του Παντελή Σαββίδη
Ο κ. Θεόδωρος Καρυώτης είναι μια αξιόλογη προσωπικότητα ο οποίος συνέβαλε τα μέγιστα στη συνειδητοποίηση απο πλευράς ελληνικής κοινωνίας αλλά και πολιτικού προσωπικού της έννοιας και της σημασίας της ΑΟΖ.
Ήταν, μάλιστα, μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στη Διάσκεψη του Montego Bay απο την οποία προέκυψε το νέο Δίκαιο της Θάλασσας. Θεωρεί-και δικαίως- την υπόθεση ΑΟΖ κάτι σαν παιδί του. Εξου και ο τίτλος που του αποδόθηκε “ο πατέρας της ΑΟΖ”.
Καθημερινά στέλνει ένα newsletter στους αποδέκτες μιας mailing list που διατηρεί, στην οποία περιλαμβάνει και εμένα.
Καθώς, λοιπόν, άνοιξα σήμερα τα mails μου είδα το δικό του με την εξής σημείωση με αφορμή ένα σχόλιο το οποίο έκανα χθες.
Γράφει ο κ. Καρυώτης:
“Αναθεωρούν την εξωτερική πολιτική της μεταπολίτευσης – slpress.gr
Μια πολύ λανθασμένη ανάλυση:
“Με δύο λόγια για οριοθέτηση ΑΟΖ απαιτείται διαπραγμάτευση. Η διαπραγμάτευση προϋποθέτει υποχωρήσεις οι οποίες αν δεν γίνουν δεν θα αξιοποιηθούν τα κοιτάσματα.”
Η σημερινή θέση της Ελλάδας είναι εντελώς ξεκάθαρη. Καμία διαπραγμάτευση για ΑΟΖ”.
Μου δίνει την αφορμή ο κ. Καρυώτης να διευκρινήσω ορισμένα πράγματα διότι γράφω προσεκτικά σε όσα αναφέρομαι. Προ παντός, μου δίνει τη δυνατότητα να παραθέσω ορισμένες παραγράφους απο το βιβλίο του Ευάγγελου Βενιζέλου: “Οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών και ελληνοτουρκικές σχέσεις” στο οποιο βάσισα σημαντικό μέρος των αντιλήψεων που διαμόρφωσα και για τη νομική φύση του θέματος και για την πρόσληψή του σήμερα απο την πολιτική ηγεσία.
Σε αντίθεση με την πλειοψηφία της κοινής γνώμης υπολήπτομαι και τη νομκκή συγκρότηση και τον πολιτικό ρεαλισμό του κ. Βενιζέλου. Μπορεί να διαφωνώ με ορισμένες πλευρές της πολιτικής του αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση.
Η επιγραμματική απάντηση στον κ Καρυώτη πριν παραθέσω τα αποσπάσματα απο το βιβλίο του κ. Βενιζέλου τα οποία ενισχύουν τις διαπιστώσεις μου.
1.- Αν ο κ. Καρυώτης εντοπίζει το λάθος μου στο:” Η διαπραγμάτευση προϋποθέτει υποχωρήσεις οι οποίες αν δεν γίνουν δεν θα αξιοποιηθούν τα κοιτάσματα”, η εύλογη απορία μου είναι: γνωρίζει ο κ. Καρυώτης διαπραγμάτευση στην οποία να μην υποχώρησαν απο τις διακηρυγμένες θέσεις τους τα μέρη ώτε να καταλήξουν σε συμφωνία; Οι τρείς συμφωνίες που έκανε η Ελλάδα για θαλάσσιες ζώνες (Ιταλία, Αίγυπτος, Αλβανία, με την τελευταία να εκκρεμεί) έγιναν χωρίς υτποχωρήσεις και, μάλιστα, ανησυχητικά βαριές; Σε περίπτωση προσφυγής σε διαιτητικό όργανο ή δικαστήριο υπάρχει περίπτωση πλήρους δικαίωσης ενός εκ των μερών; Αλλά και οι παράγραφοι απο το βιβλίο του κ. Βενιζέλου που παραθέτω, απαντούν στην ένσταση αυτή.
