του Παντελή Σαββίδη
Παρά τις οχλήσεις που δέχθηκα απέφυγα να γράψω αρνητικά σχόλια για τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη που πέθανε χθες. Και θα συνεχίσω να το κάνω. Έχω εμμονές με ορισμένες αρχές που μου διαμορφώθηκαν κατά τα γυμνασιακά χρόνια, όπως η προσέγγιση του νεκρού αδελφού από την Αντιγόνη. Γι αυτό επιμένω πως είναι έγκλημα η εξάλειψη της κλασικής παιδείας από την εκπαίδευση. Κλασικό γυμνάσιο τελείωσα, παρά τον προσανατολισμό μου προς τις φυσικές επιστήμες.
Μια επιφανειακή αναφορά, όμως, στο τι πρέσβευε ο Σημίτης δεν είναι ασέβεια στη στιγμή. Άλλωστε και ο ίδιος και οι οπαδοί του επαίρονται για την ιδεολογία τους.
Μια μικρή λεπτομέρεια: στη Θεσσαλονίκη ήμουν, αν όχι το πρώτο, από τα πρώτα θύματα της σημιτικής επέλασης. Αλλά αυτό, πλέον, δεν επηρεάζει την κρίση μου. Δεν θα γράψω πολλά.
Ο Σημιτισμός αποτέλεσε την ελληνική έκφραση ενός πολιτικοιδεολογικού ρεύματος το οποίο διατυπώθηκε θεωρητικά από τον καθηγητή του London School of Economics Άντονι Γκίντενς με το βιβλίο του «ο Τρίτος Δρόμος» και επιχειρήθηκε να εφαρμοσθεί στη Βρετανία από τον Τόνυ Μπλέρ, στις ΗΠΑ από τον Κλίντον, στην Ιταλία από τον Ντ Αλέμα, στη Γερμανία από τον Σρέντερ και στην Ελλάδα από τον Σημίτη. Ήταν στην ουσία ένα ακόμη πλαίσιο με θεωρητικές καρικατούρες για την απομάκρυνση, ακόμη, περισσότερο και από την σοσιαλδημοκρατία, από αυτό που συνιστούσε μέχρι τότε αριστερά.
Για κόμματα όπως το ιταλικό PCI (το PSI εξέλειπε) ή το ελληνικό ΠΑΣΟΚ δεν ήταν εύκολο, τότε, να αποκλίνουν από τις αρχές τους. Η κοινωνική τους σύνθεση και οι ιδεολογικοπολιτικές αναφορές τους περιείχαν και λίγο Μάρξ. Ο Ανδρέας ξέφευγε από την πίεση των Μαρξιστών του κόμματός του λέγοντας κατά καιρούς πως το ΠΑΣΟΚ δεν απορρίπτει τον μαρξισμό αλλά τον δέχεται ως μέθοδο ανάλυσης. Ακόμη και ο πιο φιλελεύθερος οικονομολόγος, σήμερα, δεν θα απέρριπτε τον μαρξισμό ως μέθοδο ανάλυσης.
Η κριτική που γίνεται στην Ελλάδα για το δίδυμο Ανδρέας και Σημίτης διακρίνεται από μια ρηχότητα, αν δεν αποτελεί σκοπιμότητα. Το κυρίαρχο μοτίβο από χθες είναι ότι ο Σημίτης άλλαξε στο ΠΑΣΟΚ τον λαϊκισμό του Ανδρέα Παπανδρέου.
Ο Παπανδρέου εξέφρασε άλλα κοινωνικά στρώματα, άλλης εποχής, από αυτά που εξέφρασε ο Σημίτης. Ο Παπανδρέου εξέφρασε τα περιθωριοποιημένα κοινωνικά στρώματα που ηττήθηκαν πολιτικά και κοινωνικά από τη δεκαετία του 40. Και τα έβαλε στο πολιτικό και κοινωνικό προσκήνιο συγκρουόμενος με μια ισχυρή μετεμφυλιακή δεξιά που ήλεγχε τα πάντα.
