Είκοσι τρία χρόνια πριν στην πόλη του Βελιγραδίου, ξεκινάει ένας πόλεμος που θα μπορούσε να θεωρηθεί η έναρξη μιας ευρύτερης σύγκρουσης, η οποία μάλιστα δύναται να πάρει πλανητικές διαστάσεις. Η έκβαση της σύγκρουσης αυτής μέλλεται να καθορίσει τον τρόπο με τον οποίο θα πορευθεί η ανθρωπότητα στον 21^ο αιώνα, αναφορικά με τις πολιτικές, κοινωνικές και πνευματικές της αξίες.

Με πρόσχημα τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία, οι Η.Π.Α. ως επικεφαλής του ΝΑΤΟ προχωρούν σε σφοδρούς βομβαρδισμούς εναντίον της Σερβίας και του Μαυροβουνίου, σε μία προσπάθεια επιβολής των ηγεμονικών τους επιδιώξεων παγκοσμίως. Το αποτέλεσμα, βέβαια, δεν ήταν απλά η αποδυνάμωση της Σερβίας ώστε να περιοριστεί η ικανότητά της να δρα αυτόνομα στην περιοχή των Βαλκανίων, αλλά κυρίως η κάλυψη του κενού ισχύος στα ασταθή κράτη της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Η κάλυψη αυτή, εξάλλου, εξασφάλιζε τις Ηνωμένες Πολιτείες από την επιρροή ή και επέμβαση άλλων χωρών, όπως αυτών της Γερμανίας ή και της Ρωσίας αντίστοιχα, με κίνδυνο να αντιταχθεί κάποια εξ αυτών στα αμερικανικά συμφέροντα. Έτσι, εγκαθιδρύθηκε η επιρροή των Ηνωμένων Πολιτειών στα Βαλκάνια, με τίμημα τη διάρρηξη της ενότητας ολόκληρης της Ευρώπης.

Η Ευρώπη δέχεται καίριο πλήγμα στο μαλακό της υπογάστριο και δημιουργούνται κρατίδια ανίσχυρα, πλήρως χειραγωγούμενα, τύπου Κοσόβου. Παράλληλα, περιορίζεται περαιτέρω η ισχύς των εθνών κρατών που απαρτίζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία λειτουργεί ολοένα και περισσότερο ως οργανισμός τεχνοκρατών, στερούμενη οραμάτων και ανεξάρτητης πολιτικοστρατιωτικής δράσης, πάντα υπό την αιγίδα των Η.Π.Α. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, οι σχέσεις της Ευρώπης με τη Ρωσία καθοδηγούνται και εποπτεύονται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, με γνώμονα αφενός την αποτροπή της μεταξύ τους συνεργασίας και αφετέρου τη διακοπή της εδαφικής συνέχειας Ευρώπης – Ρωσίας – Ασίας. Αφού, μια τέτοια στρατηγική συνεργασία θα είχε ως πιθανό αποτέλεσμα για τις Η.Π.Α., την απώλεια ελέγχου του νευραλγικού χώρου της Ευρασίας και κατ’ επέκταση τον γεωπολιτικό τους παραγκωνισμό.

Πέραν, όμως, από τον έλεγχο της Ευρώπης και την απομόνωση της Ρωσίας, οι Η.Π.Α. προχωρούν μεθοδικά σε ενέργειες για τον έλεγχο και του ανατολικού άκρου της Ευρασίας, με στόχο τον γεωπολιτικό περιορισμό της Κίνας που αποτελεί τον βασικό τους αντίπαλο για την παγκόσμια υπεροχή. Ως τέτοια ενέργεια μπορεί να χαρακτηριστεί η τριμερής συμφωνία ασφαλείας που συνήφθη από τις Η.Π.Α., την Αυστραλία και το Ηνωμένο Βασίλειο το 2021 (AUKUS), η οποία προβλέπει μεταξύ άλλων στρατιωτική συνεργασία, με σκοπό την ανάσχεση της Κίνας στην περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού. Παρ’ όλα αυτά, το πρώτο διπλωματικό επεισόδιο αυτής της διαμάχης, λαμβάνει χώρα επίσης στο Βελιγράδι, όταν κατά τη νατοϊκή αεροπορική επιδρομή του 1999 βομβαρδίζεται η κινεζική πρεσβεία, με τρεις Κινέζους υπηκόους νεκρούς.