2.-Αν το λάθος εντοπίζεται απο τον κ. Καρυώτη στο ότι η Ελλάδα δεν διαπραγατεύεται για ΑΟΖ τότε το ερώτημα είναι τι συζητά στις μακρόχρονες συνομιλίες;
3.-Αλλά η σχετική αναφορά μου έγινε για να δείξει την αναθεώρηση της λογικής της εξωτερικής πολιτικής της μεταπολίτευσης. Απο την κυριαρχία της πολιτικής στην κυριαρχία της οικονομίας.
Διαβάστε, τώρα, πως προσεγγίζεται το θέμα απο τον κ. Βενιζέλο σε νομκή βάση που έχει πολιτικές προεκτάσεις. Και κρίνετε μόνοι σας:
Βενιζέλος: οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών και ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Η επίμονη αναφορά στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου ως της μόνης νομικής διαφοράς μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας που αναγνωρίζει κατά το διεθνές δίκαιο η ελληνική δημοκρατία έγινε σταδιακά και με μεγάλη καθυστέρηση μόλις το 2013 πληρέστερη και ακριβέστερη.
Η Ελλάδα αναγνωρίζει ως μόνη νομική διαφορά μεταξύ των δύο χωρών την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Άλλωστε η ισχύουσα Διεθνής Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας που απηχεί διεθνές εθιμικό δίκαιο κωδικοποιεί γενικώς παραδεδεγμένους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου και εισάγει την έννοια της ΑΟΖ, συνήφθη μεταγενέστερα, το 1982 και τέθηκε σε ισχύ το 1994.
Η οριοθέτηση όμως της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ έχει το πλεονέκτημα να είναι θεσμοθετημένη και επιβεβλημένη κατά το Διεθνές Δίκαιο (άρθρα 74 και 83 ΔΣΔΘ) διαδικασία που περιλαμβάνει διαβουλεύσεις, διαπραγματεύσεις, συμφωνία μεταξύ των κρατών που έχουν αντικείμενες ή παρακείμενες ακτές και των οποίων οι δυνητικές ζώνες δικαιοδοσίας επικαλύπτονται ή, σε περίπτωση αδυναμίας να υπάρξει συμφωνία επί της ουσίας, προσφυγή στις διαδικασίες που προβλέπει η ΔΣΔΘ και τελικά «δικονομική» συμφωνία για την από κοινού προσφυγή σε διεθνή δικαστική ή διαιτητική διαδικασία.
Άλλωστε η χώρα μας δεν έχει εκκρεμότητα ως προς την οριοθέτηση μόνο με την Τουρκία αλλά και με άλλες χώρες στη Μεσόγειο.
Η ανάληψη διπλωματικών πρωτοβουλιών ως προς τον οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ είναι, συνεπώς, υποχρέωση που απορρέει από το Διεθνές Δίκαιο.
…Πτυχές του ζητήματος της οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών που τους τελευταίους μήνες κυριαρχούν στο δημόσιο διάλογο, ο οποίος διεξάγεται ευκαίρως – ακαίρως, είχαν τεθεί εγκαίρως, εδώ και χρόνια, αλλά δεν είχαν βρει την προσοχή που αναλογεί στην κρισιμότητα τους.
Δύο παράγοντες συνέτειναν σε αυτό.
Πρώτον η επί δεκαετίες κυρίαρχη αντίληψη ότι ο χρόνος λειτουργεί υπέρ των θέσεων μας, άρα δεν ενοχλεί η αναμονή, η αναβολή ή η αδράνεια.