Ο Σημίτης εξέφρασε τους ίδιους αυτούς ανθρώπους αλλά μεταλλαγμένους. Είχαν κερδίσει την εξουσία και την εκμεταλλεύτηκαν. Την εκμεταλλεύτηκαν όπως η δεξιά τις προηγούμενες δεκαετίες διότι αυτό ήταν το εξουσιαστικό πρότυπο στην Ελλάδα. Όποιος κερδίσει τα παίρνει όλα.
Όταν ο Ανδρέας διεκδίκησε την εξουσία την διεκδίκησε με όρους ιδεολογικής και πολιτικής μειοψηφίας. Όταν ο Σημίτης την παρέλαβε-δεν την κέρδσε- την παρέλαβε με όρους πολιτικοιδεολογικής κυριαρχίας και ηγεμονίας. Η διαφορά είναι τεράστια.
Η αχαριστία του σημιτικού ρεύματος ήταν ότι επέδραμε στο Κίνημα και στην κοινωνία με όρους κατακτητή. Και είχε μαζί του όλα τα μίντια της εποχής, όπως σήμερα ο κ. Μητσοτάκης. Φέρθηκε προσβλητικά, αχάριστα, εγωϊστικά και απορριπτικά προς τον πολιτικό ηγέτη που διαμόρφωσε και κέρδισε τους όρους της μετέπειτα σημιτικής ηγεμονίας. Ούτε έναν καλό λόγο για τον άνθρωπο που τους οδήγησε στην εξουσία. Αυτή είναι μια πολιτικοηθική διάσταση που δεν πρέπει να περνά απαρατήρητη.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν είπα, τότε, σε κάποιον σημιτικό ότι μπορεί να χάσουν την Κεντρική Επιτροπή μου απάντησε πως θα καθαρίσει Το Βήμα. Και, πράγματι, καθάρισε. Μέχρι και οι δημοσιογραφικές ενώσεις συνέβαλαν, τότε, στην άνοδο του Σημίτη. Γνωρίζω καλά το παρασκήνιο της κήρυξης απεργίας όταν ο Άκης θα εκπροσωπούσε τον αδύναμο Ανδρέα στην Σύνοδο Κορυφής της Μαδρίτης. Δεν υπήρχε κανένας λόγος απεργίας και τα αιτήματα που διατυπώθηκαν μύριζαν ναφθαλίνη. Για να μην φανεί ο Άκης στις οθόνες και κερδίσει πόντους στην μάχη της διαδοχής οι Ενώσεις απήργησαν ακριβώς, τις ημέρες της Συνόδου. Το σύστημα είχε αναλάβει τον ρόλο του.
Ο σημιτισμός ήταν που έθεσε και τις αποδομητικές βάσεις που βιώνουμε σήμερα καθώς και την εγκατάλειψη της ιδέας δημιουργίας ισχυρής αποτρεπτικής δύναμης. Το ό,τι επι ημερών Σημίτη αγοράσθηκαν εξοπλισμοί μικρή σχέση έχει με την αποτροπή. Τα μέσα δεν αρκούν. Αποτροπή είναι, κυρίως, η αποφασιστικότητα. Αυτό άρχισε να υποχωρεί.
Και επειδή σας κούρασα δύο λόγια για τα σημαντικότερα πεπραγμένα που του αποδίδουν. Δεν είναι δύο. Είναι ένα. Μόνο η ΟΝΕ. Η Κύπρος μπήκε στην Ε.Ε. επι Σημίτη αλλά την έβαλε η κυπριακή επιμονή, όχι η πολιτική επιλογή Σημίτη. Ο Παναγιώτης Ήφαιστος μου έστειλε πληθώρα στοιχείων που δείχνουν την επίμονη κυπριακή παρότρυνση προς την Αθήνα, με την Αθήνα να αδιαφορεί. Και η δουλειά στο τέλος έγινε από τον Γιάννο Κρανιδιώτη.
Η ΟΝΕ ήταν έργο της, τότε, ελληνικής ολιγαρχίας το οποίο συντόνισε ένας αστός. Ο Χρήστος Λαμπράκης. Ο Σημίτης ήταν ο εκφραστής του.
