της Ουρανίας Μπάγγου, Ιατρού
Βλέπουμε καθημερινά να αυξάνονται τα φαινόμενα βίας μεταξύ των μαθητών και οι επιθέσεις από τους μαθητές προς τους δασκάλους τους. Και προκύπτουν τα εξής ερωτήματα, που είναι, νομίζω, τροφή για σκέψη:
-Τα παιδιά αυτά συμπεριφέρονται έτσι επειδή γεύονται την πρωτόγονη ικανοποίηση που προσφέρει η επιβολή και η βία πρώτα μέσα στο σπίτι τους, η γοητεία του κακού και της αλητείας; Η μήπως είναι η επίδειξη μαγκιάς που δεν σταματάει πουθενά;
-Έχουν γονείς αδιάφορους, που διαθέτουν μόνο ένα πασάλειμμα μόρφωσης το οποίο τους επιτρέπει να ζουν χωρίς ηθικές αρχές, χωρίς όρια, ώστε να απαιτούν και να παίρνουν από την κοινωνία ό,τι θέλουν και με την χρήση βίας και το μεταβιβάζουν και στα παιδιά τους;
-Είναι ο δικαιωματισμός στην Ελληνική κοινωνία, που εγκαθιδρύθηκε στα κεφάλια μας από την μεταπολίτευση και δώθε, με αποτέλεσμα να τα απαιτούμε όλα από τους άλλους- και ιδίως από το κράτος- χωρίς μόχθο, χωρίς ευθύνες;
-Έχει μερίδιο ευθύνης η υπερπροβολή βίαιων πράξεων και ο εύκολος πλουτισμός από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και από το διαδίκτυο, όπου η μετριότητα επιβάλλεται και η αριστεία εξορίζεται;
-Γιατί να είναι απαραίτητο παιδιά που δεν τους αρέσουν τα γράμματα να φοιτούν στο γυμνάσιο ή στο λύκειο, μήπως είναι καλύτερα για όλους να ασχολούνται με μία τέχνη ή με μια ήπια κοινωφελή εργασία στις οποίες θα μπορούσαν να διοχετεύσουν την ζωτικότητά τους και να αναδειχθούν;
-Γιατί τα κοριτσάκια να πηγαίνουν στο σχολείο ημίγυμνα;
-Είναι πιθανόν αρκετοί γονείς να φοβούνται μήπως τα παιδιά τους γίνουν μαλθακά, μέσα σε μια άγρια κοινωνία, και τα ενθαρρύνουν να λύνουν τα προβλήματά τους με τη βία και να δέρνουν πριν τους δείρουν;
-Και οι καθηγητές πού βρίσκονται μέσα σε αυτό το νεφελώδες τοπίο, τι κάνουν, είναι μάλλον αμήχανοι και φοβισμένοι; Δεν έχουν εργαλεία για να διορθωθεί η κατάσταση;
Τελικά όμως σημαντικοί άνθρωποι, που πηγαίνουν την κοινωνία μπροστά, είναι αυτοί που παραμένουν ικανοί ακόμα κι όταν τους αφαιρέσεις κάθε υλικό αγαθό, σπίτια αυτοκίνητα, χρήματα. Αυτοί που έχουν αξία οι ίδιοι.
Εκείνοι δηλαδή που μπορούν να ζήσουν τίμια τον εαυτό τους και τις οικογένειές τους, ακόμα κι αν τα χάσουν όλα.
Ξεχωρίζουν επειδή “είναι”, όχι επειδή “έχουν”.
Και μπορούν να εξελιχθούν σε αξιόλογους γονείς, εργάτες, γεωργούς, επιστήμονες, επαγγελματίες και δεν χρειάζεται να τους συνδράμει καμία βία. Τέτοιες αξίες φαίνεται ότι δεν τις διδάσκουμε σήμερα ούτε στην οικογένεια, ούτε στο σχολείο. Και ούτε ανάλογα παραδείγματα τους δίνουμε.
Η εξέλιξη όμως των παιδιών και η δημιουργικότητα από μέρους τους απαιτούν ήρεμο περιβάλλον, αγάπη και οριοθέτηση.
Δεν γράφει ως γιατρός το εκλεκτό άρθρο της η κυρία Μπάγγου ,αλλά κυρίως ως μητέρα που μεγάλωσε παιδιά και ως δασκάλα του παλαιού καιρού-που θα μπορούσε να ήταν-τότε που οι δάσκαλοι και οι καθηγητές των Γυμνασίων πρωτοστατούσαν στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών των φτωχών (τα περισσότερα τότε ήταν φτωχά) και των ορφανών(ήταν αρκετά λόγω των πολέμων της 10ετίας 1940) στις αλησμόνητες 10ετίες 1950 ,1960 και 1970 .