Δεύτερον η εμμονή στο στενό γεωγραφικό ορίζοντα του Αιγαίου και η υποτίμηση του ευρύτερου ορίζοντα της Ανατολικής Μεσογείου, στην οποία βρίσκεται γεωγραφικά σημαντικό τμήμα της ελληνικής επικράτειας και μεγάλο μέρος των υπό οριοθέτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας.
…Οι θαλάσσιες ζώνες της Υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ που από πλευράς έκτασης συμπίπτουν σε θάλασσες όπως η Μεσόγειος, είναι ζώνες στις οποίες το παράκτιο κράτος ασκεί συγκεκριμένα κυριαρχικά δικαιώματα και δικαιοδοσίες που ορίζονται από το Διεθνές Δίκαιο και όχι εθνική κυριαρχία.
…Η υφέρπουσα σύγκρουση μεταξύ “οπαδών ” της υφαλοκρηπίδας και ” οπαδών ” της ΑΟΖ είναι προϊόν άγνοιας ή παρεξήγησης.
Δεν είναι τυχαίο που η Διεθνής Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας παρότι εισάγει την έννοια της ΑΟΖ, διατηρεί την έννοια της υφαλοκρηπίδας.
Το βασικό πλεονέκτημα της υφαλοκρηπίδας, που αφορά σε γενικές γραμμές τον θαλάσσιο βυθό και το υπέδαφος, άρα τα ορυκτά καύσιμα που μπορεί να εμπεριέχονται, είναι το γεγονός ότι αυτή υπάρχει ως ζώνη άσκησης κυριαρχικών δικαιωμάτων αυτοδικαίως και εξ υπαρχής.
Δεν απαιτείται ανακήρυξη και μονομερής πράξη του παράκτιου κράτους σύμφωνα με το εσωτερικό του δίκαιο.
Απαιτείται όμως οριοθέτηση.
Από την άλλη πλευρά η ΑΟΖ έχει δύο βασικά πλεονεκτήματα.
Πρώτον, την επέκταση των κυριαρχικών δικαιωμάτων στη θαλάσσια στήλη πάνω από το βυθό, στα αλιεύματα, στην ωστική δύναμη των κυμάτων, στην επιφάνεια των υδάτων και σε ό,τι αυτό συνεπάγεται από πλευράς Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας.
Δεύτερον, το γεγονός ότι πρόκειται για μια αμιγώς νομική έννοια που αποκλείει σκόπιμες συγχύσεις μεταξύ της νομικής και της γεωλογικής έννοιας της υφαλοκρηπίδας.
Σκόπιμες συγχύσεις πάνω στις οποίες επιχειρήθηκε να θεμελιωθεί το απολύτως ξεπερασμένο, βάση της νεότερης νομολογίας, επιχείρημα ότι ορισμένα ελληνικά νησιά επικάθονται στη (γεωλογική) υφαλοκρηπίδα της τουρκικής ηπειρωτικής ακτής.
Από την άλλη πλευρά η ΑΟΖ, σε αντίθεση με την υφαλοκρηπίδα, πρέπει να οριοθετηθεί με τα γειτονικά (αντικείμενα και παρακείμενα) κράτη.
Στη διεθνή πρακτική η ανακήρυξη της ΑΟΖ μπορεί να έπεται της οριοθέτησης και να είναι τμηματική, να αφορά δηλαδή την οριοθετούμενη κάθε φορά περιοχή.
Κοινό, συνεπώς, στοιχείο των δύο αυτών θαλασσίων ζωνών είναι ότι τα επί αυτών κυριαρχικά δικαιώματα του παράκτιου κράτους ασκούνται σε όλη τους την προβλεπόμενη από το Διεθνές Δίκαιο έκταση και ένταση μόνο μετά την οριοθέτησή τους μεταξύ των γειτονικών κρατών με αντικείμενες ή παρακείμενες ακτές.