Και η ένταξη στην Ε.Ε. και η ένταξη στην ΟΝΕ με βρήκαν, και συνεχίζουν να με βρίσκουν σύμφωνο.
Χωρίς την Ε.Ε. δεν είμαι σίγουρος πως σήμερα θα υπήρχε η Ελλάδα. Για την ΟΝΕ εκείνο που με έπεισε είναι ότι δεν θα μπορούσαν να βυσσοδομήσουν και να κερδοσκοπήσουν κατά του νομίσματος οι ολιγάρχες με διάφορες υποτιμήσεις του ελέγχοντας ασθενείς κυβερνήσεις. Αν η Ελλάδα ήταν σοβαρό κράτος (προσωπικά πιστεύω πως δεν είναι ούτε καν κράτος) θα μπορούσα να δω και άλλες εναλλακτικές. Η Ελλάδα ως κράτος δεν υφίσταται.
Ο αποδομητισμός ως κυρίαρχο πολιτικό ρεύμα έχει συμβάλλει τα μέγιστα σ αυτό.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σκεπάσει τον πρώην πρωθυπουργό. Σε σχέση με ό,τι ακολούθησε η παρουσία του ήταν αξιοσημείωτη.
Τον αποχαιρετώ με σεβασμό. Οι διαφορές είναι στοιχείο της κοινωνικής και πολιτικής μας συνύπαρξης.
Για το πάρτυ των εξοπλισμών που δεν μπορούσε να ελέγξει τον Τσοχατζόπουλο και τον Παπαντωνίου, για την σπατάλη των Ολυμπιακών αγώνων και για το χρηματιστήριο δεν γράφεται τίποτα. Όλα κουκουλώνονται στο πλαίσιο της αστικής ευγένειας, είναι της μόδας τώρα.
Μια επιτομή -πολύ καλή-της Σημιτικής περιόδου ,την οποίαν νομίζω πως θα μας έγραφε σήμερα ο κ. Σαββίδης και αν ακόμη είχεν ευεργετηθεί από την Σημιτοκρατία.
Είναι η ματιά του εκτός του κλεινού άστεως δημοσιογράφου και παρατηρητή-πολλώ μάλλον του εκ Θεσσαλονίκης -που ανέκαθεν λιγότερα καλά βλέπει από το ”χταπόδι της Ελλάδος” την Αθήνα.
Το βλέπουμε και το διαβάζουμε εξ ‘αλλου από χθες από όλα τα ΜΜΕ ,τις εφημερίδες και τους ιστοτόπους πανελλαδικής εμβελείας.
Εντάξει ο νεκρός δεδικαίωται .
Αλλά αν το κριτήριο για τη δικαίωση είναι το γεγονός του θανάτου τότε τι νόημα έχουν οι πράξεις κάποιου ενόσω είναι ζωντανός;.
Ό,τι και να γράψουν-γράψουμε η αλήθεια και η πραγματικότητα στις δύο κυβερνητικές θητείες του Κώστα Σημίτη δεν θα ξεχασθούν, γιατί έχουν καταγραφεί πρώτα στην ελληνική ιστορία και έπειτα στην συλλογική μνήμη των Ελλήνων ,που τις εβίωσαν και για τις οποίες -ιδιαίτερα στα εθνικά μας θέματα-.είναι ”για τον αγύριστο”.
ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΑΙΑΝ ΕΧΕΙΝ ΕΛΑΦΡΑΝ. ΥΠΗΡΞΕΝ ΔΙΣ ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΣ ΠΡΩΘΥΠΥΟΡΓΟΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ .
Υ.Γ
1.-Με την πολιτική Σημίτη το ΠΑΣΟΚ δεν θα γινόταν κυβέρνηση το 1981.
2.- ο Σημίτης εάν δεν είχε συλληφθεί ο Σάκης Καράγεωργας δεν θα ήταν ”αντιστασιακός” στην 7ετία (κατέφυγε στη Γερμανία το 1969).