Δεν θα επιμείνουμε στην ομοιόμορφη εμφάνιση των θηλέων με την αξέχαστη γυμνασιακή ποδιά (και της Βουγιουκλάκη στο γνωστό κινηματογραφικό έργο ), ούτε στα γυμνασιακά πηλίκια με την κουκουβάγια των αρρένων ,αλλά στην λαχτάρα των δασκάλων και των καθηγητών να μάθουν γράμματα ,πατριωτισμό και και ήθος στην νεολαία εκείνη , η οποία νεολαία – με διπλές εξετάσεις ανά έτος και με μεταξεταστέους κάθε χρόνο – δημιούργησε σοβαρά προβλήματα στην 7ετή δικτατορία (όπως και η νεολαία του Μεταξά στην τριπλή Κατοχή του 1941-44) ,αλλά και γέμισε όλο τον κόσμο με καθηγητές Πανεπιστημίου .
Μετά έγινε αυτό που αναφέρει η κυρία Μπάγγου και που είναι η αρχική αιτία του προβλήματος της βίας (κλωτσάει το γαϊδούρι όταν το παραφορτώσεις) .Γράφει η αρθρογράφος.
”Γιατί είναι απαραίτητο παιδιά που δεν τους αρέσουν τα γράμματα να φοιτούν στο γυμνάσιο ή το λύκειο (και χωρίς εισαγωγικές εξετάσεις προσθέτω);;;.
Μήπως είναι καλύτερα για όλους μας να ασχολούνται με μια τέχνη ή με ήπια κοινωφελή εργασία στις οποίες θα μπορούσαν να διοχετεύσουν την ζωτικότητά τους και να αναδειχθούν;;; ”.
Ξεχάσαμε φαίνεται όλοι το Πασοκικό σύνθημα ”όλοι έχουν δικαίωμα στη γνώση” είτε μπορούν είτε δεν μπορούν να την προσλάβουν και είτε θέλουν είτε δεν θέλουν, γιαυτό και κατήργησε τις εισαγωγικές εξετάσεις στα Λύκεια και έστειλε στα Μουσεία τις μαθητικές ποδιές και έκτοτε οι όμορφες και καλοθρεμμένες μαθήτριες του Γυμνασίου και Λυκείου έγιναν μοντέλα ή μιμούνται τα μοντέλα , με επιτυχίες στις σπουδές τις περισσότερες από Σχολεία της Ιδιωτικής εκπαίδευσης , ή των ιδαιτέρων επί πληρωμή μαθημάτων .
Επιστροφή στα παλαιά σημαίνει ”κήρυξη πολέμου” από όλους -μαθητές δασκάλους ,καθηγητές αλλά και γονείς με ”μπροστάρηδες ” τους φοιτητές (δυστυχώς και τους πανεπιστημιακούς)και προ αυτών τους Αρχηγούς των ”προοδευτικών” κομμάτων-.
Ήταν πολλά τα χρόνια της ανατροπής των πάντων και των πασών , που δεν έγινε τυχαία ,γιατί στις 10ετίες μετά το 1980 και μέχρι τώρα έχουμε 15 ηλικίες (κάπου ενάμιση εκατομμύριο παιδιά ) ,τα οποια σπουδάζουν-μερικά και ισοβίως- και δεν λογίζονται ως άνεργοι , πέραν του ότι με τον οιονεί συνδικαλισμό -από το Δημοτικό ακόμη -και τα πολλά μαθήματα κοινωνικοπολιτικής αγωγής διδάχθηκαν πολλές ελευθερίες και δικαιωματισμό και ”άντε ΤΩΡΑ να τα βάλεις και τον απλό χαλινό”.
ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΤΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΚΑΘΕ ΒΑΘΜΙΔΟΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΝΕΑΝΙΚΗΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΑΝΤΑΡΣΙΑΣ;;;.
Υ.Γ Πολλή συζήτηση δεν σηκώνει και η ερωτηματική φράση της κυρίας Μπάγγου,
” Γιατί τα κοριτσάκια να πηγαίνουν στο σχολείο ημίγυμνα;;;”
Σταύρος Αθαν. Ναλμπάντης (άντε να δηλώσω πτυχιούχος δάσκαλος)