Χωρίς οριοθέτηση που προϋποθέτει σύναψη διεθνούς συμφωνίας ή διεθνή δικαστική ή διαιτητική απόφαση, ούτε η ανακήρυξη της ΑΟΖ, ούτε τα ipso facto και ab initio υφιστάμενα κυριαρχικά δικαιώματα επί της υφαλοκρηπίδας αρκούν.
Ο καθορισμός, με εσωτερική νομοθετική πράξη, των απώτερων ορίων της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ με βάση τους κανόνες της ίσης απόστασης / μέσης γραμμής και της πλήρους επήρειας όλων των νησιών, όπως αυτά ορίζονται κατά την ΔΣΔΘ είναι σημαντική πρωτοβουλία που αναλήφθηκε από την Ελλάδα με το νόμο 4001/2011 ο οποίος και γνωστοποιήθηκε στον ΟΗΕ.
Τόσο, όμως, ο νομοθετικός καθορισμός των λεγόμενων απώτερων ορίων όσο και η κατάθεση στον ΟΗΕ των σχετικών χαρτών ή γεωγραφικών συντεταγμένων, δεν συνιστά οριοθέτηση με την έννοια που έχει ο όρος αυτός στην ΔΣΔΘ .
Η οριοθέτηση με τα αντικείμενα ή παρακείμενα κράτη εκκρεμεί έως ότου υπάρξει σχετική διεθνής συμφωνία η σχετική δικαστική ή διαιτητική απόφαση οριοθέτησης, όπως ειδικότερα προβλέπει η ΔΣΔΘ.
Ο καθορισμός πεδίων (τεμαχίων, οικοπέδων, blogs) έρευνας και εκμετάλλευσης εντός των νομοθετικά καθορισμένων απώτερων ορίων, με βάση τους κανόνες της ίσης απόστασης / μέσης γραμμής και της πλήρους επήρειας όλων των νησιών που μπορούν να υποστηρίξουν αυτόνομη ανθρώπινη διαβίωση ή οικονομική δραστηριότητα, είναι πρακτική διευθέτηση που γίνεται καλή τη πίστη, δεν πρέπει να παρεμποδίζει την τελική οριοθέτηση υπό την προϋπόθεση του σεβασμού των προβλέψεων της ΔΣΔΘ ως προς την τελική οριοθέτηση.
…Κάθε προσφυγή σε δικαιοδοτική (δικαστική ή διαιτητική) κρίση εμπεριέχει πάντως ένα στοιχείο αβεβαιότητας ως προς την έκβαση, η οριοθέτηση, όμως, είναι αναγκαία προϋπόθεση για την άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων επί των ζωνών της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ.
Αλλιώς οριστική και πλήρης άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων παραμένει στις σφαίρα της προσδοκίας ή της ρητορείας με τον χρόνο να περνάει.
Φυσικά και κάθε διαπραγμάτευση περιέχει αμοιβαίες υποχωρήσεις, το έυρος των οποίων εξαρτάται από το περιβάλλον στο οποίο γίνεται η εκάστοτε διαπραγμάτευση.
Από την οπτική ενός των συμβαλλομένων μερών, οι παραχωρήσεις στις διαπραγματεύσεις για ένα στοιχείο γίνονται:
1. για να αποτραπεί μια αρνητική εξέλιξη σε στοιχείο ανώτερο του διαπραγματευόμενου στοιχείου (π.χ. παραχωρώ τμήμα της κρατικής κυριαρχίας για να αποφύγω την οικονομική κατάρρευση),
2. για να επιτευχθεί μια θετική εξέλιξη σε στοιχείο ανώτερο του διαπραγματευόμενου στοιχείου (π.χ. δέχομαι να καταβάλλω ένα χρηματικό ποσό στον αντίπαλο, επειδή σε περίοδο ειρήνης θεωρώ ότι η οικονομική μου εξέλιξη θα καλύψει αυτό το ποσό και θα μου επιτρέψει να αποκτήσω ένα στρατηγικό πλεονέκτημα στο μέλλον),
προϋπόθεση συνεπώς για μια συνετή υποχώρηση σε μια διαπραγμάτευση είναι να διαθέτω ως συμβαλλόμενο μέρος μια ορθή αντίληψη για τις δυνατότητες τις οποίες (δεν) έχω για να συνεχίσω μια αντιπαράθεση όπως και επίσης μια υγιείς διάρθρωση προτεραιοτήτων όσον αφορά τα υπό διαπραγμάτευση αλλά και πέρα αυτής σημαντικά στοιχεία.
