Μεταξύ των σοβαρών κινδύνων που αντιμετωπίζουμε σήμερα περιλαμβάνονται οι συγκεντρωτικές κυβερνήσεις που μικροδιαχειρίζονται την κοινωνία, η ολοένα και μεγαλύτερη προοπτική ενός παγκόσμιου πολέμου, η ολοένα και μεγαλύτερη προοπτική επιβεβλημένης παράδοσης, και η αντικατάσταση της εμπεριστατωμένης συζήτησης και της ελευθερίας του λόγου με κρατικά εγκεκριμένες «ρητορικές» και με λογοκρισία: η ολοκληρωτική διακυβέρνηση φαίνεται να μην απέχει μακριά. Πρόκειται για ένα νέο είδος πολέμου εναντίον αμάχων που σκοπεύει στον έλεγχο του μυαλού τους.

Οι ραγδαίες εξελίξεις που μας κατακλύζουν μοιάζουν ότι δύνανται να αποβούν καταστροφικές. Σε διάστημα λίγων ετών, ο κόσμος έχει υποστεί την πανδημία COVID-19, τα υποχρεωτικά κρατικά λοκντάουν, την ακραία οικονομική αστάθεια, τις ελλείψεις αγαθών και τις προσπάθειες του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ να εκμεταλλευτεί αυτόν τον καταρράκτη κρίσεων ως δικαιολογία για να ξεκινήσει μια δομική «Μεγάλη Επαναφορά» όπου η παγκόσμια κατανάλωση τροφίμων και ενέργειας θα ρυθμίζεται αυστηρά σύμφωνα με τους στόχους της «κλιματικής αλλαγής» μιας μη εκλεγμένης κλίκας. Οι κυβερνήσεις βασίζονται ολοένα και περισσότερο στον έλεγχο των δημόσιων «ρητορικών» και στη δυσφήμιση της αντιγνωμίας.

Ενώ οι γραφειοκράτες στο χώρο της υγείας και οι πολιτικοί ισχυρίστηκαν ότι «ακολουθούν την επιστήμη», η υποχρεωτική συμμόρφωση με τη μονομερή θέσπιση κανόνων απέκλεισε κάθε αιτιολογημένη, καλόπιστη δημόσια συζήτηση. Το προβλέψιμο αποτέλεσμα είναι το εξής: οι θανατηφόρες συνέπειες του ιού της Γιουχάν επιδεινώθηκαν από τις θανατηφόρες συνέπειες των εσφαλμένων δημόσιων πολιτικών που επιβλήθηκαν για την καταπολέμηση του ιού. Οι μαθητές των οποίων τα σχολεία παρέμειναν κλειστά υποφέρουν τώρα από τις ισόβιες επιπτώσεις της μαθησιακής απώλειας. Οι ασθενείς των οποίων οι έγκαιρες διαγνώσεις και η προληπτική φροντίδα αποτράπηκαν, υποφέρουν τώρα από τις εξουθενωτικές συνέπειες της νόσου που δεν έλαβε αγωγή. Οι μικρές επιχειρήσεις που δεν μπόρεσαν να αντέξουν το παρατεταμένο κλείσιμο εξαφανίστηκαν οριστικά. Οι αποταμιεύσεις της μεσαίας τάξης που κάποτε προορίζονταν για μια «δύσκολη μέρα» ή για τις σπουδές των παιδιών στο μέλλον στέρεψαν. Το χρέος των πιστωτικών καρτών αυξάνεται, ενώ όλο και περισσότεροι άνθρωποι αγωνίζονται να επιβιώσουν με λιγότερα. Τα «δίχτυα ασφαλείας» των κυβερνητικών προγραμμάτων πρόνοιας έχουν αυξηθεί ραγδαία αφήνοντας τα κράτη πιο χρεωμένα από ποτέ, αλλά έχουν επίσης αποδειχθεί γεμάτα διαρροές (συχνά αποστραγγίζοντας αναγκαίους πόρους και τοποθετώντας τους κατευθείαν στους τραπεζικούς λογαριασμούς χορηγών εταιρικών εκστρατειών, εκπροσώπων ομάδων συμφερόντων και ξένων χάκερ) για να βοηθήσουν να επιβιώσουν οι πιο ευάλωτοι της κοινωνίας. Οι δικαιολογίες των κυβερνήσεων για απερίσκεπτες δημοσιονομικές, νομισματικές και πιστωτικές πολιτικές κατά τη διάρκεια βραχυπρόθεσμων καταστάσεων έκτακτης ανάγκης έχουν αποδυναμώσει τις προοπτικές των κρατών για μακροπρόθεσμη φερεγγυότητα και την πιθανότητα να είναι σε θέση να διατηρήσουν σταθερά νομίσματα. Ωστόσο, παρά τις βλάβες που έχουν προκαλέσει οι ενέργειές τους, οι κυβερνήσεις δεν έχουν ζητήσει συγγνώμη για την επιβολή τέτοιων πολιτικών που αλλάζουν τη ζωή των ανθρώπων, ενώ φιμώνουν τους επικριτές. Λες και οι «μηχανικοί της ρητορικής» έχουν υιοθετήσει την επίσημη θέση ότι δεν είναι σε θέση να κάνουν λάθος.

