Του Αλκη Καλλιαντζίδη, Οικονομολόγου, [email protected] www.kalkis.eu
Όπως κάθε πολιτικός στην εξουσία, έτσι κι ο Μακρόν υφίσταται τη αμείλικτη φθορά της για αντικειμενικούς και υποκειμενικούς λόγους, αν και η τελευταία δημοσκόπηση τον πιστώνει ακόμα με 40% θετικών γνωμών. Θυμίζω ότι στον 1ο Γύρο των προεδρικών εκλογών του 2017 είχε λάβει μόνο το 24% των Γάλλων. Η δημοσκόπηση πραγματοποιήθηκε από τις εταιρείες Ifop-Fiducial για λογαριασμό του Paris Match και του Sud 
Radio και δημοσιεύθηκε στις 5-5-2020, δυο ακριβώς χρόνια πριν από τις επόμενες προεδρικές εκλογές του 2022.
Είτε αρέσει, είτε δεν αρέσει σε κάποιους ο Μακρόν, είναι μέχρι σήμερα, κατά κοινή παραδοχή, ο πλέον ευρωπαϊστής από τους Ευρωπαίους ηγέτες, τουλάχιστον ως προς την εκφραζόμενη σχετική ρητορική του, από την αρχή της θητείας του. Για αυτό και συγκεντρώνει τα περισσότερα πυρρά, μέσα από την παραπληροφόρηση των λαϊκιστών-ευρωθαφτών της χώρας του, κι όχι μόνο. Τους αυτό-αποκαλούμενους και «κυριαρχιστές» (souverainistes). Κι εδώ δεν αναφέρομαι στην πασίγνωστη διαχρονικά Μαρίν Λεπέν η οποία ήδη δήλωσε ότι θα ξαναείναι υποψήφια πρόεδρος το 2022, για να κατοχυρώσει από τώρα την υποψηφιότητάς της απέναντι στους δυνητικούς ακροδεξιούς ανταγωνιστές της. Η εν λόγω κυρία, παρά τη υψηλή της υποστήριξη από μερίδα των Γάλλων, θεωρείται πολιτικό mainstream, λόγω της παλαιότητάς της αλλά και της παλαιότητας του οικογενειακού της κόμματος. Δεν αντιπροσωπεύει κάτι το καινούριο στο γαλλικό πολιτικό σύστημα.
Κι ο Μακρόν δεν έχει ήδη 3 χρόνια παλαιότητας κι αυτός, θα μου πείτε ; Βεβαίως.
Και ο «γαλλικός Λαός», που έχει τα οικονομικά και κοινωνικά του προβλήματα, δεν τους θεωρεί όλους αναλώσιμους, για αυτό και σε κάθε νέα εκλογική αναμέτρηση καταψηφίζει τους παλαιότερους, αναζητώντας μια νέα ελκυστική περσόνα για να ποντάρει, όπως υπήρξε κι ο Μακρόν το 2017, έναντι του «παλαιού συστήματος» ; Ιδιαίτερα, αν αυτή η περσόνα ορκίζεται ότι προέρχεται «από τα κάτω» κι ότι είναι ενάντια στις «ελίτ των Παρισίων» που ζουν σε βάρος του «Λαού»;
Κι αυτό ακριβώς φαίνεται να φοβάται (;) το επιτελείο του Μακρόν, για αυτό και σπεύδει να προλάβει αυτό το δυσάρεστο ενδεχόμενο. Να μην του προκύψει δηλαδή κάποιος «λαϊκός ήρωας», όπως π.χ. ο διάσημος 
επιδημιολόγος καθηγητής της Μασσαλίας Didier Raoult στον οποίο, χθεσινή (26-5-2020) δημοσκόπηση για λογαριασμό του ειδησεογραφικού καναλιού LCI, έδωσε 45% θετικές γνώμες, έναντι 35% αρνητικές και 20% ότι δεν τον γνωρίζουν.