Ρήσεις όπως “είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε δίπλα δίπλα” και “κάθε διαπραγμάτευση περιέχει υποχωρήσεις” από την μία αλλά και “δεν διεκδικούμε τίποτα αλλά και δεν διαπραγματευόμαστε τίποτα” από την άλλη, δεν αποτελούν σοβαρές στρατηγικές.
Ειδικά στο θέμα της πρόσβασης στον ορυκτό πλούτο του Αιγαίου και της ανατολικής Μεσογείου, το θέμα από ελληνικής πλευράς δεν είναι μόνο νομικό αλλά πρωτίστως πολιτικό και βασικά θέμα επιβίωσης για την χώρα μας. Η σημερινή τουρκία θα διαθέσει τον πλούτο αυτόν για να γίνει ισχυρότερη και να μπορέσει στο μέλλον να απαιτήσει ακόμη περισσότερα.
Τα έχω λίγο θολά στο μυαλό μου. Θεωρώ όμως ότι με λίγη αξιοπρέπεια και σταθερότητα απόψεων, θα είχαμε καταφέρει κάποια πράγματα.
Το βασικό πιστεύω είναι ο φόβος. Ο φόβος σε κάποιες περιπτώσεις βοηθά, αλλά σε κάποιες άλλες κοιτάς μόνο την τρύπα μπροστά σου και όχι την διαδρομή που θα σε βγάλει από το αδιέξοδο.
Η Τουρκία, με πολιτικές πρωτόγνωρες σε μας, αποτελεί δύναμη. Υπολογίσιμη για εταίρους και μη. Μια αυτοκρατορία που από τα χρόνια της αναγέννησης, συνδιαλεγόταν με τις υπόλοιπες αυτοκρατορίες του δυτικού κόσμου. Άρα οι σχέσεις βαθιές, οι φάτσες ίδιες, αυτοκράτορες… η συνδιαλλαγή έχει την ίδια γλώσσα.
Ο μέγας Αλέξανδρος, που επικαλούμαστε συνεχώς, δεν έφτιαξε αυτοκρατορία. Πήγε, είδε και απήλθε. Διέσπειρε ένα ελληνικό πνεύμα, πήρε παραδόσεις και άφησε τους λαούς που κατέκτησε να πορεύονται. Και άνοιξε τους δρόμους της κατάκτησης τους από τους δυτικούς.
Χρειάζονται κι αυτοί. Έχω όμως μια υποψία. Εμποτισμένος με το ελληνικό πνεύμα και την vagabond φύση, δεν έχτισε αυτοκρατορία. Οι πρώτοι ήταν οι Ρωμαίοι για μας. Όλοι μα όλοι οι υπόλοιποι λαοί, από Πέρσες, Αιγύπτιους, κινέζους, Μογγόλους και ως ουκ εστι, στηρίχθηκαν στου ενός ανδρός αρχή. Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, Γερμανοί και Σουηδοί, Κινέζοι και Ιάπωνες Μογγόλοι και Αφρικανοί.