Ωστόσο, στην πόλη του Βελιγραδίου απ’ όπου δρομολογήθηκε αυτή η προσπάθεια διατήρησης της παγκόσμιας ηγεμονίας των Η.Π.Α., δολοφονείται το 1798 μία χαρισματική μορφή για τον Ελληνισμό και προπαρασκευαστής της Επανάστασης του 1821, ο Ρήγας Βελεστινλής (Φεραίος). Ο Ρήγας διέθετε ακριβώς ό,τι λείπει σήμερα τόσο από την Ευρώπη, όσο και από τη χώρα μας, δηλαδή όραμα και επαναστατική συνείδηση. Προϊόν αυτής της συνείδησης αποτελεί η «Χάρτα» που εξέδωσε, στην οποία παρουσίασε ευσύνοπτα τον γεωγραφικό χώρο στον οποίο έλαμψε ο Ελληνισμός στο διάβα της Ιστορίας του, φανερώνοντας «τί ἒχασε, τί ἒχει, τί τοῦ πρέπει».

Το παράδειγμα του Ρήγα παραμένει επίκαιρο, μιας και η χώρα μας έχει και πάλι ανάγκη πνευματικής αφύπνισης, στην πιο κρίσιμη συγκυρία για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Έχει ανάγκη να εξορύξει τα πνευματικά της κοιτάσματα και αφού θεραπεύσει τις πληγές της, αφού υπερβεί τα συμπλέγματά της, να τολμήσει να διεκδικήσει αυτό που της αναλογεί. Και οι διεκδικήσεις της αυτές δεν θα πρέπει να σχετίζονται μόνο με την τοπική κλίμακα που παρουσίασε ο Ρήγας, αλλά οφείλουν να έχουν χαρακτήρα Οικουμενικό.

Άλλωστε, ο Ελληνισμός αποτελεί μοναδική περίπτωση παγκοσμίως, λόγω της πολιτισμικής του απήχησης και στους τρεις βασικούς πόλους ισχύος που ανταγωνίζονται αυτή τη στιγμή για παγκόσμια κυριαρχία. Για την ακρίβεια, υπήρξε η μήτρα ολόκληρης της Δύσης και ιδίως η Αμερικανική Δημοκρατία πραγματώθηκε στο πνεύμα της ελληνικής κλασικής περιόδου. Επιπλέον, δώρισε στη Ρωσία αλφάβητο και θρησκεία, αντλώντας από το αποταμίευμα της βυζαντινής του εποχής, ενώ τέλος χαίρει του αμέριστου σεβασμού της ίδιας της Κίνας.

Εξαιτίας αυτής της απήχησης, ο Ελληνισμός έχει την προοπτική να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο για την αποκατάσταση της ισορροπίας και την ομαλή μετάβαση της ανθρωπότητας σε μία νέα παγκόσμια τάξη. Επειδή σε μία πολεμική αναμέτρηση δεν συγκρούονται μόνο πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά συστήματα, αλλά ολόκληροι πολιτισμοί, οι Η.Π.Α. θα βρεθούν αναπόφευκτα αντιμέτωπες με την πολιτισμική υπεροψία της Κίνας, ακόμα και αν η αναμέτρηση αυτή πάρει τα χαρακτηριστικά μιας νέας ψυχροπολεμικής αντιπαράθεσης. Η υπεροψία αυτή εδράζεται τόσο στην αίγλη του αυτοκρατορικού της παρελθόντος, όσο και στο γεγονός ότι ο πολιτισμός της μετράει τον ιστορικό του χρόνο σε χιλιετίες. Ως εκ τούτου, το μοναδικό μέγεθος που μπορεί να τεθεί ως αντίβαρο στον κινεζικό πολιτισμό, είναι αντίστοιχα ο ελληνικός.

Επομένως, η Δύση θα πρέπει να καταλάβει πως μοναδική περίπτωση για την αναγέννησή  της στην 3^η χιλιετία, είναι να αφομοιώσει τις διαχρονικές αξίες του ελληνικού πνεύματος, πορευόμενη προς τον πλήρη εξελληνισμό της, με αιχμή του δόρατος την ελληνική, ως μία γλώσσα Οικουμενική.

*Ο Κωνσταντίνος Ν. Τσαπάκης είναι Πολιτικός Μηχανικός Ε.Μ.Π.

newshub.gr