Η γεωπολιτική σύγκρουση διαλύει τη διεθνή τάξη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ενώ οι πολιτικές της Αμερικής και της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την «κλιματική αλλαγή» έχουν ήδη διογκώσει το κόστος της ενέργειας, των τροφίμων και πολλών άλλων αγαθών, η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έχει επιβαρύνει τα οικονομικά προβλήματα των απλών Ευρωπαίων και θέτει σε κίνδυνο την ασφάλεια της ηπείρου ευρύτερα. Οι εδαφικές φιλοδοξίες της Κίνας απειλούν την ειρήνη στην Ταϊβάν, την Ιαπωνία, σε ολόκληρη τη νοτιοανατολική Ασία και πέρα από αυτή. Οι προσπάθειες των Ηνωμένων Πολιτειών να διευρύνουν την ευρωπαϊκή ιδιότητα μέλους του ΝΑΤΟ, ενώ επεκτείνουν τους στόχους της αποστολής τους στην περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού, διασφαλίζουν ότι οι ΗΠΑ, η Κίνα και η Ρωσία θα παραμείνουν σε πορεία σύγκρουσης.

Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής δεν μπορούν να μην δουν παραλληλισμούς με τα γεωπολιτικά ντόμινο που πέφτουν το ένα μετά το άλλο και οδήγησαν στον Α’ και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μέσα σε μερικές μοιραίες εβδομάδες. Δεν μπορούν να μην εξετάσουν τη μη-βιώσιμη συσσώρευση δημόσιου χρέους σε ολόκληρο τον κόσμο και τη χιονοστιβάδα των επενδυτικών παραγώγων που ισορροπούν με αστάθεια σε εύθραυστα νομίσματα τα οποία δεν βασίζονται σε οποιαδήποτε πραγματική αξία σε χρυσό ή ασήμι, και φοβούνται τους κινδύνους μιας σοβαρής οικονομικής κρίσης. Δεν μπορούν να μην δουν τον ρωσικό ρεβανσισμό και την κινεζική εδαφική επέκταση ως σημάδια ότι οι Μεγάλες Δυνάμεις έχουν χαράξει πορεία σε έναν επικίνδυνο δρόμο. Όσο πιο αγχωμένοι είναι αυτοί που χαράσσουν την πολιτική του μέλλοντος, τόσο πιο αφοσιωμένοι δείχνουν να είναι στο να επιβάλλουν μια τυπική «ρητορική» που μπορούν να ελέγξουν.

Φυσικά, η έκρηξη δύο πυρηνικών κεφαλών πάνω από τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι σήμανε το τέλος των μαχών στο Θέατρο του Ειρηνικού και σφράγισε τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου βάζοντας ένα θαυμαστικό.

