Μόνο η έκπληξη δεν δικαιολογείται για την ξαφνική ένταση στις σχέσεις του Μητσοτάκη με τον Βενιζέλο. Τα «θερμά επεισόδια» έχουν ξεκινήσει εδώ και καιρό.
Να θυμηθούμε πρόχειρα τα πιο αξιομνημόνευτα. Ελπιδοφόρος. Πανδημία δυο-τρείς φορές. Αυτοδυναμία και κυβερνήσεις συνεργασίας. Και τώρα ήρθε η Novartis.
To γιατί ο πρώην αρχηγός του ΠΑΣΟΚ ξεσπαθώνει τακτικά πλέον και δεν κρύβει τις πολιτικές διαφωνίες του με κεντρικές κυβερνητικές επιλογές δεν είναι εύκολα εξηγήσιμο.
Μια ερμηνεία είναι πως με καθυστέρηση κατάλαβε ότι ο Πρωθυπουργός απλώς τον χρησιμοποίησε. Και πλέον δεν βλέπει «αξία χρήσης».
Καλώς ή κακώς ο Μητσοτάκης οργάνωσε την πορεία του προς την εξουσία στη βάση ενός ευρύτερου «αντι-σύριζα μετώπου». Στο «αντι-σύριζα μέτωπο» στήριξε τη διεύρυνση της ΝΔ προς το Κέντρο και την Κεντραριστερά. Σ΄αυτή την πορεία αντικειμενικά συμπορεύθηκε με κορυφαία στελέχη της Κεντροαριστεράς και εμβληματικές προσωπικότητες του χώρου, όπως ο Βενιζέλος.
Όμως στην πολιτική αυτού του τύπου οι συμπορεύσεις ποτέ δεν στηρίζονται στην ισοτιμία. Η λογική τους είναι οι συσχετισμοί δύναμης. Αναγκαστικά δηλαδή το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό.
Η ΝΔ και ο Μητσοτάκης λοιπόν διακράτησαν την αδιαφιλονίκητη κυριαρχία τους στο «αντι-σύριζα μέτωπο». Η λύση για όσους επιθυμούσαν να ανέβουν στο τρένο ήταν η προσχώρηση και οι μεταγραφές στην κυβερνητική πλειοψηφία. Για τους υπόλοιπους,που διάλεξαν μια αυτόνομη πορεία όπως ο Βενιζέλος, ο δρόμος οδηγούσε αναγκαστικά σε μια ιδιότυπη πολιτική μοναξιά. Και σε συνδυασμό με τη ρήξη με τον γενέθλιο χώρο, δηλαδή το ΚΙΝ.ΑΛ η μοναξιά μοιάζει αρκετά με μια πορεία στην πολιτική έρημο.
Κατάληξη σκληρή, αλλά αναπόφευκτη. Καθώς ο Μητσοτάκης δεν έδειξε ποτέ διατεθειμένος να «μοιρασθεί» την εξουσία. Εψαχνε για υπουργούς, όχι για πολιτικούς συμμάχους.
Μάλιστα φημολογείται ότι όταν αρκετοί στην αρχή της κυβερνητικής θητείας τον προέτρεψαν να προτείνει στον Βενιζέλο μια κεντρική θέση στην κυβέρνηση και συγκεκριμένα το υπουργείο Εξωτερικών δεν δίστασε να αρνηθεί κατηγορηματικά και μάλιστα με απότομο τρόπο: «Ο Βαγγέλης δεν θέλει να γίνει υπουργός Εξωτερικών, αλλά πρωθυπουργός Εξωτερικών» τους είπε.
Πάντως αρκετοί υποστηρίζουν ότι θα έρθει η στιγμή που η αλαζονεία του Μαξίμου απέναντι στους «προθύμους» της Κεντροαριστεράς θα πληρωθεί. Αν για παράδειγμα ο Μητσοτάκης δεν κερδίσει το στοίχημα της αυτοδυναμίας μετά τις δεύτερες εκλογές, τότε το δίλημμα θα είναι αρκετά επώδυνο. Είτε η χώρα να οδηγηθεί σε τρίτες εκλογές (και βλέπουμε…) είτε ο σχηματισμός μιας κυβέρνησης συνεργασίας που με κάποιο τρόπο να περιλαμβάνει το ΚΙΝ.ΑΛ. Σίγουρα υπάρχουν σημαντικοί παράγοντες, τόσο στην Ευρώπη όσο και στον επιχειρηματικό κόσμο που θα προκρίνουν μια κυβέρνηση συνεργασίας παρά μια σκυταλοδρομία εκλογών μέχρι τέλους.
Σ΄αυτή την περίπτωση, η θέση του Πρωθυπουργού για τον Μητσοτάκη μόνο δεδομένη δεν είναι. Ποιός ξέρει σε ποια μονοπάτια μπορεί να οδηγήσει η πανουργία της Ιστορίας. Γι΄αυτό λοιπόν, ας μην προτρέχουν διάφοροι να ξεγράφουν από το μέλλον τον Βενιζέλο.
Αν έχεις την εμπειρία ως Μητσοτάκης, υπουργός στην συγκυβέρνηση του πρωθυπουργού Σαμαρά και ”αντιπρωθυπουργού ” Βενιζέλου από το 2012-2015, που έκανε τις δηλώσεις του πρωθυπουργού Σαμαρά πρώτος αυτός …ε,,, δεν τον χρησιμοποιείς εσύ ως αυτοδύναμος πρωθυπουργός ,για να σε παρακάπτει ο ”φαταούλας”.
Ας περιμένει -ζωή νάχει-τον κ.Ανδρουλάκη.