Εξ αυτού, με την αίσθηση της μοναδικότητας που έχουμε (ίσως μόνο οι Ινδιάνοι της Αμερικής να προσομοίαζαν, η μεγαλύτερη γενοκτονία της ανθρωπότητας) αλλά και της μειωμένης ή εξαρθρωμένης αντίληψης της πραγματικότητας, να φτάσαμε σε αυτά τα σημεία. Δεν αγνοώ τον φόβο, τον έχω έτσι κι αλλιώς μέσα μου, δεν αντιπαρέρχομαι τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων, ΟΜΩΣ, δεν μπορώ να υποταχθώ και δεν μπορώ να αγνοήσω, με αρνητικό τρόπο το λέω, τα κελεύσματα της πολιτικής μας ηγεσίας. ΠΑΡΑΔΟΣΟΥ. Ε!!! ΟΧΙ ΡΕ ΦΙΛΕ….
Μου έβαλες μνημόνια, με σκότωσες στη Μανδρα στο μάτι στα τεμπη, με σκότωσες στις πλημμύρες και τις φωτιές, (δεν τα ξεχνάμε κι αυτά). Την Εύβοια την σκοτώνεις κάθε χρόνο τα τελευταία τουλάχιστον 5 , για να βάλεις φωτοβολταϊκά. Απομειώνεις το στρατό, αφήνεις τα νησιά χωρίς άμυνα, η υγιεια, η παιδεία, η δικαιοσύνη γίνονται έρμαια των λύκων.
Μια ευτυχής κοινωνία…
Εντάξει… αντιλαμβάνομαι ότι όλος ο κόσμος έγινε σούπα. Αλλά μη δικαιολογούμε τα αδικαιολόγητα. Γιατί τους αφήνουμε να μας κάνουν ότι θέλουνε;;; Γιατί τον 21ο αιώνα δεν μπορούμε ως λαοί να σταματήσουμε αυτό που αποφάσισαν;;;
“η εύλογη απορία μου είναι: γνωρίζει ο κ. Καρυώτης διαπραγμάτευση στην οποία να μην υποχώρησαν απο τις διακηρυγμένες θέσεις τους τα μέρη ώτε να καταλήξουν σε συμφωνία;”
Aσφαλώς θα γνωρίζει, αφού οι υποχωρήσεις δεν συνεπάγονται παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας. H Κύπρος, για παράδειγμα, τι υποχωρήσεις έκαμε;
Στην Αίγυπτο, πρωτίστως, και στην Ιταλία, δευτερευόντως, κάναμε υποχωρήσεις εις βάρος μας(*), επειδή τρέχαμε να κάνομε “οριοθετήσεις” (ο Θεός να τις κάμει) υπό την πίεση τού “τουρκολιβυκού” μνημονίου, το οποίο όμως δεν καταγγείλαμε στον ΟΗΕ με τον προβλεπόμενο τρόπο.
Ο καθηγητής (ρωτήστε τον, αν αμφιβάλλετε) έχει διευκρινίσει σε άλλα άρθρα του, ότι αυτές οι οριοθετήσεις-τσόντα, πριν την (ανα)κήρυξη ΑΟΖ, δεν είναι σύννομες με το ΔΔΘ, Montego Bay, 1992. Eίμαστε το μόνο παραθαλάσσιο κράτος στον κόσμο, το οποίο δεν έχει ακόμη (ανα)κηρύξει ΑΟΖ.
(*)Ανάλυση της Συμφωνίας Ελλάδας- Ιταλίας
Ανάλυση της Συμφωνίας Ελλάδας- Αιγύπτου
Δεν μιλάμε για παραχώρηση εθνικής κριαρχίας. Αλλά υποχώρηση απο δικαιώματα.
Η οποία υποχώρηση από δικαιώματα ποιας μορφής θα είναι; Όπως αυτής κατά την οριοθέτηση-μαϊμού με Ιταλία και Αίγυπτο;
Κύριε Επισκέπτα, δεν προτείνουμε ΕΜΕΙΣ υποχωρήσεις. Εμείς τα θέλουμε όλα. Και πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη. Εκείνο που σχολιάζουμε είναι η σημερινή πρακτική. Υπάρχει περίπτωση να πας σε διαπραγματευση ή δικαστήριο ή δικαιοδοτικό όργανο και να πάρεις όλα όσα διεκδικείς; Αυτό είναι το ερώτημά μας. Στο ερώτημα σταματάμε.