Τώρα βρισκόμαστε σε ένα νέο είδος πεδίου μάχης. Όπως και με τα πυρηνικά όπλα, οι άμαχοι δεν έχουν πού να κρυφτούν από τις επιπτώσεις αυτού του πολέμου. Τα οπλικά συστήματα είναι διαδεδομένα στο διαδίκτυο, παρατάσσονται σε κινητά τηλέφωνα και είναι ενεργά σε κάθε τσιπ υπολογιστή, παρακολουθώντας, μοιράζοντας και προωθώντας ψηφιακές πληροφορίες σε ολόκληρο τον κόσμο. Αντί για εκρηκτικά και σφαίρες, έχουμε ανταγωνιστικές «ρητορικές» που κινούνται σαν βολίδες. Το εύρος της εκστρατείας που ελέγχει ποιες πληροφορίες βλέπουμε, πώς επεξεργαζόμαστε αυτές τις πληροφορίες και, τελικά, τι σκεφτόμαστε και λέμε, κάνει ακόμη και τους πιο αποτελεσματικούς ψυχολογικούς χειρισμούς του παρελθόντος να μοιάζουν απαρχαιωμένοι και υποτυπώδεις. Ενώ η «αμοιβαία βέβαιη καταστροφή» έχει μέχρι στιγμής πετύχει ως αποτρεπτικό μέσο κατά του πυρηνικού πολέμου, οι δελεαστικές ευκαιρίες για τις κυβερνήσεις να χρησιμοποιούν προγράμματα μαζικής ψηφιακής επιτήρησης και επικοινωνίας για να διαδίδουν ψέματα, να χειραγωγούν τις απόψεις και να επηρεάζουν την ανθρώπινη συμπεριφορά έχουν δημιουργήσει ένα είδος αμοιβαίως εξασφαλισμένης δυστοπίας , «όπου οι άνθρωποι ζουν ζωές που δεν μοιάζουν ανθρώπινες, και βουλιάζουν μέσα στο φόβο».

Στη δεκαετία του 1930, ο Αδόλφος Χίτλερ μιλούσε με μανιασμένη ενέργεια και χειρονομώντας θεατρικά ενώπιον δεκάδων χιλιάδων στρατιωτών, της Χιτλερικής Νεολαίας και των οπαδών του Ναζιστικού Κόμματος. Σήμερα, η ανυψωμένη σκηνή του δικτάτορα έχει αντικατασταθεί με το Twitter, το Facebook, το YouTube, το TikTok και οπουδήποτε αλλού μπορεί να βρεθεί ένα αναδυόμενο διαδικτυακό κοινό. Τα οπτικά ερεθίσματα που ενθουσίαζαν τα πλήθη του Χίτλερ αναπαράγονται τώρα με την απελευθέρωση ενδορφινών που προκαλούν ευχαρίστηση πλημμυρίζοντας τον εγκέφαλο, αφού κάθε «πολιτικά ορθή» διαδικτυακή δήλωση «ανταμείβεται» με έγκριση από αγνώστους που χαρίζουν άμεση φήμη. Οι διαδικτυακοί «influencers» έχουν γίνει οι μεσάζοντες για εκστρατείες μαζικής προπαγάνδας που αγγίζουν περισσότερους ανθρώπους μέσα σε μια μέρα από ό, τι μια δεκαετία ομιλιών του Χίτλερ. Σε μια εποχή που οι πληροφορίες δεν ήταν ποτέ πιο εύκολα προσβάσιμες, ο κόσμος είναι γεμάτος ψέματα.

Αντί να ενθαρρύνουν το δημόσιο διάλογο και τα ορθολογικά επιχειρήματα, οι κυβερνήσεις πιέζουν για συνεχή τυμπανοκρουσία της «ρητορικής» πάνω από όλα. Ο πολίτης είτε αποδέχεται υπάκουα τους ατελείωτους και παρεμβατικούς κανόνες της κυβέρνησης για τον COVID-19, είτε το άτομο αυτό χαρακτηρίζεται ως «αρνητής του COVID-19». Ο πολίτης είτε αποδέχεται υπάκουα τους ατελείωτους και παρεμβατικούς κανόνες της κυβέρνησης για την «κλιματική αλλαγή», είτε το άτομο αυτό χαρακτηρίζεται ως «αρνητής του κλίματος». Ένας πολίτης είτε αποδέχεται το «λάπτοπ από την κόλαση» του Χάντερ Μπάιντεν ως «ρωσική παραπληροφόρηση», είτε το άτομο αυτό χαρακτηρίζεται ως «υποστηρικτής των Ρώσων». Το να τολμήσεις να πεις το αντίθετο θα μπορούσε να οδηγήσει σε αποκλεισμό από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σε επαγγελματικές κυρώσεις ή ακόμα και σε απόλυση από την εργασία. Μόνο που καμία από αυτές τις καθιερωμένες «ρητορικές» δεν έχει αποδειχτεί αληθινή.

