Κ. Κυριακόπουλος: οφειλόμενη απάντηση στους ισχυρισμούς του κ. Ροζάκη

του Κυριάκου Κυριακόπουλου

Φωτογραφία αρχείου

Με μια σειρά από νέες αυθαίρετες όσο και απαράδεκτες συλλογιστικές υπεραπλουστεύσεις, επανήλθε ο γνωστός καθηγητής κ. Χρ. Ροζάκης και με σχετικό άρθρο του, επιχειρεί να εξασφαλίσει επικίνδυνα άλλοθι στην σύγχρονη Ελληνική (ο Θεός να την κάνει) «στρατηγική σκέψη», ανατροφοδοτώντας έτσι τις αυταπάτες αλλά και μια επικίνδυνη απραξία που διευκολύνει την τακτική κλιμάκωση εκ μέρους της άλλης πλευράς. Έτσι, με βάση τα λεγόμενα του κ. Ροζάκη…

Πρώτον: Το φιάσκο της Κάσου, ΔΕΝ εκλαμβάνεται ως ένας απαράδεκτος εκβιαστικός διασυρμός στον οποίο σύρθηκε μια Ελλάς απρόθυμη να υπερασπιστεί το δίκιο της, την αξιοπρέπειά της και τα κυριαρχικά της δικαιώματα, αλλά ως μια τσαχπίνικη ελληνική ζαβολιά που δεν εξηγήθηκε επαρκώς και έτσι τροφοδότησε μια «μικρή και ανεπαίσθητη αντίδραση εκ μέρους της Τουρκίας» στο πεδίο, αλλά και ένα ιδιότυπο νάζι της τουρκικής πολιτικής ηγεσία, η οποία με την σειρά της επέλεξε να απαντήσει απαγορεύοντας την λειτουργία στην Παναγία Σουμελά τον Δεκαπενταύγουστο. «Κανένας άλλος λόγος δεν υπάρχει» κατά την γνώμη του κ. Ροζάκη που να δικαιολογεί αυτήν την πράξη αθλιότητας, η οποία κατά τα λοιπά ερμηνεύεται στο πλαίσιο μιας απλής ισορροπίας στο επίπεδο των τακτικών χειρισμών. Στο περιβάλλον αυτής της αντίληψης, η δικαιολογημένη κριτική που ασκείται, όσο και η διάχυτη κοινωνική δυσφορία που εκδηλώνεται, αναφορικά με την επαναλαμβανόμενα απαράδεκτη και εξαιρετικά προβληματική στάση του κ. Γεραπετρίτη, εκλαμβάνεται από τον κ. Ροζάκη ως εκδήλωση «συνωμοτικών κατηγοριών που» κατά την γνώμη του «δεν ευσταθούν» και προφανώς αδικούν τον υπουργό μας…

Δεύτερον: Η επιθετική αναδιάταξη των Τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, που προσαρμόζεται δυναμικά στο πλαίσιο της νέας αντίληψης περί Γαλάζιας πατρίδας και οδηγεί σε υπερενισχυμένη παρουσία επιθετικών, αποβατικών και επίλεκτων τμημάτων, τόσο στα μικρασιατικά παράλια όσο και στην κατεχόμενη Κύπρο και η σταθερή κλιμάκωση απαράδεκτων και επιθετικού χαρακτήρα δηλώσεων εκ μέρους των Τούρκων επιτελών αλλά και του ιδίου του Ερντογάν, θεωρείται ως μη γενόμενη από τον κ. Ροζάκη, ο οποίος κατά τα λοιπά το μοναδικό το οποίο διαπιστώνει, είναι «τις ελληνοτουρκικές σχέσεις να βρίσκονται σε κατάσταση ηρεμίας» και πέραν αυτού ουδέν.

Τρίτον: Η επιθετική κλιμάκωση της τουρκικής αναθεωρητικής πολιτικής, ΔΕΝ εκλαμβάνεται ως μια απολύτως σταθμισμένη συμπεριφορά με ευρύτερο στρατηγικό αποτύπωμα, αλλά ως «εκδήλωση της δυσκολίας συνεννόησης» μαζί της, η οποία ωστόσο ερμηνεύεται από την «δυσφορία της τουρκικής πολιτικοστρατιωτικής ηγεσίας» εξ αιτίας των Ελληνικών πρωτοβουλιών.