Λοιπόν, να ξεκαθαρίσομε το πράγμα:
α) Εθνική κυριαρχία, δηλαδή σύνορα τής χώρας, τα οποία “χαρίζομε” από φόβο, είναι π.χ. τα +6 νμ θαλασσίου και τα +2 νμ εναερίου χώρου. Φοβούμαι μην τελικά χαρίσομε κι άλλα (π.χ. Στρογγύλη).
β) Η ΑΟΖ είναι, όπως σωστά γράφετε, δικαίωμα (αποκλειστικής εκμεταλλεύσεως τού συγκεκριμένου θαλασσσίου χώρου).
Στο ερώτημα τώρα: Ναι, κατ’ εμέ υπάρχει, αν αυτό που διεκδικείς είναι σύμφωνο με τον ισχύον από το 1982 ΔΔΘ. Αυτό ακριβώς επισημαίνω με την αναφορά μου στις οριοθετήσεις-μαϊμού με Ιταλία και Αίγυπτο. Δεχτήκαμε μειωμένη επήρεια νησιών, ακόμη και τής Κρήτης, τού πέμπτου σε μέγεθος νησιού τής Μεσογείου, διότι ήμασταν πιεσμένοι και μάς εκμεταλλεύτηκαν και οι διαπραγματευτές μας για τα μπάζα. Το θέμα είναι “όλα όσα διεκδικείς” να μην υπερβαίνουν αυτά που δικαιούσαι από το ΔΔΘ.
Για προπαγανδιστής της δεκετίας του 60 καλός είσαι.
Αν με τις γραπτές ιστορικές αναδρομές και αναμνήσεις γίνεσαι προπαγανδιστής , αποδέχομαι τον χαρακτηρισμό και σας ευχαριστώ. Πάντως εγώ αισθάνομαι πως καθημερινώς αναδιφώ την μη αναγραφείσα ,αλλά υπαρκτή Ιστορία , με εύλογα σχόλια και για τα οποία διαβάζω ”τα εξ αμάξης” σε σχόλια άλλων ,που δεν θέλουν την ελευθερία της έκφρασης .
Εσείς μου την επιτρέπετε και γιαυτό και αύθις σας ευχαριστώ.
Παίρνω ἀφορμή ἀπό τό σχόλιο τοῦ Suspicious συμφωνώντας μέ τήν ἀντίδρασή του.
Μοναδικότητα ἔχει ὁ κάθε λαός. ῾Ο δικός μας λαός ἔχει δημιουργήσει ἕναν πολιτισμό μοναδικό ὡς κύριο χαρακτηριστικό του.
Στό βιβλίο «Η θεωρία του χάους στην ανθρώπινη ιστορία» του Γεωργίου Φρούντζου, ἀναφέρεται κάτι πού εἶναι μέν γνωστό δέν ἔχει μελετηθεῖ ὅμως ἀρκετά.