3.-Η Κύπρος υπέβαλε αίτηση για ένταξη στην Ε.Ε το 1990 , έγινε δεκτή το 1993 . το 1994 αποφασίσθηκε η διεύρυνση της Ε.Ε να περιλάβει την Κύπρο και την Μάλτα και όπως βλέπουμε όλα αυτά έγιναν προτού αναλάβει πρωθυπουργός ο Σημίτης το 1996 , ο οποίος στο Ελσίνκι το 1999 δέχθηκε- ως μη ώφειλε- πολλά για την Τουρκία, ως δώρα για την ένταξη της Κύπρου .
ΚΑΛΗ ΦΩΤΙΣΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΗΣ ΦΙΛΤΑΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ .
Χρόνια πολλά και καλή φώτιση!
Για το αν η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ συνιστά ελληνική επιτυχία, είχα σχολιάσει και προ ημερών.
https://www.anixneuseis.gr/success-story-η-εξωτερική-πολιτική-2/#comment-1023299
Δεν έχω να προσθέσω κάτι επί πλέον.
Ως προς την ΟΝΕ, πρέπει να δούμε, γενικότερα, ποιά συμφέροντα προωθούσαν την σύστασή της. Διότι η τότε προσπάθεια ήταν οι κεντρικές δυνάμεις (πρωτίστως η Γερμανία) να πείσουν τις περιφερειακές να ενταχθούν, όχι το αντίστροφο (αρκεί να θυμηθούμε τις αφόρητες πιέσεις στα κράτη που απέρριψαν διά δημοψηφίσματος την ένταξή τους). Γι’ αυτό και δεν είχαν πρόβλημα οι εταίροι μας να “κάνουν τα στραβά μάτια” στα χαλκευμένα οικονομικά στοιχεία, που τους παρουσιάζαμε.
Κατά τούτο και επειδή επιτυχία για τα δικά μου μέτρα είναι να καταλήγεις σε επιθυμητό αποτέλεσμα με αντίξοες συνθήκες, όχι να ευνοείσαι κατά τύχη, υποτασσόμενος σε κελεύσματα τρίτων, αδυνατώ να συμμερισθώ τους διθυράμβους για τον εκλιπόντα.
Απ’ εναντίας με εξοργίζει η αποσιώπηση του ρόλου του στην συμφωνία της Μαδρίτης και την προώθηση του σχεδίου Αννάν, δύο επιλογές με καταλυτική (αρνητική) σημασία για την γεωπολιτική υπόσταση του ελληνισμού.
ΥΓ:
Η ίδια κυβέρνηση που αρνήθηκε τις προβλεπόμενες τιμές σε έναν καθ’ όλα νόμιμο πρώην αρχηγό κράτους (Κων/νο Β´), υπερβάλλει σε απόδοση τιμών σε έτερο πρώην ηγέτη (Σημίτη), αποδεικνύοντας ότι στην Ελλάδα ακόμη και το πρωτόκολλο δεν έχει σταθερούς κανόνες εφαρμογής, αλλά εξαρτάται από μικροπολιτικές σκοπιμότητες και την βούληση του εκάστοτε απολυτάρχη (κατ’ ευφημισμόν πρωθυπουργού).
Το € είναι γερμανικής εμπνεύσεως και τελικά εξυπηρέτησε μόνο την Γερμανία. Επειδή το 66% των γερμανικών εξαγωγών πήγαινε σε ευρωπαϊκές χώρες, αλλά το DM, το σκληρότερο ίσως νόμισμα τής εποχής, στεκόταν εμπόδιο σ’ αυτές, η Γερμανία πρότεινε την οικονομική ένωση, δηλαδή επέβαλε ουσιαστικά το μάρκο σε όλη την ΕΟΚ, ώστε να μην μπορούν τα εθνικά νομίσματα να υποτιμώνται έναντί του. Το αστείο είναι ότι πορωτοπόρος στην ιδέα αυτή κι ένθερμος υποστηρικτής της στάθηκε η (υποτίθεται διπλωματικά πεπειραμένη) Γαλλία, που έπαθε και αυτή νείλα, αδθνατώντας να συναγωνισθεί την γερμανική βιομηχανία.