Και τι κάνει ο Μακρόν ; Καλλιεργεί τους δεσμούς του με μερικά από τα πιο συζητήσιμα πρόσωπα της γαλλικής δεξιάς. Μια στρατηγική με την οποία, υποτίθεται, θα καταπολεμήσει τον γαλλικό λαϊκισμό. Όπως για παράδειγμα : κάνει μια μικρή χάρη στον υπο-κόμη Philippe de Villiers (αριστερά), ρίχνει ένα «συμπαθητικό» τηλεφώνημα στον Jean-Marie Bigard, στέλνει ένα μήνυμα υποστήριξης στον Eric Zemmour (δεξιά)… Ακόμα και στους διαδρόμους του προεδρικού 
μεγάρου Elysée, οι αβρότητες αυτές του Μακρόν προς τις προσωπικότητες, που ενσαρκώνουν τον λαϊκισμό και την πιο ακραία δεξιά, εκλαμβάνονται άσχημα. Ερωτώμενοι από την εφημερίδα Libération, οι σύμβουλοι και οι επικοινωνιολόγοι 
του Μακρόν δεν συνωστίζονται να εξηγήσουν αυτές τις προεδρικές πρωτοβουλίες, όπως αναφέρει ο δημοσιογράφος της εν λόγω εφημερίδας, Alain Auffray, στις 25-5-2020, στο άρθρο του με τίτλο : «Bigard, Zemmour, Villiers… όταν ο Macron κολακεύει τους αντιδραστικούς» (Bigard, Zemmour, Villiers… quand Macron flatte les réacs).Υπάρχουν ωστόσο μερικοί εθελοντές για να επιχειρήσουν μια αποκρυπτογράφηση της εν λόγω μακρονικής στρατηγικής : αν ο Macron μιλάει με τους λαϊκιστές, είναι επειδή θέλει να τους ξεδοντιάσει, διασχίζοντας τα εμπόδια πίσω από τα οποία αυτοί κάνουν τις ομιλίες τους να ακμάζουν, λένε οι εν λόγω εθελοντές.
Ο Μεθύστακας
Η ανάλυση δυσκολεύει να πείσει ορισμένους στην προεδρική πλειοψηφία. «Ο Πρόεδρος καλεί όποιον θέλει κι όταν θέλει. Το πρόβλημα είναι να τον βλέπουμε να απαντάει απευθείας σε έναν μέθυσο που μας μιλάει για 
τους όρχεις του», λέει μια μακρονίστρια βουλευτίνα από τους καθιερωμένους (mainstream), αναφερόμενη στα σχόλια του κωμικού Jean-Marie Bigard. Όπως πολλοί από τους συναδέλφους της, αυτή η εκλεγμένη του κόμματος του Μακρόν (LREM) δεν κατάλαβε ότι ο Πρόεδρος επιφυλάσσει έτσι μια ευνοϊκή μεταχείριση στον κωμικό ο οποίος, με την αιτιολογία ότι «κουράστηκε να βλέπει τα κέρατα να μας διοικούν», μετέδωσε στις αρχές Μαΐου 2020 στα κοινωνικά δίκτυα ένα βίντεο – που το είδαν σχεδόν 4 εκατομμύρια άνθρωποι – στο οποίο καλούσε τον Πρόεδρο σε μεθυσμένους τόνους να ανοίξει ξανά τα μπιστρό. Στο μικρόφωνο του 
Sud Radio την περασμένη Κυριακή, ο Bigard αποκάλυψε ότι είχε λάβει μιαν σχετική απάντηση από την κορυφή της εξουσίας. «Ξεχέζω τον Πρόεδρο και ο Πρόεδρος μου τηλεφωνεί. Νομίζω ότι αυτό είναι υπέροχο», θριαμβολόγησε.
Σύμφωνα με έναν από τους συμβούλους του, οι κινήσεις του Μακρόν, έναντι προσωπικοτήτων που του είναι ανοιχτά εχθρικοί, αποσκοπούν κυρίως στην προστασία της Γαλλίας από τον κίνδυνο του λαϊκισμού. «Αν θέλουμε οι Γάλλοι, που είναι ευαίσθητοι σε αυτά τα άτομα, να μην πέσουν στην αγκαλιά τους το 2022, πρέπει να τους μιλήσουμε, να τους εκφράσουμε την εκτίμησή μας, να δείξουμε ότι τους αφουγκραζόμαστε», εξηγεί. Όπως όλοι οι πολιτικοί εμπειρογνώμονες, οι στρατηγοί της μακρονικής 
πλειοψηφίας εκτιμούν ότι ο κίνδυνος είναι τώρα πολύ υπαρκτός να δούμε να αναδύεται μια αντι-συστημική προσωπικότητα, βγαλμένη από την κοινωνία των 
πολιτών, συγκρίσιμη με τον Αμερικανό Donald Trump ή τον Ιταλό Beppe Grillo.
