως άσχετο με την πολιτική αλλά και την ιστορία του κόμματος εισβάλει στη σκηνή και παίρνει τα κλειδιά του καταστήματος. Και αρχίζει ο ανοικτός εσωκομματικός πόλεμος που μόνο η Αριστερά ξέρει να στήνει. Όλα τα όπλα κατά των πολιτικών αντιπάλων στρέφονται τώρα κατά των εσωκομματικών εχθρών. Κανείς δεν θα τολμούσε να στήσει ένα τέτοιο κόλπο, με μια περσόνα ωσάν τον Κασσελάκη, σε ένα κόμμα με ορθολογική πολιτική, σύγχρονη οργάνωση και ισχυρές ρίζες στην κοινωνία. Σε έναν αξιόπιστο πολιτικό οργανισμό εξουσίας. Διότι ένα τέτοιο κόμμα θα ήταν ένα χρήσιμο κοινωνικό εργαλείο, ένας πυλώνας της Δημοκρατίας και κανείς δεν θα ήθελε να εκλείψει. Ούτε το πολιτικό σύστημα, ούτε οι κοινωνικοί εταίροι, ούτε οι σύμμαχοι. Ενώ ένα άχρηστο σε όλους, παρωχημένο μόρφωμα που διαλύεται και χωνεύεται μέσα στον ίδιο του τον εαυτό, τι να το κάνεις; Το αφήνεις να σβήσει και μάλιστα χωρίς τα-ρα-τα-τζουμ.

Πολλοί αναλυτές θεωρούν ότι όλα αυτά είναι μέρος ενός σατανικού σχεδίου που οργάνωσε ο Αλέξης Τσίπρας με στόχο την ολική επαναφορά του. Η παρουσία του Κασσελάκη διώχνει τα παλιά ακροαριστερά στελέχη, ο χώρος «καθαρίζει» από τους απαξιωμένους φορείς των όσων αναφέρω και ο τέως πρόεδρος απαλλαγμένος από τους υπονομευτές του ηγείται πλέον ενός κεντροαριστερού σχήματος με σύγχρονα ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά. Αναζητώντας μάλιστα νέο αίμα στον ευρύτερο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και του κέντρου. Πολύ τολμηρό για να είναι αληθινό αλλά και να έχει ελπίδες επιτυχίας. Όταν μάλιστα ο Α. Τσίπρας δεν έχει συμπάθειες στην κεντροαριστερά, πόσο μάλλον μετά από μια τέτοια κακοφτιαγμένη παρωδία. Ποιος θα τον εμπιστευτεί; Αλλά και πως μας προέκυψε ξαφνικά σοσιαλδημοκράτης ο Αλέξης; Το πανελλήνιο τον ξέρει ως έναν σκληρό, αριστερό, ριζοσπάστη λαϊκιστή. Και τα θαύματα έχουν τελειώσει προ πολλού.

Athens Voice