Η Ελλάδα μπήκε στην ΟΝΕ, παρά τις προειδοποιήσεις από πολλές πλευρές, ότι αυτό θα απέβαινε εις βάρος τής ήδη μισοδιαλυμένης οικονμίας μας. Ίσως πρέπει να θυμηθούμε τα άρθρα τού καθηγητή Π. Ήφαιστου: Τρία προφητικά άρθρα του Παναγιώτη Ήφαιστου για την ΟΝΕ και το ευρώ! Επίσης ενδιαφέρον το βίβλίο τού Κ. Κόλμερ Η μεγαλειώδης απάτη του ευρώ, Το οθνείο νόμισμα.
Ας θυμηθούμε πως θα ήταν η αγΕλλάδα χωρίς την Ολυμπιάδα, που την ξεχνάν συνεχώς, “όλοι σας” εάν δεν υπήρχε ο Σημίτης θα έπρεπε να τον είχαν εφεύρει
Μία αντίρρηση μόνο στην ισορροπημένη ανάλυση σας…
Ή είσοδος στο Ευρώ, από ότι αποδείχτηκε ή Ελλάδα και ή οικονομία της δεν ήταν για ευρώ, πού σού έδινε την εντύπωση ότι αφού μπαίνεις στο Καμπ τών πλουσίων βιομηχανικών κρατών τής Ευρώπης, είσαι και εσύ πλούσιος.. … Ήταν ακριβό νόμισμα για την Ελλάδα πού εκτίναξε τίς τιμές στά ύψη συμπαρασύροντας καί τούς μισθούς έτσι δημιούργησε μία φούσκα ασυγκράτητου δανεισμού κρατικού καί ιδιωτικού πού δεν είχε καμία οικονομική λογική καί ήταν σάν άλμα στο κενό όπως φάνηκε, με χωρίς οικονομικά εργαλεία δικά Σου, παρά μόνο εντολές από τό ευρωπαϊκό διευθυντήριο… Αυτό τό κατάλαβαν κατευθείαν όι πλούσιοι εταίροι ( ότι κακώς μπήκαμε) για αυτό ήθελαν νά μας πετάξουν έξω η νά γίνουμε αν επιμέναμε όι παρίες τής ΕΕ πού ήμαστε τώρα… Μπήκαμε σέ μία φυλακή πού δεν έχει διέξοδο…
Άρα καλά είναι τά Σημιτικα οράματά αλλά θά πρέπει νά ξέρεις καί ποιός είσαι … πάντα την Ελλάδα την καταστρέφανε όι μεγάλες ιδέες πού είχαν σαθρή βάση…
Η δική μου ανάρτηση για τον Σημίτη
εδώ –
https://www.antibaro.gr/article/37596
εδώ –
https://x.com/a_stalidis/status/1876017353919791469
και εδώ – https://www.facebook.com/stalidis.andreas/posts/pfbid0WSt5pyJtmbFq669orfKJ3iCcH3Qdz2jNQGUPobAKYg7ne137Zd72CoZmvaNX6bNzl
Η παρακαταθήκη του Κώστα Σημίτη
✅1996. Ίμια
✅1996. Μαδρίτη (γκρίζες ζώνες / αναγνώριση «ζωτικών συμφερόντων της Τουρκίας στο Αιγαίο»)
✅1996. Αναβάθμιση ΕΛΙΑΜΕΠ και στροφή της εξωτερικής πολιτικής στον κατευνασμό
✅1997. Ελσίνκι (αναγνώριση «συνοριακών διαφορών» με την Τουρκία!)
✅1999. Παράδοση Οτσαλάν
✅1999. Σκάνδαλο Χρηματιστηρίου (δήλωση ότι «ο δείκτης θα ανέβει στις 10.000 μονάδες» στην ΔΕΘ λίγες ημέρες πριν καταρρεύσει τελείως)
✅1999. Εξωτερική πολιτική “Bravo Yorgo”
✅2000. Επίθεση αντικληρικαλισμού. Εκκίνηση με αφαίρεση θρησκεύματος στις ταυτότητες. Όμως μετά τις σφοδρές αντιδράσεις Χριστόδουλου ανεκόπη η επίθεση και δεν προχώρησε κανένα από τα υπόλοιπα μέτρα.