Εκ των υστέρων, είναι σαφές ότι τα λοκντάουν προκάλεσαν περισσότερα προβλήματα υγείας, εκπαίδευσης και οικονομίας από όσα έλυσαν. Καθώς η Ευρώπη αντιμετωπίζει μια επεκτεινόμενη ενεργειακή κρίση που αφήνει τους πληθυσμούς της ευάλωτους στο κρύο, είναι σαφές ότι οι πολιτικές για την «κλιματική αλλαγή» μπορούν να σκοτώσουν αυτούς που υποτίθεται ότι προορίζονται να προστατεύσουν. Και όπως αποδεικνύει η πρόσφατη δημοσίευση εσωτερικών επικοινωνιών στο Twitter του Έλον Μασκ, ο φορητός υπολογιστής του Χάντερ Μπάιντεν δεν ήταν μόνο πραγματικές ειδήσεις που λογοκρίθηκαν από το κοινό κατά τη διάρκεια των προεδρικών εκλογών. Ο πολιτικός λόγος λογοκρίθηκε επίσης μέσω των συλλογικών προσπαθειών του FBI και περισσότερων από 50 πρακτόρων της κοινότητας των μυστικών πληροφοριών κατά παράβαση της Πρώτης Τροποποίησης. Σε κάθε περίπτωση, η «ρητορική» αποδείχτηκε είτε παραπλανητική προπαγάνδα είτε κατάφωρο ψέμα. Ωστόσο, αυτά δημιουργήθηκαν και συντηρήθηκαν από διαδικτυακές πλατφόρμες επικοινωνίας που προωθούσαν τα ψέματα και απέκλειαν τις αλήθειες.

Καθώς τα παγκόσμια γεγονότα απειλούν ολοένα και περισσότερο τη δυτική σταθερότητα, οι κυβερνήσεις δεν έχουν επιδείξει καμία διάθεση να ασχοληθούν με μια ποικιλομορφία απόψεων ή συζητήσεων στην πορεία. Αντίθετα, όσο πιο σοβαρό είναι το ζήτημα, τόσο πιο αφοσιωμένες σε μια ενιαία, γενική «ρητορική» μοιάζουν να γίνονται. Η διαφωνία περιφρονείται. Το αιτιολογημένο επιχείρημα απορρίπτεται. Ο πολίτης αναμένεται να αποδεχτεί ευγενικά τα εγκεκριμένα από την κυβέρνηση μηνύματα που διαδίδονται στο Διαδίκτυο, διαφορετικά κινδυνεύει να υποστεί την οργή της τεχνοκρατίας.

Αυτός ο πόλεμος που γίνεται για οκτώ δισεκατομμύρια μυαλά σημαίνει ότι οι πολίτες πρέπει να είναι πιο προσεκτικοί από ποτέ στην επεξεργασία και την αξιολόγηση όσων βλέπουν και διαβάζουν. Είτε τους αρέσει είτε όχι, δέχονται επίθεση ανά πάσα στιγμή από αυτούς που επιδιώκουν να τους χειραγωγήσουν και να τους ελέγξουν. Όπως και κατά τον περασμένο αιώνα, είμαστε περιτριγυρισμένοι από μια ολοκληρωτική προπαγάνδα που συνήθως μεταμφιέζεται ως «αλήθεια». Στον αιώνα που ζούμε, ωστόσο, η εμβέλεια και η κλίμακα της μαζικής κατήχησης φαίνεται να διευρύνονται αδιάκοπα.

Ο JB Shurk γράφει για θέματα που σχετίζονται με την πολιτική και την κοινωνία.

Gatestone Institute