Τέταρτον: Στην λογική του κ. Ροζάκη, η Τουρκία ΔΕΝ εμφανίζεται ως επιθετικά αναθεωρητική δύναμη αποφασισμένη να ανατρέψει πάση θυσία το ισχύον καθεστώς στο Αιγαίο και στην ΝΑ Μεσόγειο, αλλά ως μια γειτονική χώρα που «δεν δείχνει έτοιμη να κάνει το μεγάλο βήμα για την επίλυση των προβλημάτων με την Ελλάδα». Ο κ. Ροζάκης κάνει το παν για να συντηρήσει την προσδοκία, την αδικαιολόγητη αναμονή και συνακόλουθα την καταστροφική τακτική διαχείριση που έχει επιλεγεί εκ μέρους της Ελληνικής κυβέρνησης, την ίδια στιγμή που η Τουρκία «κλειδώνει» σταθερά καινούρια τετελεσμένα, που στραγγαλίζουν τις αυταπάτες μας, τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και την δυνατότητά της να διαχειριστεί τα αυτονόητα στο πλαίσιο του Διεθνούς της ρόλου στο εγγύς γεωπολιτικό περιβάλλον.

Πέμπτον: Κατά την γνώμη του κ. Ροζάκη, «οι πολιτικές συζητήσεις για την επίλυση των προβλημάτων με την Τουρκία θα έπρεπε να τρέχουν». Δυστυχώς όμως για μας, ο βιαστικός κ. καθηγητής, ΔΕΝ μας κατονομάζει ευθέως το πολιτικό καύσιμο που θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί, για να ανεβάσει την επιτάχυνση και τις επιδόσεις του διαπραγματευτικού οχήματος. Κυρίως όμως δεν μας κατονομάζει τις υποχωρήσεις που κατά την άποψή του θα πρέπει να κάνει η Τουρκία και κυρίως τις κόκκινες γραμμές τις οποίες θα πρέπει πάση θυσία να τηρήσει η Ελλάδα, ούτως ώστε η επιτάχυνση των συζητήσεων να μην οδηγήσει σε ολοκληρωτική κατάρρευση την αναγκαία εφαρμογή των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου.

Έκτον: «Πλειάδα προκριματικών ζητημάτων» – διαπιστώνει ο κ. Ροζάκης – να είναι αυτά που συνιστούν το εμπόδιο στην επιτάχυνση των διαδικασιών και τα οποία κατά την άποψή του θα πρέπει να επιλυθούν. Φυσικά δεν μας διευκρινίζει ο κ. καθηγητής τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται την προκριματικότητα του εν ισχύ casus belli, την στρατηγική της Γαλάζιας πατρίδας, την αλυσίδα των Τουρκολιβυκών μνημονίων και την δημιουργία καινούριων τετελεσμένων στα οποία επιδίδεται σταθερά η ναζιάρα Τουρκία, η οποία ειρήσθω εν παρόδω, αμφισβητεί ανοικτά και το δικαίωμα της Ελλάδας να προχωρήσει σε έργα εκσυγχρονισμού των λιμανιών στα νησιά της Ελληνικής επικράτειας…

Έβδομον: Κατά την γνώμη του κ. Ροζάκη τέλος, εκφράζεται ικανοποίηση για το γεγονός ότι η διεισδυτική του ματιά διαπιστώνει πως «η Τουρκία τηρεί τους βασικούς όρους της Διακήρυξης των Αθηνών» (και ενδεχομένως να πρέπει να την ευχαριστήσουμε για την μεγαλοσύνη της), ενώ η συμβουλή του είναι να μην αναλώνεται πολιτικό κεφάλαιο «για την αντιμετώπιση τρεχόντων ζητημάτων» (τα οποία δεν κατονομάζονται), ενώ επίσης ΔΕΝ κατονομάζονται «θέματα που χρονολογούνται πενήντα χρόνια» (βλέπε Κυπριακό) και τα οποία υποθέτουμε ότι μας προτρέπει να μην ενδίδουμε σε μαξιμαλισμούς που τα ενσωματώνουν στην ατζέντα.