Διαχρονικά στη θητεία του
☑️1996-2000. Είσοδος στην ΟΝΕ με το σκάνδαλο των swaps με την Goldman Sachs (πρώτο περιστατικό greeconomics)
☑️1996-2004. Διαφθορά και σκάνδαλο Ζήμενς 1996-2004 και διαφθορά (Τσουκάτος, Μαντέλης, Τσοχατζόπουλος, υποβρύχια)
☑️1996-2004. Συμφωνία εκ των προτέρων (μαζί με τον Γλ. Κληρίδη) για το επερχόμενο Σχέδιο Ανάν, όποιο και αν ήταν. Τελικά αποχώρησε ένα μήνα πριν το δημοψήφισμα (και ο Κληρίδης είχε αποχωρήσει έναν χρόνο πριν το δημοψήφισμα) δίνοντας την δυνατότητα στον Τάσσο Παπαδόπουλο να το απορρίψει
☑️1996-2004. Εθνομηδενισμός στην παιδεία. Παραγγελία 150 αποδομητικών βιβλίων στη σχολική ύλη. Στα βιβλία αυτά περιλαμβάνονται το διαβόητο της Μαρίας Ρεπούση, βιβλία Γλώσσας στο Γυμνάσιο με κείμενο εισαγωγής στη παιδεραστία («Οσάκις»), κείμενα αστρολογίας (του Κώστα Λεφάκη!), κείμενα του ιδίου του Κώστα Σημίτη(!) και άλλα αναρίθμητα…
ΥΓ. Να προσθέσω προς όσους λένε ότι με την πολιτική του Σημίτη δεν θα γινόταν κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ το 1981, ότι σφάλλουν. Ο Σημίτης το 1981 έγραφε πολύ σκληρά άρθρα «γιατί είμαι εναντίον» (της ΕΟΚ). Δεν ήταν καθόλου ο «ευρωπαϊστής» που εμφανίστηκε το 1996. Ήταν από την ίδια πάστα δημαγωγού που ήταν και ο Ανδρέας Παπανδρέου.
ΥΓ2. Δείτε εδώ περισσότερα ειδικά για Μαδρίτη και Ελσίνκι – https://www.antibaro.gr/article/25417
Ποιος μπορεί να αρνηθεί τον έπαινο ή ψόγο -κατά παντός- όταν αναφέρονται γεγονότα και δημοσιευμένα περιστατικά ενεργειών ή παραλείψεων πολιτικών ή πολιτών, αγαπητέ κύριε Σταλίδη -καλή χρονιά-.
Θα προσέθετα στα δικά σας και το ”όλοι μαζί τα φάγαμε” στη Βουλή του Πάγκαλου για την πτώχευσή μας , ο οποίος δεν παρέπεμψε στις κυβερνήσεις της Ν.Δ του κ. Κώστα Καραμανλή .
Γράφουν ,γράφουν -για τόνωση μάλλον του ανερχόμενου Παπανδρεϊκού και Σημιτικού ΠΑΣΟΚ ,μοντέλα πολιτικών του που κατέρρευσαν μετά το 1989 (κατάρρευση του Σοβιετικού ) και το 1992 (κατάρρευση της Σοσιαλδημοκρατίας) , αλλά και το σημερινό άμποτε κληθεί να κυβερνήσει θα μετεωρίζεται μεταξύ των μεταρρυθμίσεων και του ξεσαλώματος της 8ετίας του σεβαστού νεκρού ,και ως αδελφού ανθρώπου και ως εκλεγέντος δυο φορές από τους Έλληνες Σημίτη .
Και εμείς δεν ζούσαμε τότε σε άλλη χώρα .
Σταύρος Αθαν.Ναλμπάντης