«Υπάρχει μία σύνδεση ανάμεσα στην Θεωρία των Συστημάτων και την Αρχαία Ελλάδα. Η πόλη-κράτος είναι ένα σύστημα, ένα κοινωνικό fractal. Ένα σύστημα που εμφανίζει ιεραρχία σε όλες του τις εκδοχές όπως και στη Συστημική Θεωρία περιγράφεται.» Εἶναι γνωστό πῶς ἱδρύονταν οἱ ῾Ελληνικές πόλεις στήν ἀρχαιότητα. Κοινά στοιχεῖα, θεοί, ἱερά, γλώσσα, συνδεδεμένα πάντα μεταξύ τους, γεωμετρημένα μεταξύ τους ἱερά, ὑψηλοί συμβολισμοί, ἐπιστημονικά ἀποδεδειγμένα καί ὄχι φανταστικά. Συνέχεια καί οἱ πόλεις τοῦ Μεγάλου ᾿Αλεξάνδρου γνωστές κι αὐτές. Ἄργησε νά γίνει συνείδηση στήν ἐποχή μας ἡ συνέχεια τῆς ἱστορίας μας καί αὐτή πολεμιέται. Κάποιοι μπορεῖ νά τό θεωροῦν ρατσισμό, ἐθνικισμό τήν ὑπεράσπιση τοῦ ῾Ελληνισμοῦ ἤ κάτι ἄνευ ἀξίας πλέον. ᾿Αλλά εἶναι τόσο ἀληθινό ὅσο καί τό νά κόβεις ἕνα μαρούλι ἀπό συγκεκριμένη ρίζα καί ὄχι ἄλλη. Κόβοντας πρόσωπα ἤ σελίδες τῆς ἱστορίας μας, ἀλλοιώνεται ὁ ῾Ελληνισμός. Δέν εἶναι μόνο οἱ πόλεις-fractals, τά κοινωνικά συστήματα δηλαδή, εἶναι καί τά ἱερά, ἡ θεολογία, γιά τά πνευματικά επίπεδα, σέ ἀλληλεπίδραση μέ τά κοινωνικά συστήματα καί πού ἀφοροῦν τόν ἄνθρωπο. ᾿Αγνοώντας τήν δομή τοῦ ῾Ελληνικοῦ πολιτισμοῦ καί ἱστορίας, δέν γίνεται νά ἀσκηθεῖ πολιτική πού νά τόν ἐκφράζει.
Κι ἐπειδή ἕνας λαός ἀδύναμος, κομμένος ἀπό τίς ρίζες του, μέ ἀπαξιωμένες τίς ἀξίες του, παραπληροφορημένος, δέν μπορεῖ νά πολεμήσει, μόνο ἡ ποίηση μπορεῖ νά τόν ἐκφράσει
“Θεωρώ την ποίησή μου πηγή αθωότητας, γεμάτης επαναστατικές δυνάμεις
Αποστολή μου είναι να κατευθύνω τις δυνάμεις αυτές κατεναντίον ενός κόσμου,
που δεν μπορεί να αποδεχτεί η συνείδησή μου,
έτσι ακριβώς, ώστε μέσω διαδοχικών μεταμορφώσεων
να φέρω τον κόσμο αυτόν σε αρμονία με τα όνειρά μου.
Αναφέρομαι εδώ σ’ ένα σύγχρονο είδος μαγείας,ο μηχανισμός της οποίας
οδηγεί στην αποκάλυψη της αληθινής πραγματικότητας(…).
Ελπίζοντας στην επίτευξη μιας απελευθέρωσης απ’ όλα τα δεσμά
και μιας δικαιοσύνης που θα ταυτιζόταν με το απόλυτο φως, είμαι
ένας ειδωλολάτρης που, αθέλητα,καταλήγει στη χριστιανική αγιότητα”. Ο. Ε.
Καλό θα ήταν τα σχόλια να είναι σχετικά με το άρθρο, ώστε να αποφεύγεται το μπάχαλο.
Τό μπάχαλο συμβαίνει ἀπό πολύ παλιά. ᾿΄Αν διαβάζεται λανθασμένα ὁ ῾Ελληνικός πολιτισμός καί ἡ ἱστορία μας, δέν ὑπάρχει συνέχεια.
Χαρακτηριστικό ἀπόφθεγμα τοῦ ᾿Ελύτη: «Το κατά λάθος λάθος μπορεί να σε οδηγήσει και σε άλλα επόμενα,δεν σε επαναφέρει όμως στο σωστό ποτέ.».
Πόσο Ελύτη έχει άραγε διαβάσει ο Καρυώτης;
Τόν Ἐθνικό μας ποιητή τοῦ Αἰγαίου; Δέν γνωρίζω.