Όγδοον: Και βεβαίως ο ευρηματικός κ. Ροζάκης, έχοντας εξαντλήσει κάθε εύσχημο τρόπο για να θυμίσει στην Ελλάδα ότι οφείλει να αναζητήσει τα κατάλληλα «εργαλεία» (βλέπε υποχωρήσεις) που θα καλμάρουν το τουρκικό νάζι που βρίσκεται αυτήν την περίοδο και πάλι στα ντουζένια του, ανακαλύπτει διάφορα ευφάνταστα διαχειριστικά τρυκ, προκειμένου οι δυο χώρες να καταλήξουν σε συνυποσχετικό, ούτως ώστε να πιάσουμε κορόιδο εν πολλοίς την Τουρκία και να εγκαταλείψει τις γνωστές αντιρρήσεις της. Μας προτείνει δηλαδή ο κ. Ροζάκης, στο πλαίσιο αυτής της ευρηματικής έκρηξης ιδεών, «μια ταχεία μετάβαση από διαπραγματεύσεις επί της ουσίας, σε διαπραγματεύσεις για την σύνταξη συνυποσχετικού» (κατά την γνώμη του, το περιεχόμενο και η κατευθύνσεις του δεν αποτελούν ζητήματα ουσίας). Και φυσικά ο κ. Ροζάκης, στο πλαίσιο ενός σταθερά αντιφάσκοντος κειμένου του, προτείνει ως λύση, μια λύση που δεν είναι και τόσο λύση (σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενα του ιδίου) για την αντιμετώπιση του τουρκολιβυκού μνημονίου, ξεχνώντας;;; την αλυσίδα των πρωτοβουλιών τις οποίες αναλαμβάνει η Τουρκία ΚΑΙ για να ισχυροποιήσει το παράνομο καθεστώς αλλά ΚΑΙ για να μετατρέψει την Λιβύη σε de jure Τουρκική αποικία, ενσωματωένη στο νεο-οθωμανικό της όραμα.

Όλα τα παραπάνω βεβαίως, θα μπορούσαν να ήσαν αστεία και να συνιστούν ένα χαλαρό αφήγημα συντροφιάς στις παραλίες του Δεκαπενταύγουστου, εάν δεν συνιστούσαν μια εξαιρετικά προκλητική όσο και επικίνδυνη προσπάθεια αποπροσανατολισμού, της οποία δεν είναι τυχαία, ΟΥΤΕ το περιεχόμενο των ισχυρισμών, ΟΥΤΕ βεβαίως και ο χρόνος κατά τον οποίο εκδηλώνεται. Στο αφήγημα του κ. Ροζάκη…

Α. Η αλληλουχία των απαράδεκτων εθνικών υπαναχωρήσεων και συμβιβασμών, παρουσιάζεται ως μια συμπεριφορά πολιτικής ανωτερότητας εκ μέρους της Ελληνικής κυβέρνησης, η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ θα πρέπει να συνεχιστεί…

Β. Τα απαράδεκτα ψεύδη με τα οποία επιχειρεί η κυβέρνηση να συγκαλύψει τους ολέθριους χειρισμούς της αναφορικά με την διαχείριση της Τουρκικής προκλητικότητας, συγκαλύπτονται και αποσιωπούνται. Και φυσικά…

Γ. Στο αφήγημα του κ. Ροζάκη, δεν υπάρχει χώρος για μια ουσιαστική συζήτηση πάνω στα ζητήματα της ισχύος η οποία αποτελεί ικανή και αναγκαία συνθήκη για την αξιοπρεπή υπόσταση της χώρας στα σύνθετα περιβάλλοντα που διέπουν το Διεθνές Δίκαιο.

Εν κατακλείδι…

Ο κ. Ροζάκης εμφανίζεται ΚΑΙ αυτήν την φορά, όχι για να προσθέσει κάτι καινούριο και ουσιώδες, δίνοντας έτσι ώθηση σε μια Εξωτερική πολιτική που έχει βαλτώσει στα αδιέξοδα και στην απραξία μετατρεπόμενη σε φτηνό παρακολούθημα των νεοσουλτανικών πρωτοβουλιών που εν πολλοίς διαμορφώνουν το περιεχόμενο της διμερούς ατζέντας.

Ο κ. Ροζάκης εμφανίζεται για να προσδώσει κύρος σε αυτήν ακριβώς την πολιτική των υπαναχωρήσεων και της ατολμίας, επενδύοντας στην λογική της «τιμής των όπλων», μιας Ελλάδας που θα υπαναχωρεί διαχειριζόμενη με σχετική αξιοπρέπεια τις αδυναμίες της και όχι στην ανάγκη ανάληψης ουσιαστικών πρωτοβουλιών στην κατεύθυνση των ανατροπών που θα αναδεικνύουν μια ισχυρή Ελλάδα, αποφασισμένη να υπερασπίζεται την κυριαρχία της και τα δικαιώματά της.