του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Η παράταση της Ρωσο-Ουκρανικής σύγκρουσης, δεν είναι καλός οιωνός και ο τρόπος με τον οποίο σπεύδουν οι πρωταγωνιστές της Δυτικής Συμμαχίας να μετατρέψουν αυτήν την κρίση σε ευκαιρία που θα τους επιτρέψει να διευρύνουν και να αναβαθμίσουν έτι περαιτέρω την επιθετικότητά τους, είναι προάγγελος πολύ αρνητικών εξελίξεων, που θα επιδεινώσουν δραματικά ΚΑΙ την κατάσταση στο πεδίο, αλλά ΚΑΙ την καθημερινότητα του μέσου πολίτη…
Σε ότι μας αφορά, προφανώς δεν έχουμε την δυνατότητα να εκφράσουμε άποψη για την αποτελεσματικότητα του επιχειρησιακού σχεδιασμού των Ρώσων, ούτε βεβαίως για την αποτελεσματικότητα της άμυνας των Ουκρανών. Και φυσικά, είναι λογικό να είμαστε όλοι επηρεασμένοι, από την κατευθυνόμενη δημοσιογραφία, η οποία εν τέλει μόνο ως απροκάλυπτη δυτική προπαγάνδα λειτουργεί στην χώρα μας αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η εργαλειοποίησή της άλλωστε, θεωρείται απολύτως αναμενόμενη, από την στιγμή που οι πολίτες δεν έχουν αυτοτελή πρόσβαση στην πληροφορία και στις πηγές των γεγονότων.
Είναι φανερό λοιπόν ότι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε εάν τελικά η Ρωσία θα επιτύχει και σε ποιο βαθμό τους αρχικούς της στόχους στο Ουκρανικό.
Και όταν μιλάμε για στόχους, προφανώς ΔΕΝ εννοούμε την κατάληψη και την κατοχή αυτής της χώρας, ούτε βεβαίως την παράταση των συγκρούσεων, που θα καταστρέψουν το σύνολο της αμυντικής, της παραγωγικής και της λοιπής της υποδομής…
Εννοούμε πριν και πάνω απ’ όλα, την ουσιαστική ουδετεροποποίησή της και κυρίως την οριστική ακύρωση του Αμερικανονατοϊκού σχεδιασμού, για την ενσωμάτωση της Ουκρανίας στην Νατοϊκή αντιπυραυλική ασπίδα, όπως και συνολικά την μετατόπιση προς Δυσμάς, της Νατοϊκής αντιπυραυλικής ασπίδας που απλώθηκε και σταδιακά άλωσε ΚΑΙ στην υπόλοιπη Ανατολική Ευρώπη.
Διότι μπορεί οι Ρωσικοί χειρισμοί στο πεδίο, όπως και η βουλιμική δυτική προπαγάνδα να έχουν μετατοπίσει το κέντρο βάρους της προσοχής όλων μας στην καθ’ όλα υπαρκτή ανθρωπιστική πλευρά, όμως το πραγματικό πρόβλημα, είναι πρόβλημα συστημικής αποσταθεροποίησης της Ευρώπης και εάν αυτό το πρόβλημα το υποτιμήσουμε σήμερα, είναι βέβαιο πως αύριο θα το βρούμε και πάλι μπροστά μας, ακόμη πιο οξυμένο και πολύ πιο απειλητικό.
Οι Ευρωπαϊκές κοινωνίες, επιστρατεύοντας τα αυθόρμητα όσο και αυτονόητα ανθρώπινα αντανακλαστικά τους, ενίοτε και με την ανοικτή παρότρυνση των Δυτικών κυβερνήσεων, επιδίδονται σε αντιπολεμικές διαδηλώσεις με αφορμή το Ουκρανικό. Πρόκειται για δράσεις απολύτως δικαιολογημένες στις οποίες συμμετέχουν απλοί καθημερινοί άνθρωποι που έχουν κάθε λόγο να θέλουν να σταματήσει ένας πόλεμος που παράγει θύματα, καταστροφή και πραγματική δυστυχία.
Θα πρέπει όμως να μην μας διαφεύγει το γεγονός, πως τα ισχυρά Αμερικανονατοϊκά κέντρα, καπηλεύονται και επενδύουν στα αντιπολεμικά συναισθήματα των λαών, επιδιώκοντας να εκτρέψουν πλήρως την προσοχή τους από το ευρύτερο πρόβλημα, συγκαλύπτοντας την μεγάλη εικόνα η οποία σχετίζεται με την απειλητική επέκταση της αντιπυραυλικής ασπίδας μέχρι τα Ρωσικά σύνορα. Και επιδιώκουν να την συγκαλύψουν, διότι αυτή η εξέλιξη είναι η πραγματική απειλή, η οποία εάν δεν ακυρωθεί, φέρνει ακόμη πιο κοντά την Ευρώπη στο σημείο «μηδέν». Δηλαδή στα πρόθυρα ενός πυρηνικού πολέμου, που θα σηματοδοτήσει την ολοκληρωτική της καταστροφή.
Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο, πως εάν η Ρωσία επιτύχει τους παραπάνω στόχους της, ο κόσμος μας θα καταστεί μεν ανταγωνιστικότερος αλλά παράλληλα θα καταστεί και περισσότερο ισορροπημένος στο περιβάλλον αυτού του δυναμικού και πολυεπίπεδου ανταγωνισμού της ισχύος.
Αν όμως η Ρωσία αποτύχει ως προς την επίτευξη αυτών των στόχων, τότε είναι βέβαιο ότι το πράγμα ξεφεύγει. Η δυτική συμμαχία θα παρεκτραπεί πλήρως… Ένα νέο επονείδιστο περιβάλλον υποτέλειας των μικρότερων και άβουλων χωρών της θα διαμορφωθεί… Ενώ η αναβίωση ενός ξέφρενου μιλιταρισμού, θα φέρει και πάλι με βίαιο τρόπο την Ευρώπη, αντιμέτωπη με τα φαντάσματα του παρελθόντος της.
Και αυτό ίσως είναι το επιεικέστερο σενάριο, αφού κάθε προσπάθεια βίαιης και εκβιαστικής επαναφοράς της Ρωσίας στον πάγκο των ταπεινωμένων – την «γλύκα» του οποίου δοκίμασε ήδη κατά την διάρκεια της δεκαετίας του ΄90 – ενδέχεται να προκαλέσει πολύ πόνο και ακόμη μεγαλύτερη όσο και ανεξέλεγκτη καταστροφή.
Θα πρέπει λοιπόν να γίνει αντιληπτό, ότι αυτή η προσέγγιση δεν συνιστά προσεταιρισμό και αποδοχή της μίας ανταγωνιστικής αντίληψης ως αντιστάθμισμα στην άλλη ανταγωνιστική αντίληψη. Γι’ αυτό και η οι απαντήσεις που δίνονται στο επίπεδο της κοινωνίας, δεν μπορούν να είναι οι παραδοσιακά απλοϊκές και αφοριστικές τοποθετήσεις, περί ανθρωπιάς, -ισμών, ευνοημένων και αδικημένων, οι φορείς των οποίων αποδέχονται ως τελικό «δια ταύτα», την απονομή χαρακτηρισμών ως φιλορώσους και φιλοουκρανούς και την αναπαραγωγή εντάσεων μεταξύ των πολιτών.
Τα συγκρουσιακά αδιέξοδα έχουν φτάσει σε σημείο οριακό. Κρίσιμοι κανόνες ασφαλείας, η ισχύς των οποίων θα μπορούσε να συντηρήσει ένα status αποδεκτό στον πλανήτη, πρακτικά έχουν καταρρεύσει. Δυστυχώς ή ευτυχώς τα νέα επίπεδα ισορροπίας που μπορούν να του διασφαλίσουν την απαραίτητη βιωσιμότητα, μόνο ως επίπεδα ισορροπίας ισχύος μπορούν να εκλαμβάνονται.
Αυτός είναι και ο λόγος που οφείλουμε όλοι μας, να διατηρούμε απολύτως διακριτά τα όρια ανάμεσα στον αυτονόητο ουμανισμό μας και στην ανάγκη για νηφάλια προσέγγιση μιας πραγματικότητας, ούτως ώστε να αποφύγουμε τον κίνδυνο να καταστούμε ανεκτικοί στην διατήρηση μιας νοσηρής κατάστασης που δεν είναι παρά από ο προάγγελος της καταστροφής.
Η Δύση δεν απενοχοποιείται. Έχει μπει ενεργά στον πόλεμο με την άκριτη στήριξη και τον εξοπλισμό του καθεστώτος Ζελένσκι, σε μια συγκυρία που θα έπρεπε να μεθοδεύσει την σταδιακή του αποδυνάμωση για να αφήσει μια ενεργή διέξοδο στην συνεννόηση και τον συμβιβασμό. Πρόκειται για μια ολέθρια επιλογή που εξωθεί τα πράγματα στα άκρα και μεγιστοποιεί τα αδιέξοδα. Πρόκειται για μια επιλογή, την οποία οφείλουν να καταδικάσουν απερίφραστα οι πολίτες, και μαζί της και την απροκάλυπτη συνενοχή της Ελληνικής κυβέρνησης η οποία ενέδωσε σε αυτόν τον άθλιο κατήφορο πράγμα που θα έχει για όλους μας ανυπολόγιστο κόστος…