Αυτή η ανησυχία δικαιολόγησε ήδη την αμφιλεγόμενη μετάβαση του Μακρόν στη Μασσαλία στις 9 Απριλίου 2020 για να συναντηθεί με τον καθηγητή Didier Raoult, αυτόν που είχε επαινέσει στα κοινωνικά δίκτυα τους «Κιτρινογελεκάδες», αυτόν που ισχυροποιήθηκε κάνοντας χρήση ενάντια στον Covid-19 την υδροξυχλωροκίνη και που προτιμούν οι Γάλλοι από την αρχή της 
επιδημίας, μεταξύ των «πολιτικών προσωπικοτήτων». Πηγαίνοντας να δει αυτόν τον 
«σπουδαίο καθηγητή», ο Μακρόν δεν ήθελε να αφήσει να περάσει η ιδέα ότι θα υπήρχε μια ιατρική της εξουσίας που θα περιφρονούσε εκείνους οι οποίοι είναι εκτός της παρισινής ιατρικής ελίτ. Κι ας αποτέλεσε τελικά αντικείμενο αρνητικών απόψεων από δύο γαλλικές αρχές δημόσιας υγείας η χρήση της υδροξυχλωροκίνης, όπως έγραψε σχετικά στις 26-5-2020 ο Hervé Morin στον ηλεκτρονικό Le Monde με τίτλο : «Covid-19: η θεραπεία με υδροξυχλωροκίνη μπορεί να διακοπεί στη Γαλλία» (Covid-19 : le traitement à l’hydroxychloroquine pourrait être suspendu en France).
Η ίδια εξήγηση στρατηγικής προβάλλεται από τον ίδιο παραπάνω σύμβουλο για να δικαιολογήσει το τηλεφώνημα του Μακρόν στον Eric Zemmour, μετά την επίθεση που αυτός δέχθηκε μέσα στο δρόμο στις 30 Απριλίου 2020: «Μας λένε : νομιμοποιείτε έναν τύπο που φτύνει τους Μουσουλμάνους. Μα δεν πρόκειται καθόλου για αυτό. Αν αφήναμε αυτό το είδος επιθετικότητας αναπάντητο, αντίθετα θα παίζαμε το παιχνίδι των εξτρεμιστών και των ταυτοτικών ηγετών. Δεν περιμένουν παρά αυτό για να βρουν μια δικαιολογία για τη βία τους».
Ο υπο-κόμης Philippe de Villiers
Με αυτόν τον τρόπο πρέπει επίσης να κατανοήσουμε την ευνοϊκή μεταχείριση που επιφύλαξε στον Philippe de Villiers, που φέρει τον τίτλο του υπο-κόμη και που είναι πρωταθλητής του Κυριαρχισμού με 
συνωμοτικούς τόνους. Ο Macron διέσωσε το Puy du Fou, του δεύτερο γαλλικού θεματικού πάρκου, μια προσωπική υπόθεση του Philippe de Villiers. Ο εν λόγω υπο-κόμης με χαρά περιέγραψε στην εφημερίδα Le Figaro την περασμένη Δευτέρα τις λεπτομέρειες των συζητήσεων που είχε με τον αρχηγό του κράτους. Και μάλιστα, με τη σύμφωνη γνώμη του τελευταίου να δημοσιοποιηθεί το περιεχόμενο του προεδρικού SMS που του ανακοίνωσε για τις 2 Ιουνίου 2020 το άνοιγμα εκ νέου του πάρκου που έγινε το 1989 από τον Philippe de Villiers.
Τι κάνει λοιπόν ο Μακρόν ; «Συμμαχεί» και με τον «Διάβολο» για να τον παροπλίσει ;
Και την Μαρίν Λεπέν την έχει στο τσεπάκι του, παρόλο ότι είναι ήδη μπροστά του ;
Και την γαλλική αριστερά και την οικολογία τις έχει ξεγραμμένες ;
Η «νεκροψία» των επόμενων προεδρικών εκλογών του 2022 θα το δείξει. Αφού ήδη έχει εισπράξει μια βαριά ήττα στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές, συγκρίσιμη με του ΣΥΡΙΖΑ το 2019.
